Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Η φαντασία στην εξουσία

Πριν από δέκα περίπου μέρες ήταν η επέτειος της δολοφονίας του τζον λένον, του δημιουργού κι ερμηνευτή του Imagine. Οι στίχοι του οποίου είναι ένας μικρός ύμνος του κομμουνισμού, που τον εκλαϊκεύει ως έννοια προς τις μάζες, με λόγια απλά, όμορφα και κατανοητά από τον καθένα. Να μην υπάρχουν θρησκείες, πόλεμοι, κράτη κι ιδιοκτησία. Ή έστω ύμνος του ουτοπικού σοσιαλισμού, που επανέκαμψε δριμύτερος την εποχή των χίπις, ως άρνηση του υπαρκτού σοβιετικού και της –κατ’ αυτούς- εκφυλισμένης μετεξέλιξης του οκτώβρη.

Στην ανάλυση του ποιήματος, ο σύντροφος άβερελ είχε σταθεί στην κλιμάκωση των νοημάτων κάθε στροφής.
Φαντάσου ότι δεν υπάρχει παράδεισος, είναι εύκολο αν προσπαθήσεις.
Φαντάσου ότι δεν υπάρχουν χώρες, δεν είναι δύσκολο να το κάνεις.
Φαντάσου ότι δεν υπάρχει ιδιοκτησία, αμφιβάλλω αν μπορείς να το κάνεις.
Ο φόβος κάθε μικροαστού που είναι χαμένος από χέρι στον καπιταλισμό, αλλά τρέμει μην έρθουν οι κομμουνιστές και του πάρουν την περιουσία. Και για να καταλαγιάσουν οι φόβοι του, του μιλάμε για λαϊκή εξουσία, ή μεταβατικό πρόγραμμα, αναλόγως την πολιτική ένταξη.

Εκεί που το χάνει λίγο ο στιχουργός είναι στο ρεφραίν. Μπορεί να λες ότι είμαι ονειροπόλος αλλά δεν είμαι ο μόνος και ελπίζω να έρθεις μαζί μας. Ας δώσει ο παντοδύναμος λαός!
Μπορεί δηλ να μας λες ουτοπικούς, αλλά η απάντησή μας είναι ότι είμαστε πολλοί. Όχι, ξέρω ‘γω ρεαλιστές, απ’ τη σκοπιά του διαλεκτικού υλισμού, κι άλλα τέτοια ξύλινα. Αλλά πολλοί.

Είμαστε το 99% όπως έλεγε και το κίνημα εναντίον της wall street στην πόλη όπου δολοφόνησαν τον λένον. Μαζί με την ελπίδα της ουτοπίας που πεθαίνει πάντα τελευταία κι ανασταίνεται κάθε φορά στο τέλος της ιστορίας του φουκουγιάμα.

Ενώ αν έβαζες τον ίδιο αριθμό επί τοις εκατό, σε οτιδήποτε σχετικό με τους κομμουνιστές, θα έφριτταν άπαντες με τα σταλινικά ποσοστά. Που αν τα αναλύσεις είναι αντεστραμμένα τα τρία εξάρια του αντίχριστου και σχηματίζουν το σατανικό 999, με το κόμμα στο ρόλο της υποδιαστολής. Τέτοιοι ήταν πάντα τους οι εβραιομπολσεβίκοι και ας έχουν το θράσος να παρουσιάζονται με αξιώσεις –κομμουνιστικής- ορθοδοξίας.

Θα μου πεις βέβαια, για στάσου ρε σύντροφε, τραγούδι έγραφε ο άνθρωπος, όχι μανιφέστο. Κι έπειτα είναι κι ένα άλλο ζήτημα. Πού να τα χωρέσεις τόσα νοήματα σε ένα τραγούδι; Ο στίχος δε μου φτάνει δεκατρείς συλλαβές. Πού να μπει η ανάλυση για το δια-ματ και τις ζιου-ζίτσου λαβές;

Σαν εκείνο το σύνθημά μας που λέει αγώνας-(μετά το δεκέμβρη βγήκε και δεύτερη εκδοχή που έλεγε οργάνωση)-ρήξη-ανατροπή, η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική (παλιότερα λέγαμε και με ανυπακοή, αλλά έτσι είναι πιο μεστό κι επιστημονικό).Το σωστό –λέω εγώ- θα ‘ταν να λέμε ότι η ιστορία γράφεται με ταξική πάλη, που δρα σε ένα αντικειμενικό πλαίσιο που ορίζει η διαλεκτική σχέση μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων, παραγωγικών σχέσεων. Φαντάσου τώρα να το λέμε όλο αυτό στο σύνθημα έμμετρα. Αμφιβάλλω, αν μπορείς να το κάνεις.

