Ένας κορυδαλλός δε φέρνει την άνοιξη

Α. Απ’ τη συνοικία τα λεωφορεία.

Αφήγηση, σε πρώτο πρόσωπο, των εντυπώσεων του λαϊκού στρώματος από την χτεσινή ημέρα στον κορυδαλλό.

Πουρνό-πουρνό με την αυγούλα, και με το ριζοσπάστη στη μασχάλη, κατεβαίνω ομόνοια, για να πάρω το τρόλεϊ 21 –σαν τους όρους της κομιντέρν και τον 21^ο αιώνα, που θα είναι αιώνας επαναστάσεων και περάσματος στο σοσιαλισμό- για νίκαια. Τα μπαρουτοκαπνισμένα εξάρχεια κοιμούνται στον απόηχο ενός δύσκολου μεσημβρινού ξυπνήματος με πονοκέφαλο, γιατί αν ξυπνήσεις μονομιάς, πρωί κι απότομα, θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς, από την απαλεψιά και το χανγκ όβερ.

Με σταματά μια σαραντάρα κυρία, με ξενική προφορά και το διεθνισμό στο κούτελο να αχνοφαίνεται.

-Ξέρετε πού είναι Πειραιώς; (χωρίς άρθρο, αλλά όχι άναρθρα, σαν τον εγέρθουτου).

(Ανοίγει παρένθεση. Σε εκείνο το ύψος βασικά ο δρόμος λέγεται τσαλδάρη. Από αυτούς που δικάστηκαν κι εκτελέστηκαν στην περίφημη δίκη των έξι (διόρθωση: δεν εκτελέστηκαν, αλλά ήταν επικεφαλής της παράταξης που στοιχοποιήθηκε). Που τώρα πάει για αναψηλάφηση, για να σβηστεί κάθε ίχνος από τις θυσίες, προς εξευμενισμό των μαζών, και τους δυσάρεστους, αναγκαστικούς ελιγμούς της αστικής τάξης. Που ξέρει τώρα να προφυλάσσει καλύτερα τα εξιλαστήρια «θύματά» της, τη σάρκα εκ της σαρκός της. Όπως προφύλαξε τα εκατό περίπου χρυσαύγουλα έξω από τον κορυδαλλό και τα άφησε ανενόχλητα να την πέσουν σε έναν από τους μάρτυρες κατηγορίας –το δικό μας ράπερ, αφάζα, όπως μάθαμε αργότερα. Και τους κρατάει στην εφεδρεία, ως δύναμη κρούσης, για τα δύσκολα που έρχονται).

Ξεπερνάω τον πρωινό πειρασμό να απαντήσω σε άπταιστη καμακική με καλογιάννη (ντου γιου λάικ μαντμαζέλ δι γκρις) κι απαντάω:

-Κι εγώ εκεί πάω.

-Πηγαίνετε στο ντεμονστρέισον;

Ε, ήταν αυταπόδεικτο και δεν χρειάζεται να το ντεμοστρέιτ ένι φέρδερ.

-Του δε αντιφάσιστ; Γιες, οφκόρς (ουί σασά).

Φτάνουμε στη στάση, πάω να μπω και με σταματάει.

-No, you go with the public bus?

(Μα τι περίμενε, να έχω τσάρτερ;)

Not with the organization?

Οργάνωση, οργάνωση... ποια είναι αυτή η οργάνωση;

Μα αυτή που λέγαμε προηγουμένως, στο λέτσοβο...

Μα φυσικά με το πάμπλικ μπας, όπως είμαστε με την public alliance. Και βλέπουμε κριτικά και την πείρα από τα πάμπλικ φροντ, με τον αντιφασιστικό χαρακτήρα. Κι εξάλλου το λεωφορείο έχει κι ετυμολογικά μέσα του το λαό (λεω+φορείο). Αλλά αυτή είναι μάλλον με τα ενιαία μέτωπα, με τους κυβερνητικούς σοσιαλδημοκράτες.

Ανέβηκα στο τρόλεϊ και την άφησα να βρει τους σεκίτες της.

