Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Εισαγωγικά

Αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με τη σοβιετική πείρα και προσπαθήσει να ξετυλίξει το νήμα της, πρέπει να βρει πρώτα από πού θα αρχίσει. Κι ο καλύτερος τρόπος είναι να μπει κατευθείαν στην ουσία, ξεκινώντας με τα εισαγωγικά.

Για στάσου, ίσως πει κανείς, είπαμε ότι οι αντιφάσεις κι η επίλυσή τους κινούν διαλεκτικά τη ζωή, αλλά δεν είναι τελείως αντιφατικό, από την άποψη της τυπικής λογικής, να μπεις στο ψητό ξεκινώντας από τα ορεκτικά;
Όχι, γιατί με τα εισαγωγικά εδώ εννοώ τα σημεία στίξης, που μας φέρνουν κατευθείαν στον πυρήνα του ζητήματος. Και δε μιλάμε πχ για τον πρωτοπόρο ρόλο του κόμματος στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, τα πολλά θαυμαστικά που κερδίζουν τα κατορθώματα των σοβιετικών και τα ερωτηματικά που αναζητούν απαντήσεις για το τέλος αυτής της περιπέτειας, αλλά για τα εισαγωγικά στην κλισέ φράση για την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Πού θα επιλέξεις να τα βάλεις και για ποιο λόγο; Γιατί ανάλογα με την επιλογή σου, βγαίνουν κάθε φορά και διαφορετικά συμπεράσματα.

Αν τα εισαγωγικά μπουν στον υπαρκτό σοσιαλισμό, πάει να πει πως αμφιβάλλεις για το αν υπήρξε πραγματικά σοσιαλισμός στη χώρα των σοβιέτ και τις όμορες ΛΔ (και βασικά υπονοείς πως δεν…). Ο όρος αυτός (υπαρκτός σοσιαλισμός) αποδίδεται στο θεωρητικό της μεταπολεμικής ΕΣΣΔ, Μιχαήλ Σουσλόφ, κι αναφέρεται στο μόνο «είδος» σοσιαλισμού που υπήρξε στην πραγματική ζωή κι έδινε δείγμα γραφής, σε αντίθεση με άλλα θεωρητικά μοντέλα (αυτοδιαχειριστικό-ελευθεριακό, ευρωκομμουνιστικό-δημοκρατικό, κτλ), που κινούνταν απλώς στη σφαίρα της φαντασίας. Και κατά κάποιον τρόπο στοιχειώνει ακόμα τα μέλη των ποικιλώνυμων αιρέσεων-παραχωρήσεων του κομμουνιστικού κινήματος, που πασχίζουν να αποδείξουν πως ο υπαρκτός δεν υπήρξε ποτέ, και τον αναφέρουν σχεδόν εμμονικά ως αν-ύπαρκτο, με ένα λογοπαίγνιο εξίσου απλοϊκό με τη σκέψη τους και με τον ίδιο ζήλο που θα το έκανε ίσως κι ένας αστός δημοσιολόγος. Όπως λέει όμως κι ένα μετασοβιετικό ανέκδοτο, με τον εργάτη να απευθύνεται στο διανοούμενο, φέρτε μου πίσω λοιπόν αυτό που δεν υπήρξε ποτέ.

Αν πάλι μπουν τα εισαγωγικά στην κατάρρευση, τότε… είσαι σύντροφός μου! Γιατί αρνείσαι να αποδεχτείς το απλοϊκό σχήμα ενός κτιρίου που κατέρρευσε υπό το βάρος των αντιφάσεών του, καθώς υψωνόταν για την έφοδο στον ουρανό, ή επειδή είχε σαθρές βάσεις και χρειάζεται «επαναθεμελίωση» ή απλώς γιατί δε μας άρεσε το αρχιτεκτονικό της σχέδιο κι έχουμε αισθητικές διαφωνίες (είναι γνωστό εξάλλου, πως τα άσχημα σπίτια που είναι σαν κουτιά, συνήθως καταρρέουν). Κι αρνείσαι να δεχτείς αυτή την επιφανειακή ερμηνεία, χωρίς να εξετάσεις τους εξωγενείς παράγοντες, αν κάποιος υπέσκαψε τα θεμέλια, με δυο λόγια αυτό που ονομάζουμε πάλη των τάξεων, και παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, σε διεθνή και εγχώρια κλίμακα (υπογραμμίζω το δεύτερο). Η αντίθετη αντίληψη μου θυμίζει αυτό που είχε πει μια φορά στην Ανατροπή ο Δανίκας (την εκπομπή του Πρετεντέρη, που κι αυτή είναι εξόχως αντεπαναστατική, σαν τις ανατροπές που εξετάζουμε), τον καιρό που δεν είχε γίνει τσιράκι του ΔΟΛ (σαν τον Κάουτσκι, τον καιρό που ήταν ακόμα μαρξιστής), σε μια συζήτηση για το ασφαλιστικό, που κατέκλεψαν τα αποθεματικά του και μετά παρίσταναν τους έκπληκτους, διαπιστώνοντας πως δεν είναι βιώσιμο. Κι ενώ κάποιος είχε πυροβολήσει συνειδητά και το είχε σκοτώσει, δεν έλεγαν τίποτα για το δολοφόνο, παρά μόνο φώναζαν: Ααα! Ένα πτώμα, ένα πτώμα!

Αν δεν μπουν καθόλου εισαγωγικά, μπαίνουμε στα χωράφια της καθαρά αστικής άποψης, που λέει ότι αυτό ήταν ο σοσιαλισμός κι η προσπάθεια να εφαρμοστούν στην πράξη οι ιδέες του Μαρξ, αλλά απέτυχε παταγωδώς κι είδαμε όλοι πού κατέληξε. Συνεπώς ας κλείσουμε κι ας ξεχάσουμε τη δυσάρεστη παρένθεση του σύντομου εικοστού αιώνα των επαναστάσεων κι ας συνεχίσουμε την ιστορική μας πορεία, μετά το τέλος της ιστορίας.
Λες κι ο καπιταλισμός εμφανίστηκε κι επικράτησε με την πρώτη, χωρίς πισωγυρίσματα, ή τα κοινωνικά συστήματα έρχονται κι εδραιώνονται μια κι έξω στο ιστορικό προσκήνιο –πόσο μάλλον ο σοσιαλισμό-κομμουνισμός, που πρέπει να μετασχηματίσει ολόκληρο το παρελθόν της ανθρώπινης προϊστορίας και των ταξικών κοινωνιών, στη μετάβαση προς μια μη εκμεταλλευτικό σύστημα, κι όχι σε έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των συστημάτων που φοράνε αλυσίδες στους λαούς.

Θα πει κανείς πως αυτή ακριβώς η έγνοια των αστών, να αποδείξουν δηλ πως ο σοσιαλισμός εφαρμόστηκε κι απέτυχε, δικαιολογεί εν μέρει και την έγνοια κάποιων άλλων ομάδων κομμουνιστικής αναφοράς (ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει) να αποτάξουν αυτό το χρεοκοπημένο μοντέλο που δεν έχει καμία σχέση (απλή συνωνυμία) με τα ιδανικά για τα οποία παλεύουν. Κάτι που δεν αναιρεί ωστόσο τη σύγκλιση αυτών των δύο πλευρών, αν όχι σε εκδοχές χυδαίου αντισοβιετισμού, και κατά συνέπεια αντικομμουνισμού, τουλάχιστον στην απλοϊκή πρόσληψη της ιστορίας: ήττα = κατάρρευση = αποτυχία.
Κι εζήτωσαν τους νικητές…

Υπάρχει κι η λύση να μπουν δυο φορές εισαγωγικά και στους δύο όρους. Αυτό σημαίνει πως ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» δεν ήταν παρά μια παραλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος, που δανείστηκε κι αντέγραψε (ή δεν κατάφερε ποτέ να μετασχηματίσει) μια σειρά ουσιώδη χαρακτηριστικά του (πχ τα κριτήρια για την αποτελεσματικότητα της παραγωγής, το φορντισμό, κτλ).
Η προσέγγιση αυτή έχει μια σειρά προβληματικά σημεία, κατά τη γνώμη μου, αλλά διαθέτει τουλάχιστον περισσότερη λογική συνοχή από τη θεωρία που λέει πως κατέρρευσε κάτι που δεν υπήρξε ποτέ, απλώς είπε να αυτοκτονήσει κιόλας, για να κάνει πιο εμφατικό το τέλος του κι ας μην υπήρξε καν αρχή στην ύπαρξή του, όπως δεν υπάρχει αρχή και τέλος σε όλο αυτό το σκεπτικό.


