Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Είναι μικρό το γήπεδο

Αλλά είναι δίπλα από το σπίτι του λαού και βόλεψε για την εκδήλωση για τη μέρα της γυναίκας. Από τα παλιά ωραία κλειστά σοβιετικής τεχνοτροπίας, όπου έφαγαν τα γόνατά τους ο γκάλης κι ο τσατσένκο.

Αυθόρμητη προσυγκέντρωση στον ηλεκτρικό, μπαίνουν μπροστά αυτοί που ξέρουν. Σύντροφοι που έδωσαν ραντεβού στις επτά για να ‘ναι εκεί απ’ τις έξι, όχι αντίστροφα. Στη διαδρομή βρίσκουμε λαϊκά σπίτια, τη στάση της κολούμπια και τη μυρωδιά του παλιού, καλού καιρού όπου όλα ήταν πιο απλά κι οι εργάτες άκουγαν βινύλια και ψήφιζαν κουκουέ. Οι μουσικές ταξιαρχίες είχαν τον πανούση κι η ελαφρά τη ριζούπολη που ήταν απλώς ένα γήπεδο όπου δε σταύρωνε νίκη ο παοκ, χωρίς επιστήμονες και φυσούνες.

Στους τοίχους συνθήματα για τον πανιώνιο και τον αο μάνης. Και μια αφίσα συριζα που δεν κατεβάσαμε γιατί κατά βάθος είμαστε φίλαθλοι με κουλτούρα. Άλλο αν ένας σεξιστής εργάτης δίπλα έλεγε αστεία για τους γκέι κι ότι όλα αυτά περί χειραφέτησης γυναικών θα τα πληρώσουμε μια μέρα (εμείς οι άντρες).
Τυπικός σταλινικός εργάτης που δίνει κανονικά τη συνδρομή του στο κόμμα, αλλά όταν γυρίζει σπίτι χτυπάει την γυναίκα του (άλλο αν αυτή ήταν δίπλα του και γελούσε).

Ο στίβος της ταξικής παλαίστρας ήταν μικρός για να μας χωρέσει και μείναμε απ’ έξω, ευμενώς ουδέτεροι. Οι σύντροφοι μέσα άπλωσαν τα λάβαρα και τα πανό κι έπιασαν τα πέταλα, οι φανατικοί στην τρία λόγω της τρίτης διεθνούς του λένιν-στάλιν, που είναι ένα πρόσωπο, ενιαίο κι αδιαίρετο μες στην πολλαπλότητά του.

Κι άρχισαν να ανταλλάζουν συνθήματα. «Κου-κου-έ…» το ένα πέταλο, «Ι-σχυ-ρό» απαντούσε το απέναντι. «Δύ-να-μη…», «…στο-λα-ό». Ώσπου μπήκε στο γήπεδο η γγ και… χαμός. Φωνές, χαρτάκια, συνθήματα, τύμπανα, βουβουζέλες αλά ντιναμό κιέβου, φωτοβολίδες. Σύντροφοι, προστατέψτε την ομάδα μας…
Κι η αλέκα ξεκίνησε το λόγο δυνατά από την αρχή –πραγματικός μονόλογος στα γκολπόστ του ταξικού αντιπάλου. Η καλύτερη άμυνα είναι η λαϊκή αντεπίθεση.

Για αρχή τα ‘χωσε στον γιωργάκη. Πού περπατά και βρίσκει κόσμο που θέλει να του πάρουν το μισθό;
Μετά σύγκρινε τα δυο συστήματα. Ο σοσιαλισμός κάνει λάθη, αλλά ο καπιταλισμός εγκλήματα. Μια αντίθεση που ξεπέρασαν διαλεκτικά πολλά κκ με τα εγκληματικά τους λάθη.
Είπε και δυο φράσεις στο κλίμα της ημέρας. Συντρόφισσες και φίλοι… κανείς-καμία να μην…

Τόνισε την ανάγκη να διαβάζουν οι σύντροφοι και να μη μένουν στην τυπική γνώση. Το οποίο διαβάζεται κι αντίστροφα. Είναι ανάγκη να αρχίσουν και τα στελέχη να γράφουν θεωρητικά βιβλία και να μη μένουν μόνο στα πρακτικά. Όπως αυτό που έγραψε η αλέκα για το γυναικείο ζήτημα. Στη δεκαετία με τις βάτες.

Έβαλε στις σωστές ράγες το γυναικείο ζήτημα που δεν άρχισε με τη γυναικεία ψήφο αλλά με το κεφάλαιο του μαρξ και τη θεωρία της υπεραξίας.
Οι μικροαστές φεμινίστριες βλέπουν τον εχθρό τους στους άνδρες και για να δείξουν πως δεν τους χρειάζονται έβγαλαν σύνθημα: γυναίκα δίχως άνδρα, ψάρι χωρίς ποδήλατο. Οι σύντροφοί τους στο εργατικό κίνημα λένε ακριβώς το ίδιο για το κόμμα και τους εργάτες. Εργάτες χωρίς κόμμα, ψάρι χωρίς ποδήλατο, ένα βήμα πριν τα σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους.

Ο λένιν θεωρούσε το νοικοκυριό αντιπαραγωγική εργασία.
Μέχρι που ήρθε το τρένο της ετε να κάνει την εργασία χαρά και τις σοβιετικές σπεσιαλιτέ παιχνίδι. Αλλά το τρίτο λεμόνι (εκ του λομονόσοφ) της τρόικας των βαζιουλινίστας μας είπε ότι οι σοβιετικές ταβάριτσες δεν είχαν σερβιέτες κι έβαζαν χαρτί. Κι όσες κνίτισσες υπότροφες δεν είχαν προνοήσει να φέρουν μαζί τους, υπέφεραν.
Μια φορά το βινύλιο έχει πιο ζεστό ήχο από τον ψηφιακό κι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο.

Αλλά αυτή η ελευθερία είναι κίβδηλη, ψευδαίσθηση τύπου περπατάω και πετάω.
Είναι αλήθεια ότι οι συντρόφισσες σήμερα έχουν μεγαλύτερη ελευθερία στις σχέσεις τους. Αλλά είναι πραγματική αυτή η ελευθερία; αναρωτιόταν η γγ.
Ελευθερία από ποιον; ρωτούσε κι ο λένιν. Από τη μητρότητα; Απ’ τις σοβαρές συνέπειες του έρωτα; Ελευθερία μοιχείας; Από τις προκαταλήψεις και τη στενότητα ενός περιβάλλοντος; Από τους υλικούς περιορισμούς στον έρωτα;

Την ίδια στιγμή έξω απ’ το κλειστό οι σύντροφοι έγδυναν με τα μάτια κάποιες κοπέλες απ’ τα δεσμά της συστημικής μόδας και των τάσεών της, που απαγορεύτηκαν μαζί με όλες τις τάσεις στο δέκατο συνέδριο των μπολσεβίκων. Κι έκαναν πάνω τους κοντινά πλάνα με το βλέμμα τους και ζουμ στα όμορφα μάγουλά τους που ήταν κόκκινα και ταξικά.
Μάγουλα ρόσα τριουνφερά.

Αλλά η πραγματική ομορφιά είναι αλλού. Σε ένα χαμόγελο, στα καθάρια βλέμματα, στην έκφραση του προσώπου, στη στάση της ζωής. Στις γιαγιάδες που έζησαν εξορίες και βασανιστήρια, αλλά αντέχουν ακόμα. Στη ρόζα λούξεμπουργκ με το αστείο σουλούπι και την πλακουτσωτή μύτη που σαγήνευε τα πλήθη. Στη βαλεντίνα τερένσκοβα που πέταξε στο διάστημα κι ας μην ήταν θεά του έρωτα από εμφάνιση. Στις σοβιετικές νταρντάνες που έπιαναν στα χέρια τους τη ρώσικη γη και την έστυβαν.

Στοιχεία που αυτονομούνται και φτιάχνουν δικά τους πρότυπα ομορφιάς, με ταγάρια, αμπέχωνα, κόβες κι αρβυλάκια. Θυμάμαι στη συνοικιακή οβα μια συντρόφισσα με ρετρό χαρακτηριστικά. Πρόσωπο μαύρο, καπνισμένο τσουκάλι, πεταχτά δόντια, μεγάλα φρύδια, σαν καρτποστάλ απ’ τα χρόνια του σαράντα με μαχήτριες του δσε. Ώσπου πήγε κι έβαψε τα μαλλιά της κι έπαθα σοκ μεταμοντέρνο, όπως σε μια αρχαία τραγωδία που κατάλαβα ότι η αντιγόνη φορούσε στρινγκ. Αναχρονισμοί του κερατά.

Στη σοβιετία επί μπρέζνιεφ η μέρα της γυναίκας έγινε εθνική γιορτή κι αργία που υπάρχει ακόμα και σήμερα. Το σοσιαλισμό τον ανέτρεψαν, αλλά οι συμβολισμοί του μέσα στον κόσμο μένουν ζωντανοί.
Οι κομμουνιστές επιβάλλουν με την πάλη τους παγκόσμιες μέρες μνήμης κι οι αστοί φροντίζουν να τους αλλάξουν περιεχόμενο και να τις κάνουν ακίνδυνες.

Ο λόγος τελείωσε μες σε συγκίνηση κι αποθέωση. Σηκώστε κεφάλι, σοσιαλισμός και πάλι. Εννιά δεκαετίες… Στα εκατό να βγάλουμε κι επετειακή φανέλα.
Οι πιο βιαστικοί έφυγαν να γλιτώσουν το μποτιλιάρισμα. Κι εγώ μαζί τους γιατί με περίμενε η μπρέζνιεβα.
Που ξεπατώθηκε αυτές τις μέρες με την απεργία και σήμερα το πρωί που την ξύπνησα μου τραγουδούσε είμαι η μαίρη παναγιωταρά..! γιατί είχε ρώσικα κι έπρεπε να καθαρίσει και το μπάνιο.
Και μας κόβω να μένουμε χωρίς συζυγικό καθήκον σήμερα.

