Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Για το σύντροφο με το μουστάκι

Βασικά η συγκυρία μόνο ομφαλοσκόπηση δεν απαιτεί κι έτσι προβληματίστηκα πολύ για αυτή την ανάρτηση. Αλλά την παρασκευή άκουσα έξω από τη βουλή την αλέκα να μας λέει για την επέτειο της επιστράτευσης των ναζί που ματαίωσε το εαμ (τέτοια μέρα ψέκασαν τον γλέζο) και το πήρα σαν σημάδι.

Μαζί με τον επικείμενο ξεσηκωμό των μαζών, η κομμουνιστική ορθοδοξία γιορτάζει τα γενέθλια του μαρξ και του άβερελ, τιμά την επέτειο του νικηφορίδη και το θάνατο του στάλιν (όχι το θάνατο δηλ, αλλά τη μνήμη του συντρόφου με το μουστάκι καθαυτή και δι’ εαυτή).

Η κε του μπλοκ θα επιμείνει σε αυτό το τελευταίο ρίχνοντας στις αναγνωστικές μάζες το σύνθημα μια άλλη ματιά στο στάλιν είναι εφικτή (κριτική, ανθρώπινη και κομμουνιστική) που πιάνει και το ευρύ κοινό του σεκ. Μια ματιά υπό το πρίσμα των σημειώσεων του ντιμιτρόφ στο ημερολόγιό του όπως καταγράφονται στο αντίστοιχο βιβλίο (σελίδες από το απόρρητο ημερολόγιο του ντιμιτρόφ, εκδόσεις καστανιώτη).

Τι στάση κρατάει ο σύντροφος με το μουστάκι απέναντι στην αντιπολίτευση;
Το δεκέμβρη του 36 οι μπουχάριν και ρίκοφ διαβεβαιώνουν με δάκρυα στα μάτια την αθωότητά τους κι ο στάλιν (φέρεται να) λέει: δεν πρέπει να πιστεύει κανείς τα λόγια πρώην αντιπολιτευόμενου. Η αυτοκτονία του Τόμσκι κι άλλων [είναι ο] τελευταίος απελπισμένος τρόπος για αγώνα κατά του κόμματος.
Ο τόμσκι υποβιβάζεται στο επίπεδο αντικομματικού μουτζαχεντίν, ενώ το πολιτικό σκεπτικό είναι άπαξ αντιφρονών, εσαεί επικίνδυνος.

Δυο μήνες αργότερα η Κομιντέρν (για την ακρίβεια η γραμματεία της εκτελεστικής της επιτροπής) βγάζει απόφαση για την εκστρατεία κατά του τροτσκισμού κι ο στάλιν υποδεικνύει να αναφερθεί τι έλεγε (…) : κάθε αντιπολίτευση στο κόμμα επί σοβιετικής εξουσίας, που επιμένει για (…) θα καταλήξει στη λευκοφρουρά.
Το πρώτο κενό είναι σκοπίμως βαλμένο από μένα. Η φράση που επικαλείται ο στάλιν είναι του λένιν. Το δεύτερο κενό είναι δυσανάγνωστη λέξη από το ημερολόγιο που έμεινε κενή και μας έκοψε το καλύτερο.

Ήδη στα τέλη του χρόνου ο στάλιν θεωρεί αυτή την απόφασης απαρχαιωμένη.
Να ενισχυθεί με όλα τα μέσα ο αγώνας κατά των τροτσκιστών [στην απόφαση]. Αυτό δεν είναι αρκετό. Οι τροτσκιστές πρέπει να διώκονται, να εκτελούνται και να εξοντώνονται. Αυτοί είναι παγκόσμιοι προβοκάτορες, οι πιο κακεντρεχείς πράκτορες του φασισμού.
Στους μπουρζουάδες κριτική να κάνουμε αυτό δε φτάνει…

Λίγες μέρες πριν, σε ένα γεύμα που παρέθεσε ο βοροσίλοφ στα 20χρονα του οκτώβρη, είχε πάρει το λόγο... για να πω μερικά λόγια, ίσως όχι εορταστικά. Οι ρώσοι τσάροι έκαναν πολλά κακά πράγματα. Λήστευαν και υποδούλωναν το λαό. Διεξήγαγαν πολέμους και καταλάμβαναν εδάφη προς όφελος των γαιοκτημόνων. Αλλά έκαναν και μια καλή πράξη, δημιούργησαν ένα τεράστιο κράτος, μέχρι την καμτσάτκα.
Εμείς κληρονομήσαμε αυτό το κράτος. Και για πρώτη φορά, εμείς οι μπολσεβίκοι, συσπειρώσαμε κι εδραιώσαμε αυτό το κράτος ως ενιαίο κι αδιαίρετο, όχι προς όφελος των γαιοκτημόνων και των καπιταλιστών, αλλά προς όφελος των εργαζομένων, όλων των λαών που απαρτίζουν αυτό το κράτος. Ενώσαμε το κράτος με τέτοιο τρόπο, που κάθε μέρος που θα αποκοβόταν από το κοινό σοσιαλιστικό κράτος όχι μόνο θα ζημιωνόταν, αλλά και δε θα μπορούσε να υπάρξει ως ανεξάρτητο. Έτσι αναπόφευκτα θα έπεφτε στον ξένο ζυγό
.

Πέρα από την καμτσάτκα και το βλαδιβοστόκ είναι κι εκεί πατρίδα με σοσιαλισμό. Αλλά από αυτό κάποιοι κρατούν μόνο την πατρίδα και προβάλλουν τον πούτιν ως συνέχεια των μπολσεβίκων και της ένδοξης σοβιετικής ιστορίας.
Σπέρματα αυτής της λογικής φαίνεται να υπάρχουν και στο στάλιν και μάλιστα το νοέμβρη του 37, πολύ πριν την επίθεση τη ναζιστική επίθεση που δικαιολογούσε την επίκληση στους τσάρους για τη συστράτευση του καθυστερημένου αγροτικού πληθυσμού.
Η επίθεση αυτή βέβαια φαινόταν ήδη στον ορίζοντα, αλλά ο στάλιν απευθυνόταν σε απαράτσικ όχι σε μουζίκους χωρικούς.

Αυτά παρεμπιπτόντως. Ας δούμε παρακάτω.
Γι’ αυτό όποιος προσπαθεί να καταστρέψει αυτή την ενότητα του σοσιαλιστικού κράτους, όποιος επιδιώκει απόσπαση από αυτό ξεχωριστών τμημάτων και εθνοτήτων, αυτός είναι εχθρός, άσπονδος εχθρός του κράτους, των λαών της εσσδ. Κι εμείς θα καταστρέφουμε κάθε τέτοιον εχθρό. Ακόμα κι αν είναι παλιός μπολσεβίκος, θα εξοντώνουμε καθένα που με τις πράξεις του και τις σκέψεις του (ναι, και τις σκέψεις) θα απλώνει χέρι στην ενότητα του σοσιαλιστικού κράτους. Για τη μέχρι τέλους εξόντωση όλων των εχθρών. Των ίδιων και των οικογενειών τους.
Ακολουθούν επιδοκιμαστικά επιφωνήματα: για το μεγάλο στάλιν!
Η υπογράμμιση είναι δική μου, η παρένθεση όχι. Κρατήστε τα επιφωνήματα, θα επιστρέψουμε να το πιάσουμε από το ίδιο σημείο στη συνέχεια του κειμένου.

Αποκρυστάλλωμα αυτής της λογικής είναι οι γνωστές δίκες της μόσχας για τις οποίες ο ντημητρόφ γράφει στο ημερολόγιό του το δεκέμβρη του 36.
Δεν είναι σαφές γιατί οι κατηγορούμενοι έχουν διαπράξει τέτοια εγκλήματα.
Δεν είναι σαφές γιατί όλοι οι κατηγορούμενοι ομολογούν τα πάντα συνειδητοποιώντας ότι αυτό θα κοστίσει τη ζωή τους.
Δεν είναι σαφές γιατί εκτός από τις ομολογίες των κατηγορουμένων δεν έχουν παρουσιαστεί αποδείξεις.
Δεν είναι σαφές γιατί είναι τόσο βαριά η ποινή εναντίον πολιτικών αντιπάλων, αφού το σοβιετικό καθεστώς είναι τόσο ισχυρό, που δε θα μπορούσε να το απειλήσει τίποτε από πλευράς ανθρώπων που βρίσκονται σε φυλακές.
Τα πρακτικά της δίκης έχουν συνταχθεί με προχειρότητα, είναι γεμάτα αντιφάσεις, δεν είναι πειστικά.
Η δίκη διεξήχθη αποτροπιαστικά.


Προηγείται σε δύο ξεχωριστές παραγράφους η πρόταση: (Ο φόιχτβανγκερ κι η μαρία όστεν σ’ εμάς.
Για τη δίκη:)
.
Τα δύο πρόσωπα που αναφέρονται είναι γερμανοί αντιφασίστες. Κρατάω μια μικρή επιφύλαξη λόγω διατύπωσης μήπως ο ντημητρόφ μεταφέρει απλώς στο ημερολόγιό του δικές τους γνώμες. Το πιο πιθανό όμως είναι να εκθέτει δικά του συμπεράσματα αφού συζήτησε μαζί τους.

Λίγους μήνες πριν τη δολοφονία του τρότσκι (1940) στην επέτειο του θανάτου του λένιν το πολίτ μπιρό μαζεύεται στο μπαλσόι τεάτρ όπου ο στάλιν σχολιάζει τις πρόσφατες εξελίξεις στον πόλεμο στη φινλανδία.
Η παγκόσμια επανάσταση ως ενιαία πράξη είναι βλακεία. Αυτή πραγματοποιείται σε διαφορετικό χρόνο, σε διαφορετικές χώρες. Η δράση του κόκκινου στρατού είναι επίσης πράξη της παγκόσμιας επανάστασης. Το φινλανδικό παράδειγμα επαναστατικής πράξης θα εμπεδωθεί στο απόλυτο τέσσερα χρόνια μετά με την απελευθέρωση της ανατολικής ευρώπης από τους σοβιετικούς.

Λίγους μήνες αργότερα –με τον τρότσκι δολοφονημένο- ο στάλιν διηγείται σε ένα γεύμα άλλο ένα περιστατικό: ο τρότσκι υπερασπιζόταν τους παλιούς αξιωματικούς, τους ειδικούς που συχνά γίνονταν προδότες. Εμείς αντιθέτως διαλέγαμε ανθρώπους πιστούς στην επανάσταση, συνδεμένους με τις μάζες, κυρίως αξιωματικούς από τα χαμηλά στρώματα, παρόλο που σαφώς συνειδητοποιούσαμε την τεράστια σημασία των έντιμων ειδικών.
Ο βλαντιμίρ ίλιτς στην αρχή ήταν πρόθυμος να σκεφτεί ότι εγώ αντιμετώπιζα με περιφρόνηση τους ειδικούς. Έτσι με φώναξε στη μόσχα. Ο τρότσκι κι ο πιατακόφ προσπαθούσαν να το αποδείξουν αυτό κι υπερασπίστηκαν δύο ειδικούς που είχα απομακρύνει. Εκείνη τη στιγμή ήρθε ανακοίνωση από το μέτωπο ότι ένας από αυτούς είχε διαπράξει προδοσία, ενώ ο άλλος είχε λιποτακτήσει. Ο ίλιτς αφού διάβασε το τηλεγράφημα ξέσπασε στον τρότσκι και τον πιατακόφ, αναγνώρισε την ορθότητα των πράξεών μας
.

Ενδιαφέρον απόσπασμα, μεταξύ άλλων γιατί πιάνει ακροθιγώς το θέμα των ειδικών. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η συνέχεια όπου ο ΙΒ βάζει ζητήματα δια βίου μάθησης κι επιμόρφωσης.
Η ιστορία μας κακόμαθε. Είχαμε σχετικά εύκολα πολλές επιτυχίες. Κι αυτό δημιούργησε σε πολλούς αυτοϊκανοποίηση, μια επικίνδυνη αυταρέσκεια. Οι άνθρωποι δε θέλουν να μαθαίνουν, παρόλο που έχουμε υπέροχες συνθήκες για μάθηση. Θεωρούν ότι αφού είναι εργάτες κι αγρότες, αφού τα χέρια τους είναι γεμάτα κάλους κι ήδη τα καταφέρνουν, δεν χρειάζεται να μάθουν περισσότερα και να δουλεύουν για να βελτιώσουν τον εαυτό τους. Ενώ μεταξύ άλλων είναι εντελώς ηλίθιοι.

Έχουμε πολλούς έντιμους, θαρραλέους ανθρώπους, οι οποίοι όμως ξεχνούν ότι μόνο η ανδρεία δεν αρκεί καθόλου, χρειάζεται να ξέρει κανείς, να μπορεί.
Αιώνια ζήσε, αιώνια μάθαινε! Χρειάζεται συνεχώς να μαθαίνουμε και κάθε δύο τρία χρόνια να εκπαιδεύονται πάλι. Αλλά σ’ εμάς δεν αγαπάνε τη μάθηση. Δε μελετούν τα μαθήματα και τα διδάγματα από τον πόλεμο με τη φιλανδία.


Ο στάλιν δίνει μεγάλη σημασία στα τεχνικά ζητήματα γιατί μόνο με ισότιμες υλικές δυνάμεις θα μπορέσουμε να νικήσουμε, γιατί στηριζόμαστε στο λαό, ο λαός είναι μαζί μας. Και συνεχίζει.
Κανείς από τη στρατιωτική υπηρεσία δε με ενημέρωσε για τα αεροπλάνα.
Φώναξα τους κατασκευαστές μας και τους ρώτησα:
Μπορεί να γίνει έτσι ώστε τα αεροπλάνα μας να είναι στον αέρα περισσότερο χρόνο; Απάντησαν: Γίνεται, αλλά κανείς δεν μας το ανέθεσε! Και τώρα αυτό το μειονέκτημα διορθώνεται.
Αλλά ασχολούμαι μόνος μου με όλα αυτά τα ζητήματα. Κανένας από σας ούτε καν τα σκέφτεται. Είμαι μόνος μου…
Πώς μπορώ εγώ να μαθαίνω, να διαβάζω, να παρακολουθώ τα νέα κάθε μέρα; Γιατί εσείς δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό; Δε σας αρέσει να μαθαίνετε, ζείτε αυτάρεσκα. Σπαταλάτε την κληρονομιά του λένιν.


Ο καλίνιν προσπαθεί να το σώσει. Είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε με την κατανομή του χρόνου, ο χρόνος δε φτάνει. Αλλά μάταια.
-Όχι, δεν είναι εκεί το θέμα! Οι άνθρωποι είναι ανέμελοι, δε θέλουν να μαθαίνουν και να ειδικεύονται. Με ακούνε κι όλα συνεχίζουν όπως παλιά. Αλλά εγώ θα σας το δείξω, εάν χάσω την υπομονή μου. (Εσείς ξέρετε πως μπορώ). Έτσι θα χτυπήσω τους άξεστους και θα αναστατωθούν τα πάντα.

Πίνω γι’ αυτούς τους κομμουνιστές, γι’ αυτούς τους μπολσεβίκους, μέλη του κόμματος και μη –οι μπολσεβίκοι μη μέλη του κόμματος είναι ως συνήθως λιγότερο αυτάρεσκοι και καταλαβαίνουν ότι πρέπει να μαθαίνουν και να ειδικεύονται.

Κι ο ντιμιτρόφ διηγείται την απήχηση στο κοινό που τον άκουγε.
Όλοι στέκονταν όρθιοι και άκουγαν σιωπηλά, προφανώς δεν περίμεναν από τον ΙΒ τέτοιες levitien (ηθικολογίες). Στα μάτια του βοροσίλοφ εμφανίστηκαν δάκρυα.

Είχε λοιπόν τέτοια ιδέα για τον εαυτό του ο Ιβ; Ότι μόνο αυτός ήταν ικανός και προσπαθούσε να μάθει καινούρια πράγματα; Ή απλώς έδειχνε την απογοήτευσή του από τους συνεργάτες του με τη μπρεζνιεφική αυταρέσκεια (ήδη από τότε); Μήπως επεδίωκε να περιβάλλεται από μετριότητες για να ξεχωρίζει κι έβαζε στο στόχαστρο όποιον ξέφευγε από το πολιτικό ανάστημα του νάνου; Μήπως καλλιεργούσε συνειδητά την προσωπολατρία με τέτοιες αναφορές;

Ας επιστρέψουμε στο γεύμα με το βοροσίλοφ τρία χρόνια πριν. Είχαμε μείνει στα επιφωνήματα για το μεγάλο στάλιν.
-Δεν τελείωσα την πρόποσή μου. Αρκετά γίνεται λόγος για τους μεγάλους ηγέτες. Αλλά το έργο δεν θα προχωρήσει εάν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για αυτό. Εκτός αυτού, σημαντικότερα είναι τα μεσαία στελέχη, κομματικά, οικονομικά, στρατιωτικά. Αυτά εκλέγουν τον ηγέτη, αυτά εξηγούν στις μάζες τις θέσεις, αυτά είναι που εξασφαλίζουν την επιτυχία του έργου μας. Γι’ αυτό τα μεσαία στελέχη δε γίνονται με το ζόρι, αυτά είναι απαρατήρητα.

Δημητρόφ: και γι’ αυτόν που τους εμπνέει, που τους δείχνει το δρόμο, που τους οδηγεί, το σύντροφο στάλιν.
ΙΒ: Όχι, όχι. Σημαντικότερα είναι αυτά τα μεσαία στελέχη. Οι στρατηγοί δε μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς καλούς αξιωματικούς.

Έχω την εντύπωση ότι κάτι παρόμοιο λέει κι ο γκράμσι στην ανάλυσή του για το κόμμα, χωρίς να είμαι πολύ σίγουρος ότι την είχε υπόψιν ο ιβ.

Τη σημασία των μεσαίων στελεχών την γνώριζε πολύ καλά κι ο όργουελ που επινόησε αντίστοιχο ήρωα στη φάρμα των ζώων για να δείξει πώς κέρδιζε τον κόσμο με το μέρος του ο ναπολέων –που ήταν το γουρουνάκι στάλιν. Κάτι ανάλογο υποστηρίζει κι ο τρότσκι θεωρώντας το στάλιν άνθρωπο του μηχανισμού και της μεσαίας γραφειοκρατίας χωρίς πολλές ικανότητες. Η αλήθεια όμως είναι ότι το παιχνίδι το έχασε στο πολιτικό γραφείο που φοβήθηκε τις διοικητικές του μεθόδους και συνασπίστηκε εναντίον του γιατί τον θεωρούσε χειρότερο από τον στάλιν.

Ο στάλιν τελειώνει το λόγο του ως εξής: γιατί εμείς νικήσαμε τον τρότσκι και τους άλλους; Είναι γνωστό ότι ο τρότσκι μετά από τον λένιν ήταν ο πιο δημοφιλής στην χώρα μας. Δημοφιλείς ήταν οι μπουχάριν, ζηνόβιεφ, ρίκοφ, τόμσκι. Εμάς λίγο μας ήξεραν τότε. Εμένα, τον μολότφ, τον βοροσίλοφ, τον καλίνιν. Την εποχή του λένιν ήμασταν οι άνθρωποι της πράξης, συνεργάτες του. Αλλά εμάς μας στηρίξανε τα μεσαία στελέχη, εξηγούσαν στις μάζες τις θέσεις μας. Ενώ ο τρότσκι δεν έδινε καμιά σημασία σε αυτά τα στελέχη.

Η αναγνώριση ότι ο τρότσκι ήταν ο πιο δημοφιλής μπολσεβίκος ηγέτης μετά το λένιν στα χρόνια της επανάστασης είναι καταπληκτική και σε κάθε περίπτωση εντελώς αναντίστοιχη με αυτό που δίδασκαν τα εγχειρίδια ιστορίας εκείνης της εποχής.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο στάλιν δεν έπασχε από μεγαλομανία κι είχε απόλυτη αντίληψη του ρόλου των πολιτικών αξιωματικών και της σημασίας τους. Τους θεωρούσε πιο σημαντικούς κι από τον ίδιο το στρατηγό! Κι ίσως σε αυτούς να υπολόγιζε για να σταματήσουν τους διαδόχους του στρατηγούς στο δρόμο προς το βατερλό.

Δύο ακόμα παραδείγματα για την προσωπολατρία.
Τον απρίλη του 39 ο στάλιν κάνει σφοδρή κριτική στον μανουίλσκι και τα σημεία μιας διακήρυξης της κομιντέρν που τον επαινούσαν: Ζήτω ο δικός μας στάλιν! Ο στάλιν είναι η ειρήνη! Ο στάλιν είναι ο κομμουνισμός!
ΙΒ: Ο μανουίλσκι είναι κόλακας!
Ήταν τροτσκιστής! Τον επικρίναμε ότι όταν έγινε η εκκαθάριση των τροτσκιστών συμμοριτών αυτός σιωπούσε, δεν έκανε δηλώσεις, ενώ τώρα άρχισε να κολακεύει! Αυτό είναι αρκετά ύποπτο.


Και στη συνέχεια απευθυνόμενος στο ντιμιτρόφ: αυτή την περίοδο είμαστε πολύ απασχολημένοι. Λύστε αυτά τα θέματα μόνοι σας. (Αστειευόμενος): Αφού εσείς, είστε ο γραμματέας της κομμουνιστικής διεθνούς. Εμείς αποτελούμε μόνο τμήμα της.
Κι ο ντιμιτρόφ διηγείται: ο ΙΒ δε συμφώνησε στη διακήρυξη να μείνει υπό τη σημαία των μαρξ-ένγκελς-λένιν-στάλιν, αλλά μόνο μαρξ-ένγκελς-λένιν (παρόλο που στα συνθήματα της κε δημοσιεύθηκε μαρξ-ένγκελς-λένιν-στάλιν).
-ΙΒ: αυτό δεν είναι θέμα κύρους, αλλά θέμα αρχής.
Τα συνθήματα είναι δικό μας εθνικό θέμα. Κι εδώ κάναμε λάθος, δεν έπρεπε να γραφτεί έτσι.


