Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Γλυκά δεκάξι

Η χτεσινή εκδήλωση-συναυλία στο ποδηλατοδρόμιο –από τις λίγες περιπτώσεις ουσιαστικής αξιοποίησης των ολυμπιακών ακίνητων- δεν ήταν ένα απλό πάρτι «ενηλικίωσης» του παμε (είμαι 16άρης, σας γαμώ το σύστημα), σε συνδυασμό με τα 70χρονα της παγκόσμιας συνδικαλιστικής ομοσπονδίας (πσο), ως διαδόχου της προφιντέρν. Αλλά έδωσε την αφορμή για ένα σύντομο απολογισμό δράσης, από την ίδρυση του παμε –ως ώριμου τέκνου της οργής, όπως είπε ο μαυρίκος, και μικρής χαραμάδας φωτός μες στη μαυρίλα της αντεπανάστασης- μέχρι τις μέρες μας. Ας μην κρυβόμαστε άλλωστε από την ουσία: ενώ η δράση ενός ταξικού πόλου, ξεκομμένου και ανεξάρτητου από τον εργατοπατερισμό της γσεε, μοιάζει πιο αναγκαία από ποτέ, όλα τα σφυριά (μακριά από σφυροδρέπανα μόνο) του ποικιλώνυμου οπορτουνισμού, βαράνε στην αντίθετη κατεύθυνση, για να κλείσει αυτό το ρήγμα, στο όνομα της ενότητας και της καταπολέμησης του σεχταρισμού. Φαντάσου να άκουγαν δηλ και το χτεσινό σεχταριστικό σύνθημα: χωρίς ΕΜΑΣ γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς… Ποιοι να το άκουγαν; Το μέτωπο ενιαίων σεχτών. Ο πέτρος (πι-πι), ο γιώργος (δελαστίκ, ρούσης), το μαρς, ενώθηκαν πάλι κι έφτιαξαν… μέτωπο.

Η επιλογή του ποδηλατοδρόμιου έδωσε με τη σειρά της υλικό για μια σειρά συνειρμούς, αυτονόητους ή και λιγότερο προφανείς. Η κυματιστή πίστα έμοιαζε με την οροφή του σταδίου ειρήνης και φιλίας, ένα στάδιο πριν την έφοδο στον ουρανό, με την καμπύλη αλά γκαουντί, όπου είχε γίνει μια αντίστοιχη συναυλία για τα γενέθλια του κόμματος. Και χτες μπορεί να μην είχε (εκ των πραγμάτων) τόσο κόσμο, αλλά οι κερκίδες ήταν σχεδόν γεμάτες. Και θα ξεχείλιζαν, αν υπολογίσουμε και τους νεολαίους που ήταν μαζικά στην πίστα –καλός οιωνός και για το μας εν όψει των φοιτητικών εκλογών στις 13 μάη- και βγήκαν σαν μονομάχοι στο στίβο της ταξικής πάλης. Τα διαλεκτικά σκαμπανεβάσματα της οποίας αποτυπώνονταν στην κορυφογραμμή της πίστας, μαζί με το επαναστατικό κύμα που θα σαρώσει τον (σάπιο, αστικό) κόσμο στον 21ο αιώνα.

Οι σφοι που ήταν χρεωμένοι στην ποδηλατοδρομία πρόσφεραν σπουδαίες σημειολογικές ψηφίδες με τους θριαμβευτικούς γύρους τους –κι ας μην ήταν ο τρίτος ο τελικός- με αυτόν από το συνδικάτο οικοδόμων να είναι εμφανώς ένα κλικ πιο γυμνασμένος από τους υπόλοιπους και να επιβεβαιώνει σημειολογικά με το ποδήλατο τον πρωτοπόρο ρόλο του κλάδου, παρά τη ζωή-ποδήλατο που περνάει κάθε οικογένεια με έναν χρόνια άνεργο χτίστη (της νιας ζωής) στο σπίτι της.


