Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Η σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση στο κόμμα μας

Θα μπορούσε να είναι άρθρο του χαριτάκη για την κατάσταση στο ναρ, αλλά τότε θα μιλούσε για ρεύμα. Στην πραγματικότητα είναι η εισήγηση κι ο τελικός λόγος του στάλιν από τα υλικά της 15ης συνδιάσκεψης του κόμματος των μπολσεβίκων το νοέμβρη του 26, που κυκλοφόρησαν σε ξεχωριστή μπροσούρα. Κι η παρέκκλιση στην οποία αναφέρεται είναι η ενωμένη αντιπολίτευση της τρόικας τρότσκι, ζηνόβιεφ, κάμενεφ, ένα χρόνο πριν τα δεκάχρονα της οκτωβριανής επανάστασης και την πορεία της αντιπολίτευσης πίσω από την επίσημη παρέλαση που σηματοδότησε την οριστική ρήξη με τους τροτσκιστές και την έναρξη λήψης διοικητικών μέτρων εναντίον τους.

Τι συμπεράσματα βγάζει κανείς αν το διαβάσει; Πολλά κι ενδιαφέροντα.
Καταρχήν, υπάρχει η περίπτωση να σταθεί στο στιλ δουλειάς του συντρόφου με το μουστάκι, όπως αυτό αποτυπώνεται στο γραπτό του. Όπως πχ στο παρακάτω απόσπασμα, όπου ο στάλιν ακούγεται σαν πρόδρομος καταστασιακός απ’ το μάη του 68’.

Πώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς σήμερα την κατάσταση του συνασπισμού της αντιπολίτευσης; Την κατάσταση αυτή θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει σαν κατάσταση βαθμιαίας διάλυσης του συνασπισμού, σαν κατάσταση βαθμιαίας απόσπασης από το συνασπισμό των στοιχείων που τον συνθέτουν, σαν κατάσταση αποσύνθεσης του συνασπισμού. Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τη σημερινή κατάσταση του συνασπισμού της αντιπολίτευσης.
Αντωνυμίες γενικώς δεν παίζουν, μόνο άρθρα (και καταστατικό). Λέμε τα πάντα με το όνομά τους.

Ένα κλασικό κι επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι αυτό των λεγόμενων αντι-ρητορικών ερωτήσεων, όπου η απάντηση είναι αυτονόητα αρνητική. Μπορούμε άραγε σύντροφοι να πούμε ότι… (αγωνία στους συντρόφους, κρυφή ελπίδα στους αντιφρονούντες). Όχι, δε μπορούμε να το πούμε αυτό. Κι είναι φορές που δεν το επεξηγεί παρακάτω κι αυτή η άρνηση είναι το βασικό επιχείρημα. Ας παίξει το σχετικό απόσπασμα.

Ήταν άραγε σωστό αυτό που αναφέρεται εδώ, σε αυτή την περικοπή (sic), στις συνθήκες του προμονοπωλιακού καπιταλισμού, ήταν σωστό αυτό για κείνη την περίοδο που το ‘γραψε ο ένγκελς; Ναι, ήταν σωστό. Είναι άραγε σωστή αυτή η θέση σήμερα, στις νέες συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού και της προλεταριακής επανάστασης; Όχι, δεν είναι σωστή πια. Καθαρά και ξάστερα.

Ή ακόμα μπορεί να σταθεί στα ενδιάμεσα σχόλια του πρακτικογράφου που συμπληρώνει παρενθετικά σε ρόλο αφηγητή: (γέλια, φωνές, χάχανα, αποθέωση).
Παράδειγμα: δεν αμφιβάλλω ότι η συνδιάσκεψη θα εκπληρώσει με τιμή αυτό της το έργο. (θυελλώδη, παρατεταμένα χειροκροτήματα: Όλοι οι αντιπρόσωποι σηκώνονται όρθιοι. Επευφημίες).

Όλα αυτά έχουν ενσωματωμένη μια βαθιά αίσθηση σοσιαλιστικού σουρεαλισμού, της προλεταριακής εκδοχής του καλτ, που καθιστούν –προσωπική άποψη- ακόμα πιο λατρεμένα κι ευχάριστα αυτά τα αναγνώσματα.

Όποιος μείνει σε αυτό το επίπεδο ανάγνωσης όμως, χάνει την ουσία. Ο μη επιδερμικός αναγνώστης θα δει πίσω από τις γραμμές ότι ο στάλιν, μακριά από την καρικατούρα του άξεστου ασιάτη με το μέτριο, θεωρητικό επίπεδο που παρουσιάζει ο τρότσκι στη βιογραφία του μεγάλου του αντιπάλου, κατανοεί πολύ καλά τη συγκυρία, την προσεγγίζει με οξυδέρκεια και αναλυτική ικανότητα που βασίζεται στο μαρξισμό –όχι λιγότερο από ό,τι οι αναλύσεις των επικριτών του.

Παράλληλα μπαίνουν μια σειρά σοβαρά ζητήματα. Το βασικό σημείο τριβής με την αντιπολίτευση είναι η θεωρία για το σοσιαλισμό σε μία χώρα, σε αντιπαράθεση με τη διαρκή επανάσταση του τρότσκι που στα 1915 έλεγε ότι αρχίζουμε τον αγώνα πάνω σε εθνική βάση, έχοντας την απόλυτη πεποίθηση ότι ο αγώνας μας θα δώσει ώθηση στον αγώνα των άλλων χωρών. Αν όμως αυτό δεν γίνει είναι μάταιο να πιστεύουμε –το αποδείχνουν η ιστορική πείρα κι η θεωρητική σκέψη- ότι λχ μια επαναστατική ρωσία θα μπορούσε να αντέξει μπροστά σε μια συντηρητική ευρώπη.

Ο στάλιν χρησιμοποιεί λεπτή ειρωνεία εναντίον αυτής της θέσης. Μπορείς να ξεκινήσεις γνωρίζοντας ότι δε θα φτάσεις ποτέ, να ξεκινήσεις να χτίζεις χωρίς να τελειώσεις το χτίσιμο.
Χρησιμοποιεί εύστοχα παλιότερα κείμενα των μελών της τριανδρίας για να δείξει την ασυνέπειά τους και να τους καταστήσει αναξιόπιστους καιροσκόπους, στερημένους από κάθε κύρος. Ο ζηνόβιεφ χαρακτήριζε τον τροτσκισμό μικροαστική παρέκκλιση κι ο τρότσκι μιλούσε για τα αντεπαναστατικά γνωρίσματα του μπολσεβικισμού που –σε αντίθεση με τους μενσεβίκους- εγκυμονούσαν τεράστιο κίνδυνο μόνο σε περίπτωση επαναστατικής νίκης (αλλά αυτό δε συνέβη γιατί εγκατέλειψαν το σύνθημα της δημοκρατικής δικτατορίας και χάρη στο λένιν επανεξοπλίστηκαν ιδεολογικά την άνοιξη του 17).
Κουβαλώντας ο τελευταίος κι ένα μισο-μενσεβίκικο παρελθόν, δεν υποστήριξε καν με θέρμη σε αυτή τη φάση τη θεωρία του για τη διαρκή επανάσταση (την ξανάπιασε και την υπεράσπισε εκ των υστέρων, όταν βρισκόταν ήδη στην εξορία).

Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι σε βάθος χρόνου κι ο ίδιος ο στάλιν έχει τέτοιες μεταστροφές. Αρχικά πχ συμμαχεί με το μπουχάριν (που είχε πει το περίφημο κουλάκοι πλουτίστε) στα πλαίσια μιας μετριοπαθούς συνέχειας της νεπ και μιλάει για τη συνδυασμένη ανάπτυξη βιομηχανίας κι αγροτικής οικονομίας. Παράλληλα κατηγορεί τους αντίπαλούς του ότι βλέπουν την αγροτιά ως εχθρό και την ύπαιθρο ως αποικία (η θεωρία του πρεομπραζένσκι για την πρωταρχική σοσιαλιστική συσσώρευση σε βάρος των προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας). Ωστόσο, μέχρι το τέλος της δεκαετίας αρχίζει η στροφή στην κολεκτιβοποίηση, που δε φαίνεται να διαφέρει πολύ από όσα έλεγε η αντιπολίτευση.

Η διαφορά μπορεί να υπάρχει στα μέσα. Η αντιπολίτευση διαφώνησε με τα μέσα και τους ρυθμούς της κολεκτιβοποίησης, αν και υποστήριζε ως θέση τη δικτατορία του προλεταριάτου πάνω στην αγροτιά.
Μπορεί όμως (η διαφορά) να αφορά και την χρονική συγκυρία. Ίσως ήταν νωρίς να ανοίξει το 26’ αυτό το μέτωπο, ενώ οι συνθήκες το 29’ –εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης- να το ευνοούσαν ή και να το επέβαλαν.

Μία πολύ λεπτή γραμμή χωρίζει την τακτική ευελιξία από τον πολιτικό καιροσκοπισμό –συνήθως στην κομμουνιστική διάλεκτο, το λέμε κάπως αλλιώς. Και τη γραμμή αυτή κατά κανόνα την ορίζουν οι νικητές. Αλλά μετά τις ανατροπές οι τροτσκιστές νιώθουν εκ των υστέρων ηθικοί νικητές. Κι ούτως ή άλλως πάντα έβρισκαν ευήκοο κοινό για τις ιστορίες τους στη δύση.

