Επικαιρικά (Οκτ 11')

Προκειμένου να μην ξεκοπεί τελείως απ’ τον πραγματικό κόσμο, η κε του μπλοκ προβαίνει για ξεκάρφωμα σε ένα μικρό σχόλιο για θέματα που άπτονται της επικαιρότητας. Ίσως να χρειαζόταν μια ξεχωριστή εισήγηση, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να κάνει, τουλάχιστον όχι συνεισφέροντας κάτι καινούριο στο δημόσιο λόγο των ημερών.


Ο σφος άβερελ στην πραγματική του ζωή είναι καλουπατζής, διατηρώντας τη σπάνια ιδιότητα του ναρίτη οικοδόμου –που η λαϊκή εξουσία, θα την ανακηρύξει προστατευόμενο είδος και θα την κλείσει στο μουσείο προϊστορίας του ανθρώπινου είδους. Γεννημένος την σωτήρια χρονιά του εικοστού συνεδρίου, διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής του και παραμένει χρόνια άνεργος, καθώς στον χώρο των κατασκευών δεν κινείται σχεδόν τίποτα.

Αυτό που θα μπορούσε να κάνει, αν ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερος, με τα ένσημα που έχει –κι αυτά που αγοράζει, για να ‘χει ασφάλιση- θα ήταν να βγει στη σύνταξη. Όσο την προλαβαίνει ακόμα και με ό,τι ποσό την προλάβει δηλ. Αλλά αυτό δεν είναι και πολύ εύκολο. Γιατί σήμερα τα συνταξιοδοτικά όρια ανεβαίνουν συνεχώς κι η προσπάθεια του άβερελ να τα πιάσει, μοιάζει με εκείνο το παράδοξο του ζήνωνα, για τον αχιλλέα και την χελώνα.

Όταν ο άβερελ φτάσει τα 58, το όριο για τα βαρέα θα ‘χει πάει στα εξήντα –κι έχει πάει ήδη νομίζω. Και μέχρι να φτάσει τα εξήντα, θα ‘χει πάει στα 65. Και πάει λέγοντας. Έτσι ο άβερελ, όσο κι αν γερνάει, δε θα φτάσει ποτέ το όριο συνταξιοδότησης, και θα πρέπει να σκεφτεί κάτι άλλο, για να βγάλει τα προς το ζην.

Αλλά ο άβερελ είναι μόνο ένα παράδειγμα. Και το ασφαλιστικό μόνο μία πτυχή του μεσαίωνα που επιστρέφει δριμύτερος. Ο κόσμος τρώει απανωτά χτυπήματα, το ένα μετά το άλλο και δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Κάποιοι επιλέγουν το δρόμο της ιδιώτευσης, που είναι εύκολος, αλλά αδιέξοδος.

Πρώτα ήρθαν να πάρουν τα ρετιρέ. Δε μίλησα, γιατί εγώ ήμουν στο υπόγειο. Ύστερα ήρθαν να πάρουν τους αγρότες. Καλά τους έκαναν, γιατί ξεκοκάλισαν ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τις έτρωγαν στα μπουζούκια. Και τους ταρίφες καλά τους έκαναν. Κάθε φορά μου σπάνε τα νεύρα και βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή που έπεσα στην ανάγκη τους.

Μετά ήρθαν να πάρουν τους μετανάστες. Δε μίλησα, γιατί δεν ήμουν μετανάστης. Αν και ήταν οι παππούδες κι οι συγχωριανοί μου. Αλλά δεν ήμουν ο παππούς μου, ούτε συχωριανός μου. Αυτά έγιναν πολύ παλιά.

Δεν ήμουν ελέφαντας, αλλά έπρεπε να μαζέψω αποδείξεις γι’ αυτό, και να πιάσω το αφορολόγητο. Δεν ήμουν φαρμακοποιός, σταζιέρ, συμβασιούχος, εργαζόμενος δέκο, ούτε καν εργαζόμενος στην τελική. Δε μίλησα ούτε γι’ αυτούς. Τελικά συνήθισα κι έπαθα αφωνία. Δεν ήμουν τίποτα. Ένα τίποτα χωρίς δουλειά και ταξική συνείδηση. Ένας ζωντανός-νεκρός σαν τις ελπίδες μου. Κι όταν ήρθαν να πάρουν και μένα, δεν είχε μείνει τίποτα ζωντανό ν’ αντιδράσει και να μιλήσει.