Φυσικά η προσωπολατρία και το θέμα της στάσης απέναντι στην αντιπολίτευση δεν εξαντλείται με αυτές τις αναφορές. Κι ήδη έχει ξεφύγει σε έκταση το κείμενο, οπότε αναγκαστικά θα το σπάσω και θα το γράψω σε συνέχειες.

Αλλά αν μπορεί να βγει προκαταβολικά κάποιο συμπέρασμα είναι αυτό.
Αν ο σταλινισμός είναι αδόκιμος όρος κι έννοια που δεν υφίσταται, ο αντισταλινισμός είναι συγκροτημένη ιδεολογία, συγκαλυμμένος αντικομμουνισμός με βασικό του χαρακτηριστικό τη χυδαιότητα κι είναι λυπηρό να βλέπεις συντρόφους να πέφτουν στα πλοκάμια της.

Υπάρχουν όμως κριτικές και κριτικές. Δεν είναι όλες απριόρι αντικομμουνισμός. Αν μείνουμε στην απόκρουση του αντισταλινισμού και δε πάμε πέρα από αυτό, στην ουσία ετεροπροσδιοριζόμαστε.

Πρέπει να δούμε το μυστακοφόρο σύντροφο κριτικά, με κριτική διαλεκτική που να παίρνει υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες. Από τη σκοπιά της υπεράσπισης, γιατί ο στάλιν ήταν κομμουνιστής ηγέτης που μπήκε μπροστά στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και τη συντριβή του φασισμού, αλλά χωρίς εξιδανικεύσεις. Δημόσια, γιατί δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε, δε δίνουμε όπλα στον αντίπαλο, αλλά δείχνουμε τη δύναμή μας, να συζητάμε και να διορθώνουμε τα λάθη μας μπροστά στον κόσμο.
Με άλλα λόγια κριτική κομμουνιστική.

Υγ: το επόμενο κείμενο θα είναι αφιερωμένο στην ημέρα της γυναίκας. Όλα ένα κλικ πίσω με τον χρόνο απολιθωμένο.

(Συνεχίζεται…)

73 σχόλια:

sniper είπε...

Πολυ.... διαφωτιστικα ολα αυτα, για οποιον θελει να τα δει χωρις παρωπιδες. Εκδοσεις Καστανιωτη ε? Θα το τσιμπησω μαλλον. Κατα τα αλλα, ζητω τα γενεθλια του Μαρξ και του Αβερελ και ολης της οικογενειας Νταλτον!

Αναυδος είπε...

Υπάρχει στο Marxist.org ενδιαφέρον αρθράκι του Τροτσκυ για την πιθανή ανεξαρτησία της Ουκρανίας γραμμένο το 1939.
Αυτοί που κατηγορούν το Στάλιν για τις δήθεν άδικες διώξεις βασισμένες πάνω σε φανταστικές κατηγορίες είναι ακριβώς οι ίδιοι που έσερναν τα εξ'αμάξης στην ΕΣΣΔ από το 1927 και δώθε. Αν ο Σταλιν ήταν βοναπάρτης δεν έπρεπε να κάνουν κάτι γι'αυτό ?.
Ας έχουμε υπόψη ότι τα κάθε λογής αρχεία βρίσκονται στην κατοχή αντικομμουνιστικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν.

Ανώνυμος είπε...

Ρε απολίθωμα για πες ΤΙ αρνητικό βρίσκεις στην περίοδο κατα την οποία ο Στάλιν ήτο ηγέτης στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ γιατί εγώ μόνο λιβανιστήρια διάβασα... Κατι συγκεκριμένο.

Alekos είπε...

"Σοσιαλιστική νομιμότητα" εναντίον "προσωπολατρίας".Έγινε η παλινόρθωση,άλλαξαν οι κοινωνικές σχέσεις?
Οι κοινωνικές σχέσεις και πρωτίστως οι κοινωνικες σχέσεις εργασίας καθορίζουν την ταξική φύση ενός κοινωνικού σχηματισμού.Κάθε κοινωνικού σχηματισμού? Όχι ακριβως υπάρχει μια εξαίρεση.Ποια εξαίρεση?Ο σοσιαλισμός!Εκεί ο χαρακτήρας του καθεστωτος κρίνεται από τις προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας,από τις εξαγγελίες και την ιδεολογία της.Άρα η ΕΣΣΔ ήταν σοσιαλιστική γιατί ο Στάλιν δεν πρόδωσε ποτέ τον σοσιαλισμό... Τι κιαν η φυση της ταξικης εκμετάλευσης ήταν η ίδια με αυτήν που υπάρχει στον καπιταλισμό,τι κιαν οι οικονομικές κρίσεις ξεσπούσαν η μία μετά την άλλη,τι κιαν υπάρχει μία κυρίαρχη τάξη μέσα κι έξω από την παραγωγή αλλά και αντιφάσεις και συγκρούσεις στο εσωτερικό αυτής της κυρίαρχης τάξης...
Γι αυτό ακριβώς είναι κομβικής σημασίας η θέση τόσο επί ΙΒΣ όσο και μετά από αυτόν να δούμε το κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής που ασκούσε το κόμμα και ήταν το πρωτείο των παραγωγικών δυνάμεων επί των παραγωγικών σχέσεων.Δηλαδή δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα αλλαγής πόσο μάλλον επαναστατικοποίησης των παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων αλλά μόνο ανάπτυξής τους με κάθε μέσο και τίμημα δηλαδή στις πλάτες των άμεσων παραγωγών (εργατών & αγροτων)

Ανώνυμος είπε...

Ένας Σοβιετικός διαχωρισμός εξουσιών;

Ήταν αναγκαίο το πέρασμα από τον Λένιν στον Στάλιν; Η Χεγκελιανή απάντηση θα επικαλούταν την αναδρομική αναγκαιότητα: αφού αυτό το πέρασμα είχε συμβεί, αφού ο Στάλιν είχε κερδίσει, ήταν αναγκαίο. Το καθήκον του διαλεκτικού ιστορικού είναι να μπορεί να το συλλαμβάνει ‘στο γίγνεσθαί’ του, φανερώνοντας όλη την ενδεχομενικότητα της πάλης, που θα ήταν δυνατό να είχε τελειώσει και διαφορετικά, με τον τρόπο που προσπάθησε να κάνει ο Μοσέ Λεβίν στην Τελευταία Μάχη του Λένιν. Ο Λεβίν υπογραμμίζει, πρώτα, την επιμονή του Λένιν για μια πλήρη κυριαρχία των εθνικών οντοτήτων, που συνέθεταν το Σοβιετικό κράτος –και δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, σε μια επιστολή του προς το Πολιτικό Γραφείο στις 22 Σεπτεμβρίου 1922, ο Στάλιν κατηγορούσε ανοιχτά τον Λένιν για ‘εθνικό φιλελευθερισμό.’ Δεύτερο, εξαίρει ο Λέβιν την έμφαση που έδινε ο Λένιν για τη μετριοπάθεια των στόχων: όχι σοσιαλισμό, αλλά πολιτισμό, καθολική παιδεία, αποτελεσματικότητα, τεχνοκρατία, συνεταιριστικές κοινωνίες, που θα επιτρέπουν στους αγρότες να γίνουν ‘πολιτισμένοι έμποροι’ μέσα στο πλαίσιο της ΝΟΠ. Προφανώς, αυτή ήταν μια πολύ διαφορετική άποψη από εκείνη του ‘σοσιαλισμού σε μια χώρα.’ Μερικές φορές, προκαλεί έκπληξη πόσο απερίφραστη ήταν η μετριοπάθειά του: ο Λένιν κοροϊδεύει όλες τις προσπάθειες για την ‘οικοδόμηση του σοσιαλισμού,’ αναφέρει συνέχεια το θέμα των κομματικών ελλειμμάτων κι επιμένει για μια Σοβιετική πολιτική αυτοσχεδιαστικής φύσης, συχνά παραθέτοντας την φράση του Ναπολέοντα ‘On s’engage.. et puis on voit’ (‘Ασχολούμαστε.. και μετά βλέπουμε’).

Είναι γνωστή η τελευταία μάχη του Λένιν ενάντια στην κρατική γραφειοκρατία. Εκείνο όμως που είναι λιγότερο γνωστό, όπως παρατηρεί ο Λεβίν με μεγάλη σαφήνεια, είναι το γεγονός ότι ο Λένιν προσπαθούσε να τετραγωνίσει τον κύκλο της δημοκρατίας και της δικτατορίας του κόμματος-κράτους μέσω της πρότασής του για ένα νέο ηγετικό σώμα, την Επιτροπή Κεντρικού Ελέγχου. Ενώ αποδεχόταν πλήρως τη δικτατορική φύση του Σοβιετικού καθεστώτος, προσπαθούσε να εγκαταστήσει στην κορυφή του μια ισορροπία μεταξύ διάφορων στοιχείων, ένα ‘σύστημα αμοιβαίων ελέγχων, που θα μπορούσε να υπηρετήσει την ίδια λειτουργία –η σύγκριση δεν είναι παρά προσεγγιστική– όπως γίνεται με το διαχωρισμό εξουσιών σ’ ένα δημοκρατικό καθεστώς.’ Μια διευρυμένη Κεντρική Επιτροπή θα μπορούσε να θεσπίζει τις γενικές κατευθύνσεις της πολιτικής και να εποπτεύει όλο τον κομματικό μηχανισμό. Μέσω αυτού του οργάνου, η Επιτροπή Κεντρικού Ελέγχου θα μπορούσε:

να δρα ελέγχοντας την Κεντρική Επιτροπή και τα ποικίλα παρακλάδια της –το Πολιτικό Γραφείο, τη Γραμματεία, το Οργανωτικό Γραφείο κ.λπ. Η ανεξαρτησία της θα εξασφαλιζόταν από την απευθείας σύνδεσή της με τη Σύνοδο του Κόμματος, χωρίς τη διαμεσολάβηση του Πολιτικού Γραφείου και των διοικητικών οργάνων του ή της Κεντρικής Επιτροπής. [5]

συνεχίζεται

Ανώνυμος είπε...

...Έλεγχοι κι ισορροπίες, διαχωρισμός εξουσιών, αμοιβαίοι έλεγχοι –αυτή ήταν η απεγνωσμένη απάντηση του Λένιν στο ερώτημα: ποιος ελέγχει τους ελεγκτές; Υπάρχει κάτι το ονειρώδες, εντελώς φαντασμαγορικό, στην ιδέα αυτή της Επιτροπής Κεντρικού Ελέγχου: ένα ανεξάρτητο, παιδαγωγικό, ελεγκτικό σώμα με ‘απολιτικά’ μέλη, αποτελούμενο από τους καλύτερους δάσκαλους και τεχνοκράτες, για να μπορεί να ασκεί έλεγχο στην ‘πολιτικοποιημένη’ Κεντρική Επιτροπή και τα όργανά της –κοντολογίς, μια προσπάθεια των ουδέτερων ειδικών να κρατούν συντεταγμένα τα κομματικά στελέχη. Όμως, όλα αυτά στηρίζονται στην πραγματική ανεξαρτησία της Συνόδου του Κόμματος –η οποία εκ των πραγμάτων ήδη υποθάλπεται από την απαγόρευση των φραξιών, που επέτρεπε τον κορυφαίο κομματικό μηχανισμό να ελέγχει τη Σύνοδο και να διώχνει τους επικριτές του σαν φραξιονιστές. (...)
Η κατεύθυνση, προς την οποία ήδη φυσούσε ο άνεμος, είναι ολοφάνερη στην πρόταση του Στάλιν το 1922 απλώς για την ανακήρυξη της κυβέρνησης της Ρωσικής Σοβιετικής Ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, που επίσης θα γινόταν κυβέρνηση των Δημοκρατιών της Ουκρανίας, του Μπελαρούς, του Αζερμπαϊστάν, της Αρμενίας και της Γεωργίας:

Αν η απόφαση αυτή επικυρωθεί από την Κεντρική Επιτροπή του ΡΚΚ, δεν θα δημοσιοποιηθεί, αλλά θα μεταφερθεί στις Κεντρικές Επιτροπές των Δημοκρατιών, για να κυκλοφορήσει μεταξύ των Σοβιετικών οργάνων, των Κεντρικών Εκτελεστικών Επιτροπών ή των Συνόδων των Σοβιέτ στις εν λόγω Δημοκρατίες, πριν από τη σύγκληση της Πανρωσικής Συνόδου των Σοβιέτ, όπου θα δηλωθεί ως επιθυμία των Δημοκρατιών αυτών. [6]



Η αλληλεπίδραση της ανώτερης εξουσίας με τη βάση της όχι μόνο καταργείται –έτσι ώστε η ανώτερη εξουσία απλώς να επιβάλλει τη βούλησή της– αλλά, προσθέτοντας και την ύβρη στην προκαλούμενη βλάβη, ξαναπαρουσιάζεται σαν το αντίθετό της: η ΚΕ αποφασίζει ποια επιθυμία της βάσης θα τεθεί υπόψη της ανώτερης εξουσίας σαν δική της.

συνεχίζεται..

Ανώνυμος είπε...

Διακριτικότητα και τρόμος

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό της τελευταίας μάχης του Λένιν, στο οποίο ο Λεβίν εφιστά την προσοχή μας, είναι η αναπάντεχη εστίαση στην ευγένεια και την προσήνεια. Ο Λένιν είχε αναστατωθεί πολύ από δυο περιστατικά: σε μια πολιτική συζήτηση, ο αντιπρόσωπος της Μόσχας στην Γεωργία, Σέργκο Ορντζονικίντζε, χτύπησε σωματικά ένα μέλος της Γεωργιανής ΚΕ. Κι ο ίδιος ο Στάλιν ύβρισε λεκτικά την Κρούπσκαγια (έχοντας ανακαλύψει ότι αυτή έδωσε στον Τρότσκυ την επιστολή του Λένιν, στον οποίο πρότεινε μια συμφωνία εναντίον του Στάλιν). Το τελευταίο περιστατικό προέτρεψε τον Λένιν να γράψει την περίφημη έκκλησή του:

Ο Στάλιν είναι πολύ άγριος και το ελάττωμα αυτό, μολονότι κάπως ανεκτό μεταξύ μας και στις σχέσεις μεταξύ μας ως Κομμουνιστών, γίνεται απαράδεκτο για έναν Γενικό Γραμματέα. Γι’ αυτό, προτείνω οι σύντροφοι να σκεφτούν κάποιο τρόπο, για να απομακρύνουν τον Στάλιν από τη θέση αυτή και να αναθέσουν τα καθήκοντά του σε κάποιον άλλον άνθρωπο, ο οποίος, από κάθε πλευρά, να διαφέρει και να είναι ανώτερος από τον Σύντροφο Στάλιν, δηλαδή, να είναι πιο ανεκτικός, πιο αφοσιωμένος, πιο ευγενικός και πιο διακριτικός απέναντι στους συντρόφους, λιγότερο ιδιότροπος. [7]



Οι προτάσεις του Λένιν για την Επιτροπή Κεντρικού Ελέγχου κι η έγνοιά του για τη διατήρηση της προσήνειας, οπωσδήποτε, δεν δείχνουν κάποια φιλελεύθερη άμβλυνση. Σε μια επιστολή στον Καμένεφ, την ίδια περίοδο, δηλώνει ξεκάθαρα: ‘Είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε ότι η ΝΟΠ έβαλε τέλος στον τρόμο. Πάλι χρειάζεται να καταφύγουμε στον τρόμο και στον οικονομικό τρόμο.’ Εντούτοις, ο τρόμος αυτός, που θα έσωζε τη σχεδιαζόμενη περιστολή του κρατικού μηχανισμού και της Cheka, θα ήταν περισσότερο μια απειλή παρά μια πραγματικότητα: όπως αφηγείται ο Λεβίν, ο Λένιν αναζητούσε έναν τρόπο, ‘με τον οποίον σ’ όλους εκείνους, που θα ήθελαν τώρα [κάτω από τη ΝΟΠ] να υπερβούν τα όρια, που έβαζε το κράτος στους επιχειρηματίες, θα έπρεπε να τους θυμίσουν “διακριτικά κι ευγενικά” την ύπαρξη αυτού του ύστατου όπλου.’ [8] Ο Λένιν είχε δίκιο εδώ: η δικτατορία αναφέρεται στο συγκροτησιακό πλεονασμό της (κρατικής) εξουσίας και, στο επίπεδο αυτό, δεν υπάρχει καμιά ουδετερότητα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: πλεονασμός, που ανήκει σε ποιον; Αν δεν είναι δικός μας, είναι δικός τους.

Ονειρευόμενος, για να χρησιμοποιήσουμε τη δική του έκφραση, τον τρόπο λειτουργίας της ΕΚΕ στο τελικό κείμενό-του του 1923, ‘Καλύτερα Λιγότερα, Αλλά Καλύτερα,’ ο Λένιν προτείνει όπως το σώμα αυτό θα έπρεπε να καταφεύγει σε:

κάποιο μισο-αστείο τέχνασμα, ένα πονηρό κόλπο, έναν τρόπο εξαπάτησης ή κάτι τέτοιο. Γνωρίζω ότι στα σοβαρά κι ενθουσιώδη κράτη της Δυτικής Ευρώπης μια τέτοια ιδέα θα τρομοκρατούσε τους ανθρώπους κι ότι δεν θα υπήρχε ούτε ένας αξιοπρεπής αξιωματούχος, που θα τη δεχόταν. Όμως, ελπίζω ότι δεν έχουμε ακόμη γίνει τόσο γραφειοκράτες όσο όλοι αυτοί κι ότι μεταξύ μας η συζήτηση πάνω στην ιδέα αυτή δεν θα προξενήσει τίποτε περισσότερο από τη διασκέδαση.

Αλήθεια, γιατί να μη συνδυάζουμε την ευχαρίστηση με την ωφελιμότητα; Γιατί να μην καταφεύγουμε σε κάποιο αστείο ή μισο-αστείο τέχνασμα, για να εκθέσουμε κάτι γελοίο, κάτι βλαβερό, κάτι μισο-αστείο, μισο-βλαβερό κ.λπ.; [9]

συνεχίζεται

Ανώνυμος είπε...

...Δεν είναι αυτός σχεδόν ένας αισχρός διπλασιασμός της ‘βαριάς’ εκτελεστικής εξουσίας, που βρίσκεται συγκεντρωμένη στα χέρια της ΚΕ και του Πολιτικού Γραφείου; Τεχνάσματα, πονηρά κόλπα –ένα υπέροχο όνειρο, αλλά, παρόλα αυτά, και μια ουτοπία. Η αδυναμία του Λένιν, ισχυρίζεται ο Λεβίν, ήταν ότι, ενώ είδε το πρόβλημα της γραφειοκρατικοποίησης, υποτίμησε τη βαρύτητά της και τις πραγματικές διαστάσεις της: ‘η κοινωνική ανάλυσή του ήταν βασισμένη πάνω σε μόνο τρεις κοινωνικές τάξεις –τους εργάτες, τους αγρότες και την μπουρζουαζία– χωρίς να παίρνει υπόψη του τον κρατικό μηχανισμό σε μια χώρα, που είχε εθνικοποιήσει τους κύριους τομείς της οικονομίας.’ [10]

Οι Μπολσεβίκοι συνειδητοποίησαν γρήγορα ότι η πολιτική τους εξουσία στερούταν μιας διακριτής κοινωνικής βάσης: το μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης, εκ μέρους της οποίας ασκούσαν την εξουσία τους, είχε εξαφανιστεί στον Εμφύλιο Πόλεμο και, γι’ αυτό, με κάποιο τρόπο, κυβερνούσαν πάνω σ’ ένα κενό κοινωνικής αντιπροσώπευσης. Όμως, φανταζόμενοι τους εαυτούς τους σαν μια καθαρή πολιτική εξουσία, που επέβαλε τη βούλησή της πάνω στην κοινωνία, παρέβλεπαν να δουν πώς –αφού, εκ των πραγμάτων, αυτοί ήταν ο ιδιοκτήτης, ή δρούσαν σαν το διαχειριστή στη θέση του απόντος ιδιοκτήτη, των παραγωγικών δυνάμεων– η κρατική γραφειοκρατία ‘θα μπορούσε να γίνει η πραγματική κοινωνική βάση της εξουσίας’:

Δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο σαν την ‘καθαρή’ πολιτική εξουσία χωρίς τα οποιαδήποτε κοινωνικά θεμέλια. Ένα καθεστώς πρέπει να βρει κάποια άλλη κοινωνική βάση, διαφορετική από τον ίδιο το δικό του κατασταλτικό μηχανισμό. Το ‘κενό,’ στο οποίο το Σοβιετικό καθεστώς φαινόταν να αιωρείται, γρήγορα γέμισε, αν κι οι ίδιοι οι Μπολσεβίκοι δεν το έβλεπαν ή δεν ήθελαν να το δουν. [11]



Είναι συζητήσιμο κατά πόσο αυτή η βάση θα μπλόκαρε το σχέδιο του Λένιν για την ΕΚΕ. Είναι αλήθεια ότι, ταυτόχρονα μ’ έναν αντι-οικομικίστικο κι αιτιοκρατικό τρόπο, ο Λένιν επιμένει για την αυτονομία του πολιτικού, αλλά αυτό που αποτυγχάνει να δει, όπως το επεσήμανε ο Μπαντιού, δεν είναι πώς κάθε πολιτική δύναμη αντιπροσωπεύει κάποια κοινωνική δύναμη ή τάξη, αλλά πώς αυτή η πολιτική δύναμη της συγκεκριμένης αντιπροσώπευσης εγγράφεται απευθείας μέσα στο ίδιο το επίπεδο των αντιπροσωπεύσεων σαν η πολιτική δύναμη, που αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον εαυτό της. Η τελευταία μάχη του Λένιν ενάντια στον Στάλιν έχει, επομένως, όλα τα χαρακτηριστικά μιας γνήσιας τραγωδίας: δεν ήταν ένα μελόδραμα, όπου ο καλός μάχεται με τον κακό, αλλά μια τραγωδία, στην οποία ο ήρωας φθάνει στο σημείο να συνειδητοποιήσει ότι μάχεται εναντίον των ιδίων των επιγόνων του κι ότι ήδη είναι πολύ αργά για να σταματήσει το μοιραίο ξετύλιγμα των δικών του λανθασμένων αποφάσεων του παρελθόντος.

