Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Το μαυσωλείο

Αν το μπλοκ δε λεγόταν σφυροδρέπανο, μπορεί να το έβγαζα μαυσωλείο, εν είδει αυτοσαρκασμού, για να ταιριάζει με το απολίθωμα και να τη «σπάει» εξ αρχής σε όσους μετά δυσκολίας ανέχονται οτιδήποτε παλαιοκομμουνιστικό. Μαυσωλείο σαν κι αυτό που κλείσαμε το βλαδίμηρο -μαζί με τον ιωσήφ για ένα διάστημα- και κατ’ άλλους την ίδια την επανάσταση, που πνίγηκε στη φορμόλη της γραφειοκρατίας.

Και τώρα που η ζωή έφερε τα πάνω κάτω, εδραιώνοντας την εξουσία των πάνω, τώρα που η νέα τάξη πραγμάτων αποκατέστησε την παλιά, ταξική κοινωνία της εκμετάλλευσης, που σαπίζει εις βάρος μας, το μαυσωλείο αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία για τους κομμουνιστές, ως τελευταίο απομεινάρι της εποχής των άκρων και του σύντομου εικοστού αιώνα, όπως λέει ο χομπσμπάουμ.

Και τα ερωτήματα προκύπτουν εύλογα κι αμείλικτα. Τι δουλειά είχαμε εμείς, μαρξιστές άνθρωποι, με τα φαραωνικά έθιμα, που έδιναν πάτημα στους αστούς και το βιτφόγκελ να μιλάν για ασιατικό τρόπο παραγωγής; Θα έτριζαν τα κόκαλα του βλαδίμηρου, μες στο κουτί του, αν μπορούσε να δει γύρω του και να καταλάβει όσα έγιναν. Είναι επαρκές άλλοθι η ρώσικη καθυστέρηση; Πώς μπλέξαμε το δια ματ με δοξασίες και μορφές συνείδησης που αντιστοιχούν σε προκαπιταλιστικές κοινωνίες;

Αν κι ο ιμπεριαλισμός, ως καπιταλισμός που αρχίζει να σαπίζει στο μονοπωλιακό του στάδιο, έχει και αυτός ως βασικό του στήριγμα τη μαζική αποχαύνωση κι ευνοεί εξίσου μεταφυσικές ανησυχίες και κάθε μορφή παραλογισμού, όπως οι ιδεοληψίες περί μετενσάρκωσης.
Κι είναι μάλλον ζήτημα χρόνου να γυριστεί κάποια ταινία, που να αναβιώνουν οι μπολσεβίκοι, όπως στο τζουράσικ παρκ, από το dna του βλαδίμηρου, και να κατακλύζουν τη γη, για να επιβάλλουν σε παγκόσμια κλίμακα δικτατορία του προλεταριάτου. Προτεινόμενος τίτλος, ο πάγος έσπασε, κατηγορία πολιτικό θρίλερ.
Να δούμε πόσα αμερικανάκια θα το πιστέψουν και θα τρέξουν να κρυφτούνε κάτω απ΄ το κρεβάτι. Ή να το γράψουν στο τουίτερ, αν είναι κατά βάθος κρυπτοκομμουνιστές.

Αν όμως τα αστικά επιτελεία συζητάν ανοιχτά ως ενδεχόμενο και σχεδιάζουν το κλείσιμο του μαυσωλείου, δεν το κάνουν γιατί έχουν τέτοιου είδους ανησυχίες, αλλά γιατί γνωρίζουν ότι τα μνημεία έχουν αξία, ως προς αυτό που συμβολίζουν και θέλουν να σβήσουν τη συλλογική μνήμη, από τη λαϊκή συνείδηση. Κι εδώ είναι ο κόμπος του ζητήματος σήμερα. Γιατί μπορεί να είμαστε ή να δηλώνουμε υλιστές, αλλά δε γίνεται να αγνοήσουμε τα σημαινόμενα και το διακύβευμα της υπόθεσης, που είναι πολύ ευρύτερο απ’ την άψυχη μούμια του βλαδίμηρου.

