Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Δεν είναι αργία, είναι ανεργία

Γιατί οι σύντροφοι προτιμούν ως εργοδότη το αστικό κράτος; Διότι δεν έρχονται σε άμεση επαφή με τον εργοδότη, τα καπρίτσια και τον αυταρχισμό του. Γίνονται μέρος μιας απρόσωπης –μισθωτής- σχέσης, όπου μένουν στα τυπικά δίνοντας όσο λιγότερα γίνεται. Πάλι όμως δίνουν τα περισσότερα. Γιατί έχουν πιο πολλές κοινωνικές ευαισθησίες, απέναντι στον κόσμο, τον συνάδελφο. Κι υπάρχει και το κοινωφελές της υπόθεσης. Είσαι σε δημόσια υπηρεσία, βοηθάς τον κοσμάκη στη δουλειά του, κάνεις κάτι χρήσιμο. Γραφειοκρατικό κι άχρηστο από μία άποψη, αλλά…
Γι’ αυτό και για να αποφύγεις την αλλοτρίωση, προτιμάς κάτι όπου να έχεις επαφή με ανθρώπους, μια κοινωνική συναναστροφή. Όπως τη διδασκαλία. Αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα.

Αυτό το απρόσωπο είναι το μόνο στοιχείο αλλοτρίωσης που δέχεσαι κάπως ευχάριστα. Γιατί αν είναι γουρούνι καπιταλιστής ο εργοδότης σου, δεν είναι πολύ εύκολο να απεργήσεις κι υπάρχει πάντοτε η απειλή της απόλυσης. Αν πάλι είναι μικρομεσαίος εβε, δεν σου πάει καρδιά, γιατί τον βλέπεις που σκοτώνεται κι αυτός στη δουλειά και τα φέρνει δύσκολα βόλτα. Κι όπως αναπτύσσεις ανθρώπινη επαφή μαζί του νιώθεις πως τον κρεμάς με την απεργία. Ενώ στο δημόσιο γλιτώνεις τις τύψεις. Κι άντε να εξηγήσεις στον κακοπροαίρετο, ότι βασικά σε ενδιαφέρει μια δουλειά όπου να μπορείς να απεργήσεις κι όχι το ραχάτι. Πολύ σημαντικό κριτήριο.

Το δημόσιο το προτιμούν όμως κι οι υπόλοιποι, γιατί έχει κάποια προνόμια και βάζουνε μέσο γνωστούς τους να τους «βολέψουν». Ο κόσμος έχει γονατίσει με την κρίση και βάζει μέσο για να μπει στα stage και στους εποπ. Σα να λέμε ότι σε τρώει η αγαμία και λαδώνεις κάποιον να σε βιάσει.

Μπαίνεις λοιπόν σε μια δουλειά που απαιτεί τυπική παρουσία και συμμετοχή. Αλλά τι σόι παρέμβαση κάνεις έτσι; Πας με μισή καρδιά στη δουλειά που τρώει τη μισή σου ζωή και καταντάς μισός άνθρωπος ενίοτε και μισάνθρωπος, που ψάχνει το άλλο του μισό απεγνωσμένα, ενώ έχει χάσει την ταυτότητά του.

Πώς θα παρέμβεις στον χώρο δουλειάς, όταν σε εκνευρίζει κάθε τι σχετικό με αυτόν; Πώς να ρισκάρεις να εκτεθείς, όταν φοβάσαι μην χάσεις μια δουλειά, που βρήκες με χίλια ζόρια; Πώς να κάνεις κομμουνιστική δουλειά, όταν σε πιάνουνε τα αναρχικά σου και θέλεις να σπάσεις την μηχανή, και τη μούρη του αφεντικού; Να γίνεις αρνητής εργασίας και να κλειστείς στον εαυτό σου για να αντέξεις; Πώς να γίνεις μαζικό στοιχείο και ψυχή της παρέας, όταν πας εκεί από αγγαρεία για τη διεκπεραίωση;

Αν λοιπόν συναναστρέφεστε κάποιον σύντροφο που είναι πραγματικά πρωτοπόρος στον χώρο του και τον πετυχαίνετε μετά τη δουλειά άδειο, χωρίς όρεξη να σας μιλήσει, συνυπολογίστε τα όλα αυτά, πριν τον παρεξηγήσετε και του θυμώσετε. Το έζησα πέρσι με τη μπρέζνιεβα από πρώτο χέρι.

Η τ. μπρέζνιεβα είναι δασκάλα. Κάθε μέρα στη δουλειά ο παιδαγωγός γράφει ένα μικρό παιδαγωγικό ποίημα σαν κι αυτό του μακάρενκο. Αναπτύσσει μια μοναδική σχέση με τους μαθητές κι αποφεύγει ως ένα βαθμό την αλλοτρίωση. Κι όλα αυτά σε μια κοινωνία υπογεννητικότητας που δε μπορεί καλά-καλά να αναπαραχθεί. Ο προλετάριος έχει λατινική ρίζα ως λέξη και στην αρχική σημασία του υποδηλώνει αυτόν που δεν έχει τίποτα άλλο πέρα από τη δυνατότητα να αποκτήσει απογόνους. Μετά από τόσους αιώνες προόδου όμως, το σύγχρονο προλεταριάτο χάνει σταδιακά ακόμα κι αυτό το προνόμιο. Γιατί σε λίγο θα ‘ναι προνόμιο να μπορείς να θρέψεις κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό σου. Οι γονείς μας το καταφέρνουν ακόμα, για τη δική μας γενιά είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Ούτε προλετάριοι δε θα μπορούμε να είμαστε.
Εκτός κι αν γίνουμε όπως στην ινδία, όπου γεννάνε πολλά παιδιά για να τους φροντίζουν στα γηρατειά. Κάτι σαν ασφαλιστικό σύστημα, τώρα που δεν θα έχουμε και συντάξεις. Κι όταν το κόμμα τους έλεγε ότι πρέπει να βάλουν αίτημα ενάντια στην παιδική εργασία, οι ινδοί σφοι απαντούσαν ότι αυτό θα ισοδυναμούσε με γενοκτονία. Διεθνείς σχέσεις και τα μυαλά στα κάγκελα.

Ο κόσμος λοιπόν παίρνει αυτή την αδυναμία και την θεωρητικοποιεί. Δε θέλει να κάνει παιδιά, κάποιοι μάλιστα τα μισούν, όπως και την ίδια τη ζωή σε τελική ανάλυση. Αλλά είναι ανεπίτρεπτο για εμάς τους κομμουνιστές να τα βλέπουμε αυτά αφ’ υψηλού. Οι οργανώσεις είναι μικρά σχολεία που ανατρέφουνε πολιτικές συνειδήσεις. Δεν σου τα μαθαίνουν όλα σωστά. Και δε σου μαθαίνουν μόνο καλά πράγματα. Αλλά είναι σχολείο αναντικατάστατο, χωρίς αυθεντίες, με ρόλους που αντιστρέφονται διαλεκτικά και ινστρούκτορες που γηράσκουν αεί διδασκόμενοι και μαθαίνουν πάντα κάτι καινούριο από τη βάση και την επινοητικότητά της.
Ένας κομμουνιστής δεν είναι απαραίτητο να είναι καλός παιδαγωγός. Αλλά ένας κακός παιδαγωγός δε μπορεί να είναι καλός κομμουνιστής. Κι όποιος δεν αγαπάει τα παιδιά πώς θα μπορέσει να φτάσει στο σημείο να καταλάβει τον ποιητή που λέει: έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει;

Συν τοις άλλοις είναι κι η αίσθηση του δημόσιου αγαθού. Άλλο αν αυτό το δημόσιο δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θέλουμε. Ως φοιτητής δεν το καταλάβαινα σε όλη του τη διάσταση. Πηγαίναμε στη λέσχη και κάναμε πειράματα με το φαγητό που μας σέρβιραν: τη σόδα που είχε σε ποσότητες για να το χωνέψεις, τη στάχτη από τα τσιγάρα, κάποιοι κατέστρεφαν και την ψίχα στο ψωμί που δεν έφαγαν για να μη μας το ξανασερβίρουν την επόμενη. Αλλά πέρσι στην αθήνα –που βλέπεις πόσο ακριβή πόλη είναι και σου φεύγει όλη η μαγκιά- έτρωγα το φαγητό της εστίας σχεδόν με ευλάβεια. Κι αν ήμουν θρήσκος μπορεί να έκανα και προσευχή πριν ξεκινήσω. Άρχισα να τρώω πράγματα που δεν έτρωγα πριν και πάνω απ’ όλα να εκτιμώ το δωρεάν –κι ας μην ήταν πρώτης ποιότητας.

Τα αστικά παπαγαλάκια έχουν βάλει στο στόχαστρο τους υπαλλήλους του δημοσίου και τη νοοτροπία τους κι ενεργοποιούν αντανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού στους υπόλοιπους. Βαφτίζουν ευθυνοφοβία την άρνηση να βγεις στη ζούγκλα της αγοράς και να γίνεις σαρκοφάγο. Θεωρούν ότι σου λείπει το πρωτόβουλο πνεύμα της επιχειρηματικότητας, αν δε θες να εκμεταλλεύεσαι τους γύρω σου για να πλουτίσεις.

Στην πράξη αυτό που αρνείσαι είναι να νιώσεις εμπόρευμα. Έχεις κλίσεις κι ικανότητες που δε θες να τις εκπορνεύσεις στην αγορά εργασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τον πρόστυχο τον λέμε αλλιώς κι αγοραίο.
Λέμε ακόμα πως η παιδεία δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα, αλλά δημόσιο αγαθό για όλους. Ποιο είναι αλήθεια εκείνο το αγαθό που πρέπει να είναι εμπόρευμα, αντί να ανήκει σε όλο τον κόσμο; Το νερό; Το φαγητό; Τα ρούχα; Η ενέργεια; Ο ίδιος ο άνθρωπος που πουλά την εργατική του δύναμη για να ζήσει;

Περιμένεις λοιπόν να έρθει μια καλή δουλειά πάνω σε άσπρο άλογο. Ή τουλάχιστον να γίνεις πόρνη πολυτελείας. Αν δεν σου κάτσει ούτε αυτό, τρέχεις να βρεις μια δουλειά για κάτι παραπάνω από 500 ευρώ, χωρίς καμιά προοπτική ή κάποια σχέση με το αντικείμενο των σπουδών σου –για να σου αρέσει ούτε λόγος. Η άλλη εναλλακτική είναι η ανεργία. Με το νι να μπαίνει ενίοτε για λόγους ευφωνίας.

Τα έλεγε σαρκαστικά κι ένας σφος στα χανιά σε μια συγκέντρωση. Άνεργε, άεργε, μη απασχολούμενε! Θέλουν να σε βάλουν στη δουλειά και να ξεζουμίζουν την υπεραξία σου. Μην τους αφήσεις να σου πάρουν την ξενοιασιά και τον καφέ από το χέρι. Μη γίνεις παιδί της φάπας, από παιδί της φράπας.

Ήταν ο ίδιος χαβαλετζής που μας πέτυχε ανάκατους σε μια ομήγυρη, όλους πρώην κνίτες, διαφόρων αποχρώσεων και πετούσε ατάκες για να ανάψει τον καβγά και να διασκεδάσει. Μες στο μυαλό μου βαράνε τα γκονγκ, μοιάζαμε μπάλες του πινγκ-πονγκ, στα χέρια του. Κι αυτός με εκείνες τις πλαστικές κοπέλες στα ρινγκ που κρατάνε πινακίδες με τους γύρους (ο τρίτος θα είναι ο τελικός). Αλλά αντί για αριθμούς έδειχνε εμπρηστικές ατάκες: πλακέτα. Εφεε. Παμε. Δεκέμβρης.

Το πιάνω από εκεί που το άφησε. Πρέπει να γίνει επιτροπή αγώνα σε κάθε χώρο ανεργίας. Πού να βρεις και να οργανώσεις όμως ένα εκατομμύριο άνεργους που μόνο σημείο κοινής αναφοράς έχουν την κάρτα του οαεδ που ανανεώνουν κάθε τρίμηνο; Μια πρώτη κίνηση με ημέρες δράσης κατά των ανέργων έχει κάνει τώρα τελευταία το κόμμα. Αλλά οι επόμενες είναι οι πιο δύσκολες.

Κανείς μας δεν είναι ανάπηρος, ούτε υπεύθυνος για την ανεργία του. Αλίμονο αν το εσωτερικεύσει και πιστέψει ότι αυτός έχει το πρόβλημα. Στα ατομικά προβλήματα υπάρχουν μόνο συλλογικές λύσεις. Στα προσωπικά αδιέξοδα, συλλογική διέξοδος.
Όχι ένα κράτος που να βολεύει τους τεμπέληδες, αλλά μια τέτοια οργάνωση της κοινωνίας που να παίρνει από τον καθένα το καλύτερο που έχει να δώσει για το σύνολο, αντί να μας αφήνει να τρωγόμαστε μεταξύ μας σαν τα θηρία και στο τέλος να νικάνε τα όρνεα.

27 σχόλια:

KOMMANTO είπε...

Έχουν κοινό σημείο αναφοράς οι άνεργοι. ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥΣ. Αλλά αυτά είναι πολύ ρεφορμιστικά για τους κομμουνιστές..

Ανώνυμος είπε...

φτιαχνουν λαικες επιτροπεσ στις γειτονιες και επιτροπη ανεργων του παμε ΖΩΟΝ κομμαντο!
αλλα αυτα ειναι πολυ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ για τους μικροαστους.

Κ.Α.Ε. είπε...

και ποιός θα πάει ρε καημένε?
αφου δεν εχουν καμμια σχεση με τα ζητηματα της γειτονιας και τη καθημερινη ζωή των ανέργων.
πέστε τους να μπουν στο κόμμα κατυευθείαν. απτο να κάθονται κάθε φορά να ακουν ένα τρίωρο τον ινστρούχτορα καλύτερα στα σφαιρίστηρια

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6089056

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Επίσης, στο θέμα των τοπικών επιτροπών και των συνελεύσεων

http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6090168

http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6090194

minimal είπε...

Ρε κομμαντο είσαι πολυ προκλητικος ρε φίλε.αντε τράβα παιξε με τη παρέα σου και παράτα μας εμάς τους ρεφορμιστές στην ησυχία μας.μαλάκα.

Μπρένζιεφ αμα σε πειράζει το μαλάκα σβήσε την απάντηση μου.
και ένα τραγουδάκι αφιερωμένο στο μπλόγκ σου.
http://www.youtube.com/watch?v=B8YnMAWoeIA

K.A.E. είπε...

Δεν θα σας αφήσω σε χλωρό κλαρί μικρούλη

Απολίθωμα
καλή φάση αυτή με τα λινκ. μπορείς να αναδημοσιεύσεις όλο το φύλλο. δώσε βερμπαλισμό στο λαό

Ανώνυμος είπε...

εισαι τουλαχιστον προκλητικος!αφου δε σου γουσταρει τραβα αλλου!

K.A.E. είπε...

Δε πάω πουθενά μικρούλη. Εδώ θα τ'ακούς θες δε θες. Εμείς το χτίσαμε το μπλοκ ρε. θα μας πεις και να φύγουμε!

(απολίθωμα σταματάω εδω τη τρολιά)

Ανώνυμος είπε...

ok!σου συμπαρσαστεκομαι!εδω δεν εχει το Απολιθωμα προβλημα!θα εχω εγω?

Ανώνυμος είπε...

Γιατί τα κομμάντα έχουν μανία με την εντροπία και μάλιστα την παρουσιάζουν διασπασμένη με διάφορες μορφές? (φθινοπωρινή,εκοφίτικη...).
ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΤΡΟΠΙΑ!!
(όπως ένα είναι το κόμμα!!)

λαθραναγνώστης

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο κομάντο δε με πειράζει γιατί τον ξέρω προσωπικά και δεν περιμένω να τον μάθω από τη συμπεριφορά του στο διαδίκτυο. Ειδικά τώρα που απέκτησε πρόσβαση στο ίντερνετ και δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι. Ο ίδιος όμως πρέπει να καταλάβει ότι δεν ισχύει για όλους αυτό κι ότι θα έπρεπε να προστατέψει την εικόνα του και την κοινή λογική. Βασικά κι αυτογνωσία έχει, δεν περιμένει εμένα να του τα πω.

Αλλά και να με πείραζε κάποιος δεν θα άλλαζα τακτική. Αν με ενοχλούσε θα ήταν σα να του δίνω σημασία που δεν έχει. Η όποια εμπειρία στα του διαδικτύου αυτό με έχει διδάξει.

minimal είπε...

Κομμαντο
1)γραφε οτι θες οκ.
2)Είσαι γρήγορος στις απαντήσεις σου χρονικά.Πραγματικά δεν προλαβαίνει να γραφτεί κάτι και εσύ απαντάς.
καλά δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις παρα μόνο μπλογκόσφαιρα?
Θα σου πρότεινα το κοινό σημείο αναφοράς των ανέργων ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥΣ,τράβα μίλα τους και οργάνωσε τους μεγάλε με αυτό το ύφος και τουπέ που έχεις εδώ μέσα και τα λέμε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Επίσης ισχύει ότι έχει χτίσει μαζί με άλλους το μπλοκ. Αν και δεν ήταν στη θεμελίωση. Από την επαναθεμελίωση και μετά μας βρήκε και τον βρήκαμε. Κι είναι μεγάλο θέμα ότι έβαλε το προσωπικό του λιθαράκι και δεν το πέταξε σε κανα παρακείμενο τζάμι.
Επιπλέον: αν τον ρωτήσετε δε θα έχει πρόβλημα να παραδεχτεί ότι έχει επιφανειακή σχέση με το μαρξισμό και ειδικά με την ορθόδοξη εκδοχή του.
Και τέλος: εντροπίες υπάρχουν πολλές. Κομάντο ένας.

Ευχαριστώ και για το τραγούδι αν και είναι μακριά από το στιλ μου.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι ανεργία, είναι αεργία...

Ανώνυμος είπε...

Κάτω τα χέρια από τον κομάντο!
Επιτροπές συμπαράστασης(εξ)

K.A.E. είπε...

Ίσως λόγω της αλκυόνειας σημερινής λιακάδας είχα απ'το πρωί μια μεγάλη διάθεση για τρολιές και όχι για σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση.
Για το ερώτημα του λαθραναγνώστη η εξήγηση υπάρχει εδω: https://www.blogger.com/comment.g?blogID=81787152277490965&postID=3277427556568053642 στο 15ο σχόλιο.

(τρομερό ποστ εντωμεταξύ.ανάμεσα στα άλλα, το απολίθωμα δηλώνει ότι το πολιτικό μέτωπο χωράει από παρυφές λαφαζάνη μέχρι σοβαρούς αναρχικούς!!!)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ε ναι το νι μπαίνει ενίοτε για λόγους ευφωνίας. Αν το λες για μένα πάει κι έρχεται. Αν το γενικεύεις το ψόφησες κι η βάρκα έγειρε.

Ανώνυμος είπε...

Δεν βγαίνει τίποτα κομμάντο

λαθραναγνώστης

K.A.E. είπε...

εμενα το βγάζει κανονικα. τεσπα, στο ποστ "αποτίμηση εκλογών": http://sfyrodrepano.blogspot.com/2009/10/blog-post.html

Ανώνυμος είπε...

Ο.Κ κομμάντο. Το διάβασα.
λαθραναγνώστης

RedBoy είπε...

Για τον Κομμαντο:

http://www.perizitito.gr/product.php?productid=137017&page=1

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Στην (μ)πάντα στην (μ)πάντα περνάνε (και ακουμπάνε) τα κομμάντα

K.A.E. είπε...

Για τον RED BOY:

http://www.perizitito.gr/product.php?productid=137413&page=1

K.A.E. είπε...

απολίθωμα νομίζω σ'ενδιαφέρει άμεσα..

http://www.yfanet.net/content/view/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%8D%CE%B7%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_300_%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82

Manuel είπε...

Συγκινητικά ψύχραιμο. Μπράβο! Ιδιαίτερα στο κομμάτι για τον εκπαιδευτικό ήθελα να πανηγυρίσω όπως τότε που ο Μπελάνοφ είχε καρφώσει το γκολ στους Βέλγους με σουτ έξω απ' την περιοχή. Δυστυχώς όμως, τότε είχε στήσει καρτέρι το μαύρο κοράκι με τα νύχια γαμψά. Ελπίζω με τέτοια άρθρα και κυρίως με τη δράση που πυροδοτούν να καταρρίψουμε τους μαυροκόρακές μας.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ευχαριστώ μανουέλ. Επειδή παρόλα αυτά τα κείμενα δεν είναι σάλπιγγες της ιεριχούς, να σαλπίσουν το άσμα της χειραφέτησης και να γκρεμίσουν τα τείχη που μας κρατάν σκλάβους, τα κοράκια θα τα καταρρίψουμε κυρίως με τη δράση μας, όπως λες κι εσύ.