Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Το δεύτερο μέρος για την ποίηση

Ο κομάντο στο εαρ (που πλησιάζει στο θέρος) ξαναχτυπά.
Σήμερα το δεύτερο και τελευταίο μέρος για την ποίηση.

Τα δεκατρία χρόνια από το 1936 εως το 1949 ήταν ίσως η σημαντικότερη περίοδος για την ελληνική κοινωνία τον αιώνα που πέρασε. Μεταξική δικτατορία, ελληνο-ιταλικός πόλεμος, Κατοχή, Αντίσταση, Εμφύλιος, Ήττα της Αριστεράς και μετεμφυλιακή εφιαλτική πραγματικότητα συνθέτουν το πλαίσιο, μέσα απ' το οποίο αλλάζει άρδην η ποιητική πραγματικότητα. Η μεταπολεμική ποιητική γενιά σημαδεύτηκε κυριολεκτικά από τα γεγονότα.

Η περίοδος της Αντίστασης έφερε μια προτόγνωρη λαϊκή ανάταση. Ο μεγάλος Άγγελος Σικελιανός (της γενιάς του Βάρναλη) κατεβαίνει από το σκαλί του ποιητή-μύστη και εναρμονίζεται πλήρως με την εποχή και το λαό του. Την ώρα που άλλοι μικρότεροί του ηλικιακά ποιητές το σκάνε στο Κάιρο, αυτός μένει στα χώματα που τόσο αγάπησε και δείχνει το δρόμο..

Δεν είναι τούτο πάλεμα σε μαρμαρένια αλώνια,

εκεί να στέκει ο Διγενής και μπρος να στέκει ο Χάρος.

Εδώ σηκώνεται όλ' η γη με τους αποθαμένους,

και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της.



Κι απάνω απάνω στα βουνά, κι απάνω στις κορφές τους

φωτάει μεμιάς Ανάσταση, ξεσπάει αχός μεγάλος.



Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες,

– -χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια -,

κ' είν' οι νεκροί, στα ξάγναντα, πρωτοπανηγυριώτες!

(Α. Σικελιανός, Η Αντίσταση)

Την άνοιξη του 1944 όλα δείχνουν πως η απελευθέρωση είναι κοντά. Μια απελευθέρωση που έγινε -να τα λέμε αυτά- χωρίς τη βοήθεια των συμμάχων. Μόνο ο ελληνικός και ο γιουγκοσλαβικός λαός μπορούν να περηφανεύονται γι' αυτό το κατόρθωμα ανάμεσα σ' όλους τους ευρωπαίους. Εκείνη την άνοιξη, ο Βασίλης Ρώτας (κι αυτός της γενιάς του Σικελιανού και του Βάρναλη) έγραφε..

Αδέρφια τούτ' την άνοιξη πουλιά δεν κελαϊδούνε

μον' κελαϊδούνε τ' άρματα, λαλούνε τα ντουφέκια.

Το λεν οι συναγωνιστές ψηλά στα κορφοβούνια.

Δεν είν' οι σαραντάπηχοι, του μύθου οι αντρειωμένοι

που λάμπανε απ' τα χρυσά και τα πολλά τσαπράζια,

μον' είν' οι φτωχογέννητοι κι οι φτωχοαναθρεμμένοι

εργάτες και γραμματικοί, βοσκοί και ζευγολάτες..

Αυτά την άνοιξη. Το Φθινόπωρο ήταν η μεγάλη ευκαιρία (α ρε Μακρίδη γίγαντα, α ρε καημένε Άρη!). Το χειμώνα η πρώτη μεγάλη ήττα. Στις δεκαετίες που ακολουθούν το φάντασμα της ήττας τους κυνηγάει όλους. Ο Ρίτσος, από την εξορία ήδη, θέτει το πλαίσιο:

Ακόμα δε μιλήσαμε.

Δεν είπαμε το δικό μας τραγούδι.



Έμεινε πίσω απ' τη φωνή μας η βουή μιας παρέλασης,

στριμωγμένη ανάμεσα σε χιλιάδες πόρτες,

όταν ο λαός προχωρούσε τινάζοντας τις τραγιάσκες του στον

αέρα,

όταν οι μπουρζουάδες τρέμαν πίσω απ' τα τζάμια των πολυ-

κατοικιών,

τότες που η καρδιά μας ζυγιάζονταν ανάμεσα σε χιλιάδες καρ-

διές,

σαν ένα ζήτω ανάμεσα σε χιλιάδες κόκκινες σημαίες.

Και ο Κλείτος Κύρου (ποιητής της Α' Μεταπολεμικής Γενιάς), αργότερα, υπενθυμίζει το μέγεθος της καταστροφής..

Η γενιά μου ήταν μια αστραπή που πνίγηκε

Η βροντή της η γενιά μου καταδιώχτηκε

Σα ληστής σύρθηκε στο συρματόπλεγμα

Μοίρασε σαν αντίδωρο τη ζωή και το θάνατο

Οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν πεθαίναν

Στα νοσοκομεία κραυγάζαν έξαλλοι στα εκτελεστικά

Αποσπάσματα...

(Κλ. Κύρου, Κραυγή δέκατη πέμπτη, 1960)

Το μεταπολεμικό κοινωνικό περιβάλλον βαραίνει άσχημα τη γενιά που μεγάλωσε με τα απελευθερωτικά οράματα..

τα μέγαρα ρίχνουν έναν ίσκιο βαρύ που σπάει τη ραχοκοκκα-

λιά μας

τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι

τα παράθυρα είναι τυφλά



Οι τράπεζες ξαπλωμένες στα φαρδειά πεζοδρόμια

σαν προϊστορικά ζώα που χωνεύουν τη λεία τους



τα σταυροδρόμια σαν μεγάλοι σταυροί ακουμπισμένοι στο

χώμα

(Τ. Λειβαδίτης, Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου -απόσπασμα-,1953)

Ο Νίκος Καρούζος, ένας απ' τους μεγαλύτερους έλληνες ποιητές, προσθέτει..

Φτώχεια φωτιά φαρμάκι ο τόπος.

Κι αυτό το παλικάρι απ' τη θάλασσα

έτσι που σπάζει το φως στα μαλλιά του

χρωματιστές αχτίδες αποθεώνουν

το άνθος του κορμιού του.

Κι αυτό το παλικάρι

με τον ιδρώτα του καλοκαιριού στη βλάστησή του.

Δρόμοι με τον καημό

Σταδίου αγαπημένη -

λείπουμε

όλα φράζονται

και συ πώς στέρεψες καρδιά μου...

Τώρα γυρίζει ο καιρός

φέρνει τη χλόη

και της γαλήνης τα νερά.

Μπορώ

γυρίζω τον καιρό

βγαίνω απ' τις φλόγες...

Παιδιά γυναίκες άντρες στην οδό

υπηρέτριες με τις δικές τους ώρες

στα στήθη προσμονή

ο Βαγγέλης

κ' οι ένοχοι που τρέχουν

με ταχύτητα

πλέον των εκατό χιλιομέτρων

για να μη βλέπουμε

τα πρόσωπά τους.

(Αισθάνομαι τη νύχτα, 1961)

Ένας νεότερος (ποιητής της Β' Μεταπολεμικής Γενιάς – αν και οι κατηγοριοποιήσεις είναι αρκετά συμβατικές), ο Θωμάς Γκόρπας, αποτυπώνει με συγκλονιστικό τρόπο το κλίμα της πρωτεύουσας τη δεκαετία του '50:

Ένα παιδί σωριάστηκε μες στη γιορτή του δρόμου.

Ήταν τα μάτια του άγρια ξένα και βυθισμένα.

Το κεφάλι του στην πέτρα βρόντηξε ξεβρόντηξε

το κορμί του σαν το ελάφι και σαν τ' άλογο.

Απ' το στόμα του πετάχτηκαν αφροί

κι έπαιξαν στα μάτια σας

απ' το στόμα κι απ' τη μύτη τίναξε το αίμα του

που έκατσε στα μάτια σας κι άρχισε να κλαίει.

– - Από πείνα. Είπατε.

Τα πόδια σας πώς είναι ακόμα ανάλαφρα για τον περίπατό σας;

- Από πείνα. Είπατε.

Τα χέρια σας πώς ξεριζώθηκαν ωραίοι μου από τους ώμους σας;

- Από πείνα. Είπατε.

Τα μάτια σας πώς σκοτεινιάσαν μπρος σε τόσα χρώματα και φώτα;

- Από πείνα. Είπατε.

Σηκώστε το λοιπόν να μη βουλιάξει ο δρόμος...

(Περιστατικό στην οδό Σταδίου, 1957)

Ο Πρόδρομος Μάρκογλου (Β' Μεταπολεμική γενιά) συνεχίζει το χορό. Βλέπουμε όμως σιγά-σιγά την αρχή μιας νέας ελπίδας..

Μας τσάκισαν τα κόκκαλα.



Μέσα στους φριχτούς πόνους,

στους ακρωτηριασμούς,

πέφτει το πέπλο κι ο κόσμος

βουλιάζει

στο ύστατο σημείο,

όλοι περιμένουν να παραδώσουμε την ψυχή μας,

το καρφί τρυπάει το κόκκαλο

αναδύεται η γνώση,

γυαλιστερό μαχαίρι,

ανέρχεται καθώς βεγγαλικό,

μας ξαναστήνει στα πόδια,

η υπέρτατη και τρομερή γνώση,

μέσα και πέρα από κάθε απώλεια,

έτοιμοι να χάσουμε,

να κερδίσουμε

πάλι και πάλι

τον κόσμο.

(Έσχατη υπόσχεση, Οκτώβρης 1965)

Αυτός που ξεχωρίζει από το όλο κλίμα και επιμένει σε υψηλούς τόνους πως υπάρχουνε προυποθέσεις για μια καινούργια/ άνοιξη, είναι βέβαια ο Μιχάλης Κατσαρός. Ο 'έλληνας Μαγιακόφσκι' αντικρούει οποιονδήποτε πρόσκαιρο συμβιβασμό, κατακρίνει τις παλλινωδίες της ηγεσίας, μένει όρθιος και διεκδικεί το όραμα..

