Ο τίτλος θα μπορούσε να μπει και σε δεύτερο πρόσωπο, τι
να κάνεις, αλλά μου φάνηκε κάπως αφ’ υψηλού, σα να μην αφορούσε εμένα. Έτσι
εξάλλου παραπέμπει στη γνωστή μπροσούρα με την απάντηση του βλαδίμηρου στο
διαχρονικό ερώτημα, τι να κάνουμε. Αν και καμιά φορά το πιο σημαντικό είναι
αυτά που δεν κάνουμε.
Συνειδητοποιούν ότι πρέπει να σηκώσουν τομπαλάκι που τους πέταξε ο βενιζέλος: Τώρα όλοι πρέπει να κάνουμε την επιλογήμας. Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε θυσίες και σε ακόμα μεγαλύτερες θυσίες.
Τι καθόμαστε και τους κοιτάμε; Θα πει κανείς. Να τους
πάρουμε αμπάρριζα. Ή ακόμα καλύτερα στο φαλάγγι, όπως είπε κι ο αρβανιτίδης από
το πάμε στην απογευματινή πορεία της πέμπτης. Που είναι κι ωραίο, ειδυλλιακό
μέρος για τέτοιες δουλειές.
Όσοι τα λεν αυτά βέβαια, περιμένουν συνήθως κάποιον άλλο
να βγει μπροστά και να κάνει την αρχή. Αυτή τη φορά όμως η ευθύνη βαραίνει τον
καθένα μας ατομικά. Εξ ου και το δεύτερο ενικό που λέγαμε παραπάνω. Δεν ξέρω κατά
πόσο διαβάζει αυτό το μπλοκ ο παραέξω, μη υποψιασμένος κόσμος (κι αν όχι, η
αρχική ευθύνη είναι δική μου). Αλλά αυτός είναι που θα κάνει την ειδοποιό
διαφορά. Αυτός μπορεί να κάνει την έκπληξη και να φέρει τις «πιο ενδιαφέρουσες
διαδικασίες» που έλεγε η αλέκα. Το κάτι παραπάνω θα έρθει «απ’ έξω», που έλεγε
κι ο βλαδίμηρος. Έξω από το δικό μας μικρόκοσμο, από τις μικρές οργανωμένες
πρωτοπορίες, έξω από τα συνηθισμένα.
Σήμερα δεν χρειάζονται περιγραφές της κατάστασης. Όλοι
ξέρουν γιατί πρέπει να αντιδράσουν. Για τους μισθούς, τις συντάξεις και τις
συλλογικές συμβάσεις. Την αξιοπρέπεια του καθενός που δεν είναι ατομικό ζήτημα,
αλλά υπόθεση μιας τάξης ολόκληρης. Τους γονείς που δούλευαν μια ζωή για να
απολαύσουν τους κόπους τους και τώρα τους στερούν τα στοιχειώδη. Τα παιδιά που
συντηρούνται από την οικογένεια, πολύ καιρό αφού πάψουν να είναι παιδιά. Τα
νιάτα που λιώνουν στην ανεργία και δε μπορούν να πατήσουν στα πόδια τους και να
κάνουν όνειρα για το μέλλον. Τους ερωτευμένους που δε μπορούν να βγουν έξω δυο
μέρες σερί, πόσο μάλλον να ανοίξουν δικό τους σπίτι και να φτιάξουν οικογένεια.
Τους ανάπηρους που τους οδηγούν στον σύγχρονο καιάδα με τις περικοπές.
Ξέρουν και ποιον έχουν απέναντί τους. Την τάξη των
παράσιτων που έχουν κάτσει στο σβέρκο μας κι αυγατίζουν τα κέρδη τους, εν μέσω
κρίσης. Τα αφεντικά που ξεζουμίζουν την υπεραξία του για ένα ξεροκόμματο. Τις
τράπεζες που παίρνουν ζεστό, κρατικό χρήμα για να επιβιώσουν. Το πολιτικό τους
προσωπικό. Τα παπαγαλάκια που αναλαμβάνουν να εκλαϊκεύσουν τα ψέματα και τους
εκβιασμούς της αστικής τάξης. Την μαζική χαζοχαρά του life style. Την
αποθέωση της λογικής της ατομικής λύσης. Όσους μας θέλουν υποτελείς και
φοβισμένους.
Σήμερα ο κόσμος της δουλειάς είναι πιο σοφός από πριν.
Όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει δρόμος για επιστροφή στο
παρελθόν. Ότι δε μπορεί να υπάρξει καλός, κρατικός καπιταλισμός, ή φιλολαϊκές
κρατικοποιήσεις σε καπιταλιστικά πλαίσια. Ότι η ευρώπη των λαών είναι ένα
παραμύθι με δράκους και μονοπώλια, που διψάν για περισσότερα κέρδη. Ότι ο πάτος
στην κούρσα της ανταγωνιστικότητας είναι τα βαλκανικά και τα κινέζικα
μεροκάματα –που τα πλησιάζουμε επικίνδυνα, με το βασικό μισθό στα 500 ευρώ
καθαρά. Ότι η έξοδος απ’ την κρίση είναι αδύνατη εντός του συστήματος. Κι ότι
κανείς αγώνας δε φέρνει αποτέλεσμα μπαμ κι έξω, χωρίς επιμονή και συνέχεια.
Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν τι
πρέπει να κάνουμε.
Αν θέλει ο λαός να γλιτώσει από την τρόικα πρέπει να παλέψει συνειδητά και
μεθοδικά, μαχητικά και οργανωμένα για την αποδέσμευση από την ΕΕ.Συνειδητοποιούν ότι πρέπει να σηκώσουν τομπαλάκι που τους πέταξε ο βενιζέλος: Τώρα όλοι πρέπει να κάνουμε την επιλογήμας. Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε θυσίες και σε ακόμα μεγαλύτερες θυσίες.
Ναι, αλλά
οι μόνες θυσίες που έχουνε αξία, είναι στον αγώνα γι’ άλλη εξουσία, την εργατική,
και μια κοινωνία όπου ο πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν κι όχι στα
παράσιτα που τον καρπώνονται σήμερα.
Ο κόσμος της δουλειάς πρέπει να κατέβει στους δρόμους ακόμα πιο μαζικά
αύριο. Να σπάσει τον κλοιό της μιζέριας που σφίγγει ασφυκτικά γύρω του. Να
βάλει φραγμό στη νέα δανειακή σύμβαση και τα μέτρα της εξαθλίωσης. Να ανατρέψει
την κυβέρνηση και να τσακίσει πολιτικά τα κόμματα που τη στηρίζουν. Να αλλάξει
τους συσχετισμούς στην κάλπη, αλλά πρωτίστως στην κοινωνία. Να αψηφήσει τα
εκβιαστικά διλήμματα και να επιβάλει τη δική του εναλλακτική, την εξουσία του. Να επιβάλλει τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την αποδέσμευση από την εε.
Έτσι πρέπει να απευθυνθούμε στον κόσμο. Να σπάσουμε το
φόβο και τη μοιρολατρία. Να του δείξουμε τη δύναμή του, ότι μπορεί να παρέμβει,
να καθορίσει τις εξελίξεις. Χωρίς όμως να του καλλιεργούμε αυταπάτες για
εύκολες λύσεις. Χωρίς να του χαϊδεύουμε τα αυτιά με πομφόλυγες και
βερμπαλισμούς, ή τυφλή οργή που δε δίνει διέξοδο. Να τον θέσουμε προ των
ευθυνών του.
Δεν είναι η ώρα να γκρινιάξει για «τις ανίκανες ηγεσίες»,
την «κατακερματισμένη αριστερά», ή να πει ότι όλοι ίδιοι είναι. Είναι η ώρα της
βάσης, της δράσης από τα κάτω, όχι της ανάθεσης. Να μην αρκείται σε αυτούς που
‘καλά τα λένε’ και να ξεθυμαίνει, δημαγωγούς χωρίς ουσία, αλλά να παλέψει μαζί
με αυτούς που τα κάνουν καλά και τον είχαν προειδοποιήσει για όσα έρχονται Κι
όλοι μαζί θα τα κάνουν ακόμα καλύτερα.
Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Έχουμε σχέδιο; Ευέλικτη τακτική;
Εναλλακτική πρόταση; Ή μήπως θα έχουμε μία από τα ίδια κι εκ νέου απογοήτευση;
Αυτό είναι μια μεγάλη, διαφορετική ιστορία. Κι εδώ μπορείτε να δείτε σχετικά
μια ανάρτηση του οικοδόμου που βάζει κάποιους σωστούς και ενδιαφέροντες
προβληματισμούς.
Αυτά δε μπορεί να είναι όμως δικαιολογίες για τη στάση
του καθενός.
Χτες και σήμερα η προσέλευση του κόσμου κινήθηκε σε
συμβατικά επίπεδα. Τρία χρόνια πριν μπορεί να κρινόταν ικανοποιητική. Τώρα όμως
είναι αναντίστοιχη των περιστάσεων. Ίσως να φταίει κι η απεργία των μέσων
μεταφοράς, που κράτησε πολύ κόσμο σπίτι του.
Αύριο τα πράγματα πρέπει να είναι διαφορετικά. Να μην
τσιμπήσει κανείς στην τρομοκρατία των αστών. Μας τρομοκρατούν γιατί τρέμουν οι
ίδιοι για το κεφάλι τους. Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να κατέβουμε
μαζικά στο δρόμο. Και να αρχίσουμε να προφέρουμε τον τίτλο του κειμένου χωρίς
ερωτηματικό, χωρίς μοιρολατρία (ε, και τι να κάνουμε;) αλλά θαρραλέα, με ταξική
αυτοπεποίθηση κι αποφασιστικότητα.
23 σχόλια:
Τα βαζει η εισηγηση. Κι επειδη τα πολλα λογια ειναι φτωχια κι ο καθενας κρινεται οχι μονο απο το ποσο τα ξερει, αλλα κι απο το ποσους πειθει, οποιος απο δω και περα μενει σπιτακι του δεν θα μπορει να κοιμηθει τα βραδια απο τις τυψεις.
Κασπερ
Έπαιξε πράγματι ρόλο η απεργία μέσων. Για να δούμε τί θα γίνει αύριο...
''Αν θέλει ο λαός να βγάλει από πάνω του το βραχνά του χρέους πρέπει να επιβάλει με τη δύναμή του τη μονομερή διαγραφή του.''
Κάποτε λέγατε ότι η μονομερής διαγραφή του χρέους είναι ''νομικίστικο'' αίτημα, και/ή ότι το χρέος ''δεν είναι το θέμα''!!!
Θα μπορούσε να είχε υπάρξει από πριν μια συνεννόηση για αυτό το θέμα. Έστω και σε προπαγανδιστικό επίπεδο. Επιβεβαιώνεται ότι η μορφή εμφάνισης της κρίσης δεν είναι διόλου αμελητέα, ότι μπορεί να την παραβλέπει κανείς.
Υπομονή σ/φοι, φάγαμε το βόδι και επιτέλους μασουλάμε την ουρά.
Ονειρμέ, σε ό,τι με αφορά, γιατί δεν εκπροσωπώ και κάποιον άλλον πέραν του εαυτού μου.
Τα μέτρα που παίρνονται δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με το χρέος. Κι η έξοδος από την κρίση δεν έχει να κάνει με τα μεταβατικά γύρω από το χρέος.
Όποιος περιστρέφει τα πάντα γύρω από αυτό, από όποια σκοπιά κι αν μιλάει, αποπροσανατολίζει τον κόσμο και χάνει την ουσία.
Αλλά δεν είναι της παρούσης, σήμερα τουλάχιστον να το πιάσουμε αυτό πιστεύω. Αν φυσικά θέλεις να το κάνεις, δεν υπάρχει πρόβλημα από την πλευρά μου.
Η απάντηση στο "τι να κάνουμε" είναι γνωστή:
Πρέπει να υδρίσουμε μία πανρωσική εφημερίδα!
Θα αμφισβητίσουμε και τον Βλαδίμηρο τώρα; Αμάν πιά!
Πρέπει σήμερα το ΠΑΜΕ να φτάσει βουλή και να μείνει ώρες μέχρι και τη ψήφιση ,το ξέρω οτι θα είναι δύσκολο αλλά οτιδήποτε άλλο θα είναι κατά τη γνώμη μου αποτυχία.Στην κρισιμότερη πορεία της μεταπολίτευσης οφείλει να πρωτοστατήσει..
Το γεγονός οτι στο Συνταγμα θα βρίσκεται κάθε καρυδίας καρύδι δεν αναιρεί το ιστορικό καθήκον φαντάσου να γίνει κάτι εκεί και να λείπει.
Οποιανού δεν του αρέσει....
....να πάει στην Κορέα, η στην Κούβα!
Α, μα πια! Μου τα πρήξατε....
τι να κανουμε? εξαρταται ποιοι ειμαστε... αν ειμαστε εργαζομενοι-ες ,ανεργοι-ες,εβεδες και τα ρεστα...στο δρομο με οποιους θεωρουμε οτι τα λενε σωστοτερα. αν ειμαστε βουλευτες του συριζα ή του κκε, παραιτούμαστε και δινουμε ραντεβου με το λαο ΕΞΩ απο τη βουλη το απογεμα
Τα μέτρα έχουν να κάνουν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, απολίθωμα, άλλο που είναι λάθος και τελικά εγκληματικά!
Είναι ουσιαστικά η άποψη του οικονομικού φιλελευθερισμού ότι μειώνοντας μισθούς, κάνεις πιο φτηνά τα προϊόντα, οπότε αυξάνεις τις εξαγωγές μιας χώρας, μειώνεις τις εισαγωγές της, άρα μηδενίζει τα ελλείμματα και βελτιώνει τις προοπτικές του χρέους της. Ξέρεις ελπίζω ότι το ποσοστό του χρέους είναι η διαίρεση του ποσό των χρημάτων που χρεωστάς προς το ΑΕΠ σου, δηλαδή αν έχεις ανάπτυξη το ποσοστό του χρέους πέφτει κι ας χρωστάς το ίδιο ποσό, που λέει ο λόγος.
Είναι εντελώς αντιμαρξιστικό να λες ότι τα μέτρα δεν έχουν καμία σχέση με το χρέος, γιατί είναι σα να λες ότι παίρνονται π.χ. γενικά για την κερδοφορία του κεφάλαιου. Μα αυτή είναι στόχος του κεφάλαιου σε όλο τον πλανήτη, σε Ανατολή και Δύση. Γιατί θα έρχονταν τρεις χαρτογιακάδες της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ να τρων τα λύσακά τους 2 χρόνια με τους δικούς μας αληταράδες, αν ήταν απλά για τα "κλάσσικά" κέρδη του κεφάλαιου;;
Πάει καμιά τρόικα στην Ολλανδία ή στη Σουηδία για να εξασφαλίσει τα εκεί κέρδη του κεφάλαιου;; Απολίθωμα, κατά λαβέ, ο παπαρηγισμός είναι χειρότερος αντιμαρξισμός κι απ' του φασίστα Καζάκη...
@Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα
Με το β'πληθυντικό αναφέρομαι σε μια ομάδα ανθρώπων που είχαν εκφράσει αυτή την αφοριστική για το χρέος θέση, και ή στήριζαν το ΚΚΕ ή ήταν κομματικά στελέχη.
Η τοποθέτηση για το χρέος έχει αλλάξει, και καλό είναι να γίνεται μια αυτοκριτική. Την αυτοκριτική που θα κάνω και εγώ όταν (πράγμα πολύ πιθανό) αλλάξω ορισμένες θέσεις μου.
Άλλο να λες ότι το χρέος δεν είναι τα πάντα και δεν περιστρέφονται όλα γύρω από αυτό, και άλλο να λες ότι τα μέτρα που παίρνονται ''δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με το χρέος''. Και το ίδιο το ΚΚΕ όπως επισήμανα συμπεριέλαβε την μονομερή διαγραφή του χρέους, στην δέσμη των αιτημάτων, με κυρίαρχη, οκ, την λαϊκή εξουσία.
Δεν χρειάζεται να επικαλεστώ τα πολυφορεμένα αποσπάσματα του Καρόλου για το χρέος, φοβερά επίκαιρα. Σε καθετί τέτοιο υπάρχει η απάντηση, άλλες συνθήκες, άλλα διακυβεύματα, κλπ.
Όμως, κριτική και αυτοκριτική. Έμπρακτα. Αυτή η καθυστέρηση και η υποτίμηση του χρέους να γίνει μάθημα. Τώρα το ΚΚΕ άρχισε να το βάζει στην σωστή διάσταση. Για να μην υπάρχει κάνενα κοινό στοιχείο με τους οπορτουνιστές, προηγουμένως απέφευγε κάθε κουβέντα για το χρέος. Αυτό θα πει όμως σκληρή νομοτέλεια. Να αναγκάζεσαι υπό το βάρος της συγκυρίας να αλλάξεις (τακτική, όχι στρατηγική) ρότα. Κατά τα άλλα εννοείται πως υπάρχουν μεγάλες διαφορές του ΚΚΕ στρατηγικά, με τους άλλους.
Εγώ θεωρώ ότι είναι του παρόντος το ζήτημα, και ότι σχετίζεται με το ερώτημα ''τί να κάνουμε''. Αλλά για να μείνω στο σήμερα, εύχομαι καλή αντοχή στις ταξικές δυνάμεις τους ανέργους και τους εργαζομένους που θα κατέβουν στον δρόμο σε όλη την Ελλάδα. Ομολογώ πως δεν θα αδικούσα το ΚΚΕ, είτε αποφάσιζε να πάει στο Σύνταγμα είτε όχι. Πολύ δύσκολη απόφαση...
Σε καμία μα καμία περίπτωση το χρέος δεν αποτελεί κομβικό σημείο στη θεωρία του Μαρξ. Αυτό που έχει σημασία είναι τα διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης που επικρατούν σε κάθε χώρα. Αλλά και πάλι αυτή οι ανάλυση για τα διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης είναι εξαιρετικά σύνθετη και περιλαμβάνει ιστορικά, κοινωνικά και οικονομικά στοιχεία που οι σημερινές αναλύσεις περί χρέους δεν περιλαμβάνουν εν ειδή ενός αριστερίστικου λαϊκισμού που χτίζει πάνω στους ιστορικούς διαχωρισμούς μέσα απ’ τους οποίους αναπτύσσεται το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα.
Η ανάλυση για το χρέος δεν μπορεί να γίνει αφαιρώντας από τα ιστορικά λάθη μίας αριστεράς που από τη μία κλείνει τα μάτια στο φασισμό της πλατείας ή χαϊδεύει τα αυτιά «αναρχικών» τραμπούκων και από την άλλη αφήνει να διαρρεύσουν ιδεολογήματα για την «απελευθέρωση του έθνους απ’ τους κατακτητές». Η αφαίρεση απ’ όλους αυτούς τους προσδιορισμούς μπορεί να ενδιαφέρει όσους επικαλούνται τα οικονομικά ως επιστήμη αλλά σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με τον Μαρξισμό.
p.s. Ζήτω το ΚΚΕ κι ο Αντόρνο.
Καλή δύναμη σ/φοι!!
ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΠΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ 12/2 ΣΤΙΣ 19.00 ΣΤΟ ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
@RedBoy
Εκεί, επιμονή. Ναι, το ξέρουμε, ο τρόπος παραγωγής είναι το βασικό και η ανισόμετρη ανάπτυξη, στο κύκλωμα παραγωγή, διανομή, ανταλλαγή, κατανάλωση, η ''δεσπόζουσα στιγμή'' είναι η παραγωγή, κ.ο.κ. Οι παράλληλοι μονόλογοι δεν είναι ό,τι καλύτερο, βλέπω υπάρχει μια δυσκολία κατανόησης.
Όλα όσα είπες στην Ελλάδα εκδηλώνονται, (εκ)φαίνονται, κ.ο.κ, ως κρίση χρέους.
http://redflyplanet.blogspot.com/2011/11/blog-post_1523.html
Όσα λέει ο Μάρξ δεν αντιφάσκουν με την θεμελιακότητα τον νόμων της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης.
Το άκρον άωτον του ιδεαλισμού είναι να αποκόπτεται η ουσία της κρίσης από την μορφή εμφάνισης. Τότε ο λόγος ακούγεται ανεπίκαιρος και ξύλινος. Τότε σε κάθε κρίση λέμε ''δομική κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου'', και τελειώσαμε. Αν εσείς δεν βλέπετε αλλαγή στον λόγο και την τακτική του ΚΚΕ, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι ο στρατηγικός στόχος δεν μένει αταλάντευτα σταθερός, υπάρχει πρόβλημα κατανόησης.
Αν πιστεύεις ότι αποδυναμώνεις όσα λέει με τα περί χαιδέματος τραμπούκων, αναρχικών, κ.ο.κ, κανείς λάθος. Ποιά αφαίρεση από όλους τους προσδιορισμούς? Υπερασπίστηκα πχ για τον Βατικιώτη, που όντως το κάνει? Μιλάω για το ΚΚΕ, και την εμφανέστατη μετατόπισή του πάνω στο ζήτημα. Και ενδεχομένως οι μετατοπίσεις επ'αυτού να έχουν συνέχεια. Θα δούμε.
Όσον αφορά τον Αντόρνο, πράγματι όπως είχα πει και αλλού, αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα από τους Ρόζενταλ-Γιούντιν τί πάει να πεί ουσία και τί πάει να πει μορφή εμφάνισης. Το ποιός κάνει ''επιστήμη'' και ποιός όχι πρέπει να αποδεικνύεται καθημερινά.
Υπάρχει βέβαια και εκείνη η σκέψη, που δεν δέχεται να έχει πει και αυτή η έρημη η φρανκφουρτιανή σχολή κάτι σωστό.
Αυτά λοιπόν για το χρέος, να το ξαναπώ. Το χρέος δεν είναι ουσία της κρίσης, είναι μορφή εμφάνισης, τοπική εκδήλωση εδώ, στον ελληνικό και όχι μόνο χώρο. Και μια μορφή εμφάνισης διόλου απατηλή αλλά πραγματική και αναγκαία, δεν μπορείς να την αγνοήσεις, και μάλιστα είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται να αντιμετωπίσει ο κοινός νους κατά την πορεία συνειδητοποίησής του, καθώς αυτό ''φαίνεται'' πρώτο. Δεν είναι θέμα ΜΜΕ, είναι θέμα νομοτέλειας.
Ένας λόγος που βλέπει το χρέος ως ουσία και ως ως μορφή εμφάνισης, εγκλωβίζεται στα αστικά οικονομικά.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο, ή το χρέος είναι τα πάντα ή το χρέος δεν είναι τίποτα. Το αστικό χρέος είναι μοχλός πίεσης όπως το θέτει ο Κάρολος. Και επειδή δεν τσιτατολογώ, έδωσα και την δική μου άποψη επ'αυτού.
Και επαναφέρω το ζήτημα για να δω αν έχουμε κάτι διδαχτεί από την έως τώρα εμπειρία. Αν κάποιοι δεν βλέπουν για ποιόν λόγο τα μέτρα κερδίζουν σε νομιμοποίηση και ποιό είναι το αναγκαίο φαίνεσθαι της κρίσης, από το οποίο ένας κριτικός και επαναστατικός λόγος δεν μπορεί να ξεφύγει, δικό τους πρόβλημα.
Μην συγχέουμε λοιπόν τα πράγματα. Πάμε παρακάτω.Καλή δύναμη σε όλους, αποχωρώ και εγώ.
Oνειρμέ,
Δεν καταλαβαίνω. Γιατί να θεωρήσουμε σημαντικό το θέμα του χρέος αναφορικά με την πολιτική του ΚΚΕ; Γιατί αυτό το θέμα θέτεις εν τέλει στη συζήτηση απ’ όλο το κείμενο του Απολιθώματος. Το ΚΚΕ δε μιλάει από την πρώτη στιγμή και για μονομερή διαγραφή του χρέους;
Θα μπορούσε να γίνει συζήτηση για ένα μέτωπο που με αφορμή το χρέος θα «χτυπούσε» στην παραγωγή. Διαφωνείς ότι είναι ελάχιστες οι δυνάμεις που θέτουν μία τέτοια προοπτική; Το ΚΚΕ το κάνει και κατά περίσταση κάποιες δυνάμεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μετά είναι όλα τα υπόλοιπα: Για ποια έννοια της παραγωγής να μιλήσουμε ως overriding moment της κεφαλαιακής σχέσης, μετά από αυτήν την αρνητική εμπειρία του σιχαμερού λαϊκισμού των πλατειών, την ιδεολογική ηγεμονία που ασκούν οι αναρχικές ιδέες στο μεγαλύτερο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κλπ κλπ…Οπότε το τοπίο είναι ήδη θολό στα πολύ βασικά θέματα και οποιαδήποτε αναπαραγωγή της κριτικής που θέλει τη θέση του ΚΚΕ να κινείται στα όρια της «κωλοτούμπας» ως προς αυτό το θέμα μου φαίνεται ότι το θολώνει περισσότερο.
Και μη με παρεξηγείς• δεν υποστηρίζω ότι εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος δεν καταλαβαίνετε τι θα πει «ουσία» κλπ. Δε θα ήταν πολύ εύκολο αυτό; Πόσο μάλλον απέναντι σε κάποιον που γνωρίζει θεωρία όπως εσύ• σε καμία περίπτωση. Ούτε αναφερόμουν σε ‘σενα προσωπικά όταν μίλησα για τις πλατείες αλλά για ένα τύπο πολιτικής που εμφανίζεται ως προϊόν πολιτικής ζύμωσης διαφόρων χώρων.
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι δεν υπάρχει απλά μορφή δίπλα στην ουσία. Η μορφή νοείται ως αποξενωτικός όρος through and through, τρόπος ύπαρξης ενός συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής που τρέφεται από την εργασία. ΄Η ανάδειξη της μορφής οφείλει να εξηγήσει μέσα από μία πολυσύνθετη ανάλυση την κεντρικότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Aυτός ο τύπος κριτικής έχω την εντύπωση ότι αναφέρεται σε μία διαλεκτικότητα που εξελίσσεται μέσα από την κριτική αντιπαράθεση με τον τρόπο ύπαρξης της μορφής. Δεν είναι θέμα κομματικής επιλογής λοιπόν το να επαναφέρεις τη συζήτηση στην παραγωγή, αλλά αναγκαιότητα και τρόπος, μορφή ύπαρξη της διαλεκτικότητας που δεσμεύει τη θεωρία κριτικά ως προς το κεφαλαίο.
Πέρα απ’ αυτό, εγώ θα σου έλεγα ότι δεν υπάρχει καν ουσία. Συζητάμε κυρίως για τις αιτίες της κρίσης• και αιτία της κρίσης είναι η δομική κρίση υπερσυσσώρευσης. Το θέμα όμως δεν είναι αν θα αναγνωρίσουμε αυτό ή το άλλο είδος κρίσης. Το θέμα είναι πως θα θέσουμε όρια στην κρίση υπερσυσσώρευσης μέσα από διαδικασίες κολεκτιβοποίησης των βασικών παραγωγικών μονάδων τουλάχιστον. Η απάντηση σ’ αυτό το αίτημα δεν έρχεται μέσα από θεωρητικές συζητήσεις κατά τις οποίες ο ένας ή η άλλη συμφωνούν με το δογματισμό στο ότι η παραγωγή είναι η ουσία, για να έρθει μετά ο άλλος/η να δεχθούν ότι και «το χρέος παίζει το ρόλο του». Δεν έχει νόημα μία τέτοια συζήτηση αν δεν συμφωνούμε στο ότι βασική απάντηση στην κρίση είναι ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός και όπως και να το κάνουμε (με όλα του τα ελαττώματα) το ΚΚΕ έχει το πιο επεξεργασμένο πρόγραμμα σε αυτήν την κατεύθυνση.
''Το ΚΚΕ δε μιλάει από την πρώτη στιγμή και για μονομερή διαγραφή του χρέους;''
Όχι, τώρα μιλάει, εδώ και νομίζω περίπου δυόμιση-τρεις μήνες. Δεν το θυμάσαι? Μπορείς να ανατρέξεις παλιό σχετικό άρθρο του ''σφυροδρέπανου'' ή εδώ. Ρωτάω αν έχουμε να διδαχθούμε κάτι από αυτό.
Όταν έγραψα αυτό http://takseis-ithikh.blogspot.com/2011/10/menokio.html η μονομερής διαγραφή δεν ήταν θέση του ΚΚΕ. Όταν έγραψα το Sequel, ήταν. Απαντάω και στα υπόλοιπα και θα εξηγήσω γιατί ''κολλάω'' σε αυτό.
Δεν δίνω ούτε εγώ προσωπικούς τόνους. Προσπαθώ να μας μείνουν ορισμένα πράγματα σαν συμπεράσματα.
Αν είμαστε μαρξιστές, ''ουσία'' υπάρχει. Βλ διαλεκτική ''ουσίας'' του εμπορεύματος (αξία) και ''μορφές'' της αξίας, στον πρώτο τόμο του κεφαλαίου. Οι νόμοι του καπιταλισμού, οι περίφημοι, είναι οι ουσιώδεις τρόποι κίνησης του κεφαλαίου, πίσω από τα φαινόμενα. Αν δεν υπήρχε διάκριση ''ουσίας'' και ''φαινομένων'', όπως έλεγε ο Μάρξ, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης καμιά επιστήμη (αφού θα μέναμε στα φαινόμενα).
Δικαίως το ΚΚΕ προέβαλλε τόσο καιρό το ζήτημα της βαθύτητας της κρίσης που ριζώνει στον ΚΤΠ. Όμως απέναντι στην εξωτερική εκδήλωση αυτής της κρίσης (αστικό χρέος) μπορεί να έχει κανείς δύο στάσεις. Η πρώτη είναι να πει κανείς ότι δεν είναι το χρέος η αιτία της κρίσης, άρα η συμπερίληψη αυτού στον κριτικό έναντι του καπιταλισμού λόγο, αποτελεί παραπλάνηση και απόκρυψη των πραγματικών αιτιών. Έτσι το ζήτημα του χρέους εγκαταλείπεται ως κάτι απλώς απατηλό, και κάθε αναφορά του χρέους πρέπει να αντιμετωπιστεί με αναφορά στην δομική κρίση υπερσυσσώρευσης κλπ. Η άλλη στάση λέει ότι επδ το χρέος είναι αντικειμενικά ο τρόπος που εκδηλώνεται κυρίαρχα στην Ελλάδα η παγκόσμια κρίση, δεν μπορώ να το αποφύγω, όσο και να μην το αναφέρω, αφού νομοτελειακά σκάει στα κεφάλια του ''κοινού νου'' ως η Αιτία της κρίσης. Άρα για να αποφλοιώσω το σύστημα πρέπει να συμπεριλάβω στα bullets, και του προφορικού και του γραπτού μου πολιτικού λόγου, το ζήτημα της ''μονομερούς διαγραφής του χρέους''.
Στο link που σου παρέθεσα μπορείς να δεις τον διάλογο που επιθετικά εγώ άνοιξα με τον menokio σε αυτό το ζήτημα. Η αλλαγή πλεύσης του ΚΚΕ δικαίωσε την θέση που υπερασπίζομαι. Αναφέρεται πια από το ΚΚΕ, 1) μονομερής διαγραφή του χρέους 2) αποδέσμευση από την Ε.Ε και το ευρώ 3) λαική εξουσία, με το τελευταίο να είναι το πρώτο αξιολογικά.
Αλλά χέστηκα αν εγώ είχα δίκιο ή όχι. Δεν πρόκειται για θεωρητικές συζητήσης. Υποτίθεται ότι ο μαρξιστής ''κάνει επιστήμη''. Αν η θεωρία ''δοκιμάζεται στην πράξη'', να αντλούμε και ορισμένα διδάγματα. Η απάντηση στο ''τί να κάνουμε'' αντλείται μέσα από τέτοια διδάγματα, τα οποία δεν είχαμε ως κεκτημένη γνώση εξ αρχής, αλλά προέκυψαν στην πορεία. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά μάτια και αυτιά να το βλέπουμε αυτό.
...Το μικρό αυτό ζήτημα έχει να κάνει με το ποιά είναι τα περιθώρια τακτικής και όχι στρατηγικής, συνεργασίας του ΚΚΕ με άλλες δυνάμεις που ευαγγελίζονται μονομερή διαγραφή του χρέους αποδέσμευση από την Ε.Ε και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Τα ποσοστά των τελευταίων είναι αμελητέα, αλλά η δυναμική που θα απελευθερωνόταν σημαντική. Όχι για να κατασιγαστούν οι πιο ταξικές τοποθετήσεις, αλλά για να νικήσουν σε ένα ογκωμένο-μαζικοποιημένο ακροατήριο.
Η απάντηση στην κρίση δεν είναι, δυστυχώς, απλά ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός. Η απάντηση είναι και ο δρόμος επαναστατικοποίησης της εργατικής τάξης έως εκεί. Ο δρόμος αυτός έχει ζιγκ-ζάγκ, σαν την ιστορία. Και απαιτεί κατά την ταπεινή μου άποψη, τακτικούς ελιγμούς που εμπλέκουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις τουλάχιστον σε πολύ επιμέρους διεκδικήσεις, όπως πχ στα χαράτσια.
Για να κλείσω με ένα ακραίο παράδειγμα. Δεν γίνεται στο ΑΠΛΟ, ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΟ ζήτημα των φοιτητικών εστιών, της λέσχης φαγητού, παλιότερα των φοιτητικών πάσο με την εργολαβία Γερμανού κλπ, να μην καταλαβαίνει κανείς ότι απαιτείται μαζικοποίηση και σύμπλευση της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ απλώς και μόνο για να μην πεταχτούν τα παιδιά από τις εστίες ή για να μην αγοράσουν τα συγγράμματα από τα μονοπώλια ή τα πάσο από τον Γερμανό. Ευθύνες υπάρχουν σε όλες τις πλευρές, και κατανέμονται ανισομερώς ανάλογα με το ζήτημα που εξετάζουμε.
«Αν είμαστε μαρξιστές, ''ουσία'' υπάρχει. Βλ διαλεκτική ''ουσίας'' του εμπορεύματος (αξία) και ''μορφές'' της αξίας, στον πρώτο τόμο του κεφαλαίου.»
Αυτό δεν είναι και τόσο σωστό ως προς την εξήγηση που δίνεις. Αυτό είναι σωστό:
«Αν δεν υπήρχε διάκριση ''ουσίας'' και ''φαινομένων'', όπως έλεγε ο Μάρξ, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης καμιά επιστήμη (αφού θα μέναμε στα φαινόμενα).»
Εγώ άλλο εννοούσα: Ότι κατηγορείς το ΚΚΕ για ουσιολογισμό και ότι αυτό δεν είναι αναγκαίο για το συγκεκριμένο θέμα που συζητάμε.
«Έτσι το ζήτημα του χρέους εγκαταλείπεται ως κάτι απλώς απατηλό, και κάθε αναφορά του χρέους πρέπει να αντιμετωπιστεί με αναφορά στην δομική κρίση υπερσυσσώρευσης κλπ.»
Μα αυτή είναι η αιτία. Ή τέλος πάντων το ουσιώδες επιφαινόμενο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Για σκέψου το καλά. Είναι δυνατόν το εθνικό χρέος να είναι αιτία της κρίσης αν θες να συντρίψεις τον καπιταλισμό; Για μένα δεν είναι κάτι απατηλό αλλά μία ακόμα έκφραση της ταξικής πάλης.
Το ΚΚΕ δεν λέει εδώ κι ένα χρόνο το λιγότερο της κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία? Τι μπορεί να εννοεί δηλαδή? Νομίζω μάλιστα ότι το λέει ήδη απ’ το 2009. Ή τέλος πάντων δες εδώ: http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6352651
Κι εδώ:
«Η άρνηση πληρωμής του χρέους μπορεί, σε τελευταία ανάλυση, να αξιοποιηθεί σε όφελος του λαού μόνο αν υπάρξει ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας. Σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας και αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ και τ' άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα». http://fanthis.blogspot.com/2012/02/blog-post_3964.html
Στα άλλα τα κινηματικά προτιμώ να μην επεκταθώ.
@redboy
Καμία σχέση το ''την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία''. Μιλάω για την ''μονομερή διαγραφή του χρέους'', και την αναγνώριση του χρέους σαν μία από τις αιχμές που ενώνονται οργανικά με την λαϊκή εξουσία.
Ξαναλέω, το εθνικό χρέος δεν είναι αιτία της κρίσης, είναι αναγκαία εμφάνισή της κρίσης όπως αυτή εκδηλώθηκε στην Ελλάδα, άρα δεν μπορείς να το αγνοήσεις, και κάθε λόγος περί χρέους δεν συνδέεται με το debtocracy. Επ'αυτού μιλήσαμε πιο πάνω με τον Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα και την διατύπωση ότι ότι δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το χρέος η λήψη των κυβερνητικών μέτρων, πράγμα με το οποίο διαφωνώ.
Ναι, ασαφής μάλλον η διατύπωσή μου, όταν λέω ότι η ''ουσία'' υπάρχουν εννοώ ότι υπάρχουν η ουσιώδεις προσδιορισμοί του αντικειμένου που του εξασφαλίζουν εσωτερική συνοχή. Κάθε αναφορά στην ουσία εννοείται πως δεν ισοδυναμεί με ουσιοκρατία, αλλιώς ο Μάρξ ήταν ουσιοκράτης.
Ως προς κάτι ακόμα, για μένα δεν είναι άλλη μια έκφραση της ταξικής πάλης το χρέος, το ιεραρχώ όπως φάνηκε κάπως ψηλότερα.
Δεν νομίζω ότι διαφωνούμε ιδιαίτερα σε κάτι, απλά ξαναδες το ζήτημα της υιοθέτησης από το ΚΚΕ της πρότασης της ''μονομερούς διαγραφής του χρέους'', πάντα σε άρρηκτη ενότητα με όλα τα άλλα κλπ κλπ. Η επίσης, εντελώς παρέμφερες και ξέχασα να το πω, την θέση για το ευρώ, που εννοείται ότι πάντα ήταν μία και σταθερή, σε αντίθεση με όσα προβοκατόρικα ειπώθηκαν μετά την δήλωση στον Αnt1, αλλά από ένα χρονικό σημείο και μετά, και το ζήτημα του χρέους και το ζήτημα του νομίσματος απέκτησαν μια σχετική αυτοτέλεια στον πολιτικό λόγο του ΚΚΕ. Εκεί που παλιά η λύση ήταν να τα πληρώσει όλα η πλουτοκρατία και λαική εξουσία προς σοσιαλισμό-κομμουνισμό, αργότερα αυτό έγινε η αλυσίδα μονομερής διαγραφή του χρέους-(και όχι ''δεν υπάρχει καν χρέος'' όπως λεγόταν, δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα κλπ)-αποδέσμευση από την Ε.Ε και το ευρώ-λαϊκή εξουσία.
Πιο απλά λέω ότι το ζήτημα του χρέους υποβαθμίστηκε πολύ λανθασμένα στο όνομα ότι η πραγματική αιτία της κρίσης είναι άλλη, και αυτό το λάθος διορθώθηκε.
Και συγγνώμη για τα ορθογραφικά, η ώρα και η σωματική αδυναμία τα φταίει...
αυτο ακριβως...οι βουλευτες του συριζα & του κκε για αλλη μια φορα μας αφησαν στο ελεος των δυναμεων καταστολης και του παρακρατους.
Δυστυχώς δεν έχω τη δυνατότητα να ανοίξω τώρα μια συζήτηση σαν αυτήν που απαιτεί αυτό το ζήτημα.
Τα μέτρα στον ιδιωτικό τομέα για το βασικό μισθό δεν έχουν καμία σχέση με το δημόσιο χρέος. Παίρνονται για να τονώσουν την καπιταλιστική κερδοφορία, όχι γενικά, αλλά σε περίοδο κρίσης. Το δημόσιο χρέος δε μειώνεται ούτε στο ελάχιστο με την συνταγή τους, δεν είναι αυτό πουφαίνεται να τους ενδιαφέρει. Είναι μοχλός πίεσης, αλλά από αυτό δεν προκύπτει ότι υπάρχει κρίση χρέους. Παρόμοια μέτρα παίρνονται και σε άλλες χώρες ανεξαρτήτως δημόσιου χρέους.
Επίσης. Είναι ωραίο να μιλάμε με φιλοσοφικές έννοιες, για την ουσία και τη μορφή ενός φαινομένου που συνδέονται διαλεκτικά. Δεν έχω δει όμως καμία ανάλυση που να προχωρά πέρα από αυτό και να εξηγεί με κάποιον τρόπο τι σημαίνει αυτή η σύνδεση και για ποιο λόγο την επικαλούμαστε. Θεωρητικά η πιο σοβαρή απόπειρα να συμβεί αυτό ήταν μια ανάλυση των αριστερών οικονομολόγων και κατά βάση του βατικιώτη, που στην ουσία της ήταν μια συρραφή θέσεων που τα χωρούσε όλα, για να μην της καταλογίσουν κενά. Αν κάποιος άλλος έχει κάτι περισσότερο υπ όψιν του θα ήμουν υπόχρεος.
Αυτά τα λίγα και βιαστικά χωρίς δυστυχώς να έχω χρόνο να επεκταθώ προς το παρόν.
To χω ξαναπεί γνωρίζοντας ότι αγγίζω τα όρια του λαϊκισμού. Από οικονομικές αναλύσεις έχουμε χορτάσει. Αλλού είναι το πρόβλημα. Ως προς τους οικονομολόγους η Ελλάδα βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτή τη στιγμή. Τουλάχιστον αυτή είναι η αίσθηση που έχω από συζητήσεις στο εξωτερικό.
Αλλά αυτό είναι και το πρόβλημα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους αδυνατούν σ’ αυτήν την κρίσιμη φάση να πουν το παραμικρό π.χ. για την προσφορά του ΠΑΜΕ στην Ελληνική κοινωνία. Βάζουμε την ταμπέλα του Σταλινισkού στον άλλο και τέλειωσε η υπόθεση (ΕΛΕ, έξοδος ή παραμονή, παραγωγική ή μη ανασυγκρότηση και τη βρίκαμε τη λύση). Όχι ότι είναι υποχρεωμένοι να αναφερθούν και σ’ αυτά και δεν είναι και δικό τους πρόβλημα αλλά του κινήματος με την ευρύτερη έννοια. Στο βαθμό όμως που δεν ενσωματώνονται σ’ αυτές τις αναλύσεις θεωρητικές λογικές έκθεσης της δυναμικής του εργατικού κινήματος τι να το κάνω;
Η περίπτωση ΕΠΑΜ δεν είναι τυχαία έτσι;
Kαι ρωτάω: Είναι Μαρξισμός αυτό το πράγμα? Όχι απ’ την οπτική των οικονομολόγων αλλά απ’ την οπτική του κινήματος που κρύβεται πίσω το γραφείο και την εν δυνάμει διαχείρηση?
Απολίθωμα,
Εγώ νομίζω ότι απ’ τον καθένα παίρνεις και κάτι διαφορετικό και στο τέλος συνθέτεις από μόνος σου. Θεωρητικά νομίζω ότι ο Μαυρουδέας είναι πολύ δυνατός. Και το RMF έχει κάνει τρελή έρευνα. Εξαρτάται πως τα χρησιμοποιεί κανένας όλα αυτά.
Δημοσίευση σχολίου