Κάτσε καλά Γεράσιμε

Τέλος ο Πογέτ από την ΑΕΚ, τέλος ο Τζόρτζεβιτς από τον ΠΑΟ, τέλος κι ο Διαμαντίδης από την Ευρωλίγκα...! Πέθανε κι ο Γεράσιμος Αρσένης...
-Ναι, αλλά η δημοσίευση κι η επικείμενη κατάθεση του φορολογικού κι ασφαλιστικού νομοσχεδίου;
-Εντάξει, υπήρχαν και μερικά ευχάριστα στη χτεσινή μέρα, αποφασιστικό βήμα για μεταρρυθμίσεις, αλλά ας μην αφήσουμε δευτερεύοντα πράγματα να μας αποπροσανατολίσουν από την ουσία.

Ο θάνατος του Αρσένη προσφέρεται για μια σειρά συνειρμούς. Ιδίως για τη δική μου γενιά, που πήρε το κινηματικό βάπτισμα του πυρός στο κύμα των μαθητικών καταλήψεων ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (πήξαμε στις μεταρρυθμίσεις και τους σωτήρες) που συνδέθηκε με το όνομά του και με το σύνθημα: κάτσε καλά Γεράσιμε! Που το πήραν (ή το βρήκαν από αλλού έτοιμο και απλώς το αξιοποίησαν) τα λάιφ-στάιλ έντυπα, για να το κάνουν: κάτσε καλά Γεράσιμε!

Να βλέπεις κάτι 'φλώρους αντικαταληψίες' να το αναμασάν και να χαχανίζουν, για να συμφωνήσεις τελικά μαζί τους ότι τα σκουριασμένα μυαλά δεν είναι προνόμιο των μεγαλύτερων και δε συνδέονται απαραίτητα με την ηλικία. Αλλά το σκέφτεσαι σήμερα, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, καταλήγοντας με τρόμο στο συμπέρασμα πως τελικά όντως γερνάμε. Γιατί αν ο Αρσένης ήταν 85, εμείς τότε είμαστε... (α-πα-πα). Πού και να κάνουμε ένα συντροφικό προσκλητήριο, πόσοι έχουν μείνει από τότε συνεπείς κοντά μας και πόσοι παρασύρθηκαν από τη ροζ λαίλαπα και έφυγαν, χωρίς επιστροφή. Εκεί να δεις κατήφεια...

Στη δεκαετία που γεννηθήκαμε πάντως, στα χρόνια της Αλλαγής, ο Αρσένης είχε μια δαιδαλώδη διαδρομή πολιτικού εκκρεμούς: πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος, τσάρος της οικονομίας στην "καλή τετραετία" του ΠαΣοΚ, αντικαταστάθηκε από το Σημίτη, με τη στροφή στη λιτότητα και την οικονομική σταθερότητα για ακόμα καλύτερες ημέρες, τέθηκε εκτός κινήματος, πήγε να φτιάξει το δικό του, το αλήστου μνήμης Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, ίσως να φλέρταρε θεωρητικά και ως υποψήφιος σύμμαχος-συνεργαζόμενος του ενιαίου Συνασπισμού, αλλά επέστρεψε στο ΠαΣοΚ το 89'. Ενδιάμεσα είχε προλάβει να γράψει την "Πολιτική Κατάθεσή" του, όπου εκθέτει κάποια κακώς κείμενα της Αλλαγής και προβαίνει σε μερικές ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις-ομολογίες, παρά τους δεδομένους περιορισμούς του.

Την επόμενη δεκαετία, αφού απέτυχε να εκλεγεί πρωθυπουργός ή πρόεδρος του ΠαΣοΚ (Γιώργο, χάσαμε), επαιξε καθοριστικό ρόλο στην επικράτηση του Σημίτη και του εκσυγχρονιστικού ρεύματος. Ήταν υπουργός Άμυνας στην κρίση των Ιμίων, κάηκε οριστικά ως υπουργός Παιδείας και σταδιακά παρέδωσε τη σκυτάλη στη σύζυγό του, Λούκα, για να προωθήσει τη δική της πολιτική καριέρα και να στήσει κι αυτή τελικά το δικό της (απο)κομμα: την Κοινωνική Συμφωνία, προτού φλερτάρει με τη μετεξέλιξη του Συνασπισμού, το σημερινό Σύριζα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φαρσοτραγωδία. Και κάθε εποχή έχει το ΠαΣοΚ που της αξίζει. Η (κοινωνική) συμφωνία νομίζω πως αποτυπώνεται στην εκλογική καταγραφή του Σύριζα στην Κεφαλονιά (αν και δεν έχω πρόχειρο το στατιστικό που την τεκμηριώνει). Ενώ η τελευταία φορά που απασχολεί την πολιτική σκηνή το όνομα του Αρσένη, ήταν, νομίζω, όταν προτάθηκε από τον Τσίπρα για υπηρεσιακός πρωθυπουργός (για να γίνει τελικά ο Πικραμμένος, αν θυμάμαι καλά).

Κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή.
Ο θάνατος του Αρσένη συνέπεσε χρονικά με τη χτεσινή παρουσίαση της Πλεύσης Ελευθερίας με τα έξι δέλτα (δύο φορές σαν τον 3D Διαμαντίδη), του προσωπικού κόμματος της Κωνσταντοπούλου, που παραδέχτηκε αυτοκριτικά (έστω κι από σπόντα για τον Τσίπρα) πως "αριστερός δεν είναι κανείς, επειδή έτσι δηλώνει". Συμφώνησε από δίπλα της και η Ρέιτσελ, που έδωσε και μια αριστερή νότα σε αυτή την εκδήλωση, μαζί με τη σφιγμένη γροθιά της Πασιονάριας Ζωής. Ξέχασε όμως να βάλει στα δέλτα και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ή έστω, τη διαφάνεια του Γκόρμπι...

Κι αυτές ήταν οι μόνες αριστερές νότες της παρουσίασης ενός κόμματος που απέφυγε ευλαβικά τους συμβολισμούς, τόσο στο όνομα όσο και στο πολιτικό του σήμα (ένα μικρό καράβι) και θυμίζει με την προσωποπαγή δομή του, περισσότερο κινήσεις τύπου Μόσιαλου, Ζώη (προσοχή στον τόνο, ε;), κτλ, που είναι κινήσεις νέου αστικού τύπου, σαν τηλεοπτικά προϊόντα, σε αντίθεση με τα παλαιού τύπου μαζικά αστικά κόμματα, που δανείζονταν ή προσπαθούσαν να αντιγράψουν κάποια στοιχεία από τη δομή του κόμματος νέου τύπου του Λένιν (κεντρικά όργανα, οργανώσεις, συνέδρια, κτλ). Αλλά αν δεν τους βγουν τα κουκιά, όπως καλή ώρα με το ρεζίλεμα της ΟΝΝΕΔ, τόσο το χειρότερο για τις συλλογικές διαδικασίες και τα δημοκρατικά προσχήματα.

Αν ο Αρσένης ενσάρκωσε τα όρια και την ουσία του "καλού ΠαΣοΚ", σαν πρόδρομος του ΔΗΚΚΙ (όπου είναι αυτονόητος ο διαχωρισμός της βάσης με τις έντιμες αυταπάτες της, από τα στελέχη που βρήκαν σύντομα το δρόμο τους για το ΠαΣοΚ του ΓΑΠ, όταν "ηττήθηκε" ο κακός εκσυγχρονισμός), η Ζωή είναι κατά μία έννοια, η πολιτική του συνέχεια. Με τη διαφορά ότι κάθε εποχή δεν έχει μόνο το ΠαΣοΚ, αλλά και τις πασοκικές διασπάσεις, που της αξίζουν. (Ο Αρσένης πχ ένιωθε την ανάγκη να προσδιορίσει το κόμμα του ως σοσιαλιστικό, για να επιπλεύσει πολιτικά. Σήμερα ο όρος δεν είναι της μόδας κι αποφεύγεται).

Εμπρός για το ΠαΣοΚ της νέας εποχής, το ΠαΣοΚ του μέλλοντός μας. Και κάποιοι συνεχίζουν να το πιστεύουν, περιμένοντας την έκπληξη, πως το επόμενο ΠαΣοΚ θα είναι καλύτερο, ειλικρινές και θα τους δικαιώσει. αΚι ότι θα βρουν επιτέλους ούριο άνεμο, για να πλεύσει το καραβάκι τους, προς τα... προς... κάπου τέλος πάντων.