Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Στάλιν εσύ που ανθίζεις τα σπαρτά

Δεν υπάρχει εαακίτης που να σέβεται τον εαυτό του και να μην έχει δει το Zeitgeist. Κι αν δεν το έχει δει, τότε δε σέβεται τον εαυτό του και κανονικά θα έπρεπε να διαγραφεί από το σχήμα. Η διαγραφή όμως θα τον δικαίωνε και θα τον έκανε ήρωα. Κι επιπλέον θεωρείται «σταλινική μέθοδος».

Φτάνουμε έτσι στην ουσία του σημερινού κειμένου που είναι ο σύντροφος με το μουστάκι, με αφορμή την επέτειο των γενεθλίων του, στις 21 δεκέμβρη. Αλλά για να πάμε στο ζουμί πρέπει να περάσουμε απ’ το Zeitgeist. Το οποίο σχεδόν κανείς εαακίτης δεν προφέρει σωστά, αλλά γι’ αυτό δεν χρειάζεται να σέβεται κανείς τον εαυτό του, ή να διαγραφεί.

Όλοι λοιπόν γνωρίζουν ότι τα χριστούγεννα είναι στην πραγματικότητα κάτι σαν ηλιούγεννα. Και ο λόγος για τον οποίο τα γιορτάζουμε στις 25 δεκέμβρη, είναι γιατί αυτή η μέρα βρίσκεται πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο (21 δεκέμβρη) που σηματοδοτεί το μεγάλωμα της μέρας και την αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό της άνοιξης.

Στη σοβιετική σημειολογία βέβαια, το γλυκύ έαρ συνδέεται με το εικοστό συνέδριο, το νικήτα και το λιώσιμο των πάγων που άνοιξαν το δρόμο για την άνοιξη της πράγας και την ελληνική διάσπαση του 68’ που σε βάθος χρόνου έφερε την έαρ του κύρκου. Κι έτσι έκλεινε ένας διαλεκτικός κύκλος κι άνοιξε ένας νέος, φαύλος, με το κοινό πόρισμα του 88’ κι όσα ακολούθησαν την επόμενη τριετία.
Ο πάγος έλιωσε, ο δρόμος πλημμύρισε. Τα κάναμε μούσκεμα.

Ο ήλιος όμως είναι δεμένος σημειολογικά με το σύντροφο με το μουστάκι και κατά δεύτερο λόγο με τον ιλίτς το δεύτερο (δηλ το μπρέζνιεφ). Για τον οποίο ο ραφαηλίδης έγραψε ότι ήταν ένας δεύτερος στάλιν χωρίς αίματα, αλλά ο σοβιετικός κυριούλης λέει: θα ‘θελε. Δηλ πολύ θα ήθελε ο μπρέζνιεφ να είχε τις ικανότητες του στάλιν, αλλά δεν του έμοιαζε στο παραμικρό.

Εδώ κολλάει κι εκείνο το ποίημα που ‘χει αποστηθίσει ο κοντόχοντρος και το διαδίδει παντού, από συντονιστικά και συνελεύσεις, μέχρι και σε σκονάκια εξετάσεων.
Στάλιν εσύ που ανθίζεις τα σπαρτά…
Αλλά δε θυμάται τη συνέχεια και μας κόβει πάνω στο καλύτερο.
Αν κι ίσως να ταυτίζεται περισσότερο με τους στίχους του βαρδή: είσαι ο ήλιος που καίει την πατρίδα μου… και την επιδερμίδα μου (κι αυτή του κοντόχοντρου είναι εξαιρετικά ευαίσθητη).

Η προσωπολατρία δεν ενδείκνυται για τους κομμουνιστές. Αλλά δικαιούνται κι αυτοί να έχουν ένα θείο βρέφος (που φοίτησε και σε θεολογική σχολή όταν έγινε έφηβος) και τα δικά τους ‘κονίσματα. Για τα οποία χωριστήκαμε στα δύο το 91’, όπως στο βυζάντιο, σε εικονολάτρες κι εικονομάχους. Και νίκησαν ευτυχώς οι ορθόδοξοι γιατί αλλιώς δε θα είχε μείνει τίποτα όρθιο, στους καιρούς της ισοπέδωσης που ζούμε.

Συνεχίζουμε στο ίδιο ύφος, με τους στίχους του μιχάλκοφ.

Κι αν πληγωθείς από βόλι πικρό
Κι όταν σιμά σου γροικάς το χαμό
Σφίξε τα δόντια, τα μάτια στητά
Τ’ άγιο του τ’ όνομα πες το γλυκά
Θάρθει κοντά εκείνος βοηθός
Θες σαν ποτάμι μπορεί και σαν Φως
Όμως θαρθεί! Κι όταν γι’ άθλο, γερά
Σφίγγουν το χέρι σου χέρια πολλά
Ξέρε πως μέσα στο σφίξιμο αυτό
Κείνου το χέρι θα νιώσεις ζεστό.


Το ποίημα αυτό φέρει τίτλο Τ’ όνομα τ‘ αρχηγού και το βρίσκουμε στο αναγνωστικό της δ’ τάξης για τα παιδιά των ελλήνων που βρέθηκαν στην υπερορία. Στο αλφαβητάρι της πρώτης τάξης μπορεί να βρει κανείς ένα μικρό πεζό για το σύντροφο με το μουστάκι:

Όλοι οι εργαζόμενοι αγαπούν μ’ όλη τους την καρδιά το σύντροφο στάλιν. Ο στάλιν αγαπάει πολύ τα παιδιά και φροντίζει πολύ για να ζουν ευτυχισμένα.
Πέρασα χώρες, πολιτείες και χωριά, που τα φώτιζε ο ήλιος κι η χαρά. Και ρωτούσα: -Πού ζει ο στάλιν, παιδιά μου;
Κι ο καθένας μ’ απαντούσε: -Στην καρδιά μου!
Πήγα και σε χώρες σκλαβωμένες. Πήγα και στην χώρα τη δική μας! Και μου είπανε: -Ζει μέσα στην ψυχή μας!


Στο αναγνωστικό της έκτης –του 54’- βρίσκουμε κι ένα ελληνικό μοιρολόι.

Βογγά κι αστράφτει ο ουρανός και σειέται ο πάνω κόσμος
Μεσοπελάγου στάθηκε καλάρμενο καράβι
«Γι’ ανέβα βρε ναυτόπουλο στο μεσιανό κατάρτι
και δες τι νάν’ η συφορά που πλάκωσε τον κόσμο;»
Ανέβη το ναυτόπουλο στο μεσιανό κατάρτι
κ’ είδε θολό τον ουρανό κ’ η μέρα αργούσε ακόμα…
Ο ουρανός –εσύναξε στις δέκα παραδέκα-
ο ουρανός εσύναξε τα’ αστέρια τ’ ένα μ’ ένα:
-Εχ, ουρανέ τι μάζεψες τα λαμπερά σου τ’ άστρα;
Τι ναν’ τα κάνω τ’ άστρα μου το πιο λαμπρό μου λείπει
Κ’ η μέρα στάθηκε κι αυτή –στις δέκα παραδέκα-
Κ’ η μέρα στάθηκε κι αυτή δε λέει να ξημερώσει:
-Μέρα γιατί δε βιάζεσαι και συ να ξημερώσεις;
-Τι να το κάνω να βιαστώ μια κ’ έχασα τον Ήλιο.
(…) Ο Καπετάνιος πέθανε!... Ο Καπετάνιος πάει!...
Πάει το Αστρί κι ο Φάρος μας! Τις άγκυρες στο φούντο
Ο Καπετάνιος πέθανε!... Ο Καπετάνιος πάει!


Η συχνή επανάληψη της ώρας (δέκα παρά δέκα) παραπέμπει στην ώρα που ξεψύχησε ο στάλιν.
Η μποντίλα στέκεται με ειρωνεία στους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στο στάλιν. Παρουσιάζεται στο ποίημα ως Ήλιος, Ποτιστής του κάμπου, Αστρί και Φάρος, το πιο Λαμπρό Αστέρι, όλα γραμμένα με κεφαλαία. Εδώ βγάλαμε τη βουγιουκλάκη το πιο λαμπρό αστέρι κι αυτήν την πείραξε ο στάλιν.

Αυτά όμως αλλάζουν μετά το 54’ στα πλαίσια της αποσταλινοποίησης.
Στο αναγνωστικό της δ’ του 62’ παρατίθεται ένας θρύλος του λαού του τατζικιστάν, το γαλάζιο χαλί.
Έπειτα ο καπνός σκορπίστηκε, η φωτιά έσβησε και στη γη άρχισαν να δουλεύουν ελεύθεροι άνθρωποι Κι ο ραχίμ είδε πως πρασίνιζαν οι κάμποι, πως άνθιζαν οι κήποι κι υψώνονταν γαλάζιες πολιτείες.

Το αναγνωστικό του 62 σταματάει εδώ, ενώ αυτά του 51 και του 53 συνεχίζουν.
Και τότε έδωσαν στους ανθρώπους έναν καινούριο νόμο.
Έτσι τέλειωσε το τραγούδι του ο τραγουδιστής.
Κι έπειτα έκλαψε για Τρίτη φορά ο ραχίμ την ημέρα εκείνη.
-Γιατί κλαις; Τον ρώτησαν οι χωρικοί.
-Κλαίω, από ντροπή, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν ήμουν μαζί σας. Αλλά πέστε μου, σας παρακαλώ, ποιος είναι ο μεγαλύτερος απ’ όλους τους μεγάλους ανθρώπους που μας έδωσε τον καινούριο νόμο του κόσμου;
Έχεις δίκιο πατέρα, είπε η κόρη του. Είναι ο μεγαλύτερος μέσα στους μεγαλύτερους, που έδωσε τον καινούριο νόμο στον κόσμο. Και τ’ όνομά του είναι: Στάλιν.


Τα σχολικά βιβλία φαίνονται να δικαιώνουν με τις αναφορές τους τη θεωρία των αλτουσεριανών για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους. Δεν ξέρω όμως αν υπάρχει κι αντίπαλο δέος με κάποια ανάλυση για το ιδιότυπο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο στον κρατικό καπιταλισμό της σοβιετίας, από τις υπόλοιπες συνιστώσες του χώρου.

Όλα αυτά μπορούμε να τα βρούμε σε ένα βιβλίο από τις εκδόσεις μεταίχμιο. Συγγραφέας είναι η μαρία μποντίλα (!) που μελέτησε από αστική σκοπιά τα σχολικά βιβλία αυτών των παιδιών κι είχε την τύχη να κάνει τη διδακτορική της διατριβή βιβλίο, με τον καλτ τίτλο: Πολύχρονος να ζεις μεγάλε στάλιν! Φράση παρμένη από το ποίημα του δ.ρεντή με τίτλο: για τη γιορτή σου σύντροφε στάλιν.

Πολύχρονος να ζεις Μεγάλε Στάλιν
τη Νίκη, που σμιλεύεις να τη δεις,
τους πόθους μας ν’ αράζουν σ’ ακρογιάλι
και την ειρήνη ανάμεσά μας να χαρείς.


Μήπως όμως αυτή η λαϊκή εξύμνηση αφορά μόνο τα αναγνώσματα της παιδικής ηλικίας;

Πολυσέβαστέ μας πατέρα, δάσκαλε κι οδηγητή, (…)
η υποστήριξη που βρίσκει το κίνημά μας από τη σοβιετική ένωση, τις λδ, όλα τα κκ και την προοδευτική ανθρωπότητα, έχουν πείσει το λαό μας ότι ο μεγάλος στάλιν είναι και μαζί μας, γιατί ο αγώνας είναι δίκαιος κι αυτό αποτελεί την πιο γρανιτένια εγγύηση και στερεώνει ακλόνητα την πίστη μας ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια, η τελική νίκη θάναι δική μας.
Γιατί όπου ΣΤΑΛΙΝ εκεί και ΝΙΚΗ.
Ζήτω ο καλύτερος φίλος και δάσκαλός μας, αρχηγός των εργαζομένων όλου του κόσμου, ο στάλιν.


Μήνυμα της 3ης συνδιάσκεψης του κκε –αυτή που ασχολήθηκε με τα πρώτα συμπεράσματα από τον «εμφύλιο» και εκκαθάρισε βαφειάδη και παρτσαλίδη. Η παραπομπή της μποντίλα είναι σε μια έκδοση του 88’ από το γλάρο. Θα ψάξω να δω αν υπάρχει και στην καινούρια από τη σύγχρονη εποχή.

Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι η προσωπολατρία έρχεται κατά παραγγελία από έναν ηγέτη. Οι λαοί της σοβιετίας κατέβασαν το θεό τους από τον ουρανό στη γη κι έπαιρναν δύναμη για να κάνουν θαύματα, σαν την αντιφασιστική νίκη, που ήταν τόσο σημαντική, όσο κι ο πανθεϊσμός του σπινόζα από φιλοσοφική άποψη.

Η προσωπολατρία έχει να κάνει με το επίπεδο της συνείδησης ενός λαού και για την εποχή που μιλάμε ήταν περίπου αναπόφευκτη. Ένας άλλος ήρωας του σύντομου εικοστού αιώνα των επαναστάσεων, ο γκεβάρα, απέφευγε συστηματικά τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας. Κάτι που δεν απέτρεψε ωστόσο τους χωρικούς της κούβας να τον λατρεύουν σα θεό μετά θάνατον και να πιστεύουν ότι έχει αναστηθεί και βρίσκεται σε κάποια βουνοκορφή της σιέρα μαέστρα. Όταν εξαντλούνται οι ελπίδες στον πραγματικό κόσμο, μόνο η μεταφυσική μπορεί να δώσει άμεση διέξοδο.

Το ζήτημα είναι αν ο ηγέτης καλλιεργεί επίτηδες αυτές τις τάσεις ή φροντίζει για την εξάλειψή τους. Η μποντίλα παραθέτει δύο ενδεικτικά αποσπάσματα από κείμενα του στάλιν. Το ένα είναι απάντηση στην επιστολή ενός κομματικού μέλους.

Μιλάτε για αφοσίωσή σας σε μένα. Μπορεί να σας ξέφυγε αυτή η φράση. Μπορεί.. Αν όμως δεν είναι μια τυχαία φράση, θα σας συμβούλευα να πετάξτε στο καλάθι των αχρήστων την αρχή της αφοσίωσης σε πρόσωπα, δεν είναι κάτι το μπολσεβίκικο. Μη συγχέετε την αφοσίωση στην εργατική τάξη το κόμμα της, το κράτος της με αυτό το ευτελές κι άχρηστο διανοουμενίστικο μπιχλιμπίδι.

Το δεύτερο είναι προς τους συγγραφείς των αφηγήσεων για τα παιδικά του χρόνια.
Τάσσομαι κατά. Το βιβλίο έχει την τάση να εμφυτεύσει στη συνείδηση των παιδιών τη λατρεία των αρχηγών, των αναμάρτητων ηρώων. Αυτή είναι επικίνδυνη, εσέρικη θεωρία. Οι μπολσεβίκοι απαντούν ότι ο λαός φτιάχνει τους ήρωες. Σας συμβουλεύω να κάψετε το βιβλίο αυτό (φλεβάρης 38’).

Η μποντίλα πάντως δεν ξεχνά να συμπληρώσει ότι αυτή ήταν η εικόνα στα επίσημα γραπτά του για να συντηρήσει το μύθο του σεμνού ηγέτη, ενώ στην πραγματικότητα επέτρεπε τέτοιες καταστάσεις και ενίοτε τις υποδαύλιζε.

Ομολογώ πως δεν ήταν πολύ έξυπνο να ανοίξω στο τέλος ενός τόσο μεγάλου κειμένου το –ακόμα πιο μεγάλο- θέμα της προσωπολατρίας. Θα πω απλώς κάτι τελευταίο υπαινικτικά, αντί επιλόγου.

Στη ζωή του ο καθένας από εμάς έχει δεχτεί κατά καιρούς διάφορα κοπλιμέντα που τον έφεραν σε αμηχανία. Ο κανόνας λέει ότι τα πιο εγκωμιαστικά ήρθαν από αυτούς που τελικά δεν τα πίστευαν. Σκεφτείτε το, ο καθένας για τον εαυτό του, κι ύστερα κάντε και τις απαραίτητες προεκτάσεις στο θέμα μας.

145 σχόλια:

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Αφιερωμένο:

http://www.youtube.com/watch?v=m4ROFbyNChg

Ανώνυμος είπε...

Δεν αντέχω, θα το πώ !
Και γω στα αγαπημένα μου γατάκια χαδολογόντας τα, τους λέω μερικές φορές πόσο ο μεγάλος Στάλιν αγαπάει και προστατεύει όλα τα γατάκια του κόσμου, ενώ σε αντίθεση ποτέ μα ποτέ να μήν πάρουν μεζέ από χέρι οπορτουνιστή γιατί κινδυνεύουν να φολιαστούν.
Εύγε Σφυροδρέπανε και Merry Communist Christmas !
http://www.youtube.com/watch?v=9NKHJ64qRR8

TALIBAN

ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ & ΠΡΑΞΗ είπε...

Εξαιρετικό κείμενο!

Χωρίς την προσωπολατρία δεν μπορεί να υπάρξει μια συνεκτική γραφειοκρατία. Βέβαια στο τέλος γράφεις οτι τα πιο κολακευτικά σχόλια γράφτηκαν απ' όσους δεν τα πίστευαν για τον Στάλιν. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Η γραφειοκρατία δεν περιορίζεται από τη ζωή ενός αρχηγού και σύντομα ψάχνει άλλον ή πετά τον παλιό στα σκουπίδια όταν νομίσει πως πάτησε πια γερά στα πόδια της.

Η γραφειοκρατία έπρεπε να καλλιεργήσει έναν μύθο και να καταργήσει σαν άχρηστη κάθε μελέτη της φιλοσοφίας. Δεν είναι τυχαίο που μ' ελάχιστες εξαιρέσεις η φιλοσοφία κατάντησε τύπος κι' ελάχιστοι φοιτητές έκαναν διδακτορικά στη φιλοσοφία ούτε έπαιρναν τα σχετικά μαθήματα (γράφει ο Ιλιένκοφ).




Η σοβιετική εργατική τάξη που ανέχτηκε την προσωπολατρία και τη γραφειοκρατία δεν ήταν ίδια μ’ εκείνη που έκανε την επανάσταση του Οχτώβρη, σαν αποτέλεσμα των πολέμων, της κόπωσης, της φυσικής εξόντωσης κλπ. Ήδη το 1938 μια γενιά νέων προλετάριων είχε ανατραφεί που δεν είχε προλάβει εν ζωή τον Λένιν και τους παλιούς μπολσεβίκους. Ήδη ο νέος Κόκκινος Στρατός δεν είχε ιδέα των παλιών προβλημάτων και των ανταγωνισμών στο κόμμα ούτε ήξερε ποιος ήταν ο ιδρυτής και αρχηγός του!

Η προσωπολατρία χωρίς τη συστηματική διερεύνηση της μαρξιστικής θεωρίας από τις μάζες θα ήταν αδύνατη:


Το εργατικό κράτος απαιτεί μια «πολιτική τεχνική», απαιτεί μια κυριαρχία της πολιτικής των συμβουλίων, αλλά αυτός ο πολιτικός ρόλος πρέπει ν’ αποκτήσει τον αυθορμητισμό που έχουν παρόμοια «τεχνικά» προτσές στον καπιταλισμό, αν πρόκειται να είναι αποτελεσματικός, και αν επίσης πρόκειται ν’ αρχίσουν ν’ απονεκρώνονται τα αντικειμενικά, υλικά αίτια που οδηγούν στον γραφειοκρατισμό και την αναπαραγωγή των αστικών σχέσεων εξουσίας, δηλαδή στον ιδιόμορφο «αστικό» χαρακτήρα του εργατικού κράτους, σαν κράτους.

Θα ήταν λάθος να λέγαμε ότι ακόμη και σήμερα κατέχουμε αυτή την “τεχνική”. Το μόνο που μπορούμε βάσιμα να ελπίζουμε είναι ότι θα προκύψει από τον επαναστατικό αυθορμητισμό των εργαζομένων στην εποχή μας κι’ ότι θ’ αναδειχθούν “αυθόρμητες” μορφές σχεδιασμού και διεύθυνσης της οικονομίας, πιθανώς σε σχέση με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, που θα μετατρέψουν τις πολύπλοκες σχέσεις διεύθυνσης σε απλά καθήκοντα διαχείρισης, όπως έγραφε ο Ένγκελς.

Ενδεχόμενα, ο σοσιαλισμός θ’ αναπτύξει εκείνη την ειδική τεχνολογία (κι’ όχι την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων γενικά) που θα καταστήσει δυνατή την αναγωγή όλων των διευθυντικών καθηκόντων σε απλά καθήκοντα διαχείρισης στα πλαίσια του ελεύθερου συνεταιρισμού των παραγωγών. Σε μια ιστορική προοπτική η “σοσιαλιστική” τεχνολογία δεν μπορεί να είναι ίδια με την καπιταλιστική, πρέπει να δίνει λιγότερη έμφαση στην κάθετη διασύνδεση ή τους διευθυντικούς ρόλους. Αλλά επίσης στην ίδια ιστορική προοπτική, η επανάσταση δεν σταματά ποτέ αν πρόκειται τα Συμβούλια να έχουν τον καθοριστικό πολιτικό ρόλο.

Γενικότερα για τον γραφειοκρατισμό, δείτε αν θέλετε και http://theorystudies.blogspot.com/2010/11/blog-post_2227.html

Θερμές ευχές σε όλους για τον νέο χρόνο!

Κ

Ανώνυμος είπε...

Xronia polla "suntrofoi", telika oute xroniares meres den hsuxazetai eseis......h E.A.A.K einai opos fainetai o xeiroteros efialths sas...isos giati den exete thn apaitoumenh agonistikothta na kanenete oti kanoun oi agonistes ths!!! Sunexiste den peirazei!!!!

kokkinos dromos είπε...

δεν ξέρω αν ο ατσάλιν χρησιμοποιούσε ιματζ μέικερς για να πουλάει την μούρη του και γενικά να πουλάει μούρη, πάντως εμένα με έχει κάνει καψούρη. Όχι πως έχω τίποτα 'κονίσματα στο σπίτι, αλλά το κουνέλι ήμουν έτοιμος να το βγάλω ιωσίφ αν την τελευταία στιγμή δεν περνούσε η γραμμή της έτσι.

http://kokkinos-dromos.blogspot.com/2010/12/blog-post.html

http://www.youtube.com/watch?v=KuhCtrTHW-s

χρονια πολλα είπε...

Οχι, δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.

Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις

Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.

Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.

Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.

Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου

Ενα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.

Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.

Οσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.

Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.

Οταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου

Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.

Οταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ' όνειρο κι απ' το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.

Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι ο πατέρας τους

Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας

Είναι γιομάτος απ' τους σωλήνες του φωτός.

Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες

Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν' ανασάνουν μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε. Κοιτάχτε

Κάθε ήλιος και σελίδα - μέρα με την ημέρα - με τους ήλιους των 74 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ' ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου

Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν

Το έργο του: Λευτεριά

Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε

Πάνου από την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου

ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπείστε, Λαοί, την Ειρήνη».

xronia polla 2 είπε...

Τάσος Λειβαδίτης: Το μεγάλο αγκωνάρι

Ο Στάλιν δεν πέθανε

Οταν οι εργάτες χτίζουν τις μεγάλες γέφυρες για να περάσει το μέλλον

Ο Στάλιν ζει.

Οταν οι κόκκινοι φαντάροι αγρυπνάνε για την πατρίδα τους και την Ειρήνη

Ο Στάλιν ζει.

Οταν μισούμε τον πόλεμο, όταν αντιστεκόμαστε στον πόλεμο

Ο Στάλιν ζει.

Οταν ελπίζουμε, όταν τραγουδάμε, όταν παλεύουμε

Ο Στάλιν ζει.

(...)

Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει

Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ' ατσάλι και η Ειρήνη.

Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, υψικάμινος και σημαία.

Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=149482&ct=114&dt=02/03/2003#ixzz198gl3ZPO

xronia polla 3 είπε...

Νίκος Ζαχαριάδης: Ο Στάλιν για παιδιά

Στη δουλειά του ο Στάλιν είναι λιγόλογος, συγκεκριμένος, πραχτικός. Δεν ανέχεται την πολυλογία. Θέλει λίγα λόγια, καθαρά και συγκεκριμένα και πιάνει αμέσως το βασικό νόημα χωρίς ν' αφήνει να του ξεφεύγει και η μικρή λεπτομέρεια. Και στην προσοχή και σημασία που δίνει στο επιμέρους ζήτημα, στη λεπτομέρεια, βλέπεις ότι και στο μικρό ο Στάλιν είναι Μεγάλος. Δεν αγνοεί, ούτε περιφρονεί το φαινομενικά ασήμαντο και ανάξιο προσοχής. Ξαίρει όσο κανένας άλλος ότι τα μεγάλα έργα συναρμολογούνται από μικρές καταχτήσεις, επιτυχίες απ' την καθημερινή πείρα με τα θετικά και τ' αρνητικά της και όχι μόνο στα πράγματα μα κυρίως στους ανθρώπους. Και σ' αυτό λοιπόν ξεφανερώνεται το μεγαλείο και η ανωτερότητά του...

Δημοσιεύθηκε στο παιδικό περιοδικό Αετόπουλα, Απρίλιος 1953


ΚΚΕ: Στο όνομα του Στάλιν

Στην ιερή αυτή στιγμή αυτόν τον όρκο δίνουν μπροστά στο Μεγάλο Νεκρό οι κουκουέδες και οι αγωνιστές όλης της Ελλάδας: Να μείνουν πιστοί στην επιταγή αυτή του Στάλιν, πιστοί στη Μεγάλη Σοβιετική Ενωση και το κόμμα των κομμουνιστών της.

Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, περιοδικό Νέος Κόσμος, Απρίλης 1953

Σφυροδρεπανε αυτα ήταν τα χριστουγεννιατικα δωρα μου-Χρονια πολλα είπε...