(...)Για τούτο παρέμεινα με τα κουρέλια μου

όπως με γέννησε η Γαλλική Επανάσταση

όπως με γέννησε η απελευθέρωση των νέγρων

όπως με γέννησες μάνα μου Ισπανία.

ένας σκοτεινός συνωμότης

(Δωριείς, 1953)

Και..

(...)Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι

η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος

μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου

για την καινούργια μακρινή μου ανάσταση

μαζεύω.

(Κατά Σαδδουκαίων, 1953)

Παράλληλα, είναι η εποχή που αρχίζει απ' τους ποιητές η σκληρή κριτική στο Κόμμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μια κριτική που θα πάρει πολλές και διάφορες μορφές, αισθητικές και θεματικές. Να σημειωθεί ότι οι φορείς αυτής της κριτικής είναι οι ποιητές της Α' Μεταπολεμικής Γενιάς, αυτοί δηλαδή που έζησαν ως εικοσάρηδες την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ανδρώθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες. Ο Άρης Αλεξάνδρου, απ' τους μεγαλύτερους ποιητές της γενιάς του, είναι ο πιο κατηγορηματικός (γι' αυτό και λοιδορείται ακόμα και σήμερα από ημιμαθή και ανιστόρητα μέλη του κσ...) :

Σύντροφε, κοιμάσαι;

Ήθελα να μου πεις, ξέρεις καμμιά σελίδα μαρξισμού

που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί

σαν τη σιωπή μου

στις κόρες των ματιών της;

(Ανεπίδοτα γράμματα, 13, 1952)

Επίσης, το ελαφρώς εμπαθές αλλά στενόχωρα αληθινό..

(...)Είναι κι άλλοι πούχουν στοκ

μαύρες ταινίες δάφνινα στεφάνια

και με πρώτη ευκαιρία

μπαίνουν στο κόπο να τυπώσουν τα χρυσωμένα γράμματα:

“ Εις μνήμην των ηρώων που πέσαν πολεμώντας τον προδότη

Τίτο ”.

“ Ενθάδε κείνται όσοι πέσαν χτυπημένοι

απ' τις συκοφαντίες του Ζαχαριάδη ”.

Μετά την ολομέλεια

σκοντάφτω συνεχώς σε πεσμένες μαριονέττες.

Σπάσανε βλέπεις οι κλωστές που κρατούσε κείνος ο “φαντάρος

της ελευθερίας”.

Φυσικά ξανασηκώθηκαν αμέσως.

Ευτυχώς, όλο και κάποιος βρίσκεται να ξέρει από κόμπους.

Με τη νέα ταχτική

μια και τους είπανε πως πρέπει να βάζουνε σε σκέψη το μυαλό

τους

(μισή ωρίτσα πριν και κάνα δεκάλεπτο μετά το φαγητό)

καταβάλουν όπως είδα φιλοτίμους προσπαθείας.

Σαν να φοβάμαι μόνο πως όλο το ημίωρο το ξοδεύουνε στη

σκέψη πως αργεί

η νέα διαταγή που θα ορίζει

τί συγκεκριμμένα θα πρέπει να σκεφτούν.

(Συνομιλώ άρα υπάρχω, 1959)

Και το τελειωτικό..

Μια μέρα τούτο το βιβλίο

θα βρίσκεται στην έδρα του δικαστηρίου

δίπλα σε σκουριασμένους σιδεροσωλήνες οδηγούς ρητορικής σε

χάρτες επιτελικούς κομμάτια ασβέστη από σπασμένα α-

γάλματα.

Θα βρίσκεται κι αυτό κιτρινισμένο δίπλα στα τεκμήρια

σαν νεκροκεφαλή

της δεκαετίας μου

που σεις δολοφονήσατε

εσείς

πολεμοκάπηλοι

εσείς

ψευτοκομμουνιστές.

(Τεκμήριο, 1959)

Ο έταιρος μείζονας της γενιάς, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος, σε διαφορετική συχνότητα..

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημέ-

νων στρατιωτών

Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας

φορέματα

Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους δια-

βάτες

Για τα προάυλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων (...)



Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες

Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά

Του

Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν

Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν

Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια

Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν

Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν

έχει

Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει



Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλή-

θους.

(Μιλώ..., 1956)

Κάπου εδώ, έρχεται σαν οδοστρωτήρας ο 'σκοτεινός συνωμότης', για να τα τινάξει όλα στον αέρα – έτσι ώστε να ξαναβρεί το νόημα..

Ώ Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές.

Ώ Τέλμαν Τάνεφ

παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες

δαφνοστεφείς ήρωες

μυθικά πρόσωπα

ελάτε.



Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν

ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας

Οι πρόεδροι ανταλλάσουν επισκέψεις

Οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται

Κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας

μας περιπαίζουν.

Εγώ έχω μέσα στη θυμησή μου

την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες

με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα

'' Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ ''

Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε

τη νύχτα τον Λένιν

τον έξαλλο Μαγιακόφσκι που πυροβολούσε

τους υπουργούς

τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες.



Πώς βγήκανε πάλι απ' αυτή τη φωτιά

ο Κος Διευθυντής

ο διπλωματικός ακόλουθος

ο Κος πρέσβης;

Και τώρα τί πρέπει να γίνει

σ' αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων

σ' αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;



Πώς θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές

''ελευθερία'', ''ισότητα'', ''Σοβιέτ'', ''εξουσία'';

(Μ. Κατσαρός, Στο νεκρό δάσος,1953)

'Ετσι είχαν τα πράγματα αγαπητοί αναγνώστες. Έτσι ακριβώς, όπως τα διαβάζετε. Το '68 δεν έπεσε από τον ουρανό..

Οι δεκαετίες που ακολουθούν σημαδεύονται απ' τη διπλή περιπέτεια της Δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, που οδηγεί φυσικά στα ήρεμα(;) νερά του 'σοσιαλισμού' του γιού του γέρου της Αγγλοκρατίας.

Και σ' αυτή τη περίοδο, οι μνήμες της Κατοχής και τις Αντίστασης παραμένουν επίμονα παρούσες. Και ως τέτοιες, ορίζουν διαλεκτικά και το ίδιο το παρόν -όπως βλέπουμε στο πολύ ωραίο ποιήμα του θεσσαλονικιού Γιώργου Ιωάννου:

Όλοι σωπαίνουν γύρω μου, λοξοκοιτάζουν .

Και το γκαρσόνι μου μιλάει στον πληθυντικό,

με τις καλύτερες ελληνικούρες του ρεπερτορίου του.



Κι όμως εδώ, σ' αυτό το μαγαζί,

μια νύχτα του σαραντατέσσερα, χορεύανε.

Λαχτάριζε το σώμα τους, γραφότανε .

Τα ρούχα τα τριμμένα είχαν ομορφήνει.



Τότε, πηδώντας ένα-ένα τα σκαλιά,

σβούριξε μέσα στο χορό κείνη η ειροβομβίδα.

(Σ' αυτό το μαγαζί, 1973)

Δέκα χρόνια μετά, ο υπερρεαλιστής της Α' Μεταπολεμικής γενιάς, Έκτωρ Κακναβάτος (ίσως ο τελευταίος επιζών της γενιάς του, αειθαλέστατος μέχρι και σήμερα – υπέγραψε μάλιστα το κείμενο του Μπιτσάκη για την υπόθεση Άγρα...) θα επιμένει να υπενθυμίζει:

(…)Ύστερις σηκωτόν τονε πήρανε οι τέσσερις.

δεν είχαν μάτια

ούτε αυτιά

ούτε χέρια

ούτε γλώσσα

ούτε στόμα

μόνο κατηφοριά ίσια μέσα τους

που λίγο λίγο τους κατάπιε.

Να θυμάσαι, που μόνο το κεφάλι του,

σαν άστρο μες στο σύννεφο,

μόνο το κεφάλι του κρεμάσανε

στα Τρίκαλα...



αδύνατο λοιπό να τ' αρνηθείς:

ίσαμε δω ο κλήρος μας

αίμα του Οφιούχου.

(Υπόμνημα για το αίμα του Οφιούχου, 1983)

Η μεταπολίτευση είναι δύσκολη περίοδος, αντιφατική. Οι ποιητές, σύμφωνα με τον σ. Σαμπετάι, την αντιμετωπίζουν 'ως χάος'. Ο βολιώτης ποιητής Μανώλης Μπαλλής προσπαθεί να κολυμπήσει στα θολά νερά:

Απόδοση βαθμοί μηδέν λόγω όμως ιδιοκτησίας της μπάλλας 1.

Δίνομαι ξοδεύομαι σπαταλιέμαι κανένα τηλέφωνο δεν απαντά αν

δεν αναφέρεις όνομα και επίθετο γιατί οι ξένοι κι όχι οι Εαμογενείς.

Το ξύσιμο, το γνέψιμο, το βήξιμο το ανακάθισμα τα βλέμματα, παρέες, επαφές διπρόσωπο. Πότε επιτέλους θα ρεύσουμε πριν μας

γνέψουν λαχειοπώλες, περιπτεριούχοι, ταξιτζήδες, γκαρσόνια, τοστατζήδες, χαρτοκλέφτες, προαγωγοί, μπαρόβιες και μοναχικοί

ψυχολόγοι.

Ψόμα δώμα

και το κόμμα έχει χρώμα



Απεργία με μανία

μα στα βόρεια κάνει κρύα.



Ώρες που πλέκουν

σπαθιά που κλαδεύουν

πριόνια που κόβουν νύχια



Δεν νίπτω τα χέρια μου

προτιμώ να πλυθώ ολόκληρος

(Οι πλάτανοι, εμείς και...εφεδρίες, 1982)

Ο επίσης βολιώτης Θανάσης Κωσταβάρας (15 χρονών έφεδρος ΕΛΑΣίτης στα βουνά του Πηλίου) καταθέτει τη δική του εκδοχή για το κοινωνικό προτσές. Ό,τι πρέπει, κατά τη γνώμη μου, για τη συγκυρία στην οποία γράφει..

Όμως δεν είναι τούτος ο χειμώνας, χρόνια τώρα που κρατάει

δεν είναι τούτος ο κακός χειμώνας πέρασμα.

