Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Κουλτούρα κι απολύσεις

Σύντομη εισαγωγή για τους μη γνωρίζοντες κι όσους διαβάζουν μόνο ρίζο.
Ο παλαιστίδης είναι βιβλιοϋπάλληλος που δουλεύει στον εκδοτικό της άγρας. Όταν διεκδίκησε τα εργασιακά του δικαιώματα (για τα οποία είχε δικαιωθεί κι από την επιθεώρηση εργασίας) η εργοδοσία προχώρησε σε εκδικητική απόλυση. Το σωματείο βιβλίου-χάρτου κινητοποιήθηκε άμεσα και πέτυχε πρόσφατα την επαναπρόσληψή του. Στο ενδιάμεσο κυκλοφόρησαν τρία κείμενα με υπογραφές διανοούμενων σχετικά με το θέμα, εκ των οποίων το ένα –των 49- έπαιρνε το μέρος του εκδότη πετσόπουλου, άλλο τασσόταν καθαρά στο πλευρό του παλαιστίδη κι ένα τρίτο –των 18- σε αυτό του χωροαστυφύλακα.

Το πρώτο κείμενο υπογράφουν κι άτομα που δηλώνουν αριστεροί ή τέλος πάντων με αριστερά ένσημα. Το δεύτερο κείμενο το υπογράφουν 26 αριστεροί πανεπιστημιακοί κι ένας λιοδάκης. Το τρίτο κείμενο το υπέγραψαν κι άτομα που δηλώνουν κομμουνιστές, όπως ο χρύσης, ο μπιτσάκης κι ο αρχηγός των πάντων σάββας. Ανάμεσα σε άλλα μας λένε ότι η άγρα δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση(!). Αλλά; Διακρίνεται για την ποιότητα των εκδόσεών της και τα τριάντα χρόνια της ύπαρξής της δεν έχει προβεί σε απολύσεις (κάτι σαν πρότερος έντιμος βίος).
Γι’ αυτό ζητάν να γίνει διάλογος και να σταματήσει η θορυβώδης κι άδικη προσπάθεια απαξίωσης της άγρας.

Την περασμένη τετάρτη έγινε μια εκδήλωση του σωματείου με τίτλο ταξική πάλη και διανόηση, όπου και παραβρέθηκε ένα τσούρμο ομιλίτες να παρέμβει για ένα θέμα που θα το πιάσουμε στο επόμενο ποστ.

Πρώτα διαβάστηκε η εισήγηση του δεσποινιάδη, μεταφραστή κι εκδότη απ’ τη μαμά πατρίδα (θεσσαλονίκη) ο οποίος δε μπόρεσε να έρθει και μας την έστειλε γραπτά. Μεταξύ άλλων σημείωσε πολύ εύστοχα ότι στο κείμενο των 18 που διανοήθηκαν (η φράση να χρεωθεί στην κε του μπλοκ) ο εκδότης έχει όνομα και βαρύγδουπη ιδιότητα ενώ ο παλαιστίδης δεν αναφέρεται με το όνομά του, είναι απλώς ένας απολυμένος κι έτσι αναπαράγεται και γίνεται υποσυνείδητα αποδεκτό μέσα μας το απρόσωπο στους χώρους δουλειάς.
Ο ρόλος του διανοούμενου απέναντι στην αδικία θα έπρεπε να είναι αντίστοιχος με αυτόν του ζολά στην υπόθεση ντρέιφους. Σήμερα όμως επικρατεί η συνωμοσία της σιωπής κι όπως πάνε τα πράγματα δεν είναι πολύ μακριά ο καιρός που θα παρακαλάμε να μην παρεμβαίνουν καθόλου οι σύγχρονοι διανοούμενοι.

Στο τέλος μας ενημέρωσε και για μια καραμπινάτη περίπτωση λογοκρισίας από την εφημερίδα αυγή που του είχε ζητήσει στο παρελθόν συνεργασία για τα ενθέματα (κυριακάτικο ένθετο) αλλά δε βρήκε χώρο για να δημοσιεύσει ένα κείμενό του χιλίων λέξεων σχετικά με την υπόθεση. Βρήκε όμως αρκετό χώρο για να φιλοξενήσει και δεύτερη φορά τις ανακοινώσεις των σύνολο 67 (49+18) που διανοήθηκαν. Τα (μικρο)αστικά μέσα επέδειξαν (όχι οποιαδήποτε) καπιταλιστική αλληλεγγύη στον εργοδότη της άγρας και δεν επέτρεψαν να σπιλωθεί η φήμη του.
Ευτυχώς που υπάρχει και το διαδίκτυο.

Μετά διαβάστηκε η σύντομη εισήγηση του –επίσης απόντα- πανεπιστημιακού σαρηγιάννη που έπιασε το θέμα γενικά προσπαθώντας να ορίσει τη διανόηση, αλλά και την τέχνη –από τη σκοπιά του σοσιαλιστικού ρεαλισμού- με παραδείγματα όπως ο ρίτσος, ο βάρναλης, ο αυγέρης, ο μίκης θεοδωράκης… μέχρι το 60! (γέλια στο αμφιθέατρο).
Είπε επίσης ότι η πνευματική προσφορά πολλών διανοούμενων είναι κατά πολύ κατώτερη της συνδικαλιστικής (χωρίς να τις χωρίζει με σινικά τείχη). Με άλλα λόγια δεν αρκεί να είναι κανείς κόκκινος για να είναι κόκκινος διανοούμενος. Πρέπει να είναι και διανοούμενος.

Το πιο σημαντικό όμως ήταν αυτό που είπε για την ταξική συνείδηση. Σε αντίθεση με τον εργάτη που μπορεί λόγω αλλοτρίωσης κι άλλων παραγόντων να έχει φενακισμένη ή λανθάνουσα ταξική συνείδηση, η ταξική συνείδηση της διανόησης διαμορφώνεται απολύτως συνειδητά, χωρίς τα ελαφρυντικά που επικαλούμαστε για την εργατική τάξη.
Με το βαμβάκι…

Ακολούθησαν οι παρόντες. Πρώτα η εισήγηση του μηνακάκη που πέρα απ’ τις άλλες ιδιότητές του είναι εργαζόμενος στον χώρο του βιβλίου. Κι ο οποίος μας διάβασε την καλύτερη απαράδεκτη εισήγηση που έχει τύχει να ακούσω.
Κι αυτό γιατί μας είπε ενδιαφέροντα πράγματα. Για τους ευνοούμενους του μίδα του τζακ λόντον όπου οι ράγες του σιδηρόδρομου χωρίζουν στα δύο το σαν φρανσίσκο κι ο βασικός ήρωας είναι ένας πανεπιστημιακός που τα βράδια μεταμορφώνεται σε εργάτη και περνάει στην φτωχή πλευρά της πόλης. Για τη σύγχρονη εργατική τάξη με το ανεβασμένο επίπεδο που πρέπει να περάσεις τις ράγες, να γίνει η ίδια οργανικός διανοούμενος, τάξη για τον εαυτό της. Για το κίνημα που πρέπει να κοιτάξει πιο ψηλά, να ανέβει στο επίπεδο της διανόησης και να ξεφύγει από τον χυδαίο εμπειρισμό. Για ένα κομμάτι της διανόησης που συχνά είναι μαρξίζουσα και διορατική αλλά μένει πολιτικά ανώδυνη (χωρίς όμως να γενικεύουμε τσουβαλιάζοντας). Για τον ιδιαίτερο ρόλο της διανόησης που δεν πρέπει να υποτιμάται. Και για την ανάγκη να συναντηθεί με το κίνημα, όχι εξωτερικά, αλλά στην πράξη.

Μέχρι εδώ καλά (και μαρξιστικά). Όλα αυτά όμως ήταν ο πρόλογος για να φτάσουμε στο συμπέρασμα πως δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε αβασάνιστα τους 49 που διανοήθηκαν, πόσο μάλλον τους 18. Είναι, λέει, φτωχή η προσέγγιση που βλέπει απλώς τους εστέτ φίλους ενός εργοδότη. Πρέπει να σκαλίσουμε πιο βαθιά, να ερμηνεύσουμε τη στάση τους. Να τους δούμε ως θύματα του συστήματος, όχι ως παραγωγούς αλλά ως παράγωγά του, γιατί η κυρίαρχη κάθε φορά ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Όχι λόγω του αριστερού τους παρελθόντος, αλλά για λόγους που έχουν να κάνουν με το παρόν και το μέλλον του κινήματος.
Είναι φοβερό πόσο γενικά έπιασε το ζήτημα για να αποφύγει την ουσία στο ειδικό και τη στάση συγκεκριμένων διανοούμενων στο θέμα της απόλυσης.

Ακούγοντας όμως την επόμενη εισηγήτρια –κοσμοπούλου από τον χώρο των γιατρών- άρχισα να μπαίνω στο νόημα γιατί χρειαζόταν μια τόσο γενική –και μακροσκελής- εισήγηση.
Ξεκίνησε με ένα στίχο του χρονά -από τους 49 που διανοήθηκαν- για την πόρνη από το πέραμα –καλύτερα τέτοια παρά κυρία της βασιλίσσης σοφίας- που τον νιώθει πλέον για δικό της. Η τέχνη αυτονομείται από τον καλλιτέχνη, ακολουθεί άλλη πορεία και την ιδιοποιούμαστε ανεξάρτητα.
Μετά παρέφρασε ένα στίχο του εμπειρίκου για τους 18 και την αριστοκρατική συναίσθηση της ομοιότητάς τους με τον εκδότη. Θεωρώντας τους όμως κομμάτι του κινήματος, ανθρώπους πολύ πιο έξυπνους και μορφωμένους από την ίδια, τους ανακάλεσε στην τάξη (την οποία πρόδωσαν).

Το τελευταίο είναι δικό μου γι’ αυτό και το έβαλα σε παρένθεση. Την οποία αρνούμαι να βάλω στο σκηνικό με τους 67 όπως μας ζητάει ο μηνακάκης και κάποιοι ακόμα. Η παρένθεση παραλείπει τα ευκόλως εννοούμενα. Και το αυτονόητο σε αυτή την περίπτωση ήταν η αλληλεγγύη στον απολυμένο. Όχι να κρύβουμε τα λάθη κάτω απ’ το χαλάκι σαν μια κακή παρένθεση που έκλεισε(;).

Ενδιάμεσα η κοσμοπούλου μας είπε ότι έβλεπε μια ροπή προς εξουσιασμό(!) στην υπογραφή με την ιδιότητα του διανοούμενου, λες και είναι κάτι έξω κι αφ’ υψηλού από την εργατική τάξη. Κι ο κόσμος στο αμφιθέατρο που μίλησε στη συνέχεια το έπιασε ακριβώς από εκεί που το άφησε και το προχώρησε ακόμη πιο πέρα.

Ο πρώτος άρχισε να λέει για τους διανοούμενους του πόλου (το π με κάπα) και άσε να μη μιλήσει καλύτερα, γιατί αν αρχίσει θα πει πολύ χειρότερα πράγματα γι’ αυτούς τους διανοούμενους του πόλου κι είναι πολύ νευριασμένος με αυτούς τους πόλου.
Γενικώς μια τοποθέτηση του πόλου.

Ο επόμενος έκανε λόγο για πνευματική παρακμή και κατάπτωση κι ότι η λύση δεν είναι στο κοινοβουλιο και τους μαζικούς χώρους(!) –απίστευτη σύνδεση- αλλά στις μικρές εστίες αντίστασης και την αυτομόρφωση.
Κάτι που βρήκε απόλυτα σύμφωνους και τους επόμενους, εις εκ των οποίων δήλωνε καλλιτέχνης κι ήταν σκασμένος με την αναξιοκρατία και μη νομίσετε πως βγήκε να μας πει τον καημό του τον προσωπικό, αλλά μιας και το ‘φερε η κουβέντα, ε! ας το πει κι αυτό, που δεν του εκδώσαν κάτι που έγραψε ή κάτι παρόμοιο.
Μέχρι που ήρθε ο διανοούμενος της υπόθεσης να το πιάσει συνολικά και να μας το κάνει λιανά πού ακριβώς είχαμε έρθει.

Υπάρχουν τρεις μεγάλες παρανοήσεις, μας είπε κι άρχισε να τις αναλύει.
Ας έρθει κάποιος να μου πει ότι δεν απαιτούνται γνώσεις για να χτίσεις ένα ντουβάρι (-Στον ένγκελς πες τα! ακούστηκε μια φωνή μέσα απ' το πλήθος). Αυτά περί ειδικής γνώσης είναι παραμύθια των ιερατείων που μυστικοποιούν τη γνώση για να διαιωνίζουν την εξουσία τους.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι χωρίς γνώσεις παραμένεις ντουβάρι αθεράπευτο και γράφεις στη σημαία σου το σύνθημα: οι μπάτσοι πουλάνε την επιστήμη.

Η δεύτερη παρανόηση είναι ότι η θεωρία είναι δουλειά των διανοούμενων κι όχι των εργατών (μέχρι εδώ μαζί του). Γι' αυτό χρειάζεται ένας ειδικός ιμάντας να συνδέσει θεωρία και πράξη, ένας συλλογικός διανοούμενος, το κόμμα του λένιν που φέρνει απ' έξω στις μάζες τη θεωρία για το σοσιαλισμό, λες και θα πέσει στους εργάτες με αλεξίπτωτο.
Κι αφού φτιάξαμε μια θαυμάσια καρικατούρα του απ' έξω του λένιν το κατατροπώσαμε για τα καλά! Γιατί όπως ψέλλισε λίγο μετά ο κουτσουμπός του εεκ, το περιβόητο απ' έξω για τη θεωρία δε σημαίνει έξω από την εργατική τάξη, αλλά έξω από τις υποδουλωτικές σχέσεις παραγωγής στο εργοστάσιο. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι το κεφάλαιο το έγραψαν στον ελεύθερό τους χρόνο εργάτες που δούλευαν στην επιχείρηση του ένγκελς.

Η τρίτη παρανόηση έχει να κάνει με την αντίθεση πνευματικής-χειρωνακτικής εργασίας. Ο μόνος διαχωρισμός που μπορούμε να δεχτούμε στην εργασία είναι μεταξύ διευθυντών και διευθυνόμενων. Η γνωστή ανιαρή κασέτα των αναρχικών περί ιεραρχίας κι αυτοδιεύθυνσης που αρνείται να δει πέρα από τη μύτη της.

Και στο καπάκι το γνωστό γάνιασμα για το μικρό κεφάλαιο που μπερδεύει την αριστερά και τους διανοούμενούς της. Αλλά και το παράδειγμα του νέγκρι που όσο ήταν δίπλα στο κίνημα αυτά που έλεγε είχαν μια επαναστατική αξία χρήσης, αλλά σήμερα χρεοκόπησε κινηματικά και θεωρητικά (σ.σ: και γράφει βιβλία τύπου goodbye Mr Socialism. Ενώ όταν έγραφε για το τέλος του ιμπεριαλισμού στην αυτοκρατορία του, δεν υπήρχε πρόβλημα).

Τι είχε να πει για όλα αυτά ένας μαρξιστής της εμβέλειας του κουτσουμπού;
Λίγα και με ύφος βρεγμένης γάτας, γιατί είναι ένας από τους 18 και βασικά απολογούνταν στους συντρόφους του, χωρίς όμως να κάνει αυτοκριτική. Για την ταμπακέρα είπε μόνο ότι οι ανακοινώσεις για τους 18 ήταν περισσότερες κι από αυτές για τον παλαιστίδη, για τον οποίο το εεκ τοποθετήθηκε από την πρώτη στιγμή. Και το μόνο καινούριο που προέκυψε είναι ότι το κείμενο το συνέταξε ο ίδιος ο μπιτσάκης κι οι υπόλοιποι απλά συνυπέγραψαν.

Το μόνο σημείο που ανέβασε τόνο στη φωνή του ήταν για να μας πει ότι τέχνη δεν είναι ο σταλινικός ρεαλισμός (δικός μου νεολογισμός) του οστρόφσκι με το πώς δενότανε το ατσάλι αλλά τα ποιήματα της αχμάτοβα. Κι ότι το εεκ δεν υιοθετεί τη γνωστή(;) θέση του κκε της μη απεργίας στους κόκκινους εργοδότες (!) και στήριξε τις κινητοποιήσεις του σωματείου.
Κι αφού ξεσπάθωσε αντισταλινικά κόντρα στον κοινό εχθρό πήγε ξανά στη γωνία μαζί με το αυγό του. Είναι τροτσκιστής και τα λέει τσεκουράτα!

Δεν χρειάζονταν άλλες αποδείξεις ως άνδρες αθηναίοι.
Έφυγα απ' το γκίνη γεμάτος καινούριες γνώσεις για να δω τη ρεάλ να αποκλείεται στους 16 του τσου λου. Ο μαρξισμός κι η πολιτική δουλειά είχαν αποκλειστεί από τα προκριματικά.

