Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΚΕ και ας μην π... ποτέ

Τι είναι ανώμαλο; -Το σύστημα;
Τι είναι το σύστημα; -Ανώμαλο.
Φώναζαν κάτι τροτσκιστές στις παρελάσεις περηφάνιας των ομοφυλόφιλων (gay pride), με θεωρητικό σκοπό να τους δώσουν κάποιο ταξικό περιεχόμενο.

Τα αστικά επιτελεία σήμερα αποθεώνουν την «ελεύθερη αγορά» όπως έκανε κάποτε το φεμινιστικό –κι όχι μόνο- κίνημα με τον ελεύθερο έρωτα. Κι εδώ κολλάει (και στις δύο) περιπτώσεις το ερώτημα που έβαζε ο βλαδίμηρος, ζητώντας διευκρινίσεις. Ελεύθερος από τι; Από υλικούς περιορισμούς; Από τη μητρότητα; Ελευθερία να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους –στη δική μας περίπτωση;

Γιατί όπως γράφει ο πόε, πολλές λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους και μένουν φθαρμένες, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Ακόμα κι η απελευθέρωση χρησιμοποιείται για τις… σκλαβωμένες από τον κρατισμό αγορές. Ενώ η σεξουαλική απελευθέρωση εκφυλίστηκε σε φτηνό αγοραίο εμπόρευμα, ως η άλλη όψη του πουριτανισμού, στο νόμισμα της αστικής υποκρισίας. Κι ενσωματώθηκαν στην χοάνη του συστήματος, που τα αλέθει στον καλό μύλο της αντίδρασης. Σε μια κοινωνία που έχει την αγορά ως μέτρο της ελευθερίας, η τελευταία θα τείνει προς τις αγοραίες –εξ ου και χυδαίες- τυπικές σχέσεις της μιας βραδιάς, σαν απλές εμπορικές συναλλαγές, χωρίς περαιτέρω συναισθηματικές περιπλοκές.

Οι φιλελεύθεροι λοιπόν λένε πως στην αγορά, όπως και στον έρωτα όλα επιτρέπονται κι είναι θεμιτά, ακόμα και τα βίτσια ή η πορνεία. Ο καθένας είναι ελεύθερος πχ να εκδίδει την εργατική του δύναμη στην αγορά ως εμπόρευμα και να έρχεται σε φτηνές αγοραίες σχέσεις με τον εργοδότη του –που του τον φορά κανονικά κι άνευ σιέλου- όχι επειδή του αρέσει, αλλά για να πληρωθεί ένα κομμάτι από την αξία που παράγει και να μπορέσει να βγάλει τα προς το ζην –συνήθως χωρίς μέτρα προφύλαξης γιατί ανεβάζουν το κόστος εργασίας και μειώνουν την απόλαυση για τον εργοδότη.

Κι έτσι ο καθένας μας γίνεται κύριος και νταβατζής του εαυτού του, καθώς πλασάρεται στην αγορά εργασίας και μπορεί να προσδοκά πως μια μέρα θα ανελιχθεί και θα εξελιχθεί σε μια ακριβοπληρωμένη πόρνη πολυτελείας. Αν και τώρα υπάρχουν οργανωμένοι νταβατζήδες, που λέγονται γραφεία ευρέσεως εργασίας και σε νοικιάζουν στον υποψήφιο πελάτη, κρατώντας για λογαριασμό τους ένα μικρό ποσό για το προξενιό που συνήψαν.

Επειδή όμως πρέπει να υπάρχει και λίγο βίτσιο, για να νοστιμίζει η ζωή, ο εκδιδόμενος εργαζόμενος πρέπει να δείχνει πως όλα αυτά του αρέσουν, στην πραγματικότητα τον ενθουσιάζουν ως προοπτική, και ότι είναι πρόθυμος να τα κάνει με ελάχιστο αντίτιμο, ή και εντελώς δωρεάν, να παρακαλά και να βάζει μέσο προκειμένου να εξασφαλίσει έναν πελάτη.
Ναι! Εκμεταλλεύσου με, ξεζούμισέ με, ταπείνωσέ με, κόψε μου τις άδειες και τα επιδόματα, κάνε με απόψε μισθωτό σου σκλάβο αφεντικό, άφησέ με να σε γλείψω για να σε ευχαριστήσω και να κρατήσω τη δουλειά, βάλε με να δουλέψω υπερωρία, στείλε με στην υπερορία πάλι, με τρελαίνεις.

