Τα 101 σκυλάκια Ανταρσύας

Η εκλογή 100+1 μελών στο κεντρικό συντονιστικό όργανο του μετωπικού σχήματος της ανταρσύα, οδηγεί σ’ αναπόφευκτους συνειρμούς με το γνωστό κινούμενο σχέδιο του ντίσνεϊ. Κι η σημειολογία με το άκρως συμπαθές είδος του σκύλου έχει μια σειρά ενδιαφέρουσες κυνικές προεκτάσεις.


Το κοινό σπίτι της ανταρσύα έχει χώρο για όλα τα είδη*.
Ανένταχτα αδέσποτα –πριν τα μαζέψει ο μπόγιας της ιδιώτευσης-. Κομματικά σκυλάκια που φυλάν τις ποσοστώσεις τους. Άλλα που αλυχτάνε κάθε βράδυ, γιατί τους έριξαν στη μοιρασιά για τα οφίτσια. Μικρά κανίς που φωνάζουν δυσανάλογα με το μέγεθός τους, για να τους φοβηθούν και να τους δώσουν σημασία. Ρέμπελους κοπρίτες, σαν τον κανέλλο και τον λουκάνικο, αν κι ο τελευταίος βγήκε μάλλον αναρχικός, (σαν το βιβλίου-χάρτου που έφυγε από το συντονισμό) κι ας φοράει κολάρο.

Αρανίτες του σαλονιού, άγριους αρασίτες που δαγκώνουν. Τη λαίδη και τον αλήτη. Μεταλλαγμένους κνίτες πρώτης και δεύτερης γενιάς. Σεκίτες ράτσας που αντιπαλεύουν τον ρατσισμό, αλλά φυλάνε το καθαρόαιμο της ράτσας τους ως κόρη οφθαλμού κι ήθελαν ξεχωριστά ψηφοδέλτια για τη συνδιάσκεψη, πάσχοντας από ομοφοβικά σύνδρομα για τους συντρόφους τους.
Και όλα μαζί συνεχίζουν το σκυλοκαβγά για τους συσχετισμούς και τις ιδεολογικές προσμείξεις με μπάσταρδα, πολιτικά αποτελέσματα. Τι βγαίνει άμα διασταυρώσουμε τρότσκι με αλτουσέρ και μια ιδέα σταλινικούς (εκκε);

Κάποια εξ αυτών κουνάνε χαρούμενα την ουρά τους μόλις σε βλέπουν και σε γλείφουν για να σε εντάξουν στην οργανωτική τους. Άλλα χαίρονται όπου δουν μπουλούκια κόσμου, σε δρόμους και πλατείες, τρέχουν χαρούμενα ξωπίσω τους και γαβγίζουν όσους μπάτσους κινούνται στο βεληνεκές τους και τους χαλάνε την αισθητική. Κι άλλα έχουν εξαρτημένα αντανακλαστικά, σαν του παβλόφ κα σκυλιάζουν όταν δουν οτιδήποτε σχετικό με το κόμμα. Αλλά αν εξημερωθούν πολιτικά μπορούν να γίνουν ο καλύτερος φίλος του συντρόφου. Αρκεί να πάψουν να μας βλέπουν σαν την κρουέλα ντε βιλ.

Πολιτικά η συνδιάσκεψη δεν έδωσε κάτι καινούριο. Η πρόταση της αραν για αριστερό μέτωπο ήταν αναμενόμενο να μειοψηφήσει. Κι η εισήγηση κινήθηκε στη γνωστή λογική των μεταβατικών αιτημάτων γύρω από το χρέος.

Έτσι το ενδιαφέρον στράφηκε στο οργανωτικό κομμάτι. Κι από τη στιγμή που ο χώρος δομήθηκε στα πρότυπα των εαακ, η συνδιάσκεψη θύμιζε διήμερο συντονιστικό σχημάτων. Διαβουλεύσεις στο παρασκήνιο, μαγειρέματα για τη σύνθεση του σώματος, διαδικασίες χαλαρές για γερά νεύρα. Και οι ανένταχτοι να μένουν σε δεύτερο πλάνο ακολουθώντας την τύχη των μικρών σχημάτων, που κόβονται από τη λίστα των ομιλητών.

Ωφελημένο από αυτό το προτσές βγήκε κατά βάση το ρεύμα, που ελέγχει κάτι παραπάνω από το ένα τρίτο του καινούριου οργάνου και έχει τους συσχετισμούς με το μέρος του. Μπορεί να διατηρεί μια χαλαρή, οργανωτική σχέση με τα μέλη του, αλλά στον αντίποδα διαθέτει έναν ευρύ κύκλο επιρροής που κάνει τη διαφορά σε τέτοιες περιπτώσεις, αν και δε νιώθει κάποια ανάγκη να οργανωθεί, γιατί ούτως ή άλλως παρακολουθεί και συμμετέχει κανονικά σε όλες τις διαδικασίες.

Το σεκ έχει κρατήσει το διοικητικό φετιχισμό του λέοντα και κάποια χαρακτηριστικά του κόμματος νέου τύπου –κυρίως τα επαγγελματικά στελέχη- και το πάθος για τη στρατολόγηση, που είναι δυνατότερο απ’ όλα τα νευρικά συστήματα. Αλλά η έννοια της χαλαρότητας παραμένει από την ανάποδη, γιατί στο σεκ μπορείς να γίνεις μέλος συμπληρώνοντας τα στοιχεία σου στο κουπόνι της εργατικής αλληλεγγύης. Κι ίσως κάποιοι πιστεύουν ότι έτσι παίρνουν μέρος σε κάποια κλήρωση, πιθανότητα η οποία αυξάνεται για τους μετανάστες που δεν ξέρουν να διαβάζουν ελληνικά.

Οπότε περιμένεις να δεις από το σεκ, κάτι οργανωτικές-τέρατα, με τους μισούς τυχερούς να έχουν κερδίσει εν αγνοία τους, αλλά να διαμορφώνουν παρόλα συσχετισμούς. Αν πρέπει όμως να πειστούν να κατέβουν στη συνέλευση, εκεί το πράγμα δυσκολεύει. Οπότε δέχονται με το ζόρι την αρχή μία ψήφος για κάθε μέλος. Κι εν τέλει η καθιέρωση του αυτονόητου, πανηγυρίζεται ως κατάκτηση, κάτι σαν απλή κι άδολη αναλογική.

Ένα παλιό τσιτάτο των μπολσεβίκων για το καταστατικό του κόμματος, λέει ότι υπάρχει για να υπερασπίζει τη βάση από την ηγεσία -και τυχόν αυθαιρεσίες της- κι όχι το αντίστροφο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το καταστατικό υπάρχει για να προστατευτούν οι συνιστώσες, καθεμία ξεχωριστά απ’ τις υπόλοιπες. Σαν πολιτικό θρίλερ, όπου ο δολοφόνος ζει ανάμεσά μας κι εμείς κοιτιόμαστε καχύποπτα και ψάχνουμε να τον βρούμε όπως στο cluedo.
Το έκανε ο στάλιν, στο μεξικό με μια αξίνα. Ή ο τίτο με ένα στιλέτο στην πλάτη, στα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα.

Η προστασία των μελών παραμένει ζητούμενο. Καθώς επίσης το αν η ανταρσύα φιλοδοξεί να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα και με ποια χαρακτηριστικά. Μέλος του κόμματος γίνεται όποιος παλεύει γενικά, και γενικώς δεν την παλεύει. Ευρεία αντίληψη για το επαναστατικό και το πολιτικό υποκείμενο της εποχής μας.

Εδώ κολλάει κι ένα άλλο τσιτάτο που λέει ότι το οργανωτικό ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό. Αλλά είναι ζήτημα πώς θα το ερμηνεύσεις, γιατί μπορείς να ντύσεις με πολιτικούς μανδύες την αποψάρα σου και να συνεχίσεις να την περιφέρεις χωρίς ενοχές. Όπως πχ η όκδε σκέτο, που όταν δεν πήρε δεύτερη θέση για το ευρωψηφοδέλτιο της ανταρσύα, το έριξε στο τσάμικο και θυμήθηκε ότι διαφωνούσε με τη θέση που όριζε μεταξύ άλλων ως αφετηριακό σημείο τις καλύτερες παραδόσεις του εαμ και της κινέζικης επανάστασης. Αλλά αν έπαιρναν και μια δεύτερη θέση, θα ισορροπούσαν τα πράγματα και θα ‘καναν γαργάρα τη διαφωνία. Που να ‘χαν να μοιράσουν και τίποτα έδρες δηλ, ή κάτι άλλο, με ουσιαστικό διακύβευμα.

Τουλάχιστον εμείς, ακόμα και στα χειρότερά μας, ήμασταν ανοιχτοχέρηδες κι αφήσαμε όλα τα υπουργεία στην εαρ του κύρκου. Και το 91’, μετά τη διάσπαση, όταν έσπασε στα δύο η κοινοβουλευτική ομάδα του ενιαίου συνασπισμού, μας είχανε νταμπλ σκορ. Αυτοί δεκατέσσερις κι εμείς μείναμε με επτά. Ώσπου έγιναν οι εκλογές το 93’ κι επέστρεψαν στο πραγματικό τους μέγεθος. Εξωκοινοβουλευτική αριστερά, κάτω απ’ τον πήχη του 3%.

Αλλά το οργανωτικό είναι όντως πολιτικό. Η διάσπαση στο σδεκρ με τους μενσεβίκους προήλθε από μια φαινομενικά δευτερεύουσα οργανωτική διαφωνία για την κομματική ιδιότητα, που έδρασε σαν καταλύτης και ξετύλιξε το κουβάρι με τις υπόλοιπες, που είχαν πολιτικό περιεχόμενο.

Η ανταρσύα πήρε το λυγισμένο οργανωτικό κλαδί και το στράβωσε από την ανάποδη. Μια χαλαρή συνομοσπονδία ατόμων, συνιστωσών, σχημάτων, τοπικών και κλαδικών οργανώσεων, με εκλογικό κατά βάση χαρακτήρα και τυπική ενότητα, χωρίς ουσιαστική συνοχή σε μια σειρά βασικά θέματα.

Ο καθένας μπορεί να κάνει και να λέει ό,τι θέλει, χωρίς να μπαίνει ζήτημα. Ο μπιτσάκης, που έχει ούτως ή άλλως το ακαταλόγιστο, μπορεί να υπογράφει κείμενα στο πνεύμα της παναριστεράς και της σπίθας. Κι οι συνιστώσες μπορούν να υπογράφουν ξεχωριστά κείμενα που συμφωνούν με τον αλαβάνο, αλλά όχι με την ανακοίνωση του κεντρικού συντονιστικού της ανταρσύα για τη συνάντησή τους με το μέτωπο ανατροπής.

Η ποιοτική διαφορά είναι ότι αυτό το συντονιστικό είναι πλέον εκλεγμένο, μετά από τρία σχεδόν χρόνια ύπαρξης και λειτουργίας του μετωπικού σχήματος, και ίσως μπορεί να προχωρήσει κάποια πράγματα. Όπως την έκδοση εφημερίδας, ή τη δημιουργία κάποιου επίσημου blog.

Να μην ξεμείνει κι ο σπαρίλας, τώρα που τα οικονομικά του πριν βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Κι όποιος έχει καταλάβει τι ακριβώς εξυπηρετούσε το κλείσιμο του blog του Ευρύτερου, ας δώσει τα φώτα του και στους υπόλοιπους.


*Υγ: Όλα; Όχι. Πλην των λακεδαιμονίων της παρακάτω αφίσας.