Να ΄ρθεί ξανά μια άνοιξη, νά 'ρθει ένα καλοκαίρι.

Να σμίξει ασκέρι στα βουνά.



Χλωμά τσογλάνια έχουν πιάσει τα στενά.

Πιάσαν τα πόστα, πιάσαν τα περάσματα.



Δε μένει άλλος δρόμος.

Με τα κοντά μαχαίρια τώρα. Στα τυφλά.

Με τα κοντά μαχαίρια να ριχτούμε, να τελειώνουμε.

(Θ. Κωσταβάρας, Εννιά μικρά κομμάτια για τσαμπουνά, 1982)

Το 1986 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Το αποποιήθηκε.

Απ' την άλλη, ο Λευτέρης Πούλιος, κύριος εκπρόσωπος της νέας γενιάς της Αμφισβήτησης (Γενιά του '70), περιπλανώμενος στο κέντρο της πρωτεύουσας..

Δρόμοι πλάι σε στραφτερές βιτρίνες, πλάι

σ' αγάλματα ή ανάμεσα από μαγαζιά κι

εργοστάσια. Δρόμε έξω απ' το πανεπιστήμιο.

Έξω απ' το κτίριο της Βουλής. Δρόμε εθνικέ.

Δρόμοι της συνοικίας. Δρόμοι μαστιγωμένοι

από πίσσα και αίμα. Φτιαγμένοι με φωνές

και χαλίκια. Κάτω απ' το βάρος

οδοστρωτήρων και χιλιάδων διαδηλώσεων.

Δρόμε, σάβανο του Γρηγόρη, του Σωτήρη, του Τάσου.

Δρόμοι – παιάνες. Δρόμοι γιορτής.

Δρόμοι – αγωνία. Δρόμοι – φονιάδες.

Ποιά κατάρα πάνω σας έχει πέσει; (1975)

Με Πέτρουλα – Λαμπράκη (και Τάσο Τούση) -που φωνάζουν και οι χαβαλέδες του ΕΜΠ..

Τέλος, ο Καρούζος βάζει τα πράματα στη θέση τους:

Κείθε

δώθε

πιο κείθε

/ τότε πιο δώθε/

κάθεσαι καλά ή μήπως

μετεωρίζεσαι;

Στην επανάσταση

γρήγορα!

(Ζάπυρος,1981)

Λίγο ακόμα όμως και θα καταχραστούμε τη φιλοξενεία της Κ.Ε..

Είναι σίγουρο ότι η παραπάνω 'ανθολογία' είναι -κάτι παραπάνω από- ελλιπής.

Αυτό όμως που ήθελε να δείξει, είναι το τεράστιο χρυσοφόρο πολιτισμικό υπέδαφος πάνω στο οποίο κατακάθεται σήμερα ένα παχύ στρώμα μεταμοντέρνας ΜΜΕ λουμπεναρίας πολύ κακής ποιότητας. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ακριβώς 'τί παίζει' σήμερα, πρέπει να έχουμε καλή γνώση του τί συνέβαινε στο παρελθόν(στο συγκεκριμμένο τομέα). Μέσα από τη σύγκριση, η διαφορά αποδεικνύεται χαώδης και σου χαρίζει ένα δυνατό πολιτισμικό σοκ, παρέα με μια γεύση μελαγχολίας. Είναι ακριβώς ό,τι πρέπει για μια ρωμαλέα καινούργια αρχή. Οπότε, οι παροικούντες το Πέτρογκραντ -ή τη Βαρκελώνη- θα πρέπει να μετασχηματίσουν την ρητορική ερώτηση του τίτλου σε προτρεπτική κατάφαση.

Σε όλη τη διάρκεια του περασμένου αιώνα -ως την ίδρυση της ιδιωτικής τηλεόρασης, με πολιτική ευθύνη των συνασπισμένων- ήταν η Αριστερά που κυρίαρχα συνδέθηκε με οτιδήποτε ποιοτικό στον τομέα της πολιτιστικής παραγωγής.

Πρέπει αυτή η ηγεμονία να ξανακερδηθεί.


Αντί επιλόγου, θα ήθελα να παίξω και 'γω για λίγο το ρόλο του προφήτη ( α λα Ελύτη στο Άξιον Εστί ). Βαθιά ανάσα και πάμε λοιπόν:


-Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, έπειτα από δύο χρόνια ανέχειας με χορηγούς ΔΝΤ και εγχώρια ολιγαρχία, λέγε, τί βλέπεις;


-Βλέπω κάτι που έρχεται απ' το παρελθόν,

αλλά είναι γραφτό του να επιστρέψει στο μέλλον, στο δικό μας μέλλον.


-Βλέπω..

τις σκαλωσιές, το σίδερο, τον ασβέστη, το μπετόν,

χτίζοντας τ' όνειρό μας δίπλα στα σπουργίτια,

τα ειρηνικά αερόπλανα σκίζοντας το γαλάζιο,

για το ταξίδι τους στις άλλες

συντροφικές μας πολιτείες

ρίχνοντας τ' αερόπλανα χίλιες χιλιάδες χαρωπά χαρτιά

για τη μεθαυριανή πρωτομαγιά -φτεροκοπώντας τα χαρτιά

πάνω από τα κεφάλια των χτιστάδων-

η άμιλλα της ανοικοδόμησης,

οι τόρνοι,

τα τρακτέρ,

τα σφυριά,

οι καμινάδες,

οι σημαιούλες στα καινούργια γιαπιά,

το κοκκόρι της θεια-Καλής στην καινούργια μάντρα,

σύντροφε κοκκοράκι μην ξελαρυγγιάζεσαι άδικα,

ξυπνήσαμε, ξυπνήσαμε, δουλεύουμε .

και μια κοπέλα δεκαοχτάχρονη, κοκκινομάγουλη, δίχως γυαλιά

μια νέα κομμουνίστρια δροσερή και σοβαρή

με μια καρώ ποδιά γαλάζια και κόκκινη

επιβλέποντας την άμιλλα των κοριτσιών στα υφαντουργεία

μια δυνατή, μια γελαστή, κοκκινομάγουλη κοπέλα :

η Λαϊκή Δημοκρατία της Ελλάδας.


(Γ. Ρίτσος,Οι Γειτονιές του Κόσμου, 1949-1951)




[ υγ1: Το κείμενο αφιερώνεται στον σ. Σαμπετάι, στον οποίο οφείλει την έμπνευσή του καθώς και μεγάλο μέρος του προλόγου.

υγ2: Συγκλονιστικό bonus track, αποκλειστικά για τους αναγνώστες του Σφυροδρέπανο... http://www.youtube.com/watch?v=MOGZ011MsDM&feature=related ]

34 σχόλια:

sniper είπε...

Πολυ μου αρεσες με το μεγα Σικελιανο και τους μικροτερους του ηλικιακα ποιητες που το σκανε στο Καιρο.

Δε νομιζεις οτι ηρθε η ωρα να αρχισεις να γραφεις ποιο συχνα τετοια (και αλλα βεβαια)?

Ανώνυμος είπε...

γεια σου κομμαντο κι επειδη εβαλες τα αγαπημενα μου το ενα κατω απτο αλλο σου ξαναθυμιζω το μικη

http://www.youtube.com/watch?v=18BPIbl7W0o

KOMMANTO είπε...

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται τις Κυριακές..
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=165345

τί εννοείς Φάντασμα? να γράφω για τη ποίηση? ποιο συχνα?

Ανώνυμε, ο Μίκη(ς) Μάους είναι ο άνθρωπος που αγαπάμε να μισούμε και μισούμε να αγαπάμε.


-Διακρίνω ένα 'μούδιασμα' όσον αφορά τους μεταπολεμικούς..

Διαλεχτικάρια είπε...

Θες να αναδείξεις την άμεση επιρροή και τον ρόλο του λαικού κινήματος στην ελληνική ποίηση, ορθότατα. Αυτό σήμαινε και σημαίνει, ότι η ποίηση αφουγκραζόταν την κοινωνική συνείδηση και δράση, συχνά δε ήταν μέρος της. Η ελληνική ποίηση λοιπόν, μετεμφυλιακά, αυτό που αφουγκράζεται και περιγράφει με ενάργεια, είναι οι διωγμοί. Είναι (το ανέφερες αυτό) το πάγωμα του λαού. Είναι στη συνέχεια , η αλλαγή στη συνήθεια, η εξαγορά, ο εκσυγχρονισμός, η ταχύτητα και έλλειψη βάθους και αρχών, η παρακμή, η απογοήτευση. Αυτά κατέγραψε καταρχήν η ελληνική ποίηση, πιστή στον ρόλο της, αντανακλώντας την κοινωνική πραγματικότητα.Το έδωσες αυτό.

Βέβαια στάθηκες ίσως περισσότερο από ό,τι η ίδια η ποίηση έκανε, στην κριτική στο Κόμμα.Ίσως μου έδωσες τέτοια εντύπωση γιατί έλειψε από το κείμενο σου η σύνδεση μεταξύ της κριτικής στην κοινωνική κατάσταση και της κριτικής στο Κόμμα. Αυτό, η γραμμή του, η στάση του, οι άνθρωποί του, ήταν κομμάτι μιας ηττημένης πραγματικότητας, κι ως τέτοιο, κομμάτι της κριτικής των ποιητών. Δεν άρθηκε των περιστάσεων, δεν διατήρησε τις στοχεύσεις του, τις αρχές του. Επηρεάστηκε περισσότερο από ό,τι κατάφερε να επηρεάσει. Αυτό όμως δεν ήρθε από τον ουρανό (όπως είπες για το 68), ήταν ίσως μια λογική εξέλιξη μιας επώδυνης σύμβασης ολόκληρου του λαού με τους καινούριους του (τόσο παλιούς) δυνάστες. Να κατόρθωνε πολλά παραπάνω η οργανωμένη πρωτοπορία, ίσως ήταν παράδοξο.

Κατά τα άλλα, για να μην παρεξηγούμαι, καλοδεχούμενη καταρχήν η κριτική στο Κόμμα. Βέβαια,υπάρχει ο αστερίσκος, ο ποιητής να είναι μελος του κόμματος, οπότε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός καταλαμβάνει κάθε εξωτερική του πράξη και δράση, κι η τέχνη δεν μπορεί να βγεί εκτός αυτού, σαν κάτι μεταφυσικό και ιδανικό, σαν αυταξία.

