Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Για τις Γερμανικές εκλογές

Σημειώματα που δημοσιεύτηκαν στην Κατιούσα (1 και 2)

Δηλαδή εσείς γνωρίζατε πως σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, ο καπιταλισμός βρίσκει «διέξοδο» στον πόλεμο και τον φασισμό και τους γεννά, όπως τα σύννεφα τη βροχή (παρεμπιπτόντως η συννεφιά δεν φέρνει πάντα καταιγίδα, αλλά καμία μπόρα δεν ξεσπά στο κενό, σε ανέφελο ουρανό, με λιακάδα).

Εσείς δηλαδή μπορούσατε να φανταστείτε πως υπάρχουν φασίστες σε μια χώρα που κλείνει τα σύνορά της στους πρόσφυγες και βλέπει την Ευρώπη σαν ήπειρο πολλών ταχυτήτων; Σε ένα κράτος που είχε θέσει εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά αξιοποίησε υψηλόβαθμα στελέχη των Ναζί σε θέσεις – κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό;

– Κάποιοι πέφτουν απ’ τα σύννεφα (που γεννάνε τη βροχή) όπως είχαν πέσει στη χώρα μας με τη Χρυσή Αυγή και τους όρους που έτρεφαν το αυγό του φιδιού. Αλλά βρήκαν την εξήγηση στην ύπαρξη της ΓΛΔ, 28 χρόνια μετά τη διάλυσή της (ή μάλλον προσάρτηση), γιατί – λέει – οι πρώην Ανατολικογερμανοί δεν είχαν συνηθίσει να ζουν και να συνυπάρχουν με άλλες εθνότητες (!) και ζούσαν για πολύ καιρό, κλεισμένοι σε μια προστατευτική γυάλα.
Παράλογο;… Δεν απαντά, συνεπώς λογικό.

Στα ελληνικά δεδομένα πάντως, η περίπτωση της AFD θυμίζει κάτι σαν αυτό που προσπάθησε να πετύχει ο Τζήμερος, συσπειρώνοντας πρώην χριστιανοδημοκράτες. Κι αποτελεί μια εκδοχή «σοβαρής Χρυσής Αυγής», σαν αυτή που είχε παραγγείλει – προαναγγείλει ένας μεγαλοδημοσιογράφος του ΣΚΑΪ. Αλλά δε θα είχε πολύ καλές σχέσεις μαζί τους, αφενός γιατί αποτελεί μια αστική «σοβαρή» εκδοχή τους, αφετέρου γιατί ο δικός τους σωβινισμός θεωρεί τους Έλληνες έναν κατώτερο λαό, χωρίς τέχνη και πολιτισμό – σα να περιγράφει τους Χρυσαυγίτες.
– Σε κάθε περίπτωση, η ατζέντα της AFD μπορεί να καθορίσει την πολιτική της νέας «Τζαμαϊκανής κυβέρνησης – απ’ τα χρώματα των κυβερνητικών εταίρων. Σκληρά αντεργατικά μέτρα, συντηρητική πολιτική, κλειστά σύνορα για τους πρόσφυγες, και πίεση για μια πιο μικρή Ευρωπαϊκή Ένωση, με πιο σφιχτούς όρους και για ένα πιθανό GRexit.

Οι χριστιανοδημοκράτες παραδοσιακά καταπίνουν τους κυβερνητικούς τους εταίρους και τους καταδικάζουν σε εκλογική κατάρρευση, αφού οι ψηφοφόροι προτιμούν τους αυθεντικούς εκφραστές απ’ τα γενόσημα. Έτσι ακριβώς την πάτησαν και οι σοσιαλδημοκράτες του SPD, που περνάνε κρίση ταυτότητας και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό, αφού έπιασαν ιστορικό χαμηλό, με 20% μόλις. Μόνο που αυτή τη φορά, την ίδια πτωτική πορεία ακολούθησαν και οι χριστιανοδημοκράτες.

Ο μεγάλος συνασπισμός προκρίθηκε ως λύση συναίνεσης και διεξόδου απ’ την πολιτική κρίση, έφθειρε όμως και τους δυο πυλώνες του γερμανικού δικομματισμού, αναπαράγοντας σε μεγαλύτερη ένταση το πρόβλημα για το αστικό, πολιτικό σύστημα.

