Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Ιμπεριαλιστική αλυσίδα σκέψεων

Επιστροφή στην πόλη που γέννησε τη διαλεκτική. Που μυρίζει κατρουλιό μαζί με πατσουλί. Με τους συνειδητά ασυνείδητους ατομιστές και τους ταξικά ασυνείδητους προλετάριους. Τόσες αντιφάσεις και δεν προχωράει τίποτα. Κι ύστερα σου λέει, είναι πηγή εξέλιξης.

Μια μίζερη πραγματικότητα όπου καλείσαι να πάρεις θέση.
Μέσα της σαν γρανάζι της, ή απ’ έξω της στο περιθώριο;
Μέσα της ελλοχεύει ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης. Κι απ’ έξω ο ναρκισσισμός του περιθωρίου. Μαζί με τη σοσιαλιστική συνείδηση που έρχεται απ’ έξω, έξω από την αλλοτρίωση και τη φενακισμένη συνείδηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Κι άντε μετά να περάσει με εισοδισμό στους μέσα.

Αν μείνουμε μέσα στα σημερινά όρια, πώς θα συλλάβουμε το αύριο που έρχεται; Θα μας καταπιεί η καθημερινότητα και θα μας αφομοιώσει στο βούρκο της στασιμότητας.
Αλλά αν δεν πιάσουμε τις αντιφάσεις στο σήμερα, φαντασιωνόμαστε ως αναχωρητές κόσμους εκτός πραγματικότητας. Και χτίζουμε γυάλες να κλείσουμε μέσα το απ’ έξω μας, για να μείνει καθαρό απ’ τους απ’ έξω που ενσωματώθηκαν μέσα στο σύστημα. Θέλω να βγω από δω έξω!

Ρήξη και συνέχεια. Θέλει διαλεκτική σύντροφε.
Και ποιος την έχασε για να τη βρούμε εμείς…

Μένουμε λοιπόν κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους που τους κουβαλάμε κι όταν βγούμε έξω. Μπροστά σε μια οθόνη, παράθυρο της φυλακής στον κόσμο, με θέα άλλα σπίτια, όπου μπορείς να μπαίνεις, αρκεί να μένεις πάντα μέσα σε τοίχους.
Εντοιχισμένη ζωή κι ο καινούριος χρόνος.

Η διαφορά με την ευτυχία είναι μια βαρηκοΐα. Οπότε μακάριοι οι σύντροφοι που δε μπορούν να αφουγκραστούν και να πιάσουν τον παλμό του κόσμου. Και πιονιέροι της ευτυχίας όλοι εμείς που βάζουμε τάπα στα αυτιά όταν είναι να μιλήσει ο άλλος.

Εντειχισμένος κι ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε, άλλο αν κάποιοι μένουν στα λάθη και τις ανορθογραφίες του και κάνουν πως δεν τον ξέρουν. Μπήκε εντός των τειχών για να μην εκτίθεται στους παγωμένους ανέμους της αλλαγής που φύσηξαν το 89 κι έβαλαν το ιστορικό προτσές στην κατάψυξη της αντεπανάστασης. Ο πάγος κόλλησε, ο δρόμος έσβησε.

Κι ο βασιλιάς έμεινε μούμια μαρμαρωμένη πλάι στην κόκκινη πλατεία με τη μηλιά να κλαίει την χαμένη –σοσιαλιστική- πατρίδα και την χαμένη παρτίδα με τον ιμπεριαλισμό, που δεν είναι η τελευταία. Χάσαμε μόνο μια μάχη, όχι τον –ταξικό- πόλεμο.

Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα, γιατί η σοβιετία εάλω. Και γίναμε όλοι παλαιολόγοι που ψάχνουν τον προδότη που άνοιξε την κερκόπορτα στην μπορνχόλμερ στράσε, αντίκες του ιστορικού προτσές χωρίς αξία χρήσης αλλά με πλούσιο παρελθόν μεγάλης μεταπωλητικής αξίας, αν το εξαργυρώσουμε στους αστούς. Και μείναμε πίσω να μετράμε πόσοι τούρκεψαν και ξεπουλήθηκαν.

Το κακό ξεκίνησε από τον εμφύλιο. Που έπαιρναν με το ζόρι τους χωρικούς και τους έφερναν στις πόλεις για να μη βρίσκει τρόφιμα το αντάρτικο. Που ήταν κατά βάση χωριάτικο, σαν την εθνική μας σαλάτα, με φέτα ορεσίβια κι αγνά υλικά από την επαρχία.

Κι ύστερα ήρθε το τσιμέντο κι η αστυφιλία και μαράζωσε η ύπαιθρος. Κι ο κόσμος ξέχασε να ξεχωρίζει τα χόρτα και τις μυρωδιές, έμαθε να ενοχλείται από τις φυσικές και να τις καλύπτει με αποσμητικό. Ο καπιταλισμός έφτασε στην χωριάτικη ελλάδα κι έσπασε βίαια δεσμούς και παλιές προαιώνιες σχέσεις. Έβαλε τους μπαρμπάδες στο λέτσοβο να πίνουν καμπάρντι και να χορεύουν ρασπούτιν. Σκότωσε την προφορική διάδοση, τα παραμύθια των γιαγιάδων και τη φαντασία. Έλεγξε το φαντασιακό με δικές του έτοιμες εικόνες κι έβαλε στη θέση του δικούς του μύθους, για το φανταστικό φετιχοποιημένο κόσμο των εμπορευμάτων και της νεκρής εργασίας που ρουφάει αίμα κι υπεραξία από τη ζωντανή.

Τα παιδιά μεγαλώνουν με τυποποιημένες αναμνήσεις. Οι λεπτοί, ξερακιανοί γείτονες έγιναν δαπιτόφατσες με χοντρά μάγουλα. Κι οι συλλογικότητες έσπασαν σε πολλά μικρά κομμάτια –μεταμοντέρνα- και πήρε ο καθένας το μερίδιο μοναξιάς που του αναλογούσε.
Κάποτε λέγαμε να καώ εγώ, να καείς εσύ για να γενούνε τα σκοτάδια φως. Αλλά το μόνο φως που καίει είναι της οθόνης κι όλοι εμείς καιγόμαστε μπροστά της. Σκοταδισμός του κερατά.

Και πάει λέγοντας. Ολόκληρη αλυσίδα σκέψεων με ένα σωρό αδύναμους κρίκους. Που αν την ξετυλίξεις ολόκληρη φτάνει πολύ μακριά, ως την αντίθεση πόλης-χωριού.
Η κομμουνιστική προοπτική βασίζεται στην πόλη, στην τεχνολογία, στη μεγάλη παραγωγή. Τι είδους συλλογικότητα όμως υπάρχει στη μαζική εξαθλίωση κι αποξένωση των πόλεων; Ποιες δυνατότητες αποκέντρωσης δίνει σήμερα η αυτοματοποίηση; Πόσο τρελός ήταν στ’ αλήθεια ο τσαουσέσκου που είχε –λέει- πλάνο να ενώσει τα χωριά για να φτιάξει μικρές πόλεις; Ή οι σοβιετικοί που είχαν πολλές πόλεις μέχρι ένα εκατομμύριο κι ελάχιστες μεγαλουπόλεις;

Ο κόσμος σήμερα είναι σαν την αλυσίδα που παίζαμε μικροί στο διάλειμμα.
Αν όλη η τάξη στο σχολειό δώσει σφιχτά τα χέρια, κορίτσια αγόρια στη σειρά και έστηνε χορό
Η αλυσίδα θα ‘τανε πολύ-πολύ μεγάλη, σχέσεις αλληλεξάρτησης θα είχαμε θαρρώ
.

Ο πρώτος σέρνει τρέχοντας τον χορό σαν υπερδύναμη κι οι άλλοι πίσω ακολουθούν θέλοντας και μη το ρυθμό του. Οι προλετάριοι μαθητές δεν έχουν παρά να χάσουν την αλυσίδα τους και στις απότομες στροφές της ταξικής πάλης και της αλυσίδας κάτι ελαφρά πόδια έφευγαν με φόρα και μετά τα βρίσκαμε πάνω σε τοίχους, κάγκελα, ή στα χέρια των μπολσεβίκων.

Ενίοτε η αλυσίδα έκλεινε σα σπείρα κι ο πρώτος περνούσε ανάμεσα απ’ τους άλλους τονίζοντας τις σχέσεις αλληλεξάρτησης και τις αξεδιάλυτες αντιφάσεις του συστήματος. Αλλά η αλυσίδα συνήθως έσπαγε στο τέλος που είχε φυγόκεντρο δύναμη και δυαδική εξουσία και πολύ σπάνια στους τρεις-τέσσερις πρώτους της γραμμής.

Κι αυτή είναι η πιο εκλαϊκευτική εικόνα που μπορώ να σκεφτώ για να εξηγήσω τη θεωρία του λένιν για τον αδύναμο κρίκο και τις πρώιμες επαναστάσεις του βαζιούλιν. Ενδείκνυται και για νέους πρωτοπόρους, όταν με το καλό ανασυστηθούν.

Υστερόγραφο

Η ιδεολογική τροφή που μας ταΐζει η ραδιοτηλεόραση είναι αυτές οι δήθεν αθώες κοινωνικά μορφές. Πολύ περισσότερο από τον καθαρά πολιτικό λόγο, την ιδεολογία που δεν κρύβει το όνομά της, που πολύ δύσκολα άλλωστε αγγίζει όσους ήδη έχουν άλλη πολιτική τοποθέτηση.

Σχεδόν ανεμπόδιστα περνάει ό, τι δε μιλάει ανοιχτά για πολιτική κι ιδεολογία… αλλά για «ουδέτερα», αιώνια ανθρώπινα πράγματα: μουσική, τραγούδι, έρωτα. Ντύσιμο, φαγητό, όμορφα σπίτια, έπιπλα, κουζίνες, απορρυπαντικά. Αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, τσιγάρα και ποτά. Αρώματα, κοσμήματα, αδυνάτισμα, διακοπές και ταξίδια και…

Η καταπληκτική ικανότητα της αστικής τάξης βρίσκεται στο ότι προσφέροντας στους εργαζόμενος μια ερζάτς μικρογραφία της δικής της ευημερίας, τους κάνει να υιοθετούν σε όλη την κλίμακα τα δικά της ταξικά, κοινωνικά πρότυπα στις ανθρώπινες σχέσεις.

Τι είναι τέλος πάντων αυτή η κυρίαρχη ιδεολογία για την οποία μιλούν όλοι οι αριστεροί κοινωνιολογούντες αν δεν είναι πρώτα απ’ όλα ο ατομισμός; Ο συμφεροντολογισμός, το ατομικό ξεμονάχιασμα, η ακοινωνικότητα σε όλες της τις γνωστές της μορφές;


Ζήσης θέος, από τα υλικά της ανοιχτής συζήτησης: για μια δημοκρατική ραδιοτηλεόραση που διοργάνωσε το μάρτη του 86 στο πολυτεχνείο το γραφείο τύπου της κε του κκε.
Σχετικό με το σημερινό κείμενο και σαν πρόγευση για το επόμενο.

13 σχόλια:

sniper είπε...

Και δε μας εφταναν αυτα, εχασε και η Μπαρτσα με τους υπερφιαλους επιθετικους της.


"Η καταπληκτική ικανότητα της αστικής τάξης βρίσκεται στο ότι προσφέροντας στους εργαζόμενος μια ερζάτς μικρογραφία της δικής της ευημερίας, τους κάνει να υιοθετούν σε όλη την κλίμακα τα δικά της ταξικά, κοινωνικά πρότυπα στις ανθρώπινες σχέσεις." Σπουδαια φραση. Εμεις πως θα γινει να φτιαξουμε μια μικρογραφια Σοβιετιας και να ειναι και πιο ελκυστικη απο τη βιτρινα των αστων? Οι αναρχικοι αυτο κανουν (οχι σε Σοβιετια βεβαια) και μετα νιωθουν τοσο επαναστατημενοι ατομικα, που ξεχνουν την ιδια την επανασταση. Εμεις?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όχι ρε συ, τι υπερφίαλοι, οι άλλοι είχαν σύστημα. Έχουμε και ρεβάνς κι αν είναι αλλαγή ο ιμπραήμοβιτς τόσο το καλύτερο.

Έτσι είναι. Προς το παρόν τους δίνουμε μια ερζάτς συντροφικότητα κι υπολογίζουμε ότι δεν ξέρουν τι σημαίνει ερζάτς για να την πάρουν για αληθινή.

Jean Sacque είπε...

"Τα παιδιά μεγαλώνουν με τυποποιημένες αναμνήσεις. Οι λεπτοί, ξερακιανοί γείτονες έγιναν δαπιτόφατσες με χοντρά μάγουλα. Κι οι συλλογικότητες έσπασαν σε πολλά μικρά κομμάτια –μεταμοντέρνα- και πήρε ο καθένας το μερίδιο μοναξιάς που του αναλογούσε.
Κάποτε λέγαμε να καώ εγώ, να καείς εσύ για να γενούνε τα σκοτάδια φως. Αλλά το μόνο φως που καίει είναι της οθόνης κι όλοι εμείς καιγόμαστε μπροστά της. Σκοταδισμός του κερατά."
Μου θύμισε κάτι που είχα διαβάσει σε ένα blog παλιότερα και πήγαινε κάπως έτσι: "Χωρίζεις με sms, απολύεσαι με e-mail, διαμαρτύρεσαι σε blog. Καλωσήρθατε στον ψηφιακό μεσαίωνα!" Χαρακτηριστικό της εποχής νομίζω. Έτσι είναι όπως τα λες απολίθωμα, οι παλιές αξίες και συνήθειες έχουν χαθεί και αυτό το βλέπεις και στον κόσμο της Αριστεράς (το "Α" αν θέλεις το κρατάς) και εμείς που τις ζήσαμε λόγω ηλικίας, έστω και στον απόηχό τους, προσπαθούμε να τις κρατήσουμε και σήμερα. Μας πέρνει όμως μαζί του το ρεύμα των καιρών!

Ανώνυμος είπε...

Πάντως απ'τη καινούργια ψηφοφορία λείπει ένα σημαντικό θέμα: Διασπάσεις: αρχείομαρξιστές, '56, '68, β'πανελλαδική, χήρα του Μάο, '89.

Κατά τ'άλλα δεν ξέρω αν το όριο του ενός εκατομμυρίου είναι αρκετό. Μάλλον θα πρέπει να τις ισοπεδώσουμε όλες (τις μεγαλουπόλεις) και να τις φτιάξουμε από την αρχή σύμφωνα με τις αποφάσεις των τοπικών σοβιέτ και βέβαια με τελείως διαφορετική σχέση αστικού/φυσικού τοπίου (με έμφαση στο δεύτερο) μέσα στην ίδια τη πόλη. Και βέβαια να ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ εξ'ολοκλήρου με διάταγμα όλα τα τροχοφόρα( εκτός από ποδήλατα skate κτλ)


ο κομμάντο μέσα στο έαρ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι ο κόσμος έγινε οι πολίτες. Αλλά ξέχασα να το γράψω. Το άλφα αν θες το βάζουμε και σε κύκλο.

Θεωρητικά όσοι δε μεγαλώσαμε μες στο ψηφιακό μεσαίωνα κι έχουμε μια ανάμνηση προηγούμενης εμπειρίας, κάποια πράγματα μπορούμε και τα αποφεύγουμε. Άλλο να ξέρεις να γράφεις χωρίς τον η/υ και να τον έχεις για ευκολία όταν χρειάζεται κι άλλο να μην ξέρεις να ζήσεις χωρίς αυτόν. Στην πράξη μπορεί να βαυκαλιζόμαστε απλώς και να 'μαστε μέρος του προβλήματος.
Το μέσο δεν είναι το μήνυμα. Αλλά μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι πολύ συζητήσιμο αν μπορείς να αποφύγεις τις αρνητικές τους συνέπειες. Την οπτικοποίηση της γνώσης πυ γίνεται πληροφορία, το ότι πολυδιασπάται η σκέψη των χρηστών και δε μπορούν να διαβάσουν μεγάλα κείμενα, ότι η φαντασία μπαίνει σε καλούπια κ.ά πολλά.

Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα σας γκρεμίσουν τις πόλεις και θα σας πάρουν τα αυτοκίνητα.
Αυτό με τις γυναίκες δε θα είχε πια τόση πέραση.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η ανταπόκριση λέει τα εξής. Καλή συγκέντρωση, αρκετός κόσμος, μάλλον περισσότερος από την άλλη φορά που είχε απεργία μόνο το παμε κι η αδεδυ. Μου φάνηκαν ακόμα πιο μεγάλες σε ανάπτυξη όταν ξεκίνησαν.
Κλου της υπόθεσης το λάντα νίβα στην κεφαλή που έλεγε με ντουντούκα τα συνθήματα.
Διαχρονικός σύντροφος.

Dimitrov είπε...

Ο πάγος κόλλησε, ο δρόμος έσβησε. Νομίζω ότι αυτό το σχόλιο παρά είναι πεσιμιστικό, δεν έχω Κανά φετίχ με την κομμουνιστική αισιοδοξία (αν και έχω κατάληξη ότι η κομμουνιστική αισιοδοξία είναι πολλή κοντά με την κομμουνιστική απαισιοδοξία, γενικά η κομμουνιστική κατάσταση είναι στειμπλ). Αλλά έσβησε ??? δεν έχω και μια πέτρα να δέσω στον λαιμό μου…μένω και στον πρώτο και θα την γλιτώσω με καμιά κάκωση…

sniper είπε...

Τα κλειδια της ταρατσας τα εχεις? (πασα για καμμενους σαν το Απολιθωμα)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λογοπαίγνιο είναι

lionel messi είπε...

Mάγκες τα γεγονότα τρέχουν.Η επιστροφή στο παρελθόν είναι πιό κοντά απο ποτέ.Η παγκόσμια αντεπανάσταση εξαπολύει μάλλον την τελική της επίθεση.Θέλει το σύγχρονο άνθρωπο δούλο, καταπιεσμένο, φοβισμένο, μίζερο.Η ιστορία και τα καύσιμά της, οι υλικοί όροι εργασίας, αποδεικνύουν ότι όλα παίζονται.Όπου υπήρχε ρώμη υπήρχε και σπάρτακος ,όπου ναζι και βελουχιώτης, όπου καταπίεση και λαικός ξεσηκωμός.Ήρθε η ώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, όλοι κάθε απόχρωσης και σκέψης, κάθε ιδεολογικής προέλευσης.Μόνη λύση ένα μαζικό παλλαικό μέτωπο που θα αναλάβει την επιβίωσή μας.Όταν λέω όλοι εννοώ και τους αναρχικούς και το κκε.

A8lios είπε...

@Messi
Ξέχασες την ΑΔΕΔΥ στη πρόταση για το μέτωπο...

KOMMANTO είπε...

Λιονέλ χαλάρωσε λίγο..
Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι γαλλία να συμφωνήσουμε πρώτα για το μέτωπο και μετά να πάμε να το κάνουμε.
Η Ελλάδα ζει με πανικούς, όπως έλεγε κι ο Καρούζος. Πρώτα θα συμβεί ο πανικός και μετά θα δούμε τί θα κάνουν οι διάφορες δυνάμεις

alekos είπε...

Εκατόν σαράντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη γέννηση του Βλαντιμίρ Ουλιάνωφ Λένιν, και με αυτή την αφορμή η New Star διοργανώνει κινηματογραφικό φεστιβάλ με 30 ταινίες και ντοκιμαντέρ αφιερωμένα στην ιστορική προσωπικότητα του παγκόσμιου Κομουνιστικού Κινήματος

Το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στον Κινηματογράφο Ίλιον (Τροίας 34 & Πατησίων, σταθμός ΗΣΑΠ Βικτώρια), από 22 έως 28 Απριλίου και θα προβληθούν 30 ταινίες και ντοκιμαντέρ για τον Λένιν