Χτες το αστικό παζάρι κατέληξε στο όνομα του πρωθυπουργού που θα τεθεί επικεφαλής στη νέα κυβέρνηση συνεργασίας. Η τελευταία φορά που συνέβη κάτι παρόμοιο ήταν με το ζολώτα το 89'. Το οποίο πέρασε στη συλλογική μνήμη ως βρώμικο, από τους βρομοπασόκους του κοσκωτά, ενώ εμείς γίναμε κολυμπήθρα του σιλωάμ και μας έμεινε η ρετσινιά.
Αλλά ο σημερινός συνειρμός οδηγεί δια της τεθλασμένης στο εθνοσωτήριο –για το έθνος των αστών- 1936 και τις απανωτές περίεργες συμπτώσεις εκείνης της χρονιάς. Που ίσως θυμίζουν σε επιμέρους πτυχές τους και τα σημερινά γεγονότα.
Οι εκλογές του γενάρη του 36’ δεν έδωσαν κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε κανένα αστικό κόμμα. Η ηγεσία του κουκουέ, θορυβημένη από την πρόσφατη παλινόρθωση της βασιλείας, ήθελε πάση θυσία να σχηματίσει λαϊκό μέτωπο ενάντια στο φασισμό. Η διαπραγμάτευση με τον τσαλδάρη του λαϊκού κόμματος ναυάγησε, αλλά αυτές με τους φιλελεύθερους έδωσαν το σύμφωνο σοφούλη-σκλάβαινα. Ο σοφούλης εκλέχτηκε πρόεδρος της βουλής με τις ψήφους των βουλευτών του παλλαϊκού μετώπου, αλλά αρνήθηκε να γίνει πρωθυπουργός με τη στήριξη των κομμουνιστών και πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων τη συμφωνία που υπέγραψε.
Ίσως κάποια βρώμικα μυαλά συνδέσουν πονηρά το 89’ με το σύμφωνο σοφούλη-σκλάβαινα. Αλλά οι πιο ζουμερές ομοιότητες αρχίζουν παρακάτω. Ας δούμε πώς διηγείται τα γεγονότα ο βλαντάς στο βιβλίο του ο νίκος ζαχαριάδης και 22 συνεργάτες του –εκδόσεις γλάρος.
Με τις ψήφους των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων (φιλελεύθερων και λαϊκών) σχηματίστηκε και η δεύτερη κυβέρνηση του εξωκοινοβουλευτικού καθηγητή κώστα δεμερτζή στις 14-3-1936, με αντιπρόεδρο και υπουργό στρατιωτικών τον γιάννη μεταξά που είχε 4 βουλευτές.
Κρατάμε την πρώτη εισαγωγική ομοιότητα και συνεχίζουμε.
Στις 5-3-1936, ο τότε παλατιανός υπουργός στρατιωτικών αλέξανδρος παπάγος πήγε στο παλάτι σαν εκπρόσωπος των τριών επιτελείων, στρατού, ναυτικού και αεροπορίας. Είπε στο βασιλιά ότι οι ένοπλες δυνάμεις δε θα ανεχτούν σχηματισμό κυβέρνησης με τις ψήφους των κομμουνιστών βουλευτών.
Ο βασιλιάς άκουσε τον παπάγο, χωρίς να του δώσει καμιά απάντηση. Μόλις έφυγε από το παλάτι, κάλεσε το μεταξά και τον ρώτησε αν θα αναλάμβανε το υπουργείο στρατιωτικών, για να επιβάλει πειθαρχία στις ένοπλες δυνάμεις. Απειθαρχία θεώρησε το διάβημα του παπάγου. Αντί να έχει τρεις συνδιχτάτορες αρχηγούς επιτελείων, προτίμησε το μεταξά για συνδιχτάτορα, γιατί ήξερε ότι πίσω του βρισκόταν η χιτλερική γερμανία.
(Εδώ η κε του μπλοκ κρατά με σεβασμό στην παράδοση και την ευφωνία το χι στο συνθετικό διχτάτορας, που χρησιμοποιεί ο βλαντάς).
Για να δείξει ο μεταξάς στο βασιλιά ότι θα ήταν συνδιχτάτορας, έθεσε σαν όρο να διευθύνει απρόσκοπτα το υπουργείο στρατιωτικών, να καλέσει στο παλάτι τον πρωθυπουργό δεμερτζή, αυτός να περιμένει στο διπλανό δωμάτιο για να ακούσει τη συνομιλία βασιλιά-δεμερτζή. Μετά να βγει από κει και να ορκιστεί υπουργός στρατιωτικών και μετά μυστικά να φτάσει στο υπουργείο.
Αυτό έγινε. Άρα, στις 5-3-1936 εγκαθιδρύθηκε ουσιαστικά η βασιλομεταξική διχτατορία κι όχι στις 4 αυγούστου.
Η υπογράμμιση είναι δική μου για να τονίσει το ντεζαβού. Περίμενε στο διπλανό δωμάτιο ο επίδοξος διχτάτορας...
Πάμε τώρα και στο πιο ιντριγκαδόρικο κομμάτι.
Στις 13-4-1936 πέθανε ξαφνικά ο πρωθυπουργός δεμερτζής. Τότε ήταν 60 χρονών και πολύ καλά στην υγεία του. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι τον δολοφόνησαν οι βασιλιάς-μεταξάς. Αμέσως μετά το θάνατό του, ο βασιλιάς διόρισε τον μεταξά πρωθυπουργό, χωρίς να συμβουλευτεί τους αρχηγούς των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων.
Στις 30-4-1936 οι βουλευτές των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων εξουσιοδότησαν τον μεταξά να κυβερνάει χωρίς τη βουλή, ως το σεπτέμβρη. Έτσι αυτοκτόνησε αυτή η βουλή. Το κουκουέ κι ο ζαχαριάδης δεν κατάλαβαν ότι ο ξαφνικός θάνατος του δεμερτζή ήταν δολοφονία, για να γίνει πρωθυπουργός ο μεταξάς. Δεν κατάλαβαν τίποτα και για δύο άλλους θανάτους.
Στις 31-1-1936 «πέθανε ξαφνικά» ο γεώργιος κονδύλης, σε ηλικία 56 χρονών. Χάρη σε αυτόν παλινορθώθηκε η μοναρχία, αλλά ο βασιλιάς γλύξμπουργκ τον έβαλε στο περιθώριο. Στις 30-1-1936, ο κονδύλης ζήτησε ακρόαση από το βασιλιά, για να του πει ότι έπρεπε να σχηματιστεί ισχυρή κυβέρνηση για να αποφευχτεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος με τον ίδιο πρωθυπουργό. Ταυτόχρονα ετοίμαζε στρατιωτικό πραξικόπημα αν ο βασιλιάς του έδινε αρνητική απάντηση.
Η συνάντηση με το βασιλιά ορίστηκε στις 31 γενάρη, αλλά το πρωί βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. λένε ότι δηλητηρίασαν την οδοντόπαστα και την οδοντόβουρτσα που έπλυνε το στόμα του. Αυτά εξαφανίστηκαν, νεκροψία του κονδύλη δεν έγινε.
Σσ: Τι σου είναι αυτή η κάθαρση... (οδόντων και γενικότερα).
Τη νύχτα της 16 προς 17-5-1936, «πέθανε» και ο αρχηγός του λαϊκού κόμματος παναγής τσαλδάρης. Αυτός έκανε διαπραγματεύσεις με το σοφούλη για σχηματισμό κοινοβουλευτικής κυβέρνησης από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, για να μπει τέλος στην πρωθυπουργία του μεταξά. Άρα, βασιλιάς-μεταξάς τον δολοφόνησαν, για να αποτρέψουν την ανατροπή της βασιλο-μεταξικής δικτατορίας.
Όταν πέθανε ο τσαλδάρης ήταν 69 χρονών και πολύ καλά από άποψη υγείας. Ο παναγής τσαλδάρης ήταν ένας μετριοπαθής δεξιός ηγέτης, δεν ήθελε την παλινόρθωση της μοναρχίας, εκβιάστηκε από τον στρατηγό κονδύλη για να συμφωνήσει με την παλινόρθωσή της. Αυτό, ποτέ δεν του το συχώρεσε ο γεώργιος γλύξμπουργκ.
Υπενθυμίζω ότι τον μάρτη της ίδιας χρονιάς είχε πεθάνει κι ο βενιζέλος στο παρίσι, ενώ λίγους μήνες αργότερα πέθανε κι άλλο ένα ηγετικό στέλεχος της παράταξης, ο αστός ριζοσπάστης παπαναστασίου. Αυτός πιθανότατα από φυσικά αίτια.
Συνεχίζουμε με το επιμύθιο.
Στις αρχές αυγούστου 1936 η ηγεσία του κκε προσπάθησε να γίνει γενική πανεργατική απεργία. Αυτό έδωσε το πρόσχημα για ένα δήθεν βασιλομεταξικό πραξικόπημα. Κανένα πραξικόπημα δεν έγινε στις 4-8-1936. Απλά, οι δυο συνδιχτάτορες κατάργησαν και τυπικά μια βουλή που είχε αυτοκτονήσεις στις 13-4-1936, όταν σαν άβουλο κοπάδι παραδέχτηκε το διορισμό του μεταξά σαν πρωθυπουργού.