Υγ: Τα παραπάνω βασίζονται σε ένα παλιότερο κείμενο της κε του μπλοκ, σε πρωτόλεια μορφή, κι εντάσσονται σε μια (φιλόδοξη) προσπάθεια να συγκεντρωθούν ως το Νοέμβρη του 17’, εκατό κείμενα (καινούρια ή ξαναδουλεμένα) για την Οκτωβριανή επανάσταση και την ιστορική της πορεία.

25 σχόλια:

Αναυδος είπε...

Ας ελπισουμε ότι η ΚΕ θα καταψηφισει την επαισχυντη συμφωνια με τους σοσιαλιστες
να θυμισω οτι εργατομανιαδιακικοισποροκαλτσωνηδες κλπ χρησιμοποιησαν το ΚΚΠ σαν παραδειγμα για το τι πρπειε να κανει το ΚΚΕ

http://news.in.gr/world/article/?aid=1500037757

kolokotronis είπε...

Συγγνώμη για το off topic αλλά -συμφωνώντας με τον Αναυδο- θεωρώ το ζήτημα πολύ σοβαρό
και σχεδόν τραγικό.

Διαβάστε την εκτίμηση του ΚΚ Πορτογαλίας και φρίξτε:

"...Καταδικάζοντας την «πολιτική καταστροφής» της χώρας που εφαρμόζει η δεξιά, το ΚΚ Πορτογαλίας εκτιμά ότι μια μελλοντική κυβέρνηση του PS (σαν να λέμε του ΠΑΣΟΚ) θα είναι σε θέση να υιοθετήσει μια πολιτική που θα εγγυάται μια διαρκή λύση..."

Πόσο πιο πίσω, δηλαδή;
Εκεί, όπου βρισκόταν το ΚΚΕ πριν 30 χρόνια! Καμμία ανταλλαγή εμπειρίας, κανένα συμπέρασμα. (δεδομένων των παράλληλων πορειών των δύο χωρών, των δύο ΚΚ, των δύο κινημάτων).

Είναι πολύ λυπηρό, όμως, επειδή οι κομμουνιστές δεν αποφασίζουν με βάση το συναίσθημα,
είναι καιρός, οι επαναστατικές δυνάμεις εντός του ΚΚΠ (πιθανόν μειοψηφικές αλλά παρόλα αυτά
πολύ ισχυρές) να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Ανώνυμος είπε...

πολυ ωραιο το κειμενο συγχαρητηρια στην ΚΕ!

χαρακτηριστικο ειναι επισης οτι καποιοι οι οποιοι δυστυχως εχουν και ρευμα στις μαζες,πουλωντας φουμαρα και φυκια για μεταξωτες κορδελες,συνεχιζουν να τρεφουν τις αυταπατες των ιδιων και του ακροατηριου τους ενω πλεον εχουν ξεβρακωθει απο ολες τις πλευρες.αιδως αργειοι!απο τη μια πλασαρουν διαχειριστικες λυσεις και εντος του ακατανομαστου,κατηγορουν υστερα ως γνησιοι αριστεριστες το υποκειμενο(εργατη) επειδη δεν "ριζοσπαστικοποιειται"!απο τη μια του λες αραξε θα σου φερω εγω φαι και μετα γκρινιαζεις γιατι δεν το μαγειρευει αυτος παροτι του εχεις ταξει λαγο.η μια πλευρα τροφοδοτει τις αυταπατες της αλλης και τουμπαλιν.


οι ιδιοι πανω κατω κυριοι ξεδιπλωνουν απλετη κριτικη-πολεμικη στη σοβιετικη ενωση με μετρο συγκρισης
με το φαντασιακο τους βεβαια παραμεριζοντας την πραγματικοτητα.η μοναδικη αληθεια ομως ειναι η ιστορια,και η ιστορια καταγραφει.λεει οτι στην σοβιετικη ενωση κατακτηθηκαν σπουδαια κοινωνικα αγαθα που αυτα 24 χρονια μετα την "καταρρευση" της εσσδ δεν τα βλεπουμε ουτε με το κιαλι το 2015.η σοβιετικη ενωση κατερρευσε κατ αυτους-με στυγνη αντιδραστικη οπτικη-λες και τα χρονια που υπηρξε βρισκονται πριν απο αιωνες.λες και δεν ειδαν-βιωσαν-ακουσαν-διαβασαν τον διαρκη πολεμο που υπεστη ολα αυτα τα χρονια.μαζι και ολο το κομμουνιστικο κινημα.στο ντουκου οι παγκοσμιοι πολεμοι,στο ντουκου οι εμπορικοι αποκλεισμοι,εσωτερικες αντιφασεις,ταξικη παλη,στο ντουκου ολα.ΕΔΩ ΞΕΚΡΕΜΑΝΕ ΤΟ ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ ΟΙ ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΙ δεν σεβονται νεκρους,δε σεβονται ιερο και οσιο.

παραβλεπουν ολον αυτον τον πολεμο μεταφυσικα ευαγγελιζομενοι την ξαφνικη μεταστροφη της κοινωνιας σε κομμουνιστικη...ειρηνικα...αλλα με ενα μαγικο τροπο χωρις σταδια,ουτε τα "σταλινικα" που διαβασα σε αλλο ποστ και με εκαναν να ευθυμησω...ειπαμε νομοτελεια αλλα συν αθηνα και χειρα κινει.και το χερι αυτο ειναι ο εργατης,οχι ο γραφειοκρατης.καλο θα ηταν καποιοι να προσγειωθουν και να αναλαβουν τις ευθυνες τους.αυτοκριτικη κυριοι.η ιστορια καταγραφει αλλα μαλλον καποιοι δεν σεβονται ουτε τον ιδιο τους τον εαυτο.το εξυπνο πουλι απο τη μυτη πιανεται και πολλοι νομιζουν οτι απο το γραφειο τους θα πιασουν κωτσους τους καπιταλιστες.ο μποδοσακης θα σας πουλαγε και θα σας αγοραζε ολους μαζι.μονο χαζοι δεν ειναι οι καπιταλιστες.γιαυτο μετρηστε το υψος του ζαχαριαδη πχ το ηθος και την τακτικη του.

συγκρινουν λεει το "σταχανοβισμο" με το φροντισμο-τειλορισμο.τοσο ευκολα μαγκες μου πετατε εξω την κοινωνικη ιδιοκτησια στα μεσα παραγωγης?ποιος εδρεπε καρπους απο την εργασια του?ο φορντ?πως επρεπε δηλαδη να παροτρυνθει ο εργατης να αποδωσει τα μεγιστα για το δικο του καλο?με το προτυπο του ορεξατου εργατη που κοπιαζει για το κοινο καλο και γινεται ηρωας μεσω της εργασιας του,η με απροσωπα μπονους και προαγωγες?η μηπως θα του ψιθυριζατε εσεις κατι φιλοσοφημενο στο αυτι ωστε να γινει αυτοματως ο κομμουνιστης που ολοι ονειρευτηκαμε?...

εκεινη την εποχη η αναγκη για αμεση εκβιομηχανιση και εντατικοποιηση της παραγωγης ηταν...κατι παραπανω απο αναγκη!ο σοσιαλισμος οικοδομουνταν εκεινη την περιοδο διαολε!πραματα και θαματα συνεβησαν σε ελαχιστα χρονια,η εσσδ εγινε υπερδυναμη!(αληθεια πολλες φορες σκεφτομαι πως ο αντισοβιετισμος εχει ριζες και στον υποβοσκωντα εθνικισμο καποιων)το τεχνολογικο εμπαργκο επισης το γνωριζουμε ετσι?ΠΕΙΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους σοβιετικους επιστημονες αλλα και στους καγκεμπιτες για το εργο τους.οι αυτοματισμοι απλα δεν υπηρχαν εκεινη την εποχη,οι αναγκες ετρεχαν(κατι β'παγκοσμιοι ξερω γω,κατι εξηλεκτρισμοι,κατι υποδομες,εργοστασια,παραγωγη αγαθων,κοινωνικων παροχων) και δυστυσως οι ιστορικα γνωστες εργασιακες συνθηκες της εποχης(και στα δυο μπλοκ) ηταν (ακομα ειναι βασικα)η αποξενωμενη εργασια και ο αυξημενος καταμερισμος-εξειδικευση.δεν μπορουσαν ολοι οι συντροφοι να ξερουν να δουλευουν μπλοκ απο λαντα στον τορνο.πως θα γινει κυριοι?!αλλιως αμαξακι γιοκ.η φορντ δε σου πουλαει γιατι εισαι κομμουνιστης.ετσι ηταν στον υπαρκτο,για τον ανυπαρκτο επιφυλασσομαι...