Οι πιο πονηροί αστοί χρησιμοποιούν το μαυσωλείο για να μας επιτεθούν ιδεολογικά. Πήραμε λέει το ένα τρίτο του πλανήτη, το απολιθώσαμε και το κλείσαμε στην κατάψυξη της σιβηρίας, για να συντηρήσουμε ζωντανή την εξουσία μας, που ήταν γεμάτη συντηρητικά ένστικτα, ενάντια στο επιχειρείν και τα ατομικά δικαιώματα.

Πλήρης αντιστροφή των πραγμάτων, από τη νέα τάξη τους, που είναι παλιά όσο κι ο καπιταλισμός αλλά μας της σερβίρουν για φρέσκια, με σάλτσα από μπαγιάτικες ανανεώσεις, για να σκεπάσουν τη μπόχα από την κρίση και τα σκάνδαλά του. Κι είναι αυτή ακριβώς η τάξη που έσπευσε να κλείσει την ιστορία σε μαυσωλείο και να κηρύξει με στόμφο το τέλος της.

Αλλά η ιστορία είναι από μόνη της ένα είδος μαυσωλείου, από την ανάποδη, που κρατάει άσβεστη τη μνήμη, κι ελπίδες μέσα στη φορμόλη, στον πάτο του κουτιού της πανδώρας, που άνοιξε με τους ανέμους της αλλαγής. Και τις κρατάει εκεί, όσο ζούμε την εποχή των τεράτων, όπως τη λέει ο γκράμσι, όπου το καινούριο παλεύει να γεννηθεί και το παλιό παλεύει να πάρει παράταση, παρασιτώντας εις βάρος του κόσμου της εργασίας, σα βρικόλακας.

Μιλώντας λοιπόν για μαυσωλεία και μνήμες, ο ρίζος έχει καθημερινά μια τέτοια στήλη, εν είδει μαυσωλείου –αν και οι χυδαίοι αντιλακεδαιμόνιοι τις θεωρούν όλες τέτοιες- σα δισέλιδο εικονοστάσι αγίων του κομμουνιστικού κινήματος, όπου μπορείς να βρεις προσφορές κι αφιερώσεις αναγνωστών, στη μνήμη διάφορων κομμουνιστών: από τον κάππο και το βελουχιώτη, μέχρι τον στάλιν και το φλωράκη, ή και τον κοτζαρίδη, στις πλέον πρόσφατες. Μία στήλη που είναι κριτήριο για κάθε σφο, για το αν ξεκοκαλίζει το ρίζο μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που το κάνουν, διαβάζοντας μέχρι και τα μνημόσυνα.

Σε ένα φύλλο όμως, πριν από δύο εβδομάδες περίπου, πέρα από την καθιερωμένη στήλη με τις νεκρολογίες, υπήρχε μία επιπλέον σελίδα αντίστοιχης θεματολογίας στα διεθνή, για να καλύψει το ρεπορτάζ, από μια σειρά θανάτων, που έπεσαν μαζί σαν περονόσπορος, στα πλαίσια της επετείου για τα 20χρονα της τελευταίας πράξης της αντεπανάστασης της εσσδ.

Τότε που στην ελλάδα επαναπατριζόταν το φέρετρο του ζαχαριάδη, με τη γενιά της τασκένδης να φωνάζει συνθήματα για το στάλιν και τη σοβιετία που ψυχορραγούσε. Το κόμμα έκανε το 14ο συνέδριό του, που δεν ήταν πλήρως απαλλαγμένο από τη ρεφορμιστική σκουριά των προηγούμενων, αλλά σηματοδοτούσε μια πορεία ανασυγκρότησης. Κι ο ρίζος κυκλοφορούσε με το ιστορικό πρωτοσέλιδο, ψηλά τη σημαία σύντροφοι, την ίδια στιγμή που την υπέστελλαν οι σοβιετικοί στο κρεμλίνο.
Αυτά τα δυο τελευταία ήταν κι η βασική προσφορά του χαρίλαου στο κόμμα, στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του –αν και φέρει εξίσου μεγάλη, προσωπική ευθύνη για το πώς και με τι όρους φτάσαμε ως εκεί.

