Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Το τέλος της αυταπάτης

Ζω για την ημέρα που οι ιδεοληψίες μου θα πεθάνουν μαζί μου. Ίσως τότε δανειστούν κάτι από το σκληρό ρεαλισμό του θανάτου και γίνουν για μια στιγμή πραγματικότητα.

Μετά από κάθε αυταπάτη που καίγεται νιώθω πιο σοφός κι ώριμος και μαζί να γερνάω πέντε χρόνια.
Άμα τα βάλεις κάτω, συμφέρει σαφώς η ανωριμότητα και γι’ αυτό την προτιμά ο κόσμος διατηρώντας τις αυταπάτες του.

Αυτό που τον κούρασε είναι οι πολιτικές αυταπάτες, τις απαξίωσε κι επιδόθηκε στις ερωτικές, που καμιά φορά πιάνουν κιόλας. Ο πιο γρήγορος τρόπος να ξεπεράσεις μια αυταπάτη είναι να βρεις μια άλλη.
Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα.
Ξέρουμε είναι ουτοπία, μα ας γίνουμε μια σοβιετία.


Οπότε σκοντάφτουμε πάλι εκεί, στην τέχνη του έρωτα και της επανάστασης, η οποία δε διδάσκεται, δεν άφησαν κάτι γραπτό ο λένιν κι οι κλασικοί σχετικά, πώς να βγάλετε γκόμενα την εξουσία πχ.
Οπότε κάνουμε μπακουρικό μέτωπο ενάντια στους μπακουνικούς μπαχαλάκηδες που είναι η κυρίαρχη συνείδηση της εποχής μας (η μία όψη στο νόμισμά της για την ακρίβεια).

Δε γίνεσαι μαζικό στοιχείο απλά και μόνο επειδή έχεις χαρτογράφηση.
Κάποιοι σύντροφοι έχουν κάτι χρόνια να γευτούν τη γλύκα να παίρνεις βιογραφικό. Κι οι άλλοι είναι μαζικά στοιχεία μέχρι να πέσει το κάστρο και να πηδήξουν την επιρροή. Αφού τους δώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει (βιογραφικό) την παρατάν και πηγαίνουν στην επόμενη. Και μετά κυνηγάμε όλοι μαζί τους υπόλοιπους, λες και μεταφέρουμε τη συνείδηση με το δάγκωμα του βαμπίρ.

Τον πρώτο καιρό είμαστε μες στα μέλια και τον επαναστατικό ενθουσιασμό. Μετά μένει η αγάπη κι οι σοσιαλιστικές κατακτήσεις, αλλά αρχίζει η φθορά (των συνειδήσεων).
Κι έρχεται ο αντίζηλος από τη δύση, καβάλα σε άσπρη μπεμβέ, να σ’ ανατρέψει με μπλουτζίν, νάιλον κάλτσες και βιτρίνες με χάντρες και καθρεφτάκια.

Ο κάστρο έλεγε ότι ο κομμουνισμός είναι η κοινωνία όπου ο έρωτας γίνεται αγάπη και η δουλειά χαρά. Οι περισσότεροι απεύχονται το πρώτο και θέλουν το δεύτερο εδώ και τώρα. Τυχοδιώκτες τροφοσυλλέκτες του έρωτα και του κινήματος που αρνούνται να καλλιεργήσουν συνθήκες και συναισθήματα.

Ο θρίαμβος του έρωτα, της αντεπανάστασης, του αυθόρμητου πάνω στο συνειδητό.
Ο κόσμος δεν είναι ώριμος για σοσιαλισμό και συνειδητή αγάπη. Γουστάρει σκόρπιες εμπειρίες, αδρεναλίνη, περιπέτειες χωρίς δεσμεύσεις, μεταμοντέρνα πράγματα.

Μπορείς να πάρεις την εξουσία και το βιογραφικό, αλλά δε μπορείς να τον κάνεις να σε ερωτευτεί. Αν του προσφέρεις πολλές κατακτήσεις, μπορεί να νιώσει ότι πνίγεται κι ότι του λείπει κάτι περιττό που δεν έχει.
Περιττό και τέχνη είναι συνυφασμένα. Ο έρωτας είναι η τέχνη του περιττού.

Το καλό με την εξουσία είναι ότι δεν υπάρχει διαζύγιο (σε αντίθεση με τις σχέσεις). Μόνο ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει μετά το γάμο (φυσικός ή πολιτικός). Τον τελευταίο μπορεί να τον επισπεύσουν κι οι αστοί, αν τους αφήσουμε.

Μετά θάνατον ο νεκρός δεδικαίωται. Ο λαός που χήρεψε από ελπίδες κι ιδανικά, θα σε σκεφτεί και θα σε νοσταλγήσει. Και αν υπάρχει λόγος θα γυρίσει...

