Είμαστε όλοι μαλλιαροί

Τον όρο για τους δημοτικιστές τον καθιέρωσε ένας χρονογράφος ονόματι Κονδυλάκης της εφημερίδας Εμπρός και θεωρούνταν υποτιμητικός για τους "δημοτικίζοντες" λογοτέχνες και ποιητές που χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα του λαού (ο κορδάτος λέει ότι αυτός ο όρος θα ήταν προτιμότερος από το επίθετο δημοτική, αλλά αφού έτσι καθιερώθηκε τι να κάνουμε) οι οποίοι τύγχανε να αφήνουν μακριά μαλλιά και ενίοτε γένια, όπως ήταν της μόδας. Κι έτσι τους έμεινε.
Ο Παλαμάς, που ήταν από τους κύριους εκπροσώπους του δημοτικισμού, βγήκε δημόσια και παραδέχτηκε θαρραλέα ότι αυτός ο χαρακτηρισμός του περιποιούσε τιμή και τον αποδεχόταν "γιατί μαλλιαροί λεγόνταν όσοι δεξιά ή αδέξια(...) από τους πολύπειρους τεχνίτες του λόγου μέχρι τους αγίνωτους παραγεμιστές του χαρτιού, δεν περιορίζονται να τη μιλάνε, σαν κάθε ρωμιός γύρω του, στο βρόντο κάπως και πρόχειρα, μα τη γράφουνε πιο σπουδασμένα και πιο προσεχτικά τη ζωντανή μας γλώσσα, την κοινή, την εθνική που κρατά και σπέρνει τη γλώσσα της αλήθειας και της ομορφιάς..."

Τι ωραίες εποχές! Ήταν προοδευτικοί άνθρωποι (ούτε καν σύντροφοι) και ήταν όλοι μαλλιαροί. Σαν τον μαρξ, τον ένγκελς, τον βελουχιώτη, τον γκεβάρα.
Τώρα μεταλλαγμένους κνίτες λένε τους ναρίτες, αλλά και το δικό μας δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ μεταλλάσσεται ταχύτατα. Και κάνεις κάποιες κουβέντες με συντρόφους και μένεις μ-λ-κας σαν τα τραγούδια του πανούση (μικροαστοί και προλετάριοι σε κοιτάνε σε στιλ άντε κουρέψου νεαρέ).
Δεν είναι τεκμήριο επαναστατικότητας να έχεις μακρύ μαλλί, αλλά όταν το πολεμάν τόσο πολύ και σου επιβάλλουν στο στρατό να κουρευτείς είναι κι αυτό μια κάποια στάσις... (ακόμα κια υτός είχε φραντζούλα). Αντικομφορμισμού κυρίως, θα 'λεγα εγώ.

Τι ωραίες εποχές στα αγαπημένα 80'ς που ήμασταν περισσότεροι και υπήρχε το κλασικό στερεότυπο του μαλλιά μουσάτου. Πόσο μου λείπει αυτό το στερεότυπο! Μακάρι να αναταποκρινόμασταν στα στάνταρ του. Τότε που χαιρόσουν να βλέπεις φατσούλες γύρω σου. Με μαλλάκια, στιλ, χαρακτήρα. Όχι θλιβερά πανομοιότυπες. Με ωραίες τρίχες που τώρα τις κυνηγάν σαν ιεροεξεταστές. Και δεν περιορίζονται στο πρόσωπο. Φατσούλες καμένες από συζητήσεις για τη σοβιετική ένωση, όχι από το ίντερνετ. Που δίναν σημασία στην ουσία κι όχι στο φαίνεσθαι. Και για αυτό ακριβώς ήταν και πολύ πιο όμορφες, ιδιαίτερες, ξεχωριστές.

Κι εγώ αποδέχομαι τον όρο του μαλλιαρού. Και είμαι πολύ περήφανος που είμαι μαλλιαρός (και θέλω να είμαι για όσο ακόμα μου το επιτρέψει η τριχόπτωση).
Το περιεχόμενο άλλαξε, το σύμβολο μένει το ίδιο.
Είμαστε όλοι μαλλιαροί! Ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό, όπως κι αν το ερμηνεύει.

Τιμή και δόξα και στον κονδυλάκη! Για τον οποίο διάβασα στο βιβλίο του κορδάτου για το γλωσσικό ζήτημα. Για το οποίο θα πούμε κάτι λίγα σε επόμενο σημείωμα.