Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Η θεωρία των άκρων

Οι περισσότεροι την έχουμε γνωρίσει στη φαιοκόκκινη εκδοχή της. Ο ναζισμός και ο κομμουνισμός (Στάλιν και Χίτλερ) δεν είναι παρά οι δύο όψεις του νομίσματος του ολοκληρωτισμού, μαύρος και κόκκινος φασισμός, που καταπνίγουν την προσωπικότητα και τις ελευθερίες της.

Πόσοι και πόσοι ειδικοί, πολιτικοί, "προοδευτικοί" συγγραφείς, κτλ, δεν έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι, για να χτίσουν αυτό το "αφήγημα": από τη Χάνα Άρεντ διεθνώς, μέχρι τη Σώτη, ως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εγχώριας απαλεψιάς, και βουλευτές του Σύριζα, με τα πένθιμα σήμαντρα του "ομοφοβικού ΚΚΕ" και την καταπίεση ομοφυλόφιλων και γυναικών στη Σοβιετία -για να πιάσουμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα.

Ή όπως γράφει ο Άγης Στίνας:
Η αληθινή δημοκρατία έχει πάψει να υπάρχει στον πλανήτη μας από τότε που ο ενεργός πολίτης μιας αυτόνομης κοινότητας έγινε ο ευπειθής υπήκοος της οποιασδήποτε πολιτικής, θρησκευτικής, κτλ, εξουσίας. Αυτό ισχύει για όλα τα σύγχρονα κράτη.
(...) Όμως υπάρχουν στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες μερικά πράγματα που έχουν πραγματική αξία για τις λαϊκές μάζες. Είναι αυτά που οι ίδιες με τους αγώνες τους και με το αίμα τους έχουν κατακτήσει. Είναι αυτά που μπορούν να γίνουν μέσα και όπλα στην πάλη για τη χειραφέτησή τους: το δικαίωμα της οργάνωσης, της συγκέντρωσης, της διαδήλωσης, της απεργίας, της ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, της ελεύθερης συζήτησης.
Αυτές ακριβώς τις πολύτιμες για τις λαϊκές μάζες κατακτήσεις καταργεί το ολοκληρωτικό καθεστώς, είτε πρόκειται για στρατιωτική δικτατορία είτε για την εξουσία του ενός κόμματος. Όλες οι εξουσίες συγκεντρώνονται και μονοπωλούνται από το ολοκληρωτικό Κράτος. Οι λαϊκές οργανώσεις διαλύονται, οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις και οι απεργίες απαγορεύονται. Ο τύπος και όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους. Οι λαοί σε αυτά τα καθεστώτα δεν πρέπει να ακούν, να βλέπουν, να μαθαίνουν, να πληροφορούνται τίποτε άλλο από αυτό που θέλει το ολοκληρωτικό Κράτος. Για εκείνους που αντιδρούν ενεργά, για εκείνους που υπάρχουν υπόνοιες ότι αντιδρούν, για τους συγγενείς τους, για γνωστούς παλιούς αγωνιστές είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές, τα ψυχιατρεία, τα βασανιστήρια, τα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Η προφανής στόχευση είναι αυτή ακριβώς. Να δείξει δηλ τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας και των στοιχειωδών δικαιωμάτων που εξασφαλίζει στα μέλη της κοινωνίας,αντίθετα με τα δύο άκρα, που συνθλίβουν σαν Συμπληγάδες το άτομο. Αν και συνήθως, ένας τόσο χοντροκομμένος συμψηφισμός πάει πολύ βαθύτερα από την απλή ανάδειξη μιας "τρίτης, εναλλακτικής κατάστασης". Στην πραγματικότητα, στην σπίλωση ενός πόλου, χώρου, πολιτικής πρότασης, που βαφτίζεται άκρο, για να μπει στο ίδιο τσουβάλι με κάτι άλλο, το οποίο με τη σειρά του κερδίζει μια έμμεση νομιμοποίηση από αυτή τη σύγκριση. Ο στόχος εν προκειμένω δεν είναι άλλος από την καταδίκη της εγκληματικής φύσης του κομμουνισμού, ως πρακτικής κι ως ιδεολογίας (συμπληρώστε νοερά τα εισαγωγικά, όπου χρειάζεται, γιατί είναι πάρα πολλά, για να τα βάλω όλα). Αντιθέτως, το άκρο του φασισμού παρουσιάζεται ως κάτι αυτόνομο από την αστική του μήτρα, κι αναβαθμίζεται-νομιμοποιείται από την εξίσωσή του με τον άλλο πόλο, χωρίς να του μείνει κάποια ρετσινιά.

Εφόσον λοιπόν η (αστική) δημοκρατία ανέχεται τους κομμουνιστές, που διακηρύσσουν ανοιχτά πως θέλουν να την καταλύσουν, γιατί να μη γίνει το ίδιο και με τους νεοναζί, ανεξάρτητα από το αν διαφωνεί με τις ιδέες που εκφράζουν; Αυτή είναι εξάλλου η πεμπτουσία και το μεγαλείο της αστικής δημοκρατίας. Να φέρνει το φασισμό από το παράθυρο.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι πόσο εύκολα υιοθετούνται στον καθημερινό δημόσιο λόγο οι διάφορες παραλλαγές του παραπάνω σχήματος, για να αποδείξουν πόσο φρόνιμη και νηφάλια είναι η δική τους θέση, που οριοθετείται από δύο αλληλοτροφοδοτούμενα κέντρα και αποφεύγει τα ακραία ολισθήματα και τους κινδύνους που συνεπάγονται.

Ήδη από τη διατύπωση, κάποιοι σφοι αναγνώστες μπορεί να θυμήθηκαν το βασικό ερμηνευτικό σχήμα που έχει διαφανεί εν όψει του τρίτου τόμου του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος, για την κομματική κρίση του 89-91, με τα δύο αλλητροφοδοτούμενα κέντρα, δεξιό κι αριστερό (προσέξτε όμως πώς η χρήση της έννοιας κέντρου, αδυνατίζει τη σχηματική, γεωγραφική χρήση των όρων δεξιά-αριστερά). Το οποίο κατά τη γνώμη μου εξισώνει άνισα μεγέθη κι ευθύνες διαφορετικής βαρύτητας ή σκοπιμότητας, ενώ το βασικό είναι να αναδειχτούν οι λόγοι και τα δεξιά λάθη που οδήγησαν στην κυριαρχία του αναθεωρητικού κέντρου (και τον αριστερισμό ως τιμωρία για τα δεξιά λάθη), τα οποία εξετάζονται συνοπτικά σε ένα περυσινό κείμενο της κετουκε στην Κομεπ, που δίνει ίσως το περίγραμμα του τρίτου τόμου.

Σε παρόμοια θέση περικύκλωσης είχε βρεθεί κατά τη δεκαετία του 20' και το μπολσεβίκικο κόμμα, όταν ο σφος με το μουστάκι κι η συντριπτική πλειοψηφία γύρω απ' αυτόν εναντιώθηκε στην αριστερή, μικροαστική παρέκκλιση (Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ) και τη δεξιά, οπορτουνιστική παρέκκλιση (Μπουχάριν), κι ενώ αρχικά είχε συμμαχήσει με τη δεύτερη εναντίον της πρώτης. Ενώ ο Στάλιν επισήμαινε πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι αυτός που υποτιμούμε κάθε φορά.