Ο λαός δεν πρέπει να βγαίνει στους δρόμους και να αντιδράει με διαδηλώσεις, γιατί καταστρέφει την αγορά και το ρομαντικό επενδυτικό περιβάλλον ξενερώνοντας τον αστό επιβήτορα. Πρέπει αντίθετα να μένει δεμένος χειροπόδαρα με kinky γούνινες χειροπέδες και trendy αόρατα δεσμά, που ξεπηδάν από οθόνης κι από τη δύναμη της συνήθειας και να χαλαρώσει για να απολαύσει εκουσίως το βιασμό του. Γιατί η βία πηγαίνει πακέτο με τη συναίνεση και εκδηλώνεται πρωτίστως εκεί που την παίρνει –και τον παίρνει ο εργαζόμενος.
Ο οποίος καλείται συνάμα να ακολουθήσει τα προβλεπόμενα από το σύνδρομο της στοκχόλμης και να λατρέψει το βιαστή του σαν ευεργέτη, γιατί μόνος αυτός διαθέτει τέτοια μεγάλα προσόντα, όπως τα μέσα παραγωγής, για να μας ταΐσει. Κι εμείς πρέπει να σκιστούμε στη δουλειά (και γενικώς), να γίνουμε τελειομανείς, εργασιομανείς και νυμφομανείς, προκειμένου να τον ικανοποιήσουμε. Και να απομονώσουμε τους ξενέρωτους με τα μούσια και τα ταγάρια που μας ζαλίζουν με συνδικάτα, αντιτιθέμενα συμφέροντα και ταξική ζάλη.

Γιατί υπάρχουν κι αυτά τα σκουριασμένα μυαλά, κάτι απολιθώματα του περασμένου αιώνα, που έχουν κολλήσει στις ορθόδοξες, μονογαμικές σχέσεις και τη μόνιμη σταθερή δουλειά, λες κι έχουμε παντρευτεί το αντικείμενο των σπουδών μας και τη δουλειά μας. Δε θέλουν αλλαγές που θα τονώσουν τη ρουτινιάρικη εργασιακή μας σχέση, αρρωσταίνουν με την ημιαπασχόληση, τις εποχιακές δουλειές και τα one night stand μεροκάματα. Είναι γεμάτοι ταμπού κι αγκυλώσεις και δε θέλουν να ακούσουν για κινητικότητα απελπιστικά διαθέσιμων δημόσιων υπαλλήλων, που εξοικειώνονται με τις καινούριες κινήσεις και στάσεις πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις. Δε σκαμπάζουν από βίτσια νεκρόφιλων, με το βαμπίρ του κεφαλαίου που ρουφά άπληστα ζωντανή εργασία για να αναπαραχθεί και έναν κόσμο που θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα –ή και ο ίδιος ο γείτονας ει δυνατόν- και να φάνε μεταξύ τους τις σάρκες τους, για να τη βρούνε.


Τι είναι όμως φετίχ; Το περιγράφει πολύ καλά ο αρκάς στον ισοβίτη, με ένα γέρο κρατούμενο που έχει ξεχάσει πως ακριβώς είναι οι γυναίκες –τις μπερδεύει με τους μπουφέδες- και τον πρώτο καιρό στη φυλακή του άρεσε να σκέφτεται ότι είναι στο μπαρ ενός ξενοδοχείου με μια όμορφη γυναίκα, το γκαρσόνι τους σερβίριζε σαμπάνια και αυτοί έπιναν το τελευταίο ποτήρι πριν ανέβουν στο δωμάτιο. Όσο περνούσαν όμως τα χρόνια άρχισε να ξεχνά. Στην αρχή ξέχασε πώς ήταν τα ξενοδοχεία, μετά πώς είναι η σαμπάνια και στο τέλος ξέχασε πως είναι οι γυναίκες. Και τώρα πια όταν έχει ερωτικές φαντασιώσεις, σκέφτεται γκαρσόνια.

Το φετίχ βασικά είναι ένα υποκατάστατο, που παίρνει τη θέση της βασικής κατάστασης. Η σημερινή γενιά μακροχρόνια ανέργων, που έχει ξεχάσει πως είναι τελικά να σταυρώνεις μια δουλειά, θα χαίρεται απλά όταν την καλούν σε συνεντεύξεις –γιατί επιτέλους μου απάντησε κάποιος- κι ας μην την προσλάβουν ποτέ και θα ικανοποιείται χαϊδεύοντας την εφημερίδα ή την οθόνη με τις μικρές αγγελίες, σαν τον παππού κρατούμενο.