Άλλο παράδειγμα. Ο στάλιν διαχωρίζει εισηγητικά τη νίκη του σοσιαλισμού σε μια χώρα με την τελική νίκη. Μα αυτό είναι σύγχυση σύντροφοι. Μήπως το κόμμα είπε καμιά φορά ότι η πλέρια νίκη του σοσιαλισμού στην χώρα μας είναι δυνατή για το προλεταριάτο μιας μόνης χώρας;
Δέκα χρόνια μετά, με την ψήφιση του νέου συντάγματος, η σοβιετική ηγεσία υποστήριζε ότι έχουν κατανικηθεί πλήρως τα υπολείμματα των καταπιεστών, έχουν τεθεί οι βάσεις του σοσιαλισμού (ως εδώ καλά) και δεν υπάρχει περίπτωση παλινόρθωσης.

Αλλά το βασικό θέμα της ανάρτησης είναι άλλο και μπορεί να συμπυκνωθεί στον ιντριγκαδόρικο τίτλο, όταν ο στάλιν συνάντησε τον κώστα κάππο και την κοα ανασύνταξη.
Ποιο είναι το κοινό στοιχείο που τους ενώνει; Η άποψη ότι η δικτατορία του προλεταριάτου δεν ταυτίζεται με το σοσιαλισμό, αλλά είναι πέρασμα στο σοσιαλισμό, η μεταβατική πολιτική μορφή που οδηγεί σε αυτόν.

Είναι γνωστό ότι πάνω σε αυτό το θέμα ο μαρξ εξέφρασε την ιδέα ότι η δικτατορία του προλεταριάτου (…) αποτελεί αναγκαίο στάδιο εξέλιξης προς το σοσιαλισμό. Αυτό αποτυπώνεται και στις θέσεις του μπολσεβίκικου κόμματος. Το κόμμα ξεκινάει από την άποψη ότι η επανάστασή μας είναι επανάσταση σοσιαλιστική, (…) βάση για την ανάπτυξη του παγκόσμιου κινήματος (…) και εγκαινιάζει τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό στην εσσδ (δικτατορία του προλεταριάτου).

Αναφέρεται επίσης εισηγητικά, η θέση των κλασικών για τη δυνατότητα ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό, με μορφή συμφωνίας ανάμεσα στο προλεταριάτο και την κεφαλαιοκρατία (!), σε χώρες με αδύναμο μιλιταρισμό και υπαλληλοκρατία, όπως οι ηπα κι η αγγλία. Θέση που μπορεί να ήταν σωστή τον 19ο αιώνα, λέει ο στάλιν, αλλά αποκλείεται ως δυνατότητα στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Παρόλα αυτά, όπως έχουμε δει σε παλιότερο κείμενο (για το ημερολόγιο του ντιμιτρόφ) ο στάλιν μεταπολεμικά θεωρεί τη δικτατορία του προλεταριάτου ειδικό τρόπο περάσματος των σοβιετικών στο σοσιαλισμό και προκρίνει τη μορφή της λαϊκής δημοκρατίας ως πιο κατάλληλη μορφή περάσματος για τις χώρες που αποσπάστηκαν από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα μετά το βήτα παγκόσμιο πόλεμο.

Ανοίγω πολλά μαζί, χωρίς να τα αναλύω, για να δείξω ότι μια κριτική προσέγγιση, ή μια κριτική υπεράσπιση του συντρόφου με το μουστάκι, πρέπει να προχωρά πέρα απ’ την –απαραίτητη- πολεμική στην πτωματολογία και τον χυδαίο αντικομουνισμό και να καταπιαστεί και με τέτοια ζητήματα.
Αυτό είναι ένα βασικό ζητούμενο για το δεύτερο μέρος των θέσεων του κόμματος που θα εστιάσουν στο πολιτικό κομμάτι. Αν και το επόμενο διάστημα, ό,τι χρόνος περισσεύει από την καθημερινή δράση για θεωρητική δουλειά, θα πηγαίνει κυρίως στο δεύτερο τόμο του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος.

Αντί επιλόγου ένα ακόμα σημείο. Ο ζηνόβιεφ φέρνει ως επιχείρημα ένα απόσπασμα του ένγκελς από τις αρχές του κομμουνισμού που αναφέρεται σε ένα πρόγραμμα που θα πραγματοποιήσει η παγκόσμια επανάσταση. Ο στάλιν απαντάει ότι η εσσδ το έχει πραγματοποιήσει κατά τα εννέα δέκατα κι ότι στην εποχή τους οι κλασικοί δε μπορούσαν να συλλάβουν την έννοια του αδύναμου κρίκου γιατί ο καπιταλισμός βρισκόταν στο προμονοπωλιακό στάδιο κι η ανισομετρία δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένη όσο στον ιμπεριαλισμό (επιχείρημα που ο τρότσκι επιχειρεί να αποκρούσει σε μεταγενέστερα έργα του).

Τι γράφει όμως ο ένγκελς στις αρχές του κομμουνισμού;
Μεταξύ άλλων μπορούμε να δούμε και τα εξής: βαθμιαία κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, δημοκρατικό καθεστώς με την άμεση ή έμμεση πολιτική κυριαρχία του προλεταριάτου, προοδευτική φορολογία, βαθμιαίες απαλλοτριώσεις, δήμευση περιουσίας πολιτικών φυγάδων. Συγκεντροποίηση του πιστωτικού συστήματος και της χρηματαγοράς στα χέρια του κράτους μέσω της εθνικής τράπεζας με κρατικά κεφάλαια. Εθνικοποίηση της γης και των βασικών κλάδων της βιομηχανίας.

Αυτά είναι μερικά σημεία από το πρόγραμμα που καλείται να πραγματοποιήσει η παγκόσμια επανάσταση.
Δυστυχώς δεν υπήρχαν τότε ευρώ και δημόσιο χρέος για να δούμε τι θέση θα έπαιρνε ο ένγκελς. Ακόμα κι έτσι όμως ο έμπειρος αναγνώστης θα πρόσεξε τις σατανικές ομοιότητες με μερικές προτάσεις των αριστερών οικονομολόγων.
Ο ένγκελς μιλάει βέβαια για μια νικηφόρο επανάσταση όπου το προλεταριάτο έχει πάρει την εξουσία στα χέρια του. Ας μην αφήσουμε όμως μια τόσο μικρή λεπτομέρεια να μας χαλάσει έναν τόσο όμορφο παραλληλισμό.

Σε κάποιο σημείο ο στάλιν λέει: βέβαια αν ζούσε ο ένγκελς, δε θα γατζωνόταν από την παλιά διατύπωση, αλλά αντίθετα, θα χαιρέτιζε ολόψυχα την επανάστασή μας λέγοντας: στο διάβολο όλες οι παλιές διατυπώσεις, ζήτω η νικηφόρα επανάσταση της εσσδ! (Χειροκροτήματα).

Ας βροντοφωνάξουμε κι εμείς λοιπόν: στο διάβολο όλες οι παλιές θεωρίες και τα προγράμματα. Ζήτω οι αριστεροί οικονομολόγοι και το νέο εαμ! (Χειροκροτήματα, παύση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, κρατικοποίηση τραπεζών, σοσιαλισμός/κομμουνισμός, αποθέωση, ανδριάντας στον καζάκη).

52 σχόλια:

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Με εντυπωσιάζουν οι μεταστροφές σου Παππά, Στάλιν, παπα-Στάλιν, κτλ από ανάρτηση σε ανάρτηση.

Υ.Γ. Επειδή ακόμη με ψάχνεις στο εμεσεν σε βρήκα στο σκάηπ, τώρα το ζητούμενο είναι να βρεις που άφησες εσύ το σκάηπ.

Υ.Γ.2 Από ποια έκδοση είναι τα χωρία από το πόνημα του Τζούγκι; Ο σωστός ο ερευνητής τα λέει αυτά για να ξέρουν οι μάζες να τα αναζητήσουν για να γουστάρουν έχοντας τα ντοκουμέντα ανα χείρας

zhukov είπε...

Απολίθωμα που μπορώ να βρώ την εργασία του πρεομπραζένσκι?

Προτιμάω σε βιβλίο αλλά και σε λίνκ καλά είναι.

RedBoy είπε...

Το κομμα βοηθα το προλεταριατο, προοθωντας τα συμφεροντα της ταξης, ετσι ωστε η ταξη να μην στρεφεται σε αστικες λυσεις διαχειρισης οι οποιες συναδουν με το καπιταλισμο αλλων χωρων. Η Ρωσικη ομοσπονδια οφειλει να μετριασει τη σχεση της με το κομμα και το κομμα να ριχτει στη μαχη για το κομμα νεου τυπου, τυπου Βιετναμ και Κουβας αν θελει να εξωμοιωσει τις θεσεις της με εκεινες του αρχηγου.

Αναυδος είπε...

Πολλά θέματα σ’ένα ποστ…
1. Η λαική δημοκρατία είναι μια απόδειξη της προσαρμογής του μαρξισμού λενινισμού στις νέες συνθήκες. Η ύπαρξη του κόκκινου στρατού, η αποτροπή ενός εκτεταμένου εμφυλίου, η αποτροπή μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης η οικονομική βοήθεια από την ΕΣΣΔ αλλά και η ιδεολογική βοήθεια και η μεταφορά πείρας από το ΚΚΣΕ στα αδελφά κόμματα δημιουργησε νέες αντικειμενικές συνθήκες συνεπώς και νέους δρόμους.
2. Στις χώρες αυτές η άρχουσα τάξη διασπάστηκε οι γαιοκτήμονες και το μεγάλο κεφάλαιο συμμάχησε με τους ναζί ενώ η μικρή και μεσαία αστική τάξη εντάχθηκε στον αντιφασιστικό συνασπισμό. Συνεπώς στο αρχικό στάδιο υπήρχαν 3 μορφες ιδιοκτησίας (κρατική, συνεταιριστική, καπιταλιστική) δηλ. μία περίπου ΝΕΠ.

Ανώνυμος είπε...

Επιτελους ενα post τοσο συμπυκνωμενο σε διαφορετικα μετωπα που δεν σου επιβαλλει ευθυς εξαρχης να πεις ποιο ειναι το σωστο γενικα αλλα να ερευνησεις.Ευγε!Πιστευω οτι το Blog σου ειναι η ισορροπια του τρομου με τοσο ετεροκλητες αναρτησεις.

