Σινέ κεραμεικός

Το σαββατοκύριακο πριν το πάσχα ο μικρόκοσμος του εξωκοινοβουλίου ζούσε τον δικό του οργανωτικό οργασμό. Το καλό μ-λ (ένα είναι το μ-λ) είχε συνδιάσκεψη τη στιγμή που η ανταρσύα συγκροτούνταν σε σώμα για μελλοντική χρήση.
Σώμα μου φτιαγμένο από χυλό (ιδεολογικό)/ κάνεις ό,τι θες στο μαρξισμό.

Στα μ-λ η πρώτη μέρα ήταν ανοιχτή κι έτσι γνωρίσαμε το κόκκινο πρίσμα του 68 και της θεσσαλονίκης. Αναλύσαμε τον χαρακτήρα της συνδιάσκεψης, ρίξαμε το φταίξιμο για την ανεργία (μας) στην ελλάδα που δεν παράγει τίποτα (αν και είναι ιμπεριαλιστική χώρα) και ανανεώσαμε το ραντεβού για κάποια άλλη στιγμή που θα τον άφηνε η κυρία πρίσμα. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο σπαρίλας.
Πήρα και κάτι καλό για τον ισπανικό εμφύλιο, αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του.

Στο σινέ κεραμεικός πήγαμε κυριακή με βάγια στα χέρια να ράνουμε τους αντάρτες που είπαν ο καθένας τα δικά του σε όλες τις γλώσσες της βαβέλ κι έκλεισαν για το επόμενο σώμα το σινεμά ο παράδεισος. Αλλά άφησα να χωνέψουμε πρώτα τα αρνιά κι όσα ερίφια πήγαν για σφαγή και να τα γράψω τώρα με πνεύμα άπιστου θωμά.

Φτάνοντας στην κακόφημη συνοικία είδαμε ένα σωρό κόσμο έξω απ’ το σινεμά.
-Λες να έχουν διάλειμμα; -Όχι, μες στο πρόγραμμα είναι. Έτσι κάνουν πάντα.
Διασπάσαμε τα συγκολλημένα πλήθη και μπήκαμε σε μια αίθουσα με ελάχιστο κόσμο.
Άδειοι οι πόλοι; Πού πήγαν όλοι; Υποτίμηση των διαδικασιών;
Εντάξει, είναι Κυριακή πρωί, χτες βράδυ ήταν περισσότεροι. Εξάλλου γιατί να έρθουν; Αφού δεν αποφασίζουν τίποτα. Δεν έχουν συγκροτηθεί λέει ακόμα σε σώμα.

Και ποιος πήρε απόφαση τελικά; Η επιτροπή θέσεων!
Έγραψε την εισήγηση –που δεν υπήρχε γραπτά, μόνο ηλεκτρονικά- μάζεψε τις προτάσεις κι άρχισε το ξεσκαρτάρισμα. Αυτό θα τεθεί στις συνελεύσεις… γι’ αυτό δε μπορεί να πάρει απόφαση η επιτροπή… αυτό θα το δούμε… αυτό έχει γίνει…
Κι η εισήγηση πέρασε αυτούσια με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Που αν τα ‘χαν κάνει άλλοι…

Κάτσε ρε συ, τι εισήγηση λέμε τότε; Άμα δεν έχεις σώμα και δεν την ψηφίζουν, σε ποιον εισηγείσαι; Στον εαυτό σου; Άμα είναι έτσι περνάς ό,τι θέλεις.
Έλα, ντε. Με την απορία μείναμε. Σαν εκείνη την καλή κυρία από την κομμουνιστική ανανέωση. Που άκουσε ένα σεκίτη να λέει στο βήμα τα δικά του κι επιμύθιο ότι από αύριο πρέπει να βγούμε να τα πούμε στον κόσμο.
-Μα αφού δεν ψηφίσαμε τίποτα σύντροφοι, τι θα πούμε; Δε φταίει ο σύντροφος, αυτά κατάλαβε, αυτά θα πει. Κρατάει ο καθένας ό,τι θέλει και λέει τα δικά του.
Δίκιο έχεις, αλλά πού να το βρεις, της είπα από μέσα μου. Της δίνω διορία δυο σώματα πριν αρχίσει να νοσταλγεί τους παλιούς της σταλινικούς συμμάχους.

Το βασικό διακύβευμα της συνέλευσης ήταν το οργανωτικό και θύμισε κάτι από σδεκρ και 2ο συνέδριο, με τη διάσπαση μπολσεβίκων-μενσεβίκων. Καταστατικό άρθρο ένα: μέλος της ανταρσύα είναι… όποιος δέχεται το πρόγραμμά της, βοηθάει υλικά το κόμμα και συμμετέχει σε μία από τις οργανώσεις του.
Τελικά όμως επικράτησε ο μαρτόφ. Μέλος της ανταρσύα είναι όποιος δεν την παλεύει γενικώς και γενικά παλεύει. Α, και πληρώνει συνδρομή πέντε ευρώ.

Το οποίο είναι τιμοκρατικός συγκεντρωτισμός ενάντια στην αμεσοδημοκρατία και δεν ξέρω πολλούς πρόθυμους να τα δίνουν σε μηνιαία βάση.
Αλλά είναι το μόνο κριτήριο που υπάρχει. Γιατί πρόγραμμα η ανταρσύα δεν έχει (τα κείμενα του σπόρτιγκ και της κωπαΐδας δεν είναι πρόγραμμα). Ούτε οργανώσεις έχει. Έχει λέει αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις, τοπικές και κλαδικές (μμμ) κι ο καθένας διαλέγει σε ποια θα ανήκει.

Εγώ καταλαβαίνω ότι μια οβα, ένας πυρήνας, ένας σύλλογος, μια λέσχη φίλων άρη βελουχιώτη, μια κολεκτίβα, ένα στέκι, οποιαδήποτε μορφή συλλογικότητας τέλος πάντων, έχει μέλη και κάνει συνέλευση. Η συνέλευση από μόνη της όμως δεν είναι συλλογικότητα, εκτός κι αν υπάρχει κάτι διαλεκτικό κι εγώ το χάνω.

Τι γίνεται για παράδειγμα όταν θέλεις να κάνεις κάτι με ευρύτερη συμμετοχή έξω από τη συλλογικότητά σου; Μια οβα ας πούμε μπορεί να κάνει μία μάζωξη με συμμετοχή φίλων κι ανένταχτων. Μία συνέλευση όμως; Πώς συμμετέχει σε δραστηριότητές της κάποιος που δε θέλει να είναι μέλος της;

Στον κεραμεικό έγινε πρόταση να γίνει κι άλλη ευρύτερη αντικαπιταλιστική συνέλευση με ευρύτερη απεύθυνση. Κι η επιτροπή θέσεων αποφάνθηκε πως δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο κι ότι μπορούν να συμμετέχουν στην αντάρτικη συνέλευση.
Οπότε δε μας έμεινε κανένα κριτήριο. Όποιος προαιρείται κι ας μην είναι μέλος. Δεν ξέρω αν έτσι θα γίνει τελικά, αλλά απ’ όσα έλεγε αυτό έβγαινε. Μενσεβικισμός.

Κι αν έρθουν να δουν χωρίς δικαίωμα ψήφου; Μήπως κι οι άλλοι που έχουν ψηφίζουν; Αφού πηγαίνει αμεσοδημοκρατικά. Αλλά αν είναι έτσι, γιατί να έρθουν;

Θα μου πεις, δεν είναι μούμια ο λένιν, να διαβάζουμε θρησκευτικά όσα έγραψε για το κόμμα νέου τύπου. Δηλ μούμια είναι, αυτά που είπε όμως να τα δούμε συγκεκριμένα στο σήμερα, όχι μεταφυσικά.
Ναι, αλλά πόσο τίμιο είναι να τον έχεις εικόνισμα και να λες άλλα αντ’ άλλων; Διάβασέ τον πρώτα πριν τον επαναθεμελιώσεις, που λέει κι ο οικοδόμος.

Δεν χλευάζω κανέναν, γιατί εδώ μπαίνει ένα σημαντικό ζήτημα που νομίζω ότι κανείς χώρος δεν το έχει λυμένο.
Πώς και σε ποια βάση θα συσπειρώνονται φίλοι κι ανένταχτοι που δε συμφωνούν σε όλα, χωρίς να καπελώνονται και να έχουν συμπληρωματικό ρόλο γλάστρας.

Πώς θα κρίνεις όμως έναν φορέα που δεν ξέρει τι είναι ή τι θέλει να γίνει, αλλά θέλει να γίνει ενιαίος και να έχει μέλη;
Το οργανωτικό είναι πολιτικό, έλεγαν όλοι στη συνέλευση.
Σωστά. Άρα τον ένα παρακλάδι πάει αμεσοδημοκρατικά στην αναρχία, το άλλο χαλαρά οργανωτικά στους μενσεβίκους κι όλα μαζί κλαδικές και μπερδεμένες περικοκλάδες που τα έσπασαν με τις καταβολάδες και τις καταβολές τους από το χώμα από όπου τρέφονται και προέρχονται.
Άσε που αν έχουν μητρώα μελών με εγγραφές και τα ρέστα βλέπω να γίνονται σύντομα πλειοψηφία οι σεκίτες που είναι γραφικοί, αλλά έχουν την τεχνογνωσία.

Τι άλλο είδαμε σε αυτή τη συνέλευση;
Μια συναγωνίστρια του χώρου να λέει ότι η άλλη αριστερά πρέπει να πείθει τον κόσμο να αγοράζει ελίτ –μέτρο στήριξης στους απεργούς της- και να κάνει καλέσματα για καφέ και συντροφική κουζίνα (μαζί με φρυγανιές ελίτ ίσως για να δέσει το αντι-ελίτ μέτωπο).

Έναν εκκε-ντρικό να λέει ότι στο πανό της ανταρσύα βρήκε μόνο λίγους σεκίτες κι όλοι οι άλλοι ήταν στα πανό των οργανώσεών τους. Κι έκανε λόγο για κομματικοποίηση και κρατικοποίηση των πανό. Το τελευταίο ήταν πολύ ψαγμένο κι ακόμα πηδάω να φτάσω το υψηλό νόημα.

Έναν σεκίτη να αναπτύσσει ένα πλαίσιο όπως το καταλάβαινε κι ότι πίσω από αυτό ούτε ίντσα λιγότερη δεν πρέπει να πάμε. Είπαμε ότι παίρνουν γραμμή απ’ το αγγλικό σεκ, αλλά όχι κι έτσι. Δε θα μας μείνει ούτε λίβρα μυαλό στο τέλος.

Μια συντρόφισσά του να λέει ότι δεν χρειάζεται να προβληθεί ξεχωριστά ένα μέτωπο με αντι-εε χαρακτηριστικά γιατί το καλύπτει το αντικαπιταλιστικό. Η αποδέσμευση μπορεί να μην είναι αντικαπιταλιστική. Αλλά η δέσμευση με την εε μόνο καπιταλιστική μπορεί να είναι. Κι έτσι δειλά κι αθόρυβα, οδεύει και το αντι-εε προς το πυρ το εξώτερον. Πάνω στην πυρά του φλογερού αντικαπιταλισμού κάποια μέρα το παλιό μέρα θα θυμηθεί να φωνάξει: σάββα, σάββα πόσο δίκιο είχες. Αλλά κανείς πυροσβέστης δε θα βρεθεί να τους σώσει.

Τον σκιώδη χάγιο να αναφέρει από τώρα τις δημοτικές εκλογές. Καλά κάνει. Μην του φορτώσουν χωρίς αυταπάτες κανέναν αντάρτη του πασοκ στο δεύτερο γύρο.
Και να λέει ότι η πρωτοβουλία για κοινή δράση δεν πρέπει να φαίνεται ότι απευθύνεται μονόπλευρα προς τον σύριζα και να αφήνει έξω το κκε.

Κι επειδή δε μπορεί να το έβγαλε από το κεφάλι του, κάπου πρέπει να πατάει αυτός ο κίνδυνος. Μπήκαμε όλοι στο νόημα λίγο μετά που ακούσαμε ένα ακόμη σεκίτη να λέει για το μέτωπο που χρειάζεται και τους συμμάχους του. Το αντιρατσιστικό, το κίνημα των ομοφυλόφιλων, το συριζα και τη βάση του πασοκ.
Οι επάρατοι σταλινικοί δεν αναφέρονται ούτε για ξεκάρφωμα.

Ένας ακόμη σεκίτης σκόρπισε απλόχερα γέλιο λέγοντας ότι οι δυνάμεις της ανταρσύα προετοίμασαν και σήκωσαν μόνες τους την απεργία στις 17 δεκέμβρη ενάντια στη γραφειοκρατία της γσεε. Το κακό είναι ότι τα λέει επειδή τα πιστεύει.

Είδαμε επίσης χωρίς υπερβολή πάνω από δέκα κουτιά οικονομικής ενίσχυσης μέσα σε ένα δίωρο. Ή που έβγαιναν παγανιά από κάθε συνιστώσα ξεχωριστά, ή –πιθανότατα- ήταν όλοι σεκίτες που πήραν το κολάι και δε μπορούν αν δεν κάνουν ή δεν κρατάν κάτι. Όταν ήρθε για πολλοστή φορά προς το μέρος μας ένα κινούμενο κουτί, είπα μέσα μου:
-Σύντροφοι. Ας μη βάζουμε τη δουλειά μας σε κουτάκια.

Επί του διαδικαστικού, είδαμε το προεδρείο να κόβει ομιλητές λόγω έλλειψης χρόνου. Αντί να τους κόβει όταν τον υπερέβαιναν, τους το έλεγε στην αρχή σαν προειδοποίηση. Οπότε όλοι έκαναν ένα πρόλογο να πουν ότι θα είναι σύντομοι για να σεβαστούν τους υπόλοιπους και συνέχιζαν χωρίς άγχος και τύψεις.