Που τους βρήκα όλους μαζί ξανά στον χώρο της συγκέντρωσης. Κι ένα κλιμάκιο της κεερφα να μας κόβει με το μάτι, για να υπολογίσει πόοσι περίπου ήμασταν. Που αντικειμενικά ήμασταν περισσότεροι στην αρχή, γιατί είχαμε πρωινούς εργάτες (σαν το σιφωνιό) κι υπαλλήλους (σαν τον μπενετάτο που έφυγε σε κάποια φάση, για να πάει στο μάθημά του, στο σχολείο) που είχαν στάση εργασίας, αλλά σταδιακά φυλλορροούσαν κι αυξανόταν το αγουροξυπνημένο φοιτηταριάτο των αντιφασιστών της άλλης πλευράς.

-Μη μας μετράτε, είμαστε πολλοί, τους πέταξα.

Και φεύγοντας ακούω πίσω μου, κάτι σαν: δε σας μετράμε σύντροφε, χαιρόμαστε που είστε πολλοί.

Ένας κόμπος η χαρά μου κι όμως αν θα ‘ρθεις, στάλα-στάλα θα στο δώσω, για να δροσιστείς.

Λίγα ακόμη πολιτικά γλυκόλογα και θα με έπειθαν για ενιαίο μέτωπο.

Η δίκη τελικά αναβλήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο. Αναμενόμενο, γιατί αυτή είναι η πάγια τακτική, προκειμένου να σπάσει ο κόσμος από το κίνημα αλληλεγγύης (όταν είναι από τη δική μας πλευρά οι κατηγορούμενοι) ή... αντι-αλληλεγγύης, όπως στην προκείμενη. Κι αν είχαν χιούμορ, θα την έβαζαν ξανά για αύριο (σσ: σήμερα) το πρωί, για να τιμήσουν την επέτειο της εθνοσωτήριου 21^ης απριλίου.

Β. Συμπεράσματα

Η χρυσή αυγή είναι εγκληματική οργάνωση εξ ορισμού. Όχι γιατί παραβιάζει την (τυφλή και ευέλικτη) αστική νομοθεσία, αλλά επειδή είναι οι συνεχιστές της 21^ης απριλίου, τα εγγόνια του παπαδόπουλου και του αδόλφου, (η σαπίλα του ντουνιά). Κι επειδή η λογική συνέπεια της ρατσιστικής ιδεολογίας τους είναι πιθανότατα να χαίρονται για τους εκατοντάδες μετανάστες που πνίγονται μεσοπέλαγα, κάθε χρόνο, στη μεσόγειο (με σχεδίες χωρίς σχέδιο και βάρκα την απελπισία, για να βρουν μια απάνεμη ιθάκη από την οδύσσειά τους) και δε φτάνουν στην ήπειρο της άρειας φυλής.

Όποιος περιμένει από το αστικό κράτος να απονείμει πραγματική δικαιοσύνη, μοιάζει με τον πνιγμένο, που προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά του. Μόνο που η αστική δικαιοσύνη φοράει περουκίνι κι είναι τυφλή, σαν το ματάκια λωποδύτη στάθη ψάλτη (σε μια ταινία του ογδόντα), και σκληρή σαν μπι μούβι με τον πετρόχειλο (τη δικαιοσύνη θα την επιβάλει η ταξική μας πάλη: γκε-γκε;). Παίζει τυφλόμυγα, όταν είναι να συλλάβει τους χρυσαυγίτες (και όλως τυχαίως, δεν τους κλείνει ποτέ σε κελιά τύπου γάμα). Αλλά κρυφοκοιτάει σαν παιδάκι μέσα από τα χέρια του, όταν είναι να πιάσει στις δαγκάνες του ταξικούς συνδικαλιστές, που αγωνίζονται για το δίκιο τους (σαν τους χαλυβουργούς).

Υγ: Για όλα αυτά (κι άλλους τόσους λόγους), όλοι στηνπορεία της πέμπτης στην κλαυθμώνος.