Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Περί ειρηνικής συνύπαρξης

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Ατέχνως


Ο Λένιν εισήγαγε στην πολιτική ορολογία την έννοια της ειρηνικής συνύπαρξης, ως ειδικής μορφής ταξικής πάλης των δύο αντικρουόμενων συστημάτων, σοσιαλισμού και καπιταλισμού, σε παγκόσμια κλίμακα. Το βασικό σκεπτικό ήταν πως η σοβιετική Ρωσία, που είχε ρημαχτεί απ’ τις πολύχρονες πολεμικές συγκρούσεις, και το νεαρό σοσιαλιστικό κράτος χρειάζονταν μια «ανακωχή» και μια ειρηνική περίοδο, για να επουλώσουν τις πληγές τους, να αναπτυχθούν απρόσκοπτα και να πατήσουν σε γερές βάσεις, χωρίς να εγκαταλείπουν το στρατηγικό στόχο της παγκόσμιας επικράτησης του σοσιαλισμού.

Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι η ανάλυση του Λένιν ξεχάστηκε ως ένα βαθμό από τους σοβιετικούς, που ταύτισαν μεταπολεμικά την τακτική της ειρηνικής συνύπαρξης με τη δυνατότητα ειρηνικού, κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό (και ας βοούσε περί του αντιθέτου η πραγματικότητα, πχ στη Χιλή του Αγιέντε) και με τη διαπλοκή του ταξικού στοιχείου με τις οικουμενικές αξίες. Ενώ ακολουθήθηκε πιστά από το αντίπαλο στρατόπεδο, που διδάχτηκε στο δεύτερο παγκόσμιο πως δεν είναι εύκολο να νικήσει σε μια κατά μέτωπο επίθεση με τα όπλα τους σοβιετικούς και προέταξε άλλες μεθόδους, χωρίς προφανώς να εγκαταλείψει το πεδίο των πολεμικών συγκρούσεων, που είναι σύμφυτο φαινόμενο με τον ιμπεριαλισμό. Αντιστρέφοντας μια γνωστή φράση του φον Κλαούζεβιτς, θα λέγαμε πως η ιμπεριαλιστική πολιτική και ειρήνη ήταν συνέχεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου με άλλα μέσα (ή ακόμα και με τα ίδια, αλλά συγκαλυμμένα και σε δεύτερο πλάνο).

Η αντικειμενική συνύπαρξη των δύο συστημάτων επέφερε αναπόφευκτα μια μεταξύ τους αλληλεπίδραση, την οποία όμως δεν ερμηνεύουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Οι κατακτήσεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας και τα δικαιώματα που απολάμβαναν οι σοβιετικοί πολίτες φώτιζαν, με τη διεθνή τους ακτινοβολία, το δρόμο και τους αγώνες κι άλλων λαών, υποχρεώνοντας τις αστικές κυβερνήσεις πολλών καπιταλιστικών χωρών να κάνουν ευρύτατες παραχωρήσεις, που τις ονομάζουμε κωδικοποιημένα «κοινωνικό κράτος». Και οι οποίες δεν οφείλονται απλά στην ύπαρξη ενός αντίπαλου δέους γενικά και αόριστα. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί των ΗΠΑ και της ΕΕ με τη σημερινή Ρωσία και τον ανερχόμενο κινέζικο καπιταλισμό, κάθε άλλο παρά δίνουν ώθηση στις κατακτήσεις και το βιοτικό επίπεδο των λαών –ας μην ξεχνάμε τι σημαίνει ο όρος «κινεζοποίηση» για τα μεροκάματα και τους… «ανταγωνιστικούς μισθούς» των 300 και 400 ευρώ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το ξήλωμα του πουλόβερ για το κοινωνικό κράτος άρχισε πριν από τρεις δεκαετίες, συμπίπτοντας χρονικά με την τελική εκδήλωση της αντεπανάστασης στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, για να φτάσει στην κορύφωσή του με το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ας θυμηθούμε επίσης το παράδειγμα του ασφαλιστικού στην χώρα μας και τους πρώτους αντεργατικούς νόμους που θεσπίστηκαν τη διετία 90-92’.

Το ζήτημα είναι πως κάποιοι νοσταλγούν αυτή τη μεταπολεμική κατάσταση ισορροπίας και τα δικαιώματα που εξασφάλιζε στους εργαζόμενους, κάνοντας λόγο για μεταβατικούς στόχους ανάκτησής τους, αλλά αγνοούν τους παράγοντες και το διεθνή συσχετισμό που καθόριζε αυτή την ισορροπία, ή –ακόμα χειρότερα- απορρίπτουν συλλήβδην την προσφορά της ΕΣΣΔ και την πείρα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, ως αρνητική.

Ένα ακόμα σχετικό παράδειγμα, είναι η υιοθέτηση υπολογιστικών μεθόδων προγραμματισμού από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που οδήγησε κάποιους αναλυτές στην επεξεργασία της θεωρίας της σύγκλισης των δύο συστημάτων και της τελικής τους εξομοίωσης. Μια θεωρία που υποτιμούσε σκόπιμα την ειδοποιό διαφορά στους σκοπούς και τα μέσα των δύο παραγωγικών μοντέλων, καθώς κι ότι ο σχεδιασμός μεγάλης κλίμακας στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και η συγκέντρωση των μονοπωλίων, δε σημαίνει τίποτα άλλο από την περαιτέρω όξυνση του μεταξύ τους ανταγωνισμού σε δυσθεώρητα ύψη.

Από την άλλη πλευρά, ούτε ο σοσιαλιστικός σχηματισμός παρέμεινε ανεπηρέαστος από αυτή την παράλληλη συνύπαρξη με το καπιταλιστικό μπλοκ. Αναγκάστηκε πχ να σπαταλήσει πολλούς πόρους για στρατιωτικές δαπάνες (ακριβώς γιατί η συνύπαρξη τελικά δεν ήταν, εκ των πραγμάτων, και τόσο ειρηνική), που τους στερήθηκε από άλλα πεδία ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξή του. Υποχρεώθηκε επίσης σε κάποιες περιπτώσεις να τηρήσει αμυντική στάση και να «κλειστεί στο καβούκι του» -όπως πχ με την κατασκευή του τείχους του Βερολίνου- για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα και να σταματήσει την αφαίμαξη των πόρων του από την καπιταλιστική δύση.

Αυτού του είδους ο ανταγωνισμός δε λειτουργούσε ευεργετικά με όρους άμιλλας, αλλά επιβαρυντικά για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που χρειάστηκε να μεταχειριστεί σε αρκετές περιπτώσεις μέσα και μεθόδους από το οπλοστάσιο του αντιπάλου του. Κι αυτό συνέβη για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα σε μια καπιταλιστική οικονομία δεν οδηγεί στη βελτίωση και των δύο, αλλά στην υιοθέτηση ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων της αγοράς και από τους οργανισμούς του δημοσίου, προκειμένου να φανούν «ανταγωνιστικοί».

Ερχόμαστε λοιπόν στο δια ταύτα. Οι λαοί του πλανήτη έχουν ζήσει τη συνύπαρξη που αναλύσαμε (κι έχει περάσει στην ορολογία του δυτικού κόσμου ως ψυχρός πόλεμος) αλλά και τη «γλύκα» της τελευταίας 25ετίας, μετά το «τέλος της ιστορίας» και τη σχεδόν καθολική επικράτηση των αστικών δυνάμεων, που τη συνοψίζει εύγλωττα αυτή η αφίσα με το Λένιν να ρωτά στα ρωσικά: «λοιπόν, πώς τα περνάτε στον καπιταλισμό»; Με άλλα λόγια έχουμε πάρει γεύση από καπιταλισμό απέναντι σε σοσιαλισμό, με τις απαραίτητες φιλολαϊκές προσαρμογές, κι από καπιταλισμό σκέτο, χωρίς ζάχαρη για τα υποζύγια και τους κυρ-Μέντιους, που τραβάνε το κάρο, χωρίς δηλαδή «ανθρώπινο πρόσωπο» και λοιπά προσωπεία. Τίθεται λοιπόν εύλογα ένα ερώτημα (συμπληρωματικό προς αυτό που θέτει η αφίσα με το Βλαδίμηρο).

Δεν έχουμε άραγε περιέργεια να δοκιμάσουμε και την τρίτη επιλογή που μας μένει;

34 σχόλια:

orthodox είπε...

Πολύ καλή ιδέα η αναδημοσίευση του κειμένου σου εδώ Σφυροδρέπανε καθώς στο Ατέχνως δεν επιτρέπονται συζητήσεις κάτω από τα κείμενα, και ήμουν ήδη στο σχεδιασμό μιας απάντησης που θα την έστελνα σαν κείμενο για την περίπτωση που θα είχατε την καλοσύνη να τη δημοσιεύσετε. Αλλά αφού τη μετέφερες εδώ, δεν υπάρχει λόγος να χάσω χρόνο με τη συγκρότηση κειμένου, θα αραδιάσω τις σκέψεις μου.

Αρχικά είναι πολύ θετικό ότι υπάρχει στο κείμενό σου η πρώτη παράγραφος. Είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια το σχήμα "ο Λένιν είχε πει το Α, αναφερόμενος στο Β, αλλά οι σοβιετικοί το παρερμήνευσαν και κατέληξαν στο Γ". Επομένως είναι πολύ θετικό βήμα ότι αναφέρεται επιτέλους πως η "ειρηνική συνύπαρξη" μια χαρά είχε διατυπωθεί από τον ίδιο το Λένιν.

"η σοβιετική Ρωσία, που είχε ρημαχτεί απ’ τις πολύχρονες πολεμικές συγκρούσεις, και το νεαρό σοσιαλιστικό κράτος χρειάζονταν μια «ανακωχή» και μια ειρηνική περίοδο, για να επουλώσουν τις πληγές τους, να αναπτυχθούν απρόσκοπτα και να πατήσουν σε γερές βάσεις"

Δηλαδή, περιγράφει ακριβώς τις συνθήκες που επικρατούσαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και μάλιστα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό (ποσοτικά οι καταστροφές που υπέστη η σοσιαλιστική Ρωσία κατά τον εμφύλιο ήταν ελάχιστες, σχεδόν μηδαμινές, σε σχέση με τις καταστροφές που υπέστη από τη ναζιστική επίθεση, και επιπλέον είχε να στηρίξει και νεόκοπες λαϊκές δημοκρατίες που δεν είχαν καν την πείρα μιας πρώτης οικοδόμησης, αλλά ήταν εξίσου κατεστραμένες)

Η ταξική πάλη λαμβάνει πολλές μορφές, στον πυρήνα της όμως το περιεχόμενό της παραμένει σαν τάξη εναντίον τάξης. Στα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η ανώτατη μορφή ταξικής πάλης είναι αυτή μεταξύ των 2 διακριτών και δια-κρατικών στρατοπέδων: Το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται μια εύκολη παρερμηνεία, ότι παρά τη διαφορετική μορφή άσκησης της ταξικής πάλης, το ανώτατο εργαλείο της εργατικής τάξης είναι και παραμένει το κόμμα της, παρ' όλο που πια έχει και ένα (και περισσότερα) κράτος στα χέρια της. Εργαλείο της είναι το κόμμα, το κράτος είναι δευτερογενές εργαλείο, είναι ας πούμε "εργαλείο του εργαλείου".

orthodox είπε...

Η ταύτιση της ειρηνικής συνύπαρξης με την "κοινοβουλευτική μετάβαση στο σοσιαλισμό" είναι αυθαίρετη. Μόνο που η αυθαιρεσία δεν ήταν των σοβιετικών, αλλά των σύγχρονων μετα-ερμηνευτών της σοβιετικής πολιτικής. Πολεμικός κομμουνισμός δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστεί την εποχή των πυρηνικών όπλων με σοβιετική πρωτοβουλία. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα (δεν είναι συνεπής μαρξιστική μια τέτοια στάση) και δεν είναι δυνατόν με υπαιτιότητα μιας σοσιαλιστικής χώρας να βυθιστεί η ανθρωπότητα στο χάος για την εξαγωγή της επανάστασης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα απαρνηθεί μια σοσιαλιστική χώρα τον ίδιο της τον εαυτό σε περίπτωση που η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού οξυνθεί. Αλλά δεν θα τοποθετηθεί και το κράτος στο ρόλο του βασικού εργαλείου της εργατικής τάξης.

