Αναδημοσίευση από το Ατέχνως μιας ωραίας ιστορίας, με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του γκαλεάνο.
Ζώντας στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού εδώ και μερικά χρόνια, στο Paisito, όπως λένε εδώ την Ουρουγουάη, σίγουρα κάποιος θα περίμενε αυτές τις μέρες ένα άρθρο για την ζωή και το έργο του μεγάλου αγωνιστή, συγγραφέα και δημοσιογράφου που μας άφησε πριν λίγες μέρες, του Εδουάρδο Γκαλεάνο. Tι να πρωτοπεί κανείς για τον Δον Εδουάρδο; Μέσα από τα έργα του γνωρίσαμε τη μοίρα, τις αλήθειες και τις τύχες των λαών της Patria Grande, την άγρια εκμετάλλευσή τους ανά τους αιώνες, τις επεμβάσεις, τις δολοπλοκίες και τα εγκλήματα που διέπραξε ο Ιμπεριαλισμός πάνω στην σάρκα τους, αλλά και τους ηρωικούς τους αγώνες, τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες τους, τον τρόπο ζωής τους, τους δρόμους που επέλεξαν για ελευθερία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, σοσιαλισμό. Ο Δον Εδουάρδο μέσα από τα έργα του, τον τρόπο γραφής του και την ίδια τη στάση ζωής του ήθελε οι άνθρωποι να μην ξεχνάνε, να έχουν μνήμη, να καταγράφουν το καθετί ακόμα και το πιο ασήμαντο και την πιο μικρή ιστορία ζωής. Πίστευε ότι η μνήμη της ανθρωπότητας είναι αυτή που θα την κάνει να αλλάξει προς το καλύτερο, προς ένα κόσμο πιο δίκαιο όπου όλοι θα έχουν τις ίδιες δυνατότητες και τις ίδιες ευκαιρίες κάτω από τον κοινό ήλιο. Στην μικρή του ατζέντα που πάντα κουβαλούσε μαζί του, κατέγραφε τα πάντα , μικρές καθημερινές ιστορίες απλών ανθρώπων που του τραβούσαν την προσοχή, που τον συγκινούσαν, τον καθόριζαν και που πίστευε ότι πρέπει να καταγραφούν ,να μην περάσουν στην λήθη. Γι” αυτόν τα καθημερινά έργα των απλών ανθρώπων, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, ήταν ο πλούτος της ανθρωπότητας, παραδείγματα χρήσιμα και πολύτιμα εργαλεία για έναν κόσμο καλύτερο χωρίς εκμετάλλευση και αδικία. Εγώ απλά καταγράφω τον κόσμο, έλεγε!!! Αυτό λοιπόν αποφάσισα και εγώ να κάνω τιμώντας την μνήμη του, να καταγράψω μια μικρή ιστορία, μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί, μια ιστορία που για τις αιτίες της η πένα του Δον Εδουάρδο έχυσε πολύ μελάνι !!!
Η Φρίδα Λατσαν Μεγιάδο γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1947 στην Χιλή και ο Άγγελος Αθανασίου Χάρα, γιος Ελλήνων μεταναστών, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1954. Ήταν Χιλιανοί πολίτες, μέλη του ΜIR (Movimiento de Izquierda Rovolucionaria). Η Φρίδα κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης της Union Popular του Σαλβαδόρ Αγιέντε ανέλαβε ένα πόστο στη διεύθυνση αγροτικής μεταρρύθμισης. Μετά το πραξικόπημα του Πινοτσέτ η Φρίδα αντιμετώπισε έντονες πολιτικές διώξεις συνελήφθη και κρατήθηκε στη φυλακή για κάποιο διάστημα. Με την προσωρινή αποφυλάκισή της, κατορθώνει να περάσει στην Αργεντινή και στο Μπουένος Άιρες, όπου ξανασυναντιέται με τον Άγγελο, ο οποίος το είχε σκάσει πιο πριν.