...Χίλιες χιλιάδες αδελφοί στηρίξανε τον Μαρξ

Χίλιες χιλιάδες αδελφοί στηρίξανε τον Λένιν

Κι ο Στάλιν είναι πια παρών, για τ΄αύριο είναι δω

Κι ο Στάλιν σήμερα για μας διαλύει τη δυστυχία

Εμπιστοσύνη ειν' ο καρπός τού όλο αγάπη νου του

Το συνετότατο τσαμπί έτσι που τέλειο είναι... (Πωλ Ελυάρ)

KOMMANTO είπε...

και ο Ελυάρ στο βούρκο της ιδεολογίας.. τί άλλο θα δούμε..

Αναυδος είπε...

...Trotsky made his papers available to an international commission that investigated and disproved the charge that he had supported the policy of assassination, and Sedov also answered the false charge in Livre sur Le Proces de Moscou. His assistant while writing a book, which was published in 1937, was Mark Zborowsky, a penetration agent whose code name on his NKVD file was TULIP.
Zborowsky had so successfully ingratiated himself into Sedov's circle by 1937 that he was regarded as totally loyal in Trotskyist circles. The TULIP file reveals that it was from Zborowsky that Stalin, in January 1937, obtained material that was claimed to be evidence to renew his charges against Trotsky. But TULIP, who can hardly have been unaware of Sedov's real views, appears simply to have relayed to Moscow information that he believed "The Boss" wanted to hear. For example he wrote to the Center: "On Jan. 22 Sedov, during our conversation in his apartment on the subject of the second Moscow trial and the role of the different defendants, declared, 'Now we shouldn't hesitate. Stalin should be murdered.' "
"Stalin's deep fear of assassination would, therefore, have been inflamed by a more detailed report of the intentions revealed by Sonny--as Sedov was known by the NKVD--which Zborowsky dispatched to Moscow on Feb. 11:
"Not since 1936 had SONNY initiated any conversation with me about terrorism. Only about two or three weeks ago, after a meeting of the group, SONNY began speaking on this subject again. On this occasion he only tried to prove that terrorism is not contrary to Marxism. "Marxism", according to SONNY's words, "denies terrorism only to the extent that the conditions of class struggle don't favor terrorism. But there are certain situations where terrorism is necessary." The next time SONNY began talking about terrorism was when I came to his apartment to work. While we were reading newspapers, SONNY said that the whole regime in the USSR was propped up by Stalin; it was enough to kill Stalin for everything to fall to pieces."
Costello, John and Oleg Tsarev. Deadly illusions. New York: Crown, c1993, p. 282

Ακόμη και οι εχθροί του πίστευαν ότι είναι αναντικατάστατος

Ανώνυμος είπε...

Ο Στάλιν και η κομματική ηγεσία του ΚΚΣΕ, ενισχυσαν και επιδίωξαν την προσωπολατρεία και την θεολογική/μεταφυσική σκέψη των μαζών. Σε κάθε δημόσιο κτίριο, σε παμπολλα κρατικά μαγαζιά υπήρχαν με εντολή της κομματικής ηγεσίας πορτραίτα του Στάλιν, αγάλματα του Στάλιν, ποιήματα που διαβάζονταν στα κομματικά σώματα για το αλάθητο του αρχηγού. Και πάνω απόλα συντριβή της κριτικής στις αποφάσεις της κομματικής ηγεσίας, ως "πρακτόρικη", "υπονομευτική", "κρυπτοφασιστική", "διαλυτική" κλπ κλπ

Ό,τι ακριβώς κάνει και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Οπου διαγράφει σωρηδόν μέλη και στελέχη τα οποία ασκούν κριτική στις αποφάσεις της.

Αλλο πράγμα η τάση του λαού θέλει να αγιοποιεί και άλλο -μα εντελώς άλλο- η τάση αυτή που υπάρχει αιώνες τώρα και είναι βαθιά ανθρώπινη, να ενισχύεται ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, και να αποτελεί ΤΡΟΠΟ και ΜΕΘΟΔΟ κομματικής και κρατικής λειτουργίας. Σε βάρος της διαλεκτικής και της κριτικής σκέψης.

Και το ΚΚΣΕ από τον Στάλιν και έπειτα ίσαμε το τέλος, ΕΝΙΣΧΥΣΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ αυτόν τον ανορθολογισμό, τον εδραίωσε και τον έκανε τρόπο σκέψης. Να λοιπόν ακόμα ένα σημείο στο οποιο είναι ίδιες ΟΛΕΣ οι κομματικές ηγεσίες από τον Στάλιν ίσαμε το '91: Ενίσχυσαν ΟΛΕΣ τους συνειδητά αυτόν τον ανορθολογισμό και τη μεταφυσική που περιγράφεις, σε βάρος της διαλεκτικής και της κριτικής σκέψης.

ΚΑι πήραν τελικά αυτό που τους άξιζε: Εγιναν ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΑΣΤΟΙ το '91, βουλιάζοντας ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ/ΣΤΕΛΕΧΗ τον ανύπαρκτο σοσιαλισμό.


Και η εργατική τάξη, διαποτισμένη απο τον ανορθολογισμό που με τόση ευκολία την πότιζε το ΚΚΣΕ (ακριβώς το ίδιο συνέβαινε και στις υπόοιπες Λ.Δ.), σε συνδυασμό με την βουβή οργή της, ούτε που κούνησε το δαχτυλάκι της για να σώσει το... δήθεν "καθεστώς" της.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Θα δούμε και λίγο αραγκόν.

Ω μεγάλε στάλιν, αρχηγέ των λαών
εσύ που γεννάς τον άνθρωπο
εσύ που γονιμοποιείς τη γη
εσύ που ξανανιώνεις τους αιώνες
εσύ που κάνεις να ανθίζει η άνοιξη
εσύ που κάνεις να πάλλουν οι μουσικές χορδές
εσύ αίγλη της άνοιξης
εσύ ήλιε που σε αντανακλούν χιλιάδες καρδιές

(με τα απαραίτητα κεφαλαια φυσικά)

Ταλιμπάν, αυτή είναι η διεύθυνση με το ρεπορτάζ από την σειρά εκδηλώσεων για την οποία βγήκε εκείνεη η αφίσα που ζήτησες.

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5917312

Στην πάνω φωτό μπορείς να δεις και την αφίσα. Δυστυχώς δεν έχω μπορέσει να τη βρω σε ηλεκτρονική μορφή.

-Αν μιλήσουμε για τη σοβιετία, η ανάλυσή μας δεν πρέπει να μείνει στα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα κάποιων στελεχών του μηχανισμού αλλά στους χωρικούς που έφτιαξαν τη νέα εργατική τάξη τη δεκαετία του 30 και τρόμαζαν στη θέα του τρένου και των μηχανών. Αλλά και στην αυθόρμητη αγάπη τους για τον ηγέτη τους που ήταν θρησκευτική σχεδόν, αλλά τους έδινε τη δύναμη -μαζί με όλα τα πλεονεκτήματα της σοβιετικής κοινωνίας- να κάνουν θαύματα και να ορίσουν οι ίδιοι τη μοίρα τους, στύβοντας την πέτρα κ δένοντας το ατσάλι, σαν θεοί του εαυτού τους. Κι αυτό ήταν κάτι που κανένα καθεστώς δεν πετυχαίνει με τρομοκρατία ή κατά παραγγελία.

Κατά τα άλλα η ανάλυση του τρότσκι για τη γραφειοκρατία στο βιβλίο προδομένη επανάσταση, παρουσιάζει ενδιαφέρον αλλά κι αδύνατα σημεία. Ο τρότσκι επιμένει να βλέπει μόνο την παρασιτική της πλευρά κι είναι σα να θέτει ως στόχο ένα κράτος χωρίς γραφειοκρατία, που κατά τη γνώμη μου είναι αντίφαση εν τοις όροις, εξιδανικευμένη αντίληψη του τι είναι το κράτος.
Κι επειδή αυτά τα λέω αφοριστικά και δεν είναι θέμα που μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως στα σχόλια- για περισσότερα παραπέμπω στο βιβλίο το φαινόμενο της γραφειοκρατίας στην εσσδ του περικλή παυλίδη, που δίνει κατά τη γνώμη μου μια πλήρη και διαλεκτική ερμηνεία.

Σε κάθε περίπτωση κι αφούν ανιχνεύσουμε τους αντικειμενικούς λόγους ύπαρξης της γραφειοκρατίας το ερώτημα παραμένει στο ακέραιο: πώς το αντιμετωπίζουμε πολιτικά και με ποια μέτρα;

Κόκκινε δρόμε, φαντάζεσαι να τραγουδούσαν αυτό στο σήφη;

http://www.youtube.com/watch?v=H3RFlx6spK8

Βουρνούκιος είπε...

Το φαινόμενο της γραφειοκρατίας είναι αναπόφευκτο σε όλες τις φάσεις από τις οποίες θα περάσει ο σοσιαλισμός μέχρι την εξαφάνιση/απονεκρωση του κράτους και των τάξεων.

Αυτό συμβαίνει διότι η εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα (δηλ η συντριπτική πλειοψηφία της κοιωννίας) είναι εντελώς απαίδευτες -στον καπιταλισμό- στο να μπορούν να διαχειρίζονται την κρατική εξουσία, ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται.

Από την άλλη, όσα άλματα και να κάνει η συνείδηση στην επανάσταση και μετά, η δύναμη της συνήθειας και ο νόμος της αδράνειας σε συνδυασμό με άλλες αντικειμενικές δυσκολίες (ιμπεριαλιστικη περικύκλωση, πολεμος) που κατα πάσα πιθανότητα θα ξαναϋπάρξουν, θα κάνουν πάλι την υπαρξη γραφειοκρατίας, αναγκαία ως έναν βαθμο, αφού η εργατική τάξη δεν θα μπορεί από μόνη της να ασκεί κυβερνητικά καθήκοντα.

Όσο αναγκαία όμως μπορεί να είναι σε ένα βαθμό η ύπαρξη κρατικης γραφειοκρατίας, άλλο τόσο και πολύ περισσότερο ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ θα είναι για την υπόθεση της αταξικής/ακρατικής κοινωνίας (σοσιαλισμός/κομμουνισμός). Εδώ μπορούμε να ισχυριστούμε βάσιμα, πως ένα αναγκαίο δίδαγμα από τον εκφυλισμό και την τελική κατάρρευση των ανατολικών σωρών είναι και το εξής: Σε μια κατάσταση όπου το καθεστώς της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας αντιμετωπίζει πολύ δυσκολες αντικειμενικές συνθήκες ύπαρξης, το μοναδικό αντίβαρο που μπορεί να υπάρξει έναντι της γραφειοκρατικοποίησης είναι η διαρκής προσπάθεια για ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των μαζών, η προσπάθεια για ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των μαζών με τον σοσιαλισμό (πράγμα διόλου δεδομένο) μέσα από την ίδια την εμπειρία τους!

Ποια είναι η πολιτική που αντικειμενικά ΕΝΙΣΧΥΕΙ την παραπέρα στερέωση της γραφειοκρατίας; Είναι η πολιτική που συναινεί στην αποπολιτικοποίηση και την παθητικοποίηση της εργατικής τάξης. Είναι η πολιτική εκείνη που ΔΕΝ ΒΟΗΘΑ, ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ στην παραπέρα πολιτικοποίηση της τάξης, στην παραπέρα ενίσχυση του πολιτικού κριτήριου, του επιπέδου γνώσεων, της συμμετοχής της εργατικής τάξης ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΜΙΣΟΚΡΑΤΟΥΣ. Δηλαδή:

α. Η συντριβή της κριτικής/διαλεκτικής σκέψης. Η κυριαρχία -με διοικητικά μέσα από ένα σημείο και μετά- ενός κόμματος, ενός τροπου σκέψης, μιας αντίληψης για τα πράγματα, αντικειμενικά ενισχύει τον ανορθολογισμό, την πίστη σε έναν ηγέτη σε βάρος μεσομακροπρόθεσμα των ίδιων των κομμουνιστικών ιδεών, του ίδιου του μαρξισμου και της διαλεκτικής.

β. Ο μονοκομματισμός. Στις χώρες του ανατολικού μπλοκ η ύπαρξη ουσιαστικά ενος και μόνο κόμματος (και δεν αναφέρομαι στον τυπικό πολυκομματισμό ορισμένων Λ.Δ. ο οποίος ήταν απάτη), σε συνδυασμό με την διοικητική κυριαρχία του ενός τροπυο σκέψης, ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΕ πολιτικά την εργατική τάξη, την ΑΠΟΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕ, νέκρωσε όλη την κοινωνία.

Για όλα τα παραπάνω, φρονώ πως όσον αφορά τον υποκειμενικό παράγοντα η ελπίδα βρίσκεται στην διατήρηση της ελευθερης διαπάλης ιδεών και αντιλήψεων στο καθεστώς της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας, με βάση ένα πολυκομματικό σύστημα υπό σοσιαλιστικά πλαίσια (Σύνταγμα). Το οποίο θα ενισχυει την κριτική σκέψη/δράση των μαζών ενώ ταυτόχρονα θα θέτει όρια (πχ ένοπλο σαμποτάζ) προκειμένου να αυτοπροστατευθεί.

Εχω την γνώμη πως οι επαναστατες που επιδιώκουν μονοκομματικό καθεστώς (πχ ΚΚΕ) ή από την άλλη όσοι νομίζουν πως στο καθεστως της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας η εργατική τάξη θα μπορεί να ασκεί από μόνη της (χωρίς κόμματα, μέτωπα) κυβερνητική εξουσία, ΔΙΑΠΡΑΤΤΟΥΝ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Και δεν κατανοούν πως οι δύο παραπάνω αντιλήψεις (μονοκομματισμός από τη μια και η τάξη μπορεί απο μόνη της να κυβερνήσει από την άλλη) ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ενισχυουν την γραφειοκρατικοποίηση.

Αναυδος είπε...

1. Gatchina...In 1923–1929, the town was called Trotsk (Троцк) after Leon Trotsky.

2. Και ο Στάλιν και ο Μολότοφ και ο Βοροσίλοφ κλπ ήταν οι σύγχρονοι ήρωες συνεπώς οι πόλεις με τα ονόματα των ΄τσάρων μετονομάστηκαν προς τιμην τους. Σημερα τιμούμαι τον Μουρούτσο ή τον Κεντέρη

3. Πολύπλοκες αντιθέσεις συνεπώς εύκολα προσιοριζόσουν σαν σταλινιστής παρά σαν πρωσορινός οπαδός της ΝΕΠ + ενθερμος οπαδος της εκβιομηχάνισης + κολλεκτιβοποίηση κλπ κλπ κλπ

4. Ισχύει και όμως αυτό που γράφει ο Μπ. Οι χειρότεροι ήταν αυτοί που υμνούσαν πιο δυνατά

υποκείμενο είπε...

@Ανώνυμος 8:07

Ό,τι ακριβώς κάνει και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Οπου διαγράφει σωρηδόν μέλη και στελέχη τα οποία ασκούν κριτική στις αποφάσεις της.

Υποθέτω ότι έχεις περάσει από τις γραμμές του ΚΚΕ και έχεις εμπειρία από τέτοια ε; Πόση στεναχώρια μπορει να δώσει ένα κόμμα νέου τύπου πια; πόση; τόση μονολιθικότητα και απομόνωση ε; τστστσ.

κόκκινοςδρόμος είπε...

"ένα πολυκομματικό σύστημα υπό σοσιαλιστικά πλαίσια (Σύνταγμα)"

πως φαντάζεσαι να λειτουργεί ένα τέτοιο μοντέλο; Ο κοινοβουλευτισμός δομείται ως εποικοδόμημα πάνω στο έδαφος των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, επομένως σε μια κοινωνία σοσιαλιστική θα ήταν ξένο σώμα. Η ΔτΠ έχει δικά της όργανα διοίκησης του του κράτους όπως τα σοβιέτ ή τα συμβούλια της λαϊκής εξουσίας. Η αναγκαιότητα του ΚΚ, ως φορέας της μαρξιστικής/κομμουνιστικής ιδεολογίας, συνίσταται στο να δίνει το περιεχόμενο, την γραμμή για την ανάπτυξη και εμβάθυνση των κομμουνιστικών παραγωγικών σχέσεων.
Αντίθετα ο αστικός κοινοβουλευτισμός ενισχύει την αποστασιοποίηση και τον παραγκωνισμό από την πολιτική διοίκηση τα λαικά στρώματα ενισχύοντας τον πατερναλισμό.
Επιπλέον όταν ενεργές μη κομμουνιστικές δυνάμεις δρουν με θεσμικό ρόλο μέσα σε ένα σοσιαλιστικό κράτος, τι πιθανότητες υπάρχουν για ριζικές μεταβολές στην γραμμή της ριζοσπαστικοποίησης και των παραγωγικών σχέσεων και συνεπακόλουθα της σοσιαλιστικής συνείδησης του λαού;;

Υ.Γ μπρεσνιεφ μετά από αυτό το "συντροφος με το μουστάκι" αποκτά καινούριο περιεχόμενο

Ανώνυμος είπε...

"Κάποιος Μιχάλκοφ"???? ελπίζω να κάνεις πλάκα σύντροφε!!!

Ανώνυμος είπε...

@ Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Ευχαριστώ που με θυμήθηκες για την αφίσα, πάντως δεν είναι και δύσκολο. Βέβαια πρέπει να πάς σε copy center, να σκανάρεις σε έγχρωμη, καλής ανάλυσης dpi μορφή και βουαλά !
Τώρα και να μην το κάνεις δεν τρέχει και τίποτε. Μια στιγμιαία δικιά μου παρόρμηση ήταν με αγκιτατόρικες προεκτάσεις.
Ξανά τις ευχές μου σ' εσένα και κάθε φίλο αναγνώστη, οπορτουνιστή ή μη.

TALIBAN

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει κάπου λέμε κι οτι θέμε ε?

<>

Άκουσες τίποτα για Σοβιέτ; Πέρα από τα όσα μας λες; "που δομείται" το σοβιέτ ρε μάστορα;

Και πέρα από το "δομείται" που "αποδομείται", πως "εποικοδομείται" και με ποια φόρμουλα "....μείται";

Με άλλα λόγια παπαριές καμαρωτές μας λέτε και καμιά διανοητική ικανότητα να πείτε 1+1=2. Ακόμα κια γι' αυτό αβεβαιότητες έχετε (ξέρω ξέρω, 1+1 =? μπορεί να σκάσουν και 2-3 "άλλοι" να γουστάρετε!!)

Τέρμα είσαστε για τον ΜΟυστάκια και γουστάρετε ηγεσία ρε "παιδί μου"! Δεν γουστάρετε αντιπολίτευση και worker's opposition Και τέτοια Κόλπα δύσκολα!

ΑΝΔΡΕΑΣ

Il Trovatore είπε...

"Αν οι κάτοικοι μιας πόλης είναι πούστηδες, ο δήμαρχος δεν μπορεί να είναι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος."

Il trovarore

Ανώνυμος είπε...

Επειδή λοιπόν, προχθές είχαμε ΣΤΑΛΙΝΟΥΓΕΝΝΑ, να ευχηθώ από καρδιάς ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους και ειδικά στον αρθρογράφο αυτού του καταπληκτικού ποστ !

Θερμή Καλημέρα !

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Οκ. Το διόρθωσα για τον μιχάλκοφ.

Παύλο, είτε υπογράφεις ανώνυμα, είτε ψευδώνυμα αλλάζοντας προσωνύμια, το στιλ σου παραμένει αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρα. Το πρώτο σου σχόλιο -αν μαντεύω σωστά- είναι αντισοβιετικό μέχρι αηδίας. Στο δεύτερο που είναι πιο διαλεκτικό θα διαφωνήσω με τον πολυκομματισμό. Δε μπορεί να μπαίνει από θέση αρχής, αλλά ως τακτικό ζήτημα.
Από θέση αρχής το κκ πρέπει να εκφράζει ενιαία τα συμφέροντα όλης της εργατικής τάξης κ δημοκρατική λειτουργία που είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ. Δεν απολυτοποιεί τις κληρονομημένες ισότητες κ διαφορές της, αλλά καθοδηγεί την οργανωμένη εξάλειψή τους -φράσεις παρμένες απ το γνωστό άρθρο του τραβασάρου.

Προς τον τελευταίο ανώνυμο θα θελα να πω πως σέβομαι απεριόριστα την κολοντάι και τις παρατηρήσεις της, αλλά αν υπάρχει κάποιου είδους ευκολία, αυτή θα τη δούμε μάλλον σε αντιλήψεις που απολυτοποιούν τα σοβιέτ και τις δυνατότητές τους να διευθύνουν άμεσα την παραγωγή. Αν ήταν τόσο απλό θα βγάζαμε το λένιν γραφειοκράτη γιατί όρισε κ κράτησε τις μονοπρόσωπες διευθύνσεις κι έχοντας ορίσει το προπατορικό αμάρτημα που μας κυνηγούσε μετά, θα καθαρίζαμε σχετικά εύκολα. Αλλά για την πραγματικότητα δε θα είχαμε διδαχτεί και πολλά πράγματα.

Καλά σταλινούγεννα φάρε. Κι άσε τους άλλους να τον μπερδεύουν με τον ηρώδη.

Dimitrov είπε...

-Ένα και ένα κάνουν δυο, είπε ο δάσκαλος
και τότε σήκωσε αποφασιστικά το χέρι του ο νεαρός τότε Kim ill sung και είπε:
-Όχι, γιατί μια σταγόνα νερό και άλλη μια σταγόνα νερό μας κάνουν πάλι μια σταγόνα νερό.
Τόσο πολύ είχε στο αίμα του την διαλεκτική ο πάνσοφος δάσκαλος…

Ανώνυμος είπε...

Ο πολυκομματισμός εμένα μου φαίνεται αδιανόητος σε συνθήκες σοσιαλισμού. Εφ' όσον την εξουσία την κατέχει -ξεκάθαρα και με την αναγκαία βία- η εργατική τάξη, ο πολυκομματισμός ή θα εξυπηρετεί την διαπάλη των ιδεών, όσον αφορά την πορεία που θα ακολουθηθεί, στο εσωτερικό της ίδιας της ε.τ. ή θα εξυπηρετεί την οργάνωση και εκφραση των συμφερόντων αντίπαλων τάξεων. Στην πρώτη περίπτωση απλά δεν χρειάζεται, γιατί αυτή η διαπάλη θα πρέπει να γίνεται μέσω των εργατικών συμβουλίων ή συνελέυσεων γειτονιάς, ανάλογα με το θέμα. Ο κίνδυνος της γραφειοκρατίας νομίζω πως θα ενισχυθεί αν οι διαφωνίες στο εσωτερικό της ε.τ. θα αποκρυσταλλώνονται με τη μορφή κομμάτων. Σε κάθε περίπτωση, ο πειραματισμός και η συνεχόμενες και υποχρεωτικές αλλαγές στις θέσεις αποφάσεων πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο. Στη δεύτερη περίπτωση μου φαίνεται αυτοκτονικό, όσο και η πρόσληψη αστών ειδικών από τους μπολσεβίκους.

(βουρνούκιος)
"το μοναδικό αντίβαρο που μπορεί να υπάρξει έναντι της γραφειοκρατικοποίησης είναι η διαρκής προσπάθεια για ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των μαζών"

Συγνώμη, αλλά αυτά είναι ΠΑΠΑΡΙΕΣ!
Να τη χέσω την κριτική σκέψη και την πολιτική μόρφωση. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ είναι η φύση της εργασίας του.
Είναι τα ίδια που έλεγε ο Λένιν και μετέτρεψε τα σοβιέτ σε λέσχες κομμουνιστικής μόρφωσης και διαπαιδαγώγησης. Το μοναδικό αντίβαρο ενάντια στο βρυκολάκιασμα του παλιού κόσμου είναι η διεύθυνση του σχεδιασμού της παραγωγής και της διανομής από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Από την πρώτη κιόλας μέρα οι ίδιοι οι εργάτες να πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή. Εν έτει 2011 μπορούνε να το κάνουνε.
Η τεχνογνωσία για τη διεύθυνση και λειτουργία ενός εργοστασίου φυσικού αερίου σήμερα μπορεί να γίνει κτήμα των ανειδίκευτων εργαζομένων στο εργοστάσιο μέσα σε ένα μήνα. Οι σύντροφοι μηχανολόγοι θα αναλάβουν την εκπαίδευση. Δεν είναι δυνατόν να αναπαράγουμε την ΤΕΧΝΗΤΑ ΣΥΝΤΗΡΟΥΜΕΝΗ αυθεντία των ειδικών, την στιγμή που οι ίδιοι αυτοί ειδικοί -όταν είναι δικοί μας- ισχυρίζονται πως η τεχνογνωσία τους μπορεί να μεταφερθεί στους εργατές πολύ σύντομα. Δεν είμαστε στις αρχές του εικοστού, αλλά στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα.

Εκεί πρέπει να πέσει το βάρος. Και αν γίνει αυτό δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος γραφειοκρατίας και ο κομμουνισμός θα πάρει τον δρόμο του.


κομμαντο δεκεμβριανής εντροπίας

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Ο ΚΟΜΜΑΝΤΟ έχει ήδη κλείσει πόστο για μετά την επανάσταση σε διεύθυνση του σχεδιασμού της παραγωγής.

Αλ Κασάμ είπε...

Τώρα τι σχέση έχει ο Στάλιν με ένα κόμμα που καταγγέλει την επίθεση στον Χατζηδάκη και περιφρουρεί την αμερικάνικη πρεσβεία είναι πραγματικά να απορεί κανείς.

https://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/full-31172.jpg

Ανώνυμος είπε...

Ο Στάλιν ζεί! Δείτε σύντροφοι την Πτώση του Βερολίνου (Padeniye Berlina) είναι πραγματικά αριστούργημα που κάνανε δώρο στο Στάλιν για τα 70α γενέθλια του 1949. Φυσικά τον Στρατηγό Ζούκωφ τον έχουν εξαφανίσει καθώς είχε τσακωθεί με τον Στάλιν τότε.

Ανώνυμος είπε...

Για την αποκήρυξη και την εξόντωση των σταλινικών από τη μεταζαχαριαδική χρουτσωφική ηγεσία του ΚΚΕ πάντως ούτε κουβέντα;

Αναυδος είπε...