Αλλά τι περίμενες από έναν σταλινικό άνεργο που γεμίζει ένα κείμενο για τη μέρα της γυναίκας με μπάλες και ποδόσφαιρα…

Υστερόγραφ0: http://www.youtube.com/watch?v=Lmuu_m5nI5I

37 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εσείς ξυπνήστε, πριν να'ναι πολύ αργά. ΣΗΚΩΣΤΕ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!

τί συνθηματάρα είναι αυτή ρε απολίθωμα?Όντως το φώναζε όλο το γηπεδο?

τί εννοείς η ελαφρά είχε τη Ριζούπολη?
Η Ριζούπολη και η ομάδα της(που έχει συνδέσει την ιστορία της με τους αγώνες του ελληνικού εργατικού κινήματος) άκουγε Μάρκο και Τσιτσάνη. Ελαφρά άκουγαν άλλοι, βορειότερα του Πειραιά, που για την ίδρυση του σωματείου τους υπογράφει πρώτος ο βασιλεύς Παύλος..

τί εννοεί ο φαλακρός δικηγορίσκος με τη γραβάτα "ελευθερία απ'τη μοιχεία"? -η μοιχεία ως έννοια δεν γεννήθηκε απο τον χριστιανικό κώδικα αξιών?

τί εννοεί "απ'τους υλικούς περιορισμούς στον έρωτα" - υπάρχουν τέτοιοι?


κομμάντο απορρηματικής εντροπίας

haridimos είπε...

ελαφρά ταξιαρχία = Απόλλων Αθηνών (νυν Σμυρνης)

haridimos είπε...

α και το κλειστο της Ριζουπολης ειναι ...μετασοβιετικό και μετά Γκάλη..

sniper είπε...

Οι φανατικοι σουπεραδες κομμουνιστες της 3 θα πρεπει να προσεξουν μη τυχον εχει τιποτα Ιερολοχιτες στο απεναντι πεταλο που στηριζουν το Κομμα για τους λαθος λογους.

Εμεις να το διαβασουμε αντιστροφα αυτο που ειπε η Αλεκα. Αυτη ομως το ειπε κι αντιστροφα ή ειμαστε σα τους κριτικους ποιησης που φερνουν τον καλλιτεχνη στα μετρα τους? Υποθετω οτι το μελλον θα δειξει.

Αχ αυτες οι μικροαστες φεμινιστριες.... Επιασαν υποσυνειδητα το νοημα της εποχης και καταλαβαν οτι αν θελουν να ειναι ισες με τους αντρες, ο μονος δρομος ειναι να γινουν αντρες και οι ιδιες. Και μετα δωστου "αντισεξισμος".

Με συγκινησες μ΄αυτο που ειπες για το βινυλιο. Αλλα δεν χρειαζεται καμια επιστημονικη αποδειξη για την ανωτεροτητα του ηχου του (αν και υπαρχουν αμφισβητουμενες εννοειται). Αρκουν ενα ζευγαρι αυτια και η αισθηση της ακοης.

Σοβαρα τωρα, ειπαν τετοια συνθηματαρα ("Σηκωστε κεφαλι Σοσιαλισμος και παλι")? Γαματο, αν και θα ταιριαζε καλυτερα με το ρυθμο το "Σηκωστε κεφαλι Κομμουνισμος και παλι!". Θα ηταν ομως εκτος πραγματκοτητας για ευνοητους λογους. Παντως σα το "ΚΚΕ βαβουρα Sepultura!" δεν εχει.....

κοντο-πουλάω πνεύμα είπε...

Διέγραψέ το μωρέ το σχόλιο του επαγγελματία πατριώτη.

http://ksipnistere.blogspot.com/2010/03/blog-post_7049.html

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΡΙΧΤΕΡ είπε...

ειναι μικρο το γηπεδο? μπα γιατι το λες αυτο... τρεις φορες ειχα αλλαξει θεση για να καθησουν κατι συντροφισσες του Αρη! γεματο περιφανα νιατα και τιμημενα γηρατεια (οπως λεει και ο λεω) και τελικα βρεθηκα εξω να παραρακολουθω την αλεκα στο videowall... διαβαζουμε και αναποδα απλα φοβαμαι μηπως το γυρισουμε στον σατανισμο... υπαρχουν και καλυτερα συνθηματα....γενημενα στον παλμο της απεργιας... "τωρα με το ΠΑΜΕ τρεις μερες περπαταμε και τουτη την βδομαδα δεν βλεπω να γ.."

KOMMANTO είπε...

η υπεροχή του βινυλλίου αποδεικνύεται πολύ απλά και επιστημονικά: έχει περισσότερο χώρο αποθήκευσης ήχων. το cd έχει μικρότερο(η διαμετρός του είναι μικρότερη). Μπορεί μέσω της ψηφιοποίησης να καταφέρνει σε μικρότερο χώρο να βγάζει ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ τους ίδιους ήχους, αλλά επειδή ακριβώς τους "στριμώχνει" η ποιότητα είναι πολύ χαμηλότερη

raskolikas είπε...

ΚΟΜΜΑΝΤΟ, μερικές φορές καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Πέταξες μεγάλη μπαρούφα για τα βινύλια.

Η αποθήκευση στο βινύλιο είναι αναλογική, ενώ στο CD είναι ψηφιακή. Ψηφιακή σημαίνει δείγματα κβαντισμένα. Η προϋπόθεση για να είναι ένα ψηφιακό σήμα πιστή αναπαράσταση του φυσικού (αναλογικού) είναι:
α) Ο ρυθμός δειγματοληψίας (πόσα δείγματα ανά δευτερόλεπτο) να είναι πάνω από κάποιο όριο (όριο Nyquist αν σας ενδιαφέρει να το ψάξετε)
β) Οι αποστάσεις των επιπέδων κβάντισης να είναι αρκετά μικρές ώστε το ανθρώπινο αυτί να μην μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.

Στα CD, οι δύο προϋποθέσεις πληρούνται και με το παραπάνω! Προφανώς η προτυποποίηση του CD έγινε μετά από αρκετές μελέτες - το αντικείμενο αυτό είναι ακόμα ερευνητικά ενεργό, έχει κλείσει θεωρητικά αλλά στο κομμάτι της τεχνικής όλο και εμφανίζονται καινούργια.

Κανένας άνθρωπος, όσο "ευαίσθητη" ακοή κι αν έχει, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ακούει διαφορά στην ποιότητα (εξαιρούμε το θόρυβο όπου είναι σαφώς χειρότερα τα πράγματα στο βινύλιο). Μόνο ψυχολογικού τύπου εμμονές μπορούν να δικαιολογήσουν τέτοιες δηλώσεις.
Που απ' την άλλη μεριά εκφράζουν και μια τεχνοφοβία, μια συντηρητική προσήλωση στο χθες, στην "παράδοση", και δεν ξέρω κατά πόσον συμβαδίζουν με την κομμουνιστική ιδεολογία.

Δυστυχέστατα, τέτοιου είδους αντιδράσεις εμφανίζονται και στην πολιτική σκέψη και δράση πολλών. Γι' αυτό και ο ευρύτερος χώρος βρίσκεται σε τόσο άθλια κατάσταση.

sniper είπε...

Κομμαντο ο Ρασκωληκας εχει δικιο για τη χωρητικοτητα. Εκτος του οτι ειναι εντελως διαφορετικα τα δεδομενα οσον αφορα τον τροπο αποθηκεσης, το βινυλιο εχει μεγιστο χρονο αναπαραγωγης περιπου 45 λεπτα, ενω το CD σχεδον 80. Θυμησου ποσοι διπλοι δισκοι της δεκαετιας του 70 κυκλοφορουν σημερα σε μονο CD (σκεψου το Physical Grafiti των Led Zeppelin που σου αρεσουν). Καθε φορα που καποιος καλλιτεχνης πηγαινε να "ζουληξει" κανα τραγουδι ακομα, η ποιοτητα του δισκου επεφτε κατακορυφα. Και η πετρελαικη κριση του 73, που παρηγαγε βινυλια φλουδες επιδεινωσε την κατασταση. Το CD δεν εχει τετοιας φυσης προβληματα και ουτε φυσικα το προβλημα του θορυβου.

Βεβαια ο Ρασκωληκας δεν λαμβανει υποψη του οτι η ποιοτητα ενος ηχου δεν μπορει να εξηγηθει μονο με ορους φυσικης. Ο "ζεστος" και "γεματος" ηχος που βγαινει απο το βινυλιο πολυ απλα δεν υπαρχει στο CD, χωρις αυτο να σημαινει οτι ειναι αποκλειστικη διαφορα μεταξυ των δυο μεσων. Και σε αυτο Ρασκωληκα ναι, χρειαζονται ευαισθητα κατα καποιο τροπο αυτια (καμια σχεση με το πως το εννοεις εσυ ομως). Και δεν ειναι καμια ψυχολογικου τυπου εμμονη η προτιμηση στο βινυλιο. Η συντριπτικη πλειοψηφια των τραγουδιων που ακουω εγω, αναδεικνυεται καλυτερα μεσω του πικ απ. Ο "πλαστικος" και "τελειος" ηχος του CD δεν σημαινει οτι εξυπηρετει και τη μουσικη που ακους (το οποιο βεβαια δεν ειναι μονο θεμα μεσου, αλλα και παραγωγης κτλ). Αλλα μιας και μας την ειπες με την τεχνοφοβια, να σου υπενθυμισω οτι και απο την αλλη υπαρχει η τεχνολαγνεια, η τυφλη αποθεωση του καινουριου σε βαρος του παλιου και μια "φιλελευθερη" εμμονη στο αυριο και στο νεο, οτι κι αν ειναι αυτο. Και αυτο κι αν δεν συμβαδιζει με την Κομμουνιστικη Ιδεολογια. Δυστυχεστατα (μεσα), τετοιου ειδους αντιδρασεις εμφανιζονται και στην πολιτικη σκεψη και δραση πολλων. Γι αυτο και ο ευρυτερος χωρος βρισκεται σε τοσο αθλια κατασταση (και γεμισαμε αναθεωρητες, σοσιαλδημοκρατες, αριστεριστες και αναρχοχαρουμενους).

