Πατραϊκή-πειραϊκή

Στιγμές από την πείρα των πατρινών (εξ ου και το άθλιο λογοπαίγνιο στον τίτλο).

Την περασμένη εβδομάδα η κε του μπλοκ βρέθηκε για λίγες μέρες στην πόλη της πάτρας (εκτός κι αν προτιμάς να πεις «των πατρών», αλλά τότε γιατί δε λέμε «πάτρες κι αθήνες» όπως λέμε πχ «σέρρες»;) όπου στο επίκεντρο βρέθηκαν τρία μέτωπα-ζητήματα.

Το άτυπο «λαϊκό μέτωπο» που έχει στηθεί γύρω από το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης, την αξιοποίηση του λιμανιού και της παραλιακής ζώνης, για να μην καταλήξει η πάτρα μια (ακόμα) παραθαλάσσια πόλη χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα. Η βασική ιδιαιτερότητα αυτού του «ΛΜ» είναι πως δεν αποτελεί δικό μας τακτικό ελιγμό, αλλά του αντιπάλου, που πονηρά σκεπτόμενος, ψηφίζει κάθε σχετική πρωτοβουλία της κόκκινης δημοτικής αρχής –που θα περνούσε έτσι κι αλλιώς με τις δικές μας ψήφους- επιχειρώντας να χτίσει ανέξοδα αγωνιστικό προφίλ. Είναι χαρακτηριστικό πως στην τελευταία κινητοποίηση στην/στον προβλήτα της αγίου νικολάου, παρέλασαν για να κάνουν λεζάντα όλα τα καλά ονόματα του αστικού πολιτικού κόσμου (από τον τέως δήμαρχο, δημαρά, και τον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο, μέχρι το φούρα (!) –χωρίς μουστάκι) που είχαν την ευκαιρία να προωθήσουν και να κάνουν πράξη τις όψιμες αγωνιστικές τους ανησυχίες, τόσα χρόνια που βρίσκονταν στα πράγματα.

Θέση σε αυτό το «ΛΜ» διεκδικεί κι η κυβερνώσα αριστερά με τα διάφορα ψευδώνυμά της: παρέμβαση ενεργών πολιτών και οικολογική κίνηση πάτρας, που μοίραζε δωρεάν και το έντυπό της, με ένα θέμα για το –πάντα επίκαιρο στις καρδιές τους- τσέρνομπιλ, στο πρωτοσέλιδο. Ενώ η.. πλούσια κινηματική τους πείρα στο δρόμο φαινόταν από μικρές-μικρές λεπτομέρειες, όπως πχ ότι δεν είχαν ανοίξει μερικές τρύπες στο πανό τους, για να περνάει ο αέρας, κι έτσι κινδύνευαν να τους πάρει και να τους σηκώσει, όπως το σκυλάκι μιας διαφήμισης.

Αλλά το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι… μια κυβέρνηση που την μποδίζουν να βαδίσει, μια κυβέρνηση που την αλυσοδένουνε. Και ποιος ακριβώς την μποδάει δηλ; Έλα ντε!

Το ωραίο της υπόθεσης λοιπόν είναι πως όλοι αυτοί, ο υποψήφιος δήμαρχος σπαρτινός, ο.. μαοϊκός χατζηλάμπρου, η μαρία κανελλοπούλου από το εμείς κι εμείς –που είναι σαν υπονοούμενο για τη μαζικότητα των συριζαίων στους δρόμους- συγκεντρώθηκαν για να παλέψουν θεωρητικά για ένα στόχο και να τον διεκδικήσουν από… ποιον αλήθεια; Από την κυβέρνηση; Δηλ από τους εαυτούς τους, που είναι στο κυβερνών κόμμα; Ή μήπως δεν είναι στην κυβέρνηση κι εκφράζουν την αριστερή της αντιπολίτευση;

Ποιος κυβερνάει τελικά αυτόν τον τόπο; Πόσο κουτόχορτο μας ταΐζουν τα στελέχη που βγαίνουν στα κεραμίδια να διαμαρτυρηθούν πχ για τα σοσιαλιστικά ματ που έστειλε η κυβέρνησή τους στις σκουριές –κι όλο αυτό το βαφτίζουν δημοκρατική πολυφωνία; Πόσο δούλεμα μας ρίχνουν όσοι θυμήθηκαν ξαφνικά μετά τις εκλογές πως άλλο πράγμα είναι η κυβέρνηση και άλλο ανέκδοτο η πραγματική εξουσία; Και πόσοι συμφωνούσαν μαζί τους προεκλογικά, όταν χλεύαζαν τους κομμουνιστές, που σημείωναν αυτήν την απλή αλήθεια;

Σημειώνω παρεμπιπτόντως μια αποστροφή από το λόγο του πελετίδη, για μια γκουμούτσα-πλοίο, που είναι παρκαρισμένο κάμποσους μήνες στον/στην προβλήτα, κλείνοντας τον ορίζοντα των πατρινών, και για άλλα αντίστοιχα καράβια εφοπλιστών, που πρέπει να τα πάρουν και να τα βάλουν.. ομολογώ πως δε θυμάμαι τι ακριβώς είπε στη συνέχεια, αλλά η στιγμιαία αυτή παύση ήταν αρκετό χρονικό διάστημα, για να οργιάσει η φαντασία στην εξουσία –ή έστω στην κυβέρνηση- και να συμπληρώσει καθείς νοερά τη φράση.