Το ενδιαφέρον λοιπόν σε εκείνη τη σελίδα, ήταν πρωτίστως η εναλλαγή συναισθημάτων για τους τρεις θανάτους, που σχεδόν συνέπεσαν χρονικά.
Απ’ το μετριοπαθές συλλυπητήριο μήνυμα για τον κιμ γιονγκ ιλ και τις ανησυχίες για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην χερσόνησο της κορέας, που έπιαναν περισσότερο χώρο, στο ένθερμο συλλυπητήριο για τον γραμματέα του νέου κκ γιουγκοσλαβίας. Κι από εκεί στην ψυχρή, τυπική αναγγελία με τίτλο πέθανε ο αντικομμουνιστής χάβελ, και μπόνους μία σύντομη εξιστόρηση του αντεπαναστατικού του βίου.

Ο συναγωνιστής, ο σύντροφος κι ο ταξικός εχθρός.
Για τον οποίο ίσως ο συντάκτης του ρίζου να μπήκε στον πειρασμό να γράψει το γνωστό αναρχικό σύνθημα για την τελευταία κατοικία του χάβελ. Αλλά τελικά κράτησε τη δεοντολογία κι απλώς το εννόησε χωρίς να το γράψει.

Η ίδια χρονική συγκυρία προκάλεσε άλλου είδους προβλήματα στους τσέχους συντρόφους. Εκεί ο πρόεδρος του κκ βοημίας-μοραβίας κλήθηκε σε απολογία από τις αρχές για το συλλυπητήριο προς τη λδ της κορέας για το θάνατο του κιμ. Και το 'άλλοθί' του ήταν ότι η χώρα διατηρεί διπλωματικές χώρες με την κορέα κι ότι τήρησε κανονικά το λεπτό σιγής στο κοινοβούλιο, στη μνήμη του χάβελ (χωρίς αποδοκιμασίες και συνθήματα, όπως θα του άξιζε. Λέω εγώ).

Στην ελλάδα πολλοί ήταν αυτοί που ζήλεψαν τη στάση των τσέχικων αρχών και θα επιθυμούσαν παρόμοια αντιμετώπιση για το συλλυπητήριο μήνυμα του κκε. Αλλά, δυστυχώς για αυτούς, δεν έχουμε φτάσει εκεί ακόμα.
Κάποιοι άλλοι το πήγαν παραπέρα κι έδρεψαν την ευκαιρία απ’ το θάνατο του γιονγκ ιλ, τις αντιδράσεις του λαού και την οικογενειοκρατία των κιμ, για να χύσουν χολή για τον υπαρκτό που γνωρίσαμε.

Ειδικά για το τελευταίο όμως, ουδέν ψευδέστερον. Αρκεί μια ματιά στις νεκρολογίες του 11’ και το βιογραφικό σημείωμα της σβετλάνας αλληλούγεβα για να το καταδείξει.

Η κόρη του στάλιν σβετλάνα, δεν κατέληξε με κάποιο πόστο στην εξουσία, αλλά αντιφρονούσα στην άλλη όχθη του ατλαντικού. Κι ο αδερφός της, έπεσε στα χέρια των ναζί κατά τη διάρκεια του β’ παγκόσμιου πολέμου, αλλά ο στάλιν αρνήθηκε να τύχει ο γιος του ειδικής μεταχείρισης και να τον ανταλλάξει με γερμανούς αξιωματικούς, που ήταν αιχμάλωτοι των σοβιετικών.

