Απεργιακές σημειώσεις

Μία εβδομάδα μετά την παναττική απεργία της περασμένης τρίτης η κε του μπλοκ επιχειρεί μια πρόχειρη κι αρκετά καθυστερημένη αποτίμηση. Ποια ήταν η ιδιαίτερη σημασία της απεργίας στις 17 του μηνός; Δύο στοιχεία ξεχωρίζουν κατά τη γνώμη μου.

Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που έγινε μια απεργία συμπαράστασης στον αγώνα άλλων εργασιακών χώρων που βρίσκονται σε κινητοποίηση. Κυρίως για την απεργία διαρκείας των χαλυβουργών, που έχει γίνει υπόθεση όλου του κινήματος αλλά και τις κινητοποιήσεις στο αλτερ, την ελευθεροτυπία, τη λούκισα και μερικά ακόμα εργοστάσια. Αυτός ήταν κατ’ ουσίαν ο χαρακτήρας της απεργίας και απ’ αυτή την άποψη ήταν ένα σημαντικό βήμα για την ταξική ενότητα που χτίζεται στην πράξη και στον αγώνα.

Κατά δεύτερον, η απεργιακή συγκυρία ήταν σταθμός και κριτήριο, εξόχως αποκαλυπτικό, για τη στάση μιας σειράς δυνάμεων με φιλεργατικό, αγωνιστικό προφίλ που αποδείχτηκε προσωπείο. Η καταψήφιση της πρότασης για απεργία στην αδεδυ και στο βόλο. Η κατάπτυστη αρθρογραφία στον «αριστερό τύπο» ουσιαστικά ενάντια στην απεργία στη χαλυβουργία και την παρέμβαση του παμε για τη διακοπή του «κοινωνικού διαλόγου». Η χαλαρή προετοιμασία της απεργίας σε χώρους με διαφορετική λογική, που αποτυπώθηκε στη μικρή μαζικότητα των απεργιακών τους μπλοκ. Και το χαρτί της συμπόρευσης που κάηκε απ’ όσους το είχαν κάνει σημαία τους όλο αυτό το διάστημα.

Μένουν βέβαια αρκετά βήματα ακόμα να γίνουν. Η θύελλα με τα μέτρα και τα χαράτσια μαίνεται αμείωτη. Ο παπαδήμος μας απειλεί ανοιχτά ότι θα πονέσουμε και δε νιώθει καν την ανάγκη να μας το κρύψει ή να χρυσώσει το χάπι. Εμπαίζει όλη την εργατική τάξη με εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα: καλύτερα κινέζικα μεροκάματα, παρά να κλείσουν τα εργοστάσια.

Ο πήχυς των απαιτήσεων ανεβαίνει αντικειμενικά αλλά εμείς περνάμε διαρκώς από κάτω, ίσως γιατί κινείται πιο γρήγορα από τους δικούς μας ρυθμούς. Η απάντηση που αντιστοιχεί στην ένταση αυτής της επίθεσης, (θα όφειλε να) είναι μια πολιτική απεργία που να κόψει τη φόρα του μαύρου μετώπου και να κάψει τάχιστα το χαρτί της συγκυβέρνησης. Πότε θα αρχίσουν να αποκτούν πολιτικά χαρακτηριστικά οι απεργίες, αν όχι τώρα;

Αυτά βέβαια είναι εύκολο να τα λες σε ένα μπλοκ αλλά είναι τελείως διαφορετικό να τα κατεβάσεις στις μάζες και να τα κάνεις πράξη. Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος φάνηκαν να υπολείπονται σε συμμετοχή και συχνότητα από τις προ διετίας απεργίας ενάντια στην ψήφιση του μνημονίου.

Ένας κόσμος απογοητεύτηκε γρήγορα γιατί περίμενε ότι θα αρκούσε ένα φύσημα για να πέσει η κυβέρνηση, να νικήσουμε και να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Κάποιοι άλλοι βλέπουν τις οικονομικές αντοχές τους να λιγοστεύουν επικίνδυνα και ζορίζονται αντικειμενικά να απεργήσουν. Στις 48ωρες πολλοί αναγκάζονται να επιλέξουν μία από τις δύο μέρες για να δηλώσουν απεργία. Ενώ στους περισσότερους χώρους λιγοστεύουν οι εργαζόμενοι κι αυξάνονται οι άνεργοι κι οι απολυμένοι.