Μην αρχίστε να ρωτάτε προσωπικά πράγματα, μια χαρά είναι η μπρέζνιεβα.
Τις προάλλες που μιλούσαμε για το στάλιν τη ρώτησα αν ήξερε ποιος είναι ο χρουτσόφ.
Με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας με προσποιητή αφέλεια.
-Ένας ρώσος που κάνει χρουτς-χρουτς…!

-Ναι, αγάπη μου, επειδή πριόνιζε την καρέκλα του ο μπρέζνιεφ.
Ήθελα να της πω, αλλά με έπιασαν τα γέλια και δε μπόρεσα.

Αντί επιλόγου δυο ξεκούδουνα υστερόγραφα.

-Οι αφιερώσεις γίνονται κυρίως για να εκφράσουν αυτόν που τις κάνει, όχι αυτόν που τις δέχεται. Αν θα συντονιστεί και θα συγκινηθεί ο τελευταίος, είναι καθαρά δικό του θέμα, συναισθηματικής φύσης που μόνο σε τελευταία ανάλυση έχει να κάνει με την αφιέρωση.
Αγαπάμε συνήθως αυτόν που κάνει την αφιέρωση, όχι την αφιέρωση καθαυτή (ενίοτε όμως και την καθιέρωση αφ’ εαυτής).

-Το μέρα μαγιού μου μίσεψες είναι άξιο θαυμασμού. Κι η γκερνίκα του πικάσο επίσης, αλλά καλύτερα να μην ξανάχουμε τέτοιες πηγές έμπνευσης. Δικαίωμα του καθενός να συγκινείται και με τα λιανοτράγουδα πχ, αλλά κατά τη γνώμη μου δε συγκρίνονται.
Οι καλύτερες στιγμές έμπνευσης έρχονται σε άσχημες στιγμές που ψάχνουμε διέξοδο. Η λογοτεχνία είναι τρόπος απόδρασης από την πραγματικότητα, όσο πιστά κι αν την απεικονίζει. Κι ο λένιν σταμάτησε να γράφει για [το κράτος και] την επανάσταση, ακριβώς τη στιγμή που αυτή ξεκινούσε στην πράξη.

Θέλω να πω, καλύτερα από μια άποψη που δεν υπάρχουν κλασικά σοβιετικά έργα που να είναι λογοτεχνικά αριστουργήματα. Αυτό θα σήμαινε ότι υπήρχαν κι αντικειμενικές συνθήκες που τα ενέπνεαν.
Όπως υπήρχαν την εποχή που γράφτηκε το πώς δενότανε το ατσάλι. Κι ας μας έδωσε το λαϊκό σταχανοβίτη ήρωα πάβελ κορτσάγιν.

Εν γνώσει μου υπερβάλλω. Έτσι γίνεται όταν μπλέκεις στο διαδίκτυο με επαναστάσεις, έρωτες και λογοτεχνία.
Άντε να δούμε και στην πραγματική ζωή...

10 σχόλια:

Thrasos είπε...

Φιλε σε διαβάζω απο ολλανδία και πάντα μου φτιάχνεις τη διαθεση με την αισθητική σου, να σε καλα .

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Πολλοί μαζεύονται στην Ολλανδία βλέπω παρά τις κατά καιρούς απώλειες.

Για όσους δεν το έχουν παρατηρήσει ο sparilas επέστρεψε (ή μήπως πρόκειται για το κύκνειο άσμα, τον επιθανάτιο ρόγχο, τη χαριστική βολή).

Αν και πολλές φορές συσκέφθηκα με τον εαυτό μου ουδέποτε έγραψα (παίζει καμιά φορά άνευ ονόματος).

Μ' αρέσεις ρε ρεβιζιονιστικό απολίθωμα (καθόλου απολίθωμα ο Μπρέζνιεφ ζει και σπέρνει εφιάλτες σε κομμουνιστές και επαναστάτες), γιατί τα λες έξω από τα δόντια http://www.youtube.com/watch?v=4Ux6SVzIypA κι ας διαφωνώ στα σημεία (ορισμένες φορές και λίγο παραπάνω).

Κερδίζεις στα σημεία γιατί όταν οι άλλοι κάνουν διακοπές εσύ ξεπερνάς τις νόρμες ως σταχανοφικό κατάλοιπο και απολαμβάνουμε τους καρπούς των κόπων σου εμείς οι κόκκινοι ειδικοί

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι εγώ διαφωνώ μαζί μου στα σημεία (ενίοτε και περισσότερο).
Ο σπαρίλας δεν πεθαίνει, τεμπελιάζει για να είναι συνεπής με το όνομά του και την ιδεολογία του.
Ποιοι είναι οι πέντε υπέροχοι που έχεις προφίλ;

-Η αισθητική μου είναι 80'ς κι αντικειμενικά είναι κιτς, αλλά να 'σαι καλά κι εσύ με έφτιαξες.
Όταν πέφτουμε χαμηλά, σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν κι οι κάτω χώρες και παίρνουμε κουράγιο.
Γερά για τον κομμουνισμό.

Ανώνυμος είπε...

gia efee den 8a peis tpt?

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

οι πέντε ήταν ένα περίεργο συνοθήλευμα, οι πρώτοι 4 πήγαιναν 2-2 σαν τους χιώτες και ήταν συντοπίτες ή έστω κοντοχωριανοί, ο τελευταίος παρότι είχε 1 δις συγχωριανούς την έβγαλε μονάχος και βγαίνοντας έκλεισε την πόρτα πίσω του...περιμένω τον 6ο που θα την ανοίξει...

Η ΕΦΕΕ (σήμερα, αύριο μπορεί και όχι) είναι για Εφέ, άντε να βγει κι αυτή η βδομάδα και για σας πάλι. Αυτή τη στιγμή η ΕΦΕΕ είναι σαν τις Διεθνείς, ο κάθε τροτσκιστής που σέβεται τον εαυτό του έφτιαξε από μία αλλά τι και ποιον εκφράζει? Όσο έχει ανασυγκροτήσει το κομμουνιστικό κίνημα η 4η, 5η, 6η, 6 1/4 Διεθνής τόσο θα ανασυγκροτήση το Φ.Κ. η ΕΦΕΕ.

Άντε και κάλη τύχη ναύτες (αφιερωμένο στον sparila και τους υπόλοιπους κροστανδιανούς)

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Απολογούμαι για τα ορθογραφικά, δεν πρόλαβα να βάλω το sparila να τα διορθώσει που κατέχει την τέχνη, η μικροαστική ανυπομονησία βλέπετε πάτησε το κουμπί της δημοσίευσης και παρότι η ΕΤΕ με μπλόκαρε ζητώντας επίμονα λεκτική επαλήθευση επέμεινα και κέρδισα την μάχη αλλά έχασα τον (ορθογραφικό) πόλεμο

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο ποιητής γράφει για ό,τι τον εμπνέει, όχι κατά παραγγελία.
Είχα γράψει παλιότερα σε ανύποπτο χρόνο, πολύ καλή κουβέντα γίνεται και στο αδερφό μπλοκ του γκράνμα. Δεν υπάρχει κάτι καινούριο να ειπωθεί, το έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Αν ήμουν αθήνα θα πήγαινα να κάνω ρεπορτάζ, αλλά δεν είμαι.
Αν θέλουν οι αναγνώστες διάλογο η κε του μπλοκ μπορεί να κάνει μια τυπική εισήγηση και να τον ανοίξει. Αλλά είναι φανερό ότι η εφεε -όπως κι η διεθνής- δεν έχει πάρει τα πάνω της από τότε που διέγραψε τον μπακούνιν.

spiti tou laou είπε...

Πάντως αν το σκεφτείς, είμαστε όλοι αυταπατεώνες. Αν μάλιστα υιοθετήσουμε την άποψη ότι το ΠΑΣΟΚ σπέρνει αυταπάτες, τότε μιλάμε για ένα αξιοσέβαστο 44% του εκλογικού σώματος που αυταπατάται. Γενικά έτσι φαίνεται να κινείται η ζωή. Γιατί χωρίς τις αυταπάτες τι νόημα θα είχε και η αποκάλυψη της αλήθειας;
Πάω να γράψω στο ένα θέμα και τσουπ έχεις βάλει κι άλλο. Τι θα γίνει πια; Χώρια εκείνα που θα ήθελα να απαντήσω αλλά δεν πρόλαβα. Όπως το άλλο που με "έδωσες" άτιμο απολίθωμα και πλέον δεν μπορώ να κρυφτώ.
Φίλε πρίσμα, σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και σε βεβαιώ ότι έχουμε πολλά να πούμε. Ήδη ετοιμάζω ποστ-βόμβα, όπως ποστμόντερν, για ΣΑΚΕ κλπ.

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Αγαπημένε μου σπαρίλα. Θα σε κεράσω και καφέ ανήμερα 17Ν για να μάθω τα τελευταία κουτσομπολιά...Ούτε ένας μήνας δεν έμεινε.

Με το που θα με στείλουν στην πρωτεύουσα τα όνειρά μου θα επικοινωνήσω. Μέχρι τότε περιμένω το νέο σου ποστ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η μεγαλύτερη αυταπάτη είναι να πιστεύεις ότι ζεις χωρίς τέτοιες. Ή ότι σε έδωσε το απολίθωμα στους πιστούς αναγνώστες σου που σε περιμένουν για καφέ.

Σταχανοβίτικος ζήλος, δεν θα κρατήσει πολύ. Απάντησε με καθυστέρηση. Δε θα το δω κι έτσι θα έχεις τον τελευταίο λόγο.

-Δώσε σακε στο λαό...