Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

(Ολυμπιακό) Πνεύμα και ηθική

Ας ξεκινήσουμε με μερικές συμπτωματικές συμπτώσεις. Φέτος που το λονδίνο διοργανώνει τους ολυμπιακούς είδε την τσέλση να γίνεται η πρώτη λονδρέζικη ομάδα που καταφέρνει να πάρει το τσάμπιονς λιγκ (ή κύπελλο πρωταθλητριών στην παλιότερη εκδοχή του). Είκοσι χρόνια πριν η βαρκελώνη ήταν αυτή που φιλοξενούσε τη διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων και είδε το καμάρι της καταλονίας, τη μπαρτσελόνα, να σπάει μια κατάρα χρόνων και να παίρνει κι αυτή το πρώτο της κύπελλο πρωταθλητριών, σε μια μεταβατική χρονιά, που ήταν ο πειραματικός προθάλαμος του τσου λου κι ο τελικός κατά σύμπτωση έγινε στο ουέμπλεϊ του λονδίνου.

Ενδιάμεσα το 2004 η αθήνα φιλοξένησε το μεγάλο φαγοπότι των ολυμπιακών, που επιστέγασαν το κίβδηλο όραμα της ισχυρής ελλάδας. Μπορεί να μην υπήρχε πρακτικά καμία πιθανότητα για να πάρει κάποια ελληνική ομάδα το τσάμπιονς λγικ, αλλά έγινε κάτι εξίσου απίθανο σε επίπεδο εθνικών ομάδων, με την ελλάδα να κατακτά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (γιούρο) στο «καλοκαίρι της ελλάδας» που συνεχίστηκε μέχρι τη γιουροβίζιον (και το ευρωμπάσκετ) της άλλης χρονιάς (και για κάποιους μέχρι το 09’ και το ξέσπασμα της κρίσης.

Όλα αυτά την τελευταία εικοσαετία, μετά τις ανατροπές. Η προηγούμενη ευρωπαϊκή πόλη που φιλοξένησε ολυμπιακούς ήταν η μόσχα, που δεν υπήρχε περίπτωση να της δώσουν τίποτα πέρα από το μποϊκοτάζ των δυτικών για την «εισβολή» στο αφγανιστάν. Και πριν από αυτό η γερμανία πήρε και αυτή στο ποδόσφαιρο το πρώτο της γιούρο, την ίδια χρονιά που το μόναχο φιλοξενούσε τη διοργάνωση των ολυμπιακών, που ήταν αιματηροί κι επεισοδιακοί.
Μεταξύ άλλων επειδή σπάσαμε (εμείς οι σοβιετικοί) τα νεύρα και το αήττητο της αμερικάνικης ομάδας μπάσκετ, με τα τρία δεύτερα που κράτησαν μια αιωνιότητα και μια μέρα. Κανονικά θα έπρεπε να ξαναπαιχτούν και τα τρία τελευταία δεύτερα από το τέλος της ιστορίας, για να επιστρέψουν οι αμερικάνοι τα μετάλλιά τους, των νικητών του ψυχρού πολέμου.

Οι ολυμπιακοί της βαρκελώνης ήταν ένα ορόσημο, όχι μόνο για την απαρχή των συμπτωματικών συμπτώσεων που αναφέραμε, αλλά κυρίως γιατί ήταν η πρώτη φορά που επιτράπηκε η συμμετοχή επαγγελματιών αθλητών κι ήρθε στο προσκήνιο η ομάδα-όνειρο (ντριμ τιμ) από επίλεκτους του ΝΒΑ, που εμφανίστηκε σε μια εποχή εφιάλτη για τους λαούς (μάαστριχτ, ανατροπές) κι έτσι δε μπόρεσε να αντιμετωπίσει ποτέ ενιαίες τις εθνικές της γιουγκοσλαβίας και της σοβιετικής ένωσης, που ήταν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής στα ευρωπαϊκά καθ’ ημάς. Κι αυτή παραμένει μια από τις μεγαλύτερες αντιδιαλεκτικές υποθέσεις του ιστορικού προτσές του αθλητισμού: τι θα γινόταν αν…;

Μπορεί και τίποτα διαφορετικό, γιατί η ντριμ τιμ της βαρκελώνης θεωρήθηκε ό,τι καλύτερο παρουσιάστηκε ποτέ στην ιστορία των ολυμπιακών αγώνων και του αθλητισμού γενικώς. Αν και ελάχιστοι αναφέρουν ότι ο βασικός όρος που μπήκε ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή της ήταν να μην υποβάλλονται οι παίκτες της σε έλεγχο για χρήση αναβολικών (αντι-ντόπινγκ κοντρόλ). Ίσως αν ήταν ντεντεριανοί, και όχι αμερικάνοι, να είχε καλύτερο μάρκετινγκ αυτή η είδηση, να τη γνώριζαν περισσότεροι και να είχε θέση στα αφιερώματα για την εικοστή επέτειο από την εμφάνιση της ομάδας όνειρο.