Σλάβοϊ Ζίζεκ "Πως να ξαναρχίσουμε από την αρχή" New Left Review τ. 57

Alekos είπε...

οπότε το ερώτημα αλλάζει: τι είδους κοινωνικές σχέσεις υπήρχαν στην ΕΣΣΔ αμέσως μετά τον θάνατο του ΙΒΣ?
Ο ίδιος ο ΙΒΣ δίνει την απάντηση του όταν παρουσιάζει το σχέδιο Συντάγματος το ΄36: Ισχυρίζεται ότι η ΕΣΣΔ έχει ολοκληρώσει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού,δηλαδή την πρώτη φάση του κομμουνισμού.Απόδειξη?Η κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής(λες και το κράτος είναι κάτι ουδέτερο), τα κολχόζ,τα σοβχοζ στη γεωργία και το νέο σοβιετικό εμπόριο.Παράλληλα ο ΙΒΣ έρχεται αντιμέτωπος με το ζήτημα της φύσης της εργατικής τάξης στην ΕΣΣΔ και απαντά ότι και αυτή είναι νέα και δεν έχει καμια σχέση με την εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών.Όλα νέα λοιπόν,νέο εμπόριο,νέα εργατική τάξη,νέα αγροτιά(κατι μου θυμίζουν όλα αυτά).
Το ζήτημα φυσικά είναι τόσο στην περίπτωση της εργοστασιακής όσο και της αγροτικής παραγωγής αν αλλάζει κάτι επι της ουσίας σε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων με την αντικατάσταση των παλαιών αστών ειδικών από (πρώην) εργάτες (που παιρνουν απλώς την θέση των προκατόχων τους έχοντας εν γένει την ίδια λειτουργία στο επίπεδο της εργασιακής οργάνωσης)και με τη περίφημη "αποκουλακοποίηση".Επίσης ένα ακόμη ζήτημα είναι εάν η φύση των παραγωγικών σχέσεων εξαρτάται απο την νομική τους μορφή.
Σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν μπαίνει ζήτημα να αλλάξουν σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση οι παραγωγικές σχέσεις αλλά μόνο να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις με τρόπο συμβατό προς τις αναγκες της κεντρικής εξουσίας.Αποτέλεσμα η ρήξη με την αγροτια,η εδραίωση καπιταλιστικών σχέσεων στα εργοστάσια και την ύπαιθρο.Ακόμη χειρότερα αυτό που αλλάζει στην περιπτωση του σοβιετικου κοινωνικου σχηματισμου ειναι η αύξηση της βίας και η ιδεολογικοποίηση-Σταχανοφισμός=ιδεολογικοποίηση της υπερεργασιας και της εντατικοποίησης της εργασίας

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κατά σειρά εμφάνισης:
-τσίμπα το, αλλά μάλλον μόνο σε παλιοπωλεία μπορείς να το βρεις.
Υγ: Ζήτω!

-Να το έχουμε υπόψη, αλλά δε νομίζω ότι το ημερολόγιο του ντημητρόφ εντάσσεται σε αυτήν την κατηγορία. Εκδόθηκε με πρωτοβουλία του γιου του, ακριβώς για να μην χρησιμοποιείται αποσπασματικά και κατά το δοκούν από αυτούς που λες όταν έπεσε στα χέρια τους.
Αν ξέρεις κάτι που καθιστά την πηγή αναξιόπιστη, πάσο.

-Μου είναι πολύ δύσκολο να απαντάω τόσο σε ατάκες όσο και σε κατεβατά.

Μασημένη τροφή δε θέλω να δώσω σε κανέναν. Το μόνο που μπορώ να κάνω πιο νιανιά είναι το ΙΒ που χάριν αστεϊσμού παραπέμπει και σε κάτι ακόμα. Αν τώρα εσύ βλέπεις μόνο λιβανιστήρια, ή εγώ πάω στραβά ή δε γράφω αυτά που θα ήθελες να δεις. Περίμενε και τη συνέχεια.

-Δε μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το κείμενο, πέρα από κάποια σημεία. Τον λεβίν δεν τον ξέρω, αλλά ούτως ή άλλως και ζίζεκ και παντιού μαζί μου πέφτουν λίγο δυσκολοχώνευτοι και μεταμοντέρνοι.
Κατά τα άλλα. Ακριβώς το κράτος δεν ήταν ουδέτερο, αλλά εργατικό. Οι σχέσεις παραγωγής δεν ήταν καπιταλιστικές, με πιο σημαντικό, αλλά όχι μοναδικό, το κριτήριο της ιδιοκτσίας που είναι η βασική σχέση παραγωγής. Κι ο σταχανοφισμός ήταν και κίνημα από τα κάτω, χωρίς το οποίο καμία κρατική προπαγάνδα δε θα μπορούσε να επιβιώσει, πόσο μάλλον ο φορέας της κι η σοβιετία εν γένει και δη σε συνθήκες περικύκλωσης.

Ανώνυμος είπε...

"εμείς οι μπολσεβίκοι, συσπειρώσαμε κι εδραιώσαμε αυτό το κράτος ως ενιαίο κι αδιαίρετο, όχι προς όφελος των γαιοκτημόνων και των καπιταλιστών, αλλά προς όφελος των εργαζομένων, όλων των λαών που απαρτίζουν αυτό το κράτος. "
η άποψη αυτή του ΙΒ επιβεβαιώνει την αποψη του Τρότσκυ για τις μειωμένες ικανότητές του.
Το συγκεκριμμένο απόσπασμα εγώ μπορώ να το δω και ως σοσιαλδημοκρατικής υφής.Οι μπολσεβίκοι δηλαδή παιρνουν το κράτος των τσάρων(επαινώντας τους κιόλας που καταφερανε να το φτιάξουνε!)και το χρησιμοποιούν "προς όφελος των εργατών των αγροτών" κλπ.
Και ο Αντρέας στην αρχή τέτοια έκανε..
Ουτε καν εργατικό κράτος δηλαδή. Που από μόνο του σαν έννοια είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί(μετά την αστική δημοκρατία). Εκτός αν δεν καταλαβαίνω τί σημαίνει εργατικό κράτος...απολίθωμα αν θες δώσε έναν ορισμό,κατά προτίμηση από την πλευρά των Μαρξ-Ενγκελς-αν υπάρχει.

Κατά τα άλλα, αν υπερασπιζόμενος την σοβιετία υπερασπίζομαι το κράτος που πήρε ο στάλιν από τους κρατιστές τσάρους και το χρησιμοποίησε "προς όφελος των εργατών" προτιμώ να υπερασπιστώ τους κομμουνιστές που υπερασπίστηκαν το όραμα της Οκτωβριανής σε όλο τον κόσμο και τελεία. Ο κομμουνισμός είναι η πρόταση διεξόδου από το τέλμα του καπιταλισμού. Όχι να πάρουμε το κράτος από τους αστούς και να το δώσουμε(αν γίνει κι αυτό..)στους εργάτες.Οι οποίοι αν το χρειάζονται είναι μόνο για να σταθεροποιήσουν την εξουσία τους "σε συνθήκες περικύκλωσης".Αν αυτή εδραιωθεί και το κράτος αντί να θέλουμε να το νεκρώσουμε το υμνούμε κιόλας και μαζί μαυτό τους τσάρους κάτι δε πάει καλά.
ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ. -και οι όποιες κατηγορίες για αντικομμουνισμό είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες-αλλά τις επιστρέφω αυτούσιες(καθρεφτάκι) απτην σκοπιά ακριβώς του κομμουνισμού, μιας κοινωνίας χωρίς κράτος και εξουσία.


κομμάντο εαρινής εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

Πέστα ρε κομμάντο εαρινής εντροπίας!!!

Άλλο να αναγνωρίζεις τις πρωτοφανέρωτες ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ που υπήρξαν και άλλο ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ των δυσκολιών να παραδέχεσαι και να ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΑΣ την καθε παπάρα που έκανε συνολικά το ΚΚΣΕ είτε με Στάλιν γραμματέα, είτε με χρουστσόφ, είτε με μπρέζνιεφ (όπως κάνει το ΜΛ ΚΚΕ, το ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μλ), η ΟΑΚΚΕ κλπ, κλπ...Και μάλιστα να θεωρητικοποιείς τα τραγικά λάθη, μεταφέροντάς τα, στο σήμερα και στο μέλλον του κομμουνισμού, προτείνοντας σαν ΜΟΝΤΕΛΟ του εργατικού ΜΙΣΟΚΡΑΤΟΥΣ, τον... ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟ (δηλ. την ΥΠΟΤΑΓΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ σε ΕΝΑ (1) ΚΟΜΜΑ)...Αντίθετα, η εργατική τάξη ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ να υπερασπίσει το ΚΡΑΤΟΣ της, την ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ της, με εργατικές πολιτοφυλακές, με εργατικά συμβούλια, με ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ, ΕΚΛΟΓΕΣ και ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ! Αυτό είναι το καθεστώς της ΕΡΓΑΤΙΚΗς ΕΞΟΥΣΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!

Αναυδος είπε...

Η κρατικοποίηση-κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία είναι το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα αλλά και η βασικότερη προυπόθεση για την οικοδόμηση του κομμουνισμού. Ο ρόλος του ΙΒΣ ήταν σημαντικότατος σε αυτή την κατεύθυνση
Στην ΕΣΣΔ δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής ούτε ατομικό κεφάλαιο και η επακόλουθη συσσώρευση του

raskolikas είπε...

Με αφορμή το σχόλιο του "κομμάντο εαρινής εντροπίας" ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Το βασικό ερώτημα που απευθύνει η ιστορία η ίδια προς κάθε αντισταλινικό, είτε πρόκειται για τροτσκιστή είτε για οπαδό οποιουδήποτε άλλου ρεύματος είναι το "και τι κάνουμε?". Οποιαδήποτε θεωρία μπορεί να δώσει απαντήσεις στη σφαίρα του ιδεατού, το ερώτημα είναι τι γίνεται στην πράξη.

Ξεκινάμε από τα βασικά:

Το κράτος είναι όργανο της εκάστοτε άρχουσας τάξης, δια του οποίου επιβάλει την κυριαρχία της με τη βία (το κράτος είναι βίαιος, καταπιεστικός μηχανισμός, σε όλες τις πτυχές του, ακόμα και στις "δημοκρατικές").
Στον καπιταλισμό όπου κυρίαρχη τάξη είναι η αστική, το (αστικό) κράτος είναι ο κύριος μηχανισμός επιβολής της εξουσίας της.
Στο σοσιαλισμό, ο οποίος αποτελεί μεταβατικό στάδιο, ένα είδος άγουρου κομμουνισμού, κοινωνικές τάξεις υπάρχουν ακόμα, μόνο που πλέον είναι η εργατική τάξη αυτή που άρχει (άρχουσα) και καταπιέζει την αστική, μέχρι να την εξαφανίσει εντελώς, αναιρώντας έτσι συνολικά τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας και οδηγώντας στο βασίλειο της ελευθερίας, στον κομμουνισμό (αταξική κοινωνία).

Ερώτημα πρώτο: Αποδεχόμαστε ότι η απονέκρωση του κράτους πάει μαζί με την εκθεμελίωση (ξεθεμέλιωμα για να το πούμε και λαϊκά) του ταξικού χαρακτήρα της κοινωνίας, ναι ή όχι?

Ερώτημα δεύτερο: Αποδεχόμαστε ότι ο κομμουνισμός (η αταξική κοινωνία) δεν μπορεί να οικοδομηθεί μόνο σε ένα κράτος, παρά μόνο σε όλο τον πλανήτη, ναι ή όχι?

(συνεχίζεται)

raskolikas είπε...

Εάν οι απαντήσεις και στα δύο ερωτήματα είναι καταφατικές, τότε κύριοι μόλις αποδείξατε την ιστορική αναγκαιότητα που γεννά το "σταλινισμό", μόλις αποδείξατε ότι ο "σταλινισμός" αποτελεί την αναπόφευκτη εκδοχή του μαρξισμού-λενινισμού που εφαρμόζεται στην πράξη, δηλαδή δεν υφίσταται "σταλινισμός" ως κάτι διακριτό και διαφορετικό από τον μ-λ.

Το ερώτημα που καλείται ο κάθε τροτσκιστής, αναρχοχαρούμενος ή μεταμοντέρνος "μη-σταλινικός" "κομμουνιστής" να απαντήσει είναι, ανεξάρτητα από το κατά πόσον η λενινιστική θεωρία του αδύναμου κρίκου είναι σωστή ή όχι (εγώ την αποδέχομαι αλλά αφήνω παραθυράκι για χάρη της συζήτησης):
Γίνεται η επανάσταση σε μια χώρα, παρασύρει και 2-3 από δίπλα, εδραιώνεται, επικρατεί, και ενώ στη χώρα αυτή η οικοδόμηση ξεκινάει, λόγω συγκυρίας η επανάσταση ανακόπτεται γεωγραφικά. Δηλαδή το πολύ γνωστό μας παράδειγμα του 1917. Τώρα τι κάνουμε?

α) Εγκαταλείπουμε την προσπάθεια οικοδόμησης επειδή "δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε μια χώρα", ξαναπαραδίδουμε την εξουσία στους αστούς που μόλις τους νικήσαμε μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για την παγκόσμια επανάσταση?

β) Επιστρατεύουμε όλους τους νικητές προλετάριους, τους εξοπλίζουμε και τους στέλνουμε να κάνουν απελευθερωτική παρέλαση στις δίπλα χώρες μέχρι να ελευθερώσουν τις εργατικές τάξεις όλων των άλλων χωρών, για να διεθνοποιηθεί (με τα όπλα και με τη βία) η επανάσταση?

γ) Ή ξεκινάμε να οικοδομούμε, έχοντας πάντα το μάτι (και το όπλο) στραμμένο προς τον υπόλοιπο κόσμο και περιμένοντας να αρπάξουμε την κάθε ευκαιρία για να ενισχύσουμε τα κινήματα των αδερφών προλεταρίων των άλλων χωρών?

(συνεχίζεται)

raskolikas είπε...

Ο "σταλινισμός" νίκησε, επικράτησε στο κομμουνιστικό κίνημα, και κέρδισε επάξια την ιδιότητα του συνεχιστή της λενινιστικής παράδοσης, διότι απλούστατα έδωσε απάντηση στο πρόβλημα αυτό. Η, ιστορικώς αποδεδειγμένη ως σωστή, απάντηση (γ), που συνοψίζεται στη λέξη "σταλινισμός" κράτησε σε εξέλιξη ένα προτσές για 80 χρόνια. Δέχομαι ότι από το 20ο και μετά (δηλαδή από τη μέση και μετά) το προτσές πήρε ανάποδες στροφές, και ξεκίνησε η αποικοδόμηση, που βεβαίως η περεστρόικα ήρθε να αποτελειώσει. Αλλά μέχρι και την τελευταία στιγμή, μέχρι και την επίσημη διάλυση, ίσως και μέχρι τη στιγμή που τα τανκς του Γιέλτσιν βολτάρησαν στους δρόμους της Μόσχας, το προτσές (ελληνιστί: η διαδικασία, γιατί περί διαδικασίας πρόκειται, δεν είναι στατική κατάσταση ο σοσιαλισμός, ένα διαρκές προτσές είναι, ένας διαρκής μετασχηματισμός που ίσως και να υποχωρήσει) βρίσκονταν σε εξέλιξη.

Οι διάφορες γκρούπες, τα γκρουπούσκουλα και οι "θεωρητικοί", κάθε αναφοράς και γραμμής, οφείλουν πρώτα να απαντήσουν σε αυτά. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα και έρχονται μετά.

Καμία, και το λέω έτσι απόλυτα, ΚΑΜΙΑ "αντισταλινική" θεωρητική επεξεργασία δεν έχει δώσει απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Μόνο αοριστολογίες και ιδεαλιστικών καταβολών εξιδανικεύσεις, που από τη διατύπωση και μόνο φαίνεται ότι αυτός που τα λέει δεν έχει καμία απολύτως εικόνα πραγματικότητας, το αντιλαμβάνεται σαν κάτι που συμβαίνει στο χώρο των ιδεών, σαν μια αφηρημένη μαθηματική συνάρτηση. Στα λόγια όλα είναι εύκολα, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να φτιάξεις φράσεις με τις λέξεις "δημοκρατία", "ελευθερία", "συμμετοχή", "δικαίωμα".

Αναυδος είπε...

@ΜΑ
Δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα αλλά γενικά. Μάλιστα οι "κίνδυνοι" είναι δύο ειδών:
- λάθη στη μετάφραση
- παράλειψη άλλων αρχειακών εγγράφων εξίσου σημαντικών.

Ανώνυμος είπε...

ρασκόλικα, στην ΕΣΣΔ και τις λαΙκές δημοκρατίες, όχι μόνο ΔΕΝ είχαμε τάση ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗΣ του κράτους, αντίθετα είχαμε ΣΥΝΕΧΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΓΑΝΤΩΣΗΣ ΤΟΥ! Πρώτο χαρακτηριστικό που καθιστα τον σταλινισμό ΔΙΑΚΡΙΤΟ -και ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ κατά τη γνώμη μου- ρεύμα εντός του κομμουνιστικού κινήματος. Σε αυτές τις χώρες, είχαμε επίσης και ΣΤΑΔΙΑΚΗ, ΣΥΝΕΧΗ ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗ ΤΗς πολιτικής διαπάλης ΜΕΣΑ στην κοινωνία. Συνακόλουθα είχαμε και μια ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ πορεία ιδεολογικής απονέκρωσης της εργατικής τάξης...Δεύτερο χαρακτηριστικό που κάθιστα διακριτο και χρεοκοπημενο πολιτικό ρεύμα τον σταλινισμό.

Επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια...

Ανώνυμος είπε...

Ρασκόλικα, ΔΕΝ εγκαταλείπεις ΠΟΤΕ την εξουσία στους αστούς. Άλλο αυτό και άλλο αυτό που έκανε το ΚΚΣΕ που ΒΑΦΤΙΣΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΗΔΗ από τις αρχές του'30 μια χώρα, που ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι σοσιαλιστική. δηλαδή ΕΙΠΕ ψέμματα στο λαό.. Επίσης φιλε μου, άλλο να είσαι αστός, και άλλο να είσαι κομμουνιστής (και οι τροτσκιστές και οι μαοϊκοί και αυτοί ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ είναι). Αλλά το ΚΚΣΕ είχε άλλη γνώμη. Κυριάρχησε μια φράξια και έσφαξε τους υπόλοιπους..Ε, αυτό ΔΕΝ είναι σοσιαλισμός τι να κάνουμε..Πες ό,τι θες αλλά ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΑΥΤΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΕΔΩ..

raskolikas είπε...

Ανώνυμε,

αρχικά σε παρακαλώ βρες ένα όνομα για να γράφεις. Δεν σου το λέω για κανέναν άλλο λόγο εκτός από τη διευκόλυνση της συζήτησης. Είναι άκομψο και πολλές φορές μπερδεύει να γράφουμε "προς τον ανώνυμο που είπε αυτό". Δεν χρειάζεται να δώσεις στοιχεία πουθενά, απλώς όταν δημοσιεύεις σχόλιο, πάτα την τρίτη επιλογή και βάλε ένα ψευδώνυμο που σου αρέσει.

Πίσω στην κουβέντα:
Γύρνα στα δύο ερωτήματά μου και δώσε απαντήσεις.

Εάν αποδέχεσαι ότι το κράτος είναι ο μηχανισμός επιβολής της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης και τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, τότε αποδέχεσαι ότι η απονέκρωσή του πάει πακέτο με την εξαφάνιση των τάξεων.
Εάν αποδέχεσαι ότι ο κομμουνισμός, δηλαδή η αταξική κοινωνία, δεν μπορεί να οικοδομηθεί μόνο σε ένα κράτος αλλά παγκόσμια, τότε αποδέχεσαι ότι όσο η επανάσταση δεν έχει επικρατήσει ακόμα παγκόσμια, η ύπαρξη κράτους κάποιας μορφής είναι απαραίτητη, και μάλιστα η ισχυροποίησή του είναι ζωτικής σημασίας για την υπεράσπιση της επανάστασης.