Οι έννοιες αυτές αντιστράφηκαν με εντυπωσιακό τρόπο στα χρόνια της Περεστρόικα (πριν έρθουν όλα πάνω-κάτω), όπου αριστεροί και ριζοσπάστες θεωρούνταν τα γκεσέμια της παλινόρθωσης, ενώ δεξιοί και δογματικοί ήταν όσοι υπερασπίζονταν τις σοσιαλιστικές δομές, ακόμα και κάποιοι τίμιοι μπρεζνιεφικοί, σαν τον Λιγκατσόφ (ένας διαχωρισμός που μεταφέρθηκε εν μέρει και στα καθ' ημάς, με τους "ανανεωτικούς" αναθεωρητές να θεωρούνται από τα αστικά μέσα πιο τολμηροί κι αριστεροί από τους δογματικούς, που έμεναν προσκολλημένοι στο παρελθόν). Ο Γκόρμπι εμφανιζόταν ως η φωνή της λογικής, που έβαζε χαλινάρι στις ακραίες απόψεις κι οδηγούσε νηφάλια το τιμόνι της χώρας (προς το γκρεμό). Ενώ ο Σάββας Μιχαήλ, που έβλεπε στην Περεστρόικα την ενσάρκωση του τροτσκιστικού σχήματος της επανάστασης μες στην επανάσταση ενάντια στη γραφειοκρατία), θεωρούσε σε κάποιο κείμενό του το Γέλτσιν ως τον πιο συνεπή, ριζοσπάστη μεταρρυθμιστή (ενάντια στις "ταλαντεύσεις" του Γκόρμπι).

Ενδιαφέρον παρουσιάζει κι η χρήση του σχήματος από διάφορα παρακλάδια (καταβολάδες και περικοκλάδες, που δε θα γίνουν ποτέ δέντρα) του ΚΚ.
Στο εξωκοινοβούλιο πχ βρίσκουν αρκετά έξυπνη την τακτική των ίσων αποστάσεων από τους δύο πόλους της "επίσημης αριστεράς" και το διαχωρισμό τόσο από τον αδιέξοδο σεχταρισμό του ΚΚΕ, που υποτιμά την τακτική και τους ενδιάμεσους στόχους, όσο και από το ρεφορμισμό του Σύριζα που υποβαθμίζει κι απομακρύνει το στρατηγικό στόχο. Όμως από τη στιγμή που υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός, γίνεται σαφώς από θέση ευμενούς ουδετερότητας προς την κυβερνώσα αριστερά, που αθωώνεται (ή απλώς καταδικάζεται ανέξοδα εκ των υστέρων) για μια σειρά επιλογές της, όπως φάνηκε και στην πράξη, τους πρώτους μήνες της πρώτη φορά αριστεράς, μέχρι το δημοψήφισμα.

Αλλά αυτά τα σχήματα μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ. Να βγει πχ η ΛαΕ, που έχει κάνει σημαία της την έξοδο από το ευρώ, και να φτιάξει με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, το δικό της δίπολο, ενάντια στην Ανταρσυα που συμπεριφέρεται ως ένα μικρό ΚΚΕ (το 'παμε και παραπάνω για τα εισαγωγικά), βάζει απογειωμένους στόχους κι υποτιμά τον κρίκο της ευρωζώνης, κι ενάντια στο Σύριζα, που μένει σταθερά στο άλλο άκρο.

Αλλά μπορεί να βγάλει ένα αντίστοιχο δίπολο (και μαζί όλη την Πασοκιά του), μιλώντας πχ για αριστερούς ψάλτες της δεξιάς και το καραβάνι του, που προχωρά μες στην έρημο με τις πάμπολλες οφθαλμαπάτες (πχ για μια καλή, δημοκρατική ΕΕ), παρά τα σκυλιά που γαβγίζουν.
Αντίστοιχο δίπολο θα μπορούσε να βγάλει ακόμα κι η ΝΔ, για να δείξει πως εκπροσωπεί το μεσαίο χώρο ενάντια σε αυτούς που δε θέλουν τις μεταρρυθμίσεις και αυτούς που λένε πως δεν προχωρούν αρκετά γρήγορα κι αποφασιστικά.
Ή ακόμα και το Ποτάμι, που εκπροσωπεί το "ακραίο κέντρο", όπως είχε γράψει σε μια παλιότερη ανάλυσή του ο Θοδωρής.
Υπενθυμίζω επίσης και το δίπολο δογματισμού-αναθεωρητισμού, που χρησιμοποιεί στην ανάλυσή της η ΛτΙ -όπως είδαμε σε ένα πρόσφατο κείμενο.

Δεν ξέρω αν από τα παραπάνω μπορεί να βγει κάποιο συνολικό συμπέρασμα. Εγώ θα σημείωνα πάντως ως επιμύθιο πως αντί να προσπαθούμε να βρούμε δύο άκρα, που τα υπερβαίνει, υποτίθεται, διαλεκτικά η δική μας προσέγγιση, ως σώφρον κέντρο, και να παρουσιάζουμε με τέτοιους όρους την ιδεολογική διαπάλη που διεξάγεται -από εδώ η γυναίκα μου, από εδώ το αίσθημά μου, και στη μέση ο γαμάτος της υπόθεσης- πρέπει να ξεφύγουμε από την υποσυνείδητη ενσωμάτωση του παραπάνω σχήματος, τις γεωγραφικές έννοιες και τις σχηματικές αντιλήψεις.

Και να παρουσιάζουμε τη δική μας πρόταση ως αυτό που πραγματικά είναι: η επαναστατική υπέρβαση των αδιεξόδων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και όλων των ταξικών κοινωνιών. Η προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς αδικία κι εκμετάλλευση. Και το αναντικατάστατο μέσο/όπλο της ταξικής πάλης, που περιλαμβάνει δύο ανειρήνευτους πόλους: το κεφάλαιο και την εργασία.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα πιο "κεντρικό" ή στρογγυλεμένο.

25 σχόλια:

Μένιος είπε...

Δυο σημειώσεις για την «θεωρεία των δυο άκρων» , που σαν τίτλο την θεωρώ απολύτως λανθασμένη, γιατί τα «άκρα» υπονοούν απόλυτη αντίθεση ,ενώ μια ψύχραιμη μελέτη της ιστορίας υποδεικνύει σαφή αλληλεπίδραση σε τουλάχιστον σε δομικό επίπεδο.

Μύθος πρώτος: «Οι αστική τάξη γέννησε τον φασισμό». Στην αυγή του 20ου αιώνα το όραμα του Μαρξ επιδρά καταλυτικά στους εργάτες των βιομηχανοποιημένων περιοχών της Ευρώπης. Ο Μουσολίνι, μεγαλωμένος σε αριστερή οικογένεια, εξου και τα «αριστερίστικα» βαφτιστικά ονόματά του, ενστερνίζεται τις σοσιαλιστικές ιδέες , έφηβος οργανώνει απεργίες και καταλήψεις , αρνείται την στράτευση, γραφεί πύρινα άρθρα κατά των καπιταλιστών και της αποικιοκρατίας στις εφημερίδες «Tο Mέλλον του Eργάτη», «O Προλετάριος», εκδίδει την «Σοσιαλιστική Πρωτοπορία», συλλαμβάνεται πολλές φόρες σε εξεγέρσεις και αποκτά το προσωνύμιο «ο κόκκινος», απελαύνεται από την Ελβετία όταν συμμετέχει στην καμπάνια υποστήριξης μιας απεργίας Iταλών οικοδόμων, στο Φορλί κυκλοφορεί τη σοσιαλιστική εφημερίδα «H πάλη των Tάξεων» ανεβάζοντας τον στην ιεραρχία του Ιταλικού Σοσιαλιστικού κόμματος ώστε γίνεται αρχισυντάκτης του κομματικού έντυπου, έχοντας μάλιστα δίπλα του σαν καθοδηγήτρια του την θρυλική Angelica Balabanoff.