Ανώνυμος είπε...

δυστυχισμένε κνίτη γειά σου..pa

Βουρνούκιος είπε...

Το εντυπωσιακό είναι πως ο Στάλιν έκανε αυτά που κατηγορούσε τους αντιπάλους του. Προσωρινές -καιροσκοπικές εν πολλοίς- συμμαχίες.

Σαφώς και δεν ήταν αξεστος. Δεν είχε την μαρξιστική καλλιεργεια του Τρότσκι και άλλων, όμως δεν ήταν και ασχετος.

ωστόσο, το καθοριστικό -κατ εμέ- ΠΟΛΙΤΙΚΟ χαρακτηριστικό χαθηκε νωρίς: Δλδ για ΠΟΙΩΝ τα συμφέροντα λειτουργούσε ο τρόπος παραγωγής σε αυτές τις χώρες.

Ανώνυμος είπε...

Αν χρειαζοταν να γινει ενας ιστορικος παραλληρισμος για τον Σταλιν τοτε θα τον παραλληριζα λιγο-πολυ με τον Ροβεσπιερο,αν και αδικειται καπως ο τελευταιος απο κατι τετοιο γιατι δεν εζησε αρκετα.Και τι θελω να πω με αυτο?Υπαρχει τρελη εμμονη και στους 2 να ξεσκεπασουνε ανυπαρκτες και υπαρκτες συνωμοσιες,να συκοφαντησουν εσσωκομματικους και εξωκομματικους εχθρους μεχρι αηδιας βαση αντιληψης που λεει οτι εαν ο αντιπαλος μου εχει αυτη την αποψη την οποια την δεδομενη στιγμη ΘΕΩΡΩ ακαιρη και επικινδυνη πρεπει να χρησιμοποιησω τα χειροτερα μεσα ωστε να μην γινει θυμα τυχωδιωκτισμων η κοινωνια.Προκειται για την ακριβως αντιθετη πρακτικη και λογικη απο αυτη του Λενιν.Ο Τροτσκυ εξεργεθηκε εναντια και σε αυτο.Εξεργεθηκε εναντια στην πιο εκφυλισμενη και χυδαια εκδοχη γιαγκωμπινισμου που τρεφει παρασιτα,πειθαρχια και γραφειοκρατια.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ιστορικές εκδόσεις, 1976. Οι μεταστροφές μου είναι ζιγκ ζαγκ στα πλαίσια του ιστορικού υλισμού. Δηλ μια λεπτή ισορροπία τρόμου. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ πολύ πετυχημένο, αν και έχει έναν μακάβριο τόνο, σαν ψυχρός πόλεμος.

Βιβλίο του πρεομπραζένσκι στα ελληνικά ξέρω το πέρασμα στο σοσιαλισμό που εξ όσων γνωρίζω δεν είναι πολύ σχετικό με το θέμα της πρωταρχικής συσσώρευσης (http://www.scribd.com/doc/14348254/-). Από το διαδίκτυο το πιο σχετικό που ξέρω είναι αυτό: http://www.politikokafeneio.com/oplostasio/politiki143.htm
Το έχω στα υπόψιν για διάβασμα.

Άναυδε συμφωνώ με όσα λες, αν και κάτι τέτοια είχε κατά νου ο ραφαηλίδης όταν έλεγε ότι ο στάλιν είναι ο μεγαλύτερος αναθεωρητής (και δεν το έλεγε για κακό).

Αν βγάλουμε το στάλιν ροβεσπιέρο αναρωτιέμαι τι θα βρίσκαμε για τον τρότσκι. Ένας από τους λόγους που ο ζηνόβιεφ κι ο κάμενεφ αρχικά συνασπίστηκαν εναντίον του ήταν ότι φοβόντουσαν το βοναπαρτισμό του (ή τις ηγετικές του ικανότητες αν το δεις από την άλλη πλευρά).

Felix Edmundovich Dzerzinski είπε...

Πάντως όποιος έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με τον Λένιν ξέρει ότι ένιωθε περήφανος όταν οι αντίπαλοί του τον κατηγορούσαν για γιακωβινισμό.

Αναυδος είπε...

1. Για τον Πρεομπαζένσκι
http://www.marxists.org/archive/preobrazhensky/1921/fromnep/index.html

2. Δυστυχως ο Στάλιν δεν φανταζόταν συνομωσίες. Ο ίδιος ο ανώνυμος μιλάει πιο κάτω για τον Τρ. Που εξεγέρθηκε. Και αυτή ειναι η αλήθεια στην οποία κάποιος μπορεί να καταλήξει επαγωγικά χωρία καμία προσφυγη σε πηγες και ντοκουμέντα (που και αυτά υπάρχουν).
Αν ο Στάλιν ήταν το τέρας που οι τροτσκιστές και μπουχαρινικοί περιγράφουν πιο θα ήταν συνεπώς το καθήκον τους παρά να τον ανατρέψουν ?.
Τα μέσα θα ήταν τα μόνα που θα μπορούσε να χρησιμοποίησειμια αντιπολίτευση στην παρανομία δηλαδή, τρομοκρατία, σαμποταζ και συμμαχίες με τον εχθρό του εχθρού μου (οποιος και αν ήταν αυτός.
Εχασαν και μαζί με την πολιτική ήττα έχασαν και τα κεφάλια τους (ότι δηλ. εκαναν και αυτοί σε παρόμοιες περιπτώσεις (π.χ. ο Τρότσκυ στην Κροστάνδη, ο Τσουχατσέφσκι στο Ταμπον κλπ)

βουρνούκιος είπε...

Το σημαντικό είναι πως οι φραξιονιστικές/πολιτικές διαμάχες εντός του μπολσεβίκικου κόμματος (σταλινικοί, αριστερή αντιπολίτευση (κ μετά ενιαία αντιπολίτευση κλπ), διεξάγονταν στο φόντο της ήττας της εργατικής εξουσίας από την ανερχόμενη κομματική/κρατική γραφειοκρατία.

Η πολιτική, αντεπιδρούσε στον ήδη υβριδιακό τρόπο παραγωγής της ΕΣΣΔ, σε βάρος των αδύναμων κομμουνιστικών τάσεων και σε αντικειμενική ενίσχυση των αστικών στοιχείων της παραγωγής (μονοπρόσωπη κομματική διεύθυνση, καταπνιξη της εργατικής δημοκρατίας, πριμ, ανοιγμα ψαλίδας μισθών κλπ).

Η σχέση άλλωστε μεταύ βάσης κα ιεποικοδομήματος σε όλους τους τροπους παραγωγής είναι σχέση αμφίδρομη και όχι μονοσήμαντη. Η βάση καθορίζει το εποικοδόμημα, αλλά και το εποικοδόμημα με τη σειρά του αντεπιδρά στην βάση (οικονομία) και την αναδιαμορφώνει.

βουρνούκιος είπε...

Ετσι και στον υβριδιακό τρόπο παραγωγής της ΕΣΣΔ, ενώ η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ανετρεψε την καπιταλιστική βάση με επανάσταση (Οκτώβρης '17), λόγω κυρίως των αντικειμενικών συνθηκών (ιμπεριαλιστική περικύκλωση, πόλεμος, καταστροφές κλπ) επετρεψαν στις κλονισμένες αστικές σχέσειις στην παραγωγή να διατηρηθούν καινα ενισχυθούν. Συμβαλλοντας έστι, στην γέννηση της νέας κομματικής/κρατικής άρχουσας τάξης, η οποία με τη σειρά της και μέσω της πολιτικής της ηγεμονίας, χτύπησε τα αδύναμα κομμουνιστικα στοιχεία προς όφελος των αστικών.

Το αποτέλεσμα γνωστό. Μέσα από μια μακρόσυρτη χρονική διαδικασία διαπάλης και αντεπαναστατικών καμπών, η οποία ξεκίνησε από τα τέλη του '20, οι αντιφάσεις αυτού του υβριδιακού τρόπου παραγωγής έγιναν ανταγωνιστικές, δεν επιλύθηκαν προς όφελος των κομμουνιστικών τάσεων αλλά προς όφελος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

RedBoy είπε...

Βουρνουκιε,
το κόμμα πρέπει να μπει μπροστά...Το λέει και το ΝΑΡ αυτό και το ΣΕΚ (όχι μόνο το ΚΚΕ). Σ'αυτη τη φάση βρισκόμαστε σήμερα. Το κόμμα πρέπει να πάρει εξουσία και να προωθήσει τα συμφέροντα της τάξης. Να καταργηθούν άμεσα οι καπιταλιστικές ΣΧΕΣΕΙΣ παραγωγής οι οποίες είχαν καταργηθεί στη ΕΣΣΔ. Και σ' αυτή την περίπτωση τα πράγματα δεν θα είναι παράδεισος για την εργασία όπως και τότε. Αυτό έχει να κάνει όμως περισσότερο με τον παγκόσμιο καπιταλισμό και λιγότερο με το τύπο κοινωνίας που θα φτιάξουμε στην Ελλάδα. Η πολίτικη του κόμματος πρέπει σταθερά και διαχρονικά να είναι προώθηση των συμφερόντων του κινήματος. Γιάυτο το σκοπο θα παλέψουμε όλοι μαζι.

βουρνουκιος είπε...

rent boy: Την κυβερνητική εξουσία, θα την πάρει ή ένα κόμμα, ή ένα μετωπο κοινωνικών και ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ δυνάμεων. Σε αυτό οκ.

Στα εργοστάσια όμως την εξουσία παλευουμε να την έχουν οι εργάτες με τα εργατικά τους συμβούλια. Τα οποια θα συμφωνούν απο κοινού τα πλάνα του αναγκαίου κεντρικού σχεδιασμού. Οχι το αντίθετο.