Τα ιδεολογήματα περί "σταλινικής διαστρέβλωσης" πατάνε πάνω σε μια μεγάλη αντίφαση:

Κατηγορείται η γραμμή Στάλιν ότι δεν προέταξε και δεν δρομολόγησε την απονέκρωση του κράτους στην ΕΣΣΔ. Μα πώς είναι δυνατόν να γίνει αυτό αφού η επανάσταση δεν διεθνοποιήθηκε ακόμα? Το κράτος δεν μπορεί να απονεκρωθεί εάν δεν εξαφανιστεί η γενεσιουργός αιτία του, που είναι οι κοινωνικές τάξεις. Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό, είναι να θεωρήσουμε ότι η κομμουνιστική αταξική κοινωνία μπορεί να οικοδομηθεί στα πλαίσια ενός μόνο κράτους!

Απάντησέ μου πρώτα σε αυτό, και μετά περνάμε και σε άλλα ζητήματα.

Αποδέχεσαι, ναι ή όχι, ότι για όσο η επανάσταση έχει μεν νικήσει σε μια χώρα αλλά δεν έχει διεθνοποιηθεί, η ύπαρξη κράτους κάποιας μορφής (εργατικό κράτος) είναι τόσο αναπόφευκτη, όσο και απαραίτητη, προκειμένου να διαφυλαχθεί η επανάσταση?

Δεύτερε ανώνυμε (ίδια παράκληση και προς εσένα για το ψευδώνυμο),

ο σοσιαλισμός είναι το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού. Δεν είναι κάτι διακριτό και αυτονομημένο, είναι μια διαδικασία, ένα προτσές οικοδόμησης του κομμουνισμού. Είναι μια μεταβατική κατάσταση, δυναμική και μεταβαλόμενη. Από τη στιγμή που η (σοσιαλιστική) επανάσταση επικρατεί, το κράτος είναι πλέον σοσιαλιστικό, και οικοδομεί κομμουνισμό. Ο οποίος θα οικοδομηθεί όταν η επανάσταση θα διεθνοποιηθεί και όλα τα κατάλοιπα των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων απονεκρωθούν.

Η ίδια ερώτηση απευθύνεται και προς εσένα.

Alekos είπε...

Για τον "σταχανοφισμο":
και εγώ έχω δει τα ντοκιμαντερ και έχω θαυμάσει την δύναμη του Σοβιετικού Ανθρώπου που νικά της μηχανές...
Όμως παρά τα φαινόμενα, ο σταχανοφισμός (ως κίνημα,γιατί όντως ήταν κίνημα που υπερασπίστηκε από τα κάτω αλλά έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος πολλά έχει υποστηρίξει,που προέτρεπε να ξεπερνιούνται όλες οι νόρμες παραγωγής), ήταν κάτι διαφορετικό από τη «σοσιαλιστική άμιλλα» που ήδη υπήρχε. Και τούτο διότι ο σταχανοφισμός συνέβαλλε έντονα στον μετασχηματισμό των εργασιακών σχέσεων, οι οποίες όλο και περισσότερο οργανώνονται με βάση τον κανόνα της παραγωγικότητας, με
αποτέλεσμα να εισαχθεί επί της ουσίας -αλλά με «σοσιαλιστικό» όνομα- ο ταιηλορισμός στη σοβιετική παραγωγή: βαθαίνει ο καταμερισμός εργασίας, οι ειδικευμένοι εργάτες μειώνονται και αυξάνεται ο ρόλος τους στην
παραγωγή, ενώ η μεγάλη μάζα του εργατικού δυναμικού
πέφτει σε κατώτερες σκάλες μισθών, με αποτέλεσμα να
μειώνεται το εισόδημά της. Η εργασιακή διαδικασία κατατεμαχίζεται, εντατικοποιείται και υπόκειται σε μια
σκληρή πειθαρχία (η οποία ουκ ολίγες φορές καταλήγει
σε ακρότητες). Ο οικονομισμός και ο παραγωγισμός σε
όλο τους το μεγαλείο ... Η αποδοτικότητα και η παραγωγικότητα βρίσκονται οριστικά και αμετάκλητα στο τιμόνι.
Ένας νέος τύπος καπιταλισμού, ένας κρατικός καπιταλισμός, έχει πλέον εγκαθιδρυθεί

Alekos είπε...

Ας δούμε όμως τα πράγματα από πιο κοντά: το μεγαλύτερο μέρος της αγροτικής παραγωγής κατά τη δεκαετία του 1920 ανήκει στον ιδιωτικό τομέα. Το 1927 τα ατομικά νοικοκυριά παρέχουν το 92,4% της εμπορικής παραγωγής δημητριακών, τα σοβχόζ 5,7% και τα κολχόζ 1,9%. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 ο χαμηλός εφοδιασμός της υπαίθρου από βιομηχανικά
ηροϊοντα έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση των προφερόμενων αγροτικών προϊόντων. Η σταδιακή εγκαάλειψη της ΝΕΠ ρχίζει από τα τέλη του 1927, ύστερα από μια κρίση του συστήματος συλλογής των αγροτικών προϊόντων. Αφενός μειώνεται η αγροτική παρα-
γωγή, αφετέρου οι αγρότες είναι απρόθυμοι να εφοδιάσουν τις πόλεις και την αγορά με τα προϊόντα τους.Το κράτος απαντά με επιτάξεις σιτηρών. Θεωρητικά,στόχος των μέτρων του καθεστώτος είναι οι κουλάκοι,πρακτικά όμως πλήπονται επίσης σε μεγάλο βαθμό τα
μεσαία αλλά και τα φτωχά αγροτικά στρώματα. Επί της ουσίας καταργείται η ιδιωτική αγορά και η λήψη των,αποφάσεων σταδιακά περνά από τις συνελεύσεις των χωριών στα Σοβιέτ, που είχαν ήδη αρχίσει να μετατρέπονται σε ιμάντες μεταβίβασης της κομματικής γραμμής
Επισήμως, η εγκατάλειψη της ΝΕΠ αποφασίζεται το καλοκαίρι του 1929 με την «επανάσταση από τα πάνω» και την κολλεκτιβοποίηση, που κι αυτή δεν θα φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, για να περάσουμε από το Νοέμβριο στη «μεγάλη στροφή», με την αποκουλακοποιηση' και τη συγκρότηση των κολχόζ (οι αγρότες που δεν συναινούν έχουν να αντιμετωπίσουν ποινικές
κυρώσεις). Έτσι, από τις αρχές του 1930 εγκαταλείπεται η πολιτική της εθελοντικής προσχώρησης στα κολχόζ και προωθείται η αναγκαστική κολεκτιβοποίηση. Ασκείται μια διπλή πίεση στην αγροτιά: πίεση για να αυξήσει την παραγωγή και πίεση για να προσχωρή-
σει στα κολχόζ. Δημιουργούνται κολχόζ τεραστίων διαστάσεων όπου: οι μεν παραγωγοί δεν έχουν καμία εξουσία στην παραγωγή, τα πλάνα καθορίζονται κεντρικά, οι σχέσεις των κολχόζ μεταξύ τους καθορίζονται επίσης κεντρικά.
Στις 2 Μαρτίου 1930 δημοσιεύει ο ΙΒΣ το κείμενο «ο ίλιγγος των επιτυχιών» διακόπτωντας προσωρινά τη χαοτική και αντιφατική διαδικασία κολεκτιβοποίησης (να βάλουμε τέρμα σε αυτές τις διαθέσεις», όπως λέει). Αργότερα, στις 3 Απριλίου, επανέρχεται με ένα νέο κείμενό του' όπου τονίζει την αναγκαιότητα να μη σπάσει η συμμαχία με τους μεσαίους αγρότες, θεωρώντας ότι αυτοί ήταν τα βασικά θύματα των υπερβολών. Από τη στιγμή που μειώνεται η πίεση προς τους αγρότες αρκετοί απ' αυτούς εγκαταλείπουν τα κολχόζ, τα οποία φτάνουν σε ένα ελάχιστο επίπεδο τον Οκτώβριο του 1930. Τότε τελειώνει η ανακωχή. Η βίαιη κολεκτιβοποίηση θα προωθηθεί κατά τη διάρκεια ολόκληρης της δεκαετίας του '30. Μέχρι το 1934 περισσότερο από 70% των αγροτικών οικογενειών έχει οργανωθεί σε κολχόζ. Αποτέλεσμα του πολέμου κατά των αγροτών που διεξάγεται σε όλη αυτήν την περίοδο είναι ότι εκτοπίζονται πάνω από 10 εκατομμύρια αγρότες.
συνεχεια ....

Alekos είπε...

Πώς οργανώνεται όμως η παραγωγή στα κολχόζ, που αποτελούν τη βάση της αγροτικής παραγωγής;
Στα τέλη της δεκαετίας του '30 κάθε κολχόζ διαθέτει 600 περίπου εκτάρια καλλιεργημένης γης, όπου εργάζονται γύρω στις 80 οικογένειες. Η αγροτική παραγωγή οργανώνεται με βιομηχανικό τρόπο, με ομάδες που ελέγχονται από στελέχη, και στην κορυφή το διευθυντή του κάθε κολχόζ. Οι άμεσοι παραγωγοί δεν παίζουν κανένα ρόλο στις αποφάσεις, αφού αυτές λαμβάνονται από αυτούς που έχουν την πραγματική ιδιοκτησία των κολχόζ. Υπάρχει μια ξεκάθαρη ιεραρχική οργάνωση , όπου η καπιταλιστική οργάνωση της εργασίας συνδυάζεται με μια ακραία στρατιωτικοποίηση η οποία παράγει, φαινόμενα αγροτικου δεσποτισμου.
Από την άλλη, οι παραγωγοί των κολχόζ έχουν πάντα να αντιμετωπίσουν την κρατική δυσπιστία. Ουσιαστικά, είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, με υποχρεώσεις μόνο και όχι δικαιώματα. Δεν επηρεάζουν ούτε κατ' ελάχιστο τις νόρμες παραγωγής, οι οποίες λαμβάνονται σε κρατικό επίπεδο, προκειμένου να προωθηθεί η οικοδόμηση της βαριάς σοβιετικής βιομηχανίας, που συντελείται στις πλάτες των αγροτών.Οι παραγωγοί δεν είναι μισθωτοί (όπως στα σοβχόζ),αλλά μοιράζουν μεταξύ τους ό,τι μένει από τις παραδόσεις στο κράτος, τις παρακρατήσεις, επιτάξεις,κλπ.Από αυτά που μένουν, πρέπει βέβαια να αφαιρεθούν στη συνέχεια έξοδα που αφορούν κάθε κολχόζ αλλά και οι μισθοί των στελεχών και των διευθυντών Παράλληλα, το εισόδημα των οικογενειών συμπληρώνεται από την «ιδιωτική παραγωγή» τους (και τη διοχέτευσή της στην αγορά), η οποία βρίσκεται συνεχώς
στο στόχαστρο της κεντρικής εξουσίας, με αποτέλεσμα να εντάσσεται κι αυτή σταδιακά στις κρατικές παρακρατήσεις (και να θεωρείται επίσης μείζον πρόβλημα: μα πώς μπορούν να νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και όχι για τη «σοσιαλιστική πατρίδα»;) Οι διευθυντές των κολχόζ διορίζονται από την κρατική εξουσία. Η εξουσία που ασκούν στις οικογένειες που απαρτίζουν τα κολχόζ δεν σχετίζονται μόνο με την οργάνωση της παραγωγής αλλά και με την καθημερινότητα, τα σπίτια των αγροτών, τα νοικοκυριά τους κ.λπ. Πέραν του διευθυντή, υπάρχειένα ολόκληρο σrρώμα τεχνικών και στελεχών που διοικεί τα κολχόζ. Στόχος τους είναι να εκπληρώνονται τα κρατικά πλάνα και να εισαχθεί ο εργοστασιακός δεσποτισμός στην αγροτική παραγωγή.Αυτό σημαίνει ότι ασκούν επίσης καθήκοντα επιτήρησης και ελέγχου πάνω στις οικογένειες των κολχόζ. Αποτέλεσμα είναι η ύπαρξη μιας διπολικής κοινωνικής δομής, στο πλαίσιο των κολχόζ και γενικότερα της υπαίθρου, η οποία δεν διαφέρει επί της ουσίας από τις αντίστοιχες κοινωνικές ανισότητες που υπάρχουν(παρουσία των κουλάκων) στα τέλη της δεκαετίας του '20.

Alekos είπε...

Βιομηχανική παραγωγή:

Η δεκαετία του 1930 είναι μια περίοδος έντονης αστικοποίησης για τη Σοβιετική Ένωση. Ο αστικός πληθυσμός αυξάνεται κατά 112% μέσα σε 12 χρόνια (από 26, 3 εκ.
το 1926 σε 56,1 εκ. το 1939). Ο πληθυσμός της Μόσχας σχεδόν διπλασιάζεται (από 2,1 εκ. σε 4,1 εκ.), ενώ ο πληθυσμός της περιφέρειας της Μόσχας τριπλασιάζεται Περίπου 23 εκ. μεταναστεύουν από την ύπαιθρο προς τις μεγάλες πόλεις. Αυτό το ευρύ κύμα μετανάστευσης είναι σε μεγάλο βαθμό ετερογενές: μεγάλος αριθμός αγροτών προτιμούν να εγκαταλείψουν την ύπαιθρο καθώς εκεί μαίνεται ένας αντι-αγροτικός πόλεμος, και κινδυνεύουν ακόμη και με εκτοπισμό. Από την άλλη,μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού αναγκάζεται,
παρά τη θέλησή του, να μεταναστεύσει στις πόλεις (με βάση την απόφαση της σοβιετικής εξουσίας για «οργανωμένη στρατολόγηση», το σύνθημα για την οποία δίνει
ο ίδιος ο Στάλιν σ' έναν λόγο που εκφωνεί στις 23 lουνίου 1931 στους διευθυντές της βιομηχανίας). Όσοι δεν αποδέχονται να μετακινηθούν (οι διευθυντές των κολχόζ αποφασίζουν ποιοι πρέπει να μετακινηθούν, ενώ σε άλλες περιπτώσεις ασκούν πίεση σε αγρότες που θέλουν οι ίδιοι να μετακινηθούν αλλά δεν τους το επιτρέπουν), αντιμετωπίζουν ποινικές κυρώσεις. Από την άλλη βέβαια αρκετοί αγρότες των κολχόζ φεύγουν μεν από τα
κολχόζ στα οποία ανήκαν αλλά δεν πηγαίνουν στον χώρο εργασίας που τους έχουν υποδείξει (και αυτή ακριβώς είναι μια «παθητική» πλευρά της ταξικής πάλης).Στόχος της αστικοποίησης είναι να στηριχτεί με κάθε μέσο η «σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση» και να δημιουργηθούν οι όροι για αύξηση της παραγωγικότητας. Ταυτόχρονα, δημιουργείται μια νέα εργατική τάξη, η οποία δεν έχει καμία εμπειρία από ταξική πάλη, συνδικαλιστικούς αγώνες,κλπ.,και είναι πλήρως εξατομικευμένη. Η αστικοποίηση, μαζί με τη μετανάστευση, συμβάλλει σε μια διαδικασία επέκτασης της μισθωτής σχέσης που λαμβάνει χώρα με τους χειρότερους όρους για τους ίδιους τους μισθωτούς (από το 1928 μέχρι το 1940 ο αριθμός
των μισθωτών αυξάνεται από 11,4 εκ. σε 33,9 εκ.). Πρόκειται για μια πολύπλευρη διαδικασία που εναρμονίζεται με τους νόμους του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και γι' αυτό ακριβώς συνδυάζεται με μια τροποποίηση των όρων εργασίας και των παραγωγικών σχέσεων. Από αυτήν την άποψη, δεν αρκεί να λέγεται ότι κατά τη δεκαετία του 1930 «δεν επαναστατικοποιήθηκαν οι παραγωγικές σχέσεις» (ποιος θα μπορούσε να το ισχυ-
ριστεί εξάλλου;). Πρέπει επιπλέον να επισημαίνεται ότι υπήρξε μια ευρεία διαδικασία σχηματισμού, εξάπλωσης και βαθέματος των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, η οποία δεν μπορούσε παρά να συνδυάζεται με μια γενικευμένη «αντιεργατική επίθεση».
synexeia sto epomeno

Alekos είπε...

Η μετατροπή των συνδικάτων
σε εργαλεία της κεντρικής εξουσίας και των επιχειρήσεων αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο τη θέση της εργατικής τάξης. Η κρατικοποίηση των συνδικάτων συμβάλει έτσι «στην καταστροφή της εργατικής τάξης ως τάξης για τον εαυτό της» Η αντεργατική νομοθεσία συνδυάζεται με την «πάλη κατά του εξισωτισμού». Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε
τη δεκαετία του 1920, η ψαλίδα των μισθών όλο και μεγαλώνει (το ίδιο και οι κλίμακες ή σκάλες των μισθών,που από 8 το 1928 γίνονται 11 το 1930). Ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι εργάτες αμείβονται με το κομμάτι (ο μισθός με το κομμάτι
φτάνει να θεωρείται ως πεμπτουσία του σοσιαλισμού, σε πλήρη αντίθεση με ότι υποστήριζε ο
Μαρξ). Αυτή ακριβώς η γενίκευση εκφράζει το βάθεμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής (στα τέλη της δεκαετίας του 1930 περισσότερο από 75% των μισθωτών πληρώνονται με το κομμάτι). Η απόσταση που χωρίζει τους άμεσους παραγωγούς από
τα ανώτερα στελέχη των επιχειρήσεων, τους μηχανικούς, του τεχνικούς, κ.λπ., μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Αλλά θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο με τον «σταχονοφισμο», ο οποίος δεν προτρέπει μόνο σε αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά επιφέρει και παρακρατήσεις μισθών σε όσους δεν φτάνουν τις νόρμες παραγωγής.

Συμπερασματικά, τόσο η κολεκτιβοποίηση όσο και η εκβιομηχάνιση έχουν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη και το βάθεμα των καπιταλιστικών σχέσεων στην ύπαιθρο και την πόλη (και συνοδεύονται από αντίστοιχα αποτελέσματα σε ιδεολογικό επίπεδο, αφού επινοείται η θεωρία
του «σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής» σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις των μπολσεβίκων μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '20). Στην κορυφή της πυραμίδας του σοβιετικού καπιταλισμού βρίσκεται μια κρατική αστική τάξη, η οποία αποτελείται κυρίως από δύο στρώματα:
1)από τις ομάδες που ελέγχουν τον κρατικό μηχανισμό και
2)από τα ανώτερα στελέχη της παραγωγής
Εν ολίγοις η μία ομάδα εκπροσωπεί το κεφάλαιο ως ιδιοκτησία και η άλλη ως λειτουργία. Γνώμονας για την κρατική αστική τάξη είναι ένας: η αύξηση της παραγωγικότητας και της
εκφράζει το βάθεμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και της υπεραξίας που καρπώνεται

Ανώνυμος είπε...

έχω την αμυδρή εντύπωση πως ο Αλέκος βάζει βούτυρο στο ψωμί της αντίδρασης και του αντικομμουνισμού... Το αντιπαρέρχομαι όμως γιατί τα λέει ωραία.

@Ρασκωληκας

Ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα είδος αγουρου κομμουνισμού.Οι κλασσικοί δε λένε τίποτα τέτοιο. Αναφέρονται στη δικτατορία του προλεταριάτου η οποία θα φέρει εις πέρας την εξόντωση των αστών και θα θέσει τις βάσεις για την απονέκρωση του κράτους και τον κομμουνισμό. Αυτή η έννοια του σοσιαλισμού που βάζεις είναι θεωρητικό πρόταγμα του σοβιετικού μαρξισμού.

Στο πρώτο ερώτημα που βάζεις η απάντηση είναι ΝΑΙ. Γιατί όμως ο ΙΒ αφού μας είπε θριαμβευτικά το '36 ότι ξεθεμελιώσαμε τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας δεν δολοφόνησε και το κράτος να τελειώνουμε??(είναι λίγο συνδικαλιάρικο το ερωτημα αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό).
Επίσης τί γίνεται όταν το ίδιο αυτό κράτος αναπαράγει ιεραρχικές σχέσεις και βάζει εμπόδια στην συμμετοχή των εργατών στην εξουσία μεσω των συμβουλίων τους? Χάνεται η μπάλα, χάνονται τα σοβιέτ,χάνεται η δυνατότητα "ξεθεμελίωσης των ταξικών σχέσεων", και ο φαύλος κύκλος του κράτους και των ταξικών σχέσεων συνεχίζεται-ακόμη και χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής-μεχρι να'ρθει ο Γκόρμπι και να σημαδέψει μια για πάντα το υποσυνείδητο του Απολιθώματος.

Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι ναι.Οπως και να'χει όμως γιατί αυτή η καταφαση οδηγεί και στο συμπέρασμα ότι ο Στάλιν "νίκησε" πολιτικά? Δεν υπάρχει σχέση αιτίας αιτιατού. Εδώ κάνεις "λήψη του ζητουμένου".Η προσπάθεια για τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό της ανθρώπινης κοινωνίας σε μία μόνο χώρα δε σημαίνει ότι θα γίνει με σταλινικό τρόπο επειδή θα γίνει σε μόνο μία χώρα. Βέβαια το αν ο σταλινισμός αποτελεί δίκαιος απόγονος του μ-λ δε μενδιαφέρει καθόλου. Ο μ-λ είναι ούτως ή άλλως αντιεπιστημονικός όρος.Προτιμω τον "επιστημονικό σοσιαλισμό" ή τον " μαχόμενο μαρξισμό".
Υπάρχουν και διάφορα άλλα στα οποία διαφωνώ: Ο σταλινισμός δεν βοήθησε τους αδερφούς προλεταρίους των άλλων χωρών. Ενα παράδειγμα είναι το ελληνικό αντάρτικο.Όχι ότι τον χρειαζόμασταν δηλαδή..Αν η ηγεσία του ΚΚΕ είχε καταλάβει ότι η λαική εξουσία ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ και δεν περιμένει την έγκριση των συμμάχων, δεν θα χρειαζόμασταν καμμία στήριξη απτον μουστάκια. Γεγονός είναι όμως ότι και οι έλληνες κομμουνιστές ήταν σταλινικοί οπότε λειτουργούσαν στα πλαίσια της εξωτερικής πολιτικής της εσσδ, η οποία εκείνη την περίοδο προσιδίαζε σε ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Και με αυτή την αντιδραστική και προδοτική τελευταία φράση τέλειωνω την παρεμβαση μου και επιφυλλάσομαι για τη συνέχεια..