Όλη του η πορεία καταδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά αντίθετος προς το σοσιαλισμό είναι, μέχρι την κρίσιμη περίοδο του ξεσπάσματος του ΠΠ1 που επιστρατεύει τον σωβινισμό, εθνικισμό για να φέρει κοντά του περισσότερο λαό, όταν βλέπει ότι η πλειοψηφία επιθυμεί την συμμέτοχη της Ιταλίας στον πόλεμο. Με την ίδρυση του κόμματος του «Πυρήνες του Αγώνα» μπαίνει επίσημα στην περίοδο της ολικής φασιστικής μεταμόρφωσης του , αφήνοντας πίσω τις εργατικές διεκδικήσεις, κερδίζοντας έτσι την εύνοια των βιομηχάνων που τον ενισχύουν οικονομικά προς την κατάκτηση της εξουσίας, επηρεάζοντας βαθύτατα και έναν ενθουσιώδη μιμητή του, τον Χίτλερ.

Συμπέρασμα : Ο απόλυτος εισηγητής και ιδρυτής του φασισμού ανδρώθηκε, υπηρέτησε, μελέτησε, επηρεάστηκε από τον μαρξισμό και τον μπολσεβικισμό και κατέληξε να δημιουργήσει ένα συγκεντρωτικό σύστημα διαστρεβλώνοντας την έννοια του σοσιαλισμού και του συνδικαλιστικού κινήματος (με την πρακτική του Κορπορατισμού). Η αστική τάξη μπορεί να συνέδραμε οικονομικά στην άνοδο του «ντουτσε» όταν είδε ότι έχει ρεύμα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν «γέννησε» αυτή από το μηδέν τον φασισμό. Ο φασισμός, που επίδρασε καταλυτικά και στον ναζισμό, ήταν ένα στρεβλό δημιούργημα του σοσιαλιστικού κινήματος και η διεστραμμένη εκδοχή του. Η αστική τάξη κατάφερε να εξαγοράσει και να εκμεταλλευτεί την άνοδο του φασισμού- ναζισμού υπέρ της, αλλά η γέννηση και η μορφολογία τους αποτελούν ιστορικά, μελανό παρακλάδι του σοσιαλισμού (να θυμίσω εδώ ότι στην Ισπανία, οι φασίστες ήταν γνωστοί ως εθνικό-ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ και στη Γερμανία ήταν γνωστοί ως εθνικό – ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ).

Μένιος είπε...

Μύθος δεύτερος: « Ναζισμός και Κομμουνισμός είναι το ίδιο πράγμα». Είναι δύο διαφορετικά πράγματα . Ο κομμουνισμός είναι μια ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ. Η πολιτική εφαρμογής της μπορεί να ποικίλει, αλλά κυρίως βασίζεται πάνω στο κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Αντίθετα οι ναζί ήταν ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. Δεν έχουν μια καλά καθορισμένη οικονομική ιδεολογία και το ενδιαφέρον τους ήταν περισσότερο στραμμένο στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Στην ουσία εφάρμοζαν ένα φασιστικό Κορπορατισμο τροποποιημένο σε γερμανικά πρότυπα, με μια δόση ρατσιστικής ρητορικής ( και δολοφονικής πρακτικής). Οι ναζί επέτρεψαν σε γερμανούς βιομηχάνους να παράγουν τα προϊόντα τους σε συνεργασία με την κυβέρνηση και το σύστημα παράμενε καπιταλιστικό με μια συγκεντρωτική εξουσία που καθόριζε αλλά δεν επέβαλε καθολικά το είδος παραγωγής .

Σύγκριση ή ταύτιση λοιπόν δεν μπορεί να γίνει με ανόμοια πράγματα. Θα είχε περισσότερο νόημα μια σύγκριση Κομμουνισμού - Στρασσερισμού , αν ποτέ οι Στράσσερ επέβαλαν τις οικονομικές ιδέες τους στο Χίτλερ. (Οι αδελφοί Στρασσερ μαζί με λίγους ομοϊδεάτες τους, ήταν η μόνη «συνιστώσα» του κόμματος των Ναζι που ήταν υπέρ μιας εθνικοποίησης των πλουτοπαραγωγικών μέσων, συγχώνευση των τραπεζών και οικονομίας σοσιαλιστικού τύπου αλλά ο Χίτλερ τους καθάρισε πριν δούμε τον «εθνικο-κομμουνισμο» στην πράξη. Ο Γκέμπελς μάλιστα ήταν υποστηρικτής τους μέχρι το 1926, οπότε και είχε την φαεινή να τους παρατήσει εγκαίρως πριν γίνει και αυτός θύμα «εκκαθάρισης». )

Νταν είπε...

Μένιο...αυτη ακριβως την ανάλυση που κανεις την κανει και ο Αδωνις. Πρόσεξε το.

Την γέννηση των πολιτικών όρων πρεπει να την ακολουθείς στην ιστορική τους πορεια και οχι ετσι οπως το θέτεις απλα και μονο λεξιλογικα, ειναι λαθος. Ο σοσιαλσωβινισμος και ο σοσιαλεθνικισμος του Καουτσκι στον ΠΠ1 καμια σχεση δεν εχει με τα εθνικοσοσιαλιστικά των φασιστών και των ναζί. Ο Λενιν κράζει τον Μουσολινι ηδη απο τον ΠΠ1 τόμος 26 απαντα.

Ουσιαστικα στο πρωτο σου σχόλιο λες οτι ο μαρξισμός γέννησε τον φασισμό για να υπηρετεί την αστική τάξη...δηλαδη ο μαρξισμός γεννά και τον οπορτουνισμό...συγνωμη αλλα πιστευω δεν χρειαζεται να ανάλυση ποσο άκυρη ειναι απο καθε φιλοσοφική και ιδεολογική σκοπιά ειναι αυτη η άποψη....

Νταν Αι

Ανώνυμος είπε...

Η θεωρία ότι ο φασισμός είναι προιόν του εργατικού κινήματος (έστω εκφυλισμένο), είναι στην ουσία απολογητική του ιμπεριαλισμού και, τελικά και του ίδιου του φασισμού. Στοχεύει στο να νομιμοποιήσει την προσπάθεια διείσδυσης των φασιστών σε τμήματα της εργατικής τάξης, να αμβλύνει το ταξικό διαχωριστικό κριτήριο αυτών των τμημάτων και, τελικά, να χτυπήσει το εργατικό κίνημα. Δε λέω σώνει και καλά ότι ο Μένιος έχει αυτή την άποψη. Λέω, όμως, ότι αντικειμενικά αυτή την άποψη εξυπηρετεί με τα λεγόμενά του.

Η αλήθεια είναι ότι τα εξαθλιωμένα προλεταριοποιημένα ή/και μισοπρολεταριακά μεσοστρώματα και το λούμπεν προλεταριάτο υπήρξαν τα βασικά κοινωνικά στήριγμα του φασισμού στα πρώτα στάδια της πολιτικής του διαδρομής. Δυο παρατηρήσεις εδώ: άλλο κοινωνικό στήριγμα και άλλο ότι ο φασισμός εκφράζει τα συμφέροντα αυτών των στρωμάτων. Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο είναι ότι άλλο προλεταριοποιημένα μεσοστρώματα και λούμπεν προλεταριάτο, προιόν της σαπίλας και της αποσύνθεσης της κοινωνικής διαστρωμάτωσης που διογκώνεται ειδικά στις περιόδους όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης και άλλο το εργατικό και πρώην σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό κίνημα ως συγκροτημένη έκφραση του οικονομικού και πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης για τη χειραφέτησή της. Αυτές οι δυο συγχύσεις πρέπει να αποφεύγονται.

RFB

Ανώνυμος είπε...

Τεράστιο θέμα.
Νομίζω μπορούμε να το πιάσουμε από πολλές πλευρές, αλλά η πιο συνηθισμένη είναι για τα "εγκλήματα" του Στάλιν που τα συνδέουν μετά με ότι γουστάρει ο καθένας (Πολ Ποτ, Χίτλερ κλπ.). Όλα δικτατορίες, άρα καλά μας μένει μόνο το σήμερα σαν εναλλακτική...

Θεωρώ ότι ο πιο εύκολος τρόπος να απαντήσει κανείς, είναι να πει για το πως χρησιμοποιείτε και από ποιους αυτή η "θεωρία", ποιους ωφελεί, γιατί αλλιώς πρέπει να ανοίξει κουβέντα για τα πιο βασικά (ταξική πάλη, ψυχρός πόλεμος και προπαγάνδα, πράκτορες και φασίστες "ιστορικοί" κλπ.).

Τα πράματα είναι ξεκάθαρα, την λογική των 2 άκρων την βγάλανε οι Αμερικάνοι (μόνο τυπικά δεν είναι φασιστικό κράτος πλέον) για να χτυπήσουν τον σοσιαλισμό και η ΕΕ, ενώ και οι 2 τα στηρίζουν και σήμερα με πάθος! Οι ίδιοι τα λένε αυτά, που κάνουν κολλητιλίκια στους ντε φάκτο φασίστες της Ουκρανίας, που εκφασίζουν την ΕΕ με αφορμή τους μετανάστες, που ανέχονται συντάξεις και προτομές στα ΣΣ, που δεν ψηφίζουν την καταδίκη του ναζισμού ή που απέχουν, που διαλύουν χώρες και λαούς κλπ...
Μόνο έτσι νομίζω μπορεί να καταλάβει ο άλλος σχετικά απλά, το πόσο σάπια είναι αυτή η "θεωρία", και το πως βάζει τον φασισμό από το παράθυρο, οι λεπτομέρειες μετά συζητούνται άμα υπάρχει όρεξη.

Ιβάν Τζόνι

Pro είπε...

Εθνικισμός, Ρατσισμός (και μάλιστα βιολογικός ρατσισμός), μιλιταρισμός, συνεργασία των τάξεων και εθνική ομοφωνία, εθνική ανωτερότητα. Βασικοί ιδεολογικοί πυλώνες του φασισμού. Όλες τους ιδέες που γέννησε η αστική τάξη και ο καπιταλισμός, ιδέες που βγήκαν από τις υλικές συνθήκες του καπιταλισμού, της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού και χρησιμοποιήθηκαν ευρέως πρώτα από την αστική τάξη η οποία και τις δημιούργησε. Όπως λέει και ο RFB πάνω, άλλο η μαζική κοινωνική βάση του φασισμού και άλλο το ποια συμφέροντα εξυπηρετεί και ποια τάξη έχει την κυριαρχία σε αυτό. Ούτε η αστυνομία αποτελείται στην μάζα της από αστούς, μήπως αυτό σημαίνει ότι αποτελεί λαικό όργανο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μικροαστών και των λούμπεν προλετάριων και όχι της αστικής τάξης; Ή μήπως ο Ομπάμα επειδή είναι μαυρος και έχει μικροαστική καταγωγή δεν εκφράζει συμφέροντα της αστικής τάξης;

Δεν ξέρω τι είναι ο Μένιος ποιο πάνω αλλά μας παραθέτει βασικά μια εκδοχή που υιοθετούν από αριστεροφιλελεύθεροι μέχρι athens voice και Σώτη.

Το άρθρο του Παπαρήγα για την ταξική φύση του ναζιστικού κόμματος είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό σε αυτό το θέμα: http://agkarra.com/%CE%B7-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83/

Poe είπε...

Ο φασισμος δεν ειναι γεννημα του εργατικου κινηματος αλλα του καπιταλισμου στην ιμπεριαλιστικη του φαση.
Το οτι καποιος πρωην σοσιαλιστης η σοσιαλδημοκρατης εγινε φασιστας δεν σημαινει οτι τον εσπρωξε ο μαρξισμος προς τα εκει, μαλλον η "κρυφη γοητεια της μπουρζουαζιας" τον τραβηξε. Οι αστοι άλωστε δεν ειχαν ποτε κανενα προβλημα να συνεργαστουν με σοσιαλδημοκρατες πολιτικους και συνδικαλιστικους ηγετες για να σαμποταρουν επαναστασεις, απεργιες, και γενικα να εμποδισουν την ριζοσπαστικοποιηση των μαζων...

Μενιο, θα σου συνιστουσα να διαβασεις το φασισμος και κοινωνικη επανασταση για να δεις οτι αυτο που λες καμια σχεση δεν εχει με την πραγματικοτητα.

Οτι εκλεψε απο τον μαρξισμο ο φασισμος σε πολυ ρηχο επιπεδο διακυρηξεων, το εκλεψε με τον ιδιο τροπο και σκοπο που ειχε κλεψει το πασοκ τα συνθηματα του ΚΚΕ για να αποσπασει την υποστηριξη οσων περισσοτερων εργατων μπορουσε. Στην πραξη παντως, ηταν ενα συστημα που αναγκασε ολη την γερμανικη κοινωνια-η τελοσπαντων ολη οση μπορεσε- να σκυψει το κεφαλι και να υπηρετησει το μεγαλο κεφαλαιο.

Neophyte_commie είπε...

Μια λέξη ακόμα: Ο Μουσολίνι δημιούργησε τον φασισμό, όσο ο Ευκλείδης έγραψε τα Στοιχεία. Τόσο ο ένας όσο και ο άλλος είναι προϊόντα της εποχής τους από οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής (με αυτή τη σειρά) άποψης, και ακαδημαϊκής στη δεύτερη περίπτωση. Όπως ο Ευκλείδης απλά κάθισε και τακτοποίησε (μαζί με τους καημένους ξεχασμένους μαθητές του, εκπαιδευτικός με τη σημερινή έννοια ήταν ο άνθρωπος) ήδη υπάρχοντα δεδομένα, έτσι ο Μουσολίνι απεικόνισε στην περίπτωσή του τα βήματα του λούμπεν προλεταρίου προς τον φασισμό. Όταν ομως επιτρέπεις στη μορφή να συσκοτίσει το περιεχόμενο, καταλήγεις να λες ότι ο κομμουνισμός γέννησε τον φασισμό (χιόνια ο ένας και χιόνια ο άλλος).

Χρήσιμο για το ρόλο της προσωπικότητας είναι το βιβλίο του Πλεχάνοφ, που δεν το έχουν στα ελληνικά:
https://www.marxists.org/archive/plekhanov/1898/xx/individual.html