Το ίδιο πρόβλημα είχαμε και με το θέμα της τελευταίας διεθνούς συνάντησης των κκ στην αθήνα. Στη σύντομη εκδοχή του ήταν «ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον». Στην πλήρη ανάπτυξή του όμως, φτάνει τη μία παράγραφο* και μοιάζει με εκφώνηση θέματος στις πανελλήνιες. Δεν είναι ακριβώς εύκολο να το πεις, αν σε ρωτήσει κανείς.

(*σσ: «Ο Σοσιαλισμός είναι το μέλλον. Η διεθνής κατάσταση και η εμπειρία των κομμουνιστών 20 χρόνια μετά την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ. Τα καθήκοντα για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ιμπεριαλιστικών πολέμων, των σύγχρονων λαϊκών αγώνων και εξεγέρσεων, για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού και του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού»)

Όπως και να ‘χει, το φαντασιακό –κι η θέσμισή του- είναι σπουδαία υπόθεση. Ο κόσμος βρίσκει στη φαντασία του καταφύγιο από τη μίζερη πραγματικότητα, που είναι ποτισμένη από την ήττα και μας τυλίγει, σαν υγρασία. Οι ιδέες μας αρχίζουν να μουχλιάζουν και στις πιο προχωρημένες περιπτώσεις πρασινίζουν εμφανώς και πέφτουν στην αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας. Πολλοί σύντροφοι –με την ευρεία έννοια- νιώθουν έντονα την ανάγκη να αποδράσουν και φαντάζονται νίκες, ασφαλείς νησίδες κι εκδίκηση από τον ταξικό εχθρό, που μένει στο επίπεδο του θυμικού.

Στη σοβιετία πειραματίστηκαν με την έννοια του χρήσιμου μύθου. Όπως το 1941 με την επίκληση της τσαρικής άμυνας εναντίον του ναπολέοντα, για να συσπειρώσουν τους ρώσους μουζίκους στο μεγάλο, πατριωτικό πόλεμο κατά του φασισμού. Ή με τη θεωρία του σοσιαλισμού σε μια χώρα. Που εκτός από θεωρητική επεξεργασία, ήταν κι ένα άκρως αποτελεσματικό σύνθημα που κέντρισε το φαντασιακό των λαών της σοβιετικής ένωσης και τους έδωσε έναν στόχο. Και αυτοί που έλεγαν ότι όλα αυτά είναι παραμύθια της χαλιμάς, είδαν τις μάζες να γίνονται ο ήρωας του παραμυθιού, και να κατορθώνουν με μυθικές προσπάθειες, τον ένα άθλο μετά τον άλλο.

Το εικοστό συνέδριο του νικήτα, εκτός από σημείο καμπής για τη ρεβιζιονιστική στροφή, είχε και μια άλλη πτυχή, σχετικά δευτερεύουσα, αλλά όχι τελείως ασήμαντη. Ο σοβιετικός κυριούλης λέει ότι κατάφερε να πληγώσει τη συλλογική, ιστορική μνήμη ενός ολόκληρου λαού, αφήνοντας στο φαντασιακό του ένα μεγάλο κενό, που δεν αντικαταστάθηκε.


Αυτή η σύνδεση του υπαρκτού (σοσιαλισμού) με το μυθικό στην περίπτωση της σοβιετίας, φέρνει συνειρμικά στο νου την φρουτοπία, που –όπως και η εσσδ- είναι μοναδική, η μόνη υπαρκτή –δεν υπάρχει άλλη καμία. Εκεί ο αγώνας των φρούτων –και των σύμμαχων ζαρζαβατικών- απέδωσε καρπούς, κι έτσι έγινε πράξη το σύνθημα, φρούτο μπορείς χωρίς αφεντικά, και μανάβηδες να σε δυναστεύουν.

