Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Επικαιρικά (Οκτ 11')

Προκειμένου να μην ξεκοπεί τελείως απ’ τον πραγματικό κόσμο, η κε του μπλοκ προβαίνει για ξεκάρφωμα σε ένα μικρό σχόλιο για θέματα που άπτονται της επικαιρότητας. Ίσως να χρειαζόταν μια ξεχωριστή εισήγηση, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να κάνει, τουλάχιστον όχι συνεισφέροντας κάτι καινούριο στο δημόσιο λόγο των ημερών.


Ο σφος άβερελ στην πραγματική του ζωή είναι καλουπατζής, διατηρώντας τη σπάνια ιδιότητα του ναρίτη οικοδόμου –που η λαϊκή εξουσία, θα την ανακηρύξει προστατευόμενο είδος και θα την κλείσει στο μουσείο προϊστορίας του ανθρώπινου είδους. Γεννημένος την σωτήρια χρονιά του εικοστού συνεδρίου, διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής του και παραμένει χρόνια άνεργος, καθώς στον χώρο των κατασκευών δεν κινείται σχεδόν τίποτα.

Αυτό που θα μπορούσε να κάνει, αν ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερος, με τα ένσημα που έχει –κι αυτά που αγοράζει, για να ‘χει ασφάλιση- θα ήταν να βγει στη σύνταξη. Όσο την προλαβαίνει ακόμα και με ό,τι ποσό την προλάβει δηλ. Αλλά αυτό δεν είναι και πολύ εύκολο. Γιατί σήμερα τα συνταξιοδοτικά όρια ανεβαίνουν συνεχώς κι η προσπάθεια του άβερελ να τα πιάσει, μοιάζει με εκείνο το παράδοξο του ζήνωνα, για τον αχιλλέα και την χελώνα.

Όταν ο άβερελ φτάσει τα 58, το όριο για τα βαρέα θα ‘χει πάει στα εξήντα –κι έχει πάει ήδη νομίζω. Και μέχρι να φτάσει τα εξήντα, θα ‘χει πάει στα 65. Και πάει λέγοντας. Έτσι ο άβερελ, όσο κι αν γερνάει, δε θα φτάσει ποτέ το όριο συνταξιοδότησης, και θα πρέπει να σκεφτεί κάτι άλλο, για να βγάλει τα προς το ζην.

Αλλά ο άβερελ είναι μόνο ένα παράδειγμα. Και το ασφαλιστικό μόνο μία πτυχή του μεσαίωνα που επιστρέφει δριμύτερος. Ο κόσμος τρώει απανωτά χτυπήματα, το ένα μετά το άλλο και δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Κάποιοι επιλέγουν το δρόμο της ιδιώτευσης, που είναι εύκολος, αλλά αδιέξοδος.

Πρώτα ήρθαν να πάρουν τα ρετιρέ. Δε μίλησα, γιατί εγώ ήμουν στο υπόγειο. Ύστερα ήρθαν να πάρουν τους αγρότες. Καλά τους έκαναν, γιατί ξεκοκάλισαν ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τις έτρωγαν στα μπουζούκια. Και τους ταρίφες καλά τους έκαναν. Κάθε φορά μου σπάνε τα νεύρα και βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή που έπεσα στην ανάγκη τους.

Μετά ήρθαν να πάρουν τους μετανάστες. Δε μίλησα, γιατί δεν ήμουν μετανάστης. Αν και ήταν οι παππούδες κι οι συγχωριανοί μου. Αλλά δεν ήμουν ο παππούς μου, ούτε συχωριανός μου. Αυτά έγιναν πολύ παλιά.


Δεν ήμουν ελέφαντας, αλλά έπρεπε να μαζέψω αποδείξεις γι’ αυτό, και να πιάσω το αφορολόγητο. Δεν ήμουν φαρμακοποιός, σταζιέρ, συμβασιούχος, εργαζόμενος δέκο, ούτε καν εργαζόμενος στην τελική. Δε μίλησα ούτε γι’ αυτούς. Τελικά συνήθισα κι έπαθα αφωνία. Δεν ήμουν τίποτα. Ένα τίποτα χωρίς δουλειά και ταξική συνείδηση. Ένας ζωντανός-νεκρός σαν τις ελπίδες μου. Κι όταν ήρθαν να πάρουν και μένα, δεν είχε μείνει τίποτα ζωντανό ν’ αντιδράσει και να μιλήσει.

Όπως έλεγε τις προάλλες κι η αλέκα. Τους τα παίρνουν όλα, τι άλλο έχουν να φοβηθούν πια;
Κάποτε έλεγαν στον κοσμάκη ότι θα ‘ρθουν οι κομμουνιστές και θα τους πάρουν τις γυναίκες. Τώρα τους τα παίρνουνε όλα η πασοκάρα και οι τράπεζες. Κι ούτε οικογένεια δε μπορούν να φτιάξουν οι περισσότεροι. Δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους.

Τους τρομοκρατούν όμως με άλλους τρόπους. Να μη γίνουμε αλβανία, την ίδια ώρα που οι μισθοί κατεβαίνουν σε επίπεδα κίνας. Κι ενώ εμείς ούτε με τον χότζα ήμασταν, ούτε μαοϊκοί. Παρόλα αυτά μας τους χρεώνουν και τους λουζόμαστε.
Φοβού τους κομμουνιστές και δώρα φέροντες. Κι εμείς τους απαντάμε: μην ανέχεσαι να σε φοβίζουν, φόβισέ τους εσύ.

Τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα λοιπόν; Ποιο είναι το επιτελικό σχέδιο για τη συγκυρία; Ας προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε με όρους ετε (επιστημονικοτεχνικής επανάστασης).

Ο τζέφρυ είναι πολιτικό προσωπικό των ιών και των παράσιτων που καταστρέφουν τη μητρική μας κάρτα και τις ζωές μας. Ο σαμαράς το ίδιο, αλλά κοροϊδεύει τον κόσμο και κάνει λόγο για επανεκκίνηση (restart) της οικονομίας. Ο σύριζα θέλει επιστροφή (backspace) στο παρελθόν του κέινς και της μεταπολίτευσης, όπου το εκλογικό του κοινό ζούσε πιο άνετα. Οι μουλάδες να βάλουν φραγμό στα νέα μέτρα (αριστερό alt). Η ανταρσύα να διαγράψει (delete) το χρέος και να επιβάλει εργατικό κοντρόλ (Ctrl, δηλ έλεγχο) στις δεκο. Και να πετύχει την έξοδο από την εε και την ευρωζώνη (πατώντας escape).

Ενώ εμείς τα βάζουμε όλα μαζί (κοντρόλ, αλτ, ντιλίτ) και τα δένουμε με την προοπτική μιας άλλης εξουσίας κι ενός άλλου –λειτουργικού- συστήματος, όπως τα linux που να αναδεικνύει την κομμουνιστική προοπτική. Κοντρόλ-αλτ-ντιλίτ με λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι το σύνθημα που μπορεί να συσπειρώσει στη σημερινή συγκυρία τις μάζες και να δώσει περιεχόμενο στον αγώνα τους.

Καλά τα λέμε. Πλέον όμως τα τακτικά αιτήματα μπαίνουν πιο εμφατικά. Η αλέκα έλεγε χτες στο άλτερ να πέσει η κυβέρνηση για να μην περάσουν τα μέτρα. Και το παμε έβαλε περικύκλωση της βουλής, τη μέρα ψήφισης των νέων μέτρων. Κι επειδή δε φετιχοποιεί τη σύγκρουση, ούτε λέει κάτι έτσι, για να το πει, έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα πάει το πράγμα. Γιατί έχουν κι οι άλλοι απευθείας συγκέντρωση στο σύνταγμα. Και μπορεί να μπλέξουμε τα μπούτια μας, σαν τη ρωμαϊκή λεγεώνα στον αστερίξ –για να το δέσουμε και με το προηγούμενο κείμενο.

-Εδώ δεν είναι οι λαϊκές επιτροπές (παμε);
-Όχι! Εδώ είναι οι πρωτοβουλίες κατοίκων (σύριζα).
-Μα αφού σας λέω ότι εδώ είναι οι επιτροπές δεν πληρώνουμε, δεν πουλάμε, τους ανατρέπουμε (ανταρσύα).
-Όχι κύριε! Εδώ είμαστε αγανακτισμένοι, δεν έχουμε σχέση με κόμματα.
Το έλα να δεις...

Σε κάθε περίπτωση, οι επόμενες μέρες θα είναι ενδιαφέρουσες. Κι ίσως βγάλουν και κάτι σπουδαίο στο τέλος.

12 σχόλια:

demis είπε...

Όλα όσα λες ότι συμπυκνώνεις, δεν τα εμπεριέχεις. Είσαι η μαμά που θεωρείς πως τα παιδιά σου ξεστρατίσαν, από τον δρόμο, που ΜΟΝΟ ΕΣΥ γνωρίζεις κατά που πάει και κατά πού πρέπει να πάει. Όμως, παρόλες τις σωστές προβλέψεις, παρόλες τις ηθικές επιβραβεύσεις, μόνος σου δεν μπορείς να παίξεις... Σε αυτό το αέναο παιχνίδι, χρειάζονται και οι άλλοι. Αυτό το γ..μένο 20-25%, που θα έφερνε άλλη δυναμική κι άλλον αέρα, όχι κατ' ανάγκην ευρωπαικό, αλλά οπωσδήποτε πατριωτικό (με τη σωστή έννοια). Άλλωστε, το είπε κι ο μπυμπούκος: ευτυχώς (για εμάς..) το ΚΚΕ αρνείται μια τέτοια συνεργασία... Οι ώρες είναι κρίσιμες, και η μπάλα ζυγίζει πολλά κιλά! Κι αν είσαι ο Ναβάρο, πάει καλά. Αν, όμως, είσαι ο Τζαλαλής;

ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικος είπε...

καποτε ελεγαν θα ρθουν οι κουμουνιστες και θα σας παρουν τα σπιτια και ποτε δεν ειπαν οτι οι κουμουνιστες δεν ειχαν αστεγους καποτε.......

Ανώνυμος είπε...

demis 1. τα παιδια παιζει!
2.αυτη τη φραση του μπουμπουκου την εβαλε προχτες ο λαζοπουλος ονειρευομενος και αυτος μια μεγααααλη αριστερα -και με αριστερη πρωτοβουλια πασοκ μεσα- που το κκε αρνειται και τους τα χαλαει προσφεροντας υπηρεσιες στον αδωνι!!!ας σοβαρευτουμε.λιγη εμβαθυνση στη σκεψη δε βλαπτει!
υ.γ.ο λακης δεν ελεγε στις προηγουμενες (ευρω)εκλογες να παμε στις παραλιες οπως και η αριστερα που δεν θελει να ενωσει το κκε;




ΚΑΖ

demis είπε...

Μην υποτιμάς το παιχνίδι. Είναι πολύ πιο σοβαρό απ' ό,τι θεωρείς. Αν και δεν το ξέρω (εντελώς). Δεν ταυτίστηκα με τις απόψεις κανενός Λάκη. Το γεγονός, όμως, παραμένει: Στείρα άρνηση! Είπα ότι πρέπει. Δεν είπα ότι ξέρω το πώς. Και πρέπει για το καλό όλων μας! Η αριστερά είναι η μόνη λύση, ξέροντας (???) πια τα λάθη του παρελθόντος και έχοντας απτό το παράδειγμα άλλων χωρών.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ντέμη όντως δεν είναι τόσο απλό. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη πχ ήταν όταν είπαμε να ενωθούμε πάση θυσία, και δε βάλαμε σωστούς όρους -πχ στα τέλη της δεκαετίας με τις βάτες. Δε μπορεί να κάνουμε το ίδιο λάθος σήμερα.
Υπάρχει μια κλασική φράση που λέει ότι δεν είμαστε αδύναμοι, επειδή δεν είμαστε ενωμένοι, αλλά το αντίστροφο. Και μία άλλη του βλαδίμηρου που λέει ότι πρέπει να χωρίσουμε πρώτα για να ενωθούμε. Κι ως τότε μαζί να χτυπάμε, χωριστά να βαδίζουμε.
Δε θέλω να σε φλομώσω με τσιτάτα, αλλά νομίζω ότι διατηρούν την αξία τους σήμερα. Αν προχωρήσει κάποιο σχέδιο, θα ακολουθήσουν κι οι άλλοι
Εξάλλου κι ο τζαλαλής παικταράς είναι.

Να πω επίσης ότι ο σφος άβερελ είναι από το συκούρι, κοντοχωριανός -κατά μία έννοια- του νίκου..

Ανώνυμος είπε...

Αφου η "αλλη αριστερα" ειδε το φως το αληθινον και ξερει οτι οι στιγμες ειναι κρισιμες...και ξερει οτι ειναι βαρια η μπαλα κλπ κλπ κλπ.Γιατι δεν κανει αυτη τα βηματα προς το ΚΚΕ?Αφου χωρις το ΚΚΕ ΔΕΝ γινεται κι αφου οι αλλοι καταλαβαινουν την αναγκαιοτητα της στιγμης ,τι ειναι αυτο που τους κραταει και δεν πανε αυτοι στο ΠΑΜΕ αλλα επιμενουν στη μοναχικη τους πορεια???Τι θα παθουν να βαλουν λιγο νερο στο κρασι τους και να ζητησουν λαικη εξουσια?Αφου εχουν κατανοησει οτι το σημαντικο ειναι η ενοτητα κι οχι η στοχοι γιατι δεν πλησιαζουν αυτοι κοντα στο κομμα που δεν το κατανοει??Εκτος κι αν ο στοχος ειναι το ΚΚΕ να εγκαταλειψει τις θεσεις του και να προσεγγισει αυτο.Αλλα τοτε τι ειναι ποιο σημαντικο η ενοτητα??? ή αυτο που θα ζηταει η ενοτητα????

Ανώνυμος είπε...

Πρόταση για βιβλίο:
"ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ"

"Θέλω να πω, δίχως περιττούς προλόγους, ότι το βιβλίο "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε", του Νίκου Μπογιόπουλου, αποτελεί ένα σύνολο εκπλήξεων, από τις οποίες καμμία δεν είναι δυσάρεστη. Η πρώτη έκπληξη έρχεται νωρίς-νωρίς, από το εξώφυλλο όπου υπάρχει το σηματάκι των εκδόσεων "Λιβάνη". Θα περιμέναμε ότι ένας από τους γνωστότερους δημοσιογράφους του "Ριζοσπάστη" (και, μάλιστα, με ξεκάθαρη ιδεολογική και κομματική τοποθέτηση), θα εξέδιδε το βιβλίο του από την "Σύγχρονη Εποχή", τον εκδοτικό οίκο που είναι γνωστός ως "εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ". Όμως, ο Μπογιόπουλος δεν γράφει απευθυνόμενος στους ομοϊδεάτες του αλλά για τον κάθε κοινό, απλό πολίτη. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι η αίσθηση που αποκόμισα από τούτο το βιβλίο είναι πως ο Μπογιόπουλος απευθύνεται κυρίως στους μη-κομμουνιστές. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι επιτυγχάνει καλύτερα τον στόχο του μέσω του "Λιβάνη".

Αλλά τί πράγμα είναι τούτο το βιβλίο; Δεν είναι εύκολο να κολλήσεις μια ταμπέλλα σε ένα σύγγραμμα κάπου πεντακοσίων σελίδων, αλλά μπορούμε ανώδυνα να πούμε ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" αποτελεί το εγκόλπιο της οικονομικής κρίσης για κάθε κοινό νου. Το βιβλίο απευθύνεται στην κοινή λογική του αναγνώστη, όχι με φωνές, συνθήματα και τσιτάτα, αλλά με πειθώ κι επιχειρήματα, προκειμένου να του αποκαλύψει όσα πρέπει -και θέλει- να γνωρίζει για την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη συνίσταται στον τρόπο γραφής. Ο Μπογιόπουλος γράφει ως μαρξιστής (οι αναφορές στα κείμενα των Μαρξ και Λένιν είναι άφθονες) αλλά υποχρεώνει ακόμα και τον αντικομμουνιστή αναγνώστη να παρακολουθήσει με προσήλωση τα λεγόμενά του. Όσοι έχουν μάθει να μέμφονται τον τάχα "ξύλινο λόγο" των κομμουνιστών, σίγουρα θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη, μιας και η κοινή λογική δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη στον παρατιθέμενο ορυμαγδό επιχειρημάτων και στοιχείων. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" διαβάζεται ηδονικά ακόμη κι από τον πλέον αμύητο στα πολιτικά ή στα οικονομικά πράγματα αναγνώστη.

Πράγματι, σ' αυτό το βιβλίο ξεδιπλώνεται το πανόραμα της σημερινής κεφαλαιακής κρίσης με όλα τα στοιχεία της. Στο πρώτο μέρος του, ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η εκδήλωση της κρίσης σε Ελλάδα και ευρωζώνη. Και στο τρίτο -και τελευταίο- μέρος, ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Επαναλαμβάνω ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" απευθύνεται στον απλό αναγνώστη. Επομένως, εδώ δεν πρόκειται να βρείτε βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις. Εδώ θα αφεθείτε στην απόλαυση της ανάγνωσης και, τελειώνοντας, θα αισθανθείτε πράγματι σοφώτεροι.

Ελπίζω ότι, με όλα όσα αράδιασα παραπάνω, σας έπεισα ότι αξίζει να θυσιάσετε κάπου 15 ευρώ για να αποκτήσετε αυτό το βιβλίο και να "τεστάρετε" την σιγουριά σας ότι έχετε μάθει τα πάντα για την κρίση από τους "αναλυτές" των καναλιών και των "έγκυρων" κυριακάτικων φυλλάδων. Οι δυο εκπλήξεις, στις οποίες αναφέρθηκα πρωτύτερα, δεν είναι τίποτε μπροστά στις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που σας περιμένουν σελίδα με σελίδα και θα σας κάνουν να απορείτε πως "αλλοιώς μας τα έχουν πει"...
(από το Cogito ergo sum=

Γρηγόρης είπε...

Όταν αναφερόμαστε στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας λαμβάνουμε υπόψη μας το συσχετισμό δύναμης σε διεθνές επίπεδο;Αυτοί που βομβάρδισαν στη Λιβύη έναν ουσιαστικά δικό τους άνθρωπο απλώς και μόνο επειδή θέλησε να ξαναμοιράσει την τράπουλα στα μονοπώλια με διαφορετικούς όρους,θα παρακολουθούν αδιάφορα την κατάληψη της εξουσίας από το λαό σε μια χώρα που βρίσκεται στoν πυρήνα της Ευρώπης;Ο επαγγελματικός κατά βάση ελληνικός στρατός θα υπεράσπιζε-με τις όποιες δυνάμεις έχει-μια τέτοια εξουσία;
Δε λέω ότι αν καταφέρουμε να πείσουμε το λαό δεν πρέπει να επιχειρήσουμε να πάρουμε την εξουσία φοβούμενοι μια ξένη επέμβαση,εκφράζω όμως έναν προβληματισμό για το αποτέλεσμα του εγχειρήματος

Ανώνυμος είπε...

@Γρηγόρης:

Γι' αυτό και θα παίξεις με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Θα γαργαλήσεις τις πατούσες του ρώσου και του κινέζου.
Αν μάλιστα αγοράσεις τίποτα πολεμικό εξοπλισμό από το ρώσο και συνάψεις συμφωνία για τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, δεν πρόκειται να σε αγγίξει κανείς.

Ευμένης είπε...