Το βασικό όμως είναι ότι λείπει η απάντηση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Ένα κομμουνιστικό κόμμα που να συσπειρώσει το γερμανικό λαό και να αξιοποιήσει τα προβλήματα και τις αντιθέσεις των αστικών κομμάτων. Όσο λείπει αυτή η εναλλακτική, θα βρίσκουν πάτημα και θα αξιοποιούν αυτό το κενό διάφορες Alternative – που κινούνται πάντα στα όρια του συστήματος που τις γεννάει, για να αναπαράγεται ανεμπόδιστα. Κι όπως έλεγε ο Μπρεχτ, 70 χρόνια πριν, δεν μπορούμε να πανηγυρίζουμε που σκοτώσαμε το κτήνος γιατί η σκύλα που το γέννησε ζει κι είναι πάλι σε οργασμό.


Η άνοδος της AfD, μιας ακόμα “εναλλακτικής” ως χρυσής εφεδρείας του συστήματος, πάτησε ως ένα βαθμό στην έλλειψη ουσιαστικής εναλλακτικής από εργατική, ταξική σκοπιά, και στην απουσία ενός ισχυρού κομμουνιστικού πόλου, που θα έδινε όραμα και προοπτική στις λαϊκές μάζες.

Αυτό εξηγεί εν μέρει και τα υψηλά ποσοστά της AfD στα κρατίδια της πρώην ΓΛΔ, όπου παραδοσιακά το κόμμα “die Linke” της Αριστεράς είχε σημαντική εκλογική καταγραφή, αξιοποιώντας και το μαζικό κύμα της Ostalgie, για το σοσιαλιστικό σύστημα. Με παρόμοιο τρόπο, η Χρυσή Αυγή στη χώρα μας βρήκε πάτημα για την εκλογική της άνοδο, σε πολλές λαϊκές-εργατικές συνοικίες, χωρίς προφανώς αυτό να τεκμηριώνει τη λογική των συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ των “δύο άκρων”, που επιχειρούν να περάσουν στη Γερμανία κάποιοι αστοί δημοσιολόγοι, για να καθαρίσουν με τις αιτίες του φαινομένου.

Το “die Linke” συμπληρώνει αυτό το διάστημα δέκα χρόνια ύπαρξης και λειτουργίας, μοιάζοντας να βουλιάζει στα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του. Ένα μέρος της εκλογικής του βάσης στη DDR νοσταλγεί το σοσιαλιστικό παρελθόν και το εμποδίζει να εκδηλωθεί ανοιχτά εναντίον της, όπως θα ήθελαν πολλά στελέχη του, για να ξεκόψουν οριστικά από αυτήν την πολιτική παρακαταθήκη. Έτσι αρκείται σε μια διφορούμενη, αμυντική στάση απέναντι στον αντικομμουνισμό, μάλλον απρόθυμη παρά αποφασιστική.

Η “Αριστερά” -όπως μεταφράζεται το die Linke- έχει στραφεί στον “υπεύθυνο, κοινοβουλευτικό” της ρόλο, αφήνοντας χωρίς πολιτική έκφραση και καθοδήγηση τους κοινωνικούς κι απεργιακούς αγώνες που ξεσπάνε κατά καιρούς στη Γερμανία. Υποστηρίζει ένα πρόγραμμα μετριοπαθών, κεϊνσιανών μεταρρυθμίσεων, για προοδευτική φορολόγηση των πλουσίων, αυξήσεις μισθών και περισσότερες προσλήψεις στο δημόσιο –ακόμα και αστυνομικών!

Προσβλέπει σε μια κυβερνητική πρόταση τύπου Σύριζα, μολονότι αυτή έχει δείξει τα όριά της και το πολύ χαμηλό της ταβάνι, στην περίπτωση της Ελλάδας και του πολιτικού της συμμάχου. Καθώς και σε ένα κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας με τους Πράσινους και τους Σοσιαλδημοκράτες, που μέχρι τώρα ήταν οι κυβερνητικοί συνέταιροι της Μέρκελ και βοήθησαν τους Χριστιανοδημοκράτες να ψηφίσουν σκληρές αντεργατικές ρυθμίσεις, όπως το Hartz 4.

Εν κατακλείδι, στο κυνήγι μιας “καλής εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας”, το die Linke εξελίσσεται το ίδιο σε αυτό που επιδιώκει, και γίνεται ένα καθαρά σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, σε αναζήτηση συμμάχου και μια προοπτικής να υπουργοποιήσει μερικά στελέχη του, για να βολευτούν.