Ανώνυμος είπε...

Διαλεχτικάρια (νομίζω το ψευδώνυμο σε αδικεί)η σύνδεση της κριτικής στην κοινωνική κατάσταση και στο κόμμα νομίζω αποτυπώνεται πολύ στον Κατσαρό. Κατά τ' άλλα, οι ποιητές που έκαναν κριτική στο κόμμα (που όντως στάθηκα περισσότερο σ'αυτό -μια φορά κάνει ποστ κανείς στο Σφυροδρέπανο..έπιασα την ευκαιρία απ'τα μαλλιά!) ήταν της Α' Μεταπολεμικής γενιάς, επομένως δε χρειαζόταν να κάνουν 'σύνδεση' με την κοινωνική κατάσταση αφού τα γεγονότα ήταν πολύ νωπά ακόμα και πολύ από αυτούς γράφαν στις φυλακές ή στην εξορία.Η 'κοινωνική κατάσταση' δηλαδή δεν ήταν κάτι που έπρεπε να το 'ξεκλειδώσει' η ποιητική αντίληψη και να το εκφράσει προς το λαό. Ήταν μια εφιαλτική πραγματικότητα διωγμών που τη βίωναν στο πετσί τους όλοι -ποιητές και μη.
Οι επόμενες γενιές αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση (σχεδόν 50 χρόνια..) αλλά είναι πιο αποστασιοποιημένοι από την κρίσιμη περίοδο 40-49, γι' αυτό και ρέπουν προς πιο υπαρξιακές επιπτώσεις της ήττας και, συνακόλουθα, η κριτική στο κόμμα -όπως και η ίδια τους η γενικότερη πολιτική στράτευση και πίστη στις 'καλύτερες μέρες'- φθίνει.
Συμφωνώ με τα υπόλοιπα που επισημαίνεις. Βέβαια απλοποιείς λίγο τα πράγματα όταν λες ότι ο λαός έκανε μια επώδυνη σύμβαση και η πρωτοπορία (έ τι να κάνει κι' αυτή...στο Βουκουρέστι ήταν)δεν κατόρθωσε και πολλά, αφού κι αυτή απ'το λαό προερχόταν.
Αλλά ας μείνουμε σ'αυτά που μας ενώνουν.


κομμάντο πατριωτικής εντροπίας

Διαλεχτικάρια είπε...

Κομμάντο, εγώ επεσήμανα την ανάγκη να φανεί στο κείμενο η σχέση της κοινωνικής πραγματικότητας με την "κομματική" (αν θέλεις - που λέει κι η Αλέκα!) πραγματικότητα. Δηλαδή να καταδειχθεί η επίδραση που άσκησε και ασκήθηκε στο Κόμμα, άρα και η ένταξη της ποιητικής κριτικής στο Κόμμα στα σαφή τότε πλαίσια της γενικής κοινωνικής κριτικής. Τα βιωμένα όπως ακριβώς κι οι δύο είπαμε, μέσα στις φυλακές και στα ξερονήσια.

Έχεις απόλυτο δίκιο για την στροφή της ελληνικής ποίησης τα επόμενα χρόνια σε υπαρξιακές βάσεις ανάλυσης και προβολής των πραγμάτων. Έχω να σου πω ότι προτιμώ μια ποίηση με δριμεία κριτική στο Κόμμα, μα με περισσότερο κοινωνική παρά ατομική αρχή, παρά μια κριτική των πάντων και άρνηση της κοινωνίας με αφετηρία το εγώ. Αλλά είναι σημάδι των καιρών στο σώμα της τέχνης και λέει πολλά. Που αξίζουν προσοχής.

Όσο για την αιτιολόγηση της μερικής απώλειας προσανατολισμού του Κόμματος με αναφορά στην κατάσταση του λαού και του κινήματός του συνολικά, την θεωρώ απαραίτητη αν θέλουμε να αντιλαμβανόμαστε το Κόμμα ως οργανισμό κι όχι ως μεταφυσική παρουσία στον κόσμο. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν απαλλάσσει ένα κομμουνιστικό κόμμα από τις βαριές του ευθύνες. Να σαι σίγουρος ότι διδασκόμαστε. (καλά, δεν είσαι, αλλά εντάξει!)

PS Γιατί να με αδικεί το ψευδώνυμο;

Ανώνυμος είπε...

Γι' αυτό που λες στη πρώτη παράγραφο, νομίζω ότι ο Αλεξάνδρου κάνει μια δυνατή προσπάθεια..
Το ψευδώνυμο σε αδικεί γιατί η κατάληξή του παραπέμπει σε υστερικές καταστάσεις, που όλοι -εντός και εκτός κνε- έχουμε ζήσει στα αμφιθέατρα, αλλά και στα γραφεία, και στα σπίτια..


κομμάντο πατριωτικής εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

Το γραφω εδω σαν προβληματισμο. Το επιπεδο του διαλογου που δινεται καθε φορα ειναι ολο και χειροτερο. Η δικη μου αποψη ειναι οτι αυτο βρισκεται και στη φυση της επικοινωνιας αυτου του ειδους, αλλα τελος παντων κανω μια παρατηρηση. Ισως θα βοηθουσε ενα νεο ποστ απο το απολιθωμα για τη λειτουργια οτυ μπλοκ, ως μορφη επικοινωνιας.
Και κατι για το θεμα συζητησης. Νομιζω οτι καμια φορα χρειαζεται να μελεταται οχι μονο το εργο του καθε καλλιτεχνη, αλλα κ η δικη του σταση. Οχι οτι αυτο αλλαζει το εργο, αλλα βοηθα στην αναλυση του εργου του. Εγω τους κριτικους απεναντι στο Κομμα τους αγαπαω, αλλα δεν αντεχω την εμπαθη κριτικη.
Καλω επισης σε διαβασμα την τελευταια ΚΟΜΕΠ που εχει κειμενο της Μπελλου(ΠΓ)για την διανοηση. Συντομο αλλα με ενδιαφερουσες πλευρες της αντιληψης του Κομματος.

JohnyQ είπε...

"Το επιπεδο του διαλογου που δινεται καθε φορα ειναι ολο και χειροτερο. Η δικη μου αποψη ειναι οτι αυτο βρισκεται και στη φυση της επικοινωνιας αυτου του ειδους"

σίγουρα το μέσο έχει της αδυναμίες του, άλλο πράγμα ο ζωντανός διάλογος και άλλο η ασύγχρονη ανάρτηση σχολίων...αν όμως επιλέγεις να παρέμβεις με αυτή τη μορφή κάνεις συμβιβασμούς, όπως το Κόμμα όταν συμμετέχει στο αστικό κοινοβούλιο, τέλος πάντων και γω μια παρατήρηση κάνω.

@για τον Άρη Αλεξάνδρου
επειδή είμαι λίγο άσχετος από τέχνη, να γίνω λίγο προβοκάτορας:
"το μυθιστόρημα του Αρη Αλεξάνδρου Το κιβώτιο, μνημειώδες για τα ελληνικά δεδομένα έργο του οπορτουνισμού στη λογοτεχνία, που έχει ως περιεχόμενο τον αγώνα του ΔΣΕ. Σε αυτό το βιβλίο η εποποιία του ΔΣΕ χλευάζεται, ενώ οι μαχητές του παρουσιάζονται από τον συγγραφέα ως θύματα απάτης, ξεγελασμένοι (!) από την κομματική καθοδήγηση. Γιατί, τελικά, το κιβώτιο που μετέφεραν ήταν άδειο, δίχως προορισμό και αξία! Καταθέτει ο ήρωας του Αλεξάνδρου:

«...Δεν είναι δυνατόν να ευθύνομαι ούτε στο ελάχιστο για όλη αυτήν την ιστορία, δεν φταίω εγώ που το κιβώτιο βρέθηκε άδειο, εγώ το πίστευα γεμάτο και γι' αυτό το έφερα στην πόλη Κ (...) γιατί μόνο ένας τρελός κουβαλάει εν γνώσει του ένα άδειο κιβώτιο, παίζοντας χίλιες φορές κορόνα γράμματα τη ζωή του (...) ήτανε όμως άδειο, για λόγους που δεν ξέρουμε ακόμα, αλλά εν πάση περιπτώσει λόγω δικής μας υπαιτιότητος...» (Αρη Αλεξάνδρου, «Το κιβώτιο», σελ. 341 - 342, εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ»)."

Από άρθρο του Μαΐλη στο Ριζοσπάστη.

γίνεται κριτική στο ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ έργο του Α.Αλεξάνδρου. ποια είναι η απάντηση από πλευράς κομμάντο;

οπαδός του Προέδρου Μάο είπε...

Μια μικρή συμβολή στην όλη κουβέντα...
http://exoria.blogspot.com/2008/11/blog-post.html

Τώρα άμα κάνει κριτική και ο Μάκης ο Μαϊλης σε λογοτεχνικά έργα σωθήκαμε...

KOMMANTO είπε...

Ο Μάκης είναι κάτι παραπάνω από απλοϊκός. Νομίζω πως δεν έχει διαβάσει καν το έργο.
1)Οπορτουνισμός στα έργα τέχνης δεν υφίσταται. Για να γράψει κανείς μια τέτοια φράση πα να πει ότι πραγματικά δε ξέρει τί του γίνεται σε ζητήματα φιλολογίας.
2)Ο αγώνας του ΔΣΕ δεν χλευάζεται στο έργο.
3)Οι αγωνιστές δεν παρουσιάζονται ως ξεγελασμένοι από την καθοδήγηση.

Είναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο σύνθετη η πλοκή και οι χαρακτήρες στο μυθιστόρημα απ'ότι μας παρουσιάζει ο Μάκης. Είναι ένα τρομερά πολύπλευρο και πολυσύνθετο μυθιστόρημα που δεν προσφέρεται για μονοκόμματες ερμηνείες.