κομμάντο εαρινής εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

Καλα μιλαμε αυτο το κειμενο ηταν τοσο καλο που ενα δακρυ κυλησε... Μπραβο ρε απολιθωμα!!! Ζητω ο συντροφος με το μουστακι και ΕΣΣΔ θανατος στους ρεβιζιονιστες χρουτσοφικους ΚΚΕδες :PPP!!

Hochachtungsvoll!

Alex!

Γιούρι Κακάριν είπε...

Σύντροφοι το ζήτημα του χαρακτήρα των κοινωνιών του "υπαρκτού σοσιαλισμού" είναι από τα σημαντικότερα ζητήματα για τη σύγχρονη αριστερά καθώς δε σχετίζεται μόνο με το παρελθόν, αλλά και με το μέλλον.
Θα ήθελα να κάνω κάποιες σχετικές μεθοδολογικές επισημάνσεις. Προτού αναλύσει κανείς το χαρακτήρα μιας συγκεκριμένης κοινωνίας θα πρέπει να έχει καταλήξει στο ποια είναι τα χαρακτηριστικά της που θα αποτελέσουν κριτήριο για την όποια κατηγοριοποίηση ή περιοδολόγηση, ποιες είναι οι ουσιώδεις πτυχές της κοινωνίας γενικά. Όπως ξέρουμε η κοινωνία συνιστά ένα εξαιρετικά πολύπλοκο αντικείμενο. Το ρόλο του κριτηρίου που αναζητούμε θα μπορούσε να τον παίξει η κοινωνική συνείδηση (ή κάποια πτυχή της), οι μορφές του εποικοδομήματος (πχ χαρακτηριστικά του κράτους) είτε γνωρίσματα της οικονομικής βάσης.
Ο μαρξισμός δεν είναι η μοναδική προσπάθεια πραγμάτευσης της κοινωνίας. Προηγήθηκαν αλλά και ακολούθησαν και άλλες προσεγγίσεις που έδιναν έμφαση σε διαφορετικές πτυχές της κοινωνίας.
Δικαίωμα λοιπόν του κάθε ανθρώπου που προσεγγίζει την ΕΣΣΔ είναι να διαλέγει όποια μεθοδολογική προσέγγιση κρίνει πληρέστερη και επιστημονικότερη. Στο βαθμό όμως που κάποιος αυτοαποκαλείται μαρξιστής είναι αναγκασμένος να κάνει ανάλυση της όποιας κοινωνίας με βάση την ουσία της κοινωνίας που διακρίβωσε ο Μαρξ, δηλαδή τη διαλεκτική παραγωγικών δυνάμεων-σχέσεων παραγωγής.
Βασικό χαρακτηριστικό πολλών σύγχρονων "μαρξιστών" λοιπόν είναι η τάση να αναλύουν όλη την ιστορία της ανθρωπότητας με βάση τον ιστορικό υλισμό, δηλαδή τη θεωρία του Μαρξ που προανέφερα, με εξαίρεση τις σοσιαλιστικές κοινωνίες του 20ού αιώνα. Στην περίπτωση αυτών των κοινωνιών το τελευταίο πράγμα με το οποίο ασχολούνται είναι ακριβώς η ουσία τους. Εδώ μας ενδιαφέρουν πτυχές όπως ο αριθμός των εκτελέσεων, οι πολιτικές αποφάσεις, η προσωπολατρεία, η γραφειοκρατία, η διαφθορά κ.ο.κ. Σκεφτείτε λοιπόν κάποιον που θα αυτοαποκαλούνταν μαρξιστής και θα όριζε ποια κοινωνία είναι καπιταλιστική με βάση αυτούς τους δείκτες (πχ αν δεν έχουμε εκτελέσεις δεν είναι καπιταλισμός, αν το μέγεθος του κράτους είναι "μεγάλο" δεν είναι καπιταλισμός κ.ο.κ.).
Με βάση τον ιστορικό υλισμό καπιταλιστική είναι μια κοινωνία που στο επίπεδο των σχέσεων παραγωγής κυριαρχεί η σχέση κεφαλαιοκράτη-μισθωτού εργαζόμενου, ενώ στο επίπεδο των π.δ. κυριαρχεί η εκμηχανισμένη παραγωγή, η κλασική βιομηχανία.
Νομίζω ότι μαρξιστικό θα ήταν αντί να παραθέτουμε πληθώρα στοιχείων από την ΕΣΣΔ που δε σχετίζονται με την ουσία της κοινωνίας αυτής, για να υποστηρίξουμε την εκ των προτέρων θέση μας περί του χαρακτήρα της, να δούμε πώς ορίζεται ο σοσιαλισμός με όρους διαλεκτικής π.δ.-σ.π. και αν η συγκεκριμένη κοινωνία πληροί τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί σοσιαλιστική.
Κατά τη γνώμη μου η συστηματικοτερη επιστημονική πραγματευση του ζητήματος αυτου παρουσιάζεται από το Βαζιούλιν στη "Λογική της Ιστορίας". Σταματάω εδώ το σεντόνι και επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια (όπως και οι προηγούμενοι)

raskolikas είπε...

"Κομμάντο εαρινής εντροπίας",

εάν ο σοσιαλισμός δεν είναι πρώιμος κομμουνισμός τότε τι είναι, καπιταλισμός? Ή μήπως είναι κάποιο ξεχωριστό, διακριτό σύστημα ανάμεσα σ' αυτά τα δύο? Τι μαθαίνει κανείς βραδιάτικα...


Απάντησες καταφατικά και στις δύο ερωτήσεις αλλά συνέχισες μετά να υπεκφεύγεις. Άσε τις ιεραρχικές σχέσεις στην ησυχία τους, δηλαδή στο εποικοδόμημα όπου και ανήκουν, και θα τις ξαναπιάσουμε μετά. Σοσιαλιστικό κράτος σημαίνει βίαιη απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και βαθμιαία ανάπτυξη κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, ο σπόρος των οποίων έχει ήδη φυτευτεί με την επανάσταση και καλλιεργείται στη διάρκεια της οικοδόμησης. Τίποτε από όλα αυτά δεν περιλαμβάνει ρήτρες για τη μορφή του πολιτικού εποικοδομήματος, κομμάτι του οποίου είναι και ο τρόπος διαχείρισης της εργατικής εξουσίας. Η πολιτική οργάνωση και λειτουργία θα καθοριστεί από τις συνθήκες, ετοιματζήδικες λύσεις και πρότυπα μοντέλα δεν υπάρχουν.

Και για να το ξεκαθαρίσουμε, επειδή τα μισόλογα δεν αρμόζουν στους κομμουνιστές: Εάν για την επιβίωση του σοσιαλιστικού κράτους και για την εξάπλωση της επανάστασης, η συγκυρία απαιτήσει υποχώρηση της δημοκρατίας και αύξηση του συγκεντρωτισμού, έτσι πρέπει να γίνει κι έτσι θα γίνει. Ο μαρξισμός-λενινισμός δεν είναι αστικό ιδεολόγημα διαχείρισης εξουσίας αλλά επιστημονική προσέγγιση των νόμων κίνησης της κοινωνίας. Το οποίο σε απλά ελληνικά λέγεται "ταξική πάλη", και όσο ο κομμουνισμός (αταξική κοινωνία) δεν έχει οικοδομηθεί, κοινωνικές τάξεις υπάρχουν, και άρα υπάρχει και ταξική πάλη.

Επανέρχομαι στο ζητούμενο που άκομψα προσπαθείς να θολώσεις με υπεκφυγές:

Από τη στιγμή που:

α) το κράτος αποτελεί μηχανισμό καταπίεσης στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης
β) η κατάργηση του κράτους θα γίνει μόνο όταν εξαφανιστεί η γενεσιουργός αιτία του που είναι οι κοινωνικές τάξεις
γ) η εξαφάνιση των κοινωνικών τάξεων και η οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας δεν μπορεί να γίνει μόνο σε μία χώρα
δ) η επανάσταση νίκησε και εδραιώθηκε μόνο σε μία χώρα το 1917, και ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '20 φαινόταν ότι η πορεία της στη δύση είχε ανακοπεί,

εξήγησέ μου πώς είναι δυνατόν η ηγεσία των μπολσεβίκων να θέσει ως πρόταγμα στην ημερήσια διάταξη την απονέκρωση του κράτους.
Και άντε, άσε την ηγεσία των μπολσεβίκων, τελείως έξω από τη βούληση ατόμων ή μαζών, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο? Μπορεί να υπάρξει κομμουνιστική-αταξική χώρα? (Μα αποτελεί αντίφαση και μόνο που το γράφω!) Μπορεί να επιβιώσει αποδυναμωμένο σοσιαλιστικό κράτος, τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστές γείτονες έχουν στραμμένα τα όπλα εναντίον του?

Προτού ασχοληθείς με το αν και σε τι βαθμό το κράτος της ΕΣΣΔ αναπαρήγαγε ιεραρχικές δομές, ξεκαθάρισε πρώτα εάν στα δεδομένα ιστορικά πολιτικά πλαίσια που εξετάζεις εάν είναι δυνατόν να καταστραφούν οι ιεραρχικές δομές!


Τέλος επειδή η ώρα πέρασε, ένα μόνο σχόλιο για την τελευταία αναφορά: Και πάλι θα σου εντοπίσω μιαν αντίφαση. Ειρωνεύεσαι ότι ο Στάλιν δεν βοήθησε το ελληνικό αντάρτικο. Αλήθεια, τι είδους βοήθεια έχεις στο μυαλό σου? Γιατί είμαι σίγουρος ότι εάν η κουβέντα πάει στο Αφγανιστάν, στην Τσεχοσλοβακία, εσύ πρώτος απ' όλους θα μιλήσεις για "επέμβαση των σοβιετικών". Ε ωραία, για να καταλάβω, δεν επεμβαίνουν τους τα χώνουμε, επεμβαίνουν πάλι τους τα χώνουμε, τελικά τι θέλουμε?

Η όλη "αντισταλινική" παραφιλολογία πατάει αποκλειστικά και μόνο πάνω σε συλλογιστικά άλματα και αντιφάσεις, που εκ των υστέρων θεωρητικοποιούνται τόσο πολύ ώστε το σφάλμα να χάνεται ανάμεσα σε τόνους λέξεων.

Κάποιος που σκέφτεται... είπε...

@raskolikas

Σύντροφέ μου, συμφωνώ 101% με όσα έγραψες, εξαιρετική η ανάλυση και η δομή των συλλογισμών. Με τον κομμάντο είχαμε έναν ανάλογο διάλογο σε παρόμοια θεματολογία στο προτελευταίο μου post στο δικό μου blog. Ρίξε μια ματιά και θα πιάσεις κι από εκεί τη συλλογιστική. Φυσικά, είναι ευπρόσδεκτη και η συμμετοχή σου (αν και έχει κλείσει εδώ και καιρό εκείνη η συζήτηση), εφόσον την κρίνεις απαραίτητη...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πρώτη παρατήρηση: όσοι φρίττουν με τα σταλινικά εγκλήματα δε μπορεί παρά να νιώθουν το ίδιο και για τα 'εγκλήματα' του λένιν. Πολιτικές εκτελέσεις, εκκαθαρίσεις, συγκεντρωτισμός, μονοκομματικό σύστημα και μονοπρόσωπη διέυθυνση. Δεν είναι κι απαραίτητο να τον αγαπάνε, απλά να ξέρουμε ποιος με ποιον και τι επικαλείται.
Προσοχή. Δε λέω ότι η αντιμετώπιση του λένιν και του στάλιν ήταν η ίδια. Λέω ότι τα ίδια κριτήρια που δείχνουν πόσο αποτρόπαιος είναι ο 'σταλινισμός' θα έβγαζαν όλους τους μπολσεβίκους σκάρτους εν γένει.

Δεύτερη παρατήρηση είναι αυτό που γράφει ο γιούρι κακάριν. Διαβάζοντας κάποια σχόλια μου ήρθε στο νου ένα παλιότερο σχόλιό του κι είχα κατά νου να γράψω κάτι που να επαναλάμβανε την ουσία του, αλλά με απάλλαξε από τον κόπο.

Και μιας και πιάσαμε παραπομπές στη λογική της ιστορίας, να κάνω κι εγώ τη δική μου στο βιβλίο του σοβιετικού κυριούλη για τη σοβιετία και το φαινόμενο της γραφειοκρατίας που απαντά πολύ πειστικά στα περί κρατικού καπιταλισμού κι άλλες απόπειρες να οριστεί ως οτιδήποτε άλλο εκτός από σοσιαλιστική η κοινωνική φύση της εσσδ.

Δεν είναι πανάκεια βέβαια. Αφήνει ανοιχτά αρκετά ζητήματα με βασικό το τι γίνεται με τις τάξεις στο σοσιαλισμό.
Εκεί αρχίζει η διαλεκτική, το είναι και δεν είναι -αφού η βάση της ταξικής διαστρωμάτωσης, δηλ η ιδιωτική ιδιοκτησία, έχει αρθεί. και με αυτή την έννοια θα μπορούσε να υποστηριχθεί η αιρετική θέση ότι η σοβιετική κοινωνία, με αυτό τον υπερτροφικό κρατικό μηχανισμό είχε κάνει παρόλα αυτά βήματα στο προτσές της απονέκρωσης, περίπου με την έννοια που μιλάει ο ένγκελς για μισοκράτος.
Αλλά σταματάω εδώ κι επιφυλάσσομαι κι εγώ για τη συνέχεια.

-Άλεξ τα δάκρυα κράτησέ τα για πιο σημαντικά κείμενα, όπως αυτό του κυριάκου για το σκληρό διαλεκτικό.
Που πιθανότατα να το αναδημοσιεύσω κι αυτό μαζί με κάποια ακόμα, μετά την απεργία της πέμπτης -να μη λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά ως προς τη συγκυρία. Θέλω να δω και τι θα ακούσουμε σήμερα σε μια εκδήλωση για τη διανόηση και την αριστερά απ' το μηνακάκη.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

απολίθωμα λες τρελές ανακρίβειες...Ο Λένιν ΔΕΝ ΕΣΦΑΞΕ ούτε κομμουνιστές, ούτε απλούς εργάτες ή/και αναρχικούς ΜΟΝΟ επειδη διαφωνουσαν... Το ΚΚΣΕ επί Στάλιν, ΕΞΟΝΤΩΣΕ ΟΛΗ σχεδόν την ηγετική ομάδα και μεγάλο ποσοστό στελεχών και απλών μελών των μπολσεβίκων...Ποσοτική συσσωρευση, ποιοτική μεταβολή που λέει και ο Κάρολος...Άλλο Λένιν σαν νοοτροπία, άλλο Στάλιν... Άλλο το κόμμα και η νοοτροπία του επί Λένιν και άλλο επί Στάλιν...Οι τάσεις ενυπάρχουν ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ του Λένιν αλλά σε καμμία περίπτωση ο φίλος σου ο μουστάκιας, η νοοτροπία του και το ΚΚΣΕ όπως ΣΥΝΟΛΙΚΑ εκφυλίστηκαν εκείνη την περίοδο, ΔΕΝ μπορούν να αποτελούν σήμερα για μας του κομμουνιστές, πηγή οποιασδήποτε έμπνευσης..

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μην είσαι τρελά σίγουρος και μην πνίγεις το δίκιο σου στα κεφαλαία.
Είναι πολιτική επιλογή του λένιν να συντρίψει στρατιωτικά τους στασιαστές της κροστάνδης αντί να συνδιαλλαγεί μαζί τους και να καταργήσει τις τάσεις μες στο κόμμα, ακριβώς το 21 που οι μπολσεβίκοι είναι οι νικητές του εμφυλίου (όπως το 17ο συνέδριο λίγο πριν τη μεγάλη εκκαθάριση ήταν το συνέδριο των νικητών).
Είναι επί λένιν που η τσε-κα γίνεται ο φόβος κι ο τρόμος κάθε αντιφρονούντα και είναι κράτος εν κράτει.
Επί λένιν επίσης ο τρότσκι υποδέχεται στην κομιντέρν συντρόφους από το εξωτερικό που διαμαρτύρονται για τις πολιτικές εκτελέσεις αντιπάλων και ξεσπά αγανακτισμένος: πολύ θα ήθελα αγαπητοί μου μικροαστοί να δω τι θα κάνατε εσείς αν ήσασταν στη θέση μας.
Για το τελευταίο παραπέμπω στο βιβλίο του σερζ, αναμνήσεις ενός επαναστάτη και σε μια (ατελή) προ διμήνου ανάρτηση. Ο αντισταλινικός αναρχικός σερζ που το 19 έγινε μέλος των μπολσεβίκων δείχνει πολύ γλαφυρά πόσο 'σταλινικό' ήταν το κλίμα τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, αλλά ξέρει να το δικαιολογεί με τις αντικειμενικές συνθήκες.

Τώρα που μάθαμε το νόμο της συσσώρευσης και τη διαλεκτική ποσότητας και ποιότητας στην πτωματολογία, καιρός να δούμε και τη διαλεκτική του συγκεκριμένου.
Ο λένιν αφήνει το 20 δημοκρατικά στον μαρτόφ το περιθώριο να αυτοεξοριστεί. Το ίδιο κάνει κι ο στάλιν το 28 με τους τροτσκιστές.
Ποια είναι η ποιοτική διαφορά που έχουμε στη συνέχεια; Οι σοβιετικοί περιμένουν τον πόλεμο των ναζί και ξέρουν ότι πρέπει να είναι μια γροθιά για να τον αντιμετωπίσουν. Οποιαδήποτε ηγετική φυσιογνωμία -πολιτικός ή στρατιωτικός- μπορεί να παίξει ρόλο πόλου συσπείρωσης ενάντια στο καθεστώς σε περίοδο πολέμου τρώγεται προληπτικά και με συνοπτικές διαδικασίες. Μόνο σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να δουμε τον παροξυσμό μετά τη δολοφονία του κίροφ που γυρνάει και μέσα στο κόμμα, στους αντιπολιτευόμενους. Κι ο στάλιν είχε πάτημα για να το κάνει όσο έβλεπε πχ τη συγκρότηση της τέταρτης διεθνούς και τη στρατηγική του τρότσκι για αντιγραφειοκρατική επανάσταση κι αξιοποίηση του πολέμου σε αυτή την κατεύθυνση (ο οποίος κατά τα άλλα ήταν αρκετά έντιμος για να μην πέσει σε θεωρητικές ακροβασίες για την κοινωνική φύση της εσσδ περί κρατικού καπιταλισμού.

Εγώ δε δίνω φετφά αν δικαιολογεί αυτό τις δίκες της μόσχας ή όχι. Αλλά είτε το ένα είε το άλλο να το κάνουμε στα ιστορικά πλαίσια της εποχής, αντί να τα αποδίδουμε σε νοοτροπίες αυταρχικών ηγετών και σε ασιατικές προσωπικότητες.
Όχι τίποτα άλλο αλλά καλώς εχόντων των πραγμάτων θα τις ξαναβρούμε μπορστά μας τέτοιες περιπτώσεις. Και θα πρέπει να απαντήσουμε και στους αναρχικούς της παρέας μας τι θα κάνουμε για να ξέρει κι αυτός αν τον συμφέρει να είναι μαζί μας ή όχι. Αλλιώς μπορεί να συνεχίσει να λέει ότι οι μπολσεβίκοι έκαναν τα ίδια από το 18 κιόλας, όπως κάνει κάθε συνεπής αναρχικός που σέβεται τον εαυτό του...

Alekos είπε...

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1141599

ela οι κκεδες !!!
απο αντιιμπεριαλιστικό φρόνημα τουλαχιστον ειστε μπροστα ...
φυσικά αυτή η σύγκρουση δεν ήταν "για αγωνιστές της μιας χρήσης"!!
καλά δεν γκρινιάζω τέτοιες μέρες μπας και το κίνημα ξεκουνήσει λιγάκι
Όσο για το ερώτημα "τι να πούμε στους αναρχικούς φίλους μας" ας είμαστε ειλικρινείς...
εγώ πάντως τους έχω πεί ενότητα στην πράξη και τις διαφορές μας θα τις λύσουμε μετά την επανάστα
it can be only one

parekklisi είπε...

Ρε σφυροδρέπανε λες "Εγώ δε δίνω φετφά αν δικαιολογεί αυτό τις δίκες της μόσχας ή όχι. Αλλά είτε το ένα είε το άλλο να το κάνουμε στα ιστορικά πλαίσια της εποχής, αντί να τα αποδίδουμε σε νοοτροπίες αυταρχικών ηγετών και σε ασιατικές προσωπικότητες."

Κι όμως το παρόν ποστ σε αυτή την τροχιά κινείται. Αν ήταν ο Στάλιν πολύ αυταρχικός ή όχι, αν ήταν ψωνάρα ή όχι, αν ήταν μετριότητα ή όχι. Και λογικό είναι και ένα ημερολόγιο που περιέχει και προσωπικές συζητήσεις να ευνοεί τέτοιου είδους προβληματισμούς. Το θέμα είναι αν συμβάλλει κάτι τέτοιο στο να καταλάβουμε τι συνέβη στην ΕΣΣΔ, ιδιαίτερα επί Στάλιν...

parekklisi είπε...