1. Οποιος ενδιαφέρεται για τον Ζουκωφ ας ρίξει μία ματιά στο βιβλίο του Μεντβεγιεφ για τους λόγους της προσωρινής του υποβάθμισης. Λάθη όλοι κάνουν (κάνουμε).
2. Αποκήρυξη ναι εξόντωση όμως όχι. Ελεος πια με τις ανακρίβειες

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Μιας και γιορτάζουμε τα γενέθλια του generalisimus ας θυμηθούμε τι πίστευε γι αυτόν ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ (αφιερωμένο στο αρτι τεθνεος ναυάγιο της ταξικής πάλης):

από το βιβλίο "Νίκου Μπελογιάννη Άρθρα και Λόγοι", εκδόσεις Πορεία 1977, που ανατυπώθηκε από το εκδοτικό "Νέα Ελλαδα"1953

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σήμερα σ' όλες τις γωνιές του κόσμου εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι, μυριάδες αμέτρητες απλοί άνθρωποι, εύχονται από τα βάθη της καρδιάς τους χρόνια πολλά στο Στάλιν.

Ποτέ κανένας άνθρωπος στον κόσμο ύστερ' από το Λένιν δε συγκέντρωσε τόσα βουνά αγάπης και αφοσίωσης, αλλά και τόσους σωρούς από λυσσασμένο μίσος. Για κάθε τίμιο άνθρωπο, για κάθε αγωνιστή του δίκιου και της λευτεριάς, για την ατελείωτη φάλαγγα των κομμουνιστών, ο Στάλιν είναι ο σοφός δάσκαλος, ο αγαπημένος φίλος, ο δοξασμένος αρχηγός. Είναι η καρδιά της καρδιάς μας. Είναι ο "μπάρμπας" όπως με μια λέξη τον ονομάζει χαϊδευτικά ο λαός μας. Και αντίθετα για όλους τους εκμεταλλευτές, για όλους τους εχθρούς της προόδου, ο Στάλιν είναι ο πιο μισητός αντίπαλος, ο πιο φοβερός εφιάλτης τους και στον ύπνο και τον ξύπνιο τους.

Σήμερα ο Στάλιν ενσαρκώνει τους πόθους και τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής εποχής, που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, της μεγάλης σταλινικής εποχής, της εποχής του κομμουνισμού.
Γι' αυτό είναι και μεγάλος.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Στην ιστορία πολλούς είπανε και λένε μεγάλους. Όμως πολλοί λίγοι αξίζουν αυτόν τον τίτλο. Μεγάλος δεν μπορούσε να είναι ένας τυχοδιώκτης σαν τον Χίτλερ, που δοκίμασε να γυρίσει την ιστορία προς τα πίσω και ματοκύλισε τον κόσμο. Ούτε μπορεί να 'ναι ποτέ μεγάλος ένας εγκληματίας σαν τον Τσόρτσιλ, τον εχθρό κάθε προοδευτικού κινήματος, τον εμπρηστή ενός νέου πόλεμου. Ο Στάλιν όμως είναι και παραείναι μεγάλος, όπως είναι κι ο Λένιν και ο Μαρξ. Ένας ρώσος μαρξιστής, πολύ σωστά είπε ότι μεγάλος άνδρας είναι εκείνος που "βλέπει μακρύτερα από τους άλλους και θέλει δυνατότερα από τους άλλους". Το "να βλέπεις μακρύτερα από τους άλλους" σημαίνει να βλέπεις ότι η ιστορία κινιέται προς τα μπρος, προς την πρόοδο και ταυτόχρονα να συλλαμβάνεις κάθε φορά τους νόμους αυτής της κίνησης. Και το "να θέλεις δυνατότερα από τους άλλους", σημαίνει να χεις όλη την αλύγιστη θέληση και δύναμη που χρειάζεται, για να μπεις επικεφαλής αυτής της ιστορικής κίνησης, να συντρίψεις κάθε παλιό και σάπιο και να οδηγήσεις την ανθρωπότητα σ' έναν καινούργιο πιο πολιτισμένο, πιο ευτυχισμένο και πιο χαρούμενο δρόμο.

Σήμερα κανένας δε βλέπει μακρύτερα από το Στάλιν και κανένας δεν έχει δυνατότερη θέληση από το Στάλιν.
Και βλέπει μακρύτερα από κάθε άλλον ο Στάλιν, γιατί στάθηκε ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συνεχιστής του έργου του Μαρξ και του Λένιν. Γι' αυτό είναι καταπληχτική η δύναμη της επιστημονικής του πρόβλεψης. Όταν μιλάει ο Στάλιν, μιλάει η ζωή, η αλήθεια, η πείρα ολόκληρων αιώνων. Στα λόγια του καθρεφτίζεται ολοζώντανο το παρόν και ζωγραφίζεται με ακρίβεια το μέλλον. Ο, τι λέει ο Στάλιν γίνεται. Είπε πριν την επανάσταση ότι μπορεί η Ρωσία να ανοίξει πρώτη το δρόμο προς το σοσιαλισμό και τον άνοιξε. Είπε ότι μπορεί να ανοικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στη Ρωσία και ανοικοδομήθηκε. Είπε από το 1925 ότι θα νικήσει η Κινεζική Επανάσταση και νίκησε. Είπε ,όταν ο Χίτλερ ήταν παντοδύναμος ότι ο χιτλερισμός θα συντριβεί και συντρίφτηκε. Είπε ότι θα ανοικοδομηθεί ο κομμουνισμός στη Ρωσία και ανοικοδομείται. Κι όταν σήμερα ο Μαλένκωφ, ένας από τους πιο καλούς μαθητές του Στάλιν, λέει πως "αν οι ιμπεριαλιστές εξαπολύσουν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ο πόλεμος αυτός θα ναι ο τάφος όχι μονάχα για μερικά καπιταλιστικά κράτη ξεχωριστά, μα για ολάκερο τον καπιταλισμό, ποιος αμφιβάλλει ότι κι αυτό θα γίνει?

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Κι έχει την πιο δυνατή θέληση ο Στάλιν, γιατί η πίστη του είναι βουνό και η επίμονη του αμέτρητη. Για το Στάλιν, δεν υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες αξεπέραστες, δεν υπάρχουν φρούρια απόρθητα. Πρωταθλητής στην σκληρή πάλη για τον παγκόσμιο κομμουνισμό, ο Στάλιν διαπαιδαγωγεί όλα τα στελέχη του με το ίδιο του το παράδειγμα στην πάλη με τις δυσκολίες, υπόδειγμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.
"Να μην αμφιβάλλετε σύντροφοι, γράφει το 1929 στις οργανώσεις και τα μέλη του κόμματος που τον ευχήθηκαν για τα 50χρονα του, να μην αμφιβάλλετε ότι είμαι έτοιμος και τώρα και πάντοτε να δώσω στην υπόθεση της εργατικής τάξης, της προλεταριακής επανάστασης και του παγκόσμιου κομμουνισμού, όλες μου τις ικανότητες κι αν χρειαστεί ακόμα και την τελευταία σταγόνα από το αίμα μου"
Ποιος από τους αντίπαλους μας έχει να επιδείξει παραδείγματα αυτοθυσίας στα "ιδανικά" τους; Μήπως ο Τρουμαν και ο Ατλυ; Μήπως ο Τσαλδαρης και ο Φράνκο; Ή Μήπως η Βασίλισσα της Ολλανδίας ή ο Τσαγκ Κάι Σεκ; Τα "ιδανικά"τους, αυτά που λένε ιδανικά, είναι ψεύτικα, κάλπικα. Γι 'αυτό και οι ίδιοι είναι κάλπικοι και η ιστορία θα τους πετάξει στα σκουπίδια της. Τους μεγάλους ήρωες τους γεννούν τα μεγάλα ιδανικά, το ιδανικό του κομμουνισμού. Αυτό ζει ακόμα κι όταν πεθαίνουν.

"Θα έπαιρνα τον ίδιο δρόμο, αν θα ξανάρχιζα τη ζωή μου, γιατί ο κομμουνισμός είναι τα νιάτα του κόσμου" γράφει λίγες στιγμές πριν τουφεκιστεί από τους χιτλερικούς ο αλησμόνητος Γάλλος διανοούμενους Γκαμπριελ Περί.
Και μια κινέζα κομουνίστρια, που καταδικάστηκε σε θάνατο, φωνάζει στους στρατοδίκες της: "εγώ ξέρω γιατί έζησα και γιατί πεθαίνω. Εσείς μπορείτε να μου πείτε γιατί ζείτε;"
Ο Βούλγαρος Λιουτιμπροτσκι, την ώρα που θα του περνούσαν οι δήμιοι το σκοινί στο λαιμό, γράφει στον πατέρα του, που λύγισε και του προτείνει να αποκηρύξει το κόμμα του για να σωθεί: "Τι μας χρειάζεται, πατέρα, η ζωή μας, αν Σώζοντας τη μείνουμε μονάχα ζωντανά πτώματα που βρωμούν; Θα βαδίσω προς την κρεμάλα ήσυχος και χαρούμενος με καθαρή τη συνείδηση, ότι στη σύντομη, μα γεμάτη αγώνες για τη λευτεριά ζωή μου, δε ντρόπιασα ούτε το όνομα του κόμματος, ούτε το δικό σου, πατέρα. Και με το σκοινί στο λαιμό σας φωνάζω: Ψηλά το κεφάλι πατέρα, αγαπημένη μου γυναίκα, μικρό μου παιδί, που δε σε είδα ποτέ…"
ακόμα ο Χρίστος Φιλιδης γράφει το '43 στην αδελφή του, όταν πάνε να τον εκτελέσουν:
"Δεν έχει σημασία το πόσο θα ζήσεις και ποτέ θα πεθάνεις αλλά πώς θα ζήσεις και πώς θα πεθάνεις"

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Και ακόμα με το ιδανικό του κομμουνισμού και με το παράδειγμα του Στάλιν διαπαιδαγωγήθηκαν και πρόσφεραν σήμερα, ο, τι πολυτιμότερο είχαν χιλιάδες έλληνες κομμουνιστές από τον αξέχαστο Αναστασιαδη μέχρι το νεαρό αγρότη της πιο απομακρυσμένης γωνίας της χώρας μας.
Ο, τι πιο αγνό και μεγάλο, ο, τι πιο αληθινό και ανθρώπινο, ο, τι δυνατό και ηρωικό έχει να δείξει η ιστορία σήμερα, αυτό γεννιέται από τις ιδέες του κομμουνισμός, το εμπνέει ο Στάλιν, που ενσαρκώνει την αλύγιστη θέληση και απόφαση εκατομμυρίων μαζών για το γκρέμισμα της σκλαβιάς και το χτίσιμο μιας καινούργιας φωτεινής και χαρούμενης ζωής. Ο Στάλιν ανάθρεψε και διαπαιδαγώγησε το μεγάλο επιτελείο του κομμουνισμού, το Μάο Τσε Τουνγκ, τον Τορέζ, τον Τολιατι, το Ρακοσι, τον Πολιτ, τον Γκοτβαλντ, τον Τσερβενκοφ, τον Πικ, την Πασιοναρα, το Ντεζ, τον Πρεστες, το Ζαχαριάδη και τόσους άλλους αγαπημένους ηγέτες των λαών της γης.

Γι' αυτό σήμερα από τη μια άκρη της γης ίσαμε την άλλη, ο Γάλλος εργαζόμενος, κι ο Ινδός δουλοπάροικος, ο Ιταλός εργάτης κι ο μαύρος της Αφρικής, ο Έλληνας αγρότης κι ο τσοπάνος της Μογγολίας, καθένας που κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του, εύχεται στο Στάλιν από τα τρίσβαθα της καρδιάς του να ζει πολλά-παρά πολλά χρόνια.
αλλά, σύντροφοι, η καλύτερη τιμή, το λαμπρότερο Δώρο που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον αγαπημένο μας Στάλιν θα είναι να προσπαθούμε όλοι, με μια επίμονη, αδιάκοπη προσπάθεια, να γίνουμε άξια παιδία του. Το Όνειρο κάθε αγωνιστή, πρέπει να ναι να μοιάσει όσο περισσότερο μπορεί με το Στάλιν.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Να διδαχτούμε από τη σοφία του, που με κρυσταλλένια λαμπρότητα και απλότητα βρίσκεται μέσα στα έργα του.
Να μαθαίνουμε, όπως ο Στάλιν, να διδασκόμαστε από το λαό, από τις μάζες.

Να διδαχτούμε από τις έξοχες οργανωτικές του ικανότητες, από τη δύναμη να διαλέγει τα στελέχη και να οργανώνει τον έλεγχο της δουλείας.
Να μας γίνει παράδειγμα η ιδιωτική ζωή του, η απλότητα και η σεμνότητα του, η αποστροφή του στους θορυβοποιούς, τους φλύαρους, τους κόλακες και τους δουλοπρεπείς ανθρώπους.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

σύντροφοι και συντρόφισσες,
σήμερα όλοι οι ταπεινοί και κατατρεγμένοι της γης ορκίζονται στ' όνομα του Στάλιν. όλοι όσοι ζουν στην καταφρόνια πιστεύουν ότι θα γίνουν το παν, γιατί τον αγώνα τους τον καθοδηγεί ο Στάλιν. Κι όλοι εμείς οι έλληνες αγωνιστές, πιστεύουμε πως έπαθλο του αγώνα μας θα ναι σύντομα η λαϊκοδημοκρατικη-σοσιαλιστική Ελλάδα, γιατί τον ηρωικό μας αγώνα τον παραστέκει ο Στάλιν και γιατί θα κάνουμε ο, τι μπορούμε να φανούμε αντάξιοι του μεγάλου μας δάσκαλου και αγαπημένου μας συντρόφου και φίλου.

Στ' όνομα του Στάλιν, για τα μεγάλα μας ιδανικά, ποτίστηκε με το αίμα των ηρώων μας και κάθε γωνία της πατρίδας μας. Κι αν αυτή τη στιγμή μπορούσε μαζί μας να φωνάξουν οι πολιτείες και τα βουνά μας, οι κάμποι και τα χώρια μας, θα φώναζαν και θα λέγον:

"Ζήσε ακόμα πολύ, παρά πολύ, μεγάλε Στάλιν!"

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Και ο λόγος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ:

(Αποσπάσματα που αφορούν το Στάλιν)

Αγαπητοί σύντροφοι! Με εντολή της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος μας, η αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας από μέρους όλου του κόμματος, καθώς και από μέρους του δημοκρατικού και ειρηνόφιλου λαού της Ελλάδας χαιρετίζει θερμά το XIX Συνέδριο του δοξασμένου κόμματος των Λένιν-Στάλιν. Χαιρετίζει το μεγάλο ρούσικο λαό και του άλλους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης, τον αγαπημένο μας φίλο και υπερασπιστή σύντροφο Στάλιν (θυελλώδικα χειροκροτήματα), που πάντα, σ' όλες τις μπόρες και τις δοκιμασίες στέκονταν με το μέρος του λαού της Ελλάδας και συμπαθούσε τον αγώνα του. (Παρατεταμένα χειροκροτήματα).

..................................

Ο μεγάλος Λένιν στα 1917 διαμαρτυρήθηκε για τον αποκλεισμό πείνας, που εφάρμοσαν ενάντια στη μικρή Ελλάδα για να την αναγκάσουν να πολεμήσει στο πλευρό των ιμπεριαλιστών της Αντάντ.

Το Μάη του 1945 ο σύντροφος Στάλιν έστειλε στο ΕΑΜ τηλεγράφημα, όπου εξέφραζε τη συμπάθεια του στον ελληνικό λαό που πριν λίγους μήνες είχε υποστεί την ένοπλη επίθεση του αγγλικού ιμπεριαλισμού.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

................................

Με το όνομα του συντρόφου Στάλιν στα χείλη πέθαναν οι αντάρτες και οι κομμουνιστές της Ελλάδας στις μάχες ενάντια στους χιτλερικούς κατακτητές, στα μπουντρούμια της Γκεστάπο και της ασφάλειας.

Στο σύντροφο Στάλιν απευθύνονται οι μανάδες της Ελλάδας παρακαλώντας τον να σώσει τα παιδιά τους, που τα καταδίκασαν σε θάνατο ή σε μακρόχρονη φυλάκιση. Στη χώρα μας αυτό πήρε τη μορφή πλατιού λαϊκού κινήματος.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Ο λαός μας ξέρει τη Σοβιετική Ένωση, τους λαούς της και το σύντροφο Στάλιν μόνο σαν φίλους και τους αγαπάει. Το αίσθημα αυτό ο λαός μας το φυλάει μέσα στην καρδιά του, σαν κι εκείνη την κοπέλα μας που τη βασάνισαν άγρια γιατί της βρήκαν μια φωτογραφία του συντρόφου Στάλιν. Όταν οι δήμιοι ξέσχισαν τη φωτογραφία μπροστά στη μισοπεθαμένη κοπέλα, εκείνη βρήκε μέσα της τη δύναμη να φωνάξει: «Απ' την καρδιά μας δε θα μπορέσετε να τον βγάλετε.» (θυελλώδικα, παρατεταμένα χειροκροτήματα που περνούν σε επευφημίες. Όλοι σηκώνονται όρθιοι. Ζητωκραυγές: «Ζήτω ο μεγάλος Στάλιν!»)

Ο λαός μας, όπως και όλοι οι άλλοι λαοί του κόσμου, ξέρει ότι η μεγάλη σοβιετική καρδιά, η καρδιά του συντρόφου Στάλιν πάλλεται απ' τα βάσανα, τον πόνο, τα μαρτύρια και τους πόθους του. Γι' αυτό ποτέ δε χάνει την ελπίδα του για λευτεριά, δε χάνει το θάρρος του και την^απόφασή του να παλέψει.

...................................

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Σύντροφοι! Τις μέρες αυτές, στο συνέδριο σας, εμείς οι κομμουνιστές του εξωτερικού, πήραμε άλλο ένα θαυμάσιο δώρο και μια βοήθεια εξαιρετικά μεγάλης για μας σπουδαιότητας. Ο σύντροφος Στάλιν στο νέο του έργο «Τα οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» επεξεργάστηκε συγκεκριμένα και ολόπλευρα τους δρόμους του βαθμιαίου περάσματος απ' το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό. Και το 19° Συνέδριο του κόμματος σας έδειξε ότι στη Σοβιετική Ένωση το πέρασμα αυτό ωρίμασε ιστορικά, υλικά, ότι το ζήτημα αυτό μπήκε στην ώρα του. Το 19° Συνέδριο του κόμματος δείχνει ανάγλυφα ότι η Σοβιετική Ένωση προχωρεί στο δρόμο που υποδείχνει ο σύντροφος Στάλιν.

Στο νέο του έργο ο σύντροφος Στάλιν ανακάλυψε και ανάλυσε τους νόμους ανάπτυξης της οικονομίας στην ΕΣΣΔ, τους νόμους του βαθμιαίου περάσματος απ' το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό. Ανάλυσε αυτούς τους νόμους μέσα στην ίδια την υλική, την αντικειμενική σοβιετική πραγματικότητα. Έτσι ο σύντροφος Στάλιν απόδειξε και για άλλη μια φορά θεμελίωσε τη σωστότητα της μαρξιστικής-λενινιστικής θέσης, ότι οι οικονομικοί νόμοι, όπως και οι νόμοι εξέλιξης της φύσης, δεν εξαρτιώνται απ' τη θέληση του ανθρώπου, δεν μπορούν να δημιουργηθούν αυθαίρετα, ότι οι νόμοι αυτοί δημιουργούνται και εξελίσσονται μέσα στην ίδια τη ζωή και την κίνηση της φύσης και της κοινωνίας, ανεξάρτητα απ' τη θέληση του ανθρώπου.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Έτσι ο σύντροφος Στάλιν μας διδάσκει ακόμα μια φορά εμάς, τους κομμουνιστές του εξωτερικού, πώς πρέπει να κάνουμε την επιστημονική ανάλυση και την επιστημονική πρόβλεψη στην πολιτική. Η επιστημονική ανάλυση και η επιστημονική πρόβλεψη στηρίζονται στη γνώση των αντικειμενικών νόμων κίνησης και εξέλιξης στη φύση και την κοινωνία. Ο σύντροφος Στάλιν μας διδάσκει ακόμα ότι αυτοί οι νόμοι που υπάρχουν αντικειμενικά μπορούν να ανακαλυφθούν μέσα στις υλικές συνθήκες της αντικειμενικής πραγματικότητας, ότι αυτοί οι νόμοι μπορούν να γίνουν γνωστοί και να χρησιμοποιηθούν απ' τον άνθρωπο, την κοινωνία και το πρωτοπόρο της κόμμα για να προχωρήσουν μπροστά προς την πρόοδο, και στη συγκεκριμένη περίπτωση προς τον κομμουνισμό.

Ο σύντροφος Στάλιν ήταν ο πρώτος που είδε και ο πρώτος που συνέλαβε αυτά τα αντικειμενικά προτσές, τα επεξεργάστηκε επιστημονικά-θεω-ρητικά και τα έβαλε μπροστά στο κόμμα με τη μορφή των προγραμματικών και συγκεκριμένων πολιτικών καθηκόντων της πάλης και δράσης του κόμματος με σκοπό την πραγματοποίηση τους. Εδώ εκδηλώνεται όλη η δύναμη της σταλινικής μεγαλοφυίας.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Το νέο έργο του συντρόφου Στάλιν, καθώς και η πορεία των εργασιών του συνεδρίου σας είναι άλλο ένα εξαιρετικά ζωντανό παράδειγμα ενότητας της θεωρίας και της πράξης. Αυτή η ενότητα της θεωρίας και της πράξης είναι ένα απ' τα βασικά πλεονεκτήματα των μπολσεβίκων απέναντι στους εχθρούς τους και την ιδεολογία τους, ένας απ' τους βασικούς όρους της σταλινικής επιτυχίας στην πορεία σας προς τα μπρος.

Αυτές τις μέρες εμείς παρακολουθούμε εδώ στο ανώτερο κομματικό σχολείο, ανώτερα μαθήματα. Υποχρέωση μας είναι να βγάλουμε όλα τα απαραίτητα συμπεράσματα για την ιδεολογική, την πολιτική και την πραγματική δουλειά μας στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους εμπρηστές του νέου πολέμου. Σύντροφρι! Οι μάνες μας, οι απλές γυναίκες της χώρας μας που για τα παιδιά τους τόσο θερμά φροντίζει ο σύντροφος Στάλιν, λένε: «Ας κόβει ο θεός χρόνια απ' τη ζωή μας κι ας χαρίζει στιγμές στον Στάλιν. Είμαστε τόσο πολλές που θα ζει αιώνια», (θυελλώδικα χειροκροτήματα που για πολλή ώρα δε σταματούν). Ο λαός μας ενώνει αυτές τις ευχές του στις ευχές των λαών όλου του κόσμου. Να ζει και να υγιαίνει πολλά, πολλά χρόνια ο μεγάλος μας Στάλιν για το καλό των λαών όλου του κόσμου! (θυελλώδικα, παρατεταμένα χειροκροτήματα που περνούν σε επευφημίες. Όλοι σηκώνονται όρθιοι).

(ΠΡΑΒΝΤΑ 12/10/52)

Ανώνυμος είπε...

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=3904030&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%A4%CE%97+%2B%CE%9C%CE%9D%CE%97%CE%9C%CE%97+%2B%CE%9A%CE%A9%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3+%2B%CE%A4%CE%96%CE%91%CE%A4%CE%96%CE%91%CE%9D%CE%97%CE%A3
Απλά το καλύτερο

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

@Ανώνυμος: Τιμή και δόξα στον Σπύρο Τζατζάνη!

Για τους κάθε μάρκας οπορτουνιστές που (δικαίως) αποθεώνουν τον Κάππο (ξεχνώντας βέβαια ότι επανήλθε στο πλευρό του Κόμματος) ας παραθέσουμε λίγα λόγια του για τον ΣΤΑΛΙΝ:

«Η στάση απέναντι στον Στάλιν είναι Λυδία λίθος για να κρίνουμε αν ένας είναι κομμουνιστής ή όχι. Οποιος τάσσεται εχθρικά προς τον Στάλιν είναι δειλός αντικομμουνιστής. Κριτική και αυτοκριτική για τον Στάλιν είναι δεκτή, αλλά όχι ξεθεμέλιωμα των πάντων και ταύτιση με τον Χίτλερ. Αν δεν υπήρχε ο Σοβιετικός Λαός με επικεφαλής τον Στάλιν η γερμανική σημαία μπορεί να κυμάτιζε ακόμα στην Ακρόπολη. Αυτά και καλά κρασιά! (Ελευθεροτυπία, 28/7/2004)».

Βουρνούκιος είπε...

Φέλιξ έχεις άδικο....

1. Η στάση απέναντι στον Στάλιν και γενικά στον ανύπαρκτο σοσιαλισμό είναι όντως λυδία λίθος για να ανδρωθεί ξανά ένα ρωμαλέο κομμουνιστικό κίνημα, αλλά από την ανάποδη όσων λές:

Η κριτική απέναντι στα ταξικά εκμεταλλευτικά καθεστωτα του ανύπαρκτου, που στο όνομα του κομμουνισμού ανέδειξαν ΗΔΗ σπό τα χρόνια του Στάλιν μια νέα κομματική άρχουσα τάξη, πρέπει να δει διαλεκτικά:

Τον αντικειμενικό παράγοντα (ιμπεριαλιστική περικύκλωση, ημιφεουδαρχική παραγωγική βάση με μια φέτα καπιταλιστικής ανάπτυξης, κατεστραμμένη οικονομία, μικρή ποσοτικά εργατική τάξη κλπ), τον υποκειμενικό (αμορφωσιά, έλλειψη πρότερων αστικοδημοκρατικών παραδόσεων, απειρία των μπολσεβίκων στα θέματα κρατικής διαχείρησης, έλλειψη γνώσεων, διοικητική αντίληψη πολλών μπολσεβίκων, μονοκομματισμός-μεταφυσική λατρεία του ενός κόμματος κλπ) ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΑΛΛΗΛΟΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΟΥΣ, ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΔΡΩΣΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ....