Το ότι το κιβώτιο είναι τελικά άδειο είναι όντως ενοχλητικό. Και γω διαφωνώ με αυτή την οπτική του Αλεξάνδρου. Από την άλλη θα πρέπει να σκεφτούμε ποιες συγκυρίες και ποιά γεγονότα οδήγησαν έναν σκληρό αγωνιστή, αρνητή δήλωσης μέχρι το τέλος, όπως ο Αλεξάνδρου να καταλήξει σένα τέτοιο συμπέρασμα.
Στο μυαλό μου έρχεται το Μπούλκες, η Βαρκιζιανή αμνηστία των στελεχών και άλλα πολλά..
Αλλά βέβαια, ο Μαίλης δεν μπορεί να κάνει τέτοιες σκέψεις, οπότε ακολουθεί τον εύκολο δρόμο.

Επίσης μη μπερδεύεσαι. Σε καμμία περίπτωση ΔΕΝ γίνεται κριτική στο ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ έργο του Α.Αλεξάνδρου.
Ο Μάκης κάνει μια πολιτική κριτική, με πολιτικούς όρους σε ένα μυθιστόρημα. Ξεκάθαρα πράματα.
Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ κριτική για ένα τόσο πρωτοποριακό καλλιτεχνικό έργο απαιτεί σοβαρή επιστημονική μελέτη
και γνώση των αισθητικών ζητημάτων της εποχής που γράφτηκε σε συνδυασμό με την τότε κατάσταση στην ελληνική πεζογραφία και πολλά πολλά άλλα..
Μη τα ισοπεδώνουμε όλα.

Συμφωνώ απόλυτα με τον οπαδό του Μάο.
Τί άλλο θα δούμε ακόμα..

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΡΙΧΤΕΡ είπε...

εχουμε ξεχασει βασικες εννοιες οπως βαση-εποικοδομημα, υλη-συνειδηση κλπ. Πως γινεται να κανει κριτικη σε ενα λογοτεχνικο εργο χωρις να κανεις πολιτικη κριτικη ταυτοχρονα απο την στιγμη που μιλας για ταξεις και ταξικη παλη?? Δηλαδη τι να σχολιασει ενα αρθρο στον ριζοσπαστη ?
"ο συγγραφεας κατεχει αριστα τις δομες του λογου, χρησιμοποιει το κομμα ευστοχα, στο τριτο κομματι κανει αριστη χρηση του κυκλου ενω στο τελος οι αντιφωνησεις που χρησιμοποιει πετυχαινουν ευκολα την συγκινηση του αναγνωστη"

ουτε καν!!!!! μαιλης και τα μυαλα στα καγκελαααααααααααααααααα

KOMMANTO είπε...

Ο Γιαννάκης είπε ότι οι αφορισμοί του Μαίλη αποτελούν λογοτεχνική κριτική. Εγώ προσπάθησα να δείξω ότι δεν είναι.
Κατά τ' άλλα κι εγώ ακριβώς αυτό λέω:
Τί να σχολιάσει ένα άρθρο στο Ριζοζπάστη..?

Ας αφήσει λοιπόν ο Μάκης τα λογοτεχνικά έργα στους φιλόλογους.
Ας μας κάνει αυτή τη χάρη

JohnyQ είπε...

καλά μην βαράτε!!!

είπα "να γίνω λίγο προβοκάτορας"...

parekklisi είπε...

"Ας αφήσει λοιπόν ο Μάκης τα λογοτεχνικά έργα στους φιλόλογους."

Έλεος! Σα να λέμε "αφήστε την τέχνη για τους καλλιτέχνες" ένα πράμα. Πολύ αριστερή αντίληψη...

Το να λες "οπορτουνισμός σε έργα τέχνης δεν υφίσταται" είναι σα να λες πολιτική σε έργα τέχνης δεν υφίσταται. Και η κριτική στο τι μηνύματα περνάει το (κάθε) έργο είναι μέρος της λογοτεχνικής κριτικής και μάλιστα απαραίτητο.

Φαντάζομαι εσύ πχ αν διαβάσεις ένα λογοτέχνημα που υμνεί τον πόλεμο δε θα γράψεις κριτική "ο συγγραφέας χειρίζεται άριστα το λόγο και καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να δημιουργήσει αβίαστα συναισθήματα εθνικής υπερηφάνειας και ανωτερότητας στον αναγνώστη".

Όσον αφορά το "κιβώτιο" είναι προφανές πως το ότι τελικά ήταν άδειο υποδεικνύει ότι ο αγώνας ήταν μάταιος. Το ότι υπάρχουν λόγοι που οδήγησαν έναν αγωνιστή να γράψει κάτι τέτοιο είναι σίγουρο (η ήττα!) αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα γίνεται κριτική για το περιεχόμενο και τα μηνύματα.

Ανώνυμος είπε...

@Κομάντο

Όχι δεν χλευάζεται ο ΔΣΕ, ούτε ξεγιελιούνται από την καθοδήγηση οι αγωνιστές στο ΚΙΒΩΤΙΟ.
Απλώς δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλον με την μέθοδο του "κυανισμού". (νεολογισμός του Αλεξάνδρου για την δηλητηρίαση με υδροκυάνιο.

JohnyQ είπε...

επειδή έγινε πολύ λόγος για το"ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ" που είχα σε κεφαλαία, το τόνισα ότι έγινε κριτική στο λογοτεχικό και όχι το ΠΟΙΗΤΙΚΟ έργο του και ναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ κριτική δεν είπα ότι δεν έγινε πολιτική κριτική!

ακόμη η κριτική για ένα έργο δεν μηδενίζει τον καλλιτέχνη, μπορεί ένα κορυφαίο έργο(π.χ. τραγούδι(Bob Dylan), βιβλίο(Στάινμπεκ)), να γράφτηκε από κάποιον που τελικά να τάχθηκε υπέρ του π.χ. του πολέμου στο Βιετνάμ ή του New Deal!

KOMMANTO είπε...

Παρέκκλιση
Οχι στους καλλιτέχνες...
Στους φιλόλογους!

Προφανώς και το -πολιτικό ή φιλοσοφικό ή άλλο- περιεχόμενο αποτελεί μέρος της κριτικής. Αλλά δεν είναι αυτό το κύριο (λόγω ουτοπικού πλεονάσματος κτλ.. δες προηγούμενο ποστ)ούτε το μόνο.
Εκτός κι αν ο κριτικός λέγεται Μάκης..

Ο αγώνας του ΔΣΕ ΔΕΝ χλευάζεται στο μυθιστόρημα. Οι ήρωες είναι σώμα και ψυχή δοσμένοι σ'αυτόν τον αγώνα και αυτό φαίνεται και αναλύεται κιόλας.
Τώρα για τον κυανισμό, ο Αλεξάνδρου μπορεί να "νεολογίζει". Αυτοί όμως που σκοτώνανε πισώπλατα ελασίτες στο Καρπενήσι, στο Μπουλγκες και στα υπόγεια της ρουμάνικης ασφάλειας δεν "νεολογίζανε". Το κάνανε στ'αλήθεια.
Δε φταίει ο Αλεξάνδρου που μεταπλάθει λογοτεχνικά διάφορα τέτοια γεγονότα.
Φταίνε τα γεγονότα.

Ανώνυμος είπε...

@Κομμάντο

για Καρπενήσι και υπόγεια Ρουμανικής ασφάλειας δεν ξέρω, αλλά τελευταίως διάβασα ένα post στο blog "Χρύσα Χατζηβασιλείου" με δηλητηριώδη σχόλια για κτηνωδία της ηγεσίας του ΚΚΕ στο Μπούλκες.
Αν δεν σου κάνει κόπο διάβασε τα σχόλια κάποιου άγνωστου αναγνώστη, που με ονόματα, ημερομηνίες και στοιχεία, αποστόμωσε την λαλίστατη "Χρύσα".
Στο τελευταίο σχόλιο του είναι η ουσία "ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ".
Ευχαρίστως πάντως θα διάβαζα αναφορές για τα εγκλήματα των κουμουνιστοσυμμοριτών στο Καρπενήσι & υπόγεια της Ρουμάνικής Ασφάλειας.
Που ξέρει κανείς ? Μπορεί να δώ κάποια στιγμή την ΑΛΗΘΕΙΑ και να θεραπευθώ από το κομμουνιστικό δηλητήριο.

https://www.blogger.com/comment.g?blogID=1172605500155348941&postID=5094492576793078704

Όσο για το βιβλίο του Α. Αλεξάνδρου είναι πολύ καλογραμμένο και το διάβασα μονορούφι. Ειλικρινά με έφερε στο παρά τσάκ να σιχαθώ ακόμη και την λέξη Κομμουνισμός. Κάνει την δουλεία του.

Ανώνυμος είπε...

@ Κομμάντο

το ορθό Link

https://www.blogger.com/comment.g?blogID=1172605500155348941&postID=5094492576793078704

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε
δε δίνω δεκάρα αν θες να το παίξεις στρουθοκάμηλος και συ και όλοι όσοι υπερασπίζονται ένα υποτιθέμενο λαμπρό κομματικό παρελθόν.
Η αλήθεια είναι ότι ΝΑΙ, εκείνη την εποχή και στο Μπούλγκες, και στα υπόγεια της ρουμάνικης ασφάλειας, και στην Ελλάδα κομμουνιστοσυμμορίτες (που είχαν τη σωστή γραμμή/ανιψιοί του Ιωαννίδη κ.α.) σκοτώσανε κομμουνιστοσυμμορίτες (που είχανε τη λάθος γραμμή).
Πλάκα μας κάνετε?
Εδώ αφήσαν αβοήθητο, ΣΠΡΩΞΑΝ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, τον ιδρυτή του ΕΛΑΣ, τον μεγαλύτερο παρτιζανο που έβγαλε ποτέ η Ευρώπη, αφού πρώτα τον είπανε ομοφυλόφιλο.

Και μέτα σας φταίει ο Αλεξάνδρου?

Βγάλτε το κεφάλι απ'την άμμο και μετά να κάνετε κριτική στο κιβώτιο.


