Είναι μία, μόνο μία

Αυτές τις μέρες εν όψει των φοιτητικών εκλογών ο ρίζος έχει αρθρογραφία από μέλη του κσ που καθοδηγούν τη σπουδάζουσα. Τα περισσότερα βάζουν στο στόχαστρο το δικομματισμό της δαπ-πασπ, ενώ τα άλλα είναι πολεμική προς τον οπορτουνισμό στα πανεπιστήμια. Σε γενικές γραμμές την ουσία την έχουν, αλλά το στιλ θα μπορούσε να είναι καλύτερο (εξαιρώ αυτά του σιδέρη). Η κε του μπλοκ δίνει σήμερα ένα παράδειγμα για το τι κείμενα θα προτιμούσε να διαβάζει στο όργανο εν είδει πολεμικής στον αριστερισμό. Ας πούμε κάτι που θα ξεκινά με το κείμενο του διημέρου των εαακ.

Κείμενο που πέρασε από πολλά χέρια, μήπως και μπορέσει να καλλωπιστεί και να κρύψει τις αντιφάσεις του. Αλλά ο καθένας ήρθε με τη δική του μπογιά, έβαλε την πινελιά του και προέκυψε ένα χαρούμενο, παρδαλό πράγμα σαν τον σύριζα, του πουαντιγιστικού ρεύματος. Μεταμοντέρνοι και με τη βούλα που λένε. Κι άντε να βρεις μες σε τόσες βούλες την κόκκινη, την κομμουνιστική, και να τονώσεις το στίγμα της (και το περιοδικό της κομμουνιστικής ανανέωσης). Ή να μπορέσεις να καταλάβεις τι φρούτο μεταλλαγμένο είναι αυτό που ξεφύτρωσε στο σπόρτινγκ.

Σαν το πεπόνι της φρουτοπίας, τον ανανία, που ‘χε χάσει τη βούλα του και την έψαχνε παντού, για να είναι πεπόνι με τη βούλα. Και νόμιζε ότι του την πήρε η μάτα η ντομάτα και την φόρεσε στο κεφάλι της καπελάκι. Όπου το καπελάκι είναι σαφές υπονοούμενο για τα σηματάκια του σεκ. Και όλο το σκηνικό γενικά είναι για να πέφτουν ντομάτες, μπας και κοκκινίσει επιτέλους κανείς, αφού δεν το κάνει πολιτικά, ή από ντροπή έστω.

Γιατί αν πιστεύεις ότι το σεκ έχει γίνει αξιόπιστος σύμμαχος, είσαι το ίδιο παράλογος με το πεπόνι από το κουκλοθέατρο των αδερφών σοφιανού –λες κι ο νίκος από αυτούς να είναι;- που ψάχνει τη βούλα του. Συνεχίζεις να παίζεις το γνωστό κουκ(ου)λοθέατρο και να συσπειρώνεις κάτι μαύρους και ρασταφάρηδες στο στιλ του ρούχλα απ’ τα παραμύθια του κουτιού, με τη μικρή παρασκευούλα –βούλα κι αυτή- που το αγαπημένο της ήταν αυτό της ελε. Ο οποίος ρούχλας είναι λα και πάει από τη μία πολιτική παραφωνία στην άλλη.

Το κείμενο λοιπόν βγαίνει τόσο παρδαλό κι ασαφές, που γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Ναι, αλλά εμείς δεν είμαστε πρόβατα τουλάχιστον, να ακολουθούμε τη γραμμή, σου λέει. Κι έτσι τους μένει η ικανοποίηση ότι κάνουν του κεφαλιού τους. Το οποίο είναι γεμάτο κέρατα, από τη γενική έλλειψη πίστης (δηλαδή απιστία) προς οτιδήποτε πλήρες και συνεκτικό, όπως ο μαρξισμός. Κι αφετέρου επειδή κάτι έπρεπε να καλύψει το θεωρητικό κενό.

Ενίοτε διαφωνούν, τι χρώμα να βάψουν την τάδε γωνία του κειμένου, γιατί ο ένας λέει τιρκουάζ, ο άλλος σιελ κι ο τρίτος φωτεινό γαλάζιο. Κι αρχίζουν να πλακώνονται σαν κριάρια, με τα σκληρά τους κέρατα, κι ο άμαχος πληθυσμός –τα μικρά σχήματα- πληρώνει συνήθως τα κερατιάτικα. Κι οι ναρίτες φωνάζουν στους άλλους το στίχο στον τίτλο του κειμένου για την φρουτοπία και την εαακ.
Είναι μία, μόνο μία. Δεν υπάρχει άλλη καμία. Και δεν έχει πληθυντικό.

Δηλ τα εαακ είναι κριός στο ζώδιο; Τι να σου πω, δεν ξέρω απ’ αυτά. Το κόμμα λέει ότι είναι υδροχόοι, που χύνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης. Αυτοί φοράν λεοντές για να φαίνεται ότι βρυχώνται (κι ενίοτε παλεύουν) σα λιοντάρια για τα άσπιλα, αγνά ιδανικά τους, που έχουν ωροσκόπο παρθένο, και δε λερώνονται με διαμεσολαβήσεις κι αντιφάσεις της πραγματικότητας.