Λίγο παραδίπλα, συναντήσαμε (κατά τη διάρκεια μιας σύντομης κι όχι ιδιαίτερα ηρωικής πορείας, κατά μήκος του μετώπου) κι ένα ρώσικο ιστιοφόρο, που κρατούσε από τα χρόνια της σοβιετίας. Η πλάκα είναι πως πολλοί εξακολουθούν να συγχέουν αυτά τα δύο, ρωσία και σοβιετία, σε βαθμό που ένα πατρινό μέσο θεώρησε πετυχημένο να βάλει ως πρωταπριλιάτικο θέμα την αδελφοποίηση του δήμου με την πόλη της μόσχας, που ήταν κάποτε η μητρόπολη του κομμουνισμού. Ακόμα κρατάμε τις κοιλιές μας από τα γέλια.

Εδώ κάποιοι άλλοι θεωρούν πως ο τσίπρας ασκεί περήφανη, φιλολαϊκή πολιτική, επειδή επισκέφτηκε τον πούτιν στη ρωσία (που κάποιοι τη θεωρούν λογική συνέχεια της εσσδ, για την οποία δεν έχουν βέβαια ιδιαίτερα καλή γνώμη, έχουν όμως για τη ρωσία, επειδή συνδέεται φαντασιακά στο μυαλό τους με τη σοβιετική ένωση… και κάπου εκεί γίνεται κόμπος και κόβεται το νήμα της τοπικής λογικής) για να κλείσει συμφωνία για μπίζνες, κουβαλώντας μαζί του το λαφαζάνη και τη βαλαβάνη, για τη ρίμα και τη σημειολογία του πράγματος. Αυτοί έχουν όντως περισσότερη πλάκα.

Σε κάθε περίπτωση, το θαλάσσιο μέτωπο είναι μια πολύ διδακτική περίπτωση αλλά και πρόκληση ταυτόχρονα, για να εντοπίσουμε και να υπερβούμε τα όρια της λογικής της «κοινής δράσης πάνω στο πρόβλημα» και των κατακτήσεων στα πλαίσια του συστήματος. Και για να μάθουμε να χρησιμοποιούμε αυτά τα ζητήματα ως κρίκους για να πετύχουμε τη μεγαλύτερη συσπείρωση και κινητοποίηση του κόσμου, το μόνο εχέγγυο για να υλοποιηθούν επιμέρους στόχοι και να ανοίξει μια ευρύτερη προοπτική.

Για να μην ξεφύγει πολύ σε έκταση το κείμενο, θα περιοριστώ σε μια απλή αναφορά στα άλλα δύο μέτωπα.

Το μαθητικό φεστιβάλ στο προαύλιο του αρσάκειου, που εκτός από μαθητές, ερασιτεχνικά μαθητικά συγκροτήματα και τους φίλους τους που ήρθαν να τους χειροκροτήσουν, συγκέντρωσε κι αρκετά μεγαλύτερα παιδιά, φοιτητές και όχι μόνο, που βρήκαν την ευκαιρία να παλιμπαιδίσουν στη γωνιά του ποδοσφαίρου και του πινκ-πονκ, χωρίς να αφήνουν άλλους να πάρουν σειρά.

Και την κυριακάτικη αργία, όπου επαναλήφθηκε το σκηνικό που περιγράψαμε παραπάνω, με καμιά δεκαριά κυβερνητικούς προτεστάντες-διαμαρτυρόμενους να διεκδικούν από τον εαυτό τους «ποτέ την κυριακή» και τη μεταρρύθμιση του λούθηρου. Και με το γενικό εφησυχασμό για την «αριστερή κυβέρνηση» που θα τακτοποιήσει αυτά τα θέματα, να είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος για την ήττα και τον ενταφιασμό της κατάκτησης της κυριακάτικης αργίας. Ήδη η σχετικά πεσμένη συμμετοχή, σχετικά με τις πρώτες αντίστοιχες κινητοποιήσεις, έχει επιφέρει ένα πισωγύρισμα ως προς τη μορφή που συνήθως επιλέγεται, καθώς η αστυνομία καραδοκεί για να εμποδίσει τον αποκλεισμό των μεγάλων εμπορικών καταστημάτων και την περιφρούρηση της απεργίας –κάτι που θα το σκεφτόταν διπλά και τρίδιπλα, αν είχε να αντιμετωπίσει πιο μαζικές συγκεντρώσεις.

Αλλά αυτό χρειάζεται πιο ενδελεχή ανάλυση, σε άλλο κείμενο.

Αντί για υστερόγραφο, κλείνουμε την ανάρτηση με ένα «παραπολιτικό», που έβγαλαν τα νέα και το στιγμιότυπο του κουτσούμπα και του πελετίδη (με το σοφιανό) στον τελικό του κυπέλλου μπάσκετ μεταξύ παναθηναϊκού κι απόλλωνα πατρών –με τον οποίο υπάρχουν πολύ καλές σχέσεις, πιθανότατα λόγω του κ. πετρόπουλου και του αδελφού του. Το τρόπαιο βέβαια κατέληξε στα χέρια των πράσινων του γιαννακόπουλου, που ως γνήσια εθνική, αστική, φαρμακοβιομηχανική τάξη, στήριξε την πρώτη φορά αριστερά στις πρόσφατες εκλογές. Πανηγύρισε τον τίτλο όμως ένας άλλος δηλωμένος οπαδός του κκε, ο πλέι μέικερ του τριφυλλιού, νίκος παππάς.

Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: αν η αλέκα ήταν φίλα προσκείμενη στον παο, και βασικά στην μπαρτσελόνα, και βασικά στον αθλητισμό γενικά, ο τωρινός γγ τι ομάδα είναι;