Αυτά είναι εν πολλοίς τα δεδομένα κι η ανατροπή τους παραμένει ζητούμενο. Το παμε επιχειρεί να πιάσει το νήμα από την παναττική, βάζει πρόταση για απεργία πανελλαδικά στις αρχές φλεβάρη και πιέζει –με αποφάσεις σωματείων κι εργατικών κέντρων- να προκηρυχθεί πανεργατικά απ’ την γσεε. Να δούμε αν αυτή μπορεί να γίνει έναυσμα αγωνιστικής ανάτασης, που θα σφραγίσει τις πολιτικές εξελίξεις του επόμενου διαστήματος.

Αυτά ως προς το γενικό κομμάτι..Ας δούμε και μερικά επιμέρους στιγμιότυπα από την περασμένη βδομάδα..Προσωπικά μου έμεινε η ευέλικτη τακτική του συντονισμού και του εξωκοινοβουλίου, όπου είδαμε διαφορετική στάση σε κάθε πόλη, ανάλογα τις συγκεκριμένες συνθήκες, ενίοτε και σε κάθε συνιστώσα, ανάλογα τις πολιτικές συμπάθειες. Αυτά όμως είναι υψηλά νοήματα για τους δογματικούς που δεν καταλαβαίνουν γρι από τακτική ευλυγισία, την κάνουν κρεμαστάρι κι ανάγουν σε τακτική τη στρατηγική τους.

Στη λδ του βορρά πάντως είχαμε ιστορικές στιγμές συμπόρευσης, με μικρή μεταξύ μας απόσταση, χωρίς τα κορδόνια της περιφρούρησης και με σύγκλιση των σημείων των δυο συγκεντρωσεων: στο άγαλμα βενιζέλου για εμάς (που θα το σμιλέψουμε κάποτε για να γίνει του βλαδίμηρου) κι απέναντι από το άγαλμα για το συντονισμό και το εξωκοινοβούλιο.

Με ένα κάλεσμα που θα μπορούσε να λέει: Όλοι-όλες απέναντι από το άγαλμα βενιζέλου. Ενάντια στον ετεροπροσδιορισμό και τον συμβιβασμό. Αν και η δική τους εκδοχή είναι ότι μας πρότειναν να συνδιοργανώσουμε κοινή συγκέντρωση κι εμείς αρνηθήκαμε.

Μια φορά, για τα δεδομένα του καιρού (πολύ κρύο εφέτος) και μιας απογευματινής πορείας, ήταν σχετικά καλή η συμμετοχή του κόσμου. Άσε που κάποιοι δικοί μας είχαν πάει για να ενισχύσουν την περιφρούρηση στην χαλυβουργία του βόλου.

Εκεί όπου δε βγήκε ούτε μπετόβεργα απ’ το εργοστάσιο, όπως έγραψε ο κυριακάτικος ρίζος. Κι αυτό παρά την αγαστή συνεργασία κάποιων εργατοπατέρων με την αστυνομία και την τοπική κοινωνία των μπράβων, που οργάνωσαν από κοινού αντι-περιφρούρηση με το οακκίτικης έμπνευσης σύνθημα «κάτω η χούντα του παμε» στα πανό τους.

Εν τω μεταξύ είναι κοινή παραδοχή ότι ο αγώνας των απεργών χαλυβουργών θα είχε ήδη νικήσει αν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις κι οι συνάδελφοί τους από το βόλο. Καθώς επίσης ότι ο μάνεσης ποντάρει στο συντεχνιακό πνεύμα των καιρών κι έχει τάξει προνομιακή μεταχείριση στους βολιώτες, για να διασπάσει το κοινό, ταξικό μέτωπο μεταξύ των δύο εργοστασίων. Και μέχρι στιγμής φαίνεται να τα καταφέρνει.

Στην αθήνα, οι ανταποκριτές της κε του μπλοκ ξεχώρισαν δύο πράγματα.

Το προλετκαλτ θεατρικό ποιος φοβάται τη σοφία, με απλά νοήματα σοσιαλιστικού ρεαλισμόυ και συχνή παρεμβολή τραγουδιών του βουνού και του αγώνα, που το έκαναν να κινείται στα όρια του πολιτικού μιούζικαλ. Και την εμπειρία απ’ τους εργαζόμενους στην πειραιώς, που απέργησαν και κατέβηκαν μαζικά με πορεία απ’ την πάντειο στη συγκέντρωση της ομόνοιας.

Συν ένα παραλειπόμενο από την επόμενη μέρα και την παρέμβαση του πάμε στα γραφεία της γσεβε. Όπου ο (περο-πο-πομ) πέρρος ‘απειλούσε’ το δασκαλόπουλο του σεβ, που «έφυγε σα λαγός. Αλλά ας μη φοβάται. Σε όποιο λαγούμι και να κρυφτεί, η εργατική τάξη θα τον ξετρυπώσει».

Οι αστοί τρομάξανε και τρύπες φτιάξανε...