Ο καπιταλισμός είναι μια κατεξοχήν φετιχιστική και βιτσιόζα κοινωνία, που μπορεί να ικανοποιεί τα πιο εκκεντρικά βίτσια της ελίτ, αλλά να αφήνει ακάλυπτες τις πιο βασικές ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας, που προκρίνει το ‘να έχεις’ αντί του ‘να είσαι’, ως το βασικό τρόπο για να εκφράσουμε την προσωπικότητά μας, να νιώσουμε επιβεβαίωση και να οικειοποιηθούμε κάθε τι ωραίο γύρω μας. Ευνοεί το περιτύλιγμα και τη λογική της βιτρίνας αντί για το περιεχόμενο, προβάλλοντας πρότυπα που πρέπει να αντιγράψουμε όλοι για να νιώσουμε ευτυχισμένοι.

Μεταμορφώνει με το ραβδί του τις παραγωγικές σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ του οι άνθρωποι σε σχέσεις μεταξύ πραγμάτων –κι εκεί εδράζεται ο φετιχισμός του εμπορεύματος που αναλύει και ο κάρολος. Καθιστά την εξουσία ‘αφροδισιακό’ και την ιδιοκτησία στο απόλυτο φετίχ που προσκυνά η αστική κοινωνία. Δημιουργεί ψευδείς συνειδήσεις με αντεστραμμένα είδωλα και λανθασμένη αντίληψη-κοσμοθεώρηση της πραγματικότητας, θεωρώντας την αλληλεγγύη και τη συνεργασία, σχεδόν διαστροφικές συμπεριφορές.

Φετίχ είναι η προτεραιότητα της βιωσιμότητας του χρέους και των δανειστών έναντι του λαού που το αποπληρώνει. Κι η ‘παραγωγή για την παραγωγή’ με μοναδικό σκοπό (όχι την κατανάλωση και την ανταλλαγή των προϊόντων με κάτι άλλο που μας λείπει, αλλά) την πώληση και το κέρδος.
Φετίχ είναι και να απομονώνεις ένα μέρος από το όλο, πχ το νόμισμα από την οικονομία και τους σκοπούς που υπηρετεί, ένα αίτημα-κρίκο από την αλυσίδα που απαιτείται για να σπάσουμε τις αλυσίδες μας, τη μορφή από το περιεχόμενο, ένα μέσο (πχ κοινοβουλευτική δουλειά) από το σκοπό, ένα επιμέρους μέτωπο από τα υπόλοιπα –πχ τις σεξιστικές διακρίσεις.

Όλο το σύστημα είναι άρρωστο και ταυτισμένο με το φετιχισμό και τη διαστροφή. Και η«υγιής επιχειρηματικότητα» υπάρχει μόνο σε αρρωστημένα διεστραμμένα μυαλά της σοσιαλδημοκρατίας, παλιάς και σύγχρονης, που διαστρέφουν κάθε έννοια αριστεράς, κάθε γνήσια ριζοσπαστική διάθεση, και στοχεύουν στην αναστροφή, την επιστροφή στο ευτυχισμένο 2009 προ κρίσης. Αλλά η διάψευση θα έρθει οδυνηρή σα διάστρεμμα.
Το πρόβλημα εξάλλου δεν εντοπίζεται στα πρόσωπα, αλλά στους λόγους για τους οποίους ενεργούν έτσι. {Η αιτία του φασισμού πχ δεν ήταν ο διεστραμμένος νους ενός ημίτρελου ηγέτη, αλλά το διεστραμμένο σύστημα που τον έστρεψε ενάντια στις τάξεις που τον απειλούσαν. Όσο είμαστε μες σε αυτό το σύστημα όμως, ο φασισμός είναι ένα απόλυτα φυσιο-λογικό αποτέλεσμα}.

Αυτό το διεστραμμένο σύστημα λοιπόν αξιοποιεί τη δύναμη της συνήθειας, για να παρουσιάσει ως φυσιο-λογικές τις δικές του ανωμαλίες. Και διαστρέφει τις έννοιες, για να παρουσιάσει ως ‘ανωμαλία’ οτιδήποτε παρεκκλίνει από τα δικά του πλαίσια.

Οι φιλελεύθεροι μας βεβαιώνουν πως ο καπιταλισμός τα πάντα εν σοφία εποίησε. Προνοούν για αυτό ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης και η περίφημη αόρατη χείρα του άνταμ σμιθ. Ενώ την ίδια στιγμή μας βάζουν κανονικά χείρα και μας απειλεί το δυσθεώρητο παλούκι της κρίσης. Γιατί όπως εκλαΐκευε στους εργάτες της εποχής του ένας παλιότερος κομμουνιστής, η κρίση είναι ένα τεράστιο παλούκι που χουν οι αστοί στον κώλο τους και θέλουν να το χώσουν στο δικό μας. Και δε μπορούμε να το εξαφανίσουμε-διαγράψουμε, χωρίς να αλλάξουμε τίποτα άλλο, ώστε να είμαστε άπαντες ευχαριστημένοι και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ούτε να βάλουμε βαζελίνη, για να μην πονάει τόσο, όπως μας συμβουλεύουν οι διάφορες εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας.