Ένα σχόλιο για τις δίκες της Μόσχας:

Το σίγουρο είναι ότι τα κίνητρα δίκης και καταδίκης των κατηγορούμενων ΔΕΝ ήταν πολιτικά. "Ο Στάλιν ήθελε να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους" είναι η εξήγηση του συρμού, μόνο που αυτή σκοντάφτει σε δύο ανυπέρβλητα εμπόδια:

1) αν η δολοφονία του Κίροφ ήταν απλώς η αφορμή και όχι η πραγματική αιτία για τις διώξεις τότε γιατί ο Στάλιν περίμενε να περάσει 1,5 χρόνος απ' αυτήν, να καταλαγιάσει το κλίμα και τα πάθη, για να ξεκινήσουν οι διώξεις;

2) Τι ανάγκη είχε ο Στάλιν να επιτεθεί σε άτομα που ήταν ήδη από το 29 πολιτικά πτώματα στην ΕΣΣΔ; Τι απειλή αποτελούσαν για τη σοβιετική εξουσία; Καμιά.

Επομένως το σίγουρο είναι ότι ΟΝΤΩΣ οι σοβιετικές αρχές πίστευαν ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι για συνωμοσία κατά της σοβιετικής ηγεσίας.

Τώρα, πως γίνεται παλιά στελέχη της επανάστασης να κατάντησαν εκεί που κατάντησαν; Σιγά του καινούριο... Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή επιστρατεύτηκαν διάφορες μηχανιστικές ερμηνείες του στυλ "ήταν από παλιά πράκτορες" οι οποίες δεν έχουν καμιά βάση. Σ' αυτό το ερώτημα έχει απαντήσει πολύ καλά ο Μπρεχτ, για να μην κάνω copy-paste: http://parekklisi.wordpress.com/2009/02/22/brecht-dikes/

Και δε μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να κάνω μια ερώτηση ιδιαίτερα προς τους τροτσκιστές. Οι Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ κτλ τι ήταν τελικά; Τσιράκια του γραφειοκράτη Στάλιν, δηλαδή αντεπαναστάτες, όπως τους ξέχεζε ο Τρότσκι μέχρι το '36, ή παλιά φρουρά της επανάστασης όπως έγιναν εν μία νυκτί μόλις βρέθηκαν κατηγορούμενοι;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Νομίζω ότι περισσότερο απαντάει σε αυτά που λες. Στα δύο επόμενα μέρη θα μπουν κι άλλα ζητήματα μαζί και με πιο ουσιαστική κριτική.

Για τις δίκες της μόσχας συνεχίζω να διατηρώ την ίδια άποψη και τις συνδέω πιο πολύ με τον επικείμενο πόλεμο με τους ναζί και την ίδρυση της τέταρτης διεθνούς ενάντια στα οποία χρειαζόταν απόλυτα αρραγές μέτωπο.
Θέλει όμως περισσότερο ψάξιμο. Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που λέει ο μπρεχτ (και τα σχόλια).

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

απολίθωμα, θα συμφωνήσω πως το κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα και τις πράξεις του και την πολιτική του πρέπει να το εντάξουμε στην εποχή του. Όπως πρέπει να εντάξουμε ΕΝ ΓΕΝΕΙ και συνολικά την ταξική πάλη. Χρειάζεται λοιπόν να τα ιστορικοποιήσουμε και από κει να βγάλουμε ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. Αυτή είναι η διαλεκτική μέθοδος. Ξέρω πως σε αυτά που θα γράψω μάλλον δεν θα συμφωνήσεις αλλά δεν πειράζει έτσι πρέπει να γίνεται η συζήτηση και η αντιπαράθεση.

1. Η επανάσταση στη Ρωσία έγινε ουσιαστικά σε μια καθυστερημένη χώρα με έναν ωκεανό από φτωχούς εξαθλιωμένους αγρότες και μια φέτα ελάχιστου μειοψηφικού αλλά δυναμικά αναπτυσσόμενου προλεταριάτου (στο ευυρωπαϊκό τμήμα κυρίως).

2. Η όποιοα βιομηχανική υποδομή της χώρας είχε δεχτεί ένα πρόσθετο χτύπημα από τον πόλεμο.

3. Η επανάσταση στην υπόλοιπηγ Ευρώπη (Γερμανία, Ουγγαρία) ηττήθηκε και το ευρωπαϊκό προλεταριάτο έμεινε πιστό στην σοσιαλδημοκρατία...

Αυτοί οι 3 παράγοντες ΚΑΘΟΡΙΣΑΝ ΤΕΛΙΚΑ το ίδιο το πείραμα στην επαναστατημένη Ρωσία Και επειδή δυστυχώς η πολιτκή (είτε αστική είτε εργατική) δεν γίνεται στον αέρα αλλά στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας, οι μπολσεβίκοι ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ... Και έτσι άρχισαν οι αναγκαστικές υποχωρήσεις: ΝΕΠ, μονοπρόσωπη διεύθυνση, μονοκομματισμός, απαγόρευση των τάσεων, σταδιακή επαναφορά των ειδικών, των μισθολογικών κλιμάκων, των πριμ κλπ κλπ κλπ. Ο ίδιος ο Λένιν είχε συνοψίσει εύστοχα, συγκρίνοντας πάντα την ρώσικη επανάσταση με την Γαλλική και την Κομμούνα, πως "...τον ΘΕΡΜΙΔΩΡ δεν θα τον αφήσουμε στα χέρια των αστών, ΕΜΕΙΣ θα τον πραγματοποιήσουμε, υπό τον πολιτικό έλεγχο μας θα γίνει...". Τι ήθελε να πει;; Το πιο απλό: "Θα πραγματοποιήσουμς Ο,ΤΙ είναι αναγκίο να γίνει προκειμένου να κερδίσουμε χρόνο, αλλά την εξουσία ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΜΕ!". Καταλάβαινε όμως και κάτι ακόμα πιο απλό: Πως αυτές οι υποχωρήσεις ΓΙΓΑΝΤΩΝΟΥΝ την γραφειοκρατία, ΑΠΟΚΟΒΟΥΝ το ΚΚΡ (μπ) από την εργατική τάξη, ΑΝΑΓΕΝΝΑΝΕ κάθε μ΄'ερα τον αστό και τον γραφειοκράτη...Αυτή ήταν και η τελευταία απελπισμένη του μάχη.. ΄Καταλάβαινε πως όσο αργούσε η επανάσταση στη Δύση, τόσο πήγαινε πίσω η υπόθεση στην Ρωσία.. Ποιές είναι οι τελευταίες κατευθύνσεις που έδινε και που φάινονται στα "τελευταία γράμματα και άρθρα";

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ..

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

1. Διατήρηση της εργατοαγροτικής συμμαχίας σαν κοινωνική βάση του καθεστώτος. Συνεπώς "...ΌΧΙ άμεση εισαγωγή του σοσιαλισμού στο χωριό! Οι αγρότες πρέπει να ΠΕΙΣΤΟΥΝ για τα καλά και τα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού και των συναιτερισμών. Και αυτό μπορεί να πάρει και 20 και 30 χρόνια". Έβλεπε δηλαδή το ΑΡΓΟΣΥΡΤΟ των διαδικασιών.

2. Διατήρηση του ΜΟΝΟΠΩΛΙΟΥ της εξουσίας. Εδώ βρέθηκε με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Από τη μια εκτιμούσε πως το μονοπώλιο αυτό είναι αναγκαίο, για να ισορροπήσει με τα ταξικά αποτελέσματα της ΝΕΠ, από την άλλη όμως έβλεπε τον μεγαλορώσο γραφειοκράτη να αναδύεται από παντού...Και εδώ έκανε το μέγάλο λάθος (κατά την γνώμη μου)... ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ πιστέυοντας ότι με τη συνένωση αυτή θα πετυχαινε ΔΥΟ πράγματα... α). Τον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ επί της ΝΕΠ, β). Τον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ επί της γραφειοκρατίας μέσω της ΕΡΓΑΤΟΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ ενός ανώτατου ελεγκτικού μηχανισμού ο οποίος θα αποτελούνταν '...από εξείρετους στο ήθος και την προσφορά εργατες μας...". Και εκεί ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ... Ενώ η ΣΥΝΕΝΩΣΗ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣ διατήρησε τον πολιτικό έλεγχο ΕΠΙ της ΝΕΠ, στο θέμα της ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ την εμφάνιση του κοινωνικού αυτού στρώματος, το ΓΙΓΑΝΤΩΣΕ προσδίδοντάς του ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ με τραγικές συνέπειες... Εν΄'ω εξαφανίστηκαν οι ΑΣΤΟΙ, την ηγετική του θέση ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΗΡΕ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ αλλά Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΊΑ.....


Ο Στάλιν για το ΝΑΡ, εξέφρασε ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ.. Για αυτό ενώ σωστά λέγεται πως η λενινιστική και η σταλινική περίοδος ΕΧΟΥΝ ΚΟΙΝΑ, ωστόσο η βασική αντεπαναστατική τομή είναι ΑΚΡΙΒΩΣ η δεκαετία του '30 που ΠΑΓΙΩΝΕΙ την εξουσία της η γραφειοκρατία, όταν πλέον η συνένωση του κομματικού και του κρατικού μηχανισμού μονιμοποιείται και από ΕΚΤΑΚΤΟ ΜΕΤΡΟ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗΣ (όπως ήταν η μονοπρόσωπη διεύθυνση, η απαγόρευση των τάσεων-φραξιών, κλπ), γίνεται ΚΑΘΕΣΤΩΣ....

Για αυτό λέω πως το ΚΚΕ που υιοθετεί ΑΥΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ την χρονική περίοδο και αυτήν ακριβώς την αντίληψη για το μελλοντικό καθεστώς της δικτατορίας του προλεταριάτου (δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ως πλαίσιο λαιτουργίας της κοινωνίας και ΑΜΕΣΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ από το ΚΚΕ) είναι ΤΕΛΕΙΩΣ λάθος... Η σύμφυση κόμματος-κράτους θα αποβεί ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ για την ίδια την εργατική εξουσία-δημοκρατία.... Η ΟΠΟΙΑ μελλοντική αναγκαία υποχώρηση ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ ΥΠ' ΟΨΗ ΤΗΣ...

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Όσο για το ερώτημα "και τι ανάγκη είχε ο σταλιν στο να εκτελέσιε πολιτικά πτώματα;" εδώ η απάντηση πρέπει να δοθεί βήμα-βήμα:

Εαν ήταν πολιτικά πτώματα (αν και ο όρος ΔΕΝ τιμά αυτόν που τον έγραψε όταν αναφέρεται στους ηγέτες της οκτωβριανής -Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Μπουχάριν, Τρότσκι κλπ- απλά δείχνει φτηνή εμπάθεια) τότε με τη σύμφυση κόμματος-κράτους που είχε επιτευχθεί αυτοί θα ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΞΩ (που ήταν...). Συνεπώς ένας που είναι εντελώς στην απέξω ΔΕΝ αποτελεί κίνδυνο. ΆΡΑ γιατί τους εκτέλεσε;;;

Η απάντηση πάλι διαλεκτικά μπορεί αν δοθεί ΜΟΝΟ εάν στρέψουμε τα βλέμματά μας πάλι στην τότε πραγματικότητα και αναρωτηθούμε: Το Σοβιετικό Καθεστώς αρχές της δεκαετίας του '30 ΣΕ ΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ-ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ;;;; Μην ξεχνάμε πως η ΝΕΠ έχει τελειώσει, έχουν μεσολαβήσει λιμοί, η αγροτιά και η εργατιά ΓΚΡΙΝΙΑΖΟΥΝ . Ξεσπάνε απεργίες και μικρές αναταραχές στην ύπαιθθρο οι οποίες εν δυναμει ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΙΚΑ. Η κύριαρχη φράξια της άρχουσας τάξης της γραφειοκρατίας του ΚΚΣΕ πρέπει ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να βρεί ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΣ με στόχο ΚΑΙ να τρομοκρατήσει τον εργατοαγροτικό πληθυσμό ΚΑΙ να αποσεισει από τους ώμους της τις ευθύνες που έχει για την κατάσταση...Και τους βρήκε στο πρόσωπο του 90% της παλιάς μπολσεβίκικης φρουράς...

Ταυτόχρονα το ΚΚΣΕ φτιάχνει και τον μύθο...Ανακηρύσσει ΤΗΝ ΕΣΣΔ σοσιαλιστική το '36, κυρήσσει το ΤΕΛΟΣ της ταξικής πάλης κλπ κλπ κλπ

Καρντάσια μου, αυτή η περίοδο από το '24 έως το '41 είναι πλουσια σε ΑΡΝΗΤΙΚΑ συμπεράσματα...

parekklisi είπε...

Κομμουνιστή του ΝΑΡ. Κάνεις το κλασικό λάθος που κάνουν όλοι οι οπαδοί των

αντιγραφειοκρατικών συνταγών. Προσπαθείς να δώσεις απαντήσεις οργανωτικού

τύπου σε πολιτικά προβλήματα που άπτονται της ταξικής πάλης.

Αν δε θεσπίζαν μονοκομματισμό, απαγόρευση των τάσεων, υποταγή του κράτους

στο κόμμα (αλήθεια, ο Λένιν που ακριβώς "το πρότεινε αυτό ξεκάθαρα";), κτλ

ΔΕ ΘΑ ΕΛΥΝΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Απλώς οι αντιθέσεις της σοσιαλιστικής

κοινωνίας θα εμφανίζονταν με άλλη μορφή. Οι κινέζοι απάντησαν σωστά σε αυτό

το ζήτημα: Με το που παίρνει η εργατική τάξη την εξουσία δεν εξαφανίζεται η

αστική τάξη, οι αντιθέσεις, η ταξική πάλη. Και εφόσον αυτά υπάρχουν δε

μπορεί παρά να εκφραστούν και στο πολιτικό εποικοδόμημα. Αν έχεις

μονοκομματισμό θα εμφανιστούν ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ εντός του κομμουνιστικού

κόμματος. Αν έχεις πολυκομματισμό απλώς θα τους δώσεις και νόμιμη οδό. Μια

τρύπα στο νερό δηλαδή.

Επίσης όταν μιλάς για γραφειοκρατία πρέπει να ορίσεις για τι πράμα μιλάς.

Κάπου αναφέρεις τη λέξη "στρώμα", και στη συνέχεια γράφεις ότι "όταν

εξαφανίστηκαν οι αστοί δεν πήρε την εξουσία η εργατική τάξη αλλά η

γραφειοκρατία". Από πότε μπορεί ένα στρώμα (και όχι τάξη) να πάρει την

εξουσία; Η ανάλυση αυτή είναι πλήρως αντιμαρξιστική.

Επίσης το "ενώ εξαφανίστηκαν οι αστοί" πως το λες έτσι ελαφρά τη καρδία;

Πως εξαφανίστηκαν, από μόνοι τους; Χάρη στην πολιτική του Στάλιν

εξαφανίστηκαν. Και εξαφανίστηκαν κυρίως χάρη στο πρώτο πεντάχρονο, ναι,

αυτό ακριβώς που εσύ περίπου ταυτίζεις με την καπιταλιστική παλινόρθωση...

Για τις δίκες: ο χαρακτηρισμός "πολιτικά πτώματα" σημαίνει ότι η πολιτική

τους άποψη δεν είχε καμία επιρροή εντός (και εκτός) της ΕΣΣΔ. Εσύ θέτεις το

ερώτημα πως γίνεται να αποτελούν κίνδυνο κάποιοι οι οποίοι ανοιχτά δεν

έχουν καμιά επιρροή. Η προφανής απάντηση είναι ότι αποτελούν κίνδυνο μόνο

αν κινηθούν συνωμοτικά, πραξικοπηματικά.

Στην τελική ποιος δολοφόνησε τον Κίροφ; Το σαμποτάζ και οι δολοφονίες

υπήρχαν μόνο στη φαντασία του Στάλιν; Γιατί αυτά συνηθίζετε να τα ξεχνάτε.

Στο ερώτημα που θέτεις, αν το καθεστώς απολαμβάνει κοινωνική στήριξη τη

δεκαετία του '30. Ναι, την περίοδο 1931-1936 απολαμβάνει τεράστια κοινωνική

στήριξη, διότι η τεράστια αναταραχή στην ύπαιθρο έχει τελειώσει, η αγροτική

οικονομία έχει συνεταιριστικοποιηθεί, οι κουλάκοι έχουν εξαλιφθεί και από

το 1933 η σοδειά είναι εξαιρετική και επίσης επικρατεί κοινωνική ηρεμία.

Αυτός είναι ο ένας λόγος για τον οποίο η θεωρία του αποδιοπομπαίου τράγου

δε στέκει. Η οικονομική και κοινωνική ζωή την περίοδο που έγιναν οι δίκες πήγαινε απ' το καλό στο καλύτερο.

Δεύτερο, αν ήθελε η σοβιετική εξουσία κάποιο εξιλαστήριο θύμα τότε θα γινόταν απλά και μόνο οι μεγάλες δίκες των 16 ή και των στρατηγών. Δε συνέβη έτσι: οι δίκες άγγιξαν χιλιάδες ανθρώπους που δικάστηκαν ή και καταδικάστηκαν. Αν ήταν απλώς για να κατευνάσουν τη λαϊκή οργή τότε που εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο, το οποίο σίγουρα δημιουργούσε μια κάποια δυσαρέσκεια; Εδώ η απάντηση είναι αυτή που δίνει ο Μπρεχτ: "Οι δίκες είναι μια πράξη πολεμικής προετοιμασίας. Η συντριβή των αντιπολιτεύσεων δεν δείχνει – όπως θα το ήθελαν οι αστικές εφημερίδες (φιλελεύθερης απόχρωσης «Τάιμς», «Μπάσλερ Νατσιοναλ τσάιτουνγκ», «Μάντσεστερ Γκάρντιαν», πιθανότατα κι οι «Ταμ») – πως τάχα το Κόμμα σκοπεύει την επιστροφή στον καπιταλισμό, αλλά αντίθετα: πως κάθε οπισθοδρόμηση, ακόμα και κάθε ταλάντευση, κάθε διακοπή, κάθε ελιγμός έχει γίνει αδύνατος."

parekklisi είπε...

Επειδή βγήκε σκατά το η διάταξη το ξαναβάζω:

Κομμουνιστή του ΝΑΡ. Κάνεις το κλασικό λάθος που κάνουν όλοι οι οπαδοί των αντιγραφειοκρατικών συνταγών. Προσπαθείς να δώσεις απαντήσεις οργανωτικού τύπου σε πολιτικά προβλήματα που άπτονται της ταξικής πάλης.

Αν δε θεσπίζαν μονοκομματισμό, απαγόρευση των τάσεων, υποταγή του κράτους στο κόμμα (αλήθεια, ο Λένιν που ακριβώς "το πρότεινε αυτό ξεκάθαρα";), κτλ ΔΕ ΘΑ ΕΛΥΝΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Απλώς οι αντιθέσεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας θα εμφανίζονταν με άλλη μορφή. Οι κινέζοι απάντησαν σωστά σε αυτό το ζήτημα: Με το που παίρνει η εργατική τάξη την εξουσία δεν εξαφανίζεται η αστική τάξη, οι αντιθέσεις, η ταξική πάλη. Και εφόσον αυτά υπάρχουν δε μπορεί παρά να εκφραστούν και στο πολιτικό εποικοδόμημα. Αν έχεις μονοκομματισμό θα εμφανιστούν ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ εντός του κομμουνιστικού κόμματος. Αν έχεις πολυκομματισμό απλώς θα τους δώσεις και νόμιμη οδό. Μια τρύπα στο νερό δηλαδή.

Επίσης όταν μιλάς για γραφειοκρατία πρέπει να ορίσεις για τι πράμα μιλάς. Κάπου αναφέρεις τη λέξη "στρώμα", και στη συνέχεια γράφεις ότι "όταν εξαφανίστηκαν οι αστοί δεν πήρε την εξουσία η εργατική τάξη αλλά η γραφειοκρατία". Από πότε μπορεί ένα στρώμα (και όχι τάξη) να πάρει την εξουσία; Η ανάλυση αυτή είναι πλήρως αντιμαρξιστική.

Επίσης το "ενώ εξαφανίστηκαν οι αστοί" πως το λες έτσι ελαφρά τη καρδία; Πως εξαφανίστηκαν, από μόνοι τους; Χάρη στην πολιτική του Στάλιν εξαφανίστηκαν. Και εξαφανίστηκαν κυρίως χάρη στο πρώτο πεντάχρονο, ναι, αυτό ακριβώς που εσύ περίπου ταυτίζεις με την καπιταλιστική παλινόρθωση...

Για τις δίκες: ο χαρακτηρισμός "πολιτικά πτώματα" σημαίνει ότι η πολιτική τους άποψη δεν είχε καμία επιρροή εντός (και εκτός) της ΕΣΣΔ. Εσύ θέτεις το ερώτημα πως γίνεται να αποτελούν κίνδυνο κάποιοι οι οποίοι ανοιχτά δεν έχουν καμιά επιρροή. Η προφανής απάντηση είναι ότι αποτελούν κίνδυνο μόνο αν κινηθούν συνωμοτικά, πραξικοπηματικά.

Στην τελική ποιος δολοφόνησε τον Κίροφ; Το σαμποτάζ και οι δολοφονίες υπήρχαν μόνο στη φαντασία του Στάλιν; Γιατί αυτά συνηθίζετε να τα ξεχνάτε.