Εκεί τα φρούτα μαζεύονται στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και φωνάζουν αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα: άνθρωποι-ψυγεία η ίδια συμμορία. Κι ο αιμίλιος το μήλο διοργανώνει προεκλογική φιέστα για να σιγουρέψει το τελικό αποτέλεσμα μολονότι είναι ο ένας και μοναδικός υποψήφιος. Εκλέγεται με σταλινικά ποσοστά, βάζοντας ακόμα και τα δέντρα να ψηφίσουν και δίνει συνεντεύξεις σε δυτικούς δημοσιογράφους, όπως στον πίκο απίκο.
Εκεί οι προδότες, σαν το σωτήρη το καρπούζι που ήταν τροτσκιστής κι ήθελε να δώσει τον χάρτη στους μανάβηδες, παρά τις τύψεις του, αποτυγχάνουν στο σχέδιό τους και μετανοούν.

Εκεί τα βλίτα δεν είναι κουτά, και τα παντζάρια δεν είναι δειλά.
Εργατιά κι αγροτιά σφιχταγκαλιάζονται με τη διανόηση κι οικοδομούν απερίσπαστες το σοσιαλισμό. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός λειτουργεί ομαλά κι απαρέγκλιτα. Οι αντιφρονούντες ούτε καν διαφωνούν. Δε φραξιονίζουν και δε διαγράφονται. Κι ό, τι άλλο φανταστεί ο καθένας, σαν στίχος από το imagine της νέας εποχής και του νέου κόσμου, του σοσιαλισμού.

Κάθε κρεμμύδι μοσχοβολά, τα κολοκύθια είναι δυνατά.
Κολοκύθια τούμπανα, δηλ. Άμαξες για την έφοδο στο σοσιαλισμό, που τα μεσάνυχτα ξανάγιναν κολοκύθες. Και μένει ένα φάντασμα που πλανάται πάνω από την ευρώπη –και όχι μόνο- και τις νύχτες τρυπάει τους τοίχους και τα απομεινάρια από το τείχος του βερολίνου.

Αλλά οι μνήμες από τα κατορθώματά της μένουν ζωντανές κι επίκαιρες.
Όσο κι αν τα χρόνια θα περνούν, δεν πρόκειται ποτέ να μαραθούν

16 σχόλια:

Αντωνης είπε...

Όχι ένα απ' τα πιο ξεκάθαρά σου κείμενα, κατά την ταπεινή μου άποψη, κυρίως σε ό,τι αφορά την ανάγνωση των διδαγμάτων της "Φρουτοπίας" (εννοείται ότι μοιραζόμαστε το ενδιαφέρον για την πολιτική αλληγορία που στηρίζει ή δεν στηρίζει το κείμενο του κάθε άλλο παρά μαρξιστή Τριβιζά).

Παρ' όλα αυτά, η παρακάτω φράση είναι υπερβατικής διαλεκτικής ομορφιάς, αγγίζοντας επίπεδα 18ης Μπρυμαίρ: "Άμαξες για την έφοδο στο σοσιαλισμό, που τα μεσάνυχτα ξανάγιναν κολοκύθες."

Α, και αμάν με τον "προδότη Τρότσκι!" Όσο ενοχλητική είναι η αγιαστούρα των τροτσκιστών, άλλο τόσο είναι και η σταλινική πιπίλα. Κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι τα βρήκαν μια χαρά μετά τον θάνατο του Λένιν, πριν φάει τον Λέο η μαρμάγκα γιατί ο άλλος δεν συγχώραγε ανταγωνιστές και φιλόδοξους;

ώριμο τέκνο της οργής είπε...

Νομίζω ότι ο "μαρξισμός-λενονισμός" πέρα απο τα επιστημονικά και ιδεολογικά του κενά απέδειξε ότι τελικά και η πιο αρνητικα προκατειλημμένη στον κομμουνισμό κοινωνία (Η.Π.Α.-Μ.Βρετανία) δέχεται τις αρχές του όταν αυτές παρουσιάζονται ως κάτι ανώνυμο, ρομαντικό και ισως ουτοπικό... Ακόμη στο έργο του Λέννον που είχε κυρίως αντιιμπεριαλιστικο-φιλειρηνικό χαρακτήρα υπαρχουν αρκετες αιχμές για τις ταξικές διαφορες με αποκορύφωμα το αμειγως ταξικο: "Working class hero
As soon as you're born they make you feel small
By giving you no time instead of it all
Till the pain is so big you feel nothing at all
A working class hero is something to be

They hurt you at home and they hit you at school
They hate you if you're clever and they despise a fool
Till you're so ****ing crazy you can't follow their rules
A working class hero is something to be

When they've tortured and scared you for twenty-odd years
Then they expect you to pick a career
When you can't really function you're so full of fear
A working class hero is something to be

Keep you doped with religion and sex and TV
And you think you're so clever and classless and free
But you're still ****ing peasants as far as I can see
A working class hero is something to be

There's room at the top they're telling you still
But first you must learn how to smile as you kill
If you want to be like the folks on the hill

A working class hero is something to be
If you want to be a hero well just follow me"

Το κομμάτι αναφέρεται κυρίως στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους αλλα θέτει ξεκάθαρες ταξικές διαχωριστικές γραμμές μεταξυ αστών και εργατών ολα παντα μπλεγμένα με λυρικότητα και ρομαντισμό

Αντωνης είπε...