Ενα νέο κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας, μέσα από αυτή την διαλεκτική ανάλυση, το πιθανότερο είναι να καταλήξει στην ΑΠΟΡΡΙΨΗ του ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΎ ΧΑΡΑΚΤΉΡΑ ΤΩΝ ΧΩΡΏΝ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΎ ΜΠΛΟΚ, που το ΚΚΕ ισχυρίζεται ότι είχαν.

Αυτές οι χώρες, με τη λατρεία του αρχηγού, με την μεταφυσική λατρία του ενός μοναδικού κομματος, με τη συντριβή της εξουσίας των σοβιετ, με την εργατική τάξη στον ρόλο του υπηρέτη, έιχαν τελικά αντικομμουνιστικό χαρακτήρα..

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

@Βουρνούκιος:

1. Η στάση απέναντι στον Στάλιν είναι στάση απέναντι στην εποχή του. Στην πιο δημιουργική και παραγωγική εποχή της ανθρωπότητας όπου οι μάζες ήρθαν στο προσκήνιο.

Η λατρεία του αρχηγού, πριν απορριφθεί (συμφωνούμε σ αυτό) πρέπει να ερμηνευτεί και να τοποθετηθεί στα ιστορικά της πλαίσια.

Μιλάς για νέα εκμεταλλευτική τάξη: Σε ποιές παραγωγικές σχέσεις αντιστοιχούσε αυτή η τάξη;

Εν τέλει, κανείς δε λέει ότι όλα έγιναν σωστά και άγια.

Στο βαθμό που επικρατούσαν οι σοσιαλιστικές σχέσεις στην παραγωγή ο σοσιαλισμός οικοδομούνταν. Με στρεβλώσεις; Με στρεβλώσεις. Αλλά τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο.

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι προιόν-έκφανση της ατομικής ιδιοποίησης των μέσων παραγωγής. Κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε στη σοβιετική ένωση τουλάχιστον μέχρι το 87.

Βουρνούκιος είπε...

Μπρεζ: Εχεις απλά άδικο στον πυρήνα του συλλογισμού σου.

1. Ο ουσιατικός -και όχι τυπικός- πολυκομματισμός συνυφασμένος με την κατοχύρωση της κριτικής σκέψης και της δημόσιας ελευθερης διαπάλης των ιδεων, ΔΕΝ είναι ζήτημα τακτικής, είναι ζήτημα αρχών. Διότι ουσιαστικός πολυκομματισμός=με το κατοχυρωμένο δικαίωμα της εργατικής τάξης ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΜΟΡΦΩΜΑΤΑ! Τώρα το εάν ο αστικός πολυκομματισμός είναι απάτη -που είναι- δεν πρέπει να σε οδηγεί -που σε οδηγεί καιαυτό είναι το σφάλμα σου- σε απόρριψη ΚΑΘΕ πολυκομματισμού.

2. Ο πολυκομματισμός ΥΠΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, μαζί με το κατοχυρωμένο και ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ δικαίωμα της κριτικής σκέψης και της δημόσιας ελευθερης διαπάλης των ιδεών ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΒΑΣΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Είναι το μόνο στοιχείο που μπορεί να ΑΝΙΣΤΑΘΜΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΧΑΙΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ.

3. Ο μονοκομματισμός αντίθετα, δημιουργεί απόλυτη κομματική εξουσία, νεκρώνει την πολιτκή διαπάλη, αποπολιτικοποιεί την εργατική τάξη και ευνοεί τα μέγιαστα την εμφάνιση μιας νέας κρατικής/κομματικής άρχουσας τάξης!

Όπως ακριβώς έγινε στην ΕΣΣΔ επί Στάλιν και μετά!

Ανώνυμος είπε...

boyrnoykie ma poso paylow eisai re?

βουρνούκιος είπε...

Φέλιξ, συμφωνώ πως κάθε ιστορικόγεγονός πρέπει να εντάσσεται στο πλαίσιο που το γέννησε.

Στη περίπτωση της προσωπολατρείας -που ήταν παράγωγο της μεταφυσικής θεοποίησης του κόμματος και της απόλυτης εξουσίας του- δεν μπορούμε να πην επισημάνουμε πως αυτή καλλιεργήθηκε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ από το ΚΚΣΕ.

αλλο πράγμα η ηρωωποίηση ή/και θεοποίηση ανθρώπων από τον λαό που συμβαίνει αιώνες τώρα και άλλο -εντελώς άλλο- η θεοποίηση αυτή να καλλιεργείται ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ και ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ από το κράτος -και δη το...εργατικό τρομάρα τους- και από ένα κόμμα κομμουνιστικό.

Ποιός είναι συνεπώς ο αντικομμουνιστής;;;

Αυτός που χειροκροτά, που καλλιεργεί και ενθαρρύνει αυτή την εκτρωματική θεολογική/μεταφυσική κατάσταση, ή αυτός που της ασκεί κριτιή και την απορρίπτει;;;


Καλά, για το άλλο που πέταξε κάποιος πως η εργατική τάξη ΔΕΝ θέλει κριτική σκέψη και τα λοιπά, απλά, είναι άσχετος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κοίτα παύλο, άμα γράψω κι εγώ ακριβώς τα ίδια με αυτά που έγραψα πριν και τα βάλω με ΚΕΦΑΛΑΊΑ, μπορεί να χαρώ περισσότερο, αλλά δε σημαίνει ότι έχω και δίκιο.

Για τον φίλο που ήθελε κάτι για τον χρουτσώφ, την αποκήρυξη τ ζαχαριάδη κτλ. Δεν καταλαβαίνω πώς συνδέεται άμεσα με το θέμα της ανάρτησης αλλά εν πάση περιπτώσει, η κε του μπλοκ είχε γράψει κάτι παλιότερα, αλλά το άφησε στη μέση

http://sfyrodrepano.blogspot.com/search/label/τασκέντ

Βουρνούκιος είπε...

Και σαφώς υπήρχε ταξική εκμετάλλευση στην ΕΣΣΔ και τις λοιπές λαϊκές δημοκρατίες.

1. Μόνο που η υπεραξία ΔΕΝ πήγαινε σε έναν μεμονομένο καπιταλιστή, ΟΥΤΕ βέβαια επέστρεφε στην εργατικ΄ξη τάξη με την μορφή κοινωνικών υποδομών!

ενα μέρος της πήγαινε σε κοινωνικές υποδομές, ένα άλλο όμως -πολύ μεγάλο- πλούτιζε τα κομματικα στελέχη είτε ανοιχτά (διάφορα προνόμια, κομματικά υπερπολυτελή μαγαζιά κλπ) είτε κρυφά μέσω της μαύρης αγοράς που ανθούσε για δεκαετίες!!!

2. Καλό είναι να μην γινόμαστε οικονομιστές πάντως, διότι η οικονομία είνα ιη βάση καιαυτό δεν περιορίζεται μόνο στο ΠΟΙΟΣ καρπώνετε την υπεραξία, ΑΛΛΆ γενικεύεται και στο ΠΟΙΟΣ έχει την εξουσία στα εργοστάσια! Και την εξουσία στην ΕΣΣΔ ήδη επί Στάλιν και μετά, ΔΕΝ την είχαν οι εργάτες!

Βουρνούκιος είπε...

Διόρθωση:"όλο". Η λέξη αυτή μπαίνει προσθήκη στο σημείο που λέω πως η υπεραξία ΔΕΝ επεστρεφε στην εργατική τάξη. ΤΟ σωστό είναι ΔΕΝ ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ ΟΛΗ...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η γραφειοκρατία δεν κατέχει μέσα παραγωγής και δεν καρπώνεται κάποια υπεραξία -πέραν του ότι η εργατική δύναμη δεν είναι ακριβώς εμπόρευμα στο σοσιαλισμό. Πιθανότατα εννοείς ότι καρπώνεται περισσότερο κοινωνικό υπερπροϊόν αλλά η διαφορά εισοδήματος δε συνιστά ταξική εκμετάλλευση, πόσο μάλλον καπιταλισμό, όπως υπονοούν οι καινούριοι σου σύμμαχοι.

Οποιαδήποτε θέση περί εκμεταλλευτικού χαρακτήρα πρέπει να δίνει μια σοβαρή ερμηνεία και για τις παραγωγικές σχέσεις που να τεκμηριώνουν αυτή την εκμετάλλευση και να μας εξηγούν τι είδους ήταν αυτές. Το ρεύμα σου έχει αυτογνωσία της θεωρητικής ακροβασίας που επιχειρεί και γι' αυτό περιορίζεται να πει δυο πράγματα για τη διεύθυνση -που δεν είναι η βασική παραγωγική σχέση- και να μιλάει περί ιδιότυπου και ανέκδοτου σχηματισμού, πετώντας τη μπάλα στην κερκίδα με ένα ιδιότυπο σκεπτικό που καταλήγει ανέκδοτο.

Περισσότερα για το θέμα η κε του μπλοκ θα γράψει εν καιρώ.

Βουρνούκιος είπε...

Μπρεζ:

1. Η γραφειοκρατία ΤΥΠΙΚΑ και μόνο δεν κατέχει μέσα παραγωγής!

Γιατί ουσιαστικά, η μονοπροσωπη διευθυνση, η υποταγή στις αποφάσεις της κομματικής διεύθυνσης του ΚΑΘΕ εργοστασίου σε αυτές τις χωρες σε συνδυασμό με τον μονοκομματισμό, την κατάπνιξη των διαφορετικών (και αριστερών, κομμουνιστικων κλπ) πολιτικών απόψεων μας οδηγεί στ ασφαλές συμπέρασμα ότι η κομματική/κρατική γραφειοκρατία είχε απαλλοτριώσει τηνεξουσία προς όφελός της!!

2. Παρατηρούμε και ένα άλλο κομβικό φαινόμενο σε αυτές τις χώρες: Την σύμφυση κόμματος και κράτους! Την απορρόφηση δλδ του κομματος από το κράτος-κρατικοποίηση κόμματος- και την κομματικοποίηση του κράτους!!

Η σύμφυση αυτή μεγεθύνει την απόσπαση του κόμματος από την τάξη, μεγεθύνει τα μέγιστα την σκλήρυνση και την γραφειοκρατικοποίησή του. Η σύμφυση αυτή επιτρέπει την συγκέντρωση όλου του παραγόμενου πλούτου των χωρών αυτών, στην κομματική ηγεσία σε συνδυασμό με την συγκένντρωση ΟΛΗΣ της εξουσίας στην κομματική ηγεσία -καιευρύτερα σε αυτό που ονομ΄'αζουμε νομενκλατούρα!!

Με ένα σμπάρο ΔΥΟ τρυγόνια λοιπον! ΚΑΙ ΟΛΟΣ ο πλούτος στα χερια της κομματικής/κρατικής γαφειοκρατίας ΚΑΙΟΛΗ η εξουσία επίσης στα χέρια της.

Δνε έχει λοιπόν δίκιο το ΝΑΡ που μιλά -με ατέλειες και ανεπάρκειες ναι αλλά όχι ακροβασίες- για ανέκδοτο ιστορικά, ταξικό εκμεταλλευτικό κοινωνικό σχηματισμό;;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αφού τα κατέχει λοιπόν φαντάζομαι ότι μπορεί και να τα μεταβιβάζει ή να τα κληροδοτεί στους απογόνους της έτσι δεν είναι;

Τι; Όχι; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η θεωρία μας είναι αλάνθαστη. Το ναρ έχει δίκιο. Λίγη από κάππο, μια κουταλιά κλιφ για να δέσει η απόσπαση υπεραξίας και λίγη αναρχία με ερμηνεία ολόκληρου κοινωνικού σχηματισμού σε επίπεδο διεύθυνσης και του εποικοδομήματος κι έδεσε το γλυκό.

Αν δεν ήταν βαρετά και μονότονα θα ήταν διασκεδαστικά

Αλ Κασάμ είπε...

Για την προσωπολατρία που και καλά μου καλλιέργησε ο Στάλιν και εδώ

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=76247

Βουρνούκιος είπε...

Μπρεζ έχεις απλά λάθος:

1. Η τυπική και ουσιαστική κυριότητα των μέσων παραγωγής ήταν στα χέρια του κράτους ("εργατικού" στην αρχή, "παλλαϊκού" στη συνέχεις και ίσαμε το τέλος εάν δεν απατώμαι). Το ίδιο και η διανομή του υπερπροϊόντος. Το ίδιο φυσικά και ή άσκηση ΟΛΩΝ των επιπέδων της εξουσίας (δικαστική, νομοθετική, εκτελεστική).

Εδω, βλέπουμε πως ΚΑΙ η διεύθυνση της οικονομίας, ΚΑΙ η άσκηση της εξουσίας ΚΑΙ η συγκέντρωση/διανομή του πλούτου ήταν τυπικά και ουσιαστικά στα χέρια του κράτους!

2. Όμως το κράτος ήταν ΣΥΜΦΥΤΟ με το κόμμα (το ΚΚΣΕ κλπ ανάλογα με τη χώρα). Κόμμα και κράτος ήταν ΕΝΑ.

3. Το κόμμα ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και κατοχυρωμένος νομικά και κατοχυρωμενος στρατιωτικά, αστυνομικά κλπ εκφραστής όλης της κοινωνίας!!!!!!! Απαγορεύονταν η οποιαδήποτε πολιτική διαπάλη των ιδεών μέσα στην τάξη, στην κοινωνία κλπ. Η ίδια η τάξη ΔΕΝ είχε καν το δικαίωμα να αποφασίζει η ίδια ποιες πολιτικές την κεφράζουν, να αποφασίζει η ίδια τους διευθυντές της παραγωγής (χωρίς δλδ άσκηση βίας εκ μέρους της κομματικκής/κρατικής διεύθυνσης).

4. Συνεπώς, αφού κόμμα και κράτος ήταν ΕΝΑ και αφού τα σοβιέτ είχαν καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα λόγω της καταστολής όλων των άλλων απόψεων, του μονοκομματισμού, της μονοπρόσωπης διεύθυνσης κλπ κλπ, ΤΟΤΕ Η ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΕΙΧΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΗΣ ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΑ!!!

5. Ο τρόπος παραγωγής αυτών των υβριδιακών κοινωνιών με την εργατική τάξη αποκλεισμένη από την διεύθυνσή της, ήταν ένα μπαστάρδεμα από καπιταλιστικά και προτώλεια κομμουνιστικά στοιχεία, ΜΕ ΣΑΦΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ!!!! Οι προσπάθειες που έγιναν και η διαπάλη μέσα στη σοβιετική κοινωνία για να υπερισχύσουν οι κομμουνιστικές τάσεις στην παραγωγή, ηττήθηκαν ήδη από τα τέλη του '20...

6. Τελικά, η αντίφαση που χαρακτήρισε αυτές τις κοινωνίες από τη γέννησή τους λύθηκε το '90-'91 με την κατάρρευση αυτών των χωρών και την μετατροπή της γραφειοκρατίας σε κανονική αστική τάξη.

7. Αντίθετα, η Κίνα, το Βιετνάμ και μάλλον η Κούβα, επέλεξαν (οι γραφειοκρατικές κομματικές άρχουσες ταξεις τους δλδ) να ΜΗΝ οδηγήσουν το σύστημα σε κατάρρευση, αλλά υπό την κατασταλτική/στρατιωτική ηγεμονία του αντίστοιχου ΚΚ, να περάσουν συντεταγμένα και ανοιχτά στον καπιταλισμό!!! Οι εργατικές τάξεις της Κίνας, του Βιετνάμ και ίσως και της Κούβας, ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚ προκειμένου να βρουν το δρόμο τους για τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Α τι γλυκό. Τώρα που τα ΞΑΝΑΓΡΑΨΕΣ με κεφαλαία, με έπεισες. Αν και η αλήθεια είναι ότι είχα πειστεί από την πρώτη σου πρόταση, όπου γράφεις: έχεις απλά λάθος. Συντριπτική ήττα.
Και τελικά κατέρρευσε κάτι που δεν υπήρχε.

Αν βρεις άλλον να τσιμπήσει συνέχισέ το. Εγώ δε βρίσκω νόημα.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Πες το έτσι ρε μάστορα! Ανατροπή της εξουσίας (ΙΣΩΣ) στην Κούβα. Αυτό χρειάζεται ο λαός της!!! (Πετάς και μια Κίνα -που είναι ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού- για να θολώσεις τα νερά)

Απ όπου και να σας πιάσει κανείς ζέχνετε...

Κρίμα που δεν το κατάφερε ο Κένεντι. Κρίμα που δεν ευοδώθηκε καμία από τις 600+ απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ.

Είναι κάποιο πρότυπο οικοδόμησης η Κούβα; ΟΧΙ. Οι αδυναμίες αντικειμενικές και υποκειμενικές είναι πολλές.

Άλλωστε οι κάθε μάρκας οπορτουνιστές πάντα από ΥΠΑΡΚΤΑ προβλήματα πιάνονταν για να πετάξουν το αντεπαναστατικό τους δηλητήριο.

Θα έλεγα ότι ο σοσιαλισμός που ονειρεύσαι υπάρχει μόνο στα μικροαστικά σου όνειρα, αλλά μετά το τελευταίο σου σχόλιο κατάλαβα ότι δεν ονειρεύσαι καν σοσιαλισμό.

ΥΓ. Καλα Χριστούγεννα εκεί στο Λάνγκλευ...

na telionoume είπε...

Διαταγη 227-

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

και ενα πιο επικαιρο:

πισω ρουφιανοι Εμπρος συντροφοι.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

@na telionoume:

Τι την αναφέρεις αυτήν τη διαταγή; Είναι ξεκάθαρο δείγμα γραφεοκρατικής λογικής!

Κανονικά κατά τον Βουρνούκιο θα έπρεπε να αποφασίσουν μόνοι τους οι φαντάροι του Στάλινγκραντ για τα μέσα αντιμετώπισης του κατακτητή, το τόπο τον χρόνο κτλ. Χωρίς ανώτατους γραφειοκράτες διοικητές! Καλά δεν τα λέω Βουρνούκιε;

Ή μήπως δεν θα έπρεπε καν να αντισταθούν; Άλλωστε τι είχαν να χάσουν; Καπιταλισμό θα τους επέβαλε η Γερμανία, καπιταλισμό είχαν ήδη και στη χώρα τους...

Βουρνούκιε με την ύπαρξή σου και μόνο επιβεβαιώνεις ταν αναγκαιότητα ύπαρξης γκουλαγκ και στην σύγχρονη εποχή.

Ανώνυμος είπε...

φελιξ το τελευταιο σχολιο ειναι ρισπεκτ.
Βιργ

Βουρνούκιος είπε...

Φέλιξ και μπρεζ:

Μάθετε να απαντάτε και όχι να σας πιάνει αμόκ. ναι, λοιπόν έαν χρειαστεί και στην Κούβα θα πρέπει να ανατρέψει η τάξη το καθεστώς εάν αυτό πάει προς τον καπιταλισμό!!

Μη σας πιάνει αμόκ για αυτό. Και ναι, ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός ΔΕΝ ταυτίζεται με αυτά τα καθεστώτα του ανύπαρκτου.

Και ναι, ήταν υβριδιακά καθεστώτα, για αυτό άλλωστε οι άρχουσες τάξεις είτε τα διέλυσαν τελικά όπως στην ΕΣΣΔ κλπ για να περάσουν στον καθαρόαιμο καπιταλισμό, είτε πάνε σε αυτόν (Κίνα κλπ) συντεταγμένα υπό την σιδερένια κυριαρχία του κυβερνητικού ΚΚ.

Και φυσικά, οι κομμουνιστές πρέπει -κατ εμέ- να κάνουν αυτή την ανάλυση και να μην μείνουν σε συναισθηματικές/απλοϊκές αναλύσεις του στυλ "ηρωϊκή πατρίδα", γιατί όσο και αν υπήρχε η ανάγκη για ύπαρξη γραφειοκρατίας λογω υποκειμενικών και αντικειμενικών δυσκολιών, άλλο τόσο η γιγάντωση της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας έπνιξε πολύ νωρίς τις κομμουνιστικές τάσεις των χωρών αυτών.

Βουρνούκιος είπε...

Και ειδικά για την Κούβα, η διαπάλη που προφανώς γίνεται αυτή την στιγμή θα κρίνει πολλά!!

Να σας δω ΤΙ θα πείτε, εάν -και το τονιζω αυτό το εάν- η κομματική ηγεσία, επιλέξει τον καπιταλισμό...

ΕΛπίζω πάντως να μην πείτε ό,τι είπε το ΚΚΕ για την Κίνα το '89 με την τιενανμεν πως, "δεν έχουμε ΚΟΒΑ στην Κίνα για να μας ενημερώσει", όταν η ΚΝΕ (μετέπειτα ΚΝΕ-ΝΑΡ και πιο μετά ΝΚΑ) έβγαινε και διαδήλωνε ΥΠΕΡ των φοιτητών και των εργατών για να διαγραφεί λίγο μετά από το ΚΚΕ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πληροφοριακά, αυτό το δεν έχουμε κοβα στην κίνα το είπε ο κάππος.

Και τώρα ξαναποσύρομαι στο αμοκ μου

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

@Βουρνούκιος:

Καταρχήν υποστηρίζεις τους διαδηλωτές της Τιεν Ανμεν; Τόσο ΠΑΣΟΚΟΣ θα γίνεις πια; Βάλε τους και σε καμιά αφίσα! (όπως η ΠΑΣΠ).

Το μυαλό σου δεν μπορεί να ξεφύγει από το άσπρο-μαύρο. Λες: Ο Φαράκος είχε άδικο, άρα όποιος του αντιτίθονταν είχε δίκιο. Μέχρι εκεί φτάνει η σκέψη σου. Το γεγονός ότι η ΚΝΕ αντέδρασε στη δεξιά οπορτ. πολιτική του Κόμματος δε σημαίνει ότι αυτή έλεγε και το σωστό.

ΥΓ. Μη νομίζεις ότι όλα αυτά τα γράφω για σένα. Η περίπτωσή σου είναι ανίατη. Απλά, πού ξέρεις;- μπορεί να μπει κάνας μη καμμένος να διαβάσει.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

ΥΓ. 2 Ξέρεις πια ήταν τα αιτήματα της Τιεν Ανμεν;

ΥΓ. 3 Βγες τώρα να υποστηρίξεις και τα αντεπαναστατικά πραξικοπήματα 53, 56 και 68 για να σιγουρευτώ.

Τι καιρό κάνει στη Βιρτζίνια;

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

YG.4 Επειδή μπορεί να μπερδευτείς. Τα 53, 56 και 68 δεν είναι κωδικοί συναδέλφων σου, αλλά χρονιές που έγιναν τα γεγονότα σε ddr, Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία.

zhukov είπε...

Φιλαράκο το δεν έχουμε ΚΟΒΑ στο Πεκίνο δεν είναι αστείο.Οι κομμουνιστές για την ενημέρωση τους δεν ανατρέχουν στον Μέρντοχ και το CNN, ουτε και τον Μπόμπολα και τον ΔΟΛ (για να μιλήσουμε για μας).Εχουμε συγκεκριμένο τροπο σκέψης και ερμηνείας των πραγμάτων αλλα και της ιστορίας.Εαν δεν γνωρίζουμε κατι δεν μπορούμε να το κρίνουμε μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε μικροαστικές ανησυχίες.

Μπορείς όμως ακάθεκτος να συνεχίσεις να διαβάζεις τους συντρόφους σου και μόνιμους συνεργάτες/αρθρογράφους του ΔΟΛ και να μαθαίνεις ολα τα νέα για την "ψευτοεπανάσταση" στην Κούβα.

Υ.Γ. Απο οτι καταλαβαίνω θα πρέπει να είσαι κ υπέρ της ύπαρξης κλήρου στον σοσιαλισμό?ε? Όπως και να εχει πολιτικά δικαιώματα επίσης(ο κλήρος)?ε?
κάνω λάθος?

zhukov είπε...

@βουρνουκιος

Από τον τρόπο που αναμασάς τους όρους (υπεραξία, κέρδος,πλούτος...) είναι φανέρο οτι είσαι παντελώς άσχετος με την επιστήμη της οικονομίας και δή της πολιτικής οικονομίας.
Και αυτό δεν το λεω για να σε προσβάλω αλλα το αντίθετο, να σε προστατάψω απο το να λές ασυναρτησίες.
Για αυτό ξεκίνα να μελετάς σκληρά.
Ξεκίνα μάλιστα απο ένα απλό: ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ "Η γένεση του κεφαλαίου" κ το σχετικό λινκ: http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/91398.Βρές το απο Σύγχρονη Επόχη.
Την επομενη φόρα εχει μάθημα για την Υπεραξία που τόσο αναφέρεις...

Ανώνυμος είπε...

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/adjacent.do?publDate=23/9/2008&id=10086&direction=1

Βουρνούκιος είπε...

Φέλιξ: Είσαι απλά θλιβερός...

Ενας σχολαστικιστής που όταν του δείχνουν το δάσος αυτός κοιτάει το δάχτυλο.

Ναι φίλτατε, η εξέγερση των φοιτητών και ορισμένων τμημάτων της τάξης που κορυφώθηκε με τα γεγονότα της Τιενανμεν το '89 ήταν μια αυθεντική έκρηξη οργής και απόγνωσης της σκληρά εκμεταλλευόμενης εργατικής τάξης και της καταπίεσης της νεολαίας από το ΚΚ Κίνας. Είτε σου αρέσει, είτε όχι. Δεν σου αρέσει, γιατί σου χαλάει το θεολογικό/μεταφυσικό τρόπο σκέψης σου, οπότε ξυδάκι...

Τα περί Λανγκλεϋ κλπ αποδυκνύουν πως μουγκρίζεις και όταν σηκωθείς στα δύο σου πόδια, ξαναμιλάμε!

απο κει και πέρα, και εσύ και ο άλλος ο φωστήρας του σχολαστικισμού ο Ζούκοφ (θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη), εισάγετε μια καθαρά οικονομίστικη προσέγγιση του μαρξισμού, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να υπερασπίσετε τις χώρες του ανύπαρκτου. Ετσι, δεν απαντάτε:

1. Στις αιτίες που γέννησαν ήδη από τα τέλη του '30 την παραοικονομία και τη μαύρη αγορά, φαινόμενο που σταδιακά γιγαντώθηκε, για να φτάσει σε τρομακτικά επίπεδα στην εποχή του Μπρέζνιεφ και έπειτα. Τα "αγαθά" της οποίας τα νέμονταν η κομματική γραφειοκρατία.