Στις 4-8-1936, οι δυο συνδιχτάτορες διακήρυξαν δημόσια τη διχτατορία που είχαν εγκαθιδρύσει στις 5-3-1936, όταν ο μεταξάς έγινε υπουργός στρατιωτικών. Από τις 4-8-1936 όλοι μιλούν και γράφουν για απρόσωπη τεταρταυγουστιανή και όχι βασιλομεταξική διχτατορία. Αυτό δείχνει πόσο μελετιέται και η πρόσφατη πολιτική ιστορία μας.
Στη συνέχεια βέβαια ο βλαντάς ασκεί σκληρή κριτική στο κόμμα, στα όρια της εμπάθειας θα μπορούσα να πω -αν και στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί. Ας πάρουμε μια μικρή γεύση.
Τι έκανε στο παραπάνω χρονικό διάστημα ο ζαχαριάδης με τα άλλα μέλη του πολιτικού γραφείου; Κατ’ αρχή τίποτα δεν κατάλαβαν από το διορισμό του μεταξά σαν υπουργού στρατιωτικών στις 5-3-1936. Μόνο στις 25 μάρτη δημοσίεψαν μια ανακοίνωση, για τον κίνδυνο που δημιουργούσε αυτός ο διορισμός. Αυτή έμοιαζε με ξόρκι, δεν ήταν σύνθημα για κοινή δράση των δημοκρατικών δυνάμεων για διώξιμο του μεταξά από την κυβέρνηση.
Ο ζαχαριάδης με τους στενούς συνεργάτες του τίποτα δεν κατάλαβαν από τα παραπάνω γκανγκστερικά που γίνονταν μπρος στα μάτια τους. Οι ηγέτες του κουκουέ ασχολούνταν με γελοία κατασκευάσματα, σα λαϊκό μέτωπο με τους ανυύπαρχτους σοσιαλιστές κι άλλες ασήμαντες δυνάμεις.
Προσπερνάμε τη μονομερή κριτική του κι ερχόμαστε στο σήμερα. Η ιστορική αναδρομή θα μπορούσε να εκληφθεί κι ως προειδοποίηση για τις εξελίξεις το επόμενο διάστημα. Εμένα όμως άλλο με προβληματίζει.
Η περίπτωση του ελληνικού χρέους που ενδέχεται να δράσει ως καταλύτης και να επηρεάσει το σύνολο της ευρωζώνης, αποδεικνύει τη βαθιά σύνδεση των διαφόρων εθνικών οικονομιών και μπορεί πιθανόν να στηρίξει τη θεωρία της (ανισότιμης) αλληλεξάρτησης. Εξάλλου κι η ιμπεριαλιστική ιταλία σε μηχανισμό επιτήρησης μπαίνει επί της ουσίας.
Το αυτό ισχύει και για το ενδεχόμενο μιας ριζικής, πολιτικής αλλαγής, που ίσως λειτουργήσει ως ντομινο και φέρει εξελίξεις σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.
Από την άλλη όμως... Όταν βλέπεις το σαμαρά να προσπαθεί να μείνει εκτός κάδρου, όχι μόνο για προσωπικούς λόγους, αλλά για να μην καεί η επόμενη σοβαρή εναλλακτική της αστικής τάξης... και την εε να τους γράφει όλους κανονικά και να τους επιβάλει να συνεργαστούν με άκρως ταπεινωτικό τρόπο... αναρωτιέσαι τι άλλο παρά εξάρτηση έσχατου βαθμού, μπορεί να θεωρηθεί αυτή η εξέλιξη.
Το πλέον σίγουρο είναι ότι ο πραγματικός εχθρός μιας πιθανής νικηφόρας επανάστασης στο άμεσο μέλλον, δε θα είναι η αδύναμη αστική τάξη της ελλάδας, αλλά ο διεθνής συνασπισμός των δυνάμεων του κεφαλαίου και της μαύρης αντίδρασης, που θα πέσουν σαν ύαινες για να κατασπαράξουν την επανάσταση εν τη γενέσει της. Κι αυτό καθιστά επιτακτική την ανάγκη ενδυνάμωσης του κομμουνιστικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.
Να το λες βέβαια, μια κουβέντα είναι...
42 σχόλια:
Η αλληλεξάρτηση δεν είναι παρά εγγενές χαρακτηριστικό του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Μέσα στα πλαίσια μιας κλειστης συμμαχίας όπως η ΕΕ, αυτά τα χαρακτηριστικά εντείνονται. Ακριβώς εκεί στηρίζονται και οι δραματικές εξελίξεις που μπορεί να προκύψουν από το σπάσιμο ενός κρίκου. Αν έχεις κάτι παραπέρα για την θεωρία της "αλληλεξάρτησης", πες μου, γιατί από ό,τι έχω διαβάσει δεν βλέπω κάποια ιδιαίτερη διαφοροποίηση σε σχέση με την προγραμματική εκτίμηση της θέσης της Ελλάδας.
Η θέση της Ελλάδας είναι χαμηλά μέσα στα πλαίσια της ζώνης του ευρώ, δηλαδή ενδιάμεση και εξαρτημένη. Χαρακτηριστικό της σχετικής ανεξαρτησίας της ελληνικής αστικής τάξης είναι ότι το πιο σοβαρό τμήμα της αστικής τάξης(εφοπλιστικό κεφάλαιο βλ. ΣΚΑΪ) υπερασπιζόταν σταθερά τη συνεργασία των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Γενικά οι αστοί έχουν την τάση να απαξιώνουν και να απομακρύνουν άτσαλα το πολιτικό προσωπικό, όταν γίνονται ανυπόμονοι μπροστά σε μια παραπέρα όξυνση της κρίσης. Ιδιαίτερα όταν το πολιτικό προσωπικό δείχνει μια σχετική δυσκαμψία σε σχέση με την αναπροσαρμογή τακτικής που απαιτεί κατά καιρούς η αστική τάξη. Άλλωστε ο πολιτικός εκφραστής μιας τάξης μπορεί κατά καιρούς να μην ανταποκρίνεται στις επιθυμίες της ίδιας της τάξης, ιδιαίτερα σε καιρούς ραγδαίων εξελίξεων.
Ο κίνδυνος ευρύτερων κινηματικών εξελίξεων τους τρομάζει, εξού και οι ομοιότητες με το βρώμικο '36. Η ελληνική αστική τάξη έχει μάλλον σε αυτή τη φάση μεγαλύτερη συλλογική πείρα για το κομμουνιστικό κίνδυνο(τελικά ο ευρωκομμουνισμός βλάπτει και τα αντανακλαστικά της ίδιας της αστικής τάξης μάλλον). Γενικά νομίζω ότι για να εκτιμήσει κάποιος τα κίνητρα πίσω από τις εξελίξεις το τελευταίο διβδόμαδο θα χρειαζόταν περισσότερα στοιχεία για τον εσωτερικό συσχετισμό της ελληνικής αστικής τάξης(κίνηση κεφαλαίων, τοποθετήσεις κλπ). Εμένα τουλάχιστον η εξέλιξη της κρίσης στην Ελλάδα δεν μου έχει δώσει την εντύπωση πλήρως εξαρτημένων χαρακτηριστικών. Χωρίς βέβαια να παραγνωρίζει κάποιος τις εσωτερικές αντιθέσεις που εκφράζονται με διάφορες "ανεξήγητες" σπασμωδικές κινήσεις του πολιτικού προσωπικού.
Όσο για το Σίλβιο και τις εξελίξεις στην Ιταλία είναι ξεκάθαρη αλλαγή του συσχετισμού μέσα στα πλαίσια της Ιταλικής αστικής τάξης, αφού ο Πρεζιντέντε στο παρελθόν έχει απειλήσει με αποχώρηση από την ευρωζώνη και ανταγωνιστική υποτίμηση(τουλάχιστον έτσι έχει ακουστεί...). Επίσης δεν νομίζω ότι είναι τυχαίες οι "αποκαλύψεις" για τις διάφορες ποικιλόχρωμες υποθέσεις του Σίλβιο(από τη μαφία μέχρι πιο ροζ και γαργαλιστικές υποθέσεις) το προηγούμενο διάστημα.
Χαίρομαι που δεν είμαι ο μόνος που βλέπει αναλογίες με το '36.
Σημείωσε πως δεν πρέπει να έχει περάσει από τότε μη μονοκομματική κυβέρνηση με τέτοια φαινομενικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία (260-265 ίσως και παραπάνω την στηρίζουν σήμερα) με την εξαίρεση της οικουμενικής του Ζολώτα .
Πολύ καλό Μπρεζ.
Μήπως σήμερα τη θέση του παλατιού έχει πάρει η ΕΕ?
Κι εγώ θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τη θεωρία της αλληλεξάρτησης αλλά έχω μια εντύπωση ότι υποτιμάμαι τη συγκεκριμένη ιεραρχία κρατών και αστικών που υπάρχει στην ΕΕ και τη διάκριση τους σε κέντρο και περιφέρεια.
Η Ιταλία είναι υβριδική περίπτωση καθώς ο βορράς της είναι μέρος του βιομηχανικού τόξου της Δ. Ευρώπης ενώ ο νότος της είναι καραπεριφέρεια.
''Απέθανε ο Κονδύλης μας πάει κι ο Βενιζέλος
την πούλεψε κι ο Δεμερτζής που θα 'φερνε το τέλος''
Κάτι περισσότερο από το γνωστό άρθρο του λουκά περί αλληλεξάρτησης, που το έβαλε κάποιος και σε προηγούμενη συζήτηση, δεν έχω προς το παρόν. Το αν θα γίνει προγραμματική αλλαγή, θα το δούμε στο επόμενο συνέδριο. Πάντως ούτε εγώ μίλησα για πλήρη εξάρτηση.