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Πως μπορεις να εξισωνεις αυτον που παλευει για Ισοτητα ,Δικαιοσυνη,Ειρηνη ,Συναδελφωση των λαων ,με καποιον που προβαλλει και προωθει τα πιο αγρια ,βρωμικα και ζωωδη ενστικτα του ανθρωπου μετατρεποντας τον ξανα σε κτηνος που μισει ολα τα αλλα "μη Αρια" ειδη και τα απειλει με εξοντωση ή υποταγη ,γυρνωντας την ανθρωποτητα στα πιο σκοτεινα της χρονια ?
Μπορεις ! Οταν φοβασαι -οπως ο διαολος το λιβανι - τον πρωτο και τον βλεπεις και σωστα ως απειλη για την κυριαρχια σου και τα υπερκερδη σου . Με τον Φασισμο η αστικη ταξη :
-Εσωσε την παρτιδα μια και ηταν η μονη ταξη που ΚΕΡΔΙΣΕ ζωη απο αυτον την στιγμη μαλιστα που ψυχορραγουσε εν μεσω κρισης .
-Αδρανοποιησε την ΕΤ και την ξεστρατησε απο την ταξικη παλη.
-Καταφερε με αυτον ενα τεραστιο πληγμα στο αντιπαλο στρατοπεδο ,φρεναρε την αλματωδικη αναπτυξη του που θα την επνιγε και ετσι ημιθανες σχεδον πετυχε μια Πυρρειο νικη .
-Βρηκε εναν μονιμο συμμαχο (την Σοσιαλδημοκρατια) να συντηρει σε εποχες ευμαρειας τον εθνικισμο και αντικομμουνισμο ,τις βασεις και την μαγια του Φασισμου που τον ειχαν παντα υπ ατμον για τα "δυσκολα" .
Ανεξαρτητα λοιπον απο την πηγη ή τους "εφευρετες" του Φασισμου η Αστικη ταξη ειναι η μονη οφελειμενη απο την δραση του μια και οχι μονο αυτος δεν ενοχλει την κυριαρχια της αλλα γινεται και αρωγος για φτηνα εργατικα χερια ( τα ταγματα αγγαρειας και οι εγκλειστοι στα Νταχαου της αποτελουν την τζαμπα εργατικη δυναμη για τα εργοστασια της) .Ο Φασισμος (για ολα τα παραπανω ιστορικα δεδομενα)ειναι το μανα εξ ουρανου για τους αστους σε περιοδους κρισης .
Η μονη δυναμη που μπορει να τον φρεναρει ειναι ενα δυνατο ,ταξικο και ρωμαλεο ΕΚ που θα δειχνει με την παλη του σταθερα ,μονιμα και αταλαντευτα στον λαο καθημερινα τον πραγματικο ενοχο για την κριση ...τους αστους και το συστημα τους .Αυτην την "εξισωση " εχει βαλει στοχο το κομμα να λυθει .Αυτην την εξισωση πανε να νοθευσουν οι αντιπαλοι δημιουργωντας μια αντιεξισωση (φασισμου -κομμουνισμου) επικεντρωμενη σε προσωπα (Χιτλερ -Σταλιν) .Στο βαθμο που βγαζουμε απο το καδρο στα ματια των λαων τον μουστακια Γεωργιανο ,που αποκαθιστουμε την ιστορικη αληθεια για το προσωπο του ,που τον καθαριζουμε απο τους τονους λασπης που εχει δεχτει (και απο "δικους" μας) θα δυναμωνει το αντιπαλο δεος για το συστημα .Ο Σταλιν και η περιοδος του ελαχε ΠΑΛΙ για την ανθρωποτητα να ειναι το "κλειδι" για τις περαιτερω εξελιξεις ,και οχι σαν νοσταλγια ,αλλα σαν σοσιαλιστικη ελπιδα και κινητρο παλης για τους λαους .

Η σταση σου λοιπον απεναντι στην αστικη ταξη καθοριζει και ΤΙ εισαι ...

Ανώνυμος είπε...

Μας χτύπησε βλέπω το πνεύμα των γιορτών κάποιους. Ακου ο φασισμός και ο ναζισμός παιδιά του κομμουνισμού... Που να το πρωτοπιάσεις. Απο για ποιούς δούλευε στον ΑΠΠ ο Μουσολίνι, ποιοί του πασάρανε με ασιστ αλα John Stockton την εξουσία μέχρι το ποιοί ήταν οι "στρασσερικοί" και τι ρόλο όντως βαρούσαν, βαριέμαι να γράφω πολλά αλλά θα πω απλά το εξής: ο εθνικισμός και η εθνική ενότητα είναι το τέλος της ταξικής πάλης. Και η επιστήμη είναι το τέλος του ιδεαλισμού, και ο ναζισμός στο αφήγημα είναι εθνικιστικά και ιδεαλιστικά μπαρμπούτσαλα για αμόρφωτους λαούς.


Και θα πω οτι όχι μόνο είναι τελείως ξένα το ένα με το άλλο, αλλά και ο μοναδικός τρόπος να εξοπλιστείς ιδεολογικά ενάντια στον ναζισμό είναι η γνώση του διαλεκτικού υλισμού και το οξυμένο ταξικό κριτήριο.




Σ

Ανώνυμος είπε...

Τάδε έφη Μουσολίνι

No individuals or groups (political parties, cultural associations, economic unions, social classes) outside the State. Fascism is therefore opposed to Socialism to which unity within the State (which amalgamates classes into a single economic and ethical reality) is unknown, and which sees in history nothing but the class struggle. Fascism is likewise opposed to trade unionism as a class weapon. But when brought within the orbit of the State, Fascism recognizes the real needs which gave rise to socialism and trade unionism, giving them due weight in the guild or corporative system in which divergent interests are coordinated and harmonized in the unity of the State.
(...)

We have constituted a Corporative and Fascist state, the state of national society, a State which concentrates, controls, harmonizes and tempers the interests of all social classes, which are thereby protected in equal measure. Whereas, during the years of demo-liberal regime, labour looked with diffidence upon the state, was, in fact, outside the State and against the state, and considered the state an enemy of every day and every hour, there is not one working Italian today who does not seek a place in his Corporation or federation, who does not wish to be a living atom of that great, immense, living organization which is the national Corporate State of Fascism. (On the Fourth Anniversary of the March on Rome, October 28, 1926, in Discorsi del 1926, Milano, Alpes, 1927, p. 340).

Και ο όρκος των χιτών περιλαμβάνει το παρακάτω:

Εις μία κοινωνικήν δικαιοσύνην στηριζομένην ουχί εις την πάλην των τάξεων και του ανταγωνισμού κεφαλαίου και εργασίας, αλλά είς την αρμονικήν συνεργασίαν τούτων.

Άρα ένας σύντομος ορισμός της βάσης πάνω στην οποία εγείρεται το τέρας του φασισμού, είναι η συνεργασία των τάξεων στον μέγιστο βαθμό.

Ρεντ Ιγκουάνα

Ανώνυμος είπε...

αυτο που μου εκανε τεραστια εντυπωση ειναι οτι διαβαζοντας την βιογραφια του αρχιφασιστα μουσολινι περιμενα να βρω ζωη που ταιριαζει σε εθνικι του κερατα. Ανταυτου ο ιταλος μου βγηκε φλογερος αριστεριστης πριν καταληξει φασιστομουτρο.

Αλλα αυτο που με προβληματισε περισσοτερο ειναι οτι το κομμα του ο αρχιφασιστας το βαφτισε Fasci de Combattimento δηλαδη Πυρήνες του Αγώνα, συμφωνα με το wiki.

Φταιω εγω τωρα που το Πυρήνες του Αγώνα μου φερνουν αυθορμητα στο νου τις Πυρήνες...της Φωτιας; τι συμπτωση!

Αν προσθεσω στο fasci = πυρινες και το στοιχειο του "αριστεριστη" μουσολινι, ευκολα καταληγω αυτο που φωναζω χρονια, οτι οι "αριστεριστες", "ανταρτες", "ελευθεριακοι", "αναρχομπαχαλοι" και αλλα καλοπαιδα δρουν οπως εδρασε και ο μουσολινι, δηλαδη διασπαστικα και υπονομευτικα για την ΕΤ, προκαλοντας της μεγαλο πισωγυρισμα, κατευθειαν απο τα "μετοπισθεν", εμφανιζομενοι σαν “ενας από εσας" που θελουν το καλο των εργατων αλλα στην ουσια παιζουν το παιχνιδι τους πανω στην πλατη μας και γινονται το καλυτερο οπλο των καπιταλιστων.

Je ne suis pas charlie

Αναυδος είπε...

Λεξικολογώντας
Η ετυμολογια της λέξης φασισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη fasces (δέσμη-δεμάτι) που στην αρχαία Ρώμη ήταν ένα δεμάτι με ράβδους (βέργες) που περιτύλιγαν ένα τσεκούρι. Τις fasces κρατούσαν οι ραβδούχοι (fictores) που προπορεύονταν των υπάτων, στρατηγών και των άλλων Ρωμαίων αξιωματούχων και με αυτές περιπιόντουσαν τυχόν ατίθασους . Ηταν το σύμβολο της εξουσίας των αρχόντων στην αρχαία Ρώμη. Αυτό το ρωμαϊκό έμβλημα υιοθέτησε ο Μπενίτο Μουσ(σ)ολίνι το 1919 ως σύμβολο του κινήματός του.

Υπάρχει η κλασσικη πλεον ταινια του Παζολινι Σαλό, 120 μερες στα Σοδομα οπου πραγματευεται τη συνδεση μεταξυ φασισμου και αναρχιας συνδεοντας την ελευθεριοτητα του Σαντ με τον φασισμό

Ανώνυμος είπε...

O Mουσολινι ήταν επαναστάτης. Διευθυντής της Αβάντι.

Μετά άλλαξε μπάντα, με την οβιδιακή μεταμόρφωση που ακολούθησαν ολοι σχεδον οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες στον ΑΠΠ, ο Μουσολίνι υπέκυψε στο εθνοσωβινιστικο κυμα και μετά επινόησε το φασισμο, κινημα μικροαστών , εχθρικο του μαρξισμού και του εργατικού κινήματος, που απευθύνεται με κοινωνική δημαγωγία στα λευκά κολάρα και στους μικροαστούς, ασκει τρομοκρατία και βέβαια εκφράζει πρώτα και κύρια τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Χωρις τα κεφάλαια των βιομηχάνων και τραπεζικών του βορρά ο Μουσολίνι δεν ειχε καμια επλίδα να επικρατήσει .


el quinto

Δημ. είπε...

Το θεμα ειναι οτι ολοι παραδεχονται οτι ο Μουσολινι,αυτους που δημιουργησε τον φασισμο ηταν "επαναστατης"λεει ο ενας," αριστεριστης" λεει ο αλλος, σοσιαλιστης,"κοκκινος", μελετητης του Μαρξ και του Προυντον λεει η εγκυκλοπεδια. Και ενω δεν διαφαινεται απο πουθενα αστικη καταγωγη ή εθνικιστικη δραση στην πρωτη φαση του Μουσολινι πριν γινει δικτατορας, πεταει καποιος ενα αοριστο τσιτατο"οι αστοι γεννανε τον φασισμο" και καθαρισε;

Τα δεδομενα που τοποθετουν τον Μουσολινι στα σπλαχνα του σοσιαλιστικου στρατοπεδου μεχρι να φτιαξει τον φασισμο, πως το ξεπεταει κανεις τοσο ευκολα; Διευθυντής της εφημεριδας Αβαντι και της Παλη των ταξεων ηταν ο φασιστας, με συμμετοχη σε εξεγερσεις και επαναστασεις στον ιταλικο βορα του βιομηχανικου προλεταριατου. Απο που και ως που γεννησαν οι αστοι των φασισμο αλλα το αριστερο κινημα δεν εχει καμια απολυτως ευθυνη για εναν πρωην δημοφιλες και δυναμικο μελος του; Μονο εμενα μου φαινεται οτι σε αυτη την περιπτωση η προπαγανδα μπαινει μπροστα απο τα ιστορικα γεγονοτα;

Σε σημερινη φανταστικη αντιστοιχια, ο Μουσολινι δεν ξεκινησε πχ Βοριδης και εγινε δικτατορας που είναι ας πουμε αναμενομενο, αλλα ξεκινησε πχ σαν ανταρσυος και γεννησε τον φασισμο, εκανε δικτατορια,υπηρετησε τον μιλιταρισμο και εθνικισμο,εχοντας μαζι του και τα συνδικατα. Σε ενα τετοιο παραδειγμα, θα ηταν οι αστοι που "γεννησαν" τον φασισμο ή κατι πηγε παρα πολύ στραβα σε ενα κομματι της Αριστερας;
Ο Ποε το παει παραπερα λεγοντας"Ο φασισμος δεν ειναι γεννημα του εργατικου κινηματος αλλα του καπιταλισμου στην ιμπεριαλιστικη του φαση." Δηλαδη πολλές χωρες του κοσμου αυτη τη στιγμη και σχεδον ολες οι δυτικες που ειναι στο σταδιο του ιμπεριαλισμου, ειναι φασιστικες σημερα; Ειναι κατι σαν την "χουντα του Σαμαρα" που ακουγα πριν λιγο καιρο; Αν καποιες λεξεις χρησιμοποιουνται τοσο ευκολα και κολλανε παντου και παντα οπως χουντα-φασισμος-φασιστας, αναρωτιεμαι εαν αυτο συμβαινει για να διατηρείται η εργατικη ταξη σε εγρήγορση ή συμβαινει για να χασουν οι λεξεις αυτες το βαρος και την σημασια τους, ετσι ωστε οταν θα πρεπει να χρησιμοποιηθουν σε πραγματικες κρισιμες συνθηκες,κανεις δεν θα τις παιρνει στα σοβαρα. Λυκος-λυκος θα φωνάζουν μερικοι αλλα τοτε κανεις δεν θα τους ακουει

Ανώνυμος είπε...

Δεν παρήγαγε κάτι κανούργιο ο Μουσολινι. Νομίζω πως δεν ήταν ούτε καν ο πρώτος που χρησιμοποίησε το fasci. Ο Μουσολίνι έβαλε απλά στο μίξερ διάφορες και διαφορετικές μεταξύ του "ιδέες" που είχαν εκφραστεί πιο πριν, ιδέες που ελάχιστη ή μηδενική σχέση είχαν με τον μαρξισμό. Εξ ού και η αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει τη φύση του φασισμού. Αν μοιάζει σε κάτι από αυτά που λέμε αριστερά, αυτό είναι στον Μπακούνιν και τον Νετσάγιεφ στο κομμάτι της άμεσης δράσης. Που κι αυτοί όμως είναι απολύτως εχθρικα στοιχεία για το μαρξισμό.
Χρόνια πολλά, διπλα χρόνια πολλά για τους εορτάζοντες αύριο (και στον οικοδεσπότη που μας ανέχεται με τις ιδιοτροπίες μας) Καλή Χρονιά και καλή δύναμη σε όλους.

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο Μουσολίνι ήταν ένας αποστάτης (με πιο απλά λόγια: προδότης) του μαρξισμού και του σοσιαλισμού. Το να φορτώνει κανείς λοιπόν στο μαρξισμό τη μετέπειτα διαδρομή του, είναι το ίδιο έξυπνο με το να πει πχ πως η Οχτωβριανή επανάσταση ευθύνεται για όσα περνάει σήμερα ο λαός της Ρωσίας και την πραγματική γενοκτονία που συντελείται πχ με τη δραματική μείωση του μέσου προσδόκιμου ζωής.
Τα παραπάνω είναι τόσο απλά κι αυτονόητα, που αρχίζει να αναρωτιέται κανείς για την πρόθεση όσων κάνουν πως δεν τα καταλαβαίνουν.
Αν παρόλα αυτά, εξακολουθούν για κάποιο λόγο να έχουν αμφιβολίες για τη σύνδεση φασισμού-καπιταλισμού, αρκεί πιθανόν να αναρωτηθούν γιατί η αστική τάξη επέλεξε το φασισμό ως λύση ακριβώς μετά την εμφάνιση της πρώτης νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης στο ιστορικό προσκήνιο και μάλιστα σε χώρες με ισχυρό κι αξιόλογο κομμουνιστικό κίνημα. Κι όχι, δεν ήταν παλιά στελέχη των κατά τόπους ΚΚ ο βασικός κορμός των ναζί, των ιταλών φασιστών, του Φράνκο στην Ισπανία, κτλ.
Μπορεί επίσης να αναρωτηθεί γιατί η ΕΕ στηρίζει ανοιχτά τον ανερχόμενο φασισμό στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες (βαλτικές, Ουκρανία, κτλ) και κυνηγάει τους βετεράνους του κόκκινου στρατού, που τσάκισε τους ναζί.

Σε κάθε περίπτωση, το βασικό είναι ποιος στήριξε το φασισμό κι αν χτύπησε τα μονοπώλια ή αν αντιθέτως απολάμβανε την απόλυτη στήριξή τους κι εξέφραζε κατεξοχήν το δικό τους συμφέρον.
Πέραν αυτών, υπάρχουν και οι πηγές, για όποιον θέλει να το ψάξει περισσότερο. Αναφέρθηκε ήδη το πολύ χρήσιμο βιβλίο του Ντατ για το φασισμό και την κοινωνική επανάσταση. Αν κάποιος προτιμά κάτι πιο εύπεπτο, υπάρχει και το ντοκιμαντέρ του Χατζηστεφάνου, Φασισμός ΑΕ.

Ανώνυμος είπε...

Φασκι-ωμένα μυαλά, φουσκωμένα μπράτσα

ΑΧΠ

Ανώνυμος είπε...

Οι έννοιες "αριστερός" και "φασίστας" δεν χαρακτηρίζουν διαχρονικά ένα πολιτικά ενεργό άτομο. Έτσι μέλη του ΚΚΕ που πιάσανε πόστα με πλάγιους τρόπους, αριστεροί τύπου Ανδρουλάκη και Τσίμα, σταματούν να είναι κομμουνιστές και αριστεροί, όταν σταματούν να εξυπηρετούν το αντικειμενικό συμφέρον της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων.

Αν λοιπόν είσαι κομκουνιστής, ξαφνικά μπαίνει ο Γερμανός στο χωριό και εσύ σκύβεις το κεφάλι και καρφώνεις, τότε είσαι συνεργάτης των φασιστών, των ισχυρών. Φασίστας.

Έτσι λοιπόν, και συνοψίζοντας, ένας παρτάκιας που μπορεί να σπάσει την απεργία, δεν είναι οπορτουνιστής. Αν προπαγανδίζει υπέρ του σπασίματος της απεργίας ή γενικά υπέρ της θεσούλας του και τα βρίσκει με το αφεντικό, τότε είναι οπορτουνιστής και εν δυνάμει φασίστας, δλδ εν δυνάμει συνεργάτης των ισχυρών - κεφαλαίου στην πιο σκληρή μορφή του. (εννοώντας πάντα το κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση και όχι ως συγκέντρωση ατόμων μαζί με τον πλούτο τους). Το ίδιο και μία πρακτική δεν μπορεί να είναι φασιστική. Πχ αν χτυπήσω ή σφάξω αυτόν που με βιάζει δεν είμαι φασίστας. Αν βομβαρδίσω στρατιωτικές εγκαταστάσεις ναζιστών, μάλλον ειρηνευτής με λες.

Ρεντ Ιγκουάνα

Δημ. είπε...

Ο φασισμος ειναι το τελευταίο χαρτι του καπιταλισμου, οταν τα πραγματα δυσκολευουν. Αποτελει το καλυτερο οπλο του, οσον αφορα την "κομμουνιστικη απειλη" και το χρησιμοποιει απροκάλυπτα πλεον οπου παει να ξεσπασει μια επαναστατικη σπιθα του λαου, οπως προσφατα στην Ουκρανια.

Πλεον φασισμός και καπιταλισμος ειναι συνηφασνενοι με την καταπιεση και την επιθεση στα εργατικα στρωματα.Αυτο ειναι αδιαμφισβήτητο.

Ομως, η μονη επιφυλαξη ειναι για το απο που επηρεάστηκε και πως γεννηθηκε ο φασισμος.Ιστορικα, αποτελει οπλο της αστικής ταξης,με στηριξη απο το κεφαλαιο, αλλα το ξεκινημα του βρισκεται στους κολπους του σοσιαλιστικου στρατοπεδου. Το γεγονος οτι το φασιστικό τερας πηρε μορφη αντικομμουνιστικη δεν αναιρεί το γεγονος οτι ο Μουσολινι υπηρξε προβεβλημενο στέλεχος της αριστερας. Ο φασισμος, οπως ο οπορτουνισμος, οπως ο ρεβιζιονισμος ξεκινανε την πορεια τους στην αριστερα και μετα βρίσκονται αντιμετωποι,φτυνωντας αντικομμουνιστικο δηλητηριο. Η μονη διαφορα ειναι οτι ο φασισμός φωναζει τον αντικομμουνισμο του, ενω οι υπολοιπες αντιδραστικες δυναμεις κρυβονται πισω απο προσχηματα.

Τελειωνοντας,η ιστορια λεει οτι και ο οπορτουνισμος και τα ρεβιζιονιστικα ρευματα ενισχυονται και επιδοτουνται απο τους αστους,γιατι τους συμφέρει. Αυτο ομως δε σημαινει οτι η γεννηση και καταγωγη τους γίνονται εξω απο την αριστερα.Ειναι ενα τόσο μεγάλο καζανι ιδεων ο σοσιαλισμός που μερικες φορες εκτός απο αγωνιστές, μπορει να δημιουργησει και τερατα,αυτο λεω.

Ανώνυμος είπε...


xm...
αντιμαρξιστικές παπάτζες απο διάφορους...που πανε να κάνουμε σπέκουλα με τον "εξουσιαστικο" μαρξισμο.Ετσι δεν ειναι ρε Δημ; Για δε το λες στα ισα ρε καρντάσι;

Ο Μουσολίνι οπως προειπα ήταν επαναστάτης, στέλεχος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, αλλα της επαναστατικής πτέρυγας. Ούτε αριστεριστής ουτε άλλες βλακειες που γράφουν κάποιοι παραπάνω. Ηταν στη κατεύθυνση των μπολσεβίκων. Μαλιστα εγινε ΗΓΕΤΗΣ της επαναστατικής πτέρυγας, επειδή κατάφερε να επιβληθει στους οπορτουνιστές. Θεωρείτο το λαϊκο στοιχειο του κομματος. Ο Μουσολίνι ήταν έντονα αντι-κληρικαλιστής πάντα. (αυτο ειναι ενα στοιχειο που εμφανιζεται στους φασιστες του νότου, Ισπανια, Ιταλία)

εγινε αποστάτης στη συνέχεια. υπαρχει μια ωραία ταινία με τον Μπαντέρας που υποδύεται το Μουσολόνι, περιγράφει τη ζωή του μέχρι την μετάλλαξή του. Η ταινία εχει βέβαια και στοιχεια σεξ και βιας, αλλα περιγράφει ακριβώς τα συμφέροντα πίσω απο την μετάλλαξη. Το κακο ειναι οτι αναζητά και κάποια εγωιστικά στοιχεια στη ψυχολογια του προτερου Μουσολίνι, τα οποία στη συνέχεια υποτίθεται κυριαρχησαν στη πορεια του προς το φασισμο, κατι σαν τον νεαρό Ανακιν Skywalker..που εγινε μετέπειτα Darth Weider (αυτο ειναι εριωνεια για τους Δημ.)

Τα στοιχεια αυτα ομως δεν ειναι εντονα, και το φιλμ αναδεικνύει τις ταξικές συγκρούσεις στην Ιταλία και πως το μεγάλο κεφάλαιο πλησίασε το Μουσολίνι μέσα στον ΑΠΠ.

Ο Μουσολίνι ήταν το ίνδαλμα όλων των φασιστών, επειδη ακριβώς συστηματοποίησε τη ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ προπαγάνδα στα μικροαστικά στρώματα. Ο Χιτλερ, ο Πισδουλσκι, ο Μεταξάς οι πάντες σε ολη την Ευρώπη θεωρούσαν τον Μουσολίνι τον προπάτορά τους και βέβαια οι βρετανοι τον λάτρευαν επειδή θεωρούσαν οτι έδειχνε το δρόμο για το τσάκισμα του εργατικού κινήματος στην ήπειρο.

________________________________

αν δειτε την ταινια αυτή θα καταλάβετε και τι σήμαινε ο ΑΠΠ. για τα μιλούνια της Ευρώπης δυστυχώς ήταν ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Αυτο πολλοι δεν το καταλαβαινουν σήμερα. Οι μαζες ήθελαν να πολεμήσουν και θεωρούσαν ΠΡΟΔΟΤΕΣ όσους ακολουθούσαν στάση επανστατική.

Θεωρούσαν προδοτες τους μπολσεβίκους.

Παρότι η επαναστατική πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατία ειχε υπερισχύει πριν τον ΑΠΠ σε όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κομματα επιβάλλοντας ως γραμμή την μετατροπή του επικειμενου ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επανάσταση, σχεδον ολοι στη συνέχεια υπέκυψαν στο ρευμα του σωβινισμού.

Ο Λενιν οταν διάβασε στη σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα Φορβερτς, το κεντρικο οργανο των Σοσιαλδημοκρατών, οτι θα στηρίξει τις πολεμικές πιστώσεις στη ψήφιση του προϋπολογισμού, νομιζε στην αρχή ότι η εφημερίδα ειχε βγει απο μανιαδάκηδες του γενικού επιτελείου στρατού της Γερμανιας, ότι ηταν πλαστή. δεν μπορούσε να διανοηθει οτι η επαναστατική πτέρυγα ειχε μεταλλαχθει ακαριαια...


el quinto

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Συμφωνα με το βιβλιο του Dutt,ο φασισμος/ναζισμος δεν εχει καποια συγκεκριμενη ιδεολογια.Εκ των υστερων,και αφου επικρατησε προσπαθησε να δημιουργησει κατι συνεκτικο.

Και πραγματι εκτος ισως του χιτλερικου καθεστωτος,τα υπολοιπα φασιστικα κρατη ηταν απλως χουντες σε περιοδο πολεμου.

Coïmbra είπε...

@el quinto

"αν δειτε την ταινια αυτή θα καταλάβετε και τι σήμαινε ο ΑΠΠ. για τα μιλούνια της Ευρώπης δυστυχώς ήταν ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Αυτο πολλοι δεν το καταλαβαινουν σήμερα. Οι μαζες ήθελαν να πολεμήσουν και θεωρούσαν ΠΡΟΔΟΤΕΣ όσους ακολουθούσαν στάση επανστατική."

Πραγματικα, την εποχη εκεινη ηταν αδυνατο να μιλησεις για ειρηνη, για αντιπολεμικη σταση, χωρις να θεωρηθεις προδοτης. Οταν ειδε ο Μουσολινι οτι με αυτη την σταση το Σοσιαλιστικο κομμα χανει την λαικη μαζα, τοτε ηταν που αποφασισε να μετατραπει σε φασιστα, χρησιμοποιοντας την δομη και τσιτατα του σοσιαλισμου με εθνικοπατριωτικο προσημο.


@Παπουτσωμενος Γατος

"Συμφωνα με το βιβλιο του Dutt,ο φασισμος/ναζισμος δεν εχει καποια συγκεκριμενη ιδεολογια.Εκ των υστερων,και αφου επικρατησε προσπαθησε να δημιουργησει κατι συνεκτικο."

Ειμαι πιο κοντα στην αποψη εγραψε ο Μενιος στην αρχη "Ο φασισμός, που επίδρασε καταλυτικά και στον ναζισμό, ήταν ένα στρεβλό δημιούργημα του σοσιαλιστικού κινήματος και η διεστραμμένη εκδοχή του. Η αστική τάξη κατάφερε να εξαγοράσει και να εκμεταλλευτεί την άνοδο του φασισμού- ναζισμού υπέρ της, αλλά η γέννηση και η μορφολογία τους αποτελούν ιστορικά, μελανό παρακλάδι του σοσιαλισμού".

Θεωρω οτι η ΑΤ ειναι απολυτως ανικανη να δομησει μια ιδεολογια, απο την εποχη της Γαλλικης επαναστασης. Μονο να την χρηματοδοτει μπορει, υπερ της. Αντιθετως, η ΕΤ, σαν ευχη και καταρα, ειναι σε θεση να δημιουργει και τους υπερασπιστες της αλλα και τους εχθρους της.

Καλη Αγωνιστικη Χρονια να εχουμε!

Ανώνυμος είπε...

Ερωτημα τι καθοριζει τις πολιτικες εξελιξεις γενικοτερα?{δημιουργια κομματων κινηματων κτλ ] απαντηση η οικονομικες εξελιξεις γενικοτερα. απο εκει ξεκινουν και τελειωνουν τα παντα ΑΓΡΟΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Καλό θα ηταν να είμαστε πιο ακριβείς στους χαρακτηρισμούς μας για να μην γίνονται παρεξηγήσεις του περιεχομένου των λόγων μας : Ο ΑΠΠ ήταν ιμπεριαλιστικός για όλα τα κράτη που συμμετείχαν σε αυτόν με εξαίρεση τη Σερβία που διεξήγαγε στα 1914-15 έναν δίκαιο πατριωτικό πόλεμο. Το να λέμε ότι ο ΑΠΠ ήταν πατριωτικός επειδή οι μάζες ένιωθαν ότι πολεμούν για την πατρίδα τους, όχι μόνο συσκοτίζει το χαρακτήρα εκείνης της ένοπλησ αναμέτρησης, αλλά διαστρεβλώνει και το περιεχόμενο του πατριωτισμού χρεώνοντας τον αποκλειστικά και μόνο στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της άρχουσας τάξης. Ενδεικτικά, και σήμερα μεγάλες μάχες Αμερικανών πιστεύουν ότι η χώρα τους διεξάγει έναν πατριωτικό αγώνα κατά της "τρομοκρατίας", αλλά από αυτό θα ήταν ολέθριο λάθος να χαρακτηρίσουμε την ιμπεριαλιστική, "αντιτρομοκρατική" εκστρατεία σαν πατριωτικό πόλεμο. Κοντολογής, δίκαιοι πόλεμοι είναι οι επαναστατικοί αγώνες που διεξάγει το προλεταριάτο και οι πατριωτικοί πόλεμοι που διεξήγαν αποικιοκρατούμενοι λαοί ή λαοί που σύμφωνα με το 6ο Συνέδριο της Διεθνούς βρίσκονταν σε ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, οπότε και ήταν πιθανό να απειληθούν με απώλεια της εθνικής και πολιτικής ανεξαρτησίας τους. Καλό χριστουγενιάττικο διάβασμα για όλους με την μπροσούρα του Λένιν " Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους" (έκδοση ΣΕ) και με το σημαντικότατο έργο του Στάλιν " Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα" (2ος τόμος των απάντων)
Κνιτάκος 1998