Οι περισσότεροι είχαν την εντύπωση ότι το χρονοδιάγραμμα θα τραβούσε σε ώρες εαακ με τη βάση να ασκεί στο προεδρείο μαζικό, πολιτικό εκβιασμό. Με την έμφαση να είναι στον εκβιασμό και τα άλλα να μπαίνουν για ξεκάρφωμα.
Όρος που φοριέται πολύ εσχάτως, κυρίως με αφορμή την ειρηνική συνύπαρξη με τη γσεε. Έχει ποικίλες προεκτάσεις και βασική ρίζα το παράδειγμα του μικρού πέπε από το αστερίξ στην ισπανία που όταν δεν του έκαναν το χατίρι κρατούσε την αναπνοή του μέχρι σκασμού κι απειλούσε όσους είχαν την ευθύνη του.
Αλλά δεν έγινε τίποτα τέτοιο κι η συνέλευση διαλύθηκε.

Πήραμε προς τα πάνω την κεραμεικού παρέα με τους προβληματισμούς μας.
Πώς έβγαλαν μόνο μία εισήγηση; Πού το συζήτησαν και με ποιον; Έκαναν κάποιον διάλογο πιο πριν; Προσυνελευσιακό, προσωματικό, προμποζονιακό, προσχηματικό έστω; Τίποτα θέσεις για συζήτηση, διαφωτιστικό υλικό, μπροσούρες του γληνού, τι είναι και τι θέλει η ανταρσύα.

Πώς θα πείσουν τον κόσμο, σε ποια βάση, με τι πρόγραμμα;
Το αντικαπιταλιστικό δεν είναι πρόγραμμα. Πρόγραμμα είναι ολοκληρωμένη πρόταση, όχι μέτωπο με βάση ένα αντί-. Σε τι ακριβώς συμφωνούν; Σε ένα αντισταλινικό από τα κάτω κι αριστερά;

Φτάσαμε στη ζήνωνος και πετύχαμε ένα πανηγύρι φυλών, παζάρι με πακιστανούς και ρωσοπόντιους μικροπωλητές. Πιάνεις δύο απ’ το γιακά και τους αρχίζεις.
-Λέγε ρε, γιατί δεν παλέψατε όταν έπεφτε η σοβιετία;
-Γιατί είκαν εκφυλιστεί σαβιέτ κι εργκατική ντημοκρατία.
-Και γιατί δε σε πείθουμε ρε να έρθεις στο πλευρό μας;
-Γιατί ντεν έκει ολοκληρωμένη πρόταση να αναντείχνει προοπτική.
Σάμπως μας είδαν ποτέ δίπλα τους να δουν αν φταίει η πρότασή μας;

Κι εσένα απολίθωμα σε έπιασε ο πόνος για τους αντάρτες;
Όχι ιδιαίτερα. Αν στόχος μας είναι η καζούρα στους φίλους μας και στο μήτσο από το φυσικό, το πράγμα πηγαίνει πρίμα.
Αλλά αν είναι να υπάρχει άμιλλα για να γινόμαστε όλοι καλύτεροι, πηγαίνει από το σεκ στο χειρότερο.

Τρία υστερόγραφα

-Στο πριν πέρα από τον καζάκη –και το βλαδιβοστόκ- έχει ένα άρθρο ενός δημητούλη, βιβλιοπαρουσίαση για το αλφαβητάρι του κομμουνισμού (μπουχάριν-πρεομπραζένσκι) όπου –σε αντίθεση με το υπόλοιπο κείμενο- η τελευταία παράγραφος είναι όλα τα λεφτά και βάζει σχεδόν βαζιουλινικά την αντίθεση νεκρής-ζωντανής εργασίας και την ειδική μορφή έκφρασής της στον καπιταλισμό μεταξύ κεφαλαίου-εργατικής τάξης.

-Ο τροχιοδεικτικός μπιτσάκης –η έμφαση μπαίνει στο τροχιοδεικτικός- είπε σε μια παρουσίαση βιβλίου ότι οι οργανώσεις του εξωκοινοβουλίου πρέπει να αυτοδιαλυθούν και να ενωθούν σε κάτι καινούριο.
Το πρώτο είναι το πλέον εύκολο. Για το δεύτερο κρατάμε μικρό καλάθι. Προς το παρόν θυμίζει κάτι από κολεκτιβοποίηση. Άλλο ουσιαστική κοινωνικοποίηση κι άλλο με το στανιό συνεταιρισμός μικρομάγαζων με δυο άλογα και τρεις τσάπες.

-Ο αντ1 δείχνει αύριο το κατύν του βάιντα και το διαφημίζει για επίκαιρο όσο ποτέ. Σαν τον γκεμπελισμό ένα πράγμα.
Εξάλλου οι σταλινικοί συνεχίζουν να ρίχνουν αεροπλάνα, να σκοτώνουν πολωνούς και να σφάζουν λαούς.