Νομίζω ότι ο "μαρξισμός-λενονισμός" πέρα απο τα επιστημονικά και ιδεολογικά του κενά απέδειξε ότι τελικά και η πιο αρνητικα προκατειλημμένη στον κομμουνισμό κοινωνία (Η.Π.Α.-Μ.Βρετανία)

Ας μην ξεχνάμε ότι οι Μαρξ-Ένγκελς θεώρησαν την αγγλική εργατική τάξη την πιο προχωρημένη παγκόσμια και συντάχθηκαν με το IWW. Ούτε τις πολύ θετικές τους αναφορές στις ΗΠΑ ή την εργασία του Μαρξ ως ανταποκριτή σε αμερικάνικη εφημερίδα.

Η αλλαγή έρχεται μετά την ξεκάθαρη στροφή στον ιμπεριαλισμό, ακόμα και πολλών "σοσιαλιστών" στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, και, με την εξαίρεση του "πολιτιστικού μετώπου" στις ΗΠΑ του κραχ, και του βρετανικού New Left των τελών του 50-60 (αποκορύφωμα το μνημειώδες The Making of the English Working Class του Thompson), η πορεία είναι εντελώς καθοδική στον 20ο.

Παρ' όλα αυτά, η Μ. Βρετανία εξακολουθεί ακόμα και τώρα να είναι η υπαριθμ. 1 χώρα παραγωγής ταινιών για την εργατική τάξη. Ο Λένον δεν μίλησε για εργατική τάξη σε ιστορικό κενό αέρος, θέλω να πω.

Αντωνης είπε...

με το IWW: Παραδρομή. Με το IWA, το International Workingman's Association.

Ανώνυμος είπε...

mum-mum-mum-mah
mum-mum-mum-mah
mum-mum-mum-mah
mum-mum-mum-mah

I wanna hold 'em like they do in Texas Plays
Fold 'em, let 'em hit me, raise it
Baby stay with me (I love it)
LoveGame intuition
Play the cards with Spades to start
And after he's been hooked I'll play the one that's on his heart

Oh o-oh oh oh, o-o-o-o-o-oh
I'll get him hot, show him what I've got
(2x)

Can't read my, can't read my
No, he can't read my poker face
(She's got to love nobody)
(2x)

P-p-p-poker face, p-p-poker face
(mum-mum-mum-mah)
(2x)

I wanna roll with him, a hard pair we will be
A little gamblin' is fun when you're with me (I love it)
Russian Roulette is not the same without a gun
And baby when it's love, if it's not rough it isn't fun (fun)

Oh o-oh oh oh, o-o-o-o-o-oh
I'll get him hot, show him what I've got
(2x)

Can't read my, can't read my
No, he can't read my poker face
(She's got to love nobody)
(2x)

P-p-p-poker face, p-p-poker face
(mum-mum-mum-mah)
(2x)
(mum-mum-mum-mah) (2x)

I won't tell you that I love you, kiss or hug you
'Cause I'm bluffin' with my muffin
I'm not lying, I'm just stunnin' with my love-glue-gunning (ma)
Just like a chick in a casino, take your bank before I pay you out
I promise this, promise this
Check this hand 'cause I'm marvelous

Can't read my, can't read my
No, he can't read my poker face
(She's got to love nobody)
(6x)

P-p-p-poker face, p-p-poker face (2x)
(She's got to love nobody)
P-p-p-poker face, p-p-poker face
(mum-mum-mum-mah)
P-p-p-poker face, p-p-poker face
(mum-mum-mum-mah)
p-p-p-poker face, p-p-poker face
(m-m-m-ma)
p-p-p-poker face, p-p-poker face
(m-m-m-ma)

Ανώνυμος είπε...