Επίσης –άσχετο: γυναίκα δίχως άνδρα, ψάρι χωρίς ποδήλατο. Αλλά στη στεριά δε ζει το ψάρι, ούτε ο κνίτης με φρικιά, όπως λέει και μια χυδαία ψυχή. Αλλά χτες στη συναυλία έπαιξε (από την τελευταία ιστορικά ειρηνική συνύπαρξή μας με την αναρχία) η καρμέλα, που –αν δεν κάνω λάθος (που μπορεί να κάνω)- είναι χαρτογραφημένο στην άλλη πλευρά –αν και η προαναγγελία του 902 έλεγε γενικά πως το τραγουδούσαν οι μαχητές του δημοκρατικού στρατού στον ισπανικό εμφύλιο.

Υπήρχε και ισχυρή διεθνιστική νότα, με γηπεδική παρουσίαση των καλεσμένων αντιπροσωπιών, από τις οποίες σημείωσα: τον χαιρετισμό τουρκοκυπριακών συνδικάτων· την ιταλική usb, που δεν είναι φλασάκι αλλά μία από τις πιο ελπιδοφόρες εργατικές κινήσεις στη γειτονική χώρα· την ομιλία ενός υψηλόβαθμου στελέχους της πσο στα (σο)βιετναμέζικα, που σε έκανε να σκεφτείς μελαγχολικά, α: τη σταδιακή διολίσθηση της λδ του βιετνάμ, σαν τα παιδάκια που γλιστρούσαν στην πίστα εν είδει τσουλήθρας, και β: πως ο απόηχος της αντεπανάστασης είναι τέτοιος, που σε πολύ κόσμο φαίνονται βιετναμέζικα όλα αυτά που του λέμε για οργάνωση στο σωματείο και ταξικούς αγώνες.
Τα στοιχεία για τη δύναμη της πσο με 90 εκ μέλη σε 120κάτι χώρες. Αλλά και την επισήμανση του μαυρίκου, γραμματέα της ομοσπονδίας (αν και ο έγκυρος αστικός τύπος αποκάλυψε τον εκτοπισμό του, λόγω –και- της διαφωνίας του με την κομματική γραμμή για τον παπαδιαμάντη!) για τις διαφοροποιήσεις και τις ταλαντεύσεις που υπάρχουν στις γραμμές της.

Εκτός από τη διεθνιστική, υπήρχαν κι οι μουσικές νότες, που ίσως να κούρασαν έναν κόσμο με τη διάρκειά τους, αλλά συνέθεσαν κάποιες ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις-εκτελέσεις, που περιλαμβάνονται πιθανότατα στο τριπλό σι-ντι του παμε που κυκλοφόρησε. Κι όταν φτάσαμε στις πιο παλιές, γνώριμες νότες της μεταπολίτευσης –που παρά τα όποια στραβά της (χο, χο, χο) παραμένει αξεπέραστη- ο κόσμος ζεστάθηκε και ξεσηκώθηκε.

Μεταξύ άλλων ακούσαμε:
το imagine του lennon –για φαντάσου! και στο καπάκι μια κραυγή διαρκείας, που αρχικά έμοιαζε με τσιρίδα θαυμάστριας των μπιτλς, αλλά μετά έγινε πιο σπαρακτική –κι ελπίζω να μην ήταν κάτι σοβαρό ή πολύ δυσάρεστο που να την προκάλεσε.
το revolution από κρις ντε μπεργκ (δεν υπάρχει –κι είναι εδώ!)
Την καρμέλα (ay carmela).
Τον τελευταίο καλό πασόκο, μπακαλάκο, σε μια αρκετά συγκινητική ερμηνεία της απεργίας.