κομμάντο απελπισμένης πατριωτικής εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

@ Κομμάντο

όπως έγραψα και πρίν δώσε καμμία πληροφόρηση για Καρπενήσι και Ρουμανία, μπάς και γίνω άνθρωπος και όχι στρουθοκάμηλος.
(το λίνκ που έδωσα το διάβασες? τα σχόλια του αγνώστου για το Μπούλκες. Δεν τα λέει κανένας στρουθοκάμηλος αλλά πρώην μέλος του ΚΚΕεσ.)
Όσο για τον Βελουχιώτη η πληροφόρηση που έχω είναι μόνο από τον Άγι Στίνα που τον στολίζει κανονικότατα σαν σταλινικό φερέφωνο του Ζαχαριάδη.
Τώρα διάλεξε και πάρε Στίνας ή Στάλιν ?
Δε λέω θα μπορούσα να προτείνω και τον Γιωτόπουλο πατέρα, τον ηγέτη του Κ.Α.Κ.Ε. που την εφημερίδα του στον εμφύλιο την μοίραζε το Γ.Ε.Σ. στις μονάδες για να δούν οι φαντάροι του Εθνικού Στρατού τα εγκλήματα του ΚΚΕ γραμμένα από γνήσιους επαναστάτες Αρχειομαρξιστές.
Κοίταξε φίλε παρά τον στρουθοκαμηλισμό μου τους έχω διαβάσει εν εκτάσει όλους (Τρότσκι, Προυντόν, Καστοριάδη κ.τ.λ.) και όχι επιφανειακά.
Έχω καταλάβει πολλά πλήν όμως ένα περισσότερο γνωμικό που το έλεγε ο Ν. Ζαχαριάδης συνέχεια μου επιβεβαιώνεται, πως "Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΗΦΟΡΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΟΣ".
Κοίτα λοιπόν τώρα που η κατάσταση στενεύει και δυστυχώς θα στενεύει όλο και πιό πολύ εδώ και παγκόσμια μην τυχόν μ' αυτά και μ' αυτά καταλήξεις σε κανά ΠΑΣΟΚ ή και πιό πέρα όπως πολλοί άλλοι στο παρελθόν που από την πολύ την εξυπνάδα τους έβγαλαν τα μάτια τους.

KOMMANTO είπε...

Μ'αυτά και μ'αυτά θα καταλήξω στη Γαύδο να τρώω καρπούς και να κάνω μπάνια ΟΛΟ το χρόνο.
Θα ήθελα πολύ να μου πεις πώς δικαιολογεί αυτή την κοτσάνα ο Στίνας.(σοβαρά, αν μπορείς συνόψισέ το λίγο)
Για το Βελουχιώτη πάρε διάβασε το βίβλιο του Χαριτόπουλου.Και τέλος.
Ότι και να λέει το ΚΚΕ ο άνθρωπος έκανε 20 χρόνια έρευνα σ'όλη την Ελλάδα.
Τα αποσπάσματα εμπειριών που φράφει ο Ανώνυμος για το Μπούλκες δε μου λεν κάτι ιδιαίτερο.Και το σημαντικό είναι ότι δεν αναιρούν αυτά που λέει ο Εudes για το Μπούλγκες.
Για το Γιωτόπουλο πατήρ είσαι σίγουρος? Γιατί εγώ ξέρω ότι σκοτώθηκε από τους γερμανούς εργάτες αδέρφια του στην κατοχή.-Ένα περιστατικό που ίσως να σημάδεψε τον τότε πεντάχρονο γιό του και μετά καμμιά τριανταριά χρόνια στο Παρίσι τούχε γίνει έμμονη ιδέα το ένοπλο..-

Όπως και νάχει, σκοτεινές ιστορίες σε δύσκολα χρόνια.
Αλλά δεν θα βγάλουν αντικομμουνιστή τον Αλεξάνδρου αυτοί που άμα μιλήσουμε για "λάθη", δεν τους ξεπλένει ούτε ο Βόλγας.

"...και κείνη τη δαχτυλογραφημένη απόφαση της παράνομης κομματικής συνεδρίασης όπου
με αδελφική φροντίδα διατύπωναν το παράπονο οι σύντροφοι
ότι τα νέα ποιήματά μου διανθίζονται από κάποιες τάσεις μεταφυσικής
κι εγώ απαντούσα με πολύ μεταφυσικότερα ποιήματα ενός πολύ βαθύτερου ρεαλισμού
περίπου σαν εκείνον του Ζντάνωφ αλλά μαζί και με τις καταδι-
κασμένες γάτες της Αμάτοβα..."
Γ. Ρίτσος,το τερατώδες αριστούργημα

Ανώνυμος είπε...

@ κομμάντο

γιά Βελουχιώτη δυστυχώς δεν βρίσκω τα σχόλια του Στίνα, αλλά για Γιωτόπουλο πατέρα (1901-1965)
βρήκα την απόστροφο που ανέφερα και πρίν για την δράση του Κ.Α.Κ.Ε. στον εμφύλιο.
Αγις Στίνας "ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ" τομ. 2, σελ. 220.
Επίσης για "Γιωτόπουλος Δημήτρης" στην wikipedia.org ελληνική γλώσσα, αρκετά διαφωτιστικά.
Σε κάθε περίπτωση στο παραπάνω βιβλίο και στο "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ" του ιδίου, παίρνει κανείς μια πλήρη γνώση των αντιΚΚΕ αντιλήψεων και μπορεί ν' αποφασίσει "με ποιούς να πάει και ποιούς ν' αφήσει"
Ένα ακόμη για Κ.Α.Κ.Ε.
Όταν νίκησαν τον Αύγουστο 1949 τον Δ.Σ.Ε. αυτοί οι αγνοί επαναστάτες στείλαν συγχαρητήριο τηλεγράφημα στο Γεν. Επιτελείο Στρατού.

Γιατί δεν σου λένε τίποτε τα σχόλια του πρώην ΚΚΕες περί Μπούλκες ?
Να σου αναφερθώ στο κατάντημα του Πατσαλίδη-Δρακόπουλου που αξιοποίησαν το εδώλιο του κατηγορουμένο στο Στρατοδικείο το 1973 για να εξηγήσουν το ξενοκίνητο του ΚΚΕ (γι' αυτό το λέγανε ΚΚΕεξ.) και επίσης να θυμίσω την παρουσία του Μπ. Δρακόπουλου σε μεγαλειώδη στρατιωτική παρέλαση στην Πιονγκ-Γιάνγκ δίπλα στον Κίμ Ίλ Σούνγκ.
Πολύ αντιΣταλινική στάση ε ?

Νομίζω πως αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως δεν πάω να βγάλω λάδι την ηγεσία του ΚΚΕ ή όποιου άλλου, αλλά για σκέψου, θα βράζουμε στο ζουμί μας ανταλλάσοντας λιβέλλους ή θα αγωνισθούμε για την σωτήρια Επανάσταση δυναμώνοντας το Κίνημα και το Κόμμα, που όλοι βλέπουμε πως αρχίζει να βγαίνει από το Κώμα.

Ένα τελευταίο προσωπικό σε σχέση με τον Βελουχιώτη.
Πότε δεν μου καλοφαίνονταν τύποι που ποζάρουν με τα άσπρα άλογα, τα φυσεκλίκια, γιαταγάνια και λοιπά εξαρτήματα της Αγιογραφικής παράδοσης και μάλιστα σε επαγγελματίες φωτογράφους που ειδικά γι' αυτό τον σκοπό μετακαλούνταν από την Λαμία.
Τι να μετρήσει π.χ. ο Λένιν με το ταπεινό κουστουμάκι και την γραβατίτσα του, μπροστά στους νέους Μεγαλέξανδρους.

KOMMANTO είπε...

Τα σχόλια του Ανώνυμου για το Μπούλκες δεν αναιρούν αυτά που γράφει ο Εudes. Απλά πράματα.

Το αν το Κόμμα βγαίνει απ' το Κώμα είναι διακύβευμα. Προφανώς και βγαίνει από μια μακρά πορεία συντηρητικής στάσης, αλλά οι καιροί έχουν τεράστιες απαιτήσεις και σημάδια όπως του Δεκέμβρη του 2008 δείχνουν ότι έχει ακόμα πολλά κατάλοιπα της "ειρηνικής συνύπαρξης". Εχουν περάσει 35 χρόνια από τότε που νομιμοποιήθηκε. Άντε να δούμε..

Άμα δε σου καλοφαίνεται ο Διγενής της στερεοελλαδίτικης παράδοσης τότε δε σου καλοφαίνεται κι ο Κάστρο κι ο Τσε και άλλοι επαναστατες που, τί να κάνουμε, δραστηριοποίηθηκαν σε μια εποχή που η φωτογραφία ήταν εύκολο πράγμα. Ο Λένιν ήταν πιο παλιός.
Μη τρελαινόμαστε.
Προφανώς και θα μετακληθεί ο φωτογράφος απ'τη Λαμία. Μιλάμε για τον άνθρωπο που ίδρυσε τον ΕΛΑΣ.
Για τον μεγαλύτερο παρτιζάνο που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη.

sniper είπε...

Ανωνυμε οταν ο "νεος Μεγαλεξανδρος" καθαριζε Γερμανους και δοσιλογους και ρισκαρε καθημερινα τη ζωη του για την ελευθερια και το σοσιαλισμο σου καλοφαινονταν? Να προσεχουμε και λιγο τι λεμε, οχι και μεγαλεξανδρος. Αυτο τον ορο τον χρησιμοποιουμε οταν θελουμε να κατηγορησουμε καποιον για αυταρχισμο και μεγαλομανια, αυτα προσαπτεις εσυ στον Αρη?

Ανεπτυξες ενα σωστο σκεπτικο κατα τη γνωμη μου και μετα του εδωσες μια κλωτσια και το κατεστρεψες. Πολεμιστης ηταν ο Αρης, οχι υπαλληλος γραφειου. Και οι φωτογραφιες που τον τραβαγαν ηταν κομματι της προπαγανδας. Για να ειναι και πιο προσιτος στον ελληνικο λαο. Οι αμεσως προηγουμενοι λαικοι ηρωες στη συνειδηση του κοσμου ηταν ο Κολοκοτρωνης και ο Καραισκακης. Με τι περιμενες να μοιαζει ο Αρης τετοια εποχη στην Ελλαδα, με λογιστη απο το Αμστερνταμ?

Ανώνυμος είπε...