Εκεί γίνονται μέλη του PRT – ERP ( Partido Revolucionario de los Trabajadores – Ejercito Revolucionario del Pueblo). Έμειναν 8 μήνες στο Μπουένος Άιρες και μετά μετακόμισαν στο Σαν Μαρτίν δε λος Άντες στην Παταγονία μέχρι τα μέσα του 75′. Ειδοποιημένοι όμως ότι παρακολουθούνταν και με την Φρίδα έγκυο, επέστρεψαν ξανά στο Μπουένος Άιρες.
Στις 29 Οκτωβρίου του 1975 γεννιέται ο γιος τους Παμπλο – Χερμάν και τον Απρίλη του 1976 η Αργεντίνικη Ασφάλεια και παραστρατιωτικοί τους απάγουν από το ξενοδοχείο στο οποίο διέμεναν, στα πλαίσια των επιταγών του διαβόητου σχεδίου Κόνδορας (plan cóndor) που προέβλεπε την αγαστή συνεργασία των δικτατοριών τουCono Sur.
Ο γιος τους βρέθηκε εγγεγραμμένος με ημερομηνία γέννησης 7 του Γενάρη του 1976, ως γιος ενός ζευγαριού με στενές σχέσεις με την δικτατορία. Ο υποτιθέμενος πατέρας του σήμερα βρίσκεται φυλακισμένος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην περίοδο της δικτατορίας στην Αργεντινή.
Με την απαγωγή του ζευγαριού και του παιδιού τους, οι οικογένειες Αθανασίου και Λατσαν τους έψαξαν παντού, ταξίδεψαν μάλιστα και στο Μπουένος Άιρες ψάχνοντάς τους σε φυλακές σε άσυλα, σε ορφανοτροφεία, όπου μπορούσαν να σκεφτούν.
Το 1982 οι Μητέρες ( σήμερα γιαγιάδες) της πλατείας του Μάη έκαναν δημόσια την καταγγελία της εξαφάνισης. Μάλιστα ήταν μια από τις πρώτες της οργάνωσης στον μεγάλο της αγώνα που συνεχίζεται αμείωτος μέχρι σήμερα για το τι απέγιναν οι χιλιάδες εξαφανισμένοι και τα παιδιά τους που υπολογίζονται σε πάνω από πεντακόσια.
Το Απρίλιο του 2013 οι Γιαγιάδες της πλατείας του Μάη σε συνεργασία με τη γραμματεία Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του υπουργείου ασφαλείας της Αργεντινής, μετά από πληροφορίες που επεξεργάστηκαν ότι ο Παμπλο Χερμάν μπορεί να είναι γιος αγνοουμένων, επικοινώνησαν μαζί του. Εκείνος 38 χρονών πια, αν και όπως δήλωσε είχε υπόνοιες ότι ήταν γιος αγνοουμένων, σοκαρισμένος και αρκετά ταραγμένος, δέχθηκε να κάνει το τεστ DNA που αποδείκνυε πανηγυρικά ότι ήταν ο γιος της Φρίδας και του Άγγελου. Στη συνέντευξη τύπου που έδωσε η οργάνωσηΓιαγιάδες της πλατείας του Μάη για να ανακοινώσει το γεγονός ότι βρέθηκε το 109ο παιδί που αναζητούνταν, ο Πάμπλο δεν παραβρέθηκε.
Η Estela de Carlotto πρόεδρος της οργάνωσης των γιαγιάδων που – μόλις πέρσι τον Αύγουστο αγκάλιασε τον επίσης απηγμένο χαμένο εγγονό της νούμερο 114- έκανε την ανακοίνωση και ζήτησε σεβασμό, κατανόηση και πίστωση χρόνου για το παιδί, προκειμένου να συνέλθει και να μπορέσει ψυχολογικά να αντιμετωπίσει την κατάσταση.