2. Στις καταστροφικές συνέπειες που είχε η διατήρηση της μονοπρόσωπης διεύθυνσης, του μονοκομματισμού όσον αφορά την αποπολιτικοποίηση, την παθητικοποίηση και την αδιαφορία της εργατικής τάξης για το κράτος "της", στοιχεία που τα είδαμε σε όλη τους την "μεγαλοπρέπεια" το '89-'91, με την κατάρρευση, όπου κανείς εργατης δεν υπεράσπισε αυτά τα καθεστώτα!!

3. Στις αιτίες που οδήγησαν τα σοβιέτ στον διακοσμητικό τους ρόλο από το '30 και ύστερά, ίσαμε το τέλος.

4. Στην ταύτιση κόμματος/κράτους και στις υπερεξουσίες που απέκτησε η γραφειοκρατία. Αληθεια σε ποιόν λογοδοτούσε η γραφειοκρατία; Μήπως στον εαυτό της δλδ σε κάνένα;;;

5. Δεν απαντάτε επίσης, στις αιτίες που οδηγούν την Κίνα, το Βιετνάμ και ίσως και την Κούβα (και το απευχομαι αυτό, αλλά που να καταλάβετε τζιμάνια μου) στην ΟΜΑΛΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΥΠΟ ΤΗΝ ΥΓΕΜΟΝΙΑ ΤΟΥ....ΚΚ παρακαλώ!! ΠΟΙΑ είναι τα ταξικά συνδικάτα σήμερα στην Κίνα, στο Βιετνάμ, και στην Κούβα;; Υπάρχουν τετια φωστήρες μου; Και αν όχι, ΓΙΑΤΙ;;;

Βουρνούκιος είπε...

Και για να μην δοθεί κάποια εντύπωση πως θέλω αυτόν τον καφρικο πολιτισμό αντιπαράθεσης, λέω πως οι χαρακτηρισμοί του Φέλιξ και του Ζουκωφ (στους οποιους απαντώ) είναι περί "Λανγκλεϋ", "ΔΟΛ" κλπ δείχνουν μια συγκεκριμένη "ποιότητα" μυαλού και αντίληψης που την απορρίπτω ΑΠΟΛΥΤΑ θεωρώντας την κανιβαλική και τελικά αντικομμουνιστική.

Γιατί φέλιξ, χωρίς να με ξέρεις συκοφαντείς με βαρύτατους χαρακτηρισμούς περί "πρακτόρων της cia", που προσβάλλουν οποινδήποτε κομμουνιστή. Και φυσικά σε κρίνουν όσοι διαβάζουν.. Το ίδιο και σένα ζούκοφ με αυτά που γράφεις περί "ΔΟΛ". Χωρίς να ξέρετε, συκοφαντείτε και λασπώνετε μιαν άλλη κομμουνιστική/διαλεκτική προσσέγγιση με την οποία έχετε κάθε δικαίωμα να διαφωνείτε και να απορρίπτετε, δεν έχετε όμως κανένα δικαίωμα να λασπώνετε και να συκοφαντείτε...

raskolikas είπε...

Να σημειωθεί ότι στο Βιετνάμ η πορεία δεν είναι όπως παρουσιάζεται. Δίνεται μάχη για το διαχωρισμό κράτους-κόμματος, εδώ και μια δεκαετία περίπου. Αυτό δείχνει μια διαφορά στις αλλαγές σε σχέση με την Κίνα.

Η Κίνα όταν στράφηκε ανοιχτά στο "σοσιαλισμό της αγοράς" (sic) δεν πείραξε ούτε στο ελάχιστο το πολιτικό εποικοδόμημα, σημάδι ότι η άλωση του κόμματος από την αναγεννημένη αστική τάξη είχε ήδη πραγματωθεί σε μεγάλο βαθμό.
Μια αισιόδοξη ερμηνεία θα μπορούσε να πει ότι η κομματική διανόηση στο Βιετνάμ έχει διαπιστώσει τις μεγάλες δυσκολίες, αντιλαμβάνεται ότι χωρίς έναν ισχυρό σύμμαχο δεν μπορεί να συνεχίσει τον "παραδοσιακό" σοσιαλισμό, κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις, αλλά προσπαθεί να κρατήσει το κόμμα μακριά από τις επιρροές των ανερχόμενων εκμεταλλευτικών τάξεων.

Υπάρχουν βέβαια και πιο απαισιόδοξες ερμηνείες...

Βουρνούκιος είπε...

α, ζούκωφ να μην το ξεχάσω:

1. Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν παγια θέση τον χωρισμό εκκλησίας/κράτους, τη δημευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, και την κατάργηση των θρησκευτικών στο σχολείο.

Σε ενημερώνω όμως πως η ηγεσία του ΚΚΣΕ με τον Στάλιν ήταν αυτή που ξαναέστησε στα πόδια της τη Ρωσικη εκκλησία λίγο πριν τον β΄ παγκόσμιο. Θα μου πεις "η εποχή ήταν και οι συνθήκες". Ναι, αλλά αφού με ρώτησες σου απάντησα. Δεν ήταν οι "προδόται, τα μιάσματα, οι..σεσημασμένοι, οι αξούριστοι και οι άπλυτοι", ήταν το ΚΚΣΕ που ξαναέστησε τη Ρώσικη εκκλησία στα πόδια της.

2. ΑΠό πολιτική οικονομία σκαμπάζω, εξ' ου και τα ερωτήματα που έθεσα σε σένα και στον Φελιξ και τα συμπληρώνω με 2-3 ακόμα:

- Ποιός καρπώνονταν λοιπόν την υπεραξία; (Γιατί οι εργατες παρήγαγαν υπεραξία). Που πάει πακέτο με το ερώτημα περί παραοικονομίας/μαύρης αγοράς και ποιότητας ζωής της νομενκλατούρας.

- Εχεις διαβάσει από ιστορία για την ύπαρξη ΤΑΞΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ όπου η άρχουσα τάξη ήταν ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ -ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΤΟΜΙΚΟΣ- ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ; Μην παίρνεις μόνο το χαρακτηριστικό στοιχείο της κληρονομιάς για να ορίσεις γενικά την έννοια της άρχουσας ΄ταξης. Είναι λάθος. Εγώ προφανώς και δεν ισχυρίζομαι πως οι εκμεταλλευτικές κοινωνίες του ανύπαρκτου, ήταν μόνο κρατικός καπιταλισμός. Είχαν ηγεμονεύοντα αστικά στοιχεία στον τρόπο παραγωγής τους όπως την κυρίαρχη αστική διχοτομία διευθυντών/διευθυνομένων, την ιδιοποίηση μεγάλου μέρους της υπεραξίας από την άρχουσα τάξη των στελεχών και των διευθυντών, μεγάλη ψαλίδα μισθών ανάμεσα στους εργάτες και τα στελέχη, περαιτέρω προνόμια για τα στελέχη κλπ.

Βουρνούκιος είπε...

Να το δούμε ρασκόλικα...

Μακάρι να έχεις δίκιο.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Παύλο εξακολουθείς να πλέεις σε αρχιπελάγη ευτυχισμένης άγνοιας για βασικού όρους της πολιτικής οικονομίας, να μπερδεύεις το υπερπροϊόν με την υπεραξία, να εξηγείς την εκμετάλλευση βάση μισθών, δηλ σε επίπεδο κατανομής (στην καλύτερη περίπτωση αναφέρεις και τη διεύθυνση όπου αναπαράγεις τις αναρχικές αυταπάτες) και να παίρνεις επιλεκτικά από αυτό το πέλαγος σταγόνες κατά το δοκούν και συμφέρον, για να συνάγεις αυτό που έχεις αποφασίσει από πριν ως συμπέρασμα. Μπορεί να φτάσεις και στον ασιατικό τρόπο παραγωγής του βιτφόγκελ, είσαι σε καλό δρόμο. Η πλάκα είναι ότι είσαι μεγάλος κι έχεις ζήσει κάποια πράγματα για να τα μηδενίζεις ελαφρά τη καρδία. Μάλλον όμως το κάνεις βαριά τη καρδία με ψυχολογία απατημένου εραστή που είδε την αγαπημένη του να τον κερατώνει με το σοσιαλισμό της αγοράς και το νόμο της αξίας.
Ο έρωτας είναι αντιδιαλεκτικό πράγμα, ακόμα κι αντεστραμμένος, με τη μορφή μίσους.

Η παραοικονομία πατάει στα κενά του κεντρικού σχεδιασμού και το κλειδί, η αντικειμενική βάση για να τα υπερβούμε, είναι η ανάπτυξη του κοινωνικού χαρακτήρα των μέσων παραγωγής.
Με άλλα λόγια η αυτοματοποίηση. Η σύνδεση με ένα διεφθαρμένο κομμάτι της γραφειοκρατίας ήρθε αργότερα, δεν ήταν το αίτιο που τη γέννησε.
Επιμένεις στο απλοϊκό σχήμα μιας προδομένης επανάστασης, που έχασε επειδή προδόθηκε -από την ίδια την πραγματικότητα και τις αντιφάσεις της, πρώτα και κύρια. Βρίσκεις τους προδότες στην γραφειοκρατία και καθαρίζεις με την επαναστατική σου συνείδηση. Ανάγεις την ευθύνη στο εποικοδόμημα και εφευρίσκεις 'λύσεις' σε επίπεδο δομής -πχ τον πολυκομματισμό. Παιδικές αναλύσεις που συνάντησαν τις αρρώστιες της ηλικίας τους και μετά σταμάτησαν να αναπτύσσονται. Αποκλείεται να σκέφτεσαι τόσο αντιδιαλεκτικά αλλά μάλλον η πολεμική σε μετατρέπει σε κανίβαλο.
Καλή προσγείωση στην πραγματικότητα

Βουρνούκιος είπε...

Μπρεζ: Αν και πολύ κουρασμένος λόγω δουλειάς, θα επιχειρήσω μιαν απάντηση σε μερικά σημαντικά ζητήματα που θέτεις:

1. Λες πως ορίζω την εκμετάλλευση "βάσει μισθού". Με μιαν πρώτη άποψη φαίνεται πως σωστά μου προσάπτεις αυτή την κατηγορία. Τον παράγοντα "μισθός" όμως δεν τον θεωρώ τον μοναδικό άλλα ένα από τα κριτήρια. Θα είχες δίκιο, αλλά: Το ύψος του μισθού ενός εργαζόμενου σε έναν κλαδο σε μιαν συγκεκριμένη περίοδο σε συνδυασμό με τον δείκτη κερδοφορίας και τον δείκτη παραγωγικότητας σε αυτόν τον κλάδο και γενικά, μας δίνει μιαν ασφαλή εικόνα για το μέγεθος απόσπασης της υπεραξίας και κατά κλάδο και συνολικά μετρημένο σε χρήμα.

Ε, λοιπόν ας εφαρμόσουμε αυτό το σχήμα στις οικονομίες των χωρών της ανατολικής ευρώπης.

2. Υπερπροϊόν και υπεραξία: Οι εργατικές τάξεις των χωρών της ανατολικής ευρώπης παρήγαγαν υπεραξία, διότι παρόλο που δεν υπήρχε κανονική αστική κεφαλαιοκρατική τάξη, λειτουργούσε κανονικότατα ο νόμος της αξίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται και γενικά και ειδικά. Η ανάπτυξη που αυτές οι χώρες πέτυχαν τις πρώτες δεκαετίες της υπάρξής τους και πριν πέσουν στη στασιμότητα, υψηλή παραγωγικοτητα δείχνει. Η διαφορά στους μισθούς λοιπόν ενταγμένη σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να μας αφήσει να καταλάβουμε, πως η εργατική τάξη παρήγαγε υπεραξία και υπερπροϊόν τα οποία -αυτό υποστηρίζω- σε ένα μεγάλο μέρος τους τα καρπώνοντας η γραφειοκρατία.

3. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η ανάλυση που μπορεί να χαρακτηρίσει ταξικές ή μη, αυτές τις κοινωνίες. Πλαϊ σε αυτή την ανάλυση πρέπει να βάλουμε και μια ανάλυση για το υπόλοιπο κομμάτι των σχέσεων παραγωγής:

- Ποιός αποφάσιζε για τα πλάνα;
- Τι εξουσίες επί της παραγωγής και προνόμια είχαν οι διευθυντές;
- ΑΝτίστοιχα, ποιές εξουσίες επί της παραγωγής είχαν τα σοβιέτ;

Είναι μερικά από μια σειρά κρίσιμων ερωτημάτων. Εάν δεν τα θέσεις και αυτά ισότιμα πλαϊ στα άλλα, τότε ΔΕΝ μπορείς κατά τη γνώμη μου να συγκροτήσεις μια εφ όλης της ύλης αντίληψη για τον χαρακτήρα και τη φύση των χωρών αυτών. Και κινδυνεύεις να διαβάσεις -και μπορεί να είναι αλήθεια κιόλας- πως ο τυπικός μισθός του Μπρέζνιεφ ήταν ο ίδιος η/και κατώτερος από έναν ειδικευμένο εργάτη και να μην μπορείς τελικά να εξηγήσεις ΤΙ παράκρουση έπαθαν οι εργατες και αδιαφόρησαν για την κατάρρευση ενός τέτιου συστήματος!!

Βουρνούκιος είπε...

Για τα υπόλοιπα που λές, έχεις λιγουλάκι δίκιο αλλά από την ανάποδη!

Και να σε κερατώνει το ταίρι σου ανοιχτά, και να ζητά από σένα πίστη, ... σεβασμό και να μη βγάζεις άχνα, πάει πολύ!

Καποια στιγμή τη διώχνεις και πάς αλλού! Δεν χάθηκαν ούτε οι γυναίκες, ούτε ο έρωτας...

Παρεκτός και αν θές και συ ελεύθερη κατάσταση! τότε οκ, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ σχέση...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αν και κάπως κουρασμένος -από την τροπή της συζήτησης- έχω να πω τα εξής, σημείο προς σημείο:

1: !;!?!
Τρικυμία στο μυαλό μου έχεις φέρει φοβερή. Μήλα και πορτοκάλια ατάκτως ερριμμένα.

2. Σε ποιο όνειρο το είδες αυτό το κανονικότατα για το νόμο της αξίας;
Χρεωκοπούσε πχ μια επιχείρηση που δεν έπιανε το πλάνο; Είχαμε μήπως ανταγωνισμό και διαφοροποίηση στις τιμές, που ήταν ενιαίες σε όλα τα μήκη και πλάτη, από το βλαδιβοστόκ μέχρι τη μόσχα; Καταλαβαίνεις τι λες, ή απλά τα λες κι όποιον πάρει ο χάρος;
Άλλο πράγμα ρυθμιστικός ρόλος και άλλο λειτουργούσε κανονικότατα.

3. Η εργατική τάξη συμμετείχε στη διεύθυνση, συνδιαμόρφωνε τα πλάνα, διαπραγματευόταν με το διευθυντή κ τα κρατικά όργανα σχεδιασμού.
β. η εικόνα της βελούδινης αντεπανάστασης είναι απλοϊκή και παραμορφώνει την πραγματικότητα. Αρκούμαι να αναφέρω ως παράδειγμα το μαζικό ξεσηκωμό στη ρωσία το 93 που ο κόσμος είχε καταλάβει πού πήγαινε το πράγμα και τι ήταν αυτό που έχανε.
Ακόμα κι ο γκόρμπι υποσχόταν περισσότερο σοσιαλισμό και το 91' έκανε δημοψήφισμα, όπου το 90% των πληθυσμών πλην βαλτικής ήθελαν τη διατήρηση της ένωσης.
Το γιατί δεν πήραν την κατάσταση στα χέρια τους είναι πονεμένη και μεγάλη ιστορία. Πέρα από αυτό που υπονοείς, για την χρόνια αδράνεια των σοβιέτ κ της αυτενέργειας των μαζών, βάρυνε το έλλειμμα ηγεσίας που θα οργάνωνε και θα καθοδηγούσε την αντίσταση. Επιπλέον: πολιτική συνείδηση γεννιέται πάνω στη βάση προβλημάτων και των διεκδικήσεων. Κι ο σοβιετικός λαός είχε λυμένα τα βασικά του προβλήματα και δεν είχε συνηθίσει να διεκδικεί κάτι που έβρισκε εν πολλοίς έτοιμο. Μία βασική αντίφαση που ίσως κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και στο μέλλον.

Κατά τα άλλα όταν είσαι κερατάς κ δαρμένος, το βασικό πρόβλημα είναι να προσγειώσεις τη φαντασία σου στις αντιφάσεις της πραγματικής ζωής κι από εκεί, διαμεσολαβημένη, στην εξουσία. Αλλιώς κινδυνεύεις να φας κέρατο από την ίδια τη ζωή που δεν ανταποκρίθηκε στο έτοιμο σχήμα που είχε στο κεφάλι σου και να ψάχνεις τη λύση στις ουτοπικές χίμαιρες.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Γράφεις Βουρνούκιε:

"Τα περί Λανγκλεϋ κλπ αποδυκνύουν πως μουγκρίζεις και όταν σηκωθείς στα δύο σου πόδια, ξαναμιλάμε!"

Το ότι αναρχίζεις όπως και ο χώρος σου άλλωστε είναι κοινή διαπίστωση. Ο Αντρέας Σκαμπαρδώνης έχει γράψει ότι ο αναρχικός είναι το τελευταίο στάδιο ανάμεσα στον άνθρωπο και τον πίθηκο και συμφωνώ απόλυτα. Μάντεψε ποιός πρέπει να σηκωθεί στα 2.

ΥΓ. Πάντως το "σχολαστικιστής" μου άρεσε, δε μπορώ να πω.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

ΥΓ.2 Εννοείται ότι δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί σου. Απλά ο χώρος σου μην αφήνωντας πέτρα πάνω στην πέτρα με την "επαναθεμελιώση" τελικά καταλήγει στον αναρχισμό.

Βουρνούκιος είπε...

Μπρεζ, ένα σχολιάκι:

1. θα δεχτώ την κριτική σου για το "κανονικότατα". Το χρησιμοποίησα για να δείξω πως οι εργάτες στην ΕΣΣΔ και στις λοιπές Λ.Δ. (και περισσότερο σε αυτές όπου και επιχειρήσεις έκλειναν ΚΑΙ είχαν έναν μικρό έστω ιδιωτικό τομέα πχ Ουγγαρία).

2. Η Υπερβολή αυτή ΔΕΝ ακυρώνει όμως την λειτουργία του νόμου της αξίας (τα προϊόντα τους είχαν τιμές και η διατίμηση -η οποία ως λειτουργία ούτε και αυτή ακυρώνει τον νόμο της αξίας έτσι;- που λές αφορά μάλλον κυρίως την ΕΣΣΔ και όχι και τις υπόλοιπες ΛΔ) σε αυτές τις χώρες, πόσο μάλλον που η εργατική τάξη ΠΑΡΗΓΑΓΕ υπεραξία.

3. Οι εργατικές μάζες -και αυτό είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των Λ.Δ. και της ΕΣΣΔ- αδιαφόρησαν για τηνκατάρρευση αυτού του συστήματος. Το '93 υπήρξε μια απελπισμένη αντίδραση/εξέγερση ενός κομματιού της τάξης στη Μόσχα, η οποία συντρίφτηκε από τα τανκς του Γιέλτσιν. Πέραν τούτου όμως ουδέν. Ούτε πιο πριν ούτε μετά....

Φέλιξ: Ανασύρεις όλο το χαφιέδολογικό οπλοστάσιο, και δεν αντιπαρατίθεσαι. Το ΝΑΡ έχει αντίληψη όπως και το ΚΚΕ και οο ΣΥΝ κλπ... Οκ να δεχτώ την κατηγορία περί "αναρχισμού", η οποία βέβαια δεν ισχύει με την καμμία πλέον για το ΝΑΡ. Αλλά τη δέχομαι ως κριτικλή επειδή είναι πολιτική και όχι πρακτορολογία.

βουρνουκιος είπε...

Και όσον αφορά την εξουσία των σοβιέτ τα πλάνα ορίζονταν από το κέντρο. Τα σοβιέτ είχαν ένα διακοσμητικό ρόλο και ασχολούνταν με θέματα υγειηνής, τροφοδοσίας σε αναλώσιμα (φόρμες, παπούτσια κλπ), ή στην καλυτερη διαχειρίζονταν τα τουριστικά θερετρα...

Υπάρχει διαλεκτική εξηγηση γιατί οι εργατες δεν υπερασπίστηκαν αυτό το καθεστώς...

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Βουρνούκιε, έγραψα κάτι για τον Β ΠΠ και δεν είπες κουβέντα. Με βάση το τελευταίο σου σχόλιο:

Λες ότι οι εργάτες το 91 δεν υπερασπίστηκαν το καθεστώς. Fact. Εσύ όμως λες ότι ΟΥΤΕ το 40-45 υπήρχε σοσιαλισμός. Τότε τι υπερασπίζονταν;

Πέφταν μπροστά στα τανκς φωνάζοντας "Για τον Σταλιν και την (σοσιαλιστική) πατρίδα" ή "για τον Στάλιν και την εκφυλισμένη γραφειοκρατική κοινωνία του".

ΥΓ. Ένα μπλογκ όσο ελεύθερο και να είναι σε σχόλια δεν προσφέρεται για αντιπαράθεση σε όλα τα ζητήματα.

Το ΝΑΡ στην ανάλυσή του υιοθετεί χρεωκοπημένες τροτσκιστικές και αναρχικές θεωρίες, αυτά εν ολίγοις. Επιχειρήματα γι αυτό σου παρέθεσα και εγώ σε άλλα σχόλια και το απολίθωμα και άλλοι φίλοι του μπλογκ.

ΥΓ. 2 Όσο επιζήμια είναι η αποκλειστική προσήλωση στην πρακτορολογία, αλλά τόσο είναι η παντελής έλλειψη επαγρύπνησης απεναντι στους πράκτορες κάθε μάρκας.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

ΥΓ. 3

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ Ο ΦΕΛΙΞ ΤΟ ΗΞΕΡΕ ΚΑΛΑ, ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ, ΖΗΤΩ Η ΤΣΕΚΑ!

Βουρνούκιος είπε...

Οι εργατες υπερασπίζονταν πάνω απ'όλα τα χώματά τους, τα σπίτια τους, την ελευθερία τους, τηνπατρίδα τους...

Μπορείς να πολεμησεις λυσσαλέα εάν έχεις δίκιο χωρίς να υπερασπίζεις τον σοσιαλισμό (που εσύ λες ότι υπήρχε, εγώ πάλι, πως δεν υπήρχε), παρά μόνο την πατρίδα σου ό,τι και αν σημαίνει αυτό...

Βουρνούκιος είπε...

Το ξαναποστάρω, ξαναγράφον΄τας το, για να είναι πιο σαφές:

Μπρεζ:

1. θα δεχτώ την κριτική σου για το "κανονικότατα". Το χρησιμοποίησα για να δείξω πως οι εργάτες στην ΕΣΣΔ και στις λοιπές Λ.Δ. (υπήρχαν και χώρες όπου και επιχειρήσεις έκλειναν ΚΑΙ είχαν έναν μικρό έστω ιδιωτικό τομέα πχ Ουγγαρία), ΠΑΡΗΓΑΓΑΝ υπεραξία.

2. Η υπερβολή της λέξης "κανονικότατα" ΔΕΝ ακυρώνει όμως την λειτουργία του νόμου της αξίας σε αυτές τις χωρες (τα προϊόντα τους είχαν τιμές και η διατίμηση -η οποία υπήρχε ως λειτουργία κυρίως στην ΕΣΣΔ- ούτε και αυτή ακυρώνει τον νόμο της αξίας έτσι;

zhukov είπε...

@βουρνούκιος

Αναφέρεις: "Η Υπερβολή αυτή ΔΕΝ ακυρώνει όμως την λειτουργία του νόμου της αξίας (τα προϊόντα τους είχαν τιμές και η διατίμηση -η οποία ως λειτουργία ούτε και αυτή ακυρώνει τον νόμο της αξίας έτσι;- που λες αφορά μάλλον κυρίως την ΕΣΣΔ και όχι και τις υπόλοιπες ΛΔ) σε αυτές τις χώρες, πόσο μάλλον που η εργατική τάξη ΠΑΡΗΓΑΓΕ υπεραξία."

