Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Ο ρόλος του μπάσκετ στο ιστορικό προτσές

Σε προηγούμενο κείμενο είχε αναλυθεί η κομβική σημασία του σωτήριου –για τους καπιταλιστές- έτους 1991, που εξελίχθηκε σε ορόσημο. Ήταν η χρονιά κατά την οποία είχαμε, τον τελευταίο καλό δίσκο του χάρρυ κλυνν, τον πρώτο μέτριο του παπακωνσταντίνου, την πρώτη προβολή στο γυαλί των απαράδεκτων. Και συνάμα την «κατάρρευση» μιας σειράς από αυτοκρατορίες. Της σοβιετικής –γνωστή κι ως αυτοκρατορία του κακού- της τιτοϊκής, κι αυτής του άρη στο μπάσκετ, που πήρε το τελευταίο του πρωτάθλημα. Μας έμεινε αμανάτι αυτή του νέγκρι (απλή συνωνυμία με το γνωστό σουπερά νέγρη).

Το 91 ήταν κι η τελευταία καλή χρονιά του μαραντόνα. Μετά το μουντιάλ του 90, η επίσημη μαφία του ιταλικού κράτους τον είχε ήδη βάλει στο στόχαστρο κι ένα χρόνο μετά του έκοψε και τη μπάλα, αξιοποιώντας το πάθος του ντιέγκο για τα ναρκωτικά.

Το 91 ήταν επίσης η χρονιά του συνεδρίου της διάσπασης του κουκουέ και της ορθόδοξης νίκης επί των αναθεωρητών, με σκορ αλά λιμόζ, χαμηλό κι εύθραυστο (57-53). Δύο χρόνια μετά, στο φάιναλ φορ της αθήνας, οι γάλλοι νικούσαν στον τελικό τους ευρωκομμουνιστές της μπενετόν τρεβίζο και αναδεικνύονταν πρωταθλητές ευρώπης. Αλλά το καταστροφικό στιλ του μάλκοβιτς ενέπνευσε τον δημοσιογραφικό τίτλο: το τέλος του μπάσκετ, λίγα μόλις χρόνια μετά από το τέλος της ιστορίας.

Ακριβώς τότε σβήνουν και τα τελευταία σοβιετικά κατάλοιπα, με το βομβαρδισμό του κτιρίου της βουλής και των αντιπροσώπων των σοβιέτ που το είχαν καταλάβει. Πώς έμπλεξαν τώρα μαζί αυτά τα δύο, σοβιέτ και κοινοβούλιο, μην τα ρωτάς. Μεγάλη ιστορία. Που ξεκινά μάλλον το 36’, που τα σοβιέτ άρχισαν να οργανώνονται σε εδαφική βάση.


Μετά την καταστροφή του αρκά και τις ανατροπές, το ιστορικό προτσές συνοψίζεται στη θλιμμένη όψη του ρώσου ανατόλι ζουρπένκο, που πέρασε από ολυμπιακό και νήαρ ηστ. Παμμέγιστος σέντερ παλιάς κοπής που έκανε τις ρακέτες να αναστενάζουν και να μη σταυρώνουν ρεβέρ. Πυραυλοκίνητη δύναμη, απευθείας από το τσέρνομπιλ, χωρίς διακριτό σβέρκο –κατάλοιπο του ατυχήματος- αλλά με αρκετά εμφανή σπυριά, που απέκτησε κατά την ενασχόλησή του με την «σπυριάρα». Κι ύστερα σου λεν να μη δίνεις βάση στη θεωρία του λυσένκο για τα επίκτητα χαρακτηριστικά.

Χλεύη και ειρωνεία. Αυτή την τύχη επιφύλαξε η ιστορία για τον παρεξηγημένο αυτό παίκτη. Όπως και για τη σοβιετία εξάλλου που την αντιμετώπιζαν σα σπυριάρα κι απόκληρη. Ο ζουρπένκο έχασε το τρένο της ετε μαζί με την ηγεσία του κόμματος και δεν είχε ιδιαίτερα τεχνικά χαρίσματα. Αλλά αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Οι σοβιετικοί είχαν να επιδείξουν και θαύματα της φύσης, σαν το σαμπόνις, άλλο αν δεν παρήγαν μαζικά τέτοια μοντέλα. Η μαζική παραγωγή έβγαζε παίκτες τύπου τσατσένκο, με τεχνική κατάρτιση λάντα. Και μετά το τσέρνομπιλ στο στιλ του ζουρπένκο.

Το μπάσκετ είχε ανέκαθεν τη ρετσινιά του αντεπαναστατικού αθλήματος, κι αυτό άσχετα με την καταγωγή του εξ αμερικής. Συνδέθηκε με τις βαλτικές χώρες που αποσκίρτησαν πρώτες κι είχαν κατακτήσει τα πρώτα ευρωμπάσκετ της ιστορίας, πριν ενσωματωθούν με το σύμφωνο μολότοφ-ρίμπεντροπ. Όλη σχεδόν η ομάδα του 87’ ήταν από εκείνες τις δημοκρατίες. Βάλτερς, χομίτσιους, μαρτσουλιόνις, κουρτινάιτις, σοκ. Χώρια ο σαμπόνις που έλειπε.