Αυτό είναι λοιπόν το στίγμα του βιβλίου χάρτου; Αυτό είναι το καμάρι των πρωτοβάθμιων; [Ο σπαρίλας λέει πως το πραγματικό καμάρι είναι στην κοζάνη]. Αυτή είναι η πολιτική συνείδηση που αναπτύσσουν τα ενεργά μέλη του;
Δε λέω. Κι ενεργό είναι κι αγωνιστικό κι οι απολύσεις πάρθηκαν πίσω... αλλά βασικά μετά από αυτό δε θέλω πια να γίνω βιβλιοϋπάλληλος. Πάμε για άλλες πολιτείες -όχι τόσο- αναρχικές...

Αλλά η πραγματική τραγωδία είναι πως, ενώ η αναρχική σκέψη μες στην απλοϊκότητά της ξεχωρισε τα απλά κι ειδικά, η μαρξίζουσα και διαλεκτική χάθηκε μες στις αντιφάσεις κι εκτέθηκε.
Όπως είπε κι ένας αυτόνομος (που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει ανεξάρτητος) καθόμασταν και τρωγόμασταν σε μια παρέα ποιος ανήκει στην εργατική τάξη και ποιος όχι. Αλλά τουλάχιστον τα αφεντικά ξέραμε ποια είναι, δε μπερδευόμασταν.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι 18 απέτυχαν να συλλάβουν αυτό που μπόρεσε να καταλάβει η απλοϊκή σκέψη του δυο πόδια κακό, τέσσερα πόδια καλό. Και το χειρότερο είναι ότι οι συλλογικότητές τους ουσιαστικά τους καλύπτουν κι ανοίγουν ομπρέλα γιατί ψιχαλίζει.

Χάρη στο συλλογικό αγώνα η απόλυση του παλαιστίδη πάρθηκε πίσω. Αλλά η στάση των διανοούμενων του πόλου δεν ξεγράφει. Και δεν πρόκειται καν για μεμονωμένο περιστατικό.

Η συνέχεια στο επόμενο...

52 σχόλια:

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Ανακοίνωση ΝΑΡ Βιβλιοϋπαλλήλων (Τμήμα της Ο.Β. Ιδιωτικών Υπαλλήλων)



Σε σχέση με την τοποθέτηση διανοούμενων, συγγραφέων και καθηγητών για το ζήτημα της απόλυσης του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις Άγρα και τον αγώνα των εργαζόμενων του κλάδου του βιβλίου για την επαναπρόσληψή του, έχουμε να σημειώσουμε τα εξής:



1. Το κείμενο των 60 διανοούμενων που δημοσίευσε με ανακοίνωσή της η διεύθυνση της Άγρας και που στηρίζουν την εργοδοσία, αποτυπώνει τη θέση μιας μερίδας «ανθρώπων του πολιτισμού και του πνεύματος» που έχουν διαλέξει πλευρά. Σε μια περίοδο όξυνσης της κρίσης και της συνολικής επίθεσης στον κόσμο της δουλειάς, με χιλιάδες απολύσεις και ένταση των εργοδοτικών αυθαιρεσιών, οι συγκεκριμένοι με την ανακοίνωσή τους διάλεξαν να είναι τμήμα μιας «καθεστωτικής διανόησης» με ή χωρίς «προοδευτικό» περιτύλιγμα, που παίζει το ρόλο της χειραγώγησης και της συκοφάντησης αντιστάσεων, αγώνων και αιτημάτων, στο όνομα μάλιστα κάποιων δήθεν «ευαισθησιών» και «αισθητικής». Η αλήθεια είναι μία: στήριξαν την εργοδοσία απέναντι στον απολυμένο και σε αντιπαράθεση με το σωματείο. Πήραν καθαρή θέση και έτσι θα τους κρίνουν οι εργαζόμενοι στο εξής.



2. Με ανησυχία διαβάσαμε ένα δεύτερο κείμενο 18 συγγραφέων, διανοούμενων και καθηγητών, που προσπάθησαν – ανεπιτυχώς- να κρατήσουν «ίσες αποστάσεις» στο θέμα μιας αντιπαράθεσης εργαζόμενων με εργοδότη. Προκαλεί εντύπωση, πώς άνθρωποι με συμβολή στην αριστερά και στη θεωρία, στον μαρξισμό και τον πολιτισμό δεν ξέρουν (;) ότι στην ταξική πάλη δεν είναι θέμα «καλής θέλησης». Ότι σε μια εργατική διαφορά με την εργοδοσία δεν κρίνεται η ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος της επιχείρησης. Ότι ο αγώνας ενός σωματείου, ενός απολυμένου για τη δουλειά του, ενός κλάδου, γενικά των εργαζόμενων, δεν γίνεται με «συνεννοήσεις» και φιλοφρονήσεις, αλλά με αγώνες, απεργιακούς και άλλους, με δημοσιοποίηση της απόλυσης και της στάσης του εργοδότη, με μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας. Πως κάθε φορά, η εργοδοτική πλευρά και οι σύμαχαχοί της κάνουν λόγο για «υπερβολές» και «ακρότητες» όταν ξεσπούν εργατικοί αγώνες. Πόσο μάλλον όταν έχουν γίνει όλες οι προσπάθειες και έχουν δοθεί εξαντλητικά όλα τα χρονικά περιθώρια για την ανάκληση της απόλυσης, πριν ξεκινήσουν οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις και το μάζεμα υπογραφών και κειμένων.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Δυστυχώς, το εργατικό κίνημα έχει κακή εμπειρία από στάσεις και αντιλήψεις της παραδοσιακής αριστεράς σε τέτοια ζητήματα. Όπως το «δεν απεργούμε» στον αριστερό εργολάβο, «δεν κάνουμε αντιπαράθεση και αγώνες» στον αριστερό δήμαρχο, «δεν καταγγέλλουμε» τον αριστερό εκδότη ή καναλάρχη... Τα γράφοντα των εν λόγω, κρύβουν την αντίληψη της διαφοράς του «μικρού» επιχειρηματία με τον «μεγάλο» (καπιταλιστικές είναι οι επιχειρήσεις σε κάθε περίπτωση... ειδικά μια Α.Ε. όπως η Άγρα που απασχολεί πάνω από 10 εργαζόμενους), του «ξένου» με το «ντόπιο» κεφάλαιο, κ.ο.κ. Οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα και τα υπερασπίζονται, είτε δουλεύουν σε «μικρά» είτε σε «μεγάλα» αφεντικά. Τα συμφέροντα και οι ανάγκες τους δεν καθορίζονται με βάση το μέγεθος ή την ποιότητα των προϊόντων της κάθε επιχείρησης, ούτε με βάση τις «προθέσεις» ή αντιλήψεις των εργοδοτών.



Η ταξική πάλη είναι και «θορυβώδης» και άδικη για τους εργοδότες! Εκθέτει τους εργοδότες δημόσια. Έχει ανάγκη τις μορφές που «ενοχλούν» και στριμώχνουν τον αντίπαλο.

Είναι κουραστική, σκληρή και δίκαιη για την εργαζόμενη πλειοψηφία, που υφίσταται την εκμετάλλευση και την επίθεση καθημερινά.



3. Η ταξική πάλη οξύνεται στο έδαφος μιας ανελέητης επίθεσης της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και των εργοδοτών. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες χιλιάδες είναι οι απολύσεις, οι αυθαιρεσίες των εργοδοτών και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς. Το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη την μαζικότητα, τη αποφασιστικότητα, την μαχητικότητα και την αλληλεγγύη. Στους αγώνες της περιόδου, από τις μικρές μάχες σε κάθε χώρο δουλειάς, για κάθε απόλυση, μέχρι τις μεγάλες, των απεργιών, των διαδηλώσεων και της πολιτικής αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο, το εργατικό κίνημα χρειάζεται συμπαράσταση από μια μαχόμενη, ταξική διανόηση. Δεν χρειάζεται μισόλογα, ηθικολογίες και στρογγυλέματα. Δεν χρειάζεται διαιτητές και «μεσολάβηση».



Μια μάχη, σημαντική για τον κλάδο, είναι και η επαναπρόσληψη του συνάδελφου Παλαιστίδη και κάθε συνάδελφου. Και σε αυτές τις μάχες, η στάση του καθένα θα κρίνεται συνεχώς.

Αυτή τη μάχη, όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, το σωματείο μας - μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους και συλλογικότητες- θα τη δώσουμε μέχρι τέλους.





Νέο Αριστερό Ρεύμα Βιβλιοϋπαλλήλων

sniper είπε...

Απολιθωμα θα ειχε μεγαλο ενδιαφερον να μαθουμε την αποψη που ειχε ο Μηνανακης για την εισηγηση που προηγηθηκε, δηλαδη του Σαρηγιαννη. Γιατι ο Σαρηγιαννης λεει: "Σε αντίθεση με τον εργάτη που μπορεί λόγω αλλοτρίωσης κι άλλων παραγόντων να έχει φενακισμένη ή λανθάνουσα ταξική συνείδηση, η ταξική συνείδηση της διανόησης διαμορφώνεται απολύτως συνειδητά, χωρίς τα ελαφρυντικά που επικαλούμαστε για την εργατική τάξη". Ενω ο Μηνανακης στη δικη του εισηγηση μας προτρεπει "να σκαλίσουμε πιο βαθιά, να ερμηνεύσουμε τη στάση τους (των διανοουμενων). Να τους δούμε ως θύματα του συστήματος, όχι ως παραγωγούς αλλά ως παράγωγά του, γιατί η κυρίαρχη κάθε φορά ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Όχι λόγω του αριστερού τους παρελθόντος, αλλά για λόγους που έχουν να κάνουν με το παρόν και το μέλλον του κινήματος." Εκανε καποιο σχολιο ο Μηνανακης πανω στην προηγουμενη εισηγηση? Συμφωνει ή διαφωνει με το Σαρηγιαννη? Εστω στα λογια, ετσι για πλακα να ελεγε κατι. Διανοουμενος δεν θεωρειται κι αυτος? Συνειδητα λοιπον απεκτησε (υπερ)ταξικο χαρακτηρα η συνειδηση του ή ειναι κι αυτος θυμα του καπιταλισμου?

Τελικα, απ' οτι καταλαβα, αν δε βαλεις και λιγη λογοτεχνια στην εισηγηση σου δεν εισαι σωστος διανοουμενος ρε παιδι μου.... Ειναι το αλατοπιπερο στη σουπα της διανοησης, τελος. Τζακ Λοντον ο ενας, Χρονα και Εμπειρικο η αλλη, παω στοιχημα πως, ακομα κι αν δεν εβγαζες κανενα συμπερασμα για το ΠΟΙΑ ΘΕΣΗ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, θα εφευγες νιωθωντας πιο πολιτισμενος.

Και το κοινο απο την αλλη, φτερο στον ανεμο.... Πραγματικα δεν βρεθηκε ενας να τους τα χωσει? Εμ, αμα η κουβεντα πηγαινει εντεχνως στο ατομικο, ολοι τον εαυτουλη μας σκεφτομαστε συνειρμικα. Και να μην ξεχασω οτι κι εγω περιμενω ποσα χρονια να βγαλω εκεινους τους δισκους που εχω ηχογραφησει αλλα δεν με αφηνουν να κανω παραγωγη και μαστερινγκ. Οχι οτι θελω να πω τον καημο μου, αλλα ενταξει, καταπιεζομαι σα θυμα του συστηματος που ειμαι κι εγω.

Τι ειναι η κοκκινη εργοδοσια? Τελος παντων οτι και να ναι εγω ειμαι κατα της απεργιας σε κοκκινους εργοδοτες γιατι "δεν ειναι οτι κι οτι καπιταλιστες. Διακρινονται για την ποιοτητα του εργου τους και δεν εχουν απολυσει ποτε κανεναν εργαζομενο". Και ως γνωστον, αυτο ειναι και η κυρια και ειδοποιος διαφορα αναμεσα σε μια καπιταλιστικη επιχειρηση και σε μια?.......

partydog είπε...

Καταρχάς ευχαριστώ για την εισαγωγή, γιατί τόσο καιρό ακούω για τις ανακοινώσεις για τον Άγρα και δεν καταλαβαίνω τίποτα! Εννοείται ότι για μένα ισχύει ο δεύτερος λόγος που δεν ήξερα τίποτα!
Το μόνο που θέλω να σχολιάσω είναι η αναφορά στο διήγημα του Λόντον. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον συγγραφέα, που παρά τις αδυναμιές του, εκφράζει την εργατική τάξη με υψηλή τέχνη και τεχνική. Το εν λόγω διήγημα, στην μετάφραση των εκδόσεων της κόκκινης εργοδοσίας(!) ονομάζεται νότια της χαραμάδας, σε καμία περίπτωση δεν υπερασπίζεται την διανόηση. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα! Ο ήρωας μπορεί να ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο κόσμους αλλά καταλήγει στην εργατική τάξη πλήρως και όχι παραμένοντας καθηγητής πανεπιστημίου αλλά με προοδευτικές απόψεις, αλλά στηρίζοντας μια απεργία και δέρνοντας απεργοσπάστες!
Και κάτι τελευταίο: κανείς δεν διαμορφώνει ελεύθερα συνείδηση στην καπιταλιστική κοινωνία και όποιος το ισχυρίζεται αυτό είναι βαθιά νυχτωμένος. Η διαμόρφωση συνείδηδης δεν προκύπτει μόνο μέσα στο χώρο δουλειάς. Μάλιστα εκεί ίσως και να μπορέσει να δει κάποιος πιο καθαρά. Οι συγκεκριμένοι διανοητές και τα αφεντικά τους, όπως λέει ο αγαπημένος μου Τζακ Λόντον στη Σιδερένια Φτέρνα, "Όπως και όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα,... είναι δεμένοι στη μηχανή.Αλλά είναι έτσι δεμένοι ώστε να κάθονται στην κορυφή της"

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Κείμενο των εργαζομένων-απεργών της «Άγρας» σχετικά με την απόλυση
του Ντίνου Παλαιστίδη

Εμείς οι εργαζόμενοι στις εκδόσεις «ΑΓΡΑ», νοιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε δημόσια, σχετικά με την απόλυση του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη. Επειδή ακούγονται διάφορα και κάποιοι προτρέχουν να μιλήσουν για μας χωρίς εμάς, θέλουμε να τονίσουμε πως οι πλέον αρμόδιοι να μιλήσουν για τις εργασιακές μας σχέσεις είμαστε εμείς! Θέλουμε λοιπόν να πούμε ότι, οι συνθήκες εργασίας στην «Άγρα» σαφώς και δεν μοιάζουν με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα όπως δυστυχώς συμβαίνει σε πολλές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, αλλά ούτε και βρισκόμαστε σε κάποιο εργασιακό παράδεισο, χωρίς προβλήματα! Υπάρχουν προβλήματα, που λόγω της έλλειψης διάθεσης για διάλογο και λύση τους εκ μέρους της εργοδοσίας, οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο.



Η απόλυση του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη μας αιφνιδίασε όλους. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε επακριβώς το μεγάλο εργασιακό φόρτο που αναλάβαμε όλοι μας (και ο συνάδελφος Ντίνος) τα τελευταία χρόνια. Ένας εργασιακός φόρτος που προέκυψε εξαιτίας της μεγέθυνσης της «Άγρας» στην οποία είχαμε συμβολή όλοι μας! Η πίεση λοιπόν που ασκείται εξαιτίας του μεγάλου φόρτου δουλειάς, οδήγησε το συνάδελφο τα τελευταία δύο χρόνια, στο να ζητήσει επανειλημμένα συνάντηση με τον εργοδότη με στόχο την αποσαφήνιση-επαναδιατύπωση των καθηκόντων του, πράγμα που δεν έγινε. Αντίθετα, μετά τη συνάντηση με την επιθεώρηση εργασίας, η απάντηση της εργοδοσίας ήταν η απόλυσή του. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε και για αυτό το λέμε δημόσια, πως ο συνάδελφος μέχρι και την στιγμή της απόλυσής του, εκτελούσε με συνέπεια όλα τα καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί. Πιστεύουμε ότι, μια εργασιακή διαφορά δεν μπορεί να αντιμετωπίζετε με αυτό τον τρόπο.



Ζητάμε έστω και την ύστατη ώρα, και αφού έχουν από τη μεριά μας προηγηθεί προσπάθειες ενός μήνα, την ανάκληση της απόλυσης του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη, την επιστροφή του στην πρότερη εργασιακή κατάσταση και την δρομολόγηση οριστικής λύσης μέσω του διαλόγου και της έντιμης συνεννόησης! Αυτή είναι και η μόνη λύση για να προστατευθεί το ύφος, το ήθος των εκδόσεων «Άγρα»!! Ο αγώνας συνεχίζεται!



Αθήνα, 19.02.10



Οι εργαζόμενοι-απεργοί

Alekos είπε...