(συνεχιζεται)

Ανώνυμος είπε...

(συνεχεια)

τα ρομποτ και οι αυτοματισμοι εισηχθησαν πολυ αργοτερα στην παραγωγη οπου θα μπορουσαν να μειωσουν τα παραπανω φαινομενα και να μειωσουν το χρονο/κοπο της εργασιας παραλληλα.αλλα η αντεπανασταση προλαβε αυτη την εν δυναμει ενδιαφερουσα εξελιξη πριν εφαρμοστει μαζικα,ετσι για το στατιστικο της υποθεσης.επισης το "δικαιωμα στην εργασια" ειχε αλλη εννοια στον υπαρκτο σοσιαλισμο κρινοντας απο το στατιστικο του ποσοστου ανεργιας.

στατιστικα μιλωντας εγω μπορει να καθομαι και να ψαχνω και να ανακαλυπτω
οτι απο τα 110.000 χλμ του σιδηροδρομικου δικτυου της εσσδ,τα 80.000 ηταν ηλεκτροδοτημενα,ενω στις ΗΠΑ με αντιστοιχο σε μηκος σ.δικτυο ειναι μολις 10 χιλιαδες εν ετει 2014 νομιζω.καινε αραβικο πετρελαιακι τα μονοπωλια στους αμερικανικους σιδηροδρομους.μιλαμε για union pacific και σια,οχι για το μεταφορικο εργο του οσε.ποιοτικο δειγμα,ποσοτικο,δεν ξερω ας το λαβει ο καθενας οπως θελει..πως το ειπαμε?α ναι κεντρικο σχεδιασμο.θα ηθελα να δω ενα τετοιου μεγεθους αυτοδιαχειριζομενο εγχειρημα.αλλα στον ανυπαρκτο σοσιαλισμο μαλλον θα πηγαινουμε στην θεσσαλονικη με το ποδηλατο για να μη μολυνουμε και το περιβαλλον...

επειδη ομως δεν ειμαστε οι ανθρωποι απλα στατιστικες,

να πιασουμε και τις τεχνες,εφαρμοσμενες και μη...εκει παλι υπαρχει θεμα και ενδιαφερον.και ως συνηθως οι αστοι αριστεριστες διανοουμενοι ως γνωστοι "κουλτουριαρηδες" εξακολουθουν να προκαλουν με την εξοφθαλμα αστικη οπτικη τους.ας μας πουν ετσι μια απλη αποψη γιατι ενω η τεχνη απο το τοτε που ξεφυγε απο την απεικονιση βασιλιαδων-παπαδων και εγινε κτημα του λαου πηρε πολιτικη/κοινωνικη χροια,γραφονταν μανιφεστα κλπ,πλεον ειναι επι το πλειστον απολιτικ εως αντιδραστικη?οι σοβιετικοι απο την πλευρα τους παντως το επεξεργαστηκαν σοβαρα .επραξαν αναλογα και αρκετα σωστα κατα τη δικη μου υποκειμενικη αποψη.οπως συμβαινει σε μια πολιτισμενη χωρα.αντιμετωπισαν την τεχνη σοβαρα ως ειχαν καθηκον.ενω εδω(και στη δυση γενικοτερα)κατι πακετα απο καποια ιδρυματα(φορντ τα λεγανε μωρε?) βρωμισαν πολλες συνειδησεις...νομιζω η "αριστερα"μετραει πολυυυυ τετοιο κοσμο.

ειναι τοσα πολλα...ισως επανελθω αναλογα με την πορεια της συζητησης

σαρτζεντ εκο

Ανώνυμος είπε...

@ Άναυδος (Για τα «μυστικά ημερολόγια» του Μπέρια ― Πρώτη συνέχεια)

[Ό,τι έπεται αποτελεί εκπλήρωση υπόσχεσης σε παλιότερο δικό μου σχόλιο από το νήμα της ανάρτησης «Επιστροφή στο μέλλον»· επειδή για γνωστούς λόγους ο διαχειριστής του παρόντος ιστολογίου έκλεισε τη συζήτηση ―ορθώς και αρκετά καθυστερημένα κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά τέλος πάντων…―, «ταχυδρομώ» τη συγκεκριμένη εκπλήρωση εδώ κι ελπίζω να λάβει γνώση ο παραλήπτης.]

Επειδή βρίσκομαι εκτός έδρας και με εντελώς περιορισμένη πρόσβαση στη βιβλιοθήκη μου, εξ ανάγκης δε θα είμαι όσο θα έπρεπε εξαντλητικός· εξυπακούεται ότι είμαι στη διάθεσή σου για περαιτέρω πληροφόρηση, κάπως αργότερα, βέβαια, ἅμα τῇ εἰς ἕδραν οἰκίας ἐπαναγωγῇ.

Τα λεγόμενα «μυστικά» ή «απόρρητα» ή «προσωπικά ημερολόγια» του Μπέρια δημοσιεύτηκαν στη Ρωσία σε τρεις τόμους μεταξύ 2011 και 2012 (βλ. κατάλογο βιβλιογραφίας: Δ.1., Δ.2., Δ.3.)· οι τίτλοι τους στα ελληνικά: «“Ο Στάλιν στα δάκρυα δεν πιστεύει„. Προσωπικό ημερολόγιο 1937–1941.», «“Έναν δεύτερο πόλεμο δε θ’ αντέξω…„. Μυστικό ημερολόγιο 1941–1945.» και «“Ζούμε με την ατομική βόμβα!„. Απόρρητο ημερολόγιο 1945–1953.». Το 2012 κυκλοφόρησε κι ένας τέταρτος τόμος (βλ. κατάλογο βιβλιογραφίας: Δ.4.) με τίτλο: «“Να μπορούσαμε να ζήσουμε καμιά εικοσαριά χρόνια ακόμα!„. Οι τελευταίες σημειώσεις του Μπέρια.»· σε αντίθεση με τους προηγούμενους τρεις τόμους που περιείχαν αποκλειστικά «μυστικό» και «απόρρητο» υλικό, ο τέταρτος τόμος περιλάμβανε κατά μεγάλο μέρος δημοσιευμένο υλικό, όπως π. χ. την ομιλία του Μπέρια στο 19ο Συνέδριο του ΠΚΚ (μπ.)/ΚΚΣΕ (7/10/1952), τον επικήδειό του λόγο στην κηδεία του Ι. Β. Στάλιν (9/3/1953) κ. ά. Και στους τέσσερις τόμους υπογράφει ως εκδότης και σχολιαστής ο Σεργκέι Κριμλιόφ [Сергей Кремлёв], όνομα που αποτελεί ψευδώνυμο του Σεργκέι Ταράσοβιτς Μπρεσκούν [Сергей Тарасович Брезкун] (έτος γέννησης 1951).

Ο Κριμλιόφ/Μπρεσκούν δεν είναι ιστορικός, αλλά στρατιωτικός του πολεμικού ναυτικού με ειδίκευση στα πυρηνικά πυραυλικά συστήματα· έχει υπηρετήσει στο ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας κι από το 2003 είναι καθηγητής στην Ακαδημία Στρατιωτικών Επιστημών της Ρωσίας. Υπό την τελευταία του ιδιότητα έχει στο ενεργητικό του μια σειρά δημοσιεύσεις (άρθρα και βιβλία) για στρατιωτικά θέματα και κυρίως για ζητήματα πυρηνικών εξοπλισμών· είναι συγγραφέας του βιβλίου-μανιφέστου «Ο διεθνής σοσιαλισμός: Η μοναδική εγγύηση διαφύλαξης και ανάπτυξης της ανθρωπότητας» [Мировой социализм: Единственная гарантия сохранения и развития человечества] (2013). Το 2008 ο Κριμλιόφ/Μπρεσκούν δημοσίευσε το βιβλίο «Μπέρια. Ο καλύτερος μάνατζερ του 20ού αιώνα» [С. Кремлёв Берия. Лучший менеджер XX века. Москва: Эксмо¬/Яуза, 2008] που ήταν και η πρώτη του ενασχόληση με τον Μπέρια ως ιστορικό πρόσωπο.