Μαζί τους ήταν κι ο σάσα βολκόφ που το έπαιξε δίπορτο για ένα διάστημα μεταξύ ρωσίας και ουκρανίας και τελικά διάλεξε την ουκρανική υπηκοότητα στις καθυστερήσεις. Περίπου σαν εκείνο τον ηρωικό κοσμοναύτη, τον τελευταίο σοβιετικό, που έφυγε το 91 για το σταθμό μιρ κι όταν γύρισε πίσω μετά από ένα χρόνο, βρήκε μια διαλυμένη κοινοπολιτεία όπου έπρεπε να διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Εξάλλου η πορτοκαλί μπάλα παραπέμπει στην πορτοκαλί επανάσταση των ουκρανών. Αλλά η ουκρανία ήταν συνδεμένη με το ποδόσφαιρο. Την ηρωική ντιναμό κιέβου, το βαλερί λομπανόφσκι και την τριανδρία στον ολυμπιακό του σαλιαρέλη: προτάσοφ, σαβίτσεφ και λιτόφτσενκο. Έβγαλε κι έναν μπλαχίν που με τη σειρά του βγήκε βουλευτής με το κκ. Τώρα τι είδους κάπα είναι αυτά τα κόμματα σε αυτές τις χώρες είναι ένα ζήτημα. Αν εξαντλούνται πχ στη ρωσοφιλία και την αναπόληση του ένδοξου σοβιετικού παρελθόντος, ή αν το προχωράνε βαθύτερα.

Αν το καλοσκεφτείς η σοβιετία είχε την εξέλιξη που είχε και το λουκ του σαμπόνις. Χαίτη κι ανταύγειες επί περεστρόικα –σαν αντανάκλαση της παρακμής, και του τέλους που ερχόταν, μαζί με το χαρακτηριστικό, λεπτό μουστάκι αλά βαζέχα, ρεβιζιονιστικής κοπής, όχι παχύ, σταλινικό. Τελικά το έχασε κι αυτό, όταν πήγε στην αμερική να παίξει στο πόρτλαντ. Αυτοί και μουστάκι θα σε βάλουν να ξυρίσεις...

Ο τσατσένκο έγινε οδηγός ταξί. Δεν ξέρω τι κάνουν εκεί με τις άδειες, αλλά ξέρω ότι είναι λάντα η μάρκα. Δε μπορεί να μην είναι. Τίποτα άλλο δε θα μπορούσε να χωρέσει τον τσατσένκο. Θυμάμαι παλιά τον άβερελ, που ήταν κι ένα κεφάλι πιο κοντός από το βλαδίμηρο, αλλά ασφυκτιούσε στο βολάν. Τα γόνατά του έφταναν στο τιμόνι, όπου όπως είχε πει ο σύντροφος μάο, πρέπει να είναι η πολιτική, όχι τα γόνατα. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στους συνειρμούς με τη σοβιετική ένωση.

Πηγαίναμε με φόρα στους κακοτράχαλους χωματόδρομους, όπου οι άλλοι φοβούνταν μην πάθουν κάνα κραχ, όπως αυτό του 29’. Και στις μετωπικές συγκρούσεις, μόνο από νταλίκα χάναμε, γιατί είχαμε 80% λαμαρίνα και χάλυβα, ενώ οι άλλοι σκέτο πλαστικό (χρήμα και οικονομικές φούσκες).
Μέχρι που δαγκώσαμε τη λαμαρίνα κι ερωτευτήκαμε τη δύση και το σημαδεμένο. Κάναμε λάστιχο τον μαρξισμό και μείναμε από λάστιχο στον ίσιο δρόμο.

Ήδη από το 87, στο ευρωμπάσκετ της μαυριτανίας είχε φανεί πού το πάει το πράμα η περεστρόικα. Τελευταία αναλαμπή ήταν το 88, στη σεούλ, που νικήσαμε γιούγκους κι αμερικάνους. Γι’ αυτό ίσως ο φλωράκης έλεγε το 91 ότι η περεστρόικα πήγε καλά την πρώτη τριετία, μετά λοξοδρόμησε.

Είχε προηγηθεί το 86 η κατάρρευση των τιτοϊκών στον ημιτελικό της μαδρίτης, με τα τρία τρίποντα στο τελευταίο λεπτό. Εμπρός αδέλφια εμπρός κι ήταν μαζί μας ο λαός στο στάδιο. Μαζί κι ο συρίγος που είναι κι αυτός παιδί του σωλήνα-βασιλακόπουλου κι ήταν στην περιγραφή του αγώνα.

Και πιο πριν το τρομοκρατικό χτύπημα του μπέλοφ στο μόναχο το 72. Τρία δεύτερα μόνο φωτίζουν τη σοβιετική μας τη γενιά. Τα οποία κράτησαν μία αιωνιότητα και μια μέρα.
Και το τέλος της ιστορίας αρνούμαστε να το δεχτούμε. Έχουμε υποβάλει ένσταση να ξαναπαιχτούν τα 3 τελευταία δεύτερα, αυτά που λοξοδρόμησε η περεστρόικα κι άνοιξε την κερκόπορτα.

Κι ακόμα πιο πριν, το μουντομπάσκετ της χιλής, το 59, όπου η χρουτσοφική σοβιετία αρνήθηκε να παίξει κόντρα στη φορμόζα του σεκ (όχι του δικού μας, του άλλου) μηδενίστηκε κι έχασε ένα σίγουρο χρυσό μετάλλιο. Αργότερα κυκλοφόρησαν στην χώρα και γραμματόσημα με τον τίτλο: ηθικοί νικητές του τρίτου παγκοσμίου κυπέλλου.
Πόσοι μαοϊκοί όμως το ανα-γνωρίζουν αυτό; Μόνο αχαριστία, σοσιαλιμπεριαλισμό και θεωρία των τριών κόσμων θα ακούσει κανείς απ’ το στόμα τους.