Στις γειτονιές τηνεξουσία θα την έχουν οι λαϊκές συνελέυσεις.

Οι δύο αυτοι θεσμοί θα είναι και οι πυλώνες του καθεστώτος της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας στη χώρα μας. Τα κόμματα θα δρουν ανοιχτά μέσα στα εργατικά συμβούλια και τις λαϊκές συνελευσεις, στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος. Η ελευθερία λόγου και έκφρασης παλεύουμε για να είναι κατοχυρωμένη.

Ο μονοκομματισμός, η μονοπρόσωπη διεύθυνση και η καταπνιξη της εργατικής δημοκρατίας είναι το πολιτικό φυτώριο της γραφειοκρατίας παντα! το οποίο ως πολιτική έκφραση συμφερόντων, ΑΝΤΕΠΙΔΡΑ στη βάση (οικονομία) και την ανακαθορίζει προς όφελος παραπέρα, της ηγεμονευουσας γραφειοκρατίας.

RedBoy είπε...

Το κράτος μας θα καταργήσει το αστικό δίκαιο στις σχέσεις παράγωγής και θα ακολουθησει στρατηγική προώθησης των αποφάσεων που εκπορρεουν απο τα εργατικά συμβούλια. Κατα τη γνώμη μου επιβάλλεται η θεσμοθέτηση της ελευθέριας του λόγου.
Αλλα όλη η ομορφιά είναι και το να δούμε το περιεχόμενο και τη μορφή της ελεύθερης έκφρασης αφού έχουμε κατακτήσει το βασικό, δηλ. την κατάργηση των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Στο ενδιαμεσω τα αιτήματα μας πρέπει να είναι συγγεκριμενα και να μην αποκλίνουν απ'τον κομμουνισμό. Έτσι θα ξέρουμε μέσα απ'τον αγώνα και την πάλη οτι “λαος” είναι ώριμος γι'αυτο που θα φτιάξουμε.

Αναυδος είπε...

@Βουρνουκιος
Σκέφτεσαι όπως και το ΝΑΡ με βάση ένα προκαθορισμένο μοντέλο (στερεοτυπο) εν πολλοίς δανεισμένο απο τον Τρότσκυ (οι κακές παρέες με ΣΕΚ, οκδε κλπ) και προσπαθεις να χωρέσεις σε αυτά την ιστορική πραγματικότητα. Η ΕΣΣΔ ήταν καπιταλιστική κλπ κλπ κλπ.
Τα γεγονότα όμως είναι αδίασειστα. 1. Η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ήταν κοινωνική (με εξαίρεση την συνεταιριστική).
2. Το υπερπροιον πήγαινε στην
- αναπαραγωγη της εργατικής τάξης (παιδεία, υγεία, αθλητισμός, πολιτισμός)
- συσώρευση (επενδύσεις κλπ)
- αναπαραγωγή του σοσιαλιστικού κρατους (άμυνα, ασφάλεια κλπ)
3. Οι αρμοδιότητες της διεύθυνσης του κράτους σε πολύ μεγάλο βαθμό διαχέονταν στην κοινωνία (σοβιετ, λαικοι δικαστές κλπ) αλλά επίσης μεγάλο μέρος των κρατικών λειτουργών είχαν εργατική ή αγροτική καταγωγή.

Αλλά πέρα από σχοινοτενείς αναλύσεις η μεγαλύτερη απόδειξη για το ότι η ΕΣΣΔ ήταν σοσιαλιστική ήταν ακριβώς η ανατροπή του καθεστώτος αυτού. Η παλινόρθωση του καπιταλσιμού ήταν δύνατη με την ύπαρξη του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ, όλως των θεσμών και νόμων της. Επρπεπε να σαρωθούν όπως και έγινε το 1990-91.
Δες π.χ. την Κινα για να καταλάβεις

TRASH είπε...

Μια απορία Βερνούκιε, γράφεις:
"...Στα εργοστάσια όμως την εξουσία παλευουμε να την έχουν οι εργάτες με τα εργατικά τους συμβούλια. Τα οποια θα συμφωνούν απο κοινού τα πλάνα του αναγκαίου κεντρικού σχεδιασμού. ..."
Δηλαδή πόσες χιλιάδες εργάτες θα συνεδριάζουν, επί πόσα χρόνια και σε πόσο μεγάλο γήπεδο, για να εκπονηθεί ένα και μόνο πλάνο;
Γιατί εάν πάμε στην λογική της αντιπροσώπευσης, ποιό είναι το πρόβλημα με την κεντρική διεύθηνση από το κόμμα που είναι και ο συλλογικός εκπρόσωπος της συνειδητής εργατικής τάξης;

RedBoy είπε...

To πρόβλημα δεν είναι θεωρητικό. Οι σύντροφοί μας στο Βιετνάμ φτύνουν αίμα για να περάσουν τα αιτήματα τους. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει απόσταση ανάμεσα στα άμεσα αιτήματα της τάξης και στην κομματική γραφειοκρατία. Tο κόμμα τους δικαιώνει τις περισσότερες φορές, αλλα η επιτυχια εξαρταται απο την σχετικη αυτονομια της ταξης και την δυνατοτητα της να αυτοκαθοριζεται στο μετρο που δεν λυνονται προβληματα.

Y είπε...

H απάντηση στο ερώτημα που βάζεις σ. Μπρέζνιεφ βρίσκεται στις ίδιες τις παραθέσεις σου:
'δημοκρατικό καθεστώς με την άμεση δημοκρατικό καθεστώς με την άμεση ή έμμεση πολιτική κυριαρχία του προλεταριάτου, [....] Συγκεντροποίηση του πιστωτικού συστήματος και της χρηματαγοράς στα χέρια του κράτους μέσω της εθνικής τράπεζας με κρατικά κεφάλαια.

Χαιρετίζω με ενθουσιασμό την τελευταία τοποθέτηση του Βουρνούκιου.

Ενθουσιασμένος επίσης είμαι από το τελευταίο σχόλιο του RedBoy για Βιετνάμ και αιτούμαι περισσότερων πληροφοριών.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ποιο είναι το ερώτημα που βάζω δηλ;

Εμένα πάντως μου άρεσε το ερώτημα του trash..

Ανώνυμος είπε...

Όντως, "ωραίο" το ερώτημα του Trash...

Μου θυμίζει τα αντεπιχειρήματα των δεξιών όταν πας να τους μιλήσεις για την άλλη κοινωνία.
Γιατί βέβαια οι δεξιοί έχουν στο μυαλό τους τη συγκεντρωτική δομή του αστικού κράτους και καλά κάνουν. Ο Trash όμως?
Δεν μπορεί άραγε να σκεφτεί την αποκέντρωση? Και χωροταξική και πολιτική?
Δεν μπορεί να σκεφτεί πως το "πλανο" θα βγαίνει από την "πανελλαδική συνέλευση των αντιπροσώπων των εργατικών συμβουλίων"-κοινοβούλιο,αλλά όχι αστικόοδημοκρατικό-και στην υλοποίησή του θα συναντιέται και θα τροποποιείται σύμφωνα με τις ανάγκες τις κάθε περιοχής?

Ωραίο αστείο αυτό με τη "συνειδητή" εργατική τάξη που συσπειρώνεται στο κόμμα. Ας γίνει μια έρευνα να δούμε τί δουλειά κάνουν τα στελέχη των κομμάτων της αριστεράς. Επίσης τη δουλειά ακριβώς κάνανε τα στελέχη του ΚΚΣΕ. Ποιά ήταν η εργασία τους ρε παιδί μου. (όχι η προηγούμενη -αυτή τον καιρό της "διευθυντικής υπηρεσίας" τους)

Να σας πω εγώ: την ίδια δουλειά που κάνει ο γιωργάκης, ο παπακωνσταντίνου και ο παναγιωτόπουλος:επαγγελματίες πολιτικοί-διαχειριστές του κράτους.
Καμμία σχέση με παραγωγική εργασία και βέβαια καμμία σχέση με συνειδητή(!) εργατική τάξη.
Οπότε αφήστε τις μπαρούφες.
Όταν αυτοί που ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ αναλάβουν την διαχείριση των πλάνων, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για τον κομμουνισμό. Και τότε θα υπάρχει σοσιαλισμός.


κομμαντο δεκεμβριανής εντροπίας

RedBoy είπε...

Οποιαδηποτε αλλη παρεμβαση δεν εχει να προσφερει τιποτα παραπανω στην συζητηση. Ειπαμε οτι το κομμα πρεπει να προωθησει τα συμφεροντα της ταξης. Ο βουρνουκιος εθεσε μια ωραια προβληματικη, του απηντησα. Επενεβη ο τρασ κανοντας μια ερωτηση που ομως φαινοταν οτι γνωριζε ηδη την απαντηση.

Ακομα και την Σ.Ε. υπηρχαν δημοκρατικα ανοιγματα οπως ειπε ο αναυδος. Αλλα ας υποθεσοουμε οτι ο τρασ εχει δικιο. Οτι το κομμα πρεπει να εχει την απολυτη κυριαρχια σε ολα τα επιπεδα. Αν ο τρασ δεν εχει φαντστει κατι τετοιο στο κεφαλι του, θα πρεπει να εχει ενα εμπειρικο παραδειγμα μεσα απ'το οποιο να μπορει να πεισει και τους αλλους. Ποιο ειναι αυτο? Η Σ.Ε.? Γιατι κατερρευσε? Που ειναι το ΚΚΣΕ? Και δεν το λεω αντεπαναστικα και οπορουνιστικα, το λεω σε πραγματιστικο επιπεδο.
Αν ο τρασ εχει αυτο το μοντελο στο κεφαλι θα πρεπει να να με πεισει οτι αυτο που θα φτιαξουμε στην Ελλαδα δεν θα καταρρευσει, μαζι και το Κ.Κ.
Διαφορετικα, γιατι να μην εμπιστευθω τον Φιντελ, το Βιετναμ, εστω και την Κινα?