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

@ Άναυδος (Για τα «μυστικά ημερολόγια» του Μπέρια ― Δεύτερη συνέχεια)

Οι «φιλοσοβιετικές» και «φίλες» προς τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» τοποθετήσεις του Κριμλιόφ/Μπρεσκούν προκάλεσαν στη Ρωσία αμέσως τὴν μῆνιν όλου του συρφετού που συνιστά σήμερα το αντικομμουνιστικό μέτωπο στη χώρα αυτή: γκορμπατσοφικών νέας και παλιάς κοπής, σοσιαλδημοκρατών κάθε απόχρωσης, μοναρχικών, φιλελεύθερων πάσης κατευθύνσεως, σύσσωμου του παπαδαριού, όλου του σκληρού πυρήνα της νέας (;) ρωσικής αστικής τάξης, ιδίως των τμημάτων της που τα συμφέροντά τους προσεγγίζουν εκείνα των ΗΠΑ και της ΕΕ, κτλ., κτλ. Βέβαια οι φίλες προς την ΕΣΣΔ και το σοσιαλισμό τοποθετήσεις του Κριμλιόφ/Μπρεσκούν δε σημαίνουν και πολλά πράγματα στη σημερινή Ρωσία εξ ου και τα δικά μου εισαγωγικά προηγουμένως. Αυτό οφείλεται αφ’ ενός μεν στην κατάσταση του ρωσικού κομμουνιστικού κινήματος, αφ’ ετέρου δε στους προσανατολισμούς τμημάτων της νέας (;) ρωσικής αστικής τάξης με σύνδεση προς ορισμένους τομείς του σημερινού ρωσικού στρατιωτικού κατεστημένου. Αν για λόγους που ανάφερα στην αρχή της προηγούμενης συνέχειας, μια εξήγηση για το πρώτο πρέπει να αφεθεί προς ώρας κατά μέρος, για το δεύτερο χρειάζεται μια συντομότατη επισήμανση.

Υπάρχουν, λοιπόν, τμήματα της νέας (;) ρωσικής αστικής τάξης, για τα οποία η στα λόγια «ταύτιση» με το σοβιετικό ιστορικό παρελθόν αποτελεί εύσχημο τρόπο προώθησης των συμφερόντων τους που κάθε άλλο παρά σοσιαλιστικά ή αντικαπιταλιστικά είναι· η επίκληση του σοβιετικού παρελθόντος γίνεται όχι μόνο αφηρημένα, αλλά σε απόλυτη «αφυδάτωση» από κάθε ίχνος επιστημονικού κομμουνισμού και μάλιστα, συχνότατα αν όχι κατά κανόνα, με σαφές εθνικιστικό περιεχόμενο, το οποίο χωρίς να είναι δυσδιάκριτο για όσους κι όσες δεν έχουν χάσει «τα ταξικά γυαλιά» τους, εν τούτοις εύκολα παραπλανεί, αποπροσανατολίζει και, σε τελική ανάλυση, εκμαυλίζει ιδίως τη νεολαία. Σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε ότι αυτά τα τμήματα της νέας (;) ρωσικής αστικής τάξης διατηρούν στερεούς δεσμούς με εκείνους τους αξιωματικούς του ρωσικού στρατού που ή δοκιμάστηκαν από τη διάλυση του παλιού σοβιετικού στρατού, τον οποίο στελέχωναν, ή έχοντας μπει σε ενεργό υπηρεσία στην περίοδο μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, αναπολούν τη σοβιετική εποχή όχι κατ’ ανάγκη ως κομμουνιστές στρατιωτικοί.

Μέσα σ’ αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο θα πρέπει να δει κανείς και τα δημοσιεύματα του Κριμλιόφ/Μπρεσκούν, άσχετα με το κατά πόσο ο ίδιος ―η ειδίκευσή του ως καθηγητή είναι η γεωπολιτική μ’ ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στη Ρωσία του σήμερα― συνειδητά και οργανωμένα αποτελεί ένα καλά λαδωμένο γρανάζι αυτής της σπέκουλας γύρω από την ΕΣΣΔ, σπέκουλας που καταλήγει να γίνει ισχυρότατο ρεύμα πνευματικής χειραγώγησης επιτείνοντας το κλίμα ιδεολογικής σύγχυσης που επικρατεί στη σύγχρονη Ρωσία.

Παρατηρητικός

Neophyte_commie είπε...

«…αληθεια πολλες φορες σκεφτομαι πως ο αντισοβιετισμος εχει ριζες και στον υποβοσκωντα εθνικισμο καποιων…»

Χθες το βράδυ μίλησε η Αλέκα στη Θεσσαλονίκη (δεν έχω μπει πόρταλ καθόλου σήμερα, γιατί έτρεχα για άλλη δουλειά, αλλά φαντάζομαι το βίντεο είναι εκεί). Μετά την εισήγηση, έκανε κάποιος μια προβοκατόρικη ερώτηση, για τις σχέσεις «του Λένιν» (της ΕΣΣΔ, δηλαδή) με «τον Κεμάλ» (με την αστική τάξη της Τουρκίας, δηλαδή· έλεος αυτό το πράγμα που κάποιοι αδυνατούν να δουν τάξεις και βλέπουν μόνο πρόσωπα), προφανώς (λέω εγώ) θέλοντας να προβοκάρει ότι οι μπολσεβίκοι ήταν ανθέλληνες κλπ. Η Αλέκα τον βόλεψε ωραιότατα, απαντώντας του ότι (α) οι αστοί (και μάλιστα πριν πάρουν εντελώς την εξουσία) ήταν προοδευτικοί σε σχέση με τους φεουδάρχες, επομένως η ΕΣΣΔ έκανε συμφωνία με την προοδευτική τότε τάξη της Τουρκίας και (β) καμμιά στήριξη δεν παρείχε η ΕΣΣΔ, απλώς γνώριζε ότι κινδυνεύει από χίλιες μεριές και έπρεπε να προστατεύσει τα σύνορά της. Εγώ θα συνέχιζα και με την διαγραφή του χρέους της Ελλάδας προς την τσαρική Ρωσία (τα δικαιώματα του οποίου νομοτελειακά κληρονόμησε η σοβιετική Ρωσία, αλλά τέλος πάντων. Μου το θύμισε το σχόλιό σου.

Για την Πορτογαλία, υπάρχει κι άλλο ΚΚ εκεί, ή το ΚΚΠ είναι «αδελφό» μας;

Ιστρολλικός είπε...

Προσυπογράφω το σχόλιο του Παρατηρητικού σχετικά με την δήθεν φιλοσοβιετική τάση στο σύγχρονο Ρωσικό δημόσιο λόγο.

Όπως έχω πει και σε συζητήσεις σε άλλα μπλογκ όσοι επιμένουν να θεωρούν την οποιαδήποτε πολιτική αποκατάσταση μερικών πτυχών του σοβιετικού παρελθόντως ως κάποιου είδους νίκη απλά εθελοτυφλούν. Ο εορτασμός της αντιφασιστικής νίκης συνοδευόμενος από καταδίκες για τήν Επαναστάση και ο Στάλιν ως στρατιωτικός ηγέτης αλλά ο Λένιν κάτι σαν προδότης δεν είναι σημάδια ιδεολογικής ισχύος του κομμουνιστικού κινήματος στη Ρωσία, αλλά σημάδια βαθύτατης κρίσης. Η ΑΤ της Ρωσίας όχι μόνο δεν έχει κάτι να φοβηθεί από το ΚΚ, αλλά μπορεί και να ιδιοποιείται την ιστορία του κατά το δοκούν.

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

πιστευω ο σφος "παρατηρητικος" να επιτρεπει την 'κλοπη" ,γιατι τετοια σχολια ΠΡΕΠΕΙ να γινονται γνωστα ευρυτερα ...

http://laikhexousia.blogspot.gr/2015/11/blog-post_91.html#more

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Iστρολλικέ, δυστυχώς ...έχεις δίκηο!

Ανώνυμος είπε...

Σαν οπαδός της τελευταίας κατηγορίας -των δυο φορές εισαγωγικά στους όρους - να κάνω κι εγώ την παρέμβαση μου.