Αλλά όλα αυτά ήταν απλός πρόλογος μέχρι να βγει ο μάργκαρετ να τραγουδήσει εν μέσω αποθέωσης την «περήφανη κι αθάνατη εργατιά». Και ναι μεν παραστράτησε το σεπτέμβρη και πήγε στο φεστιβάλ του σύριζα, αλλά ξέρει από πρώτο χέρι πως αυτοί οι δρόμοι (τρίτος, ευρωμονόδρομος, μεταβατικά γιοφύρια, κτλ) στο πουθενά μας πάνε (από το δίσκο με τον –πόσο τυχαίος να ‘ναι;- τίτλο «όλα θα τα διαγράψω». Και παραμονή των πρόσφατων εκλογών, είχε θεαθεί μαζί με το γγ.
Ελπίζω μόνο να μη δικαιωθεί, μετά από ένα τόσο πλούσιο δεκαήμερο, ως την πρωτομαγιά, αυτό το «καλό καλοκαίρι» που ευχήθηκε βγαίνοντας στη σκηνή.

Δεν ακούσαμε αλλά θα κολλούσαν στην περίσταση.
Το sweet sixteen του billy idol.

Κι από μακεδόνα το ποδήλατο (είχα το όνειρό μου, το ποδήλατό μου).
Ίσως κι η μαργαρίτα η μαργαρώ, με την καρέζη στο ποδήλατο, για να πιάσουμε λίγο και θεοδωράκη.

Στον επίλογο σημειώνω πως χτες (ξανα)βρήκαμε, μετά από (λίγο ή περισσότερο) καιρό.
Τα μπαλόνια ούτε γουλιά κόκα-κόλα. Καινούρια μπλουζάκια παμε, για τα γενέθλια και την πρώτη μάη. Μπλουζάκια καζαντζίδη, από τη μέρα στο σπόρτινγκ. Μαέστρο να διευθύνει την ορχήστρα, που βαίνει προς εξαφάνιση ως είδος –εκτός κλασικής μουσικής- αλλά επιβιώνει σε δικές μας εκδηλώσεις-συναυλίες.
Και το άτυπο κίνημα των νέων πρωτοπόρων, που είναι έτοιμοι και ψημένοι.

Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει
Υστερόγραφο από τις κινητοποιήσεις της περασμένης βδομάδας
Η πρώτη μέρα για τη μαζική δολοφονία (χωρίς εισαγωγικά) μεταναστών στη μεσόγειο, είχε έντονα αντιιμπεριαλιστικές στιγμές, με χρώμα από το ‘ένδοξο παρελθόν’ και κόκκινη μπογιά στην είσοδο των γραφείων της εε, πάνω ακριβώς από το μαξίμου (έτσι, να ξέρουμε ποιος έχει το πάνω χέρι). Τα ροζ ματ παρακολουθούσαν διακριτικά, αλλά την επόμενη μέρα θυμήθηκαν τη ντεμοντέ πάλη των τάξεων και είχαν κλείσει το δρόμο στο ύψος της βουλής. Οι κυβερνήσεις φεύγουνε, αλλά οι κλούβες μένουν, όπως είπε και ένας σφος…


Και στο καπάκι να περνά κι ο πι σωτήρης μέσα από τις γραμμές μας, πιθανότατα μετά από κάποια κοινοβουλευτική επιτροπή για την ελε –έτσι εικάζω δηλ- για να τονίσει τη σημειολογία του πράγματος. Όταν τα βρίσκουν στο κτίριο της βουλής, η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς…


Και στο βάθος μυρίζει τιρινινί. Δηλαδή κάλπες. Κι η επέτειος της 14ης ιουνίου να πέφτει κυριακή. Λες; Αλλά αυτά έχουμε καιρό να τα συζητήσουμε, αφού δούμε σήμερα και τον αλέξη στον ενικό –μπας και βγάλει καμία είδηση.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικα μια πολυ σημαντικη επετειος Ενα Ταξικο Μετωπο μακρια απο οποιαδηποτε σχεση με τον Οπορτουνισμο ολων τον αποχρωσεων. Φτιαχτηκε το 1999 βαση των αποφασεων του 15ου Συνεδριου σε πεισμα ολων αυτων που θελανε να καθηλωσουνε το ΚΚΕ στο παρελθον μακρια απο συμπερασματα για το πως φτασαμε να μετατραπουνε τα ΚΚ σε φορεις τις αντεπαναστασεις Τραβαμε αταλαντευτα μπροστα για Ταξικη Ενοτητα και Λαικη Συμμαχια με τελικο στοχο την ανατροπη του Καπιταλισμου Ταξη εναντιον Ταξης. Καλη δυναμη σε ολους. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Απολίθωμα, το σκηνικό με τον Μαργαρίτη δεν ξέρω αν το είδες από τη θέση που βρισκόσουν, αλλά η σαβουρίτσα που έφαγε ανεβαίνοντας στην σκηνή όπως και το «καλό καλοκαίρι», μάλλον ήταν ενδεικτικά για το ότι κάποιος μπόρεσε να βρει κάτι διαφορετικό πέρα από τα ζεστά νερά που πουλούσαν οι καντινιέρηδες («παγωμένο νεράκι θα πάρετε, κύριε;»).

Στα δικά μου highlights από το χθεσινό, η εικόνα της Ράζου, η οποία περιμένοντας στον ηλεκτρικό με το πέρας της εκδήλωσης, είχε πιάσει κουβέντα με κάποιον σύντροφο από την άλλη αποβάθρα, στη διάρκεια της οποίας -κάνα 3λεπτο- υπήρχαν τα γνωστά αστειάκια «γιατί δεν έρχεσαι απ' εδώ», «σε λάθος αποβάθρα είσαι», κλπ.

Και όταν βλέπεις από μέλος του ΠΓ να συμμετέχει σε τέτοιες γραφικότητες, σκέφτεσαι πως τα πράγματα βαίνουν ιδιαιτέρως καλώς.

Αλέξανδρος

faros είπε...

Κι ο ... άλλος, (δηλαδής, εγώ!) ... στην ... κοσμάρα του !

Ένας σχολιαστής του Χατζηνικ, γράφει ότι αφού έχει (μονάχους - μονάχους) τον Mr. Alexis, και μιας και ... δυος, πάει κι ο Βαρουφά, έ, πάμε για εκλογές ... σούμπιτοι !

Χα ...

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Θυμάμαι, Πρωτομαγιά '98(;), νάμαστε μαζεμένοι στο Πεδίο Αρεως (Αλεξάντρας και Πατησίων), στην εθιμοτυπική "πανεργατική" συγκέντρωση του άτυπου (και εφτάψυχου) ...Ενιαίου (αντ-)Εργατικού Μετώπου, εμείς (ποιοί εμείς, δηλαδή, οι κουκουέδες και κουκουεδίζοντες) με τα πανώ της ΕΣΑΚ, χύμα στο κύμα...
Ουσιαστικά όλη η πλατεία Αιγύπτου να μονοπωλείται από την ΕΣΑΚ και στο μπαλκόνι να εμφανίζεται ένας βρωμοπασόκας εργατοπατέρας, Πολυζωγόπουλο τον λέγανε, για να μας εκφωνήσει τον πανηγυρικό της ημέρας...
Ενα μυριόστομο "ουουου...." συγκλόνισε την πλατεία, αυθόρμητο και ακαθοδήγητο! ("Ακαθοδήγητο", και πού τώξερες εσύ Σεχτάρ; ....Μου τώπε την άλλη ημέρα ο "Ρίζος", όπου δημοσιεύτηκε επικριτικό σχόλιο, που νουθετούσε(!) τον ....Λαό για την "μη κομ-ιλ-φώ" συμπεριφορά του σε μια ενωτική εκδήλωση κλπ., κλπ.). Είχαν ωριμάσει πια οι συνειδήσεις για την απελευθέρωση, τουλάχιστον της Πρωτοπορίας, από την ιδεολογική και πολιτική δουλεία στην σοσιαλδημοκρατία, και, τη μεσολαβήσει αυτής, στην αστική τάξη. Αρχιζε ξανά η πορεία για να ξαναγίνει η εργατική τάξη στην Ελλάδα "Τάξη για τον εαυτό της", μόλις 151 χρόνια μετά το Κομ. Μανιφέστο και την Πρώτη Διεθνή, να μην αβασκαθούμε....
Τον επόμενο Απρίλη αναγγέλθηκε το ΠΑΜΕ, που στην καθομιλουμένη σήμαινε πως τέρμα αυτό το βιολί, εμείς να βάζουμε το τρέξιμο, να μαζεύουμε τον κόσμο, και η ΠΑΣΚ ...να "βάζει τον Πρόεδρο"!
Σιχτήρ, όσο τα θυμάμαι..... Να μην ξανάρθουνε τέτοιες μέρες!

----------------
Ο Μαργαρίτης ανεβαίνοντας στο πλατώ παραπάτησε και μάλλον κάτι έπαθε στο χέρι, στον καρπό, γιατί κατεβαίνοντας, κι αφού μπόρεσε να πεί την "αθάνατη εργατια" με μοναδικό τρόπο, τώδειχνε... Ελπίζω να μην το θεώρησε ...κακό οιωνό!
---------------------
Το Ποδηλατοδρόμιο σαν Αίθουσα συναυλιών δε σηκώνει τίποτε παραπάνω από ...μουσική δωματίου, άντε κανά ...κουαρτέτο εγχόρδων! Κάκιστη ηχητική απόκριση του χώρου, με πολλαπλές αντηχήσεις, που δημιουργούν ένα απίθανο κομφούζιο, ιδίως όταν ο χειριστής της κονσόλας ανεβάζει τα ντεσιμπέλ. Μιλάμε κόλαση! Κρίμα για τους καλλιτέχνες και τη δουλειά τους.
-------------------
Ραντεβού την Πρωτομαγιά!

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι στα εικοσάχρονα να γεμίσει το Καλλιμάρμαρο.

Περαστικά στο Μαργαρίτη.

ρα

ΥΓ. Άσχετο. "Sweet sixteen" είναι κι ο τίτλος μιας πολύ καλής-κατά τη γνώμη μου-ταινίας του Λόουτς.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Τελικα ποιος ειναι ο απολογισμος για το ΠΑΜΕ απο το 99 μεχρι τωρα?

Ανώνυμος είπε...

Καλό είναι Σεχτάρ να τεκμηριώνουμε στοιχειωδώς ότι λέμε.

1998:

"Κοκκίνισε" χτες το Σύνταγμα και η χώρα ολόκληρη. Στις μεγάλες πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις η Ελλάδα της δουλιάς και του αγώνα έστειλε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο το μήνυμα: Κάτω τα χέρια από το ΟΧΤΑΩΡΟ, την κοινωνική ασφάλιση και τις συλλογικές συμβάσεις. ΟΧΙ στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. ΟΧΙ στην απάτη του "κοινωνικού διαλόγου".
Οι ταξικές δυνάμεις έδοσαν παντού τον τόνο, ενώ μαζικά οι εργαζόμενοι γύρισαν την "πλάτη" στις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συναίνεσης, απαιτώντας ταυτόχρονα το συντονισμό της δράσης όλων όσοι έμπρακτα αντιτίθενται στην αντεργατική λαίλαπα.


1997:

ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ

ταξικής Πρωτομαγιάς στο Σύνταγμα

Σείστηκε το κέντρο της Αθήνας από τη μεγαλύτερη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των τελευταίων χρόνων που οργανώθηκε από τις ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, παρά την καταρρακτώδη βροχή

Με τη "συγκέντρωση" που διοργάνωσαν στο Πεδίον του Αρεως οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, αποδείχτηκε ποιοι είναι οι πραγματικά απομονωμένοι από την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της

Τώρα το 1996
(Κοκκίνισαν" χτες η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, ο Πειραιάς και πολλές ακόμα πόλεις της χώρας. Μεγαλύτερες και πιο μαχητικές, οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις. Μήνυμα ενότητας και αγώνα, κόντρα στο συμβιβασμό και την ταξική συνεργασία

Προσκλητήριο για μέτωπο αντίστασης στους αδιέξοδους "μονόδρομους" του Μάαστριχτ, των προγραμμάτων "σύγκλισης" και της "Λευκής Βίβλου", που παράγουν φτώχεια και ανεργία)
έγινε συγκέντρωση σε κοινό χώρο αλλά σε μια γρήγορη ματιά στο ρίζο της επόμενης δεν είδα πουθενά να τη λέει στον κόσμο, μάλλον το αντίθετο. Τεσπα για δες το και πες...

Πριμ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αλέξανδρε, το σκηνικό με το μαργαρίτη δυστυχώς δεν το πήρα χαμπάρι. Αλλά αν είχαμε πέντε σχόλια με ανταπόκριση σαν τη δική σου, σε αντίστοιχες αναρτήσεις, τα δικά μου κείμενα δε θα είχαν λόγο ύπαρξης ;) -κι αυτό προφανώς το λέω για καλό.

Φάρε, εμένα δε μου βγαίνουν ως σενάριο οι εκλογές. Αλλά περισσότερα επ' αυτού στο παραπάνω κείμενο.

ΠΓ, δεν ξέρω αν υπάρχει και κάποιο επίσημο κείμενο που να ασχολείται με αυτό το ζήτημα. Εγώ τη δική μου τη συνόψισα στην πρώτη παράγραφο, χωρίς να επεκταθώ, για να περάσω και στα υπόλοιπα. Θα είχε ενδιαφέρον βέβαια μια πιο αναλυτική προσέγγιση, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα μπορούσα να κάνω με αξιώσεις, διαισθητικά και χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία, για μια καλύτερη εικόνα.

Υγ: όντως πολύ κακή η ακουστική στο ποδηλατοδρόμιο.

Ανώνυμος είπε...

Ο Σεχταρ μιλησε απολυτα τεκμηριωμενα για την κατασταση που υπηρχε στο Συνδικαλιστικο κινημα πριν το 1999 που δημιουργηθηκε το ΠΑΜΕ.Η Δημιουργια του Ταξικου αυτου πολου ξεχωρισε την Πρωτοπορια απο τις δυναμεις του συμβιβασμου και τις Ενσωματωσεις στο συστημα.Στο ΠΑΜΕ μπορει να μπει ο καθε εργατης χωρις να χρειαζεται να ειναι Κομμουνιστης.Και η διαχωριστικη γραμμη μπαινει εκει που πραγματικα που ειναι Ταξη απεναντι σε Ταξη και οχι στον διαχωρισμο Δεξια Αριστερα που ητανε σωστος απο την εποχη της Γαλλικης Επαναστασης το 1789 μεχρι το 1914 οταν ανοιχτα πλεον εγινε Αντεπαναστατικη δυναμη ο οπορτουνισμος και ετσι δουλευει τα τελευταια 100 χρονια σαν αναποσπαστο τμημα της Αστικης Ταξης. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Πριμ, 28/4, 2:35,
Για το γεγονός καθεαυτό δεν με απατά η μνήμη μου, καθότι, μου είχε κάνει εντύπωση. Το σχόλιο, δεν ήταν σε περίοπτη θέση αλλά, αν καλά θυμάμαι, ήταν σε ζυγή σελίδα. Για την ημερομηνία, πάσο, γι αυτό και το ερωτηματικό.Αν βρώ καιρό θα το ψάξω, αρχίζοντας από το '94.