Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας

Σκόρπιες σκέψεις και συνειρμοί με αφορμή την –εντός κι εκτός εισαγωγικών- δραματική επικαιρότητα και την επικείμενη συμφωνία του γαλλο-γερμανικού άξονα.

Ένας προβληματισμός δεν αποτελεί σώνει και καλά διαφωνία. Ή μάλλον, μια διαφωνία είναι πιο πολύ προβληματισμός. Ίσως να ‘ναι κι έτσι, που έγραφε κι ο ρίτσος στη δεκαετία με τις βάτες. Ίσως κι όχι. Αν είναι όμως;

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Έλεγε πχ το κόμμα παλιότερα για την εξάρτηση του ελληνικού καπιταλισμού, κι είχε βασικά δίκιο. Έμπαινε όμως ο προβληματισμός. Μήπως έχουν αλλάξει τα δεδομένα από τη δεκαετία του 90’, με την επέκταση στο σύγχρονο ελ ντοράντο των βαλκανίων;
Έρχεται λοιπόν σήμερα το κόμμα και μιλά για ενδιάμεση θέση του ελληνικού καπιταλισμού, αφαιρώντας τον προσδιορισμό εξαρτημένος από την ανάλυσή του. Αν το ‘χω καταλάβει σωστά δηλ. Οπότε μπαίνει ο προβληματισμός από την ανάποδη. Δεν είμαστε εξαρτημένη χώρα, όταν έχουμε τόσες εισαγωγές, μειωμένη παραγωγή σε βασικούς κλάδους κι έλλειψη βαριάς βιομηχανίας;
Αλλά αυτό πρέπει να το δούμε ξεχωριστά, σε άλλο κείμενο.

Η διαφωνία δεν είναι ακριβώς το αντίθετο της συμφωνίας. Δεν είναι αντι-φωνία, δηλ μια αντίθετη άποψη, αλλά πολυφωνία, διάλογος, όπως λέει κι η ίδια η λέξη. Χωρίς αυτήν υπάρχει α-φωνία, όπου απλά κουνάω καταφατικά το κεφάλι σε ό,τι λες για να συμφωνήσω. Το βάζει κι η εισήγηση.
Αλλά το ίδιο μπορώ να κάνω κι αν διαφωνώ-αντιφωνώ εξ αρχής, από άποψη, αν ετεροπροσδιορίζομαι από το κόμμα. Απλά αλλάζω τη φορά κίνησης του κεφαλιού και τα υπόλοιπα μένουν ίδια. Ενώ η φωνή είναι απλά ηχητικό εφέ, χωρίς ουσία σε ό,τι λέει, κάτι σαν άναρθρο επιφώνημα.

Οι άλλοι μας λένε κομματικά φερέφωνα, αλλά –κι ετυμολογικά να το δεις- το φερέφωνο φέρει δική του φωνή, και μπορεί να την αξιοποιήσει για να συμφωνήσει δημιουργικά, αντί να βάλει να παίζει η κασέτα. Η συμφωνία δεν είναι μια απλή, καταφατική αφωνία. Έχει ως πρώτο συνθετικό την πρόθεση συν, που σημαίνει προσθήκη, συμφωνώ κι επαυξάνω, με βάση τις παραστάσεις μου και τη δική μου οπτική γωνία. Κι ύστερα ενώνω τη φωνή μου στις άλλες που με βρίσκουν σύμφωνο, για να τη δυναμώσω και να φωνάξουμε όλοι μαζί για το δίκιο μας.

Η συμφωνία στο κόμμα πρέπει να είναι ορχηστρική, με διακριτούς ρόλους και συγκεκριμένες αρμοδιότητες για κάθε όργανο. Πρώτα βιολιά, ομάδες κρούσης (κρουστά), πνευστά, το όργανο της κε. Και φυσικά ένα μαέστρο να συντονίζει και να μην παίζει κάθε όργανο του κεφαλιού του. Αλλά χωρίς όργανα δε μπορεί να κάνει τίποτα. Θα μείνει με τη μπαγκέτα στο χέρι, να μιλάει μόνος του για αυτοδιεύθυνση.