Πόσες σκέψεις ,πόσα συναισθήματα και αντιθέσεις να κονταροχτυπιούνταν βίαια μέσα στην ψυχή του Πάμπλο;;; Ποτέ δεν θα το μάθουμε.
Το προηγούμενο Σάββατο 11 του Απρίλη ο Pablo German Athanasiu Laschan γιος τηςFrida και του Αngel που απηγμένος μεγάλωσε με γονείς εγκληματίες της δικτατορίας και πριν 2 χρόνια έμαθε την πραγματική του ταυτότητα, έγινε ιδανικός αυτόχειρας. Βρήκανε το σώμα του νεκρό μες στο σπίτι του !!!
Οι γιαγιάδες μαθαίνοντας την είδηση τον ξεπροβόδισαν με τα παρακάτω λόγια
«Εμάς τις μητέρες, μας πόνεσε η απόφασή σου, μας χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Οι γονείς σου, τα παιδιά μας Επαναστάτες, έδωσαν την ζωή τους για τους άλλους. Όπου και να σαι τώρα πια, σίγουρα πλέον θα ξανασμίξετε. Η αδίστακτη δικτατορία μας άφησε πολύ βαθιές πληγές στην ψυχή και στο σώμα που θα πονάν για πάντα, όλες τις ώρες, όλα τα λεπτά, όλα τα δευτερόλεπτα. Οι στυγνοί δικτάτορες συνεχίζουν να μας σκοτώνουν. Ο θάνατός σου είναι άλλος ένας ακόμα θάνατος που πρέπει να πληρώσουν με φυλακή. Δε σου λέμε Αντίο, σου λέμε μέχρι την νίκη πάντα Πάμπλο, μέχρι να ξανασυναντηθούμε.»
Hasta siempre Don Eduardo, hasta siempre querido Pablo!!!!
Ζώντας στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού εδώ και μερικά χρόνια, στο Paisito, όπως λένε εδώ την Ουρουγουάη, σίγουρα κάποιος θα περίμενε αυτές τις μέρες ένα άρθρο για την ζωή και το έργο του μεγάλου αγωνιστή, συγγραφέα και δημοσιογράφου που μας άφησε πριν λίγες μέρες, του Εδουάρδο Γκαλεάνο. Tι να πρωτοπεί κανείς για τον Δον Εδουάρδο; Μέσα από τα έργα του γνωρίσαμε τη μοίρα, τις αλήθειες και τις τύχες των λαών της Patria Grande, την άγρια εκμετάλλευσή τους ανά τους αιώνες, τις επεμβάσεις, τις δολοπλοκίες και τα εγκλήματα που διέπραξε ο Ιμπεριαλισμός πάνω στην σάρκα τους, αλλά και τους ηρωικούς τους αγώνες, τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες τους, τον τρόπο ζωής τους, τους δρόμους που επέλεξαν για ελευθερία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, σοσιαλισμό. Ο Δον Εδουάρδο μέσα από τα έργα του, τον τρόπο γραφής του και την ίδια τη στάση ζωής του ήθελε οι άνθρωποι να μην ξεχνάνε, να έχουν μνήμη, να καταγράφουν το καθετί ακόμα και το πιο ασήμαντο και την πιο μικρή ιστορία ζωής. Πίστευε ότι η μνήμη της ανθρωπότητας είναι αυτή που θα την κάνει να αλλάξει προς το καλύτερο, προς ένα κόσμο πιο δίκαιο όπου όλοι θα έχουν τις ίδιες δυνατότητες και τις ίδιες ευκαιρίες κάτω από τον κοινό ήλιο. Στην μικρή του ατζέντα που πάντα κουβαλούσε μαζί του, κατέγραφε τα πάντα , μικρές καθημερινές ιστορίες απλών ανθρώπων που του τραβούσαν την προσοχή, που τον συγκινούσαν, τον καθόριζαν και που πίστευε ότι πρέπει να καταγραφούν ,να μην περάσουν στην λήθη. Γι” αυτόν τα καθημερινά έργα των απλών ανθρώπων, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, ήταν ο πλούτος της ανθρωπότητας, παραδείγματα χρήσιμα και πολύτιμα εργαλεία για έναν κόσμο καλύτερο χωρίς εκμετάλλευση και αδικία. Εγώ απλά καταγράφω τον κόσμο, έλεγε!!! Αυτό λοιπόν αποφάσισα και εγώ να κάνω τιμώντας την μνήμη του, να καταγράψω μια μικρή ιστορία, μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί, μια ιστορία που για τις αιτίες της η πένα του Δον Εδουάρδο έχυσε πολύ μελάνι !!!