βουρνούκιος είπε...

Η ουσία βρίσκεται στην εξής διατύπωση: " Ο μονοκομματισμός, η μονοπρόσωπη διεύθυνση και η καταπνιξη της εργατικής δημοκρατίας είναι το πολιτικό φυτώριο της γραφειοκρατίας παντα! το οποίο ως πολιτική έκφραση συμφερόντων, ΑΝΤΕΠΙΔΡΑ στη βάση (οικονομία) και την ανακαθορίζει προς όφελος παραπέρα, της ηγεμονευουσας γραφειοκρατίας".

Στο άλλο κρίσιμο θέμα μπορούμε να συμφωνήσουμε. Ότι δλδ την κυβερνητική εξουσία θα την έχει ή ένα κομμα ή ένα μέτωπο πολιτικών και και κοινωνικων δυνάμεων (εγώ παλεύω για το δεύτερο). Και στην αναγκαιότητα του δημοκρατικού κεντρικού σχεδιασμού επίσης.

Το κρίσιμο όμως που μαζί με τις σχεσεις παραγηγής θα κρίνει εάν το βέλος της εξέλιξης πα πάει προς τον κομμουνισμό, είναι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Η πολιτική ως εκφραση/συμπύκνωση ταξικών συμφερόντων. Και εδώ δεν χωράνε μισόλογα!

Ή θα υπάρχει κατοχύρωση της ελευθερης καιδημόσιας διαπάλης ιδεών και αντιλήψεων, του πολυκομματισμού υπό σοσιαλιστικό σύνταγμα (που δν έχει καμμία σχεση με τον αστικό κοινοβουλευτισμό), της εργατικής εξουσίας στα εργοστάσια και των λαϊκών συνελευσεων στις γειτονιές, ή θα υπάρξει ξανά μονοκομματισμός, μονοπρόσωπη διεύθυνση και καταστολή των διαφορετικών απόψεων με σαφή κατάληξη ξανά την καπιταλισιτκή παλινόρθωση.

Τρίτος δρόμος (ένα καλό και τίμιο κόμμα ας πούμε το οποίο θα έχει την απόλυτη εξουσία αλλά θα φέρεται σωστά) ΔΕΝ υπάρχει!

Αλλωστε η "φωτισμένη" δεσποτεία του Πλάτωνα υπήρξε μόνο στο κεφάλι του οραματιστή της.

Αναυδος είπε...

@Red boy
Αν δεχόμαστε ότι η ιστορία είναι η πάλη των τάξεων τότε η ανατροπή του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ ήταν αποτέλεσμα της ηττας της εργατικής τάξης.
Στα πλαίσια του σοσιαλισμού πιο ορμητικά μετά το 20ο συνέδριο αλλά αποφασιστικά από το 1985 δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε μια αστική τάξη παράλληλα με τον σοσιαλιστικό τομέα. Επί πολλά χρόνια ήταν γνωστή σαν γκρίζα οικονομία, έγκλημα ή μαφία περισσότερο γιατι η ύπαρξη της ήταν παράνομη παρά γιατι οι δραστηριότητες της είχαν σχέση με το κοινό έγκλημα (που είχαν γιατί και το έγκλημα μία μορφή καπιταλσιμού είναι).
Το πως και το γιατί δημιουργήθηκε είναι μία μεγάλη ιστορία οπου σε μεγάλο βαθμό ισχυει η γαλλική ρήση ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις

RedBoy είπε...

@ αναυδος

Συμφωνώ ότι η ιστορία είναι η πάλη τάξεων. Το σχόλιο μου ποιο πάνω έχει να κάνει με τις πρακτικές επιταγές που εγείρονται για το κομμουνιστικό κίνημα εδώ κι αλλού. Δεδομένου ότι το κόμμα στηρίζει την τάξη πρέπει να δούμε που απέτυχε το κόμμα κι οδήγησε την τάξη στη “λύση” Γιέλτσιν κι ότι ακολούθησε μετά απ' αυτον το οποίο κατ'εμε είναι χειρότερο από αυτά που εφαρμοζουν Κ.Κ. σε άλλες χώρες οπού έχουν την εξουσία.

RedBoy είπε...

Οκ. Το πιασα. Εσυ λες οτι η ευθυνη πρεπει να αποδοθει στην εργατικη ταξη της ΕΣΣΔ δεδομενου οτι η ιστορια ειναι η παλη των ταξεων. Μαρξιστικα μιλωντας δεν γινεται να εισαι πιο σωστος στην διατυπωση σου.

Σε θεωρτητικο επιπεδο ναι, δηλ. αντλωντας απο τη Μαρξικη μεθοδο. Σε πρακτικο επιπεδο που βρισκομαστε σημερα?

βουρνούκιος είπε...

Η εργατική τάξη της ΕΣΣΔ σαφώς και έχει ευτθύνη!

Όχι όμως την ευθύνη που φαίνεται να της προσάπτει ο άναυδος!

Εχει ευθύνη που ανέχτηκε ένα μονοκομματικό καθεστώς, που ανέχτηκε την διοικητική καταστολή των υπόλοιπων αριστερών πολιτκών ευμάτων στο όνομα της ...δήθεν εξουσίας της...

Μιας εξουσίας που την είχε απαλλοτριώσει νωρίς-νωρίς η κομματική/κρατική άρχουσα τάξη, για να αντεπιδράσει δια μέσου της πολιτικής στον ίδιο τον πυρήνα των σχέσεων παραγωγής, αβαντάροντας τα αστικά στοιχεία σε βάρος των αδύναμων κομμουνιστικών τάσεων.

RedBoy είπε...

Βουρνουκιε,
Την βγαινεις ως νεος Πουλαντζας. Το οικονομικο καθοριζει το πολιτικο και δεν υπαρχει αλληλεπιδραση κατα τον τροπο που το θετεις.
Το προβλημα στην ΕΣΣΔ επι Σταλιν ηταν οτι εφαρμοστηκαν ολοι οι νομοι μιας πολιτικης οικονομιας που επικεντρωνεται στην παραγωγη, τυπου Ρικαρντου χωρις να σημαινει οτι ηταν καπιταλιστικη οικονομια. Αυτος ο οικονομισμος ομως ειναι προβλημα ολης της αριστερας σημερα και της Δυσης γενικοτερα. Και το κομμουνιστικο κομμα/κομματα που θα κυβερνησει/σουν στην Ελλαδα θα προβαλει ενα τετοιο ειδος (ας την πουμε) παραγοντιστικης λογικης στην κοινωνια και την εργατικη ταξη. Καθηκον της εργατικης ταξης θα ειναι να αντιδρα σε αυτη τη λογικη ειτε στην κυβερνηση ειναι το ΝΑΡ, το ΣΕΚ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ΚΚΕ, η και ολοι μαζι και να προσπερνα τις αντεπαναστατικες συνθηκες του οποιουδηποτε συνταγματος ειτε αυτο ειναι σοσιαλιστικο ειτε οχι.
Η θεση σου θυμιζει εκεινη του τρας απ’την αναποδη. Παρουσιαζεις την κατασταση ως παραδεισο. Πριν δυο μηνες εγιναν οι εκλογες και ειδες τι ψηφισε ο κοσμος. Στην λατινικη αμερικη δε βλεπεις τι προβληματα αντιμετωπιζουν (εστω) οι σοσιαλδημοκρατικες κυβερνησεις? Ξαφνικα θα καταργηθουν ολα τα οργανωμενα συμφεροντα και η εργατικη ταξη θα προβαλει το λογο της με ομαλοτητα στη νεα σοσιαλιστικη κοινωνια?
Happy New Year

βουρνουκιος είπε...

ρεντ μποϊ: Έχεις απλά, άδικο γιατί εγώ περιγράφω την διαλεκτική σχέση βάσης εποικοδομήματος και εσύ την αρνείσαι! Όπως και ο αναυδος, αλλά από την ανάποδη.

Επειτα, εγώ περιγράφω την ανάγκη για υπαρξη ενός πολιτικού συστήματος το οποιο θα παιρνει υπ' όψη του την βασική αρχή πως "ο μονοκομματισμός και η καταστολή της ελευθερης διαπάλης των ιδεών είναι πολιτικό φυτώριο της κομματικής γραφειοκρατίας και τελικά αντικομμουνισμός που σε πάει (όχι μόνος του) ξανά πίσω στον καπιταλισμό, και συ, ΔΕΝ παίρνεις θέση για αυτό, παρά μου λές "πως η εργατική τάξη πρέπει να στρεφεται και ενάντια στην κυβερνηση της εάν...". Πράγμα γενιά σωστό, όμως αυτό που λές καταντά μια απλή αυταπάτη εάν ΔΕΝ παίρνεις θέση στο ΠΩΣ.

Καλή χρονιά.

RedBoy είπε...

Βρε συ..? Δεν πηρα θεση στο θεμα της θεσμοθετησης της ελευθεριας του λογου? Οχι μονο σε γενικο/φορμαλιστικο επιπεδο, αλλα και σε επιπεδο ουσιας λεγοντας σου οτι ελευθερια ειναι να μιλας/πραττεις για τον κομμουνισμο, διοτι στην παρουσα φαση οι κατηγοριες της σχεψης μας προσδιοριζονται απο το κεφαλαιο (ανελευθερια, προσδιορισμενη). Οποτε ο κομμουνισμος μονο ως αντισταση και ελευθερια μπορει να νοηθει.

Εγω ειπα οτι ο μονοκομματισμος ειναι μια επιλογη αναμεσα σε αλλες. Και συμφωνησες. Απλα για μενα το ποιο σημαντικο δεν ειναι αν θα ενα η πολλα κομμουνιστικα κομματα στην εξουσια...αρκει να ειναι κομμουνιστικα!!!!!!

