Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Επανάσταση είναι

Επανάσταση είναι ο συνειδητός μετασχηματισμός της κοινωνίας. Πιο συγκεκριμένα, η αλλαγή τάξης στην εξουσία κι η αλλαγή των σχέσεων παραγωγής. Τίποτα λιγότερο που να μην παίρνει υπόψη του αυτά τα δύο σημεία. Και συνάμα πολύ περισσότερα, που αφορούν τις αντικειμενικές προϋποθέσεις (επαναστατική κατάσταση) και τους υποκειμενικούς όρους, που δεν είναι μόνο η πρωτοπορία και το δικό της επίπεδο ωρίμανσης, αλλά κι ο μαχόμενος λαός, γιατί τίποτα δεν μπορεί να γίνει στο όνομά του, ερήμην του.

Η επανάσταση δεν είναι πόλεμος ή ειρήνη, αλλά και τα δυο μαζί. Δεν είναι μόνο τα όπλα κι η στιγμή της κατάκτησης της εξουσίας, η συντριβή του αστικού κράτους, αλλά κι αυτό που θα φέρει στη θέση του, δημιουργία ενός νέου κόσμου, ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας. Δεν είναι ούτε πολεμικός κομμουνισμός (κατάργηση του εμπορίου με διατάγματα) ούτε... ειρηνικός κομμουνισμός, με ειρηνικό, κοινοβουλευτικό πέρασμα στην κοινωνία του μέλλοντος. Είναι ο κομμουνισμός, χωρίς άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς.

Η βίαια κατάληψη της εξουσίας δεν είναι παρά μια (διαλεκτική) στιγμή έξαρσης σε μια μακροχρόνια διαδικασία, που δε συμβιβάζεται με τη δύναμη της (αγαπο)συνήθειας, αλλά δεν είναι περιπέτεια της μιας βραδιάς, μια κι έξω, μια ξεπέτα. Η στασιμότητα την αναιρεί τη σκοτώνει, κι όταν δεν προχωρά, πισωγυρίζει και χάνει/χάνεται. Αλλά δεν είναι κεραυνοβόλα, με μια ματιά στα ξαφνικά. Θέλει σύστημα, τακτική και πολιορκία, για να πέσει ο στόχος.

Η επανάσταση μοιάζει με το μεγάλο μας έρωτα, όπου νιώθουμε γεμάτοι, δυνατοί, άτρωτοι και κάθε μέρα μετράει σαν μήνας. Μια εμπειρία ζωής, όπου υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, τα όριά μας, και γινόμαστε ένα με το άλλο, με κάτι έξω από εμάς.

Αλλά ο έρωτας είναι τελείωση, ολοκλήρωση, εξιδανίκευση, που δε γνωρίζει ή παραγνωρίζει τα στραβά και τις αδυναμίες.
Η επανάσταση αντιθέτως είναι μια διαδικασία γεμάτη αντιφάσεις, που κινείται καθώς τις υπερνικά και προχωράει, για να σκοντάψει παρακάτω σε άλλα λάθη, με την αφηρημάδα του ερωτευμένου ή του μεγάλου επαναστάτη.

Η εξουσία δεν υποκαθιστά τον έρωτα, δεν παραδίδεται εύκολα και δεν πέφτει οικειοθελώς. Και δεν είναι πουθενά γραμμένο ότι υπάρχει μία επανάσταση εκεί έξω που μας περιμένει, αν δεν τραβήξουμε εμείς για να τη βρούμε (και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι αυτό φτάνει).

Οι αποτυχημένοι έρωτες γίνονται απωθημένα, αλλά το τυφλό πάθος δεν μπορεί να σε οδηγήσει σε μια πραγματική επανάσταση, που είναι το πιο ώριμο, το πιο φυσικό και συνειδητό πράγμα, που μπορεί να δει κανείς. Οι αποτυχημένες επαναστάσεις, που δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμες, για να πετύχουν, λέγονται εξεγέρσεις, με εξαίρεση με αυτήν του 05' που προετοίμασε το νικηφόρο 17'.

