Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Απεργιακή αποτίμηση

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία από την πρώτη μέρα της απεργίας ήταν ίσως ότι δεν υπήρχαν παρά μόνο ελάχιστες ανταποκρίσεις στο διαδίκτυο από τα γεγονότα και την εξέλιξη κάθε πορείας. Ακόμα και στο indymedia, απ’ ό,τι μου είπαν, όπου συνήθως υπάρχει συνεχής ροή πληροφοριών, κάποιος χρήστης δεν άντεξε κι έγραψε: τι θα γίνει ρε παιδιά, θα γράψει κανείς τίποτα, για την πορεία; Κι αν οι δικοί μας δε συνηθίζουν γενικά τις ανταποκρίσεις στο διαδίκτυο, για τους άλλους η απουσία πολλών μαρτυριών αντανακλούσε μια γενική απογοήτευση και την χαμηλή συμμετοχή του κόσμου.

Τη δεύτερη μέρα η εικόνα άλλαξε προς το καλύτερο, αλλά όχι δραματικά. Ο κόσμος ήταν ασφαλώς περισσότερος, αλλά μάλλον κατώτερος του αναμενομένου και της περίστασης, συγκριτικά με άλλες φορές. Και ήταν αρκετοί αυτοί που αναγνώρισαν πως χωρίς τις δυνάμεις του παμε, η εικόνα θα ήταν σχεδόν μελαγχολική. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ποσοτικό μέρος του θέματος, αλλά και στο οργανωτικό: τη συγκρότηση των μπλοκ και τις συντεταγμένες δυνάμεις που συγκράτησαν την άτακτη υποχώρηση των διαδηλωτών κι ανασυντάχθηκαν γρήγορα, για να επιστρέψουν στην πλατεία.

Αυτή η απογοήτευση αντανακλά με τη σειρά της ως ένα βαθμό τις διαθέσεις του κόσμου. Αντανακλά επίσης τα όρια μιας κατάστασης και μιας πολιτικής κατεύθυνσης γενικότερα, που έχει για ταβάνι της μια αντιμνημονιακή αριστερή κυβέρνηση. Κι η εκλογική άνοδος του φορέα που κατεξοχήν την εκφράζει, δε συνιστά ακριβώς κατάθεση ελπίδας, όπως πιστεύουν κάποιοι, αλλά την άλλη όψη του νομίσματος της κινηματικής απογοήτευσης. Δεν αποτελεί δηλαδή αγωνιστική υποθήκη για το μέλλον, αλλά υποθήκευση του αγώνα και καναλιζάρισμά του σε ακίνδυνους, κοινοβουλευτικούς δίαυλους.

Το βασικό ζητούμενο του κειμένου ωστόσο, δεν είναι να κριτικάρει τις αυταπάτες και τα αδιέξοδα του χώρου, ή να γενικεύσει αυθαίρετα την εικόνα της τελευταίας 48ωρης, αλλά να κάνει μια συνολική αποτίμηση με κάποια γενικά συμπεράσματα για τα χαρακτηριστικά των κινητοποιήσεων των τελευταίων ετών. Χωρίς καμιά διάθεση αυτοεπιβεβαίωσης, να τις μετρήσουμε ποιος την έχει μεγαλύτερη (σσ: την πορεία), αλλά με το σκεπτικό να προβληματιστούμε πάνω σε κάποια σημεία.

Προφανώς μια τέτοια αποτίμηση για να είναι πλήρης πρέπει να διαθέτει ποιοτικούς δείκτες και στοιχεία: το επιτελικό σχέδιο, συγκεκριμένους στόχους και βήματα που έγιναν βάσει αυτού, ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, κτλ. Αυτά είναι στοιχεία που η κε του μπλοκ δεν έχει στη διάθεσή της –εκτός κι αν θεωρήσει κανείς αξιόπιστα, τα γελοία στοιχεία που δίνει η γσεε για 90% συμμετοχή, με την πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία να υπάρχει στα χαρτιά μεγαλύτερη συμμετοχή στον ιδιωτικό τομέα απ’ ό,τι στο δημόσιο. Υπάρχουν όμως μια σειρά άλλες παράμετροι που μπορούν να ελεγχθούν και είναι μάλλον αδιάψευστα κριτήρια για την πραγματικότητα και τη σημερινή κατάσταση του κινήματος.

Στις κινητοποιήσεις του παμε υπάρχει μια συνέχεια, με μαζικές πορείες και ισχυρούς δεσμούς με έναν κόσμο, που δεν ανήκει στο στενό κύκλο φίλων κι οπαδών του κόμματος –και θα ‘χε ενδιαφέρον να μπορούσε να στηθεί μια πρόχειρη κάλπη σε μια συγκέντρωση, για να δούμε τι ψηφίζει. Αυτό φάνηκε τόσο στη 48ωρη –ιδίως την πρώτη μέρα-, όσο και στην επίσκεψη της μέρκελ, με τη σκοτωμένη τρίωρη στάση εργασίας της γσεε, όπου συμμετείχαν μόνο οι αποφασισμένοι. Κι είναι στοίχημα να διατηρηθεί και να ενισχυθεί το επόμενο διάστημα.

Ένα άλλο εξίσου σημαντικό στοιχείο είναι η διαπαιδαγώγηση αυτού του κόσμου, να μην περιμένει εύκολες λύσεις εδώ και τώρα –πχ με επισχέσεις αντί για απεργιακό αγώνα στη δουλειά του, ή με ένα μεταβατικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα της αναθέσει να το υλοποιήσει, σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Αλλά να είναι έτοιμος για ένα σκληρό, μακροχρόνιο αγώνα, με καθαρή ταξική στόχευση και πολλές θυσίες, που θ’ αποκτούν νόημα μόνο όταν συνδέονται με την πάλη για τη συνολική ανατροπή του συστήματος, που γέννησε την κρίση και το μνημόνιο.

Ένα τρίτο στοιχείο είναι η μαζική παρουσία των τοπικών λαϊκών επιτροπών κι η δουλειά στις γειτονιές, όπου μπήκαν στην τελευταία απεργία πούλμαν για να μεταφέρουν τον κόσμο, εξαιτίας της απεργίας των μμμ. Την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι χώροι θεωρητικοποιούν τη δική τους αδυναμία και την αναιμική τους παρουσία στους εργασιακούς χώρους και κάνουν λόγο για τα παλιά, παραδοσιακά σχήματα που χρεοκόπησαν και την ανάγκη να μεταφέρουμε το κέντρο βάρους στις συνοικίες, χωρίς να ακολουθούν όμως οι πράξεις και τα έργα τους, όσα λένε στη θεωρία.

Ένα ακόμα στοιχείο είναι το αμιγώς οργανωτικό: η πειθαρχία των μπλοκ, η συγκρότησή τους, και η περιφρούρηση. Την τετάρτη καταρρίφθηκε ένας δημοφιλής μύθος για τους ειρηνικούς περιπάτους του παμε, που κρατάει τον κόσμο του μακριά από τις μάχες, σε αντίθεση με τους μπαρουτοκαπνισμένους οπλαρχηγούς, που επιλέγουν τη «σύγκρουση» και διαπαιδαγωγούν τις μάζες σε αντίστοιχο πνεύμα και συνθήκες.
Κατά πρώτον η «σύγκρουση» δεν είναι φετίχ και σε κάθε περίπτωση δε γίνεται όταν ο αντίπαλος σε περιμένει πάνοπλος κι ο μόνος που αιφνιδιάζεται και την πληρώνει είναι ο «άμαχος πληθυσμός», που διαλύεται στα πρώτα δακρυγόνα. Κατά δεύτερον αποδείχτηκε ότι ο κλεφτοπόλεμος ενός άναρχου μπουλουκιού δεν έχει καμιά αξία (πέραν της εκτόνωσης) μπροστά στα συντεταγμένα μπλοκ που δεν σπάνε στην πρώτη επίθεση των ματ και δεν τους προσφέρουν εύκολη λεία, για να διαλύσουν την πορεία και να πετύχουν το στόχο τους.

Το σημείο-κλειδί κι η ειδοποιός διαφορά σε τελική ανάλυση, είναι η στάση απέναντι στις αυθόρμητες διαθέσεις των μαζών και η ταξική τους διαπαιδαγώγηση. Κάποιες δυνάμεις αποθέωσαν το αυθόρμητο και γαντζώθηκαν πάνω του, για να το ακολουθήσουν σαν ουρά και να προσπαθήσουν να το επηρεάσουν. Στην προσπάθεια αυτή όμως, ξέχασαν μερικά στοιχειώδη πράγματα.

Αυθόρμητο γενικά είναι ο εμπειρισμός που μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων χωρίς να διεισδύει στην ουσία τους. Σήμερα λοιπόν υπάρχουν λογής λογής αυθόρμητες συνειδήσεις. Αυθόρμητο πχ είναι ο αντιμνημονιακός χυλός, αφού ο λαός καταλαβαίνει εμπειρικά ότι το μνημόνιο είναι (αφηρημένα) κάτι κακό, χωρίς να σκεφτεί συνειδητά ποιες αιτίες το προκάλεσαν. Αυθόρμητο μπορεί να είναι και το μίσος (αντεστραμμένος φόβος) απέναντι στους μετανάστες. Ή η λογική «κι οι 300 στο γουδή» που οδηγεί στην απόρριψη των κομμάτων (γενικά) και στην απολιτίκ στάση που είναι τελείως ανώδυνη για το σύστημα. Αυθόρμητη είναι και η λογική που απαιτεί «λύσεις εδώ και τώρα» και γοητεύεται από τον κίβδηλο αντισυστημισμό της χρυσής αυγής, που θα «ξεβρωμίσει» τον τόπο. Αυθόρμητο γενικώς είναι κι η λογική της ανάθεσης σε κάθε επίδοξο σωτήρα που υπόσχεται την επιστροφή στο ειδυλλιακό – προ κρίσης- παρελθόν.