Τα υπόλοιπα που λες τα σημειώνω με ενδιαφέρον.
Χαρίδημε νομίζω ότι είναι αρκετοί αυτοί που βλέπουν ομοιότητες με το 36, απλώς τώρα ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλον και "χαιρόμαστε"..
Υ το θέμα περί εξάρτησης λέω να το πιάσω σε ξεχωριστή ανάρτηση μες στο μήνα.
Δεν ξέρω αν η εε είναι παλάτι, αλλά το μόνο που δεν έχουμε δει είναι να σκοτώσουν κάποιον όπως τότε. Σήμερα αρκούν τα κανάλια για να κάψουν τις υποψηφιότητες που δεν τους αρέσουν.
ιδεολογική τεκμηρίωση της "αλληλεξάρτησης"
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4916307
Μια κομμουνιστική άποψη από παρέμβαση στον Προσυνεδριακό διάλογο του 18ου http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4853895
Η "αλληλεξάρτηση" είναι είναι στην πραγματικότητα ένα ιδεολογικό εφεύρημα που αλλοιώνει την λενινιστική αντίλήψη για τον ιμπεριαλισμό σαν ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Η χρήση του όρου, η ανάσυρσή του εν είδει τσιτάτου από το αντίστοιχο απόσπασμα του Μαρξ, ξεκομμένο από ολόκληρη την κοσμοθεωρία και τη λενινιστική θεωρία του Ιμπεριαλισμού εξυπηρετεί στην πραγματικότητα άλλους σκοπούς. Αυτό σε συνδυασμό με διάφορες αναφορές στον κομματικό τύπο περί "παγκόσμιας και συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης" δημιουργεί αναπόφευκτα συνειρμούς επικράτησης τροτσκιστικών αντιλήψεων. Η "συγχρονισμένη κρίση" (κάτι που είναι λάθος, η καπιταλιστική ανάπτυξη καλά κρατεί σε Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Τουρκία, εκεί όπου ήδη είναι τσακισμένα τα εργασιακά δικαιώματα δηλαδή και υπάρχει πρόσφορο έδαφος διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου) ενισχύει το ιδεολόγημα της "αλληλεξάρτησης", πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τον νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης στον καπιταλισμό και στην πραγματικότητα, εξαρτά την σοσιαλιστική επανάσταση από την ταυτόχρονη - η σχεδόν ταυτόχρονη- ωρίμανση των υποκειμενικών συνθηκών σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε συνδυασμό με τις -πραγματικές- διακηρύξεις υψηλών στελεχών του κόμματος περι κατακερματισμού του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος σε ύφος "νίπτω τας χείρας μου" (και σε συνδυασμό και με άλλα στοιχεία) κάνουν ευδιάκριτη την επικράτηση ενός αντεπαναστατικού - άτυπου βεβαίως - ρεύματος μέσα στο ΚΚΕ, που βασίζεται τόσο στο επίσημα εκφρασμένο χαμηλό ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο της βάσης (αλλά και πολλών στελεχών) όσο και στη συνειδητή παράκαμψη προγραμματικών αρχών που μόνο καλά διαβασμένοι αλλά κυρίως, έμπειροι πολιτικά κομμουνιστές μπορούν να αντιληφθούν.
Η αλληλεξάρτηση με τον τρόπο που παρουσιάζεται, εκμηδενίζει στην πραγματικότητα τον νόμο της ανισομετρίας στον καπιταλισμό καθώς υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι που καθορίζουν τη θέση της κάθε χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η κατάταξη των χωρών πλέον γίνεται σαν ένας οικονομοτεχνικός δείκτης που εξαρτάται από το μέγεθος του ΑΕΠ, το εμπορικό ισοζύγιο κ.α, απομονώνοντας στην ουσία άλλους παράγοντες, πολιτικούς, στρατιωτικούς και την διαλεκτική τους σύνδεση με τα οικονομικά χαρακτηριστικά της κάθε χώρας. Αυτή η κατηγοριοποίηση των χωρών (ενδιάμεσες, υποδεέστερες κλπ) είναι ελλειπέστατη και παραπλανητική. Π.χ η Ελλάδα είναι σε ένα βαθμό εξαρτημένη από τις ΗΠΑ (ξένες επενδύσεις, αμερικάνικες βάσεις, αγορά αμερικάνικων οπλικών συστημάτων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ). Αντίστροφα οι ΗΠΑ, είναι στον ίδιο βαθμό εξαρτημένες από την Ελλάδα; Ασφαλώς όχι. [συνεχίζεται]
Η χρήση της έννοιας "αλληλεξάρτηση" ανακαλύφθηκε για να υπηρετήσει στην ουσία την αλλοιωμένη καινούρια προγραμματική αντίληψη που εκπορεύεται απ' το 16ο συνέδριο (ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών χαρακτηριστικών του ελληνικού καπιταλισμού), κορυφώνεται στο 18ο (ενδιάμεση - οχι εξαρτημένη- θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα) και τείνει προς ολοκλήρωση στο επόμενο συνέδριο με την τεκμηρίωση από τον επικείμενο Β' τόμο του δοκιμίου της Ιστορίας για την τακτική των μετώπων της ΚΔ. Η απόρριψη των μετώπων γενικά (που ενισχύεται ασφαλώς από την απολυτοποιημένη Καζακική αντίληψη των μετώπων, αλλά και άλλων αριστερίστικων κρυπτο-μαοϊκών ομάδων), τεκμηριώνεται ιδεολογικά δια μέσου της αλληλεξάρτησης, της ταχείας προλεταριοποίησης των μικροαστικών μαζών (που όντως συμβαίνει, αλλά τραβιέται στα άκρα) του άμεσου καθήκοντος της σοσιαλιστικής επανάστασης χωρίς καν να έχει διαμορφωθεί κίνημα επαναστατικό, χωρίς καν να έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί δυνάμεων μέσα στην κοινωνία κλπ. Διφορούμενες αντιλήψεις εκπορεύονται από τη ΓΓ και άλλα στελέχη που τη μια λένε "εκλογές τώρα για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία" (που είναι απόλυτα σωστό) κι απ' την άλλη "η λαϊκή εξουσία μπαίνει σε ημερήσια διάταξη" (που αντιφάσκει με το παραπάνω).
Όλα τα παραπάνω, με το να βάζουν το στρατηγικό στόχο σε ημερήσια διάταξη χωρίς προηγουμένως να έχει διαμορφωθεί ο υποκειμενικός παράγοντας (που επίσης, αυθαίρετα ταυτίζεται με το Κόμμα και τις επιμέρους συσπειρώσεις που αποτελούνται κυρίως από μέλη και συνοδοιπόρους του κόμματος) στην ουσία απομακρύνει τον στρατηγικό στόχο. Όλη αυτή η ιδεολογική τεκμηρίωση, δεν μπορεί να πιστέψει κανείς ότι είναι απλά αστοχία και κακή επεξεργασία. Είναι συνειδητή επιλογή. Είναι ποντιο-πιλατική στάση του αντεπαναστατικού ρεύματος που κυριαρχεί μέσα στο κόμμα λέγοντας στην ουσία "κάνω το επαναστατικό μου χρέος, ρίχνω στο τραπέζι τη λαϊκή εξουσία σε ημερήσια διάταξη - ενώ ξέρω ότι δεν υπάρχει διαμορφωμένος συσχετισμός δυνάμεων και ώριμος ο υποκειμενικός παράγοντας- κι όταν αποτύχω θα βγω και θα κάνω αυτοκριτική. Και θα τα ρίξω στο πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου που ήταν λάθος και οδηγούσε τους κομμουνιστές σε αστικοδημοκρατικές αυταπάτες".
Υπάρχουν φωνές σύνεσης και σωστής επαναστατικής τακτικής που φαίνονται μέσα στις ομιλίες της ΓΓ, υπάρχει και το κομματικό ένστικτο της βάσης που αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν γίνεται σωστά χωρίς να μπορεί να το τεκμηριώσει ιδεολογικά. Το βλέπει στην πράξη κι έρχεται σε σύγχιση βλέποντας τον οργασμό των θεωρητικών επεξεργασιών (18ο Συνέδριο, Απόφαση για το Σοσιαλισμό, Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη δουλειά στο συνδικαλιστικό κίνημα, Β' Τόμος του δοκιμίου της ιστορίας) θεωρώντας ότι είναι δείγμα ιδεολογικοπολιτικής υγείας.
Οι αντιφάσεις και οι αδυναμίες του αντεπαναστατικού ρεύματος στο κόμμα δεν θα τα καταφέρουν. Ο λαός που θα υποστηρίξει μαζικά το κόμμα στο μέλλον, είτε με εκλογές είτε με άλλους τρόπους θα αναζωογονήσουν τον λαϊκό και ιστορικό χαρακτήρα του κόμματος της εργατικής τάξης. το ΚΚΕ δεν θα καταντήσει μια αντεπαναστατική σέχτα.
Ενα ακόμα εξαιρετικό κείμενο, τον σεβασμό μου στην κε του μπλοκ.