Φίλε.
1)Η διαμόρφωση στον σοσιαλισμό της τιμής του προϊόντος δεν έχει σχέση με την διαμόρφωση της στον καπιταλισμό. Η τιμή προϊόντος στον σοσιαλισμό δεν αντικατοπτρίζει τίποτα άλλο από την συμπτυγμένη εργασία που χρησιμοποιήθηκε καθ’ όλη την παραγωγική διαδικασία του προϊόντος κατά μονάδα (από τις πρώτες ύλες, το κόστος εργασίας αλλά και μηχανημάτων στον δευτερογενή τομέα, μέχρι και το κόστος μεταφοράς κ.α.). Για αυτό το λόγο δεν μιλάμε για διατίμηση αλλά για καθορισμό τιμής. Η διατίμηση είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Είναι αποτρεπτικός μηχανισμός του κρατικού παρεμβατισμού στα πλαίσια του καπιταλισμού απέναντι σε παράλογη και ανεξέλεγκτη αύξηση τιμής. Μιας τιμής όμως που περικλείει πολύ διαφορετικά στοιχεία κόστους . Στοιχεία κόστους τα οποία στην σοσιαλιστική οικονομία δεν υπάρχουν καθώς κατά βάση καλύπτουν τις επίπλαστες ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς. Αν τώρα εσύ διαφωνείς με τον καθορισμό τιμής αλλά προτείνεις «άναρχη» ανταλλαγή προϊόντων τότε δεν μιλάμε για σοσιαλιστική οικοδόμηση, αλλά μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια στα οποία δεν μπορώ να σε ακολουθήσω καθώς τα θεωρώ άκρως ιδεαλιστικά και αντεπιστημονικά.
Αν θέλεις μπορώ να σου αναλύσω τις μεταβλητές του κόστους προϊόντος και στον σοσιαλισμό, όπως και πόσο διαφορετικά αυτές μεταβάλλονται αλλά και αντιδρούν στις μεταβολές σε σχέση με τον καπιταλισμό. Θα είναι άσκοπο όμως.
2)Παρόμοια λάθη κάνεις και όσον αφορά την διαμόρφωση των μισθών. Γενικά κάνεις το κλασικό λάθος να συγκρίνεις την σοσιαλιστική οικονομία με την καπιταλιστική με τους ίδιους όρους. Είναι αδύνατο και άκρως αντιεπιστημονικό. Χωρίς παρεξήγηση δεν ξέρεις τι λές.
3)Πιο συγκεκριμένα αναφέρεις: «πόσο μάλλον που η εργατική τάξη ΠΑΡΗΓΑΓΕ υπεραξία». Φίλε πάρε το απόφαση, στον σοσιαλισμό δεν νοείτε υπεραξία καθώς δεν νοείτε κεφάλαιο(ούτε χρηματιστικό, ούτε εμπράγματο).Είναι απλό. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο.
Τώρα, υπερπροϊόν δεν παράγει μόνο η εργατική τάξη. Πιο σημαντικό όμως είναι να καταλάβεις ότι το υπερπροιόν είναι θεμιτό στην σοσιαλιστική οικονομία. Συνδέετε με την τεχνολογική πρόοδο και με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας. Μπορεί όμως και να δείξει ανωμαλίες και στρεβλώσεις κατά την παραγωγική διαδικασία (υπερπαραγωγή ενός προϊόντος σε βάρος ενός άλλου). Ανωμαλίες όμως που μπορούν να διορθωθούν μέσα από τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο αλλα κυρίως μεσα από τον κεντρικό σχεδιασμό που τόσο απορρίπτεις.
Υ.Γ.1 Επειδή το έχω πάρει απόφαση ότι δεν θα δεχτείς ποτέ αυτά που σου γράφω σαν «ΚΚΕδιλες», πήγαινε σε έναν σύντροφο σου που ξέρει από οικονομία και πέστου να σου εξηγήσει γιατί είσαι τόσο λάθος. Κάνεις λάθη σε παρανοϊκό επίπεδο(π.χ. αυτό το κανονικότατα για το νόμο της αξίας).
Υ.Γ.2 Δεν έχω ποτέ σκοπό να προσβάλω κανένα.
Υ.Γ.3 Το "σχολαστικιστής" μου άρεσε, δεν το βρίσκω κακό.

RedBoy είπε...

Υπεραξια παραγεται μονο στον καπιταλισμο απο ιδιαιτερα (individual) κεφαλαια, η οποια αναδιενεμεται μετα σε ολοκληρη την καπιταλιστικη ταξη με τη μορφη του κερδους.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

@zhukov:

Στρατάρχα μου εσύ καλά τα λες, αλλά όποιος δεν θέλει να καταλάβει, δεν θα καταλάβει.

Καλύτερα να το ελαφρύνουμε και να επιστρέψουμε στα επετειακά για τα Σταλινούγεννα.

ΥΓ. Ομοίως για το "σχολαστικιστής". Δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό η φάτσα του Βισίνσκι και μου έφτιαξε η μέρα!

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Προς όλους:

Έχει κανείς λινκ με τα απομνημονεύματα του Ζούκοφ;

zhukov είπε...

Χρόνια Πολλά στον μεγάλο θριαμβευτή του Αντιφασιστικού Αγώνα.

Τον Μεγάλο Αρχιστράτηγο,
τον Ιωσήφ Στάλιν

http://www.youtube.com/watch?v=8IGbjPqFFvA

Μαζί του και ο στρατάρχης πάνω στο άλογο,
http://www.youtube.com/watch?v=MD9fqcFijUA&feature=related

kalh xronia είπε...

Μιας και είναι γιορτές ας ευθυμήσουμε λίγο με την τρελή λάσπη του ΒΗΜΑΤΟΣ.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=32&artId=183013&dt=08/05/2007

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Σύντροφε Στάλιν, βρισκόμουνα κοντά στη θάλασσα στην Ίσλα Νέγκρα,
αναπαυόμενος από τους αγώνες και ταξίδια

όταν η είδηση του θανάτου σου έφτασε σε μένα
σαν ένα χτύπημα του ωκεανού.
Πρώτα σιωπή, όλα γύρω τραντάχθηκαν,
και ύστερα σηκώθηκε στη θάλασσα ένα γιγάντιο κύμα.
Κύμα καμωμένο από φύκια, μέταλλα και ανθρώπους,
πέτρες, αφρό και δάκρυα.
Από την ιστορία, το χώρο και το χρόνο πήρε τα υλικά του
και ανυψώθηκε πάνω από τον κόσμο κλαίγοντας,
ωσότου έφτασε σε μένα, χτυπώντας στην ακτή
και έριξε στην πόρτα μου το μαύρο μαντάτο,
με μια τρανταχτή κραυγή, σαν να σκίστηκε απότομα η γη

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Στο πλευρό του Λένιν
βάδισε προς τα μπρος ο Στάλιν,
κι έτσι φορώντας άσπρη μπλούζα,
με γκρίζα εργατική τραγιάσκα, μπήκε στην ιστορία,
με βήμα σταθερό ο Στάλιν,
συνοδευόμενος απ’ το Λένιν και τον άνεμο.
Από τότε ο Στάλιν οικοδόμησε.
Όλα έλειπαν. Ο Λένιν
παρέλαβε απ’ τους τσάρους
αραχνοδίχτυα και κουρέλια.
Ο Λένιν άφησε κληρονομιά
μια καθαρή και απέραντη πατρίδα
ο Στάλιν τη γέμισε
με σχολεία και αλεύρι,
με τυπογραφεία και μήλα.
Στα έργα απ’ το Βόλγα
ως το χιόνι
του απάτητου Βοριά
έβαλε το χέρι του ο Στάλιν,
και απ’ το χέρι του καθοδηγήθηκαν,
ο άνθρωπος άρχισε να οικοδομεί.
Οι πόλεις άνθισαν.
Οι στέπες τραγούδησαν
για πρώτη φορά με φωνή νερού.
Τα μέταλλα ακολούθησαν,
άφησαν
τα σκοτεινά τους όνειρα
και σηκώθηκαν,
έγιναν σιδηροτροχιές, ρόδες,
ατμομηχανές, σύρματα,
μεταφέροντας σ’ όλη την επικράτεια
ηλεκτρικές συλλαβές.
Ο Στάλιν

οικοδόμησε.
κάτω από τα χέρια του
Γεννήθηκαν
εκτάσεις σιτηρών,
τρακτέρια,
σχολεία,
δρόμοι,
και ήταν εδώ,
απλά όπως εσύ και εγώ,
αχ να πετυχαίναμε εσύ και εγώ,
να είμαστε απλοί όπως αυτός.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Αλλά θα μάθουμε.
Η απλότητα και η σοφία του,
ο τρόπος του ευγενικού ψωμιού και αλύγιστου ατσαλιού
μας βοηθά να είμαστε κάθε μέρα άνθρωποι,
μας βοηθά κάθε μέρα να γινόμαστε άνθρωποι.

Να είμαστε άνθρωποι! Αυτός είναι
ο σταλινικός νόμος!
Να είσαι κομμουνιστής είναι δύσκολο.
Πρέπει να μάθεις να γίνεις.
Κομμουνιστής άνθρωπος να είσαι
είναι ακόμα πιο δύσκολο,
και πρέπει να διδαχθείς απ’ το Στάλιν
αυτή τη χαρούμενη εσωτερική δύναμη,
τη συγκεκριμένη διαύγειά του,
την περιφρόνηση
της ωραίας κούφιας αερολογίας,
του κούφιου θεωρητικού κύριου άρθρου.
Βάδιζε χωρίς περιστροφή,
να ξεμπλέξει τον κόμπο,
δείχνοντας το ασυγκράτητο
φως του επιδιωκόμενου σκοπού,
έμπαινε στα προβλήματα χωρίς φράσεις,
που σκέπαζαν την κενότητα,
κατευθείαν στο αδύνατο σημείο,
που εμείς στην πάλη μας πρέπει να διορθώσουμε,
έκοβε τ’ άγρια κλαδιά,
και ενδιαφερόταν για τη σοδειά.
Ο Στάλιν είναι το καταμεσήμερο
των ανθρώπων και της ωριμότητας των λαών.
Στον πόλεμο
οι καμένες πόλεις τον είδαν
να αρπάζει την ελπίδα
απ’ τα ερείπια,

να την ξαναλειώνει,
κάνοντάς την ατσάλι
και να προχωρά κεραυνοβόλα στην επίθεση,
καταστρέφοντας με τις αστραπές της
τα χαρακώματα και το σκοτάδι.

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Αλλά βοήθησε και τις μηλιές
της Σιβηρίας
να κάνουν φρούτα σε καιρό καταιγίδας.
Τους έμαθε όλους
να μεγαλώνουν, να μεγαλώνουν,
φυτά και μέταλλα,
ανθρώπους και ποτάμια
τάμαθε να μεγαλώνουν,
να παράγουν καρπούς και να δημιουργούν ενέργεια.
Τους δίδαξε την ειρήνη,
και έτσι εμπόδισε
με το φαρδύ του στήθος
τους λύκους του πολέμου.

Άνθρωποι του Στάλιν! Εμείς φέρουμε με περηφάνια αυτό το όνομα.
Άνθρωποι του Στάλιν! Είναι η υψηλότερη θέση την ιεραρχία της εποχής μας!
Εργάτες, ψαράδες, μουσικοί του Στάλιν!
Χαλυβουργοί, πατεράδες χαλκού του Στάλιν!
Γιατροί, χημικοί, ποιητές του Στάλιν!
Διανοούμενοι, φοιτητές και αγρότες του Στάλιν!
Τεχνίτες, υπάλληλοι και γυναίκες του Στάλιν!
Σας χαιρετώ αυτή τη μέρα! Το φως δε χάθηκε,
δε χάθηκε η φωτιά,
όμως χρειάζεται να αυξηθεί το φως, το ψωμί, η φωτιά
και η ελπίδα της ακατανίκητης σταλινικής εποχής!

raskolikas είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=KbM8Iu-547k

Ε τώρα όποιος θεωρεί ότι οι αντιδράσεις αυτές είναι "κατασκευασμένες" μάλλον ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα που έχτισε διαβάζοντας επιστημονική φαντασία (καλούτσικη ταινία το Matrix, δε λέω, αλλά ξεκολλήστε, χολλυγουντιανή γραμμή παραγωγής είναι)

Αιωνία η μνήμη του Πάνσοφου Ήλιου, Αιώνιου Προέδρου και Μεγάλου Αρχηγού Κιμ Α' (Ιλ-Σουνγκ)
Ζήτω η Αυτού Σοσιαλιστική Μεγαλειότης, ο Αγαπητός Αρχηγός Κιμ Β' (Γιονγκ-Ιλ)
Ζήτω η Αυτού Σοσιαλιστική Εξοχότης, ο Νεαρός Στρατηγός Κιμ Γ' (Γιονγκ-Ουν)

Βουρνούκιος είπε...

Ζουκοφ: Η ανάλυση σου για την οικονομία στον σοσιαλισμό είναι πλύ καλή. Αλλά μόνο για αυτόν!!!

Όταν πάς να την εφαρμόσεις ως αναλυτικό σχήμα για την μελέτη του τρόπου παραγωγής των ανατολικών χωρών, προκύπτει ένα μέγα οντολογικό ερώτημα το οποίο πρέπει να απαντηθεί: Ήταν αυτές οι χώρες σοσιαλιστικές;; Εγώ θα απαντήσω ΟΧΙ, θα προσπαθήσω να δώσω μιαν εξήγηση για αυτή την τοποθέτηση:

1. Η μελέτη των κοινωνιών αφορά πρώτα και κύρια την μελέτη του τροπου παραγωγής τους! Κάθε κοινωνία έχει τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο παραγωγής που την χαρακτηρίζει και την καθορίζει! Ετσι, η δουλοκτησία έιχε τον δικό της δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής, η φεουδαρχία τον δικό της, ο καπιταλισμός τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Όλες οι μέχρι τώρα κοινωνίες είναι ταξικές. Συνεπώς ο τρόπος παραγωγής τους έχει ως κυρίαρχο στοιχείο την ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Αυτό είναι -μπορούμε να πούμε- το ΠΟΛΙΤΙΚΟ καθοριστικό στοιχείο του χ τρόπου παραγωγής: Η προστασία και αναπαραγωγής των ταξικών εκμεταλλευτικών σχέσεων όπως και των συμφερόντων της κάθε φορά άρχουσας τάξης!

2. Με βάση τα παραπάνω, οι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ και όχι ο σοσιαλισμός γενικά και θεωρητικά -γιατί αυτό σου προσάπτω, την θεωρητική ανάλυση δλδ η οποία δεν έχει σχέση ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ, τι τρόιπο παραγωγής είχαν; Ποιες σχέσεις παραγωγής ενίσχυαν; Ποια ταξικά συμφέροντα προστάτευαν και προωθούσαν;;

Αυτά είναι τα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΣΕΙ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ ΣΑΝ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ.

Βουρνούκιος είπε...

Παμε λοιπόν:

1. Το βασικό στοιχείο που διαφοροποιεί τον τρόπο παραγωγής στον σοσιαλισμό/κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού (δεν μιλάω για σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής διότι τέτιος δεν υπάρχει) είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Και είναι το εξής: Ενώ όλοι οι τρόποι παραγωγής των ταξικών κοινωνιών προστατεύουν και προωθούν τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας του πληθυσμού (εξ ου και η εξωοικονομική ή εσωοικονομική βία και καταναγκασμός), ο τρόπος παραγωγής στον σοσιαλισμό ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ. ΣΥΝΕΠΩΣ:

- Εχει σαφή κατευθυνση την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ/ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ της εκμεταλλευόμενης τάξης στο ΤΙ και ΠΩΣ παράγεται!! Αυτό σημαίνει κατευθείαν ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ! ΠΩΣ πραγματώνεται αυτό; α. Με την ΕΚΛΟΓΗ των διευθυντων από τους εργάτες. β. Με την ελευθερη διαπάλη των ιδεών ΜΕΣΑ στην εργατικη τάξη έτσι ώστε να ΜΑΘΑΙΝΕΙ και να ΑΠΟΚΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΣΗ η εργατική τάξη στο να μπορεί να διαχειριζεται όλο και καλύτερα την παραγωγή. Που υπήρχαν αυτά στις χώρες του ανύπαρκτου;

Στις χώρες του ανύπαρκτου, η εργατική τάξη ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Ε Ξ Ω ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, την οποία διεύθυνση έιχε αναλάβει η κομματική γραφειοκρατία. Είχαμε μονοπρόσωπη διεύθυνση, μονοκομματισμό, κυνήγι των διαφορετικών απόψεων, ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ του εργάτη από το προϊον της εργασίας του!

Βουρνούκιος είπε...

2. Παμε τώρα στα "οικονομικά στοιχεία" του τρόπου παραγωγής των ανατολικών χωρών. Εδώ ΤΙ είχαμε;

α. Συνεχές άνοιγμα της ψαλίδας των μισθών. Αστικό μέσο για να κατοχυρώνουν την ταξική τους θέση τα στελέχη.

β. Υπαρξη των "πριμ", και διαφόρων ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΙΝΗΤΡΩΝ ΓΙΑ ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ! Δλδ ένα καθαρά αστικό μέσο, που χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό για να αποκτούν οι εργάτες ένα οικονομικό κίνητρο αφού άλλο δεν υπάρχει μιας και είναι αλλοτριωμένοι/αποξενωμένοι από το προϊόν της εργασίας τους! Το ότι υπήρχε και στις χώρες του ανύπαρκτου είναι ένα στοιχείο ακόμα, που μας λέει πολλά για τον ταξικό τους χαρακτήρα!

γ. Ο νόμος της αξίας λειτουργούσε. Εστω και με περιορισμούς στην αρχή (λόγω ακριβώς του ότι η επανασταση είχε τεραστια δυναμικη που σιγά-σιγά εξαντλούνταν) οι οποίοι περιορισμοί σταδιακά ΑΙΡΟΝΤΑΝ!! ΚΑι εδώ μπαίνει ένα ερώτημα: Λειτουργουσε ο νόμος της ΑΞΙΑΣ χωρίς ΥΠΕΡΑΞΙΑ;;;; Μπορεί να λειτουργήσει;; Ενώ έγινε μια τέτια προσπάθεια, πολύ σύντομα, ο νόμος της αξίας πήρα την ιστορική του εκδίκηση: ΝΑΙ λοιπόν στις χώρες αυτές οι εργάτες ΠΑΡΗΓΑΓΑΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ που ένα μέρος της ξαναγλυριζε στους ίδιους με τη μορφή παροχών καικοινωνικών υποδομών ένα άλλο μέρος της το καρπώνονταν η κομματική γραφειοκρατία!

Και αυτό ενώ δεν μπορεί να γίνει στον σοσιαλισμό (έχεις δίκιο και συ και ο ρεντ μποϊ) ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ....

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Παύλο, η περίπτωσή σου με έχει αφήσει άναυδο σαν τον άναυδο. Ενώ καταλαβαίνεις πέντε πράγματα, όπως πχ ότι δεν υπάρχει σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, αλλά πρώιμες κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής κι ότι ο σοσιαλισμός είναι μεταβατικό διάστημα που κρατάει στοχεία από το παλιό, ενώ γεννιέται το καινούριο

κάνεις ένα άλμα λογικής στο κενό, τα ρίχνεις όλα στο εποικοδόμημα, μας περιγράφεις την κλασική ναρ αντίληψη για έναν σοσιαλισμό χωρίς αντιφάσεις που θα 'ναι ένας μικρός κομμουνισμός -σε τι θα διαφέρει αλήθεια τότε από τον κομμουνισμό;- και υιοθετείς την αναρχική κριτική στο σύνολό της σχεδόν. Αυτά μας τα έλεγε κι ο χαριτάκης από το 95'. Αλλά αυτός ακολούθησε τις ιδέες του μέχρι τις τελικές συνέπειές τους και συμμαχεί τώρα με αυτούς που συμμαχεί. Την τιμιότητά του πολλοί εζήλεψαν, το άλλο κανείς.

Κι η πλάκα είναι ότι έχεις μυαλό να καταλάβεις ότι αυτά που σου λεν είναι σωστά, οπότε τα ενσωματώνεις μεταμοντέρνα. Ναι μεν, αλλά εγώ το χαβά μου (το τελευταίο συνήθως με κεφαλαία).

Trolletarios είπε...

Ερωτήσεις για αγρίους:

1. Τελικά την εξουσία την είχαν οι διευθυντές ή η κομματική ηγεσία;
2. Αφού όλοι αυτοί οι κακοί ήτανε στην ουσία αστοί έτσι και αλλιώς, γιατί κάνανε όλο αυτό το σαματά και τελικά βρέθηκαν λίγοι απ'αυτούς με τα πάντα και οι υπόλοιποι με τίποτα;
3. Σε μία κοινωνία χωρίς ανεργεία και ουσιαστικά με πρόβλημα έλλειψης εργασίας, πόση εξουσία έχει η διεύθυνση πάνω στην εργατική τάξη;
4. Τη σημαίνει η έννοια "η ίδια η τάξη"; Το άθροισμα των ατόμων-εργατών; Η πλειοψηφία τους; Τι;
5. Τελικά που βρίσκεται η διαφορά ενός υπηρεσιακού εργάτη με έναν κακό γραφειοκράτη μέλος της άρχουσας τάξης; Είναι θέμα υπηρεσίας, μισθού ή διοικητικής βαθμίδας;
6. Αυτός ο βουρνούκιος μήπως είναι τρολ;

βουρνουκιος είπε...

Μπρεζ:

Κάνεις ένα μεγάλο σφάλμα. Ενώ βλέπεις το πως η βάση καθορίζει το εποικοδόμημα, δεν μπορείς να δεις πως το εποικοδόμημα αντεπιδρά και ανακαθορίζει με τη σειρά του την βάση.

Για αυτο με κατηγορίς για "αναρχισμό'. Ομως εγώ δεν κάνω τίποτα άλλο από το να βλέπω το πως το εποικοδόμημα αντεπιδρά και επανακαθορίζει τη βάση. Τι εννοώ;;

Ο τρόπος παραγωγής καθορίζει το εποικοδόμημα. Ναι αλλά το εποικοδόμημα αντεπιδρά με τη σειρά του στον τρόπο παραγωγής. Το ποια πολιτική ηγεμονεύει και ποιων τα συμφέροντα εξηπυρετεί έρχεται με τη σειρά του να αντεπιδράσει στον τρόπο παραγωγής και να ενισχύσει τα δομικά του στοιχεία που αβαντάρουν αυτά τα συμφέροντα ή να αδυνατίσει τα στοιχεία εκείνα που υπονομεύουν τα κυρίαρχα ταξικά συμφέροντα.

Αυτή η διαπάλη δόθηκε στην ΕΣΣΔ τα πρώτα χρόνια και εκεί ακριβώς ηττήθηκε η εργατική τάξη προς όφελος της κομματικής γραφειοκρατικής άρχουσας τάξης.

Αυτά λέει και το ΝΑΡ και συμφωνώ με τη μεθοδολογία κα ιτα συμπεράσματά του.

βουρνούκιος είπε...

η μεθοδολογία που σου ανέπτυξα είναι μαρξιστική και μακάρι να την είχαν οι αναρχικοί.

Αντίθετα, η μεθοδολογία που βλέπει μόνο τον καθορισμό του εποικοδομήματος από την βάση και όχι και το αντίστροφο, είναι ελλειπέστατη και τελικά μονομερής.

TRASH είπε...

http://www.scribd.com/doc/46026076/%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%9D-%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85

0 νόμος της αξίας στο σοσιαλισμό
"...Μερικές φορές ρωτούν: υπάρχει, άραγε, και ενεργεί στη χώρα μας, στο σοσιαλιστικόμας καθεστώς, ο νόμος της αξίας;Ναι, υπάρχει και ενεργεί. Εκεί όπου υπάρχουν εμπορεύματα και εμπορευματικήπαραγωγή δεν μπορεί να μην υπάρχει και ο νόμος της αξίας..."

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Παληκάρι μου, αυτό που κάνεις είναι ότι κρίνεις μια ολόκληρη κοινωνία απ το εποικοδόμημα, δεν εξετάζεις καμία αντίστροφη επενέργεια. Αν θες τώρα τα συμπεράσματα να τα επεκτείνεις και σε όλο το ρεύμα σου, από πλευράς μου κανένα πρόβλημα.
Αν ο στόχος μας είναι ο σοσιαλισμός που είναι ανώριμος κομμουνισμός, την ανωριμότητα την έχουμε πιάσει ήδη. Άιντε να δούμε τον κομμουνισμό τώρα

Ανώνυμος είπε...

"Ενώ καταλαβαίνεις πέντε πράγματα, όπως πχ ότι δεν υπάρχει σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, αλλά πρώιμες κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής κι ότι ο σοσιαλισμός είναι μεταβατικό διάστημα που κρατάει στοχεία από το παλιό, ενώ γεννιέται το καινούριο"

απολιθωμα , αυτό δεν ειναι μαρξικός σοσιαλισμός είναι ο ο σοσιαλισμος του σοβιετικου (που τώρα έγινε ελληνικός) ακαδημαικου μαρξισμού των Δαφερμο,Πατελη,Παυλιδη.

Δικαιώμα σου και των μέντορων σου να έχετε το δικό σας σοσιαλισμό (σοσιαλισμοί υπήρχαν πολλοί από το 1848 ήδη) απλώς μην μπλέκετε τον Μαρξ.

Αλλα ζητηματα που θέσατε όπως ο πολυκομματισμος ή μονοκομματισμός και η σχέση γραφειοκρατίας και κράτους έχουν απαντηθεί από την ιστορία και μέσω της ανάλυσης της από τον 19 στον 21ο αιώνα. Τώρα αν δεν βολεύει μερικούς σοβιετοθρεμμενους που μετατρέπουν τον μαρξισμό από κριτική στην υφιστάμενη πραγματικότητα σε απολογητική της πραγματικότητας που ζήσαν τη δεκαετία του 80 (και από την οποία βιοπορίζονται στην ουσία) ή αν ακόμα δεν την γνωρίζουν είναι ένα άλλο ζήτημα. Αν δεν γνωρίζουν π.χ. ποιες είναι οι πολιτειακές αρχές μια δικτατορίας του προλεταριάτου και πετάνε το μπαλάκι στην εξέδρα κελαηδώντας για εκμηχανισμένη και αυτοματοποιημένη εργασία τότε μας πάνε πιο πίσω (στο συγκεκριμένο ζήτημα , γιατί άλλου μπορούμε να πούμε πως έχουν να δώσουν π.χ.φιλοσοφία,παιδαγωγική κ.α.) και από το 1793 ενώ βλογάνε τα γένια τους πως είναι η πεμπτουσία της εξέλιξης της κομμουνιστικής θεωρίας.


Ο Χαριτακής είναι εκτός θέματος. Ο άνθρωπος ποτέ του δεν είπε πως είναι με το λενινικό ή τριτοδιεθνιστικό μαρξισμό. Είναι μια ελευθεριακή και αναρχική εκδοχή του μαρξισμού σε τέτοιο σημείο που κατά την άποψη μου ξεφεύγει από τις ίδιες τις απόψεις και τη πολιτική θεώρηση του Μαρξ. Κατά τα άλλα είναι μια χαρά άτομο ,ειλικρινής και ντόμπρος, και όχι γραφειοκρατικό (πραγματικό) απολίθωμα όπως μερικά που αγαπάνε μερικοί εδώ μεσα.

Συμβουλη : Αντί να γράφεις χωρατά και εξυπνάδες για τα αντικείμενα αγαπης-μισους σου βλ.ΕΑΑΚ,ΚΚΕ,Στάλιν καλό θα ήταν να μελετήσεις λίγο καλύτερα το μαρξικό έργο και όχι μαρξολογους.


-muddlywa

Ανώνυμος είπε...