Το ‘χε πιάσει πολύ καλά εξάλλου κι ο χάρρυ κλυνν στον αστυνόμο μπέκα.
Βα-ζε-λί-νη.
Αυτό είναι το μυστήριο κι η διαχρονική πρόταση της σοσιαλδημοκρατίας ενάντια στον καπιταλισμό.
Ευχαριστούμε αλλά δε θα πάρουμε.

Αυτή η ακατανόητη, στείρα άρνηση είναι που τρελαίνει τους επίδοξους βιαστές και τη βαφτίζουν ταμπού, χάρη στους δημοσιολόγους και τα παπαγαλάκια τους στις οθόνες, για να δείξουν πόσο καθυστερημένοι, αναχρονιστικοί και συντηρητικοί είμαστε –σα να κυκλοφορούμε με σωβρακοφανέλα ένα πράγμα. Ενώ η τολμηρή κι ατρόμητη κυβέρνηση, θα μας πάρει και τα σώβρακα, σπάζοντας αυγά και μαζί κάθε ταμπού.
Ταμπού η μονιμότητα στο δημόσιο, ταμπού και η σύνταξη στα 65, ταμπού και το ταμείο ανεργίας, εφόσον η δουλειά είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις, όποιος θέλει βρίσκει, αλλιώς είναι ανίκανος κι έχει αυτός πρόβλημα ή είναι μπακούρης από άποψη.

Το ταμπού όμως, αν το δούμε ιστορικά, προήλθε ως δαιμονοποίηση και μέτρο περιορισμού της σεξουαλικής πράξης και κατά συνέπεια της τεκνοποίησης, σε συνθήκες που τα πολλά παιδιά ήταν δυστυχία, γιατί δεν μπορούσαν να τα θρέψουν. Και ω τι συγκίνηση, που επιστρέφουμε στις παραδοσιακές αξίες, και τα ίδια ταμπού, σήμερα που ο κόσμος δε μπορεί να θρέψει καλά-καλά τον εαυτό του, πόσο μάλλον ένα παιδί –τουλάχιστον έχει πλέον αντισύλληψη και μπορεί να κάνει ελεύθερο έρωτα. Ελεύθερο από τι όμως, που λέει κι ο λένιν.

Κι έτσι ήδη η απεργία θεωρείται ταμπού για πολλούς εργαζόμενους, ακριβώς με αυτό το σκεπτικό, γιατί φοβούνται πως θα χάσουν τη δουλειά τους και δε θα μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Ενώ κάποιες λέξεις, όπως σωματείο, εργατική τάξη, ταξική πάλη, δεν μπορεί καν να τις εκστομίσει, γιατί θα χάσει αυτομάτως –λες και παίζουμε επιτραπέζιο ταμπού, κι είναι στη λίστα με τις απαγορευμένες λέξεις.

Το θέμα λοιπόν είναι πότε θα σπάσουμε τα ταμπού από την ανάποδη, το μέγα ταμπού της ταξικής πάλης, να βγούμε από το ταμπούρι μας και να κατεβούμε στον ομαλό, να πάρουμε τουφέκι ενάντια στο ανώμαλο σύστημά τους, που ξεζουμίζει τη ζωή από τις χαρές και τους χυμούς της, και να τους δείξουμε τη γλύκα απ’ την ανάποδη.


Να γυρίσει ο τροχός –της ιστορίας, που κινείται από την ταξική πάλη- και να πηδήξει ο φτωχός, εργαζόμενος λαός, στο μεγάλο άλμα προς την κοινωνία του μέλλοντος. Και τότε πια να μην ισχύει το σύνθημα στον τίτλο της ανάρτησης..

Κι ο κομμουνισμός δε θα ‘ρθει να ικανοποιήσει όλα τα βίτσια –μέχρι να ‘χει πχ ο καθένας στη διάθεσή του ένα κρουαζιερόπλοιο- αλλά να τα εξαλείψει και να γιατρέψει τους βιτσιόζους, καλλιεργώντας στη θέση τους κάθε λογής και γούστο που θα αναπτύσσει ολόπλευρα την ανθρώπινη προσωπικότητα. Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χαχαχα! Πολύ ´γαμάτο ´!!!!!!!

ΚΚΕ Εξωτερικού

Ανώνυμος είπε...

ναι αλλα να π.... που και που εκει στο ΚΚΕ γιατι τα αποτελεσματα τα βλεπετε....