Εάν όπως λέει ο μαρξ η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια κοινωνία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης, αναρωτιέται κανείς τι άλλο παρά αστική θα μπορούσε να είναι η αυθόρμητη συνείδηση που γεννιέται στο έδαφος της κυριαρχίας των καπιταλιστών. Με αυτήν ακριβώς την έννοια είναι που ο βλαδίμηρος μιλούσε στην εποχή του για την ανάγκη να τσακίσουμε το αυθόρμητο. Κι αυτό το τσάκισμα δεν πρέπει να το εκλάβουμε ως κυριολεξία, με πυξ λαξ και κοντόξυλα, αλλά διαλεκτικά: μετασχηματισμός του αυθόρμητου μέσω της διαπάλης με το συνειδητό, δηλαδή της σύγκρουσης των αντιθέτων, προτού επέλθει η ενότητά τους.

Αυτή η διαπάλη έχει πρωτίστως εκ-παιδευτικό χαρακτήρα. Διαπαιδαγώγηση του αυθόρμητου πχ σημαίνει σύγκρουση με το «αυθόρμητο» των πλατειών, που έβγαλαν ψήφισμα για την κατάργηση των κομμάτων, γιατί το αυθόρμητο κίνημα ευνουχίζεται χωρίς τον συνειδητό πολιτικό αγώνα. Σημαίνει σύγκρουση – και με οργανωτικούς όρους- με το «αυθόρμητο» που εκτονώνεται σε μπάχαλα, με συνείδηση λουδίτη, που βλέπει τα όργανα της τάξης, αλλά όχι την τάξη που υπηρετούν. Σημαίνει τέλος και πρώτα απ’ όλα ιδεολογική παρέμβαση και πολιτικοποίηση των ταξικών αγώνων που αναπτύσσονται. Κι αυτό είναι ένα απολύτως ασφαλές κριτήριο, για να εκτιμήσουμε τη στάση κάθε μαζικού φορέα και της κάθε πολιτικής δύναμης.

Μένει να εξετάσουμε τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα. Η επόμενη μέρα βρήκε αρκετούς συντρόφους με ακμαίο ηθικό από την κινητοποίηση της τετάρτης και κάποιους άλλους προβληματισμένους για την πιθανή επικείμενη άμπωτη των αγωνιστικών διαθέσεων του κόσμου. Μπροστά μας υπάρχει ένας σχετικά γεμάτος μήνας. Μετά την ψήφιση των τελευταίων τελευταίων μέτρων (πριν μας πάρουν τα μέτρα για το τετέλεσται) υπάρχει η ψήφιση του προϋπολογισμού που θα τα εφαρμόσει και μία εβδομάδα μετά η πορεία του πολυτεχνείου, όπου αναμένεται μαζική συμμετοχή. (Και στα πιο δικά μας, η εκδήλωση στο σεφ για τα γενέθλια του κόμματος που λογικά θα έχει πανηγυρικό τόνο και πιθανότατα η κυκλοφορία των θέσεων για το συνέδριο και η έναρξη του προσυνεδριακού).
Παρόλα αυτά είναι ορατός ο κίνδυνος μιας βαρυχειμωνιάς για το κίνημα και της επακόλουθης χειμερίας νάρκης των συνειδήσεων, με τον κόσμο να περιμένει απογοητευμένος τον επόμενο γύρο και να επηρεάζει αναπόφευκτα την «ψυχολογία» των συντρόφων.

Η απογοήτευση όμως είναι κακός σύμβουλος. Και κατά μία έννοια ανήκει σε εκείνες τις αυθόρμητες αντιδράσεις που πρέπει να μετασχηματιστούν συνειδητά και έμπρακτα.
Υπάρχουν πολλά ανοιχτά μέτωπα από τα οποία προσωπικά θα ξεχώριζα τρία:
- τη δουλειά στους άνεργους, όπου χρειάζεται να γίνουν πολύ περισσότερα και να υπάρξουν χειροπιαστά αποτελέσματα
- η εμβάθυνση της πολιτικής δουλειάς σε όλο αυτόν τον κόσμο που κατεβαίνει με το παμε και είναι πολύ περισσότερος από το 4,5% των τελευταίων εκλογών (πιο πολύ με 27 μοιάζει και το 27 με 4,5)
- και τη μαζικοποίηση των σωματείων (ή των επιτροπών αγώνα) και την αλλαγή συσχετισμών και σε τριτοβάθμιο επίπεδο, καθώς η κυριαρχία της πασκε καταρρέει και βρισκόμαστε σε μεταβατικό επίπεδο.

Αυτά όμως θα τα δούμε το επόμενο διάστημα…

33 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αρ' όλο το μεγάλο κείμενο ... κάθησα και το διάβασα όλο, γιατί με ενδιαφέρει το ΘΕΜΑ.

Απ' όλο το κείμενο αυτό που μένει είναι το εξής: Πως επαληθεύτηκε η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο Κίνημα κι ο τρόπος θεώρησής του γιά την ερμηνεία των όσων συμβαίνουν και μας αφορούν τελευταία. Ακόμη, ένα "μεγάλο" νόημα που εξάγεται είναι ότι ο αυθορμητισμός είναι κακό πράγμα και γενικά ασύμβατος με τις αρχές και την τακτική του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Όσον αφορά την θεώρηση των πραγμάτων, την τακτική και την στάση του Κόμματος, έχω να πω το εξής: Αν όπως λες είναι τόσο σωστή κι επαληθεύτηκε τότε γιατί αυτό δεν επαληθεύεται και στα ποσοστά που παίρνει το Κόμμα τελευταία; Ακόμη και τώρα στην τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue, όπου παίρνει 5%. Γιατί εγώ ως συνδικαλιστής δεν το βλέπω στο χώρο δουλειάς μου; Γιατί ενώ κατέβαινα ως "συνεργαζόμενος" με το ΠΑΜΕ, τώρα μετά την μεγάλη "πατάτα" της περιβόητης τακτικής του (για ΜΗ μετεκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ) δεν θέλω να ξανασυνεργαστώ μαζί τους; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΞΙΟΛΟΓΟ - στην ουσία - ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ; Όλες οι "κατακτήσεις" των εργαζομένων ήρθαν μετά από διαπραγματεύσεις των Συνδικάτων - που ελέγχονταν από ΠασοκοΝεοδημοκράτες "συνδικαλιστές" με τους ημετέρους τους Υπουργούς και παραχωρήσεις των τελευταίων προς τα "δικά τους παιδιά" λόγω εποχών "παχιών αγελάδων" και ψηφοθηρίας αλλά και μετά από δικαστικούς αγώνες πάλι των ίδιων "συνδικαλιστών". Γιατί δεν μπόρεσε (αφού έχει την σωστή "συνταγή" και τακτική μέσα στο Κίνημα) να ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗΣ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΕΤΥΧΑΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ;;;

Όσον αφορά δε το αυθόρμητο: Να ξέρεις πως όποιος το καταπολεμά και το κατακρίνει αυτόν θα τιμωρήσει Σ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ. Πάρε παράδειγμα κάθε μεγάλη μορφή της επιστήμης, της τέχνης αλλά και του Κινήματος. Πρώτα υβρίστηκε, λιδωρήθηκε, διώχθηκε, εκτελέστηκε και μετά ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ. Τι να πρωτοαναφέρω; Τον Σωκράτη; τον Πλάτωνα; τον Μ. Αλέξανδρο; τον Αρχιμήδη, τον Νεύτωνα; τον Γαλιλαίο; τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι; την Ζαν ντ' Άρκ; τον Ναπολέοντα; τους ΜΑΡΞ & ΕΝΓΚΕΛΣ; τους Αφους Κιουρί; τον Παπανικολάου (γιατρός - τεστ ΠΑΠ); τον ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ; δεν φτάνουν; και σίγουρα ξέχασα αρκετούς - πολλούς ακόμη. Χωρίς τον ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟ, χωρίς την πρωτότυπη έμπνευση, τις νέες - φρέκες ιδέες το ΚΑΘΕ ΤΙ είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΣΕ ΣΗΨΗ. αρκεί αυτός ο αυθορμητισμός να μη μετατρέπεται απλά και μόνο σε εκτόνωση αλλά σε δημιουργική μετάλλαξη του παλιού, αναχρονιστικού και ξεπερασμένου (γιατί η ζωή κι ο κόσμος τρέχει με καταιγιστικούς ρυθμούς ΜΠΡΟΣΤΑ) και να μπορεί η κάθε οντότητα (από το μεμονωμένο άτομο μέχρι την πλατιά μάζα του Κινήματος) να προσαρμόζεται στις αναπόφευκτες εξελίξεις κι αλλαγές. Τέτοια πράγματα έλεγε κι ένας άλλος ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΣ - ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ο ΤΡΟΤΣΚΥ αλλά τον "φάγατε λάχανο" με τις μυστικές υπηρεσίες της Σοβ. Ένωσης, εκτελώντας τον, με άνοιγμα του κρανίου του, με τσαγκάρικο σφυρί, στο Μεξικό το 1936.

StratPap είπε...

