X Files

Χτες βράδυ ήμασταν μια παρέα και κάναμε το λάθος να δούμε ειδήσεις. Κι ήμασταν άξιοι της μοίρας μας, γιατί επιλέξαμε για την ενημέρωσή μας το μεγάλο κανάλι. Μεγάλο σαν τα ψέματα που σερβίρει στον κόσμο και τα αποθέματα ψυχραιμίας που πρέπει να έχεις για να παρακολουθήσεις το δελτίο του μέχρι τέλους.

Περιμέναμε λοιπόν υπομονετικά να δούμε κάποιο ρεπορτάζ για τις προχτεσινές συγκεντρώσεις, γιατί ήμασταν από το απόγευμα στο δρόμο κι είχαμε χάσει τα πιο πολλά. Και περιμένοντας εμπλουτίσαμε τις γενικές μας γνώσεις επί διάφορων αδιάφορων –και μη- θεμάτων.

Για την ιστορία των νεοκλασικών που κάηκαν, τους αρχιτέκτονες που τα έχτισαν, τους μαγαζάτορες που καταστρέφονται (αλλά περιμένουν σαν ένεση τα λεφτά της αποζημίωσης, γιατί έτσι και αλλιώς για φούντο πήγαιναν), για τη συγκέντρωση των «καμένων» με τα αναμμένα κεριά. Για τις μολότοφ στη νομική, το μπαλάκι ευθυνών μεταξύ κοσμητείας-αστυνομίας, τις συλλήψεις που αφορούν, λέει, συγκεκριμένο εξωκοινοβουλευτικό χώρο.

Για το τέλος του πολιτικού σκηνικού, όπως το γνωρίσαμε, τους άστεγους βουλευτές που έχουν μείνει χωρίς κόμμα –με έναν καημό, σα να μιλούσαμε για πραγματικούς άστεγους- και το φλερτ του βορίδη με τους καινούριους πολιτικούς οίκους που θα τον φιλοξενήσουν. Για τις αγορές που έστειλαν θετικά μηνύματα και ανακάμπτουν μετά την ψήφιση του μνημονίου, και τι λένε τα ξένα ενημερωτικά δίκτυα σχετικά με το θέμα.

Για το τέλος της γουίτνεϊ χιούστον, που δεν προήλθε από πνιγμό στην μπανιέρα της, όπως πιστέψαμε αρχικά, αλλά από συνδυασμό κατανάλωσης χαπιών και αλκοόλ (πέσαμε από τα σύννεφα!). Για τον ολυμπιακό που θα έπαιζε μεσημέρι στους δεκαπέντε βαθμούς υπό το μηδέν και την μάρκα καλτσόν που θα προτιμούσαν οι παίκτες του.

Α, ναι! Κι ενδιάμεσα –προς το τέλος- ένα ρεπορτάζ για τις αντιδράσεις της αριστεράς στην ψήφιση του μνημονίου, που είχε δεκαπέντε δεύτερα από τη συνέντευξη τύπου της αλέκας, στριμωγμένη σε ένα δίλεπτο μαζί με τσίπρα, κουβέλη, οικολόγους, άρμα πολιτών, και δημοκρατική συμμαχία με τη ντόρα. Βρε, τι σου είναι αυτή η αριστερά ως έννοια και πόσους άλλους θα χωρέσει..

Ε, ναι λοιπόν. Για τις συγκεντρώσεις της κυριακής δε βρέθηκε τηλεοπτικός χρόνος στο δελτίο του μέγκα. Γιατί μερικές εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στους δρόμους δεν αποτελούν σημαντική είδηση. Αλλά μία εκατοντάδα ανόητων που μαζεύτηκαν από το φέις μπουκ κι άναψαν τα κεριά τους είναι, κι ιεραρχείται πολύ ψηλά μάλιστα. Κι αφού αποφάσισαν να το κάνουν, γιατί δεν πιάνει τουλάχισον μια βροχή ή ένας αέρας να τους τα σβήσει, όπως είχε καθημερινά επί μία βδομάδα που ήμασταν στους δρόμους;

Και μπαίνει το ερώτημα. Τι άλλο πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές βουλευτές για να τους καλέσουν στα δελτία ειδήσεων; Ο μαυρίκος πέταξε τον τόμο του μνημονίου στο βενιζέλο, ο πρωτούλης την είπε στη γιαννακά για τα ταγεράκια της κι έδωσε υλικό στις παραπολιτικές στήλες. Δηλ τι άλλο πρέπει να κάνουν; Να αυτοπυρποληθούν; Μόνο διαγραμμένοι θα τους ενδιέφεραν; Μόνο οι αποχωρήσεις κι οι διασπάσεις «πουλάνε» από το κουκουέ;

Αλλά δεν τους βοηθάνε και τα γεγονότα, που είναι πεισματάρικα. Το κουκουέ είναι το μόνο κόμμα που έχει την ίδια κοινοβουλευτική ομάδα από τις εκλογές, με την εξαίρεση του μακαρίτη του τζέκη. Και μας την είπε γι’ αυτό χτες ένα παπαγαλάκι στην κρατική τηλεόραση. Τόσες ανακατατάξεις, τόσες αλλαγές, εσείς τίποτα. Αμετακίνητοι.

Μονολιθικό το κουκουέ επειδή συμφωνούν όλοι, σταλινικό όταν εφαρμόζει ως αρχή το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, γιατί διαγράφει την άλλη άποψη. Και τα εσά εμά που λένε. Απλά ψάχνουν αφορμή να το πούνε οι άνθρωποι. Κι εντάξει, για εμάς μπορεί να μην είναι επιστημονικός ο όρος ‘σταλινικός’, αλλά δεν είναι και βρισιά. Για κακό μας το λεν δηλαδή;

Ας καλέσουν τέλος πάντων τον μαυρίκο πχ κι ας τον ρωτήσουν.
Γιατί δεν πέτυχες το βενιζέλο; Γιατί αστόχησες ενώ ήσουν αφύλακτος; Πώς απέτυχες να βρεις ελέφαντα στα δέκα μέτρα; Να κάνει την αυτοκριτική του δημόσια. Οτιδήποτε.

Και δεν είναι μόνο τα δελτία. Από τότε που σταμάτησε το άλτερ υπάρχει γενικότερο έλλειμμα. Ακούς πχ τις πρώτες νότες από τη διαφήμιση της ανατροπής: τουρου-του του, του-ρου... και περιμένεις να ακούσεις τους καλεσμένους. Αλλά κατά βάθος τους ξέρεις από πριν.

Μάκης βορίδης. Ένας νδ, ένας πασοκ και ο... μάκης βορίδης, από το λαος. Από τους ανεξάρτητους βουλευτές ο... μάκης βορίδης. Πάντα θα υπάρχει κάπου ένας μίχαλος. Κι από την «αριστερά» γενικά κι αόριστα κανάς παπαδημούλης, κουβέλης, παλιότερα ο κουναλάκης –που έχει χαθεί και πρέπει να σπάσει τη σιωπή του- και στο τσακίρ κέφι κανάς αλαβαζάνης.. Α, ναι. Και ο μάκης βορίδης.

Νισάφι ρε άνθρωπε. Κάνε κι εσύ την ανατροπή και φέρε κανά κομμουνιστή, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Σώθηκαν οι μάκηδες; Φέρε το μάκη παπαδόπουλο. Ή το μάκη μαΐλη, που σου είχε πει στο δελτίο κι εκείνο το ωραίο για το σύνταγμα: δεν κατάλαβα, υποχρεωμένοι είμαστε; (να το τηρήσουμε, εννοούσε). Ή έστω το μάκη πέτσα.

Εσύ μόνο τον κοψίδη είχες φέρει, όταν ήταν στην κεδα, για να εξαργυρώσει το παρελθόν του.

(Ανοίγει παρένθεση. Ζω για τη στιγμή που θα δω μια εκπομπή να έχει πάνελ με ό,τι κινείται αριστερά του σύριζα και να έχει κι έναν από τα αστικά κόμματα –πχ το μάκη βορίδη. Ή έναν από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, πχ έναν μενσεβίκο σαν τον παπαδημούλη. Έτσι, για ξεκάρφωμα πολυφωνίας. Κλείνει η παρένθεση).

Τελικά χτες ο pretender έκανε μισή ανατροπή και κάλεσε τη λιάνα που έχει τηλεοπτική ασυλία, λόγω του επαγγελματικού της παρελθόντος. Και το κενό του βορίδη (που είχε βγει νωρίτερα στο δελτίο και πήγε στη στάη) το αναπλήρωσε ο άδωνης.

Εκεί η κανέλλη έκανε πλάκα στο μιχελάκη και του είπε για τις διαγραφές, ότι έχουν κι εκεί δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
–Ε, όχι και δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αντέδρασε αυτός. Φυσικά όχι, του είπε η λιάνα. Σε εσάς ένας αποφασίζει κι οι υπόλοιποι απλώς ακολουθούν.
Μετά έπιασε τον μπίστη. Παλιά, του είπε, όποιος έφευγε από το μαντρί τον έτρωγε ο λύκος. Ενώ τώρα ελπίζει να πάει σε κάποιο άλλο μαντρί, τόσα καινούρια γίνονται.

Στη νετ ο βορίδης, που έχει το χαμόγελο του κοριτσόπουλου που έγινε υποψήφια νύφη και φλερτάρει με τους μνηστήρες της, είπε ότι το μόνο συνεκτικό που ακούει είναι η άποψη του κουκουέ, κι όλα τα άλλα –για παραμονή στο ευρώ χωρίς μνημόνιο, τριετή αναστολή του χρέους- ακούγονται κινέζικα. Μετά όμως, το γύρισε στο καλαματιανό για την κούβα και τη βόρειο κορέα (η κανέλλη στο μέγκα άκουσε για την αλβανία του χότζα και το στάλιν). Οπότε πιάνει το τελευταίο ο σοφιανός και του λέει για το πολιτικό έθιμο της οικογενειοκρατίας στην ελλάδα και τις κωλοτούμπες του πρώην αρχηγού του. Και κόπηκε μαχαίρι το χαμόγελο της νύφης. Ή μήπως όχι;

Εν πάση περιπτώσει, τέτοια γίνονται κάθε μέρα –όποτε μας βγάζουν μια στα τόσα δηλ. Η ουσία είναι αλλού. Κι η αλήθεια είναι κάπου εκεί έξω. Έξω από το γυαλί, τον καναπέ και τους τέσσερις τοίχους. Και δεν είναι απόκρυφο μυστικό, μια θεωρία συνωμοσίας τύπου ελοχίμ ή X-Files. Οπότε σταμάτα να κοιτάς σαν εξωγήινους τους κομμουνιστές που λένε ότι πρέπει να γίνει λαϊκή-κοινωνική ιδιοκτησία ο πλούτος που παράγουν οι εργάτες σε αυτήν την χώρα.

Η πραγματική ζωή κυλάει έξω από τις οθόνες. Και αυτό ισχύει και για το διαδίκτυο. Αλλά μία φορά παραπάνω για την τηλεόραση, που την ελέγχουν ασφυκτικά τα μονοπώλια και δεν αφήνουν σχεδόν τίποτα να ξεφύγει από την «πολυφωνία» της.