Καταρχάς να ξεκινήσω από μια φράση που κάνει τους “ορθόδοξους” κομμουνιστές να αντιδρούν σχεδόν αντανακλαστικά για μια λέξη που ετυμολογικά είναι σωστή, αλλά έχει δαιμονοποιηθεί στις κομματικές συζητήσεις . Ο ορος «κατάρρευση της ΕΣΣΔ», αναφέρεται συγκεκριμένα στην κατάρρευση του πολιτικού-κοινωνικού συστήματος της ΕΣΣΔ και είναι ορθός. Η αντεπανάσταση, αντίδραση, τα οπορτουνιστικά στοιχεία, όπως θέλετε πείτε το, ήταν Η ΚΙΝΗΤΗΡΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ που οδήγησε στο τέλος της ΕΣΣΔ, δηλαδή στην κατάρρευση του πολιτειακού συστήματος. Αλλά, όπως και να έχει, κατάρρευση υπήρξε. Η πραγματική ανατροπή ταιριάζει καλύτερα στην προσπάθεια της ομάδας από αρχηγούς στρατιωτικών μονάδων, της KGB και ανώτερα στελέχη του κόμματος να ανατρέψουν με πραξικόπημα τον Γκορμπατσόφ και να πάρουν εκείνη την εξουσία. Τότε ναι, θα υπήρχε ανατροπή του καθεστώτος κάτι που τελικά δεν έγινε. (συν.)

ΒασιληςΓ.

Ανώνυμος είπε...

(συν.)Έπειτα σε ένα σημείο του κειμένου διαβάζω "....Λες κι ο καπιταλισμός εμφανίστηκε κι επικράτησε με την πρώτη, χωρίς πισωγυρίσματα, ή τα κοινωνικά συστήματα έρχονται κι εδραιώνονται μια κι έξω στο ιστορικό προσκήνιο –πόσο μάλλον ο σοσιαλισμό-κομμουνισμός, που πρέπει να μετασχηματίσει ολόκληρο το παρελθόν της ανθρώπινης προϊστορίας και των ταξικών κοινωνιών". Έχεις, δίκιο, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής δεν επικράτησαν με την πρώτη, όμως μήπως εδώ απλοποιούμε πολύ τα πράγματα και ονομάζουμε μια αναπόφευκτη εξελικτική πορεία σε ουρανοκατέβατο ριζοσπαστισμό; Όσο η πορεία της ανθρωπότητας ξέφευγε από την σκλαβιά και την ανελευθερία, ήταν αναμενόμενο να φτάσει στον καπιταλισμό της αμειβόμενης εργασίας και της ελεύθερης αγοράς.

Όμως πόση μεγάλη απόσταση χωρίζει άραγε τον ευγενή γαιοκτήμονα με τους 100 εργάτες στα χωράφια του από τον ευκατάστατο καπιταλιστή με τους εκατό εργαζόμενους στην επιχείρηση του και πόση απόσταση έχει ο συνδικαλιστής εργάτης των σοβιετ από αυτούς; Πως κάποιος στις μέρες μας, ανοίγοντας ένα μαγαζάκι, έχοντας προσωπικό στο μαγαζί του και μια επικερδή επιχείρηση, μπορεί να θεωρηθεί ότι έγινε καπιταλιστής χωρίς καν να το έχει αυτό σαν στόχο και από την άλλη πόση θεωρία και πόσα άπαντα θα πρέπει να διαβάσει ένας άλλος για να θεωρηθεί ότι έχει γίνει σοσιαλιστής; Στην μια περίπτωση έχουμε ένα αποτέλεσμα οικονομικής σχέσης από μια διαδικασία που γίνεται σχεδόν αυθόρμητα και φυσικά από την αρχή των αιώνων και από την άλλη έχουμε πράγματι μια διαδικασία που απαιτεί και προϋποθέτει, ακριβώς όπως γράφεται, «ένα ολόκληρο μετασχηματισμό ολόκληρου του παρελθόντος της ανθρώπινης προϊστορίας και των ταξικών κοινωνιών» δηλαδή μια κατάσταση έξω από την ροη των νερών της Ιστορίας. Ο καπιταλιστής μπορεί να καταλήξει τέτοιος και ας μην έχει διαβάσει ούτε ένα κεφάλαιο οικονομίας στη ζωή του, ενω από τον σοσιαλιστή του μέλλοντος ζητείται να εντρυφήσει σε κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικες έννοιες και συνεχείς αναλύσεις για να γίνει ένας απλός, φυσιολογικός «σοβιετικός» άνθρωπος της νέας εποχής. Εδώ δεν ζητάς να γίνει η κάμπια πεταλούδα, αλλά να γίνει σπουργίτι και αυτό θα ήταν κάτι θαυμαστό, όμως τα υλικά σου για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό ακόμα και στις ιδανικότερες των συνθηκών εξακολουθούν να είναι ο ανθρώπινος παράγοντας με τα καλά του, με τα κακά του, με τον εγωισμό και την ματαιοδοξία του και όχι άγγελοι που έπεσαν στη γη.

Ανθρώπινος παράγοντας είναι και ο κακομοίρης ο Γκόρμπι που έχει ακούσει τα εξ αμάξης από τους πρώην συντρόφους του για την αποτυχία του να ηγηθεί αποτελεσματικά, ήταν και αυτός ένας άνθρωπος που έζησε και γαλουχήθηκε όλα τα χρόνια του στα ιδανικά της ΕΣΣΔ, όπως και τα μέλη της K.E. που τον επέλεξαν για γγ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι της κομματικής βάσης που επέλεξαν αυτούς που επέλεξαν για K.E. και στήριξαν την ανασυγκρότηση. Αν λοιπόν όλες αυτές οι σοβιετικες γενιές, παρότι έζησαν και έδρασαν σε ένα σοσιαλιστικό περιβάλλον, δεν μπόρεσαν να αποτάξουν από πάνω τους το καπιταλιστικό μικρόβιο, ποιοι θα το κάνουν και ποτε; Και μήπως αυτό το μικρόβιο είναι μέρος της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και δεν αποκολλείται ποτέ αλλά μόνο καταστέλλεται για ορισμένο καιρό μέχρι να κάνει μετάσταση; Και ποιος από αυτούς που λυπούνται για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ειναι σιγουρος ότι δεν θα λυπόνταν διπλά αν την έβλεπε να υπάρχει σήμερα και να έχει μεταλλαχτεί σε ένα ιδιάζον καθεστώς «καπιταλισμού με κεντρικό σχεδιασμό» σαν την κομμουνιστική Κίνα;

ΒασίληςΓ.

Ανώνυμος είπε...

Τρία σημεία για αυτά που έγραψε ο ΒασίληςΓ.:

1. Η άποψη ότι κομμουνιστής γίνεσαι μέσω διαβάσματος είναι εντελώς ρεβιζιονιστική και έχει να κάνει με την αντίληψη και τις στρεβλώσεις της λεγόμενης "νέας αριστεράς" επί του ζητήματος, που αντιμετωπίζει τον μαρξισμό ως θέμα ακαδημαϊκής έρευνας και τίποτα περισσότερο. Ο ίδιος ο Μαρξ με εργάτες συνδιαλεγόταν και ήταν πολέμιος της παραπάνω αντίληψης.

2. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ζήτημα μαρξιστικής παιδείας, το οποίο είναι και πολύ σημαντικό όπως φάνηκε από την σοβιετική εμπειρία, όπου δινόταν μεγάλη βάση σε μ-λ εγχειρίδια. Ωστόσο το πώς βρέθηκαν ο γκόρμπι κι οι λοιποί στις θέσεις που βρέθηκαν είναι αρκετά πιο περίπλοκο και δεν γίνεται να απαντηθεί σε σχολιασμό ενός μπλοκ. Έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες από το κκ πάντως στις οποίες μπορεί να ανατρέξει κανείς (και όχι η εκεί απάντηση δεν είναι ότι επί στάλιν ήταν όλα ρόδινα και μετά άρχισε να στραβώνει το πράγμα όπως παρουσιάζεται κατά καιρούς υπεραπλουστευτικά από διάφορους καλοθελητές). Χώρια βέβαια το ότι η ιστορία δεν κρίθηκε απλά στο ότι έγινε γγ ο γκόρμπι, οι αιτίες των ανατροπών είναι πιο βαθιές.

3. Το ότι η εσσδ θα γινόταν κάτι σαν την σημερινή κίνα αν δεν είχαμε τις ανατροπές, είναι σπέκουλα και τίποτα άλλο. Πιο ρεαλιστική είναι η σπέκουλα ότι η κίνα δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα αν είχαμε ακόμη εσσδ, αλλά κι αυτό πάλι σπέκουλα είναι.