Αλλά μερικά στερεότυπα είναι πολύ δύσκολο να τα σπάσεις. Άντε να εξηγήσεις πχ σε ένα ετερώνυμο, αγανακτισμένο πλήθος που κραδαίνει κρεμάλες, έξω από τη βουλή ότι η μόνη φορά στα χρονικά που τιμωρήθηκε επί της ουσίας ένα τμήμα της κρατικής γραφειοκρατίας ήταν επί στάλιν στη σοβιετική ένωση. Το στερεότυπο του γραφειοκρατικού θερμιδώρ είναι περίπου ανίκητο.

Η περσινή ήταν γενικώς μια χρονιά σημαντικών απωλειών. Από τις προαναφερθείσες, μέχρι τον καλλιτεχνικό χώρο (βέγγος, ρασούλης, παπάζογλου) και το –ξανά μανά- τέλος της μεταπολίτευσης με το θάνατο του κύρκου και της ελευθεροτυπίας.
Το επόμενο χρονικό διάστημα η κε του μπλοκ σκοπεύει στο μέτρο των δυνατοτήτων της να ασχοληθεί επιλεκτικά με κάποιες από αυτές και να αναδείξει τη σημασία και σημειολογία τους. Αν κι από τα λόγια μέχρι την πράξη, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

23 σχόλια:

faros είπε...

Είναι γεγονός ότι, για κάποιους, τα Σύμβολα αποτελούν Ιστορία που διδάσκει και για άλλους απλά προκαλούν τρόμο !

Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε σε ποια κατηγορία θέλουμε να είμαστε.

Γεια χαρά και πολλές ευχές για Χρόνια Πολλά και Καλή Αγωνιστική Χρονιά !

Ανώνυμος είπε...

μπα, τα σύμβολα στην ΕΣΣΔ και σε αυτές τις χώρες λειτούργησαν όντως φαραωνικά, για να κρύψουν την γρεφειοκρατική φύση των καθεστώτων αυτών.

και για αυτά που λές για την εκαθθάρριση τμήματος της γραφειοκρατίας επί στάλιν δεν ισχύουν. Η λογική και η αντίληψη που η σταλινική φράξια καθάρισε τους υπόλοιπους μπολσεβίκους ήταν αυτή καθεαυτή γραφειοκρατική και αντικομμουνιστική.

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδη ο μαρξ ο ζαχαριαδης ο γκεβαρα που δεν ταρριχευτηκαν δεν ειναι 'η ειναι λιγοτερο συμβολα. Κατανοητοι κ σεβαστοι οι λογοι που οδηγησαν στη ταρριχευση αλλα καποια στιγμη θα πρεπει να γινει η ταφη. Ακομα και με σοσιαλισμο. Δε νομιζω οτι ο ιδιος ο λενιν θα διαφωνουσε