Όπως έλεγε τις προάλλες κι η αλέκα. Τους τα παίρνουν όλα, τι άλλο έχουν να φοβηθούν πια;
Κάποτε έλεγαν στον κοσμάκη ότι θα ‘ρθουν οι κομμουνιστές και θα τους πάρουν τις γυναίκες. Τώρα τους τα παίρνουνε όλα η πασοκάρα και οι τράπεζες. Κι ούτε οικογένεια δε μπορούν να φτιάξουν οι περισσότεροι. Δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους.

Τους τρομοκρατούν όμως με άλλους τρόπους. Να μη γίνουμε αλβανία, την ίδια ώρα που οι μισθοί κατεβαίνουν σε επίπεδα κίνας. Κι ενώ εμείς ούτε με τον χότζα ήμασταν, ούτε μαοϊκοί. Παρόλα αυτά μας τους χρεώνουν και τους λουζόμαστε.
Φοβού τους κομμουνιστές και δώρα φέροντες. Κι εμείς τους απαντάμε: μην ανέχεσαι να σε φοβίζουν, φόβισέ τους εσύ.

Τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα λοιπόν; Ποιο είναι το επιτελικό σχέδιο για τη συγκυρία; Ας προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε με όρους ετε (επιστημονικοτεχνικής επανάστασης).

Ο τζέφρυ είναι πολιτικό προσωπικό των ιών και των παράσιτων που καταστρέφουν τη μητρική μας κάρτα και τις ζωές μας. Ο σαμαράς το ίδιο, αλλά κοροϊδεύει τον κόσμο και κάνει λόγο για επανεκκίνηση (restart) της οικονομίας. Ο σύριζα θέλει επιστροφή (backspace) στο παρελθόν του κέινς και της μεταπολίτευσης, όπου το εκλογικό του κοινό ζούσε πιο άνετα. Οι μουλάδες να βάλουν φραγμό στα νέα μέτρα (αριστερό alt). Η ανταρσύα να διαγράψει (delete) το χρέος και να επιβάλει εργατικό κοντρόλ (Ctrl, δηλ έλεγχο) στις δεκο. Και να πετύχει την έξοδο από την εε και την ευρωζώνη (πατώντας escape).

Ενώ εμείς τα βάζουμε όλα μαζί (κοντρόλ, αλτ, ντιλίτ) και τα δένουμε με την προοπτική μιας άλλης εξουσίας κι ενός άλλου –λειτουργικού- συστήματος, όπως τα linux που να αναδεικνύει την κομμουνιστική προοπτική. Κοντρόλ-αλτ-ντιλίτ με λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι το σύνθημα που μπορεί να συσπειρώσει στη σημερινή συγκυρία τις μάζες και να δώσει περιεχόμενο στον αγώνα τους.

Καλά τα λέμε. Πλέον όμως τα τακτικά αιτήματα μπαίνουν πιο εμφατικά. Η αλέκα έλεγε χτες στο άλτερ να πέσει η κυβέρνηση για να μην περάσουν τα μέτρα. Και το παμε έβαλε περικύκλωση της βουλής, τη μέρα ψήφισης των νέων μέτρων. Κι επειδή δε φετιχοποιεί τη σύγκρουση, ούτε λέει κάτι έτσι, για να το πει, έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα πάει το πράγμα. Γιατί έχουν κι οι άλλοι απευθείας συγκέντρωση στο σύνταγμα. Και μπορεί να μπλέξουμε τα μπούτια μας, σαν τη ρωμαϊκή λεγεώνα στον αστερίξ –για να το δέσουμε και με το προηγούμενο κείμενο.

-Εδώ δεν είναι οι λαϊκές επιτροπές (παμε);
-Όχι! Εδώ είναι οι πρωτοβουλίες κατοίκων (σύριζα).
-Μα αφού σας λέω ότι εδώ είναι οι επιτροπές δεν πληρώνουμε, δεν πουλάμε, τους ανατρέπουμε (ανταρσύα).
-Όχι κύριε! Εδώ είμαστε αγανακτισμένοι, δεν έχουμε σχέση με κόμματα.
Το έλα να δεις...

Σε κάθε περίπτωση, οι επόμενες μέρες θα είναι ενδιαφέρουσες. Κι ίσως βγάλουν και κάτι σπουδαίο στο τέλος.