Επειδή ακαδημαϊκά είναι εύκολο να καταδικάζουμε την σοβιετική πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης, οι νεόκοποι "ορθόδοξοι" (αστείο) θα πρέπει να απαντήσουν, αν όχι ειρηνική συνύπαρξη, τότε τι; Πατάμε το κουμπί με τα πυρηνικά και όποιος επιζήσει ξαναοικοδομεί το σύστημά του;

Άλλωστε η ΕΣΣΔ ποτέ δεν αρνήθηκε να παρέχει βοήθεια, οικονομική, τεχνική, στρατιωτική, πολεμική, εξοπλιστική, παραγωγική, οτιδήποτε άλλο, όχι μόνο σε χώρες που η εργατική τάξη έβαζε θέμα εξουσίας (Κούβα πχ) αλλά ακόμα και σε χώρες που διεκδικούσαν αναβάθμισή τους στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο μέσω εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων.
Η λογική ήταν ιδιαίτερα μελετημένη και καλοσχεδιασμένη. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα επιθετικής ανισότητας: Πρέπει να αντλεί υπεραξία από κάπου για να τη συσσωρεύει κάπου αλλού. Εάν η αστική τάξη ενός κράτους προσπαθούσε να διεκδικήσει μεγαλύτερο κομμάτι της επί των εδαφών της παραγώμενης υπεραξίας για λογαριασμό της, αυτό θα ήταν έλλειμμα για το ιμπεριαλιστικό κέντρο, θα προκαλούσε αποσταθεροποίηση. Και η αποσταθεροποίηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να δημιουργηθούν συνθήκες αδύναμων κρίκων. Επιπλέον, οι εργατικές τάξεις του ιμπεριαλιστικού πυρήνα δεν θα κάθονταν με σταυρωμένα χέρια, βλέποντας ότι η αστική τους τάξη δεν μπορεί πια να τις εξαγοράζει τόσο πλουσιοπάροχα.

Ανώνυμος είπε...

Τα Συγχαρητηρια μου Απολιθωμα για την Αναδημοσιευση απο το Ατεχνως ενος πολυ σημαντικου κειμενου. Ξεκαθαριζει την διαφορα που ελεγε ο Λενιν σαν μια ειδικη μορφη Ταξικης Παλης για την ανοικοδομηση της ΕΣΣΔ μετα τον εμφυλιο και την διαστρεβλωση αυτης της θεσης οπως εγινε και με αλλες του Λενιν. Η ΕΣΣΔ δεν ητανε απαραιτητο να παρει αυτον τον δρομο το 1956. Χρειαζοτανε αντιστροφα βαθεμα των Κομμουνιστικων σχεσεων παραγωγης. Αντι αυτου μετα τον Θανατο του Σταλιν συνειδητα τα οπορτουνιστικα αντεπαναστατικα στοιχεια που επικρατησανε εφαρμοσανε νομους του καπιταλισμου εμφανιστηκανε ολα τα σημαδια σηψης που εχει ο καπιταλισμος και ολο αυτο συκοφαντησε τον Σοσιαλισμο με ολοκληρωση των ανατροπων το 1991. Η Κριτικη του Τσε Γκεβαρα σε αυτην την πορεια ειναι χαραχτηριστικη. Οπως και η διαφωνια της Κουβανικης ηγεσιας στην αποφαση του Χρουτσοφ να αποσυρη τους Πυραυλους απο την Κουβα χωρις να ενημερωσει τους κουβανους.Αυτη ακριβως ητανε η διαστρεβλωση της λενινιστικης γραμμης. Στην Επιθετικοτητα του Καπιταλισμου Ιμπεριαλισμου δεν απαντας υποχωροντας Απαντας με σθεναρη σταση εκθετοντας τον στους λαους.Διαφορετικα ο Σταλιν επρεπε να συνθηκολογηση με την Γερμανια την στιγμη που την υποστηριζε ολος ο Καπιταλιστικος κοσμος. Και παλι μπραβο Απολιθωμα οπως και για το Ατεχνως ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Γιαννης Γ. είπε...

Πολύ καλό κείμενο,όπως πάντα, σε λίγες παραγράφους κατάφερες μια μικρή ανάλυση μιας μεγάλης και σημαντικής περιόδου της Σοβ.Ενωσης. Ωστόσο από την ουσία του κειμένου δημιουργούνται δυο θέματα. Το ένα το έθεσε εν μέρη και ο orthodox :

"Επειδή ακαδημαϊκά είναι εύκολο να καταδικάζουμε την σοβιετική πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης, οι νεόκοποι "ορθόδοξοι" (αστείο) θα πρέπει να απαντήσουν, αν όχι ειρηνική συνύπαρξη, τότε τι; Πατάμε το κουμπί με τα πυρηνικά και όποιος επιζήσει ξαναοικοδομεί το σύστημά του;"

Η ύπαρξη πυρηνικών στο οπλοστάσιο των δυο στρατοπέδων από μόνο του είναι αυτό που λένε "game changer". Τι θα έπρεπε δηλαδή να συμβεί αλλιώτικα, αν θεωρούμε ότι η “ειρηνική συνύπαρξη” ήταν μια ατυχής στρατηγική; Πολλές φορες φοβάμαι ότι η επεξεργασια μιας ιστορικής κατάστασης από χρονική απόσταση, μας οδηγεί σε μια λαθολογία χωρίς να καταλήγει όμως και σε μια ενδεδειγμένη λύση, έστω εκ του ασφαλούς.

Δεύτερον, αυτό που θεωρώ σημαντικό και κατά μια έννοια αντιφαντικό στο κείμενο είναι το εξής: Ο "στρατηγικός στόχος της παγκόσμιας επικράτησης του σοσιαλισμού" , το "ειρηνικό, κοινοβουλευτικό περάσμα στο σοσιαλισμό" και η "σπατάληση πολλών πόρων για στρατιωτικές δαπάνες" καπου αντιφασκει. Γιατί στην πρώτη επιλογή, είτε θα υποστηριξεις την ειρηνική συνύπαρξη και θα περιμένεις το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό χωρίς στρατιωτικά μέσα, αρα χωρις "σπαταλη" -Είτε στη δεύτερη περίπτωση, καταρρίπτεις την ειρηνική συνύπαρξη και το ειρηνικό πέρασμα και ετοιμάζεσαι να δώσεις ώθηση στον σοσιαλισμό μέσα από την στρατιωτική ισχύ.

Δεν γίνεται όμως και να αποκηρύσσεις την ειρηνική συνύπαρξη αλλά και να θεωρείς σπατάλη τους πόρους για τις στρατιωτικές δαπάνες, μου φαίνεται εντελώς αντιφατικό, εκτος κι αν κατάλαβα κάτι λάθος. Εξάλλου, οπως διδασκει και η ιστορια, ολοι οι μεγαλοι πολιτισμοι και οι αυτοκρατοριες, αν ειχαν ισχύ και διατηρήθηκαν, ηταν γιατι βασίστηκαν στη δυναμη του στρατού. Αν έχεις αυτό, τότε χτιζεις μετά και ένα δυνατό πολιτισμο ή κοινωνικό συστημα με επιρροή. Το αντίστροφο, ηταν πάντα μια τραγωδία.

Αρα λοιπόν, πιστεύω οτι ποτέ η ενισχυση του στρατιωτικού υλικού δεν μπορει να θεωρηθεί “σπατάλη”, ακομα και σε περιοδο ειρηνης. Εξάλλου ολη η πορεια της σοσιαλιστικής υπόθεσης , αποδεικνύει ότι οι κομμουνιστές δεν είναι ουτε γιαπις, ουτε πασιφιστές αλλά αντίθετα οπότε χρειάστηκε δεν δίστασαν να μπαίνουν και στη φωτιά για τον λαο τους. Δυστυχώς το “Si vis pacem, para bellum” δεν εχει ξεπεραστεί ακόμα ιστορικά….

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σημαντικό κείμενο, μπράβο.

Απολύτως σωστα αυτά για την ειρηνική συνύπαρξη σε σχέση με την Σοβιετική Ρωσία, ούδέν έχω να προσθέσω.
***************

Η παρανόηση αυτή, έλαβε σάρκα και οστά κατά ένα μεγάλο μέρος στην πρακτική των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Ευρώπης αμέσως μετά τον Β. παγκόσμιο πόλεμο.
Ο Λένιν βέβαια αναφερόταν στην κατάσταση μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο ωστόσο ταιριάζει και μετά τον Β.

Το ζήτημα είναι όπως και στην Σοβιετική Ρωσία: Ειρηνική συνύπαρξη ναι αλλά τί άλλο εκτός από κοινοβουλευτικό δρόμο; Ποιά άλλη επιλογή είχαν τα ΚΚ και τότε και σήμερα;

Ο μεσοπόλεμος είχε αρκετή επαναστατική "ρητορεία" αλλά τα ΚΚ της περιόδου ήταν κατα κύριο λόγο μικρά κόμματα με μάλλον περιορισμένη απήχηση. Αμέσως μετά τον πόλεμο εκεί που συνδέθηκαν με το αντικατοχικό κίνημα, δυνάμωσαν πάρα πολύ αλλά με εξαίρεση την Ελλάδα εντάχθηκαν ομαλά στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό.

Όπως έχω επισημάνει σε προηγούμενο σχόλιο, οι Σοβιετικοί και μάλιστα επί Στάλιν δεν είχαν αντίρρηση και δεν διέκοψαν τις σχέσεις τους με τα ΚΚΙ και ΚΚΓ, αν δεν τα συμβούλευσαν να συμμετάσχουν ομαλά στον κοινοβουλευτικό βίο.

Γιατί δεν είναι τυχαίο ότι ο ευρωκομμουνισμός έχει εκεί τις ρίζες του αφού δημιούργησε μαζικές αυταπάτες σχετικά με τον ρόλο της αστικής δημοκρατίας.

Πιστεύω πως μεταπολεμικά η "ειρηνική συνύπαρξη" μεταφράστηκε ΚΑΙ ως το μορατόριουμ των ευρωπαϊκών ΚΚ προς τις αστικές κυβερνήσεις προκειμένου να βρεί η Σοβιετική Ένωση την ευκαιρία να ανοικοδομηθεί όπως και έγινε

Delaunay

Ανώνυμος είπε...

Η 3η Κ.Δ αυτοδιαλυθηκε το 1943 με πρωτοβουλια ΚΚ απο την Δ.Ευρωπη ωστε καθε κομμα να εχει το ιδιο την ευθυνη στον χειρισμο στο αν θα διεκδικησει την εξουσια.Αρα ειναι ατοπο να μιλαμε οτι Ο Σταλιν συμβουλευσε να μην διεκδικησουνε την εξουσια.Σε αλλο σχολιο μου ειχα παραθεσει ντοκουμεντα απο το Ινφομπιρο με διαλογο Ζντανοφ με τον Λογκο που δειχνει την διαφωνια της ΕΣΣΔ.Επισης η διαστρεβλωση της Λενινιστικης θεσης οδηγησε στην Σταδιακη ανατροπη σε ΕΣΣΔ και ΑΝ,Ευρωπη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

orthodox είπε...

Επίσης, ακούγεται κυρίαρχα πια στον επίσημο κομματικό λόγο, η άποψη ότι
"Η ΕΣΣΔ δεν ητανε απαραιτητο να παρει αυτον τον δρομο το 1956. Χρειαζοτανε αντιστροφα βαθεμα των Κομμουνιστικων σχεσεων παραγωγης."

Ωστόσο κανένας δεν μπαίνει στη διαδικασία να εξηγήσει τι θα πει αυτό το ρημάδι το "βάθεμα των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής". Καλό είναι σαν σύνθημα αλλά στην πράξη δεν λέει και πολλά.
Και οι χρουτσοφ-μπρεζνιεφικοί, αυτό ακριβώς χρησιμοποίησαν: πάμε ολοταχώς για βάθεμα των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής επιστρατεύοντας στο σκοπό μας τη θεωρία της αξίας και τους... νόμους της αγοράς! Κι ο Γκορμπατσόφ αυτό έλεγε πως ήθελε να κάνει!