"όπως πχ ότι δεν υπάρχει σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, αλλά πρώιμες κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής κι ότι ο σοσιαλισμός είναι μεταβατικό διάστημα που κρατάει στοχεία από το παλιό, ενώ γεννιέται το καινούριο"

αυτά δεν είναι μαρξικός σοσιαλισμός είναι σοβιετικός (που τώρα έγινε ελληνικός) ακαδημαικος σοσιαλισμός των Δαφερμο-Πατελη-Παυλιδη

-splayes

Ανώνυμος είπε...

ουπς σορρυ νομιζα πως δεν αναρτήθηκε το πρώτο και βαριομουν να το ξαναγραψω ολο.

- ο απο πανω των 2 τελευταιων σχολιων

RedBoy είπε...

Οχι μονο 'σσιαλιστικος τροπος παραγωγης δεν υπαρχει', αλλα για τον Μαρξισμο δεν υπαρχε και η θεωρια των σταδιων της γ' διεθνους.

Απλως το Απολιθωμα τα φιλτραρει μεσα απο αυτο το πρισμα. Εξαρταται πως γουσταρει ο καθενας. Απλα να τονισθει οτι ο Μαρξισμος δεν χρειαζεται θεωρια των σταδιων κλπ. Στην οποια τωρα που το θυμηθηκα πιστευουν και οι αναρχικοι...και σου λενε "εσεις μεχρι τον κομμουνισμο πατε"..."εμεις ενα βημα πιο περα στην αναρχια που εχει καταργηθει και το κρατος".

Αρες Μαρες Κουκουναρες

σημ:δεν το λεω για σενα απολιθωμα, εσυ απλα ακουλοθεις της παραδοσεις που γουσταρεις.

RedBoy είπε...

Υ.Γ. κι εννοειται οτι σε αυτα τα πραγματα πιστευει σχεδον ολη η αριστερα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κατανοώ ότι σου είναι πιο εύκολο να με εντάξεις κάπου για να αποκρούσεις μια καρικατούρα, αλλά για πρωίμο κομμουνισμό μιλάνε και οι πρόσφατες θέσεις του κκε, ενώ για ανώριμο κομμουνισμό, όπου πεθαίνει το παλιό και πεθαίνει το καινούριο μιλούσε ο λένιν.

Αν με ρωτάς ειδικά για τη λογική της ιστορίας κι εγώ νομίζω ότι έχει κενά στον τρόπο που πιάνει το κομμάτι της πολιτικής, αλλά δεν το 'χω μελετήσει εξαντλητικά, όσο κι αν σου χαλάει το στερεότυπο. Έχει τη σημασία του όμως ότι ανιχνεύουν αντικειμενικές νομοτέλειες και δεν πετάνε στα σύννεφα για ν επιλύσουν φαντασιακά μια σειρά ζητήματα όπως η γραφειοκρατία κι οι ε-χ σχέσεις.

Ο σοβιετικός μαρξισμός είναι καθ' όλα άξιος μελέτης. Αν εσένα δε σου κάνει γιατί έχεις έτοιμες από την ιστορία και τον 19ο αιώνα τις απαντήσεις που ζητάς, καλή τύχη στην οικοδόμηση σοσιαλισμού χωρίς αντιφάσεις, μαζί με ειλικρινείς αναρχικούς και τροτσκιστές χωρίς αυταπάτες.

RedBoy είπε...

O Μαρξ ξερεις τι λεει απολιθωμα για τον "πρωτογονο κομμουνισμο" των "ουτοπιστων σοσιαλιστων" (ρητορικα)? Οτι ειναι εκτος εποχης. Οτι ο συγχρονος κομμουνισμος θα προελθει μεσα απο τη συντριβη του κεφαλαιου -και του κρατους που το εκφραζει- ως τον πιο ανατυγμενο τροπο παραγωγης?

Το θεμα δεν ειναι αν ο σοβιετικος Μαρξισμος ειναι αξιολογος. Ποιος μπορει να πει το αντιθετο?

Το θεμα ειναι γιατι τον Μαρξισμο τον εχουμε βαλει στο ντουλαπι, ενω ειναι η επαναστατικη θεωρια του προλεταριατου μεσα στο καπιταλισμο.

30 χρονια πριν κι εγω ισως Ροζενταλ να διαβαζα και Πρεομπραζενσκι για να στηριξω το κριτικο λογο της ΕΣΣΔ.

Σημερα που ο καπιταλισμος θεριζει γιατι ο Μαρξισμος δεν ειναι στο προσκηνιο?

Ανώνυμος είπε...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα όταν δεν μιλάμε για χωρατά μαλακίες του Στάλιν, ξυλα μεταξυ ΕΑΑΚ-ΚΝΕ, και ανέκδοτα δυσκολεύεσαι λίγο.

ο σοσιαλισμος/κομμουνισμος η ανθρωπινη ζωή η ίδια το 3.500 μ.χ. που θα ζουμε στην αυτοματοποιημενη εργασια όπου αυτόματα θα φτιάχνουν αυτόματα ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ. Μόνο που δεν θα έχει τις αντιφάσεις που νομίζεις εσύ και οι ομοϊδεατες σου μέντορες που μάθανε για το σοσιαλισμό από τα εγχειρίδια του ΚΚΣΕ που ήταν ντροπαλός σταλινισμός.

α. σοσιαλιστικός/κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής φυσικά και υπάρχει

β. ο ΜΑΡΞΙΚΟΣ σοσιαλισμός δεν είναι μεταβατική περίοδος , ο σοσιαλισμος και ο κομμουνισμός είναι συνώνυμες έννοιες στο μαρξικό εργο. Με την έννοια πως μπορούμε να μιλάμε για σοσιαλισμό α'φασης και β'φασης στην Κριτική του Πρ.της Γκοτα.

γ.ο νομος της αξιας και οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις δεν υπάρχουν στο μαρξικό σοσιαλισμό (ήδη από την α'φαση) αντιθετως με το τι λεει ο Σταλιν στα οικ.χειρογραφα και μάθανε οι μέντορες σου στα 80s. Βέβαια οι μέντορες σου (αν τους έχεις διαβάσει και αυτούς) λένε κάτι άλλο πλέον. ΠΩΣ ΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ισχύει το παραπάνω αλλά ο ΜΑΡΞ είχε ΑΔΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ (ΠΕΦΤΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΦΑΣΗ λένε) και ο Στάλιν και η σοβιετική θέση είναι η σωστή (κάτσε διάβασε).

δ. Το ποιες ειναι οι αρχές πολιτειακής συγκρότησης της δικ.του προλεταριάτου και ποια τα μεταβατικά μέτρα προς τον σοσιαλισμο που προκύπτουν από το μαρξικό έργο ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΦΤΕΙ.
Εσύ δυστυχώς είσαι ασχολείσαι είτε με τις μαλακίες για τις κολώνες της ΚΝΕ και των φοιτηταριων είτε διαβάζοντας Στάλιν. Κοινώς μαλακίες στο τετράγωνο.
Οι μέντορες σου από την άλλη για να τα αποφύγουν πετάνε διάφορες ατάκες του στυλ 'ε δεν μπορούσε να ξέρει ο Μαρξ ποια θα είναι τα μέτρα μετά την επανάσταση, δεν ήταν προφήτης , δεν είχε συνταγες' επειδή ακριβώς δεν τους συμφέρει να κάτσουν να ζυγίσουν τι πολιτικό κράτος ήταν αυτό της μαμάς Σοβ.Ρωσίας που τους σπούδασε και τους έκανε προφέσορες και μας ήρθαν και εδώ και βγάζουν το ψωμί τους από αυτό. Αντί αυτού , αντί να κάτσουν να πουν τι έλεγε ο Μαρξ κάθονται και ασχολούνται με φτωχούς συγγενείς τύπου μπακούνιν, κλέβουν δηλαδή το παγκάρι της εκκλησίας για να μας πουν την απίστευτα νέα , πραγματικά καινοτόμα , ριζοσπαστική αντίληψη πως μετά την επανάσταση απαιτείται ένα κράτος μέχρι την ακρατική κοινωνία ! Ναι ε ; Εχουμε μεινει άφωνοι με αυτό το καταπληκτικά νέο συμπέρασμα.


-muddlywa

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι εγώ αν μιλούσα για τον πρωτόγονο κομμουνισμό θα διάβαζα τη ρόζα που θα μου ερχόταν πιο ελαφριά. Αλλά δεν είπα πρωτόγονος.

Κατά τα άλλα ο σοβιετικός μαρξισμός έχει προβάδισμα, το οποίο μου είχαν εξηγήσει με ένα παράδειγμα από την ανατομία. Όποιος ξέρει την ανατομία του ανθρώπου μπορεί να καταλάβει πιο πολλά και γι' αυτήν ενός πιθήκου, γιατί ο δικός μας οργανισμός είναι πιο σύνθετος κι 'ανώτερος'. Με την ίδια έννοια αν το αντικείμενό μας είνα οι νόμοι κίνησης του προτσές της κοινωνικής εξέλιξης, στη σοβιετία μπορούσαν να μελετήσουν το αντικείμενό τους στην πιο εξελιγένη μορφή που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Συμφωνώ παρόλα αυτά ότι χρειάζεται εξειδίκευση για τα προβλήματα της μετάβασης κι ο δυτικός μαρξισμός είναι μεταξύ άλλων μια απόπειρα να απαντήσει και σε τέτοια ζητήματα (άλλο θέμα αν τελικά το κατάφερε και τι ακριβώς έδωσε).

RedBoy είπε...

@ muddlywa

Στον Μαρξ σοσιαλιστικοσ τροπος παραγωγης δεν υπαρχει με την τεχνικη εννοια του ορου. Υπηρχε στην ΕΣΣΔ αλλα οχι με την Μαρξικη εννοια του ορου. Εγω νομιζω οτι δεν υπαρχει και γενικοτερα. Στο Γκοτα κανει μια επαγωγη του σοσιαλισμου "ο καθενα θα αμοιβεται συμφνωνα με τισ αναγκες του" κοκ.

Συμφωνω οτι τελικα κομμουνισμος/σοσιαλισμος ειναι αδιαχωριστες εννοιες στον Μαρξ.

@ απολιθωμα

Αυτο που λες για την ανατομια το λεει ο Μαρξ στην εισαγωγη στα Grundrisse.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Γενικά δυσκολεύομαι να μιλάω με τύπους που το παίζουν ιστορία και δεν έχουν πολλή όρεξη για κουβέντα πέρα από τις εξυπνάδες.
Εσύ που ευκολύνεσαι, κάνε μας την χάρη, όταν σου είναι εύκολο, να μας πεις ποιες ακριβώς είναι οι διαφορές σοσιαλισμού-κομμουνισμού και ποιες θα είναι οι αντιφάσεις του πρώτου με βάση το μαρξικό δίπολο πδ/πσ, αφού δεν σε κάλυψαν οι... μέντορές μου, για να δούμε αν η μαλακία μπορεί να υψωθεί και στον κύβο. Εμένα οι δυνάμεις μου έφτασαν μέχρι τον τετραγωνισμό.

Κατά τα άλλα ο μαρξ έγραψε κάποια πράγματα αφού είδε την πείρα της κομμούνας. Αν μετά από εβδομήντα χρόνια πείρας στη σοβιετική ένωση, εσύ θέλεις να μείνεις στην πείρα των εβδομήντα ημερών του παρισίου, είναι δικαίωμά σου. Ο μαρξ δεν θα το έκανε πάντως.
Εσύ μπορείς να μείνεις σε αυτά και να ερμηνεύσεις όλα τα υπόλοιπα ως προδοσία της θεωρίας. Ανάμεσά τους βάλε και τον λένιν που πρόδωσε όσα έγραφε ο ίδιος λίγες μέρες πριν την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα, στο κράτος κι επανάσταση. Γενικά η πραγματικότητα είναι γεμάτη μικρές προδοσίες για όσους εμμένουν στην καθαρή θεωρία.
Μετά μπορείς να ξεσπαθώσεις ενάντια στο κόμμα που προσκολλάται στις γραφές και βλέπει την ιστορία συνωμοσιολογικά χωρίς να ερμηνεύει τα γεγονότα.

Αρχίζω να υποψιάζομαι επιρροές κοα ανασύνταξης. θα σε ρωτούσα να μας εξηγήσεις κι εκείνη την περίφημη φράση του μαρξ για τη δικτατορία το προλεταριάτου ως πολιτική μορφή για το μεταβατικό διάστημα ανάμεσα σε καπιταλισμό κ κομμουνισμό, αλλά την έχω ξανακάνει τη συζήτηση και ξέρω την απάντηση: ω μα ο μαρξ δεν εννοούσε παρά την πρώτη, κατώτερη φάση... κι ιστορίες. Όποτε θέλουμε μένουμε στο γράμμα κι όποτε δε μας βολεύει το ρίχνουμε στο πνεύμα.

Τέλος πάντων. Αν έχεις να μας πεις κάτι ενδιαφέρον κ να το αναπτύξεις θετικά, κάνε το χωρίς φανφάρες. Αν έχεις απωθημένα με τη λογική της ιστορίας, βρες κάποιον άλλον να τα λύσεις. Αν έχεις με μένα προσωπικά στείλε μου κανά μέιλ, τζάμπα είναι.

Ανώνυμος είπε...

αχ θίχτηκε !

ο τύπος που το χόμπι του είναι να λέει ΧΟΝΤΡΑΔΕΣ θίχτηκε που του είπαμε πως στις χοντράδες παίρνει 10 στο μαρξισμό παίρνει 5.

Θα επανέλθω να σου πω μερικά βασικά που τα ξέρει ένας μέτριος αναγνώστης που δεν αναλώνεται στο να βρίσκει ενδιαφέροντα σημεία στο Στάλιν. (ειπαμε η μαλακια εχει και τα όρια της)


-muddlywa

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άχου, ο ορέστης!

Η αυθεντία του μαρξισμού!
Ο ειδικός σταλινοκατιν-ολόγος.
Τόσο καιρό που ήσουν χώρια μας
να 'ξερες αχ! τη στενοχώρια μας

Σύντροφοι αναγνώστες προσοχή.
Είναι τρολ από τα λίγα και την πέφτει σε όλους

Ανώνυμος είπε...

ακουσον ακουσον !

Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πραγματάκια γιατί μάλλον δεν έχεις καταλάβει.

α. Πως είναι δυνατόν ένα άτομο που έχει ένα blog που το κύριο του χαρακτηριστικό είναι οι εξυπνάδες να κάνει μαθήματα για το πως δεν σηκώνει πολλές εξυπνάδες ;

β.Πως είναι δυνατόν ένα άτομο που δημοσίως και ανωνύμως (παρακαλώ πολύ) έχει στήσει ένα blog και γράφει το προσωπικό του κόλλημα με τον Ρούση και άλλες προσωπικότητες που του την έχουν βιδώσει όπως ο Χαριτάκης να μας κάνει μαθήματα και να λεει αν εχεις προσωπικα με εμενα στειλε τα στο email; Α ώστε έτσι ρε μεγάλε ; Εσύ τα προσωπικά σου πετροβοληματα με τον Ρούση και τον Χαριτάκη και καμια αλλους 10 που χλευάζεις εδώ πέρα τα κάνεις προσωπικά, ΕΠΩΝΥΜΑ και στο email των Ρούση κ.α. ;

γ. Εφόσον ανέβασες ένα blog αυτού του χαρακτήρα θα δέχεσαι δημόσια και ανώνυμα κριτικές στις χοντράδες σου. Εφόσον βέβαια δεν περνούν τα εσκαμμένα που με το δικό σου ύφος σημαίνει πως κατά 99% ανεξαρτήτως του ύφους της απάντησης θα πρέπει να ανεβαίνουν ελεύθερα. Τώρα άμα αυτό είναι τρολ τότε εσύ φίλε μου είσαι μάστορας του trolling.


Για την ταμπακέρα αύριο. Ίσως τότε συζητήσουμε πιο σοβαρά. Απλώς κόψε λιγουλάκι το σαβουαρ βιβρ γιατί δεν σε παίρνει.


-muddlywa

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άκου ανθρωπάκο

Κύριο χαρακτηριστικό του μπλοκ είναι οι συνειρμοί κι η σάτιρα. Αν εσύ τα θεωρείς εξυπνάδες υπάρχουν κι άλλοι 9 στους δέκα που μπορούν να δουν πέρα από το δάχτυλό τους και να το καταλάβουν. Αν διάβαζες επίσης στοιχειωδώς τι σου γράφω, θα γλιτώναμε κι από τις ανούσιες επαναλήψεις. Δυσκολεύομαι να μιλάω με τύπους που το παίζουν ιστορία κ δεν έχουν πολλή όρεξη για κουβέντα πέρα από εξυπνάδες.

Χαρακτηριστικό του μπλοκ είναι κι ο αυτοσαρκασμός. Είτε με τη στενή έννοια, είτε επειδή σατιρίζει πιο γενικές καταστάσεις και πρόσωπα, που με την ευρεία έννοια τα νιώθω λιγότερο ή περισσότερο δικά μου.

Με το ρούση έχω προσωπική επαφή κι ό,τι είναι να του πω του το λέω κ κατ' ιδίαν, ή σε μέιλ (επώνυμα). Ο χαριτάκης μου στέλνει τα μέιλ της εφημερίδας δράση. Αν δεν το βρήκε τυχαία από κάποια μέιλινγκ λιστ, τότε το κάνει επειδή γνωρίζει το μπλοκ. Δεν τον γνωρίζω, αλλά θα το έβρισκα πολύ ενδιαφέρον να κάναμε μια συνάντηση.

Με το ρούση που λες είχαμε ανοίξει μια κουβέντα και σε ένα μπλοκ όπου έδωσα χαρτί και καλαμάρι στοχεία, για όποιον ασφαλίτη ενδιαφέρεται.
Το βασίλης αναφέρεται συχνά-πυκνά κι εδώ. Και το κρίτσας φαίνεται σε οποιονδήποτε μου στείλει κάτι, δεν είναι κρυφό.

Εσύ σύντρολλε, θέλεις να μας πεις λίγα πράγματα για τον εαυτό σου; Ποιο είναι το κίνητρό σου; Εγώ; Ο στάλιν; Το κκε; Οι "μέντορές" μου που έγιναν σταλινκοί στα 80'ς; (ε όσο να πεις ήταν ντούροι σταλίνες εκείνα τα χρόνια στη σοβιετία). Οι σχέσεις μου με το ρούση; Είσαι ο ρούσης;
Γιατί γράφεις ανώνυμα; Με πόσους έχεις τσακωθεί διαδικτυακά; Πόσο τρολ είσαι κατά βάθος, αφού ψοφάς για πολεμική και τίποτα άλλο; Και πόσο σαβουάρ-όλας;
Και γιατί τσιρίζεις υστερικά για ελευθερία, λες και σου λογοκρίθηκε κανά σχόλιο; Το προετοιμάζεις σαν ιδέα, μπας και γίνει και νιώσεις υπέρτατα δικαιωμένος;
Σιγά ρε αρχηγέ. Ποιος είσαι για να σε λογοκρίνουμε;
Ο κανένας;
Ούτε καν.

Ανώνυμος είπε...

ακου απολιθωμα

ας κοψουμε τις μαλακιες και ας μιλησουμε σοβαρά.

Δεν με απασχολούν τα πρόσωπα αλλά οι απόψεις. Εγώ είμαι ένα τίποτα όπως και εσύ. Μπορεί να ειμαι ο Ρουσης , ο ξαδερφος του Ρουση , ο Χαριτακης, ο αριστερός όρχις του Πατέλη, ο Π.Π ή ο Πέτσας λίγη σημασία έχει. Για να είμαι πιο ακριβής εγώ θα παραθέσω όχι απλώς τις απόψεις μου αλλά και μερικά τεκμήρια πάνω σε αυτές.

Σημασία έχει τι γράφεται εδώ και αν μπορούμε από το 1 + 1 να πάμε στο 2. Το αν είναι σε μορφή πολεμικής ή σε μορφή "αχ ρε κούλα" ή σε μορφή αφήστε τα μίση και πιαστε τα ντουβάρια πάλι δεν έχει σημασία για όποιον ξέρει πως το μισό (και λίγο λέω) έργο ενός Λένιν ήταν πολεμική σε άλλους , μην αναφέρω τις σκατολογικές πολεμικές του Μαρξ.

Αρκετά όμως με τις εισαγωγές και τη μικροαστική ευγένεια.

Γράφτηκαν πολλά και δεν ξέρει κανείς από που να πρωτοξεκινήσει. Θα πιάσω και σχολιάσω μερικά μαργαριτάρια που μου γυάλισαν και εσύ αν θέλεις συνέχει το υποτιθέμενο anti-spamming αν σε βολεύει.



"Αν μιλήσουμε για τη σοβιετία, η ανάλυσή μας δεν πρέπει να μείνει στα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα κάποιων στελεχών του μηχανισμού αλλά στους χωρικούς που έφτιαξαν τη νέα εργατική τάξη τη δεκαετία του 30 και τρόμαζαν στη θέα του τρένου και των μηχανών. Αλλά και στην αυθόρμητη αγάπη τους για τον ηγέτη τους που ήταν θρησκευτική σχεδόν, αλλά τους έδινε τη δύναμη -μαζί με όλα τα πλεονεκτήματα της σοβιετικής κοινωνίας- να κάνουν θαύματα και να ορίσουν οι ίδιοι τη μοίρα τους, στύβοντας την πέτρα κ δένοντας το ατσάλι, σαν θεοί του εαυτού τους. Κι αυτό ήταν κάτι που κανένα καθεστώς δεν πετυχαίνει με τρομοκρατία ή κατά παραγγελία."


Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα έχουν και αυτά το ενδιαφέρον τους για τα ήθη και έθιμα μιας ιστορικά ανέκδοτης γραφειοκρατίας. Έχουν τη σημασία τους.

Από εκει και πέρα αρχίζουν οι ιστορικές ανακρίβειες που δυστυχώς προκύπτουν από την ανάγνωση ακριβώς της ιστορίας μέσω των πρώτων (κυρίως μέσω μιας αριστερής ανάγνωσης του μουστάκια). Η δεκαετία του 30 που είδε 25 εκ. αγροτεμαχια να γίνονται 250 χιλ. κολχοζ δεν ήταν σε καμία μα καμία περίπτωση ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ και μια απλώς αντίθεση μεταξύ της νεας εργατικής τάξης και των κουλάκων και άλλα θριαμβευτικά που αναφέρεις.

Η δεκαετία του 30 με τη λεγόμενη μεγάλη στροφή ήταν η υπαγωγή του αγροτικού τομέα στην ήδη υπάρχουσα γραφειοκρατία και σε μια νεα εκκολαπτομενη με την ενίσχυση των απολαβών , προνομίων και αρμοδιοτητων της. Αυτό αν ήσουν πιο προσεκτικός αναγνώστης της πάλαι ποτέ 'βιβλου' (λέγε με ζητήματα λενινισμού) των κομμουνιστών της γενιάς της Παππά (όπως γράφει και η ιδια) του μπουμπούνα με τα μουστάκια θα το διάβαζες και στο άρθρο του για την καμπάνια ενάντια στην εξίσωση των μισθών. Βέβαια αυτό δεν πρόκυπτει μόνο με το τι έλεγε ο μπουμπούνας που κάθεσαι και διαβάζεις και βρίσκεις και βαθύ νόημα μάλιστα αλλά προκύπτει και από όλα τα ιστορικά στοιχεία ρωσικής ή μη προελευσης. Συν τοις άλλοις η νίκη του Στάλιν και του ομόγυρου του σε πολιτικό επίπεδο με την απομόνωση των πρώην συμμαχων του (Μπουχαριν) και την ήττα σημαντικότερα της ενωμενης αντιπολιτευσης (Τροτσκι-Καμενεφ-Ζηνοβιεφ) σήμανε και την παγιοποιηση ενος πατερναλιστικού κράτους πρόνοιας με την αναγωγή σε απόλυτο ηγέτη και πατερούλη τον Ι.Στάλιν που δημιουργήσε ως επακόλουθο την αναβίωση παλιών σκατών (κατά την ορολογία του Μαρξ) όπως η θρησκευτική προσήλωση των υποτελών στον έναν και μοναδικό ηγέτη. Εσύ βέβαια αυτό το αντιμετωπίζεις ως πάνω κάτω νομοτελειακό επακόλουθο της καθυστέρησης του λαού που υποτίθεται αγαπούσε τον πατερούλη και έκανε τα πάντα για αυτον και έδενε το ατσαλι και άλλες σοσιαλιστικές ρεαλιστικές φανφάρες που κανένα νόημα δεν έχουν παρά μια κατά φαντασία απεικόνιση της ιστορίας.Αυτό επαναλαμβάνω στην ποιότητα και ποσότητα του φαινόμενο γεννήθηκε ΤΟΤΕ και δεν προυπηρχε στη Σοβ.Ρωσια. Αυτή η κωμικοτραγική υποταγή σε μια πρότερη μετριότητα θυμίζει βέβαια άλλες περιόδους και άλλες προσωπικότητες που ειχε χλευάσει και ασκήσει κριτική ο ίδιος ο Μαρξ. Η πιο γνωστή βέβαια είναι αυτή του Ναπολέοντα Γ'.

Ανώνυμος είπε...

Η θέση πως αν δεν γίνοταν η σταλινική ολοκληρωτική κολεκτιβοποιηση και η εκκαθαριση 37-38 επί Γιεζοφ δεν θα ήταν έτοιμη η ΕΣΣΔ για τον Β'ΠΠ είναι η θέση της Παπαρήγας που είπε και στον Πρετεντέρη που ερωτήθηκε, είναι και εν μέρει των καθηγητών του Ομίλου που αναφέρουν πως αν και ακραίες και βίαιες επιλογές είχαν αντικειμενικά νόημα τότε.

Αυτό όμως δεν προκύπτει από που πουθένα ως ιστορικό επακόλουθο. Ακριβώς το αντίθετο.
Πρώτον στοιχείο είναι πως υπήρχαν σαφέστατα πιο ρεαλιστικές προτάσεις παραγκωνισμού των κουλάκων των ΝΕΠμεν και της γραφειοκρατίας μέσα στο κόμμα. Το πρόγραμμα της Εν.Αντιπολίτευσης του 27 ήταν ένα τέτοιο πρόγραμμα χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα ήταν 100% πιο επιτυχές. Ειχε όμως περισσότερη δυνατότητα επιτυχίας χωρίς τις καταστροφικές συνέπειες που είχε η σταλινική πολιτική για την ΕΣΣΔ. Τόσο σε επίπεδο στρατιωτικής ετοιμότητας (περισσότεροι αξιωματικοί φαγώθηκαν από τον Στάλιν παρά από τον Β'ΠΠ !) όσο και πραγματικής και υποκριτικής στήριξης του καθεστώτος από τις μάζες όσο και της αποφυγής καποιων εκατομμυριων χαμένων ζωων στον λιμό που ακολούθησε τη 'μεγαλη στροφή'.