Στον αντίποδα, υπάρχει η πρώτη αυτόνομη εκλογική κάθοδος του DKP, του κομμουνιστικού κόμματος. Παρά το μικρό -και βασικά αμελητέο- εκλογικό ποσοστό που κατέγραψε, έγινε ένα πολύ σημαντικό βήμα που φαίνεται να κόβει τον ομφάλιο λώρο με το die Linke, κάτι που μένει να γίνει αποφασιστικά και σε πολιτικό-ιδεολογικό επίπεδο, ξεκαθαρίζοντας την κατάσταση στο εσωτερικό του κόμματος, όσον αφορά τη στρατηγική του στόχευση.

Αλλά αυτές οι διεργασίες βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη, χρειάζονται συστηματική παρακολούθηση κι απαιτούν μια πολύ πιο προσεκτική ανάλυση, από αυτό το πρόχειρο σημείωμα, που βάζει απλώς μερικά βασικά σημεία.

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξέρουμε τι καταγραφη ειχε το ΓΚΚ αυτη τηνν πρωτη φορα που κατεβηκε αυτόνομα?
Κάπου πηρε το μάτι μου ανακοινωσης της Κ.Ο.Γερμανιας του ΚΚΕ που καλουσαν σε υπερψήφιση του ΓΚΚ στις εκλογες. Δειγμα προφανως οτι κανουμε οτι περναει απο το χερι μας για την ενδυναμωση των ΚΚ σε νευραλγικες χωρες οπως η Γεμανια.

Σε καθε περιπτωση σε πιανει θλιψη οχι για την ανοδο των φασιστων στη Γερμανια εξάλλου δεν ειναι κατι που συμβαινει για πρωτη φορα οσο για το γεγονος οτι δεν υπαρχει αξιομαχ αντιπαλο δεος.
Ο Χιτλερ και τα SA χρειαστηκε να περασουν κυριλεκτικα πανω απο τα πτωματα του ΚΚΓερμανιας υπο τον Τελμαν ή οι φασιστες που βρηκαν στεγη στη Δυτικη Γερμανια ειχαν αντιπαλο δεος ολοκληρη τη DDR. Τωρα η αστικη ταξη ειναι προς το παρον win win φασισμος ή Μερκελ? (και αυτοκτονεις επι τοπου...)

υγ. Το De Linke ειναι στο ιδιο σταδιο ξεφτιλας με το ΣΥΡΙΖΑ. Απορω πως γινεται καποιος που νοσταλγει τη DDR και το σοσιαλισμο να πηγανει και να το ριχνει σε αυτα τα ρεταλια.

ratm

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

To DKP βλεπω πηρε 11.700 σε συνολο 47.000.000 ψηφων. Ψιχουλα.
Το μεγαλυτερο ποσοστο του ηταν στην πρωτη καθοδο του το '72 με 0,3% και 113.000 ψηφους.

Τα δυο μεγαλα αστικα κομματα της Γερμανιας συγκεντρωσαν μολις το 53% των ψηφων σε σχεση με τα 90s που συγκεντρωναν 70-75%

Οι ψηφοι που εφυγαν πηγαν σε εξισου αντιδραστικα κομματα, αλλα αυτο δειχνει, μαζι με την ανοδο της ακροδεξιας, οτι τα πραγματα δεν ειναι και τοσο ειδυλλιακα στην πρωτη οικονομια της Ευρωπης.

Τα χρεη των χωρων της ΕΕ αυξανονται και αυτο δειχνει οτι εχουν καταφερει μια αναιμικη αναπτυξη μεσω της δημιουργιας ελλειματων και της ενισχυσης των καπιταλιστικων ομιλων.

Αυτο ομως ειναι κατι με ημερομηνια ληξης και η επομενη κριση θα ειναι ακομα πιο οδυνηρη.

zoot horn rollo είπε...

Δυστυχώς ratm φαίνεται ότι "φρόντισαν" καλά τα εσωτερικά τους οι γερμανοί αστοί.

thespaceofreasons είπε...

