Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Μες στην ισόγεια την ταβέρνα

Προχτές η κε του μπλοκ βρέθηκε σε ένα ταβερνάκι της καισαριανής για την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του ηρακλή κακαβάνη για τον άγνωστο βάρναλη και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του, που είτε δεν είχαν συμπεριληφθεί στις συλλογές που έχουν εκδοθεί, είτε βρίσκονταν στο προσωπικό αρχείο του ποιητή, που φυλάσσεται στη γεννάδειο βιβλιοθήκη κι αξιοποιήθηκε για τους σκοπούς της μελέτης, με την άδεια της ευγενίας βάρναλη.


Μια μελέτη που έγινε βιβλίο από τις (πολύ ενδιαφέρουσες και με πολιτικό στίγμα) εκδόσεις εντός, και κατάφερε να μαζέψει πολλούς εκλεκτούς και σημαντικούς ανθρώπους, όπως σημείωσε ένας από τους εισηγητές. Και δεν εννοούσε εμάς, όπως είπε χαριτολογώντας ο σύντροφος οικοδόμος απ’ το τραπέζι μας. Αλλά πρωτίστως τον αειθαλή καλλιτέχνη γιώργο φαρσακίδη που έδωσε το παρών. Κι από κοντά τον καλαμούκη της ελληνοφρένειας, τη μηλιαρονικολάκη από το τμήμα πολιτισμού της κετουκε -που μας μοίρασε και μια πρόσκληση για τη σατιρική θεατρική παράσταση φως που πάντα καίει, τον νίκο μπογιόπουλο, το διονύση τσακνή, τον σκαμνάκη από το ναρ και πολλούς άλλους.

Μες στην… ισόγεια την ταβέρνα λοιπόν, όπως είπε ο μπογιόπουλος στο άνοιγμα, κι όπως μάλλον θα προτιμούσε και ο μπαρμπα-βάρναλης, παρακολουθήσαμε μια ωραία εκδήλωση, που ξεκίνησε με την ανάγνωση από ηθοποιούς (εν είδει θεατρικού) ενός σατιρικού διαλόγου του ποιητή με τίτλο «λόγια και πράξις» με τον οποίο παίρνει θέση στη διαμάχη της εποχής του μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού.

Στο διάλογο συμμετέχουν ο… μεταφυσικός γιάννης κολοκυθάκης –που είναι ο ιδεαλιστής λόγιος της τέχνης αποστολάκης- και μια απλοϊκή νεαρή γυναίκα, η μαριγούλα –που ο κολοκυθάκης θα προτιμούσε να ‘ταν βεατρίκη-θεολογία. Η μαριγούλα θεωρεί τον κολοκυθάκη ασυνάρτητο, μα αυτός περνιέται για βαθύς και της εξηγεί φλυαρώντας με αμπελοφιλοσοφίες την υπεροχή της ιδέας απ’ την ύλη. Όταν όμως η μαριγούλα του λέει ότι θα τον απατήσει με τον ανδρέα και θα του δοθεί με το κορμί, «ήγουν φαινομενικά», γιατί η ψυχή κι η ιδέα θα μείνει απείραχτη, ο κολοκυθάκης ορμάει μανιασμένος να την πνίξει, αποδεικνύοντας έμπρακτα τη διαφορά των λόγων από τα έργα.

Ο μπογιόπουλος έκανε μια σύντομη εισαγωγική τοποθέτηση μιλώντας για «τον παππού των λαϊκών αγώνων», όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο ρίτσος, τον ιδρυτή της επαναστατικής τέχνης στην ελλάδα, που αναποδογύρισε μια έτοιμη ζωή, κι άρχισε να γράφει για αυτούς που δεν ξέρουν να διαβάζουν (λειβαδίτης), χωρίς όμως να τους χαϊδεύει, ώστε να πάψουν να είναι θύμα, ψώνιο, σύμβολο αιώνιο.