Στο ερώτημα που θέτεις, αν το καθεστώς απολαμβάνει κοινωνική στήριξη τη δεκαετία του '30. Ναι, την περίοδο 1931-1936 απολαμβάνει τεράστια κοινωνική στήριξη, διότι η τεράστια αναταραχή στην ύπαιθρο έχει τελειώσει, η αγροτική οικονομία έχει συνεταιριστικοποιηθεί, οι κουλάκοι έχουν εξαλιφθεί και από το 1933 η σοδειά είναι εξαιρετική και επίσης επικρατεί κοινωνική ηρεμία. Αυτός είναι ο ένας λόγος για τον οποίο η θεωρία του αποδιοπομπαίου τράγου δε στέκει. Η οικονομική και κοινωνική ζωή την περίοδο που έγιναν οι δίκες πήγαινε απ' το καλό στο καλύτερο.

Δεύτερο, αν ήθελε η σοβιετική εξουσία κάποιο εξιλαστήριο θύμα τότε θα γινόταν απλά και μόνο οι μεγάλες δίκες των 16 ή και των στρατηγών. Δε συνέβη έτσι: οι δίκες άγγιξαν χιλιάδες ανθρώπους που δικάστηκαν ή και καταδικάστηκαν. Αν ήταν απλώς για να κατευνάσουν τη λαϊκή οργή τότε που εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο, το οποίο σίγουρα δημιουργούσε μια κάποια δυσαρέσκεια; Εδώ η απάντηση είναι αυτή που δίνει ο Μπρεχτ: "Οι δίκες είναι μια πράξη πολεμικής προετοιμασίας. Η συντριβή των αντιπολιτεύσεων δεν δείχνει – όπως θα το ήθελαν οι αστικές εφημερίδες (φιλελεύθερης απόχρωσης «Τάιμς», «Μπάσλερ Νατσιοναλ τσάιτουνγκ», «Μάντσεστερ Γκάρντιαν», πιθανότατα κι οι «Ταμ») – πως τάχα το Κόμμα σκοπεύει την επιστροφή στον καπιταλισμό, αλλά αντίθετα: πως κάθε οπισθοδρόμηση, ακόμα και κάθε ταλάντευση, κάθε διακοπή, κάθε ελιγμός έχει γίνει αδύνατος."

parekklisi είπε...

Θα ανεβάσω σε λίγο ένα κείμενο της Άννα Λουίς Στρονγκ, αμερικανίδα αριστερή δημοσιογράφος που έζησε στην ΕΣΣΔ την περίοδο εκείνη, που περιγράφει το κλίμα που επικρατούσε στην ΕΣΣΔ την περίοδο των δικών.

Ανώνυμος είπε...

Εγω πριν διαφωνησω με την λογικη του ναριτη συναγωνιστη θα ηθελα να του κανω μια ερωτηση απλη,Θελω λοιπον να μπορεσεις να μας τεκμηριωσεις με μαρξικα επιχειρηματα πως ακριβως ειναι δυνατον να υπαρχει πολυκομματισμος σε κοινωνια οπου επιβαλλεται η δικτατορια του προλεταριατου με την μορφη που εξηγγηλε ο λενιν στην ιδρυτικη διακυρηξη το 1918..Και πως μπορεις να σχεδιασεις κεντρικα την παραγωγη σε περιοδους οπου αυτη δεν εχει εναποιηθει χωρις υπαγγωγη του κρατους στο κομμα! Και κατι τελευταιο αμα ψαξεις και δεις τις αποφασεις του συνεδριου το ΚΚΕ και της Γ διεθνους το '36 θα δεις οτι η γενικη γραμμη μετα το '36 ειναι η οξυνση της ταξικης παλης μεσα στον Σοσιαλισμο...Το αλλο που ειπες ειναι '24-'36!! Οπως λενε και οι συντροφοι της ΚΚΕ 18-55!!

Hochachtungsvoll

Alex :)

Ανώνυμος είπε...

@pareklissi

" Από πότε μπορεί ένα στρώμα (και όχι τάξη) να πάρει την

εξουσία; "

από τότε που δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και "εργατικό" κράτος και κόμμα γίνονται ένα

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Παρέκκλιση, εάν επικρατούσε κοινωνική ηρεμία όπως λές, και προσθέσουμε και την πολιτική ανυπαρξια ως οργανωμένο πολιτικό ρεύμα όλων των άλλων τάσεων πλην της σταλινικής φράξιας που είχε επικρατήσει στο ΚΚΣΕ, τότε η μόνη αιτία των σταλινικών δολοφονιών και εξοντώσεων, ανάγεται στη σφαίρα της παράνοιας και της ψυχοπαθολογίας... Συνεπώς, όταν ένα καθεστώς ξεκινά ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ γενικευμένο κοινωνικό πογκρομ απόψεων -ΚΑΙ ΜΆΛΙΣΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ- τότε οι αιτίες ΔΕΝ πρέπει να αναζητηθούν στην σφαίρα της ψυχανάλυσης, αλλά των κοινωνικών σχέσεων... Και ούτε η απειλή των σαμποτάζ ευσταθεί διότι τότε πρέπει οι σταλινικοί συναγωνιστές να παραδεχτούν πως το τροτσκιστικό πολιτικο ρεύμα και οι άλλες απόψεις όχι μόνο ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΤΩΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΛΑΪΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΕΊΧΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΥΝΟΜΩΤΙΚΗ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΝΩΤΕΡΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΜΠΕ... Αντίφαση εν τοις όροις δηλαδή η οποία αποδυκνύει ακριβώς αυτό: Από τα στοιχεία -τα όποια στοιχεία υπάρχουν- φαίνεται πως οποιαδήποτε κομμουνιστική αντίσταση στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ έχει συντριβεί προς όφελος της ΝΕΑΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ, η οποία για να ΠΑΓΙΩΣΕΙ την εξουσία της, εξαπολύει το κύμα τρόμου....

Από την άλλη, η ναζιστική απειλή ΔΕΝ στέκει, αλλά και ΑΝ έστεκε, τα ιστορικά στοιχεία αποδυκνύουν πως ο φίλος των σταλινικών ο μουστάκιας, ΠΙΑΣΤΗΚΕ στον΄ύπνο το '41 αφού προηγουμένως είχε αποκεφαλίσει τον κόκκινο στρατό από τα καλύτερα στελέχη του...

Τέλος, όποιος κυρήττει το '36 το ΤΕΛΟΣ της πάλης των τάξεων στην ΕΣΣΔ για να το αναιρέσει λίγο μετά, μάλλον για κομπογιανίτης μοιάζει και ουχί για σοβαρός μαρξιστής...

Και κοιτάξτε και κάτι άλλο! Σοσιαλφασίστες μέχρι το '36 οι σοσιαλδημοκράτες, λαϊκά μέτωπα με ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΩΝ ΚΚ στη Σοσιαλδημοκρατία ΜΕΤΑ το '36...

Και το ΚΚ Γερμανίας με Ταίλμαν αρχηγό;;;; ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ με τους ΝΑΖΙ σε μερικά κρατίδια αρχές του '30 με το σύνθημα "...Πρώτα ο Χίτλερ και μετά ο Ταίλμαν...". Τραγωδία...

Καμιά συνοχή στη σκέψη, μόνο
ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΕΣ πολιτικές επιλογές από την Κομιντερν και το ΚΚΣΕ...

Τρολλ συνείδησης είπε...

Εγώ ως πρώην Τρότσκας, αντιπολιτευόμενος κλπ και νυν εκλεκτικός κομμουνιστής έχω να κάνω τα εξής σχόλια:

α) Όπως σωστά έχει πει η Αλέκα σε συζήτηση με τον χλαπάτσα τον Πρετεντέρη, η περισσότερη λάσπη που'χει ριχτεί σε ΕΣΣΔ/Στάλιν σχετίζεται με την αποκουλακοποίηση. Γύρω από αυτήν κυρίως περιστρεύονται οι συζητήσεις περί εγκλημάτων και χιλιάδων τρισεκατομμυρίων θανάτων και γεννοκτονιών κλπ. Αν δεχόμαστε (που ελπίζω πως δεχόμαστε) ότι η κολεκτιβοποίηση έγινε προκειμένου το σοβιετικό κράτος να έχει πλήρη έλεγχο της αγροτικής παραγωγής ώστε να μπορέσει να προχωρήσει ελεύθερα στην γρήγορη εκβιομηχάνιση (η οποία φυσικά ήταν και αυτή απαραίτητη σε συνθήκες περικύκλωσης και με έναν νέο πόλεμο να είναι θέμα χρόνου) χωρίς να εξαρτάται από τις διαθέσεις των κουλάκων, τότε πρέπει να εξηγήσουμε πως θα εφαρμόζαμε την πολιτική με διαφορετικό τρόπο από τον Σταλινικό, ώστε το ανθρώπινο και πολιτικό κόστος να ήταν μικρότερο. Επ'αυτού δεν έχω δει καμία συγκεκριμένη πρόταση. Μόνο αερολογίες του στιλ αναζωογόνισης των σοβιέτ εκδημοκράτισης του κόμματος και τα ρέστα. Πως θα γινόταν αυτό με τρόπο που δεν θα έβαζε το κράτος σε κίνδυνο με ενδεχόμενο αποτέλεσμα την επικράτηση του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, με ασύληπτα μεγαλύτερο ανθρώπινο κόστος;

*έχει κιάλλο*

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Τρολλ συνείδησης είπε...

β)Ο μ-λ χώρος και το ΚΚΕ πρόσφατα λένε (πάνω-κάτω) ότι το 20ο είναι το ιστορικό σημείο που επικρατεί ο ρεβιζιονισμός και αρχίζει η πορεία προς την παλινόρθωση. Καλώς, αλλά πως στο διάολο βρέθηκαν τόσοι ρεβιζιονιστές μέσα στο κόμμα που αντικειμένικα θα πρέπε χει στη διάθεση του την πλατύτερη εμπειρία και την πιο βαθιά θεωριτική κατάρτιση; Αν θέλουμε να είμαστε μαρξιστές και όχι μαρ-ξιστές δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την παλινόρθωση ως αποτέλεσμα της θεωρητικής κατεύθυνσης του ΚΚΣΕ. Πρέπει να εξηγήσουμε της αιτίες της επικράτησης του ρεβιζιονισμού και της παντελούς απουσίας σοβαρής αντίστασης σε αυτόν. Εγώ πάντως δεν μπορώ παρά να καταλογίσω μεγάλο μερίδιο ευθήνης στην πολιτική πρακτική του ΚΚΣΕ τα προηγούμενα χρόνια, η οποία συμφωνώ οτι εξηγείται από τις αντικειμενικές συνθήκες. Η συγκεντρωση της εξουσίας στο ΚΚΣΕ σήμαινε ότι σε περίπτωση εκφυλισμού δεν θα ήταν δυνατό για την εργατική τάξη να οργανωθεί πολιτικά έξω από αυτό προκειμένου να υπερασπιστεί τα αντικειμενικά συμφαίροντα της. Η απουσία τάσεων βεβαίως σήμαινε πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει αντιπολίτευση που θα μπορούσε να αναστρέψει την κατάσταση ούτε εντός του κόμματος. Αυτά τα προβλήματα φυσικά διογκώνονταν από το γεγονός η πολλές φορές τρομοκρατικού χαρακτήρα πολιτική ασφαλείας που εφάρμοζε η ΝΚΒΔ τη δεκαετία 30 είχε δημιουργίσει στον κόσμο μια αντίληψη του στιλ φιλάω τα ρούχα μου για να χω τα μισά, αποπολιτικοποιώντας επομένως το λαό η τουλάχιστον αποθαρρύνοντας τον από την πολιτική αντιπαράθεση με το Κόμμα.

Νομίζω πλατίασα οπότε καταλίγω. Αν (α) οι πολιτικές πρακτικές για τις οποίες κυρίως επικρίνεται η Σοβιετική Εξουσία ήταν απόρροια της γενικότερης αντικειμενικής κατάστασης (περικυκλωμένη ΕΣΣΔ, αδύναμη πρέπει να φτάσει άμεσα σε ένα επίπεδο ανάπτυξης που επιτρέπει την επιβίωση) και δεν έχουμε να προτείνουμε εναλλακτικές και (β) ο επίσης εξηγούμενος τρόπος εφαρμογής αυτών των πολιτικών είχε σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την επικράτηση του ρεβιζιονισμού, τότε η θεωρούμε ότι η επάνασταση είναι ένας φαύλος κύκλος και τα παρατάμε, ή ως κομμουνιστές μελετάμε την διαδικασία και βγάζουμε πρακτικά συμπεράσματα με επίκεντρο συζήτησης το τι θα κάναμε διαφορετικά ώστε να μην έχουν ίδια κατάλιξη τα πράματα. Τόσο ο αντισταλινισμός της αερολογίας που ανταγωνίζεται με την αστική ιδεολογία για το ποιός καταδικάζει τον Στάλιν περισσότερο, όσο και ο δισταγμός να κάνουμε ουσιαστική κρητική, σε συγκεκριμένο πολιτικό επίπεδο είναι αδιέξοδα. Οι μεν δ"αντισταλινικοί" καταδικάζουν την ΕΣΣΔ με αποτέλεσμα να μην έχουν κανένα ιστορικό εφόδιο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στο μέλλον, οι δε Σταλινικοί, μ-λ, πως θετε να τους πείτε, απλά μας λένε ουσιαστικά να ελπίζουμε οτι το επόμενο Κόμμα εξουσίας θα έχει καλύτερη θεωριτική κατάρτιση χωρίς να μας δίνουν εναλλακτική στην πολιτική που οδήγησε το ΚΚΣΕ σε εκφυλλισμό.

Μάλλον θα πω κι'άλλα. Βλέπουμε.

Αναυδος είπε...

@κομ του ΝΑΡ
Εχω μία μικρή υποψία ότι τα περί συνεργασίας KPD & NSDAP είναι ψέμματα.
Για τα υπόλοιπα:
Οι δίκες της Μόσχας στρέφονταν ενάντια στο περίφημο κέντρο δεξιών-τροτσκιστών. Πολλοί αρνουνται μέχρι και σήμερα την ύπαρξη του όμως ο L.Sedov σε γράμμα του προς στον V.Serge μιλά εκτενώς για το κέντρο αυτό.
Η δίκη των στρατιωτικών ήταν το αποτέλεσμα σχεδιαζόμενου πραξικοπήματος για την ανατροπή του Στάλιν. Σε συνεργασία με τους ναζί ή όχι λίγη σημασία έχει. Οι οφελημένοι σε κάθε περίπτωση θα ήταν οι ναζί.
Οι αρχικές ήττες του κοκ. στρατού δεν οφείλονταν στις διώξεις αλλά στη σφοδρότητα του αρχικού κτύπήματος και των συσχετισμών στο μετωπο. Αν υπηρχε πρόβλημα νομίζει κανείς ότι η ήττα θα νοηθούσε στο ξεπέρασμα του ? Αυτά είναισυκοφαντίες του Χρουτσοφ.
Τρότσκι και ναζί ?. Αντικειμενικά εχθροί της ΕΣΣΔ. Σύμμαχοι με βάση συμφωνία ?. Ενδείξεις μόνο και όχι αποδείξεις. Ο Τροτσκι είχε και το παράδειγμα του Λένιν το 1917.

Αναυδος είπε...

@Troll
Χωρίς να καινοφανώ αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα της παλινόρθωσης. Από το 1917 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980 αρκετές χώρες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πέρασαν στο στρατόπεδο του σοσιαλισμού (ασ συμφωνήσουμε ότι η Νικαράγουα ήταν η τελευταία). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα:
- την οικονομική κυρίως εξάντληση της ΕΣΣΔ
- την οξύτερη αντίδραση του ιμπεριαλισμού
- την εντονότερη παρουσία του ταξικού εχθρού μέσα στο σοσιαλ. στρατόπεδο.
Ωστόσο η παλινόρθωση έγινε δυνατή από το σχηματισμό και την ενδυνάμωση του γκρίζου κεφαλαίου μέσα στην ΕΣΣΔ. Ο σχηματισμός του αν και παράνομος προκλήθηκε από την αδυναμία του κρατους να επιλύσει βασικά προβλήματα της οικονομίας αλλά και από το γεγονός ότι από τα μέσα του '60 το ΚΚΣΕ ανέχθηκε το γκρίζο κεφάλαιο σαν ανεπιθύμητη αλλά λύση σε ορισμένες ελλείψεις. Δηλ. τα λάθη ήταν συγκεκριμένα.

Ανώνυμος είπε...

Ρε ναριτη υπερεβεις τα ορια της αξιοπρεπειας! Τι λες μωρε συνεργασια NSAPD και KPD! 1)Το '33 εγιναν οι εκλογες και μαλιστα λιγο μετα τις εκλογες εκανε ο Δημητρωφ (να ναι καλα) εισηγηση για λαϊκα μετωπα αντιφασιστικου αγωνα 2) Πριν τις εκλογες οι γερμανοι κομμουνιστες με επικεγαλης τον Τελμαν ζητησαν συνεργασια απο το SPD και οι φιλοι μας αρνηθηκαν! 3) Ο ορος σοσιαλφασιστας αρχισε να χρησιμοποιειται μετα την δολοφωνια Λιμπνεχτ και Ροζας απο τους σοσιαλδημοκρατες 1919 και τελευταιο πρεπει να εχεις πεσει πολυ χαμηλα για λες τοσες μπαρουφες ο Τελμαν κατηγορηθηκε μωρε και για την πυρκαγια το Ραιχσταγκ '33 τι ειναι δυνατον να εχει συνεργαστει με τους ναζι?? 1932 Ιδρυθηκε απο το KPD η Antifaschistische Aktion αντε το κουβαδακι σου και σε αλλη παραλια...

Απολιθωμα συγνωμη αν τρολαρα λιγο αλλα εκνευρησθειν!

Hochachtungsvoll

Alex...

raskolikas είπε...

@"Κομμουνιστή του ΝΑΡ",

πολιτικά πτώματα σημαίνει ότι η πολιτική επιρροή των απόψεών τους ήταν πρακτικά μηδενική, δηλαδή δεν είχαν ευρεία λαϊκή υποστήριξη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να συνωμοτήσουν. Αυτό άλλωστε είναι και η συνωμοσία: ένας κλειστός κύκλος "πιστών" που προετοιμάζονται για κάτι κρυφά. Εάν είχαν λαϊκή υποστήριξη, δεν θα χρειάζονταν να συνωμοτήσουν, θα έβγαιναν ανοιχτά και θα σήκωναν κίνημα. Έτσι αιτιολογούνται και τα σαμποτάζ. Σκέψου λίγο, εάν με το μέρος τους ήταν μεγάλες λαϊκές μάζες, όχι απαραίτητα η πλειοψηφία, αλλά ένα σεβαστό μέρος του σοβιετικού πληθυσμού, ικανό να εγείρει αξιώσεις διαφοροποίησης στην κομματική πολιτική, ποιος ο λόγος να καταφύγουν στη συνωμοσία και στο σαμποτάζ. Σε ένα εργοστάσιο, όσες χιλιάδες εργάτες κι αν απασχολούνται, αρκεί ένας μόνος του για να προκαλέσει γερό σαμποτάζ στην παραγωγή. Ειδικά σε ένα εργατικό κράτος, όπου οι σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων δεν είναι πλέον απλώς συναδελφικές αλλά συντροφικές, και η εμπιστοσύνη είναι διάχυτη, η δολιοφθορά είναι πολύ ευκολότερη.

@"Τρολλ συνείδησης",

η δικιά μου σκέψη κινείται στην εξής λογική:
Όταν η ναζιστική Γερμανία επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ, δεν θεωρείς δεδομένο ότι αυτοί που πήραν πρώτοι τα όπλα και χύθηκαν στη μάχη με όλη τους την ψυχή, για την υπεράσπιση της σοβιετικής πατρίδας, ήταν πρώτιστα οι πιο συνειδητοποιημένοι εργάτες, οι πιο πιστοί στην επανάσταση, στον καθημερινό αγώνα για την οικοδόμηση? Ο ίδιος εργάτης που μέχρι πριν από λίγα χρόνια έδινε τη ζωή του μεταφορικά δουλεύοντας για το κοινωνικό καλό, ήταν αυτός που έδωσε τώρα κυριολεκτικά τη ζωή του για την υπεράσπιση της πατρίδας. Οι 20.000.000 νεκροί σοβιετικοί από την επίθεση των ναζιστών, ποιοι νομίζεις ότι ήταν? Ήταν μήπως οι τεμπέληδες χαραμοφάηδες, οι ταξικά ασυνείδητοι, οι έχοντες αστική/μικροαστική συνείδηση, αυτοί που δεν πίστεψαν στην επανάσταση?
Ε, δεν θέλει και πολύ για να το σκεφτείς, αφενός το σύνολο του σοβιετικού λαού είχε κουραστεί από τους πολέμους (α' παγκόσμιος, εμφύλιος, και μόλις η ζωή τους έστρωσε στο καπάκι β' παγκόσμιος), αφετέρου η αφρόκρεμα των εργατών έπεσε στον πόλεμο. Νά πώς επικράτησαν ήδη πριν πεθάνει ο Στάλιν οι θεωρίες περί ειρηνικής συνύπαρξης, και ποιο ακριβώς κοινωνικό κομμάτι ήταν αυτό που στήριξε το Χρουτσώφ και το πισωγύρισμα.
Το παραπάνω σαφώς και μπάζει, αλλά είναι μια σειρά από σκέψεις που με τον καιρό θα ξεδιαλύνω...

Γιούρι Κακάριν είπε...