@ κομμάντο
@ σύντροφος φάντασμα

πάντα θα υπάρχουν στην ανθρωπότητα άτομα ξεχωριστά που η μεγαλωσύνη του πνεύματος και της καρδιάς τους, θα προσπαθεί να φωτίσει το σκοτάδι.
Είναι λογικό και γνήσια αισθαντικό να καμαρώνουμε και τιμάμε τέτοια όντα.
Αυτό όμως παρασάγγας διαφέρει από την λατρεία - θεοποίηση επι της γής και μετατροπή σε αρχιερείς ενός παράδοξου υλιστικού ιερατείου.
Το εργατικό κίνημα τα τελευταία 200 χρόνια αγωνίζεται για μιά κοινωνία που δεν θα έχει την ανάγκη, λόγω παθητικότητας και δουλοφροσύνης, να περιμένει την σωτηρία της από εξωτερικούς παράγοντες όπως Θεοί, Βασιλείς και Ήρωες.
Ακόμη περισσότεροι κίνδυνοι εμφανίζονται όταν τέτοιοι άνθρωποι (ηγέτες) άσχετα με τις καλύτερες των προθέσεων, πλάθουν σκόπιμα για τον εαυτό τους ένα προφίλ που δύσκολα ξεχωρίζει από την Χριστιανική αγιογραφία.
Αποτέλεσμα αυτού είναι η ανάπτυξη απροσμέτρητης αλαζονίας και ισχυρογνωμοσύνης ώστε όταν αναπότρεπτα έλθει η πτώση, από τις ιλιγγιώδεις κορυφές του "μεγαλείου", να είναι τόσο απόλυτη και καταστροφική και βέβαια όχι μόνο για τον ΑΡΧΗΓΟ αλλά και για πολλούς άλλους.
Το παράδειγμα που έφερα για τον Λένιν αντιμετωπίσθηκε με το διασκεδαστικό τέχνασμα οτι δηλαδή δεν υπήρχαν τότε φωτογραφίες !
Φίλοι μου και φωτογραφίες υπήρχαν και κινηματογράφος και η τέχνη με πρωτοπόρους καλλιτέχνες έγινε όπλο επαναστατικό αλλά ο Λένιν δεν καταδέχθηκε να αυτοαναγορευθεί σε Θεότητα, σε αντίθεση με κάποιον άλλο που προήγαγε τον εαυτό του σε Αρχιστράτηγο του Σοβιετικού στρατού, χωρίς βέβαια να έχει σπουδάσει σε καμμιά σχολή αξιωματικών πόσο μάλλον Ανωτάτη Σχολή Πολέμου.
Κάποιος άλλος έβαζε την νεολαία να φωνάζει Μαρξισμός-Λενινισμός-Σκέψη Μάο Τσε Τούνγκ ! και ο ίδιος αυτοθαυμάζονταν από τα μπαλκόνια.
Ποιά ήταν η κατάληξη ?
Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε.

Επίσης ας αφήσουμε τις "εξυπνάδες" του τύπου :
Ανωνυμε οταν ο "νεος Μεγαλεξανδρος" καθαριζε Γερμανους και δοσιλογους και ρισκαρε καθημερινα τη ζωη του για την ελευθερια και το σοσιαλισμο σου καλοφαινονταν?
Η όποια προσφορά, όσο μεγάλη και να είναι δεν δίνει το δικαίωμα να παριστάνει κανείς τον Άγιο Γεώργιο που θα σκοτώση τον δράκο.
Συνειδήσεις δεν διαπλάθονται με τέτοια μυθεύματα.
Ανιδιοτέλεια, ταπεινότητα, μετριοφροσύνη, ευγένεια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των πραγματικά "Μεγάλων".
Θέλετε και άλλα παραδείγματα ?
Ροβεσπιέρος, Σαίν Ζύστ, Χο Τσί Μίνχ, Μαχάτμα Γκάντι.
Για να ξαναγυρίσω λίγο στο θέμα του BLOG που το ξεχάσαμε, είναι κωμικοτραγικό και ζοφερό μαζύ κάποιοι όπως ο Μάο Τσε Τούνγκ να πλασάρονται σαν γνώστες κάθε επιστητού "διδάσκοντας" δηλαδή κανοναρχόντας τους καλλιτέχνες για το πώς να υπηρετούν το αντικείμενο της Τέχνης τους, όπως το Link με νουθεσίες που ακολούθησα από κάπου εδώ.

Ευχαριστώ για την ανοχή σας

sniper είπε...

Ανωνυμε, εγω και ο Κομμαντο διαφωνησαμε με την αποψη σου για τον Αρη και πολυ εμμεσως πλην σαφως μας κατηγορησες ως ειδωλολατρες. Το αφηνω ασχολιαστο λοιπον και συνεχιζω.

Επισης, απαντας σε οτι σε συμφερει. Περα απο την εξυπναδα μου, "Ανωνυμε οταν ο "νεος Μεγαλεξανδρος" καθαριζε Γερμανους και δοσιλογους και ρισκαρε καθημερινα τη ζωη του για την ελευθερια και το σοσιαλισμο σου καλοφαινονταν?", σου εκανα και μια σαφεστατη ερωτηση, αλλα εσυ εμεινες βολικα στην εξυπναδα την οποια κατα τα αλλα "ας αφησουμε" βεβαια.

Επισης, το παραδειγμα που εφερες με το Λενιν δεν αντιμετωπιστηκε με αστειοτητες, αλλα και παλι απαντησες σε φτιαχτα επιχειρηματα. Και η αντιμετωπιση του Αρη και του Λενιν προς τα Μεσα της εποχης, ειχε το στοιχειο της προπαγανδας. Τη χρησιμοποιουμε την προπαγανδα αναλογα με τον τοπο και το χρονο ή οχι? Εκαστος στο ειδος του. Λες οτι ο Λενιν δεν παριστανε το στρατιωτικο οπως καποιοι αλλοι (γιατι δεν τον ονοματιζεις τον Τροτσκυ, ο οποιος δεν τα πηγε και ασχημα παρεπιπτοντως?). Αρα λοιπον, συμφωνα με το σκεπτικο σου, θα επρεπε να παριστανει ο Αρης κατι αλλο απο αυτο που ηταν? Πολεμιστης στα βουνα ηταν, που κοιμοταν και ξυπνουσε διπλα σε τουφεκια (λεω ξανα τα ιδια πραγματα, αλλα δεν πειραζει).

Αλλα ακομα κι αν θες να καταπιαστεις τοσο πολυ με το θεμα του αυτοθαυμασμου και της προσωπολατρειας ακομα και με τετοιο σκεπτικο, να το πηγαινεις μεχρι τελους και να μη μενεις μονο στον Τροτσκυ και το Μαο (ειδικα για το Μαο, σκεψου και τι λαο κυβερνουσε).

Σου ειπα και πριν και το εννοω, οτι ανεπτυξες μια συλλογιστικη με την οποια συμφωνω σε γενικες γραμμαε, αλλα το χαλασες στο τελος. Πραγματικα, δεν μπορω να καταλαβω μετα απο ολα αυτα γιατι εχεις τετοια αμυντικη σταση για τον Αρη.

sniper είπε...

Ξεχασα να πω οτι δεν σχολιαζω καν τους πραγματικα "Μεγαλους" που αναφερεις. Για τους οποιους απορω σε τι ακριβως (με εξαιρεση το Χο Τσι Μινχ) ειναι σημαντικοτεροι για μας απο τον Αρη, τον Τροτσκυ (ναι κι αυτον ακομα), τον Καστρο, τον Τσε, το Lemmy και αλλους που εκαναν το μοιραιο λαθος να ποζαρουν καποτε με φυσεκλικια.

Αλλα αφου ειπα οτι δεν το σχολιαζω, γιατι εγραψα σχολιο?

Ανώνυμος είπε...

@ σύντροφος φάντασμα

Θεωρείς πως είναι δόκιμο να διατυπώσω σαφέστερα την θέση μου στο δεύτερο ερώτημα ?
Δεν είναι καθαρή από τα συμφραζόμενα ?
Εκτιμώ πως δεν αξίζει τον κόπο η κλιμάκωση με επικέντρωση σε επιμέρους πρόσωπα.
Όσο για τον Λένιν πουθενά δεν εξυπονόησα καμμία σχέση του με τον στρατό.
Τον Τρότσκυ πάλι που σου ήρθε? Τον αρχιστράτηγο της Στάβκα εννοούσα με τις τεράστιες στρατιωτικές γνώσεις που τόσο επιτυχημένα εκδηλώθηκαν το 1921 στην Πολωνία και το 1941 στην ΕΣΣΔ
Στο τελευταίο όμως που απορείς θα επιμείνω.
Η Γαλλική επανάσταση είναι το σημαντικότερο κοινωνικό-ιστορικό συμβάν των τελευταίων 221 ετών και η γνώση των γεγονότων ειναι υποχρέωση για κάθε επαναστάτη που το ψάχνει παραπέρα. Ιδίως ο Αδιάφθορος Ροβεσπιέρος, ο Σαίν Ζύστ και οι άλλοι βέβαια Ιακωβίνοι ηγέτες.
Προτείνω ένθερμα την μελέτη της Γαλ. Επαν.
Ξέρεις πως μιά βασική κατηγορία εναντίον των μπολσεβίκων ήταν ο επιρρεασμός από τους γιακωβίνους.
Αμα κανείς διαβάσει λόγους στην Εθνοσυνέλευση των παραπάνω, τότε καταλαβαίνει τι θα πεί ρήτορας.
ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ διάβασμα των Γάλλων !
(σ.σ. ο Δαντών ήταν χαφιές)
Για τον Γκάντι με απογοητεύεις.
Δεν ξέρεις τι είναι η ΑΧΙΜΣΑ ?
Σε κάθε περίπτωση αναφέρω τους παραπάνω τέσσερεις σαν υποδείγματα σεμνών ηγετών κινημάτων και όχι ντε και καλά σε σχέση με το Κομμ. κίνημα.

Παρατήρηση :
Μήν υποτιμάτε τους Κινέζους. Έχουν έναν από τους σημαντικότερους πολιτισμούς εδώ και αρκετές χιλιάδες χρόνια.
Βλέπε Κομφούκιος, Λάο Τσε, Βουδισμός.
Τι να μας πεί ο Μάο με τα μαθηματάκια Μαρξισμού άνευ Διδασκάλου που φιλοτεχνούσε.