Κάποιες παρατηρήσεις:

1) Είναι παράλογο να συνδέσεις την άνοδο του AfD με την DDR είναι όμως λογικό να λες ότι αυτό είναι που εξηγεί την άνοδο του Die Linke εκεί; Αυτή είναι μια ‘λογική του παραλόγου΄. Αν θες να δώσεις εξηγητική βαρύτητα τότε θα πρέπει να το κάνεις είτε και για τα δύο είτε κανένα από τα δύο. Δεν γίνεται και έτσι και γιουβέτσι

2) Αν η απουσία ‘ισχυρού κομμουνιστικού πόλου΄ είναι μια αιτία της ανόδου της λαϊκιστικής ακροδεξιάς, τότε γιατί στην Ελλάδα όπου υπάρχει ένα τέτοιος πόλος έχουμε αντίστοιχα πολιτικά μορφώματα;

3)Με πιο ακριβώς τρόπο η Γερμανία περνάει κρίση; Έχετε στοιχεία που δείχνουν άνοδο της ανεργίας ή πτώση του βιοτικού επιπέδου ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων;

Ανώνυμος είπε...

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=9155265

ΜΙΝΙ JOBS ΤΑ ΛΕΝΕ.

ΤΟ ΒΙΟΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΥΨΗΛΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ.

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΠΩΣ ΑΝΕΒΗΚΕ; ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΒΙΟΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΕΜΕΙΝΕ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

ΟΠΩΣ ΣΥΝΤΡΙΒΕΤΑΙ ΤΟ ΒΙΟΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΤΟΝ ΟΔΗΣΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΩΣ ΜΟΡΦΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΡΚΕΛ ΑΝΕΒΗΚΕ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ.

ΟΣΟ ΤΟ ΒΙΟΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΗΤΑΝ ΥΨΗΛΟ ΗΤΑΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ ΟΙ ΝΑΖΗΔΕΣ. ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΤΑ ΚΑΤΑΚΑΘΙΑ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@zisis

Η ΧΑ σε μια χωρά που έχει χασει το μισο ΑΕΠ της και 1 στους 4 άνεργους έχει 8%, οτάν σε πολύ πιο ανεπτυγμένες και ευημερούσες καπιταλιστικές χώρες (με ασήμαντα ΚΚ όμως) αντίστοιχα μορφώματα παλεύουν στα ισά με τα πιο κεντρώα αστικά κόμματα. Δεν θεωρώ επιτυχία σε καμια περίπτωση το μονοψήφιο της ΧΑ, άλλα χωρίς το ΚΚΕ και την επιρροή των ιδεών του πιστεύω η ΧΑ θα ηταν άνετα στο διψήφιο.

Σε αύτη τη χωρά ευτυχώς ο κόσμος ακόμα σέβεται πιο πολύ τον Βελουχιώτη παρα τον Μαγγανα και δεν έχουμε γίνει ισοαποστακηδες δυτικοευρωπαιοι ουτε νοσταλγοί των ναζί όπως οι ανατολικό ευρωπαίοι.

Αυτό είναι ιδεολογική επιτυχία των κομμουνιστών και του ΚΚΕ συγκεκριμενα.

Ανώνυμος είπε...

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΝΑΖΗΔΕΣ ΟΜΟΙΔΕΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΠΕΤΥΧΑΝ ΑΝΟΔΟ ΔΙΟΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΕΥΚΟΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ.

ΛΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΣΤΕΣ, ΕΥΠΕΠΤΕΣ ΚΙ ΑΚΟΠΕΣ.

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ;

ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΞΕΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΩΝΕ ΤΟ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑ ΕΞΩ. ΒΕΒΑΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΕΙ ΚΙ Η ΜΕΡΚΕΛ. ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΤΙΣ ΕΙΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ, ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΤΑ ΞΕΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΑΕΙ ΣΤΙΣ ΦΑΜΠΡΙΚΕΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ.

ΔΗΛΑΔΗ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΚΙΟΛΑΣ. ΟΧΙ ΟΙ ΝΑΖΗΔΕΣ, Η ΜΕΡΚΕΛ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΥΤΑ.

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Η ΜΟΝΑΧΟ 1860 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ;

Η ΜΠΑΓΕΡΝ.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Ανώνυμος είπε...