Σύντροφοι,
η συζήτηση συνεχίζει να κινείται στη σφαίρα του εποικοδομήματος και της κοινωνικής συνείδησης (κράτος, πολιτικές αποφάσεις κτλ) ενώ παραγνωρίζεται η ουσιώσης (κατά το Μαρξ)πτυχή της κοινωνίας δηλαδή η διαλεκτική παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων παραγωγής. Θα ήθελα να κάνω κάποιες επισημάνσεις επ αυτού.
Σύμφωνα με το Βαζιούλιν ο σοσιαλισμός αποτελεί το στάδιο της διαμόρφωσης της κομμουνιστικής κοινωνίας, το στάδιο δηλαδή όπου πραγματοποιείται ο μετασχηματισμός της κληροδοτηθείσας από τον καπιταλισμό οικονομικής βάσης (πρόκειται για την εκμηχανισμένη παραγωγή, αν και στην ΕΣΣΔ ήμασταν πίσω από αυτό) σε αντίστοιχη της κομμουνιστικής κοινωνίας παραγωγική βάση (αυτοματοποιημένη παραγωγή). Βασική αντίφαση του σοσιαλισμού είναι η αντίφαση ανάμεσα στην κοινωνική ιδιοκτησία επί των μέσων παραγωγής (με τη μορφή της τυπικής κοινωνικοποίησης δηλαδή της κρατικοποίησης) και τον ανεπαρκώς ανεπτυγμένο κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής. Ταυτόχρονα διατηρούνται και μια σειρά άλλες αντιφάσεις όπως η αντίφαση χειρωνακτικής-πνευματικής, διευθυντικής-εκτελεστικής εργασίας, πόλης-χωριού. Διατηρείται η αναγκαιότητα του κράτους όχι γιατί συνεχίζουμε να έχουμε τάξεις-οι τάξεις από ένα σημείο και μετά εξαλείφονται (τουλάχιστον από την άποψη της διαφοροποίσης στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής)- αλλά γιατί πρώτον απαιτείται η διεύθυνση ανθρώπου από άνθρωπο (άρα και η ανάγκη γραφειοκρατίας) και επίσης διατηρείται η εργασία ως μέσο (και όχι ως αυτοσκοπος), χάριν του μισθού καθώς συνεχίζει σε μεγάλο βαθμό να είναι μονότονη και κοπιαστική. Αυτό δημιουργεί την ανάγκη καταναγκασμού και επιβολης σε κάποιες περιπτώσεις και αυτό απαιτεί τα αντίστοιχα κρατικά όργανα. Για να προωθηθεί ο στόχος της κομμουνιστικής κοινωνίας είναι απαραίτητο να κινούμαστε προς την κατεύθυνση της αυτοματοποιημένης παραγωγής με ότι αυτό συνεπάγεται (αντίστοιχο υποκείμενο κτλ).

συνεχιζεται

Γιούρι Κακάριν είπε...

Τώρα συγκεκριμένα στην ΕΣΣΔ μέχρι και τη δεκαετία του 50 γίνεται ένας τιτάνιος αγώνας για να αποκτήσει η χώρα παραγωγική βάση αντίστοιχη των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Όμως τότε ακριβώς είναι που τίθενται τα ζητήματα (για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας) του πώς μεταβαίνουμε σε πιο ανεπτυγμένες μορφές κοινωνικής οργάνωσης της εργασίας. Στην ουσία εκείνη την περίοδο φτάνει στα όρια της η εκτατική ανάπτυξη της οικονομίας της ΕΣΣΔ και μπαίνουν ζητήματα αύξησης της παραγωγής με εντατικό τρόπο. Η σύγκρουση που συμβαίνει στο επίπεδο της πολ. οικονομίας τις δεκαετίες 50-60 είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Συγκρούονται στην ουσία ο κεντρικός σχεδιασμός με την ελεύθερη αγορά και επικρατεί η δεύτερη καθώς ο σχεδιασμός έχει συνειδητοποιηθεί ότι με δεδομένες τις π.δ. έχει προκαλέσει πολλά προβλήματα. Ετσι οι σφοι μην έχοντας επεξεργασμένη εναλλακτική για να υπερβουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν υιοθετούν λύσεις από τη Δύση, που είναι και οι μόνες γνωστές και δοκιμασμένες. Αυτό δεν οφείλεται σε οπορτουνισμούς και αλλοίωση της καθαρότητας της σταλινικής γραμμής, αλλά στην ανεπάρκεια των όποιων εναλλακτικών λύσεων (αν και υπήρξαν προτάσεις για αντιμετώπιση των προβλημάτων του σχεδιασμού με την εισαγωγή συστημάτων πληροφορικής στη διοίκηση-βλέπε Γλουσκόφ). Τελικά ο δρόμος που επελέγη τότε οδήγησε σε μια σειρά νέα προβλήματα με τελική κατάληξη την επικράτηση της αντεπανάστασης το 1989. Η πιθανότητα για αντεπανάσταση διατηρείται στο σοσιαλισμό στο βαθμό που δεν έχει μετασχηματισθεί η παραγωγική βάση του καπιταλισμού.
Με όλα τα προηγούμενα δε θέλω να αναιρέσω τη σημασία άλλων παραγόντων (εξωτερικός συσχετισμός, πόλεμος, απώλειες μπολσεβίκων κτλ) αλλά στα πλαίσια μιας μαρξιστικής ανάλυσης το πρωτεύον πρέπει να είναι η διαλεκτική π.δ.-π.σ.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

ανώνυμε δεν σου την είπα, αλλά αν θες κανένα πρόβλημα...είσαι λίγο ανιστόρητος και τράβα διάβασε κανένα βιβλλίο να ξεστραβωθείς κακομοίρη...

Το γερμανικό ΚΚ ΨΗΦΙΣΕ αρκετές φορές στο Ραϊχσταγκ ΚΟΙΝΑ νομοσχέδια με τους ΝΑΖΙ έως το '31-32 (αρχιτέκτονας αυτής της τακτικής εκ μέρους των ναζί ήταν ο Γκρέγκορ Στράσερ). Η πολιτική ΜΥΩΠΙΑ του γερμανικού ΚΚ που ΔΕΝ ΈΒΛΕΠΕ ΤΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΙΝΔΥΝΟ των ναζί, σε συνδυασμό με την σεχταριστική πολιτική του (κόκκινα συνδικάτα που είχαν το 4% των γερμανών εργατών ενώ το υπόλοιπο έμεινε πιστό στο SPD ή πήγε στους ναζί) και επίσης η προδοσία του SPD έφεραν τους ναζί στην εξουσία... Και όντως το KPD συνεράστηκε εκλογικά σε ορισμένες περιφέρειες πριν το '32 αν θες να ξέρεις...

parekklisi είπε...

Ρε κομμουνιστή του ΝΑΡ τι δε καταλαβαίνεις; Άλλο η ανοιχτή πολιτική επιρροή άλλο η συνωμοσία. Για να κάνεις τη δεύτερη δε χρειάζεται να 'χεις την πρώτη. Τέτοιοι ήταν οι συνωμότες. Υποστηρίζεις ότι δεν υπήρξε το σαμποτάζ; Αν ναι πες το να κρίνουμε, μην κάνεις συνεχώς αφελείς ερωτήσεις.

Το ότι η ΕΣΣΔ πιάστηκε στον ύπνο στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αν θες το συζητάμε αναλυτικά, αλλά δε θα το συνεχίσω περαιτέρω εδώ γιατί θα βγούμε εκτός θέματος.

Αυτό που έγραψες δεν είναι απάντηση, είναι η μπάλα στην εξέδρα.

Τελικά τον Κίροφ ποιος τον δολοφόνησε;


@Τρολλ συνείδησης
Όταν βλέπω κομμουνιστές (;) να καταδικάζουν τη "βίαιη κολλεκτιβοποίηση" τρελαίνομαι. Ποια βίαιη ρε σούργελα, υπάρχει και ειρηνική κολλεκτιβοποίηση και δεν το ξέρουμε;

Για το β: Βρέθηκαν τόσοι ρεβιζιονιστές μέσα στο κόμμα γιατί ο Στάλιν και η λοιπή ηγεσία δεν είχαν αναλύσει σωστά ταξικά τη σοβιετική κοινωνία. Όταν έχεις διακηρύξει το 36 ότι έχουν εξαλειφθεί οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις τότε λογικό είναι σα μοναδικό εχθρό να βλέπεις τον εξωτερικό, και πράκτορές του.

Το κείμενο της Άννα Λουίς Στρονγκ που υποσχέθηκα είναι εδώ: http://parekklisi.wordpress.com/2010/03/11/anna-louis-strong/

Ανώνυμος είπε...

Ρε συναγωνιστή είναι κανείς από μας Ρώσος καγκεμπίτης για να ξέρουμε ποιός δολοφόνησε τον Κίροφ;;; αμάν πια με αυτή την αστυνομική αντίληψη της ιστορίας....Φίλοι του ΚΚΕ δεν πάτε πουθενά με αυτή την αντίληψη...

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Ναι φίλε... Δεν υπήρχε σαμποτάζ οργανωμένο στην ΕΣΣΔ...Είναι ΟΛΑ παραμυθια του ΚΚΣΕ...Και μη μου φέρεις καμιά μούφα πηγή στυλ "μαρτυρία αμερικάνου πρεσβευτή" ή γερμανού πράκτορα, γιατί αυτοί δούλευαν το ΚΚΣΕ και αυτό κατάπιε ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΟ ΔΟΛΟΜΑΤΑΚΙ σαν ηλίθιο...

parekklisi είπε...

Τελειώσατε με την επαναθεμελίωση του κομμουνισμού εκεί στο ΝΑΡ και αρχίσατε την επαναθεμελίωση της ιστορίας τώρα;

raskolikas είπε...

"Κομμουνιστή του ΝΑΡ", έχεις καμία ιστορική πηγή που να μαρτυρά ότι δεν υπήρχε σαμποτάζ?

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

ΝΑΙ συντρόφια υπάρχουν τέτιες πηγές:

1. Φερνάντο Κλαουντίν "Η κρίση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος" εκδόσεις Γράμματα 1980.

2. "Η ιστορία της ΕΣΣΔ από το 1917 έως το 1923" του Ε. Καρρ που καταδυκνύει τη συμμαχία της ΕΣΣΔ με τη μεταπολεμική Γερμανία (προκειμένου η ΕΣΣΔ να σπάσει το εμπάργκο της ΑΝΤΑΝΤ). Εδώ μπορεί να βει κανείς χρήσιμα στοιχεία για την τάση που επικράτησε και ΓΕΝΙΚΕΥΤΗΚΕ αργότερα...

raskolikas είπε...

Μας κοροϊδεύεις ρε ΝΑΡίτη? Προφανώς για πρωτογενείς πηγές ενδιαφερόμαστε!

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

ΚΑΙ τα δύο αυτά έργα, (δίτομο το πρώτο που αναφέρεται στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, τρίτομο το δεύτερο), ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ονομαστικά π΄παμπολλα στοιχεία από πρωτογενείς πηγές! Απο κει και πέρα, εναπόκειται στον καθένα, το ΠΩΣ θα ερμηνεύσει τα ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ γεγονότα... Απο κει και πέρα, προτείνω ένα ακόμα βιβλίο με τίτλο "Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών" εκδόσεις μοντατόρι (επίσης με παράθεση πρωτογενών πηγών) που αναφέρεται στην εσωτερική σύγκρουση του ναζιστικού κόμματος, με πάμπολλες αναφορές στην κρίσιμη περίοδο από το '29 έως το '34...

Πρωτογενή έγκυρη πηγή θεωρώ όλα τα έργα του Τρότσκι (παραμορφωμένη επανάσταση και προδομένη επανάσταση κλπ) και όχι βέβαια το κάκιστο βιβλίο του Λούντο Μαρτενς "μια άλλη ματιά στον Στάλιν", το οποίο το διάβασα με προσοχή και -κατά την γνώμη μου- ΔΕΝ μπορεί να θεμελιώσει ΠΕΙΣΤΙΚΑ τις θεωρίες συνομωσίας του ΚΚΣΕ εκείνης της περιόδου...

raskolikas είπε...

Το "Μια άλλη ματιά στο Στάλιν" δεν θεωρείται πρωτογενής πηγή, αλλά στο τέλος έχει ολόκληρη λίστα με πρωτογενείς πηγές. Αν το διάβασες όντως με προσοχή όπως λες, θα έβλεπες ότι για καθετί που αναφέρει, έχει στο τέλος συγκεκριμένη παραπομπή.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Εδώ μέσα καταρτέθηκαν μέχρι τώρα πολλές γνώμες και απόψεις τόσο για την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, όσο και για μερικές βασικές κατευθύνσεις του μέλλοντος. Θα είχε ιδιαίτερη αξία πιστεύω, να έγραφε κάποιος συναγωνιστής, την άποψη του ΚΚΕ για την δικτατορία του προλεταριάτου -αν και όταν γίνει- στην Ελλάδα, ποιός θα έχει την εξουσία στα εργοστάσια και τις διάφορες επιχειρήσεις, ΠΩΣ θα εκλέγονται τα πολιτικά όργανα του εργατικού μας μισο-κράτους (θα επιτρέπονται για παράδειγμα άλλα εργατκά κόμματα εκτός του ΚΚΕ;), ΤΙ θα γίνει με την διαπάλη ιδεών ΜΕΣΑ στα κόμματα και ευρύτερα στην κοινωνία, ποιό πολιτικό σύστημα εν τέλει, οραματίζεται το κόμμα αυτό... Αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον...

raskolikas είπε...

ΝΑΡίτη,

το πολιτικό πρόγραμμα του ΚΚΕ υφίσταται εδώ και 12 χρόνια (ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο) και είναι δημοσιευμένο. Μπορείς να το βρεις εδώ: http://www.kke.gr/taytothta/

Αναφέρει ξεκάθαρα:

Η σοσιαλιστική δημοκρατία θα κατοχυρώσει την ύπαρξη των κομμάτων που δρουν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος. Κοινωνικοπολιτικές ενώσεις, πχ. ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα γυναικών, νέων, οικολόγων με πολιτικούς προσανατολισμούς, με συμμετοχή στο κοινωνικοπολιτικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο της επαναστατικής περιόδου, αναπτύσσουν το δικό τους σημαντικό ρόλο, ανάλογα με την κοινωνική τους βάση.

Οι μαζικές κοινωνικές οργανώσεις, ιδιαίτερα τα εργατικά συνδικάτα, είναι οι φορείς με τους οποίους η εργατική τάξη ελέγχει το κράτος της, προστατεύεται από κινδύνους αυθαιρεσίας, γραφειοκρατίας, απόσπασης από το γενικό συμφέρον.


Όπως βλέπεις πουθενά δεν μιλάει για μονοκομματικό σύστημα.

μπαγουδο είπε...

πράγματι, προβλέπει και μερικές ΜΚΟ. ρε παιδιά, ρε...

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Οκ ρασκόλικα το διάβασα αυτό πυλές... Ομως διάβασα επίσης πολύ προσεκτικά και τις θέσεις του τωρινού 18ου Συνεδρίου για το σοσιαλισμό που αναφέρει ξεκάθαρα: 1. πως το ΚΚΕ ΕΛΕΓΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ όλες τις δομές τις δικατορίας του προλεταριάτου και 2. Πως το πολιτικό σύστημα της επαναστατημένης κονωνίας και της δικτατορίας του προλεταριάτου ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟ! Πως συνδυάζονται αυτές οι δύο ΤΩΡΙΝΕΣ θέσεις του ΚΚΕ με την αντίληψη της ύπαρξης σοσιαλιστικού συντάγματος και ύπαρξης πολλών κομμάτων (που θα εντάσσουν όμως την αυτοτελή πολιτική τους δράση και ύπαρξη στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος);;

Επίσης εάν το ΚΚΕ φιλοδοξεί να ΕΛΕΓΧΕΙ και να ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΟΛΕΣ τις δομές της δικτατορίας του προλεταριάτου, ΤΙ ρολο θα παίζουν τα ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ εντός των επιχειρήσεων;;;

Όλα αυτά είναι ερωτήματα τα οποία στις ΓΕΝΙΚΕΣ κατευθύνσεις -και όχι βέβαια στην παραμικρή τους λεπτομέρεια- χρειάζεται σημερα από όλες τις κομμουνιστικές οργανώσεις -επομένως και του ΚΚΕ- να απαντηθούν...

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά νομίζω πως το ΚΚΕ φάσκει και αντιφάσκει. Οι σημερινές θέσεις του απέχουν πολύ από το να θεωρούν την δικτατορία του προλεταριατου σαν κράτος των εργατών. Νομίζω πως το κκε δεν απέχει καθόλου από μια αντίληψη που λεει πως 'εγώ είμαι ο γαμάο, οι άλλοι είστε για τα γκούλαγκ'! Έχω διαβάσει τις θεσεις του 18ου και κατανοώ πως το κκε θέλει μονοκομματικό κράτος με τα εργατικά συμβούλια σε ρόλο γλάστρας! Αμ δε

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Βρε παιδιά δεν βρίσκεται ένας συναγωνιστής από το ΚΚΕ να μας πει για ΠΟΙΑ δικτατορία του προλεταριάτου παλεύει;;; Δεν βρίσκεται ένα μέλος του ΚΚΕ να μας πει για τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΣΥΓΧΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ που έχουν τα δύο κείμενα αυτό που λέει ο ρασκόλικας και είναι κείμενο δεκαετίας και βάλε, και αυτό που αποφασίστηκε στο τελευταίο 18ο Συνέδριο και αναγορεύει το ΚΚΕ ως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κόμμα που ΕΛΕΓΧΕΙ και ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ όλη την κρατική δομή της δικτατορίας του προλεταριάτου;;;

Οποιος το διαβάσει βλέπει πολύ καθαρά ΠΩΣ αντιλαμβάνεται το ΚΚΕ το ζήτημα της εργατικής δημοκρατίας...Καμμιά ελευθερία για τους εργάτες στο να αποφασίζουν οι ίδιοι...Καμμιά ελευθερία ύπαρξης για τα υπόλοιπα επαναστατικά πολιτικά ρεύματα...

Καταδικάζει σε ρόλο γλάστρας τα ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ αφαιρώντας από αυτά ΚΑΘΕ αποφασιστική αρμοδιότητα...

Αναυδος είπε...

Δηλαδή το ΝΑΡ ασπάζεται τώρα τον τιτοισμό με τις αυτπιδαχειρισόμενες επιχειρήσεις ?. Απλώς να θυμήσω ότι ήταν ο Γκόρμπυ εκείνος που το 1987 επανέφερε το θεσμό εκλογής του διευθυντη της κρατικής τότε επιχείρησης

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ήθελα να γράψω ένα σχόλιο που να τα πιάνει όλα αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.

Για το πώς έβλεπε ο ίδιος ο λένιν τον τεϊλορισμό, για τη σημασία που έδινε ο τρότσκι στις παραγωγικές δυνάμεις θεωρώντας ότι πρέπει να ξεπεράσουμε σε παραγωγικότητα τη δύση αν θέλουμε να μιλάμε για σοσιαλισμό=ανώτερο τρόπο παραγωγής.
Για το ρόλο της πολιτικής στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Συμφωνεί ο γιούρι κακάριν ότι έχει προτεραιότητα έναντι της οικονομίας ή των αντικειμενικών συνθηκών εν γένει κι αν όχι πώς ακριβώς την εντάσσει στη λογική (της ιστορίας ή έστω και μόνο τη δική του); Και πώς θα απαντούσε το παρεκκλήσει σε αυτό;

Επίσης. Επειδή κάποιοι φαίνεται να το ξεχνάν το μονοκομματικό σύστημα επιβλήθηκε ντε φάκτο κι όχι βάση πολιτικού προγράμματος.
Νόμο για τις εργατικές κολεκτίβες είχε περάσει κι ο αντρόποφ προλειαίνοντας το έδαφος για τον γκόρμπι. Είναι ζήτημα να δούμε πώς δε θα παρασυρθούμε από αναρχικές χίμαιρες περί αυτοδιαχείρισης εδώ και τώρα που στην ουσία ενισχύουν το συλλογικό εγωισμό κ τις αστικές σχέσεις παραγωγής. Πώς θα αυξηθεί η εργατική συμμετοχή στη διεύθυνση χωρίς να αποβεί εις βάρος του κεντρικού σχεδιασμού που παραμένει βασική σοσιαλιστική σχέση παραγωγής χωρίς την οποία η ουτοπία μας ξεπέφτει στο επίπεδο της ομοσπονδίας του προυντόν.

Δε μπορεί να λειτουργούν όλες οι πτυχές της κοινωνικής δραστηριότητας με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Αλλά η παραγωγή κι η εργασία που είναι στο επίκεντρο των κοινωνικών σχέσεων δε μπορεί παρά να διέπονται από αυτή την αρχή κι αυτό δεν έχει να κάνει με κομματική ή στρατιωτική πειθαρχία αλλά με υπέρβαση του αστικού ατομικισμού.

Στην τελική ποια εναλλακτική προτείνουν όσοι διαφωνούν; Τα αμεσοδημοκρατικά συντονιστικά με την κοπτοραπτική σύνθεση που σε στέλνουν στα χάπια με την ελπίδα να πεθάνεις από υπερβολική δόση πριν αφήσεις τα κόκαλά σου σε μια ατέρμονη διαδικασία;

Οκ, αυτό το τελευταίο ρίχνει κατακόρυφα το επίπεδο και δεν χρήζει σοβαρής απάντησης. Γιατί κατά τα άλλα μια χαρά το πήγαμε ως εδώ και δεν το συνηθίζουμε τελευταία.