Χώρια που συγκαλύπτει και μια ακόμα μεγαλύτερη αντίφαση.
Εφόσον ο κομμουνισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί μόνο σε ένα κράτος, η σοσιαλιστική οικοδόμηση και το βάθεμα των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής έχει συγκεκριμένα ποσοτικά και ποιοτικά όρια, για όσο θα υπάρχει διακριτό και ισχυρό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Τι γίνεται όταν τα σοσιαλιστικά κράτη πλησιάσουν σε αυτά τα όρια; Μπορεί η οικοδόμηση σε μια ομάδα χωρών να προχωράει επ' άπειρον και να κατακτιέται ακόμα μεγαλύτερο "έδαφος" στην ταξική πάλη;

Σε συνέχεια και απάντηση στον Γιαννη Γ. αυτή ήταν η πολιτική της ΕΣΣΔ:
- υπερασπιζόμαστε τις κατακτήσεις μας και προσπαθούμε να προχωρήσουμε παραπέρα την οικοδόμηση όσο γίνεται
- προσπαθούμε να πετύχουμε παγκόσμια ύφεση προτάσσοντας το σύνθημα του αφοπλισμού, αλλά ταυτόχρονα εξοπλιζόμαστε για να μπορέσουμε να αμυνθούμε και για να μετράει ο λόγος μας
- υπερασπιζόμαστε την παγκόσμια ειρήνη, αλλά ταυτόχρονα στηρίζουμε έμπρακτα κάθε ρήγμα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο

Όσο για την υποστήριξη του "κοινοβουλευτικού περάσματος", ακόμα κι αυτό για μένα είναι ανούσιο σαν κριτική. Στις διακηρύξεις προφανώς και το υπερασπίζονταν, ήταν ζήτημα διπλωματίας. Αλλά την πολιτική του σοσιαλιστικού στρατοπέδου πρέπει να τη δούμε στην πράξη και όχι στα λόγια.
Επενέβη ή όχι στρατιωτικά στην Τσεχοσλοβακία το '68 όταν κινδύνεψε να χαθεί η επανάσταση;
Στήριξε ή όχι την κουβανέζικη επανάσταση; Την επαναστατική κυβέρνηση της Αιθιοπίας; Το Βιετνάμ; Την Αγκόλα; Τον Μαντέλα; Το Αφγανιστάν; Τη Βόρεια Κορέα;
Αν είχε εγκαταλείψει την επαναστατική προοπτική, τότε γιατί στήριξε τις χώρες όπου υπήρξαν ένοπλα κινήματα;
Προφανώς, μέχρι εκεί που μπορούσε και για όσο μπορούσε - δεν μπορεί να γίνει εξαγωγή της επανάστασης. Δεν τους εγκατέλειψε στη μοίρα τους όμως.

Ανώνυμος είπε...

Η ειρηνικη συνυπαρξη ηταν μια ουτοπια που αναποφευκτα θα μετετρεποταν σε τραγωδια. Ουσιαστικα απο μεριας ιμπεριαλισμου ποτε δεν υπηρξε ειρηνικη συνυπαρξη. Οι περιπτωσεις Ουγγαριας,Πολωνιας,Τσεχοσλοβακιας,Χιλης,Κορεας,Βιετναμ,Κουβας,Νικαραγουα κλπ τι ειδους ειρηνικη συνυπαρξη ηταν αραγε?
Ως τακτικη αυτος ο ελιγμος ηταν σωστος μετα τον 1ο παγκοσμιο και θα μπορουσε να ειναι και σωστος και μετα τον 2ο παγκοσμιο. Το προβλημα εγκειτε για μενα στο οτι ο ελιγμος οταν θεωρητικοποιειται και γενικευεται μετατρεπεται σε στρατηγικη στη θεση της στρατηγικης.
Η αλληλεγγυη του ΚΚΣΕ δεν μπορουσε να περιοριζεται μονο στην οικονομικη ή και στρατιωτικη βοηθεια σε μια σειρα χωρες. Πρωτα απ'ολα η αλληλεγγυη επρεπε να εκφραζεται σε επιππεδο θεωριας και συμπερασματων. Σωστη πχ η βοηθεια στην Κουβα αλλα οταν ταυτοχρονα γινοντουσαν αγοραιες ρυθμισεις στην οικονομια του σοσιαλισμου που υπονομευαν το βαθαιμα των κομμουνιστικων σχεσεων στο ιδιο το σοσιαλιστικο στρατοπεδο τοτε ηταν σαν να εβαζε το ΚΚΣΕ τρικλοποδια στον ιδιο τον εαυτο του. Η ταξικη παλη που συνεχιζεται αδιακοπα με πολλες μορφες δεν ηταν μονο αναμεσα στα 2 διακριτα στρατοπεδα σε επιπεδο κρατων. Ηταν κυριως στο εσωτερικο καθε κρατους. Και εκει η λογικη της ειρηνικης συνυπαρξης σημαινε απο μεριας ΚΚ ουτοπικες και αντιμαρξιστικες θεωριες περι κοινοβουλευτικου περασματος και αντιλενινιστικες προσεγγισεις περι κληρονομησης αντι τσακισματος του αστικου κρατους , δηλαδη σημαινε ανευ ορων συνθηκολογιση της πρωτοποριας της εργατικης ταξης με την αστικη καθε χωρας. Απο την αλλη ο ιμπεριαλισμος ως πολυ πιο εμπειρος και αδιστακτος ουδεποτε απεμπολησε χαριν ειρηνικης συνυπαρξης το σκοπο του απο τη μια να τσακιζει διχως δευτερη σκεψη καθε φωνη ριζοσπαστικοποιησης απο μεριας εργατικης ταξης εντος του και απο την αλλη να φθειρει και να προκακεσει αντεπαναστασεις στο σοσιαλιστικο μπλοκ.
Κανεις δε μιλισε για εξαγωγη επαναστασης ουτε για χρηση πυρηνικων με πρωτοβουλια της ΕΣΣΔ αλλα τι ειδους τακτικη ειναι αυτη που βλεπει τη CIA να τσακιζει μεσω του Πινοσετ ενα λαο απο τη μια και απο την αλλη συνεχιζει να σπερνει αυταπατες για κυβερνησεις μεσω αστικων εκλογων που θα μεταρυθμισουν τον καπιταλισμο ή οπως μαθαμε προσφατα απο καποιους νεοκοπους "λενινιστες" θα φερουν την επαναστατικη κατασταση(πηγε οριστικα περιπατο το οτι η επαναστατικη κατασταση διαμορφωνεται αντικειμενικα)? Εγω ηξερα η τακτικη δεν ειναι κατι αυτονομο αλλα υπηρετει τη στρατηγικη. Η τακτικη της ειρηνικης συνυπαρξης στο μυαλο του Λενιν ηταν ενας ελιγμος ωστε ο σοσιαλισμος να δυναμωσει και να περασει σε αντεπιθεση,μαλιστα αυτο η αντεπιθεση διακυρητονταν και σχεδιαζονταν απο πριν. Η ειρηνικη συνυπαρξη μετα το 2ο παγκοσμιο δεν εξυπηρετησε αυτο αλλα το αντιθετο αποδυναμωσε και ιδεολογικα και πρακτικα το στρατοπεδο της εργατικης ταξης. Πιο πολυ εμοιαζε με πασιφιστικο ευχολογιο ιδεαλιστικου περιεχομενου παρα με τακτικο ελιγμο του ΔΚΚ. Δεν ειναι τυχαιο πως της ειρηνικη συνυπαρξη ακολουθησαν ιδεολογηματα περι αμμιλας μεταξυ σοσιαλισμου/καπιταλισμου, τα περι παλλαικου κρατους και κομματος, ποικιλιες στη μορφη μεταβασης, ο ευρωκομμουνισμος στη δυτικη ευρωπη κλπ.


ratm

Υγ. Τα ΚΚ στο μεσοπολεμο δεν ηταν ολα μικρα και περιθωριακα. Πχ το ΚΚΓερμανιας ηταν ενα μαζικοτατο ΚΚ.

Ανώνυμος είπε...

"Πιστεύω πως μεταπολεμικά η "ειρηνική συνύπαρξη" μεταφράστηκε ΚΑΙ ως το μορατόριουμ των ευρωπαϊκών ΚΚ προς τις αστικές κυβερνήσεις προκειμένου να βρεί η Σοβιετική Ένωση την ευκαιρία να ανοικοδομηθεί όπως και έγινε"

Εκει κατα τη γνωμη μου ηταν το κυριο λαθος. Η ΚΔ υποτιθεται διαλυθηκε με προφαση τις εθνικες ιδιαιτεροτητες.
Τα ΚΚ στις καπιταλιστικες χωρες επρεπε με σχεδιο και συντονισμο να οξυνουν την ταξικη παλη και να δουλευουν αδιακοπα στην προοπτικη ενος νεου επαναστατικου γυρου. Αυτο θα ηταν η καλυτερη βοηθεια προς την ΕΣΣΔ γιατι οχι μονο θα τις εδινε χρονο ανοικοδομησης αλλα θα αναγκαζε τον ιμπεριαλισμο σε θεση αμυνας. Αντιθετα η συνθηκολογηση εκανε τον δυτικοευρωπαικο ιμπεριαλισμο να σταθει ξανα στα ποδια του γιατι και αυτος ηθελε ανοικοδομηση και τον βοηθησε ωστε να στρεψει το βλεμα του στο νεογεννητο σοσιαλιστικο στρατοπεδο και μεσου αυτου να πλαγιοκοπησει και την ΕΣΣΔ.
Εξαλλου το οτι στην Ελλαδα εγινε 3 χρονια εμφυλιος ταξικος πολεμος δεν εβλαψε την ΕΣΣΔ. Δηλαδη η αρνηση του ΚΚΕ για ενσωματωση στο αστικο συστημα δεν εστρεψε κανεναν εναντια στην ΕΣΣΔ.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Παραπερα βαθεμα των Κομμουνιστικων σχεσεων παραγωγης σημαινει Καταργησει των Κολχοζ και περασμα στο Σοβχοζ οπως και στην πολη εξαλειψη καθε μορφης ιδιοκτησιας. Αυτη ητανε η Γραμμη του Σταλιν μεχρι το 1953.Απο εκει και μετα αναλαβανε οι Οπορτουνιστικες Αντεπαναστατικες δυναμεις που ξεκινησανε συνειδητα αντιστροφη πορεια.ΟΙ Μ.Τ.Σ απο ιδιοκτησια του Κρατος δοθηκαν στα Κολχοζ δηλ.Μεσα παραγωγης στους αγροτες.Δικαιωμα να πουλανε μερος της παραγωγης στην αγορα με αλλη τιμη δικαιωμα εκμεταλευσης μισθωτης εργασιας απο τα Κολχοζ ενοικιαση γης σε ιδιωτες Λειτουργια των επιχειρησεων με κριτηριο το κερδος αμοιβες διευθυντων σε χρημα με βαση της πωλησεις. Αυτα δεν οδηγουνε στον Κομμουνισμο αλλα επιστροφη στον Καπιταλισμο. Ειρηνικη συνειπαρξη σαν ειδικη μορφη ταξικης παλης εφαρμοστηκε πολυ σωστα απο τον Λενιν για ειδικο σκοπο μετα τον εμφυλιο που η Ρωσια ητανε κατεστραμενη και μια χωρα μονο.Μετα το 1945 οι συνθηκες δεν ητανε οι ιδιες.Ειχανε αποσπαστει 9 χωρες απο τον καπιταλισμο.Ο Σταλιν συνεχισε χωρις καμμια υποχωρηση Βοηθησε τον ΔΣΕ την στιγμη που δεν ειχε Ατομικο Οπλο Επισης στην Λ.Δ ΚΟΡΕΑΣ προσφερε την διεθνιστικη του υλικη βοηθεια οπως και οι Κινεζοι εθελοντες. Απο εκει και περα η πορεια γυρισε συνειδητα αντιστροφα. παραδοση της Αυστριας στον Καπιταλισμο το 1955 υποδαυλιση των γεγονοτων στην Ουγγαρια 1956 απο τον Ιμρε Ναγκι Αποσυρση των Υποβριχιων απο την Αλβανια το 1961 πηρανε τους Πυραυλους απο την Κουβα το 1961 οπου προφανως για καποιους οι Κουβανοι ητανε τυχοδιωκτες. Το συμπερασμα που βγαινει ειναι οτι ποτε για τους Οπορτουνιστες δεν ειναι η ωρα να παρεις την εξουσια παντα υπαρχει μπροστα ενα Σκαλακι που και να μην ειναι θα το φτιαξουνε. Χρουτσοφ Μπρεζνιεφ με διαφορετικο βηματισμο βεβαια βαδισανε συνειδητα προς τον Καπιτα λισμο και ηρθε το 1985 Ο γκορμπατσωφ να ολοκληρωσει αυτην την διαδικασια ανατροπης και στο οικοδομημα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

gv είπε...