Αλλά βασικά, για να επιστρέψουμε στο κέρατο, είναι ταύροι σε υαλοπωλείο που σπάνε κάθε τζάμι στον διάβα τους και ερεθίζονται με το κόκκινο, κυρίως γιατί στην πραγματικότητα πάσχουν από αχρωματοψία και το περνάνε για κάτι άλλο –κόμμα της αστικής τάξης που ξεθώριασε κι όλα τα ξεπούλησε για τρία υπουργεία. Μπορεί όμως να τα βρουν και να ταιριάξουν με κάποιον τοξότη –όπως στο σίριαλ με τη σταθακοπούλου και το βούρο- που θα τους πάρει και θα τους κάνει βέλος στη φαρέτρα του.

Αλλά μπορείς να τους πεις και δίδυμους, με την κοε και την αρεν. Τα οποία διδυμάκια έχουν τα γενέθλιά τους τέτοιες μέρες, από τώρα μέχρι τα μέσα του άλλου μήνα. Στην καρδιά του ηρωικού μαϊούνη, δηλ.
Κι από ωροσκόπο; Δεν ξέρω πώς το βρίσκεις αυτό. Ό,τι λέει στην αφίσα, βάλε δυο ώρες αργότερα, να ‘σαι μέσα.

Γιατί μωρέ, τι κακό έχει μια διχρωμία μαύρο-κόκκινο με λίγη από μωβ; Καμία, κι εγώ αυτά ακριβώς τα χρώματα έχω στο δωμάτιό μου. Κάνουν κι ωραίο συνδυασμό. Αλλά αν τ’ αφήσεις μερικά χρόνια χύμα στην υγρασία, ξεθωριάζουν και πιάνουν μούχλα από τις ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας κι αρχίζουν να πρασινίζουν.
Τι ρούχλας, τι μούχλας, όλοι οι σκύλοι μια γενιά, και μόνο ο κανέλλος έφυγε νωρίς, γιατί πάντα οι καλύτεροι φεύγουν πρώτοι. Αλλά μας έμεινε η κανέλλη. Γιατί πες μου τι θα κάναμε χωρίς κανέλλη και βαρβάρους.

Ναι, αλλά ο δικός μας ρόλος δεν είναι να βρούμε τέτοια μετρημένα παραδείγματα και να τα κάνουμε κανόνα. Αλλά να βρούμε τις αποχρώσεις που είναι κοντά μας, από λιλά και πορτοκαλί μέχρι τις παρυφές του σάπιου μήλου –αρκεί να μην είναι πολύ σάπιο- και να τις πάρουμε με το μέρος μας. Πώς θα γίνει αυτό; Έλα ντε! Μεγάλη ιστορία.

Κανονικά κάπου εδώ το κείμενο θα τελείωνε, αλλά είναι ευκαιρία να πω δυο πράγματα συνειρμικά για την οργάνωση και τα συλλογικά της κείμενα, που κι αυτά περνάνε από πολλά χέρια, αλλά έχουν όλα το ίδιο χρώμα, σε βαθμό που να καταντά μονότονο. Αλλά κάθε φορά που πήγαμε να τα βάψουμε άλλο χρώμα, αποτύχαμε οικτρά. Και ξέρεις πόσο στοιχίζει σε έμψυχο υλικό κι ελπίδες ένα ιδεολογικό ντεκαπάζ, για να ‘ρθουμε στα ίσια μας; Δες και τα κόμματα που άλλαξαν τροπάρι το 91 κι ακόμα να συνέλθουν.

Τα πρώτα χρόνια στην οργάνωση (πρώτα που πρόλαβα εγώ δηλ) είχαμε κι εμείς διχρωμία μαύρο-κόκκινο, που φαίνεται πολύ ωραία πάνω σε στράτσο. Κάπου στη μέση της διαδρομής, αλλάξανε οι συνήθειες και το μπλε πήρε τη θέση του μαύρου. Συνειρμική παραπομπή στο εθνικό γαλάζιο και φονικός συνδυασμός με το κόκκινο, με το οποίο αναμείχθηκαν το 89’ σαν γη και πυρά κι έβγαλαν το πένθιμο μωβ του αριστερισμού για τα δεξιά λάθη του κόμματος.

Γιατί σταματήσαμε να τα βάφουμε μαύρα; Πολιτική επιλογή, ή κάτι πιο απλό; Πχ μια προσφορά στις μπλε μπογιές, ένα μαγαζί που δεν είχε μαύρες, ή ένας συνειρμός με τα μαύρα πανιά του ηλεκτρικού θησέα, κοκ. Ο ρόλος του τυχαίου στην ιστορία.

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στο τείχος με μπογιά. Το οποίο τείχος έζησε 28 χρόνια και κάτι, από το 61 ως το τέλος της ιστορίας. Και αν θυμάστε το 28 και τα πολλαπλάσιά του, έχουν ειδική σημειολογία για το κομμουνιστικό κίνημα και τις χρονολογίες που το σημάδεψαν (εξορία τρότσκι, εικοστό συνέδριο, γκορμπατσόφ –από το 84 στην ουσία να διοικεί- κτλ). 28 χρονών είναι αυτή την εποχή και τα παιδιά indigo που γεννήθηκαν απρίλη του 83 κι ο αστικός μύθος του χαρδαβέλα λέει ότι έχουν ειδικά χαρίσματα. Σε ένα τέτοιο, αφιερώνεται και το σημερινό κείμενο, κυρίως γιατί δε θα μπορέσει φέτος –μετά από πολλά χρόνια- να πάρει κλίμα από φοιτητικές εκλογές. Όχι ότι χάνει τίποτα. Προφανώς μια ιδέα είναι όλα. Μόνο μία..