Οχι, ημουν σαφης στο θεμα των δικαιωματων το οποιο δεν θεωρω τεχνικο θεμα που εκπηγαζει μονο απο το νομο αλλα και θεμα ουσιας και διαπαλης που εγειρεται απο τις αναγκες των εργαζομενων.

RedBoy είπε...

Παντως στον Μαρξ δεν υπαρχει τετοια διαλεκτικη οπως την περιγραφεις. Υπαρχει ντερμνινισμος. Η οικονομια προσδιοριζει την πολιτικη. Ειναι βασικη αρχη αυτο που συνδεεται με την κριτικη στο κρατος κλπ...

RedBoy είπε...

Το θεμα της πραγματικης δημοκρατιας σε μια κομμουνιστικη κοινωνια αυριο ειναι ιδεαλισμος. Το κεφαλαιο μας αναγκαζει να προβαλουμε τετοιες ουτοπιες στο αυριο διοτι σημερα ειμαστε ουσιαστικα ανελευθεροι. Οι λογοι για την παραγωγη του ιδεαλισμου μπορουν να εντοπισθουν στον τροπο με τον οποιο το κεφαλαιο καταδυναστευει την παραγωγη λογου και υλικων αγαθων στα ορια του αστικου κρατους.

Η παραγωγη του χειραφετιτικου προταγματος λοιπον δεν αναφερεται στην κατοχυρωση της ελευθεριας αυριο, αλλα στην αναγκη να βγαλουμε στην επιφανεια αυτο που συνιστα ελευθερια σημερα.

Το να κατηγορουμε το ΚΚΕ για αυταρχισμο σημερα με βαση το προγραμμα του, ειναι ιδεαλιστικος αυταρχισμος, ο οποιος χτιζει πανω στον πραγματικο αυταρχισμο της δικτατοριας του κεφαλαιου.

Trolletarios είπε...

Κάνεις λάθος Ρεντ Μπόι και αυτό δεν είναι θέμα ερμηνείας αλλά απλής μελέτης. Η σχέση βάσης εποικοδομήματος είναι διαλεκτική με τη βάση να παίζει τον καθοριστικό ρόλο. Παρεπιπτόντως, καθορισμός και ντετερμινισμός έχουν την ίδια ετοιμολογική σημασία, δηλαδή θέσμιση των ορίων.

Στη Γερμανική Ιδεολογία αναφαίρεται η μαζική μετανάστευση των δουλοπάροικων στις πόλεις, ως αποτέλεσμα των συνεχών διωγμών τους από τους φεουδάρχες, σαν καταλυτικής σημασίας γεγονός για την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Οι διωγμοί ως τι λογίζονται; Οικονομικό ή πολιτικό γεγονός; Θα μπορούσε η πρωταρχική συσσώρευση του καπιταλισμού να γίνει χωρίς την εποικοδομηματική βία; Η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι μια πολιτική παρέμβαση στις παραγωγικές σχέσεις;

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι το "εποικοδόμημα" και η "βάση" είναι έννοιες, θεωρητικά εργαλεία τα οποία περιγράφουν αντικειμενικές, υπαρκτές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων. Η υποστασιοποίηση των εννοιών είναι ξένη προς τον υλισμό και μάλλον περισσότερο Εγελιανή παρά Μαρξιστική.

Trolletarios είπε...

Εννόω φυσικά ότι κάνεις λάθος για το προήγουμενο σχόλιο σου, στο τελευταίο είμαι 100% σύμφωνος.

RedBoy είπε...

@ trolletarios

Aυτο που περιγραφεις ειναι ενα ιστορικο γεγονος που το φιλτραρεις μεσα απο τις ιδιες νομολογιες που υποστηριζει κι ο βουρνουκιος.

Η αναφορα μου στο ντετερμινισμο του Μαρξ εχει να κανει περισσοτερο με παραδοχες που ο ιδιος εχει κανει στα πλαισια εκθεσης της μεθοδολογικων στοιχειων που συνθετουν το εργο του.

O Μαρξ πουθενα δεν παραδεχεται σε επιπεδο μεθοδου οτι υπαρχει τετοια διαλεκτικοτητα.

Trolletarios είπε...

Επομένως θα τραβίξουμε τα γεγονότα από τα μαλλιά για να χωρέσουν στη μέθοδο;

Η καλύτερη πηγή για την αναγνώριση της μεθόδου των κλασσικών είναι τα επιστημονικά τους έργα, όπου η μέθοδος φαίνεται εν δράση, όχι οι σκόρπιες μεθοδολογικές παραδοχές που είναι πάντα σχηματικές και συνήθως έχουν στόχο τις διάφορες ιδεοκρατικές αντιλήψης της εποχής.

Ακόμα και σε καθαρά θεωρητικά γραπτά βέβαια οι Μαρξ και Ένγκελς κριτικάρουν (σκληρά) τον μηχανιστικό, χυδαίο υλισμό.

Αλλά και να μην ήταν έτσι, τα ιστορικά γεγονότα δεν συμπίπτουν με αυτή τη θέση, πράγμα που θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να απορηφθεί ως λανθασμένη και εμπειρικά διαψευσμένη.

Άσε που αν ίσχυε, θα έπρεπε να είχαμε ήδη αρκετά ανεπτυγμένο σοσιαλισμό, κρίνοντας από το επίπεδο και τον βαθμό συγκέντρωσης των δυνάμεων παραγωγής.

RedBoy είπε...

"Επομένως θα τραβίξουμε τα γεγονότα από τα μαλλιά για να χωρέσουν στη μέθοδο;"

Mα ετσι κι αλλοιως σε μια μεθοδο πας να τα χωρεσεις προβαλλοντας διαλεκτικοτητα τετοιου τυπου.

Σημ: Και για να μην παρεξηγουμαι, δεν μιλαω αναρχικα ως αν το πολιτικο να μην εχει ρολο.

Παντως στο κυριως επιστημονικο εργο του Μαρξ (το κεφαλαιο) το πολιτικο δεν προσδιοριζει κατα καμια εννοια το οικονομικο.

RedBoy είπε...

Με απλα λογια. Για τον Μαρξ ο διαχωρισμος μεταξυ πολιτικης και η οικονομιας ειναι αστικο κατασκευασμα.

Η "οικονομια" διασπαται σε σχεσεις παραγωγης κατα τις οποιες οι η θεωρεια παρατηρει τους νομους αναπτυης τηε καφαλαιακης σχεσης η οποια παντα βρισκει τροπους να προσπερνα η να μεταχειριζεται προς ιδιον οφελως τις ρυθμιστικες παρεμβασεις του κρατους μεχρι το τελος που δεν ειναι αλλο απο την καταργηση της καταχριστικης συνθηκης του κεφαλαιου και την μεταβαση στον κομμουνισμο.

RedBoy είπε...

διορ: Η "οικονομια" διασπαται σε σχεσεις παραγωγης και καθως τις μελετα παρατηρει και τους..."

RedBoy είπε...

@βουρνουκιε?

Υπαρχουν και οι ψυχοπαθεις...Σ'αυτους μπορεις να λες οτι θες...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μονόλεπτη παρέμβαση:

Η πολιτική στο σοσιαλισμό είναι στο τιμόνι (μάο) ή πιο απλά το πρωτεύον (λένιν) αλλά στον κομμουνισμό δε θα υπάρχει (μαρξ) κι επίσης ορίζεται ως συμπυκνωμένη οικονομία (λένιν πάλι).
Κατά τα άλλα κάπου ο ένγκελς λέει ότι έχοντας ως κύριο ιδεολογικό τους αντίπαλο τον ιδεαλισμό, έδωσαν βάρος στην επενέργεια της (οικονομικής) βάσης στο (πολιτικό) εποικοδόμημα και παραμέλησαν να αναδείξουν την αντίστροφη επίδραση.
Κάπου εκεί πρέπει να αναφέρει και το περίφημο 'σε τελευταία ανάλυση' για το προβάδισμα της βάσης.

βουρνούκιος είπε...

Ρεντ μποϊ: Δεν έχεις δίκιο.

Η σχέση βάσης εποικοδομήματος είναι σχέση αλληλεπίδρασης. Και αυτό είναι μαρξιστικό!

Με το ΚΚΕ συμφωνούμε στην ανάγκη της ερηατικής εξουσίας και της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, συμφωνούμε στον προτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, συμφωνούμε για την ανάγκη υπαρξης κομμουνιστικών πρωτοποριών, μιλαμε από κοινού για σοσιαλισμό/κομμουνισμό!

Με το ΚΚΕ διαφωνούμε σε δύο ΚΟΜΒΙΚΑ θέματα:

1. Για τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Το ΚΚΕ λέει πως αυτές οι χώρες ήταν σοσιαλιστικές, το ΝΑΡ λέει -και συμφωνώ- πως σε αυτές τις χώρες επιχειρήθηκε αλλά ΔΕΝ υπήρξε ΠΟΤΕ σσοσιαλισμός. Και συνπεώς αυτό που κατερρευσε ήταν ένα ταξικό αντικομμουνιστικό καθεστώς, με ηγεμονία των αστικών σχέσεων παραγωγής σε βάρος των διαρκώς υποχωρούντων κομμουνιστικών.