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Σωστά.
Αρα ο Στάλιν, που αποκαθηλώθηκε από το μαυσωλείο σε μια απλή τεφροδόχο στον εξωτερικό τοίχο του Κρεμλίνου, ανήκει στην κατηγορία των Μάρξ, Ζαχαριάδη, Τσε, Βελουχιώτη κλπ., σε αντίθεση με τον ...Λένιν, που παραμένει "στη γραφειοκρατική και αντικομμουνιστική λογική", μέσα στο μαυσωλείο του.!
I. Q., ραδικιού, με το συμπάθειο.
----------------
Οσο υπάρχουν "ντροπαλοί κομμουνιστές" τύπου προέδρου κκ Βοημίας, που απολογούνται επικαλούμενοι την νομοταγή τους "τήρηση ενός λεπτού σιγής", κοινώς "ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ", και που μαζεύονται μάλιστα και στις "διεθνείς συναντήσεις των Κ.Κ.", λογικό είναι να προσβλέπει ο κόσμος στους "αγανακτισμένους",
και να χανώμαστε στις εκδηλώσεις πένθους της Κορέας.
------------------
Μπρέζνιεφ, μαζί με τα ετεροχρονισμένα χρόνια πολλά, θα ήθελα να πω κάτι πολύ σεχταριστικό:
Μήπως το τέλος της Μεταπολίτευσης έχει επισυμβεί εδώ και είκοσι χρόνια; Τότε, που το ΚΚΕ αποφάσισε ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥ (13ο και 14ο Συνέδριο)να αποχωρήσει από τις "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις" βάζοντας τέλος σε μια περίοδο μακρόχρονης θολούρας, με ότι σηματοδοτούσαν αυτά το γεγονότα εκείνες τις ταραγμένες μέρες; Ισως εκείνα τα βήματα να ήταν ατελή, με όλα τα κουσούρια, που σέρνονταν τότε. Αλλά πιστεύω ότι τότε έγιναν τα αποφασιστικά βήματα, που χαρακτηρίζουν μια νέα εποχή, όχι μόνο για το κόμμα, αλλά, όπως αποδείχτηκε μετά, και για την εξέλιξη της ταξικής πάλης στη χώρα μας.
Από τότε η εργατική τάξη μιλάει τη δική της γλώσσα. Κουτσά, στραβά, μπορεί, αλλά είναι η δική της.

Ανώνυμος είπε...

Αν και υπαρχει η πιθανοτητα να περασες τα δυο παραπανω ως να τα εγραψε ενας, θα σου υπενθυμισω οτι ο λενιν δεν καθεται εκει. Εκτος κι αν νομιζεις οτι σαν αλλος αγ σπυριδωνας σηκωνεται τα βραδυα και συ ακους τα πασουμακια του. Προφανως ο λενιν ειναι για σενα το πτωμα του κ οχι η παρακαταθηκη του. Ζητω συγγνωμη που δε συνελαβα το ιδιοφυες σου σχεδιο προωθησης του σοσιαλισμου με πτωματα. Δε φανταζομουνα οτι θα αναβιωνε η εικονομαχια με αφορμη μια ταρριχευση

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά, όχι μόνο δεν με ενοχλεί η ταρίχευση του Λένιν, αλλά αυτή τη στιγμή τον θεωρώ ένα σημείο ρήξης με την αντεπανάσταση.
Ξέρω ότι αν το παρόν καθεστώς στη Ρωσία τον αποκαθηλώσει,θα είναι μια ακόμα νίκη τους, στο πεδίο του συμβολισμού.
λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

σεχταρ i.q. ραδικιού έχεις εσύ με το συμπάθιο!

Ο Λένιν καθόσο γνωρίζεις, δεν μπορεί να πει τη γνώμη του για την μουμιοποίησή του από το σταλινικό φαραωνικό ιερατείο έτσι;

Εκτός και αν βρήκες τρόπο -λόγω της συνατίληψής σου με το εν λόγω φαραωνικό ιερατείο- και μίλησες μαζί του, οπότε πάσο!

Εάν δε με απατά η μνήμη μου, ο Λένιν είχε πει να τον θάψουν δίπλα στη μητέρα του. Το ΠΚΚ μπ ό,μως είχε άλλη γνώμη και τον έκαναν μούμια, συμβάλλοντας έτσι απο πολύ νωρίς στην μουμιοποίηση του μαρξισμού γενικά.

Ανώνυμος είπε...

του σοβιετικού μαρξισμού ήθελα να πω, καθότι η κατάρρευση -δυστυχώς αφού η εργατική τάξη ήταν ευνουχισμένη θεωρητικά και πολιτικά από τα κυβερνητικά ΚΚ- των ανατολικών καθεστώτων οδήγησε ευτυχώς στην διάσωση του μαρξισμού από την μουμιοποιημένη εκδοχή του "σοβιετικού μαρξισμού".

TRASH είπε...