Τα όργανα από την άλλη πρέπει να έχουν το ελεύθερο να αυτοσχεδιάζουν, αλλά αν κάνουν μόνο αυτό, θα είναι μια διαρκής παραφωνία, σαν το βάρδο κακοφωνίξ που χαλάει την αρμονία του συνόλου. Τα σόλα –πρέπει να- συνδυάζονται αρμονικά, να αναδεικνύουν το σύνολο και να αναδεικνύονται μέσα από αυτό. Ένας για όλους και όλοι για έναν, όπως λέει και το σύνθημα –του νταρτανιάν- στις πορείες.

Αλλά χωρίς διαφωνία δεν υπάρχει συμφωνία. Διαλεκτικό δίπολο, όπου το ένα δε νοείται χωρίς το αντίθετό του. Αν δεν υπάρξει διαπάλη, διαφωνία, διάλογος, αν με άλλα λόγια δεν υπάρχουν πολλές φωνές, πώς να καταλήξεις στη μία που θα σε εκφράζει;

Το θέμα είναι πώς τον χειρίζεσαι τον προβληματισμό –ή τη διαφωνία- και πού τον εκφράζεις. Εκτός οργάνων, οριζόντια, σε έμπιστους συντρόφους; Στην καθοδήγηση, ή τον προσυνεδριακό κάθε τέσσερα χρόνια; Ποτέ και πουθενά; Η σωστή απάντηση είναι το δεύτερο, αλλά δεν είναι πάντα τόσο απλό.

Ο κάθε σφος μαζεύει σωρευτικά απορίες, ντρέπεται γι’ αυτές και τις πνίγει μέσα του, μέχρι που να τον πνίξουνε αυτές και να ξεσπάσει απότομα, όπως κάθε κλειστό σύστημα –νόμος της θερμοδυναμικής που είχε ισχύ ακόμα και στον ψυχρό πόλεμο. Τότε η ποσότητα αλλάζει διαλεκτικά σε καινούρια ποιότητα, οι απορίες σε διαφωνίες, κι έχουμε μια κλασική κρίση υπερσυσσώρευσης αποριών, που είναι αρχικά μη ανταγωνιστικές –σαν τις αντιθέσεις του μάο- αλλά αν δεν προσεχτούν και σου απαντάν άλλα αντ’ άλλων, σε ωθούν έμμεσα να λουφάξεις και να τις κρατήσεις μέσα σου, ώσπου να ξεσπάσουν. Όχι πως ήταν κάτι σημαντικό, αλλά δεν τις διαχειρίστηκαν σωστά, κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα.

Η νομοτέλεια αυτή είναι διπλής κατεύθυνσης. Ή καταστέλλεις τις διαφωνίες και ξεσπάνε σαν απωθημένο, οπότε γίνεσαι αντιδραστικός. Ή που υποκύπτεις εξ αρχής στη γοητεία της διαφωνίας και ωριμάζεις μετά στην πορεία, αναζητώντας τη συμφωνία κι άτομα που στην εξασφαλίζουν. Πολλές φορές βέβαια, μένεις στάσιμος, στα μισά της νομοτέλειας, χωρίς διαλεκτικές μεταστροφές.

Υπάρχει όμως κι η γενική προέκταση, πέραν του προσωπικού. Μερικά θέματα απαιτούν αυστηρή συμφωνία και δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, σαν το σύμφωνο της βαρσοβίας. Κι άλλα είναι απ’ τη φύση τους πιο θεωρητικά, θέλουν συνεχές ψάξιμο, δεν είναι θέμα γραμμής, για να επιβάλεις στους διαφωνούντες να αφωνήσουν δημόσια.

Το θέμα είναι να μη συνηθίσουν οι φωνητικές χορδές κι ατροφήσουν. Ο γράψας το 89’ έλεγε για σιωπή νεκροταφείου. Αλλά το ρεύμα του στράβωσε το κλαδί απ’ την ανάποδη κι έμπλεξε στην πολυφωνία του πύργου της βαβέλ, που μένει πάντα μισός κι ανέσωτος, σαν την επαναθεμελίωση. Κι ας λεν ότι η δική μας οικοδόμηση κατέρρευσε. Κράτησε όμως τα θεμέλια και μπορεί να ξανασταθεί στα πόδια της. όπου ήταν τείχος θα ξαναγίνει τείχος.

