Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Εδώ θα μείνουν για πάντα

Η συγκυρία κι η ζωή τα έφεραν έτσι που η σημερινή αποκατάσταση του άρη βελουχιώτη από το κόμμα να συμπέσει χρονικά με την επέτειο της δολοφονίας του ερνέστο γκεβάρα στη βολιβία. Άκρως σατανική σύμπτωση, για να περάσει απαρατήρητη.

Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι κι οι βίοι -των αγίων του κομμουνιστικού κινήματος- σχεδόν παράλληλοι. Οι σπουδές κι η μικροαστική ζωή που άφησαν κατά μέρος για να ζήσουν επικίνδυνα. Το ανήσυχο πνεύμα τους που συνάντησε τους κομμουνιστές κι απέκτησε στόχο ζωής και περιεχόμενο. Η γενειάδα που ξύριζαν και γίνονταν αγνώριστοι, όταν μεταμφιέζονταν. Ο θρυλικός μπερές του τσε με το αστέρι, και το καπέλο που έγινε σήμα κατατεθέν των μαυροσκούφηδων του άρη. Το ψευδώνυμο του γιου του πολέμου, κι η προσφώνηση «Τσε» -κάτι αντίστοιχο με το δικό μας ρε- για να δείχνει την αργεντίνικη εθνικότητα. Τα γενέθλια του ερνέστο που πέφτουν σχεδόν μαζί με την αυτοκτονία του άρη (14 και 15 ιούνη). Κι η πολιτική αποκατάσταση του τελευταίου τη μέρα της εκτέλεσης του τσε.

Ο ένδοξος θάνατος που τους βρήκε στο βουνό, μαχόμενους με το όπλο στο χέρι. Η μάταια προσπάθεια των εχθρών τους να τους ταπεινώσουν μετά θάνατον και να αφαιρέσουν κάτι από την αίγλη τους. Κι οι θρύλοι των χωρικών που τους έζησαν από κοντά και πιστεύουν πως είναι ακόμα ζωντανοί.


Η επαφή με το λαό που τους λάτρεψε. Η τέχνη του αντάρτικου που απογείωσε τον πολιτικό αγώνα. Η επιλογή να μην επαναπαυτούν στις δόξες τους και βολευτούν, αλλά να πολεμήσουν ξανά στο βουνό. Και ο τραγικός επίλογος μιας θριαμβευτικής πορείας, που τα κκ τον είδαν από απόσταση.

Ίσως αυτός να είναι κι ο λόγος που ο βελουχιώτης κι ο γκεβάρα είναι οι μόνες παραδοσιακές μορφές που ερωτεύεται σφοδρά η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού. Ανίκητοι στις μάχες, σαν τον έρωτα, ξενυχτούν στα κόκκινα, παθιασμένα μάγουλα των αριστεριστών και στις αφίσες πάνω απ’ το κρεβάτι τους, όπου ονειρεύονται ξύπνιοι και πλάθουν καινούριους κόσμους με το μυαλό τους.

Σαν εκείνη την αφίσα της σοβαρής συνιστώσας, με τον άρη καβάλα στο άλογο, που σου πάγωνε το αίμα με τα παράταιρα που συνέδεε. Και την πήρε για το δωμάτιό του ο κοντόχοντρος, αλλά έκοψε πρώτα με ψαλίδι την κεφαλίδα του ναρ, πριν την κρεμάσει στο φανοστάτη του τοίχου του. Όπως κάνουν περίπου απ’ την ανάποδη στον χώρο του με τις ηρωικές μορφές, που τις εξυμνούν και τις καθαγιάζουν, αφού κόψουν πρώτα την κεφαλίδα του κουκουέ από το ιστορικό πλαίσιο που τις ανέδειξε, για να μην τους χαλάει την πολιτική τους αισθητική.

Αλλά φροντίζουν να ξεχνάνε τον πατριωτικό λόγο του άρη στη λαμία.
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σε όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Ενώ εμείς το μόνο που έχουμε είναι οι καλύβες και τα πεζούλια μας. Ποιος μπορεί λοιπόν να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του;
Όπως και το patria o muerte (πατρίδα ή θάνατος) με το οποίο έκλεινε όλες τις επιστολές του ο γκεβάρα.


Στην ίδια λογική κι η προβολή του άρη, ως αρχηγού των ατάκτων. Ενώ ο άρης μπήκε επικεφαλής των τάξεων του εργαζόμενου λαού που τoν ανέδειξε, γέννημα-θρέμμα των αγώνων του, με τακτική ευφυΐα και διορατικότητα που δεν εισακούστηκε έγκαιρα. Οι ήρωες δεν έχουν ανάγκη από τέτοιους φόρους τιμής. Η προσωπολατρία τους παρουσιάζει σχεδόν ψεύτικους και καταλήγει να βλάπτει την υστεροφημία τους.

Οι αστοί στολίζουν με φωτοστέφανο τους επαναστάτες μετά θάνατον, για να τους αφαιρέσουν κάθε επαναστατικό περιεχόμενο. Κάνουν τη μορφή του ερνέστο γκεβάρα εμπόριο με μπλουζάκια για να την ενσωματώσουν, ως ενθύμιο από ένα μακρινό κόσμο, που ανήκει στο ηρωικό παρελθόν. Πονηρές αλεπούδες που μιλάνε για την κολοβή αποκατάσταση του άρη και τους έπιασε ο πόνος για τη στάση του κόμματος. Που είπε ούτε γη ούτε νερό στο μιζέρια, ίσως γιατί το ‘χε δώσει όλο στις συμφωνίες που υπέγραψε, και δεν του περίσσευε.

Ο άρης δεν έχει ανάγκη από μια απόφαση του κόμματος για να είναι κομμουνιστής στη συνείδηση του κόσμου. Η πολιτική αποκατάσταση που έγινε σήμερα στην πλατεία του λαού –που τον ανέδειξε μέσα απ’ τα σπλάχνα του- δεν είναι μισή, ούτε ασήμαντη. Με σκοτεινό, βαρύ ουρανό κι ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, όπως ταίριαζε στην περίπτωση. Και μια βροχή, για να ξεπλύνει τα λάθη του παρελθόντος, και κυρίως την πολιτική μας αυτοκτονία, που έφερε ως επακόλουθο κι αυτήν του άρη.

Εδώ θα μείνει για πάντα, το ζεστό το πέρασμά του...

16 σχόλια:

Giorgos bookhunter είπε...

"Κατά τη διάρκεια τής ζωής των μεγάλων επαναστατών, οι κυρίαρχες τάξεις τους απήντησαν με αδιάκοπες καταδιώξεις, και δέχτηκαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια εχθρότητα με το πιο λυσσασμένο μίσος και με μια ατέλειωτη σειρά από ψεύδη και συκοφαντίες. Μετά το θάνατο τους προσπαθούν συνήθως να τους παραστήσουν σαν άκακους αγίους, ευλογώντας τους και σκεπάζοντας το όνομα τους μέσα σε μια αίγλη που χρησιμεύει για «παρηγοριά» προς τις καταπιεζόμενες τάξεις, και, έχει σκοπό την εξαπάτηση τους. Συγχρόνως
σπεύδουν να τους «εκλαϊκεύσουν» ευνουχίζοντάς την πραγματική ουσία των επαναστατικών τους θεωριών και στραβώνοντας το επαναστατικό τους λεπίδι. Σήμερα η αστική τάξις και οι οπορτουνιστές που βρίσκονται μέσα στο εργατικό κίνημα, συνεργάζονται σ' αυτό το έργο[...]" Λένιν (Κράτος Και Επανάσταση). Το απόσπασμα γράφτηκε για το Μαρξ βέβαια αλλά κολλαέι και στις 2 περιπτώσεις μας!

Ανώνυμος είπε...

Επικυρώνεται και επίσημα κάτι που πάντα ειχε σαν δεδομένο η βάση του κόμματος μα και η υπόλοιπη αριστερά ,ότι ο άρης ήταν επαναστάτης , ήρωας της εργατικής τάξης και του κόμματος της του ΚΚΕ(αυτό το ξεχνάνε συχνά πυκνά...όπως βέβαια το ξεχάσαμε και εμείς κάποτε)..

Καλή κι η βροχή που θα ξεπλύνει τα λάθη αλλά αν η επόμενη (φωτεινή ;) μέρα δε μας βρει έτοιμους να ολοκληρώσουμε ότι απέτυχε να μας δώσει ο 20ος αιώνας τότε θα μείνουμε στις αυτοκριτικές και μόνο... Γιατί μπορεί να μην πιστεύουμε στην μετα θανατον ζωή αλλά κάποιο χρέος σε αυτούς τους ανθρώπους το αισθανόμαστε...Και τι καλύτερο για να ξεπληρωθεί αυτό από μια παρόμοια εκδήλωση σε μια πολύ διαφορετική Ελλάδα, σε μια Ελλάδα των εργατών της , σε μια Ελλάδα του λαούς... αμήν και πότε (το απέφυγα πριν αλλά εδώ έπεσα σε καραμπινάτο ιδεαλισμό...)

Τέλος πάντων , πολύ όμορφο κείμενο, συνοψίζει φαντάζομαι πολλές σκέψεις συντρόφων και συναγωνιστών...Έτσι για τα τυπικά να πούμε πώς σήμερα έγινε και η 3η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΜΑΣ στα τει πειραιά ,να περιμένουμε κάποιο κείμενο και για αυτό ή θα θαφτεί(δικαιολογιμένα) κάτω από την αποκατάσταση του Άρη ;

Ευμένης είπε...

Φυσικά και ο Άρης δεν ήταν αρχηγός των ατάκτων, αυτό αποδεικνύεται από την δράση του σαν καπετάνιος του ΕΛΑΣ, αφού η τάξη και η πειθαρχεία του ένοπλου τμήματος του λαού του ΕΛΑΣ ήταν το πρώτο μέλημα του.
Φυσικά και οι ήρωες δεν έχουν ανάγκη από φόρους τιμής, όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και φυσιολογικά. Όταν όμως ο ήρωας είναι συκοφαντημένος από πρώην συντρόφους του; δεν πρέπει να αποκατασταθεί η αλήθεια;
Οι αστοί κάνουν την δουλειά τους, και μάλιστα την κάνουν αποδεδειγμένα καλά, εμείς;
Το ότι ορισμένοι θα θέλαμε την πλήρη αποκατάσταση του Άρη, πιστεύουμε πως αν το κόμμα έκανε την υπέρβαση του, θα αποκαθιστούσε την ιστορική αλήθεια, που από μόνη της είναι επαναστατική.
Πρόσεξε τι έπαθες στην προσπάθεια σου να κάνεις ταυτόχρονα προσποίηση και ντρίπλα, έβαλες αυτογκόλ, αφού παραδέχεσαι ότι ίσως τα είχε δώσει όλα στον ταξικό εχθρό με τις συμφωνίες που υπέγραψε.
Φυσικά και ο Άρης δεν έχει ανάγκη από μια απόφαση του κόμματος, αφού στην συνείδηση του λαού είναι θρύλος. Το κόμμα είναι κερδισμένο από αυτήν την αποκατάσταση, αφού έκοψε τον βήχα από τους κάθε λογής τυμβωρύχους.
Σήμερα τιμήσαμε στην Λαμία, στην πλατεία Λαού, μέσα σε μια υπέροχη λιακάδα, μιας και ο καιρός ήταν σύντροφος του, και του χάρισε μια ολόλαμπρη μέρα.
Το πλήθος των συντρόφων που κατέκλυσε την πλατεία, άκουσε την αυτοκριτική του κόμματος. την αναγνώριση ότι ήταν λάθος η συμφωνία της Βάρκιζας, και ότι η ιστορία δικαίωσε τον Άρη.
Αναδείχτηκε η υποκρισία των δήθεν τιμητών του Άρη, αφού αυτός όπως και το κόμμα του, ήταν υπέρ της ένοπλης πάλης.
Ακούσαμε υπέροχα ερμηνευμένα αντάρτικα τραγούδια, από μια συντρόφισσα που δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα της.
Όταν κατέθεσα ένα κόκκινο γαρύφαλλο όπως και άλλοι σύντροφοι, στον ανδριάντα του φώναξα το σύνθημα που πρότεινες.
Για του λαού την νίκη
στην μάχη πάντα πρώτοι
όρκος στην μνήμη
του καπετάνιου Άρη Βελουχιώτη.
ΥΓ στην κηδεία του Χαρίλαου η μπόρα που ακολούθησε ήταν γιατί οι ουρανοί θρηνούσαν τον χαμό του.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν το βλέπω, για να είμαι ειλικρινής. Αν είναι μία φορά δύσκολα πλέον τα κείμενα για τα φοιτητικά, για την συνδιάσκεψη του μας που η κε του μπλοκ δεν είχε ούτε ανταποκριτή, ο βαθμός δυσκολίας πολλαπλασιάζεται.

Ευμένη το αυτογκόλ ήταν εκούσιο.
Για το μουντό καιρό μάλλον έκρινα εξ ιδίων τα αλλότρια, νόμιζα ότι χάλασε παντού το ίδιο.
Συγκίνηση για το σύνθημα. Αλλά μόνος; Δε βρέθηκε κανείς συνοδεία;

Για τον τσε αξίζει τον κόπο να διαβάσετε και μια ανάρτηση του οικοδόμου
http://e-oikodomos.blogspot.com/2011/10/blog-post_09.html

Ανώνυμος είπε...

Η μοναξια του συνθηματία οφείλεται στο ότι το σύνθημα εδώ και 5-6 χρόνια είναι ΤΜ άλλου ήρωα:

Για του λαού τη νίκη
στη μάχη πάντα πρώτοι
όρκο στη μνήμη
του καπετάνιου Γιώτη


Ο οποίος βέβαια είναι και κομματικός, και δεν χρειάστηκε καν αποκατάσταση αφού δεν έμεινε ποτέ εκτός. Οπότε δύσκολα να εισαχθεί το σύνθημα με αναφορά στον Άρη.

Ευμένης είπε...

Είναι φανερό ότι το αυτογκόλ ήταν εκούσιο, εγώ απλώς ήθελα να το....δω.
Δεν επιδίωξα να έχω συνοδεία, γιατί για μένα ήταν σύνθημα δέσμευση, άρα πολύ προσωπικό, γιαυτό και δεν ένοιωσα καθόλου μοναξιά.
Στο λεωφορείο στο ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα, καταδείχτηκε περίτρανα σε συζήτηση που έγινε, ότι ο Άρης έχει την θέση που του αρμόζει στις καρδιές όλων των λαϊκών αγωνιστών.
Αυτό τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει.

demis είπε...

"...H διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δε δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας..."
???????????????????????????????
http://demispoetry.blogspot.com/2011/10/mia.html

Ανώνυμος είπε...

"Πονηρές αλεπούδες που μιλάνε για την κολοβή αποκατάσταση του άρη και τους έπιασε ο πόνος για τη στάση του κόμματος. Που είπε ούτε γη ούτε νερό στο μιζέρια, ίσως γιατί το ‘χε δώσει όλο στις συμφωνίες που υπέγραψε, και δεν του περίσσευε."

Μπορεί το ΚΚΕ να κάνει όσες 'αποκαταστάσεις' θέλει για τους λόγους που κρίνει αυτό αναγκαίους.
Μπορεί εσείς να συγκινήστε και να συσπειρώνεστε οργανωτικά. Θεμιτό.
Αλλά την ιστορία δεν θα τη ξαναγράψει το ΚΚΕ όπως βολεύει την "κομματική πειθαρχία".
Έχουν περάσει και 70 χρόνια από τότε.
Το κόμμα τον έστειλε με 'σύνδεση' Γιουγκοσλαβία για να τον ξεφορτωθεί. Και μάλιστα μια χρονική στιγμή που μπορούσε να φανεί χρήσιμος στο κίνημα. Με την προσταγή ούτε φαί ούτε νερό τον έστειλε στα χέρια του εχθρού. Αυτό λέγεται βυζαντινισμός και προδοσία.


Δεν ήταν οι συμφωνίες το πρόβλημα. Θα μπορούσε ο ΕΛΑΣ να μπει στην Αθήνα τον Οκτώβρη με το 'πρόσχημα' της 'διατήρησης της τάξης'(-αφού τόσο πολύ ντρέπονταν ο Πορφυρογέννης και ο Ρούσσος για τα χέρια που είχανε δώσει με τον παπατζή..) Είναι γνωστό άλλωστε το σχέδιο του στρατηγού Μακρίδη όπως και η ρεαλιστική θέση του Άρη πως μπορούσε να καταλάβει την πόλη σε 4 μέρες.
Και τότε θα αποχαιρετούσαμε τον Σκόμπυ μπορεί ακόμα και πριν προλάβει να πατήσει το πόδι του..
Αλλά αυτό χρειάζεται στοιβαρή, νοητικά ζωντανή πρωτοπορία και όχι θλιβερά και αυτοκτονικά γραφειοκρατικά ζιγκ-ζάγκ.
Η πραγματική πρωτοπορία εκείνης της εποχής 'αποκαθίσταται' σήμερα μαζί με τους διώκτες του, με την ΑΝΙΚΑΝΗ πρωτοπορία της εποχής, και όλα είναι κάπως ομιχλώδη και κάτω απ'το χαλί του στιλ "δε ξέρω αν το προσέξατε... είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!".
Σ'αυτήν την ατμόσφαιρα όποιος υπενθυμίζει την ιστορική αλήθεια βγαίνει απότομα απ'το πλαίσιο της κκεμεταφυσικής και μπορεί ακόμα και να χαρακτηριστεί 'πονηρή αλεπού'..


Ο ΑΡΗΣ ΗΤΑΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΡΑΣ
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΕΛΑΣ.



κομμαντο λαϊκομετωπικής εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΡΑΣ; ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΡΑΣ; μετά από τόσα χρόνια δεν έχετε καταλάβει πόσο γελοία (και προσβλητική για τον ίδιο τον Άρη σε τελική ανάλυση) είναι αυτή η προσφώνηση; Δηλαδή πόσο πολιτικά (το ξεκαθαρίζω) ηλίθιος πρέπει να είσαι αδελφέ; Τελικά η "σοβαρή συνιστώσα" (αμ δε...) όπως την αποκαλεί ο απολίθωμας συνεχίζει να διαπαιδαγωγεί τα μέλη της και τους γύρω της σε μια κατάσταση γηπεδική. Άιντε μετά να κάνεις συζήτηση με έναν (πολιτικά...) βλάκα που νομίζει ότι η ιστορία είναι ντου και ξύλο, άντε και σουτ και γκολ. Γιατί η συγκεκριμένη σου ανάλυση περί του θέματος (και όχι μόνο όπως φαίνεται σε άπειρες συζητήσεις εδώ που χώνεσαι) αυτό δείχνει!

ΥΓ. Συγγνώμη για το ύφος, συγγνώμη για τα (πολιτικά πάντα...) υβριστικά σχόλια, αλλά το συγκεκριμένο σύνθημα μου τη δίνει στα νεύρα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα στο συνέδριο της ΦΕΑΠΘ το 1996... Γήπεδο, χουλιγκανιά και μ...κία (πολιτική...). Και οι τότε ΕΑΑΚίτες τέλος πάντων είχαν κι έναν λόγο αγωνιστικό και πραγματικά αριστερίστικό. Σήμερα...

ΥΓ(2) Ούτε το δικό μας (με τον Άρη που δεν είναι αντρικό γεννητικό όργανο...) μου αρέσει για να μην παρεξηγηθώ. Ευτυχώς που εδώ και κάποια χρόνια οι φοιτητές μας έχουν σταματήσει να φωνάζουν γηπεδικές μαλακίες!

Ανώνυμος είπε...

Άσε που τα παρέδωσε... μετά τα ξαναπήρε! Ούτε τα γεγονότα δεν ξέρεις κι εσύ και η "σοβαρή συνιστώσα" (εδώ ας μου επιτρέψει ο απολίθωμας να γελάω μέχρι δακρύων).

ο ίδιος με πριν

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μην τον παρεξηγείτε τον κομμάντο, είναι συναισθηματικά φορτισμένος αυτόν τον καιρό. Αφενός γιατί δεν έχει μόνιμη πρόσβαση στο ίντερνετ, αφετέρου επειδή εδώ και λίγο καιρό εργάζεται ως κανονικός προλετάριος.
Ε κάπου πρέπει να ξεσπάσει γι' αυτό.