2. Διαφωνουμε επίσης ΡΙΖΙΚΑ όσον αφορά το ΤΙ εννοούμε εργατική εξουσία/δημοκρατία. Το ΚΚΕ θέλει μονοκομματικο καθεστώς με τον εαυτό του να ελέγχει ΚΑΘΕ στοιχείο και αρμό της εργατικής εξουσία (ΑΠΌΦΑΣΗ 18ΟΥ για το σοσιαλισμο), το ΝΑΡ παλέυει για μια εργατική εξουσία με πολυκομματισμό υπό σοσιαλιστικό σύνταγμα, όπου τα εργοστάσια θα τα διοικούν εργατες, οι αντιπρόσωποι των οποίων θα συνδιαμορφώνουν με την κεντρικη κυβέρνηση τον δημοκρατικό κεντρικο σχεδιασμό. Μιλάμε για 2 αντίθετες λογικές. Το ΝΑΡ πιστεύει πως ο μονοκομματισμός και η καταστολή των διαφορετικών απόψεων αποτελούν το πολιτικό φυτώρια της νέας κομματικής άρχουσας τάξης.

βουρνούκιος είπε...

Απο κει και πέρα: Στον Μαρξ δεν υπάρχει ντετερμινισμός όπως λές όσον αφορά τη σχέση βάσης/εποικοδομήματος.

Το θέμα της πραγματικής δημοκρατίας όπως το βάζεις έιναι άσχετο. Οταν μιλάς για εργατική δημοκρατία/εξουσία, δεν μπορείς να λές "ναι στον μονοκομματισμό" (αλήθεια πότε συμφωνησα σε αυτό;; Εγώ μίλησα για ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ενδεχομένως από ένα κόμμα, στα πλαίσια όμως του σοσιαλιστικού πολυκομματισμού και της ελευθερης διαπάλης των ιδεων).

Και μια και μιλάς για ντετερμινισμό που τον χρεώνεις στον Μαρξ (και έχεις άδικο). Μην ξεχνάς πως ο νόμος των αναγκαστικών περιφράξεων στην αυγή του καπιταλισμού στην Αγγλία που χτύπησε τους αγρότες για να αναγκαστούν να φύγουν για τις πολεις για να δουλέψουν ως εργατες, ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ έδωσε αποφασιστική ώθηση στις αναδυόμενες καπιταλιστικές σχέσεις εις βάρος της φεουδαρχίας!!

Λοιπόν;; Η πολιτική ως συμπύκνωση ταξικών συμφερόντων δεν μπορεί λές, να ΑΝΤΕΠΙΔΡΑΣΕΙ και να ενισχύσει αποφασιστικά την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής;

Για να μη σου θυμίσω άλλωστε, πως η ίδια η οκτωβριανή επανάσταση, είταν ακριβώς αυτό: Η καταληψη της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ εξουσίας, έτσι ώστε δια μέσου της πολιτκής εξουσίας να επιχειρηθεί η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων (άσχετο εάν η προσπάθεια αυτή απέτυχε)...

βουρνούκιος είπε...

Απλώς συμπληρώνω πως ο Μαρξ μελέτησε και ανέφερε τις συνέπειες του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ νόμου των αναγκαστικών περιφράξεων όσον αφορά την ενίσχυση των αναδυόμενων καπιταλιστικών σχέσεων, συμφωνώντας εδώ με τον μπρεζ που γράφει πως γενικά ο δεν μελέτησε τόσο την αντεπίδραση του εποικοδομήματος στην βάση, διότι απορροφήθηκε από την μελέτη της επιδρασης που ασκεί η βάση στο εποικοδόμημα.

Και αυτό, γιατί στον καιρό του (έχει δίκιο ο μπρεζ), είχε να τα βάλει με τον ιδεαλισμό σε όλες του τις εκφάνσεις και αυτόν αναγνώρισε ως τον κύριο αντίπαλο (και σωστά).

RedBoy είπε...

"Λοιπόν;; Η πολιτική ως συμπύκνωση ταξικών συμφερόντων δεν μπορεί λές, να ΑΝΤΕΠΙΔΡΑΣΕΙ και να ενισχύσει αποφασιστικά την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής;"

Μα ειπα αυτο το πραγμα?

Για το θεμα του πολυκομματισμου παρανοησα μαλλον, αλλα κι εσυ υποτιμησες την εμφαση που εδωσα στο θεμα της ελευεθεριας του λογου.

Τωρα, σου λεω, το θεμα ειναι να βρισκεται κομμουνιστικο κομμα στην εξουσια. Εαν προωθει τα συμφεροντα των εργαζομενων καλως. Εαν οχι κακως.

Απ'την αλλη τι να τον κανω των πολυκομματισμο, αν δεν εχει αποταξικοποιηθει η κοινωνια? Φορμαλισμος γινεται.

Μα αυτα που λες για το πολιτικο ειναι αποδειξη αυτου που λεω. Οτι η εξουσια βοηθησε στην πρωταρχικη συσσωρευση κι εν τελει την δικτατορια του κεφαλαιου.

Για τον Μαρξ ομως, οπως ειπε κι ο Μπρεζνιεφ, η κριτικη πρεπει να στραφει εναντια στο πολιτικο. Οι εξελιξεις στον στιβο των σχεσεων παραγωγης πρεπει να προσδιορισουν. την πολιτικη.

Και σου ειπα πιο πριν: (θα μπω σε μονοπατια Χολλογουει τωρα και δεν το θελω, αλλα αν δωσεις εμφαση σε αυτο που λεω οτι το κριτηριο ειναι η κφραση των συμφεροντων της εργατιας θα καταλαβεις οτι διαφοροποιουμαι):

Ο ιδιος διαχωρισμος μεταξυ πολιτικης και οικονομιας αναφερεται σε συνθηκες αποξενωσης. Η ιδια η συζητηση που αφορα την αλληλεπιδραση, προυποθετει των διαχωρισμο ο οποιος ειναι εκφρασης α-πο-ξε-νω-σης.

Η αρση του διαχωρισμου λοιπον ειναι ο κομμουνισμος και η μεταβαση σε κατι αλλο.

RedBoy είπε...

Με λογια απλα να μας καταλαβαινουν ολοι: Aντι να φαινεται οτι εξουσιαζει το κεφαλαιο, φαινεται οτι εξουσιαζει το κρατος.

Οταν το κεφαλαιο μαζευει...το κρατος φαινεται νεοφιλευθερο...οταν το κεφαλαιο δινει...το κρατος φαινεται κοινωνικο. Αυτα.

βουρνούκιος είπε...

Η πολιτική γενικά, και η οικονομία πάλι γενικά, είναι δύο έννοιες και αυτές σε διαλεκτική αλληλεπίδραση. Δεν μπορεί να κάνει η μια χωρίας την άλλη!!

Η οικονομία εμφορείται και καθορίζεται από σχέσεις. Σχέσεις οι οποίες ιστορικά, εξυπηρετούν και εκφράζουν τα συμφέροντα τάξεων, διοτι μιλάμε για ταξικές κοινωνίες. Συνεπώς, η διαπάλη μεταξύ των τάξεων (πολιτική άλλωστε είναι η συμπύκνωση/εκπροσώπηση συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων και τιποτα άλλο), δεν μπορεί να μην εκφράζεται σε όλη τη δομή της δοσμένης κοινωνίας! Αρα και στην οικονομία.

Η πολιτική και η οικονομία συνεπώς, τέμνονται πάνω στο τι ταξικά συμφεροντα εκπροσωπούν (η πρώτη) και στο τι ταξικές σχέσεις παραγωγής ηγεμονεύουν, παρακμάζουν, ή αναδύονται στη δευτερη!!

Και εδώ ακριβώς εντοπίζουμε τη σχέση μεταξύ πολιτικής και οικονομίας! Δεν μπορούν ποτέ να ταυτιστούν, έχουν μια σχέση αλληλεπίδρασης.

Οι εξελίξεις λοιπόν στην οικονομία προσδιορίζουν και την πολιτική, η οποία με τη σειρα της ΑΝΤΕΠΙΔΡΑ στην οικονομία εκπροσοπώντας ΣΥΚΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ταξικά συμφέροντα, για να ενισχύσει ή να αποδυναμώσει συγκεκριμένες σχέσεις ή τάσεις εντός της παραγωγής.

Δεν μπορεί ποτέ η οικονομία να διαμορφώνει μονοσήμαντα την πολιτική, δεν μπορεί από την άλλη, η πολιτική να αυτονομείται απο την οικονομία.

RedBoy είπε...

Εσενα θα σου απαντησω με κανα μεζε και τσιπουρα, γιατι δεν το βαζεις κατω με την καμια.

Αντε καληνυχτα.

trash είπε...

Αν και είναι λογικό να υπάρχουν παρεξηγήσεις μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζοντε, η ερμηνεία των απόψεων μου πραγματικά με αφήνει άναυδο, οπότε επανέρχομαι μετά λίγες μέρες προκειμένου να εξηγηθώ:

@ κομμαντο δεκεμβριανής εντροπίας:
Λοιπόν:
-Πολύ κακώς σου θυμίζει τα επιχειρήματα των δεξιών! Εάν αυτό συμβαίνει, τότε είσαι αθεράπευτα ουτοπιστής και στην ουσία συμφωνείς μαζί τους (αφού αρνήσαι να δώσεις μια πρακτική απάντηση), πως μια κοινωνία άλλη είναι στην πραγματικότητα ανεύφικτη.
-Για την αποκέντρωση τώρα:
Μια και εγώ είμαι μαρξιστής, δεν μπορώ να δω την πολιτική (για την χωροταξική δεν το κουβεντιάζω καν. Εδώ λέμε να καταργήσουμε τα εθνικά κράτη, δεν θα βάλουμε χωρίσματα και ανάμεσα στις περιοχές. Αυτά τα προβλήματα του φεουδαρχικού κατακερματισμού τα έλυσαν οι αστικές επαναστάσεις 200 χρόνια πριν, δεν θα πάνε ακόμη πιο πίσω την κοινωνία, οι δικές μας) παρά συνέπεια της οικονομικής αποκέντρωσης, μιας δηλαδή κατάστασης που βρίσκεται σε υσχή στις προκαπιταλιστικές ή τις λιγότερο ανεπτυγμένες καπιταλιστικά κοινωνίες. Η λύση δηλαδή που δίνεις στο πρόβλημα, είναι η κλασσική μικροαστική: Εμπρός προς τα πίσω!
-Μια και ρωτάς λοιπόν, και βέβαια δεν έχω στο μυαλό μου «τη συγκεντρωτική δομή του αστικού κράτους», αλλά να ρωτήσω και εγώ με την σειρά μου, εάν:
-είσαι υπέρ της αποκεντρωτικής δομής της φεουδαρχίας;
-είσαι υπέρ του κεντρικού σχεδιασμού ή της «ελεύθερης οικονομίας»; Γιατί από τα λεγόμενα σου προκύπτει το δεύτερο, με την ένσταση της συλλογικής (ναι υπάρχει και τέτοια) καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Κοίτα λίγο την «αυτοδιαχείρηση» της Γιουγκοσλαβίας. Ο,τι πρεσβεύεις εφάρμοσαν, και κατέληξαν σε έναν «συλλογικό μικροαστισμό» όπου το ένα εργοστάσιο προσπαθούσε να πλουτίσει σε βάρος του άλλου.
-Μιλησα πουθενά εγώ για κοινοβούλιο, και μάλιστα αστικοδημοκρατικό;
-Για τα στελέχη της «αριστεράς», πόσοι είναι εργάτες δεν ξέρω. Στο ΚΚΕ πάντως υπάρχει ποσόστοση.
-Από ότι κατάλαβα, αυτό που προτείνεις πρακτικά είναι να μην υπάρχουν επαγγελματικά στελέχη.
Πολύ πρακτικά αυτό θα σήμαινε δυάλυση των κομμάτων.
Εδώ για ένα σωματείο και είναι θέμα ζωής η δυνατότητα της «συνδικαλιστικής άδειας» προκειμένου να γίνονται δουλειές που οι άλλοι δεν προλαβαίνουν. Φαντάζεσαι να εφαρμοστούν οι ιδέες σου σε επαναστατικό κόμμα; Να ασχολούνται δηλαδή όσοι το κάνουν, στον ελεύθερο χρόνο τους; Μόνο Τι άλλο από αποδυνάμωση θα έφερνε; Οι λύσεις για την «γραφειοκρατία είναι άλλες, και πολύ γνωστές.
Λες: «Όταν αυτοί που ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ αναλάβουν την διαχείριση των πλάνων, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για τον κομμουνισμό. Και τότε θα υπάρχει σοσιαλισμός.»
Μάλλον μπερδεύεις την διαχείρηση (υλοποίηση) με την εκπόνηση των πλάνων, αλλά ας είναι. Και αυτό γίνεται, βάση της ενναλλαγής των στελεχών «από το γραφείο στο εργοστάσιο».
Βέβαια τότε δεν θα υπάρχει σοσιαλισμός, κομμουνισμός θα υπάρχει...
@RedBoy:
-Ιδεατά, το κόμμα είναι ο εκφραστής των συλλογικών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Ως τέτοιο λοιπόν, σε καθεστώς «διχτατορίας του προλεταριάτου», οφείλει και «πρεπει να εχει την απολυτη κυριαρχια σε ολα τα επιπεδα»!
Στην Σ.Ε. όσο το κόμμα λειτούργησε σαν εκφραστής των συλλογικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, τα πράγματα ήταν (όσο επέτρεπαν οι κάθε φορά συνθήκες, δηλαδή όχι ιδιέταιρα) μια χαρά.
Οταν έμεινε τέτοιο μόνο ως προς το όνομα, βάρεσαν δυάλυση τα πάντα, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...

trash είπε...

Αν και είναι λογικό να υπάρχουν παρεξηγήσεις μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζοντε, η ερμηνεία των απόψεων μου πραγματικά με αφήνει άναυδο, οπότε επανέρχομαι μετά λίγες μέρες προκειμένου να εξηγηθώ:

@ κομμαντο δεκεμβριανής εντροπίας:
Λοιπόν:
-Πολύ κακώς σου θυμίζει τα επιχειρήματα των δεξιών! Εάν αυτό συμβαίνει, τότε είσαι αθεράπευτα ουτοπιστής και στην ουσία συμφωνείς μαζί τους (αφού αρνήσαι να δώσεις μια πρακτική απάντηση), πως μια κοινωνία άλλη είναι στην πραγματικότητα ανεύφικτη.
-Για την αποκέντρωση τώρα:
Μια και εγώ είμαι μαρξιστής, δεν μπορώ να δω την πολιτική (για την χωροταξική δεν το κουβεντιάζω καν. Εδώ λέμε να καταργήσουμε τα εθνικά κράτη, δεν θα βάλουμε χωρίσματα και ανάμεσα στις περιοχές. Αυτά τα προβλήματα του φεουδαρχικού κατακερματισμού τα έλυσαν οι αστικές επαναστάσεις 200 χρόνια πριν, δεν θα πάνε ακόμη πιο πίσω την κοινωνία, οι δικές μας) παρά συνέπεια της οικονομικής αποκέντρωσης, μιας δηλαδή κατάστασης που βρίσκεται σε υσχή στις προκαπιταλιστικές ή τις λιγότερο ανεπτυγμένες καπιταλιστικά κοινωνίες. Η λύση δηλαδή που δίνεις στο πρόβλημα, είναι η κλασσική μικροαστική: Εμπρός προς τα πίσω!
-Μια και ρωτάς λοιπόν, και βέβαια δεν έχω στο μυαλό μου «τη συγκεντρωτική δομή του αστικού κράτους», αλλά να ρωτήσω και εγώ με την σειρά μου, εάν:
-είσαι υπέρ της αποκεντρωτικής δομής της φεουδαρχίας;
-είσαι υπέρ του κεντρικού σχεδιασμού ή της «ελεύθερης οικονομίας»; Γιατί από τα λεγόμενα σου προκύπτει το δεύτερο, με την ένσταση της συλλογικής (ναι υπάρχει και τέτοια) καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Κοίτα λίγο την «αυτοδιαχείρηση» της Γιουγκοσλαβίας. Ο,τι πρεσβεύεις εφάρμοσαν, και κατέληξαν σε έναν «συλλογικό μικροαστισμό» όπου το ένα εργοστάσιο προσπαθούσε να πλουτίσει σε βάρος του άλλου.
-Μιλησα πουθενά εγώ για κοινοβούλιο, και μάλιστα αστικοδημοκρατικό;
-Για τα στελέχη της «αριστεράς», πόσοι είναι εργάτες δεν ξέρω. Στο ΚΚΕ πάντως υπάρχει ποσόστοση.
-Από ότι κατάλαβα, αυτό που προτείνεις πρακτικά είναι να μην υπάρχουν επαγγελματικά στελέχη.
Πολύ πρακτικά αυτό θα σήμαινε δυάλυση των κομμάτων.
Εδώ για ένα σωματείο και είναι θέμα ζωής η δυνατότητα της «συνδικαλιστικής άδειας» προκειμένου να γίνονται δουλειές που οι άλλοι δεν προλαβαίνουν. Φαντάζεσαι να εφαρμοστούν οι ιδέες σου σε επαναστατικό κόμμα; Να ασχολούνται δηλαδή όσοι το κάνουν, στον ελεύθερο χρόνο τους; Μόνο Τι άλλο από αποδυνάμωση θα έφερνε; Οι λύσεις για την «γραφειοκρατία είναι άλλες, και πολύ γνωστές.
Λες: «Όταν αυτοί που ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ αναλάβουν την διαχείριση των πλάνων, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για τον κομμουνισμό. Και τότε θα υπάρχει σοσιαλισμός.»
Μάλλον μπερδεύεις την διαχείρηση (υλοποίηση) με την εκπόνηση των πλάνων, αλλά ας είναι. Και αυτό γίνεται, βάση της ενναλλαγής των στελεχών «από το γραφείο στο εργοστάσιο».
Βέβαια τότε δεν θα υπάρχει σοσιαλισμός, κομμουνισμός θα υπάρχει...
@RedBoy:
-Ιδεατά, το κόμμα είναι ο εκφραστής των συλλογικών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Ως τέτοιο λοιπόν, σε καθεστώς «διχτατορίας του προλεταριάτου», οφείλει και «πρεπει να εχει την απολυτη κυριαρχια σε ολα τα επιπεδα»!
Στην Σ.Ε. όσο το κόμμα λειτούργησε σαν εκφραστής των συλλογικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, τα πράγματα ήταν (όσο επέτρεπαν οι κάθε φορά συνθήκες, δηλαδή όχι ιδιέταιρα) μια χαρά.
Οταν έμεινε τέτοιο μόνο ως προς το όνομα, βάρεσαν δυάλυση τα πάντα, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...

Αναυδος είπε...

Γράφεις .... Ίσως ήταν νωρίς να ανοίξει το 26’ αυτό το μέτωπο, ενώ οι συνθήκες το 29’ –εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης- να το ευνοούσαν ή και να το επέβαλαν

Ελεγε ο Σ. το 1929 ... θα μπορούσαμε να αναλάβουμε μια τέτοια επίθεση ενάντια στους κουλάκους 5 η ακόμη 3 χρόνια πριν ?. Θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει? Οχι δεν θα μπορούσαμε..

Και εξηγεί ότι ο λόγος ήταν ότι δεν ηταν σε θέση να αντικαταστήσουν την καπιταλιστική (εμπορεύσιμη) παραγωγή των κουλάκων με αυτή των κρατικών αγροκτημάτων. Το 1929 όμως εκτιμούσε ότι ήταν σε θέση

ΥΓ τον λογο τον είχε πριν 1-2 χρόνια ο Ρ της Κυριακής
Η διαφορά του επανστάτη από τον τυχοδιωκτη ειδικά αν λάβεις υπόψη σου τι έγινε 3 χρόνια μετά