"Η αμερικανική βοήθεια στόχευε στην εκβιομηχάνιση της Ελλάδας αρχικά, όπως και της δυτικής Ευρώπης." ! Λάθως Πολιτική, Οικονομική και Γεωστρατηγική εκτιμήση ! Χονδρό Λάθως ! Να το πούμε Ετσι Απλά: "Γενιεσε Υποτελείς κ. Υποταγμένος, Ζεις Υποτελικά κ. Υποταγμένα, και ΨΟΦΑΣ Υποτελικά κ. Υποταγμένα ! Ετσι ΑΠΛΑ ! ΜΟΝΟ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ! ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΔΕΙΣ ΖΩΗ ! Η τελευταία ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ στην Χώρα έγινε το ... 1821 !! Γιαυτό ΠΟΤΕ ΟΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ... ΒΟΗΘΕΙΑ για την ... ΕΚΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΗ !! ΣΕ ΘΕΛΟΥΝ ΑΠΛΑ ΣΚΛΑΒΟ, ΨΥΧΗ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ !!! ΔΙΑΦΩΝΕΙΤΑΙ ;;;

Ανώνυμος είπε...

http://laoutaris.wordpress.com/2011/12/19/dokimio-istorias-kke/

Αναυδος είπε...

'...Το πράγματι ωραίο τραγούδι που σημάδεψε τις τελευταίες σελίδες του βίου του είναι μια επίκληση σε πόθους και ιδέες, που εκτός από τη ρομαντική τους χροιά, όζουν μιας ινδουιστικής ουτοπίας, απάθειας, ανοχής, νιρβάνας και σωτηριολογικής κηρυγματικής σε κοινότητα Μορμόνων!! Το τραγούδι του, «Φαντάσου» (έτσι ακριβώς!) νανούρισε και νανουρίζει σαράντα χρόνια τώρα γενιές και γενιές αφοπλισμένων και παραιτημένων νεαρών, αλλά και κάποιων ουτοπικών μαρξιστών που ονειρεύονται τη δεύτερη παρουσία του κομμουνιστικού Παραδείσου. Το έξοχο αυτό τραγουδάκι που ούτε μισή μπατούτα του δεν μπορεί να σταθεί δίπλα σε τραγούδια του Μότσαρτ, του Σούμπερτ, του Μάλερ, του Βάιλ, του Γκέρσουϊν, επέπλευσε στον πολτώδη μουσικό ωκεανό των ημερών μας. Ετσι ο Λένον τριάντα χρόνια μετά τον άδοξο θάνατό του, έγινε ταμπού των εμπόρων του θανάτου του και της διασημότητας- όπως ο Πρίσλεϊ, ο Ντιν και πριν λίγο ο Τζάκσον....'

Ο Γεωργουσοπουλος για τον Λενον

http://spoudasterion.pblogs.gr/2010/10/686759.html

Αντωνης είπε...

Ο Γεωργουσόπουλος ως τι τα γράφει αυτά; Ως θεματοφύλακας του μαχητικού-επαναστατικού Μαρξισμού-Λενινισμού;!;!;!

Ήμαρτον Παναγία μου...(όχι ότι έχω καμιά συμπάθεια για το Imagine, έτσι;)

Ανώνυμος είπε...

Εγω του εχω συμπαθεια του Imagine (αν και δεν κοβω και τις φλεβες μου ειναι η αληθεια), αλλα η κομπλεξικη κριτικη του Γεωργουσοπουλου παει παρα πολυ. Το τραγουδι αυτο βγηκε σε μια εποχη που το χιπικο κινημα πεθαινε απο τη μαστουρα, τις αυταπατες του και απο πρωτοποριακοτερες μουσικες εκφρασεις, αλλα ξερει μηπως ο Γεωργουσοπουλος πολλα τραγουδια που να μιλανε για τον κομμουνισμο με τοσο ομορφα λογια, εστω και με τοσο χιπικο τροπο? Εκτος αν περιμεναμε απο το Λενον να ειναι ο Λενιν της μουσικης ή πρεπει να ακουμε μονο ανταρτικα και δεν το πηρα χαμπαρι. Και οποιος πρωην ή νυν μαρξιστης αισθανεται παραιτημενος, δεν περιμενει απο κανενα Imagine να τον νανουρισει. Οσο για τη συγκριση με το Μοτσαρτ και τους αλλους κλασικους (που τους συγκεκριμενους που αναφερει δεν τους εχω και σε ιδιαιτερη εκτιμηση) ειναι απλα αστεια. Λες και οτιδηποτε δεν ειναι Μοτσαρτ, δεν αξιζει να ακουστει.