Τι άλλο είχαμε μετά τις ανατροπές;
Τη ζαλγκίρις κάουνας να παίζει στο μόναχο το μπάσκετ του 21ου αιώνα. Τον τζέι αρ χόλντεν στην εθνική ρωσίας υπό τις οδηγίες του αμερικανοϊσραηλινού μπλατ, που μόνο εβραιομπολσεβίκος δε μοιάζει. Το γιο του τσατσένκο να πηδάει στο θεό και να νικάει σε διαγωνισμό καρφωμάτων, χωρίς ίχνος σεβασμού στο σοσιαλιστικό ρεαλισμό και την εντυπωσιακή λιτότητα του πατέρα, που κάρφωνε χωρίς να κινήσει τα πόδια του -κι άλλα τέτοια εφε- και δεν πηδούσε ούτε εφημερίδα. Το μεταίχμιο του 92’ όπου ψήφισαν το μάαστριχτ και τη συμμετοχή επαγγελματιών παικτών του ΝΒΑ στους ολυμπιακούς.

Στα ελληνικά πράγματα, ξεχωρίζει η σημειολογία των δύο πρώτων ευρωπαϊκών κυπέλλων το 68 και το 91, που συμπίπτουν χρονικά με τις διασπάσεις του κόμματος με τους δεξιούς αναθεωρητές.
Δεν είναι τυχαίο ότι αμφότερα τα κατέκτησαν δικέφαλοι (η αεκ το 68 και το 91 ο παοκ). Ο ενιαίος συνασπισμός –που ήταν κάτι σαν τον "ενιαίο, αδιαίρετο" παναθηναϊκό- θα μπορούσε να έχει για σήμα του ένα δικέφαλο. Το ένα κεφάλι θα κοιτούσε προς τον δυτικό μαρξισμό και το άλλο προς τη μόσχα. Κι αν έμπαινε σε κόκκινο φόντο θα έφερνε λίγο στη σημαία της αλβανίας, και θα προσέγγιζε το ευρύ φιλο-χοτζικό κοινό.


Τώρα όμως, αποχαιρέτα το το λένινγκραντ που χάνεις. Σώπασε κυρά δέσποινα, αλέκα πώς σε λένε, και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι. Έχουμε το μαρμαρωμένο βασιλιά –στο βασίλειο της ελευθερίας- να μας περιμένει κατεψυγμένος στην κόκκινη πλατεία, που κάποιοι τη λένε και μηλιά. Κι αντί για εξαδάχτυλος, αυτός είναι φαλακρός. Φαλακρός την έφτιαξε, φαλακρός πράκτωρ (του ιμπεριαλισμού, όχι ο θου-βου που μας άφησε) την έχασε, φαλακρός θε να την ξαναπάρει. Ας πούμε ο ζιουγκάνοφ, ή κάποιος από τους επόμενους τέλος πάντων.

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάτι σκόρπια από εδώ και από εκεί...

Ο τκατσένκο παρεμπιπτόντως όσο και να φαίνεται περίεργο θεωρούνταν αστέρι στα τέλη της δεακετίας του 70, κανόνικό λάντα-όπως αυτό που τον έχω δει να οδηγά στη Μόσχα τώρα- είχε βγει μάλιστα και καλύτερος Ευρωπαίος το 1979.

Καλά ο Ζουρπένκο μεγάλο ανέκδοτο, θυμάμαι κάτι συμμαθητές μου γαύρους να ουρλιάζουν ανατόλι Ζουρπένκο όταν κάναν επίθεση στο μονό και μετά να αστοχούν και να μας παίρνουν τα γέλια, ε με αυτόν που λες πώς να το βάλεις.

Ο μόνος που έπιασε το τρένο της ΕΤΕ, είναι ο Κιριλένκο που ήταν πιστιρικάς τότε αλλά φέτος που δεν παίζει καλά έχει μια χαίτη Σαμπόνις της περεστρόϊκας, ε πώς να παίξει καλά με την σαπίλα αυτή πάνω του.

Δυτικός μαρξισμός, μάλλον ο -ισμος θα έπρεπε να ήταν σε εισαγωγικά, αν ο καημένος ο Μαρξ (που περεπιπτόντως μας ήρθε σαν χθες πριν 193 χρόνια) διάβαζε τις ερμηνείες τους θα έλεγε όπως είπε στον Πίπερ «Εγώ πάντως δεν είμαι (δυτικός) Μαρξιστής». Το μικρόβιο με τον δυτικό μάλλον το έχουν οι φίλτατοι σύμμαχοι του ρεύματος, με τον Αλτουσέρ σημαιοφόρο, παρά οι κυρκαίοι, αυτοί είχαν παλιότερο δυτικό αυτόν του Μπερστάϊν. Αλλά μήπως και ο Αλτουσέρ δεν τον προσέγγιζε; Στην Ελλάδα ευτυχώς οι Σαρτρ, Σχολή Της Φρανκφούρτης, αν εννοείς δυτικό αυτούς ποτέ δεν είχαν οπαδούς. Ίσως κάτι λίγους ο Μαρκούζε, που όπως και οι παραπάνω ήταν κακοποίηση του Κάρολου.

υγ Γιατί είναι ευρωκομμουνιστές οι της Μπενετόν;

sniper είπε...

Οτι και να λες, εγω στα playoffs δεν παταω. Προδοτες βατραχοι γιουγκοσλαβοι......

Ανώνυμος είπε...