Ijon Tichy

ΥΓ: Θεωρώ τον όρο "καπιταλισμός με κεντρικό σχεδιασμό" μάλλον ατυχή. Κάθε μονοπώλιο σήμερα σχεδιάζει πολύ προσεκτικά την παραγωγή του, και ως εκ τούτου οι καπιταλιστές γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας, για αυτό και την λοιδωρούν με ακατανόητα και εκτός πραγματικότητας επιχειρήματα, αλλιώς θα πρέπει να εξηγήσουν τον ρόλο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των ΜΠ σήμερα.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω πως κανένας από τους δύο όρους (ανατροπή/κατάρρευση) δεν μπορεί-και είναι φυσιολογικό- από μόνος να αποδώσει τα αίτια για την "αλλαγή" κοινωνικοοικονομικού συστήματος στις σοσιαλιστικές χώρες. Με την έννοια πως καθένας όρος ουσιαστικά κατευθύνει την σκέψη σε διαφορετικής προέλευσης παράγοντες, εξωγενείς η ανατροπή, ενδογενείς η κατάρευση. Προφανώς και υπήρχαν αμφότεροι, ωστόσο μένει να κριθεί ποιοι ήταν κρισιμότεροι/αποφασιστικής σημασίας. Προσωπικά τείνω στην ανατροπή για την ΕΣΣΔ, κατάρρευση όμως για τις περισσότερες σοσιαλιστικές Δημοκρατίες- θέμα που έχει μείνει ανοιχτό για συζήτηση πως δεν άντεξε καμία ευρωπαϊκή σοσιαλιστική χώρα και τι σημαίνει αυτό για την δυνατότητα σοσιαλιστικής οικοδόμησης με καπιταλιστικό περίγυρο αλλά και τις σχέσεις ΕΣΣΔ-Σοσ.Δημ. και ΚΚΣΕ-Κομ.Κομμάτων.
Και κάτι που δεν κατάλαβα, ή μάλλον δεν μου άρεσε: πως ταιριάζει το " απαντώντας του ότι (α) οι αστοί (και μάλιστα πριν πάρουν εντελώς την εξουσία) ήταν προοδευτικοί σε σχέση με τους φεουδάρχες, επομένως η ΕΣΣΔ έκανε συμφωνία με την προοδευτική τότε τάξη της Τουρκίας" (δήλωση Αλέκας κατά Neophyte_commie) και το "Είναι γνωστό ότι η πορεία της συγκρότησης του έθνους – κράτους της τουρκικής αστικής τάξης συνοδεύτηκε από διώξεις των διαφόρων μειονοτήτων, ανάμεσά τους και οι Έλληνες του Πόντου. Τα πλήγματα δεν ήταν ίδια σε όλους, αφού ο φτωχός λαός ήταν αυτός που υπέστη τις μεγαλύτερες συνέπειες. Δεν είχαν απέναντί τους γενικά και αόριστα τους Τούρκους, αλλά την αστική τάξη της Τουρκίας, η οποία ήθελε να βγάλει από τη μέση το ελληνικό κεφάλαιο, καθώς και την αστική τάξη της Ελλάδας, η οποία τους άφησε στη μοίρα τους" (σχόλιο γραφείου τύπου του ΚΚΕ με αφορμή χαμό για γενοκτονία/εθνοκάθαρση);
Επίσης η σοβιετική Ρωσία έδωσε χρήματα και όπλα-εκτός από αναγνώριση- στο "νεοσύστατο" τουρκικό κράτος (τελικά αυτά τα εισαγωγικά σώζουν), μην ξαναγράψουμε την ιστορία. Και πολύ καλά έκανε βέβαια με δεδομένο πως: α)είχε ανάγκη από όποια διεθνή αναγνώριση β)στην διαμάχη ανάμεσα σε δύο καπιταλιστικά κράτη,πήρε το μέρος του αμυνόμενου γ)το επιτιθέμενο κράτος, λίγα χρόνια νωρίτερα είχε στείλει στρατό εναντίον της σοβιετικής εξουσίας.

Λέων

Ανώνυμος είπε...

Αν ήταν κατάρρευση κι όχι ανατροπή τότε ο Γκορπματσώφ και διάφοροι δε θα έντυναν τις προτάσεις τους με συνθήματα για "ακόμα περισσότερο σοσιαλισμό". Αν ήταν κατάρρευση κι όχι ανατροπή τότε η κατάρρευση θα παράσερνε διάφορους και διάφορους που είχαν ρόλο. Έγινε όμως το αντίθετο. Ο Γέλτσιν πχ δεν ήταν κάποιος που προέκυψε από τα κάτω. Αν ήταν κατάρρευση τα πλήθη θα ήταν απείρως περισσότερα, στις εξελίξεις ο λαός είχε μείνει περισσότερο θεατής.

ρα

Ανώνυμος είπε...

@ρα
Αν ηταν Ανατροπη τοτε δεν θα χαναν την εξουσια οι υπολοιπες ΛΔ ετσι οπως την χασανε, δηλαδη με κατάρευση μια πισω απο την αλλη σαν ντομινο και χωρις μαχη.
γ.

Αναυδος είπε...

@παρατηρητικε

καταρχην ευχαριστω για τις επιπλεον πληροφοριες και για το σχολιο για τον δηθεν φιλοσοβιετισμο ορισμένων εκπροσωποων της ρωσικης αστικης ταξης

κατα δευτερο να επιμεινω λιγο στα ημερολογια του Μπερια για τα οποια διαβασα οτι πολυ πιθανο να μην ειναι αληθινα Ποια ειναι η δικη σου αποψη για το θεμα με δεδομενο οτι αν ειναι πραγματικα ειναι πολυτιμα για την μελετη της ιστοριας της ΕΣΣΔ εκεινη την περιοδο στην αντιθετη περιπτωση δεν θα ελεγα οτι ειναι αχρηστα αλλα χρειαζεται προσοχη στο διαβασμα τους

Ανώνυμος είπε...

@ Άναυδος

Η υπόσχεσή μου θα τηρηθεί· θα υπάρξουν ακόμα μια–δυο συνέχειες· καλά κάνεις κι επιμένεις, γιατί έχει πολύ «ζουμί» η υπόθεση· λίγη μόνο υπομονή ακόμα ἐπὶ τῇ εἰς ἕδραν οἰκίας ἐπαναγωγῇ· γεια σου και να ’σαι πάντα καλά.

Παρατηρητικός

Neophyte_commie είπε...

Συνδυάζονται, Λέοντα. Η ΕΣΣΔ ήταν αναγκασμένη να ζήσει με τους γείτονες που είχε. Και ναι, ακόμη και οι προοδευτικότεροι εκ των γειτόνων αυτών δεν ήταν άγιοι. Έκαναν έναν σωρό εθνοκαθάρσεις/γενοκτονίες (δεν με ενδιαφέρει να μάθω την διαφορά), όμως αντικειμενικά προόδευσαν σε σχέση με τους φεουδάρχες και στη βάση (παραγωγή) και στο εποικοδόμημα (μερικός αποϊσλαμισμός, δικαιώματα στις γυναίκες κλπ). Επίτρεψέ μου όμως να σου θυμίσω τί έκαναν οι Έλληνες αστοί στους ντόπιους πληθυσμούς των κατακτουμένων εδαφών, τόσο της Μακεδονίας-Θράκης όσο και της Μικράς Ασίας. Ακόμη και σήμερα, οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης εξαναγκάζονται να ζουν απομονωμένοι.

Και οι μεν και οι δε αστοί, Τούρκοι και Έλληνες, είχαν (και διατηρούν) την αντικειμενική ανάγκη επέκτασης των αγορών τους. Ο λόγος που από την στρατιωτική ήττα της Ελλάδας το 1922 δεν είχαμε άλλους προσαρτητικούς πολέμους ήταν απλά και μόνο οι δυνατότητες οικονομικής επέκτασης της Ελλάδας προς δυσμάς, σε συνδυασμό με το μπλοκάρισμα της εδαφικής επέκτασης προς βορρά (λαϊκές δημοκρατίες μετά τον πόλεμο) και προς ανατολάς (Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν στο ίδιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο λόγω αντίπαλου δέους). Το 1991, που έπεσε ο υπαρκτός, η Ελλάδα ξεπέρασε την καπιταλιστική κρίση πριν ακόμη αυτή εμφανισθεί μέσω οικονομικής επέκτασης προς βορρά. Σήμερα αυτό έχει εξαντληθεί, εξ ού και ο πόλεμος που ψήνουν οι νέοι σοσιαλδημοκράτες. Η Τουρκία βέβαια, που στον νότο της δεν είχε τέτοια προβλήματα, δεν σταμάτησε ποτέ…

Ανώνυμος είπε...