Και μιας και η Βιργινια το συνεχισε με τα συνθηματα, οριστε και η υπερτατη καφριλα: "ΤΡΙΑ ΚΑΠΠΑ ΚΙ ΕΝΑ Ε! Κ.....Ο ΚΚΕ!" και "ΠΕΝΤΕ ΚΑΠΠΑ ΚΙ ΕΝΑ Ε! ΚΑΠΠΑ ΚΑΠΠΑ ΚΑΠΠΑ ΚΑΠΠΑ ΚΑΠΠΑ Ε!".

raskolikas είπε...

"Σύντροφε Φάντασμα",

τα λεγόμενα ψυχοακουστικά φαινόμενα αναφέρονται σε ζητήματα συνείδησης, είναι εσωτερικές ψυχοδιεργασίες του ανθρώπου, και προφανώς δεν είναι δυνατόν να ποσοτικοποιηθούν τόσο απλά και να εκφραστούν με μαθηματικά. Ωστόσο το ερέθισμα που γεννά τις διεργασίες αυτές είναι κάτι απόλυτα υλικό: είναι ο ήχος. Ο ήχος καθεαυτός, δηλαδή ένα μηχανικό κύμα που δημιουργείται από τις ταλαντώσεις της μεμβράνης των ηχείων, είναι ίδιος ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΥΤΙ στην περίπτωση του βινυλίου και στην περίπτωση του CD. Τα όρια διάκρισης του ανθρώπινου αυτιού, στις μεταβολές διαφόρων ποσοτήτων που αφορούν στον ήχο, έχουν μελετηθεί εκτενώς, έχουν ανακαλυφθεί και ποσοτικοποιηθεί, και το CD κατασκευάστηκε ώστε να ξεπερνά τα όρια αυτά.

Από τη στιγμή που το όργανο της ακοής δεν είναι σε θέση να διακρίνει τις διαφορετικές πηγές του ήχου (αφού οι διαφορές στο αποτέλεσμα, στο ηχητικό κύμα, βρίσκονται εκτός του πεδίου αντίληψης του ίδιου του οργάνου), τότε το να μιλάς για "καλύτερο" ήχο από την πλευρά του βινυλίου συνιστά παράλογη εμμονή.

Σημειώνω πως όλα τα παραπάνω, αναφέρονται στην περίπτωση ιδανικά κατασκευασμένων βινυλίων, και βεβαίως καλοδιατηρημένων.

Ένα βασικό μειονέκτημα του βινυλίου είναι το ότι αλλοιώνεται πολύ εύκολα η επιφάνεια στην οποία αποθηκεύεται ο ήχος, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η έξοδος. Το "τσακ-τσακ" που ακούγεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικό. Αυτό όμως, αντικειμενικά, δεν συνιστά πλεονέκτημα, αλλά μειονέκτημα.
Θα μου πεις "μα εμένα αυτό το "τσακ-τσακ" μου αρέσει, θεωρώ ότι γεμίζει τη μουσική, ότι ξεφεύγει από τον πλαστικό ήχο του CD". Ναι εντάξει, κι εμένα ίσως μου αρέσει να ακούω κλασσική μουσική δίπλα σε εργοτάξιο, για να νιώθω το μείγμα της αρμονίας απ' τη μια και του χάους του θορύβου της εργασίας απ' την άλλη, και να στοχάζομαι πάνω στη διαλεχτική της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά σαφώς αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μιλάμε γι' αυτό. Ή επίσης μου αρέσει να ακούω ταινίες μαγνητοφώνου (όχι κασέτες, ταινίες, μπομπίνες) παρ' όλο που δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα, γιατί μου θυμίζουν την εποχή του παππού μου... Δεν είναι όμως αυτό το θέμα της συζήτησης.

Τις κατηγορίες για τεχνολαγνεία και τυφλή αποθέωση του καινούργιου δεν τις αποδέχομαι, και θα σου εξηγήσω το γιατί: Τόσο το βινύλιο όσο και το CD (και μετά το mp3 κλπ κλπ) αποτελούν ανθρώπινα κατασκευάσματα, που στόχο έχουν την αποθήκευση του ήχου σε μορφή τέτοια ώστε να μπορεί να αναπαραχθεί με πιστότητα ανά πάσα στιγμή, δημιουργώντας στον ακροατή την ευχάριστη εκείνη αίσθηση που νιώθει όταν τα ακούει. Το CD είναι μια εξελιγμένη μορφή του κατασκευάσματος, αρτιότερη και τελειότερη - όχι όμως τέλεια, προφανώς! Δεν ισχυρίστηκα ότι το CD αποτελεί κάποιου είδους επανάσταση ή κάτι τέτοιο. Είναι απλώς ένα εργαλείο πιο καινούργιο, ποιοτικά ανώτερο, που παράγεται και αναπαράγεται ευκολότερα και με μικρότερο κόστος, πολύ πιο αξιόπιστο, λιγότερο ευπαθές σε καταστροφή και αλλοίωση, και με ηχητικό αποτέλεσμα που είναι τουλάχιστον ίδιο. Κατασκευάστηκαν και τα δύο για τον ίδιο σκοπό, και το καθένα με βάση τους περιορισμούς της εποχής του. Σήμερα δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να διατηρείται η παραγωγή βινυλίων, εκτός από αναφορές σε ρομαντισμούς (που μάλλον εδώ πρέπει να εντοπίσεις τις φιλελεύθερες αναφορές).

partydog είπε...

Raskolika κακώς την μπαίνεις στο φάντασμα για τέτοια ζητήματα. Ο τύπος πιστεύει ότι μπορεί να γίνει καλύτερος από τον Θεοδωράκη στη μουσική και εγώ συμφωνώ μαζί του! Όσα επιστημονικά στοιχεία και αν έχεις θα επιμένει στη διαφορά.
Κατά την δική μου άποψη η κλασική μουσική, την οποία ειρωνεύεσαι απίστευτα, πρέπει να ακούγεται από σιντι ή ότι καλύτερο βγει μετά από αυτό. Όμως τα ρεμπέτικα εγώ τα προτιμώ από αυτές τις ηχογραφήσεις με γραμμόφωνο που δεν ξεχωρίζεις καν τους στίχους. Εσύ τι λες Φάντασμα;
Παρεμπιπτόντως, πως φτάσαμε σ'αυτήν την συζήτηση;;;;;;;;;

raskolikas είπε...

partydog,

α) δεν ειρωνεύτηκα την κλασσική μουσική - αν είναι δυνατόν!
β) τη συζήτηση την πήγα εγώ εκεί, απαντώντας στη μπαρούφα του "ΚΟΜΜΑΝΤΟ", που την αποκάλεσε και.. επιστημονική απόδειξη.
γ) για να λυθεί η παρεξήγηση, δεν αναφέρομαι στις προτιμήσεις του καθένα. Προφανώς και μπορεί οποιοσδήποτε να προτιμά το βινύλιο από το CD, ή το AM από το FM, ή την ασπρόμαυρη τηλεόραση από την έγχρωμη. Εγώ απάντησα στην επίκληση της "επιστημονικής απόδειξης" η οποία ούτε αποδείκνυε τίποτα, ούτε και είχε τίποτε το επιστημονικό.
Αναγνωρίζω πως ίσως ο "ΚΟΜΜΑΝΤΟ" απλώς να ειρωνεύονταν - σ' εκείνη την περίπτωση του ζητώ συγγνώμη, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί την ουσία των σχολίων μου, αφού υπάρχει δυστυχώς πολύς κόσμος που ακολουθεί τέτοιες συλλογιστικές σαν αυτή του "ΚΟΜΜΑΝΤΟ"!
Όταν βλέπω ανθρώπους του αριστερού/κομμουνιστικού χώρου να υιοθετούν τέτοιους τρόπους σκέψης, δεν μπορώ παρά να εκφράσω την απογοήτευση και τη σκληρή κριτική μου.

Αυτά και ελπίζω να μην καταλήξουμε σε τηλεοπτικού τύπου κοκορομαχίες.

sniper είπε...

Σορι για την καθυστερηση αλλα εβλεπα την ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ.

Βασικα Ρασκωληκα, οι τηλεοπτικου τυπου κοκορομαχιες ξεκινανε απο ανθρωπους που δυναμιτιζουν μια συζητηση που θα μπορουσε να ειναι πλακιτσα υπο αλλες συνθηκες, αλλα τελος παντων. Οχι οτι δεν ειχες δικιο για τη χωρητικοτητα, αλλα απ' οσο σε διαβαζω δεν σου ταιριαζει να μιλας ετσι.