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όντως τα βλέπουμε. Κάτι σχόλια σαν το δικό σου δε μας αφήνουν και να τα ξεχάσουμε.
Αλλά όπως φωνάζαμε στα αμφιθέατρα παλιά: τη γραμμή κρατάμε και σας π..

Στην επόμενη εξυπνάδα αν δεν έχεις κάποιο ψευδώνυμο, θα κοπείς εξαρχής. Αλλιώς κατόπιν σύσκεψης.

Ανώνυμος είπε...

πως λέμε "αριστερή διανόηση" της οποίας η σχέση με την ταξική πάλη και το ταξικό κίνημα είναι περίπου όπως η σχέση που έχει ο αυν@νισμός με την ερωτική πράξη ... (παράφραση ρήσης του Κάρολου Μαρξ για τη σχέση φιλοσοφίας με την αληθινή ζωή)

δεν κατάλαβα ποια είναι η κεντρική ιδέα του πονήματος.
μπορεί μήπως ο θεματοθέτης να μας βοηθήσει να καταλάβουμε;


Νουλια

ΣτΠ είπε...

Κάνουν οι κομμουνιστές καλύτερο σεξ?
ΝΑΙ, απαντάει έρευνα που συγκρίνει τη σεξουαλική ζωή των ανθρώπων στις δύο Γερμανίες.

Ντοκυμαντέρ που βασίζεται σε ΣΤΟΙΧΕΙΑ (στατιστικές, νομοθεσία, διαφημίσεις/κρατική προπαγάνδα κλπ)

http://www.youtube.com/watch?v=Fl_r7rIcds8

http://www.youtube.com/watch?v=Fl_r7rIcds8

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Νούλια η κεντρική ιδέα είναι οι συνειρμοί, που κατά το ραφαηλίδη είναι η πεμπτουσία της τέχνης, χωρίς να ισχυρίζομαι βέβαια ότι εγώ κάνω τέτοια.
Αν θέλεις πάντως ένα πιο πολιτικό μήνυμα, αυτό δίνεται προς το τέλος του κειμένου, με την κακοποίηση της γλώσσας στον κυρίαρχο δημόσιο λόγο, που έχει βαφτίσει ταμπού τα εργατικά δικαιώματα, ώστε να μας παρουσιάζει -ακόμα και δια αυτής της πλαγίας οδού- συντηρητικούς, χωρίς ανοιχτούς ορίζοντες, επειδή τολμάμε να τα υπερασπιζόμαστε.

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
george είπε...

ειναι κριμα με τετοια αναλυτικη σκεψη να μην εισαι μεσα στο κομμα ,φιλικα και συντροφικα το λεω .

Singularity είπε...

Νομίζεις δηλαδή ότι δεν το υπηρετεί και από εδώ;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ ευχαριστεί τους σφους αναγνώστες για τις υπερβολές τους, τασσόμενη ωστόσο εναντίον τους από θέση αρχής, και τον ΣτΠ για το διαμαντάκι ντοκιμαντέρ που μας πρότεινε.

Ανώνυμος είπε...

Σε διαβάζω καιρό, αλλά αυτό είναι ίσως από τα καλύτερα κείμενα που έχεις γράψει τελευταία, μπράβο!
Μου φαίνεται πρέπει γενικά να δοθεί βάση στο πώς διαστρευλώνεται και χρησιμοποιείται η σεξουαλικότητα στην σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, για να κρατάει τα πράγμα υπό έλεγχο, αφού η επιρροή της θρησκείας έχει αρχίσει να φθείρει!

Κάτι τελευταίο, το π... τι μπορεί να είναι, ομολογώ ότι δεν το έπιασα. ΑΝ επιτρέπεται πάντα... :P