Ενώπιον των ολυμπιακών, ο μέσος σύντροφος θυμάται εικόνες από το αστερίξ στους ολυμπιακούς αγώνες και συμμερίζεται την αμηχανία των γαλατών στην αρχή της ιστορίας, που ακούνε πανηγύρια από το ρωμαϊκό στρατόπεδο (όπου προετοιμάζεται ο ρωμαίος πρωταθλητής για τη συμμετοχή του στους αγώνες) γεμάτος απορίες κι ερωτήματα.
Υπάρχει άραγε ολυμπιακό ιδεώδες; Επέζησε κάτω από τους χορηγούς και τη ντόπα που το πλάκωσαν; Μπορούν οι εκάστοτε δικοί μας να νικήσουν στα ίσια, με καθαρή τη συνείδηση και τον οργανισμό τους, τους ντοπαρισμένους υπερπρωταθλητές των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων; Είναι σωστό να ενθουσιαζόμαστε ως φίλαθλοι, ή επιβραβεύουμε αφελώς την τυπική λογική του συστήματος «άρτος και θεάματα»; Να κάνουμε σούπα τα μανιτάρια ή να τα σωτάρουμε;

Γιατί στα αφιερώματα των αστικών μμε θυμούνται πάντα την ανατολικογερμανίδα σφαιροβόλο που έγινε άντρας και παντρεύτηκε με γυναίκα –αλλά πρέπει σίγουρα να είχε μια σεξουαλική προδιάθεση, γιατί τα φάρμακα από μόνα τους δε μπορούν να σου αλλάξουν τα ερωτικά σου γούστα- κι όχι με την αμερικανίδα τζόινερ που έκανε εξωπραγματικά ρεκόρ σε εκατό και διακόσια και πέθανε πριν από λίγα χρόνια –ενώ ο μη αστικός μύθος λέει ότι τα μεγάλα εντυπωσιακά νύχια της χρησίμευαν για να τρυπάει ένα σακουλάκι με καθαρό δείγμα που έκρυβε στα απόκρυφά της, για να μη δώσει τα δικά της ούρα και πιαστεί ντοπέ; Ρητορικό το τελευταίο ερώτημα θα μου πεις, αφού ο καθένας διαβλέπει την πολιτική σκοπιμότητα που κρύβεται πίσω του.

Τα αναβολικά στη λδγ ήταν κατά κάποιον τρόπο σαν το τείχος του βερολίνου. Δε δικαιολογούνται από τη σκοπιά της κομμουνιστικής προοπτικής και χειραφέτησης, παρά μόνο ερμηνεύονται –εν μέρει- στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και του σκληρού ανταγωνισμού, ή κατ’ ευφημισμόν ειρηνικής συνύπαρξης. Κι από μια καλτ οπτική έδειξαν την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού γερμανικού κράτους, και τα ιατρικά επιτεύγματα της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης, που έφτιαχνε αποτελεσματικά φάρμακα που δεν ανιχνεύονταν ποτέ.

Η αλήθεια είναι ότι οι ντεντεριανοί σύντροφοι ήταν μάλλον λίγο υπερβολικοί, καθώς στις τελευταίες ολυμπιάδες της συνύπαρξης με τους δυτικούς, η μικρή και ταπεινή λδγ έφτασε στο σημείο να ξεπερνά σε μετάλλια όχι μόνο τους δυτικογερμανούς (αυτό ήταν το εύκολο) αλλά και αυτούς τους αμερικάνους. Από την άλλη βέβαια η φαρμακοβιομηχανία από μόνη της δε θα κατάφερνε απολύτως τίποτα, αν δεν υπήρχε πίσω ένα στέρεο υπόβαθρο με δομές πραγματικά μαζικού λαϊκού αθλητισμού, που αγκάλιαζε όλες τις ηλικίες κι όλα τα αθλήματα.

Σύμφωνα βέβαια με την ανερμάτιστη περιγραφή του πανούτσου, που βρέθηκε λέει το 70κάτι στη λδγ –μαζί με ένα φίλο του που είχε απελαθεί από τις ντεντεριανές αρχές (!)- ο λόγος για τον οποίο ασχολούνταν περίπου άπαντες με τον αθλητισμό, είναι ότι δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν σε μια κοινωνία που δε σου έδινε πολλές ευκαιρίες κοινωνικής ανέλιξης, και βασικά βαριόσουν. Ενώ στη δική μας κοινωνία που είναι γεμάτη τέτοιες ευκαιρίες, ο ανελιγμένος αντώνης έχει καταντήσει αλκοολικός πολυτελείας, που πληρώνεται ακριβά για τα διασκεδαστικά του μπρέιν-στόρμινγκ (τρικυμία εν κρανίω, επί το ελληνικότερον) και για να γλείφει τα αφεντικά του.