Για την ιστορια, το Imagine ψηφιστηκε πριν λιγα χρονια απο τους ακροατες του BBC τριτο καλυτερο τραγουδι (ή σινγκλ, δεν θυμαμαι ακριβως) του 20ου αιωνα πισω απο το Bohemian Rhapsody των Queen και το bring your daughter to the slaughter των Iron Maiden.

Κασπερ

Ανώνυμος είπε...

δεν υπάρχει πρόβλημα.
Οποιος δεν αρέσει το Imagine, ας ακούει το Back in the U.S.S.R.

Taliban

Ανώνυμος είπε...

Ο Γεωργουσοπουλος εχει μια διανοουμενιστικη υπεροψια που κατανταει εκνευριστικη ωρες ωρες.Ειναι ο τυπος που σε βαζει στη γωνια κι αρχιζει να σου κανει διαλεξη,και συ το μονο που πρεπει να κανεις ειναι να θαυμαζεις τις γνωσεις του και την καλλιεργεια του.Αλλα...επι του προκειμενου εχει βασικα δικιο.

Ο Τζον Λενον και οι διαφοροι σαν αυτον αυτο που κανουν ειναι να διαστρεφουν την εικονα του κοινωνικα συνειδητοποιημενου καλλιτεχνη.Ο καλλιτεχνης οταν ειναι κοινωνικα ευαισθητοποιημενος ,μιλαει με πιο καθημερινο τροπο για αυτα που τον απασχολουν,για τα οραματα του ισως,οχι γενικα κι αοριστα.Ειχα ακουσει μια φορα(στο ραδιοφωνο νομιζω)ενα μπλουζ,που η τραγουδιστρια ελεγε την ιστορια μιας γυναικας που ο αντρας της ειχε σκοτωθει σ ενα εργατικο ατυχημα,αλλα οτι η ιδια δεν θ αφησει τα παιδια της να πεινασουν.Καπως ετσι ηταν οι στιχοι αν θυμαμαι καλα.Χωρις φανφαρες,χωρις ονειρα,απλα και καθημερινα.

φιλος του ΚΚΕ

Ανώνυμος είπε...

Όταν οι δυτικοί έβγαζαν χαζοχαρούμενα κομμάτια τύπου "Imagine" και δήθεν ταξικά τύπου "Working class hero" εμείς οι Σοβιέτες βγάζαμε κάτι τέτοια έπη
http://www.youtube.com/watch?v=2Z4m4lnjxkY\

πολύ φίλος του ΚΚΕ

Ανώνυμος είπε...

Βασικά Μπρέζνιεφ ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις καμία πληροφορία σχετικά με το αν και ο παυλίδης μπήκε στο ΕΠΑΜ όπως ο Πατέλης...Και αν όχι γιατί.Και βασικά ρωτάω μόνο και μόνο επειδή αναφέρθηκες σε αυτόν και μου ήρθε φλασιά.Ελπίζω να μην χαλάω το ρυθμό της συζήτησης...

Αλέξανδρος...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αντώνη πέρα από τις πιπίλες, τα στερεότυπα έχουν και την πλάκα τους. Οπότε ο τροτσκιστής είναι πάντα στην απ' έξω, ως προδότης. Άσε που τελικά νομίζω ότι ο σωτήρης το καρπούζι στο τέλος του πρώτου κύκλου εξιλεώθηκε και πολέμησε στο πλευρό των υπόλοιπων φρούτων..

Αλέξανδρε είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι ο παυλίδης δε συμφωνεί με την κίνηση του πατέλη κι ότι υπάρχει διάσταση απόψεων. Περιττό να πω ότι τασσόμαστε αναφανδόν στο πλευρό του σοβιετικού κυριούλη.

parekklisi είπε...

"Ας δούμε τα πράγματα αντικειμενικά. Η Βόρεια Κορέα είναι πλέον μια τρύπα στο χάρτη. Μία αυτή και μία η Κούβα. Είναι όμως τόσο έντονο το φως που αναδύεται απ' αυτή τη μικρή τρυπίτσα, που τυφλώνει με μίσος τους απολογητές των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων και θέλουν να τη δουν να σβήνει."

Φαντάζομαι αυτό ο συγγραφέας το έγραψε αστειευόμενος, εκτός και αν έχει τυφλωθεί τόσο πολύ απ' το φως που εκπέμπει αυτή η μικρή τρύπα.

(Στην περίπτωση αυτή οι παλιοί συνιστούσαν να κοιτάς μέσα από καπνισμένο τζάμι - ή καπνισμένο τσουκάλι για εμάς που είμαστε κομμουνιστές).