Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Μπολσεβίκος θα πει

Μπολσεβίκος θα πει κατά βάση πλειοψηφία κι -αν δεν κάνω λάθος- έχει την ίδια ρίζα με τα μπολσόι, από τη ρώσικη λέξη больше, που θα πει περισσότερο.
Αλλά η πορεία των μπολσεβίκων ήταν πολυκύμαντη και διαλεκτική. Ξεκίνησαν ως πλειοψηφία στη διάσπαση του σδεκρ, για να γίνουν πολύ γρήγορα μειοψηφία στα 1903, και να επιστρέψουν το 17' στην αρχική κατάσταση αλλά σε ανώτερο επίπεδο, με τον οκτώβρη στον ορίζοντα.

Η ιστορική ειρωνεία ήταν διαρκώς παρούσα, σε όλη αυτήν την πορεία. Γιατί οι μπολσεβίκοι πήραν εντελώς συγκυριακά την πλειοψηφία στο συνέδριο της διάσπασης, με την προσωρινή στήριξη του πλεχάνοφ, που έγινε στη συνέχεια επιφανής μενσεβίκος, ενάντια στην ομάδα του λένιν. Κι έτσι μας έμεινε η πίκρα για τον πλεχάνοφ -που η νιότη του έδειχνε πως θα γινόταν άλλος- και το όνομα των μπολσεβίκων, αλλά χωρίς την χάρη της πλειοψηφίας.

Έμεινε και στην ονομασία του κόμματος, για ιστορικούς λόγους, όταν μετονομάστηκε το κόμμα σε κομμουνιστικό. Πανενωσιακό κομμουνιστικό κόμμα κι ένα (μπ) σε παρένθεση για τους μπολσεβίκους. Όπως σε παρένθεση θέλησαν να τους βάλουν κι οι ιμπεριαλιστές της δύσης, χωρίς να το καταφέρουν –τουλάχιστον εξ αρχής. Και μόλις τώρα που έκλεισε η παρένθεση, καταλαβαίνουν οι λαοί εκείνων των χωρών τι ήταν αυτό που έχασαν και το εκτιμούν νοσταλγώντας το.

Όπου νόστος σημαίνει η επιθυμία για επιστροφή στην πατρίδα. Κι οι προλετάριοι μπορεί να μην έχουνε πατρίδα, αλλά τη σοβιετική την ένιωθαν για δική τους, ανεξαρτήτως υπηκοότητας. Πέρα από τη μόσχα και το βλαδιβοστόκ, είναι κι εκεί πατρίδα με σοσιαλισμό. Αυτά τα πατριωτικά θα τα δούμε όμως σε δεύτερο πλάνο.

Ο βλαδίμηρος λοιπόν έγινε ηγέτης των μπολσεβίκων, χωρίς ποτέ να εκλεχθεί γραμματέας ή σε κάποιο άλλο πόστο που να το πιστοποιεί –πέρα από τη θέση του στο πολιτικό γραφείο. Αλλά η πλειοψηφία της γνώμης του δεν ήταν ποτέ δεδομένη, κι έτσι βρέθηκε αρκετές φορές να μειοψηφεί. Όπως στην ψηφοφορία για τη συμφωνία του μπρεστ-λιτόφσκ, όπου επικράτησε ο ασυμβίβαστος αριστερός ενθουσιασμός του τρότσκι και του μπουχάριν και στη συνέχεια τον ακριβοπληρώσαμε με ακόμα μεγαλύτερο τίμημα.

Παρόλα αυτά ο λένιν κέρδισε τις κρίσιμες αναμετρήσεις το 17’, μολονότι ξεκίνησε μειοψηφώντας, όπως τις ψηφοφορίες για τις θέσεις του απρίλη και την εξέγερση του οκτώβρη. Και προς το τέλος της ζωής του έγραψε το άρθρο, κάλλιο καλύτερα αλλά λιγότερα, για να δείξει ότι δεν είχε κάποιο φετίχ με τη νόρμα του «περισσότερου» για τη δουλειά των μπολσεβίκων.

Σε εκείνη την ψηφοφορία για την οκτωβριανή είχε μειοψηφήσει το δίδυμο ζηνόβιεφ-κάμενεφ. Που πλειοψήφησαν εν είδει τριανδρίας, όταν συμμάχησαν με το σύντροφο με το μουστάκι εναντίον του τρότσκι, για να συμμαχήσουν ύστερα με τον τελευταίο και να μειοψηφήσουν εκ νέου ως ενωμένη αντιπολίτευση. Από εκεί έμεινε στους τροτσκιστές κι η αντίληψη ουκ εν τω πολλώ το ευ, όταν πρόκειται για τις πρωτοπορίες και τη δικαίωσή τους στην πραγματικότητα.

Οι ζηνόβιεφ-κάμενεφ καταδικάστηκαν από τον παλιό μενσεβίκο βισίνσκι, που ήταν εισαγγελέας στις περιβόητες δίκες της μόσχας. Μετά τη νίκη του οκτώβρη, είδε το φως το αληθινό και πέρασε στο πλευρό των μπολσεβίκων. Κι είναι να αναρωτιέσαι για το ειλικρινές της στάσης και των κινήτρων. Αν όχι του βισίνσκι, τότε για μια σειρά άλλους, που πέρασαν με τους νικητές, όχι για τις ιδέες τους, αλλά ακριβώς επειδή ήταν νικητές. Κι από την άλλη παραμένει η ιστορική ειρωνεία, όταν δυο μέλη της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων καταδικάζονται από έναν παλιό μενσεβίκο.

Παρόμοια περίπτωση ήταν κι ο ιβάν μάισκι, που τη δεκαετία του 30’ ήταν ο σοβιετικός πρέσβης στο λονδίνο, κι αργότερα έγραψε πολύ ενδιαφέροντα βιβλία για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κι αν οι οδηγίες του λένιν προς τους σοβιετικούς διπλωμάτες –να βγάζουν στη δημοσιότητα όλες τις μυστικές συμφωνίες που είχαν συνάψει οι τσάροι- είναι ευρύτερα γνωστές, σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα μια φράση που αποδίδει στο στάλιν, ο γραφικός αντικομμουνιστής χονδροκούκης.
Διπλωματία ειλικρινής είναι τόσο δυνατή όσο το αποξηραμένο νερό ή ο ξύλινος χάλυβας.
Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός στα καλύτερά του. Ακόμα κι αν δεν το 'πε ο στάλιν.

Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε με αυτή των μπολσεβίκων. Οι οποίοι πήραν την πλειοψηφία στα εργατικά σοβιέτ και τις μεγάλες πόλεις, αλλά αναγκάστηκαν να κάνουν τακτικό ελιγμό για να κερδίσουν τη στήριξη των εσέρων, σε μια χώρα που ήταν αγροτική κατά τα εννιά δέκατα κι η εργατική τάξη ήταν συγκεντρωμένη στα μεγάλα αστικά κέντρα. Και η κατάσταση έγινε χειρότερη μετά τον ‘εμφύλιο’ με τους λευκούς, όπου έπεσαν τα καλύτερα, ταξικά και κομματικά στοιχεία. Οι μπολσεβίκοι έγιναν η πολιτική έκφραση μιας δικτατορίας του προλεταριάτου, που έμεινε εκ των πραγμάτων χωρίς πολλούς προλετάριους κι αναγκάστηκε να τους «εισάγει» από τη ρωσική ύπαιθρο στις πόλεις και το κόμμα της.

Η ιστορική ειρωνεία ενυπάρχει και στο ελληνικό παράδειγμα, όπου το εαμ αγκάλιασε παλλαϊκά τη συντριπτική πλειοψηφία, αλλά (αντίθετα με ό,τι λέει η παροιμία) δεν πήγε για τα πολλά κι έχασε και τα λίγα. Μετά η πλειοψηφία στριμώχτηκε στο 9,3 της αποχής και τη στρεβλή εφαρμογή του δσ στο λάθος της βάρκιζας. Κι αντί για την υποταγή της μειοψηφούσας άποψης στην πλειοψηφία πετύχαμε να υποτάξουμε την πλειοψηφία του λαού σε μια χούφτα εκμεταλλευτών.

Μεταπολεμικά το κόμμα έδωσε τη μάχη με τους αναθεωρητές, που δύο φορές είχαν πλειοψηφία κι ένιωθαν σίγουροι για τη νίκη τους, αλλά την έχασαν μέσα απ’ τα χέρια τους. Για παράδειγμα το 91, στα μέλη της επιτροπής θέσεων για το 13ο συνέδριο, ο «πιο αριστερός» ήταν ο λαφαζάνης –όπως και σήμερα στο συνασπισμό. Ενώ μετά τη διάσπαση, οι μενσεβίκοι είχαν τους διπλάσιους βουλευτές από εμάς.
Αλλά στις επόμενες εκλογές έμειναν κάτω από το πλαφόν του 3% κι έγιναν δύναμη του εξωκοινοβουλίου.

Σήμερα κάποιοι από αυτούς αναρωτιούνται αν το σύγχρονο προλεταριάτο είναι πλειοψηφία μες στο σύνολο του πληθυσμού. Άλλοι θεωρούν την εργατική τάξη ξεπερασμένη ή ενσωματωμένη κι ελπίζουν στις οργισμένες μειονότητες για επαναστατικά ξεσπάσματα. Άλλοι εκστασιάζονται με το κίνημα της γουόλ στριτ, που εκπροσωπεί το 99% των πολιτών, ως αριθμητική έννοια κι όχι ταξικά.

Ενώ εμείς μελετάμε κριτικά την ιστορική μας πορεία, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της, με τα πρώτα να υπερέχουν σαφώς. Και φτιάχνουμε «δυναμικές μειοψηφίες» όπως τις λένε οι αστοί, πρωτοπορίες δηλ στη δική μας διάλεκτο, που ζυμώνουν τις ιδέες μας στον κόσμο και ξέρουν ότι θα μπορέσουν να γίνουν υλική δύναμη, μόνο όταν κατακτήσουν πλατειά τις μάζες.
Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.

22 σχόλια:

Αντωνης είπε...

Κι ό,τι έτυχε να μελετάω την τρόικα αυτές τις μέρς (την ορίτζιναλ, όχι την απομίμηση).

Αν θυμάμαι καλά τον E. H. Carr μου, οι όροι μπολσεβίκοι και μενσεβίκοι (πλειοψηφούντες και μειοψηφούντες), αναφέρονται σε ρεύματα που ανέκυψαν δια της ψηφοφορίας το 1903, όταν ο Λένιν θριάμβευσε πλειοψηφικώς για να αδειαστεί μετά μεγαλοπρεπώς απ' τον Πλεχάνοφ, που τα βρήκε με τους μενσεβίκους και τον άφησε στην απ' έξω απ' την Ίσκρα.

Για μειοψηφίες και πλειοψηφίες: http://radicaldesire.blogspot.com/2011/06/blog-post_6590.html

TRASH είπε...

Μια και πιάσαμε τις ...τρόικες, να θυμηθούμε και αυτή των Λένιν-Στάλιν-Τρότσκι, που όλοι (χωρίς εξαίρεση όμως) θέλουν να ξεχνάνε;

kolokotronis είπε...

Εμένα, γιατί η προσωρινή στήριξη του Πλεχάνωφ στο συνέδριο της διάσπασης, μου θυμίζει, mutatis mutandis, την στάση του Μήτσου του Κωστόπουλου στο 13ο;
Αλήθεια, πού είναι αυτή η ψυχή;

Ανώνυμος είπε...

«Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του, και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής! Μ' αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε»...

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ
(Από τον Λόγο στη Λαμία, 22 Οκτωβρίου 1944)

Αναυδος είπε...

Αν δεχτούμε ότι η συνειδηση καθορίζεται από το είναι τότε συνεπάγεται ότι στον καπιταλισμό θα είμαστε πάντα μειοψηφία. Και επειδή ακόμη και όταν το είναι αλλάζει η συνείδηση υστερει θα είμαστε μειοψηφία και στα αρχικά στάδια του σοσιαλισμού. Επίσης το είναι θα επιδρά αρνητικά στη συνειδηση της πρωτοπορίας με αποτέλεσμα να έχουμε αποχωρήσεις αλλά και θετικά σε νέες δυνάμεις με αποτέλεσμα να έχουμε προσχωρήσεις

Αρα ο Βισινσκι θα γίνει γενικός εισαγγελέας και υπ. Εξωτερικών και οι Τροτσκι και Μπουχαριν αποστατες και προδοτες

Ανώνυμος είπε...

Αναυδε ! Πολλές ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ κάνεις μέσα στο ΑΤΟΜΟ ! "ΕΙΝΑΙ" - "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ", "ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ" "ΟΧΙ ΕΙΔΗΣΗ" κ.ο.κ. ! Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΡΟΠΗ, ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ! ΑΥΤΑ ΟΛΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ ΛΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ! Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ... ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΝ !!

Ανώνυμος είπε...

Γράφεται "больше" και όχι "болше".
Να διορθωθεί πάραυτα!
λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπαρχουν πλεον Μενσεβικοι. Γιατι θα πρεπει να αποκαλουμε τον εαυτο μας Μπολσεβικους;
Δεν ειμαστε η πλειοψηφια αλλά το ολον κομμα :)

Οπως τα ειπε ο σφος Ι.Βησσαριωνοβιτς

Αξιζει να προσεξει καποιος οτι ο Λενιν ΔΕΝ ειχε καποια ιδιαιτερη πρεμουρα με την ενωση των κερματισμενων κομματιων του κομματος, πιο πολυ την αντιπαλευε. Αυτα για τους συγχρονους λενινολογους (μηχανικους??) τροτσκιστες και διαφορους αλλους αυτοπροδιορισμενους αριστερους

Το κομμα ανοιξε και εδειξε ανοχη ,ακομα και σε αντικαταστατικες συμπεριφορες ,ΜΟΝΟ κατα την επαναστατικη περιοδο και ΜΟΝΟΝ


Ο Σταλιν οριστηκε απο τον ΙΔΙΟ τον Λενιν ως γγ.

Ο Τροτσκυ ειχε στηριξει αρχικα τους μενσελβικους, προσπαθουσε να δημιουργησει διαρκως φραξιες μεσα στο κομμα και να ερθει σε αντιθεση με τον Λενιν.Εξαλλου ο ιδιος καλουσε τον εαυτο του ως 'μη-ενεργος σοσιαλιστης δημοκρατης'

Θελω να πω οτι οι 'οργισμενες μειοψηφιες', η 'ξεπερασμενη εργατικη ταξη', τα κινηματα για τα κινηματα και λοιπες μπαρουφολογιες δεν χρειαζεται να μας απασχολουν ιδιαιτερως ουτε να αποτελουν τον πρωτο στοχο μας.Αλλος ειναι ο στοχος μας
Γενικα συμφωνω με το αρθρο

Ανώνυμος είπε...

Τελικά μήπως αυτός ο δημοκρατικός συγκντρωτισμός έχει και τρωτά, όχι μόνο θετικά; Μήπως θέλει δηλαδή συνεχώς επαγρύπνηση και κάποια στιγμή ταρακούνημα ακόμα και με προσωπικό κόστος; Το αναφέρω για το παράδειγμα της Βάρκιζας. Για να πω τη γνώμη μου πάνω σε αυτό, το θεωρώ ότι ήταν στις δεδομένες συνθήκες αναπότρεπτο άρα δεν το χαρακτηρίζω ως λάθος. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Ας το δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης ως λάθος. Τότε ο Βελουχιώτης θα έπρεπε να τον τηρήσει απαρέγκλιτα (ξαναλέω ότι δε συμφωνώ με την κίνηση του Βελουχιώτη) και όχι μόνο να τον τηρήσει αυστηρά αλλά και να προπαγανδίζει υπέρ της Βάρκιζας. Όταν ερχόνταν όμως (όπως και ήρθε) η στιγμή της καταδίκης της Βάρκιζας με τι προσωπικό κύρος ο κάθε Βελουχιώτης θα επειθε το λαο να κινητοποιηθεί εναντίον της; Εναντίον της υπογραφής του; Τουλάχιστον ο Ζαχαριάδης δεν το είχε υπογράψει. Για να το φέρω και στα πιο κοντινά αν πχ η διάσπαση του τότε ΣΥΝ είχε αργήσει λιγάκι, ο Ανδρουλάκης πχ είχε γίνει ΓΓ του ΚΚΕ και ερχόνταν το Μάαστριχτ στη Βουλή για ψήφιση, τι θα έπρεπε να κάνει η Παπαρήγα (και η κάθε Παπαρήγα); Τήρηση του δσ αν το κόμμα έλεγε ναι ή διαφωνία με ότι αυτό θα συνεπάγονταν;

Αντωνης είπε...

Ο Σταλιν οριστηκε απο τον ΙΔΙΟ τον Λενιν ως γγ.

Ουδείς αλάθητος! Τι τραγικό που η μοίρα δεν του επέτρεψε να επανορθώσει!

kraftwerkvs είπε...

@Άναυδε λες

"Αν δεχτούμε ότι η συνειδηση καθορίζεται από το είναι τότε συνεπάγεται ότι στον καπιταλισμό θα είμαστε πάντα μειοψηφία. Και επειδή ακόμη και όταν το είναι αλλάζει η συνείδηση υστερει θα είμαστε μειοψηφία και στα αρχικά στάδια του σοσιαλισμού."

Η συνείδηση πράγματι καθορίζεται απο το είναι όμως το αποτέλεσμα αυτού του συλλογισμού μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι κομμουνιστές θα είναι μειοψηφία όμως δεν προκύπτει΄αντίχτοιχα ότι την επανάσταση θα την κάνει μια μειοψηφία αφού την επανάσταση δεν την κάνουν οι κομμουνιστές αλλά ο λαός και με πρωτοπόρο κομμάτι αυτό της εργατικής τάξης που καθοδηγείται απο το πολιτικό υποκείμενο που την οργανώνει, άρα το ζητούμενο το οποίο έχει ανοίξει ήδη απο την τοποθέτηση σου στο γκράνμα (και για καθαρά προσωπικούς λόγους δεν έχω το χρόνο να απαντήσω καθώς μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό που γράφεις και με το οποίο διαφωνώ εκατό τοις εκατό) παραμένει αν την επανάσταση την κάνει πλειοψηφία ή κάποια μειοψηφία.

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμος @ 28/12, 11:55,
Ο δημ. συγκεντρωτισμός είναι ένα πολύ καλό εργαλείο - ίσως το καλύτερο, για τη εφαρμογή των αποφάσεων του κόμματος και τη λειτουργία του. Δεν μπορεί όμως να υποκαταστήσει την θεωρητική επεξεργασία που απαιτείται πριν τη λήψη των αποφάσεων.
Αν οι αποφάσεις ληφθούν μετά από κακή θεωρητική επεξεργασία των δεδομένων και είναι λανθασμένες, ο δ.σ δεν μπορεί να τις διορθώσει.
Μπορεί όμως να εξασφαλίσει ότι ένα λάθος, θα εντοπισθεί και θα διορθωθεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Στις ερωτήσεις σου λοιπόν σχετικά με τη Βάρκιζα και το Μάαστριχτ, τολμώ να σου απαντήσω ότι θα έπρεπε να ακολουθηθούν οι αποφάσεις. Αλλά ταυτόχρονα, όταν το λάθος θα γίνονταν αντιληπτό, πάλι με διαδικασίες δ.σ, θα έπρεπε να ξεκινήσει και να γίνει η διόρθωση.
λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Δεκτη η παρατηρηση σου,ως ενα μεγαλο βαθμο συμφωνω. Αυτο που με προβληματιζει ομως ειναι οτι οταν φταναμε στη πλειοψηφικη συνειδητοποιηση του λαθους με ποιο κυρος θα μπορουσαν οσοι το ειχαν διαβλεψει απο την αρχη να κινητοποιησουν τις μαζες; οταν θα ηταν «αναγκασμενοι» μεχρι τοτε να προπαγανδιζουν δημοσιως το λαθος;πως θα επειθαν οτι δεν ηταν κατι σαν ενα χρυσοχοιδη που υμνουσε το μνημονιο και τωρα το παιζει αθωα περιστερα;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η ψυχή του κωστόπουλου, ιδιωτεύει μάλλον.
Για τον πλεχάνοφ πολύ ενδιαφέρουσα είναι κι η σύγκριση με τον μπιτσάκη, που είχε κάνει παλιά ο book-hunter. Κάτι μου λέει πως θα σου αρέσει..

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμος @ 28/12, 10:10 μ.μ
Η ουσία του δημ. συγκεντρωτισμού, με το να μην επιτρέπει την προς τα έξω έκφραση διαφορετικών θέσεων, είναι ότι ΚΑΙ το λάθος το διορθώνει συντεταγμένα χωρίς να δημιουργεί ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ λάθος των φυγόκεντρων τάσεων και των προσωπικών πολιτικών των μελών και των στελεχών χάριν προσωπικού κύρους.
Το κύρος κάθε μέλους είναι το κύρος ολόκληρου του Κόμματος. Όποιος βγαίνει Προς τα έξω κατόπιν εορτής και λέει «εγώ σας τα ‘λεγα», τουλάχιστον γελοιοποιείται, σαν τον Χρυσοχοϊδη.
λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

λαθραναγνώστη δε με απασχολεί τόσο το "κατόπιν εορτής" (εξάλλου δε διαφωνώ με τη χρησιμότητα του δ.σ.). Με απασχολεί αν υπάρχουν κάποιες στιγμές που το λάθος της πλειοψηφίας μπορεί να είναι τόσο μεγάλο που να απαιτείται ένα ταρακούνημα. Δηλαδή το να εκφραστεί η διαφορετική άποψη. Αν δηλαδή το ΚΚΕ υπέγραφε ως κόμμα το Μάαστριχτ το κάθε μέλος θα έπρεπε να προπαγανδίζει στην κοινωνία το ορθό της απόφασης. Όταν αποδεικνυόταν λάθος (και άλλαζε σου λέω η ηγεσία) πώς η νέα ηγεσία θα έβγαινε και θα έλεγε πιστέψτε μας τώρα που σας λέμε τα αντίθετα; Να πάμε λίγο παραπέρα; Αν το τότε ΚΚΕ τύχαινε να κάνει αποδεκτή (το αποτέλεσμα ήταν οριακό αν γνωρίζω καλά) την πρόταση για αυτοδιάλυση και δημιουργία του ΣΥΝ σε ενιαίο κόμμα τι θα έπρεπε να κάνουν οι μειοψηφούντες; Μόκο και διαπάλη μέσα στο ΣΥΝ όπου θα ήταν ακόμα πιο δύσκολες οι συνθήκες;

Ανώνυμος είπε...

Καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου αλλά νομίζω ότι δεν μπορεί να δοθεί απόλυτη λύση σε αυτό που αναζητάς.
Μην ξεχνάμε ότι το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού και το τέλειο είναι ο εχθρός και των δύο προηγουμένων.
λαθραναγνώστης

TRASH είπε...

@Aνώνυμος 30 Δεκεμβρίου 2011 10:07 π.μ.:
Αυτό που λες "...Αν το τότε ΚΚΕ τύχαινε να κάνει αποδεκτή (το αποτέλεσμα ήταν οριακό αν γνωρίζω καλά) την πρόταση για αυτοδιάλυση και δημιουργία του ΣΥΝ σε ενιαίο κόμμα τι θα έπρεπε να κάνουν οι μειοψηφούντες; Μόκο και διαπάλη μέσα στο ΣΥΝ όπου θα ήταν ακόμα πιο δύσκολες οι συνθήκες;...", δεν στέκει για δύο βασικούς λόγους. 1)Από την στιγμή που δεν θα υπήρχε ΚΚΕ, δεν θα υπήρχε και καμμία δέσμευση των ΠΡΩΗΝ μελών του, στις ΠΡΩΗΝ αποφάσεις, της ΠΡΩΗΝ πλειοψηφείας του.
2)Ο ΔΣ δεν ήταν (και εξακολουθεί να μην είναι) οργανωτική αρχή του ΣΥΝ στον οποίο θα περιέπιπταν τα ΠΡΩΗΝ μέλη, του ΠΡΩΗΝ ΚΚΕ...
Αλωστε εάν αποφασίσεις πως δεν χρειάζεσαι ΚΚ, ο ΔΣ είναι το πρώτο από τα "δογματικά βαρίδια" που πετάς...

Ανώνυμος είπε...

ΑΡΣΥ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΤΟ ΔΣ….

Μπορεί ΠΑΜΕ και ΑΡΣΥ να κατέλαβαν την πλειοψηφία του σωματείου του δεύτερου μεγαλύτερου νοσοκομείου της Αθήνας αλλά η “ταξικότητα” της πολιτικής του ΠΑΜΕ για αναλογικό προεδρείο, απορρίπτωντας την πρόταση της ΑΡΣΥ να πεταχτούν στην άκρη οι μνημονιακές παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, ξανάφεραν στο προεδρείο του νοσοκομειακού σωματείου του ΨΝΑ τους πρασινογαλάζιους εργατοπατέρες, με τον ίδιο ΠΑΣΚΙΤΗ πρόεδρο, γραμματέα ΠΑΜΙΤΗ και ταμία ΔΑΚΙΤΗ

Το ΠΑΜΕ προώθησε την πιο “ταξική” πρόταση του αναλογικού προεδρείου, δηλαδή την συνεργασία με τις παρατάξεις των κομμάτων του μνημονίου… . Στη διαδικασία της ψηφοφορίας έριξε άκυρο (!) με αποτέλεσμα η πρόταση των πρασινομπλέ για επίσης αναλογικό προεδρείο υπερψηφίστηκε!!

Η ΑΡΣΥ απέρριψε τη πρόταση του αναλογικού προεδρείου, ψήφισε κατά και δεν δέχτηκε να καταλάβει οποιαδήποτε θέση στο νέο ΔΣ. Έτσι με τις έγκυρες ψήφους των πρασινομπλέ εργατοπατέρων, έναντι των δύο κατά της ΑΡΣΥ και τις άκυρες του ΠΑΜΕ, έγινε χριστουγεννιάτικο το θαύμα: Να ψηφίζεις κόκκινο και να βγαίνει μαύρο.

Αποτελέσματα εκλογών 2011






ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ

ΨΗΦΟΙ

ΕΔΡΕΣ

ΨΗΦΟΙ

ΕΔΡΕΣ



ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
(ΠΑΣΚΕ)

412

3

512

4



ΠΑΜΕ

309

3

209

2



ΑΡΣΥ

193

2

136

1



ΔΑΚΕ

153

1

172

2



ΣΥΝΟΛΟ

1067


1029












2011

2009



ΕΓΓΕΓΡΑΜΕΝΟΙ

1695




ΨΗΦΙΣΑΝΤΕΣ

1102

1054



ΑΚΥΡΑ

11

6



ΛΕΥΚΑ

24

19



ΕΓΚΥΡΑ

1067

1029
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ .-

Ανώνυμος είπε...

Trash σε καμια περιπτωση δε χαρακτηρισα τον δσ ως δογματικο βαριδι. Και δεν το εκανα επειδη πραγματικα πιστευω στη χρησιμοτητα του. Με απασχολει το ζητημα αν ειναι κατι το τελειο 'η αν πρεπει να εχουμε στο νου οτι μπορει σε καποιες ,ακραιες εστω, συνθηκες να εχει καποιες αδυναμιες. Αφορμη ηταν το σημειο στο δοκιμιο που διαβαζω τωρα οπου γινεται λογος για την παρεμβαση των αλλων κκ.το δοκιμιο αναγνωριζει οτι η αλλαγη στασης πολλων οφειλεται ακριβως σε αυτη την παρεμβαση.κυριως του κκσε που ειχε το μεγαλυτερο κυρος.δηλαδη πολλα μελη αν και διαφωνουσαν αποδεχτηκαν τις προτασεις των αλλων κκ.εφαρμοσαν υπο μια εννοια το διεθνιστικο δσ (αν κ δεν υπηρχε η διεθνης) η στροφη χαρακτηριζεται ως λαθος και προφανως και οδηγησε σε λαθη που εθεσαν σε κινδυνο τη φυσιογνωμια κ το χαρακτηρα του κομματος. Μηπως λοιπον τα μελη του κκε θα επρεπε να μη κρατησουν τις διαφωνιες τους για τον εαυτο τους σε ενα τοσο κρισιμο,θελω να πιστευω,ζητημα; επισης για να μη θεωρηθει οτι δεν απαντω κ στα περι συν που ειπες. Ναι πραγματι οι μειοψηφουντες δε θα ειχαν δεσμευση δσ στο συν. Δε θα ειχαν βεβαιως κ ριζοσπαστη κ 902 ουτε το κτιριο στον περισσο ουτε κ το αρχειο του κομματος. Αυτα θα εμεναν στους ανδρουλακηδες. Δεν τα γραφω αυτα για να κανω τον εξυπνο ουτε γιατι διαφωνω με το δσ. Απλα θεωρω οτι ναι μεν ειναι εξαιρετικα χρησιμος αλλα δεν ειναι πανακεια. Εναν προβληματισμο κατεθεσα μηπως και καποιοι πιο ευφυεις διορθωσουν και τις αδυναμιες

TRASH είπε...

@Ανώνυμε 30 Δεκεμβρίου 2011 10:13 μ.μ. :
Το περί "δογματικού βαριδιού" δεν το φόρτωσα σε εσένα, αλλά σε όποιους θεωρούν την αυτόνομη ύπαρξη ενός ΚΚ ως τέτοιου, περιττή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όσους πρότειναν την αυτοδυάλυση του.
Για την 6η "πλατειά" (δεν θα το συνιθήσω ποτέ) ολομέλεια, μάλλον πλήρη παραβίαση του ΔΣ βλέπουμε, παρά κατά γράμμα εφαρμογή του, αλλά τα γεγονότα είναι γνωστά οπότε να μην επεκταθώ...
Για το τρίτο κομμάτι που βάζεις τώρα, για τέτοιους λόγους δικαιολογείται απόλυτα η διάσπαση! Εδώ μπαίνουν ζητήματα βασικών ιδεολογικών προσανατολισμών, και όχι διαφωνίες τακτικής ή και στρατηγικής ακόμη. Και σε αυτήν την περίπτωση, το κατά πόσο θα κράταγαν οι Ανδρουλάκηδες τον Ρίζο ή τον 902, παραμένει ζητούμενο. Οπως το βλέπω εγώ εγώ τουλάχιστον, εάν ένα κόμμα αποφασίσει να αυτοδιαλυθεί ακόμη και το ένα μέλος που θα θέλει να παραμείνει θα δικαιούται να κρατήσει τον τίτλο και τα κομματικά έντυπα. Αλωστε η μοίρα του "ριζοσπάστη" θα ήταν προδιαγεγραμμένη. Σαν "όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ" ούτε αυτός θα είχε λόγο ύπαρξης χωρίς ΚΕ και χωρίς ΚΚΕ...
Και ναι, ακόμη και με τον ΔΣ μπορεί να στραβώσουν κάποια πράγματα, αλλά έχει αποδειχτεί μέχρι τώρα ο ασφαλέστερος δρόμος...

Ανώνυμος είπε...

Ειναι αληθινο ευτυχημα που το κκε παρα τις λαθος στροφες σε καποιες στιγμες,σταθηκε τελικα ορθιο. Θα πω βεβαια,λιγο προκλητικα ισως,οτι αυτο δεν οφειλεται αποκλειστικα στι ιδιο αλλα κ στους αντιπαλους του. Δηλαδη στις συνθηκες που εγινε ο αγωνας στη χωρα. Συνθηκες που ατσαλωσαν πολλα απο τα μελη του ωστε την κρισιμη στιγμη να το κρατησουν στο σωστο δρομο. Διαφορετικα ειναι πολυ πιθανο να επαιρνε το δρομο των αλλων ευρωπαικων κκ πεφτοντας στην αυταπατη του ειρηνικου περασματος στο σοσιαλισμο. Και αν τον επαιρνε αυτο τον δρομο θα αφηνε πισω του συντριμια. Δυσκολευοντας αφανταστα και αυτους που θα ειχαν την σωστη θεση. Οπως φανταζομαι κ εκεινες τις δυναμεις του κκσε που εβλεπαν τις υποχωρησεις προσπαθουσαν εφαρμοζοντας το δσ να τις παλεψουν εντος χωρις ομως να βγαινει τιποτα προς τα εξω και οχι μονο αυτο αλλα προπαγανδιζαν αναγκαστικα τις υποχωρησεις ως βηματα προς το σοσιαλισμο. Και ετσι οταν εφτασε η ωρα της αντεπαναστατικης ανατροπης οι σωστες δυναμεις μεσα στο κκσε δεν ειχαν την απαραιτητη δυναμη να κινητοποιησουν τις απροετοιμαστες μαζες προς την υπερασπιση των σοσιαλιστικων κατακτησεων.μηπως,μια σκεψη κανω,σε καποια κορυφαια ζητηματα η δημοσιοποιηση των αποψεων,υπο τον ορο βεβαια της τηρησης των αποφασεων της πλειοψηφιας,να επιτρεπονταν (οχι μονο προσυνεδριακα);