Όπως πολύ σωστά λέει ο λαός μας, ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται.
Είναι ηλίου φαεινότερο,[ για όσους θέλουν να δουν] ότι η κυβέρνηση αυτή εκτελεί συμβόλαιο, και πέραν αυτού δεν της καίγεται καρφί.
Όταν φύγουν από την χώρα θα την έχουν καταντήσει ένα απέραντο πορνείο, όπου θα ικανοποιούν τις ανήθικες ορέξεις των "φίλων" και "συμμάχων" μας.
Η απάντηση μας; να τους τρομάξουμε εμείς με την μαζικότητα, τον δυναμισμό, και την οργάνωση του
αγώνα μας.
Στις 19 και 20 του μήνα γράφεται ιστορία, και μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας.
Την ώρα της φωτιάς, δεν κοιτάζουμε το δάχτυλο που δείχνει τρόπους διαφυγής, με την συμμετοχή μας γκρεμίζουμε τα "αναχώματα" και κάνουμε το πρώτο βήμα για την ανατροπή και την λαοκρατία.

Ονειρμός είπε...

http://www.takseis-ithikh.blogspot.com/

Σε σχέση με την κουβέντα για το χρέος, μπορείτε να δείτε στο παραπάνω link μια απάντηση μου στο πρόσφατο άρθρου του menokio για τους αριστερούς οικονομολόγους.
Σφυροδρέπανε, έχω μια ερώτηση πολύ σημαντική για τα ερευνητικά μου ενδιαφέροντα, και θα ήθελα αν μπορείς να με διαφωτίσεις. Ξέρεις πού μπορώ να βρω το πλέον θηριώδες βιβλίο του Μπογκντάνωφ (θυμάσαι εκείνον τον ''εμπειριομονισμό'' που δέχτηκε τα πυρά του Λένιν), του οποίου δεν γνωρίζω τον τίτλο? Ξέρεις τίτλο και αν έχει βιβλία του η Σύγχρονη Εποχή? Το βιβλίο που με ενδιαφέρει, σαν θέμα, έχει να κάνει με την πνευματική παραγωγή. Ποντάρω στην καλή από μέρους σου γνώση της σοβιετίας.

λαμογιος είπε...

Ενοτητα κομματικη και εκλογικη,χωρις ξεκαθαρισμενο προγραμμα και στοχους δεν γινεται.Ειμαι κατα των πολυτασικων κομματων.Ενα κομμα πρεπει να χει ξεκαθαρες θεσεις.Ο εργαζομενος που θελει να μαθει την χ ψ θεση του σχηματισμου αυτου,τι θα ακουσει?Ο,τι ο Α λεει αυτο,ο Β εκεινο,ο Γ το αλλο,και συνθετουμε και καποια στιγμη θα το βρουμε?(Αληθεια ποσα χρονια 'συνθετει' και 'ζυμωνει' ο εξ. κοιν. χωρος?)

Τι συνθεση μπορει να κανουν ευρωκομμουνιστες,με μαοικους και τροτσκιστες μονο στον συριζα και στην ανταρσυα ξερουν.Εδω οι μαοικοι και τροτσκιστες δεν τα βρισκουν μεταξυ τους,με τους αλλους θα τα βρουν?

Απ'την αλλη,η ενοτητα δρασεων οπου ειναι εφικτη επιβαλλεται να γινει.Καθε νικη οπου μπορει να επιτευχθει ειναι σημαντικη.Να χει ομως πολιτικο χαρακτηρα,και οχι να ειναι μια απολιτικη αποκρουση μετρων ή ακριτη αποδοχη συντεχνιακων αιτηματων.Η νοοτροπια που δεν ξερω αν εκφραζει επισημα το κκε,αλλα εχω ακουσει πολλακις να εκφραζεται απο μελη του,του τυπου ''και τι εγινε αν καταφερουμε το ταδε,θα σταματησει να υπαρχει καπιταλισμος?'',ειναι για μενα ακρως αριστεριστικη,κοντοφθαλμη και αυτοκαταστροφικη.

Ο κοσμος θα σε ακολουθησει οταν δει οτι εχεις να συμβαλλεις στην καλυτερευση της ζωης του,και εχεις και εναλλακτικη προταση,οχι επειδη πειστηκε για τον κομμουνισμο καθ'εαυτο.

Αναμενω με περιεργια την 20στη του μηνα.Ελπιζω το ξυλο-αν θα πεσει,που πιστευω θα πεσει δυστυχως-να ειναι περισσοτερο μεταξυ ματ και διαδηλωτων,παρα μεταξυ κκε,συριζα,ανταρσυα κλπ