Επιλέγεις προβοκατόρικα τον καμπούρη Ζουρμπένκο και όχι το ψηλό,ξανθό παλικάρι Ζεβροσένκο (Αμανατίδη)για να υποβαθμίσεις την αξία του τσερνομπιλ, αν και ο Ολυμπιακός είχε δείξει μεγαλύτερη τάση στους γιούγκους.
Ο παναθηναικός αντίθετα στους εκπροσώπους των βαλτικών με το μουστακαλή Τιτ Σοκ και τον ξανθό μπόμπερ (κώστας μπατής 1993) Αιβαρ Κούουσμα.
Πάντως δεν ξέρω αν ο πούτιν θα μας σώσει μαζί με το ξανθό γένος, αλλά εγώ πολύ είχα χαρεί το ευρωμπάσκετ των ρώσων (του χόλντεν βασικά) απέναντι στους εκνευριστικούς μπασκετικά ισπανούς. Αντεπαναστάτες αλλά επιλέγουμε το μικρότερο κακό...
VAMOS ΤΡΙΦΥΛΛΑΡΑ (για να μην ξεχνιόμαστε) αν και χλωμούς μας κόβω.

mariori

zamorano είπε...

Το κορυφαιο βεβαια ειναι οτι μετα τα τρια δευτερολεπτα του μοναχου,οι αμερικανοι υποβαλανε ενσταση (και εδω θα μπορουσε να μπει παρομοιωση με τα καθ'ημας...) η οποια απορριφθηκε με ψηφους 3 εναντι 2.

Η εθνικοτητα των κριτων εχει πλακα

Ουγγρος,Πολωνος,Κουβανος κατα

Ιταλος,Πορτορικανος(εδω γελαμε) υπερ

zamorano είπε...

Kαι επειδη ξεχαστηκα...ο ενιαιος και αδιαιρετος παει για το 6ο,ετσι?

Παμε μωρη αρμαδα

Σπανούλης είπε...

συντροφοι και φίλοι ευχομαι απο τα βάθη της καρδιας μου να χασει και να βγει 4ος ο Βάζελος.

ευχαριστώ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Με την ευρεία έννοια, επειδή είναι ιταλοί. Θα μπορούσα να το πω και για τη λιμόζ, με την ίδια έννοια. Αλλά εκεί προτίμησα το λατρεμένο κλισέ με τις εύθραυστες πορσελάνες.

Η μαγική κραυγή με την οποία θα κάνουμε την έφοδό μας στον ουρανό, θα είναι αυτή: ανατόλι ζουρ(μ)πένκο. Θα λύνονται οι αντίπαλοι στα γέλια και θα τους αφοπλίζουμε πριν να πούνε τιτ σοκ.

Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο για τον τκατσένκο (ποτέ κανείς δε θα μάθει γιατί η λαϊκή μούσα τον ανέδειξε και τον κράτησε στη μνήμη της ως τσατσένκο). Φοβερό μοντέλο, αλλά για άλλους καιρούς, που δεν έτρεχαν όλοι σαν παλαβοί και στο τέλος νικούσε πάντα η στασιμότητα του μπρέζνιεφ.

Κι η επόμενη φουρνιά είχε ταλέντα: πανόφ, κισούριν, αδερφοί πασούτιν, μπαζάρεβιτς, καράσεφ, ο νοσόφ που είχε φιλοδωρήσει με τάπα τον σακίλ και πανηγύριζε για ένα λεπτό σερί, μιχαήλοφ. Εμένα ο αγαπημένος μου ήταν ο ίγκαρ κουντέλιν. Αριστερός βιρτουόζος που σούταρε από παντού, ακόμα κι έξω από την πλάγια γραμμή θα σούταρε αν του το επέτρεπαν οι κανονισμοί. Τώρα με τη γραμμή στα 6.75 θα έκανε θραύση.
Ο κάσπερ μάλλον θα προτιμούσε τον πάντιους, που είναι μεταγενέστερος και δεν είναι τρύπιος σαν τον πι-ξι

Εμένα με εκνεύριζαν διαιτητικά οι γιούγκοι και μου είχαν κάτσει στο λαιμό οι δυο τελικοί της αθήνας: το ευρωμπάσκετ του 95 κόντρα στους λιθουανούς και το μουντομπάσκετ το 98 με στους ρώσους. Τώρα είναι της μόδας να μισούμε τους ισπανούς, τι να γίνει, κόμπλεξ είναι αυτά.

Κι αν κάτσει τελικός με το αδελφό σωματείο της ρεάλ ρε ζαμοράνο, τι γίνεται τότες;

Ανώνυμος είπε...

Τους γιούγκους τους μισούμε και για το 2002 με αργεντινή (που είναι μεγάλη συμπάθεια).
Κουντέλιν θεός και μεγάλη η ιστορία με τα νερά και την ομαδική δηλητηρίαση.Αν ήταν πριν το 91 θα έβγαινε με πρωτοσέλιδο ο ριζοσπάστης.
Αλλά επειδή δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε και τον δυτικό μπασκετισμό, πρέπει να γίνει και μια μνεία στον σούπερ Μαριο Μπόνι. Γιατί ο Άρης είναι σαν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε (για το μπάσκετ πάντα).

mariori

Ανώνυμος είπε...

Καλά Τσατσένκο νομίζω τον έλεγε, ο φίλτατος οπορτουνιστής Συρίγος, τότε. Το περίργο ήταν που λίγο πριν την περεστοϊκα είχε λανσαριστεί από τον Γκομέλσκι, το γρήγορο μπάσκετ με ηγέτη τον (λετονό άρα αντεπαναστατη) Βάλτερς. Δάχτυλος Αντρόπωφ;

Ο "Σάμπα" είναι ο ορισμός της περεστρόϊκας λανσαρίστηκε τό 1983 πρώτη φορά, ήταν η ελπίδα του Σοβιετικού μπάσκετ, πουλήθηκε έξω, παίζοντας ακόμα και στην λαομίσητη Ρεάλ, στο Αμέρικα και έκλεισε την καριέρα του επιστρέφοντας δήθεν στις ρίζες του, καλή ώρα σαν τον Γκορμπατσώφ που δήθεν κατακρίνει τον κακό καπιταλισμό στη Ρωσία-παλιό παιδί θάυμα και αυτός(θυμίζει και λίγο Λαφαζάνη, τον νεομπολσεβίκο ο τελευταίος).