@ Ανώνυμος

Γιατί αφού όλες οι κατακτήσεις κερδήθηκαν με κουβεντούλα, εσύ ήσουν "συνεργαζόμενος" με το ΠΑΜΕ που προκρίνει την ταξική σύγκρουση;

Γιατί δεν αναφέρεις το χώρο δουλειάς σου, το γενικότερο κλίμα, το ποσοστό οργάνωσης των εργαζόμενων, τα ζητήματα που αντιμετωπίζετε;

Αφού τα πάντα κρίνονται με βάση τα εκλογικά ποσοστά, γιατί δεν βγαίνεις στο δρόμο κυνηγώντας μετανάστες αφού το μόνο κόμμα με σταθερά ανοδική εκλογική και δημοσκοπική πορεία είναι η Χρυσή Αυγή;

Γιατί δεν μπορέσατε όλοι εσείς που πετύχατε και κερδίσατε τόσα πράγματα τα προηγούμενα χρόνια να αποτρέψετε αυτή τη λαίλαπα κατεδάφισης αφού μάλιστα είχατε την, κατ' εσένα, αποδεδειγμένα αποτελεσματική τακτική; Γιατί ζητάς τα ρέστα από αυτούς που, πάλι κατ' εσένα, ήταν μια ζωή αναποτελεσματικοί;

Γιατί δεν διαβάζεις προσεχτικά το κείμενο για να δεις ότι το αυθόρμητο δεν κατακρίνεται έτσι γενικά, αλλα μόνο στο πεδίο που ο κόσμος παραμενει στο επίπεδο του αυθόρμητου χωρίς να κάνει βήματα προς το συνειδητό;

Πόσο "αυθόρμητος" είναι ένας φιλόσοφος που φτάνει σε κάποιες βασικές αρχές της φιλοσοφικής θεωρίας του μετά από χρόνια πνευματικών αναζητήσεων, σκέψης, συλλογισμού και κουβέντας με τον κόσμο; Ένας επιστήμονας που φτάνει στην επόμενη ανακάλυψή του μετά από χρόνια μελέτης, συλλογής εμπειριών μέσω παρατηρήσεων, αποτυχημένων ή επιτυχημένων πειραμάτων, ανταλλαγής απόψεων; Ένας καλλιτέχνης που φτάνει στο επόμενο μεγάλο έργο του μετά από χρόνια εξάσκησης του ταλέντου του, τελειοποίησης της τεχνικής του, πειραματισμού με τις εμπνεύσεις του, μελέτης των προηγούμενων αλλα και σύγχρονων καλλιτεχνικών ρευμάτων που τον αφορούν;

Πόσο αυθόρμητος, τέλος, είναι ένας πολιτικός, ανεξαρτήτως του αν συμφωνεί κάποιος με τις απόψεις του, που πορεύεται χρόνια και χρόνια με βάση συγκεκριμένες πολιτικές απποψεις και ιδέες, παλεύει συνεχώς να τις εφαρμόσει στην πράξη, τις εξελίσσει βάσει των εμπειριών του (πάλι χωρίς να κοιτάμε την πορεία αυτής της εξέλιξης);

Νισάφι πια με την αντιεπιστημονικότητα και τον παραλογισμό!

Ανώνυμος είπε...

Να υποθέσω πως η εκλογική γιγάντωση του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται απ την σούπερ δικαιωμένη τακτική της Α.Π. και το κοινο μετωπο με την ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ(και άσε τα ψόφια περί διμετωπου αγωνα), και την αυθορμητη νεκρανάσταση του Αντρέα. Επίσης ούτε ο Παπανικολάου δεν ξύπνησε μια μέρα μετα από χανγκ οβερ και ανακάλυψε το τεστ-παπ.
Anorimous

Ανώνυμος είπε...

Οχι 4,5 αλλα 27% ???? Καλα, εσυ το εχεις χασει τελειως ετσι??!! Ρε πατε καλα???? Το θεμα ειναι οτι η συμμετοχη στην απεργια ηταν παρα πολυ μικρη και στην συγκεντρωση τεταρτη κατεβηκαν max 60.000 κοσμος, τιποτα, οι κλασικοι διαδηλωτακηδες...Τωρα εσυ γιατι καμαρωνεις σαν γυφτικο σκεπαρνι δεν μπορω να καταλαβω
..Ας πιστευει ο καθενας οτι ψεμα θελει, ποσο μαλλον εσυ που καμαρωνεις για το αυτονοητο , οτι το ΚΚΕ εκατσε στην διαδηλωση και εφαγε πιπερια...Το προβλημα ειναι πολυ μεγαλυτερο και βαθυ και εγω καταλαβαινω μονο μια αιτια: Ο Ελληνικος λαος δεν εμπιστευεται συνολικα την αριστερα για διεξοδο απο την κριση..Βλεπει μονο δεξιες ρεφορμιστικες αυταπατες απο ΣΥΝ που επ'ουδενι δεν εχουν σχεση με τα βιωματα μου..Και βλεπει αριστεριστικους βερμπαλισμιυς και ξεκαυλωματα μαρξιστικολενινιστικα απο το ΚΚΕ που δεν θα γινουν τα επομενα 100 χρονια...Ονειρα γλυκα σε ολους

Ανώνυμος είπε...

ΓΝΩΜΗ

Καλή ανάλυση, φίλε Βασίλη, παρά κάποιες απαισιόδοξες εκτιμήσεις σου, την διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον.

Ας σημειώσω ότι η αναφορά στον Μαρξ προέρχεται από την «Γερμανική Ιδεολογία» και καλό θα ήταν, επειδή το κορυφαίο και μεγαλοφυές αυτό έργο του επιστημονικού κομμουνισμού, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, υπάρχει στα ελληνικά δυστυχώς σε πολύ κακή μετάφραση της μετάφρασης από τον Κώστα Φιλίνη, γράφτηκε από κοινού με τον Έγνκελς, όταν το παραθέτουμε, να γράφουμε και το όνομα του ετέρου των δικών μας «Διοσκούρων».

Τις τροτσκιστικές «ονειρώξεις» των επιγόνων του αρχειομαρξιστικού πρακτορείου μπορείς να τις αγνοήσεις.

Α, και κάτι άλλο, την υπόσχεσή μου για κάποιες κριτικές παρατηρήσεις στο βιβλίο της Παππά για τους Αρχαίους στο «Κεφάλαιο» δεν το ξέχασα, αλλά τον τελευταίο καιρό δεν αισθάνομαι και τόσο καλά, οπότε υπομονή ακόμα παρακαλώ...

Καλό Σαββατοκύριακο!

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Πράγματι, ο κόσμος έχει “κάτσει”, αλλά νομίζω είναι προφανείς οι λόγοι. Είναι πασιφανές πλέον ότι η λύση Σύριζα δεν είναι υλοποιησιμη (όπως σωστά επιμείνει το ΚΚΕ κάθε προσπάθεια βελτίωσης της θέσης των λαϊκών στρωμάτων μέσα στην ΕΕ είναι αδύνατη). Στον αντίποδα, αυτά που προτείνει το ΚΚΕ, δηλαδή την ανάληψη της εξουσίας από τον λαό (η πιο συγκεκριμένα, την εργατική τάξη), ακουγόντανε το ίδιο ανέφικτα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως θα γίνει ταξική αλλαγή στην εξουσία χωρίς μακροχρόνια σύγκρουση, χωρίς την (οικονομικού μάλλον αυτή την φορά) εισβολή 14 στρατών. Αν σε αυτό προσθέσεις ότι η ΓΓ του ΚΚΕ χαρακτήρισε σοσιαλιστική την Βόρεια Κορέα και έχω επανειλημμένα ακούσει φιλο-ΚΚΕ κόσμο να χρησιμοποιήσει την Κούβα σαν πρότυπο (μπορώ να μεταφέρω εικόνες από το τελευταίο μου ταξίδι εκεί...), για πολλούς αυτό που θα έρθει μετά από μια τέτοια σύγκρουση θα είναι ακόμα χειρότερο από αυτό που έχει τώρα. Δηλαδή, θα παίξουμε άγριες σφαλιάρες με τούς αστούς για 5-10 και βάλε χρονιά, για αμφίβολης ποιότητας διακύβευμα.

Μέσα σε όλα αυτά, θα εκπλαγώ αν ο λαός δεν ακολουθήσει αυτό που προτείνει η ΧΑ, να σκοτώσουμε τους μισούς δηλαδή (με τη βοήθεια του Θεού...) για να ζήσουν (κάπως ανεκτά) οι άλλοι μισοί. Λύση η οποία θα έρθει αναπόφευκτα μετά από μια κυβέρνηση Σύριζα.

Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Αν κάποιος κατέβαινε μετά τις εκλογές στο δρόμο ποια εντύπωση θα είχε για τα ποσοστά των κομμάτων χωρίς να γνωρίζει το αποτέλεσμα; Θα πίστευε ότι ο συριζα ετοιμάζεται για κυβέρνηση; Βλέπει κανείς να προετοιμάζει το λαό; Αντίθετα το παμε παρά το αρνητικό αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει σημαντική συσπείρωση και όχι δεν κατεβάζει τους κλασικούς διαδηλωτάκηδες. Και τι να κάνουμε σώζει την τιμή (όπως έχει ξαναειπωθεί) όλων (σχεδόν) των τελευταίων κινητοποιήσεων.
Εγώ τουλάχιστον δεν καμαρώνω για τα δακρυγόνα που φάγαμε, αλλά για το ότι παρά τα δακρυγόνα δεν έσπασε η συγκέντρωση και αν δεν έπιανε η βροχή ίσως θα ήταν η πρώτη φορά που παρά την καταστολή η συγκέντρωση θα ολοκληρωνόταν. Και που ακόμη και η υποχώρηση ήταν συντεταγμένη και όχι μπουλούκι και όποιος προλάβει να σωθεί.
Κατά τ άλλα η απαισιοδοξία παραμένει γιατί έρχεται βαρύς χειμώνας ακινησίας.Μακάρι να διαψευστώ.

mariori

Ανώνυμος είπε...

ΤΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ

1) Αντί του λανθασμένου Έγνκελς στο προηγούμενό μου σχόλιο να γραφεί, παρακαλώ, το σωστό Ένγκελς.

2) Επειδή στην Ελλάδα δεν ισχύει μόνο το «είσαι ό,τι δηλώσεις» αλλά και το «αλήθεια είναι ό,τι ισχυρίζεσαι» χρειάζεται να τονιστεί ότι η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ χαρακτήρισε μεν σοσιαλιστική την Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας, προσθέτοντας όμως κάποιες ευστοχότατες παρατηρήσεις —ισχύουν τηρουμένων των αναλογιών και για την σοσιαλιστική Κούβα— για τα λεγόμενα «πρότυπα», τις οποίες παρατηρήσεις εύλογα και καθόλου τυχαία ξεχνούν οι διάφοροι καλ(κ)οθελητές. Έχω παραπέμψει και παλιά απ’ άλλη αφορμή στην σχετική αναφορά από την συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα (23/4/2012) στον Σταύρο Θεοδωράκη για τις εκλογές του περασμένου Μαΐου («Έξω από την Ε.Ε. και κοινωνικοποίηση του πλούτου — Η συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα του ΚΚΕ στο Σταύρο Θεοδωράκη για τις Εκλογές 2012. Η κ. Παπαρήγα απαντά στις ερωτήσεις του κόσμου από το youtube.com/ekloges12»), το επαναλαμβάνω:

http://www.youtube.com/watch?v=qUT7BFiy-wQ

(και το επίμαχο σημείο, μιας κι η συνέντευξη διαρκεί πάνω από σαράντα λεπτά, βρίσκεται —περίπου (παρακαλώ, κάποια λεπτά μπρος ή πίσω)— μεταξύ 15:23 και 16:09).

3) Και επειδή οι ίδιοι καλ(κ)οθελητές πολύ το ’χουν ρίξει τελευταία στον τουρισμό κατά Κούβα μεριά —αλήθεια ως τουρίστες ή ως κάτι άλλο;— κι όλοι τους προσφέρονται να μας «διαφωτίσουν» για τα «τέρατα και σημεία» της σοσιαλιστικής επανάστασης, θα τους θυμίσω το γραφέν —παραπομπή ακολουθεί εν ευθέτω χρόνω, γιατί αυτήν την στιγμή κωλύομαι— υπό του Βλαδίμηρου: «Καλύτερα ένα τέλος με τρόμο παρά ένας τρόμος χωρίς τέλος». Ο νοών νοείτω.

Που ’σαι ρε Σεχτάρ Τρομερέ που σοφά έλεγες πως στην Ελλάδα και να το θέλεις ν’ αγιάσεις δεν σ’ αφήνουν…

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

@απολιθωμένος
1. Για την Βόριο Κορέα, δεν είναι μόνο η οικογενειοκρατία πρόβλημα (αυτό λέει η ΓΓ αν κατάλαβα καλά). Εσύ τι άποψη έχεις ;
2. Για την Κούβα. Συγκριτικά με τις άλλες χώρες της καραϊβικής, είναι σαφέστατα καλύτερη (ήμουν εκεί σαν τουρίστας). ΑΛΛΑ: Ο κόσμος στα τουριστικά επαγγέλματα δουλεύει 12 ώρες την ήμερα, και πρακτικά ζει (και την οικογένεια του) από τα φιλοδωρήματα Αγγλων και Καναδων. Η τεράστια διάφορα αγοραστικής δύναμης σε κάνει να νιώθεις συνεχώς αποικιοκράτης που συναναστρέφεται με ιθαγενείς. Όταν κατεβαίνεις από το πούλμαν στην Αβάνα, σε περιμένουν απέξω ορδές εξαθλιωμένων να σου πουλήσουν νομίσματα (!!!) με τον Τσε για σουβενίρ. Στην παράλια έρχεται κόσμος και σου ζητάει να του φέρεις ότι μπορείς από το ξενοδοχείο. Διάφοροι απίθανοι φτωχοδιαβολοι προσπαθούν να σου αρπάξουν ότι μπορούν. Μπορώ να συνεχίσω, άλλα νομίζω δεν χρειάζεται. Εγω είδα φτωχιά, φτωχιά καταραμένη. Και μισώ την φτωχιά.

Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

ΠΡΑΓΜΑTΙΚΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ!

@Σπύρος

Ναι, δεν χρειάζεται να συνεχίσεις: Χρειάζεται πραγματικά να εξακολουθήσεις να ζεις μέχρι να ψοφήσεις —γιατί άνθρωπος δεν είσαι, αν κι εδώ αδικώ τα ζώα— στον καπιταλισμό, τον οποίο σκοπεύεις σύμφωνα με το είδωλο και πρότυπό σου την «Χρυσή Αυγή» —κι όχι τον ΣΥΡΙΖΑ που τον επικαλείσαι προς παραλλαγή και λούφα— να υπηρετήσεις πιστά με το «να σκοτώσ[εις] τους μισούς […] (με τη βοήθεια του Θεού...) για να ζήσουν (κάπως ανεκτά) οι άλλοι μισοί»!

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

σορρυ αλλα αυτο με την Κουβα συμβαινει και στην Ελλαδα μια βολτα στις ελληνικες παραλιες θα πεισει και τον πιο δυσπιστο.
Το προβλημα ειναι οτι η Κουβα εχει να αντιμετωπισει ενα εμπαργκο που την τσακιζει οικονομικά δημιουργοντας απωλειες δισεκατομμυριων καθε χρονο ενω η Ελλαδα εναν απλο ανοθευτο καπιταλισμό.

Ανώνυμος είπε...

@απολιθωμένος
Μα τι λες – δεν καταλαβαίνω γιατί η επίθεση. Δεν έχω καμιά όρεξη να τσακωθώ. ΚΚΕ θα ρίξω στις επόμενες εκλογές – δεν έχω και άλλες επιλογές. Αν δεν σου είναι προφανές όμως ότι στην Ελλάδα θα δοθεί ακροδεξιά `λύση` μετά τη κατάρρευση Σύριζα – πράγμα στο οποίο αναφερόταν το σχόλιο μου, τότε παρακολουθούμε άλλη Ελλάδα. Αν πάλι πιστεύεις ότι δεν πρέπει να το λέμε τι να σου πω.

Νομίζω ότι το ΚΚΕ είναι η μονή δύναμη υπολογίσιμη δύναμη που θα μπορούσε να φέρει αλλαγές, έχει σωστότατες αναλύσεις από την αρχή της κρίσης (αν και έχω ένα δυο ενστάσεις), άλλα δεν μπορώ να κάθομαι να περνώ όλο το πακέτο χωρίς να μπορώ καν να σχολιάσω αυτά που δεν μου αρέσουν.

Σπύρος

@ανωνυμος 10 Νοεμβρίου 2012 5:41 μ.μ.

Την αθλιότητα της κατάστασης στην Ελλάδα την ξέρω, Αυτό δεν κάνει κάποια πράγματα λιγότερο λάθος.

KOMMANTO είπε...

Να παρακινήσω κι εγώ από τη μεριά τον μη απολιθωμένο συνάδελφο για μια όσο το δυνατόν γρηγορότερη παρουσίαση των παρατηρήσεών του σχετικά με το βιβλίο της Παππά.
Αναμένουμε με ενδιαφέρον!

Ανώνυμος είπε...

Καλά βρε αθεόφοβε, σήμερα συμπληρώνονται 30 χρόνια από το θάνατο του ινδάλματός σου και δεν αξιώθηκες να κάνεις όύτε ένα αφιέρωμα;

Ανώνυμος είπε...

Για συνέχισε ρε παλικάρι να μας λές για την Κούβα, μια και πήγες όπως λές για να σου πώ κι εγώ μερικά,αρχίζοντας από κάποια που ανέφερες .
Καταρχήν ψεύδεσαι όταν λές ότι στα τουριστικά επαγγέλματα δουλεύουν ή είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν 12 ώρες.Το κανονικό είναι 8 αυστηρά μέσα στα ξενοδοχεία εκτος αν θέλεις να κάνεις υπερωρίες. Αυτοί που δουλεύουν παραπάνω είναι οι ταξιτζήδες με δικο τους πλέον αμάξι, οι ποδηλατάδες και οι κιτρινομηχανάδες που το κάνουν για να βγάζουν πιο πολύ μεροκάματο, (έχουν και αυτοί όριο ωρών παραπάνω)κυρίως με τους τουρίστες που πληρώνουν σε peso convertible και όχι σε peso nacional στο οποίο πληρώνουν την ιδια υπηρεσία οι Κουβανοί σαφώς πολύ πιο φτηνά. Φυσικά και είναι βοήθεια τα φιλοδωρήματα μια και είναι σε peso convertible.Βεβαίως και υπάρχει διαφορά αγοραστικής δύναμης μια και εσύ ως τουρίστας κινείσαι με peso convertible το λεγόμενο CUC ενώ ο Κουβανός με peso nacional. ( 1δολάριο 0,90 CUC για να χτυπήσουν το δολάριο, 1 ευρώ ισο με 1,30 περιπου CUC και αντιστοιχία CUC με peso nacional 1 CUC ίσον με 25 pesos nacionales) Kάποια προϊόντα έχουν άλλη τιμή για σένα και άλλη για τον Κουβανό. Υπάρχουν όμως και τα προϊόντα τα λεγόμενα «πολυτελείας » τα κρά για τις ελλείψεις της Κούβας, που σε κάποιον τουρίστα μπορεί να φαίνονται απλά και καθημερινά στην χώρα του, αλλά λόγω περιορισμένων ποσοτήτων και δυσκολίας παραγωγής στην Κούβα εξαιτίας του εμπάργκο, ένας Κουβανός δεν μπορεί να τα αγοράσει εύκολα ή την ποσότητα που θα πάρει ένας τουρίστας , γιατί οι τιμές τους είναι μόνο σε CUC. Και ο Κουβανός πρέπει να κάνει το peso nacional CUC .Απο το να δώσει λοιπόν 2 CUC για να πάρει ένα αρωματικο σαπουνι με τα ίδια χρήματα σε πέσο νασιοναλ παίρνει 9 απλά π.χ.
Aπο την άλλη σε οποιοδήποτε μέρος της γής και να πάς και σε δουν ότι είσαι τουρίστας όλοι έρχονται να σου πουλήσουν πράγματα άλλοι φυσικο χυμο, σουβενιρ, χαιμαλιά, καπέλα ,empanadas (στυλ τυρόπιτες) μόνο στην Κούβα σου συνέβη εσένα;
Ναι μπορεί να σου ζητήσουν να τους φέρεις κάτι από το ξενοδοχείο, ακριβώς γιατί τα μεγάλα ξενοδοχεία που είναι κοινοπραξίες και συμβάσεις συνδιαχείρισης του Κράτους με ξένες εταιρίες διαθέτουν προιοντα «πολυτελείας» για να μην λείπουν στους τουρίστες και να έρχονται και γιατί επίσης οι ξένες εταιρίες, κατορθώνουν με πλαγίους τρόπους από τους Γιανκηδες να φέρνουν και κάποια περιορισμένα προιοντα απ εξω, που δεν κυκλοφορουν στην Κουβα λόγω του εμπάργκο παρα μόνο μέσα στα ξενοδοχεία.
Τέλος πες μου κιόλας ότι προσπάθησαν και να σε κλέψουν ,στην κατά γενική ομολογία ασφαλέστερη χώρα της Λατ Αμερικής για έναν Τουρίστα που κυκλοφορεις με την φωτογραφική στο χέρι και μετρας τα λέφτα στον δρόμο. Θα σε συμβούλευα να πας καμια Κολομβία, Περού,Βολιβία,Μπουενος Αιρες κάνοντας κρα ότι είσαι τουρίστας, και να μιλάς αγγλικά μόνο, να δεις τι καλά που θα περάσεις.

Sentic

Ανώνυμος είπε...

Την όλη εικόνα της Κούβας μου την συμπυκνωσε μεσα σε μια φράση ένας φίλος στο σπίτι του οποίου έμεινα εκεί" En Cuba no hay pobreza pero si hay necesidades" "Στην Κούβα δεν υπάρχει φτώχια αλλά ναι, υπάρχουν ανάγκες"

Sentic

Ανώνυμος είπε...

@scentic

+1 Για την ασφάλεια, νιώθεις ασφαλής παντού (hint: σαν καλός τουρίστας έμενα στο Varadero). Στα συν θα έβαζα ακόμα και μια γενικότερη αίσθηση ελευθερίας και σε γενικές γραμμές μια κοινωνία ισότητας, σε μια διαλυμένη ήπειρο. Δεν τα παραβλέπω καθόλου αυτά. Αν πχ. συγκρίσεις την κουβά με το Μεξικό (η τις χώρες που ανέφερες), η κουβά είναι παράδεισος.

Πάμε τώρα στην φτωχιά.

Στα ωράρια δεν είπα υποχρεωτικά, άλλα τετια ωράρια τράβαγε ο κόσμος γύρω μου. Η κουβά έχει εμπάργκο από πάνω (φτωχιά +1), άλλα όχι με τον υπόλοιπο κόσμο (πχ ξενοδοχεία είναι συνήθως ξένες αλυσίδες). Πχ κάποια φάρμακα πηγαίνουν μεσώ Βενεζουέλας (+1 Φτωχιά). Τα Σπίτια που είδα στην Αβάνα μιαζανε με αυτά που είχα δει στην Βηρυτό (+1 φτωχιά). Οι δρόμοι τους είναι σαν βομβαρδισμένοι (+1 φτωχιά). Το φαΐ που παίρνουν από το κράτος φτάνει για 15 μέρες περίπου, τα υπόλοιπα από εδώ και από εκεί (+1 φτωχιά – άλλα αυτό μου το είπε σερβιτόρος, μου περιέγραψε μια διαδικασία οπού ο καθένας έκλεβε και λίγο και πούλαγε κάτι στην μαύρη). Αυτοκίνητα / Ηλεκτρονικά το αφήνω ασχολίαστο (+1 φτωχιά). Και η εικόνα του κόσμου με τον μικρο Τσε όταν βγαίνεις από το πούλμαν (έμενα με σόκαρε) +1 φτωχιά ) . Να σου ζητάνε σαμπουάν από το ξενοδοχείο (+1 φτωχιά). Προϊόντα χαμηλότερης κατηγορίας για κουβανους (+1 Φτωχιά). Οι ορδές από κόσμο στην Αβανα που προσπαθεί να σου πάρει Λεφτά (+1 Φτωχιά)

Όπως μου είπε ένας άλλος σερβιτόρος (με ψιλοσπαστα αγγλικά) , “Life in Cuba is hard, and things have to change, but if the americans come again , we'll fuck'em”.

Να το πάω εκεί που ήθελα να το πάω, πριν κατηγορηθώ για πράκτορας και φασίστας. Αυτά δεν είναι πρότυπα, όχι οικονομικά πρότυπα. Το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα σε αυτό πρέπει να πρωτοπορήσει, να κάτσει να σκεφτεί πως θα είναι ο σοσιαλισμός στα καταναλωτικά προϊόντα από την αρχή, πως θα αντέξει πιθανό εμπάργκο κτλ. και θα πρέπει να τα πει. Φωναχτά και ανοιχτά.

Για την ΒΚ δεν έχω προσωπική εμπειρία, αλλά έχω διπλά μου ένα τεύχος του ACM Communications για το πως είναι η ανερχόμενη δύναμη στο outsourcing.


Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Strat Papa...
Μια και αναφερθηκες στο σχολιο στις 10 Νοεμβριου 12:06...


Eγώ δεν υπερασπίστηκα την μέθοδο και την τακτική των κυβερνητικών συνδικαλιστών σ' όλα αυτά τα χρόνια, μ' αυτά πουέγραψα στην παρέμβασή μου στο θέμα. Τουλάχιστον δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Αλλά δεν μπορώ και να παραβλέψω τα γεγονότα όπως τα έζησα. Τι να πούμε δλδ ότι πέτυχε κάτι το ΚΚΕ σε θέματα εργασιακών διεκδικήσεων; Τα μόνα που μπορούν να του καταλογιστούν είναι κάποιες μεμονωμένες επιτυχίες στο επίπεδο των χώρων δουλειάς (εργοστάσια, εταιρείες, καταστήματα) περί μη απόλυσης υπαλλήλων ή κλεισίματος κάποιας επιχείρησης κι αυτό πάλι όχι αποτελεσματικά.

Το γιατί συνεργαζόμουν με το ΠΑΜΕ - αν δεν αμφισβητούσες την ιδεολογική μου τοποθέτηση - ΔΕΝ θα έπρεπε να το ρωτάς. Και σε άλλο παρόμοιο θέμα (για την συγκέντρωση στα εγκαίνια της Δ.Ε.Θ.) είχα πει τις σκέψεις μου αναλυτικά. Περιληπτικά: γιατί θεωρούσα πως αυτό το ιστορικό Κόμμα ΔΕΝ ανήκει στους τωρινούς "ηγέτες" και στελέχη αλλά στις εκατοντάδες χιλιάδες ηρώων αγωνιστών που αγωνίστηκαν, πόνεσαν, μάτωσαν, θυσιάστηκαν κι εκτελέστηκαν για να το ανδρώσουν και να γράψουν με ανεξίτηλα γράμματα την Ιστορία του. Κάτι που οι σημερινοί (αλλά και αρκετοί προηγούμενοι πριν αρκετά χρόνια) ΔΕΝ σέβονται και δεν ακολουθούν τα χνάρια των παλιών. Προσπάθησα κι εγώ με τις λίγες δυνάμεις μου να βοηθήσω προς τη ΣΩΣΤΗ κατεύθυνση. Αλλά "εις μάτην". Η αδιάλλακτη ΛΑΘΟΣ στάση των ιθυνόντων της ηγεσίας του το κατευθύνει και πάλι - για πολλοστή φορά - σε λάθος ατραπούς. Εξ ου και τα αποτελέσματα της κάλπης. Ο κόσμος πάντα είναι ο αδιαμφισβήτητος κριτής ΟΛΩΝ και δεν μιλάω για το ευρύτερο εκλογικό σώμα αλλά για τους συνηδειτοποιημένους αριστερούς που εγκατέλειψαν το Κόμμα. Γιατί από το 12,96 που έφτασε κάποτε ... βλέπουμε σε τι ποσοστά το φέραν αυτές οι "ηγεσίες" και τακτικές ... σε ποσοστά που ντρέπεσαι να τα γράψεις...

Τις ειρωνείες για χ.α. κι άλλα τέτοια που απέχουν από μένα ... ένα ΧΑΟΣ στα επιστρέφω.

Στα περί αυθορμητισμού τώρα: Να σε ρωτήσω ... αν δεν υπήρχε ο Κινέζος απλός πολίτης "διαδηλωτής" που στάθηκε με τα ψώνια του μπροστά στο τανκ στη Πλατεία Τιαν αν Μεν του Πεκίνου τι θα έμενε από εκείνο το ξεσηκωμό του κόσμου; σχεδόν τίποτε. Αν δεν υπήρχαν οι πρωτοπόροι αυθόρμητοι επαναστάτες (παίρνοντας τα όπλα) αντικαθεστωτικοί στα τυρρανικά καθεστώτα της Μ. Ανατολής θα μιλούσαμε σήμερα για Αραβική Άνοιξη; Αν δεν υπήρχαν οι δεκάδες χιλιάδες αυθόρμητοι πολίτες που κατέβηκαν στους δρόμους σε περίοδο Χούντας και πλημμύρισαν τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο το '73 ... θα μιλούσαμε σήμερα για το "ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" ;;;;

spiral architect είπε...

[...] Και όμως, επέλεξαν να έλθουν σε αυτήν την απελπισμένη διαδήλωση. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή θέλανε κάποτε να μπορούν να πουν "απέτυχα, ναι, δεν σταμάτησα τον κατήφορo... αλλά τουλάχιστον έκανα το καλύτερο που μπορούσα, ήμουν παρών στην διαμαρτυρία!". Εγώ το λέω καθαρά, γι αυτό πήγα. Απελπισμένος, το ίδιο με τους άλλους. Στην απελπισμένη διαδήλωση.[...]

aristonikos85 είπε...

Προς Σπύρο. Ξεχνάς το γεγονός πως η Κούβα σε αντίθεση με την Ελλάδα είναι πολύ πιο φτωχή σε καλλιεργήσιμη γη, πρώτες ύλες μεταλλεύματα κλπ. Έχουν βρει κάτι πετρέλαια στην καραϊβική αλλά είναι δύσκολη η εκμετάλλευση τους και λόγω του εμπάργκο. Επίσης πρέπει να πάρουμε υπόψιν μας και το τροπικό κλίμα καθώς πολλά έργα υποδομής καταστρέφονται κάθε χρόνο από τους πολύ δυνατούς τυφώνες και γενικά σε αυτό το κλίμα το μόνο που ευδοκιμεί σε μεγάλη έκτασης γεωργία είναι τα ζαχαροκάλαμα και ο καπνός. Δεν έχει το μεσογειακό κλίμα της Ελλάδας όπου μπορείς να φυτέψεις το οτιδήποτε. Αυτό το γεγονός κάνει τη χώρα διατροφικά εξαρτημένη από τις καπιταλιστικές χώρες του περίγυρου της. Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα σαφώς και δεν είναι ο σοσιαλιστικος παράδεισος που όλοι ονειρευόμαστε αλλά είναι η χώρα με το καλύτερο βιοτικό επίπεδο στην Αμερική μετά από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ, Καναδάς κλπ. Δες τι γίνεται στην Αϊτή δίπλα από την Κούβα είναι μαλάρια, χολέρα πείνα θάνατος παντού.
Και τέλος έχεις καμιά αυταπάτη ότι αν συνεχίσει ο καπιταλισμός αυτό το βιολί της λιτότητας δεν θα μας κάνει τα μεροκάματα μας όμοια με αυτά της Ασίας (το πε και ο Κάρολος προ αμνημονεύτων ετών) ή θα κάνει ένα μεγάλο πόλεμο να τα καταστρέψει όλα για να ξαναρχίσει η καπιταλιστική συσσώρευση ξανά από την αρχή. Οπότε άλλος δρόμος δεν υπάρχει πριν της κοινωνικοποίησης.....

Ανώνυμος είπε...

ΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ

@ KOMMANTO

Με συγκινεί και παρακινεί πραγματικά (κι αυτό που γράφω, το εννοώ δεν είναι σχήμα λόγου) το ενδιαφέρον το δικό σου όπως και του οικοδεσπότη μας φίλου Βασίλη για την πρόθεσή μου να σχολιάσω κριτικά με παρατηρήσεις κάποια σημεία του βιβλίου της Έλλης Παππά «Οι αρχαίοι έλληνες συγγραφείς στο “Κεφάλαιο” του Μαρξ», αλλά θα πρέπει να εξοπλιστείτε με αρκετή ακόμη υπομονή, γιατί εκτός από τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζω υπάρχει και κάτι άλλο που με κωλύει να αρχίσω αμέσως να γράφω και πρέπει να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ, όπως έλεγε κι ένας καθηγητής μαθηματικών που ’χα στο γυμνάσιο.

Προτού τραβήξει την προσοχή μου (μετά από μια απ’ άλλη αφορμή αναφορά του φίλου Βασίλη στο πρόσωπο της συγγραφέως) η ανάγκη κριτικής αντιπαράθεσης με το περί ου ο λόγος βιβλίο της Παππά, είχα κατά κάποιο τρόπο υποσχεθεί στον φίλο Αντώνη του Lenin Reloaded να γράψω μια περιεκτική σύνοψη της κλασσικής πια πραγματείας του γερμανού κομμουνιστή ιστορικού Κουρτ Γκοσβάιλερ «Κεφάλαιο, Ράιχσβερ και Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα 1919–1924». Λέω «κατά κάποιο τρόπο» γιατί αρχικά, επειδή το βιβλίο —το είχα διαβάσει, όντας φοιτητής κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1980, στην πρώτη έκδοση του 1982, χωρίς δυστυχώς να κρατήσω σημειώσεις— το είχα χάσει σε μια μετακόμιση, αποποιήθηκα την πρόταση. Ύστερα, με αφορμή την ανάρτηση του φίλου Βασίλη για τον Γκοσβάιλερ επ’ ευκαιρία των γενεθλίων του (κλείνει τα 95 αυτόν τον μήνα κι είναι παραμένοντας πνευματικά ακμαιότατος ο Νέστωρ της μαρξιστικής-λενινιστικής γερμανικής ιστοριογραφίας) επανέφερα το ζήτημα του βιβλίου με ένα αστείο που παρεξήγησε ο φίλος Αντώνης αντιδρώντας κάπως έντονα και εν μέρει άδικα κατά την γνώμη μου, κατόπιν εξηγήθηκα όπως εξηγούμαι κι εδώ και έτσι έληξε το θέμα, αλλά το δίκιο του φίλου Αντώνη στο βασικό σημείο του γενικά ανώδυνου διαξιφισμού μας έχει βάση και ισχύ, δηλαδή, αφού ο ίδιος δεν γνωρίζει γερμανικά κι εγώ που έκανα την αρχική πρόταση, γνωρίζω τα γερμανικά σαν σχεδόν δεύτερη μητρική μου γλώσσα, εγώ κατά συνέπεια θα πρέπει να ανταποκριθώ και να μην κάνω αφ’ υψηλού κριτική όσο ορθή κι αν είναι αυτή. Γι’ αυτό λοιπόν προμηθεύτηκα και την πρώτη (Βερολίνο/ΓΛΔ 1982) και την δεύτερη (Κολωνία 2011) έκδοση του βιβλίου κι επιδίδομαι στην συστηματική μελέτη του για να εκπληρώσω αυτήν την ανειλημμένη στην ουσία υποχρέωσή μου.

Καταλαβαίνετε ότι όχι μόνο προηγείται χρονικά η υποχρέωσή μου αυτή, αλλά κι επειδή το πρόβλημα της θεωρητικής μελέτης του φασισμού (ο Γκοσβάιλερ είναι από τους λίγους μαρξιστές-λενινιστές γερμανούς ειδικούς στο θέμα) έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα σήμερα στην Ελλάδα απ’ ό,τι η ενασχόληση με τα φληναφήματα της Παππά, πρέπει να ιεραρχήσω ανάλογα κι όσο μου το επιτρέπει η υγεία μου την εκπλήρωση όσων υποχρεώσεων αναλαμβάνω να φέρω σε πέρας. Ζητώ την κατανόησή σας για την καθυστέρηση που προκύπτει.

Κατά τα άλλα οι καλ(κ)οθελητές προβλέπουν —για να χρησιμοποιήσω το ιδίωμά τους (lapsus linguae vel mentis?)— αγριά δικτατοριά στην Ελλαδά, ενώ οι οπαδοί του Λέοντα Νταβίντοβιτς Μπρονστέιν συνεχίζουν τις αυθόρμητες (;!) «ονειρώξεις» τους (μάλλον μπερδεύουν σώβρακα με γραβάτες όπως ο Σάββας όταν αναλύει τον «Μέγα Ανατολικό», αλλά αυτά δεν είναι προς το παρόν του παρόντος). Μάλιστα…

Χαιρετισμούς και τα ξαναλέμε.

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Σπύρο

Μεταξύ των δυο σχολίων σου φάσκεις και αντιφάσκεις λιγάκι σε καποια πράγματα έτσι όπως τα τοποθέτησες,δεν θα μπω στην διαδικασία να σου πω που, ας το κρίνουν οι αναγνώστες.
Επειδή μίλησες για την φτώχια. Καταρχήν έχει σημασία να ορισουμε τι αντιλαμβάνεται καθένας ως φτωχια,ποσο περισσοτερο όταν μιλάμε για μια χώρα που είναι αποκλεισμένη από παντού,θέλει να καλύψει βασικές τις ανάγκες και δεν της το επιτρέπουν.Στην Κούβα δεν πειναει κανένας, ούτε είναι αστεγος(και μιλάμε για έναν πληθυσμο ίδιο με της Ελλάδας) εχει ένα από τα καλύτερα συστήματα υγείας , πολύ καλο εκπαιδευτικο σύστημα,κοινωνικές παροχές άριστες με τα μέσα πάντα που διαθέτει,παιδική θνησημοτητα μηδέν, προβληματα με ναρκωτικα μηδέν και μια σειρα άλλα πράγματα που θα μπορούσα να σου παραθέσω και δεν είναι της ώρας . Όλα αυτά λοιπόν πως είναι δυνατόν να δημιουργουν φτώχια όταν είναι αυτά ακριβώς που την εξαλείπουν.Λείπουν υλικά αγαθά; Βεβαίως και λείπουν .Τα χει κάποιος αποθηκευμενα η κυβέρνηση να πουμε και δεν τα μοιράζει; Μήπως υπάρχει ένα κομματι του πληθυσμου που τα καρπώνεται και κάποιο άλλο όχι; Την απάντηση προφανώς την ξέρεις όπως και τον λόγο που λείπουν. Υπάρχουν λοιπόν ανάγκες, δεν υπάρχει φτώχεια .

Και πάμε σε αυτά που αναφέρεις. Η Κούβα δεν έχει εμπάργκο μόνο από τους Γιάνκηδες αλλά σχεδον από όλο τον κόσμο γιατί ακριβώς οι Γιάνκηδες επηρεάζουν άμεσα εκβιάζουν και βάζουν όρους στις οικονομικές και πολιτικές τους συναλλαγές και σχέσεις με χώρες που θα θελαν να έχουν εμπορικές σχέσεις με την Κούβα.Απο την άλλη δεν είναι μονο οι Γιάνκηδες που ενοχλούνται από την Κούβα αλλά ολες οι καπιταλιστικές χώρες και όταν υποκριτικά ψηφίζουν υπέρ της άρσης του στον ΟΗΕ βάζουν μια σειρά οικονομικές και πολιτικές προυποθέσεις.
Στα μεγάλα ξενοδοχεία που δεν είναι κρατικά ναι υπάρχουν εταιρίες ξένες κυρίως καναδικές ,Ισπανικές ,Γαλλικές που χτίσαν ξενοδοχεία πληρώνουν ενοικιο και ποσοστό του κέρδους τους στο Κουβανικό κράτος με δικαίωμα παραμονής 10 -20-30 ξερωκι εγω χρόνια μετά οι εγκαταστάσεις περνάνε στο κράτος.Είναι μαλάκες; Όχι απλά γνωρίζουν ότι η Κούβα είναι ενας δημοφιλής προορισμός και στο διαστημα που θα ναι εκει,ξέρουν ότι θα βγάλουν πολλά,πολλοι μπορει και να ευελπιστουν ότι τα πράγματα σε ολο αυτό το διάστημα θα αλλάξουν και θελουν να χουν το πάνω χέρι αν γίνει αυτό.Επρεπε η Κούβα να το κάνει αυτό; Σαν σοσιαλιστική χώρα; Είναι θέμα άλλης συζήτησης οπου μπορει να επιχειρηματολογήσεις και στα ναι και στα όχι.
Δέχονται πιέσεις αυτές οι εταιρίες από τους Γιάνκηδες; Μα γιατί να δεχτούν αφού κανουν αυτό που θα θέλαν οι Γιανκηδες να γίνεται στην Κούβα και όταν τους ασκουν καποια πίεση είναι γιατί βλέπουν μια τουριστική αγορά που βρίσκεται στην μύτη τους,να δέχεται δειλά και με τους όρους της κάποιους ξένους επενδυτές και αυτοί δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο. Αυτος όμως είναι ο καπιταλισμός, μπροστά στο κέρδος και τις αγορές που του ανοίγονται δεν τον νοιάζει τι λέει ο Φιντελ ο Ραουλ και τι σύστημα έχει η Κούβα και αναφέρομαι στις εταιρίες που πήγαν εκει επειδή οι Κουβανοι το επέτρεψαν

Sentic

Ανώνυμος είπε...

συνέχεια

Δρόμοι βομβαρδισμένοι που τους είδες αλήθεια ; Μπορω να στειλω και φωτο στον Μπρεζνιεφ να βάλει αν γουστάρεις.
Για το φαί που αναφέρεσαι εκτος από τα βασικα τροφιμα τζάμπα αλεύρι ,αβγα ,ζάχαρη καφε ,κοτοπουλο,χοιρινο κρέας κ.α που παίρνουν από το κράτος αναλογα με τα μέλη της οικογένειας,με το λεγόμενο μπλοκάκι που έχει ο καθένας τα υπόλοιπα που χρειάζονται τα ψωνίζουν με τον μισθό τους σε τιμές εξευτελιστικές.Πήγες σε καμια λαική να δείς τι παίζει γιατι εγώ αυτά πήγα να δω και όχι το Βαραδέρο.Υπάρχουν βεβαίως πράγματα που δεν μπορείς να βρεις όπως σε μια αγορά π.χ στην Ελλάδα .
Τα σπίτια στα οποια έμεινα γιατι έμενα σε οικογένειες που νοίκιαζαν δωμάτια ήταν μια χαρά και με ερ κοντίσιον μάλιστα ρώσικα και κινέζικα παλιάς τεχνολογίας αλλά κάναν την δουλειά τους.
Τώρα αν αναφέρεσαι στα παλια κτιρια της παλιας πόλης στην Αβάνα,για να τα συντηρήσεις θέλει πολλα φράγκα αδερφέ,δουλειά που έχει αρχίσει πλέον να γινεται (τελευταια φορά πήγα τον Ιούλη του 11) με ένα πρόγραμμα της Ουνεσκο μια και η παλιά πολή της Αβάνας εχει χαρακτηριστεί ιστορικό μνημειο της ανθρωποτητας.
Τώρα για τα υπόλοιπα που γράφεις σε παραπέμπω στο προηγούμενο σχολιό μου.
Θα σου συνιστούσα να πας μια βόλτα στην παλιά πολή της Ροδου το καλοκαίρι, γιατι μίλησες για ορδές που προσπαθούν να σου πάρουν τα λεφτα.

Sentic

Ανώνυμος είπε...

@scenic

Περί υγείας – παιδείας – κοινωνική ειρήνης κτλ. Τεράστιες κατακτήσεις, ειδικά για χωρά της περιοχής. Όπως είπα δεν το προσπερνώ. Όπως δεν προσπερνώ και το τι θα ήταν η κουβά αν δεν είχε γίνει η Επανάσταση.

Για τους δρόμους επιμένω. Ο δρόμος πχ Αβανα- varadero ήταν τιμωρία (μαζί με τα αρχαία αυτοκίνητα). Τώρα, για φωτο, δεν γίνετε όλοι οι δρόμοι να είναι έτσι, και δεν έχω δικιά μου φώτο να δείξω, όποτε δεν έχει νόημα. Για το αν θα έπρεπε να έχει ιδιωτικά ξενοδοχεία η κουβά – δεν έχω ιδέα. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί δεν τα έχτισαν μονοί τους.

Για το εμπάργκο, δεν νομίζω ότι κανείς καπιταλιστής που σεβετε τον εαυτό του δεν θα πουλήσει στην κουβά. Του είναι αδιάφορο σε ποιον. Όπως είναι αδιάφορο και στα χιλιάδες Καναδακια που πανε εκεί αν κατάλαβα καλά για κάτι αντιστιχο της πενταημερης. Εδώ νομίζω ότι αντιφάσκεις. Από τη μια λες ότι είναι σε εμπάργκο από όλο τον (καπιταλιστικό) κόσμο, από την άλλη όμως οτι δεν έχουν πρόβλημα να χτίσουν ξενοδοχεία.

Να συμπληρώσω και κάτι που ξέχασα πιο πριν, που δεν μου άρεσε επίσης καθόλου. Μια ξεναγός στην Αβανα έλεγε με περηφάνια ότι το μεγαλύτερο εξαγώγιμο προϊών της κουβάς είναι οι άνθρωποι της (από ότι κατάλαβα στέλνουν κόσμο για διάφορες δουλείες στο εξωτερικό – και πολλούς γιατρούς). Αυτό μου το ανέφερε και ένας σερβιτόρος (είχε πάει λέει ο ίδιος για εκπαίδευση(!) στην Κύπρο (!)).

Στα περί φτωχιάς διαφωνώ, να χαρακτηρίζεις τις ελλείψεις άπλα ανάγκες. Το ερώτημα για έμενα είναι γιατί δεν μπορούν να τις καλύψουν. Και δεν νομίζω ότι είναι (μόνο) το Εμπάργκο – ούτε βεβαία επειδή είναι “κακοί”.


@scenic /aristonikos85
Αν τα μοντέλα που παίζουν στην Κουβά, παίξουν και στην Ελλάδα, θα έχεις (κατά πάσα πιθανότητα) φαΐ / υγειά / (κάποια) παιδεία, αλλά μέχρι εκεί. Αν πχ απλά πάρεις τον ΟΤΕ και τον κάνεις δημόσιο και συνεχίσεις να τον διοικείς σαν μεγάλη καπιταλιστική εταιρία (πράγματι αυτή τη φορά για το γενικότερο καλό), σε δυο τρία χρονιά θα έχεις μείνει πίσω σε σχέση με τις υπηρεσίες που θα δίνουν οι καπιταλίστες (για αρκετούς λογούς ,μπορώ να επεκταθώ και σε αυτό). Ο Σοσιαλισμός θέλει και Σοσιαλιστική τεχνολογία.

Άλλα έχουμε κάνει στροφή, επιμένω ότι η ΒΚ και η Κουβά δεν είναι πρότυπα. Απορώ που η ΒΚ μπαίνει καν στο τραπέζι.

@απολίθωμα
Για να σε βγάζω από τον κόπο, θα τα πω μόνος μου.

Σπυρος (= φίλος των Αμερικανων, εχθρός του Λαού, ιμπεριαλιστής, τροτσκιστής, καλοθελητής, σατανιστής, καπιταλιστής, χαφιές της ασφαλείας, αναρχικός, φανατικός αντικομουνιστής, οπαδός των Ναζι, σιωνιστής, τσιράκι του κλήρου, έμπορας οργάνων και πόνου ).

Ανώνυμος είπε...

Ἰδίοις ῥήμασι

Πρὸς Σπυρίδωνα

Έχοντας κάνει το ανάποδο πέρασμα απο τον ΤΤ (από σύριζα σε ΚΚΕ)

Πάντων τε καταπεσόντων ἡμῶν εἰς τὴν γῆν ἤκουσα φωνὴν λέγουσαν πρός με τῇ ἑβραΐδι διαλέκτῳ, Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; Σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν.

Πετάγομαι σαν την τσου-τσου

Τς, τς, τς, τς, τς…

Για να σε βγάζω από τον κόπο, θα τα πω μόνος μου.
Σπυρος (= φίλος των Αμερικανων, εχθρός του Λαού, ιμπεριαλιστής, τροτσκιστής, καλοθελητής, σατανιστής, καπιταλιστής, χαφιές της ασφαλείας, αναρχικός, φανατικός αντικομουνιστής, οπαδός των Ναζι, σιωνιστής, τσιράκι του κλήρου, έμπορας οργάνων και πόνου ).


Σὺ εἶπας.

Μη απολιθωμένος (ακόμα) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Μιλάμε για τον υπαρκτό σουρεαλισμό τον λεγόμενο τα κόμμεντς...

Γίνεται κουβέντα τώρα, για το αν και κατα πόσο η Κούβα είναι ο στόχος μας. Και οι μεν υπερασπίζονται οτι ναι, είναι στόχος, ο δε οτι δεν θέλει να είναι!

Το γεγονός οτι μιλάμε για ενα τροπικό νησάκι και μόνο με τα γειτονικά του τροπικά νησάκια μπορούμε να το συγκρίνουμε-και ούτε, με το προηγούμενο καθεστώς μόνο; Θέλει κανείς να γίνει η σημερινή Ελλάδα σαν τη σημερινή Κούβα; ΟΧΙ.

Θα γινόταν η σημερινή Κούβα Καναδάς αν γινόταν οφίσιαλ καπιταλιστική; ΟΧΙ.

Μπορεί η Ελλάδα να γίνει πολύ καλύτερη αν γίνει σοσιαλιστική; ΝΑΙ.


Απλά και κατανοητά; Ελπίζω.

metalorixos

Ανώνυμος είπε...

"Θα γινόταν η σημερινή Κούβα Καναδάς αν γινόταν οφίσιαλ καπιταλιστική; ΟΧΙ."

Τι σημαίνει το "οφίσιαλ"; Μπορούμε υπάρχουν οφίσιαλ και ανοφίσιαλ καπιταλιστικές χώρες;

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Το Π.Δ. σημαίνει Πάνος Δημητρίου?

Ανώνυμος είπε...

Γιατί, θες να γνωριστούμε; Δεν μιλάω με ανώνυμους, μπορεί να είναι προβοκάτορες, πράκτορες, σίγουρα πάντως πρόκειτα για φραξιονιστές.Και εσύ από,τι φαίνεται ξέρεις πολλά. Είσαι ήδη στα ίχνη μου.

Π.Δ.

AGIS είπε...

Σύμφωνα με τη φετινή έκθεση (στη Γ.Σ. του ΟΗΕ) οι ζημιές που έχουν προκύψει για την Κούβα από τον αποκλεισμό (εμπάργκο των ΗΠΑ) στην οικονομία της χώρας φτάνουν το 1 τρισεκατομμύριο 66 δισεκατομμύρια δολάρια.
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7140384

Πολύ απλά λοιπόν, αν η Κούβα με το σοσιαλιστικό κοινωνικο-οικονομικό της σύστημα αναπτυσσόταν χωρίς το εμπάργκο εδώ κι 60 χρόνια, θα βρισκόταν κατά 1τρισ και 66δισ δολάρια μπροστά από το σημερινό της επίπεδο ανάπτυξης, κι αυτή η διαφορά θα μοιραζόταν σ' όλο το λαό κι όχι σε λίγες εκατοντάδες οικογένειες της πλουτοκρατίας όπως στα καθ'ημάς...

Το τι θα πει αυτο είναι σήμερα εύκολο να το αντιληφθεί κάθε Έλληνας, όταν βλέπει μια περικοπή μερικών δεκάδων δισ. να οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση...

Παρ' όλα αυτά η Κούβα αντέχει αποκλειστικά χάρη τις σοσιαλιστικές σχέσεις, αυτή την κατάσταση που καμιά καπιταλιστική χώρα δε θα ήταν ικανή να την αντιμετωπίσει.

Και πού'σαι; Ο καλύτερος διεθνισμός είναι η συνεπής ανάπτυξη του κινήματος για την οριστική νίκη μες στην ίδια μας τη χώρα.

***
Μακριά από την Κούβα και μακρια από εμπάργκο, στην καπιταλιστική Ισπανία:
"...άνεργη 44χρονη Ισπανίδα ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να πουλήσει όσα όργανά της δεν είναι απολύτως απαραίτητα για τη ζωή της, προκειμένου να μπορέσει να βρει μια αξιοπρεπή στέγη για την ίδια και την κόρη της.

«Αρχικά έβαλα προς πώληση ένα νεφρό, τώρα πουλάω επίσης τους κερατοειδείς, έναν πνεύμονα, ένα τμήμα από το ήπαρ μου... Πουλάω οποιοδήποτε όργανό μου σε όποιον μπορεί να το πληρώσει και το κάνω γιατί, πολύ απλά, είμαι απελπισμένη» αναφέρει..."
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7140093

Ανώνυμος είπε...

@Π.Δ. Μα καθόλου χιούμορ πια? Δεν περίμενα ότι θα τσιμπαγες...

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι αν υπερέβαλα, αλλά η κατάσταση σύντομα δε θα είναι για γέλια και για κλάματα, αλλά αποκλειστικά για κλάματα.

Π.Δ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ανώνυμο 10 νοέμβρη, 12.06
Το μεγάλο νόημα που βγαίνει όχι μόνο από το κείμενο, αλλά από τα έργα των κλασικών και την ιστορική πείρα, είναι ότι το αυθόρμητο μένει τυφλό χωρίς το πολιτικά συνειδητό. Και μιλάμε για το αυθόρμητο στην πολιτική, όχι για το αυθόρμητο γενικά στον έρωτα, στο παιχνίδι, στις τέχνες και την επιστήμη –που κι εκεί ακόμα το αυθόρμητο από μόνο του δε λέει τίποτα, όπως σου λέει πολύ σωστά ο στρατ-παπ. Η πολιτική πρωτοπορία δεν είναι παρά η οργάνωση των συνειδητών πρωτοπόρων στοιχείων. Κι έρχεται σε διαλεκτική αντίθεση με το «αυθόρμητο», καλούμενη να το μετασχηματίσει.
Απ’ το κείμενο δυστυχώς δεν κατάλαβες μάλλον τίποτα. Και ο λοιπός αχταρμάς –με τον αυθόρμητο πρωτοπόρο(!) τρότσκι που το φάγαμε λάχανο, τις κατακτήσεις, την πατάτα με το σύριζα και την public issue- φανερώνει στην καλύτερη πελώρια σύγχυση, η οποία να σου πω την αλήθεια δε μου φαίνεται πολύ αθώα, ούτε έχω τη δύναμη και τον χρόνο να την ξεδιαλύνω.

Σπύρο δεν ξέρω αν θα συμφωνήσουμε, αλλά το σχόλιό σου θίγει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Έχεις δίκιο σε κάτι βασικό: δε θα υπάρξει ταξική αλλαγή στην εξουσία χωρίς μακροχρόνια σύγκρουση. Στη ρωσία των μπολσεβίκων για παράδειγμα, η εξουσία εδραιώθηκε μετά από τέσσερα χρόνια ‘εμφύλιου’ πολέμου, που ακολούθησαν την τριετή εμπλοκή στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Και στην οικονομία άρχισαν να πιάνουν τους δείκτες παραγωγής της τσαρικής ρωσίας του 13’, μόλις το 1928.
Αλλά το διακύβευμα δεν ήταν (και δεν είναι) υψηλής ή αμφίβολης ποιότητας. Είναι μονόδρομος. Η μόνη διέξοδος. Κι αυτό που πρέπει να κάνουμε δεν είναι να υποσχόμαστε έναν επίγειο σοσιαλιστικό παράδεισο, αλλά να του εξηγούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα δύσβατο σταυροδρόμι όπου δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, κι όπου οι μόνες θυσίες που έχουν αξία είναι αυτές που θα γίνουν για το δικό του συμφέρον κι όχι κάτω από ξένη σημαία. Για να στεριώσουν την εξουσία του κι ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης.

Παραμένουν ανοιχτά βέβαια πολλά ζητήματα, που όσο θα πλησιάζει η στιγμή, θα μπαίνουν επιτακτικά από τη συγκυρία κι από τις μάζες, και όσο δυναμώνει το κίνημα, θα είναι σε θέση να μελετήσει καλύτερα και να απαντήσει αναλυτικά. Προς το παρόν μπορούμε να κάνουμε μόνο υποθέσεις και γενικές εκτιμήσεις, ότι το σπάσιμο της αλυσίδας στην ελλάδα μπορεί να φέρει ένα ντόμινο εξελίξεων πανευρωπαϊκά, ή ότι αρχικά θα βασιστούμε σε διμερείς σχέσεις αμοιβαίου συμφέροντος με μια σειρά χώρες, κτλ.

Αρκεί πρώτα βέβαια να είμαστε εμείς οι ίδιοι πεισμένοι –αλλιώς δε θα πείσουμε κανέναν άλλο. Το σενάριο της χρυσής αυγής έχει πολλές πιθανότητες, αν αποτύχει το καρότο της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά η επικράτησή του, δεν είναι νομοτελειακή.
Για τα υπόλοιπα σχετικά με την κούβα, θα συμφωνήσω με τα κριτήρια και την ανάλυση του σέντικ.