Η Φρίδα Λατσαν Μεγιάδο γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1947 στην Χιλή και ο Άγγελος Αθανασίου Χάρα, γιος Ελλήνων μεταναστών, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1954. Ήταν Χιλιανοί πολίτες, μέλη του ΜIR (Movimiento de Izquierda Rovolucionaria). Η Φρίδα κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης της Union Popular του Σαλβαδόρ Αγιέντε ανέλαβε ένα πόστο στη διεύθυνση αγροτικής μεταρρύθμισης. Μετά το πραξικόπημα του Πινοτσέτ η Φρίδα αντιμετώπισε έντονες πολιτικές διώξεις συνελήφθη και κρατήθηκε στη φυλακή για κάποιο διάστημα. Με την προσωρινή αποφυλάκισή της, κατορθώνει να περάσει στην Αργεντινή και στο Μπουένος Άιρες, όπου ξανασυναντιέται με τον Άγγελο, ο οποίος το είχε σκάσει πιο πριν.
Εκεί γίνονται μέλη του PRT – ERP ( Partido Revolucionario de los Trabajadores – Ejercito Revolucionario del Pueblo). Έμειναν 8 μήνες στο Μπουένος Άιρες και μετά μετακόμισαν στο Σαν Μαρτίν δε λος Άντες στην Παταγονία μέχρι τα μέσα του 75′. Ειδοποιημένοι όμως ότι παρακολουθούνταν και με την Φρίδα έγκυο, επέστρεψαν ξανά στο Μπουένος Άιρες.
Στις 29 Οκτωβρίου του 1975 γεννιέται ο γιος τους Παμπλο – Χερμάν και τον Απρίλη του 1976 η Αργεντίνικη Ασφάλεια και παραστρατιωτικοί τους απάγουν από το ξενοδοχείο στο οποίο διέμεναν, στα πλαίσια των επιταγών του διαβόητου σχεδίου Κόνδορας (plan cóndor) που προέβλεπε την αγαστή συνεργασία των δικτατοριών τουCono Sur.
Ο γιος τους βρέθηκε εγγεγραμμένος με ημερομηνία γέννησης 7 του Γενάρη του 1976, ως γιος ενός ζευγαριού με στενές σχέσεις με την δικτατορία. Ο υποτιθέμενος πατέρας του σήμερα βρίσκεται φυλακισμένος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην περίοδο της δικτατορίας στην Αργεντινή.
Με την απαγωγή του ζευγαριού και του παιδιού τους, οι οικογένειες Αθανασίου και Λατσαν τους έψαξαν παντού, ταξίδεψαν μάλιστα και στο Μπουένος Άιρες ψάχνοντάς τους σε φυλακές σε άσυλα, σε ορφανοτροφεία, όπου μπορούσαν να σκεφτούν.
Το 1982 οι Μητέρες ( σήμερα γιαγιάδες) της πλατείας του Μάη έκαναν δημόσια την καταγγελία της εξαφάνισης. Μάλιστα ήταν μια από τις πρώτες της οργάνωσης στον μεγάλο της αγώνα που συνεχίζεται αμείωτος μέχρι σήμερα για το τι απέγιναν οι χιλιάδες εξαφανισμένοι και τα παιδιά τους που υπολογίζονται σε πάνω από πεντακόσια.
