Και πάλι για τις διαλεκτικές σχέσεις

-Είμαστε που λες με το μικρό διαλεκτικό που είναι δεκαοχτώ, μες στις διαλεκτικές αντιφάσεις και την αντιδιαλεκτική σκέψη, όπως κάθε συνομήλικός του. Έκανε την κλασική αφαίρεση για τις γυναίκες που είναι όλες… αλλά το ‘χασε στην αντίστροφη ανάβαση στο συγκεκριμένο και στους άνδρες που είναι όλοι… Για να κλείσει με την αντικειμενική ανάγκη συγκρότησης του αντικαριολικού μετώπου ως επαναστατικού υποκειμένου της εποχής μας.
Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου βασικά όλοι έχουμε δίκιο, αλλά πού να το βρεις…

-Κοίτα να δεις, αν σου τη δίνουν οι γυναίκες, υπάρχουν κι οι οργανώσεις που είναι πάνω-κάτω το ίδιο.
Δίνουν νόημα στη ζωή σου, θέλουν δέσμευση κι αποκλειστικότητα, τρώνε όλο τον ελεύθερο χρόνο σου κι αρκετά λεφτά κι αν δε μπορείς να ανταπεξέλθεις, αρχίζει η γκρίνια. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό έρχεται η φθορά. Και τα διαζύγια ποτέ δεν είναι πολιτισμένα, να πεις να βρεθείτε μετά σε καμιά πορεία, να τα πείτε σαν φίλοι.
Μόνο μη φτάσεις στο ίδιο συμπέρασμα πάλι, ότι όλες είναι… Που οι μισοί δηλ, αυτό κάνουν.




-Ήσουν κάποτε μες στη ζωή, γεμάτη όρεξη για έρωτα, περιπέτειες, μεγάλα άλματα κι αριστερισμούς. Αλλά προσγειώθηκες στη μπρεζνιεφική μου πραγματικότητα με το παλλαϊκό κράτος και τις αγαπημένες τάξεις που σφιχταγκαλιάζονται και πνίγουν τη βάση και το αυθόρμητο. Όλα με πρόγραμμα, όλα με σχέδιο, πρωτοκολλήσαμε… την επανάσταση. Είπες να κάνουμε συντήρηση δυνάμεων για μετά, αλλά ξέμεινες από δυνάμεις κι έμεινε η συντήρηση.

Κι έτσι γίναμε σαν αδελφάκια, αδελφές λαϊκές δημοκρατίες -που είναι και δεν είναι σοσιαλισμός- με δεσμούς ακατάλυτους και δεσμοφύλακά μας τον κόκκινο στρατό.
Αλλά το απ’ έξω μόνο επικουρικό μπορεί να είναι. Χωρίς αντιφάσεις κι έρωτα, δυο πόλους να ενώνονται και να εξελίσσονται σε κάτι άλλο, ποια είναι η κινητήρια δύναμη της σχέσης; Μαζί με τις αντιφάσεις, χάθηκε κι η προοπτική.
Ξεκινήσαμε απ’ το αντι-πρώην μέτωπο, αλλά μόνο με αυτό δεν πάμε πουθενά. Εγώ το νόμισα σοσιαλισμό, για σένα ήταν κάτι άλλο. Τα ‘χουν αυτά οι συμμαχίες.

Όλη η ουσία είναι στη μεταφυσική. Όταν κάτι βγαίνει απ’ το υποσυνείδητο, το πιστεύουμε για αληθινό κι αντικειμενικό, γιατί δε μπορούμε να το εξηγήσουμε. Είτε είναι σουξέ που σου κόλλησε, είτε σχόλιο στις ειδήσεις, ή ερωτικός σύντροφος.
Ο κόσμος δεν έμαθε ποτέ να σκέφτεται κι εγώ ουδέποτε είχα καλές σχέσεις με το αυθόρμητο.

Εμείς βλέπεις είμαστε πολύ έξυπνοι για να μας ξεγελάσει το ασυνείδητο. Και πολύ ξενέρωτοι για να νιώσουμε τη μαγεία και τη στιγμή που περνά και χάνεται.
Μόνο μου καταφύγιο το παρελθόν, το περιθώριο του παρόντος, η επιστροφή στα ανέμελα παιδικά χρόνια, στην κοιλιά της μαμάς πατρίδας που τα ‘χε όλα έτοιμα και μασημένα.

Τι το ενδιαφέρον μπορεί να συμβεί σε ένα έμβρυο-αναχωρητή; Το πολύ-πολύ να ρίξει καμιά κλωτσιά και να ‘χει την τύχη των αντιφρονούντων.
Ναι, αλλά μένει πάντα ζωντανή η ελπίδα να (ανα)γεννηθούμε απ’ τις στάχτες μας. Πότε; Ξέρω ‘γω; Όταν ωριμάσουν οι συνθήκες. Ως τότε θα αργοπεθαίνουμε κάθε μέρα στις αντιφάσεις μας.

Δε φταις εσύ, κανείς μας δε φταίει. Εσένα σου αρέσουν τα ταξίδια, εμένα η (μπρεζνιεφική) στασιμότητα.
Μη με παρεξηγείς. Όλες οι αλλαγές που έζησα ήταν ψεύτικες, ή προς το χειρότερο.
Δε σε παρεξηγώ, ούτε εγώ. Ψάχνεις απεγνωσμένα τη φυγή, κάπου να αποδράσεις απ’ όσα έχεις γύρω σου κι εμένα με νιώθεις σαν τείχους του βερολίνου.

Κι έτσι φτάσαμε σε εκφυλισμένες, εργατικές σχέσεις όπου εισχώρησαν μέσα τους τρίτα πρόσωπα, τρίτοι δρόμοι και νόμοι της αξίας. Στο δρόμο, στο δρόμο να σπάσουμε το νόμο (της αξίας) τις μεταρρυθμίσεις κοσύγκιν και τα μέτρα του γκόρμπι για την πολύμορφη ιδιοκτησία και την πολυγαμία.

Άρχισες να με κρίνεις από το εποικοδόμημα, ότι δεν πλένομαι καλά και βλέπω πολλά αθλητικά, ενώ η ουσιώδης σχέση είναι στη βάση κι εμείς εθελοτυφλούσαμε.
Σοσιαλισμός με το οικονομικό μόνο μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει. Όλα τα άλλα να έχει εκτός από αυτό, δε μπορεί να σταθεί ως υπαρκτός ούτε μια μέρα.

Μα εγώ δε θέλω να με θαυμάζεις μεταφυσικά. Θέλω να με θέλεις με τις αντιφάσεις μου, αυτό είναι αγάπη. Το λάθος είναι ότι η μόνη μου αγωνία ήταν να τις δεχτείς κι ύστερα βολεύτηκα. Ξέχασα να εξελιχτώ και να τις ξεπεράσω.

Ο κόσμος στα γκάλοπ δηλώνει ευχαριστημένος, νοσταλγεί το σοσιαλισμό και τις παλιές του σχέσεις (παραγωγής), αλλά σήμερα δεν ξέρει τι του γίνεται.
Ο κομάντο λέει ότι οι κοπέλες εκτός αριστεράς δεν την παλεύουν καθόλου.
Ο σπαρίλας λέει ακριβώς το αντίθετο, έχει βρει την υγειά του εκτός χώρου και το καλοκαίρι ετοιμάζεται να παντρευτεί και να κάνει μικρά σπαριλάκια.

Τα πράγματα πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο κι όλοι ψάχνουν στο ερωτικό να καλύψουν χαμένες από αλλού ισορροπίες στη ζωή τους.
Εκεί είναι βασικά το πρόβλημα και γι’ αυτό το προσωπικό είναι (και) πολιτικό. Πρωτίστως πολιτικό.
Η μοναξιά θα απονεκρωθεί στο σοσιαλισμό μαζί με τις εμπορευματικές σχέσεις και την αλλοτρίωση που μας κάνει να βλέπουμε τους ερωτικούς μας συντρόφους σαν εμπορεύματα.

Κι αν μέχρι τότε κάναμε δημιουργικό μαρξισμό και τραβούσε ο καθένας μας προς την πλευρά του για να ισορροπήσουν οι ανισορροπίες μας και να την παλέψουμε προσωρινά με την κρίση στα προσωπικά μας;
Αυτό κάνουμε. Αλλά είναι μέτρα εκτός της ιδεολογίας μας…

-Κάποτε πρέπει να πω και για την κολοντάι. Ίσως στα σχόλια. Αλλιώς υστερόγραφο (στην κυριολεξία).