Παρόμοια υπονοούμενα αφήνονται ενίοτε και για τους κουβανούς αθλητές (αν κι ο μόνος που έπιασαν ήταν ο σοτομαγιόρ στα γεράματα, που δεν είχε κι ανάγκη). Για τους οποίους το 04’ ο ρίζος είχε πολλά και πολυσέλιδα αφιερώματα, που ξεπερνούσαν σε εγκώμια κι αυτά για τους έλληνες αθλητές. Τότε ήταν που η οργάνωση είχε δώσει στους σφους εισιτήρια για τον αγώνα βόλεϊ γυναικών μεταξύ ήπα και κούβας. Το αποτέλεσμα δεν έχει τόση σημασία, γιατί χάσαμε, πιθανότατα για να πετύχουμε καλύτερο σταύρωμα στη συνέχεια (επιλογή που τελικά δε μας βγήκε). Ήμασταν όμως νικητές στη μάχη της κερκίδας, χάρη στο φίλαθλο πνεύμα που επιδείξαμε ειδικά απέναντι στην αντίπαλη ομάδα κι έναν οπαδό της που έτρεχε κατά μήκος του γηπέδου με την αστερόεσσα. Κάτσε κάτω ρε γιάνκη! Κούβα, σαντινίστας, βιετκόνγκ, κι εδώ θα την πατήσετε γιάνκις γκόου χόουμ.

Τι άλλο είναι οι ολυμπιακοί αγώνες; Οι ανυπέρβλητες τελετές έναρξης της δεκαετίας με τις βάτες της μόσχας σε αισθητική και του λος άντζελες σε καρακιτσαριό. Η άξια διάδοχος της φανής χαλκιά, που αν είχε προνοήσει να πάρει πρώτα ένα μετάλλιο πριν γράψει τα δικά της τιτιβίσματα, τότε δε θα χαλούσε τη βιτρίνα και κανείς από τις επίσημες αρχές δε θα τολμούσε να την κριτικάρει. Και μια σειρά άλλες μικρές λεπτομέρειες, που δύσκολα μπορούν να χωρέσουν σε ένα μόνο κείμενο. Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν και τα σχόλια.

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εγω αυτό που κρατησα από το χρονικά τελευταίο αισχος των συστημικών δημοσιοκαφρων , ήταν ο πόνος τους για το "καημενο το κοριτσι που δούλεψε σκληρα και της φερθηκαν τόσο ατεγκτα", ενω στους ηρωες Χαλυβουργούς που δουλευουν χρονια ολοκληρα μεσα στους 50 βαθμούς Κελσίου, ξερασαν όλο το ταξικό μίσος, όλη την παρανοική εχθροπάθειά τους εναντια στην ΑΡΕΤΗ και την ΑΛΗΘΕΙΑ.

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Τα κοπρόσκυλα των αφεντικών είναι το βασικό όπλο εκφασισμού της κοινωνίας. πρεπει να αναληφθεί μια καλά προετοιμασμενη και μεγαλης κλιμακας ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ εναντια στη συστημική δημοσιοκαφρια.

είναι όχι απλά επικινδυνοι, αλλά εγκληματιες.

drazen

Ανώνυμος είπε...

Λαμβάνεται ως δεδομενο ότι αυτοί που εργάζονται χρόνια ολόκληρα στους 50 βαθμούς Κελσίου , εργάζονται σκληρά.

είναι μια πικρή αλήθεια ότι πρέπει να τα εξηγούμε ΟΛΑ όσο πιο απλά γίνεται και να μην λαμβανουμε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ως αυτονόητο.


ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Η μαζική λοβοτομή που επεφεραν τα 23 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση είναι περα από καθε περιγραφή.

εμενα , σημερα, μου είπε ατομο που δουλευει 25 χρόνια και παιρνει 1400 ευρω μισθό ότι "δεν είμαι με το ΚΚΕ, γιατί δεν είμαι εργατης, είμαι υπαλληλος λογιστηρίου επιχείρησης"


drazen

Anonymous anonymous είπε...

Αξέχαστη η τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας της Μόσχας: με τον Μίσα, τα λευκά περιστέρια της ειρήνης και τον Λεονίντ Ιλίτς να κηρύσσει την έναρξη μιλώντας για παγκόσμια ειρήνη.