Οχι οτι δεν εχεις δικιο και οσον αφορα το τι και ποιον εξυπηρετει σημερα η παραγωγη βινυλιου (φετιχισμος κτλ), αλλα δυστυχως, η επιστημη και οι εξηγησεις της περι ποιοτητας του ηχου εδω συναντουν εναν τοιχο που δεν μπορει να ξεπεραστει με θετικιστικες αναλυσεις. Δεν ξερω αν υπαρχει ορολογια, αλλα αναφερομαι στη συνολικη αισθηση που σου αφηνει ενα μουσικο εργο οταν το ακους τη μια απο βινυλιο, μετα απο CD, ή απο κασετα ή σε ενα παραθυρο στον υπολογιστη σου. Αυτο στα Τροφιμα ονομαζεται "ευχυμια" (ισως αταιριαστος παραλληλισμος) και δειχνει τη συνολικη αισθηση που σου αφηνει ενα τροφιμο οταν το τρως και οχι μονο τη γευση. Δεν ξερω αν υπαρχει κατι αναλογο στην επιστημη του ηχου.

Και ξαναλεω αυτο που ειπα πριν: Το οτι το CD βγαζει αντικειμενικα σωστοτερο ηχο δεν σημαινει οτι εξυπηρετει σωστα και τη μουσικη που ακους. Δεν σημαινει οτι τα διαφορα οργανα αναδεικνυονται οπως πρεπει και δεν σημαινει οτι η ενορχηστρωση γινεται οπως πρεπει κατανοητη. Θα σου ανεφερα και ενα χαρακτηριστικο παραδειγμα απο συγγκροτημα που πηγε να ηχογραφησει τα τραγουδια του και ειχε μια παρομοιας φυσης διαφωνια με τον παραγωγο του οσον αφορα την ποιοτητα του ηχου, που στο τελος η επιστημη σηκωσε τα χερια ψηλα, αλλα πραγματικα ειναι ολοκληρη ιστορια με λεπτομερειες και βαριεμαι.

Και για να δεις οτι τσαμπα διαφωνουμε, σου λεω οτι κι εγω προτιμω το CD. Ειναι πιο μικρο, πιο πρακτικο, το παιρνεις μαζι σου, εχει βιβλιαρακι με στιχους και μπορεις να το χωσεις στο δαχτυλο σου και να το στριφογυρνας. Αλλα το βινυλιο αφηνει καλυτερη αισθηση πως να το κανουμε. Εχω ακουσει ενα σωρο δισκους σε ολα τα μεσα και οχτω στις δεκα φορες προτιμησα το βινυλιο. Και δεν ειμαι ο μονος. Αν τωρα αυτο εσυ το βαφτιζεις φετιχισμο και καθαριζεις, ενταξει.

Για την ευαισθησια τωρα, εχω την εντυπωση οτι το CD ειναι ακομα πιο ευαισθητο απο το βινυλιο. Αλλα δεν ειμαι και σιγουρος απο την αλλη.

Για τα ρεμπετικα που ειπε η Partydog, συμφωνω και μου δινει και την ευκαιρια να πω κατι που ξεχασα. Εντασσεται στα γενικα πλαισια της συνολικης αισθησης που σου αφηνει ενα μουσικο εργο, αλλα απο την αλλη, το καθε μουσικο ειδος ταιριαζει και με ενα μεσο. Αν θελει καποιος να ακουει ποπ μουσικη με διαυγη ηχο, το CD ειναι η καλυτερη επιλογη. Αν θελει μπλακ μεταλ απο την αλλη, το βινυλιο με τα χριτς χρατς την κανει τη δουλεια.

Αυτα τα επιφανειακα με τα του ηχου. Κανενα συνθημα κανεις?

raskolikas είπε...

"Σύντροφε φάντασμα",

εάν από την αρχή είχε χρησιμοποιηθεί η διατύπωση "προτιμώ το βινύλιο γιατί αφήνει καλύτερη αίσθηση", πιθανόν να μην είχα απαντήσει καθόλου. Ξαναδιάβασε όμως τι έγραψε ο ΚΟΜΜΑΝΤΟ: "η υπεροχή του βινυλλίου αποδεικνύεται πολύ απλά και επιστημονικά: έχει περισσότερο χώρο αποθήκευσης ήχων. το cd έχει μικρότερο(η διαμετρός του είναι μικρότερη). Μπορεί μέσω της ψηφιοποίησης να καταφέρνει σε μικρότερο χώρο να βγάζει ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ τους ίδιους ήχους, αλλά επειδή ακριβώς τους "στριμώχνει" η ποιότητα είναι πολύ χαμηλότερη"
Επίτρεψέ μου να θεωρώ ότι τέτοιες απόψεις δεν πρέπει να αφήνονται αναπάντητες. Ειδικά σε μια "κομμουνιστική λέσχη συζητήσεων". Ξαναγύρνα στο προηγούμενο post, στη συζήτηση για το "σταλινισμό" και την οικοδόμηση σε μια χώρα. Θα δεις ότι στο βάθος αυτό που συγκρούστηκε δεν ήταν οι οπαδοί του Στάλιν με τους οπαδούς των άλλων, αλλά αυτοί που χρησιμοποιούν την επιστήμη ως εργαλείο για την ανάλυσή τους με αυτούς που επιστημονικοποιούν την αυθαίρετη "αίσθησή" τους.
Εάν ο ΚΟΜΜΑΝΤΟ ειρωνεύτηκε, δεν αλλάζει τίποτα, καθώς την άποψη περί δήθεν επιστημονικής εξήγησης του γιατί το βινύλιο έχει "καλύτερο" ήχο την έχω ακούσει πολλές φορές, και δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα να παραμείνει η απάντηση.

Εάν μιλήσουμε στο επίπεδο της αίσθησης και μόνο, προφανώς και οι παραπάνω απαντήσεις δεν είναι και πολύ σχετικές. Βέβαια, υπάρχει και κλάδος της Φιλοσοφίας, η Αισθητική που ασχολείται ακριβώς με αυτό, την αξιολόγηση του ωραίου, και σαφώς ο διαλεχτικός υλισμός αποτελεί κι εκεί εργαλείο ανάλυσης. Αλλά ξαναλέω ότι στα πλαίσια της προσωπικής αίσθησης και αισθητικής του καθένα, οι θεωρητικές προσεγγίσεις έχουν τη χρησιμότητά τους αλλά ελάχιστη σημασία έχουν.

sniper είπε...

Ρασκωληκα ξαναγυρνα και στη δικη μου πρωτη απαντηση και θα δεις οτι σου δινω δικιο 1000%. Αλλα τι να κανουμε τωρα δηλαδη? Ο Κομμαντο ειχε μια λανθασμενη αποψη για τη χωρητικοτητα και πηγε να την περασει σαν επιστημονικη. Δεν πηγε να την επιβαλλει σε κανεναν, ας μη δραματοποιουμε τα πραγματα, δεν παιζεται το μελλον της ΕΣΣΔ απο την κοντρα βινυλιου-CD. Στο χαβαλε το πηγαιναμε. Και στο κατω κατω δε νομιζω πως οταν ενας ανθρωπος εχει μια ανορθολογικη και αντιεπιστημονικη αποψη σε ενα θεμα, εχει γενικοτερα τετοια σταση ζωης. Ολοι ειμαστε οντα με αντιφασεις μεσα μας.

Και τελος παντων επειδη πολυ το κουρασαμε και τσαμπα γιατι επι της ουσιας δεν διαφωνουμε, πολυ επεξηγηματικα τα οσα ειπες, αλλα τα βινυλια και τα σιντια φτιαχτηκαν για να παιζουν μουσικη και οχι για να βγαζουν διαυγεις ηχους τυπου "πινγκ!" για να κανουμε διαγωνισμο και να δουμε ποιος το κανει καλυτερα. Και οταν αναφερεσαι σε μουσικη, πρεπει να ξερεις οτι αυτο που φτανει στα αυτια μας και επεξεργαζομαστε ειναι πολλα περισσοτερα απο τα ηχητικα και ηλεκτρομαγνητικα κυματα που βγαινουν απο τα ηχεια. Και κυριως, οτι η προτιμηση σε καποιο μεσο δεν ειναι αυτοματα φετιχισμος.

ΥΓ: Η λεκτικη επαληθευση μου βγαζει artmen. Τωρα τι να πεις....

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αρχηγέ, προς το παρόν όσοι θέλουν κι ενδιαφέρονται μπορούν να σε βρουν από το σχόλιό σου εδώ. Στη λίστα θα σε βάλω όταν με πείσεις με το περιεχόμενο των αναρτήσεων.

Κομάντο, η ελευθερία από οικονομικούς όρους υπάρχει κι είναι αυτονόητη νομίζω, γιατί η φτώχεια σκοτώνει τον έρωτα. Το άλλο με τη μοιχεία το αφήνω στη φαντασία σου.

Σηκώστε κεφάλι πρωτάθλημα και πάλι.
Επίκαιρο ποδοσφαιρικό σύνθημα των ημερών που παραφράστηκε για τις ανάγκες του ποστ. Όσοι θέλετε μπορείτε να το λανσάρετε, η κε του μπλοκ δε διεκδικεί πνευματικά δικαιώματα. Αλλά μην τα παίρνετε όλα τοις μετρητοίς, τα πιο πολλά απ' όσα γράφονται εδώ είναι της πλάκας.

Η ελαφρά ταξιαρχία πήρε το προσωνύμιό της της πριν από τις ερυθρές και τις μουσικές, από μια ταινία λέει που έπαιζε στα τέλη του 30, την εποχή δηλ που πρωταγωνιστούσε αγωνιστικά. Μετά το καθιέρωσε η δύναμη του κλισέ.
Τα χρώματα του κλειστού παρέπεμπαν σε άλλες εποχές. Αλλά πραγματικά ταξικό είναι μόνο το κλειστό του σπόρτινγκ με αβδάλα, χριδτοδούλου μιρκό και μίτσελ ουίγκινς. Άντε κι αυτό του μίλωνα.
Άντε και το επόμενο να το κάνετε στο γεώργιος μόσχος.