@ Άναυδος

Δε σε ξέχασα, αλλά ἡ εἰς ἕδραν οἰκίας ἐπαναγωγὴ αναβλήθηκε για εργασιακούς λόγους· επειδή εξακολουθώ να βρίσκομαι εκτός έδρας, αδυνατώ να γράψω στην έκταση που επιθυμώ· για να μη νομίζεις πως «σε άφησα στα κρύα του λουτρού», ρίξε μια ματιά στο παρακάτω άρθρο

http://eastviewpress.com/Files/SS_FROM%20THE%20CURRENT%20ISSUE_No.%204_2012.pdf

το οποίο είναι αγγλική μετάφραση του πρωτότυπου [Реабилитация подлогом] που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ζητήματα Ιστορίας» [«Вопросы истории»], τεύχος 4 του 2012, σελ. 83–90· το υπογράφει ο Βλαντίμιρ Πέτροβιτς Κοζλόφ, αντεπιστέλλον μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών· τα λέμε ἅμα τῇ ἐπαναγωγῇ, να ’σαι πάντα καλά!

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

@ Άναυδος (Για τα «μυστικά ημερολόγια» του Μπέρια ― Τρίτη συνέχεια)

Ευθύς εξ αρχής, από τη δημοσίευση του πρώτου τόμου το 2011, ο Κριμλιόφ/Μπρεσκούν αδυνατούσε να παραπέμψει σε πηγές που να πιστοποιούν κατά τους διεθνώς αποδεκτούς κανόνες της ιστορικής επιστημονικής έρευνας την αυθεντικότητα του δημοσιευόμενου κειμένου των «ημερολογίων», δηλαδή: γνήσια χειρόγραφα του ίδιου του Μπέρια ή μη χειρόγραφα που να φέρουν την υπογραφή του Μπέρια σαν επικύρωση της γνησιότητάς τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κανέναν από τους τρεις τόμους της έκδοσης των «ημερολογίων» (Δ.1., Δ.2., Δ.3.) δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία κάποιου πρωτότυπου, χειρόγραφου ή δακτυλόγραφου· αυτόν το θεμελιακό και ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ όρο δεν μπόρεσε να τον εκπληρώσει με κανένα τρόπο ο Κριμλιόφ/Μπρεσκούν μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Αντί γι’ αυτό, ο Κριμλιόφ/Μπρεσκούν διηγείται μιαν ιστορία στον πρόλογο του πρώτου τόμου των «ημερολογίων» (πρβ. Δ.1., σελ. 7–9) για το πώς περιήλθε σε γνώση του αρχικά η ύπαρξη των «ημερολογίων» και στη συνέχεια στην κατοχή του μια φωτοτυπία του δακτυλογραφημένου κειμένου τους, η οποία ιστορία με «κανέναν θεό» δεν μπορεί να γίνει επιστημονικά πιστευτή. Σύντομα, για οικονομία χώρου, ο Κριμλιόφ/Μπρεσκούν αναφέρει πως σε ανύποπτο χρόνο (το 2008) τον πλεύρισε σε παγκάκι των κήπων που γειτνιάζουν με το τείχος του Κρεμλίνου στη Μόσχα ένα μυστηριώδες άτομο ονόματι «Πάβελ Λαβρέντιεβιτς» [Павел Лаврентьевич] —το πλήρες όνομα του Μπέρια στα ρωσικά είναι Λαβρέντι Πάβλοβιτς Μπέρια [Лаврентий Павлович Берия, στα γεωργιανά: ლავრენტი პავლეს ძე ბერია, Λαβρέντι Πάβλες ντζε Μπέρια], επομένως έτσι θα μπορούσε να ονομάζεται ο γιός του που στην πραγματικότητα όμως λεγόταν Σέργκο Λαβρέντιεβιτς [Серго Лаврентьевич Берия, 1924–2000]—, του είπε ότι τον εκτιμά (τον Κριμλιόφ/Μπρεσκούν) ως ιστορικό και βιογράφο του Λ. Π. Μπέρια, επειδή διάβασε το βιβλίο του «Μπέρια. Ο καλύτερος μάνατζερ του 20ού αιώνα» και γι’ αυτό θα του εμπιστευθεί προς δημοσίευση τα «ημερολόγια» του Μπέρια· τι ακριβώς ενεχείρισε ο «Πάβελ Λαβρέντιεβιτς» στον Κριμλιόφ/Μπρεσκούν δεν καθίσταται από την ανάγνωση των σχετικών σημείων του κειμένου του προλόγου (πρβ. Δ.1., σελ. 7 και 8) εντελώς σαφές, πάντως ήταν κάτι που στην καλύτερη περίπτωση έμοιαζε με σαρωμένο ή φωτοτυπημένο υλικό, το οποίο είχε εκτυπωθεί με βάση κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή: δεν επρόκειτο ούτε για δακτυλόγραφο ούτε, πολύ περισσότερο, για χειρόγραφο. Αν και ο Κριμλιόφ/Μπρεσκούν ισχυρίζεται ότι του δόθηκε η υπόσχεση από τον «Πάβελ Λαβρέντιεβιτς» ότι θα του επιδειχθεί κάποιας μορφής χειρόγραφο, ο ίδιος σπεύδει να διευκρινίσει ότι του τονίστηκε (πάντα από το μυστηριώδη «Πάβελ Λαβρέντιεβιτς») πως αν και όποτε γίνει αυτό, θα του επιτραπεί μόνο να κοιτάξει στα γρήγορα το χειρόγραφο και τίποτα παραπάνω (πρβ. Δ.1., σελ. 8· αυτό θυμίζει το βαθμό διαβάθμισης «for eyes only» άκρως απόρρητων στρατιωτικών εγγράφων).

Οι μυθιστορηματικές συνθήκες, υπό τις οποίες —καθώς διατείνεται ο ίδιος— απέκτησε ο Κριμλιόφ/Μπρεσκούν το κείμενο των «ημερολογίων», η συνεχής —ούτε στο δεύτερο ούτε στον τρίτο τόμο αναφέρθηκε στο ζήτημα των πηγών δίνοντας περισσότερα σχετικά στοιχεία— αδυναμία του να παρουσιάσει κάποιας μορφής πηγή αλλά και το ίδιο το περιεχόμενο του κειμένου που δημοσιεύτηκε στους τρεις τόμους προκάλεσε διχογνωμίες στην Ρωσία δίνοντας το έναυσμα για συζητήσεις, αντιπαραθέσεις και αντεγκλήσεις — επιστημονικές και μη.

Παρατηρητικός

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Απο ποτε η ταξικη παλη ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ απαξ και κατελαβε την εξουσια η εργατικη ταξη σε μια χωρα ? Ταξικη παλη και ΟΞΥΤΑΤΗ συνεβαινε επι 70 χρονια στην ΕΣΣΔ .Απο το 17 μεχρι το 91 .Ανελειπως ,σταθερα και αταλαντευτα !
Εκτος αν ορισμενοι νομιζουν οτι καναουμε μια επανασταση και καθαρισαμε ! Οι αστοι θα κατσουν φοβισμενοι στ αυγα τους και οι χιλιαδες μικροαστοι θα τραγουδαν ευτυχισμενοι "πατερουληδες μας εργατες " .Και ταξικη παλη δεν σημαινει μονο σαμποταζ ,ανυπακοη στο ΚΚ που ηγειται και ησσονα προσπαθεια ...σημαινει και Ιδεολογικη (πρωτιστως) .Οι αξιες και τα "ηθη και εθιμα" της ταξης που ητταται να βγαινουν και να ξαναβγαινουν σαν τα σκουληκια και τα ζιζανια στα σπαρτα απο καθε τρυπα που του ΞΕΦΕΥΓΕΙ του αγωγιατη να κλεισει .Και η αληθεια ειναι μια : Παρολα τα λαθη και τις οποιες αστοχιες ως το 53 ο "αγωγιατης" τα εκλεινε μια χαρα στις τρυπες του .Μετα (και ιδιαιτερα μετα το 20ο) που χαλαρωσε ο "αγωγιατης" αυτα βγαιναν κατα χιλιαδες μεταφεροντας το δηλητηριο τους σε καθε φυτρα του χωραφιου ....Το 91 ζησαμε την νικη της αντεπαναστασης και ω του θαυματος ...Και τοτε ακομα που το χωραφι ειχε γινει χερσο εντελως ο λαος ΑΠΟΦΑΝΘΗΚΕ δυο φορες πως ηθελε ΣΥΝΕΧΙΣΗ της προσπαθειας .Μια με το ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ σε ολη την ΕΣΣΔ και μια πολεμωντας τα τανκς του Γιελτσιν (καποιοι το ξεχνουν αυτο ). ΑΝΑΤΡΟΠΗ του κερατα (κυριολεκτικα) ηταν λόιπον και η καταληξη μιας μακρας πορειας που οι "αγωγιατες" σταθηκαν ..μποσικοι με τα ζιζανια και τα σκουληκια

Αναυδος είπε...

@παρατηρητικε ευχαριστω τα μαλα για την εμπεριστατωμενη πληροφορηση

ερρωσο

Ανώνυμος είπε...

@ Άναυδος (Για τα «μυστικά ημερολόγια» του Μπέρια ― Τέταρτη συνέχεια)

Αν και μια, έστω και σε γενικές γραμμές, παρουσίαση των μη επιστημονικών συζητήσεων, αντιπαραθέσεων και αντεγκλήσεων που προκάλεσε στη Ρωσία η δημοσίευση των «ημερολογίων» του Μπέρια θα ήταν από πλευράς πληροφόρησης αρκετά ενδιαφέρουσα, ωστόσο η ανάλυση όλων αυτών των ―για να τις χαρακτηρίσω κάπως μεταφορικά― «συρράξεων» δεν θα πρόσθετε τίποτα το ουσιαστικό σε όσα ήδη επισημάνθηκαν σχετικά με τις ιδεολογικές και πολιτικές παραμέτρους αυτών και άλλων αναλόγων δημοσιεύσεων όπως και σχετικά με το κλίμα ιδεολογικής σύγχυσης που επικρατεί στη σημερινή Ρωσία. Για το λόγο αυτό θα περιοριστώ να αναφερθώ σε κάποιες επιστημονικές αντιδράσεις που βαρύνουν για την αντιμετώπιση του προβλήματος της γνησιότητας/αυθεντικότητας ή μη των «ημερολογίων» καθώς και για την κατανόηση των αιτιών της δημοσίευσής τους σε περίπτωση που γίνει δεκτό, παραδεκτό και αποδεκτό ότι δεν είναι γνήσια και αυθεντικά.

Η πιο σημαντική σε επιστημονικό επίπεδο ένσταση κατά της γνησιότητας/αυθεντικότητας των «ημερολογίων» προβλήθηκε από τον Βλαντίμιρ Πέτροβιτς Κοζλόφ [Владимир Петрович Козлов], αντεπιστέλλον μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, και περιεχόταν σε δύο άρθρα του. Το πρώτο άρθρο με τίτλο «Αποκατάσταση μέσω πλαστογραφίας ― “Όπως στον κινηματογράφο„» [«Реабилитация подлогом ― “как в кино”»] δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πατρίδα» [«Родина»] (τεύχος 2 του 2012, σελ. 21–24) και το δεύτερο με τίτλο «Αποκατάσταση μέσω πλαστογραφίας» [Реабилитация подлогом] δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ζητήματα Ιστορίας» [«Вопросы истории»] (τεύχος 4 του 2012, σελ. 83–90)· επειδή το δεύτερο άρθρο του Κοζλόφ αποτελεί κατά βάση επαυξημένη και συμπληρωμένη μορφή του πρώτου του άρθρου, υπάρχει σε αγγλική μετάφραση (Vladimir Kozlov, Rehabilitation through Forgery, «Social Sciences» № 4, 2012, σελ. 30–38) και είναι διαδικτυακά προσπελάσιμο εδώ:
http://eastviewpress.com/Files/SS_FROM%20THE%20CURRENT%20ISSUE_No.%204_2012.pdf
θα το χρησιμοποιήσω κατά προτίμηση για να διευκολύνω τους/τις μη ρωσομαθείς αναγνώστες/αναγνώστριες (στο εξής: Δ.5.). Σπεύδω να τονίσω προς αποφυγή οποιασδήποτε καλο(κακο)προαίρετης παρεξήγησης ότι η κριτική που ασκεί ο Κοζλόφ στον Κριμλιόφ/Μπρεσκούν έχει αντικομμουνιστικές απώτερες προθέσεις και στόχους ―κάτι που είναι ξεκάθαρο από μια πρώτη ανάγνωση του άρθρου― και εντάσσεται αναμφίβολα στην πολεμική γύρω από τον Στάλιν και την ΕΣΣΔ που, όπως έχω γράψει στην αρχή, εκτυλίσσεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα εδώ και πάνω από δυο δεκαετίες μεταξύ τμημάτων της νέας (;) ρωσικής αστικής τάξης· μολαταύτα είναι χρήσιμη γιατί, πέρα από την αντικομμουνιστική της στόχευση, εστιάζεται στην έρευνα και εξέταση του περιεχομένου του κειμένου των «ημερολογίων».

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

@ Άναυδος (Για τα «μυστικά ημερολόγια» του Μπέρια ― Πέμπτη συνέχεια)

Ο Κοζλόφ αφού δέχεται αρχικά ότι το να είχε κρατήσει προσωπικά ημερολόγια ο Μπέρια είναι μια υπόθεση που θεωρητικά δεν μπορεί να αποκλειστεί (πρβ. Δ.5., σελ. 30) και μάλιστα αντιπαρερχόμενος (σιωπηρά) παλιότερες και νεότερες διαπιστώσεις πως ο Μπέρια εξαιτίας προσωπικού χαρακτήρα δεν ήταν δυνατό να κρατούσε ημερολόγιο (βλ. π. χ. Αρσέν Μαρτιροσιάν, 100 μύθοι για τον Μπέρια. Από τη δόξα στις κατάρες, 1941–1953, Μόσχα 2010 [Арсен Мартиросян 100 мифов о Берии. От славы к проклятиям, 1941–1953 гг., Москва 2010], σελ. 366–367) επικεντρώνει την προσοχή του στο περιεχόμενο των «ημερολογίων» για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εφόσον ο Κριμλιόφ/Μπρεσκούν αδυνατεί να παρουσιάσει το οποιοδήποτε πρωτότυπο (γνήσια χειρόγραφα του ίδιου του Μπέρια ή μη χειρόγραφα που να φέρουν την υπογραφή του Μπέρια σαν επικύρωση της γνησιότητάς τους, πρβ. Δ.5., σελ. 30–32), τότε μάλλον «πηγή» των «ημερολογίων» πρέπει να είναι τα λεγόμενα επίσημα ημερολόγια ακροάσεων του Ι. Β. Στάλιν, η αυθεντικότητα των οποίων είναι πέραν πάσης αμφιβολίας (πρβ. Δ.5., σελ. 32–33).

Πρόκειται συγκεκριμένα για τα ημερολόγια (τετράδια) επισκέψεων και επισκεπτών που δέχτηκε ο Ι. Β. Στάλιν από το 1924 μέχρι το 1953, τα οποία εκδόθηκαν με τον τίτλο «Σε επίσκεψη στον Στάλιν. Τα τετράδια (ημερολόγια) καταγραφών των προσώπων που έγιναν δεκτά σε επίσκεψη από τον Ι. Β. Στάλιν (1924–1953), Μόσχα 2008» [«На приёме у Сталина. Тетради (журналы) записей лиц принятых И. В. Сталиным (1924–1953 гг.), Москва 2008»]. Ο ογκώδης αυτός τόμος (784 σελίδες) περικλείει το σύνολο των χειρόγραφων σημειώσεων —πρωτοδημοσιεύτηκαν μεταξύ 1994 και 1999 στο περιοδικό «Ιστορικό Αρχείο» [«Исторический архив»]—, που πιστοποιούν ποιοι και πότε έγιναν δεκτοί σε ακρόαση από τον Ι. Β. Στάλιν στο Κρεμλίνο στη διάρκεια σχεδόν τριάντα χρόνων. Οι συγκεκριμένες χειρόγραφες σημειώσεις που κρατήθηκαν με αξιοθαύμαστη επιμέλεια από το προσωπικό ασφάλειας και τη γραμματεία του Ι. Β. Στάλιν και έχουν σχετικά απλή δομή —προηγείται η ημερομηνία, ακολουθεί ο αύξων αριθμός του επισκέπτη, έπεται το επώνυμο (σπάνια και το όνομα) του επισκέπτη ή της επισκέπτριας και μετά σημειώνεται η ώρα εισόδου του και η ώρα εξόδου του—, αποτελούν ανεκτίμητο τεκμήριο τόσο για τη βιογραφία του Ι. Β. Στάλιν όσο και για την ιστορία της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Παρατηρητικός