Απολογισμός ηρωικός και μη πένθιμος

40-κάτι διαγραφές διαφωνούντων, όσες κι οι πυρκαγιές που άναψαν στο κέντρο της αθήνας. 199 ναι υπέρ του μνημονίου, σαν το τηλεφωνικό νούμερο της πυροσβεστικής. Κι ο χρηστάκης ο παπουτσής –όπως θα τον έλεγε κι ο κουλούρης- να θέλει να βγει από πάνω και να δίνει το ρεζουμέ της ημέρας (που όλως τυχαίως συνέπεσε με την επέτειο της βάρκιζας).

Δηλ εσείς πιστεύετε ότι 40 πυρκαγιές ήταν τυχαίες κι αυθόρμητες;

-Όχι χρήστο, δεν το πιστεύουμε. Κάτι παραπάνω θα ξέρεις άλλωστε.

Όπως έλεγε κι ένας σύντροφος, χτες το (παρα)κράτος έπαιξε μεγάλη μπάλα. Έκαψε όλη την περιοχή πέριξ του ράιχσταγκ. Ψέκασε τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στο σύνταγμα και τον έπνιξε στα χημικά. Δε μας άφησε να προσεγγίσουμε τη βουλή. Κι όταν οπισθοχωρήσαμε προς την ομόνοια, στρίμωξε τους μπάχαλους και τους έστειλε κατευθείαν πάνω μας, για να μας απωθήσει κι από εκεί.

Επιπλέον, γέμισε το κέντρο με εστίες φωτιάς βγαλμένες από το δεκέμβρη και τις πέντε μάη, χαρίζοντας πλούσιο υλικό στα κανάλια για να παίξουν σε πρώτο πλάνο εικόνες καταστροφής, να τρομάξουν τους νοικοκυραίους –που σχηματίζουν γνώμη αποκλειστικά μέσω τηλεόρασης- και να υποβαθμίσουν σε τρίτη και τέταρτη θέση εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν να διαδηλώσουν ενάντια στα μέτρα και το νέο μνημόνιο.

Κι ήταν πραγματικά πολύς ο κόσμος. Το παμε γέμισε την ομόνοια, με πολύ πυκνές γραμμές, μεγάλο κομμάτι της σταδίου και της πανεπιστημίου κι απλώθηκε προς την πειραιώς, την αγίου κωνσταντίνου και την αθηνάς (ενώ ένα άλλο μπλοκ είχε προσυγκέντρωση στους στύλους του ολυμπίου διός και κατάφερε να φτάσει μέχρι το σύνταγμα).

Κι ήταν πράγματι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς την πορεία σε πλήρη ανάπτυξη, να προχωρά προς το σύνταγμα από δύο αρτηρίες –σταδίου, πανεπιστημίου- και να τις γεμίζει ασφυκτικά. Κι εξίσου εντυπωσιακό να βλέπεις τον κόσμο, δεκάδες χιλιάδες, να παραμένει πέντε ώρες μετά και να αποχωρεί συντεταγμένα προς το μεταξουργείο, από δύο και τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις, όταν μας την πέσανε.

Αν τα αστικά μέσα κάνουν λόγο για πενήντα χιλιάδες διαδηλωτές, μόνο στην πορεία του παμε, μπορούμε να υπολογίσουμε τουλάχιστον τους διπλάσιους. Κι άλλους τόσους –ίσως και περισσότερους- πρέπει να είχε η συγκέντρωση στο σύνταγμα. Συνολικά περισσότεροι πιθανότατα από τις πέντε μάη και τις κυριακές των αγανακτισμένων, που είχαν την πλήρη στήριξη και προβολή των καναλιών.

Και δε μπορείς παρά να σκεφτείς ότι αν είχε κατέβει ο μισός κόσμος παρασκευή ή σάββατο, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά κι η πίεση ακόμα μεγαλύτερη προς το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης. Γιατί αυτή τη φορά είχαμε τη δυνατότητα να τους ρίξουμε, να πέσει η κυβέρνηση και να καταψηφιστεί το μνημόνιο.

Όλα αυτά όμως πέρασαν σε δεύτερο θέση, χάρη στις ενέργειες του παρακράτους. Κι εδώ μπαίνει το εξής ζήτημα. Ο δικός τους ρόλος και σχεδιασμός είναι γνωστός. Το ερώτημα είναι τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να τον αποτρέψουμε. Για να μην επιτρέψουμε στα προσχεδιασμένα μπάχαλα να καθορίζουν το πεδίο δράσης μας και τον χώρο που θα κινηθούμε. Να μην αφήσουμε πάτημα για να διαλύσουν έτσι εύκολα τόσες χιλιάδες λαού.

Κάποιοι βάζουν κι ερωτήματα άλλης φύσης. Πόσος κόσμος πρέπει να κατέβει στους δρόμους, για να συγκρουστούμε με μαζικούς όρους με τις δυνάμεις καταστολής; Πώς διαπαιδαγωγούμε όλον αυτόν τον κόσμο που έρχεται στις γραμμές μας; Και πώς αξιοποιούμε τις ανεβασμένες διαθέσεις του, για το κάτι παραπάνω;

Δε μπορείς όμως να κάνεις το στρατηγό στις πλάτες του άμαχου πληθυσμού. Επιλέγεις να κάνεις τη σύγκρουση όταν θέλεις εσύ, με τους δικούς σου όρους, για να την προετοιμάσεις. Κι όχι να φετιχοποιείς τα τυφλά ξεσπάσματα, που προσιδιάζουν μάλλον στην ιδιοσυγκρασία του μικροαστού και τη λογική του «εδώ και τώρα».

Πέρα από αυτό, το παμε έχει δοκιμάσει διάφορα σχέδια κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Στις 15 ιούνη πιάσαμε την «αγανακτισμένη» πλατεία για μία και πλέον ώρα και φύγαμε όταν ξεκίνησαν τα χημικά και τα επεισόδια. Στις 29 φρακάραμε, όπως και χτες, στην πανεπιστημίου και κάναμε μπρος-πίσω μες στον ήλιο για δυο-τρεις ώρες, χωρίς να καταφέρουμε τελικά να περάσουμε από το σύνταγμα. Έτσι στις 20 οκτώβρη δοκιμάσαμε να πάμε πρώτοι και να επιβάλλουμε τους όρους μας. Αλλά αυτό έφερε αναπόφευκτα τη σύγκρουση με τους μπάχαλους και το θάνατο ενός συντρόφου.

Αυτή τη φορά δοκιμάσαμε να στείλουμε ένα μπλοκ από διαφορετική κατεύθυνση (ακρόπολη) στο σύνταγμα. Αλλά τα πράγματα ήταν δεδομένα, μία ή η άλλη, και δύσκολα θα άλλαζαν. Το συμπέρασμα είναι ότι προς το παρόν δεν είμαστε ακόμα αρκετά δυνατοί για να ματαιώσουμε πλήρως τον παρακρατικό σχεδιασμό. Και σε αυτό φέρουν την κύρια ευθύνη άλλες δυνάμεις.

Το βασικό ερώτημα όμως αφορά την επόμενη μέρα. Κάποιοι εργαζόμενοι μπορεί να γύρισαν σήμερα στη δουλειά απογοητευμένοι, με σκυμμένο κεφάλι για την τελική εξέλιξη και τη μάχη που χάθηκε. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Οι αστοί τρομάξανε, πέτυχαν μια πύρρειο νίκη και έσπευσαν να ανασάνουν ανακουφισμένοι. Αλλά το πολιτικό τους σύστημα βγαίνει κάθε φορά πιο αδύναμο, ανίκανο να διαδραματίσει τον ίδιο ρόλο με πριν, να ελέγξει και να ενσωματώσει τις διαθέσεις του κόσμου.

Τίποτα δεν τελείωσε, η πάλη συνεχίζεται. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να μεταφερθεί στους χώρους δουλειάς, για να ακυρώσει στην πράξη το νέο ψαλίδι στους μισθούς, να περάσει στα χέρια των εργαζομένων και να τους οργανώσει. Σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να συνεχιστεί η πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής κυβέρνησης και να επιβάλλουμε προσφυγή στις κάλπες.

Όπου ο εργαζόμενος λαός πρέπει να μαυρίσει τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Να σταθεί μόνο για μια στιγμή, για να δυσκολέψει τα επιτελεία των αστών και να συνεχίσει τη μάχη του από καλύτερες θέσεις, χωρίς να περιμένει εκλογική λύση στο πρόβλημά του. Να κάνει πράξη τον εφιάλτη τους, όπως τον διατύπωσε ο καρατζαφέρης (που μένει που φεύγει), για κοινωνική επανάσταση σε όλη την ευρώπη.
Τώρα είναι καιρός..

Αντί επιλόγου, μια αναφορά στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, που χτες στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Με τον μαυρίκο να πετάει το μνημόνιο στο βενιζέλο. Τον χαλβατζή να ξεσπάει κατά δικαίων κι αδίκων, σε στιλ μη μου γαμάς τη συζήτηση. Τον πρωτούλη να ειρωνεύεται τη γιαννακά για τα ταγεράκια της και τα 400 ευρώ μισθό, που δε φτάνουν ούτε για ένα από αυτά. Και την αλέκα να αντιδράει στο μπαράζ τρομοκράτησης του λαού, με την ατάκα: ευγενείς είμαστε, όχι ηλίθιοι. Ενώ ενδιάμεσα είχε αναφέρει την ερτ, που θυμήθηκε μέχρι και τα δεκεμβριανά και τον εμφύλιο, για να φτιάξει κλίμα. Η λιάνα ξεφόρτωσε μεσοβδόμαδα στο cnn κι έκανε συντήρηση.