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

Για να μένουμε επί της ουσίας…

Το μυστηριώδες της εμπορευματικής μορφής συνίσταται λοιπόν απλούστατα στο ότι αντανακλάει στους ανθρώπους τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της δουλειάς τους σαν υλικά χαρακτηριστικά των προϊόντων της εργασίας, σαν φυσικές κοινωνικές ιδιότητες αυτών των πραγμάτων, και γι’ αυτό η κοινωνική σχέση των παραγωγών με τη συνολική εργασία φαίνεται σ’ αυτούς σαν μια κοινωνική σχέση αντικειμένων που υπάρχει έξω απ’ αυτούς. Μ’ αυτό το quid pro quo* τα προϊόντα της εργασίας γίνονται εμπορεύματα, αισθητά υπεραισθητά ή κοινωνικά πράγματα. Έτσι και η φωτεινή εντύπωση ενός πράγματος στο οπτικό νεύρο δεν παρουσιάζεται σαν υποκειμενικός ερεθισμός του ίδιου του οπτικού νεύρου, αλλά σαν αντικειμενική μορφή ενός πράγματος που βρίσκεται έξω από το μάτι. Όταν όμως βλέπει κανείς, εκπέμπεται πραγματικά φως από ένα πράγμα, από ένα εξωτερικό αντικείμενο, σε ένα άλλο πράγμα, στο μάτι. Πρόκειται για μια φυσική σχέση ανάμεσα σε φυσικά πράγματα. Αντίθετα, η εμπορευματική παραγωγή και η αξιακή σχέση των προϊόντων εργασίας με την οποία εμφανίζεται δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με την υλική τους φύση και με τις εμπράγματες σχέσεις που απορρέουν απ’ αυτήν. Πρόκειται μόνο για την καθορισμένη κοινωνική σχέση των ίδιων των ανθρώπων που παίρνει εδώ τη φαντασμαγορική μορφή μιας σχέσης ανάμεσα σε πράγματα. Για να βρούμε λοιπόν μια αναλογία, πρέπει να καταφύγουμε στη νεφελώδικη περιοχή του θρησκευτικού κόσμου. Εδώ τα προϊόντα του ανθρώπινου κεφαλιού φαίνονται σα να ’ναι προικισμένα με δική τους ζωή, σαν αυτοτελείς μορφές που βρίσκονται σε σχέσεις μεταξύ τους και με τους ανθρώπους. Το ίδιο γίνεται και στον κόσμο των εμπορευμάτων με τα προϊόντα του ανθρώπινου χεριού. Αυτό το ονομάζω φετιχισμό, που κολλάει στα προϊόντα της εργασίας μόλις αρχίσουν να παράγονται σαν εμπορεύματα, και που γι’ αυτό είναι αχώριστος από την εμπορευματική παραγωγή.

Αυτός ο φετιχικός χαρακτήρας του κόσμου των εμπορευμάτων πηγάζει, όπως το δείξαμε κιόλας με την πιο πάνω ανάλυση, από τον ιδιόμορφο κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας, που παράγει εμπορεύματα.

* Ανακάτωμα, το να παίρνεις το ένα για το άλλο (Σημ. Μετ.)

Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο. Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας, Τόμος Πρώτος. Βιβλίο Ι: Το προτσές παραγωγής του κεφάλαιου, Μετάφραση Παναγιώτη Μαυρομμάτη, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2002, σσ. 85–86 [Μέρος Πρώτο: Εμπόρευμα και Χρήμα, Κεφάλαιο Πρώτο: Το Εμπόρευμα, 4. Ο φετιχικός χαρακτήρας του εμπορεύματος και το μυστικό του]


Αντέγραψε:

Μαρξιστής που επιμένει στα βασικά

Ανώνυμος είπε...

Μπορούμε λοιπόν να πούμε οτι ο φετιχισμος ισχύει και για την εκπαίδευση στον καπιταλιστικό κόσμο... Οτι δεν αποτελεί μια διαδικασία κοινωνικοποίησης, μόρφωσης και επαφής του παιδιού με τον πολιτισμό αλλά διαδικασία απόκτησης ικανοτήτων που θα του δώσουν τη δυνατότητα να βγει μια δουλειά αύριο... Ναι?



ΚΚΕ Εξωτερικού

Ανώνυμος είπε...

Να προσθέσω στο παραπάνω σχόλιο μου, ότι εκεί πάνω φαίνεται να πάτησε ο τυπακος ο Bourdieu (για να μην πω κάτι άλλο) και αντεστρεψε την έννοια του φετιχισμου με εκείνη του κεφαλαίου , λέγοντας ότι τα πνευματικά αγαθά όπως η μόρφωση αποτελούν μιας μορφής κεφάλαιο προς εξάργυρωση (εργασία, κοινωνικο κεφάλαιο κλπ). Βέβαια, η θεωρία του που είναι προσφιλέστατη στην Μ. Βρετανία - μάλιστα προ μηνών έγινε μια αναδιατυπωση της ταξικής διαστρωματωσης στη χώρα βάσει της θεωριας του- επιβεβαιώνει το σύστημα και την ευθύνη του καθενός να αυξάνει τα διάφορα κεφάλαια του. Πολύ κωλοπαιδο ο Κυριάκος....

linguinist είπε...

επί τέλους, μπόρεσα να καταλάβω ότι το ''π'' το τόπικ, λογικώς επακολουθείται από τα ήτα δέλτα ήτα ξύ και ωμέγα. Τα υπόλοιπα επακόλουθα του κειμένου, δυστυχώς δεν μπόρεσα και πάλι να τα κατανοήσω, αν και το διάβασα ή το διεξήλθα για πολλαπλή φορά.

