Σιδεροκέφαλη

Τι είναι μια μεγάλη παρέα, με έναν πρωτοετή φοιτητή στη μέση, που του μιλάνε όλοι με τη σειρά χωρίς να πάρει ανάσα; Μια γνώριμη εικόνα, που πετυχαίνει κανείς σε μερικές εξόδους του. Αλλά τι είναι;

Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να είναι σεκίτες, που κατηχούν το υποψήφιο θύμα τους. Μια ακόμα μικρότερη να συναντήσεις μουλάδες να του λεν τα ακριβώς αντίθετα. Οπότε ο πρωτοετής μαθαίνει για την κολεκτιβοποίηση, τις δίκες της μόσχας, το μισομενσεβίκο τρότσκι, τον τσανγκ κάι σεκ και το σκέτο σεκ, που τον ατσαλώνουν και τον πείθουν να αγωνιστεί για την υπόθεση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, καθότι τον απασχολούσαν από μικρό.

Κι υπάρχει κι άλλη μία μεγαλύτερη να είναι κνίτες σύντροφοι, που προσπαθούν να του πάρουν βιογραφικό. Γιατί η κουβέντα πρέπει πάντα να φτάνει στο διά ταύτα: οργανώσου στην κνε και γιατί κουκουέ στις προεκλογικές περιόδους. Όχι τέχνη για τη τέχνη και φετιχισμός του διαλόγου.

Με αυτά και με εκείνα είχε καθιερωθεί στη σπουδάζουσα η έννοια του πολιτικού καφέ. Που είναι πολύ πιθανό να ξεκινήσεις να πίνεις κι εσύ, από συνήθεια, ακόμα κι αν δε σου αρέσει. Κάτι σαν συντροφική απάντηση στον πρωινό καφέ του μαξίμου, της ελένης και τα εσπρέσο του ντα κάπο. Κι εγώ σε μια καφετέρια έδωσα βιογραφικό, αλλά δε θα μιλήσω για μένα σε αυτή την ανάρτηση.

Όλοι σε έναν κι ένας εναντίον όλων. Ασφυκτικό μαρκάρισμα, με παγίδες στις γωνίες και συνεχή ντουμπλαρίσματα. Όπου το θύμα παίζει μόνο του. Δε μπορεί να πασάρει, ούτε να ξεφύγει. Κ όλοι βασικά γνωρίζουν το τέλος, αλλά πάντα υπάρχει αγωνία μέχρι να μπει η μπάλα στα δίχτυα και ν’ αρχίσει το πανηγύρι.

Κι έτσι τελικά, δεν υπάρχει ακριβώς σκόρερ, αλλά η επιβράβευση της συλλογικής προσπάθειας. Σαν το μη αστικό μύθο για τις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις στις λαϊκές δημοκρατίες, όπου λένε ότι δε σημείωναν τους σκόρερ, γιατί κάθε γκολ ήταν καρπός ομαδικής δουλειάς κι όχι ενός μόνο παίκτη.

Έτσι κι η συντρόφισσα της ιστορίας μας, δε μπορεί να πει σε ποιον ακριβώς έδωσε βιογραφικό, γιατί την περικύκλωσε όλη η μετέπειτα όβα της (ανάμεσά τους κι ένας ξενυχτισμένος σύντροφος της περιφρούρησης με κατακόκκινα μάτια) και την πολιορκούσε για ώρες, μέχρι να πέσει, τέτοιες μέρες, πολυτεχνείου, πριν από δέκα χρόνια.

Και το ωραίο είναι ότι στο τέλος, αφού πέσει, γίνεται ένας από αυτούς κι αρχίζει να κυνηγά κι αυτή –τα επόμενα- υποψήφια θύματα. Όπως περίπου γίνεται στους βρικόλακες. Οι οποίοι όμως κατά βάθος είναι ένας λαϊκός μύθος για την αιώνια ζωή που ξορκίζει το θάνατο. Και το κόμμα είναι η σπορά που μένει από τους ζευγάδες που το απαρτίζουν και πολεμάν τον πραγματικό βρικόλακα του κεφαλαίου που ρουφάει υπεραξία από την εργατική μας δύναμη. Ο εργάτης βέβαια, δε γίνεται μετά ένας απ’ αυτούς, καπιταλιστής, αλλά χάνει την ταξική του συνείδηση κι αποδέχεται τον δικό τους τρόπο σκέψης και το σύστημα αξιών τους.

Τότε λοιπόν ήταν μια πιο χαλαρή περίοδος, που δεν ήταν απαραίτητο να διαβάσεις πρόγραμμα και καταστατικό για να οργανωθείς, ούτε να γράψεις κάτι πολύ σοβαρό στο βιογραφικό για να το εγκρίνουν. Κι η ίδια είχε οργανώσει κάποιον σε στιλ που θύμιζε πιο πολύ καμάκι, παρά σοβαρή πρόταση γάμου, με γονάτισμα, δαχτυλίδι και κατασταστικό.