Στη συνέχεια περιορίστηκε στο ρόλο του συντονιστή, κάνοντας μικρές γέφυρες μεταξύ των άλλων ομιλητών, τις οποίες διάνθιζε με δηλώσεις από συνεντεύξεις του βάρναλη...
-όλες οι τέχνες πολιτεύονται, είτε το ξέρουν είτε όχι. Η διαφορά της επαναστατικής τέχνης είναι ότι το γνωρίζει. Γιατί αν κάποιος είναι αντιδραστικός από συνήθεια, μόνο με τη γνώση και τη συνείδηση μπορεί να το αλλάξει.
…ή με σπαρταριστά περιστατικά από τη ζωή του –όπως τη γνωριμία του με μια νεαρή ποιήτρια, που συστήθηκε στο δάσκαλο ως αθανασία κι αυτός άρχισε να την πιάνει και να την πασπατεύει λέγοντας: αθανασία, αθανασία, εσένα γύρευα σε όλη μου τη ζωή


Η σκυτάλη πέρασε στο γιώργο σαρρή που μίλησε –όχι ως ειδικός, αλλά ως καλλιτέχνης- για τον ποιητή που έκανε το λόγο μουσική κι ακόνιζε το ποιητικό του μαχαίρι όσο κανείς, κλείνοντας με ένα κείμενο του βάρναλη για τον ταξικό χαρακτήρα της τέχνης.

Αμέσως μετά μίλησε η καθηγήτρια του πανεπιστημίου ιωαννίνων λαδογιάννη, που έχει αφιερώσει πολύ χρόνο στη μελέτη του βαρναλικού έργου. Μπορεί να άργησε κάπως να βρει ρυθμό –εξαιτίας και της αγωνίας της να τα χωρέσει όλα- αλλά συνολικά είπε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα: Για την επιμέλεια ενός λεξικού για τη γλώσσα του βάρναλη, στα πρότυπα μιας αντίστοιχης δουλειάς που είχε γίνει παλιότερα για το σολωμό, της οποίας όμως το υλικό απωλέστηκε –κι αυτό είναι ένα παράδειγμα για το πώς προωθείται η έρευνα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Για τις περιπτώσεις όπου ο βάρναλης ανακαλύπτει την αποστασιοποίηση πριν κι από τον ίδιο το μπρεχτ. Για τα φαντάσματα του βάρναλη, το σολωμό χωρίς μεταφυσική, και τους στοιχειωμένους πόθους του λαού για την ελευθερία, η οποία πάει με τους ισχυρούς της γης. Για το σκαρίμπα, το ρεμπέτικο, το λαϊκό εξπρεσιονισμό κι ένα σχετικό άρθρο που είχε γράψει η ίδια στην ουτοπία. Για τους φοιτητές της που ξέρουν όλοι τους απέξω, τους μοιραίους του βάρναλη, ενώ μπορεί να μη γνωρίζουν τον εθνικό ύμνο –υποθέτω πως εννοεί ότι δεν ξέρουν και τις 150τόσες στροφές, αλλιώς είναι ίσως λίγο τραβηγμένος ισχυρισμός. Και για το ιστορικό πλαίσιο της ποίησης του βάρναλη, τις περιπέτειες και τις διασπάσεις (με πολιτικές προεκτάσεις) του εκπαιδευτικού ομίλου του δελμούζου και διαφόρων επιθεωρήσεων τέχνης.

Ο κύκλος των ομιλητών έκλεισε με τον τσακνή που ήταν και ο καλύτερος όλων κατά τη γνώμη μου, βάζοντας πολύ εύστοχα δυο-τρία σημεία, «όπως κάναμε παλιά στις κόβες».
Ο τσακνής είπε ότι το βιβλίο του ηρακλή είναι πολύ χρήσιμο –και χρηστικό συν τοις άλλοις- κατά πρώτον γιατί δικαιώνει τον τίτλο του και φέρνει σε επαφή τον αναγνώστη (ερασιτέχνη ή μελετητή) με άγνωστες πτυχές της ζωής και του έργου του βάρναλη. Και κατά δεύτερον και κυριότερο, επειδή προβάλλει τον πολιτισμό της αριστεράς, το βαρύ πυροβολικό από το οπλοστάσιό μας, που είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να το μεταχειριστούμε, εφόσον δεχόμαστε επίθεση με ατομικές βόμβες λάιφ-στάιλ.