Είχε πράξει άριστα ο 902 TV που τη μέρα της έναρξης της Ολυμπιάδας της Αθήνας, έδειξε την τελετή έναρξης του 80. Η διαφορά ανάμεσα στην αισθητική των σοβιετικών και το καρακατσουλιό της κ. Γιάννας (της αστικής "μας" τάξης, δηλαδή) ήταν ολοφάνερη. Για να μην μιλήσω για τα αξιακά υπόβαθρα (ειρηνη/αλληλεγγύη από τη μια, τρισχιλιετής αιώνιος ελληνισμός από την άλλη)...

Ευμένης είπε...

Tι μου θύμησες!!
Ολυμπιάδα της Μόσχας 1980!!
Μίσα!!
Αλμπέρτο Χουαντορένα!!
Και υπεράνω όλων ο ανυπερβλητος γίγαντας Τεόφιλο Στήβενσον (έφυγε πρόσφατα από ανακοπή στα 60 του.
ΥΓ ακόμα δεν χώνεψαν οι γιάνκηδες το απίστευτο φτύσιμο των ...αξιών τους στα μούτρα τους, όταν του πρότειναν να γίνει επαγγελματίας,με αντάλαγμα εκατομμύρια δολλάρια η απάντηση του τους άφησε με το στόμα ανοιχτό.
"Δεν αλλάζω τον λαό της Κούβας ούτε με όλα τα δολλάρια του κόσμου"

Μαυροκόκκινος είπε...

"Τότε ήταν που η οργάνωση είχε δώσει στους σφους εισιτήρια για τον αγώνα βόλεϊ γυναικών μεταξύ ήπα και κούβας." Εργατική πάλη, όχι μ@λ@κίες.

Ανώνυμος είπε...

Eνταξει,η τελετη εναρξης στην αθηνα μια χαρα ηταν,η τελετη ληξης ηταν για τα πανηγυρια...

Στα του αρθρου τωρα,επρεπε να αναφερθει ο σαμπονις το 1988 που εκανε πλακα στους αμερικανους.Το 1992 και ενωμενοι να κατεβαιναν θα χανανε,αντε οι γιουγκοσλαβοι να το παλευανε πιο πολυ.

Ειχα την εντυπωση οτι οι σοβιετικοι ειχαν κατεβει σαν κοινοπολιτεια παντως,αλλα οι λιθουανοι τελικα κατεβηκαν ξεχωριστα,αμα ξερει κανεις πως εγινε αυτο ας το παραθεσει γιατι με ενδιαφερει.

ένας με μνήμη είπε...

Τι ωραία που ήτανε το 1980...

Α ρε ανώνυμους ανώνυμους, με συγκίνησες ρε μπαγάσα...

Περιστέρια, ειρήνη, ο Λεονίντ Ιλίτς να μιλά για τα "απλά, τα καθημερινά και τα μεγάλα"...

Και την ίδια ώρα τα σοβιετικά τανκς να ισοπεδώνουν το Αφγανιστάν και οι Ρώσοι φαντάροι να χασισώνονται για να πολεμήσουν το αφγανικό αντάρτικο...και να πετάνε βόμβες σε σχήμα κούκλας για να τις πλησιάζουν τα αφγανάκια και να σκοτώνονται αυτά και οι οικογένειές τους...

Την ίδια ώρα ο πολωνικός λαός να στενάζει κάτω από τη μπότα των χαφιέδων που τού 'χαν φορέσει κολάρο, λίγο πριν τη διχτατορία Γιαρουζέλσκι...

Την ίδια ώρα Σοβιετικοί, Κουβανοί και Μεγκίστου να σφάζουν την Ερυθραία και να ασκούν διχτατορία στο λαό της Αιθιοπίας...

Α, ξέχασα και τους Βιετναμέζους σωβινιστές, που κάνανε κατοχή στην Καμπότζη...

Τι ωραία χρόνια ε... Μακάρι να ξανάρχονταν!!!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πολιτική και πληρωμένη απάντηση του μαυροκόκκινου, όχι μαλακίες.

-Επειδή κι εμείς έχουμε μνήμη, κάνε λιγάκι υπομονή για το αφιέρωμα στην καμπότζη του πολ-ποτ. Αν έρθουν όλα καλά, μέσα στον αύγουστο ίσως.

-Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα είχε να κατέβαινε μια μικτή ευρώπης, μαζί με γκάλη κι άλλους. Λόγω ταχύτητας μάλλον θα έχαναν και πάλι, αλλά πέρα από αυτό, οι διαφορές δε θα ήταν τόσο μεγάλες, όπως έδειξαν κι οι σέρβοι στον τελικό της ατλάντα, το 96'. Ίσως να ήταν όσες είναι και σήμερα. Οι ηπα απόλυτο φαβορί, αλλά να χάνουν πότε-πότε κι από κανά παιχνίδι.