αν δεν απατώμαι, ο θεματογράφος τώρα επιτίθεται κατά της σεξουαλικής ελευθεριότητος, αναγορεύοντάς την σε ένα (ακόμα) μέσο του καπιταλισμού για τη χειραγώγηση των πολιτών, που, μέσα από το όνειρο ή την πραγματικότητα ή τη φαντασίωση της ελευθεριότητος, τους εξανδραποδίζει.

η φρίκη της υπερσυντήρησης στο έπακρο ! από τη μιά ένας καπιταλισμός που τω όντι ασμένως επιθυμεί να εξαργυρώσει τα πάντα, ΑΚΟΜΑ και την ίδια την ερωτική επιθυμία, από την άλλη, μιά (υποτιθεμένως) προοδευτική σκέψη, που θέλει το ανδράποδο προσδεδεμένο με σχεδόν γενετήσια ορμή στο κόμμα του !

τελικός βέβαια σκοπός του κειμένου, δεν είναι απλώς να επικρίνει τον καπιταλισμό, επιστρατεύοντας γι' αυτό λένιν, ένγκελς και λεβί στρώς (όπως στην παράγραφο περί ''ταμπού'' κ.ά.) αλλά να καταστήσει αυτονόητη την ανάγκη επιστροφής σε έναν ερωτικό ''πουρισμό'' ----> πουριτανισμό και σε μιά γραμμική θεώρηση των ανθρωπίνων σχέσεων με γραμμική αντιστοίχιση ''άνδρα'' πρός ''γυναίκα'', κατά τα ολοκληρωτικά σταλινικά ιδεώδη του αρχετυπικού ζεύγους άνδρα και γυναίκας οικοδόμων του σοσιαλισμού, αλλά και κατά τα (βολικά) ιδεώδη κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος που θέλει τους ανθρώπους ομοιόμορφα ταγιαρισμένους, όχι μόνο χωρίς σύμβολα ή φετίχ, αλλά, ει δυνατόν, και ντυμένους με την περίφημη ''φόρμα του Μάο'' που επί δεκαετίες αποτελούσε το μοναδικό ντρές κόουντ των κινέζων.

πίσω από τις αποτρόπαιες αυτές σκέψεις που διατυπώνει ο θεματογράφος και πίσω από την παράλογη αντιδιαστολή του ''πολιτικού'' προς το ''προσωπικό'' (''ΚΚΕ'' κι ''άς μην π ποτέ'' !!!!), κρύβεται η βαθύτατη υποδούλωση και ανελευθερία του ατόμου, το βίαιο καλούπωμά του σε ένα βαθειά σεξιστικό και, εν τέλει, ευνουχιστικό σοσιαλιστικό πρότυπο ατομικής δυστυχίας.

δυστυχώς για το θεματογράφο, δεν ήταν έτσι ούτε ο μάρξ, ούτε ο Λένιν στα χρόνια τουλάχιστον της επανάστασης.
ευτυχώς για τους φίλους του σοσιαλισμού και του μαρξισμού, αυτή η προωθούμενη από το ΚΚΕ ιδεολογία περί ανθρωπίνων σχέσεων, αμετάβλητη ανά τις δεκαετίες (ποιός μεγαλύτερος ξεχνάει τον ''ηθικό κώδικα για τους κνίτες'' του Γ. Φαράκου στη δεκαετία του '70;), οδηγείται εκ των ένδον σε προϊούσα αχρησία και έκπτωση.

αγαπητέ σφυροδρεπανε και λοιποί εκστασιασμένοι υποστηρικταί, τα θερμά μου συλλυπητήρια ! πολλοί καθοδηγηταί σας είναι γκαίι που αρέσκονται σε δονητές και άλλα υποκατάστατα, ακόμα κι αν δεν σας το λένε !

Ανώνυμος είπε...

"αγαπητέ σφυροδρεπανε και λοιποί εκστασιασμένοι υποστηρικταί, τα θερμά μου συλλυπητήρια ! πολλοί καθοδηγηταί σας είναι γκαίι που αρέσκονται σε δονητές και άλλα υποκατάστατα, ακόμα κι αν δεν σας το λένε !" Εκστασιασμενος απαντω, ας ειναι ρε φιλε. Αρκει να μη θεωρουν οτι η σουφρα τους και τα γεννητικα τους οργανα ειναι το κεντρο του κοσμου. Κατι που οι Μαρξ, Ενγκελς, Λενιν κλπ σιγουρα δεν το θεωρουσαν.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Sniper αφιερώνεις! Αναισθησιολόγοι, γλωσσολόγοι και λοιποί ΚΚΕδολόγοι δεν πιάνουν μία μπροστά σου!

Partydog

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αγαπητό λιγκουίνι(στ),
καταρχάς τα σέβη μου για την ακατανόητη φράση σου 'το "π" το τόπικ' -όσες φορές και αν τη διεξήλθα, δεν μπόρεσα να την καταλάβω. Πολύ ωραία παρήχηση πάντως, με λίγη δουλειά μπορεί να γίνει και γλωσσοδέτης.

Μας γράφεις μεταξύ πολών άλλων "αν δεν απατώμαι, ο θεματογράφος τώρα επιτίθεται κατά της σεξουαλικής ελευθεριότητος..". Δυστυχώς όμως σε απατούν η κριτική σου ικανότητα και η κοινή λογική.
Και στο καπάκι "...η φρίκη της υπερσυντήρησης στο έπακρο! (…) Σκέψη που θέλει το ανδράποδο δεμένο με γενετήσια ορμή στο κόμμα του"
Ε αφού έστησες ένα σκιάχτρο αντί για αυτά που διάβασες, έχεις και το ελεύθερο να φρικάρεις με το δημιούργημά σου. Φαντάσου όμως να είχες κατανοήσει και τα επακόλουθα, πόσα θα είχες γράψει.
Και πιο κάτω: "τελικός βέβαια σκοπός του κειμένου.."
Μα πώς το ξέρεις, αφού λες πως δεν κατανόησες τα επακόλουθα -και δεν έχω λόγο να μη σε πιστέψω, μας το αποδεικνύεις άλλωστε με το σχόλιο που άφησες.

Νομίζω πως δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι στις δύο επόμενες παραγράφους φτάνεις στο ύψος του παραληρηματικού μονόλογου του ινστρούχτορα τζούμα, ενώ κατηχεί τον τραμπάκουλα.
Σκοπός μου είναι ο σταλινικός πουρι(ταν)ισμός και τα ολοκληρωτικά ιδεώδη κι η ομοιόμορφη φόρμα που φορούσαν επί μάο, αντιπαραθέτοντας το προσωπικό με το πολιτικό.
(να μαλάκα εαυτέ μου, που ήθελες να βάλεις και πιασάρικο τίτλο, με το σύνθημα των παοκτσήδων. Λούσου τώρα την αποστομωτική ανάλυση του λιγκουίνι-στ).
Τα σέβη μου για δεύτερη φορά και για έναν επιπλέον λόγο. Παλιά που κάναμε ανάλυση κειμένου στη λογοτεχνία και ψάχναμε να βρούμε τι θέλει να πει ο ποιητής, κάναμε άμιλλα ποιος θα συμπληρώσει το πιο ευφάνταστο. "Ο ποιητής θέλει να πει..." ό,τι κατέβαζε ο νους μας. Κι αν ζούσε ο ποιητής να ακούσει τι λέγαμε, μάλλον θα αποκήρυσσε το ποίημα. Σε ευχαριστώ λοιπόν για το ντεζαβού που μου χάρισες με τον παλιμπαιδισμό σου.

Και δυο λόγια στα σοβαρά.
Η ποικιλία και τα διάφορα γούστα στον έρωτα είναι σπουδαίο πράγμα –τα φετίχ πάλι όχι, για τους λόγους που εξηγούνται στο κείμενο. Αν όμως εσύ πιστεύεις πως σε μια αρρωστημένη κοινωνία της «ελεύθερης αγοράς», έχουμε μια υγιή σεξουαλική ζωή και πραγματικά ελεύθερες επιλογές, διαφωνούμε ριζικά. Κι αυτό πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τη ρηχή ανάγνωση του κειμένου που κάνεις και τα δίπολα μονογαμία-πολυγαμία, ομοφυλοφιλία-ετεροφυλοφιλία. Και αν λειτουργείς με εξαρτημένα αντανακλαστικά, που σε εμποδίζουν να κατανοήσεις τι διαβάζεις και σε ποιο θέμα αναφέρονται, και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να ξεράσεις στα μούτρα μας το έτοιμο στερεότυπο που έχεις στο μυαλό σου για τους κακούς, σεξιστές σταλινικούς, δείχνεις πόσα κόμπλεξ κουβαλά η «ελευθεριακή σου συνείδηση». Και να ‘χα και κανένα καθοδηγητή, να πω δε γαμιέται. Ή μάλλον γαμιέται με υποκατάστατα και δε μου το λέει. Ή τέλος πάντων ό,τι μου πει ο ελευθεριακός λιγκουίνι-στ.

Ανώνυμος είπε...

Τέλειο καταπληκτικό. Είπες όσα δε μπόρεσε να πει ο Λούκατς