Από τα πιο σουρεαλιστικά σχόλια που έχω διαβάσει στο μπολγκ είναι ο χαρακτηρισμός της μπολσεβίκικης ηγεσίας σαν "φράξια του Στάλιν"(!)
Από ότι φαίνεται κάποιοι κρίνουν εξ'ιδίων ακόμη και ...ιστορικά...
Επί του θέματος τώρα. Ναι τα μνημεία έχουν υσχιρούς συμβολισμούς και παίζουν τον ρόλο τους. Αλλιώς γιατί έγινε τόσος ντόρος για την αποκαθήλωση του Τρούμαν στην μεταπολίτευση; Δηλαδή αν είχαμε την δυνατότητα να ξηλώσουμε, θα το αφήναμε να στέκει γιατί "η πολιτική του δεν σχετίζεται με το μνημείο κλπ κλπ";

Ανώνυμος είπε...

Συγγνωμη ξανα αλλα δε μιλαμε για ενα μνημειο αλλα για ενα ταρριχευμενο πτωμα. Καταλαβαινω παντως το ζητημα περι συμβολικης νικης της αντεπαναστασης αν και απο την αλλη η υπαρξη του δεν την εμποδισε να νικησει εστω και προσωρινα. Και για να μην υπαρχουν παρανοησεις δεν αποδεχομαι τον ορο σταλινικη φραξια.

Ανώνυμος είπε...

Η σταλινική/γραφειοκρατική φράξια στο ΠΚΚ μπ -και μετέπειτα ΚΚΣΕ- ήταν η πολιτική έκφραση της γραφειοκρατίας στην ΕΣΣΔ το μοντέλο της οποίας μεταφυτεύθηκε αυτούσια στις λαϊκές δημοκρατίες με παταγώδη αποτυχία φυσικά και διακρίνεται από:

- Χυδαία και μεταφυσική αντίληψη του μαρξισμού (απολογητική και στείρα θεωρία των καθεστώτων αυτών)

- Αστική αντίληψη της πολιτικής και της σχέσης της εργατικής τάξης με το κόμμα και το μέτωπο (υποταγή της εργατικής τάξης στο κόμμα/κράτος και ευνουχισμός της πολιτικός και θεωρητικός)

Το ταριχευμένο πτώμα του Λένιν αυτό ακριβώς μαρτυρά: Την θεολογική και χυδαία μεταφυσική αντίληψη αυτού του κομματιού των κομμουνιστών. Ναι, λοιπόν μακάρι να το θάψουν αυτό το πτώμα του Λένιν, διότι η μουμιοποίηση σωμάτων και ιδεών -χαρακτηριστικό του σταλινισμού κυρίως αλλά όχι μόνο δυστυχώς- συνέβαλε πολύ, στην καταστροφή της πρώτης απόπειρας σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μέσω της ηγεμονίας της κομματικής γραφειοκρατίας και της συντριβής/καταστολής της αντίθετης άποψης.

Αναυδος είπε...

Πάντως ήταν αυτή η γραφειοκρατική κλίκα του μουμιοποιημένου μαρξισμού που έβαλε τέλος στη ΝΕΠ, κολλεκτιβοποιησε τα αγροτικά νοικοκυριά και μεταμόρφωσε την καθυστερημένη οικονομικά ΕΣΣΔ σε προμαχωνα του σοσιαλισμού κατανικώντας τους ναζι και επεκτείνωντας τα συνορα του σοσιαλισμού στην Α. Ευρώπη και στην Ασία

Οι αντιθετες απόψεις που μιλόυσαν για ένα σοσιαλισμό με ρυθμό χελώνας ή που αρνήθηκαν τελείως τη νικη και οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα αν και εξισου γραφειοκρατες κατεληξαν στα διχτυα του Χιτλερ, στον ευρωκομμουνισμό, στο να ευλογούν τις εισβολές σε Ιρακ και Γιουγκοσλαβια στο να ψηφίζουν το μααστριχτ η το πασοκ χωρις αυταπάτες. Ο θεός να μας φιλά από αυτή την αντίθετη άποψη

κομμαντο Ned Ludd είπε...

αυτός ο γαμημένος 'πρώιμος σοσιαλισμός' θα μας κυνηγά για πολύ ακόμα, απ'ότι φαίνεται..

αντί να ασχοληθούμε με το μέλλον, τη στιγμή που οι παραγωγικές δυνάμεις ασφυκτιούν και όλα είναι έτοιμα, ασχολούμαστε με τα εκτρώματα που γέννησε ένα αδύνατο άλμα: από τη φεουδαρχία στο σοσιαλισμό

ο πούτιν πέταξε το τυράκι και η Κ.Ε. έπεσε στη φάκα, αντί να κάτσει να ασχοληθεί με χρησιμότερα πράματα ή έστω με τον Άρη..

προτείνω στη βάση του μπλοκ τη διεξαγωγή εράνου για να βοηθήσουμε την Κ.Ε. να ξεπεράσει τη νεύρωσή της με τον 'πρώιμο σοσιαλισμό'

είναι σαφές πως το πρόβλημα έχει φρουδικές ρίζες..
αν καταφέρουμε να συγκεντρώσουμε ένα ποσό της τάξεως των 500 ευρώ θα μπορέσουμε να χρηματοδοτήσουμε ψυχαναλυτικές συνεδρίες της Κ.Ε. με επιφανή ψυχαναλυτή της συμπρωτεύουσας για τουλάχιστον ένα εξάμηνο

εκτός από το προφανές κέρδος της ψυχικής υγείας της Κ.Ε., θα έχουμε την ευκαιρία -κατά τη διάρκεια του εξαμήνου της ανάλυσης- να απολαύσουμε τη βαθμιαία μεταστροφή της αξιόλογης γραφίδας της (αφού σίγουρα θα συνεχίσει τις αναρτήσεις της) και να εξαγάγουμε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τις σχέσεις γλώσσας-γραφής-υποσυνειδήτου.

ας τοποθετηθούν και οι υπόλοιποι σύντροφοι

Ανώνυμος είπε...

Η Κ.Ε μας αρέσει έτσι όπως είναι.
Με τις ψυχώσεις της και τις νευρώσεις της!
Δεν χρειάζεται κανέναν ψυχαναλυτή γιατί βρίσκεται σε καλά χέρια.
λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

συγνώμη,
μια υπενθύμιση.
Όταν πέθανε ο Λένιν και αποφασίσθηκε η ταρίχευση του νεκρού, μέλος του Πολιτικού Γραφείου δεν ήταν και ο Τρότσκυ ?
Τώρα και ο Τρότσκυ εντάσσεται στην Σταλινική γραφειοκρατία ?

Taliban

RedBoy είπε...

Ρε Απολίθωμα μαυσωλεία πρωτοχρονιατικά?

Μία ερωτησούλα προς ειδικούς:
Μήπως υπάρχει κανένα βιβλίο για την 11η ολομέλεια ονλαιν?

Είναι για έρευνα φίλου. Ψάχνει επίσης για τη "θεωρία των δύο πόλων"(άρθρο του Ζαχαριάδη). Ξέρει κανείς αν υπάρχει το άρθρο (επίσης ονλαιν)?

Ευχαριστώ.

demis είπε...

"Σ' αυτόν που κρύβεις μέσα..." http://demispoetry.blogspot.com/2012/01/blog-post_06.html

Ανανεωτικός κομμουνιστής είπε...

Κατ' αρχήν χρόνια πολλά σε όλους.

Φίλε "απολίθωμα", μία φρασούλα σου στο κείμενο με απογοήτευσε, αρκετά: Πρόκειται για τη φράση
"...συναγωνιστής, ο σύντροφος κι ο ταξικός εχθρός.." και αναφέρεται αντίστοιχα στους Κιμ-Γιονγκ-Ιλ, τον αποθανόντα Γ.Γ. του Νέου Γιουγκοσλαβικού ΚΚ, και τον Χάβελ, αντίστοιχα.

Από πού και ως πού, συναγωνιστής των κομμουνιστών (είτε μέσα στο ΚΚΕ -όπως εσύ-, είτε έξω από το ΚΚΕ -όπως εγώ) ο Κιμ; Τι κοινό έχουν τα οράματα και οι αγώνες των ελλήνων κομμουνιστών με το οικογενειοκρατικό, στρατοκρατικό καθεστώς της Β. Κόρεας; Επειδή, αντιστέκεται στους αμερικάνους; Ενα τέτοιο επιχείρημα θα μού φαινόταν πολύ αδύνατο...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το συναγωνιστής πήγαινε στη βαθμίδα που φανέρωνε το ύφος του μηνύματος, που απέστειλε το κόμμα, σε διάκριση τόσο με τον χάβελ όσο και με το γγ του γιουγκοσλάβικου κκ. Στο βαθμό που με αφορά δε με καίει ούτε να το υπερασπίσω, ούτε να το απαρνηθώ. Εξαρτάται τι έχω απέναντι. Κι επειδή απέναντι έχουμε τον ιμπεριαλισμό και τους διάφορους απολογητές του, δίνω έμφαση στο πρώτο.

Δεκτή η πρόταση του κομάντο για τον έρανο, αλλά τα χρήματα θα τα αξιοποιήσω κατά το δοκούν. Κατά τα άλλα είναι μάλλον ευχάριστο ότι τα σχόλια κάποιων σφων αναγνωστών απαντάνε στην ουσία και καθιστούν περιττή τη δική μου συμμετοχή. Να προσθέσω απλώς ότι όρος λενινισμός πρωτοαναφέρθηκε από το ζηνόβιεφ κι ότι μετά το λένινγκραντ, μια πόλη πήρε το όνομα του τρότσκι και μετά μετονομάστηκε το στάλινγκραντ.
Με το σκεπτικό κάποιων ανώνυμων πάντως, θα έπρεπε να χαιρόμαστε που το λένινγκραντ μετονομάστηκε εκ νέου σε αγία πετρούπολη. Κι όσο για τα 'κονίσματα' όπως τα έλεγε ο χαρίλαος και την εικονομαχία με τους αναθεωρητές, προφανώς δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντικό πεδίο μάχης. Έλα όμως που ακόμα και στην βυζαντινή εικονομαχία, υπήρχε πίσω από τα σύμβολα ουσιαστικό διακύβευμα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Και μια πολύ καλή ανάρτηση από τον οικοδόμο, που κολλάει με το θέμα.

http://e-oikodomos.blogspot.com/2012/01/hello-lenin.html

Ανώνυμος είπε...

Απολιθωμα με ολο το σεβασμο η ονομασια μιας πολης για λογους συμβολικους διαφερει ποιοτικα απο τη μουμιοποιηση ενος πτωματος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μάλλον ποσοτικά διαφέρει. Στα ίδια πλαίσια εντάσσεται.
Η προσωπολατρία ξεκίνησε από την εποχή των τσάρων κι οι μπολσεβίκοι την κληρονόμησαν κατά κάποιον τρόπο, εκόντες-άκοντες. Κι είναι ζήτημα τι έκαναν για να αντιμετωπίσουν αυτήν τη νοοτροπία. Οι μετονομασίες πόλεων δεν ξέρω πώς ακριβώς βοήθησαν..

Ανώνυμος είπε...

Ποσοτικο θα ηταν το ζητημα μεταξυ της μεονομασιας μιας λεωφορου και της μετονομασιας μιας πολης. Η μετονομασια του τσαριτσιν-αν δεν κανω λαθος-σε σταλινγκραντ μαλλον διαφερει ποιοτικα απο τη μουμιοποιηση πτωματων. Βεβαια κατανοω τις συνθηκες της τοτε εποχης.