Ανώνυμος είπε...

όταν κάποιος δουλεύει κανονικά πρέπει να αφήνει την "ιλαρά" πίσω του! Κι αν όχι συνολικά, τουλάχιστον την αβάσταχτη καφρίλα που συνοδεύει το ελληνικό "ριζοσπαστικό" φοιτηταριό!

Ανώνυμος είπε...

Ευαίσθητε ανώνυμε που θίχτηκες επειδή σου ρίξαμε το επίπεδο, για την ταμπακιέρα μούγκα. όπως και ο απολίθωμας.
Συνεχίστε έτσι. Καλύτερα μούγκα παρά αναθεώρηση.



κομμάντο από το βασίλειο του πραγματικού

Ανώνυμος είπε...

(πολιτικά) βλάκα που θες να αντλείς την καταγωγή σου και από "το βασίλειο του πραγματικού" (τρομάρα σου!), το πρόβλημα μου δεν είναι κάποιο επίπεδο ή ο καθωσπρεπισμός!

Το πρόβλημα μου είναι ότι με το συγκεκριμένο (σε κάθε επίπεδο και όχι μόνο πολιτικά...) ηλίθιο γηπεδικό σύνθημα χάνω κάθε διάθεση να συζητήσω μαζί σου ή με την συνομοταξία ανθρώπων που σου μοιάζουν. Όταν ήμουν φοιτητής το "σχήμα" των ΕΑΑΚ στη σχολή μου αποτελούσε την χαρακτηριστικότερη συλλογή τέτοιων τύπων στη Σαλονίκη. Για να μην είμαι άδικος όμως τα παιδιά στην πορεία αλλάξαν θετικά και μάλιστα πολύ, ακόμα και αυτοί που διατηρούν τις τότε απόψεις τους (Για αυτό και το πρόβλημα μου δεν εστιάζεται τουλάχιστον σε αυτή τη συζήτηση στις απόψεις). Επανέρχομαι στο ζήτημα. Αυτό το "κομμουνισταράς" στην καλύτερη περίπτωση μου θυμίζει το "ελληναράς". Στη χειρότερη άστο...

Όταν λοιπόν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν (πολιτικά) αποχαυνωμένο οπαδό, που γουστάρει συνθήματα τύπου "ωωωω σας κάναμε, σας ράναμε", "ΜΠΑΟΚαρα ρε!", τι θα συζητήσεις μαζί του; Το περιεχόμενο; Ακόμα κι αν έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό (δεν νομίζω εκτός αν κρύβεται μέσα σου ο νέος Αλτουσέρ(ίνδαλμα σου φαντάζομαι... Τι Μαρξ και Ένγκελς τώρα...)) από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς καθοδηγητές του (τους οποίους διαβάζουμε στην Καθημερινή άλλωστε...), αυτό χάνεται κάτω από το σωρό γηπεδίλας και ΕΑΑΚιτίλας.Ε, με τέτοιους τύπους αρνούμαι να κουβεντιάσω!
Εν κατακλείδι, αντε στη δουλειά σου παιδάκι μου μπας και η αλληλεπίδραση με τον πραγματικό υλικό κόσμο βοηθήσει να χάσεις τα σπυράκια από την "ανεμοβλογιά"!

Ο ευαίσθητος (στην πολιτική ηλιθιότητα) ανώνυμος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Βασιλιά κομμάντο, προσωπικά δεν σου κάνω την χάρη να σε πάρω στα σοβαρά. Το έκανε στο πιο κάτω κείμενο για τη ταμπακέρα ο αντώνης και δεν είδα να του απαντάς κάτι. Μούγκα που λες κι εσύ. Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του πραγματικού..

xrtc είπε...

Αν και καθυστερημένα θα ήθελα το σχόλιο σας για την πολιτική αλλά όχι κομματική αποκατάσταση του Άρη. Έχω την εντύπωση ότι συγκρούεται με τις αρχές και τα ιδεολογικά πιστεύω του ίδιου του κόμματος αναιρώντας την ίδια του τη βάση (δημοκρατικός συγκεντρωτισμός).