Το Απρίλιο του 2013 οι Γιαγιάδες της πλατείας του Μάη σε συνεργασία με τη γραμματεία Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του υπουργείου ασφαλείας της Αργεντινής, μετά από πληροφορίες που επεξεργάστηκαν ότι ο Παμπλο Χερμάν μπορεί να είναι γιος αγνοουμένων, επικοινώνησαν μαζί του. Εκείνος 38 χρονών πια, αν και όπως δήλωσε είχε υπόνοιες ότι ήταν γιος αγνοουμένων, σοκαρισμένος και αρκετά ταραγμένος, δέχθηκε να κάνει το τεστ DNA που αποδείκνυε πανηγυρικά ότι ήταν ο γιος της Φρίδας και του Άγγελου. Στη συνέντευξη τύπου που έδωσε η οργάνωσηΓιαγιάδες της πλατείας του Μάη για να ανακοινώσει το γεγονός ότι βρέθηκε το 109ο παιδί που αναζητούνταν, ο Πάμπλο δεν παραβρέθηκε.
Η Estela de Carlotto πρόεδρος της οργάνωσης των γιαγιάδων που – μόλις πέρσι τον Αύγουστο αγκάλιασε τον επίσης απηγμένο χαμένο εγγονό της νούμερο 114- έκανε την ανακοίνωση και ζήτησε σεβασμό, κατανόηση και πίστωση χρόνου για το παιδί, προκειμένου να συνέλθει και να μπορέσει ψυχολογικά να αντιμετωπίσει την κατάσταση.
Πόσες σκέψεις ,πόσα συναισθήματα και αντιθέσεις να κονταροχτυπιούνταν βίαια μέσα στην ψυχή του Πάμπλο;;; Ποτέ δεν θα το μάθουμε.
Το προηγούμενο Σάββατο 11 του Απρίλη ο Pablo German Athanasiu Laschan γιος τηςFrida και του Αngel που απηγμένος μεγάλωσε με γονείς εγκληματίες της δικτατορίας και πριν 2 χρόνια έμαθε την πραγματική του ταυτότητα, έγινε ιδανικός αυτόχειρας. Βρήκανε το σώμα του νεκρό μες στο σπίτι του !!!
Οι γιαγιάδες μαθαίνοντας την είδηση τον ξεπροβόδισαν με τα παρακάτω λόγια
«Εμάς τις μητέρες, μας πόνεσε η απόφασή σου, μας χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Οι γονείς σου, τα παιδιά μας Επαναστάτες, έδωσαν την ζωή τους για τους άλλους. Όπου και να σαι τώρα πια, σίγουρα πλέον θα ξανασμίξετε. Η αδίστακτη δικτατορία μας άφησε πολύ βαθιές πληγές στην ψυχή και στο σώμα που θα πονάν για πάντα, όλες τις ώρες, όλα τα λεπτά, όλα τα δευτερόλεπτα. Οι στυγνοί δικτάτορες συνεχίζουν να μας σκοτώνουν. Ο θάνατός σου είναι άλλος ένας ακόμα θάνατος που πρέπει να πληρώσουν με φυλακή. Δε σου λέμε Αντίο, σου λέμε μέχρι την νίκη πάντα Πάμπλο, μέχρι να ξανασυναντηθούμε.»
Hasta siempre Don Eduardo, hasta siempre querido Pablo!!!!
1 σχόλιο:
Οτι και να πεις μπροστα σε αυτη την τραγωδια απο τα εγκληματα του καπιταλισμου ειναι πολυ λιγα. Ενα βαρβαρο εκμεταλευτικο δολοφονικο συστημα σε ολες του τις εκφανσεις που δεν σηκωνει καμμια γιατρεια και ποτε δεν γινεται ανθρωπινο. ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Δημοσίευση σχολίου