Άρα το μόνο πραγματικό νόημα που είχε ήταν αυτό που προανάφερα πιο πάνω της ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ της γραφειοκρατίας με επικεφαλής ως πολιτικό εκπρόσωπο στον κόμμα τον μουστάκια. Αυτά άφησαν ανεξιτηλη κληρονομια και συνέβαλαν οσο τίποτε άλλο στην τύχη της εσσδ και του 'υπαρκτου σοσιαλισμού'.

Ανώνυμος είπε...

Περί γραφειοκρατίας τώρα.


Φθάνουμε λοιπόν εν έτει 2011 πως κράτος και γραφειοκρατία είναι ταυτόσημες έννοιες και πως ήταν νομοτελειακά αντικειμενική εξέλιξη λόγω της εκμηχανισμένης εργασίας να υπάρχει γραφειοκρατία η οποία μάλιστα δεν είναι παρασιτική. Αυτό είναι μια απολογητική του γραφειοκρατικού φαινομένου της ΕΣΣΔ και μάλιστα αδυνατεί να δώσει μια μαρξική έννοια της γραφειοκρατίας.

Επιπρόσθετα δεν είναι σύμφωνη με τις μελέτες κυρίως του Ένγκελς πάνω στην καταγωγή του κράτους και στην από δική του μεριά ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΠΩΣ έχουν υπάρξει κοινωνίες χωρίς εκμηχανισμένη εργασία που δεν είχαν ούτε κράτος ούτε γραφειοκρατία. Αυτό όμως είναι μια ιστορική λεπτομέρεια που ξεχνιέται και για την οποία να πουμε την αλήθεια ένοχος είναι και ο τρότσκι.

Το πλέον σημαντικό είναι όμως αν και το απολίθωμα μιλάει για πολιτικά μέτρα έναντι της γραφειοκρατίας αλλά μάλλον αδυνατεί να τα κατανομάσει επειδή δεν τα έχει μελετήσει και δεν μπορεί να τα κωδικοποίησει ή ακόμα χειρότερα ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ αλλά σκοπίμως τα υποκρύπτει γιατί δεν εφαρμόστηκαν ποτέ τους παρά στα πρώτα χρόνια της προεμφυλιοπολεμικής σοβιετικής ρωσίας ή όπως υποτιμητικά αναφέρει 72 μέρες μόνο στην κομμούνα.

Το συμπερασμα που συνάγει κανείς είναι πως μπορούμε να πετάξουμε τη σοβιετικη δημοκρατία , την κομμούνα και τις αρχές της πολιτειακής συγκρότησης μιας προλεταριακής δημοκρατίας προς όφελος των μουστακιων του Στάλιν επειδή τότε κατα φαντασία δενόταν το ατσάλι και άλλες τρίχες κατσαρες. Για μερικούς μαρξιστές όμως όντως η εμπειρία της ΕΣΣΔ είτε κράτησε 72 χρόνια (το πόσο κράτησε ένα καθεστώς δεν είναι το έσχατο κριτήριο ξέρεις απολίθωμα, η ΛΔ Κορεας κρατάει ως σήμερα αλλά από άποψη εμπειρίας που κληροδοτεί στο σημερινό προλεταριάτο είναι μάλλον παράδειγμα ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ όχι προς μίμηση , ούτε φυσικά όπως ανιστόρητα αναφέρεις η Κομμούνα έπεσε επειδή τήρησε τις αρχές μιας ανώτερου τύπου δημοκρατίας) είτε κρατούσε 72 ώρες είναι ένα ιστορικό παράδειγμα για εξαγωγή συμπερασμάτων. Αλλά τι συμπερασμάτων όμως ; Μερικοί που αναφέρονται στο μαρξισμό κατάλαβαν από αυτήν πως δεν πληρούσε το πολιτικό της εποικοδόμημα τα χαρακτηριστικά της μαρξικής δικ.του προλεταριάτου άλλοι κατάλαβαν πως δεν θα κάτσουμε τώρα να σκάσουμε στο τι έλεγε ο μαρξ και ο ενγκελς για την κομμούνα τη γαλλική επανάσταση του 73 ή τι είναι τα σοβιέτ αλλά θα κάτσουμε να διαβάσουμε τον Στάλιν και να μισοδικαιολογησουμε την θρησκευτική αναγωγη του σε Πατερουλη και τα εκατομμύρια καλοκαγαθα πλήθη που χειροκροτούσαν αφελώς και κλάψαν στην κηδεία του. Μερικοι εν ολίγοις εμπνέονται από τις πιο λαμπρές στιγμές αυτοχειραφέτησης των μαζών και άλλοι από τις πλέον κωμικοτραγικές στιγμές παθητικοποίησης. Ο καθένας διαλέγει. Επίσης μερικοί συνάγαμε βάσει της μελέτης του μαρξικού εργου πως στην ΕΣΣΔ ουδέποτε και πουθενά στο πλανήτη δεν είχαμε μια σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων με ένα συνακόλουθο τρόπο παραγωγης αλλά είχα μια υβριδική/ μπασταρδεμένη μορφή ύπαρξης εμπορευματοχρηματικών σχέσεων , γραφειοκρατικής διεύθυνσης της παραγωγής με ολιγαρχίζον πολιτικο εποικοδόμημα και λόγω αυτών και πολλών άλλων για να σώσουμε τόσο το ΠΝΕΥΜΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ του επιστημονικού σοσιαλισμού των Μαρξ και Ενγκελς δεν κατονομάζουμε την ΕΣΣΔ ως σοσιαλισμό με ή χωρίς επιθετικά προσδιοριστικά μπροστά (καθυστερημένος κατά Μπουχάριν στα 20ς , πρωιμος στη μια σχόλη σοβ.ακαδημαικου μαρξισμου).

(1η απάντηση θα ακολουθήσουν κι άλλες με ρητές αναφορές σε έργα)

-muddlywa

Ανώνυμος είπε...

Οι εικόνες της πραγματικότητας είναι πολύ πιο απλές στην πολυπλοκότητά τους (λέγε με διαλεκτική), και αναπόφευκτα συναισθηματικές-εμπειρικές προκειμένου να ξεφύγουμε από το θεωρητικό λαβύρινθο. (Το σημείο αναφοράς για κάθε θεωρητική ανάλυση είναι η πραγματικότητα. Εκ των υστέρων εύκολα μπορούμε να χρεώσουμε οτιδήποτε σε οποιονδήποτε.)

Οι κουλάκοι κλειδαμπάρωναν τις αποθήκες τους με τόνους τροφίμων, αποδίδοντας ελάχιστα στις σοβιετικές αρχές (παρά τις ήδη υψηλές κρατικές τιμές) και δηλώνοντας ότι η σοδειά δεν πήγε καλά, ενώ απ' την πίσω πόρτα πουλούσαν πανάκριβα στη μαύρη αγορά, στους πεινασμένους προλετάριους.

Κι εδώ τώρα πιάσε τη θεωρία και μοντελοποίησε τα παραπάνω με όρους διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού. Ότι στοίχημα θες, πάλι στα "Ζητήματα Λενινισμού" θα επιστρέψεις.

Δε θέλω να φανταστώ την αντίδραση του επαναστατημένου προλεταριάτου στη γνωστοποίηση ενός τέτοιου γεγονότος. Αν έχουμε να θαυμάσουμε το σταλινικό κομματικό μηχανισμό για κάτι είναι που πίεσε (και κατάφερε) να ακολουθηθεί η νόμιμη οδός, με δίκες και καταδίκες. Αν ο πατερούλης κουβαλούσε τα μυαλά του κινέζου, θα κήρυττε καμιά Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, με τις γνωστές συνέπειες της πλήρους αποδιοργάνωσης που γνώρισε η Κίνα και ποιος ξέρει ποιο θα μπορούσε να είναι το -τότε- μέλλον της επανάστασης.

Πρώτη και τελευταία επί προσωπικού: Αντιπαρέρχομαι τα επί προσωπικού υπονοούμενα που παρεισφρέουν στα κατεβατά του - φανερώνουν μόνο την εμπειρία του στα διαδικτυακά ξεκατινιάσματα, επομένως την παντελή του αποχή από κάθε μορφής δράση εκτός οθόνης. Συμβουλεύω και το Απολίθωμα να σταματήσει να απολογείται, έμμεσα ή άμεσα, για οτιδήποτε. Τα trolls σαν τον εν λόγω δουλεύουν με κεντρικό σχεδιασμό και σταλινική αποτελεσματικότητα - όταν η επανάσταση ξεσπάσει, θα τους χρησιμοποιήσουμε για την διαδικτυακή πολεμική, για όσο θα χρειάζονται. Απαντήσεις πλέον μόνο επί της ουσίας.

RedBoy είπε...

Πρεπει να διαχωριστει το ερωτημα αν ηταν σοσιαλισμος, απ'το αν ειναι ο σοσιαλισμος που θελουμε.

Στο βαθμο που δεν ειναι αυτο που θελουμε, το αλλο θεμα ειναι "τι μπορουμε να κρατησουμε απο την ΕΣΣΔ", ετσι ωστε να μην πεταχτει στα σκουπιδια ενα τετοιο φαινομενο.

Ποια ηταν η ουσια του Καθεστωτος? Μονο ο σοσιαλισμοσς και η καταπιεση? Και ποσο δικαιολογειται να αφαιρει κανεις απ'τον αντιναζιστικο αγωνα?

RedBoy είπε...

διορωθωση: Μονο ο σοσιαλισμοσς και η καταπιεση?

Μονο ο σταλινισμος και η καταπιεση?

RedBoy είπε...

Περα απο ολη την κριτικη οι διαυτπωσεις αγγιζουν το απολυτο και απο τις δυο πλευρες και αυτο ειναι που βλαπτει την αριστερα σημερα.

Ανώνυμος είπε...

pros anonymo

4 Ιανουαρίου 2011 10:02 μ.μ.

όπως είπα και πριν : γνωριζόμαστε ;
όχι ! οποτε άσε τα συμπεράσματα επί του προσωπικού. είπαμε ΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ , ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΧΟΥΝ. Αλλά μάλλον δεν τα πας καλά με τις δευτερες.

μέχρι τότε : στο καλο και να μας γράφεις , κάτσε πίστευε πως η 'μεγαλη στροφή' ήταν μόνο ενάντια στους κουλάκους που τρώγανε του σκασμού και ήρθαν οι σταλινικοί με το νομο και με συνεση. Άραγε αυτά από που τα διαβάζεις ; Εγώ από τη μεριά μου μπορώ να σου παραθέσω καμια δεκαριά πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές για μερικά στοιχεία που εχω για την περίοδο. Εσύ έχεις τίποτα ;



Προς redboy δεν είναι ζήτημα απολύτου ή μη. Είναι ζήτημα γνώσης ή ημιμάθειας. Μερικά πράγματα πως να το κάνουμε έχουν αποδεχθεί (δεν αναφέρομαι πως τα απέδειξα εγω) π.χ. Δεν είναι κάποιος το 2011 να λεει πως τον σοσιαλισμό όπως τον περιεγραφε ο Μαρξ υπάρχουν εμπορευματοχρηματικές σχέσεις ούτε ειναι δυνατόν να γράφονται πως ο Μαρξ δεν είχε θεωρία και αντίληψη για το ποια πολιτικά μεταβατικά μέτρα πρέπει να παρθουν προς το σοσιαλισμο.

Επίσης εγώ απάντησα στο εξής : Πως δεν ηταν ΜΑΡΞΙΚΟΣ σοσιαλισμος η ΕΣΣΔ. Σοσιαλισμοι το επαναλαμβάνω από το 1848 υπήρξαν πολλοί.
Αν το απολιθωμα θελει να τον πει πρωιμο σοσιαλισμο δικαίωμα του.

-muddlywa

RedBoy είπε...

..."ο Μαρξ υπάρχουν εμπορευματοχρηματικές σχέσεις ούτε ειναι δυνατόν να γράφονται πως ο Μαρξ δεν είχε θεωρία και αντίληψη για το ποια πολιτικά μεταβατικά μέτρα πρέπει να παρθουν προς το σοσιαλισμο"

Συμφωνω και με τα δυο. Το θεμα ειναι οτι σου βαζουν το Πρεομπραζενσκυ απο την πισω την πορτα. Το ερωτημα ειναι σημαντικο. Θα παραξω υπερπροιον? Και να πως? Τυφλα? Η με κεντρικο σχεδιασμο?

Ο σταση του Μαρξ απ'την αλλη αν βγαλεις εξω την "σκληρη" θεωρια του εμπορευματος, ειναι λιγο περιεργη σ'αυτο το θεμα και εχει να κανει με το πως προσεγγιζε τα αντικειμενα της κριτικης του βλ. Γκοτα κλπ.

Ανώνυμος είπε...

καλα ρε ανωνυμε μα τωρα κοροιδευομαστε;
εδώ ρε το blog αυτό είχε 250 σχόλια απείρου καλλους για το πλέον μίζερο (για εμένα τουλάχιστον εδώ και ΚΑΜΠΟΣΑ χρόνια, ο 'απολιθωμα' το πήρε πιο σοβαρά το θέμα !) πράγμα στο κόσμο : Το φοιτητικό "συνδικαλισμό" της αφίσας και της κολώνας !

Τώρα θίχτηκες εσύ ;

Επίσης το blog έχει έντονα χαρακτηριστικά troll από τη φύση του διότι αυτό επέλεξε ο συντάκτης του. Πάλι μην κοροιδευομαστε. Δεν λέω πως ειναι κακο , απλώς μην αρχίζουμε μετά τις ευαισθησίες.


-muddlywa

RedBoy είπε...

Και για να εξηγησω τι (μαλλον) λεει φιλος. Για να παραξεις υπεραξια πρεπει να καποιος να εκμεταλλευτεται την εργασιακη δυναμη (εμπορευμα). Στον σοσιαλισμο ομως υποτιθεται οτι τετοιου ειδους εκμεταλλευσης δεν λαμβανει χωρα...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κοίτα να δεις κούλα (μέχρι να μας χαρίσεις το ονοματάκι σου για να το μάθουν κι οι άλλοι).
Αν μπερδεύεις την πολεμική του λένιν με τις τρολιές, έχουμε πρόβλημα. Στο βαθμό που τις κόβεις μπορούμε να συζητήσουμε σοβαρά και μικροαστικά, όπως λέει ο ρίτσος. Αρκεί να βρούμε ενδιαφέρον στην κουβέντα. Δε μπορεί να απαντάς σε όλα. Είναι και πρακτικά αδύνατον μέσω ίντερνετ.

Ο στάλιν ήταν λέει μπουμπούνας. Κι εμείς πουλιά του χέγκελ και της σοφίας που πετάνε εκ των υστέρων, βαθιά νυχτωμένα από την πραγματική ζωή στο φως της μέρας. Αλλά την κουκουβάγια και το μπούφο τους χωρίζει μια λεπτή γραμμή, σαν αυτή που χωρίζει τον αντισταλινισμό απ' τους αστούς.

Ο στάλιν ήταν μετριότητα, αλλά επικράτησε σαν τον ναπολέοντα τον τρίτο το μακρύτερο. Θερμιδώρ και μπρυμαίρ μαζί ο δικός σου. Άλλο αν λόγω ονόματος (ναπο-λέων) και του βοναπαρτισμού οι συνειρμοί οδηγούν σε άλλο πρόσωπο.

Η κολεκτιβοποίηση δεν ήταν ταξική πάλη στην ύπαιθρο, αλλά επικράτηση της γραφειοκρατίας (εδώ αρχίζουμε να ξεφεύγουμε από την αίσθηση της κοινής λογικής). Η γραφειοκρατία καθάρισε τους αξιωματικούς, τους κουλάκους και τη μισή κ παραπάνω κεντρική επιτροπή που κατά τα άλλα ήταν τα στρώματα που τη στήριζαν.

Εμείς εμπνεόμαστε από την παρισινή κομμούνα που έμεινε άσπιλη σαν τα παρθένα ιδανικά μας κι οικοδόμησε σοσιαλισμό σε μια πόλη για 70μέρες χωρίς να έχει κληθεί να διευθύνει την παραγωγή, πόσο μάλλον ν πιάσει το θέμα της αντιδραστικής υπαιθρου.

Τα αυτονόητα είναι πολλές φορές οι πιο συναρπαστικές ανακαλύψεις. Εν έτει 1936 ο τρότσκι φανταζόταν ένα κράτος χωρίς γραφειοκρατία και εν έτει 2011 ο πολιτικός σου ομόγυρος -sic- σκέφτεται ακριβώς το ίδιο.

Τα μέτρα του μαρξ -που και να θελα είναι τόσο γνωστά που δε μπορώ να τα αποκρύψω, όσες πλεκτάνες κι αν στήσω- έχουν μεγάλη σημασία για τη διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου κ αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αλλά δν εξαλείφουν τα αίτια που το γεννάνε.

Κλειδί για αυτή την εξάλειψη είναι η αυτοματοποίηση κι αυτό δεν είναι άσχετο με την πολιτική -που είναι συμπυκνωμένη οικονομία- που θα την προωθήσει.

Τι άλλο να πρωτοπούμε; Για τον άι γιώργη τρότσκι και την πρώτη πόλη που πήρε όνομα ηγέτη κι αυτό ήταν το δικό του; Για τη σύνδεσή του με αξιωματικούς του κόκκινου στρατού, τη στιγμή που καλούσε τις μάζες σε αντιγραφειοκρατική επανάσταση, εν όψει του πολέμου που ερχόταν; για την ταμπακέρα που δεν την άγγιξες καθόλου, πέρα από κάποια υβριδικά ανέκδοτα; ότι δεν έχω γράψει ούτε μία φορά για πρώιμο σοσιαλισμό που θες ντε και καλά να με χωρέσεις;

Δε βγαίνει κάτι όμως. Κούλα άμα βρεις θύμα να τσιμπήσει συνέχισε. Εγώ αυτά που θέλω θα τα γράψω εν καιρώ εισηγητικά. θα σου έλεγα κι εσένα αν θες να γράψεις κάτι για να το βάλω και να ανοίξει κουβέντα αλλά προφανώς δεν είναι αυτός ο στόχος σου. Άσε που αυτή η ξινίλα για τον ασιάτη με το μουστάκι δεν αντέχεται.

RedBoy είπε...

H αυτοματοποιηση λοιπον μπορει να νοηθει ως αρση της αποξενωσης? Η καλυψη ασ πουμε τον υλικων αγαθων, σε τετοιο βαθμο ωστε "να διαβαζουμε το πρωι, να ψαρευουμε το απογευμα" κοκ?

Αυτη ειναι η ανθρωπιστικη βαση της θεσης σου (ρητορικα ρωταω ειναι προφανες)?

Εδω λοιπον ενα σοβαρο ερωτημα (κι εδω συμφωνω με την προβληματικη που προσπαθει να αναπτυξει ο βουρνουκιος) ειναι τι μεσα νομιμοποιηται να χρησιμοποιησει κανεις για να φτασει σ'αυτο το σκοπο?

Ανώνυμος είπε...

θα πω το ρατσιστικό :

τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.

Πάλι χοντράδες και εξυπνάδες ρε απολίθωμα ;
Δεν μπορείς χωρις αυτές ε;

Αύριο ανταπάντηση στα πασαλείματα σου, αν δε μου φέξει στον ΟΑΕΔ.

-muddlywa

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η πιο σημαντική πδ είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτό ως προς την αντίληψη που δίνει βάρος μόνο στις πσ και στη διεύθυνση και θεωρεί το αντίστροφο ντετερμινισμό -για τον οποίο συχνά κατηγορείται κι ο στάλιν.

Δεύτερον, η γραφειοκρατία και μια σειρά άλλα πράγματα δεν πρέπει να εξηγηθούν στο επίπεδο της διανομής όπως κάνει ο τρότσκι, που λέει ότι χρειαζόμαστε έναν χωροφύλακα γιατί δεν έχουμε αρκετά αγαθά και δεν θα τον χρειαζόμαστε όταν ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό κι έχουμε αφθονία.
Αυτό είναι εν μέρει σωστό, αλλά το επίκεντρο είναι η ίδια η παραγωγή. Η ανάγκη κεντρικής διεύθυνσης και γραφειοκρατίας ξεκινάει από το ότι μία παραγωγική μονάδα δε μπορεί να ξέρει και να αποφασίζει τι ανάγκες υπάρχουν σε όλη την επικράτεια -κι η σοβιετική ήταν αχανής. Μπορούμε να δούμε πώς δε θα αφήσουμε μια μικρή ομάδα ειδικών να αποφασίζει για το σύνολο και να αποσπαστεί σε τελική ανάλυση από αυτό, να δούμε πώς θα ελέγχονται και δε θα έχουν οικονομικά οφέλη που θα τς κάνουν να έχουν διαφορετικά συμφέροντα απ τους άλλους, αλλά το βασικό που θα εξαλείψει τα αντικειμενικά αίτια π γεννάν αυτό το φαινόμενο είναι να αρχίσουν να λειτουργούν ενιαία οι παραγωγικές μονάδες σαν ένα σύνολο κι αυτό θα γίνει μόνο στη βάση της αυτοματοποίησης. Όχι αυτόματα, όχι από μόνο του κι είναι ζήτημα τι θα κάνουμε μέχρι να φτάσουμε εκεί και για να φτάσουμε πιο γρήγορα, να το επισπεύσουμε, αλλά η αντικειμενική βάση αυτή είναι και δε βλέπω κάτι το μη ανθρωπιστικό σε όλο αυτό.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καληνύχτα και καλή τύχη ορέστη

RedBoy είπε...

Δεν ειρωνευτικα. Ολα στο τραπεζι ειναι και τα συζητημε.

Δεν μιλας με βαση την τεχνολογια? Αλλα με βαση μια ουδετερη ζωνη (γραφειοκρατια) που θα ενεργοποιω ταυτοχρονα ολες τισ μοναδεσ που θα παραγουν το υπερπροιον που θα καλυπτει τις αναγκες (εκτατεσ η μη) οταν αυτες παρουσιανται?

Ανώνυμος είπε...

προς αποφυγη παρεξηγήσεων.

Απολίθωμα η 'κούλα' είσαι εσύ.
Υπάρχει η κούλα υπάρχει και ο συζυγος στον οποιο ολο και γυρνάει η κακομοιρα (και αφελής μαζί) Κουλα παρόλο που τη δερνει . Η Κούλα ξαναδεχεται συνέχεια επειδή επαναλαμβάνει το 'αχ ρε κουλα' και την τουμπάρει.
Το ποιος είναι ο συζυγος κάτσε σκέψου το.

Ανώνυμος είπε...

Αυτός ο ορέστης που μας κοπανας είναι το άλλο σου κόλλημα εκτός από τον Ρούση και τον Χαριτάκη και τον Π.Π. ;

-muddlywa

RedBoy είπε...

Αυτα ειναι πολυ συνθετα πραγματα και αν δεν εισαι εκτεθημενος στην βιβλιογραφια παιζει να μην καταλαβεις και τπτ.

Διευκρινησε αν θες. Με την εννοια αυτοματισμο δεν παραπεμπεις κυριως στην τεχνολογια?

Καλο Βραδυ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν είπα ότι ειρωνεύτηκες ρεντ μπόι. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες ουδέτερη ζώνη. Ο κεντρικός σχεδιασμός είναι σχέση παραγωγής και στο βαθμό που υπάρχει αυτοματοποίηση απλοποιείται το έργο του.
Προφανώς έχει να κάνει με την τεχνολογία, αλλά η πιο σημαντική πδ είναι ο άνθρωπος, η ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, της γενικής διάνοιας που γράφει κι ο μαρξ στα γκρουντρίσε.

Αφού δε σου αρέσει το ορέστης και δεν μας χαρίζεις το ονοματάκι σου επιστροφή σε αυτά που ξέραμε.
Αντίο από μένα κούλα, αυτή τη φορά οριστικά. Άκου αν θέλεις αυτό για αποχαιρετιστήριο.

http://www.youtube.com/watch?v=lZJ6-5Ade_E

Ανώνυμος είπε...

Χρήσιμο για το θέμα της προσωπολατρίας είναι ν’ ανατρέξει κανείς στο βιβλίο του γνωστού Γερμανού συγγραφέα Λίον Φοϋχτβάνγκερ (1884–1958) «Μόσχα 1937: Μια ταξιδιωτική ανταπόκριση για τους φίλους μου» (δεν ξέρω αν υπάρχει σε ελληνική μετάφραση, πρωτοκυκλοφόρησε στο Άμστερνταμ το 1937), όπου ο ίδιος ο Στάλιν δίνει σε συζήτηση με τον Φοϋχτβάνγκερ μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία του φαινομένου σ’ ό,τι αφορά το πρόσωπό του. Δεν φαντάζομαι να γνωρίζει η κυρία Μποντίλα το σχετικό απόσπασμα απ’ αυτό το βιβλίο, αλλά η άγνοιά της —αν δεν το αναφέρει— δεν έχει και τόση σημασία, αφού ο χώρος από τον οποίο προέρχεται ή στον οποίο στεγάζεται ποτέ δεν διακρινόταν για την δημιουργική του διάνοια, κι ας μας είχε ζαλίσει επί δεκαετίες με την «αντιδογματική» του «σκέψη» (βασικό σύνθημα στην πρώτη δημόσια εκδήλωση του «Ρήγα Φεραίου» μετά την πτώση της χούντας: «Ναι στο κόμμα, όχι στο δόγμα!», εδώ γελάμε ή κλαίμε, κατά το δοκούν…). Τέλος πάντων, στο βασίλειο των (οπορτουνιστών) τυφλών ο (αντιδογματικός) μονόφθαλμος βασιλεύει.

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής