Κινηματικός τουρισμός

Σημειώσεις από μικρούς, κινηματικούς σταθμούς την εβδομάδα που μας πέρασε

Πρώτος σταθμός η πέμπτη και η πορεία της κνε ενάντια στο νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά. Όπου τόση σπέκουλα έχει πέσει για την «ταύτιση» του κόμματος με τις αντιδραστικές δυνάμεις, θυμίζοντας την αντίστοιχη σπέκουλα για το σχέδιο ανάν και το κυπριακό δημοψήφισμα.

Πολύ καλή η εκτενής ομιλία του σιδέρη, σχετικά καλή κι η προσέλευση του κόσμου, δεδομένων των άσχημων καιρικών συνθηκών, που δεν είναι με το μέρος μας αυτές τις μέρες. Πορευτήκαμε προς τη βουλή, επιστρέψαμε στην ομόνοια και σε όλη τη διαδρομή φωνάζαμε έξι-επτά συνθήματα, τα ίδια και πάλι απ’ την αρχή, ώσπου στο τέλος είχαν γίνει αντικειμενικά «σούπα» και τα φωνάζαμε μηχανικά.

Ιδίως εκείνο το –προλετκαλτ αισθητικής- σύνθημα, που έλεγε: (το νομοσχέδιό σας θα μείνει στα χαρτιά) δώστε στα παιδιά σας τα ναρκωτικά. Χωρίς σχόλιο.

Ακόμα κι αυτό όμως, δε μπορούσε να συγκριθεί καν με ένα αναρχικό σύνθημα που πετύχαμε τις προάλλες. Μίσος! Μίσος, μίσος ταξικό (τρεις φορές μίσος, για να δείξουμε πόσο θυμωμένοι είμαστε). Σφαλιάρες και γροθιές σε κάθε αφεντικό. Ένα πραγματικά ταξικό σύνθημα, που δείχνει στον εργάτη την προοπτική και την πραγματική διέξοδο από τον κόσμο της ταξικής σκλαβιάς. Γιατί αν βαφτίσεις ταξική την ανοησία που κουβαλάς στο κεφάλι σου, μιλάς κατευθείαν στην καρδιά του και τον συσπειρώνεις αυτόματα σε αγωνιστική βάση.

Το σύνθημα το ακούσαμε την περασμένη δευτέρα, στο κλειστό του περιστερίου, στη συναυλία αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στα μμε, που χαιρετούσαν εγκάρδια όλο τον κόσμο που ήρθε, κατά την είσοδο κι έξοδό του από το κλειστό.

Αλλά το γήπεδο, δυστυχώς δε γέμισε. Και πέρα από το ψύχος, το εργάσιμο της μέρας, ή άλλους ανασταλτικούς παράγοντες (μικρή προβολή, στάση οργανωμένων δυνάμεων κ.ά.) ίσως να φταίει επιπρόσθετα κι ένα είδος «κινηματικής προκατάληψης» απέναντι στους αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους, που «έχουν συτεχνιακά αιτήματα και δεν αξίζουν την ολόπλευρη στήριξή μας». Λογική που αγγίζει δυστυχώς μία σημαντική μερίδα κόσμου.

Από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα ξεχώρισαν όσοι επέλεξαν να πουν αγωνιστικά τραγούδια, όπως οι υπεραστικοί του «δικού μας» βουρνούκιου. Αυτά ζέσταναν περισσότερο το κοινό, σ’ ένα κλειστό που θύμιζε κατάψυξη, γιατί ο δήμος δεν είχε ανοίξει τη θέρμανση.

Έγιε όμως κι ένα πολύ περίεργο σκηνικό με τον πουλικάκο, που τραγούδησε με τους «σπυριδούλα», μάλλον εκτός προγράμματος, («νταβατζιλίκι» που λένε) γιατί είχε περάσει ένα φεγγάρι από το έψιλον, ως φίλος της μάνιας, και δεν τον ήθελαν οι εργαζόμενοι της ελευθεροτυπίας. Στην αρχή πέταξε μια ειρωνική ατάκα για «την εργοδοσία, που δίνει κι αυτή το παρόν» κι όταν τον έκοψαν στο τρίτο τραγούδι (γιατί έπρεπε να ακολουθήσουν κι οι υπόλοιποι) πήρε ένα βαρύ ύφος κι είπε: τελικά είμαστε πιο μαλάκες απ’ όσο φαινόμαστε. Σπουδαίο πράγμα η αυτογνωσία.

Τρίτος σταθμός το Σάββατο κι η κοπή πίτας του συλλόγου αντιστασιακών πεαεα-δσε, στο τιτάνια. Μπορεί πλέον οι φίλοι κι οι απόγονοι να είναι σαφώς περισσότεροι απ’ τους παλαίμαχους που έχουν μείνει από τη γενιά που πολέμησε εκείνα τα χρόνια, αλλα αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την ατμόσφαιρα και τη συγκίνηση που προκαλούν τέτοιες εκδηλώσεις. Ακόμα κι αν είναι στο τιτάνια.

Μεταξύ άλλων, ακούσαμε τον παλαίμαχο σύντροφο μωραΐτη να εξιστορεί –σε κατ’ ιδίαν συζήτηση- επεισόδια από τη ζωή του δσε και τις καραγκούνες αντάρτισσες, που είχαν αρνηθεί να φορέσουν παντελόνια και δεινοπαθούσαν μέχρι να διαβούν ένα ποτάμι με τα φουστάνια και να φτάσουν στην απέναντι όχθη, γιατί δε μπορούσαν να τα σηκώνουν πολύ και να κάνουν αποκαλύψεις.. (Μια άλλη μαρτυρία λέει ότι περνούσαν πρώτα οι άντρες και μετά έμενε ένας πίσω σκοπιά, όσο περνούσαν οι γυναίκες, με πλάτη στο ποτάμι, για να προσέχει να μην έρθει κανείς και κάνει μπανιστήρι, κατά το κοινώς λεγόμενο).

Μείναμε στην κοπή της πίτας, που μοιράστηκε στους συνήθεις ύποπτους: παμε, ριζοσπάστης, σπίτι του αγωνιστή, κνε κι ένα κομμάτι στην αλέκα –που έδωσε το «παρούσα»- για το κόμμα. Αν θυμάμαι καλά, στην περσινή κοπή είχε μιλήσει για τον πλουμπίδη, προαναγγέλλοντας κατά κάποιο τρόπο και την αποκατάστασή του από το κόμμα. Αλλά φέτος δεν υπήρχε κάποια ομιλία.

Απ’ το μικρόφωνο μας ενημέρωσαν ότι θα ερχόταν κι ο σοφιανός –που είχε καθυστερήσει σε μια περιοδεία- κι είναι βετεράνος ασπρομάλλης, κι αυτός, απ’ τον καιρό που ήταν γραμματέας της κνε ακόμα, σε αρμονία με τα άσπρα κεφάλια των περισσότερων που βρέθηκαν στην εκδήλωση. Κι όταν τελικά ήρθε οι διοργανωτές του έδωσαν από υπερβάλλοντα ζήλο, ξεχωριστό κομμάτι για το πολιτικό γραφείο, ενώ είχαν ήδη δώσει στην αλέκα για το κόμμα.

Τελικά το φλουρί δεν έπεσε σε κανέναν απ’ τους δύο. Αλλά η αλέκα κέρδισε κάτι στη λαχειοφόρο αγορά που ακολούθησε και μοίρασε πολλά δώρα, κάποια εξ αυτών συλλεκτικής αξίας. Σταχυολογώ ενδεικτικά από τον κατάλογο: τρεις συμπληρώσεις φορολογικής δήλωσης, ρολόι κουκουέ, καρφίτσα ΑΝΤΙΚΈ –που προς στιγμήν νόμισα ότι είχε ένα κάπα παραπάνω κι απορούσα τι εννοεί- τραγιάσκα, γούνινο καπέλο, υποκάμισο, ρώσικο κονιάκ, ουγγαρέζικο κρασί TOKAJI, και ρώσικη βότκα από στάρι και νερό από τη βαϊκάλη(!), που αν ήταν από την αράλη, θα ήταν ακόμα πιο συλλεκτικό.

Προτελευταίος σταθμός η τετάρτη κι η αίθουσα του τεε, όπου παρακολούθησα τη συνέλευση του σωματείου μισθωτών-τεχνικών, του θρυλικού σμτ, μαζί με μια σφισσα που δεν είναι ούτε μισθωτός, ούτε τεχνικός, αλλά τα συνδέει διαλεκτικά με παυλίτσα κι είναι γραμμένη στο σωματείο των (μ-τ).

Κι αυτό έχει να κάνει με ένα βασικό επίδικο. Ποιος δικαιούται να είναι μέλος του σωματείου; Η μία πλευρά επιλέγει να εγγράφει στο σωματείο όλους τους απόφοιτους σχετικών σχολών. Ενώ εμείς την τελευταία τριετία ακολουθούμε κατά κανόνα διαφορετική πρακτική κι εγγράφουμε μόνο όσους έχουν εργαστεί έστω και για μια μέρα, για να αντιστοιχούν οι συσχετισμοί του σωματείου σε πραγματική εικόνα από τους χώρους δουλειάς. Αλλά με την εκρηκτική όξυνση της ανεργίας, ίσως ξαναλλάξουν τα δεδομένα.

Εν πάση περιπτώσει η συνέλευση έγινε με τα υπάρχοντα μέλη και κρίθηκε με σκορ ΝΒΑ, 126-100, υπέρ του πλαισίου της αριστερής παρέμβασης (εξωκοινοβούλιο) έναντι αυτού της εσακ (παμε). Σε αντίθεση με την προηγούμενη που την είχαμε πάρει, μετά από πολλά χρόνια, με 87-72, λίγο πάνω από το όριο της απαρτίας.

(Για το οποίο δε μάθαμε ποτέ επισήμως πόσο είναι, γιατί σε σχετική ερώτηση από το κοινό, το προεδρείο είπε ότι βγαίνει βάση του αριθμού των ταμειακώς εντάξει μελών κι όταν επέμεινε ο ερωτών «δηλ πόσο είναι;» του είπαν να τηρήσει τις διαδικασίες και να μην ανοίγει διάλογο. Ενώ μια άλλη συνάδελφος βρήκε εύελικτα τη λύση, γιατί κανείς δεν έχει δώσει ακόμα συνδρομές για το 12’ και δεν τίθεται θέμα μη απαρτίας).

Τι καθόρισε το αποτέλεσμα; Αφενός ότι η διαδικασία τράβηξε σε μάκρος, κατά τα φοιτητικά έθιμα, και τελείωσε περίπου μιάμιση ώρα αργότερα από την προηγούμενη, που είχε τελειώσει πριν τις εννιά. Αφετέρου –και κυριότερο- ότι η πλειοψηφία του δσ έκανε καλύτερες ειδοποιήσεις και κινητοποίησε τον κόσμο της να έρθει και να ψηφίσει, για να μην ξαναχάσουν τη συνέλευση.

Τι ακριβώς ψήφισε η συνέλευση; Μια σειρά πολύμορφων κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό των μηχανικών που τείνει να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Εδώ και μερικά χρόνια, με απόφαση του τεε, το ασφαλιστικό των μηχανικών υπάγεται στη αρχή της ανταποδοτικότητας. Μια απόφαση που είχε τη στήριξη του συνασπισμού, του αδελφού του αλαβάνου που ήταν πρόεδρος του τεε και της αρας, που κατεβαίνει με ξεχωριστή παράταξη στο τεε. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα οι μηχανικοί πρέπει να καταβάλλουν υπέρογκες εισφορές, για να πάρουν μια σύνταξη των 390 ευρώ και να διατηρήσουν την άδεια άσκησης επαγγέλματος –σε διαφορετική περίπτωση, απλώς την χάνουν.

Παρόλα αυτά απόφαση για απεργία δεν πάρθηκε. Όπως εξήγησε η πρώην πρόεδρος του σωματείου η γσεε μπορεί να πιεστεί και να αποφασίσει κάποια 24ωρη μέσα στο μήνα και σε δεύτερο πλάνο μια 48ωρη. «Αλλά εμείς δε μπορούμε να μείνουμε σε αυτό το σχεδιασμό». Πολύ ωραία. Οπότε; Οπότε τίποτα επί του πρακτέου.

Και γιατί δε στήριξαν την πρόταση της εσακ για απεργία; Γιατί, λέει, το πλαίσιο έβαζε ως αίτημα την ανατροπή της κυβέρνησης και τη διεξαγωγή εκλογών. Ενώ αυτοί λένε να πέσει με εργατική εξέγερση. Η οποία προτείνεται ως φάρμακο δια πάσα νόσο. Για να πέσει η κυβέρνηση, η τρόικα, η χούντα του δντ, το μνημόνιο, να βγούμε από το μνημόνιο, να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες. Για οτιδήποτε άλλο εκτός από την εξουσία. Τυφλή εξέγερση για την εξέγερση, χωρίς ουσιαστικό στόχο, όπως είπε κι ο δικός μας ομιλητής.

Ο οποίος πρόλαβε και τα έπιασε όλα. Για την κρίση υπερσυσσώρευσης –την οποία οι αριστεριστές αναγνωρίζουν ως τέτοια στο περιεχόμενο, αλλά την περιγράφουν ως κρίση χρέους στη μορφή εκδήλωσής της- για τη συνέλευση της εσηεα, ακόμα και για την τυποεκδοτική που του πέταξαν ως σπόντα, αλλά δεν το άφησε να πέσει κάτω. Γενικώς κέρδισε την εκτίμησή μας ως συνδικαλιστής, κι ας φλέρταρε με τα όρια της μέσης υπομονής με τις ενστάσεις του στη διάρκεια της καταμέτρησης, για να μη μας κλέψουν καμία ψήφο.

Όλα αυτά –και μερικά ακόμα- θα μπορούσαμε να τα αναλύσουμε περισσότερο υπό άλλες συνθήκες, σε ένα πλήρες κείμενο με τίτλο «πώς χάσαμε το σμτ». Τώρα όμως προέχουν οι μάχες της τρέχουσας εβδομάδας κι η αυριανή απεργία.

Σήμερα είχαμε την πρόβα-τζενεράλε, αλλά ο καιρός μας (τα) ‘κανε μούσκεμα στην κυριολεξία, κι ο ουρανός έπεσε στα κεφάλια μας, όπως θα έλεγε κι ο σύντροφος μαζεστίξ. Ήταν τέτοια η ένταση της νεροποντής που οι σφοι θύμιζαν κάτι σκηνές από καρτούν με τον γουίλι το κογιότ, που βλέπει έναν πελώριο βράχο να έρχεται κατά πάνω του και βάζει μια χάρτινη ομπρελίτσα, από αυτές που έχουν τα παγωτά για να απορροφήσει τη σύγκρουση.

Παρόλα αυτά η πορεία έγινε κανονικά (ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές). Το ίδιο κι η ομιλία της αλέκας, που μίλησε για ανατροπή της κυβέρνησης με συνεχείς απεργίες. Αύριο περιμένουμε σε πρώτη φάση να μας λυπηθεί ο τουτάτις, και μετά να δούμε πόσοι εργαζόμενοι θα κατέβουνε σε μια απεργία, που προκηρύχθηκε μόλις σήμερα. Και θα ήταν σίγουρα πιο μαζική, ή έστω ακόμα πιο μαζική, αν είχε περάσει η πρόταση του παμε και την είχαμε προετοιμάσει καλύτερα.