δεν ξέρω ποιους εννοείς για διανοούμενους του πόλου(κώλου),δεν ήμουν στην εκδήλωση(παρεπιπτωντος τι έκανες στην Αθήνα?και δεν ειδοποιείς κιολας μηπως και σε στριμώξουμε πουθενα)αλλά ένα ξέρω να πω
ο τρισμέγιστος Σάββας ο αρχηγός της σοβαρής και ασόβαρης τάσης και της ακ και της αναρχίας και του μερα και του σύμπαντος, που δηλώνει και κουμουνιστής τρομάρα του δεν πρέπει να τον στριμώξουν σε μια γωνιά και μετα να παραιτηθεί και από (τι σκατα είναι)την αρχηγία του κόμματος του?
Εντάξυ εμεις οι κοινοί θνητοι μπορούμε να λέμε τις μπούρδες μας αλλά κάποιοι μεγάλοι αρχηγοί που το παιζουν και ακόμα ποιο μεγάλοι πρεπει να ντρέπονται.
Αλλά γιατί να ντρέπονται, κάθε εξουσία διαφθείρει, ακομα και στον μικρόκοσμο τους

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σχόλια γενικά η κε του μπλοκ δε σβήνει από θέση αρχής. Το δικό σου ωστόσο προσπάθησα, αλλά απέτυχα.

Πέρα από τις ανακοινώσεις βέβαια το θέμα είναι αυτό που λέει ο αλέκος. Κι επειδή από μόνο του δεν θα ιδρώσει το αυτί τους είναι θέμα τι κάνουν οι συλλογικότητές τους. Στο ναρ ο μπιτσάκης έχει ασυλία, το εεκ (δηλ ο σάββας) δε γίνεται να διαγράψει τον εαυτό του, οπότε η ζωή συνεχίζεται κι όποιος θέλει διαλέγει την ανακοίνωση που τον εκφράζει καλύτερα. Μόνο ένας οκδε ανακάλεσε -απ' ό,τι άκουσα- την υπογραφή του -που δεν πρόσεξε πού την έβαζε.
Κι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός αποκλείστηκε μαζί με τη σοβαρότητα από τα προκριματικά κι από θέση αρχής.

Ο μηνακάκης δε σχολίασε εισηγητικά τις άλλες εισηγήσεις, ούτε και στο κλείσιμο απ' ό,τι μου είπαν, όπου δε σχολίασε ούτε καν τα άλλα που ακούσαμε κι έμεινε απλώς στο πόσο πλούσια κι ενδιαφέρουσα συζήτηση ήταν. Η αντίφαση δεν ήταν κραχτή γιατί οι εισηγήσεις ήταν εκτενείς ενώ εγώ αναπαράγω περιληπτικά ό,τι μου φάνηκε ενδιαφέρον.
Η διαφορά ανάμεσα σε μια καπιταλιστική επιχείρηση και σε μια... φαίνεται πολύ καθαρά στην ψηφοφορία του κόκκινου πρίσματος. Εγώ ψηφίζω εργατική κολλεκτίβα. Ρίξ' του μια ματιά.

Μεγάλο θέμα αυτό της συνείδησης. Μέχρι να το πιάσουμε απαιτούμε αφιέρωμα στον τζακ λόντον από την πάρτι ντογκ στο μπλοκ της.

sniper είπε...

"Η αντίφαση δεν ήταν κραχτή γιατί οι εισηγήσεις ήταν εκτενείς". Με το "εκτενεις" εννοεις οτι στροβιλιζονταν γυρω απο ενα θεμα χωρις να λενε τιποτε και μετα πηδουσαν απο κλαρακι σε κλαρακι αφηνοντας τους παντες ικανοποιημενους ή μιλουσαν και με σαφηνεια? Γιατι απο οσα εγραψες μαλλον οι αποντες ηταν πιο σαφεις.

Την ειδα την ψηφοφορια του Κοκκινου Πρισματος και εχω να πω πως ειμαι αναμεσα σε Κολλεκτιβα και Καπιταλιστικη νεου τυπου, που αφηνει και πολλα περιθωρια για διαφορες βολικες ερμηνειες (δεν ειναι μια οποιαδηποτε καπιταλιστικη επιχειρηση κλπ κλπ). Σαν ομιλια διανοουμενου πασπαλισμενη με λιγη λογοτεχνια (μπορει να φαινεται ετσι, αλλα πραγματικα δεν αφοριζω).

Προσυπογραφω κι εγω το κειμενο των δυο μεχρι στιγμης, που απαιτει αφιερωμα Τζακ Λοντον στο μπλογκ της partydog. Συνεταξε το εσυ σαν αλλος Μπιτσακης και το υπογραφω κι εγω και μετα θα παρω πισω την υπογραφη μου αν κατι δε μου αρεσει στην πορεια.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Μάγκες, ως μέλος του ΝΑΡ ανάρτησα δύο κείμενα: Το πρώτο η ανακοίνωση του ΝΑΡ και το δεύτερο η ανακοίνωση των εργαζόμενων-απεργών! Μια χαρά και τα δύο κείμενα!!! Από κει και πέρα, το κακό και μεσοβέζικο κείμενο των 18 δεν ακυρώνει το παρόν τους στο κομμουνιστικό κίνημα.. Η λαθος πολιτική επιλογή τους, δεν είναι αιτία, για χλευασμό..Τέλος, για το σωματείο βιβλίου απολίθωμα, όσα δεν φτάνει η αλεπού... Δεν λες καλύτερα που μπορεί και παίρνει πίσω απολύσεις, δε λές που έχει συσπειρώσει περί το 18% Των εργατών του κλάδου, Δεν λές που είναι από τα λίγα σωματεία που ΕΧΟΥΝ εσωτερική ζωή (προβολές, διαλέξεις, μόνιμο απεργιακό ταμείο κλπ), σε πείραξε που δεν είταν το επίπεδο στο ύψος το δικό σου γίγαντα;;; Αντιφάσεις και όρια έχει, σωματείο είναι...Δε λες που τη ψάχνει κιόλας και δεν έχει κολλήσει η φαιά του ουσία στο '56;;;;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όχι ρε συ, ούτε κουλτουριάρικες ήταν, ούτε πήγαιναν απ' το ένα στο άλλο. Απλά απ' τους παρόντες, η μηνακάκης έπιανε καλά το γενικό κι έχανε το ειδικό κι η επόμενη έκανε το αντίστροφο. Η καλύτερη απ' όλες ήταν η πρώτη που είχε παρασκήνιο και για την αυγή.

Κοίτα να δεις γίγαντα (προσωπικά προτιμώ το τσατσένκο). Άμα είναι να είσαι κολλημένος στον 19ο αιωνα με το μπακούνιν κι οι αντιφάσεις σου σε οδηγούν πολιτικά διακόσια χρόνια πίσω κι οργανωτικά στο συν (ο καθένας λέει ό,τι θέλει κι όλοι μαζί έχουν το ακαταλόγιστο), πάσο.
Αλλά την κριτική (πού τον είδες το χλευασμό;) θα την δεχτείς κι αν δε μπορείς να χαίρεσαι τον εργατικό πολιτισμό σου.
Αν είχαν γίνει στο κόμμα τα ίδια πράγματα θα είχαμε υλικό για τα επόμενα είκοσι χρονια.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Η κριτική είναι πάντα καλόδεχτη! Όμως στα πλαίσια που εντάσσεται διαφωνούμε! Πάμε λοιπόν: 1. Ποιός σου είπε, ότι το κάμάρι των πρωτοβάθμιων είναι το Βιβλίου-χάρτου (παλιότερα) και τώρα το συνδικάτο ενέργειας... Πρώτη καγκουριά που ΔΕΝ ισχύει.... 2. 'Αυτό είναι το καμάρι των πρωτοβάθμιων';; ρωτάς... Και απαντώ: Μακάρι να είχαν και τα υπόλοιπα σωματεία την θέληση να πραγματοποιούν διαλέξεις, προβλές ταινιών ΜΑΖΙ με την ταξική τους αποτελεσματικότητα... Τα λόγια σου αυτά είναι ψιλοχλευασμός δεν νομίζεις;;; 3. Το σωματείο δεν ελέγχεται από αναρχικούς.. Οι συσχετισμοί στο 7μελές ΔΣ είναι 3 μέλη του ΝΑΡ και 4 ανένταχοι (άλλοι αριστεροί και άλλοι αυτόνομοι)...

Για τον Ευτύχη και το ΝΑΡ. Το ΝΑΡ δεν λειτουργεί με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και καλά κάνει -κατά την γνώμη μου-.. Ο Ευτύχης έχει προσφέρει παρα πολλά και πρακτικά και θεωρητικά στο κομμουνιστικο κίνημα... Ε, δεν πρόκειται το ΝΑΡ να διαγράψει τον Ευτύχη για αυτή του τη στάση και καλά θα κάνουμε.. Δεν είμαστε ανθρωποφάγοι και η στάση αυτή του Ευτύχη, ούτε έκρινε τα πράγματα στην απεργία μας, ούτε ωφέλησε την εργοδοσία.. Η κριτική στον Σάββα έιναι σωστή ΜΟΝΟ υπό το πρίσμα της καταγγελίας του ακατάσχετου βερμπαλισμού του και της αριστερίστικης υπερεπαναστατικότητάς του χωρίςα\ αυτή να πατά πουθενά... Αλλέως και ο Σάββας αγωνιστής είναι...


Για τους διαννοούμενους: Αλλο το κείμενο των 60 που είναι με την εργοδοσία, που επιβεβαιώνουν την οικονομικής φύσης σχέση της εργοδοσίας με τη διαννόηση, και την υποταγή μεγάλου μέρους της διανόησης -μέσω του οικονομικού καταναγκασμού αλλά και της αποκοπής από την καθημερινότητα των εργατών- στα ιδεολογήματα της άρχουσας τάξης. Το κείμενο των 18 από την άλλη, είναι ένα κακό κείμενο που ναι μεν παίρνει θέση ΣΑΦΗ κατά της απόλυσης, ΖΗΤΩΝΤΑΣ την επαναπρόσληψη του Ντίνου, ταυτόχρονα όμως την πατάει στο να περιγράφει την Αγρα σαν μια 'μη οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση'. Και αυτό γιατί όντως όπως λένε και οι απεργοί οι' εργασιακές συνθήκες στην Αγρα Δεν μοιάζουν με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα'.. Οι αντιφάσεις λοιπόν είναι λίγο πιο σύνθετες χωρίς αυτό να σημαίνει πως υποτασσόμαστε σε αυτές... Το σωματείο, το ΝΑΡ, οι απεργοί, νίκησαν καθαρά και πάμε για άλλα!!

όσο για το ΚΚΕ, είναι άλλη περίπτωση...Σου θυμίζω τον δήμαρχο βύρωνα νίκο ρογκάκο που ΔΕΝ κολλαγε ΚΑΝ ένσημα, ΔΕΝ πλήρωνε ΙΚΑ, και όλα αυτά με την κάλυψη του ΚΚΕ...Και τώρα που έχει αναλάβει άλλος, μη φανταστείς ότι αυτό έγινε με δημόσια αυτοκρική και συζήτηση...

Ένας είπε...

Με ένα πρόχειρο υπολογισμό και βάσει των ψηφισάντων στις τελευταίες εκλογές του σωματείου βιβλίου-χάρτου Αττικής οι βιβλιουπάλληλοι στην Αττική είναι 1.350 καθότι οι ...243 ψηφίσαντες αποτελούν το 18% του κλάδου!!!
Επίσης αν το ακόλουθο κείμενο το είχε υπογράψει ο ...Χαλβατζής είμαι σίγουρος ότι ο φίλος του ΝΑΡ θα υποστήριζε το πόσα πολλά έχει προσφέρει στο κίνημα κατ΄αναλογία με τον Μπιτσάκη!

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

φίλε ένα, σου λέω την αλφαβήτα: Η αναλογία συνδικαλισμένων με τον συνολικό αριθμό των εργαζομένων ενός κλάδου, βγαίνει ΟΧΙ από τους ψηφίσαντες στις αρχαιρεσίες, αλλά από τους εγγεγραμμένους ταμειακώς εντάξει!!! Επομένως -για να μαθαίνεις- εάν σε ένα σωματείο είναι εγγεγραμένοι 600 εργαζόμενοι και αντιπροσωπεύουν το 18% του κλάδου, βγάλε πόσοι είναι οι εργαζόμενοι του κλάδου...

Μην υποτιμάς κανένα σωματείο..Και της WIND το επιχειρησιακό σωματείο, δεν είναι μεγάλο αλλά πήρε πίσω την απόλυση της Ολγας κολιούση! Το σωματείο μην το κατηγοράς, αυτό σου δίνει για να φας... Τώρα, αν το κείμενο το υπέγραφε ο Χαλβατζής τι να σου πω...Και τώρα που δεν έχει υπογράψει κανένα κείμενο, σου λέω πως τιμώ τους αγώνες του, ΑΝΕΞΆΡΤΗΤΑ ΑΝ ΔΙΑΦΩΝΟΎΜΕ...Δεν καταλαβαίνω λοιπόν το πνεύμα σου...

Πάλι ένας είπε...

Άρα με πάλι πρόχειρους υπολογισμούς, οι βιβλιουπάλληλοι στην Αττική (και όχι στο κέντρο της Αθήνας είναι...3.300. Δεν αμφισβητώ την αγωνιστηκότητα ενός σωματείου. Τα στοιχεία που βγάζεις από την κοιλιά σου αμφισβητώ!
Και επίσης αυτή την ανετίλα με την οποία όταν στριμώχθηκες με τον Μπιτσάκη ...συμψήφισες με το Ρογκάκο, που παρεπιτπόντος πολύ αμφιβάλλω αν ισχύουν αυτά που λες...

Ανώνυμος είπε...

Πάντως ο ίδιος ο Παλαιστίδης πριν τέσσερα χρίνια περίπου (2006) έλεγε σε συνέντευξή του στην 'Ε' ότι οι υπάλληλοι του κλάδου ξεπερνούν τις 5.000.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=32092

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Ναι ένας, οι βιβλιοϋπαλληλοι στην Αττική είναι 3.500 περίπου! Τι το περίεργο βρίσκεις σε αυτό;;; Όπου "βιβλιοϋπαλληλους" εννοούμε τους εργαζόμενους σε εκδοτικούς οίκους, βιβλιοπωλεία, βιβλιοχαρτοπωλεία και χαρταποθήκες... τόσοι είναι τι να σου κάνω;;;

Απο κει και πέρα, φίλε, ο ρογκάκος υπήρξε βίος και πολιτεία... ΣΤΕΛΕΧΟΣ του ΚΚΕ (αχτίδα ανατολικών αθήνας) για πολλάαααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα χρόνια, ως επιχειρηματίας (εργολάβος-κατασκευαστής) ΔΕΝ ΚΟΛΛΟΥΣΕ ένσημα, ΔΕΝ πληρωνε το ΙΚΑ και ως Δήμαρχος, έριξε έξω με κακοδιαχείρηση την δημοτική επιχείρηση....Τσιμουδιά από το ΚΚΕ... σΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΆ ΤΟΝ ΈΒΓΑΛΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΈΣΤΕΙΛΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΑΤΑ όπου κάνει τα ίδια.... Τι σχέση λοιπόν έχει με τον Ευτύχη ο οποίος ένα κακό κείμενο υπεγραψε -και που διαφωνώ- και αεγώ με αυτό;;

Ανώνυμος είπε...

Έχεις να μας παραπέμψεις κάπου για το Ρογκάκο και τα ένσημα ή να αρκεστούμε στην ... εμπεριστατωμένη γνώση σου; (και προσοχή δε μιλάω για το δημαρχηλικι, εκεί απέτυχε παταγωδώς, οποιοσδήποτε Βυρωνιώτης θα στο πεί αυτό).

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

ΚΑΙ ως δήμαρχος ΔΕΝ κολλούσε τα ένσημα και δεν πλήρωνε το ΙΚΑ στους εργαζόμενους της δημοτικής επιχείρησης!!! Υπάρχουν καταγεγραμμένα στα πρακτικά των συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου της εποχής, υπάρχουν δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο της εποχής και υπάρχουν και ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ εναντίον του δήμου βύρωνα για αυτό το θέμα...Ψάξε και θα βρεις...

Ανώνυμος είπε...

ρε φιλαράκι ή θα απαντάς ή θα ...ξυνόμαστε. Τελικά έχεις δίκιο εσύ και ο Συλλ. Β-Χ συσπειρώνει το 18% ή ο Παλαιστίδης που λέει ότι οι υπάλληλοι είναι 5.000 και επομένως συσπειρώνει το 12% (περίπου δηλαδή όσο και το πανελλαδικό στον ιδωτικό τομέα);
Επίσης ο Ρογκάκος δεν κολλούσε ένσημα ως επιχειρηματίας ή ως δήμαρχος; Και δεν κολλούσε ένσημα ή δεν πλήρωνε το ΙΚΑ; γιατί υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά μεταξύ των δύο. (Εγώ πάντως ξέρω ότι ο Δ. Βύρωνα έχει δύο καταδικαστικές αποφάσεις για μη απόδοση εισφορών. Άρα μόνο για το δεύτερο που λες και ΟΧΙ για το πρώτο...)
Για πες...