Με τους ιερολοχίτες μας ενώνει ο κοινός εχθρός και το σύνθημα για τον βιτόλο. Αλλά κάνουμε ξεχωριστή προσυγκέντρωση σε άλλο πέταλο.

Όλα τα υπόλοιπα διαφεύγουν τών ελλιπών μου γνώσεων κι έχω απλώς να καταθέσω την ιδεοληψία μου υπέρ του βινυλίου ακόμα κι όταν έπαιζε σκατά, γιατί είναι συνδεμένη με τα χρόνια του 904.

Η όλη φάση ξεκίνησε από έναν τσιτάτο που χρεώνει στους σοβιετικούς ο ραφαηλίδης (δε θέλουμε ψηφιακό ήχο, γιατί το βινύλιο παίζει καλύτερα) για να δείξει πώς έχασαν το τρένο της ετε.
Δε νομίζω ότι το έλεγαν, αλλά όπως και να 'χει πάει γάντι με τη ρομαντική αυτοκρατορία του κακού και τους αντιδραστικούς νοσταλγούς της που σπέρνουμε επιζήμιες αυταπάτες στο κίνημα.

Ανώνυμος είπε...

Ρασκώληκα, οχι δεν ειρωνευόμουν.Κάπου την έχω ακούσει τη συγκεκριμμένη ανάλυση και την αποδέχτηκα αμέσως επειδή μου φάνηκε σωστή. Αλλωστε με τις θετικές επιστήμες δε τα πάω καθόλου καλά.Είμαι των ανθρωπιστικών.Γι'αυτό επιμένω στην ψυχολογικού τύπου εμμονή μου για την ποιότητα του βινυλλίου, καθώς η συλλογιστική σου μου φαίνεται πολύ θετικιστική.
Ας πούμε-"Οι αποστάσεις των επιπέδων κβάντισης να είναι αρκετά μικρές ώστε το ανθρώπινο αυτί να μην μπορεί να καταλάβει τη διαφορά." Αυτό τώρα πώς το ξέρουμε? Μάλλον από κάποια ιατρική εργαστηριακή έρευνα. Το δικό μου αυτί όμως μπορεί να ξεφεύγει και διαμορφωμένο από την ψυχολογική εμμονή μου να πιάσει την ανεπαίσθητη διαφορά. "Τα όρια διάκρισης του ανθρώπινου αυτιού, στις μεταβολές διαφόρων ποσοτήτων που αφορούν στον ήχο, έχουν μελετηθεί εκτενώς, έχουν ανακαλυφθεί και ποσοτικοποιηθεί". Τις ανθρώπινες αισθήσεις και την ανθρώπινη συνείδηση δεν μπορούμε να την κλείσουμε σε κουτάκια. Ούτε βιολογικά(χυδαίος υλισμός-βιολογισμός), ούτε κοινωνικά( ΙΜΚ, αλτουσσέρ, δομισμός). Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και στα ζητήματα αυτά ο διαλεχτικός υλισμός δεν έχει κάνει και πολλά πράγματα.. Όχι τόσα πολλά τουλάχιστον για να είναι κανείς τόσο σίγουρος όσο εσύ.
ΌΠως και νάχει ψυχή βαθιά.. Η συγκυρία είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική για να σχολούμαστε με τέτοια ζητήματα. Εδώ δε τα βρίσκουμε για το κράτος και τον κομμουνισμό.

Απολίθωμα, μην αφήνεις τέτοια πράγματα στη φαντασία θα τα βρούμε μπροστά μας.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΦΟΥΝΤΑ ΠΑΛΛΙΚΑΡΕ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ


κομμάντο εαρινής εντροπίας

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Είναι οφθαλμοφανές ότι συνεχίζετε φούντα.

raskolikas είπε...

ΚΟΜΜΑΝΤΟ,

η χρήση της διαλεχτικής για το θόλωμα των νερών σε οποιαδήποτε κατάσταση συνιστά.. αναίρεση της ίδιας της διαλεχτικής. Την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας σαφώς και την λαμβάνουμε υπόψη σε κάθε περίπτωση, όπως και τις εγγενείς αντιφάσεις της.
Όμως όσο λάθος, μεθοδολογικά, είναι η θετικίστικη προσέγγιση, με την ποσοτικοποίηση των πάντων και την αναγωγή τους σε μαθηματικά μοντέλα, άλλο τόσο λάθος είναι και η σχετικίστικη προσέγγιση του "όλα είναι σχετικά, τίποτε δεν είναι σταθερό". Η διαλεχτική μέθοδος συνίσταται στην αναγνώριση της ενότητας των δύο αυτών αντιθέτων, στη σύγκρουσή τους, στη γένεση του καινούργιου μέσω αυτής.

Παράδειγμα: Το ορατό φως δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, συγκεκριμένου φάσματος συχνοτήτων.
Σύμφωνα με τη θετικιστική προσέγγιση, λοιπόν, ένας πίνακας ζωγραφικής δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανάμειξη χρωμάτων.
Σε φυσικό επίπεδο, όντως έτσι είναι. Αλλά στο επίπεδο της ανθρώπινης συνείδησης, η ανάμειξη αυτή των χρωμάτων γεννά εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα, περιπλέκεται με άλλες εικόνες και συναισθήματα. Η διαλεχτική μέθοδος συνίσταται στην αναγνώριση ότι οι δύο αυτές προσεγγίσεις είναι αντιφατικές στην ενότητά τους, ότι η αντίθεση αυτή είναι εγγενές στοιχείο της ίδιας της πραγματικότητας, η οποία εμπεριέχει και την μια και την άλλη πτυχή της, καθώς και άπειρες άλλες.

Για να σου δώσω να καταλάβεις τι εννοώ: Εάν κάποιος σου βγάλει τα μάτια και σου καταστρέψει το εργαλείο της όρασης, δεν υπάρχει τρόπος να δεις μια φωτογραφία. Μπορείς σίγουρα να εξασκήσεις τον εαυτό σου να εσωτερικεύσει την παράστασή της με άλλους τρόπους, όπως π.χ. με την αφή εάν είναι ανάγλυφη, ή με την ακοή εάν κάποιος σου την περιγράψει. Αλλά να την δεις, με τον πολύ συγκεκριμένο και σαφή ορισμό της λειτουργίας της όρασης, όπως θα την δει κάποιος που έχει την όρασή του, δεν θα καταφέρεις. Γιατί σου λείπει το κατάλληλο φυσικό όργανο.
Ε, αυτό ακριβώς σου λέω κι εγώ. Οι δυνατότητες των φυσικών οργάνων (όργανα αίσθησης) είναι περιορισμένες. Από κάποιο όριο και κάτω, δεν είναι φυσικώς δυνατόν να αντιληφθείς κάποιες διαφορές. Μπορείς να το κάνεις με τεχνητά μηχανήματα, πράγματι, η δουλειά τους είναι μέσα από κατάλληλους μετασχηματισμούς, να μεταφέρουν την διαφορά αυτή μέσα στο πεδίο αντίληψης των δικών σου οργάνων. Παράδειγμα: Οι ακτίνες Χ (οι πολύ γνωστές μας ακτινογραφίες) σε φυσικό επίπεδο δεν είναι παρά ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία σε συχνότητες αρκετά υψηλότερες από αυτές του ορατού φωτός. Τα δικά σου αισθητήρια όργανα (μάτια) δεν είναι σε θέση να τις δουν. Το κατασκέυασμα που λέγεται ακτινογραφία, χρησιμοποιεί τη γνώση του ανθρώπου, και την τεχνική του εμπειρία, ώστε να απεικονίσει τις ακτίνες Χ πάνω σε μια πλάκα με τέτοιον τρόπο, που να μπορεί να δει με τα μάτια του, όχι τις ίδιες τις ακτίνες, αλλά το αποτέλεσμά τους όταν αλληλεπιδρούν με το υλικό της πλάκας.
Το να μου λες ότι μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά ανάμεσα στον ήχο του CD και του βινυλίου, επειδή "η ακοή είναι περίπλοκη διαδικασία", είναι σαν να μου λες ότι.. μπορείς να δεις με γυμνό μάτι τις ακτίνες Χ! Ή την ακτινοβολία των κινητών τηλεφώνων, του ραδιοφώνου, της κεραίας της τηλεόρασης (ομοίως ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες και αυτές, αλλά σε χαμηλότερες συχνότητες από αυτές του ορατού φωτός)!

Νομίζω ότι από τέτοιες χαζο-συζητήσεις για μικροζητήματα κρίνεται το βάθος κατανόησης του διαλεχτικού υλισμού.

raskolikas είπε...

Συγκεκριμένα:
Rask: "Οι αποστάσεις των επιπέδων κβάντισης να είναι αρκετά μικρές ώστε το ανθρώπινο αυτί να μην μπορεί να καταλάβει τη διαφορά."
KOMM: Αυτό τώρα πώς το ξέρουμε? Μάλλον από κάποια ιατρική εργαστηριακή έρευνα. Το δικό μου αυτί όμως μπορεί να ξεφεύγει και διαμορφωμένο από την ψυχολογική εμμονή μου να πιάσει την ανεπαίσθητη διαφορά.