η Ostalgie, βέβαια, μπορεί να εκφραστεί με δύο πολύ διαφορετικούς τρόπους. Αν αυτά που νοσταλγεί κάποιος από τη ΛΔΓ είναι η ησυχία, ο κοινωνικός συντηρητισμός, το αίσθημα της "γειτονιάς" χωρίς ξένους και "παρείσακτους", η αίσθηση ασφάλειας μέσω της παρουσίας δυνατού στρατού, τότε θα το ρίξει δαγκωτό AFD. Αν αυτά που νοσταλγεί από τη ΛΔΓ είναι το κοινωνικό κράτος, η έλλειψη ανεργίας, η οικονομική ισότητα, η αλληλεγγύη και οι κατακτήσεις των εργαζομένων, τότε - εξαιτίας και της απουσίας ενός δυνατού ΚΚ - θα το ρίξει στη Die Linke. Αυτή είναι και η διπλή - τόσο ειρωικά αντιθετική αλλά τόσο διαλεκτικά ενιαία - ανάμνηση που άφησε ο υπαρκτός σε όλες τις χώρες του: ανάμνηση που είναι ικανή τόσο να γεννήσει ένα νέο κομμουνιστικό κίνημα όσο και να γεννήσει φασισμό.

λαθραναγνώστης είπε...

Λίγο άσχετο.....
Επέτειος σήμερα της σφαγής των εβραίων της Ουκρανίας το 41, στο Μπαμπί-Γιαρ. Απορώ πως δεν το έχουν ακόμα χρεώσει στον Στάλιν!(καμιά υπογραφή του σε κανα "έγγραφο" με τη σχετική διαταγή - αλλά μόνο σε φωτοτυπία!...)
Όσο για την άνοδο του AfD,την θεωρώ φυσιολογική. Μέχρι τώρα, οι ναζί και οι απόγονοί τους, "φιλοξενούνταν" μέσα στα μεγάλα κόμματα του "δημοκρατικού τόξου": CDU,SPD,CSU....
Τώρα, απλώς αποφάσισαν "να βγουν απ το ντουλάπι" και να κάνουν δικό τους κόμμα! Ή, για να το διατυπώσω πιο σωστά, η αστική τάξη της Γερμανίας, αποφάσισε ότι ήρθε ο καιρός, ωρίμασαν οι συνθήκες, να τους κατεβάσει με ξεχωριστό κόμμα.
Το ίδιο άλλωστε δεν έγινε και με τη δική μας Χ.Α?

Ανώνυμος είπε...

Κοινωνικός συντηρητισμός στη ΓΛΔ? Μη λέμε και ότι μας κατεβάζει το κεφάλι μας...
https://mobile.nytimes.com/2016/10/24/t-magazine/travel/german-nudist-culture-fkk-freikorperkultur.html

Χωρίς ξένους η ΓΛΔ? Όχι δα... Για ρώτα κανένα πρόσφυγα δικό μας!

Όταν η διαλεκτική βιάζεται για να μπει στην υπηρεσία των ισαποστάκηδων βγάζει σοφιστικά εκτρώματα με μούρη φασιστικών πιθήκων.

ΡΓ

Ιστρολλικός είπε...

@ Zisis

Επί της ουσίας σου απάντησε ο ΠΓ. Σου απαντώ σε μερικά πιο συγκεκριμένα.

Α) Στη Δυτική Γερμανία, όπου και η απώλειες ήταν μεγαλύτερες, η πτώση του SPD είναι σε ευθεία αναλογία με τα επίπεδα της ανεργίας (https://www.ft.com/__origami/service/image/v2/images/raw/http%3A%2F%2Fcom.ft.imagepublish.prod.s3.amazonaws.com%2F948e8ede-a1ad-11e7-b797-b61809486fe2?source=next&fit=scale-down&width=700). Αντίστοιχα στην Ελλάδα, η άνοδος της ΧΑ σε εργατικές γειτονιές αντανακλά την πτώση του ΠΑΣΟΚ. Η ΧΑ δεν εμφανίστηκε στο Πέραμα επείδη εξαφανίστηκε το ΚΚΕ. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι ότι η ακροδεξία βρίσκει το στήριγμά της σε εργατικά-λαϊκά στρώματα που παραδοσιακά υποστήριζαν τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή σε κόσμο που πολιτικά δεν είχε απορρίψει τον καπιταλισμό αλλά επεδίωκε μια ευνοϊκή θέση στα πλαίσιά του. Καθώς ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον τη δυνατότητα (και την ανάγκη)διατήρησης ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης οι κοινωνικο-οικονομικές πιέσεις που δέχονται αυτά τα στρώματα αντανακλώνται στο πολιτικό επίπεδο με την κατάρρευση του βασικού πολιτικού φορέα του ιδεολογήματος της συναίνεσης, δηλαδή της σοσιαλδημοκρατίας. Κοινώς, άνθρωποι που πίστευαν στο σύστημα νιώθουν πλέον προδομένοι από τους πολιτικούς του αντιπροσώπους, χωρίς να έχουν απορρίψει το ίδιο. Δεν είναι τυχαία τα συνθήματα για "προδότες" κλπ.