Πολλές συνειδήσεις κερδήθηκαν στην πορεία κι ωφέλησαν στην οργάνωση. Άλλες κάηκαν, γιατί με το ζόρι παντρειά δε γίνεται. Κι άλλες πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Και προστέθηκαν δίπλα σε λαμπρά ονόματα, σε μια χρυσή επετηρίδα που περιλαμβάνει τη μισή ελλάδα σχεδόν, από την άννα βίσση, μέχρι το φασούλα και τον κύρτσο, γιατί τότε η κνε ήταν μόδα.

Υπάρχει όμως κι ο αντίλογος που λέει ότι η κνε ήταν μαζική, πολιτική νεολαία, ενώ σήμερα το δυναμικό της οργάνωσης έχει πέσει περίπου στο μισό. Αλλά αυτή είναι μια άλλη, πιο σοβαρή κουβέντα, που δεν χωράει να γίνει εδώ –στην ανάρτηση και το μπλοκ εν γένει.

Κι η δική μας συντρόφισσα ανήκει πλέον στους πρώην. Αλλά σε αυτούς τους πρώην που στην ψυχή παραμένουν νυν. Κι όπως έλεγε ο ρούσης, τον παλιό, καλό καιρό, πριν το 18ο συνέδριο, οι πρώην ίσως να είναι η μεγαλύτερη δύναμη της αριστεράς. Η δική της αποχώρηση πάντως ήτανε οικειοθελής, και δεν έχει σχέση με κάτι άλλες που έγιναν προ τριετίας.

Μα τότε γιατί έγινε; Γιατί κουράστηκε, βαρέθηκε, και κάποια πράγματα την πήραν από κάτω. Βρέθηκε και σε δύσκολο χώρο που δεν την πολυβοήθησε. Αλλά το κακό δεν ξεκίνησε από εκεί. Ο εχθρός ήταν μέσα μας, εσωτερικός. Κι έκανε κρυφή δουλειά όσο αυτή ήταν στα ντουζένια της. Δεν ξυπνούσε ποτέ για εξόρμηση ρίζου, γιατί τα κυριακάτικα πρωινά ήταν ιερά και τα σαββατόβραδα ακόμα περισσότερο. Απέφευγε συνειδητά κάποια χαμαλίκια κτλ.

Κάποια στιγμή μπορεί να φτάσεις στο σημείο να βάζεις (κι) άλλες προτεραιότητες, όπου το «και» μπαίνει σε παρένθεση, μέχρι να καταλάβεις ότι αυτά δύσκολα συνδυάζονται και να σου τα βάλει η ζωή διαζευκτικά. Προσπαθείς να τα δέσεις διαλεκτικά, αλλά αυτά αλληλοδιαπλέκονται αλληλοαποκλειόμενα και σε φτάνουν στα όρια.

Κι αφού γίνει αυτό μια, δυο, τρεις φορές, η επίσημη ερμηνεία είναι ότι η συντρόφισσα δεν έχει κατανοήσει την αναγκαιότητα να γίνει αυτή η δουλειά. Κι εσύ να λες ότι την έχεις κατανοήσει πλήρως, αλλά δεν είναι ανάγκη να την κάνεις εσύ, ας την κάνει κάποιος άλλος.

Σήμερα που η θητεία της έχει φτάσει στο τέλος, τα κοιτάει όλα αυτά με νοσταλγία, αλλά από απόσταση ασφαλείας, χωρίς τα βάσανα και τις υπο-χρεώσεις της οργανωμένης ζωής, αλλά με τα καλά μιας επιρροής. Πολλοί σύντροφοι νοσταλγούν την περίοδο που ήταν επιρροές προς ένταξη κι όλοι ασχολούνταν μαζί τους, μέχρι να γίνει ο γάμος και να αρχίσει η οργανωτική ρουτίνα και το τρέξιμο του βέγγου.

Αλλά κατά βάθος δεν το εννοούν. Γιατί στην οργάνωση, μπορεί να νιώθουν καμιά φορά ότι δεν έχουν (προσωπική) ζωή, αλλά της χρωστάνε το ευ ζην. Κι αν μπορούσαν με κάποιο μεταφυσικό, αντιδιαλεκτικό τρόπο να ξεκινήσουν από την αρχή, πάλι το ίδιο «λάθος», την ίδια κουτουράδα θα έκαναν.

Κουκουέ κι ας μη δω εξουσία ποτέ (που λέει κι ένα οπαδικό σύνθημα, παραφρασμένο). Η οποία ή θα είναι λαϊκή-εργατική, ή δε θα είναι τίποτα και θα μας διαφθείρει.