Καλή νύχτα και μήν "αρπάζεστε" τόσο εύκολα.

raskolikas είπε...

"Σύντροφε Φάντασμα", ηρέμησε λίγο και δες τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Μακριά από την τυπική λογική των υπεραπλουστεύσεων, η πραγματικότητα είναι σύνθετη και γεμάτη αντιφάσεις. Ο Άρης ήταν παιδί του Κόμματος, χωρίς το Κόμμα ήταν ένα τίποτα, και το ήξερε κι ο ίδιος. Ηρεμία λοιπόν, και τις ιστορικές προσωπικότητες καλό είναι να τις προσεγγίζουμε ως τέτοιες. Ένας τρελός υπαρξιστής φιλόσοφος θα σου απαντούσε ότι "το να ριχτείς άνευ όρων στην καρδιά της μάχης ίσως είναι μια ένδειξη δειλίας" - ή θα μου ανταπαντήσεις ότι ο υπαρξισμός είναι "αστικό αντιδραστικό ρεύμα"?

Υπήρξαν στην ιστορία του αντάρτικου ήρωες πολύ μεγαλύτερου πλάτους απ' τον καπετάνιο Άρη, που τους "έφαγε η μαρμάγκα", ακριβώς επειδή δεν είχαν τη μεγαλομανία του και δεν ήθελαν να αυτοπροβάλονται. Ουδείς αμφισβητεί τη συμβολή του Άρη στην αντίσταση, και συμφωνώ επίσης με το χαρακτηρισμό "αυτός που έφτιαξε τον ΕΛΑΣ", αλλά μην ξεχνάς ότι ο ΕΛΑΣ δεν ήταν ο Άρης, ήταν οι πολεμιστές του, κι αν ο Άρης δεν βρίσκονταν θα βρίσκονταν κάποιος άλλος, γιατί τις προσωπικότητες της γεννούν οι συνθήκες.

Κι αν θέλεις να το δούμε και από μια πιο ανθρώπινη σκοπιά, ο Άρης ήταν μόνος του στον κόσμο, για να φύγει στο βουνό και μία και δύο και εκαντόν δύο φορές, δεν άφηνε κανέναν πίσω, η δε ανυπακοή του προς την απόφαση του Κόμματος, ανεξάρτητα από το πολιτικό της σκέλος που είναι σαφώς υπό συζήτηση, δείχνει ότι σε επίπεδο προσωπικότητας δεν αισθανόταν δεσμούς ούτε με τους ίδιους του τους συντρόφους. Άλλοι παράτησαν οικογένειες. Δεν ήταν μόνο ο Άρης που "καθαριζε Γερμανους και δοσιλογους και ρισκαρε καθημερινα τη ζωη του για την ελευθερια και το σοσιαλισμο". Προφανώς αυτό δεν μειώνει καθόλου τη συμβολή του. Είναι χρήσιμο στοιχείο όμως για να αποφεύγονται τέτοιες αγιοποιήσεις.

Παρά την όποια άποψη του καθένα για τη Βάρκιζα, εάν ο Άρης δεν αυτοκτονούσε (πολιτικά και φυσικά) με την ανυπακοή του, εάν έκανε υπομονή και συνέχιζε να υποστηρίζει την άποψή του στα κομματικά όργανα, λίγους μήνες μετά θα λάμβανε εντολή από το Κόμμα να ξαναστήσει το δημοκρατικό στρατό. Και καθώς παρέμενε προσωπικότητα τέτοιου βεληνεκούς, η έκβαση θα ήταν πιθανότατα διαφορετική.

Τα παραπάνω δεν θα τα έγραφα, εάν δεν σε έβλεπα να εξιδανικεύεις τόσο παθιασμένα τον Άρη. Δεν είναι συνεπές κομμουνιστικό χαρακτηριστικό το να υψώνονται τείχη γύρω από ζητήματα και να περιφρουρείται η ιερότητά τους - πόσο μάλλον όταν πρόκειται για προσωπικότητες. Και φυσικά δεν ισχύει μόνο για τον Άρη αυτό, ισχύει για όλους, σε όλα τα μήκη, τα πλάτη, και τους χρόνους.

sniper είπε...

Ρε συ Ρασκωληκα, πραγματικα μετα το καινουριο αρθρο του Απολιθωματος δεν ειχα σκοπο να ξανασχοληθω με αυτο αλλα, με ολο το σεβασμο και τη συμπαθεια που σου εχω, μου γυρισες τα μυαλα! Και μου τα γυρισες πρωτον γιατι γραφεις αυτα που γραφεις και δευτερον, γιατι εκμεταλλευτηκες το γεγονος οτι δεν θα απαντουσα!

Προσπερνωντας λοιπον την αγαπη του Ανωνυμου για το Γκαντι, την Κινα, τον Κομφουκιο, το Σουν Τζου, τη δυναστεια των Τσι, τα βαζα Μινγκ, το κουνγκ φου, το Σινικο τειχος και δεν ξερω κι εγω ποιον αλλο (αλλα προς θεου οχι το Μαο), προσπερνωντας και τις δικες σου υπεραπλουστευσεις (ο Αρης ηταν τιποτα χωρις το Κομμα), προσπερνωντας και τις φανταστικες ερωτησεις που μου κανεις, στις οποιες εγω δινω μια φανταστικη βολικη απαντηση σε σενα, σε ρωταω το εξης:

Βρε αγορι μου, βρε παλικαρι μου, βρε ΠΑΣΑ μου, ΠΟΥ στο διαολο ειπα οτι ο Αρης θα επρεπε να ειναι υπερανω κριτικης? Βρες μου σε ολα τα σχολια που εκανα ΜΙΑ φραση, ΜΙΑ λεξη, ΕΝΑ συμφραζομενο στο οποιο, οχι να δηλωνω, αλλα εστω να ΥΠΟΝΝΟΩ οτι λατρευω τον Αρη, οτι ειναι ο θεος μου, οτι ειναι υπερανω κριτικης, οτι ειχε δικιο στις διαφωνιες του με το Κομμα, οτι ειναι σουπερ-υπερ γαματος, οτι ηταν ολος ο ΕΛΑΣ μονος του, οτι οι αλλοι αγωνιστες δεν αξιζαν μια και οτι αλλο για το οποιο με μεμφεσαι τελος παντων.

Εχεις βαλθει κι εσυ κι ο Ανωνυμος να βαζετε λογια στο στομα μου που ποτε δεν ειπα? Εχετε βαλθει να με παρουσιαζετε σαν ελεφαντα? Κανενα προβλημα εκ μερους μου. Σαλπιζω στα μουτρα σας με την τεραστια προβοσκιδα μου και αποχωρω.

Ανώνυμος είπε...

@ raskolikas

Συμφωνώ απολύτως.
Εξακολουθώ να παραξενεύομαι γιατί ο σύντροφος φάντασμα εξανίσταται σε τέτοιο βαθμό.
Πέρα από όποιες ακρότητες υπάρχει και η Μέση Οδός στην προσέγγιση των γεγονότων.
Για τα βάζα Μίνγκ δεν ξέρω αλλά την κερκόπορτα για την συγκάλυψη της Μαοικής Θεολογίας την άνοιξες Φάντασμα λέγοντας :
(ειδικα για το Μαο, σκεψου και τι λαο κυβερνούσε)
Δηλαδή τόσο ξεφτίλες τους έχεις τους Κινέζους ?

Ή επίσης από Κομμάντο που μόλις τόλμησα να κρίνω τον Άρη, (και πολύ εξ απαλών ονύχων), έπρεπε να με κολλήσει στο τοίχο με το :

Άμα δε σου καλοφαίνεται ο Διγενής της στερεοελλαδίτικης παράδοσης τότε δε σου καλοφαίνεται κι ο Κάστρο κι ο Τσε

Άν αυτές οι αντιδράσεις δεν είναι δείγματα Θεολογίας τότε τι είναι ?
Σε τελευταία ανάλυση άμα γκρεμίζονταν όλα τα ινδάλματα θα κατέρρεε η πεπείθηση μας για την αναγκαιότητα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης ?
Δεν ισχυρίζομαι να τα κατεδαφίσουμε όλα, παρά μόνο το απλό, πως δεν είναι οι Ηρωες ο λόγος που υποστηρίζουμε ότι υποστηρίζουμε.
Γιατί με αναγκάζεται να αναμασάω τα αυτονόητα ?
Φιλικά και συντροφικά, ανώνυμος.

και κάτι σύγχρονο από την πατρίδα μας.
Ποιός θυμάται την Ιωάννα Καρυστιάνη, που αυτή ήταν η εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου το 73?
Σχεδόν κανείς, γιατί ήταν σεμνή κοπέλλα και έκανε το καθήκον της όπως αυτή το νόμιζε και έτερον ουδέν.
Σύμπασα όμως η Ελλάδα ασχολιέται ακόμη με την ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ που με επικοινωνιακά κολπάκια αξιοποίησε την συμμετοχή της στο κίνημα των φοιτητών ώστε να γίνει SUPER STAR.

Κ.Ρ.Α.Μ.Α. είπε...

στον συντροφο κομμαντο θα ηθελα να υπενθυμησω ένα δίστιχο που αναδεικνύει πλήρως την β'μεταπολεμικη ποίηση, δηλαδη το έντονο χαρακτηριστικό της άρνησης, του ξεπεσμού των μνημών του πολέμου κυρίως τον θάνατο των συντροφων τους και την άμεση συνδεση με το πρώτο μεταπολεμικό ρεύμα. ο θανατος που επήλθε μαζί με τη Βάρκιζα και γι αυτούς τους ποιητές , τα όπλα που αφέθηκαν σαν σάπια καικια στις στεριές των αναγκών του ελληνικού λαού, οι ανταρτες που κλαινε σαν μωρά που τους παίρνουν το γαλα μέσα απ το στόμα , όλα αυτά σε ένα διστίχο ποιητικής ωριμότητας :

σε ποιον θάνατο πήγες;
φυσούσε αεράκι απο' κει;
Μ.Μέσκος