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Φιλαράκο, ο Ρογκάκος έχει δύο καταδικαστικές αποφάσεις για το ΙΚΑ (δεν πλήρωνε ως δήμαρχος το ΙΚΑ των εργαζομένων της Δημοτικής επιχείρησης -γύρω στα 900.000.000 δρχ πρόστιμο) και μια καταδικαστική ως εργολάβος που δεν κόλλαγε ένσημα....

Ωραίος ΚΚΕ δήμαρχος υπήρξε... ακόμα το ΚΚΕ δεν έχει μιλήσει αυτοκριτικά...(ξέρω-ξέρω σε καμιά 20αριά χρόνια θα γίνει και η μισή αυτοκριτική...).

Για το σωματείο αυτα που ξέρω με στοιχεία προ δυόμισυ ετών, είναι αυτά που έγραψα...

sniper είπε...

Απολιθωμα, αυτα ειπε ο Δεσποινιαδης?

"Να πω καταρχάς πως πριν από αυτή την ιστορία δεν γνώριζα προσωπικά τον Παλαιστίδη, όπως δεν γνωρίζω ούτε τον Πετσόπουλο ούτε κανέναν από τους 49 που υπέγραψαν το κείμενο στήριξης των εκδόσεων Άγρα. Θέλω να πω δηλαδή πως η όποια μου εμπλοκή στην υπόθεση δεν έχει να κάνει με προσωπικά κίνητρα (είτε φιλίας είτε έχθρας) αλλά μοναδικό μου κριτήριο ήταν πολιτικές, ηθικές και πνευματικές αρχές. Σε αυτή την υπόθεση από την αρχή υπάρχουν 2 διαφορετικά μεν αλλά αλληλοεφαπτόμενα και αλληλοτεμνόμενα ζητήματα. Το ένα είναι η καθαυτό απόλυση• γεγονός που από μόνο του συνιστά βία κατάφωρη και θέτει τον απολυμένο ενώπιον ενός πρακτικού και καθόλου θεωρητικού προβλήματος επιβίωσης, σε μια εποχή μάλιστα όπου οι πάντες απολύουν και σχεδόν κανένας δεν προσλαμβάνει, όπου οι πενιχρές -ούτως ή άλλως- κατακτήσεις των εργαζομένων εξανεμίζονται. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε, ότι ειδικά σε μία τέτοια συγκυρία, μια απόλυση είναι σαν να πετά κανείς τον απολυμένο σε παγωμένη θάλασσα δίχως σωσίβιο. Απολύσεις ασφαλώς γίνονται πολλές και καμία δεν είναι περισσότερο άδικη από άλλες. Αν κάτι διαφοροποιεί κάπως τη συγκεκριμένη είναι η αγωνιστική, συνδικαλιστική δράση του Παλαιστίδη και το γεγονός ότι η απόλυση έγινε λίγες μέρες μετά την προσφυγή του στην Επιθεώρηση Εργασίας. Εμπεριείχε δηλαδή η συγκριμένη απόλυση ένα επιπλέον, ξεκάθαρο σημειολογικό μήνυμα, πέρα από την προφανή βία οποιασδήποτε απόλυσης: Η διεκδίκηση ακόμα και των ελαχίστων που προβλέπει η αστική νομοθεσία υπέρ των εργαζομένων, οδηγεί σε απόλυση. Για αυτά όμως δεν θα επεκταθώ. Αρμοδιότερος να μιλήσει είναι ο ίδιος ο Παλαιστίδης και οι συνάδελφοί του. Περνάω τώρα στο δεύτερο στοιχείο που έκανε αυτή την υπόθεση κάτι πολύ ευρύτερο από μια οποιαδήποτε εργασιακή διαφορά και για αρκετές μέρες αποτέλεσε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα.
Μία απόλυση –μολονότι αποτελεί μείζων γεγονός για τον ίδιο τον απολυμένο- συνήθως δεν βρίσκει χώρο ούτε στα μονόστηλα των εφημερίδων. Ένα τέτοιο γεγονός θεωρείται απλώς μέρος των αυτονόητων και καθημερινών απωλειών ενός χαμηλής έντασης πολέμου που διεξάγεται νυχθημερόν υπό καπιταλιστικές συνθήκες.
Με τη συνθήκη αυτή είμαστε λίγο-πολύ εξοικειωμένοι και την θεωρούμε, καλώς ή κακώς, περίπου αυτονόητη. Ωστόσο, αυτό που πολλοί δυσκολεύτηκαν να «χωνέψουν» και προσωπικά με ανάγκασε να πάρω θέση δημοσίως ήταν η εξοργιστική επιστολή των 49 διανοουμένων που στήριξαν τις εκδόσεις Άγρα."

Συνεχιζεται...

sniper είπε...

" 49 διανοούμενοι λοιπόν (αργότερα προστέθηκαν κι άλλοι) μεταξύ των οποίων και «βαριά ονόματα» που κατέχουν και διαχειρίζονται κρίσιμες θέσεις στα πανεπιστήμια, τον τύπο και τον εκδοτικό χώρο, αποφασίζουν αίφνης να πάρουν θέση για ένα «ταπεινό» -για τα δικά τους «υψηλά» ενδιαφέροντα- ζήτημα, αποφασίζουν να μιλήσουν με αφορμή την απόλυση ενός εργαζομένου. Προς έκπληξη κάθε εχέφρονως ανθρώπου όμως, η θέση που παίρνουν δεν είναι υπέρ του αντικειμενικά αδυνάτου, υπέρ αυτού δηλαδή που την επομένη της απόλυσης θα τεθεί αντιμέτωπος με το χειροπιαστό και διόλου θεωρητικό ζήτημα της επιβίωσης, αλλά τάσσονται στο πλευρό του εργοδότη. Ποιο είναι όμως το στοιχείο που προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτή την κίνηση; Ότι για πρώτη φορά ίσως με τρόπο τόσο ξεκάθαρο, ένα κομμάτι της διανόησης που μέχρι τώρα δεχόταν την μομφή της απάθειας και κατηγορούνταν ότι ζει σε ελεφάντινο πύργο, ξαφνικά βγαίνει από το χρυσό κλουβί της, κατεβαίνει από τα παρνασικά ύψη των πνευματικών της ενασχολήσεων και έρχεται σε επαφή με την πραγματική ζωή. Και τι έχει να μας πει; Ότι το δίκαιο είναι με το μέρος του εργοδότη. Ότι το ποιοτικό προϊόν των εκδόσεων Άγρα αποτελεί εχέγγυο πως σέβονται την εργατική νομοθεσία. Ότι η απεργία σπιλώνει το κύρος των εκδόσεων Άγρα και ότι αυτοί, οι υπογράφοντες, -και όχι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση- είναι σε θέση να γνωρίζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν οι αποθηκάριοι, οι πωλητές και οι κούριερ του εκδοτικού οίκου, και μπορούν να μας διαβεβαιώσουν ότι η επιχείρηση σέβεται τα εργασιακά δικαιώματα από την πρώτη μέρα της λειτουργίας της. Ένα πολύ κρίσιμο σημείο της επιστολής των 49, αλλά και της επιστολής των 18 που ακολούθησε, που μάλλον πέρασε απαρατήρητο είναι ότι και οι δύο επιστολές ΔΕΝ αναφέρουν πουθενά το όνομα του απολυμένου Ντίνου Παλαιστίδη. Ο εκδότης έχει όνομα, ο εκδοτικός οίκος επίσης, οι 49+18 έχουν ονόματα και βαρύγδουπες ιδιότητες, αλλά ο Παλαιστίδης και στα δύο κείμενα είναι απλώς «ένας εργαζόμενος» ή «ένας απολυμένος». Τι συνιστά αυτή η υποσυνείδητη παράλειψη; Τι υποδηλώνει το γεγονός ότι στη συζήτηση που ακολούθησε από κανέναν σχεδόν δεν επισημάνθηκε το φρικαλέο αυτό γεγονός; Είμαστε άραγε τόσο εξοικειωμένοι όλοι με την εικόνα του εργαζομένου ως το «ανώνυμο, αναλώσιμο παιδί για τα θελήματα;». Έχει ενσταλαχτεί σε όλους μας η βασική για το καπιταλιστικό στρατόπεδο αντίληψη ότι ο εργαζόμενος ζει και υπάρχει απλώς και μόνο για να εκτελεί μια συγκεκριμένη εργασία; (Είναι γνωστό πως σε όλους τους χώρους εγκλεισμού και ιδρυματισμού –είτε άτυπους είτε τυπικούς- το πρώτο που χάνει ο «έγκλειστος» είναι το πρόσωπο και το όνομά του). Προς το παρόν δεν προχωράω παραπέρα την σκέψη μου και ελπίζω στην κουβέντα που θα ακολουθήσει να πούμε κάτι και επ’ αυτού."

sniper είπε...

"Για να πάμε λίγο και στο θέμα της εκδήλωσης τώρα. Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση των διανοουμένων απέναντι όχι μόνο στην ταξική πάλη, θα έλεγα εγώ, αλλά απέναντι στα πεπραγμένα της δημόσιας σφαίρας; Αρχετυπικό παράδειγμα έντιμης στάσης διανοουμένου στον σύγχρονο κόσμο είναι ασφαλώς ο Εμίλ Ζολά και η θέση που πήρε με το περίφημο «Κατηγορώ» στην υπόθεση Ντρέυφους. Φυσικά, και πριν από τον Ζολά έχουμε παραδείγματα διανοουμένων που αγωνίστηκαν, διώχτηκαν ή ακόμα και πέθαναν για τις ιδέες τους, αλλά ο Ζολά αποτελεί σημαντικό παράδειγμα διότι τοποθετήθηκε δημόσια –και μάλιστα με μεγάλο προσωπικό τίμημα- για ένα ζήτημα που δεν τον αφορούσε άμεσα. Για μια υπόθεση, δηλαδή, που δεν τον αφορούσε ατομικά και δεν έθιγε ούτε τα συμφέροντά του, ούτε το έργο του, ούτε την πνευματική του δραστηριότητα. Χωρίς ηρωισμούς, μεγαλοστομίες και άστοχους ιστορικούς παραλληλισμούς, αυτό θα περιμέναμε να κάνει σε κάθε περίπτωση και ένας διανοούμενος σήμερα. Εκμεταλλευόμενος το δημόσιο βήμα που μπορεί να διαθέτει, αξιοποιώντας προσβάσεις και διαύλους δημόσιας έκφρασης που δεν διαθέτει ένας «κοινός θνητός» να πει αυτά που δεν θα μπορέσει ποτέ να πει δημοσίως ο εκάστοτε διωκόμενος. Αυτή ωστόσο είναι η μία όψη του νομίσματος. Στην άλλη όψη υπάρχει η εικόνα του διανοούμενου που προσκολλάται στην εξουσία, παραχωρεί εκδουλεύσεις και προσπορίζεται ασφαλώς τα ανάλογα οφέλη. Κι αν στο παρελθόν η εξουσία νοούνταν αποκλειστικά με όρους πολιτικής ισχύος, σήμερα, όπως εύστοχα επισήμανε ο Φώτης Τερζάκης, «η ισχύς στην οποία το πνεύμα προσκολλάται δεν είναι μόνο, ή κυρίως, αυτή των πολιτικών –η οποία στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό γίνεται όλο και περισσότερο θεαματική και κούφια- αλλά εκείνη των επιχειρηματιών». Αυτό νομίζω ότι συνέβη και στην υπόθεση Παλαιστίδη, οπότε 49 διανοούμενοι με απεριόριστη πρόσβαση στα ΜΜΕ έσπευσαν να υπερασπιστούν τον κ. Πετσόπουλο, που επίσης διαθέτει ικανές προσβάσεις στον δημοσιογραφικό χώρο. Το λυπηρό είναι ότι το μόνο αντίτιμο που είχαν να περιμένουν από αυτή τους την εκδούλευση, είναι μια επιμελημένη και καλαίσθητη έκδοση, μαζί με την ψευδαίσθηση της κατοχύρωσης μιας θέσης στην ιστορία των νεοελληνικών γραμμάτων, που πιστεύουν ότι θα τους προσφέρει η σύνδεση με έναν συγκεκριμένο εκδοτικό φορέα. (Εδώ νομίζω πως ο καθένας μπορεί να αναλογιστεί τι θα έπρατταν αν διακυβεύονταν κάτι πολύ σημαντικότερο γι’ αυτούς…) Ενδεχομένως σε κάποιους φαίνεται υπερβολική αυτή η θέση, αλλά αν ποτέ έτυχε να γνωρίσετε αντιπροσωπευτικά μέλη του συγκεκριμένου είδους διανοουμένων θα ξέρετε πως τα όσα λέω δεν απέχουν από την πραγματικότητα."

sniper είπε...

"Για να το γενικεύσω λίγο, θα έλεγα το εξής. Στη χώρα μας, από τον Δεκέμβρη και μετά βλέπουμε με διάφορες αφορμές ένα κομμάτι της διανόησης να παίρνει θέσεις με αντιδραστικό, τουλάχιστον, πρόσημο. Η συντηρητική στροφή πολλών διανοουμένων –εκ των οποίων αρκετοί έχουν αριστερές καταβολές- και η αναφανδόν προσχώρηση και ενσωμάτωσή τους στο Καθεστωτικό στρατόπεδο είναι κάτι που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας στα χρόνια που έρχονται. Όπως είπα και αλλού, μέχρι τώρα αναφερόμασταν με θλίψη στη σιωπή των διανοουμένων. Φοβάμαι ότι ο καιρός που θα παρακαλάμε να μην πάρουν θέση δεν είναι μακριά. Όσο για αυτούς που η δημόσια παρουσία τους με τα γραπτά τους ήταν προς μια προοδευτική και αριστερή κατεύθυνση, να πω μόνο το εξής: Το να καταγγέλλει κανείς την αδικία όταν συμβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ή να αναλύει ιστορικά και κοινωνιολογικά τις κοινωνικές δομές που την παρήγαγαν προ αιώνων έχει μεν την αξία του, αλλά το κρίσιμο είναι τι λέει κανείς όταν αυτή λαμβάνει χώρα εδώ, τώρα, δίπλα μας. Τα πραγματικά προβλήματα της ζωής δεν επιλύονται σε επιστημονικά συνέδρια και όποιος διανοούμενος δεν είναι διατεθειμένος να «λερωθεί» με τα «πεζά και ασήμαντα» ζητήματα της καθημερινότητας, καλά θα κάνει να σωπαίνει. Ειδάλλως, ας είναι έτοιμος να δεχτεί την κριτική που αρμόζει στη στάση του και ας μην μας κουνά επιτιμητικά το δάχτυλο ούτε να ανεμίζει σαν συγχωροχάρτι τα αριστερά του ένσημα. Σε τελική ανάλυση, είναι κανείς αυτό που κάνει και όχι αυτό που λέει. Θα ήθελα τώρα να περάσω σε ένα ζήτημα που με αφορά και συζητήθηκε αρκετά αυτόν τον καιρό. Μιλώ ασφαλώς για την μη δημοσίευση του κειμένου μου στην Αυγή. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για τον προσωπικό τόνο που θα έχουν τα λεγόμενά μου, αλλά είναι μια ευκαιρία να απαντήσω δημόσια σε όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν τις προηγούμενες ημέρες για αυτό το ζήτημα. Την απόλυση του Παλαιστίδη την πληροφορήθηκα από κάποιο ομαδικό μέιλ που μου είχε σταλεί από τον σύλλογο υπαλλήλων βιβλίου και χάρτου. Στις 17 ή 18 Φεβρουαρίου είδα στο διαδίκτυο το κείμενο των 49 το οποίο πραγματικά με εξόργισε. Δυσκολευόμουν να πιστέψω αυτό που διάβαζα. Βρήκα το τηλέφωνο του Παλαιστίδη, τον οποίο όπως είπα και στην αρχή δεν γνώριζα μέχρι τότε, μέσω ενός κοινού μας γνωστού και του είπα πως αν ο ίδιος έκρινε πως θα είχε κάποιο νόημα να γίνει μια συλλογή υπογραφών με αντίθετη τοποθέτηση από αυτή των 49, ευχαρίστως θα υπέγραφα. Όσο όμως ξαναδιάβαζα την ανακοίνωση στήριξης των εκδόσεων Άγρα και τα ονόματα που την υπέγραφαν, τόσο δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Στις 19 Φεβρουαρίου, είδα το κείμενο των 49 δημοσιευμένο στην εφημερίδα Αυγή που μέχρι τότε, αλλά και για αρκετές μέρες μετά όπως θα δούμε, δεν προέβαλε καθόλου την θέση του απολυμένου, όπως θα περίμενε κανείς από μια αριστερή εφημερίδα, και επειδή στο παρελθόν μου είχε γίνει μια ανοιχτή πρόταση συνεργασίας από τα Ενθέματα, με τη διαβεβαίωση πως μπορώ να γράφω ελεύθερα για όποιο θέμα θέλω, και πως τα Ενθέματα δεν λογοδοτούν στη διεύθυνση της εφημερίδας, σκέφτηκα πως αφού η Αυγή δημοσίευσε το κείμενο των 49 γιατί να μην δημοσιευτεί στην ίδια εφημερίδα και μια αντίθετη άποψη; Εξυπακούεται ότι αρχικά ενημέρωσα τον ίδιο τον Παλαιστίδη για την πρόθεσή μου –για να μην θεωρηθεί πως παριστάνω τον αυτόκλητο Ζορρό- ο οποίος μου είπε πως δεν είχε αντίρρηση. Στις 22 Φεβρουαρίου, λοιπόν, το μεσημέρι, και αφού εν τω μεταξύ επιβεβαίωσα ότι η παλιά πρόταση των Ενθεμάτων συνέχιζε να ισχύει, τους έστειλα το κείμενο."

sniper είπε...

"Στο σημείο αυτό θα ζητούσα την προσοχή σας γιατί πολλά ψέματα γράφτηκαν και ακούστηκαν. Το κείμενό μου είχα φροντίσει από την αρχή να είναι γύρω στις 1000 λέξεις (για την ακρίβεια ήταν 1094 και μάλιστα για λόγους πνευματικής εντιμότητας ενσωμάτωνα στο κείμενό μου και ολόκληρο το κείμενο των 49, ώστε να μην θεωρηθεί ότι διαστρεβλώνω τα λεγόμενά τους ή ότι τα παραθέτω αποσπασματικά), όσο ακριβώς είναι η «νόρμα» των λεγόμενων άρθρων άποψης στις αριστερές εφημερίδες. Στα δε Ενθέματα αρκετές φορές δημοσιεύονται και μεγαλύτερα κείμενα (μόνο την επίμαχη Κυριακή 28-2-2010 και την επόμενη μέτρησα γύρω στα 8 κείμενα ίδιου ή και μεγαλύτερου μεγέθους και όποιος θέλει μπορεί να επαληθεύσει τα λεγόμενά μου από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας). Συνεπώς, το ότι το κείμενό μου ήταν μακροσκελές, όπως έγραψε ο διευθυντής της Αυγής στις 26-2-2010, είναι το πρώτο τους ψέμα. Στις 22 Φλεβάρη, λοιπόν, από τα Ενθέματα με ενημέρωσαν πως εξαιτίας εσωτερικών διαφωνιών είχαν συμφωνήσει να μην πάρουν θέση επί του θέματος. Την επομένη, 23 Φλεβάρη, -και ενώ οι αντιδράσεις για την μέχρι τότε στάση της εφημερίδας σχετικά με την υπόθεση Παλαιστίδη αυξάνονταν (σημειωτέων, δημοσιεύτηκε και ένα δεύτερο κείμενο της Πόλυς Κρημνιώτη με σαφή τοποθέτηση υπέρ των εκδόσεων Άγρα)- μου είπαν ότι το κείμενο δόθηκε στον διευθυντή της Αυγής Νίκο Φίλη για να αποφασίσει αυτός (ενός ανδρός αρχή, βλέπετε). Την άλλη μέρα το βράδυ, στις 24 Φλεβάρη δηλαδή, και ενώ είχαν περάσει 56 ώρες από την αποστολή του κειμένου μου, με ενημέρωσαν ότι δεν μπορούν να δημοσιεύσουν αυτό το κείμενο, και πως αν θέλω να τους στείλω ένα άλλο μέχρι 400 λέξεις. Η επίσημη αιτιολογία ήταν πως έχουν και άλλα κείμενα για το θέμα (Προσοχή στον πληθυντικό εδώ. Έχει σημασία όπως θα δούμε παρακάτω.) Φυσικά αρνήθηκα. Τους είχα στείλει ένα κείμενο 1000 λέξεων που άνετα μπορεί να δημοσιεύσει μια καθημερινή εφημερίδα της οποίας η Κυριακάτικη έκδοση είναι 56 πυκνοτυπωμένες σελίδες. Θα μπορούσαν επίσης, αν το πρόβλημα ήταν το μέγεθος του κειμένου, να το βάλουν σε δύο συνέχεις, πράγμα που φυσικά δεν μου πρότειναν ποτέ. Είναι βάσιμη λοιπόν η κατηγορία περί λογοκρισίας; Ανοίγουμε το Λεξικό Μπαμπινιώτη και διαβάζουμε το λήμμα λογοκρισία: Λογοκρισία: η περιοριστική επέμβαση στην πνευματική δράση κάποιου. Ανοίγουμε και το Μείζον Ελληνικό Λεξικό στο ίδιο λήμμα και διαβάζουμε: Ο προληπτικός ή κατασταλτικός έλεγχος που ασκεί μια εξουσία στα […] έργα του γραπτού λόγου […] με σκοπό να εμποδιστεί η διάδοση πληροφοριών και ιδεών αντίθετων από τις αρχές και τις επιδιώξεις της. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε με τα λεξικά. Όποιος γνωρίζει πώς λειτουργούν οι εφημερίδες, ξέρει πως όποτε θέλουν να κόψουν ένα κείμενο επικαλούνται το μέγεθός του ή πληθώρα ύλης. Αυτή είναι η συνήθης πρακτική. Μα αν αυτή η δικαιολογία στέκεται για ένα περιοδικό με αραιή χρονικά κυκλοφορία, δεν στέκει με τίποτα για μια καθημερινή πολυσέλιδη εφημερίδα. Συνήθως δεν έχουν με τι να γεμίσουν την ύλη της εφημερίδας, όχι το αντίθετο. Και το συγκεκριμένο θέμα είχε αρχίσει να παίρνει τέτοιες διαστάσεις ώστε μια αριστερή εφημερίδα, αν ακριβώς δεν ήθελε να περιορίσει τις διαστάσεις αυτές, όφειλε να αφιερώσει λίγο χώρο. "

sniper είπε...

" Η πανηγυρική επιβεβαίωση της εκτίμησής μου ότι δεν ήθελαν να δημοσιεύουν το κείμενο εξαιτίας του περιεχομένου του ήρθε στα Ενθέματα της 26 Φεβρουαρίου. Σε αυτό το φύλλο ξαναδημοσιεύτηκε το κείμενο των 49 (που ήδη είχε μπει μια φορά στην Αυγή), ξαναδημοσιεύτηκε το κείμενο των 18 (που επίσης είχε δημοσιευτεί μία φορά στην Αυγή) –για αυτά φαίνεται φτάνει και περισσεύει ο πολύτιμος χώρος της Αυγής, ώστε δημοσιεύτηκαν δύο φορές, για να τα εμπεδώσουμε προφανώς μιας και από το σχολείο γνωρίζουμε το ρητό ότι «η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως»- μαζί με ένα κατά τη γνώμη μου χλιαρό και ισορροπιστικό κείμενο του Στρατή Μπουρνάζου, που τοποθετούνταν υπέρ του Παλαιστίδη. Να σας θυμίσω μόνο ότι στην απάντησή τους για μη δημοσίευση του κειμένου μου, επικαλούνταν τα πολλά κείμενα που είχαν για το θέμα. Λυπάμαι, αλλά όσο κι αν έψαξα σελίδα προς σελίδα την εφημερίδα, δεν κατάφερα να βρω κάποιο άλλο κείμενο. Αν κάποιος από εσάς βρήκε, παρακαλώ ας με ενημερώσει.
Εδώ ανοίγω μία παρένθεση για να θέσω ένα ρητορικό ερώτημα: Το κείμενο του Μπουρνάζου που δημοσιεύτηκε στις 28-2 μαζί με μια έντιμη και αξιοπρεπή τοποθέτηση της συντακτικής ομάδας των «Αναγνώσεων» της Αυγής που δημοσιεύτηκε την ίδια μέρα ήταν τα πρώτα κείμενα που μπήκαν στην Αυγή και τοποθετούνταν, με τρόπο που σηκώνει πολύ συζήτηση όσον αφορά στο πρώτο, υπέρ του Παλαιστίδη. Το ερώτημά μου είναι το εξής: Ο Παλαιστίδης απολύθηκε στις 13 Ιανουαρίου. Το κείμενο των 49 βγήκε στο διαδίκτυο στις 17 Φεβρουαρίου και μπήκε στην Αυγή στις 19 Φεβρουαρίου. Πόσες μέρες χρειάζεται ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος για να συντάξει ένα κείμενο 800 ή 1000 λέξεων; Και αν θέλουν να κάνω το ερώτημά μου ακόμα πιο συγκεκριμένο, ρωτάω: Αν δεν είχε αναπαραχθεί ευρέως στο διαδίκτυο το κείμενο που έγραψα, με το υστερόγραφο που το συνόδευε, και δεν ακολουθούσε γενική κατακραυγή, θα βλέπαμε έστω και μια ήπια τοποθέτηση υπέρ Παλαιστίδη στην «ανεξάρτητη εφημερίδα της Αριστεράς»; Η ποσότητα ψεμάτων που καταναλώνουμε καθημερινά από τα ΜΜΕ είναι υπερβολική. Ας μην μας θεωρούν τουλάχιστον αφελείς. Κλείνει η παρένθεση.
Να προσθέσω μόνο για την ιστορία πως είμαι σε θέση να γνωρίζω πως κι άλλοι άνθρωποι προσπάθησαν να δημοσιεύσουν κάτι υπέρ του Παλαιστίδη σε άλλες εφημερίδες και με κάποιον μαγικό τρόπο αυτό δεν κατέστη εφικτό. Να πω επίσης πως διάφοροι φίλοι προσπάθησαν καλοπροαίρετα να βάλουν το κείμενό μου σε κάποιες άλλες εφημερίδες, πράγμα που επίσης δεν κατέστη δυνατό, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (7 Μαρτίου). Αν για ένα «ελλάσων» ζήτημα –σύμφωνα με τα γραφόμενα του διευθυντή της Αυγής στις 26 Φεβρουαρίου- συμβαίνουν αυτά, φανταστείτε τι συμβαίνει στα μείζονα. Για να τελειώνω όμως -και συγνώμη που μακρηγόρησα καθώς για τα τον προσωπικό τόνο σε ορισμένα σημεία- έχω να πω το εξής. Ο αγώνας του Ντίνου Παλαιστίδη και του σωματείου βιβλιοϋπαλλήλων μάς δείχνει το εξής σημαντικό. Στα δύσκολα χρόνια που έρχονται, δεν είναι μάταιο να αγωνίζεται κανείς για τα αυτονόητα. Ασχέτως από «νίκες» και «ήττες», όποιος δεν παλέψει σαν τον Παλαιστίδη (για να κάνω κι ένα λογοπαίγνιο) είναι ο πραγματικός χαμένος.
Ο Ντίνος και οι συνάδελφοί του που του συμπαραστάθηκαν, αν μη τι άλλο κέρδισαν την αξιοπρέπειά τους• κι αυτό δεν είναι λίγο."

Αυτο τι κειμενο σας διαβασαν?

partydog είπε...

Αν θέλετε να δείτε πως δουλεύουν τα 1οβάθμια σωματεία ρίξτε μια ματιά στο Σωματείο Εμποροϋπαλήλων Ν. Θεσσαλονίκης. Συνεχείς αγώνες για όλους τους εργαζομένους, περιφρούρηση μεγάλων πολυκαταστημάτων πριν από κάθε απεργία, δικαστήρια με εργοδότες. Τον περασμένο χρόνο ανάγκασε τον Φωκά να πάρει πίσω απόλυση εργαζόμενης που μιλούσε για το Σωματείο μέσα στο κατάστημα. Και ο Φωκάς είναι από τα πιο σκληρά αφεντικά στο εμπόριο στη Θεσσαλονίκη. Κινητοποιήσεις στα μαγαζιά του Αρβανιτίδη. Δείτε τα links, το τελευταίο έχει και βιντεάκι:http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5515659&publDate=23/2/2010

http://www.inews.gr/88/choris-telos-oi-apolyseis-sta-SUPER-MARKETS-arvanitidiso-ergasiakos-mesaionas-echei-edraiothei-gia-ta-kala.htm

http://polites-ampelokipon.blogspot.com/2010/02/supet-market.html
Και υπάρχουν και εξελίξεις σ'αυτό το θέμα που δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα αλλά θα σας ενημερώσω σύντομα.
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ 1οΒΑΘΜΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΜΕ!
Αυτά ως απάντηση στον κομμουνιστή του ΝΑΡ για μας που δήθεν έχει κολλήσει η φαιά ουσία μας στο '56.

KOMMANTO είπε...

"υπό το πρίσμα της καταγγελίας του ακατάσχετου βερμπαλισμού του και της αριστερίστικης υπερεπαναστατικότητάς του χωρίςα\ αυτή να πατά πουθενά..."

Ρε Κομμουνιστή του ΝΑΡ κούνα λίγο το κεφάλι σου. Κάνει γκλούκου γκλούκου??

Ακατάσχετο βερμπαλισμό και αριστερή υπερεπαναστατικότητα δεν είχε ο Σάββας όταν ήταν στο ΜΕΡΑ? Τότε δεν ήσουν περήφανος που ήσουν μαζί στο μέτωπο με έναν "διεθνούς βεληνεκούς μαρξιστή διαννοούμενο"?

Τώρα που είσαι με το ΣΕΚ και τους μηδενικούς θεωρητικά συσπειρωσάδες είναι βερμπαλιστής υπερεπαναστάτης??

Η δική σου υπερεπαναστατικότητα δηλαδή που πατάει? Στα 30 χιλιάρικα της ανταρσυα?

Τέτοιες κκεδίστικες συμπεριφορές προς "πρώην" συντρόφους δείχνουν τα όριά σου φιλαράκο

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

κομμάντο, το ΕΕΚ είναι σύμμαχος του ΝΑΡ στις κινήσεις γειτονιάς και στα εργατικά σχήματα.. απο κει και πέρα, τον Σάββα τον υπερασπίζομαι σαν αριστερό διανοούμενο, όπως και το ΕΕΚ σαν κομμουνιστική οργάνωση! Αλλο αυτό και άλλο το ότι πιστεύω πως πετάει στα σύννεφα... Αυτά έλεγα και όταν υπήρχε το ΜΕΡΑ. Και ο βασικός λόγος που το ΜΕΡΑ δεν μπορούσε να πάει πουθενά ήταν ακριβώς ο σεχταρισμός του (και του ΝΑΡ εκέινη την περίοδο και ευτυχως που το ΝΑΡ έκανε στροφή, το αναγνωρίζω)...

Επίσης, δεν είπα ποτέ πως την ταξική πατέντα την εχει μόνο η 'πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων'. Σαφώς και το ΠΑΜΕ έχει ταξικά περιεχόμενο... Αλλά ευτυχώς ΔΕΝ είναι πλέον μόνο του το ΠΑΜΕ...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Από το σωματείο έκρινα το κομμάτι της πολιτικής δουλειάς κι όχι την αγωνιστικότητά του, για όποιον καταλαβαίνει ελληνικά είναι φανερό νομίζω. Αν φέρουν ευθύνη και τρεις ναρίτες για αυτή την κατάσταση τόσο το χειρότερο.

Καμάρι το λέω βασικά γιατί είναι το πιο δυναμικό από τα περίφημα πρωτοβάθμια και με δικό του κάλεσμα έβγαιναν πολλές διακριτές συγκεντρώσεις (τον καιρό που κάνατε τέτοιες).

Κατά τα άλλα όποιος μπερδεύει τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό με τις διαγραφές είναι άξιος της μοίρας του. Κι επειδή τόσο εργατικό πολιτισμό δεν τον αντέχω κράτα τον μάρσιπό σου για το επόμενο κείμενο και το μεμονωμένο περιστατικό με το λιοδάκη.

-Αυτή ακριβώς είναι η εισήγηση του δεσποινιάδη και μάλλον την αδίκησα με τις σημειώσεις που πρόλαβα να κρατήσω.

Ανώνυμος είπε...

Μια επισημανση γιατι αναφερθηκε απο τον Κομ. του Ναρ οτι το επιχηρισιακο της WIND πηρε πισω την απολυση της Κολιουση. Επειδη εφαγα τις σολες μου ολο το καλοκαιρι με το Σ.Ε.Τ.Η.Π. και το ΠΑ.Μ.Ε και ειχαμε αποκλεισει τοσες φορες και την WIND στην Κιφησσιας (που μεταξυ μας ειναι ενα οικοδομικο τετραγωνο ολοκληρο με 4 τουλαχιστον Κτιρια τεραστια και καμια 10αρια εισοδους,το επιχηρισιακο ουτε στον υπνο του δεν μπορει να το αποκλεισει,αλλα ουτε καν ηταν εκει καμια απο τις φορες που πηγαμε) αλλα και την WIND της λεοφωρου Καβαλας.δεν λεω οτι το επιχειρησιακο δεν εκανε καμια κινηση αλλα μην τρελαθουμε κι'ολας, επισης δεν ειναι τυχαιο οτι η Ολγα Κολιουση ειναι το μοναδικο μελλος του ΚΚΕ και εκλεγμενη ΚΑΙ στο Σ.Ε.Τ.Η.Π. που ειναι εκλεγμενη στο επιχειρισιακο σωματειο και δεχτηκε αυτη την εκδικιτηκη απολυση,σε μια περιοδο που το Σ.Ε.Τ.Η.Π. ειχε ανεβασει τη δουλεια του στην συγκεκριμενη εταιρια. Δεν τα λεω ολα αυτα για να απαξιωσω το επιχειρισιακο,αν και ειναι γεγονος οτι δεν συμφωνω με τετοιου ειδους σωματεια,αλλωστε οταν ειχε κυρηξει απεργια στην WIND το επιχειρισιακο εκει ειμασταν και εμεις και βοηθησαμε τους συναδελφους να την κρατησουν οσο ποιο πολυ γινοταν,αλλα οχι να λεμε οτι πηρε πισω και την απολυση.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Συντρόφια 1. Το ΣΕΤΗΠ έκανε αγώνα για την Ο. Κολιούση που είναι και μέλος του, αλλά το επιχειρηδιακό της wind είναι αυτό που έχει κόσμο της wind και που κράτησε γερά το ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ... Αυτό ακριβώς εξασφαλίσαμε στην ΑΓΡΑ και ο αγλωνας νίκησε... Ελιναι καιρός όλους τους συνδικαλιστές κομμουνιστές να μας απασχολήσει ΚΥΡΙΑΡΧΑ το ΠΩΣ θα οικοδομούμε μέσα στος χώρους δουλειάς ισχυρό μέτωπο! Είναι η ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ πλευρά για την νικηφόρα εκβαση των αγώνων ενάντια στις απλύσεις. Όσο και αν έχουμε εξωτερική συμπαράσταση, εάν δεν οικοδομούμε ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ δεν θα καταφέρνουμε την συσπείρωση των εργατών και άρα τη νίκη! 2. Δεν μπερδεύω τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό με τις διαγραφές...Πλην όμως, το γράμμα των 18 (Ε. Μπιτσάκης, Σάββας κλπ) ΔΕΝ αποτελεί λόγο για διαγραφή πως να το κάνουμε...Αποτελεί λόγο για ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ άλλα όχι για διαγραφή... 3. Η ΟΒ της ΝΚΑ στήριξε Πατέλη για της εκλογές του οργάνου των καθηγητών του Π. Κρήτης -σωστά κατά την γνώμη μου- και ο Σύντροφος Λιοδάκης -λάθος παλι κατ εμέ- διαφώνησε ριζικά...

Από όλα αυτά βγαίνει το εξής συμπέρασμα κατά τη γνώμη μου: Χίλιες φορές προτιμότερο μια εσωτερική διαπάλη μιας οργάνωσης ΟΤΑΝ ΑΥΤΗ ΑΦΟΡΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ να διεξάγεται δημόσια -χωρίς όμως να ακυρώνει την εφαρμογή στην πράξη των αποφάσεων της πλειοψηφίας- γιατί αυτό βοηθά στο καταστάλαγμα των σωστών απόψεων που αναδεικνύονται απο τη ζωή, παρά αυτές οι αντιπαραθέσεις να μένουν κλειστές και εν τέλει άγονες και για την συγκεκριμένη οργάνωση και για το κίνημα...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρε αρχηγέ αρχίζω να κουράζομαι.
Λέω για δημοκρατικό συγκεντρωτισμό δηλ ότι δε μπορεί να κάνει και να λέει ό,τι θέλει ο καθένας κι εσύ μου λες δεν είμαστε ανθρωποφάγοι να τον διαγράψουμε. Σου λέω μην ταυτίζεις τον δσ με τις διαγραφές και μου λες δεν το κάνω.
Λυπήσου με.

Δεν είναι δυνατόν να λέει όποιος θέλει τα δικά του να εκθέτει έναν χώρο κι η ζωή να συνεχίζεται σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Κάποιοι λένε ότι πιο πολλές ήταν οι ανακοινώσεις για τους 18 παρά για τον παλαιστίδη. Λοιπόν ας το αντιστρέψουμε. Πιο πολύ σάλιο και μελάνι καταναλώσατε για να πείτε μη δαιμονοποιείτε τους 18 παρά για να κάνετε μια στοιχειώδη κριτική.
Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Και ξαναλέω αν αυτά τα είχε κάνει κάποιος από το κόμμα θα είχε γίνει το έλα να δεις.

Έλεος πια. Μπορεί όποιος θέλει να κρυφτεί πίσω απ' το δάχτυλό του το μεσαίο, αλλά ας μην το υψώνει και στη νοημοσύνη μας.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

απολίθωμα, αν το ΝΑΡ λειτουργούσε με δ.σ. ο Ευτύχης θα ήταν παρελθόν... Η πολιτική κουλτούρα των ελλήνων κομμουνιστών στην πλειοψηφία τους, δεν μπορεί να σηκώσει την παραμικρή διαφοροποίηση, γιατί όλα ανάγονται πάντα, σε ζητήματα αρχής, είτε είναι, είτε δεν είναι τέτια....

Μου λες 'αν το κόμμα είχε μέλη του με την ίδια συμπεριφορά θα είχε γίνει το έλα να δεις'.. Και γω σου απαντάω, πως δεν έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά... Αλλά για δες! ενώ στο ΝΑΡ υπάρχει δημόσια αντιπαράθεση -και γόνιμη πιστεύω- γύρω από διάφορα ζητήματα που απασχολούν το κίνημα, το ΚΚΕ καρατομεί ΜΟΝΟ τις πολιτικές διαφωνίες ή/και διαφοροποιήσεις...Και εδώ σου έφερα το παράδειγμα του Ρογκάκου: Εκανε τις χίλιες δυο παρανομίες και βρωμιές, αλλά το ΚΚΕ τσιμουδιά...Μόλις όμως πάει κάποιος αγωνιστής-μέλος του να ψελλίσει οποιαδήποτε πολιτική ένσταση δημόσια, πέφτουν πάνω του τα ανώτερα όργανα να τον φάνε...

Για το θέμα των διανοουμένων, ανάρτησα το κείμενο της κλαδικής ΟΒ του ΝΑΡ που νομίζω τοποθετεί το όλο θέμα στη σωστή του διάσταση...Οντως οι διανοούμενοι -και οι αγωνιστές διανοούμενοι- πολλές φορές ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, έχουν και αυτοί τους οικονομικούς καταναγκασμούς τους, είναι και αυτοί αλλοτριωμένοι...Το θέμα είναι α. Τους ακολουθούμε τυφλά και πιστά;; Οχι! Τους διαβάζουμε, παιρνουμε από αυτούς ό,τι καλύτερο μπορούν να δώσουν και τους βοηθάμε από την άλλη, στο να μην ξεκόβονται από το κίνημα! β. Τι γίνεται όταν οι διανοούμενοι είνΑΙ ηγέτες (όπως ο Σάββας) οργανώσεων;;
Δεν εφαρμόζουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά... Τους κριτικάρουμε, οπως θα κριτικάραμε τον οποιονδήποτε.. Ε, αυτό κάναμε.. Το γράμμα των 18 είναι λάθος και αυτό το λέμε από την αρχή..Αρνούμαστε όμως κατηγορηματικά τις εκφράσεις 'διανοούμενου του κώλου' κλπ κλπ σαν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ!!!!!

Εξέθεσε το ΝΑΡ ο Ευτύχης;; Εαν η τοποθέτησή του ήταν με την εργοδοσία ΝΑΙ. Ηταν όμως;;; Οχι! Η τοποθέτηση του αυτη, ήταν μεσοβέζικη (παιρνοντας θέση όμως ξεκάθαρα υπέρ της επαναπρόσληψης).. Αντίστοιχα ο Λιοδάκης εκθέτει την ΟΒ της ΝΚΑ;; Λέω πως μπορεί να δημιουργεί δημόσια αντιπαράθεση αλλά ΤΕΛΙΚΑ δεν εκθέτει την ΝΚΑ..Γιατί;; Γιατί το ερώτημα του τι στάση κρατά η Σπουδάζουσα ΣΥΝΟΛΙΚΑ στις εκλογές των ΔΕΠ (εαν δεν απατώμαι -εχω φύγει χρόνια από τα σπουδαστικά), είναι ναι μεν λυμένο πάλι ΓΕΝΙΚΑ, άλλα όταν προκύπτει ένας Πατέλης τι κάνεις;; Τον καταψηφίζεις;; Να η ζωή που είναι λίγο πιο σύνθετη...

partydog είπε...

Συγνώμη που σας αποσπώ από την αντιπαράθεσή σας, αλλά ήθελα να σας ενημερώσω για το ζήτημα του Αρβανιτίδη ότι το Σωματείο πήρε πίσω την μία απόλυση στη Θεσσαλονίκη. Ο εργοδότης υποχώρησε και ζήτησε συνάντηση, όπου την πήρε πίσω. Δυστυχώς οι υπόλοιποι συνάδελφοι δεν θέλαν να δώσουν τα ονόματά τους στο Σωματείο για να διεκδικήσουν επαναπρόσληψη γιατί φοβόντουσαν και έλεγαν "ε!τι θα καταφέρετε στο κάτω κάτω;"

Να λοιπόν τι κατάφεραν!

Ανώνυμος είπε...

καλα,αυτα που λες για οργανωση απο τα μεσα με επιχειρισιακα σωματεια ειναι αναξια σχολιασμου. Αν εχεις δουλεψει εστω και για λιγο καιρο σε εταιρια που υπαρχει επιχειρισιακο ουτε καν θα τολμουσες να το αναφερεις,και μαλιστα σαν βασικο αξονα συνδικαλιστικης δρασης του κομματος σου.το ποιο ευκολο πραγμα να ελεξει ενας εργοδοτης ειναι ενα επιχειρισιακο σωματειο.εγω σε 2 εταιριες μεγαλες εχω παει και στις 2 πρωτη παραταξη ηταν τα τσιρακια του αφεντικου( αυτα δεν ισχυουν για το σωμ της WIND,αυτο αντεχει ακομα). επισης οργανωση απο τα μεσα εχεις μια χαρα με παραρτημα η σωματειακη επιτροπη του κλαδικου σωματειου οπως καναμε εμεις και λουτουργουσε μια χαρα (και λειτουργει ακομα απο οτι μαθαινω μιας και αλλαξα δουλεια). τελος παντων κατι παραπανω για την αντιπαραθεση επιχειρησιακου/ομοιεπαγκελματικου με το κλαδικο δεν χρειαζεται,μεχρι και 5χρονο καταλαβαινει τη διαφορα.
Εγω να σου πω την αληθεια,αν δεν υπηρχε η αναγκη του ετεροπροσδιορισμου απο την εξωκοινοβουλευτικη σε σχεση με το ΚΚΕ πιστευω ουτε εσεις οι ιδιοι θα επιλεγατε αυτα που λες.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καταρχάς τα περί διανοούμενων του κώλου ήταν ο τόνος του κοινού από τα κάτω κι αυτό θα αρκούσε για να σε προβληματίσει για την πολιτική δουλειά του σωματείου. Ίσως μέσα σου να τα καταφέρνεις καλύτερα απ' ό,τι στη δημόσια απολογητική που τη βαφτίζεις γόνιμη αντιπαράθεση.

Κατά δεύτερον αμφότεροι εκθέτουν τον χώρο τους κι ακόμα περισσότερο ο λιοδάκης που δεν λέει απλώς την άποψή του, κάνει κάτι που ανοίγει την κουβέντα τι είναι ο αριστερός σήμερα και ποιος μπορεί τελικά να θεωρείται τέτοιος.

Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι με τη λογική ο καθένας να κάνει ό,τι του καπνίσει και να έχει ακαταλόγιστο. Μου θυμίζει προυντονική ομοσπονδία ανθρώπων που ενώνονται σχηματικά και τυπικά με ανώτατη οργανωτική αρχή τον αστικό ατομικισμό.

Περισσότερα στο επόμενο κείμενο για να καταλάβουν κι οι υπόλοιποι γιατί μιλάμε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥΠΑΛΛΗΛΩΝ



Όταν με πήρε ο συνάδελφος Παλαιστίδης και μου πρότεινε να είμαι ομιλητής στη σημερινή εκδήλωση, κατέβηκα στη βιβλιοθήκη μου για να βρω τα βιβλία που είχαν σχέση με το θέμα, έχοντας συνείδηση ότι πρόκειται για ένα θέμα δύσκολο κι απαιτητικό. Ένα θέμα που δεν μπορεί να προσεγγίζεται σχηματικά ή απλοϊκά κι έχει απασχολήσει –και θα συνεχίσει να απασχολεί– το εργατικό και ριζοσπαστικό κίνημα, την Αριστερά και τις δυνάμεις της κοινωνικής και επαναστατικής χειραφέτησης, καθώς δεν λύνεται διά μιας και για πάντα κι ούτε κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι διαθέτει την πυξίδα του εξασφαλισμένα «ορθού δρόμου».
Από τα βιβλία που εντόπισα και ξεφύλλισα πρόχειρα, με τη φόρτιση που εκ των πραγμάτων δημιουργούσε η στάση ορισμένων διανοουμένων απέναντι στην ταξική αναμέτρηση που διεξαγόταν για την απόλυση του Ντίνου, μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το βιβλίο του Πέρυ Άντερσον Δυτικός Μαρξισμός, το οποίο αναφέρεται στους διανοούμενους – όχι μόνο τους μαρξιστές.
Και καθώς ανέβαινα τη σκάλα για να τα κοιτάξω πιο καλά και να προετοιμάσω την ομιλία, θυμήθηκα ένα μικρό βιβλιαράκι που είχα διαβάσει παλιά και με είχε εντυπωσιάσει. Κάπου το ξετρύπωσα. Ήταν Οι ευνοούμενοι του Μίδα, του Τζακ Λόντον. Σε αυτό υπήρχε ένα διήγημα με τίτλο «Πέρα από τις ράγες». Εκεί, ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας μιλάει για τις ράγες που χώριζαν το Σαν Φρανσίσκο στα δύο: από τη μια, υπήρχε η βιομηχανική περιοχή, με τα εργοστάσια και τα σπίτια των προλετάριων, κι από την άλλη, τα πανεπιστήμια, τα σπίτια των αστών, των εύπορων και των πανεπιστημιακών. Ήρωάς του είναι ένας διακεκριμένος καθηγητής κοινωνιολογίας, ο οποίος, προσπαθώντας να αντλήσει υλικό για τα βιβλία του –στα οποία, βέβαια, προσέγγιζε τα πράγματα που αφορούν το εργατικό ζήτημα από αστική σκοπιά– περνούσε τις ράγες, μεταμορφωνόταν σε εργάτη και συμμετείχε ως τέτοιος στη ζωή των εργατών.
Θα ήταν, λοιπόν, λογική μια συναισθηματικά φορτισμένη τοποθέτηση• αφού μια ομάδα ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης τάχθηκε απέναντί μας κι ανοιχτά υπέρ του εργοδότη, θυμίζοντάς μας –για να σταθούμε μόνο σε πρόσφατα παραδείγματα– τον εσμό των διανοουμένων και των καλλιτεχνών που στήριξαν τον «εκσυγχρονισμό» του Σημίτη ή τους βομβαρδισμούς των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο Ιράκ και στη Γιουγκοσλαβία,
Κι ακόμη, αφού μια άλλη ομάδα πνευματικών ανθρώπων, με συνεισφορά στη θεωρία της εργατικής χειραφέτησης και στάση σαφώς διαφοροποιημένη από εκείνη των ταγών του συστήματος και των λειτουργών του πανεπιστημίου της αγοράς και των κοινοτικών προγραμμάτων, κινήθηκε σε μια οδό «ίσων αποστάσεων» τόσο απέναντι στον απολυμένο συνάδελφο (που υποστήριξαν ότι έπρεπε να επαναπροσληφθεί) όσο και στον εργοδότη (που θεωρούσαν ότι πρέπει να προστατευτεί από το διασυρμό και την απαξίωση) – μια στάση που σε μια ετεροβαρή σχέση, όπως η σχέση εργοδότη-εργάτη, λειτουργεί αντικειμενικά υπέρ του ισχυρού πόλου της.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εντούτοις, αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι, δεν πιστεύω ότι πρέπει να μείνουμε σε μια αντίδραση που εξορμάται μόνο από το θυμικό. Δεν μπορούμε να αρκεστούμε σε μια αβαθή και ισοπεδωτική προσέγγιση και σε ένα εξίσου αβασάνιστο ανάθεμα στους διανοούμενους γενικά, σε μια στάση που διαγράφει με μια μονοκοντυλιά ή περιφρονεί χρήσιμες συνεισφορές για το εργατικό κίνημα και τη θεωρητική και πολιτιστική του ταυτότητα– ακόμη και κάποιων από τους 49, πολύ περισσότερο αρκετών από τους 18– και η οποία πολύ εύκολα μπορεί να διολισθαίνει σε ανάθεμα στη θεωρία γενικά, και στη θεωρία της εργατικής χειραφέτησης και της επαναστατικής απελευθέρωσης ειδικότερα, σε απόσυρση του εργατικού κινήματος από την αναμέτρηση με τον ταξικό αντίπαλο στο πεδίο των ιδεών, των αξιών, της κουλτούρας, της τέχνης, της επιστήμης, της φιλοσοφίας.
Και δεν το πιστεύω για τρεις πολύ σημαντικούς λόγους, οι οποίοι συνδέονται κατά βάση όχι με το παρελθόν αλλά με το παρόν και το μέλλον του ζητήματος που συζητάμε. Πρώτον, γιατί η σχέση διανόησης και εργατικού κινήματος συνδέεται εκ των πραγμάτων με ένα πολύ πιο καίριο πρόβλημα: τη σχέση εργατικού κινήματος και θεωρίας. Δεύτερον, γιατί η σχέση διανόησης και ταξικής πάλης, στη σημερινή εποχή, εκδηλώνεται με πολύ διαφορετικό τρόπο από ό,τι παλιότερα. Και τρίτον, γιατί το κύριο πρόβλημα του κινήματος δεν είναι να μείνει σ' ένα πρώτο επίπεδο, καταγγέλλοντας τα 49 «εξαπτέρυγα» της εργοδοσίας στην Άγρα ή αντιδρώντας στην καταφανώς λαθεμένη πρωτοβουλία των 18. Είναι να ερμηνεύσει γιατί γίνεται αυτό, ποιοι κοινωνικοί, οικονομικοί, πολιτισμικοί και γνωσιολογικοί παράγοντες βρίσκονται στο υπόβαθρό του.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ας προσπαθήσω, όμως, να γίνω πιο συγκεκριμένος.
Καταρχήν, για την πρώτη πλευρά, τη σχέση του εργατικού κινήματος με τη θεωρία και την παρέμβασή του στη μάχη των ιδεών και της κουλτούρας. Σχετικά με το ζήτημα αυτό, το κίνημα έχει να επιδείξει λαμπρές αλλά και τραγικές εμπειρίες: στιγμές όπου η θεωρία και η καλλιτεχνική δημιουργία της εργατικής χειραφέτησης (συμπυκνωμένες στη στάση και στην παραγωγή συγκεκριμένων διανοητών ή καλλιτεχνών) συναντήθηκαν με το εργατικό και το επαναστατικό κίνημα, του έδωσαν φτερά, αλλά και άντλησαν δύναμη απ’ αυτό• όμως, και στιγμές όπου η ριζοσπαστική-επαναστατική θεωρία και η προοδευτική τέχνη, από τη μια, και το ταξικό εργατικό κίνημα, το ίδιο το υποκείμενο της κοινωνικής χειραφέτησης, από την άλλη, βρίσκονταν σε διάσταση ή και σε σύγκρουση, με συνέπεια να μετατραπούν η μεν πρώτη σε ακαδημαϊσμό, ελιτισμό και σχολαστική περιδίνιση μακριά από την πραγματική ζωή, την πάλη και τα ερωτήματά τους, το δε δεύτερο σε μια ακτιβίστικη, οικονομίστικη δράση, με κοντά ποδάρια και χαμηλούς ορίζοντες.
Από αυτόν τον απόλυτο διχασμό κινήματος και θεωρίας, δράσης και αναζήτησης, χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας, από την ύπαρξη ενός χάσματος ανάμεσα στην ταξική πάλη στο πεδίο της παραγωγής και της οικονομίας και στην ταξική πάλη στο πεδίο των ιδεών και του πολιτισμού, ο μόνος ωφελημένος είναι το σύστημα της αστικής κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του και γενικότερα η αναπαραγωγή του. Στο βαθμό που διατηρείται και βαθαίνει αυτό το χάσμα –και η αστική τάξη κάνει τα πάντα προς αυτή την κατεύθυνση– η θεωρητική και επιστημονική παραγωγή γίνεται αποκλειστικό προνόμιό της είτε λειτουργεί προς όφελός της (με τη στενή-στρατευμένη ή με την ευρεία έννοια) είτε εξαντλείται στα όρια μιας ευαίσθητης μεν, μαρξίζουσας ίσως, διορατικής πιθανώς, αλλά πάντως πολιτικά ανώδυνης θεωρητικής παραγωγής, που δεν μπορεί να συνεγείρει τις μαχόμενες προλεταριακές μάζες. Κι από την άλλη, το εργατικό κίνημα εξαντλείται απλώς στις –καθοριστικές προφανώς, αλλά όχι επαρκείς– μάχες τού σήμερα για τις υλικά νοούμενες εργατικές ανάγκες, όντας κι αυτό από την πλευρά του ανώδυνο κι αδύναμο για πιο «μεγάλα πράγματα».

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αν, όμως, το σύστημα της μισθωτής εργασίας και της ταξικής καταπίεσης έχει συμφέρον από την ύπαρξη και την εμβάθυνση του χάσματος ανάμεσα στην πρωτοπόρα θεωρία και την πρωτοπόρα τάξη, στις πρωτοπόρες ιδέες και την πρωτοπόρα δράση, στους «κουλτουριάρηδες» και τους χειροτέχνες, σίγουρα το εργατικό κίνημα, οι δυνάμεις της εργατικής χειραφέτησης και κοινωνικής απελευθέρωσης έχουν κάθε συμφέρον να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα. Και για να γεφυρωθεί, χρειάζονται προσπάθειες και από τις δύο πλευρές. Χρειάζεται και η ριζοσπαστική θεωρία και οι διανοούμενοι να «κοιτάξουν πιο χαμηλά», να γίνουν πιο «πεζοί», να «διαβούν τις ράγες» και να μπουν ανάμεσά μας –όπως ο ήρωας του Λόντον– αλλά χρειάζεται και το εργατικό κίνημα να «κοιτάξει πιο ψηλά», να δηλώσει «παρών» όχι μόνο στο πεδίο της καθημερινής πάλης αλλά και στην πάλη των ιδεών και του πολιτισμού, να ενσωματώσει αυτή την πλευρά στην πρακτική του.
Τούτη η συνάντηση, για να είναι ουσιαστική, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, χρειάζεται να οικοδομηθεί με νέους όρους και τρόπους, σε πιο γόνιμη βάση, στην καθημερινότητα του κινήματος. Αλίμονο αν μας αρκούσε η κλασική έννοια του στρατευμένου διανοούμενου και καλλιτέχνη. Αν, δηλαδή, τοποθετούσαμε κάποιον άνθρωπο του πνεύματος σχεδόν αυτόματα και διαχρονικά στο «δικό μας στρατόπεδο», μόνο και μόνο επειδή λέει «ζήτω οι εργάτες» ή «ζήτω το κόμμα» (το όποιο κόμμα), επειδή υπογράφει διάφορα κείμενα στήριξης, επειδή θήτευσε ή θητεύει στην Αριστερά ή στο μαρξισμό (όπως τον εννοεί ο καθένας), επειδή είναι στο πρώτο πανό μιας διαδήλωσης, επειδή ζωγραφίζει μουτζουρωμένα χέρια και γράφει ποιήματα και τραγούδια για τους εργάτες, ή επειδή, όπως απλοϊκά, κατά τη γνώμη μου, καταλήγει ο Λόντον, απαρνείται την πανεπιστημιακή ιδιότητα για εκείνη του συνδικαλιστή προλετάριου. Αλίμονο αν αναζητούσαμε μια ταξική καρικατούρα στη σχέση θεωρίας και πράξης. Σε άλλη κατεύθυνση, πολύ πιο γόνιμη, θαρρώ πως πρέπει να αναζητήσουμε τη λύση αυτού του γόρδιου δεσμού. Στην κατεύθυνση μιας θεωρίας (για μένα μαρξιστικής) ανοιχτής στην εμπειρία και στις ανάγκες του κινήματος, δημιουργικής, καινοτόμου, ρηξικέλευθης, από ταξική-χειραφετητική βέβαια σκοπιά, αλλά όχι «κομμένης και ραμμένης» στα μέτρα της πράξης με έναν εκχυδαϊσμένο τρόπο. Και μιας πράξης επίσης τολμηρής, μαχητικής, κοινωνικά, αξιακά και πολιτικά επικίνδυνης, αλλά όχι προσαρμοσμένης στον στενό κορσέ μιας θεωρίας σωστής μεν αλλά απόμακρης και κατασκευασμένης στα περίκλειστα κι απομονωμένα ακαδημαϊκά γραφεία.
Αν όλα αυτά είχαν βάση σε όλη τη μέχρι τώρα πορεία του εργατικού κινήματος, σήμερα αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.
Καταρχήν, ζούμε σε μια περίοδο όπου οι ραγδαίες εξελίξεις στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στους τρόπους επικοινωνίας, στην ίδια την αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους, στο περιβάλλον γεννούν πληθώρα ερωτημάτων σε κάθε άνθρωπο. Πιστεύει κανείς πως αν το εργατικό κίνημα, το ταξικό κίνημα της εργατικής χειραφέτησης δεν αρθρώσει το δικό του λόγο για όλα αυτά μπορεί να έχει σοβαρές προοπτικές;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Έπειτα, ζούμε σε μια εποχή όπου συνήθως, σε κάθε κρίσιμο αντεργατικό μέτρο, πολύ πριν περάσουν τα κοινωνικο-πολιτικά άρματα της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, της ΕΕ, έχουν περάσει τα ιδεολογικά βομβαρδιστικά των έγκριτων αναλυτών, των ανεξάρτητων επιτροπών, των παπαγάλων των ΜΜΕ και της «τέχνης», τα οποία προσπαθούν να πείσουν την εκμεταλλευόμενη πλειοψηφία ότι αυτή φταίει για τα χρέη του ΙΚΑ, ότι πρέπει να βάλουμε πλάτη για να σωθεί το καράβι της εθνικής οικονομίας, ότι δεν μπορεί να έχουμε Χάμερ με δανεικά και τόσα άλλα. Πιστεύει, άραγε, κανείς πως μπορούμε να αποκρούσουμε, να ανατρέψουμε τα άρματα της κοινωνικής τους επιδρομής, αν παράλληλα δεν αποκρούσουμε, δεν ανατρέψουμε με τα εργατικά-ταξικά θεωρητικά αντιαεροπορικά τα ιδεολογικά τους βομβαρδιστικά στις συνειδήσεις και τον τρόπο σκέψης των εργαζομένων; Ή πως αρκούν, για να καταρρίψουμε αυτά τα βομβαρδιστικά, κάποιες εργατικές σφεντόνες;
Αλίμονο αν ζούμε με τέτοιες αυταπάτες. Σήμερα, πολλές φορές, ακόμη και για να ξεκινήσει ένας κοινωνικός αγώνας, χρειάζεται να έχουμε δώσει και να έχουμε κερδίσει μάχες σε ιδεολογικό και αξιακό επίπεδο, να έχουμε ως κίνημα απαντήσει πλήθος στερεότυπων για τον κίνδυνο χρεωκοπίας της χώρας, για τον σωτήριο –δήθεν– ρόλο του ευρώ, για το ότι δεν υπάρχουν χρήματα, για το ότι αν βάλουμε πλάτη σήμερα θα έρθουν αύριο καλύτερες μέρες, για το ότι τα προβλήματα θα λυθούν με κοινή προσπάθεια και συνεννόηση εργαζομένων και εργοδοσίας. Ανάλογες ιδεολογικές μάχες χρειάζονται και στο εσωτερικό του κινήματος για να εξελιχθεί ένας αγώνας, να γίνει επικίνδυνος, να έχει κατακτήσεις.
Με άλλα λόγια σήμερα, πολύ περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να ενσωματωθεί το θεωρητικό στοιχείο, η ταξική αντιπαράθεση στο πεδίο των ιδεών, στη δράση του εργατικού κινήματος, να γίνει οργανικό στοιχείο της. Κι εδώ η συμβολή της διανόησης –ειδικά της ριζοσπαστικής, αριστερής κι επαναστατικής– μπορεί και πρέπει να είναι καταλυτική. Όχι από καθέδρας και από άμβωνος, όχι ως εξωτερική διαφώτιση των απαίδευτων «φτωχοδιάβολων» της μισθωτής εργασίας και της πρακτικής δράσης, όχι με τη μορφή ιδεολογικών ενέσεων σε ένα δήθεν αμόρφωτο προλεταριακό σώμα, αλλά με τη μορφή μιας αμοιβαίας και δημιουργικής αλληλεπίδρασης, που θα καταργεί κατά το δυνατόν τις «ράγες» του Λόντον, θα εξασφαλίζει ότι «και οι παιδαγωγοί θα παιδαγωγούνται», θα εξυψώνει και τους μεν και τους δε.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι αυτονόητη, νομίζω, η ανάγκη να αναλαμβάνονται, στο επίπεδο του κινήματος, θεωρητικές και πολιτισμικές πρωτοβουλίες, μια ανάγκη στην οποία ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου έχει να επιδείξει πλούσια δραστηριότητα. Μια δραστηριότητα που ασφαλώς είναι πίσω από τις απαιτήσεις –δεδομένου και του χώρου στον οποίο εργαζόμαστε– ωστόσο ανοίγει ελπιδοφόρους δρόμους.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σε αυτό το πλαίσιο, επίσης, είναι πασιφανής η ανάγκη για ένα μορφωτικό χειραφετητικό-επαναστατικό ρεύμα στα πανεπιστήμια, ως κατεύθυνση και διάσταση τόσο του πανεπιστημιακού κινήματος όσο και του φοιτητικού. Κι εδώ μπορούν και πρέπει να γίνουν πολλά. Ώστε οι μαχόμενοι, ριζοσπάστες κι αριστεροί πανεπιστημιακοί να μην είναι απλώς παρόντες (πράγμα, προφανώς, αναγκαίο) στις διεκδικήσεις του πανεπιστημιακού κινήματος, αλλά παράλληλα να συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός συλλογικού ρεύματος αναγέννησης της κριτικής αντικαπιταλιστικής σκέψης, του μαρξισμού, της θέασης των κοινωνικών ζητημάτων από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργαζόμενης πλειοψηφίας, μέσα στις τάξεις, με τα βιβλία, με τον ερευνητικό προσανατολισμό, με τις αυτοτελείς μορφωτικές πρωτοβουλίες στις σχολές, τους χώρους εργασίας και τις γειτονιές.
Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα ήθελα να δώσω ένα προσωπικό παράδειγμα, να μιλήσω βιωματικά, αναφέροντας το παράδειγμα ενός συντρόφου, φίλου της γενιάς μου, που είναι καθηγητής μέσης εκπαίδευσης στα Χανιά και είχε όλα τα φόντα να γίνει καθηγητής Πανεπιστημίου – εκτός από ένα, χρήματα. Σπατάλησε 3-4 βράδια από τον ελεύθερο χρόνο που δεν είχε για να γράψει ένα υπέροχο κείμενο με τίτλο Τα κέρδη τους, τα πλούτη μας. Ένα κείμενο πολύ αποκαλυπτικό, που καταρρίπτει το μύθο της υπερχρεωμένης χώρας, του ότι δεν υπάρχουν χρήματα και αποσαθρώνει όλη τη δικαιολογητική βάση της σημερινής αντεργατικής καταιγίδας. Ένα κείμενο-οξυγόνο για όλους μας, που νομίζω το είδα στα mail του συλλόγου μας και έφτασε να το διαβάσει ακόμη και ο Λάλας στην εκπομπή του.
Για φανταστείτε, το παράδειγμα του Γιάννη να είχε γενικευμένο χαρακτήρα! Φανταστείτε ανάλογη στάση, στην πράξη, να είχε όλη η προοδευτική και ριζοσπαστική διανόηση. Να αποκάλυπτε με όρους θεωρίας του κινήματος το περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται με τα ολυμπιακά έργα. Τη μεγάλη απάτη της νέας γρίπης. Το μεγάλο ψέμα πως δήθεν το «αόρατο χέρι» της αγοράς μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα ή πως ο ανταγωνισμός, ο ατομισμός είναι εγχαραγμένα στο γενετικό μας κώδικα, και άρα αποκλείεται να υπάρξει μια κοινωνία της εργατικής αλληλεγγύης και συνεργασίας, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, κέρδος και εξουσία. Την αντιδραστική κατεύθυνση που έχει η παρεχόμενη γνώση. Το ρόλο της ΕΕ ως λαιμητόμου των εργατικών αναγκών κι όχι ως ενός κοινού σπιτιού που μας προφυλάσσει από τη χρεοκοπία και τους κερδοσκόπους. Φανταστείτε τι δύναμη θα είχε ένα εργατικό κίνημα που θα είχε στη φαρέτρα του τέτοια θεωρητικά όπλα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αυτό το παράδειγμα αποτελεί μια γέφυρα για να περάσω και στη δεύτερη πλευρά της σχέσης της διανόησης με το εργατικό κίνημα σήμερα. Τούτη η πλευρά συνδέεται με μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή.
Παλιά οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, οι άνθρωποι που ασκούσαν κατά βάση διανοητική εργασία, ήταν μια ισχνή κοινωνική «φέτα», διακριτή και διαχωρισμένη από το κοινωνικό σώμα της μισθωτής εργασίας, που απολάμβανε ορισμένα προνόμια (ακαδημαϊκά ή άλλα), εντασσόταν σε μεγάλο βαθμό στο κατεστημένο και τοποθετούνταν στη θέση των πνευματικών ταγών της κοινωνίας ή, έστω, των μεσαίων, αλλά με καλύτερη προοπτική, κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι, η θεωρητική-καλλιτεχνική παραγωγή ήταν έργο και προνόμιο αυτής της «φέτας» που στρατευόταν (είτε ατομικά ή και ευρύτερα) με τον ένα ή τον άλλο πόλο της ταξικής πάλης. Ακόμη και τα πιο φωτισμένα παραδείγματα της προοδευτικής και χειραφετητικής σκέψης αφορούσαν τέτοιους διανοητές, που αποκτούσαν «εξωτερική» σχέση με το κίνημα.
Σήμερα, η εικόνα είναι πολύ διαφορετική. Το γενικό μορφωτικό επίπεδο της εργατικής τάξης έχει ανέβει. Επιπλέον, ένα πολύ μεγάλο τμήμα των σύγχρονων μισθωτών εργατών επιτελεί κατ’ αποκλειστικότητα ή κατά βάση διανοητική εργασία, ενώ ακόμη και αρκετοί χειρώνακτες εργάτες έχουν ενσωματώσει στην εργασία τους ένα αρκετά υψηλό ποσοστό διανοητικής εργασίας. Αλλά και στο πανεπιστήμιο, που απέχει πολύ από το να είναι ουδέτερος κι ακαδημαϊκά ελεύθερος «ναός της γνώσης», τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς έχει ενταθεί η ταξική διαφοροποίηση ανάμεσα στο διαπλεκόμενο με το κράτος, τις εταιρείες και τα ευρωπαϊκά προγράμματα καθηγητικό κατεστημένο και την πληβειακή μάζα των κατώτερων βαθμίδων ή των 407, που βρίσκονται εκτός αυτού του νυμφώνος ή συμμετέχουν στο πανεπιστημιακό γίγνεσθαι ως κατώτεροι, εκτελεστικοί ή «διακοσμητικοί» κρίκοι μιας αλυσίδας. Ανάλογη διαφοροποίηση εκδηλώνεται στο χώρο της τέχνης και των ΜΜΕ.
Τι σημαίνει και πού οδηγεί αυτή η εξέλιξη; Μα στη δυνατότητα η θεωρητική παραγωγή να ξεπηδήσει και μέσα από την ίδια τη διανοητική-θεωρητική δουλειά της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Να είναι έργο των συλλογικών διανοουμένων της. Να γίνεται η ίδια οργανικός διανοούμενος, αποδεικνύοντας, και σε αυτό το πεδίο. ότι μπορεί να γίνει τάξη για τον εαυτό της, να πάρει στα χέρια της τη διεύθυνση της κοινωνίας, μια κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους και καταπίεση. Και άρα η συνάντηση εργατικής θεωρίας και ριζοσπαστικής πάλης να μην είναι κατά βάση εξωτερική, το σημείο τομής δυο προσπαθειών που εξελίσσονται διακριτά, αλλά να αναβλύζει και από την ίδια την πολύμορφη δράση του εργατικού κινήματος και να αντεπιδρά σε αυτή.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Οδηγεί μήπως αυτό σε υποτίμηση της διακριτής επιστημονικής, ερευνητικής και θεωρητικής δουλειάς των κατ’ επάγγελμα διανοουμένων, και της συμβολής που αυτή μπορεί και πρέπει να έχει στην εργατική πάλη. Κατά κανέναν τρόπο όχι. Απλώς την τοποθετεί στην πραγματική της διάσταση και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι τόσοι και τόσοι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης, απόφοιτοι των οικονομικών σχολών, μισθωτοί μηχανικοί, απόφοιτοι σχολών πληροφορικής, μισθωτοί σε τμήματα έρευνας και ανάπτυξης που δεν ακολούθησαν ακαδημαϊκή καριέρα –κατά βάση λόγω των ταξικών φραγμών– στερούνται των διανοητικών προσόντων που τους επιτρέπουν να παράγουν θεωρία, να οργανώσουν μια απαιτητική ερευνητική προσπάθεια. Ως προς αυτό το ζήτημα, η μεγάλη πρόκληση έχει ήδη επισημανθεί: θα ενσωματώσει το κίνημα στη δράση του και αυτή την πλευρά; Θα τη θεωρήσει ισότιμης αξίας με τη μάχη μιας απεργίας ή ενάντια σε μια απόλυση;
Με βάση τα παραπάνω, ας έρθουμε και στην τρίτη πλευρά που θα ήθελα να θίξω. Γιατί υπήρξαν αυτά τα δύο κείμενα των διανοουμένων και, το κυριότερο, γιατί είχαν αυτό το περιεχόμενο; Ας μη μείνουμε σε εύκολες απαντήσεις και σε ισοπεδωτικές καταδίκες στην «ταξική πυρά», οι οποίες κυκλοφόρησαν αυτές τις μέρες στο χώρο μας, στα ιστολόγια – και όχι μόνο. Ας προσπαθήσουμε να σκαλίσουμε λίγο πιο βαθιά τα πράγματα. Εκεί θα ανακαλύψουμε εμφανείς διαφορές, αλλά και ορισμένα κοινά στοιχεία.
Στο κείμενο των 49 δεν μπορούμε απλώς να δούμε τους φίλους ενός εργοδότη. Αυτό ισχύει σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Σε γενικές γραμμές, θα δούμε διανοούμενους και καλλιτέχνες παραδομένους αλλά και εξαρτήματα, δέσμιους αλλά και δεσμώτες, παραγωγούς αλλά και παράγωγα ενός ευρύτερου αστικού πλαισίου που σφραγίζει τα πνευματικά-καλλιτεχνικά τεκταινόμενα σήμερα, μιας καθεστυκίας πνευματικής τάξης πραγμάτων που «αναπνέει» και παράγει, εν τέλει, στο μήκος κύματος που καθορίζουν οι ιδεολογικές, πολιτικές και οικονομικές συντεταγμένες –και οι αντίστοιχοι μηχανισμοί– του κεφαλαίου και της αγοράς. Εργαζόμενοι και λειτουργώντας σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ακόμη κι όταν παράγουν σημαντικά έργα ή έχουν αξιόλογες στιγμές (και υπάρχουν τέτοια στοιχεία, ακόμη και στους 49), μοιραία μοιάζουν να ζουν σε άλλον κόσμο από εκείνον που ζουν οι εργαζόμενοι, να συμμερίζονται με αυθόρμητο τρόπο την πλευρά του εργοδότη και όχι του απολυμένου εργάτη. Το είδαμε αυτό και στη μεγάλη μάχη του φοιτητικού κινήματος κατά του άρθρου 16 και του νόμου πλαισίου, όταν 1.000 πανεπιστημιακοί τάχθηκαν στο πλευρό της κυβέρνησης και όχι των φοιτητών. Αλλά κι όταν ποικίλα συμφέροντα, οικονομικά και πολιτικά, πανεπιστημιακά κι εξωπανεπιστημιακά, έδωσαν λυσσώδη μάχη να εκπαραθυρώσουν την προηγούμενη αγωνιστική διοίκηση της ΠΟΣΔΕΠ.
Με απαιτητικό και διαλεκτικό τρόπο οφείλουμε να προβληματιστούμε και για το δεύτερο κείμενο – και εμείς ως εργαζόμενοι και οι άνθρωποι του πνεύματος που το υπέγραψαν. Εννοείται πως κι εδώ φαντάζει φτωχή η προσέγγιση «φίλοι της Άγρας». Τότε, όμως, γιατί; Γιατί λειτούργησαν έτσι άνθρωποι έμπειροι, με συνεισφορά στη ριζοσπαστική σκέψη, με αξιοπρόσεκτη διαδρομή στην Αριστερά –και δη την αντισυστημική– και στο μαρξισμό και βεβαίως όχι υποταγμένη στα αστικά πρότυπα στάση στην ακαδημαϊκή, καλλιτεχνική ή πολιτική πορεία τους;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Θα ήταν χρήσιμο να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, στο έδαφος της συλλογιστικής που αναπτύχθηκε και των προβληματισμών που καταθέτει ο Πέρυ Άντερσον στο βιβλίο του, ώστε να εντοπίσουμε ορισμένα στοιχεία που βοηθούν να απαντηθεί αυτό το γιατί, όχι προσωπικά, όχι για να θίξουν αυτόν ή εκείνον τον υπογράφοντα, να απαξιώσουν ή να μηδενίσουν τη διαδρομή και τη συνεισφορά του, αλλά ως συλλογική κοινωνική και πολιτική τάση τόσο της διανόησης όσο και του κινήματος. Ακόμη πιο χρήσιμο, βέβαια, θα ήταν να προσπαθήσουμε να το απαντήσουμε διατυπώνοντας μια θέση, μια άποψη για το τι έχει ανάγκη το εργατικό κίνημα και η μεγάλη προσπάθεια της κοινωνικής και επαναστατικής χειραφέτησης από τους διανοούμενους.
Γνώμη μου, λοιπόν, είναι ότι έχουμε ανάγκη από διανοούμενους που θα επιχειρούν να διαβούν τις «ράγες», ν’ αναπνεύσουν τον ίδιο κοινωνικό αέρα με τους εργαζόμενους, αλλά κι από ένα κίνημα που δεν θα αρκείται στον πρακτικισμό. Από επιστήμονες που δεν θα αρκούνται στα θεωρητικά σχήματα του χθες (ριζοσπαστικά ή μη), αλλά θα τολμούν να αναμετρηθούν με τα μεγάλα ερωτήματα του σήμερα με καινοτόμο πνεύμα κι από ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική σκοπιά. Που θα συνδέουν διαλεκτικά την πνευματική παραγωγή τους, την πορεία τους, τη στάση ζωής τους, την ίδια την ακαδημαϊκή τους διαδρομή με τη συλλογική εξέλιξη και τις αξίες του κινήματος και της χειραφετητικής πάλης. Που θα αντιμετωπίζουν, εν τέλει, τη σχέση θεωρίας και πράξης όχι με βάση τις κάθε λογής αποτυχημένες συνταγές του χθες, αλλά με βάση τους όρους του σήμερα και τη μεγάλη πρόκληση που υπάρχει μπροστά σε όλους μας: να ανιχνευτούν οι δρόμοι οικοδόμησης μιας ριζοσπαστικής, ταξικής και χειραφετητικής σχέσης στο φόντο των σύγχρονων δεδομένων.

Κι αυτή είναι η εισήγηση του μηνακάκη. Ελπίζω να μην ξέχασα κανά κομμάτι στην αντιγραφή

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

AΑυτά που λέει ο ανώνυμος πως τα επιχειρησιακά γίνονται ποιο ευκολα εργοδοτικά από ότι τα κλαδικά είναι περα για περα ψέμματα...ΑΝ είχε δουλέψει έστω και μια μέρα-όπως με κατηγορεί χωρίς να ξέρει ο ανώνυμος- θα έπρεπε να ξέρει πως ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΛΑΔΙΚΑ που είναι κίτρινα... Συνεπώς αυτά που λέει είναι στον αέρα...

Για αυτά που λέει το απολίθωμα: τόσο το οργανωτικό μπάχαλο, όσο και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΠΛΗΓΜΑΤΑ στο κομμουνιστικό κίνημα. Το πρώτο με τη διάλυση, και ο δεύτερος με την....οργανωμένη και συντεταγμένη πορεία προς...ΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ (Βάρκιζα, κυβερνήσεις Τζανετάκη και οικουμενικής κλ κλπ κλπ). Συνεπώς το ΝΑΡ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ και τα δύο αυτά οργανωτικά μοντέλα... Η αναρχοτάση μας δεν μπορεί να μείνει για καιρό ακόμα στο ΝΑΡ. Μόνη της θα φύγει. Από την άλλη, οι αποφάσεις του ΝΑΡ και της ΝΚΑ εφαρμόζονται. Όσο για την εισήγηση του Β Μηνακάκη, έτοιμος ήμουν να την ανεβάσω! Για να δούμε μπρε καρντασια ήταν ΤΟΣΟ ΑΘΛΙΑ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΤΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ;;;;;;;;;;;;;

Ανώνυμος είπε...

επιπεδο σκεψης μωρου,τι να πω..., προφανως και υπαρχουν κλαδικα που ειναι ξεπουλημενα,αν ανηκαν ολα σε ταξικες δυναμεις δεν θα συζηταγαμε αυτα τα πραγματα,μονο που τα κλαδικα ειναι ξεπουλημενα γιατι τοσα χρονια τρεχανε τους μηχανισμους οι πασοκοι και εχουν την επμπειρια και το κανουν καλα,τωρα αν διαφωνει κανεις οτι τα επιχειρησιακα ειναι 100000 φορες πιο ευκολο να ελεχθουν τι να πω...,δεν εχω λογια πραγματικα. δεν χρειαζεται καν οι πασοκοι η αλλο κομμα να ελεχθουν αυτα,5 δικους του κατεβαζει το αφεντικο,πεφτει γραμμη να τους ψηφισουν γιατι θα εχουν κηρωσεις και τελειωσε η δουλει. και φυσικα θα τους ψηφισουν,εδω δεν απεργουν υπο την φοβερα των απειλων,μια ψηφο δεν θα ριξουν. Τελος παντων,αφου εθελοτυφλουμε στα πιο απλα και βασικα,δεν υπαρχει λογος συζητησης,και μετα λενε του κνιτες κολημενους...

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Μαϊ φρεντ ανώνυμε με κατηγορείς για σκέψη μωρού... Οκ, μπορείς να μας πεις εσύ λιοπόν πόσα επιχειρησιακά σωματεία είναι εργοδοτικά;;; Γιατί εγώ μπορω να σου πω, ποσα ΔΕΝ είναι...Και ναι η εργοδοσία μπορεί θεωρητικά πιο εύκολα να τσακίσει ένα επιχειρησιακό αν έιναι μόνο του, αλλά η πράξη ΔΕΝ έχει αποδείξει μόνο αυτό... (πχ Σίσσερ-Πάλκο, wind, vodafone, ΜΟΔ ΑΕ, Ελληνικά Γράμματα, Σωματείο διεθνούς αεροδρομίου Αθηνών, κλπ κλπ κλπ)...Οπότε φίλε ανώνυμε τι λές;;;

Ανώνυμος είπε...

Φιλε μου δεν γινεται να παραδεχεσαι και ο ιδιος οτι τσακιζονται ποιο ευκολα τα επιχειρησιακα απο τα κλαδικα και παρ'ολα αυτα να τα εχεις ως βασικο αξονα αναπτυξης στη συνδικαλιστικη σου δουλεια ως κομμα, κατι δεν παει καλα δεν συμφωνεις? δεν νομιζω οτι χρειαζεται να πουμε κατι παραπανω για το θεμα αν εθελοτυφλουμε στα αυτονοητα. (ασε που δεν ειναι αυτο το θεμα το μονο μειονεκτημα στις διαφορες επιχειρησιακα-κλαδικα) Στην τελικη αλλο να προσπαθεις να τους δωσεις ακομα και σε αυτα ταξικη κατευθυνση (το ΠΑΜΕ δρα και συμμετεχει και στα επιχειρησιακα)και αλλο να ειναι η βασικη σου επιδειωξη. Δεν μπορω να το πω ποιο απλα. Ο καθενας κανει τις επιλογες του και κρινεται.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Δεν προκρίνω τα επιχειρησιακά από τα κλαδικά. Η κατεύθυνση του ΝΑΡ είναι κλαδικά και όπου μπορούμε και επιχειρησιακά. Δεν έρχεται σε αντίθεση το ένα με το άλλο. Για όποιον βέβαια θέλει να καταλάβει

haridimos είπε...

Και μια που βλέπω αναφορές για τον Βιβλίου Χάρτου και τα 12 ή 15 ή 18%, και παρακάτω αναφορές από ΣΕΤΗΠ, μήπως να μάθουμε πόσοι ψηφίζουν στις εκλογές του ΣΕΤΗΠ ; Γιατί στο setip.gr υπάρχουν όλες οι πιθανές ανακοινώσεις, εκτός από αυτές των αποτελεσμάτων :-)