Το –οπορτουνιστικά- τίμιο θα ήταν να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε, αντί να κάνουμε ρηχές συμφωνίες εκλογικού χαρακτήρα, που ρίχνουν τις διαφωνίες κάτω από το χαλί και το στρώνουν στις διασπάσεις του μέλλοντος και τις –ιστορικά φορτισμένες- διαφωνίες της νέας εποχής. Όπου η συντροφική προσφώνηση θα μοιάζει υποκριτική και τα οργανωτικά με το κεφάλι της ζαν ντ’ αρκ, που είχε κι αυτό εσωτερικές φράξιες και πολυφωνία.

Η αποφώνηση θα γίνει στα σχόλια, εκτός κι αν επικρατήσει αφωνία. Με κάλυψες, τα βάζει και το κείμενο κτλ. Τιμή και δόξα στους ξεσκέπαστους που δεν καλύφτηκαν, κρυώνουν κι εκτίθενται.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το πιθανοτερο σφυροδρεπανε ειναι οτι βλεπεις πολιτικες ταυτισεις του κκε με αλλους χωρους της αριστερας και πιο συγκεκριμενα την ανταρσυα και σε πιανει κρυος ιδρωτας στην πιθανοτητα να υπαρξει μια πραγματικη συγκλιση με τους οπορτουνιστες . . .Η λογικη που βαζεις ειναι οτι η υπαρξη διαφορετικου πολιτικου σχεδιου βλεπε λαικη οικονομια και λαικη εξουσια οι μεν , αντικαπιταλιστικο προγραμμα οι δε αργα η γρηγορα θα οδηγησει στην διαφωνια και στην συγκρουση κατι που ειναι πολυ πιθανο . Ομως απο την αλλη δεν μπορουμε να παραβλεψουμε οτι οι πολιτικες ταυτισεις υπαρχουν στο αμεσο επομενο χρονικο διαστημα κι αυτο δεν λιγο , πιο συγκεκριμενα εξοδος απο ευρω και ευρωπαικη ενωση , πληρης διαγραφη του χρεους και εθνικοποιηση-κοινωνικοποιηση αναλογα ποιος το λεει των τραπεζων .Για να ειμαστε τιμιοι λοιπον οχι σε επιπεδο εκλογικο αλλα σε επιπεδο πολιτικο, πεδιο συμφωνιας υπαρχει το ζητημα ειναι αν οι ηγεσιες θελουν πραγματικα να εξετασουν ενα τετοιο ενδεχομενο η το απορριπτουν εξαρχης στο οτι τα δυο σχεδια ειναι αντιπαραθετικα και δεν προκειται σε καμια περιπτωση να οδηγησουν καπου . .

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εκτός από τον κρύο ιδρώτα μπορώ να σου βεβαιώσω και καρδιακές αρρυθμίες. Γιατί να στο χαλάσω;

Σύγκλιση στα πολιτικά σχέδια σύριζα κι ανταρσύα βλέπω. Παρόλα αυτά μια ματιά στο εσωτερικό αυτών των μετωπικών σχημάτων, είναι αρκετή για να δείξει πώς ευτελίζεται η έννοια της ενότητας μέσω της φετιχοποίησής της. Ποιος είναι ο λόγος που δε φεύγει από το σύριζα η ρίζα του, αν όχι τα οφέλη από την εκλογική σύμπραξη; Τι είδους ενότητα πολιτικού σχεδίου υπάρχει εντός της ανταρσύα, όταν μετά από τη συνάντηση με το μέτωπο του αλαβάνου, κάποιες συνιστώσες υπογράφουν μεμονωμένα ανακοίνωση σε τελείως διαφορετικό πνεύμα από την ανακοίνωση του συντονιστικού της ανταρσυα;

Παρά τον κρύο ιδρώτα μου, δε θα χα πρόβλημα με μια ταύτιση στην σωστή βάση. Αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου μπορεί να γίνει πολύ αργότερα αφού πρώτα δουλέψει ο καθένας το δικό του πολιτικό σχέδιο. Περίπου κατά τη λογική της φράσης, δεν είμαστε αδύναμοι επειδή δεν έχουμε ενωθεί, αλλά δεν είμαστε ενωμένοι επειδή είμαστε αδύναμοι.

Αυτό υπονοεί ότι το πολιτικό σχέδιο που θα προχωρήσει -και στα οποία προς το παρόν εξακολουθώ να μη βλέπω σύγκλιση- θα συσπειρώσει γύρω του και τους υπόλοιπους. Έτσι είναι σε γενικές γραμμές, αλλά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με έχουν κάνει να αμφιβάλλω ακόμα κι ως προς αυτό. Αν ένας πόλος ενισχυθεί είναι εξίσου πιθανό να συσπειρωθούν εναντίον του όλοι οι υπόλοιποι. Όπως περίπου έγινε και στην περίπτωση των μπολσεβίκων -ας μην το ξεχνάμε.

Ευμένης είπε...

Η απόσταση που χωρίζει έναν προβληματισμό, από μια διαφωνία είναι χαοτική.
Για αυτό καλείται το κόμμα με εργαλείο την διαλεκτική, να διαβάσει σωστά τις διαθέσεις του λαϊκού κινήματος, και να μετατρέψει τον όποιο προβληματισμό όχι σε διαφωνία, αλλά σε θέση και οδηγό δράσης.
Η αλήθεια είναι ότι το κόμμα κατηγορείται από πολλούς ότι δεν αγαπά τις αντίθετες φωνές εντός των κόλπων του, πράγμα που ίσως είναι σωστό σ' ένα βαθμό.
Αν "..η συμφωνία στο κόμμα πρέπει να είναι ορχηστρική, με διακριτούς ρόλους και συγκεκριμένες αρμοδιότητες για κάθε όργανο" θα πρέπει όμως και το κομματικό ακροατήριο, να έχει αναχθεί στο επίπεδο να κατανοεί τους σκοπούς της ορχήστρας, και να συνεπαίρνεται συμμετοχικά.
Το ζήτημα είναι να μην παρασυρθείς από την γοητεία της διαφωνίας, και καταντήσεις ένας θλιβερός "αντί"
Κρατάς την επιμέρους διαφωνία σου σαν φυλαχτό, αλλά δεν αλλάζεις όχθη, δεν πετάς πέτρες στις μυριάδες συμφωνίες που έχεις με τον χώρο.
Εν ολίγοις δεν λειτουργείς με το σύνδρομο του αγά που θύμωσε και έκοψε την .......
Ο χρόνος ή θα δικαιώσει την όποια διαφωνία, ή θα την εξαλείψει, το θέμα είναι να παραμείνεις κομμουνιστής με ή χωρίς καπέλο.
Το οπορτουνιστικό να διϋλίζουμε τον κώνωπα και να καταπίνουμε την κάμηλον, οδηγεί νομοτελειακά σε εσωστρέφεια και ανιστόρητους συμβιβασμούς.

Ανώνυμος είπε...

Με κάλυψες, τα βάζει και το κείμενο

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ευμένη, μένοντας πιστός στο πνεύμα του κειμένου, συμφωνώ κι επαυξάνω σε όσα λες, εκτός από τον χαρακτηρισμό χαοτική.
Υποθέτω ότι μπορεί να βρέθηκες σε παρόμοια θέση τώρα με το βελουχιώτη και την αποκατάστασή του -εάν είσαι οργανωμένος.

Συμφωνώ κι επαυξάνω και σε όσα βάζει ο φώντας

Viacheslav είπε...

Αυτό με την εξάρτηση δεν το κατάλαβα...Σε κάθε συνέδριο (απ'όσα έχω δει) και κείμενα γενικότερα επαναλαμβάνεται προσπαθώντας με καινούρια στοιχεία να στοιχειοθετηθεί ο ενδιάμεσος και εξαρτημένος χαρακτήρας. Νομίζω ότι προκύπτει από τις αντιθέσεις που παρατηρούνται μέσα στην ίδια την εθνική αστική τάξη ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης(ένταση μέτρων,μορφές διαχείρισης για το ξεπέρασμα,πολιτική διαχείριση σε ένα βαθμό εξαρτημένη και παράλληλα ανεξάρτητη). Σε δεύτερο χρόνο στο επίπεδο του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος από τις διαπραγματεύσεις για κουρέματα, ξυρίσματα κλπ... Ακόμη και παλιότερα δεν ξέρω κατά πόσο μπορούσες να μιλήσεις για πλήρως εξαρτημένη Ελλάδα, η στάση της εθνικής αστικής τάξης μετά τον εμφύλιο και οι εσωτερικές αντιθέσεις της,Α' Παγκόσμιος (μου είχε κάνει εντύπωση ακόμη το άρθρο του Μαίλη για τις αστικές δυνάμεις στην κατοχή). Γενικότερα δύσκολα μπορώ να σκεφτώ χώρες(πέραν ιδιαίτερων περιπτώσεων) που με ασφάλεια μπορείς να μιλήσεις για μια κατάσταση όπου στατικά έχεις μια πλήρως εξαρτημένη χώρα.