Ο βάρναλης ήταν παράδειγμα για τη στάση ζωής της μαχόμενης αριστερής ελληνικής διανόησης, που δεν ήταν διανόηση για τη διανόηση, αλλά στάθηκε δίπλα στο εργατικό κίνημα. Και ήταν τόσο ισχυρή, που είχε κερδίσει αυτό που ο γκράμσι ονόμαζε πόλεμο θέσεων, δηλ τον πόλεμο της ιδεολογίας. Κι ενώ τότε ο λαός επευφημούσε τους διανοούμενους στις παρελάσεις της απελευθέρωσης και τους έλεγε με ενθουσιασμό «είστε η φωνή μας!», σήμερα η διανόηση αυτή κρύβεται ή απλώς δεν υπάρχει. Εκείνο το διάστημα ο δελμούζος ήταν διευθυντής στη μαράσλειο, όπου δίδασκε η ρόζα ιμβριώτη, ενώ ο γληνός ήταν διευθυντής της παιδαγωγικής ακαδημίας. Και αυτά τα αξιώματα δεν τους τα χάρισαν, αλλά τα κατέκτησαν.

Και όταν κυρώθηκε η εξάμηνη παύση στο βάρναλη για το φως που καίει, η διανόηση της εποχής του συμπαραστάθηκε σύσσωμη κι ανάμεσα στις υπογραφές ήταν αυτές του παλαμά και του καβάφη. Ενώ τώρα αν καταγγείλει κανείς εμένα πχ, είναι ζήτημα αν θα μαζευτούν μια ντουζίνα υπογραφές, είπε ο τσακνής. Για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μόνο αν είμαστε ισχυροί, θα ‘χουμε τέτοιες συμμαχίες.
Το οποίο είναι άκρως διδακτικό και με πολιτικές προεκτάσεις –λέω εγώ. Αρκεί να μην το βάλει κανείς ανάποδα –με τα πόδια πάνω σαν τη διαλεκτική του χέγκελ- για να (μπορεί να) καταλήξει στο σύριζα, με ήσυχη τη συνείδησή του. Κι αυτό προφανώς δεν αναφέρεται στον τσακνή.

Μίλησε επίσης για την ταξική υφή του γλωσσικού ζητήματος και τη διαμάχη του δημοτικισμού με την καθαρεύουσα, που την χρησιμοποιούσε το κράτος για να κρατήσει το λαό μακριά από τη γνώση. Κι έκανε μια ξώφαλτση αναφορά στη φωνητική γραφή που φαίνεται να υποστηρίζει σε μια συνέντευξή του ο βάρναλης και την οποία σήμερα προωθούν –εν είδει πραγματικού «μαλλιαρισμού»- οι ευρωπαϊστές, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν είναι δοσμένο για πάντα ως προοδευτικό και μπορεί σε διαφορετικές συνθήκες να εξελιχθεί σε αντιδραστική θέση. Κάτι που προκάλεσε τη ζωηρή αντίδραση και παρέμβαση της φιλολόγου που είναι υπεύθυνη του περιοδικού «θέματα παιδείας», κι η οποία είπε πως ο βάρναλης δεν έπεσε ποτέ θύμα μαλλιαρισμού, αλλά ο λόγος του είχε επίτηδες ακραίες φράσεις, τις οποίες δεν θα χρησιμοποιούσαν ποτέ οι αστοί, ώστε ο συμβιβασμός που θα επερχόταν να ήταν πιο κοντά στη δική μας γλώσσα.

Ο τσακνής έκλεισε την παρέμβασή του διηγούμενος μια στιχομυθία του βάρναλη με το δικαστήριο, στη δίκη του λουντέμη. Όταν ο δικαστής ρώτησε το δάσκαλο –που ήταν και λίγο περήφανος στα αυτιά- να πει αν ο κατηγορούμενος ήταν ένοχος, ο βάρναλης απάντησε ότι η ενοχή του καθενός κρίνεται από τις απαντήσεις του σε τρία ερωτήματα. Ζώντας σε μια άδικη κοινωνία με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή τους αδικημένους; Όταν την χώρα του τη δένουν τα δεσμά της τυραννίας, με ποιους θα είναι; Με τους τυράννους ή τους τυραννισμένους; Κι όταν η πατρίδα του υποστεί την εθνική σκλαβιά, αυτός τι θέση θα πάρει; Με τους καταχτητές ή τους καταχτημένους; Σε αυτά τα ερωτήματα ο λουντέμης έχει δώσει τις σωστές απαντήσεις.

Κι όταν ο δικαστής τον ρώτησε αν ο κατηγορούμενος συμφωνούσε με αυτό το είδος υπεράσπισης που του έκανε, ο βάρναλης του είπε: ρωτήστε τον εσείς. Αν συμφωνεί μαζί σας, τότε εγώ φεύγω.
Ο λουντέμης φυσικά πήρε το μέρος του βάρναλη. Κι όταν αργότερα, ο δικαστής του έλεγε να κάνει μια δηλωσούλα, για να καθαρίσει, ο λουντέμης απάντησε περήφανα: ο άνθρωπος έκανε εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί στα δυο του πόδια, δε θα τον γυρίσω εγώ πίσω στα τέσσερα.

Από το κλείσιμο που έκανε ο συγγραφέας, προσωπικά ξεχώρισα δύο στοιχεία. Αφενός ότι ο βάρναλης ήταν η πραγματική αιτία των μαρασλειακών –ενώ η περίπτωση της ρόζας ιμβριώτη ήταν απλώς το «άλλοθι» κι η αφορμή για να ξεσπάσουν. Κι αφετέρου μια σημείωση σχετικά με τη γραμματική του τριανταφυλλίδη, όπου η μοναδική κριτική στην οποία απάντησε ο συγγραφέας της ήταν αυτή του βάρναλη…!
Η εκδήλωση συνεχίστηκε με μεζέδες, την κιθάρα του γιώργου σαρρή και τα μελοποιημένα ποιήματα του βάρναλη –τουλάχιστον ως το σημείο που παρέμεινα εγώ.

Στον επίλογο αυτής της ανταπόκρισης η κε του μπλοκ αισθάνεται την υποχρέωση να ευχαριστήσει δημόσια το συγγραφέα του βιβλίου που μου εξασφάλισε πρόσκληση εξαντλώντας τις δυνατότητες και την ελαστικότητα των χρονικών προθεσμιών. Καθώς επίσης και τους υπόλοιπους ιστογράφους που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι για την καλή παρέα και την «ειρηνική συνύπαρξη», κρατώντας μια ιδιαίτερη μνεία στο συναγωνιστή από τη σεισάχθεια (όχι την «ιμιτασιόν» του καζάκη), ο οποίος μου παραχώρησε ευγενικά το δικό του αντίτυπο.

Υγ: Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και το ρεπορτάζ του ρίζου για την εκδήλωση.

27 σχόλια:

KOMMANTO είπε...

Ωραία η εκδήλωση αλλά η δήλωση για το θάνατο του Μίσσιου είναι ΝΤΡΟΠΗ.

http://rizospastis.gr/story.do?id=7153670&textCriteriaClause=%2B%CE%9C%CE%99%CE%A3%CE%A3%CE%99%CE%9F%CE%A3

Ανώνυμος είπε...

Οι ανταποκρίσεις σου δε θα είναι περιττές ποτέ.

ΥΓ. Μια χαρά ήταν η δήλωση για Μίσσιο. Απολύτως μια χαρά.

Ανώνυμος είπε...

Ο ριζοσπαστης θα μπορουσε να ειχε γραψει καποια παραπανω πραγματα για τη δραση του Μισσιου, ετσι ωστε να τα αντιπαραβαλλει καλυτερα με τα απολυτως σωστα που ειπε για τον μετεπειτα βιο του και το συγγραφικο του εργο. Η κριτικη που του εκανε ειναι ορθοτατη.

Ανώνυμος είπε...

@ΚΟΜΜΑΝΤΟ Άμα βρίσκεις το δημοσίευμα του «Ρίζου» για τον θάνατο του Χρ. Μίσσιου «ντροπή» να βγάλεις την κόκκινη σοβιετική σημαία από σήμα σου και να βάλεις καμιά σημαία ευκαιρίας σαν κι αυτές των εφοπλιστών. Αμάν πια με το λαθρεμπόριο ιδεών και μάλιστα σε σχόλιο για μιαν ανταπόκριση που σχετίζεται με τον Κώστα τον Βάρναλη, ΑΙΔΩΣ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ!

Ανώνυμος είπε...

Κομμάντο, δεν ήταν δήλωση ,αλλά αναγγελία του θανάτου του.
Και αν σκεφτείς ότι το βιβλίο του "καλά εσύ σκοτωθηκες νωρίς", ήταν το 85 το ευαγγέλιο και το ιδεολογικό άλλοθι των μηδισάντων αριστερών (όχι μόνο των κκεδων), η αναγγελία αυτή, δεν ήταν καθόλου ντροπή.
Οι νεκροί ΔΕΝ δεδικαίωνται πάντα!

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Σε δυο φυλάκια που υπηρετησα πριν 7 χρονια το ενα στον Εβρο κ το αλλο στην Θεσπρωτια στις βιβλιοθηκες υπηρχαν ενα σωρο αντικομμουνιστικα βιβλια κ μεσα σε αυτα κ του Μισσιου. Τυχαιο; Δε νομιζω.

Αναυδος είπε...

Ταδε εφα Μισσιος



«..Δεν χάθηκε, δεν υπήρξε ευκαιρία, το '44. Εδώ πάνω έχει ένα ταβερνάκι. Το είχε ένας γέροντας, ο μακαρίτης πια ο Μπάρμπα – Βασίλης. Καθόμαστε μια μέρα και κουβεντιάζαμε. Εγώ αντάρτης, εκείνος στον εθνικό στρατό. Ήταν πολυβολητής. Εκεί που τα πίναμε και τα λέγαμε, αναρωτιόταν τι παραλογισμό ζήσαμε. Γυρνάω και του λέω: «Βασίλη καλά που κράταγες το πολυβόλο σου γερά, γιατί αν είχαμε κερδίσει εμείς θα καταστρέφαμε την Ελλάδα». Έτσι είναι τα πράγματα. Το επίπεδο της καθοδήγησης και του λαού ήταν τέτοιο, που δεν μπορούσε να στηρίξει ένα καινούργιο πολιτισμό, πέρα από το γεγονός ότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που τι θα γινόμαστε; Μια Βουλγαρία, μια Αλβανία, κάτι τέτοιο…»


http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22784&subid=2&pubid=63271349



Ανώνυμος είπε...

Ο ριζοσπαστης εκανε μια λιτη εκτιμηση του εργου του χωρις καν τη χρηση επιθετικων προσδιορισμων ουτε γι αυτο ουτε για το μισιο ως προσωπο. Για καποιον μαλιστα που εφτυσε στους ταφους αγωνιστων.

Η μονη ντροπη που βλεπω ειναι η ντροπη του να μιλαμε για ενα μισσιο σε αναρτηση για το Βαρναλη.

Ν.Ο.

demis είπε...

Υπάρχει ακόμη πολύ μίσ(σι)ος!
Κομμάντο, για δες, έρχομαι απ' τη γωνία; Tσου, ρε!

TRASH είπε...

οποιος είναι σαλονικιός, ας πάει να βρει (πριν μία πενταετία κάποιοι ζούσαν ακόμη) τους τότε συντρόφους του Μίσιου στην "Λαϊκή αυτοάμυνα", κια ας ρωτήσει εκίνους (που τα πέρασαν μαζί του) τι γνώμη είχαν για αυτόν.
(Λεπτομέρια:
Οι υπόλοιποι πριν 4-5 χρόνια που είχα επαφή, έμειναν μέχρι τέλους -της ζωής τους- στο ΚΚΕ)

TRASH είπε...

Ναι ρε κομμάντο, βγάλε την κόκκινη και βέλε την σημαία της "Χ".
Ευτυχώς που κέρδισαν οι χίτες έλεγε ο Μίσιος. Τίμησε τον, τον άνθρωπο...

Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ είπε...

Πάντως με κάτι τέτοιες αναφορές στο ριζοσπάστη και σχόλια και με κάτι συλλυπητήρια στο Κιμ Γιονγκ Ιλ το ΚΚΕ βγάζει ένα αποκρουστικό πρόσωπο σε κόσμο που ούτε αντικομμουνιστής είναι και ίσως βρίσκονταν ή βρίσκεται δίπλα στο κόμμα

demis είπε...

Δεν θα έπρεπε καν να υπάρξει δήλωση, αυτό δεν εννοείς κομμάντο; (εκεί πάει το κράξιμο!)'H είμαι ο μόνος που κατάλαβα λάθος;

Γιατί, κατά τα άλλα, η δήλωση του ΚΚΕ δεν νομίζω ότι εξέπληξε κανέναν στο περιεχόμενό της. Τι άλλο θα μπορούσε να πει δηλαδή; Η γενιά του Μίσσιου δεν θα μπορούσε ποτέ να δει τα γεγονότα από απόσταση, γιατί ήταν η ίδια μες στα γεγονότα. Αλλά υπάρχει μεγάλη απόσταση από την αναθεώρηση μέχρι την απόρριψη... Εντάξει, δεν έγιναν όλα σωστά. Αλλά δεν πρέπει και να παραγνωρίσουμε τα όποια σωστά. 70% των σημερινών Ρώσων θα προτιμούσαν επάνοδο του κομμουνισμού.

blogsevikos είπε...

τι εννοείς δεν υπάρχει διανόηση σήμερα???και η σώτη τριανταφύλλου τί είναι???

Ανώνυμος είπε...

Άναυδε, αυτό το απόσπασμα,έχει "παίξει" τόσες φορές στα αστικά έντυπα, που έχει γίνει κλισέ.
Δεν ξέρω αν η φράση "....θα γινόμασταν Αλβανία ή Βουλγαρία" είναι από αυτό το απόσπασμα.
Κανονικά, ο "Ρ" πρέπει να του αφιερώσει ένα εκτενές αφιέρωμα ώστε να μάθουν όλοι τον βίο και την πολιτεία του.

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Έχει κι άλλο:

«..Πιστεύαμε, κάποιοι ρομαντικοί, τότε ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο, κάτι ιδιαίτερο, αλλά όπως έχει πει ο Δαντών: «τα βήματα της ανθρωπότητας είναι οι ταφόπλακες των ρομαντικών». Ήμαστε, θαρρώ, η τελευταία γενιά των Μοϊκανών, των ρομαντικών. Είχαμε έναν μύθο, πιστεύαμε μια ιδεολογία, για αυτή θυσιάζαμε και τη ζωή μας ακόμα. Για μια καλύτερη ανθρωπότητα, για μια ομορφότερη κοινωνία, όλα τα γνωστά. Ε! αποδείχτηκε ότι το όραμα της ιδανικής κοινωνίας που παλεύαμε δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, διότι η συνείδηση των ανθρώπων, κι όταν λέω συνείδηση εννοώ παιδεία, βαθιά παιδεία, δεν ήταν στο επίπεδο του πολιτισμού που έπρεπε να δημιουργήσει. Έτσι ξανακαβάλησε η εξουσία και με όλα τα προσχήματα, νόμιμα, ή παράνομα εγκαθίδρυσε ένα καινούργιο καθεστώς, χειρότερο από εκείνο που προϋπήρχε. Αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την Οκτωβριανή επανάσταση, το Βιετναμ, την Κούβα, παντού…»

Αστικός ελιτισμός (έτσι σας πρέπει ζώα εργάτες γιατι δεν έχετε παιδεία) & υπερασπιστής Τσαρικού καθεστώτος έναντι σοβιετικής ένωσης, Γαλλικου ιμπεριαλισμού & καθεστώτος Μπατίστα.

471

Ανώνυμος είπε...

Ολοι αυτοι που περιμεναν να αρχισουμε να κλαιμε πανω απο τον ταφο του μισσιου και να λεμε με την κλαψιαρικη μικροαστικη υποκρισια τους τι σπουδαιος ανθρωπος, αγωνιστης και συγγραφεας ηταν, ποιον ακριβως χρονη μισσιο θαυμαζουν? τον αποφασισμενο αγωνιστη του δσε ή τον κραυγαλεα παραιτημενο κι ακινδυνο αντικομμουνιστη οικολογερο της τελευταιας εικοσαετιας τουλαχιστον?

Κι αυτος ο ετεροκαθορισμος τους να θαυμαζουν και να αγκαλιαζουν μετα μανιας οτιδηποτε κριτικαρουμε εμεις, τι λεει αραγε γι αυτους?

Κατα τα αλλα, συμβαλλω κι εγω στο να γαμηθει για ακομα μια φορα μια κουβεντα που ποτε δεν ανοιξε, για το θεμα της αναρτησης, που ειναι ο απειρως σπουδαιοτερος Βαρναλης.

KOMMANTO είπε...

Aν σε μια αναγγελία θανάτου επιλέγεις να κάνεις και πολιτικό σχόλιο, θα υποστείς και τις συνέπειες.
Όταν κουτσουρεύεις την αντιστασιακή δράση του θανόντα για να αναδείξεις την μετέπειτα αντιΚΚΕ στάση του διαπράττεις φάουλ και πέναλτυ.
Ή πες τα όλα ή τίποτα αυτό είναι το τίμιο. Τα άλλα είναι συνδικαλισμός πάνω απτον νεκρό.

Και άμα κάνεις συνδικαλισμό θα βγω και γω για να σου πω ότι ο Μίσσιος ήταν από κεινη τη γενιά που πήρε τα όπλα, έφτασε στο τσακ να φτιάξει μια καινούργια σοσιαλιστική πατρίδα και αμέσως μετά βρέθηκε να μετράει σπασμένα πλευρά, νεκρούς και εκτοπισμένους σε βραχονησίδες και στη ξενιτιά, επειδή κάποιοι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και αντί να παραιτηθούν να μας αδειάσουν τη γωνιά με 500000 νέα κομματικά μέλη στη φωτιά της επαναστατική μάχης, έμειναν στη θέση τους να παλινδρομούν μπρος πίσω ως τη τελική ήττα.

Κάποιοι κάναν πολιτικά λάθη που σημάδεψαν ζωές. Τί περιμένατε; Να μην τους σούρει τα εξ αμάξης ο εξηντάρης Μίσσιος τριάντα χρόνια μετά;

Ο Μίσσιος αντιπροσωπεύει μια από τις πολλές πορείες που ακολούθησε η γενιά της ήττας. Υπάρχουν κι άλλες πιο 'σωστές' ή πιο λάθος αλλά όταν επιλέγεις να μιλήσεις γι'αυτή τη γενιά θα πρέπει πρώτα να θυμάσαι ακριβώς την ήττα. Και γιαυτό νάσαι πιο προσεκτικός.

Ανώνυμος είπε...

Οσο μιλησε ο Ριζοσπαστης για την αντιστασιακη του δραση, αλλο τοσο μιλησε και για τη μετεπειτα πορεια του. Και πού την ειδες την αναδειξη της αντιΚΚΕ στασης του απο πλευρας Ριζου? Ελεος, το κειμενακι ειναι λιγες γραμμες, ματια εχουμε ολοι και ειδαμε τι γραφει. Ποιος συνδικαλιζεται εδω Κομμαντο?

Απο ποια σκοπια σουρει τα εξ αμαξης ο εξηνταρης Μισσιος σ΄αυτους που κανανε αυτα τα τραγικα λαθη και σημαδεψαν ζωες? (γιατι ετσι γραφεται η ιστορια, απο ατομα που κανουν σωστα και λαθη). Απο επαναστατικη ή απο συμβιβασμενη που ψαχνει με το στανιο να δικαιολογηθει?

Ανώνυμος είπε...

"κάποιοι έκαναν λάθη που σημάδεψαν ζωές" - σαφώς , αν και θέλει πολύ κουβέντα και ο "κάποιοι" και το "λάθη" και το "σημάδεψαν ζωές". (
Ξέρεις φαντάζομαι ότι στο απόσπασμα μια δήλωση σε γλύτωνε ε?)

Απλά επειδή είμαι από Θεσσαλονίκη και...ξέρω, κι όχι μόνο από παππούδες της ΜΛΑ αλλά και από νεώτερους της ΕΔΑ του '65 - '67 αφήστε τις σαχλαμάρες κατά μέρος..
Ούτε καλημέρα δεν θέλαν να του πουν, τριάντα χρόνια τώρα

Σεν Ζυστ

L. είπε...

Ο Βάρναλης, για μένα, είναι μια από τις εξέχουσες ποιητικές μορφές όχι μόνο τις Ελλάδας αλλά και των Βαλκανίων. Αυτό που με εντυπωσίασε όταν πρωτοδιάβασα το έργο του -κάποιο μέρος όχι όλο- ήταν ο λαϊκός λόγος χωρίς να χάνεται η λυρικότητα και ο απαραίτητος στόμφος. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν Λευκάδιος , με είχε μπερδέψει η απλότητα του λόγου του που είναι χαρακτηριστική της ποιητικής σχολής της Λευκάδας-λόγω Βαλαωρίτη, που σημειωτέον για τον Βαλαωρίτη τον μέγιστο αυτό άνθρωπο και ποιητή, εισήγαγε τη λαϊκή γλώσσα στην ελληνική ποίηση.
Δεν νομίζω πως εύκολα θα ξαναδούμε ανάλογου ύφους και βαθιάς γνώσης της καθομιλουμένης, ποίηση. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μαντείας, αλλά της συνολικότερης εξέλιξης.
Παρ' όλα αυτά θεωρώ πως το μέγεθος της ποίησης του Βάρναλη ακόμα δεν αποδόθηκε, όπως άλλωστε και του Βαλαωρίτη. Αυτή η λαϊκή πονηριά του φτωχοδιάβολου Έλληνα που γεμίζει από τον ποιητικό λόγο του Βάρναλη- ουσιαστικά η ποίησή του απευθύνεται σε 1ο πρόσωπο ως σε συζήτηση με τον καθημερινό άνθρωπο- δεν έχει κατανοηθεί ακόμα καλά Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι μιλάει σε δυο επίπεδα όπου συνενώνονται στο διαλεχτικό τους διάβα σε μια συνισταμένη, την πολιτική του επιλογή να είναι μέλος του ΚΚΕ.
Πρωί είναι πολλά έγραψα , αλλά η ποίηση είναι "ο οίνος" του πνεύματος.

Υγ. Από την επίδραση της ποίησης έχω ακόμα μια φορά την αίσθηση ότι δεν έγραψα τίποτα ουσιαστικό.
γεια χαρά!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κομμάντο, εφόσον είσαι ακριβοθώρητος εκτός δικτύου, παίρνω την ευκαιρία να σου προτείνω από εδώ να γράψεις μες στην εβδομάδα κάτι δικό σου προς υπεράσπιση του μίσσιου και να το αντιπαραβάλλουμε με κάτι δικό μου που θέλω να γράψω για τον χρόνη για να κάνουμε έτσι ένα μικρό αφιέρωμα, αν το ψήνεις.

Τα συχαρίκια μου στον L για το δικό του ποιητικό σχόλιο και στον χοσέ πικουλίν, για την επιλογή του ψευδώνυμού του.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μπορείτε επίσης να δεις σχετικά με το θέμα μια συνέντευξη του συγγραφέα
http://www.poiein.gr/archives/19883/index.html

Και ένα μικρό ρεπορτάζ από την εκδήλωση με φωτογραφίες (σε μία από αυτές μπορείτε να διακρίνετε και τον απολίθωμα...)
http://kostas-varnalis-poiimata.blogspot.gr/2012/11/blog-post_21.html

Ανώνυμος είπε...

Απολίθωμα, εσύ είσαι αυτός που μοιάζει σαν εξώγαμο του Σιδέρη και καθεται δίπλα σε αυτόν με το παλαιστινιακο;

KOMMANTO είπε...

Eίμαι ακριβοθώρητος και εντός δικτύου..

Ομολογώ πως η είδηση του θανάτου του δεν με επηρρέασε ιδιαίτερα συναισθηματικά.
Όμως την επομένη, σε επίσκεψή μου στο βράχο της Ακρόπολης, στην ορχήστρα του θεάτρου του Διονύσου και υπό βροχήν, είδα να κάνει βόλτες μές στον περιφραγμένο αρχαιολογικό χώρο μια όμορφη χελώνα.
Η μεταφυσική πλευρά του εαυτού μου αμέσως μπλέχτηκε σε περίεργους συνειρμούς και μονοπάτια μεσογειακοβουδιστικοδιονυσιακού χαρακτήρα.
Αν έχεις διαβάσει τα κεραμίδια στη σωστή ηλικία αυτά παθαίνεις..

Δηλώνω αδυναμία για σύνταξη κειμένου λόγω φόρτου εργασίας και μόνο. Αλλά αν κάνεις την αρχή θα καταθέσω τον οβολό μου στα σχόλια.

Ανώνυμος είπε...

Το να κάνεις πολιτικό σχόλιο σε μια αναγγελία θανάτου δεν είναι Ταμπού ούτε ανήθικο. Βέββαια το «ενώ πέρασε για λίγο και από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» είναι ανέντιμο και αφήνει υπονοούμενα.
471

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ανώνυμε, αν μιλάμε για τον ίδιο σιδέρη, τον έχω προλάβει μόνο με κοντό μαλλί, οπότε δε βλέπω τη σύνδεση. Αλλά ναι, είμαι δίπλα σε αυτόν με το παλαιστινιακό.