Μπαζάρεβιτς μεγάλο κεφάλαιο, σαν μυστικός πράκτορας διέθετε τρία διαβατήρια, ανάμεσα τους και ελληνικό, αλλά μάλλον το πιο αντιπροσωπευτικό ήταν το Τούρκικο, έμοιαζε λίγο με τον σύντροφο στο πανό στην Ταξίμ, την Πρωτομαγία, ο οποίος θύμιζε λίγο και τον Ιωσήφ εδώ που τα λέμε.

Κουντέλιν ο τρελός, μια φουτουριστική μορφή από τα σοβιετικά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, το πνεύμα της ΕΤΕ βλέπεις... Τα έβαζε εκεί που δεν το περίμενες ακόμα και από τα δέκα μέτρα και τα έχανε εκεί που ήταν άχαστα. Καλά ο Μηχαήλωφ έκανε μια σούπερ χρονιά στον άρη, ακόμα θυμάμαι έναν αρειανό συμμαθητή μου να γκρινιάζει "τι είναι αυτός τα χάνει και από κάτω", το τρομερό είναι ότι ο ίδιος συμμαθητής είναι ΠΑΣΟΚος τώρα και φυσικά ποτέ δεν γκρινιάζει παρά για την επάρατο.

Οι Ισπανοί έχουν ένα παλιατσισμό πλέον, μετά την χούντα του Φράνκο. Tυχαίο είναι λες η ταινία που αποθέωνε χθες ο ρίζος "Η τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης", για την ιστορία δύο παλιάτσων στα χρόνια εκείνα και τα παιδιά τους αργότερα;

giorgosbookhunter

Ανώνυμος είπε...

Κάθε αναφορά σε μπάσκετ, δεκαετία 80 και ιστορικό προτσές θα είναι λειψή χωρίς αναφορά στην χαρακτηριστικότερη φάτσα του ελληνικού μπάσκετ.

Άξιο μέλος της ασχημότερης πεντάδας που πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα, αφήνοντας πίσω τον κάθε Ζουρπένκο, ο αυτοκρατορικός πάουερ φόργουορντ Βασίλης Λυπηρίδης.
http://www.basketforum.gr/forum/index.php?showtopic=8577

Δεν είναι τυχαίο πως το ρεκόρ πόντων του με την εθνική το σημείωσε ενάντια στη Νότια Κορέα.

Ούτε πως γεννήθηκε στη χουντοχρονιά του 1967 και πως υπέστη τους ανηλεείς ξυλοδαρμούς του Ιωαννίδη (του ξανθού, όχι του άλλου).

Τελικά, τελευταία εμφάνιση του Βασίλαρου με την εθνική ήταν σε αγώνα με τη διαβρωμένη από τον ευρωκομμουνισμό Ιταλία...

Red Ghost

Ανώνυμος είπε...

Λίγα λεπτά πριν τον ημιτελικό λοιπόν...

Μήπως θα έπρεπε να γίνει και μια αναφορά στον οπορτουνιστή, νυν πασόκο Φασούλα; έχω διαβάσει ότι είχε πέσει σε διεφθαρμενό μεθύσι με βότκες μαζί μετον Σάμπα. έδειχαν τον δρόμο... άρε Αιζενστάιν που τους χρειαζόταν , να βλέπουν την σκηνή με τα σπασμένα μπουκάλια 1917 φορές...

Giorgosbookhunter

Voyage 34 είπε...

Καλησπέρα φίλες-φίλοι και σύντροφισσες-οι.

Το φθινόπωρο του '91 άλλαξε το μπάσκετ όπως το ξέραμε. Ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον "πολύ" Ζέλικο Παβλίσεβιτς που είχε κατακτήσει δύο πρωταθλητριών και αγόρασε τους δύο πιο ταλαντούχους έλληνες καλαθοσφαιριστές, τον Μυριούνη (για τον οποίο δαπάνησε 350 εκατομμύρια δραχμές τότε!!) και ο οποίος μάλλον δεν δικαίωσε τις προσδοκίες και το Βασίλη Οικονόμου που κόστισε 250 εκατομμύρια και αποδείχτηκε πολύ μεγάλη αποκάλυψη. Επίσης τότε προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα και ο Φράγκι...

Ωστόσο το μπαμ το έκανε η τριπλέτα
Κόκκαλη-Ιωαννίδη-Πάσπαλι (ή Πάσπαλιε;)...με αποκάλυψη το... Ράμπο Σιγάλα. Η ΑΕΚ με Γαλακτερό, Παταβούκα και Τσόσιτς πήγε για πρώτη φορά (καλοκαίρι '92) στο "final four" του ελληνικού πρωταθλήματος όπου δεν κατάφερε δυστυχώς να πετύχει ούτε μια νίκη. Φοβερή η νίκη ωστόσο επί του Πανιωνίου που έστειλε την ομάδα στους 4...(ΑΕΚ, ΑΡΗ, ΠΑΟΚ, ΟΣΦΠ). Ο Τζούροβιτζ τότε είχε αδυνατίσει και δεν ήταν τόσο καλός όσο τις προηγούμενες χρονιές. Και όπως είπε "ας χαρεί και μια φορά και ο φίλος μου ο Τσόσιτς".

Στο πολιτικό μέτωπο τώρα εκτός των άλλων το '91 ήταν πέρα από όλα τα άλλα η χρονιά του μεγαλύτερου κύματος μαθητικών καταλήψεων της μεταπολίτευσης και η πρώτη μεγάλη νεανική ρωγμή στη θαυμάσια νέα εποχή. Δεν ξέρω καν αν είναι σωστό το ότι η δολοφονία Τεμπονέρα αποτέλεσε το αποκορύφωμα εκείνης της περιόδου.