Απάντηση: Το ξέρουμε επειδή το έχει αποδείξει η επιστήμη. Όπως ξέρουμε ότι ο σκύλος μπορεί να ακούσει υπερήχους που εμείς δεν μπορούμε. Όπως ξέρουμε ότι κανένας άνθρωπος με φυσιολογική όραση δεν μπορεί να κοιτάξει τον ήλιο κατάματα για πολλή ώρα, διότι θα τυφλωθεί. Ξέρουμε τα όρια των ερεθισμάτων που μπορούν να αντιληφθούν τα όργανά μας. Για την αντίληψη μεταβολών έξω από αυτά τα όρια, χρειαζόμαστε τεχνητά όργανα, τα οποία θα μετασχηματίσουν τη μεταβολή με τέτοιο τρόπο, που να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα εντός των ορίων αντίληψης. Θα εξακολουθήσουμε να μη βλέπουμε εκτός των ορίων, αλλά μέσω του μετασχηματισμού θα αποκτήσουμε εποπτική εικόνα του τι συμβαίνει εκτός αυτών, το βάθος προσέγγισης της οποίας θα εξαρτάται από την επιστήμη και την τεχνική.

Rask: "Τα όρια διάκρισης του ανθρώπινου αυτιού, στις μεταβολές διαφόρων ποσοτήτων που αφορούν στον ήχο, έχουν μελετηθεί εκτενώς, έχουν ανακαλυφθεί και ποσοτικοποιηθεί".
KOMM: Τις ανθρώπινες αισθήσεις και την ανθρώπινη συνείδηση δεν μπορούμε να την κλείσουμε σε κουτάκια. Ούτε βιολογικά(χυδαίος υλισμός-βιολογισμός), ούτε κοινωνικά( ΙΜΚ, αλτουσσέρ, δομισμός). Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και στα ζητήματα αυτά ο διαλεχτικός υλισμός δεν έχει κάνει και πολλά πράγματα.. Όχι τόσα πολλά τουλάχιστον για να είναι κανείς τόσο σίγουρος όσο εσύ.

Απάντηση: Συμφώνησα μαζί σου, και εξακολουθώ να συμφωνώ απόλυτα, ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Μάλιστα, ο "σύντροφος φάντασμα" ανέφερε πολύ σωστά το παράδειγμα της ρεμπέτικης μουσικής όπου οι αλλοιώσεις του βινυλίου "της ταιριάζουν" πολύ περισσότερο από τον κρυστάλλινο ήχο του CD. Και συμφωνώ! Μόνο που η φράση "της ταιριάζουν" είναι φράση αξιολογητική με αναφορά στην αισθητική, δηλαδή αναφέρεται σε διεργασίες της συνείδησης και μάλιστα της ανεπτυγμένης συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου. Εγώ μιλάω όμως ξεκάθαρα για το φυσικό επίπεδο, μιλάω για το επίπεδο του ερεθίσματος. Στο οποίο δεν περιπλέκονται (ανώτερες) διαδικασίες συνείδησης.

Πολύ απλά: Αν δεν υπάρχει ήχος, δεν ακούς ήχο. Μπορεί να σκέφτεσαι το τραγούδι που σου αρέσει, αλλά δεν το ακούς, απλώς το αναπαράγεις στη συνείδησή σου. Δεδομένου του ότι οι ανθρώπινες αισθήσεις λειτουργούν διαφορικά (δηλαδή ο οργανισμός μας στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αντιλαμβάνεται την ποσότητα ενός φυσικού μεγέθους, αλλά τη μεταβολή του - θεμελιώδης θέση του διαλεχτικού υλισμού για τη μελέτη των ανθρώπινων αισθήσεων, που γίνεται αποδεκτή ακόμα και από την "ουδέτερη" επιστήμη).

Πολλά γράψαμε και ίσως να φαίνεται ότι δεν έχει νόημα. Δε βαριέσαι, εδώ γράφουμε για γήπεδα με αφορμή τη μέρα της γυναίκας :D

Ξαναλέω, γιατί δεν θέλω να χαθεί ανάμεσα στα πολλά: δεν αναφέρομαι σε συνειδησιακές διεργασίες, οι οποίες είναι ανώτερες, με την έννοια ότι η συνείδηση αποτελεί ανώτερη μορφή οργάνωσης της ύλης. Έμεινα στο ερέθισμα, στο φυσικό επίπεδο, και στην προσπάθεια να δικαιολογηθεί μια αυθαίρετη θέση με αναφορές σε λειτουργίες άλλων επιπέδων της πραγματικότητας.

raskolikas είπε...

Ξέχασα μια φράση στη μέση γιατί παρασύρθηκα από την παρένθεση που άνοιξα:

Δεδομένου του ότι οι ανθρώπινες αισθήσεις λειτουργούν διαφορικά, υπάρχει κατώτερο όριο στη διαφορά που μπορεί να αντιληφθεί το φυσικό όργανο της αίσθησης, κάτω από την οποία η διαφορά, υφίσταται μεν, αλλά δεν γίνεται αντιληπτή χωρίς τεχνητό όργανο μεγέθυνσης. Σε μεγάλο βαθμό η σύγχρονη υπολογιστική τεχνολογία βασίζεται σε αυτήν ακριβώς την παρατήρηση.

sniper είπε...

Ξαναμαναμανατουμπαλιν σωστα αυτα που λες Ρασκωληκα (το πηγες και στην οραση και μ΄αρεσε), αλλα νομιζω οτι δεν χρειαζοσουν τοση αναλυση για να καταλαβεις πως οταν αναφερομασταν σε διαφορες αναμεσα σε CD και βινυλιο, μιλουσαμε για ποιοτικες διαφορες που ειναι συναρτηση ενος σκασμου παραγοντων και οχι διαφορες στο επιπεδο του ερεθισματος (συχνοτητα, ταλαντωση, ακομα και σε σχεση με το χωρο στον οποιο διαχεεται ο ηχος). Στο κατω κατω ο ΚΟΜΜΑΝΤΟ παραδεχτηκε οτι δε σκαμπαζει απο θετικες επιστημες. Αν και αυτα τα "απο που το ξερουμε?" βγαζουν λιγο ματι. Η μεθοδολογια των θετικων επιστημων ειναι: Παρατηρηση, πειραμα, αποδειξη, θεωρια. Με βαση αυτο το τετραπτυχο και με αυτη και μονον αυτη τη σειρα εχουν προελθει ΤΑ ΠΑΝΤΑ απο τον υλικο μας πλουτο. Αν πρωτα οι επιστημονες εφτιαχναν μια πραγματικοτητα κομμενη και ραμμενη στα μετρα τους και μετα πηγαιναν να την εξηγησουν, τωρα θα προσπαθουσαμε να αλλαξουμε το σχημα της Γης γιατι δεν θα παραδεχομασταν οτι ο τροχος "τσουλαει". Τωρα βεβαια το να μιλαμε για "επιστημη" την εποχη της πληρωμενης ερευνας, οπου ο καθε επιχειρηματιας επιδοτει μια ομαδα επιστημονων για να του μαγειρεψει αποτελεσματα που τον συμφερουν ειναι καπως.......

Και bonus ενα σεξιστικο συνθημα στο παρον ποστ για τις γυναικες, παρακαταθηκη απο το χτεσινο ΑΡΗΣ-παοκ, που τραγουδιοταν σε συχνοτητες κατανοητες στα πτηνα: "Αφου σ' αρεσει τοσο, ποσο να σε πληρωσω!..."

Ανώνυμος είπε...

Είναι μικρή η ΕΔΟΘ:

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ 20/3 ΕΔΟΘ 6.30μμ
Ομιλητές: Γιάννης Κούτρας, Πενταμελής Ιπποκράτειου, Σταύρος Μαυρουδέας, πανεπιστημιακός, Πάνος Γκαργκάνας

Αυτή είναι συζήτηση για την κρίση!

Για όποιον νομίζει ότι είναι φάρσα: http://www.sek-ist.gr/EA/home.php?article_ID=3560

raskolikas είπε...

"Σύντροφε φάντασμα", σ' ευχαριστώ για τις απαντήσεις, όπως και τον ΚΟΜΜΑΝΤΟ εννοείται - μπορεί να διαφωνούμε αλλά από τέτοιες αντιπαραθέσεις το πνεύμα διατηρείται δραστήριο, απ' τις συγκρούσεις γεννιέται το καινούργιο! Και ιδίως προς τον ΚΟΜΜΑΝΤΟ θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εάν έγινα προσβλητικός, δεν επιθυμώ σε καμία περίπτωση να τον θίξω!

Οι παρεμβάσεις μου ξεκίνησαν εξ' αιτίας μιας λανθασμένης θέσης "το βινύλιο παράγει καλύτερο ήχο απ' το CD" και κυρίως λόγω της εντελώς λανθασμένης προσπάθειας αιτιολόγησής της με χονδροειδή ψευδοεπιστημονικό τρόπο. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί εξακολουθείς να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τη λαθεμένη θέση.

Κατά τη γνώμη μου, το "δεν κατέχω την τάδε επιστημονική περιοχή" δεν αποτελεί δικαιολογία. Δεν πειράζει βεβαίως, κανένας δεν τα κατέχει όλα, και ούτε θα ήταν δυνατόν να συμβεί. Όμως είναι προτιμότερο να τοποθετείσαι πάνω σε ζητήματα που γνωρίζεις.
Διότι με την ίδια λογική, και πάνω στα ίδια βήματα, μπορείς να διατυπώσεις και αυθαίρετα ιδεολογήματα του τύπου "ο σοσιαλισμός δεν είναι ανώριμος κομμουνισμός", και να προσπαθεί ο συνομιλητής να καταλάβει εάν θεωρείς το σοσιαλισμό ως στάδιο.. του καπιταλισμού (!!!) ή ως αυτόνομο σύστημα ανάμεσα στα δύο! (Όπως έγινε στην προηγούμενη συζήτηση) Γνωρίζω ότι γίνομαι κουραστικός με την επιμονή μου, αλλά νομίζω ότι είναι ζήτημα αρχής.

Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα που βγαίνει εντελώς αποστασιοποιημένα είναι:
- Έχω μια αίσθηση για το τάδε ζήτημα.
- Δεν μελετώ το επιστημονικό αντικείμενο που θα με βοηθήσει να το ξεδιαλύνω, αλλά χρησιμοποιώ δήθεν επιστημονικές αναλύσεις που αντικειμενικοποιούν την αίσθησή μου ψευδώς.
- Όταν κάποιος την αντικρούει, αναφερόμενος στο επιστημονικό αντικείμενο που μελετά το ζήτημα, αντί να αποδεχτώ ότι έκανα λάθος (ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΜΟΥ, αυτή είναι σε κάποιο βαθμό υποκειμενική, αλλά στην προσπάθεια να την αντικειμενικοποιήσω) επιμένω σ' αυτήν και καταλήγω να την θεωρητικοποιώ.

Εάν μελετήσεις τους αναθεωρητές, θα συνειδητοποιήσεις ότι στο σύνολό τους ακολουθούν αυτά ακριβώς τα βήματα.

(συνεχ...)

raskolikas είπε...

Από 'κεί και πέρα, καθώς ο διάλογος είναι ζωντανός και εξελίσσεται, για να αφήσουμε τα βινύλια και τα δισκάκια στην άκρη που τα ζαλίσαμε:

Το τετράπτυχο "παρατήρηση-πείραμα-απόδειξη-θεωρία" το γνωρίζω, και έχω κάποιες αμφιβολίες, αλλά ακόμα είμαι πολύ πίσω στη γνωσιοθεωρία για να πάρω θέση ανοιχτά.
Οι αμφιβολίες μου ξεκινούν από το γεγονός ότι υπάρχουν θεωρίες που εφαρμόζονται στην πράξη καθημερινά, είναι χρήσιμα εργαλεία, αλλά δεν ήρθαν ως αποτέλεσμα διεργασιών με αυτή τη σειρά που αναφέρεις (θυμίζω ότι έγραψες "Με βαση αυτο το τετραπτυχο και με αυτη και μονον αυτη τη σειρα εχουν προελθει ΤΑ ΠΑΝΤΑ απο τον υλικο μας πλουτο"). Για παράδειγμα, και μάλλον θα συμφωνήσεις μαζί μου γιατί μου φαίνεται ότι σπουδάζεις κι εσύ θετικές επιστήμες, θα γνωρίζεις φαντάζομαι ότι ο λόρδος Rayleigh (αν δε με απατά η μνήμη μου) απέδειξε στο χαρτί, με "καθαρά" μαθηματικά, ότι στους κυματοδηγούς διεγείρονται και διαδίδονται ανώτεροι ρυθμοί ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, την εποχή που δεν υπήρχαν ούτε τα μέσα για να γίνει πείραμα, ούτε καν κάποια παρατήρηση που να εγείρει το ενδιαφέρον. Ήταν ένα απλό παιχνίδι με τα μαθηματικά, που κατέληξε σε κάποιο συμπέρασμα, και μόλις μετά από αρκετές δεκαετίες η τεχνογνωσία επέτρεψε την πειραματική του επαλήθευση. Η θεωρία ήταν απόλυτα σωστή, δεν προέκυψε όμως ούτε από παρατήρηση ούτε από πείραμα, αλλά από τυχαία μαθηματική απόδειξη. Ανάλογη σκέψη έχω κάνει και για τη θεωρία Fourier, που με αφορμή τη μελέτη της διάχυσης ανέπτυξε το μεγαλειώδες θεωρητικό του εργαλείο (σειρές και μετασχηματισμός Fourier), και μάλιστα δέχθηκε σφοδρή κριτική, και τελικά απόρριψη, από τον διακεκριμένο Lagrange τότε, ενώ σήμερα αποτελεί σχεδόν το αλφάβητο για την εργασία των Μηχανικών.

(συνεχ...)

raskolikas είπε...

Στα παραδείγματα αυτά, πιθανόν στη συλλογιστική μου να έχω κάποιο λάθος και να μην είναι όντως έτσι.
Σκέφτομαι όμως ότι, το τετράπτυχο που αναφέρεις, ίσως θα έπρεπε να σταματήσουμε να το αντιμετωπίζουμε ως μια μεταφυσικώς δοσμένη "απόλυτη μεθοδολογική αλήθεια", και να το προσεγγίσουμε με ιστορικούς όρους, στην εποχή που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, μια εποχή όπου η αστική τάξη ήταν ακόμα επαναστατική, φορέας νέων ιδεών, και η ιδεολογία της προοδευτική.
Θα μπορούσαμε άραγε να ισχυριστούμε ότι η θεμελίωση των επιστημών την εποχή του Διαφωτισμού, με τον γνωστό αυτό τρόπο και τη σκληρή πειθαρχία που περιγράφει και η τετράδα αυτή, αποτελεί "απλώς" την αντανάκλαση της αστικής κοσμοθεωρίας στο χώρο της επιστήμης? Και αν ναι, η διαλεχτική υπέρβασή της τι θα μπορούσε να δώσει ως αποτέλεσμα? Και πόσο κλειστό θα είναι αυτό? Κάπου εδώ σταματάω γιατί δεν έχω τα εργαλεία να συνεχίσω - πάντως είναι ο χώρος που κεντρίζει το ενδιαφέρον μου τον τελευταίο καιρό. Και για να προκαλέσω το Απολιθωμα να σχολιάσει, έχω σκοπό να απευθυνθώ στη βιβλιογραφία του Μπιτσάκη :)

Άλλωστε "σύντροφε φάντασμα", ένας έξυπνος απολογητής της αστικής κοσμοθεωρίας θα μπορούσε να σε αφοπλίσει, λέγοντάς σου ότι και οι Μαρξ-Ένγκελς πέρασαν από το πρώτο βήμα (παρατήρηση) κατευθείαν στο τρίτο (απόδειξη) και στο τελευταίο (θεωρία) χωρίς να περάσουν από το δεύτερο που είναι το πείραμα. Κι αν μάλιστα είναι και χυδαίος αντικομμουνιστής, θα σου πει ότι τα πειράματα που έγιναν τον 20ο αιώνα κάθε άλλο παρά απέδειξαν και δικαίωσαν τη θεωρία - κι εκεί βεβαίως θα σε εξοργίσει, όπως άλλωστε κι εμένα που θα τον βρίσω χοντρά ;)
Οπότε, μήπως η αυστηρότητα του τετράπτυχου της κλασσικής επιστημονικής έρευνας, την οποία υποστήριξες, εξαντλείται όταν πλησιάζουν τα όρια ισχύος της αστικής κοσμοθεωρίας?
Ή, καλύτερα, μήπως η κλασσική επιστήμονική μέθοδος όπως τη διδασκόμαστε στην εκπαιδευση, αποτελεί "απλώς" το επιστέγασμα ενός δεδομένου συστήματος παραγωγικών σχέσεων τον καιρό που αυτές επαναστατικοποίησαν τις παραγωγικές δυνάμεις, και με την επαναστατική κατάργηση του δεύτερου (παραγ. σχέσεις) θα οδηγηθούμε νομοτελειακά στη διαλεχτική υπέρβαση του δεύτερου (επιστ. μέθοδος)?

Ξαναλέω, δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ, δεν έχω το κατάλληλο υπόβαθρο για να πάρω θέση. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να μοιραστώ τις σκέψεις μου, παίζοντάς το απλά "δικηγόρος του διαβόλου". Πολύ πιθανόν όλα τα παραπάνω να είναι απλώς μεταμεσονύχτιες αρλούμπες ενός φαντασμένου, μεγαλομανούς αρχάριου.

Ωστόσο, είπαμε, οι συγκρούσεις τροφοδοτούν το πνεύμα, και την ιστορία επίσης!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όπως πολύ μικρή είναι η σοβαρή συνιστώσα για να κρατήσει το σταύρο κι η πόλη αυτή για να χωρέσει το φαν κλαμπ του.

Μου έχει μείνει η απορία για την πραγματική ταυτότητα του ρασκώληκα που έχει μια θέση στο παναρειανό μέτωπο με εμάς τους σκώληκες.
Είναι ιστορικός (αλλά με απωθημένο τη φυσική και τον αϊνστάιν); Είναι στη σοβαρή συνιστώσα (αλλά κατά βάθος σταλινικός); Ιζ ιτ ε μπερντ; Ιζ ιτ στο ναρ; Ποιος είναι τέλος πάντων;

Αλλά ποιος είμαι κι εγώ που απορώ; Που περιμένω τη μπρέζνιεβα να ρθει απ τη δουλειά για να φτιάξει κάτι να φάμε και την αναφέρω σα να ήταν κτήμα μου;
Όπως έλεγε και στο αφιέρωμα του οδηγητή άμα ξύσεις λίγο τη μάσκα του κομμουνιστή θα φανεί από κάτω ο φιλισταίος...

raskolikas είπε...

Απολίθωμα με απογοητεύεις, περίμενα τουλάχιστον ένα σχόλιο για το Μπιτσάκη, ειδικά τώρα που φημολογείται ότι αυτός συνέταξε το κείμενο των διανοούμενων που στήριζαν τις εκδόσεις ΑΓΡΑ - άλλωστε και να μην ισχύει, η υπογραφή του κείται φαρδιά-πλατιά από κάτω. Το απέφυγες όμως :(

Ο Ρασκώληξ δεν πιστεύει σε συνιστώσες, τάσεις, ρεύματα, πολυκομματισμούς και τέτοια μεταμοντέρνα. Το Κόμμα είναι ένα, μονολιθικό και αρτηριοσκληρωτικό. Κι ας είναι η πειθαρχία αυτή που θα τον αποβάλει μια μέρα απ' τις γραμμές του - δεν πειράζει, για καλό θα είναι.

Για να συνεισφέρω κι εγώ στο κλίμα εορτασμού της μέρας της γυναίκας, προσφέρω τη διαλεχτική υπέρβαση του ίδιου του περιεχομένου της με ένα σύνθημα:
ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ, ΑΛΕΚΑ ΕΙΣΑΙ (Γ)ΚΑΥΛΑ!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μη βιάζεσαι να απογοητευτείς. Το επόμενο κείμενο είναι στα σκαριά και θα έχει τίτλο: κουλτούρα κι απολύσεις...

Ανώνυμος είπε...

Ασχετο: Την Κυριακή 14 Μάρτη (προχθές), στην σελίδα 21 του ΠΡΙΝ, δημοσίευσε ο Θανάσης ο Κάππος, ένα άρθρο, όπου με στοιχεία καταγγέλει σαν δολοφόνο του καπετάν Γιαννούλη (ηρωϊκή μορφή του ΔΣΕ), τον γνωστό Δημήτρη Βλαντά... Επίσης ο Θανάσης Κάππος σε επόμενο φύλλο του ΠΡΙΝ θα συνεχίσει με ντοκουμέντα τις αποκαλύψεις για αυτό το στέλεχος του ΚΚΕ (ήδη του χρεώνει πολλά...). Απολίθωμα για το ίδιο πρόσωπο είχες γράψει ένα προηγούμενο ασφιέρωμά σου;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λες αυτό που στριμώχτηκε για να χωρέσει η διαφήμιση από κάτω. Ναι σε αυτόν αναφέρομαι.
Κι η δολοφονία του γιαννούλη είναι κλασικό κι αγαπημένο θέμα αλλά απ' όσα έχω διαβάσει το φορτώνουν στον γούσια (βοντίτσιος) συνήθως.
Ίδωμεν...

Ανώνυμος είπε...

Ναι σε αυτόν αναφέρομαι απολίθωμα...Γιατί η ιστορία που νοσταλγείς δεν είναι μόνο η ιστορία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αγόρι μου,ή του ΔΣΕ, αλλά είναι και η προδοσία της Βάρκιζας με την ΕΣΣΔ ναχει δώσει την Ελλάδα στους Άγγλους και το ΚΚΕ να μην ξέρει που πατά και που πηγαίνει, είναι και οι εκτελέσεις από τους Βλαντάδες αγωνιστών σαν τον Γιαννούλη, είναι η υπόθεση του Καραγιώργη που τον πούλησε η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι και η ρετσινιά του 'χαφιέ' στον Πλουμπίδη και σε άλλους είναι, είναι.. Αυτά γιατί κάνεις πως δεν τα βλέπεις και γράφεις μόνο δακρυβρεχτα μελό για τον Βλαντά και άλλους;;

Ανώνυμος είπε...

όσον αφορά δε τη διαφήμιση του ΠΡΙΝ, σε παρακαλώ μη ρίχνεις το επίπεδο...

sniper είπε...

Ρασκωληκα (με το τοσο φιλικο στα Αρειανα αυτια και ματια nick-το Απολιθωμα μου εκλεψε τη σκεψη) εχεις δικιο για το τετραπτυχο, ημουν καπως υπερβολικος. Φυσικα και υπαρχουν εξαιρεσεις, οι οποιες ομως επιβεβαιωνουν τον κανονα που ειναι αυτος. Παρε το Δημοκριτο, που χωρις να εχει τιποτε στα χερια του, στοχαστηκε την υπαρξη του ατομου. Στο μονο που επεσε εξω ηταν οτι το θεωρησε "α-τομο" χεχε.... Απλα εγραψα αυτο που εγραψα ως αντιδιαστολη σε ενα "βουλησιαρχικο" (ας πουμε) τροπο σκεψης, συμφωνα με τον οποιο φτιαχνουμε μια πραγματικοτητα που μας αρεσει και μετα μαγειρευουμε επιχειρηματα ετσι ωστε να πεισουμε για την υπαρξη της.

Και θυμηθηκα τωρα μια κουβεντα που ειχα με μια παλια μου φιλη η οποια προσπαθουσε να με πεισει οτι αν δημιουργηθει καπου ενας ηχος και δεν τον ακουσει κανεις, αυτος ο ηχος δεν υπηρξε ποτε. Αντε τωρα να της εξηγησεις οτι ο ηχος δεν ειναι μονο ηχητικα κυματα και οτι ο μονος τροπος να μην υπαρχει ηχος ειναι να ειμαστε στο απολυτο κενο και τα λοιπα και τα λοιπα... Στο τελος την καταφερα, αλλα απρεπε να μεταφερω την κουβεντα σε αλλη διασταση (μιλησαμε για το σκεπτικο με το οποιο οι πρωτογονοι ονοματιζαν καθε τι που εβλεπαν μπροστα τους).

Τωρα για τον Rayleigh, μονο εξ ακοης γνωριζω αυτο που μου ειπες και, εξ ακοης παλι, νομιζα πως δεν βασιστηκε μονο σε μαθηματικα. Αλλα ακομα κι αν εγινε ετσι, τιποτε δεν αποδειχθηκε στην πραξη μεχρι τη στιγμη που η επιστημη ειχε κατι χειροπιαστο. Και η δουλεια του εχω την εντυπωση οτι στηριχθηκε σε προηγουμενες μελετες (εξ ου και η παρατηρηση). Για το Fourier ναι, εχεις απολυτο δικιο. Αλλα παντα, ολοι οι μπροσταρηδες θετικοι επιστημονες δεν ηταν ενοχοι μεχρι αποδειξεως του εναντιου?

Με παρεξηγησες ομως για το τετραπτυχο οσον αφορα το Μαρξισμο, εννοειται πως ΔΕΝ ειπα οτι ειναι πανακεια και για τις ανθρωπιστικες επιστημες. Φυσικα και αλλα δεδομενα υπαρχουν εκει (λιγοτερο βαρετα και απολυτα απο τα δικα μας). Και αλλη εντελως ειναι η φυση του "πειραματος" του Σοσιαλισμου στον εικοστο αιωνα, καμια σχεση με το εργαστηριο που μπαινουμε και φοραμε τις ποδιες μας και τα ειδικα γυαλια.

Τωρα, για το ποσο αυτο το τετραπτυχο "χανει" σε διαλεκτικη, ειχαμε κανει με το Απολιθωμα μια τεραστια κουβεντα (διλεπτη), οταν ημαστε στην πορεια του ΠΑΜΕ στις 24 Φλεβαρη. Οχι οτι καταληξαμε καπου, αλλα συμφωνησαμε οτι οι θετικες επιστημες το χανουν καπου στη διαλεκτικη (και ελπιζουμε αυτο να αρχισει να αλλαζει στο Σοσιαλισμο) και οι θεωρητικες ειναι περισσοτερο τριαλαρι τριαλαρο απο οσο πρεπει. Ενας κοσμος στον οποιο θα κυριαρχουσαν οι θετικες επιστημες με αυτο τον τροπο σκεψης θα ηταν φασισμος (και η αληθεια ειναι οτι προς τα κει παμε, με την αργη δολοφονια των ανθρωπιστικων επιστημων και των κλασικων σπουδων), ενω ενας κοσμος στον οποιο θα κυριαρχουσαν οι θεωρητικες επιστημες θα ηταν παιδικη χαρα και ερμαιο της Φυσης.

Τελος, για την προσεγγιση του τετραπτυχου συμφωνα με τα ιστορικα πλαισια στα οποια γεννηθηκε, ναι μεν πηρε το τελικο του σχημα την εποχη που η αστικη ταξη ηταν σε ανοδο και ειχε προοδευτικο ρολο (και αρα πρεπει να το υπερβουμε αυτο), αλλα δεν ξερω, η ιδια η φυση του τετραπτυχου μου φερνει σε αριστοτελικη λογικη (στην οποια βεβαια στηριχθηκε ολος ο Μεσαιωνας και η Αναγεννηση). Τι να πω, μπερδεμενος ειμαι κι εγω..... Οι γυναικες φταινε μαλλον.......

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε με ενοχλεί ότι έχει διαφήμιση αλλά ότι ο αρχικός σχεδιασμός ήταν μάλλον να βάλει ολοσέλιδο κείμενο αλλά τελικά το στρίμωξε για να χωρέσει κι η διαφήμιση.
Γράφω δακρύβρεχτα γιατί διεκδικώ το ρόλο του νίκου ξανθόπουλου του κινήματος, παιδί του λαού κι έτσι.
Κατά τα άλλα τον κάθε βλαντά, τη σοβιετία κι όλο τον κόσμο τους αγαπάμε με τις αντιφάσεις τους κι αλίμονο σε όποιον περιμένει να συναντήσει ιδεατούς βλαντάδες που δεν θα 'προδώσουν' το αγνό όνειρό του.

Ανώνυμος είπε...

Το ΚΚΕ βρήκε τα λεφτά

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το 'βαλες και στο γκράνμα και νομίζω ότι σου απάντησαν και με το παραπάνω.
Κατά τα άλλα ο τίτλος είναι όλα τα λεφτά (που τα βρήκε το κκε) για την πρόθεση του συγγραφέα.