Η πιο αγαπημένη φάση στους ιμπεριαλιστικούς ιστορικούς κύκλους (σπάζοντας αδόκιμα ίσως τον μεγαλύτερο κύκλο σε μικρότερους) είναι ο πόλεμος. Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της εε είναι ζήτημα -λίγου- χρόνου να φέρουν το προβλεπόμενο με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Οι δύο τελευταίες προτάσεις σου απολίθωμα είναι νομίζω η αγωνία όλων μας. Αναρωτιέμαι όμως, αν εκτός των άλλων, είναι έτοιμο το κίνημα απέναντι σε έναν βιαιότερο και ανεξέλεγκτο ρυθμό εξελίξεων,και τι είδους τακτική θα επιφέρει η ανάγνωση. Ο καπιταλισμός στην ελλάδα εξωθήθηκε σε αναγκαστικές αλλαγές και πέταξε στο γήπεδο σαμαρά και παπαδήμο χωρίς ζέσταμα.. Τώρα τι κάνεις? Βάζεις αμυντικό χαφ ή επιθετικό? Τέτοια διλήμματα θα αντιμετωπίσει παντού το κίνημα, οι όποιες αλλαγές δε, πρέπει να είναι συντονισμένες. Στον πάγκο τώρα δεν υπάρχει πουθενά προπονητής Στάλιν, και χώρα που να παίζει την μπάλλα που έπαιζε η εσσδ. Έτσι η ιστορική αναλογία αναλογία περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο..
Και για το θέμα της "ανωνυμίας" που ακούγεται συχνά για το ίντερνετ.
Την επαύριο της έκδοσης της απόφασης του 17ου Συνεδρίου, στο φύλλο του Κυριακάτικου Ρίζοσπάστη (http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=2715767) κάποιος "ανώνυμος" που υπογράφει ως "Λ." τεκμηριώνει την έννοια της Αλληλεξάρτησης (σε αρκετές συνέχειες, στα κυριακάτικα φύλλα του "Ρ"). Στο φύλλο του Ριζοσπάστη της Τρίτης 22 Φλεβάρη 2005, δημοσιεύεται το νέο εκλεγμένο ΠΓ τότε (http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=2724886).
Ο Σπύρος Χαλβατζής δεν επανεξελέγη στο 18ο και ο Στέφανος Λουκάς, επώνυμα πια, δημοσίευε στον Προσυνεδριακό του 18ου τη θεωρία του περί αλληλεξάρτησης, έχοντας εξασφαλίσει πια τον εσωκομματικό συσχετισμό και προβάλλοντας πανηγυρικά τη νέα του αντίληψη (ανεξάρτητα αν ήταν σωστή - που δεν είναι κι έχει σημασία το ΓΙΑΤΙ δεν είναι). Σημειωτέον ότι ο Στέφανος Λουκάς ουδέποτε εμφανίζεται, δεν εκλέγεται βουλευτής, δεν μπορούμε να πούμε ότι τρέχει απ' το πρωί μέχρι το βράδυ σε χώρους δουλειάς για να προωθήσει τις θέσεις του κόμματος (όπως και άλλοι εκτός απ' αυτόν).
Αντίθετα, ο Σπύρος Χαλβατζής και εκλέγεται, και κοινοβουλευτικό έργο επιδεικνύει καθημερινά, και τρέχει σε περιοδείες, και συνεχίζει αταλάντευτος ακόμα και μετά τη διαγραφή του γιου του απ' την ΚΝΕ (δεν εξετάζουμε το αν ήταν σωστή ή λάθος, ας δεχτούμε ότι ήταν σωστή), και το κυριότερο: Είναι και ασθενής. Μήπως δεν επανεξελέγη στο ΠΓ για να προστατευτεί η υγεία του; Τα πρόσωπα βεβαίως δεν έχουν καμμία σημασία "ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία"...
Λογικό ερωτήμα: εφόσον είναι ανάξιο κομμουνιστών να γράφουν ανώνυμα στο ίντερνετ, πόσο "αντάξιο" είναι των κομμουνιστών να αρθρογραφούν στον Ριζοσπάστη ανώνυμα, χωρίς να τους γνωρίζει κανένας, περνώντας μια ιδεολογική γραμμή;
Κοίτα σύμπτωση, κι εγώ κάτι παρόμοιο σκέφτηκα:
http://xyzcontagion.wordpress.com/2011/11/11/programmatikes-diloseis-papadimos-metaxas/
Περίεργες συμπτώσεις, από το 1936 στο σήμερα: Οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης – Διάγγελμα προς τον λαό διά την μεταβολήν
:-)
http://ilesxi.wordpress.com/2011/11/10/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BE/#more-2135
Πάντως αν δεν κάνω λάθος και η Αλέκα και ο Μάκης Παπαδόπουλος λένε για την υποδεέστερη θέση σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες, κατά κύριο λόγω σε συνεντεύξεις. Η συγκεκριμένη θέση και επεξήγηση έχει τον σκοπό να απαντήσει στην αντίληψη, ότι η χώρα είναι πλήρως εξαρτημένη. Είχα γράψει και σε παλιότερο σχόλιο ότι δεν μπορείς να θεωρήσεις εύκολα μια χώρα ως πλήρως εξαρτημένη. Γενικά πάντως παρόμοιες σχέσεις εξάρτησης ιδιαίτερα με τη μορφή χρέους έχεις από την αρχή του ιμπεριαλιστικού σταδίου. Δηλαδή το καινοφανές παράδειγμα ΗΠΑ-Κίνα, δεν είναι τόσο καινοφανές παρόμοιες σχέσεις μεγάλης εξάρτησης μέσω του χρέους είχες ανάμεσα σε Αγγλία-Γερμανία πριν το Πρώτο Παγκόσμιο.
Ο ετεροχρονισμός της εκδήλωσης της κρίσης είναι αντικειμενικό χαρακτηριστικό της ανισομετρίας. Ωστόσο οι δημιουργία εκτεταμένων οικονομικών ενώσεων με έναν κάποιο καταμερισμό ανάμεσα στα μονοπώλια των επιμέρους χωρών έχει δώσει συντονισμένη εμφάνιση της κρίσης σε κάποιες χώρες, περισσότερες από το παρελθόν. Ωστόσο οι αναδυόμενες χώρες έχουν τώρα έχουν αρχίσει να εμφανίζουν επιβράδυνση, οπότε η ανάπτυξη καλά κρατεί δεν νομίζω ότι είναι σωστή εκτίμηση.
Γενικά πάμε για δεύτερο ημίχρονο και μάλλον πλησιάζουμε σε ανάγκη εκτεταμένης σύρραξης. Ίσως με πεδίο τους ανταγωνισμούς στην Αφρική, αλλά ποιος ξέρει η Ευρώπη είναι δοκιμασμένο και αγαπημένο πεδίο συρράξεων όλο τον προηγούμενο αιώνα.
Αν και το θέμα της εξάρτησης φαίνεται ότι είναι το μεγάλο σουξέ της εποχής για το μπλογκ εγώ θα ήθελα να τονίσω κάτι που (ακόμα τουλάχιστον) δεν έχει ομοιότητα με το 36. Έτσι κι αλλιώς με την ταχύτητα των εξελίξεων, η όποια θέση μπορεί να αλλάζει κάθε μήνα και πολύ λέω. :)
Το 36, λοιπόν, παρά τα αδύναμα ,στην καλύτερη, αντανακλαστικά του κόμματος είχαμε και την απεργία των καπνεργατών το μάη του 36 με τα γνωστά ηρωικά και τραγικά αποτελέσματα. Ήταν ένας αγώνας που αμφισβήτησε σε ένα βαθμο ακόμα και την ίδια την εξουσία. Παρόλο που δεν είχε ηρωικό αποτέλεσμα, λειτουργησε στη συλλογική μνήμη στα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας κλπ.Ακόμα, δυστυχώς, σήμερα δεν έχουν αναπτυχθεί τέτοιοι αγώνες. Ένα βήμα φάνηκε να γίνεται με τη 48ωρη αλλά θα δούμε αν αυτό θα έχει συνέχεια και κλιμάκωση, γιατί προς το παρόν επικρατεί μια μικρή παγωμάρα ή και αναμονή. Αν υπάρξει μια τέτοιου είδους κλιμάκωση, με δεδομένα τα (σχετικά) καλύτερα αντανακλαστικά του κόμματος μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Οι άλλοι πιέζονται και είναι αρκετά φανερό. Καίνε χαρτιά κλπ. Εμείς τι κάνουμε;
mariori
Σερ, μπήκα στον πειρασμό να σχολιάσω κάποια απ' όσα γράφεις, αλλά σε ό,τι με αφορά το θέμα της εξάρτησης σκοπεύω να το πιάσω σε ξεχωριστή ανάρτηση ως θεωρητικό προβληματισμό, χωρίς τα πολιτικά συμπεράσματα στα οποία φτάνεις.
Εάν πάντως σκοπεύεις να ανοίξεις διάλογο σχετικά με κάποιο κομματικό στέλεχος ή να πείσεις τα μέλη με αυτόν τον τρόπο, νομίζω ότι δεν ενδείκνυται. Ο καθένας ξέρει καλύτερα για τον εαυτό του, βέβαια.
Πολύ ρηχά, ομαδάρα έχουμε, με μεγάλη ιστορία και την πιο βαριά φανέλα. Ήμασταν πάντοτε παικτάρες μα δεν αλλάζαμε μπαλιές, που λέει και το τραγούδι.
ΒΜ τα μεγάλα μυαλά συναντιούνται;)
Μαριορή, γι' αυτό ακριβώς -κι όχι μόνο- είναι μονομερής η κριτική του βλαντά. Δεν ξέρω αν έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, αλλά σε κάθε περίπτωση δε θα μας πιάσουνε με τις πιτζάμες αυτή τη φορά.
Μου αρέσει η αναλογία αλλά θάθελα να επισημάνω πως οι σύγχρονες συνθήκες ειναι μάλλον μοναδικές πρωτότυπες ιστορικές περιπτώσεις. βέβαια, πτυχές τους έχουν ομοιότητες με το παρελθόν. Συνεπώς, καλές και χρήσιμες οι πολιτικές αναλογίες και μας βοηθάνε να κατανοούμε περισσότερο την κατάσταση. Εμένα ο τρόπος επιλογής του Παπαδήμου θυμίζει περισσότερο εκείνες τις περιπτώσεις που ο εκάστοτε βασιλιάς -- εκλιπόντος τους αρχηγού ενός κυβερνητικού κόμματος και πρωθυπουργού-- παρενέβαινε στα εσωτερικά του κόμματος και όριζε πρωθυπουργό ο ίδιος ένα από τα στελέχη του κυβερνητικού κόμματος, ιδίως όταν επρόκειτο για το φιλο-βασιλικό. με αυτόν τον τρόπο διαφύλασσε τον έλεγχο της ηγεσίας του φιλοβασιλικού κόμματος. Πολλές αυτές οι περιπτώσεις π.χ. Θεοτόκης, Ράλλης, Καραμανλής πιο ύστερα κλπ. Ο Βασιλιάς συνήθως βρισκόταν σε συμμαχία με τον σκληρό πυρήνα του αστισμού (χρηματιστές, βιομήχανους, στρατιωτικούς κλπ) Σήμερα απόντος ενός τέτοιου θεσμού αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ και η ΕΕ να δημιουργήσουν ένα αξιόπιστο διάδοχο. Με λίγα λόγια το παλατιανό-μιντιακό πραξικόπημα μάλλον θέλει να δημιουργήσει ένα καθαρό μνημονιακό κόμμα. Βέβαια, ο λαϊκός παράγοντας θα τους δείξει την έξοδο.... αλλά θα έχουν κάτι αστικά αξιόπιστο για να μπορούν να εκβιάζουν τον λαό στις επερχόμενες εκλογές: παπαδήμος ή χάος.
το μόνο που μπορεί να προστεθεί πάντως είναι η γνωστή ατάκα του μαρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται δύο φορές τη μια ως τραγωδία και την άλλη ως φάρσα... νομίζω οτι εδώ υπάρχει απόλυτη δικαίωση της φρασης του κάρολου...
Μέρος α'
Όσο οξύνεται η ταξική πάλη, όσο ισχυροποιείται το ΚΚΕ, άλλο τόσο αναβαθμίζεται και η ποιότητα της προβοκάτσιας, σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα μέτωπα, από τους διάφορους επαγγελματίες.
Έτσι βλέπεις ας πούμε από το πουθενά "συνεπείς επαναστάτες" να προσπαθούν μετά μανίας να ανακαλύψουν παρέκκλιση και διαφοροποίηση στη γραμμή του ΚΚΕ και δήθεν εσωτερικές διαφωνίες, με σκοπό να καλλιεργήσουν κλίμα σύγχυσης.
Ευτυχώς η δράση τους περιορίζεται σε λίγα blogs, γιατί έξω στον πραγματικό κόσμο είναι ανύπαρκτοι.
Η θέση περί εξάρτησης δεν έχει αλλάξει. Η επεξεργασία έχει προχωρήσει σε περαιτέρω εμβάθυνση, η οποία αποτυπώνεται στον όρο "αλληλεξάρτηση". Η αλληλεξάρτηση δεν είναι αντιπαραθετική προς την εξάρτηση, και ο Στ. Λουκας δεν λέει κάτι τέτοιο.
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4916307 προτελευταία παράγραφος:
"Αν αναφέρουμε το ζήτημα της εξάρτησης ως ζήτημα αλληλεξάρτησης καπιταλιστικών κρατών και της διαλεχτικής του σχέσης με την οικονομική βάση του καπιταλισμού, είναι γιατί..."
Διατυπώνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο: Η "αλληλεξάρτηση" αποτελεί το πιο ειδικό περιεχόμενο της γενικότερης έννοιας "εξάρτηση", αποτελεί επικαιροποίηση και εμβάθυνση της κεντρικής θέσης περί εξάρτησης.
Λέει δηλαδή, ότι η θέση για "εξάρτηση" μπορεί να ερμηνευτεί (όπως και επιχειρείται) με λανθασμένο τρόπο, οδηγώντας σε δεξιές παρεκκλίσεις, όπως π.χ. το σύνθημα για "εθνική ανεξαρτησία" χωρίς αμιγές προλεταριακό περιεχόμενο, που ισοδυναμεί με συμμαχία με την αστική τάξη. Εξηγεί λοιπόν ότι η εξάρτηση δεν πρέπει να νοηθεί ως κάποιου είδους καθυστέρηση σε μια γραμμική πορεία, δεν σημαίνει δηλαδή ότι η δική μας αστική τάξη είναι πιο χαμηλά επειδή είναι πιο πίσω, άρα κάνοντας ένα βήμα πιο μπροστά θα αποτάξει την εξάρτηση και θα βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής του λαού. Ο ιμπεριαλισμός κυριαρχεί καθολικά, και οι ενδοϊμπεριαλιστικές διαφοροποιήσεις στην παραγωγική βάση και στο πολιτικό εποικοδόμημα από χώρα σε χώρα είναι η εγγενής διαλεκτική αντίφαση με τον καθολικό του χαρακτήρα, με βάση τη θεωρία της ανισόμετρης ανάπτυξης. Ο ελληνικός καπιταλισμός συνεχίζει να αναπτύσσεται, το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης συνεχίζει να προχωρά, μόνο που στη χώρα μας γίνεται από θέση ενδιάμεση και εξαρτημένη. Η εξάρτηση δεν είναι αυτονομημένο χαρακτηριστικό, και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι αποκομμένος και αυτονομημένος από το γερμανικό/κεντροευρωπαϊκό, είναι προσδεμένος στο άρμα του σε θέση ενδιάμεση και εξαρτημένη.
Μέρος β'
Η αλληλεξάρτηση δεν σημαίνει ότι η αστική τάξη της Γερμανίας είναι "τοσό εξαρτημένη από την ελληνική, όσο η ελληνική από τη γερμανική", όπως παρουσιάστηκε παραπάνω. Αυτή η ερμηνεία συνιστά κατάφορη διαστρέβλωση κάθε διαλεκτικής προσέγγισης, αφού επιχειρεί να ΠΟΣΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙ ένα ΠΟΙΟΤΙΚΟ χαρακτηριστικό, αυτό της εξάρτησης. Η αστική τάξη της χώρας μας συμμετέχει στο προτσές της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης από θέση ενδιάμεση και εξαρτημένη. Έχει συμφέρον από το βάθεμα του ιμπεριαλισμού, αφού εντάσσεται κι αυτή στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αποδεχόμενη τη θέση της.
Γι' αυτό και οποιοδήποτε σύνθημα περί "εθνικής ανεξαρτησίας", εάν δεν έχει καθαρά ταξικό-εργατικό περιεχόμενο, αποτελεί αποπροσανατολισμό για το λαϊκό κίνημα.
Εξακολουθώ να θέτω το ερώτημα, που οι "συνεπείς δυνάμεις" αποφεύγουν να απαντήσουν:
Από τη στιγμή που η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία προτάσσονται ως συμμαχία εργατικής τάξης με μικροαστικά και άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, όσοι υποστηρίζετε τη ντεμέκ "εθνική ανεξαρτησία", σε ποιον απευθύνεστε? Ποια κοινωνική δύναμη θεωρείτε ότι το ΚΚΕ την αποκλείει, όταν αρνείται (σύμφωνα με εσάς) το σύνθημα της "εθνικής ανεξαρτησίας" και ζητάτε τη συμμαχία μαζί της?
Πρόκειται για μια πολιτική σχιζοφρένεια, κατάλοιπο των (πεθαμένων πια) μαοϊκών παρεκκλίσεων που ίσως είχαν κάποιο λόγο ύπαρξης στο φρέσκο μεταπολεμικό κόσμο της δεκαετίας του '60.
Η απεύθυνση για συμμαχία γίνεται προς κοινωνικές ομάδες (τάξεις, στρώματα), και το πολιτικό περιεχόμενο (πρόγραμμα, συνθήματα, άμεσες διεκδικήσεις) ακολουθεί. Εσείς κάνετε το αντίθετο: Βάζετε ένα σύνθημα στον αέρα, και εκ των υστέρων προσπαθείτε να βρείτε υλική βάση για να το στηρίξετε. Μόνο που δεν υπάρχει!
Όταν μιλάτε για "εθνική ανεξαρτησία", οφείλετε να προσδιορίσετε σε ποια κοινωνική δύναμη αναφέρεστε, δηλαδή ανοιχτά εάν μιλάτε για συμμαχία με την αστική τάξη.
Εάν ναι, η συζήτηση τελειώνει εδώ, αφού δείχνετε το ρόλο σας.
Εάν όχι, τότε η σχιζοφρένεια είναι ακόμα πιο βαθιά, αφού καλείτε την εργατική τάξη να ακολουθήσει μια διαδικασία οικοδόμησης του πολιτικού εποικοδομήματος της... αντίπαλης τάξης της, δηλαδή της αστικής, και μάλιστα με την απουσία της αστικής τάξης!
Δηλαδή: Εμπρός όλοι μαζί, εργάτες, αγρότες, μικροαστοί, αυτοαπασχολούμενοι, ΧΩΡΙΣ την αστική τάξη, να στήσουμε το αστικοδημοκρατικό εποικοδόμημα τάχα "ΚΟΝΤΡΑ" στην αστική τάξη (?!?) ώστε μετά να το ξανανατρέψουμε και να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό.
Είστε με τα καλά σας?
Ρασκολικα,
Δε νομίζω ότι το πρόβλημα όσων εγκαλούν το ΚΚΕ για αλλαγή της θέσης του περί εξαρτημένης Ελλάδας βρίσκεται στο επίπεδο της θεωρίας αλλά στο επίπεδο της σημερινής τακτικής και στρατηγικής. Η ρεφορμιστική αριστερά και η συντριπτική πλειοψηφεια του αριστερισμού έχουν έρθει σε μία ατυπη συμμαχία πίσω από ένα μινιμουμ πρόγραμμα ρεφορμιστικών αλλαγων στα πλαίσια του καπιταλισμού το οποίο αν μπει σε εφαρμογή από μία αριστερή κυβέρνηση που πιστευουν ότι θα μπορέσει να μετακυλήσει μέρος των επιπτώσεων της κρίσης στις πλάτες του κεφαλαίου.
Για να δικαιολογήσουν τη θέση τους αυτή αλλά και για να πλαγιοκοπήσουν το ΚΚΕ που αρνειται σθεναρά να συμμετάσχει στο αντιμνημονιακό αντινεοφιλελευθερο μπλοκ έχουν βουτήξει βαθιά στην κομμουνιστική βιβλιογραφία και έχουν βρει την μαρξιστική-λενινιστική νομιμοποίηση των θέσεων τους σε ορισμένο άρθρο του Λένιν για την επανάσταση του 1905 αλλά και στις θέσεις της Γ’ διεθνούς για τον χαρακτηρα της επανάστασης στις αποικίες και ημι-αποικίες που περιλαμβάνει δυο στάδια .
Αυτό που διστάζουν να πουν ανοικτα είναι ότι το πρώτο στάδιο αυτής επαναστατικής διαδικασίας είναι η αστικο-δημοκρατική επανάσταση εκείνη δηλαδή η κίνηση που θα επιτρέψει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τις φεουδαρχικές και ημι-φεουδαρχικές εκείνες χώρες να ολοκληρώσουν τον αστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας τους.
Η γνώμη μου είναι ότι οι παραπάνω απόψεις και προσπάθειες τεκμηρίωσης δείχνουν πως ο μικροαστός πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του προκειμένου ν αποφύγει να συρθεί πίσω από το προλεταριάτο
Από τη δημόσια τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα στον προσυνεδριακό διάλογο του 13ου Συνεδρίου, όπου η Αλέκα Παπαρήγα απαντούσε στις θεωρίες του Ανδρουλάκη περί αλληλεξάρτησης. Ριζοσπάστης, 16/11/1990:
Η γνωστή έλλειψη σύγχρονων επιστημονικών οικονομικών και κοινωνικών μελετών δεν δικαιολογεί, για κείμενο προγραμματικής διακήρυξης τόση γενικότητα σε ένα θεμελιώδες θέμα, όπως το θέμα των αντιθέσεων της ελληνικής κοινωνίας των αμοιβαίων σχέσεων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και στρώματα. Γιατί δεν γίνεται λόγος έστω και με επιφυλακτικό τρόπο για ενδεχόμενες τροποποιήσεις ή εξελίξεις στην αντίθεση μονοπωλιακής ολιγαρχίας και εργαζομένων; Μήπως δεν είναι γνωστό ότι και στην Ελλάδα έχει επιταχυνθεί η διαδικασία εξαγορών και συγχωνεύσεων με κύριο χαρακτηριστικό τη βαθύτερη διείσδυση πολυεθνικού κεφαλαίου;
Πρόκειται για φαινόμενο που αντανακλά αντικειμενικές διαδικασίες διεθνοποίησης και τεχνολογικής προόδου.
Είναι φανερό πως στις μέρες μας, δεν είναι σωστό να ταυτίζεται η αντικειμενική διαδικασία της αλληλεξάρτησης των οικονομιών και των κοινωνιών με το φαινόμενο της υπονόμευσης της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Όμως στην περίπτωση της Ελλάδας, μιας χώρας που δεν έχει δημιουργήσει μια σταθερή εγχώρια παραγωγική βάση, ιδιαίτερα στο χώρο της παραγωγής σύγχρονης τεχνολογίας και τεχνογνωσίας, το πλέγμα των κοινωνικών αντιθέσεων σφραγίζεται ναι ή όχι μέχρι και σήμερα και από την παρουσία του ξένου κεφαλαίου από τις οικονομικές, στρατιωτικές και πολιτικές δεσμεύσεις που συνεπάγεται;
Αυτά, το 1990...
ρε λέτε η Αλέκα το '90 να έκανε παρέα με τις "συνεπείς δυνάμεις"!! και να τη παρέσυραν να γράφει τέτοια πράγματα;;
...και σήμερα θα λέει "δεν ήξερα, διάβαζα τότε"!!! αααχαχαχα!!
Σωστά. Και τι έχει αλλάξει από το 1990 μέχρι το 2010, δηλαδή μέσα σε 20 χρόνια;
Απολύτως τίποτα.
Μάαστριχτ, Σέγκεν, Μητσοτάκης, εκσυγχρονισμός... Σιγά τα αβγά, αυτά είναι λεπτομέρειες!
Εσύ Άναυδε που θεωρείς την αναζήτηση απαντήσεων στον Λένιν κίνηση απελπισίας πρέπει να μας πεις
1) αν ισχύει σήμερα η θέση της 3ης διεθνούς ότι τα έθνη χωρίζονται αυστηρά σε έθνη που καταπιέζουν και έθνη που καταπιέζονται
2) σε τι από τα δύο ανήκει η Ελλάδα και
3) τι καθήκοντα προκύπτουν από τα παραπάνω.
Δε νοείται κομμουνιστής που να μην απαντάει καθαρά στα παραπάνω ερωτήματα, και δεν αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά, αλλά στο κόμμα σου.
@Ανώνυμος 1:52
Για το σοβαρό της υπόθεσης, μέσα σε είκοσι χρόνια με "Μάαστριχτ, Σέγκεν, Μητσοτάκης, εκσυγχρονισμός..." έχει φτιαχτεί σταθερή εγχώρια παραγωγική βάση; έχει μειωθεί η παρουσία του ξένου κεφαλαίου στη Ελλάδα; γιατί αν είναι να μιλάμε με ατάκες δεν βγάζουμε άκρη. Επομένως Τι άλλαξε συγκεκριμένα ώστε να αλλάζει και η θέση της Ελλάδας;
http://demispoetry.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html
@Ανώνυμος των 3:10 μ.μ:
Όχι, ακριβώς το αντίθετο, η παραγωγική βάση αποδιαρθρώθηκε περισσότερο, εντάχθηκε με όρους υποταγής στα μονοπώλια, ενσωματώθηκε πιο βαθιά στον ιμπεριαλισμό. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα-αποτελέσματα:
Στο στρατιωτικό τομέα, ένταση της συμμετοχής της χώρας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, και στον οικονομικό τομέα διαρκές και εντεινόμενο ρεύμα φυγής στο εξωτερικό ειδικευμένων επιστημώνων.
Η ιμπεριαλιστική διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στα πρώην σοσιαλιστικά βαλκάνια έγινε κι αυτή με όρους υποταγής. Παράδειγμα στην αγορά των τηλεπικοινωνιών: Μπήκε, εξαγόρασε/κατέλαβε, αποδιάρθρωσε τη σοσιαλιστική βάση, την προετοίμασε, κάλυψε τα κενά που υπήρχαν σε τομείς όπου η τεχνολογία δεν είχε εισαχθεί στον ίδιο βαθμό με τη δύση (βλ. κινητές επικοινωνίες, ίντερνετ) και σήμερα παραχωρεί τη θέση του στα κεντροευρωπαϊκά μονοπώλια.
Αυτό που άλλαξε στα 20 χρόνια (Μάαστριχτ, Σέγκεν απ' έξω, Μητσοτάκης, Σημίτης από μέσα, όπως αναφέρθηκε) είναι ότι η ντόπια αστική τάξη ενσωματώθηκε ακόμα περισσότερο στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, στην ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση που είχε από πριν, προσδέθηκε πιο γερά και πιο οργανικά στο ιμπεριαλιστικό άρμα, και επέτεινε το ξεπούλημα των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, μέσω της καθολικής υποταγής τους στην υπερκερδοφορία των μονοπωλίων.
β' μέρος:
Ο ελληνικός καπιταλισμός προχώρησε, αναπτύχθηκε, η ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση βάθυνε, και όλα αυτά έγιναν στα πλαίσια και με το χαρακτήρα της ενδιάμεσης και εξαρτημένης θέσης του.
Η ελληνική αστική τάξη είναι πλήρως ενσωματωμένη στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, στην ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση της, και συνειδητά συνεχίζει να προωθεί τα συμφέροντά της, που ταυτίζονται με αυτά των μονοπωλίων, αφού η επιβίωση και κερδοφορία της εξαρτάται από την ενδυνάμωση και υπερκερδοφορία των μονοπωλίων.
Το λάθος των διαφόρων "Μ-Λ" αναλύσεων είναι ότι αντιμετωπίζουν γραμμικά την ανάπτυξη του καπιταλισμού, σχηματοποιούν δηλαδή την εξάρτηση μιας εθνικής αστικής τάξης ως ένα ενδιάμεσο στάδιο, το οποίο μπορεί να ξεπεραστεί. Γι' αυτό και μιλούν για "εθνική ανεξαρτησία", πιστεύοντας ότι η εργατική τάξη πρέπει πρώτα να αποτινάξει την εξάρτηση και μετά να στραφεί σε σοσιαλιστική επανάσταση.
Αυτό είναι λάθος, καθώς η εξάρτηση αποτελεί την υλική βάση ύπαρξης της εθνικής αστικής τάξης. Και έτσι εξηγείται στην πράξη η θεωρία περί ανισόμετρης ανάπτυξης, αναδεικνύεται δηλαδή η διαλεκτική αντίφαση ανάμεσα στην ανισόμετρη ανάπτυξη και στην καθολική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού.
@παρεκκλιση
Η Γ’ Διεθνης μιλούσε καθαρά για τις αποικίες και τις ημι-αποικίες για τις χώρες εκείνες που ο καπιταλισμός ακόμη δεν είχε κυριαρχήσει όταν καθόριζε ότι στο πρώτο στάδιο της η επανάσταση στις χώρες αυτές δε θα ήταν κομμουνιστική (και το πρώτο καθήκον τις θα ήταν το μοίρασμα της γης στους ακτήμονες) . Το να συγκρίνεις την Ελλάδα του 2011 με τις αποικίες της Γαλλίας, Αγγλίας. Ολλανδίας. ΗΠΑ κλπ του πρώτου μισού του αιώνα είναι τραγικό σφάλμα ειδικά αν από τη σύγκριση αυτή εκπονείται και τακτικη-στρατηγική για το σήμερα.
Η Ελλάδα είναι σημερα μια καπιταλιστική χώρα που βρίσκεται σε μια ενδιάμεση θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Η καπιταλιστική παλινόρθωση έδωσε την ευκαιρία στο ελληνικό κεφάλαιο να επεκταθεί στις γειτονικές του χώρες στο μέτρο της δύναμης του. Σε κάποιες από αυτές η διείσδυση του είναι πολύ σημαντική (π.χ. Ρουμανία, Αλβανία, Βουλγαρία) χωρίς φυσικά αυτό να μετατρέπει την Ελλάδα σε ‘μικρο’-ιμπεριαλιστική χώρα. Είναι όμως μια εξελιξη που δεν πρεπει να την παραβλέπουμε
Το ΚΚΕ καθορίζει σαν καθηκον του σήμερα την μάχη για ψωμί, δουλειά, μόρφωση, υγεία, κοινωνικές παροχές που είναι όσο ποτέ άλλοτε δεμένη με το στόχο ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτό είναι το μοναδικό επίκαιρο περιεχόμενο της λαϊκής ενότητας. Αν δεν ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων, αν δεν αποδεσμευτεί η Ελλάδα από την ΕΕ, δε θα γλυτώσει ο λαός από τα δεσμά και τα μέτρα καταστροφής του (από τη χθεσινή διακύρηξη του)
.
Εσυ έχεις να προτείνεις κατι διαφορετικό ?
Ρασκόλικα μπορείς να εξηγήσεις τι ότι η ελληνική α.τ. "ενσωματώθηκε" στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα; Επίσης τι σημαίνει "ιμπεριαλιστική πυραμίδα"; Ο όρος αυτός είναι πρωτάκουστος, το ΚΚΕ τον εφηύρε τα τελευταία χρόνια. Ο ιμπεριαλισμός σαφώς και δεν είναι πυραμίδα, δεν υπάρχουν διάφορα ενδιάμεσα στάδια. Ή είναι μια χώρα ιμπεριαλιστική ή δεν είναι.
Γιατί το "επέτεινε το ξεπούλημα των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, μέσω της καθολικής υποταγής τους στην υπερκερδοφορία των μονοπωλίων" εγώ θα το περιέγραφα ως βάθεμα της εξάρτησης της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστές.
"Ο ελληνικός καπιταλισμός προχώρησε, αναπτύχθηκε". Αυτό που ζούμε τα τελευταία 20 χρόνια είναι ανάπτυξη ή το αντίθετο: πισωγύρισμα, σάπισμα με αποβιομηχάνιση, διάλυση της παραγωγικής βάσης, της αγροτικής παραγωγής κτλ;
Λες επίσης: "Το λάθος των διαφόρων "Μ-Λ" αναλύσεων είναι ότι αντιμετωπίζουν γραμμικά την ανάπτυξη του καπιταλισμού, σχηματοποιούν δηλαδή την εξάρτηση μιας εθνικής αστικής τάξης ως ένα ενδιάμεσο στάδιο, το οποίο μπορεί να ξεπεραστεί."
Φυσικά και όχι. Αν η εξάρτηση μπορούσε να ξεπεραστεί εν μέσω καπιταλισμού τότε το καθήκον αυτό θα έπεφτε στην αστική τάξη. Αυτό που λέμε είναι (δεν εκπροσωπώ κανέναν μη παρεξηγούμαι) ότι 1ον η Ελλάδα είναι εξαρτημένη χώρα, 2ον φορέας της εξάρτησης είναι η α.τ. επομένως το δημοκρατικό αυτό καθήκον μπορεί να το λύσει μόνο η εργατική τάξη και 3ον ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας γίνεται ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ και αυτό δεν υποβαθμίζει τον αντικαπιταλιστικό αγώνα, το αντίθετο, ο αντιιμπεριαλισμός ΕΙΝΑΙ αντικαπιταλισμός επειδή ο ιμπεριαλισμός είναι δομικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου καπιταλισμού.
@Άναυδος
1ον κάνεις λάθος η 3η διεθνής μιλούσε για μια χούφτα χώρες που υποδουλώνουν όλο τον πλανήτη και για την ανάγκη καθαρού διαχωρισμού των χωρών αυτών από τις καταπιεσμένες. Το αν η υπόδουλη χώρα είναι τέτοια και θεσμικά (αποικία) ή μόνο χρηματιστικά δεν είναι το κύριο. Υπόδουλη παραμένει.
2ον ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν υπάρχει. Υπάρχουν δύο διαφορετικά πράγματα, το ένα είναι το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας, κυρίως ζήτημα οικονομίας, και το δεύτερο είναι η θέση της στο παγκόσμιο σύστημα. Όταν λέμε -σωστά- ότι η Ελλάδα έχει ενδιάμεσο επίπεδο ανάπτυξης αναφερόμαστε στο 1ο ζήτημα. Όταν λέμε είναι εξαρτημένη αναφερόμαστε στο δεύτερο. Όντως η Ελλάδα δεν είναι Μπαγκλαντές, δεν παύει όμως να είναι εξαρτημένη οικονομικά πολιτικά και στρατιωτικά.
Γραφει στο κειμενο..
"...Αντί να έχει τρεις συνδιχτάτορες αρχηγούς επιτελείων, προτίμησε το μεταξά για συνδιχτάτορα, γιατί ήξερε ότι [b]πίσω του βρισκόταν η χιτλερική γερμανία.(1)[/b]
Στις 13-4-1936 πέθανε ξαφνικά ο πρωθυπουργός δεμερτζής. Τότε ήταν 60 χρονών και πολύ καλά στην υγεία του. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι [b]τον δολοφόνησαν οι βασιλιάς-μεταξάς.[/b]
Το κουκουέ κι ο ζαχαριάδης [b]δεν κατάλαβαν[/b] ότι ο ξαφνικός θάνατος του δεμερτζή ήταν δολοφονία, για να γίνει πρωθυπουργός ο μεταξάς. Δεν κατάλαβαν τίποτα και για δύο άλλους θανάτους.
Στις 31-1-1936 [b]«πέθανε ξαφνικά»[/b] ο γεώργιος κονδύλης, σε ηλικία 56 χρονών. Χάρη σε αυτόν παλινορθώθηκε η μοναρχία, αλλά ο βασιλιάς γλύξμπουργκ τον έβαλε στο περιθώριο.
Τη νύχτα της 16 προς 17-5-1936, «πέθανε» και ο αρχηγός του λαϊκού κόμματος παναγής τσαλδάρης. .......... Άρα, [b]βασιλιάς-μεταξάς [/b] τον δολοφόνησαν, για να αποτρέψουν την ανατροπή της βασιλο-μεταξικής δικτατορίας.
Υπενθυμίζω ότι τον μάρτη της ίδιας χρονιάς είχε πεθάνει κι ο βενιζέλος στο παρίσι, ενώ λίγους μήνες αργότερα πέθανε κι άλλο ένα ηγετικό στέλεχος της παράταξης, ο αστός ριζοσπάστης παπαναστασίου. Αυτός πιθανότατα από φυσικά αίτια.....'
(1) Ακριβώς από πίσω του ήταν ! "Αυτός" ήταν ο λόγος που ο Μεταξάς είπε το ΟΧΙ και τηρησε γενικά αγγλόφιλη πολιτική. Αλλού διάφοροι αριστεροί (έχω χάσει το μπούσουλα με σας, είσαστε 217 "σέχτες" ) ονομάζετε τον Μεταξά αγγλόδουλο, αλλού "πράχτορα" του Χίτλερ. Αποφασίστε .....
[b]"..'αρα τον δολοφόνησαν"[/b]
Κλασσική κομμουνιστική τακτική ! Το άρα το σκαρφίζεται όποιος ασήμαντος ! με την τακτική αυτή εκατομμύρια πέθαναν στα Γκούλαγκ και εκατομμύρια τουφεκίστηκαν χωρίς δίκη ή με παρωδία δίκης, σαν τις δίκες της Μόσχας του 1938 !
Απορώ για ποιούς τα γράφεις ! Είναι δυνατόν να σε πιστέψει λογικός άνθρωπος ;
Εκτός αν εσείς οι αριστεροί κάνετε σαν τα μικρά παιδιά, που τραγουδούν στο σκοτάδι για να πα΄ρουν θάρρος από τον ήχο της φωνής τους !
Επίσης μια παρατήρηση σε όσους νομίζουν ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη στην Ελλαδα τα τελευταία χρόνια. Το αντίθετο σε όλη την 20ετία από την καπιταλιστική παλινόρθωση η ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε με ρυθμούς περίπου διπλάσιους του κοινοτικού μέσου όρου. Οι κινητήριες δυνάμεις της ανάπτυξης αυτής ήταν τρεις
- η ανοδος της πιστης
- οι μεταναστες
- η υπεραξία από τη βαλκανικη ενδοχωρα
Το ότι η ανάπτυξη αυτή δεν ήταν προς οφελος των εργαζομένων δε σημαίνει ότι δεν ήταν πραγματική. Κατευθυνθηκε σε εκείνους τους κλάδους που το ποσοστό κέρδους ήταν μεγαλύτερο (κατασκευες. επικοινωνίες, χρημα-πίστη, τουρισμός κλπ).
@παρεκκλιση
Επιμένω ότι η Γ' διεθνης μιλα για αποικιες (Η Κομ.Διεθνης ΣΕ 2007 σελ 137)
Το πρόβλημα ήταν ότι η εξάρτηση κρατούσε τη χώρα σε προκαπιταλιστικο σταδιο
Ανώνυμε δεν έχω πολύ χρόνο να ασχοληθώ με τους αυτάρεσκους αφορισμούς σου. Ο μεταξάς ήταν γερμανόφιλος στα όρια της παραδοσιακής αγγλοφιλίας της ελληνικής αστικής τάξης. Αν αυτό σου φαίνεται περίεργο μπορείς να σκεφτείς τη γρήγορη μετάλλαξη των γερμανοτσολιάδων μετά τον οκτώβρη του 44. Κι αν δε σου φαίνονται περίεργοι τόσοι θάνατοι μαζεμένοι, πρόσεξε μην σε ξυπνήσουν τα ροχαλητά του μακάριου ύπνου σου.
-Η κε του μπλοκ θα βρίσκεται τις επόμενες μέρες στην πρωτεύουσα. Θα φροντίσει για μια σχετικά τακτική ανανέωση του μπλοκ, αλλά δεν θα είναι σε θέση να απαντά έγκαιρα σε όλα τα σχόλια
Ενδιαφέρουσα συζήτηση πιάσατε. Περιορίζομαι να διατυπώσω με «τηλεγραφικό» τρόπο ορισμένα ερωτήματα (προς όποιον θεωρεί πως τον αφορούν), επιφυλασσόμενος για τη συνέχεια, αλλά και για το εξειδικευμένο άρθρο που υποσχέθηκε το «απολίθωμα» επί του θέματος.
1. Είναι σωστή ή όχι η λενινιστική θέση ότι την εποχή του ιμπεριαλισμού ο κόσμος χωρίζεται σε έθνη που καταπιέζουν και έθνη που καταπιέζονται; Το ερώτημα τέθηκε και νωρίτερα από κάποιον άλλο συνομιλητή και έμεινε αναπάντητο.
2. Είναι σωστή ή όχι η λενινιστική θέση ότι στα γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, εκτός από την κυριαρχία των μονοπωλίων, τη σύμφυση βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου και τον κυρίαρχο ρόλο της εξαγωγής κεφαλαίων έναντι της εξαγωγής εμπορευμάτων συγκαταλέγονται και (α) το οικονομικό μοίρασμα του κόσμου (καρτέλ) ανάμεσα στις ενώσεις των μονοπωλητών (πολυεθνικές) και (β) το πολιτικό μοίρασμα του κόσμου, ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες;
3. Είναι σωστή ή όχι η λενινιστική θέση ότι, εκτός από τις αποικίες (και εν γένει τα προσαρτημένα έθνη) και τις ιμπεριαλιστικές χώρες υπάρχει και η ενδιάμεση κατηγορία των επίσης εξαρτημένων χωρών, οι οποίες έχουν μεν τυπική πολιτική ανεξαρτησία (ανεξάρτητη κρατική υπόσταση), αλλά είναι οικονομικά και πολιτικά υποδουλωμένες στις μονοπωλιακές ενώσεις και τους ιμπεριαλιστές;
4. Μπορεί να υπάρξει πολιτική και στρατιωτικο-διπλωματική εξάρτηση μιας χώρας από μιαν άλλη, χωρίς το υπόβαθρο της οικονομικής εξάρτησης; Η ερώτηση έχει ως ερέθισμα τη (σωστή) εκτίμηση του 18ου συνέδριου του ΚΚΕ ότι η Ελλάδα συνδέεται με τις ΗΠΑ με δεσμούς πολιτικής και στρατιωτικής εξάρτησης.
5. Η πάλη για τα «δημοκρατικά συνθήματα» (όπως π.χ. το σύνθημα για «εθνική ανεξαρτησία», για «αυτοδιάθεση των εθνών», για «πολιτική δημοκρατία») στην εποχή του ιμπεριαλισμού είναι σε αντιπαράθεση με το στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης (όπως ισχυριζόταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Μπουχάριν και το ρεύμα του «ιμπεριαλιστικού οικονομισμού» στο εσωτερικό του επαναστατικού κινήματος) ή όχι και πως σχετίζεται μαζί του;
Νίκος Ζωντανός
Το ποσο γλυφτες της παπαρηγα ειστε δεν περιγραφεται.Επιτελουε παρτε το αποφαση οτι θα ειστε μια ζωη τσιρακια του περισσου .Αντε καλη συνεχεια μαζοχες!
Άναυδε εγώ επιμένω ότι δε κάνω διαχωρισμό αποικιών ή μη στις εξαρτημένες χώρες. Διάβασε την 1η και 2η παράγραφο του ίδιου κειμένου που αναφέρεις.
*ότι δεν κάνει διαχωρισμό
"Κι αυτό καθιστά επιτακτική την ανάγκη ενδυνάμωσης του κομμουνιστικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.
Να το λες βέβαια, μια κουβέντα είναι..."
Ακριβώς. Όσο το κίνημα και το κόμμα μάχονται και προτείνουν εναλλακτικές του αστικού συστήματος αποκλειστικά σε σχέση με το μικρόκοσμό μας, αδυνατούν να πείσουν τις μάζες, εκτός κι αν αυτές εξωθηθούν, βέβαια, στην απόλυτη εξαθλίωση. Άσε που και σ' αυτήν την περίπτωση υπάρχουν πολλοί φασίστες για να τους μαντρώσουν. Τώρα φαίνεται γιατί τόσες δεκαετίες, ενώ ο υπαρκτός μας είχε αφήσει χρόνους, ολόκληρες στρατιές πανεπιστημιακών, μηντιαρχών, ανθρωπιστών (του κώλου) είχαν ξελυσσάξει να πυροβολούν το "πτώμα" του κομμουνισμού.
Άπαντα του Ι.Β. Στάλιν (13 πρώτοι τόμοι)
http://kokkinoskhpos.blogspot.com/2011/11/13.html
Τροφή για σκέψη επόμενης ποστιάς. Τι είναι επιστήμη;
@ παρέκκληση
Λες :
"ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν υπάρχει. Υπάρχουν δύο διαφορετικά πράγματα, το ένα είναι το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας, κυρίως ζήτημα οικονομίας, και το δεύτερο είναι η θέση της στο παγκόσμιο σύστημα. Όταν λέμε -σωστά- ότι η Ελλάδα έχει ενδιάμεσο επίπεδο ανάπτυξης αναφερόμαστε στο 1ο ζήτημα. Όταν λέμε είναι εξαρτημένη αναφερόμαστε στο δεύτερο. Όντως η Ελλάδα δεν είναι Μπαγκλαντές, δεν παύει όμως να είναι εξαρτημένη οικονομικά πολιτικά και στρατιωτικά."
Πώς ορίζεται μαρξιστικά το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού σε μια χώρα? Θα πάμε να το ορίσουμε αστικά βάση πχ του ΑΕΠ?
Όχι. Το επίπδο ανάτυξης ορίζεται μονοσήμαντα από το αν είναι κυρίαρχες και σε ποιό βαθμό έχουν κυριαρχήσει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Με άλλα λόγια το πόση έκταση έχει η μισθωτή σχέση σε έναν καπιταλιστικό σχηματισμό. Από την εποχή του Λενιν οι μαρξιστές θεωρούσαν ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις έχουν κυριαρχήσει και εδραιωθεί στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Θεωρούσαν παράλληλα ότι μια σειρά χωρών διατηρεί παρά την κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων εκτεταμένα υπολείματα φεουδαρχικών ή ημιφεουδαρχικών σχέσεων, γι΄αυτό και πρότειναν στάδια. Ισχύει αυτό στις μέρες μας?
Οι παραγωγικές σχέσείς είναι το ένα στοιχείο αλλά όχι το μόνο. Οι καπιταλιστικές σχέσεις στην Ελλάδα κυριαρχούν 100%. Το ίδιο όμως συμβαίνει και στην Αγγλία και σίγουρα η Ελλάδα δεν είναι ίδια με την Αγγλία.
Το δεύτερο στοιχείο που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν είναι το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.
Δημοσίευση σχολίου