Αιτήματα

Ο κορδάτος ήταν γραμματέας του κόμματος και ιστορικός με σπουδαίες μελέτες γραμμένες σε απλή γλώσσα, προσιτές στον κοσμάκη.
Πολλοί λένε ότι τα τελευταία χρόνια επί ΕΔΑ ήταν περιφρονημένος και κανείς δεν του έδινε σημασία, ενώ ήταν θησαυρός γνώσεων. Η αλήθεια είναι ότι είχε φύγει από το προσκήνιο αρκετά νωρίτερα (ήδη στην τρομερή δεκαετία του 40 δεν έχει ιδιαίτερα ενεργό συμμετοχή) όπως και όλα τα μέλη της παλιάς φουρνιάς στελεχών μετά την ανάδειξη του ζαχαριάδη και των κούτβηδων, χωρίς να υπονοώ τίποτα με αυτό ή να επιχειρώ κάποιον παραλληλισμό, ξέρετε εσείς με τι.
Εμένα αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι τα δικαιώματα από τα βιβλία του τα έχει ο μπουκουμάνης κι όχι εμείς. Η σύγχρονη εποχή κάνει μια προσφορά με την ιστορία της ελλάδας, αλλά νομίζω ότι την κάνει ως βιβλιοπωλείο, όχι ως εκδοτικό.

Τέλος πάντων από το ενδιαφέρον βιβλίο του για την ιστορία του ελληνικου εργατικού κινήματος, που ταυτίζεται στα πρώτα του βήματα με τις προσπάθειες ίδρυσης ενός σοσιαλιστικού κόμματος και δεν είναι τυχαίο ότι η ίδρυση της ΓΣΣΕ και του ΚΚΕ έγιναν περίπου στο ίδιο συνέδριο κατ' ουσίαν, εγώ κράτησα το εξής μεταξύ άλλων.
Σε όλα τα προγράμματα των διαφόρων συλλογικοτήτων ουτοπικών σοσιαλιστών και αναρχικών της εποχής, υπάρχουν δύο αιτήματα.

1ον: μείωση της θητείας των βουλευτών και πιο συχνή εκλογή τους.
Εμείς στις εκλογές δίνουμε αρκετά μεγάλη σημασία και έχουμε και αποτελεσματικό μηχανισμό, αλλά δε θέλουμε να γίνονται συχνά εκλογές. Τρέχα γύρευε γιατί. Βασικά μάλλον επειδή κοστίζουν πολλά λεφτά. Γιατί τα άλλα επιχειρήματα περί αποπροσανατολισμού και αστάθειας (ε, και τι πειράζει δηλ) δε νομίζω ότι είναι πολύ πειστικά. Αν γινόταν πιο συχνά το πανηγυράκι, θα καταλάβαινε πιο εύκολα ο κόσμος την ουσία του, ή θα το βαριόταν και θα έψαχνε λύσεις σε άλλο επίπεδο. Τες πα και από αστικοδημοκρατικής άποψης ακόμα θα ήταν καλύτερα.
Κι όσο σκέφτομαι ότ με τέτοια επιχειρήματα (κουρασμένος ο κόσμος από τις πολλές εκλογικές διαδικασίες) κάναμε την οικουμενική με τον ζολώτα...

2ον: κατάργηση της θανατικής ποινής.
Αυτό όμως δεν πρέπει αν είναι γενικό αίτημα; Και να ισχύει παντού και σε όλα τα καθεστώτα; Και στα σοσιαλιστικά δηλ.
Δε μιλάμε για την προεπαναστατική περίοδο,μ τους τσάρους και τις επαναστατικώ δικαίω εκτελέσεις. Αλλά μια σοσιαλιστική εξουσία, γιατί ακριβώς χρειάζεται τη θανατική ποινή;
Συμφωνούμε ότι είναι αφηρημένο να μιλάς για την αξία της ανθρώπινης ζωής γενικά και αόριστα. Αρκεί να μην το κάνεις για να την υποβαθμίσεις.
Πολλά πράγματα μπορούμε και πρέπει να τα δούμε υπό πρίσμα ταξικό, ιστορικό κτλ. Πχ περί δίκαιων και άδικων πολέμων. Αν δε δεις το περιεχόμενο του κάθε πολέμου το έχασες.
Αλλά αυτό το θέμα μπαίνει έτσι;
Ή μάλλον ακριβώς επειδή μπαίνει έτσι, δεν πρέπει να καταδικαστεί η θανατική ποινή από τους κομμουνιστές; Γενικά, όχι μόνο για τη δικτατορία των ΗΠΑ και τις άλλες που σπέρνουν στον πλανήτη με τον καρπό μπανάνας.