Β) Σχετικά με την κρίση στη Γερμανία, κρίση δεν είναι μόνο η ύφεση, τουλάχιστον όσον αφορά την εργατική τάξη (για το ότι τα Γερμανικά μονοπώλια κάνουν πάρτυ το ξέρουμε). Ας δούμε μερικά πράγματα. Τομή στις σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας στην πρόσφατη ιστορία αποτέλεσαν οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις του Σρέντερ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Αυτές ήταν που οδήγησαν και στη διάσπαση των σοσιαλδημοκρατών και την κυριαρχία της Μέρκελ τα τελευταία 12 χρόνια. Βασικός άξονας αυτών των μεταρρυθμίσεων ήταν η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με σκοπό την μείωση του εργασιακού κόστους για τις επιχειρήσεις, αυτό που στα μαρξιστέζικα λέμε αύξηση του ρυθμού εκμετάλλευσης. Τα αποτελέσματα:

1) Τα τελευταία 10 χρόνια, ο αριθμός των εκ περιτροπής εργαζομένων έχει τριπλασιαστεί, φτάνοντας σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Απασχόλησης τους 822.000.
2) Περίπου 1/4 του Γερμανικού εργατικού δυναμικού ζει με "χαμηλό εισόδημα", δηλαδή λιγότερο από 2/3 του μέσου εισοδήματος. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά στην Ευρώπη.
3) Τα επίπεδα φτώχιας έχουν ανοδική τάση. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι αν και χαμηλό σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, το επίπεδο της φτώχιας στην Γερμανία είναι υψηλότερο από ότι σε αντίστοιχου επιπέδου ανάπτυξης και πολιτικο-κοινωνικής διάρθρωσης Ευρωπαϊκές χώρες όπως πχ Δανία, Φινλανδία, Γαλλία, Ολλανδία (https://data.oecd.org/inequality/poverty-rate.htm).

Τα παραπάνω στοιχεία είναι ενδεικτικά του ότι κρίση για το λαό υπάρχει και παραυπάρχει. Το ότι δεν είναι του επιπέδου που βιώσαμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι άλλης τάξης ζήτημα. Η κρίση φυσικά έχει και τον αντίκτυπό της στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Μια πρώτη πτυχή αυτού είδαμε στις πρόσφατες εκλογές.

Ιστρολλικός είπε...

Και κάτι που ξέχασα σχετικά με τα παραπάνω. Από την ίδρυση της Ευρωζώνης και έπειτα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Γερμανία έχει αυξηθεί κατά περίπου 30%. Την ίδια εποχή, οι πραγματικοί μισθοί στην Γερμανία *έπεσαν* και βρίσκονται τώρα σε προ-2000 επίπεδα.

Αναυδος είπε...

ασχετο με τις γερμανικες εκλογες αλλα σχετικο με τη γερμανια
στο παρακατω αξιολογο blog αλιευσα μια μεταφραση ενός βιβλιου αναφορικα με την αντισταση των γερμανων κομμουνιστων εναντια στον χιτλερ
ο ηρωισμος και η αυταπαρνηση αυτων των συντροφων ξεπερνουν κάθε προηγουμενο

το προτεινω ανεπιφυλακτα (διαβαζεται απνευστι σε 2 περιπου ωρες) και συγχαρητηρια στον ροβεσπιερο για την αναρτηση

http://www.rovespieros.gr/biblia-istorias-download-pdf/

Ανώνυμος είπε...

Θυμήθηκα αυτό το άρθρο του Σπίγκελ με συνεντεύξεις ανθρώπων που αναπολούν τη ΛΔΓ και - κυρίως - τη συγκρίνουν με τη σημερινή κατάσταση:

http://www.spiegel.de/international/germany/homesick-for-a-dictatorship-majority-of-eastern-germans-feel-life-better-under-communism-a-634122.html

Μετά το 1990 το γερμανικό κεφάλαιο εκμεταλλεύτηκε τους εργάτες της πρώην ΛΔΓ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκμεταλλευόταν τους γκασταρμπάιτερ πριν. Πολίτες β' κατηγορίας έγιναν, κυριολεκτικά, μετά το '90. Ένα μεγάλο μέρος αυτών των ανθρώπων δε θεωρεί τη σημερινή Γερμανία σπίτι τους. Τα παιδιά προτιμούν να μάθουν για τη ΛΔΓ από τους γονείς τους παρά από το σχολείο, που όπως λένε, κάνει "προπαγάνδα των νικητών".