Σε σχέση με τα υπόλοιπα η τέχνη του δημιουργικά να "πνίγεις" τους προβληματισμούς ή όταν έχει οξυνθεί ακόμη περισσότερο η κατάσταση τις ανοιχτές διαφωνίες είναι κάτι δύσκολο. Ο Βλαδίμηρος πριν την απαγόρευση του φραξιονισμού μέσα στο κόμμα με δυσκολία, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς το κατάφερνε. Ακόμη και μετά το κόμμα είχε δυσκολίες και όχι εξαιτίας μόνον των αποδεδειγμένα προβοκατόρικων και τυχοδιωκτικών στοιχείων που βρίσκονταν στο κόμμα. Αυτό προκύπτει ακριβώς από την διτή φύση των καταστάσεων τον δημιουργικό και τον καταστροφικό χαρακτήρα. Γενικά εύκολα μπορεί να μπατάρεις από φόβο, ανεπάρκεια, ανωριμότητα, λειψή κατανόηση μόνον στο καταστροφικό-κατασταλτικό, αφού αυτό εν γένει οδηγεί τελικά και σε γρηγορότερα αποτελέσματα, άσε που το κομμουνιστικό κίνημα προσμετρά ένα σωρό χυλούς, οπότε κλάφτο το γιαούρτι. Από την άλλη ο δημιουργικός είναι αυτός που δίνει πνοή, ζωντάνια και επαναστατική ετοιμότητα στο κομμουνιστικό κόμμα. Αν κόψεις τη μια από τις δύο πλευρές το αποτέλεσμα θα είναι κάτι το μεταλλαγμένο. Ως γνωστόν η φύση τα μεταλλαγμένα δεν τα χειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο συνήθως, τελικά εξαφανίζονται σαν μια προσωρινή κακοφωνία-πισωγύρισμα, ατελές άλμα της νομοτελειακής συνολικής πορείας. Τελικά αυτό που θα κυριαρχήσει είναι αυτό που αποτυπώνει το σύνολο των επιτυχιών και την συλλογική πείρα των αποτυχιών.
Τελικά όμως πως από την φυσική επιλογή περνάμε στην εποχή της βιοτεχνολογίας?
Η λύση είναι απλή με συνέπεια επαναστατική επαγρύπνηση, επιστημονική επιμονή-μέθοδο και κατά κύριο λόγο με Ιώβια(Λενινιστική) υπομονή!
Τελικά αυτό το οποίο συλλογικά δημιουργεί πρόβλημα είναι η φαινομενολογία και ο εμπειρισμός. Η αντιμετώπιση μιας άποψης δηλαδή σαν φαινόμενο το οποίο αυτό καθεαυτό καλείσαι να αντιμετωπίσεις και όχι η ουσία, το βαθύτερα ιδεολογικό ζήτημα το οποίο τη δημιουργεί. Ουσιαστικά τελικά όταν η συλλογική αντίληψη και πείρα δεν δίνει με επάρκεια ιδεολογικά και μεθοδολικά σωστές απαντήσεις, από κει και πέρα προκύπτει το αποκρυστάλλωμα, η τελική διαφωνία, η οποία βέβαια θα ντυθεί με το αντίστοιχο ιδεοληπτικό περίβλημα. Ο σωστός συνδυασμός των δύο πλευρών τελικά μπορεί να δωθεί μόνον μέσα από τη συλλογική πείρα και τριβή και όχι από την ατομική εμπειρεία αποκλειστικά, η παράλληλη γενίκευση και εξειδίκευση του ατομικού και του συλλογικού.

Με κάλυψε και συμφωνώ επίσης με την εισήγηση της ΚΕ του blog.

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=9G8arB4RwCA

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το ανέκδοτο για τη σύγκλιση κκε-ανταρσύα μοιάζει μ' εκείνο που έλεγε ο Εμβέρ Χότζα: "μαζί, Αλβανία και Κίνα, έχουμε ένα δισεκατομμύριο πληθυσμό".

