Δελτίο Κομινφόρμ 14

Για δες καιρό που διάλεξαν, κεφάλι να του πάρουν (με λιγοστά μαλλιά κι ακόμα λιγότερα μυαλά). Πάνω στην επέτειο των δύο χρόνων από το δημοψήφισμα.

Ο Ζαραλίκος λέει στις παραστάσεις του πως όποτε έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση και νιώθει χάλια, βάζει να δει το Μπογδάνο και να του ανέβει η διάθεση: εντάξει δεν είμαι σαν αυτόν, τόσο μ@λ@κας. Τώρα θα χρειαστεί να βρει υποκατάστατο, αν και ο Σκάι είναι μεγάλο φυτώριο ταλέντων, για να του καλύψει το κενό.

Από μια άποψη, δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό από το δράμα ενός φιλελέ ταλιμπάν που νιώθει τα δόντια της "ελεύθερης αγοράς" και λούζεται τις συνέπειες της ιδεολογίας του. Μια αγορά (ελεύθερη μην ξεχνιόμαστε) που δεν του άφησε καν το δικαίωμα της απολογίας και τον πέταξε έξω από τη συμμαχία των αρίστων, χρησιμοποιώντας το δικό της εργοδοτικό "δικαίωμα" που τόσο συχνά υπερασπιζόταν κι ο Μπογδάνος.

Αυτός όμως, αγύριστο αυγοκέφαλο, αφήνει αιχμές για την ΕΣΗΕΑ που δεν ασχολήθηκε με την καθ' υπόδειξη της ("αριστερής", "μπολσεβίκικης") κυβέρνησης απόλυσή του. Η οποία όμως γίνεται 'λήξη της συνεργασίας μας με πρωτοβουλία του εργοδότη' όταν αναφέρεται στον Αλαφούζο, που σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα, ευθυγραμμίστηκε και συνεμορφώθη προς τας κυβερνητικάς υποδείξεις.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι καναλάρχες δε λειτουργούν έτσι: συνήθως δίνουν υποδείξεις, δεν παίρνουν. Μπορεί να κάνουν ενίοτε κάποιους συμβιβασμούς, αλλά κατά κανόνα, επιβάλλουν τη δική τους θέληση. Κι όταν σχολάνε κάποιον, σαν ληγμένο εμπόρευμα, είναι γιατί έχασε, εξάντλησε την αξία χρήσης που είχε για λογαριασμό τους.

Έτσι κι ο (κάθε) Μπογδάνος, που έμοιαζε να έχει το ακαταλόγιστο, ενσαρκώνοντας το αήττητο της βλακείας, ώσπου βασικά άρχισε να πετυχαίνει το αντίθετο από αυτό που επιδίωκε, ανεβάζοντας τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος. Κι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα του Σύριζα, που φαίνεται να πέτυχε την απομάκρυνση ενός εχθρικού γελωτοποιού, αλλά ίσως χρειαστεί να μεριμνήσει σχετικά, προσλαμβάνοντας πχ τον Μπογδάνο στην ΕΡΤ.

-Εν τω μεταξύ, ένας protagonίστας πανεπιστημιακός διάλεξε την κατάλληλη στιγμή να παίξει με τη νοημοσύνη μας, επαναφέροντας το γνωστό παραμύθι ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης. Διαγωνίζεται έτσι σε γραφικότητα με τις Καμενιές του Πολάκη για τον Παπόφ και την κατάκτηση του διαστήματος, που συνδυάζει τα δύο σκέλη της κλασικής ρήσης του Αϊνστάιν, για την απεραντοσύνη της βλακείας και του διαστήματος.

Αν υπάρχει κάποιος λογικός πυρήνας σε όσα γράφει ο Χατζής, είναι πως η Ελλάδα πρέπει να φτάσει τις χώρες όπου ηττήθηκε ο σοσιαλισμός, τσακίστηκε το κομμουνιστικό κόμμα και κάθε εργατική αντίσταση. Εκεί όπου πέφτουν τα μεροκάματα, μαζί με το μέσο προσδόκιμο ζωής, επικρατεί πλήρης ασυδοσία για τα μονοπώλια και βραβεύονται οι ναζί βετεράνοι. Να ένα "σύγχρονο" όραμα για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Η οποία ως τότε θα βαφτίζεται σοβιετική, όχι γιατί είναι -πού τέτοια τύχη- αλλά ως τροχιοδεικτική βολή για τα χειρότερα που έρχονται και την καθολική ισοπέδωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

-Ένας άλλος καναλάρχης, έχει ανοίξει κόντρα με την κυβέρνηση και τον Καμμένο, δίνοντας αντίστοιχη γραμμή και στα έντυπά του. Το ένα από αυτά διάλεξε να προβάλει τη διακομματική επίθεση στον Καμμένο, ενώ το άλλο... αποσπασματικά αποσπάσματα (κατά το συμπτωματικές συμπτώσεις του Γιατζόγλου) από την ομιλία του γγ, που έγινε πρωτοσέλιδο χτύπημα.

Και ποιος πιστεύετε πως το έπιασε, το έραψε στα μέτρα του και έβγαλε τα -έτοιμα από καιρό- κατάλληλα συμπεράσματα; Μα προφανώς ο Σύριζα. Δηλ όχι ακριβώς ο Σύριζα, αλλά η ΕφΣυν, που είναι βασικά το ίδιο. Κι ανάμεσα στους δικούς της, ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών, ο ειδικός κουκουεδολόγος της εφημερίδας, που τα δίνει όλα για την κυβέρνηση.

Παρεμπιπτόντως, αναρωτιέται κανείς, σε ποια σοβιετική χώρα θα έμεναν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι για μια υπόθεση σαν το Noor One και τις τηλεφωνικές επαφές του Καμμένου.

-Επίσης, αναρωτιέται κανείς σε ποια σοβιετική χώρα θα ήταν τόσο... αυθόρμητα περίλυποι οι εργαζόμενοι ενός καναλιού, επειδή πέθανε ο ιδιοκτήτης του, γράφοντας επιστολή για να εκφράσουν τη θλίψη τους -παραλίγο και την επιθυμία τους να θαφτούν μαζί του, με άλλα κτερίσματα.

Σε ποια σοβιετική χώρα θα δούλευε διπλοβάρδια στα 62 της μια εργαζόμενη στην καθαριότητα; Θα λάτρευαν το Σαββίδη σαν τσάρο; Θα είχαν συμβασιούχους σε ομηρία; Πλαγκτόν να καλύπτουν τη θάλασσα, δίνοντας ένα ερωτικό σκατί χρώμα στην επιφάνειά της;

Θα μου πεις, αυτές μπορεί να είναι οι ιδιαιτερότητες του ελληνικού σοσιαλισμού. Μπορεί να μας τις εξηγήσει καλύτερα ο Άκης, τώρα που είναι ελεύθερος και θα ψηφίσει Σύριζα (υπάρχει τίποτα άλλο;).