Τέλη του 91' έπαψε να υφίσταται η σοβιετία, οι βαλτικές δημοκρατίες ήταν φευγάτες εξ αρχής κι οι άλλες ενώθηκαν προσωρινά στο σχήμα της κοινοπολιτείας, που τυπικά παίζει να μην έχει καταργηθεί και να υπάρχει ακόμα!
Στους ολυμπιακούς κατέβηκε η κοινοπολιτεία, αλλά στο μπάσκετ παίζει να μην είχαν πάρει καν την πρόκριση για την τελική φάση. Εξάλλου ο βασικός κορμός της μεγάλης ομάδας του 88 στη σεούλ, ήταν οι βαλτικές χώρες.

Ανώνυμος είπε...

Στο μπάσκετ η Κοινοπολιτεία πήρε κανονικά μέρος και έχασε στο μικρό τελικό από τους Λιθουανούς κατακτώντας την τέταρτη θέση.

Ανώνυμος είπε...

Οταν αναφερεσαι στο αφγανικο ανταρτικο,μιλας προφανως για τους ,τοτε,συνεργατες των ΗΠΑ Ταλιμπαν οι οποιοι ανελαβαν την εκδουλευση προς τις ΗΠΑ να ανατρεψουν τον εκλεγμενο προεδρο του Αφγανισταν(επειδη εκανε το λαθος να προσκειται στην Ε.Σ.Σ.Δ).Εν τελει ο εκλεγμενος και ανατραπεντας προεδρος δολοφονηθηκε μπροστα στο κτιριο του Ο.Η.Ε στην Καμπουλ περι τα 1991 και οι Ταλιμπαν (το αφγανικο ανταρτικο κατα αλλους) κατεληξαν ο <> εχθρος της ανθρωποτητας.Αυτο ανωνυμε 10:12 δεν ειναι μνημη ειναι πουρες,αξια η συνταγη αυτων που την εφτιαξαν.Οσο για το Σοτομαγιορ,εκανε χρηση κοκαινης (οχι αναβολικων) η οποια καθε αλλο παρα βελτιωνει τις επιδοσεις(αυτο δε σημαινει οτι δεν ειναι κατακριτεος βεβαια).

Ανώνυμος είπε...

Είδε χτες κανείς την τελετή έναρξης στο Λονδίνο; Πολύ γέλιο. Την είδα και μετά καπάκι είδα την τελετή του '80 και τέλος τον μίσα να φεύγει με τα μπαλόνια στον ουρανό.

Σφυροδρανέ όντως κάνε ένα καλό ποστ για τον τιτάνα πολ ποτ!

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΚΩΝ ΓΑΡ ΟΝΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ ΚΑΘ’ ΕΛΛΑΔΑ
ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΙΟΝ ΕΣΤΙΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΓΕΝΟΥΣ

Μιας και αναρτήθηκε κείμενο για το ολυμπιακό «πνεύμα» αλλά και με αφορμή τα άγρια «στραβοπατήματα» που προηγήθηκαν της έναρξης —και πάμπολλα ίδια και χειρότερα σίγουρα θα ακολουθήσουν είτε από ελληνική είτε από άλλη πλευρά, αυτό δεν έχει και τόση σημασία— παραθέτω την γνώμη του Ευριπίδη για τους αθλητές στην Ελλάδα της εποχής του όπως την εκφράζει σ’ ένα απόσπασμα από το χαμένο του σατυρικό δράμα «Αυτόλυκος» (παραστάθηκε πιθανότατα στα Παναθήναια του 422 π. Χ.): δίνω ολόκληρα και το πρωτότυπο και την μετάφραση του Θ. Κ. Στεφανόπουλου (http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-B120/203/1369,4767/), επειδή παρά τις επανειλημμένες διαδικτυακές αναφορές στο απόσπασμα, ποτέ δε έχει παρατεθεί ολόκληρο, τουλάχιστον στο πρωτότυπο. Το κείμενο ακολουθεί την τελευταία επιστημονική έκδοση των αποσπασμάτων του Ευριπίδη (Tragicorum Graecorum Fragmenta, Vol. 5 Pars Prior, Γοτίγγη 2004, απόσπασμα 282, σελ. 344–346).

κακῶν γὰρ ὄντων μυρίων καθ᾿ Ἑλλάδα
οὐδὲν κάκιόν ἐστιν ἀθλητῶν γένους.
οἳ πρῶτον οἰκεῖν οὔτε μανθάνουσιν εὖ
οὔτ᾿ ἂν δύναιντο· πῶς γὰρ ὅστις ἔστ᾿ ἀνήρ
γνάθου τε δοῦλος νηδύος θ᾿ ἡσσημένος
κτήσαιτ᾿ ἂν ὄλβον εἰς ὑπερβολὴν πατρός;
οὐδ᾿ αὖ πένεσθαι κἀξυπηρετεῖν τύχαις
οἷοί τ᾿· ἔθη γὰρ οὐκ ἐθισθέντες καλά
σκληρῶς μεταλλάσσουσιν εἰς τἀμήχανον.
λαμπροὶ δ᾿ ἐν ἥβῃ καὶ πόλεως ἀγάλματα
φοιτῶσ᾿· ὅταν δὲ προσπέσῃ γῆρας πικρόν,
τρίβωνες ἐκβαλόντες οἴχονται κρόκας.
ἐμεμψάμην δὲ καὶ τὸν Ἑλλήνων νόμον,
οἳ τῶνδ᾿ ἕκατι σύλλογον ποιούμενοι
τιμῶσ᾿ ἀχρείους ἡδονὰς δαιτὸς χάριν.
τίς γὰρ παλαίσας εὖ, τίς ὠκύπους ἀνήρ
ἢ δίσκον ἄρας ἢ γνάθον παίσας καλῶς
πόλει πατρῷᾳ στέφανον ἤρκεσεν λαβών;
πότερα μαχοῦνται πολεμίοισιν ἐν χεροῖν
δίσκους ἔχοντες ἢ δι᾿ ἀσπίδων χερί
θείνοντες ἐκβαλοῦσι πολεμίους πάτρας;
οὐδεὶς σιδήρου ταῦτα μωραίνει πέλας
†στάς. ἄνδρας χρὴ σοφούς τε κἀγαθοὺς
φύλλοις στέφεσθαι, χὥστις ἡγεῖται πόλει
κάλλιστα σώφρων καὶ δίκαιος ὢν ἀνήρ,
ὅστις τε μύθοις ἔργ᾿ ἀπαλλάσσει κακὰ
μάχας τ᾿ ἀφαιρῶν καὶ στάσεις· τοιαῦτα γάρ
πόλει τε πάσῃ πᾶσί θ᾿ ῞Ελλησιν καλά

Κακά στην Ελλάδα υπάρχουν μυριάδες•
από των αθλητών τη φάρα κανένα χειρότερο.
Αυτοί πρώτα πρώτα ούτε μαθαίνουν να ρυθμίζουν σωστά τα του οίκου τους
ούτε θα μπορούσαν να μάθουν. Γιατί πώς ένας άντρας
που είναι δούλος της μάσας και έρμαιο της κοιλιάς του
θα αποχτήσει πλούτη, ώστε να ξεπεράσει τον πατέρα του;
Ούτε βέβαια έχουν μάθει να πένονται και να αντιμετωπίζουν τις ατυχίες.
Γιατί καθώς γαλουχήθηκαν με αρχές όχι ορθές,
τους είναι σκληρό να αλλάζουν τη χλιδή με την ένδεια.
Λαμπεροί περιφέρονται, όταν είναι νέοι, ινδάλματα της πόλης.
Όταν όμως πέσουν απάνω τους τα πικρά γηρατειά
χάνονται όπως χάνει το χνούδι του ρούχο που πάλιωσε.
Μέμφομαι ωστόσο και τη συνήθεια των Ελλήνων,
που συναθροίζονται για χάρη τους
και τιμούν απολαύσεις ανώφελες, μόνο και μόνο για να τρώνε.
Γιατί ποιος άντρας που διέπρεψε στην πάλη, που έχει πόδια γρήγορα,
που έριξε το δίσκο ή που έδωσε γερή γροθιά στο κατωσάγονο
βοήθησε την πόλη των πατέρων του κερδίζοντας τον στέφανο;
Θα πολεμήσουν μήπως τους εχθρούς κρατώντας στα δυο χέρια τους δίσκους;
Ή μήπως, γρονθοκοπώντας τις ασπίδες,
θα διώξουν τους εχθρούς από την πατρίδα τους;
Κανείς δεν κάνει τέτοιες ανοησίες, όταν σταθεί μπροστά στις λόγχες.
Οι άντρες θα ’πρεπε οι σοφοί και οι άριστοι
να στεφανώνονται με τα κλαδιά
και όποιος οδηγεί την πόλη έξοχα, όντας άνδρας δίκαιος και σώφρων,
και όποιος με τον λόγο του εξορκίζει το κακό,
αποσοβώντας μάχες και εμφύλιες έριδες.
Γιατί αυτά είναι και για την πόλη ολόκληρη ωραία και για όλους τους Έλληνες.

Πάντα επίκαιρος ο παλιός καλός Ευριπίδης…

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Λυθηκε το μυστηριο...η λιθουανια και η κοινοπολιτεια συμμετειχαν ξεχωριστα στο προολυμπιακο τουρνουα και προκριθηκαν και οι δυο...φαινεται πως το πρωτο πραγμα που καναν οι λιθουανοι με το που γινανε ανεξαρτητοι ηταν να ιδρυσουν μπασκετικη ομοσπονδια...

kraftwerkvs είπε...

πάντως μια που μιλάμε για ηθική ο Μάτζικ με την δήλωση του έδειξε την ταπεινότητα του αφού δήλωσε ότι αν σήμερα έπαιζε η ΝτριμΤίμ θα νίκαγε με 15-20 πόντους την σημερινή αμερικανική ομάδα, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι θα τους είχε βάλει ολόκληρους στα καλάθια αφού θα τους είχε φιλοδωρήσει με 30 40 πόντους στην κεφάλα, μιλάμε για την ομάδα

που είχε στην αρχική πεντάδα
Μάτζικ
Τζόρνταν
Μπίρντ
Μαλόουν
Ρόμπινσον

που έπαιζε μισή λόγω τραυματίσμών και τελικά έφτασε να παίζει με τον Πίπεν στον άσο κάνοντας τους παντες γιο γιό, η αλήθεια είναι ότι αυτή η ομάδα δεν παιζόταν ίσως μόνο μια μικτή Σ.Ενωσης και Γιουγκοσλαβίας να μπορούσε να κρατηθεί σε μια ήττα 10 πόντων :)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καταγγέλλουμε το πιο πάνω σχόλιο ως προβοκατόρικο ;) γιατί έχει εκτός βασικής πεντάδας το σύντροφο τσαρλς μπάρκλεϊ.

Υγ: αν προλάβαινε ενιαία τη σοβιετία ο σφος νοσόφ, που έριξε τάπα στον ο νιλ το 94' και πανηγύριζε ένα λεπτό στο γήπεδο, δεν χάναμε από κανέναν;)

kraftwerkvs είπε...

ναι θα αυτοκαταγγελθώ και ο ίδιος διότι απλά αυτό υπήρξε μεγίστη ύβρις. Προφανώς και ο Τσάρλς ειναι στην βασική τουλάχιστον στην αξία, δεν θυμάμαι πάντως αν ξεκινούσε πάντα με τον πρίγκιπα η βασική πεντάς ή αν ξεκινούσε και με Κάρλ κάποιες φορές, επι τη ευκαιρία και μια που άνοιξε αυτό το θέμα θα ήθελα να προτείνω να πάρει την πρωτοβουλία η κε του μπλόγκ για την οργάνωση αγώνων μπάσκετ (δεν χρειάζεται να διευκρινήσω ότι μιλάω για μονά)έτσι ώστε να μπορέσει να ξεδιπλωθεί επαρκώς το ταλέντο του κινήματος, να δηλώσουν συμμετοχή οι ενδιαφερόμενοι και να κάτεβουν στο παρκέ για να αρχίσουν τα καρφώματα κλπ κλπ

kraftwerkvs είπε...

φίλε και ο Σεργκέι Μπέλοφ να παιζε η Ντρίμ Τίμ δεν έχανε με τίποτα, μόνο μια ομάς με

Πέτροβιτς
Γκάλης
Σρέμπφ(Κούκοτς ή Βολκόφ ή και Φάνης ακόμα)
Ντίβατς
Σαμπόνιτς

ΙΣΩΣ να γλύτωνε την συντριβή

kraftwerkvs είπε...

Όσο αφορά τον Σοτομαγιόρ και βέβαια πιάστηκε για χρήση αναβολικών (ναδρολόνη)

για κοκαίνη είχε πιαστεί κάποια χρόνια πρίν απο αυτό


επίσης να πω ότι όποιος βλέπει την τελετή έναρξης των ολυμπιακών της Αθήνας ως καρκατσουλιό της Αγγελοπούλου είναι τόσο κυριεύμενος απο τον φανατισμό που του είναι αδύνατο να διακρίνει πλέόν κάτι αισθητικά όμορφο μόνο και μόνο γιατί είναι προιον του καπιταλισμού

Οι ταλιμπάν συναγωνιστή καταστρέφαν τα αγάλματα της αρχαιότητας, οι μπολσεβίκοι τα μπολσόι δεν τα αποκηρύξαν επειδή ήταν της άρχουσας τάξης αλλά τα βάλανε μέσα σε όλο τον λαό.

Δεν μπορούνε όλα να συνδέονται με το τι είναι σοσιαλιστικό και τι όχι για να λέμε άμα μας αρέσει ή όχι, φετιχιστές είστε?

Αμα δηλαδή η Γερμανία είναι και γαμώ τις χώρες και είναι και πανέμοφρφη και με οργανωμένες υποδομές εγώ θα πω ότι δεν είναι επειδή ειναι καπιταλιστική;

Καταπληκτικές οι σοβιετικές ταινίες - μαλακία οι αμερικανικες

μαλακία η ρόκ - ανώτερη η κλασσική(παλιότερα)

φανταστικές οι ρωσίδες και οι ανατολικές συντρόφισες - "έ τι να μας πουνε και οι γαλλίδες και οι άλλες οι ξεπλυμένες οι δυτικές"

τρομερά τα Μόσκβα,τα Τραμπάν και τα Βάρμπουρκτ - σκοτώστρες τα Φίατ και παλιολαμαρίνες.

θυμάμαι όταν είχε γίνει το Τσέρνομπιλ λέγανε να μην αγοράζουμε φασόλια και λαχανικά κα η οικογένια μου για να αποδείξει ότι δεν έχουν ραδιενέργια τα φασολάκια και οι μπάμιες και ότι όλα αυτά είναι προπαγάνδα των καπιταλιστών πηγαίναν και καργάρανε το καρότσι με λαχανικά απο την λαική.

Ευτυχώς όταν 87 όλοι στον περίγυρο μου ήταν με την Σοβιετική Ένωση κα όχι με την καπιταλιστική ελλάδα στο μπάσκετ, εγώ είχα πάρει τις σωστές βάσεις και υποστήριξα με θέρμη την ομαδάρα της Ελλάδας που έχωσε στα καλάθια τους αληταράδες Γιουγκοσλάβους και τους καλούς ,αλλά όχι αρκετα καλούς για να μας νικήσουν, συντρόφους!

Anonymous anonymous είπε...

@kraftwerk (1 Αυγούστου 2012 12:59 μ.μ.):

Είναι φανερό ότι απευθύνεσαι σε μένα γιατί εγώ χρησιμοποίησα τη φράση "καρακατσουλιό της κ. Γιάννας".

Το γεγονός ότι σού άρεσε αυτό το "πράγμα" δείχνει την αισθητική σου, όπως και την ιδεολογικο-πόλιτική σου συγκρότηση. Κάτι που άλλωστε φαίνεται όταν συγκρίνεις τις γυναίκες (συντρόφισσες ή όχι, αδιάφορο) με τον ίδιο τρόπο που συγκρίνεις μάρκες αυτοκινήτων.

Και κάτι τελευταίο: δεν είμαστε "συναγωνιστές" -σε παρακαλώ πολύ μην με προσβάλεις.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λίγη ψυχραιμία στο αναγνωστικό κοινό για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις. Κατά βάθος έχουν κι οι δύο δίκιο. Το καρακατσουλιό της αγγελοπούλου νομίζω ότι αναφέρεται μάλλον στην τελετή λήξης των ολυμπιακών και στο κλασικό πλάνο με τη γιάννα να χορεύει μόνη της στις κερκίδες τη μελωδία της παρακμής, ενώ τα πυροτεχνήματα έβαλαν φωτιά στο γειτονικό του σταδίου άλσος.
Τελείως διαφορετική ιστορία ήταν η τελετή έναρξης, που ίσως διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο της καλύτερης όλων των εποχών -μετά από αυτήν της μόσχας, βεβαίως βεβαίως..

Ανώνυμος είπε...

Μικρη διορθωση,το αλσος που ειχε παρει φωτια δεν ηταν λογω της τελετης ληξης,αλλα απο πυροτεχνηματα που εριχνε σε παρτυ που εκανε στη βιλα της η ιδια η αγγελοπουλου (αν θυμαμαι καλα το αλσος φιλοθεης).

Οποιος ειχε παει τελετη ληξης τοτε επρεπε να ζητησει τα λεφτα του πισω,η λεξη καρακιτσαριο ειναι πολυ μικρη για να το περιγραψει.

Η τελετη εναρξης ηταν απλα γαματη,οποιος το αμφισβητει ας κατσει καλυτερα να παρακολουθει αγωνες μεταξυ τραμπαντ-ντατσια που λεει και ο αλλος πιο πανω.

ζαμορανο

kraftwerkvs είπε...

anonyme ανόητε

...περα απο όλα αυτά σκέψου το αυτό που σου λέω (καλά αυτό με τις γυναίκες-αυτοκίνητα ούτε θα το σχολιάσω καν, απλά κάτι ήθελες να μου βρείς για να μου την πείς και μειώσεις την ηθική μου υπόσταση αρα και την αξία των λεγομένων μου),εντάξει δεν είμαστε συναγωνιστές δεν ήθελα να σε προσβάλω, θα επιμείνω όμως οτι ο φανατισμός δεν βοηθάει σε καμία περίπτωση, ξεφανατίσου.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεκτή η διόρθωση, ιβάν. Έχεις δίκιο.

Κραφτ, πριν από τη διοργάνωση τουρνουά, μπορούμε να αρχίσουμε από τη διεξαγωγή φιλικών. Όταν σταματήσεις να κρύβεσαι...;)

Κι αν μιλάμε για λαμαρίνες, τα λάντα δεν τα νικάει κανένα στην κατηγορία του.