Scorpion49 είπε...

Αγαπητέ Ευμένη σωστά τα λες. Εγώ θα τα πω απλά και λαϊκά, αν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε ότι πρέπει να σέβονται, αλλά και να σεβόμαστε επίσης τις όποιες διαφωνίες ή τους προβληματισμούς που εκφράζει ο καθένας μας μέσα σ’ ένα χώρο και να λαμβάνονται υπόψη για τη διαμόρφωση των όποιων αποφάσεων, τότε θα είχαμε πετύχει την ενότητα και την ενδυνάμωση του χώρου και όχι τον κατακερματισμό του.
Τι απωθημένο πια κι’ αυτό, «Πρόεδρε» φωνάζει κάποιος κάπου, και γυρίζουν οι μισοί αναζητώντας τον ψηφοφόρο τους. Φεύγει λοιπόν κάποιος, ή τον φεύγουν, από ένα κόμμα και μετά από λίγο φτιάχνει το δικό του μπαϊράκι. Αυτό συμβαίνει και στο χώρο της αριστεράς, ειδικά μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, παρατηρούμε δηλαδή χρόνια τώρα το φαινόμενο της ύπαρξης πολιτικών σχηματισμών, το άθροισμα των οποίων εδώ και πολλά χρόνια συντηρείται από τις σάρκες του. Και τι βγαίνει από όλο αυτό; Που νομίζουμε ότι θα βγάλει ο κατακερματισμός του χώρου; Ή πιστεύουμε ότι είναι ώριμες οι συνθήκες για να πάρουμε τα όπλα και να κάνουμε ντου για να γκρεμίσουμε το ελληνικό καπιταλιστικό σύστημα, πόσο μάλλον το διεθνές. Χρειάζεται συσπείρωση, μαζικοποίηση των ανθρώπων της εργασίας, συνεννόηση βρε αδελφέ, γιατί διαφορετικά θα συμβαίνει αυτό που είχε γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του «ο Καπετάν Μιχάλης»: Σε δική μου ελεύθερη αφήγηση: «Ένας τούρκος αγάς έβαλε έναν τούρκο και έναν έλληνα σ’ ένα ταψί και τους πρόσταξε να παλέψουν. Μετά από λίγη ώρα ο έλληνας νικούσε τον τούρκο και λίγο ήθελε να τον βάλει κάτω. Τότε ο αγάς ανησύχησε κι’ έβαλε στο ταψί κι’ έναν δεύτερο έλληνα. Τα πράγματα άλλαξαν πολύ γρήγορα υπέρ του τούρκου, κι’ αυτό γιατί οι δύο έλληνες άφησαν τον τούρκο κι’ άρχισαν να παλεύουν αναμεταξύ τους», ακόμη και στον τσακωμό θέλει κάποιος από εμάς να έχει τα πρωτεία. Σήμερα το ρόλο του αγά είναι πασιφανές ποιος τον έχει αναλάβει!
Εάν λοιπόν δε συνεννοηθούμε, δεν υπάρξει αλληλεγγύη στο χώρο, τότε άδικα θα περιμένουμε να δούμε προκοπή.
Πολύ καλή ανάρτηση!
Εύχομαι καλό τριήμερο.

raskolikas είπε...

"Τι απωθημένο πια κι’ αυτό, «Πρόεδρε» φωνάζει κάποιος κάπου, και γυρίζουν οι μισοί αναζητώντας τον ψηφοφόρο τους"

Πρόκειται για μια συνήθη φράση που επιχειρείται έξωθεν (άνωθεν) να καθιερωθεί ως παροιμία: "όλοι οι έλληνες φτιάχνουν ένα σύλλογο για να γίνουν πρόεδροι", με διάφορες διατυπώσεις.

Αλλά αυτή η ανάγνωση είναι μονόπλευρη.

Η άλλη ανάγνωση λέει πως το κεφάλι γυρίζει ως αντανακλαστικό "ποιος μαλάκας πρόεδρος είναι πάλι ανάμεσά μας", με διάθεση ειρωνίας-χλευασμού.

Η αλήθεια δεν βρίσκεται "κάπου στη μέση" αυτών των δύο, αλλά στη σύγκρουση αυτών των δύο.

"Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
...
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους"