Τι έγινε ρε παιδιά;

Τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν τα σημάδια που δείχνουν πως η ώρα της κρίσεως πλησιάζει. Ο μάκης παπαδόπουλος εμφανίζεται στον σκάι –χωρίς καν να είναι προεκλογική περίοδος- κι ερεθίζει τον μέσο τηλεθεατή του αλαφούζου και πρώτα και κύρια το διευθυντή του καναλιού του. Δέκα μέρες πριν βγήκαν ο μπογιό και ο παφίλης ταυτόχρονα, στο ίδιο πάνελ με το δελαστίκ. Μια φαντασίωση έγινε πραγματικότητα, σα να τρως πίτα γύρο και πίτσα μαζί.

Η ελευθεροτυπία -φημολογείται ότι- πάει για κλείσιμο και βάζει ηρωικά τελευταία πρωτοσέλιδα, αποσύροντας τη στήριξή της στο γιωργάκη, μέχρι να πάρει το επόμενο δάνειο. Ο ρίζος έγραψε για το θάνατο του τζιαντζή. Στον τρίτο τόμο ίσως γίνει κι η πολιτική του αποκατάσταση –όχι όμως και κομματική.

Μια μερίδα του αστικού κόσμου μας προτιμά εκτός ευρωζώνης, και συνεχίζει να εφαρμόζει το μεταβατικό πρόγραμμα των αριστερών οικονομολόγων. Ενώ η αλέκα είπε στη βουλή στους πασόκους στο ύφος που καταλαβαίνουν να προσέξουν τις κολεγιές τους, για να μην πάθουν ό,τι κι ο αντρέας. Αλλά τι ακριβώς εννοούσε;

Η στρατιωτική ηγεσία άλλαξε εξ ολοκλήρου, στα πρότυπα του σεκ, βάση καταστατικού, που προβλέπει πως η καθοδηγητική ομάδα αντικαθίσταται όλη μαζί ή καθόλου –και πρακτικά το δεύτερο. Κάποιοι σφοι θυμήθηκαν τα παλιά κι έκαναν τη σύνδεση. Μετά τα ιουνιανά έρχεται το πραξικόπημα, κι ο γκαπ έβαλε τους δικούς του στο στράτευμα για να το ελέγξει. Να θυμηθώ να αγοράσω καλές πιτζάμες για τη μέρα που θα ‘ρθουν να μας πάρουν.

Εν τω μεταξύ οι πασόκοι έστειλαν στα αζήτητα το δημοψήφισμα για το ευρώ, όπου μπορεί να χάναμε πανηγυρικά, αλλά θα άνοιγε άλλου είδους πανηγύρι και θα φαινόταν καθαρά στον λαό η σημασία του συνθήματος πέντε κόμματα, δύο πολιτικές. Ο συν που είναι κάτι σαν δύο κόμματα με πέντε πολιτικές, θα πήγαινε να πατήσει με δύο πόδια σε τρεις βάρκες. Ενώ εμείς, βάση του νέου νόμου για τα δημοψηφίσματα, θα συνυπήρχαμε στην επιτροπή του όχι με τα μουλού και τους αντάρτες. Κι εκεί θα έβγαιναν τα μαχαίρια πισώπλατα, η κουβέντα θα γύριζε νομοτελειακά στο βρώμικο 89 και το ρεβιζιονιστικό 56, κι ο κόσμος που θα το ‘βλεπε, θα ‘ταν χαμένος στη μετάφραση.

Όλα ανεξαιρέτως τα στοιχεία συντείνουν στην έλευση της δευτέρας παρουσίας, της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού, όπου ως γνωστόν μεταθέτουμε τα πάντα. Αλλά πλέον δε μοιάζουν τόσο μακρινά κι όσοι τα θεωρούν τέτοια, μάλλον τις μεταφυσικές τους ανησυχίες δείχνουν, παρά τον πολιτικό τους ρεαλισμό. Κι ούτε καν αναγνωρίζουν ως πρώτη παρουσία τον υπαρκτό, ή έστω ως προφήτη, παρά μόνο ως ιούδα που ασπάστηκε το μαρξισμό, για να τον προδώσει. Αλλά εμείς προσδοκούμε ανάσταση νεκρών, σοβιετικών επαναστάσεων κι ιδεών, που είναι πιο ζωντανές κι από εμάς τους ζωντανούς. Αλλιώς θα δώσουμε το φιλί της ζωής στον νεκροζώντανο καπιταλισμό, που ρουφάει σα βρικόλακας την υπεραξία της εργατικής τάξης, για να επιβιώσει και να αναπαραχθεί.

Κι οι ιστορικές αναλογίες συνεχίζονται.
Η πτώση του παπανδρέου θυμίζει την περί-πτωση της χούντας που δεν τελείωσε το 73’, αλλά ένα χρόνο μετά κι από τα πάνω –με τον αττίλα- για να προλάβουν την λαϊκή αντίδραση και να την καναλιζάρουν σε ψευτοδιλήμματα: καραμανλής ή τανκς, ευρώ ή δραχμή, κτλ.

Η νδ ζητάει προσωρινή, μεταβατική κυβέρνηση. Φαβορί για να αναλάβει επικεφαλής είναι ο κερένσκι. Ακούγονται επίσης τα ονόματα του ηλία ζούρου και του σάκη τσιώλη που ειδικεύονται στο παιχνίδι της μετάβασης (transition game). Ακούστηκε επίσης το όνομα του τραπεζίτη παπαδήμου, στα πρότυπα της οικουμενικής του ζολώτα. Αλλά η νουδου επιμένει για τον προσωρινό και περιορισμένο χαρακτήρα της κυβέρνησης αστικής ενότητας κι απορρίπτει τον όρο συγκυβέρνηση, με το ίδιο σκεπτικό που δεν είχαμε συγκυβέρνηση κι επί τζανετάκη. Άλλο καπέλο αν ήταν σωστή ή λάθος κίνηση.

Ο καρατζαφέρης ονειρεύεται να γίνει υπουργός, όπως το ίνδαλμά του, ο μεταξάς, στις αρχές του 36’. Την ίδια χρονία ο μεταξάς έγινε και δικτάτορας με τη συναίνεση της βουλής, που έπαυσε οικειοθελώς τις λειτουργίες της. Γιατί να μη γίνει κι ο εθνικόφρων καρατζαφύρερ, που έχει μεγαλύτερο ποσοστό απ’ το 4% των εθνικοφρόνων του μεταξά; Από αστική συναίνεση εξάλλου, άλλο τίποτα.

Οι ιστορικές αναλογίες αγγίζουν τις διαστάσεις του μύθου. Το πασόκ βλέπει τους βουλευτές του να το σκάνε σαν στυμφαλίδες κότες για να γλιτώσουν απ’ το ναυάγιο, αλλά παραμένει εφτάψυχο σα λερναία ύδρα, όσα κεφάλια βουλευτών κι αν του κόψεις. Κι εμείς καλούμαστε να διώξουμε τον κέρβερο της τρόικα με τα τρία κεφάλια –εε, πασοκ, δντ- και να καθαρίσουμε τον αστικό κόπρο του αυγεία, των σκανδάλων και της εκμετάλλευσης, όπως σε εκείνη την αφίσα των μπολσεβίκων με τον λένιν, που παίρνει την σκούπα και καθαρίζει τη ρωσία απ’ τους καπιταλιστές, τους τσαρικούς και κάθε λογής παράσιτα που κάθονται στο σβέρκο της κοινωνίας.


Κι αυτό θα γίνει όταν το ποτάμι της λαϊκής οργής, συναντήσει τον αλφειό και τα άλλα ρυάκια του λαϊκού μετώπου και γίνει χείμαρρος ορμητικός που θα παρασύρει στο διάβα του την αστική εξουσία και το πολιτικό της προσωπικό. Ίσως τότε ξεπλύνουμε τη ντροπή και για αγαλματάκι του ηρακλή που χαρίσαμε στο γκόρμπι για το έργο που επιτελούσε.

Μένεις λοιπόν αμήχανος μπροστά στη συγκυρία κι αναρωτιέσαι. Τι έγινε ρε παιδιά; Σαν το σπύρο από τους απαράδεκτους, που έπαιζε τον κομμουνιστή κι έβλεπε γύρω το σύμπαν του να καταρρέει. Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε; Αλλά μετά έκανε εκείνη τη γελοία διαφήμιση, με το ευρώ καλύτερα, κι έτσι δε θα ‘ναι μαζί μας στην επιτροπή του όχι για το δημοψήφισμα. Άσε που τώρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν.

Τι έγινε ρε παιδιά, καταρρέει το αστικό σκηνικό;
Ασφαλώς όχι. Ζορίζεται όμως, κι είναι αναγκασμένο να αρχίσει να καίει –απ’- τις πολιτικές του εφεδρείες. Κι αυτό που χρειάζεται δεν είναι να μπλέξουμε στον λαβύρινθο των υπόγειων διεργασιών του, αλλά να οργανώσουμε τη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα που δρα σαν καταλύτης για τα περαιτέρω. Χτες στη θεσσαλονίκη είχαμε αρκετό κόσμο, σήμερα στο σύνταγμα θα είναι ακόμα περισσότερος. Να δούμε όμως τι σχεδιασμό, θα έχουν και τα παιδιά...