Η οργανωτική κατάσταση των δύο μεγαλύτερων αριστερών οργανώσεων νεολαίας εκείνη την εποχή ήταν γνωστή, όπως και η γενικότερη στάση τους.

Ο πραγματικός σκοπός της επίσκεψης ωστόσο είναι η διαφήμιση ενός νέου μπλογ που θα κινείται από τις παρυφές της μαρξιστικής- λενινιστικής ορθοδοξίας μέχρι τις παρυφές του ακροαριστερού οπορτουνισμού. Η νέα ιστοσελίδα ισχυρίζεται ότι απλά καταθέτει προτάσεις για διάλογο ενώ πραγματικός της σκοπός είναι να μυήσει τους οπαδούς του ΚΚΕ στις αρχές του ***σμού, παρασύροντας τους σταδιακά στις διδασκαλίες του.

Διαλέξαμε το δικό σας μπλογκ όχι εξαιτίας της μεγάλης αναγνωσιμότητας, αλλά καθώς διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές παρά τις καλές προθέσεις του συγγραφέα του μπορέσαμε να διακρίνουμε τον οπορτουνιστικό πυρήνα που αναδεικνύεται πίσω από το διαλεκτικό μανδύα.

Ελπίζω να μου συγχωρέσουν οι καλοί φίλοι τον μανιερισμό και την αυταρέσκεια σε ορισμένα σημεία του σχολίου που οφείλονται σε αστικά κατάλοιπα.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Ανώνυμος είπε...

Νικο τον λεγανε τον (προδοτη) οικονομου.

sniper είπε...

Εννοειται οτι προτιμω τον Παντιους. Λιγα λογια, πολλα εργα και πραγματικο δεσιμο με την ομαδα και τον κοσμο της. Οχι μεγ-αλλα λογια ν' αγαπιομαστε σαν τον τρυπιο.

Σωστη η Μαριορη για το Μπονι και τον παραλληλισμο. Για να μην ξεχναμε και το μεγαλυτερο τιτλο που πηρε ελληνικη ομαδα, το λυπελλο του '98.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν είδαμε σπουδαίο μπάσκετ σήμερα. Ο τελικός θυμίζει βοστώνη-λέικερς κι έχει τις δύο κορυφαίες ομάδες της δεκαετίας (μαζί με την τσσκα που φέτος έφυγε νωρίς). Αυτή με τους περισσότερους τίτλους (παο) κι αυτήν που έχει παίξει το καλύτερο μπάσκετ μετά το 2000 και την αλλαγή κανονισμών. Αν της βγει αύριο στο παρκέ, έχει ελπίδες. Σε σετ παιχνίδι, ο παο του ομπράντοβιτς πάει για εύκολη νίκη. Κι αν αρκεί ένας μπατίστ και μισός βουγιούκας -χωρίς να παίξει λεπτό ο μάριτς- για να φορτώσουν με φάουλ τρεις ψηλούς της σιένα, ο σοφοκλής που έχει και προδιάθεση δε θα βγάλει ούτε ημίχρονο.

Κατά τα άλλα (και λίγο ανάκατα).
Το 91 επίσης πήρε κύπελλο ο πανιώνιος. Ο μόνος τίτλος του φάνη με τη φανέλα που συνδέθηκε. Το 92 έφτασε τελικό η αεκ με τον γκέκο. Τα πλέι-οφ άστα καλύτερα, γιατί θα θυμηθούμε κι άλλα.. Ο γκέκος είναι μαζί με τον λυπηρίδη στη ντριμ τιμ της ομορφιάς των γηπέδων, όπως την ανέδειξαν εδώ: http://www.sportena.com/2011/03/angulo-omada-montelo/comment-page-1/ Από εξωτερικό εγώ θα έβαζα οπωσδήποτε ντουένιας και ρομάι.
Ή μήπως ο γκέκος είχε φύγει την προηγούμενη χρονιά; Ο χαρίδημος θα ξέρει καλύτερα.

Για να πάρουν τον αλβέρτη νομίζω ότι οι γιαννακόπουλοι διέλυσαν το τμήμα πόλο του ερασιτέχνη. Για το φασούλα η κε του μπλοκ είχε κάνει μια νύξη στα σχόλια ενός παλιού κειμένου: http://sfyrodrepano.blogspot.com/2009/06/blog-post_18.html το οποίο αξίζει να διαβαστεί συμληρωματικά με αυτό εδώ.
Για το ναβάρο τέλος, συμμερίζομαι εν μέρει τον εκνευρισμό αλλά είναι πολύ μεγάλος παίκτης. Όποιος έχει δει τον τελικό με τους αμερικανούς στο πεκίνο, δε μπορεί να αντιπαθεί αυτή την ομάδα. Αλλά καθένας με τα κόμπλεξ του -κι αυτό ισχύει κ για μένα.

Καλά μας κατάλαβες voyage. Στηρίζουμε την προσπάθεια. Οσονούπω και με προσθήκη στο μπανεράκι στα δεξιά. Να μας ξανάρθεις..

Υγ: ο keselj έχει την ίδια κατάληξη με αυτή του paaspalj. Αλλά το σωστό λέει είναι κέσελ. Ούτε καν κέσελι. Και κατά αναλογία πάσπαλ. Με βαρύ λάμδα μυτιλήνης.
Ναι, αλλά πώς θα βγει τότε η ρίμα στο σύνθημα: δε θα πάρεις κύπελλο ποτέ, πάσπα-λιέ, πασπα-λιέ;
2: Το μπάσκετ εξημερώνει τα ζώα του είδους μας. Είδατε τι επίπεδο έχουν τα σχόλια των μπασκετικών; Μασονία σκέτη..

zamorano είπε...

Για τον αλβερτη εχεις δικιο,οντως διαλυσανε ενα τμημα (πολο) αλλα ειναι ο ορισμος του χαλαλι...

Τελικο με τους οβραιους λοιπον once again,οι δυο καλυτερες ομαδες του συγχρονου ευρωπαικου μπασκετ... δυστυχως η ρεαλ αποδειχτηκε πολυ κατωτερη των περιστασεων και δεν θα εχουμε την ευκαιρια να σηκωσουμε κανα πανι "amigos para siempre" η "davor suker-zeliko obradovic" με τα φιλαρακια μας απο την ισπανια...

Αστειοτητες περι αυτοκρατοριων του αρη και μεγαλυτερων τιτλων το κυπελλουχων το '98 ενω εχει υπαρξει το παρισι το 1996 η μπολονια το 2002 και το βερολινο το 2009 εχουν νοημα μονο για "να'χουμε να λεμε" σε κανα καφενειο...

Κατα τ'αλλα οντως το μπασκετ που παιχτηκε ηιταν της πλακας σε σχεση με αλλα f4,οπως της πλακας ειναι και ο παντιους και ολοι οι υπολοιποι ρωσο παιχτες (πλην κιριλενκο αντε και κριαπα) απο το 90 και μετα.Παρολαυτα ειναι λαθος να θεωρειται η ρωσια συνεχεια της ομαδαρας της σ.ενωσης του '80 και οχι η λιθουανια που εχει βγαλει ενα καρο παιχταραδες με μπασκετικη παιδεια (και μια δοση αλητειας χρησιμη για καθε σπορ...)ειδικα οταν π.χ. στη σ.ενωση του 87-90 οι ρωσοι ηταν δυο-τρεις για τη γαρνιτουρα...

Παμε ρε αρμαδα για το 6ο...

Paul Krugman είπε...

Το όνειρο του Καζάκη,Λαπαβίτσα,χρεωκρατίας,Αριστερών Οικονομολόγων,κ.τ.λ πάει προς εκπλήρωση.
Κρίμα γιατί η ΕΛΕ θα μείμει χωρίς αντικείμενο.

http://www.spiegel.de/international/europe/0,1518,761201,00.html

Ανώνυμος είπε...

Για τον Σαμπόνις τι να λέμε,δείτε στο youtube βιντεάκια από τους Ολυμπιακούς της Σεούλ,πραγματικά κάνει πλάκα στον "πολύ" Ντέβιντ Ρομπινσον.Δυστυχώς δε τον θυμάμαι καθόλου πριν τον τραυματισμό του.Είχε πει όμως ο αντεπαναστάτης ότι δεν τραγούδησε ποτέ του τον ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης

Μεγάλος παίχτης και ο "λευκός Μάτζικ",ο Σάσα Βολκόφ,ο μοναδικός ίσως παίχτης στην ιστορία της Α1 που έκανε ποτέ triple double figure(σε ένα ματς Ολυμπιακός-Αμπελόκηποι)

Στο Φάιναλ-4 παίζουν οι 3 πιο μισητές ομάδες της Ευρώπης και η Σιένα οπότε στον τελικό θα διαλέξω το μικρότερο κακό,δηλαδή τον Σοφοκλή

Αναυδος είπε...

Να συμβάλλω και εγώ στα trivia
- Περίμενα από τους βοριοελλαδίτες συντρόφους να θυμηθούν τον Ουόλτερ Μπέρι και τον μπύραρχο Ταρπλευ επίσης πού έπινε ένα καφάσι πριν από κάθε αγώνα
- Εδωσαν τότε τον Σελετόπουλο στη Γλυφάδα και πήραν τον 16χρονο Φραγκυ. Από τότε μόνο πέρισυ εμφανίσθηκε για δεύτερη σερί σεζόν ο ΠΑΟ στην Α1 του πόλο

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κάποιοι άλλοι μου είπαν και για την γιουγκοπλάστιγκα, ότι έπρεπε να γράψω κάτι. Δίκιο έχουν, αλλά δεν είναι ολοκληρωμένο αφιέρωμα για να τους έχει όλους.

Ιβάν, η ρωσία που θεωρείς της πλάκας πήγε σε δύο τελικούς μουντομπάσκετ στα 90'ς.
Κι ο κάσπερ δε μιλάει για το κόρατς το 97 μες στην προύσα (τουρκοφάγος κι έτσι), αλλά για το κύπελλο το 98, με διαλυμένη ομάδα και τον πάσπαλι να παίζει με ένα πόδι, απέναντι στο τέως ποκ. Εκεί που βγήκε και το γνωστό σκετς του αμάν, με τον ιωαννίδη να βγάζει καπνούς από τα αυτιά.

Καφενο-κουβέντα να γίνεται..

zamorano είπε...

Yπο αλλες συνθηκες θα καταλαβαινα οτι λεει για το κυπελλο του 1998,αλλα οχι χτες το βραδυ...ναι,αυτο ειναι οντως μαγκικη κουπα,μαλιστα θυμαμαι οταν το παρακολουθουσα ειχα εντυπωσιαστει.

Η ρωσια του 98 ηταν της πλακας,λογω κληρωσης εφτασε στον τελικο,γενικα χωρις αμερικανους τοτε η γιουγκοσλαβια ηταν μια σκαλα πανω απο ολους τους αλλους,ασχετα αν ζοριστηκε και με μας και με τους ρωσους.Το 94 παλι η κροατια και εμεις ημασταν πολυ καλυτεροι ατομικα σαν ταλεντα,ενω ελειπε και η σερβια.Αυτο που θελω να πω ειναι οτι απο το 90 και μετα δεν εχουν υπαρξει περιπτωσεις ρωσων παιχταραδων η σουπερ ταλεντων (πλην κιριλενκο),ασχετα αν η εθνικη τους για μερικα χρονια πηγαινε καλα και εχει μια στο τοσο τις εξαρσεις της. Αντιθετα οι κροατες,οι λιθουανοι,οι σερβοι,οι ισπανοι και εμεις εχουμε αναδειξει μεγαλους παιχτες.Κατι καρασεφ, κουντελιν,πασουτιν,πανοφ κλπ ηταν καλα παιχτακια και ρολιστες σε μια δουλεμενη ομαδα,αλλα το ταλεντο δεν ξεχειλιζε και απο τις καλτσες τους...

Μαλιστα σε ενα μπασκετοφορουμ που εβλεπα πριν καιρο ηταν ενας κροατης και απεδιδε την παρακμη των συλλογων τους (γιουγκοπλαστικα, τσιμπονα,ζανταρ) στον καπιταλισμο και στο οτι χρησιμοποιουν την κομμουνιστικη κληρονομια των υποδομων της χωρας στο να εξαγουν ταλεντα μπας και καταφερουν να βγαλουν τα μπατζετ...

Ανώνυμος είπε...

Ο Ναβάρο δεν είναι απλά μεγάλος παίχτης, είναι μαζί με τον Διαμαντίδη οι καλύτεροι εν ενεργεία παίχτες στην Ευρώπη αυτή την στιγμή, απόλυτο ρισπεκτ λοιπόν. Αλλά από την άλλη δεν αντέχω και την τόση δραματική τέχνη, γιατί όταν και η τέχνη γίνεται υπερβολική περνάει σε παρακμή, αφού αποκόπτεται από την πραγματικότητα.
Για τον Φασούλα τι να πούμε, από την Νομική του ΑΠΘ και την σπουδάζουσα, στην σπουδάζουσα της σοσιαλοδημοκρατίας και στις κραυγές για να σωθεί πριν τις δημοτικές πέρσι. Από ο φανατικότερος ΠΑΟΚτσης, τώρα ο φανατικότερος Γαύρος, θυμίζει και μια άλλη πορεία από ΚΚΕ στο ΠΑΣΟΚ, αν και δεν θέλω παραλληλισμούς, γιατί ως γνωστόν και ο ΠΑΟΚ είναι ο γαύρος του Βορά. Αλλά αν σκεφτείς από την άλλη ήταν στο προ 91 ΚΚΕ, του «ψηφίζω ΚΚΕ, θέλω αλλαγή». Της Περεστρόικας, του σοσιαλισμού στο κατώφλι του 20ου αιώνα, του Ανδρουλάκη, της Δαμανάκης και του Κοτζιά.
Για τον Σαμπόνις τα ‘πα και πιο πριν, ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ παίχτης, παρότι αντεπαναστάτης, πρότυπο του ολοκληρωμένου κομμουνιστικού ανθρώπου (μπασκετμπολίστα) χαχα. Άσχετα αν γεννήθηκε αργά (όπως ο Μαρξ κατά κάποιους) και έπεσε πάνω στον Γκόρμπυ. Πέρα από την παρομοίωση μου χθες με την περεστρόϊκα και τον Γκόρμπι, ίσως ταιριάζει με το συνολικό προστές δημιουργίας του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, αρχικά πυραυλοκίνητος, ελπιδοφόρο ταλέντο που όμως ποτέ δεν έγινε αυτό που περίμεναν οι ειδικοί, παρόλα αυτά ήταν μεγάλος και ένα πρότυπο ας πούμε…
Καλά για το τριπλ νταμπλ του Βολκώφ δεν θυμάμαι τπτ, θυμάται κανείς ακριβώς σε τι ήταν;
Συμφωνώ με Ζαμοράνο σχετικά με τους Ρώσους. Καλά στη Σερβία θέτουν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην υπηρεσία του καπιταλισμού. Η Παρτιζάν είναι μόνο ο ενδιάμεσος κρίκος, άσχετα αν το όνομα της φέρνει άλλα στο νου…
Στα των ματς, είδα μόνο το πρώτο, πολύ κακό μπάσκετ, με τον Ομπράντοβιτς να κάνει συντήρηση από ότι φάνηκε. Τι τα θες με την Σιένα, ευρωκομμουνιστικό στυλ μπάσκετ που λέει και το απολίθωμα, ξύλο, ξύλο, σαν την παλιά Λιμόζ. (Κανονικά θα έπρεπε να ‘ταν γλυκανάλατο σαν τον δικό μας ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως γνωστόν τα αντίθετα μετατρέπονται το ένα στο άλλο).

Giorgosbookhunter

Γρηγόρης είπε...

Ο Βολκόφ είχε 31 πόντους,13 ριμπ,11 ασίστ http://www.tovima.gr/sports/article/?aid=153631

Ρόμπι Φάουλερ είπε...

Για να σηκώσουμε με τρέλα άλλο ένα...

Με αντίπαλο τον παγκόσμιο σιωνισμό...

Ανώνυμος είπε...

Mπερτομεου:"o αθλητισμος ειναι μπιζνες"

Μαλιστα.

haridimos είπε...

@ sfyrodrepano
Το 1992 ο Μηνάς έπαιζε στον Παο .

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

http://www.gazzetta.gr/article/item/215565-once-brothers tora-pali-philoi

Φοβερή αναδρομή από το βασίλη σκουντή, με αφορμή ένα τουρνουά..