"Rose-tinted memories are stronger than the statistics about people trying to escape and applications for exit visas, and even stronger than the files about killings at the Wall and unjust political sentences,"

Aυτό που έχουμε σήμερα στη Γερμανία δεν είναι καπιταλιστική κρίση. Είναι η αποτυχία-αδυναμία του καπιταλισμού να δώσει στους ανθρώπους της πρώην ΛΔΓ μια καλύτερη εναλλακτική, για 27 ολόκληρα χρόνια, και που αντί να καλυτερεύει χειροτερεύει. Νοσταλγούμε το χθες όταν αισθανόμαστε ότι το σήμερα δε μας καλύπτει. Και θα είναι πολιτική τυφλότητα να μην παραδεχτούμε ότι η ψήφος στο AFD (που πήρε τα μεγαλύτερα ποσοστά σε περιοχές της πρώην ΛΔΓ, από παιδιά που προτιμούν να ακούσουν τους γονείς τους κι όχι την προπαγάνδα των σχολείων και της TV) ειναι απόρροια ΚΑΙ αυτής της νοσταλγίας. Αν λέμε, σωστά, ότι η νοσταλγία των πρώην πασόκων για τα χρόνια του Αντρέα γέννησε Σύριζα και ΧΑ, πρέπει να πούμε κι ότι μια ανάλογη νοσταλγία γέννησε die Linke και AFD. Σκοπός των κομμουνιστών είναι να μετατρέπουν τη σκέψη αυτών που νοσταλγούν ένα καλό παρελθόν σε σκέψη αγώνα για ένα πραγματικά καλύτερο μέλλον. Aλλιώς εμείς οι ίδιοι αφήνουμε τους αστούς να παίξουν μπάλα μόνοι τους, και μάλιστα σε πρώην δικό μας γήπεδο.

Τέλμαν. είπε...

Για την ανοδο των ανοικτά φιλοναζι κομμάτων σε όλη την Ευρώπη, ως αιτία θεωρώ την επι τουτου ενίσχυση τους απο το αστικό συστημα. Ο λογος;

Ξέρουν οτι η παγκοσμιοποίηση φέρνει εξαθλίωση ακόμα και στην Ευρώπη της εργατικής αριστοκρατιας.

Και εξαθλίωση σημαίνει άνοδος των επαναστατικών κομμάτων. Ακόμα και αν αυτό δεν φαίνεται, η δεν είναι και 100% σίγουρο. Φροντίζουν για να έχουν.

Ανώνυμος είπε...

Μπα, καθόλου κοινωνικά συντηρητική η DDR. Μόνο τη νομοθεσία του Κάιζερ και του Χίτλερ κατά της ομοφυλοφιλίας είχε διατηρήσει μωρέ, σιγά το πράμα.
https://en.wikipedia.org/wiki/Paragraph_175

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

H DDR κατηργησε την νομοθεσια περι ομοφυλοφιλιας πολυ πριν την ΟΔΓ.

Παντως πλακα εχει το πως η αστικη προπαγανδα μεχρι το '80 ελεγε οτι οι κομμουνιστριες ειναι ''πεταχτουλες'' και οι κομμουνιστες θα παρουν τις γυναικες μας, και μετα το '80 οι κομμουνιστες εγιναν οι δυσκοιλιοι, ανεραστοι, ενω οι διαφοροι δεξιοαριστεριστες κυλιοντουσαν γυμνοι στα λιβαδια.

zoot horn rollo είπε...

Αμα το λεει κι η wikipedia ετσι θα ειναι. Την επομενη θελουμε εκεινο το "καλο" με τις "αξυριστες κομμουνιστριες".

Ανώνυμος είπε...

Τι θα γίνει με την πολιτική δημοσίευσης? Τρώμε που τρωμε στη μάπα τη θεωρία των δύο άκρων, για άλλη μια φορά αξιοποιώντας το ζήτημα των ομοφυλοφιλων στο οποίο απάντησε κι ο γάτος, κανά ψευδωνυμάκι μπορούμε να έχουμε να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε? Πονάει ακόμα η πρώτη σοσιαλιστική προσπάθεια σε γερμανικό έδαφος έτσι?

ΡΓ