Απολίθωμα, άλλη μια φορά 'γράφεις'.

@ratm και λοιποί, χρωστάτε μία απάντηση στο θέμα των πυρηνικών, δεν γίνεται να το αγνοείτε έτσι. Μή-ειρηνική συνύπαρξη κουβαλούσε το ρίσκο μίας σημαντικής πιθανότητας πυρηνικού ολοκαυτώματος. Αν πιστεύετε οτι υπήρχαν άλλες στρατηγικές επιλογές, ποιές ήταν αυτές?

@orthodox για το βάθεμα των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, πράγματι κι εγώ θα ήθελα κάποιος να το εξηγήσει σε βάθος. Εγώ απλά να βάλω μέσα και την ήττα σε επίπεδο προπαγάνδας. Που ενώ έπρεπε οι της δύσης να βλέπουν το σοσιαλισμό και να τους τρέχουν τα σάλια, ας μη κρυβόμαστε, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο, με αποτέλεσμα να χρειάζονται τα τείχη.

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδη στο ονομα του οτι οι αστοι ειχαν πυρηνικα και δεν θα ειχαν αναστολες ακομα και να τα χρησιμοποιησουν θα πρεπε τα ΚΚ να αυτοκαταργηθουν? Να απεμπολησει η εργατικη ταξη καθε αξιωση για επανασταση? Με την ιδια λογικη και σημερα εχουν πυρηνικα οι αστοι. Να σταματησουμε εδω την ιστορια? Να αποδεχτουμε κατω απο αυτο το φοβο την αιωνιοτητα του καπιταλισμου?
Ο πυρηνικος ολεθρος θα ειναι παντα προ των πυλων εφοσον υπαρχουν αυτα τα οπλα και τα κατεχει ο ιμπεριαλισμος.
Παντως μονο απλη δεν θα ηταν η χρηση τους. Αν ηταν θα τα εριχναν στην ΕΣΣΔ οταν ακομα αυτη δεν ειχε πυρηνικα. Σε αυτο το καδρο υπαρχει παντα ο κυριος παραγοντας λαος,κινημα, ο ανθρωπινος παραγοντας που χειριζεται τα οπλα.
Εξαλλου δε μιλαμε για ενοπλη γενικευμενη παγκοσμια αναμετρηση Σοσιαλισμου/ιμπεριαλισμου. Μιλαμε για την αναγκη τα ΚΚ των καπιταλιστικων ψωρων να ηταν και να ειναι προσανατολισμενα στην κατακτηση της εξουσιας απο την εργατικη ταξη και τους συμμαχους της χωρις ταλαντευσεις. Και πανω σε αυτο να σχεδιαζουν το προγραμμα, τους τακτικους ελιγμους κλπ.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Ο Σοσιαλισμος στην ΕΣΣΔ ητανε ενα συστημα που ελαμπε για τους λαους του Καπιταλιστικου κοσμου. Συκοφαντηθηκε και δυσφημηστηκε Σταδιακα απο την στιγμη που εφαρμοζοντας νομους του Καπιταλισμου αρχισανε να εμφανιζονται ολα τα παρασιτικα φαινομενα μεσα στην κοινωνια την στιγμη που το οικοδομημα παρεμενε Σοσιαλιστικο.Και αυτη η δυσφυμηση ειναι ευγενικη προσφορα του Οπορτουνισμου στην Ιδεολογικη μητρα που τον Γεννησε τον Καπιταλισμο.Οπως σωστα λεει ο ratm ενω βοηθουσε της αλλες Σοσιαλιστικες χωρες εφαρμοζοντας στην Οικονομια καπιταλισμο εκανε διαβρωση στην πραγματικοτητα. Ο ΤΣΕ εχει μιλησει αναλυτικα για αυτην την τραγωδια. Ετσι λοιπον οι οπορτουνιστες μας λενε οτι δεν επρεπε ο Φιντελ να χτυπηση στην Μονκαδα ο Τσε δεν επρεπε να παει στην Βολιβια ΟΙ Κουβανοι εθελοντες δεν επρεπε να πανε στην Αγκολα επειδη υπηρχανε τα πυρηνικα. Δηλαδη ο Καπιταλισμος θα βαζει πυραυλους οπου θελει ελευθερα αλλα ο Σοσιαλισμος με την απειλη του Πυρηνικου πολεμου θα περνει τους Πυραυλους και θα φευγει τρεχοντας.Δεν υπαρχει τιποτα παρταξενο σε ολα αυτα.ΟΙ Δυναμεις του συμβιβασμου και της ηττας αυτην την αποστολη εχουνε την υπογεια διαβρωτικη διαλυτικη δουλεια. Οσο για το τειχος του Βερολινου μια πολη χωρισμενη στα δυο μεσα στο εδαφος της ΑΝ.Γερμανιας δεν βλεπω τη αλλο τροπο αμυνας ειχε απεναντι στον καπιταλισμο. Και βεβαια μιλια για τα ηλεκτροφορα καλωδια στον 38ο παραληλο στην Κορεα. Τη να πει κανεις η πληρης Αθλιοτητα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Πριν απο λιγες ημερες συμπληρωθηκαν 144 χρονια απο την Παρισινη Κομμουνα την πρωτη Προλεταριακη Επανασταση που κρατησε 72 μερες.Ο Μαρξ εβγαλε ενα πολυτιμο συμπερασμα οτι το ετοιμο καπιταλιστικο Κρατος πρεπει να τσακιστει για να μπορεσει η Εργατικη Ταξη να χτισει την δικη της εξουσια. Το 1914 η Σοσιαλδημοκρατια προδινοντας την εργατικη ταξη την οδηγησε στην σφαγη του 1ου Π.Π αρνουμενη να μετατρεψει τον πολεμο σε Ταξικο πνιγοντας ολες της Επαναστασης στην Ευρωπη στο Αιμα. Με εξαιρεση την Ρωσια οπου ο Λενιν πηρε την εξουσια ανατρεποντας την Αριστερη κυβερνηση Κερενσκι. Στην προετοιμασια του 2 Π.Π που ητανε Ιμπεριαλιστικος απο την αρχη μεχρι το τελος ο οπορτουνισμος επαιξε καθοριστικο ρολο στην παραλυση της εργατικης ταξης και της ενσωματωσης της στο συστημα. Οταν μετα τις νικες σε Σταλιγκραντ και Κουρσκ δημιουργηθηκαν οι συνθηκες για να παρουνε οι λαοι στην Ευρωπη την εξουσια ο Οπορτουνισμος συνεχισε το παραμυθακι του φασισμου σαν κατι ξεχωριστο απο τον καπιταλισμο μεχρι τελος.Στην Ελλαδα αρνηθηκανε να μετα τρεψουνε τον πολεμο σε Ταξικο τον Οκτωβρη του 1944.Το ιδιο και στην Ιταλια με την στροφη στο Σαλερνο ενω μπορουσανε σιγουρα στην Βορεια Ιταλια να φτιαξουνε Σοσιαλισμο.Και για ολα κατα την γνωμη τους εφταιγε ο Σταλιν και ας ειχανε διαλυσει το 1943 την Διεθνη Λεπτομερειες. Τα γεγονοτα στην Ουγγαρια του 1956 ξεκινησανε απο τον Ιμρε Ναγκι φυλακη μεχρι το 1953 για αντεπαναστατικη δραση.και βεβαια το εκμεταλευτηκε και ο Καπιταλισμος απο εξω στα πλαισια του Ειρηνικου δρομου Βεβαιως Βεβαιως. Τα ιδια και στην Τσεχοσλοβακια του 1968 οταν διαφωνησανε που ξηλωθηκε ο Χρουτσοφ. Τη και αν ολα δειχνανε οτι αυτα ειναι παραμυθια τη και αν εγινε η σφαγη στην Χιλη το 1973 το συνεδριο του ΚΚΣΕ λιγο μετα ολα τα βρηκε σωστα στην στρατηγικη του ΚΚ χιλης κανενα προβλημα. Το συμπερασμα του Μαρξ το 1871 και τα λογια του Λενιν για τον Οπορτουνισμο και το τη ακριβως ειναι για τους κομμουνιστες ειναι μεγαλη παρακαταθηκη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Αναυδος είπε...

Η ειρηνικη συνύπαρξη θα πρεπει να ιδωθει κάτω από το πρίσμα της έκκλησης της Βουδαπέστης του 1969 οπου τα σοσιαλιστικα κρατη που ονςειρευόταν μια διάσκεψη για την εξάλειψητου διαχωρισμολυ της ευρώπης σε στρατιωτικούς σχηματισμούς που αναζητούσε ένα κοινο ευρωπαικο πρόγραμμα ασφάλειας και κοινα προγράμματα στην ενέργεια και σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες . Η ειρηνική συνύπαρξη οδήγησε στο ελσίνσκι και στις απαράδεκτες δεσμευσεις του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και εντέλει άνοιξε το δρόμο για τις θεωρίες Σεβαρνατζε – γκορμπυ για το κοινο σπίτι κλπ

Η ειρηνική συνύπαρξη άνοιξες τις αγορές των σοσιαλιστικων χωρών στο δυτικό κεφαλαιο και στα δυτικά δάνεια υπονομέυοντας την οικονομική ουσία του σοσιαλισμού.

Η ειρηνική συνύπαρξη οδήγησε την ΕΣΣΔ να αρνηθει τα πυρηνικά στην Κίνα δίνοντας επιπλέον πάτημα στους μικροαστούς του Μάο να πεσουν στην αγκαλιά των ΗΠΑ και του ιμπεριαλισμού.

Η εναλλακτική της ειρηνικής συνύπαρξης δεν είναι ενας πυρηνικος πόλεμος που όπως σωστα επισημανε ο ρατμ δεν ξέσπασε μέχρι το 1949 όταν ακόμη η ΕΣΣΔ δεν ειχε πυρηνικη βόμβα. Είναι η ολοκλήρωση του σοσιαλιστικου καταμερισμού εργασίας ανάμεσα στα σοσιαλιστικά κράτη του κόσμου και το βάθεμα των σοσιαλιστικών σχέσων παραγωγής με τη μετατροπή π.χ. των κολχόζ σε σοβχόζ, το περιορισμό της αγοράς και της ιδιωτικης οικονομίας,, την ολοενα και μικρότερη αντίθεση μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας πόλης και χωριού κλπ. Όλα αυτά δεν είναι κομμουνσιμός όπως πιστευει αφελώς ο ορθόδοξος αλλά προχωρημένος σοσιαλσιμός μιας και το κράτος της δικτατορίας του προλεταριατού ενισχύεται καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερες σφαίρες της κοινωνικής και οικονομκικής ζωής

Ανώνυμος είπε...

Ουφ...βρε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, εχεις σκεφτει να κανεις δικο σου μπλογκ;Να γραψεις οσα σεντονια θες, ξανα και ξανα, για τον ρολο των οπορτουνιστων,το 56,τη διαστρευλωση των θεσεων του λενιν,τα συνεδρια, τη κοινωνικοποιηση των μεσων παραγωγης,το Ζαχαριαδη,τον ρολο των Μανιαδακηδων κτλ.Για να μπορουν οσοι συντροφοι δεν εχουν πληροφορηθει απο τα γραπτα σου,να τα εμπεδωσουν.... και οι 4, που ετυχε να μην εχουν παρει δοση απο ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΣΜΟ. Σκεψου το μην το αφησεις ετσι

Ανώνυμος είπε...

12.20 Δεν εχω τετοιες βλεψεις.Μου φτανει να γραφω την αποψη μου που ειναι και θεσεις του ΚΚΕ και το θεωρω τιμη μου.Αν νομιζεις οτι θα απαξιωσεις τις θεσεις του ΚΚΕ εισαι μακρια νυχτωμενος.Οτι σε πονανε το καταλαβαινω αλλα με αφηνει αδιαφορο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Το παιχνίδι δυστυχώς χάθηκε στην οικονομία.
Ο σοσιαλισμός δεν απελευθέρωσε, στο βαθμό που έπρεπε, τις παραγωγικές δυνάμεις ωστε να «τρέχουν τα σάλια» των λαών της «δύσης» που έπερναν και μέρος της υπεραξίας από τους λαούς των εξαρτώμενων χωρών.
Τα προβλήματα υπήρχαν και δόθηκαν και «καπιταλιστικές» λύσεις σε βαθμό που ξέφυγε από ελιγμός και έγινε αλλαγή φυσιογνωμίας ενώ δημιουργήθηκε και νομεκλατούρα που μακροπρόθεσμα όχι μόνο δεν μπορέι αλλά και δεν θέλει να δώσει λύσεις στη κατεύθυνση του «βαθέματος» . Η λύση πάντως δεν μπορεί να είναι απλοϊκή και δογματική σαν την υπερ άνω κριτική στην εξωτερική πολική της σοβιετικής ένωσης - έχω δέκα συνταγές που ισχύουν ΠΑΝΤΟΥ και ΠΑΝΤΑ. Λύση φυσικά δεν είναι και ο αγνωστικισμός.
Πχ το ζήτημα του κινήτρου στην εργασία αφού έχει σβήσει η φλόγα της επανάστασης στο λαό και έχουν εδραιωθεί κατακτήσεις υπάρχει. Θα το λύσεις με «καπιταλιστικούς» όρους; θα το λύσεις με το χάιδεμα των εργατών από τους διευθυντές και τη μαύρη αγορά; Σίγουρα δεν θα το λύσεις απλοποιώντας και κρύβοντας το πρόβλημα: Η αμοιβή ανάλογα με το χρόνο δουλιάς και τέλος (εκτός αν υπονοείς βούρδουλα σε αυτόν που ψιλο-χοντρολουφάρει στη δουλία).
Και μια που λέμε για (ειρηνική ή μη) συνύπαρξη, υπάρχει και κάτι που έκανε «καλό» η συνύπαρξη. Σε πολλούς τομείς γινόντουσαν εφευρέσεις- βελτιώσεις στον καπιταλιστικό κόσμο, αντιγράφονταν στο σοσιαλιστικό και παρεχόταν στο λαό τηλεοράσεις, πλυντήρια, υπολογιστές, καλύτερα αυτοκίνητα κτλ κτλ

Πριμ

Ανώνυμος είπε...

Οταν οι Μπολσεβικοι πηρανε την εξουσια το 1917 η Ρωσια ητανε 150 χρονια πισω απο την ανεπτυγμενες καπιταλιστικες χωρες της Δυσης. Εφτασε πρωτη στο Διαστημα βγαζοντας ενα Παγκοσμιο Πολεμο. Στο πρωτο πενταχρονο μετα το 1945 ανοικοδομηθηκε η χωρα και η Λ.Δ χωρις την εκμεταλευση αποικιων και δοθηκε το βαρος στην παραγωγη μεσων παραγωγης. Η Πρωτη υπολογιστες εμφανιστηκαν το 1947 στην ΕΣΣΔ αλλα απο την δεκαετια του 1960 σταματησε συνειδητα η εξελιξη της τεχνολογιας.Στην καπιταλιστικη Ευρωπη η αναπτυξη στηριχθηκε στο ξεζουμισμα των αποικιων οπως και η παραγωγη ειδων ευρειας χρησης.Η φλογα λοιπον αποδειχτηκε οτι δεν σβηνει οσο προχωρας με τους νομους του Σοσιαλισμου και δεν εχεις το Κερδος Αντιθετα οτα η κοινωνια προχωραει με το κερδος και βλεπεις διπλα σου σταδιακα την δημιουργια Ταξεων τοτε σβηνουνε ολα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Αυτο το παιχνιδι με τα πολλα Ψευδωνυμα μου αρεσει παρα πολυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

orthodox είπε...

@ratm:
Η ειρηνικη συνυπαρξη ηταν μια ουτοπια που αναποφευκτα θα μετετρεποταν σε τραγωδια. Ουσιαστικα απο μεριας ιμπεριαλισμου ποτε δεν υπηρξε ειρηνικη συνυπαρξη.

Εννοείται. Και το ήξεραν και οι σοβιετικοί, και το διακήρυσσαν κιόλας. Η ειρηνική συνύπαρξη ήταν μπλόφα, αφού στην πράξη κάθε άλλο παρά υποχωρητική ήταν η σοβιετική εξωτερική πολιτική.
Εάν η γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης ήταν, όπως ισχυρίζεσαι, παραίτηση από τη σύγκρουση, τότε στις χώρες που αναφέρθηκαν πιο πάνω πώς δικαιολογείται η έμπρακτη βοήθεια των σοβιετικών;

Βέβαια την απάντηση την έδωσες ήδη:

Η αλληλεγγυη του ΚΚΣΕ δεν μπορουσε να περιοριζεται μονο στην οικονομικη ή και στρατιωτικη βοηθεια σε μια σειρα χωρες. Πρωτα απ'ολα η αλληλεγγυη επρεπε να εκφραζεται σε επιππεδο θεωριας και συμπερασματων.

Κοινώς μας λες ότι, αλληλεγγύη δεν είναι η έμπρακτη βοήθεια αλλά οι θεωρητικές διακηρύξεις, τα λιβανιστήρια και οι από καθέδρας παραινέσεις. Πράγματι, αρκετά διαδεδομένη αντίληψη σήμερα.

Και εκει η λογικη της ειρηνικης συνυπαρξης σημαινε απο μεριας ΚΚ ουτοπικες και αντιμαρξιστικες θεωριες περι κοινοβουλευτικου περασματος και αντιλενινιστικες προσεγγισεις περι κληρονομησης αντι τσακισματος του αστικου κρατους

Αυτό που υποστηρίζω εγώ στις απαντήσεις μου, και προσπαθώ να αποδείξω, είναι ότι αυτή η συνεπαγωγή δεν είναι ορθή.
Άλλο πράγμα η πολιτική (πιο σωστό από το "θεωρία") της ειρηνικής συνύπαρξης και άλλο ο ρεφορμισμός, στο βαθμό που υπήρχε.

αλλα τι ειδους τακτικη ειναι αυτη που βλεπει τη CIA να τσακιζει μεσω του Πινοσετ ενα λαο απο τη μια και απο την αλλη συνεχιζει να σπερνει αυταπατες για κυβερνησεις μεσω αστικων εκλογων

Η ιστορία της Χιλής δεν αποδεικνύει τίποτε περισσότερο από τις καταστροφικές συνέπειες μιας ενδυναμωμένης σοσιαλδημοκρατίας (το ξέραμε ήδη από τη Γερμανία της Ρόζας άλλωστε) και το αποτέλεσμα των ρεφορμιστικών αυταπατών.
Ας διερευνηθεί λοιπόν το ερώτημα, γιατί η ΕΣΣΔ δεν βοήθησε στρατιωτικά τη Χιλή αλλά βοήθησε την Κούβα και το Αφγανιστάν, αντί να το αναμασάμε συστηματικά σαν ιστοριούλα επειδή βολεύει για να αποδείξουμε εκ των υστέρων τα συμπεράσματα που ήδη έχουμε βγάλει.
Ίσως επειδή η Χιλή (εννοώ η εργατική της τάξη μέσω της πρωτοπορίας της) είχε αποκηρύξει παντελώς την επαναστατική προοπτική και είχε συστρατευτεί μέχρι παντελούς αφομοίωσης με το ρεφορμιστικό όραμα του Αλιέντε, και η Σοβιετική Ένωση δεν θα σπαταλούσε δυνάμεις για μια εκ των προτέρων και ολοκληρωτικά χαμένη υπόθεση.
Ακριβώς επειδή η ΕΣΣΔ ποτέ δεν εγκατέλειψε τη στρατηγική της επανάστασης και δεν υπόθαλψε ρεφορμιστικές αυταπάτες.

orthodox είπε...

οπως μαθαμε προσφατα απο καποιους νεοκοπους "λενινιστες" θα φερουν την επαναστατικη κατασταση(πηγε οριστικα περιπατο το οτι η επαναστατικη κατασταση διαμορφωνεται αντικειμενικα

Εάν αναφέρεσαι σε εμένα, δύο πράγματα:
Πρώτον δεν είπα πουθενά ότι "θα φέρουν την επαναστατική κατάσταση". Είπα ότι θα προκαλέσουν ρήγματα, θα φέρουν αποσταθεροποίηση, και θα δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για εμφάνιση αδύναμων κρίκων. Το ότι αντιλαμβάνεσαι το παραπάνω ως "θα φέρουν την επαναστατική κατάσταση" μάλλον τη δικιά σου αδυναμία να καταλάβεις τη διαφορά δείχνει.
Δεύτερον δεν καταλαβαίνω πώς αντιλαμβάνεσαι τον αντικειμενικό χαρακτήρα της επαναστατικής κατάστασης (άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση άκριτου αναμασήματος ενός τσιτάτου). Αντικειμενικός χαρακτήρας σημαίνει ότι δεν εξαρτάται από τη βούληση του κόμματος, δεν παίρνει μια μέρα απόφαση το κόμμα ότι θα κάνει επανάσταση και αμέσως δημιουργούνται οι συνθήκες. Οι επιλογές των πολιτικών υποκειμένων όμως επιδρούν στις συνθήκες και επιταχύνουν ή ανακόπτουν εξελίξεις. Όλων των πολιτικών υποκειμένων, όλων των τάξεων. Διαφορετικά δεν θα χρειαζόμασταν κομμουνιστική δράση σε καπιταλιστικές συνθήκες, θα αρκούσε να καθόμαστε στα αυγά μας και να διακηρύσσουμε προφορικά την επανάσταση κάνοντας σχέδια επί χάρτου και περιμένοντας πότε θα έρθει "αντικειμενικά" η κατάσταση για να παρέμβουμε.

Τα ΚΚ στις καπιταλιστικες χωρες επρεπε με σχεδιο και συντονισμο να οξυνουν την ταξικη παλη και να δουλευουν αδιακοπα στην προοπτικη ενος νεου επαναστατικου γυρου.

Κατά βάση θα έπρεπε να σηκώσουν κεφάλι και να βάλουν θέμα εξουσίας πριν σταθεροποιηθεί η μεταπολεμική κατάσταση.
Όμως δεν έγινε έτσι.
Το γιατί είναι ανοιχτό ερώτημα, και η μονομανής επιμονή στο χαρακτηρισμό των λαϊκών μετώπων ως "ελιγμό" (ούτε καν τακτική δηλαδή) δείχνει ότι μάλλον προς τα εκεί υπάρχει θέμα.

ΟΙ Μ.Τ.Σ απο ιδιοκτησια του Κρατος δοθηκαν στα Κολχοζ δηλ.Μεσα παραγωγης στους αγροτες

Άλλο ένα εύλογο ερώτημα θα μπορούσε να είναι για παράδειγμα, γιατί θεωρείται λάθος το να παραχωρηθεί η ιδιοκτησία των τρακτέρ στα κολχόζ;
Όσο η βιομηχανία είναι υπό ανάπτυξη και ο αριθμός των τρακτέρ (και μαζί με αυτά επίσης, και το πληθυσμιακό δυναμικό των οδηγών/χειριστών, των επιδιορθωτών, των αγροτών που ξέρουν να τα χρησιμοποιήσουν αποδοτικά, της ποσότητας των ανταλλακτικών, και άλλα πολλά που δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα) είναι τέτοιος που εκ των πραγμάτων δεν επιτρέπει στον κάθε αγρότη/εργάτη γης να έχει στην κατοχή του από ένα, οπότε αναγκαστικά τίθεται θέμα διαχείρισης περιορισμένων παραγωγικών πόρων, είναι πολύ λογικό το κράτος να παρεμβαίνει ώστε να μη δημιουργούνται υπόγειοι ανταγωνισμοί που θα υπέσκαπταν την σοσιαλιστική βάση.
Εάν όμως η βιομηχανία έχει φτάσει πια σε ένα τέτοιο στάδιο που η παραγωγή των τρακτέρ δεν είναι κοστοβόρα, υπάρχει πλεόνασμα και μπορεί να παραχθεί τεράστιος αριθμός χωρίς να βλαφτούν άλλοι κλάδοι της παραγωγής, τότε γιατί πρέπει να συντηρείται ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός κρατικής ιδιοκτησίας και διαχείρισης των τρακτέρ μέσω των ΜΤΣ; Γιατί να μη δοθεί από ένας αριθμός τρακτέρ σε κάθε κολχόζ να τα διαχειρίζονται όπως θέλουν; "Ιδιοκτησία" δηλαδή που χάνει το περιεχόμενό της: δεν μπορούν να τα πουλήσουν αφού δεν υπάρχει αγοραστής, αν χαλάσει του γείτονα θα πάρει από το κράτος καινούργιο με πολύ μικρότερο κόστος, ούτε και το ενδεχόμενο πλεόνασμα της αγροτικής παραγωγής τους δημιουργεί πρόβλημα στην οικονομία.

Ετσι λοιπον οι οπορτουνιστες μας λενε οτι δεν επρεπε ο Φιντελ να χτυπηση στην Μονκαδα ο Τσε δεν επρεπε να παει στην Βολιβια ΟΙ Κουβανοι εθελοντες δεν επρεπε να πανε στην Αγκολα επειδη υπηρχανε τα πυρηνικα.

Ακριβώς αυτό μας λένε οι οπορτουνιστές: Ότι οι κουβανοί δεν έπρεπε να πάνε στην Αγκόλα, γιατί δεν χρειάζεται η έμπρακτη βοήθεια προς τις άλλες χώρες, αρκούν οι διακηρύξεις, οι επισημάνσεις και οι θεωρητικές μελέτες και τα συμπεράσματα. Ας άραζε ο Τσε στην καρέκλα του να βγάζει πύρηνους λόγους καταδικάζοντας τον ιμπεριαλισμό. Αρκεί που θα είχε σωστά συμπεράσματα.

orthodox είπε...

@Αναυδος
Ένα ακόμα πρίσμα μέσα από το οποίο πρέπει να προσεγγιστεί η ειρηνική συνύπαρξη είναι η μεταπολεμική νεοαποικιοκρατία, στο έδαφος της οποίας διατηρήθηκε η κοινωνική ηρεμία στις χώρες της δύσης. Η αρπαγή υπεραξίας από τις νεοαποικίες, με τις πιο άγριες συνθήκες από ποτέ, έδωσε στις αστικές τάξης των αναπτυγμένων ιμπεριαλιστικών χωρών τη δυνατότητα να εξαγοράσουν μαζικά τις εργατικές τους τάξεις και να τους προσφέρουν ιδιαίτερα υψηλές αμοιβές και άνετη ζωή. Κατά κανόνα ο εργάτης στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού ζούσε πλουσιοπάροχα. Την αλλοτρίωση τη βίωνε δευτερογενώς ή και τριτογενώς, βουλιαγμένος όντας στην κατανάλωση. Σε τέτοιες συνθήκες είναι αντικειμενικά αδύνατη η επιβίωση ενός ΚΚ που θα περιορίζεται μόνο στην προπαγάνδιση της επαναστατικής ανατροπής. Στην καλύτερη περίπτωση θα μετατραπεί σε γραφική γκρούπα. Εκ των πραγμάτων θα πρέπει να επικεντρωθεί σε δευτερεύοντα ζητήματα και συνθήματα. (Αυτό φάνηκε και στην πράξη, δεν εξαφανίστηκαν μόνο τα ιστορικά δυτικά ΚΚ που ρεφόρμισαν, εξαφανίστηκαν και όλες οι διασπάσεις τους που διατήρησαν τον επαναστατικό λόγο.) Το αντιπολεμικό κίνημα, ο αφοπλισμός, οι δημοκρατικές ελευθερίες, η εναντίωση στην καταπίεση των αποικιών, είναι θέματα που αγγίζουν μια χορτάτη (μπουχτισμένη) εργατική τάξη, και μέσα από τα οποία μπορεί να γίνει θεωρητική/διαφωτιστική δουλειά για την αναίρεση των αιτιών, σε δεύτερο χρόνο.
Αντίθετα, οι ίδιες οι αποικίες είναι καζάνια που βράζουν. Χρειάζεται μια ώθηση μόνο για να εκραγούν. Και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο είναι εκεί, παρόν και πανέτοιμο, όχι μόνο για να δώσει την ώθηση αλλά και για να στηρίξει μετέπειτα.

Η παραμικρή ποσότητα υπεραξίας που μια ανερχόμενη αστική τάξη του τρίτου κόσμου θα θελήσει να κρατήσει για τον εαυτό της, θα αφαιρεθεί από το πλεόνασμα της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης. Δηλαδή θα της στερήσει λίγο τη δυνατότητα να εξαγοράζει και να μικροαστικοποιεί την εργατική της τάξη, θα δημιουργήσει τριγμούς στην κοινωνική ηρεμία. Εάν αυτό γενικευτεί, θα μεγαλώσουν οι τριγμοί. Πόσα Βιετνάμ μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του ο ιμπεριαλισμός;

Δεν συγκρίνουμε το '49 με το '60 και το '70. Το '49 ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μόλις τελειώσει. Κανένας αστός ηγέτης της δύσης δεν θα ρισκάριζε επανέναρξη του πολέμου, ακόμα καλά-καλά δεν είχαν συνέλθει από την απώλεια όλης της ανατολικής Ευρώπης και το πέρασμά της στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Οι λαοί της δύσης δεν είχαν τίποτε να χάσουν εκτός από τα ερείπια και τις αλυσίδες τους. Και οι αστοί ηγέτες το ήξεραν. Το '60 δεν τίθονταν πια τέτοιο ζήτημα.

orthodox είπε...

μετατροπή π.χ. των κολχόζ σε σοβχόζ: Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι τη δεκαετία του '70 τα σοβχόζ ήταν πια η κύρια μορφή αγροτικής ιδιοκτησίας, τα κολχόζ ήταν ελάχιστα.
περιορισμό της αγοράς και της ιδιωτικης οικονομίας: Το βασικότερο πρόβλημα της ΕΣΣΔ δεν ήταν η νόμιμη ιδιωτική οικονομία αλλά η σκιώδης, γνωστή και ως μαύρη αγορά. Και ναι, αυτό προσπάθησαν να κάνουν. Δεν το πέτυχαν με τα μέτρα που πήραν, αλλά δεν βλέπω να αντιπροτείνει και κανένας τίποτε άλλο.
την ολοενα και μικρότερη αντίθεση μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας πόλης και χωριού: Προφανώς, αλλά αυτά πώς θα γίνουν; Ας πούμε λίγο πιο πάνω καταδικάσαμε την αποκέντρωση (τρακτέρ στα κολχόζ) τότε πώς θα γίνει η άμβλυνση της αντίθεσης πόλης-χωριού;

Οι αγοραίοι οικονομολόγοι δεν επικράτησαν λόγω κάποιας συνωμοσίας. Επικράτησαν γιατί είχαν κάτι συγκεκριμένο να προτείνουν. Φυσικά και ήταν λάθος, και οι αντίπαλοί τους τους ασκούσαν πολύ σκληρή κριτική, η οποία όμως δεν συνοδεύονταν από προτάσεις παρά μόνο από συνθήματα και ευχολόγια. Όπως και σήμερα δηλαδή.


Η ειρηνική συνύπαρξη οδήγησε την ΕΣΣΔ να αρνηθει τα πυρηνικά στην Κίνα δίνοντας επιπλέον πάτημα στους μικροαστούς του Μάο να πεσουν στην αγκαλιά των ΗΠΑ και του ιμπεριαλισμού.

Δεν συμφωνώ με το παραπάνω, κατά τη γνώμη μου μπάζει από παντού σαν φράση, αλλά θα το δεχτώ έτσι όπως το λες.
Δηλαδή έπρεπε η ΕΣΣΔ να εξοπλίσει με πυρηνικά τους μικροαστούς του Μάο;

Δεν το λέω για να σε κολακέψω: ήσουν πάντα ο πιο σοβαρός και συγκροτημένος υποστηρικτής της γραμμής του κόμματος στο blog αυτό. Το ότι έστω και ως νύξη αφήνεις να υπονοηθεί κριτική προς την ΕΣΣΔ για τη στάση της απέναντι στην Κίνα, προσωπικά με τρομοκρατεί και με καταθλίβει - τον Παναγιώτη τον θεωρούσα πάντα μαοϊκό και δεν τον πολυέπαιρνα στα σοβαρά σαν φορέα των κομματικών θέσεων. Αν αρχίζεις κι εσύ να παίρνεις το μέρος της Κίνας...................


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (3 Απριλίου 2015 - 10:55 π.μ.) Οταν οι Μπολσεβικοι πηρανε την εξουσια το 1917 η Ρωσια ητανε 150 χρονια πισω ... ... ... αλλα απο την δεκαετια του 1960 σταματησε συνειδητα η εξελιξη της τεχνολογιας

Αυτό είναι μία ερμηνεία.
Μια άλλη ερμηνεία λέει πως η απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων δεν μπορεί να συνεχίζεται επ' άπειρον για όσο ο σοσιαλισμός παραμένει περιορισμένος στα γεωγραφικά σύνορα μερικών χωρών. Κι αυτό γιατί ο κομμουνισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε ένα κράτος.

Αναυδος είπε...

@orthodox
Καταρχην ο διαλογος μπορει να γινει μονο με καλοπιστο συνομηλιτη και όχι με καποιον που κριτικαρει απλως και δεν παιρνει μια θεση. Ολοι εδώ προσπαθουν με τις δικες τους δυναμεις να βρεθει μια ακρη γιατι ηττηθηκε ο σοσιαλισμος προσφεροντας εξηγησεις που καποιες ισως δεν είναι επαρκεις καποιες μπορει να είναι κακοδιατυπωμενες κάποιες να είναι λανθασμενες κλπ. Εσυ όμως εκτος από την πολεμικη στις θεσεις θεση δεν προσφερεις. Κι όχι μονο δεν προσφερεις αλλα ζητας από τους αλλους ν’ αναπτυξουν περεταιρω τις δικες τους θεσεις.
Ελπιζω να καταλαβαινεις ότι τετοιος διαλογος είναι εν πολλοις χωρις περιεχομενο

Ανώνυμος είπε...

O ορθοδοξος ανηκει στην κατηγορια ανθρωπων που μπορουν να μιλανε ωρες χωρις να λενε τιποτα. Ισως απο φλυαρια? Ισως γιατι αδυνατουν να τεκμηριωσουν την πολιτικη αποψη τους και απλα το κλωθουν συνεχως? Ουτε ξερω ουτε με ενδιαφερει.
Θα αφησω στην ακρη λοιπον τα ανουσια σεντονια που εμπεριεχουν χιλιοειπωμενες και χιλιοαπαντημενες αποψεις και θα περιοριστω σε 3 σημεια.
1)Δεν εννουσα εσενα ορθοδοξε. Εγω σε αντιθεση με σενα οταν γραφω κατι ειμαι σαφης και ευθυς. Αν ηθελα να γραψω για σενα θα σε ονοματιζα. Εξαλλου το χω κανεις πολλακις στο παρελθον. Μαλλον αρα εχεις τη μυγα και μυγιαζεσαι. Δεν ειναι κακο το οτι υοθετεις την πολιτικη αποψη του ΜΑ. Ειναι ωστοσο καταπληκτικο οτι οι του ΜΑ εχουν πεισει εσενα και...τον εαυτο τους μονο.
2)Το παραμθι για το πυρηνικο ολοκαυτωμα βλεπω εγκαταλειφθηκε νωρις. Οποτε επεστρεψες στα τετρημενα και προβλεψιμα.
3) Λεω.
''Τα ΚΚ στις καπιταλιστικες χωρες επρεπε με σχεδιο και συντονισμο να οξυνουν την ταξικη παλη και να δουλευουν αδιακοπα στην προοπτικη ενος νεου επαναστατικου γυρου.''
Και απαντας.
''Κατά βάση θα έπρεπε να σηκώσουν κεφάλι και να βάλουν θέμα εξουσίας πριν σταθεροποιηθεί η μεταπολεμική κατάσταση.
Όμως δεν έγινε έτσι.
Το γιατί είναι ανοιχτό ερώτημα, και η μονομανής επιμονή στο χαρακτηρισμό των λαϊκών μετώπων ως "ελιγμό" (ούτε καν τακτική δηλαδή) δείχνει ότι μάλλον προς τα εκεί υπάρχει θέμα''

Δεν υπηρχε πιο εμπρακτη αλληλεγγυη προς την ΕΣΣΔ απο τα εθνικοαπελευθερωτικα μετωπα στις υπο κατοχη χωρες. Δεν θα υπηρχε πιο εμπρακτη αλληλεγγυη στη σοβιετικη Ρωσια απο τη νικη της εξεγερσης των Σπαρτακιστων. Δεν θα υπηρχε πιο εμπρακτη αλληλεγγυη απο την ιδεολογικοπολιτικη συνεπεια των ΚΚ που θα μετεφραζοταν σε παλη για την επαναστατικη κατακτηση της εξουσιας. Αυτο δεν εγινε. Ευθυνη ειχε σε αυτο και το ΚΚΣΕ του οποιου η γνωμη επαιζε βαρυνουσα σημασια. Αρα ναι το ΚΚΣΕ αν επαιζε τον πρωτοπορο ρολο του σε επιπεδο θεωριας και εξαγωγης συμπερασματων θα προσφερε μεγιστη αλληλεγγυη στα υπολοιπα ΚΚ και στα κινηματα. Αφενως θα θωρακιζε το σοσιαλιστικο στρατοπεδο αφετερου θα απαντουσε σε λαθεμενες προσεγγισεις με αποτελεσμα η παλη των ΚΚ στις καπιταλιστικες χωρες να ειναι επαναστατικη χωρις παρεκλισεις ή και καραμπινατο ρεφορμισμο σε καποιες περιπτωσεις πχ Ιταλια. Αυτη η παλη θα ηταν μεγιστη αλληλεγγυη και απο πλευρας των υπολοιπων απεναντι στην ΕΣΣΔ. Βεβαια μπορουμε να που ατακες του στυλ ο σοσιαλισμος εφτασε στα ορια του ή οτι δεν ξερουμε ακομα , ειναι προς διερευνηση, ή να κανουμε δικη προθεσεων των σοβιετικων αγνοωντας αποφασεις, συνθηκες,τροπο που υλοποιηθηκαν και τα αποτελεσματα τους στην εξαγωγη συμπερασματων. Αυτο βεβαια δεν εχει σχεση με το διαλεκτικο υλισμο αλλα ειναι χειριστου ειδους ιδεαλισμος και αγνωστικισμος.

ratm

orthodox είπε...

@Αναυδος
1) Δεν συνηθίζω να κάνω δίκη προθέσεων, αν και βρίσκομαι συχνά κατηγορούμενος σε τέτοιες. Δεν με νοιάζει αν με θεωρείς καλόπιστο. Βάζω ερωτήματα και σκέψεις, μπορείς να τα απαντήσεις ή να τα αποφύγεις. Δεν φέρω το βάρος της υποστήριξης κάποιας πολιτικής γραμμής γιατί δεν ανήκω σε κάποια οργάνωση. Η ευθύνη απόδειξης της ορθότητας μιας πολιτικής γραμμής ανήκει σε αυτούς που την υπερασπίζονται.
2) Δεν προσφέρω εναλλακτική ολοκληρωμένη θέση, γιατί δεν έχω, και γιατί δεν θα μπορούσα να έχω. Τις θέσεις τις διατυπώνουν συλλογικά όργανα και όχι ανθρώπινες μονάδες, δεν πιστεύω σε "μεσίες του κινήματος", και ούτε με ενδιαφέρει να αποκτήσω κοινό. Προσθέτω και τις δικές μου δυνάμεις στην προσπάθεια να βρεθεί άκρη γιατί ανατράπηκε ο σοσιαλισμός. Ένας τρόπος είναι με την κριτική (κάποιες φορές και πολεμική ακόμα) η οποία είναι χρήσιμη στο να αναδεικνύει ελλείψεις και παρανοήσεις. Ο συλλογικός νους ας την εκμεταλλευτεί όπως κρίνει καλύτερα.
3) Δεν με δεσμεύει κανένας δημοκρατικός συγκεντρωτισμός στο πώς θα συνεισφέρω. Όταν μια εξήγηση δεν με καλύπτει, μπορώ να επιλέξω να την απορρίψω, χωρίς να φέρω την υποχρέωση να αντιπροτείνω κάτι άλλο. Καταθέτω συγκεκριμένες απόψεις εκεί όπου έχω διαμορφωμένες. Το έκανα σε πολλά επιμέρους θέματα μέχρι τώρα. Αν δεν έχω συγκροτήσει άποψη, παραθέτω σκέψεις.

Οι μπολσεβίκοι ξεκίνησαν μια πορεία προς ένα στόχο. Στο δρόμο συνάντησαν πρωτόγνωρα ερωτήματα, έδωσαν κάποιες απαντήσεις και συνέχισαν με βάση αυτές. Η πορεία τους ανακόπηκε. Τα ερωτήματα είναι υπαρκτά, είναι ανοιχτά, και θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας.
Επαναλαμβάνω: Οι αγοραίοι οικονομολόγοι δεν επικράτησαν λόγω κάποιας συνωμοσίας. Επικράτησαν γιατί είχαν κάτι συγκεκριμένο να προτείνουν σαν λύση σε υπαρκτά προβλήματα. Οι αντίπαλοί τους τους ασκούσαν πολύ σκληρή κριτική, η οποία όμως δεν συνοδεύονταν από προτάσεις παρά μόνο από συνθήματα και ευχολόγια.

Όταν οι εξηγησεις δεν είναι επαρκεις, ή είναι κακοδιατυπωμενες, ή είναι λανθασμενες, θα τους ασκηθεί κριτική προκειμένου να συμπληρωθούν, να επαναδιατυπωθούν καλύτερα, ή να διορθωθούν.
Την ευθύνη να αντιπροτείνει κάτι συγκεκριμένο την έχει η συλλογικότητα που καλείται να διατυπώσει θέσεις.
Αναφέρθηκε το παράδειγμα των ΜΤΣ.
Υπήρχε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, οι σοβιετικοί πήραν αυτή την απόφαση για να το αντιμετωπίσουν.
Υποστηρίζεις πως η απόφασή τους ήταν λάθος γιατί συνιστούσε υποχώρηση από τις σοσιαλιστικές αρχές.
Έβαλα έναν επίσης συγκεκριμένο προβληματισμό. Όπως το σκέφτομαι, δεν είναι κατάλληλο σαν παράδειγμα, και δεν αποδεικνύει τέτοια υποχώρηση. Η υποχώρηση έγινε αλλού. Δεν έχω να αντιπροτείνω κάτι ακόμα, είμαι ένα μόνο άτομο με δικούς μου ρυθμούς μελέτης και περιορισμένο χρόνο.
Εάν κάνω λάθος, μου απαντάς, βρίσκεις το λάθος που κάνω, και με ξεμπλοκάρεις κι εμένα και αυξάνεις και την αποδεικτική αξία της θεωρίας σου.
Εάν δεν κάνω λάθος, αλλά επιμένεις να υποστηρίζεις το ίδιο, τότε βάζεις τα θεμέλια για να επαναληφθεί το ίδιο λάθος, με άλλη μορφή, διότι δεν εντοπίζεις την αιτία του προβλήματος.

Εάν επιμένεις ότι είμαι κακοπροαίρετος, δικό σου είναι το πρόβλημα. Το να απαντήσεις στα παραπάνω με υπεκφυγή, ή με κάποιο χαρακτηρισμό του τύπου "προβοκάτορας", δεν αλλάζει κάτι ως προς την ουσία. Επαναλαμβάνω πως δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσω κοινό. Απόρριψέ με όσο θέλεις σαν συνομιλητή, αλλά τουλάχιστον πες μια απάντηση σε αυτό που γράφω.

orthodox είπε...

@ratm
Για να κρατήσω το ίδιο ύφος: Ο ratm ανήκει στην κατηγορία των φιλότιμων κνιτών που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το μέσο επίπεδο της κνε, κι όταν το αναμάσημα της έτοιμης επιχειρηματολογίας δεν αρκεί, πανικοβάλεται και αρχίζει το κράξιμο.
1) Δεν ξέρω τι είναι το "ΜΑ". Εργατικό Αγώνα και Νέα Σπορά ξέρω, και με έχετε ταυτίσει και με τους 2 πολλές φορές.
2) Ποιο παραμύθι; Πού εγκαταλήφθηκε; Τι λες;
3) Τα ΚΚ της δύσης, από την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία και μετά ήρθαν σε σχεδόν καθολική ρήξη με το ΚΚΣΕ. Όχι μόνο δεν το ακολουθούσαν αλλά αντιθέτως στράφηκαν ανοιχτά εναντίον του. Λες να το έκαναν επειδή διέβλεπαν τις ρεφορμιστικές του αυταπάτες και τη σταδιακή υποχώρησή του από το επαναστατικό ιδεώδες; Ειδικά οι πρωτοστάτες του ευρωκομμουνισμού, για "σταλινικό ολοκληρωτισμό" κατηγορούσαν την ΕΣΣΔ ακόμα και λίγο πριν το Γκορμπατσόφ.
Άλλες οργανώσεις και κόμματα που προέκυψαν ως διασπάσεις των μητρικών τους κομμάτων όταν τα τελευταία ήρθαν σε ρήξη με την ΕΣΣΔ, είτε δεν απέκτησαν ποτέ έρεισμα είτε έσβησαν ταχύτατα. Το ίδιο και με άλλες οργανώσεις και γκρούπες που κράτησαν φιλοκινέζικη στάση καταδικάζοντας το ρεφορμισμό ("σοσιαλιμπεριαλισμό") της ΕΣΣΔ.
Δίκη προθέσεων και εθελοτυφλία είναι να αγνοείς τα κομμάτια εκείνα των ντοκουμέντων που εξηγούσαν το λόγο λήψης κάποιων αποφάσεων, να στέκεσαι μόνο στις αποφάσεις, να τις καταδικάζεις, και να χρεώνεις σε αυτούς που τις έλαβαν "προδοσία".
Ιδεαλισμός είναι να πιστεύεις ότι αρκεί και μόνο η πίστη στον τελικό σκοπό, οι μεγαλοστομίες και οι διακηρύξεις, χωρίς συγκεκριμένες αποφάσεις, για να φτάσεις στον τελικό σκοπό. Κάτι σαν το "μεγάλο άλμα προς τα εμπρός" του Μάο, που διακήρυττε ότι δεν έχει σημασία η υλικοτεχνική βάση, αρκεί η θέληση των μαζών για να ξεπεράσουν τα εμπόδια.

Ανώνυμος είπε...

7.23 Ολες αυτές τις Ασυναρτησίες τις γράφεις μόνος σου η στις δίνουνε έτοιμες απο έκει που ξέρουμε. Κ.Λ

Ανώνυμος είπε...

Oρθοδοξε αν βρεις εστω και μισο σχολιο μου που να μιλαω για προδοσιες και να μην μιλαω για το σκεπτικο και το πλαισιο ληψης αποφασεων θα υπογραψω δηλωση μετανοιας μπροστα σου που εκανα καποτε το ''ατοπημα'' να οργανωθω στην ΚΝΕ και ας μην ειμαι πια μελος της.
Παντως ξερεις πριν το 1968 που ο κοκκινος στρατος επεμβαινει για να αποτρεψει την αντεπανασταση στην Τσεχοσλοβακια εχουμε 23 χρονια απο τη ληξη του πολεμου,25 απο την αυτοδιαλυση της ΚΔ και 12 απο το κομβικο 20ο συνεδριο του ΚΚΣΕ. Το εδαφος για τη διαμορφωση του ευρωκομμουνισμου δημιουργηθηκε απο την παγιωση καποιων προσεγγισεων οχι στο κενο, οπως και το εδαφος για την εκδηλωση της αντεπαναστασης στην ΕΣΣΔ. Μας επιτρεπεις να το μελετησουμε αυτο ή να αρκεστουμε στο οτι ολα εγιναν καλως αλλα η πορνη η μπαλα μας πουλησε και πηγε με τον ιμπεριαλισμο?
Αλλη φορα οταν θα απευθυνθεις προσωπικα για διαλογο να χεις κατι καλυτερο απο τα γνωστα. Εγω επειδη δεν θεωρω οτι εχω να πω κατι νεο μαζι σου δεν αναφερθηκα σε σενα αλλα το δασκαλιστικο υφακι που εχουν πολυ απο τον μικροαστικο αγωνα δεν σου επετρεψε να με αγνοησεις.

ratm

υγ. και επειδη εγω δεν κρυβομαι θα το επαναλαβω. Δε σε ξερω αρα και δεν μπορω να σε ταυτισω με κανεναν επωνυμο ή ανωνυμο φραξιονιστη αυτο που ταυτιζεται εξ αντικειμενου ειναι η πολιτικες τοποθετησεις σου και το υφακι σου με τις αντιστοιχες αυτων των ιστιοσελιδων. Μπορεις να το αρνησε οσο θες οποιος εχει ματια να διαβασει και πολιτικο κριτηριο μπορει να κρινει αν εμαι λαθος ή οχι.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καταρχάς επί του διαδικαστικού.
Παναγιώτη, θα αποφύγω να σου κάνω πιο συγκεκριμένη κριτική, σε μια φάση που σου την πέφτουνε μαζικά (και όχι, δεν είναι ένα άτομο με πολλά, διαφορετικά ψευδώνυμα). Όσο βομβαρδίζεις το μπλοκ όμως με συνεχόμενα σχόλια -τα οποία δε διαφέρουν δραματικά το ένα από το άλλο, για να μην μπορούν να συμπυκνωθούν πχ σε ένα- δεν πρόκειται να δημοσιευτεί κανένα. Υπάρχουν στιγμές που κάνεις θετικά βήματα, αλλά δεν έχουν μόνιμο χαρακτήρα και τέλος πάντων δεν μπορεί να συνεχίσει να γίνεται αυτό εις βάρος των άλλων και της συζήτησης. Και δε θέλω να μου γράψεις "κανένα πρόβλημα, δεκτή η κριτική, κτλ", αλλά να δω να αλλάζει κάτι στην πράξη.

Δεν είναι μόνο ο παναγιώτης πάντως. Σήμερα πρέπει να κάναμε μετεκλογικό ρεκόρ σπαμαρίσματος, με σχόλια που δε βοηθούσαν σε τίποτα τη συζήτηση. Εάν θέλετε να βλέπετε τα σχόλιά σας να δημοσιεύεται, προσπαθείτε να τηρείτε αυτό που μπαίνει στους κανόνες του σχολιασμού, να προσθέτετε κάτι στην πολιτική συζήτηση. Και κάτι ακόμα: να προσπαθείτε να σέβεστε το συνομιλητή σας ή τουλάχιστον τους αναγνώστες που σας διαβάζουν.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τις επόμενες μέρες (όπως και αυτές) η κε του μπλοκ δε θα έχει την ευχέρεια να απαντά άμεσα σε ό,τι χρειάζεται, παρόλα αυτά σημειώνω τα εξής.
Η ειρηνική συνύπαρξη δεν ερμηνεύτηκε ως κοινοβουλευτικό πέρασμα από νεόκοπους ορθόδοξους, αλλά από μια μεγάλη μερίδα του κομμουνιστικού κινήματος. Η κριτική στάση απέναντί σε αυτή την ερμηνεία, δεν αντιπαραθέτει το πυρηνικό ολοκαύτωμα στην ειρηνική συνύπαρξη, αλλά το επαναστατικό πέρασμα απέναντι στις αυταπάτες περί κοινοβουλευτικού περάσματος. Κι απορώ γιατί τόσοι αναγνώστες σκόνταψαν ακριβώς σε αυτό το σημείο.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί κατά τη γνώμη μου είναι πως κάποιες δυνατότητες που όντως υπήρχαν τότε, στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, πχ η δυνατότητα εξόδου από την εοκ, που θα σήμαινε αυτομάτως ένα διαφορετικό προσανατολισμό για μια χώρα και τη δυνατότητα οικονομικής στήριξης αυτής της κίνησης από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, μεταφέρεται μηχανικά στη σημερινή συγκυρία.

Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω σε ποια αντίφαση αναφέρεται ο γιάννης γ. στο δεύτερο σημείο του. Ο πόλεμος είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμό, του δίνει προσωρινή διέξοδο από τις κρίσεις του, αυγατίζει τα κέρδη του στρατιωτικοβιομηχανικού μπλοκ. Ενώ σε μια σοσιαλιστική χώρα αφαιρεί ζωτικούς πόρους που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για άλλους σκοπούς της οικοδόμησης. Κι αυτό άσχετα από τη σωστή σημείωση πως η πολεμική ετοιμότητα είναι που διασφαλίζει την ειρήνη σε συνθήκες τέτοιας (κάθε άλλο παρά ειρηνικής) συνύπαρξης.

Τα άλλα που μπαίνουν σχετικά με το βάθεμα των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής είναι αρκετά ενδιαφέροντα, αλλά δεν έχουν άμεση σύνδεση με το αρχικό θέμα της ανάρτησης.
Δε θεωρώ πως οι προβληματισμοί που βάζει ο ορθόδοξος είναι για πέταμα και χωρίς ουσία (όχι όλοι σε κάθε περίπτωση), αλλά σε ό,τι με αφορά προτιμώ να τοποθετούμαι εισηγητικά σε τέτοια θέματα, για να βάλω όσα σημεία έχω να πω, και όχι στα σχόλια, χωρίς να "ωριμάσει" πρώτα μέσα μου κάποια σκέψη.

Γιαννης Γ. είπε...

Αυτό που αναφέρω σαν αντίφαση Aπολίθωμα, είναι το σημείο που λέμε ότι " η παλη των ΚΚ στις καπιταλιστικες χωρες θα έπρεπε να ειναι επαναστατικη (δηλ.υποστηριξη ένοπλης παλης) χωρις παρεκλισεις ή και καραμπινατο ρεφορμισμο " και από την άλλη να θεωρούμε την έστω αμυντική θωράκιση του λαϊκού στρατού " σπατάλη". Αυτό είναι το σημείο που δεν αντιλαμβάνομαι, μπορεί να κάνω εγώ λάθος.

Επίσης, δεν έχω βρει θεωρητικά τουλάχιστον κάποιο σημείο στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που να περιγραφει τον στρατιωτικό τομέα, σαν "βάρος" στην παραγωγική γραμμή, όταν μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι η εξοπλιστική προετοιμασία είναι ικανή να μειώσει εντυπωσιακά την ανεργία αλλά και να αυξήσει και το επίπεδο της συνολικής τεχνολογικής ανάπτυξη μιας χώρας (τα μικροτσιπ.,τα ρανταρ, οι υπολογιστες,τα αεροπλανα δημιουργήθηκαν και εξελιχτήκαν κατά κύριο λόγο για στρατιωτικούς σκοπούς στην αρχή).

Επιπλέον, δεν μπορώ να θεωρήσω ότι ο σοσιαλισμός δεν αντέχει παράλληλη ανάπτυξη στο βιοτικό επίπεδο και στο στρατιωτικό κομμάτι, γιατί είναι σαν να αποδέχομαι ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα πλήρης σύστημα "πάντως καιρού και πάντως λαου" αλλα ένα σύστημα που αναπτύσσεται μονο σε συγκεκριμένες “ιδανικές” συνθήκες, δηλαδή ειρήνης, ομονοιας και απουσίας εξωτερικών απειλών.

Αλλο σημαντικότατο κομμάτι που αναφέρει o orthodox και ο Πριμ, ήταν η οικονομία. Η πορεία της όπως περνούσαν τα χρονια, δημιουργούσε ένα τεράστιο κενό στον κύκλο παραγωγής που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με λύσεις που δεν είχαν δοκιμαστεί πουθενά αλλου - ενδιαφέρον είχαν τα σχόλια στην ανάρτηση “Το συνέδριο που συγκλόνισε τον κόσμο”.

Η θέση μου είναι η εξής: αν υποθέσουμε ότι η πορεία της σοσιαλιστικής οικονομίας απέκτησε αρνητικό πρόσημο επειδή έγινε "διαστρεβλωση της Λενινιστικης θεσης", υπήρξαν "αντιλενινιστικες προσεγγισεις" ή επειδή ανέλαβαν οι οπορτουνιστές την εξουσία, τότε στο μέλλον η λύση είναι εύκολη: Βάζεις αυστηρούς όρους να αποτελείται η K.E. με εξειδικευμένους μαρξιστές, περισπούδαστους λενινιστές που δεν παρεκκλίνουν ούτε γράμμα από την θεωρία και ετσι αποχτάς μια σοσιαλιστική οικονομία που καλπάζει, σωστα; Δεν νομίζω όμως ότι έπασχε από θεωρητικούς η ΕΣΣΔ, ούτε ότι ένα πρωί αποφάσισε ξαφνικά ο Χρουτσόφ να μεταμορφωθεί σε οπορτουνιστή. Απλά, υπήρχαν πραγματικά προβλήματα, που επιζητούσαν ρεαλιστικών λύσεων και αυτές οι λύσεις τελικά έπρεπε αναγκαστικά να δοκιμαστούν πειραματικά, εφόσον έχεις να κάνεις με μια νέα κοινωνία κάτω από νέες συνθήκες.

Τελος, το σχόλιο "...απο την δεκαετια του 1960 σταματησε συνειδητα η εξελιξη της τεχνολογιας", όπως και να το ερμηνεύσω δεν βγαίνει νόημα. Τι σημαίνει σταματάω να εξελίσσομαι ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ; Επιλεγώ να μένω στο σκοτάδι; Είναι σα να λέμε κόβω το δεξί μου χέρι ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Για ποιον παράλογο λόγo;

Ανώνυμος είπε...

4.11.Να το εξηγησω τη θελω να πω.Με το σκεπτικο που το βλεπεις πραγματικα υπαρχει αντιφαση αν θεωρησεις ενιαια την πορεια απο το 1917 μεχρι το 1991. Αν το δεις οτι το σημειο καμπης ειναι το 20ο Συνεδριο οπου αναλαβανε στο ΚΚΣΕ οπορτουνιστικα αντεπαναστατικα στοιχεια απο ελειψη στελεχων λογο του πολεμου πετωντας εξω απο το κομμα Μολοτοφ Σεπιλοφ Γκαγκανοβιτς Μπουλγκανιν κ.α τοτε βγαινει το νοημα που γραφω. Υπαρχει το βιβλιο του Λουντο Μαρτενς μια αλλη ματια στο Σταλιν που περιγραφει ολη αυτην την υπονομευτικη διαβρωτικη δουλεια. Αυτα τα λιγα μονο επειδη το σημειο που αναφερεις το εγραψα εγω ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