Όσοι δεν έζησαν ποτέ καμία επανάσταση (δηλ όλοι μας) δε δικαιούνται να ομιλούν (περισσότερο απ' όσο πράττουν), παρά μόνο να κάνουν μία.
Όποιος μιλάει συνέχεια για αυτήν, δε βρίσκει παρά ένα φτηνό υποκατάστατο για να ξεγελάει τον εαυτό του και να εξασφαλίζει την (επαναστατικώ δικαίω) σωτηρία της εξεγερμένης του ψυχής, που βολεύεται.
Κι όποιος φαντασιώνεται ότι την ξεκινά ή την κάνει μόνος του, κάθε μέρα, είναι εξίσου επικίνδυνος. Κι έχει τόση σχέση με την επανάσταση, όση και τα επαναστατικά προϊόντα των διαφημιστών ή αυτό το τραγούδι της Αρβανίτη.



Είναι πολύ λογικό να θέλουμε να τραβήξουμε το (επαναστατικό) μέλλον στον καιρό μας, με το φόβο ότι δε θα το ζήσουμε ποτέ, αλλά αυτό δε μας απαλλάσσει από την ευθύνη να σκεφτούμε σοβαρά πώς μπορεί να συμβεί αυτό στην πραγματική ζωή και όχι στη φαντασία μας που ανεβαίνει μόνη της στην εξουσία και πιάνει το Μάη (του 68') ενώ απέχει πχ από την πορεία της Πρωτομαγιάς.

Η επανάσταση δεν είναι μόνο η τέχνης της επικράτησης, πώς να νικήσεις σε ένα παιχνίδι, αλλά πώς να αλλάξεις τους κανόνες του, τον τρόπο που παίζεται κι επιβάλλεται ασυνείδητα αλλά καθολικά.

Σε κάθε περίπτωση το να ζεις ή να κάνεις μια επανάσταση, είναι πολύ προτιμότερο απ' το να γράφεις για αυτήν. Κι έτσι ο Βλαδίμηρος άφησε στη μέση το Κράτος κι Επανάσταση και μας άφησε χωρίς βασικές απαντήσεις.

Αλλά η επανάσταση δε θα γίνει σύμφωνα με τις γραφές, ούτε κι ενάντια σε αυτές, παρά πλουτίζοντάς τες, γιατί συμπυκνώνει την πιο πλούσια πείρα, είναι το πιο πρωτότυπο γεγονός που δεν μπορεί να μπει σε καλούπια, αλλά ακολουθεί γενικές νομοτέλειες. Και περιμένει να τη γράψουμε στην πράξη...

4 σχόλια:

Cos είπε...

"Είναι πολύ λογικό να θέλουμε να τραβήξουμε το (επαναστατικό) μέλλον στον καιρό μας, με το φόβο ότι δε θα το ζήσουμε ποτέ".
Δεν είναι φόβος, είναι ανάγκη. Η πίστη και ο αγώνας για μια επανάσταση που δεν θα γίνει τώρα αλλά κάποτε στο (χωρίς εμάς) μέλλον, είναι μεταφυσική.

do.b4tool8 είπε...

Πράγματι! Έτσι είναι. Ιδιαίτερα όταν μιλάς για τη σχέση του έρωτα με την επανάσταση... Έξοχα στοχαστικό κείμενο! Respect!

Alxazar είπε...

Βασικά εδώ έχεις άκυρο επειδή η επανάσταση αποτελεί νομοτέλεια του προτσές της ιστορίας.
Αργά η γρήγορα η επανάσταση θα συμβεί.
Τωρα όσον αφορά τον αγώνα φυσικά αυτός γίνεται ώστε όταν οι αντικειμενικές συνθήκες (οι πάνω να μην μπορούν)ειναι ώριμες αφενός μεν το ΚΚ να ειναι σε θεση να το αντιληφθεί και αφετέρου ο υποκειμενικός παράγοντας να ειναι έτοιμος για εξέγερση ( οι κάτω να μην θέλουν). Φέρνοντας δηλαδή το ξέσπασμα της επανάστασης όσο πιο κοντά γίνεται.
Δεν πρόκειται για μεταφυσική αλλα για διαλεκτική βεβαιότητα και όχι για μάταιο αγώνα (συγνώμη αν εδώ σε παρεξηγώ φίλε μου) αλλα για δουλειά "υποδομής " .

Cos είπε...

Προφανώς και ο αγώνας δεν είναι μάταιος, το αντίθετο, είναι μονόδρομος.