Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Για τις κατακτήσεις στον καπιταλισμό



Μια εναλλακτική εκδοχή του γνωστού αρκτικόλεξου PIGS είναι αυτή με την ιταλία στη θέση της ιρλανδίας, η οποία μας δίνει έναν ενιαίο και συνασπισμένο ευρωπαϊκό νότο, έτοιμο για όλα. Μια εκδοχή με ποδοσφαιρική σημειολογία και πολιτικές προεκτάσεις εντός της εε. Η νασιοναλ μανσαφτ της μερκέλ μπορεί αρχικά να τα κατάφερε απέναντι στην πορτογαλία στους ομίλους και την ελλάδα, που δέχτηκαν το μνημόνιο και έμειναν εκτός Euro, αλλά έφαγε τα μούτρα της με τους ιταλούς και τους είδε χτες να διεκδικούν τον ευρωπαϊκό θρόνο στη σύνοδο κορυφής του κιέβου με τους ισπανούς.

Οι ισπανοί ήθελαν να γίνουν οι απόλυτοι κονκισταδόρες του σύγχρονου ποδοσφαίρου με τρεις σερί κατακτήσεις μεγάλων διοργανώσεων και τα κατάφεραν. Την ίδια στιγμή στην ελλάδα κάποιοι προβάλλουν ως ανάγκη των καιρών το αντικονκισταδορικό μέτωπο ενάντια στην κατοχή της τρόικα κι επαινούν το ραχόι για την κρατικοποίηση των τραπεζών που κινδύνευαν με πτώχευση και την «πολιτική κατάκτηση» της ισπανικής κυβέρνησης για την «εξασφάλιση δανείων χωρίς μνημόνιο». Παράλληλα, βάλλουν κατά όσων έχουν «ιδιοκτησιακή αντίληψη» για το κίνημα, αλλά οι ίδιοι φιλοδοξούν να κάνουν το δικό τους «αριστερό» πόλο μονοπώλιο και ονειρεύονται πολλές μικρές νίκες εντός του συστήματος (από το ευρωομόλογο μέχρι τις κρατικοποιήσεις που λέγαμε), πετώντας από κορυφή σε κορυφή, μέχρι την έφοδο στον ουρανό και την κατάκτηση του ολύμπου.

Υπάρχει όμως δυνατότητα να αποσπάσει σήμερα κατακτήσεις το κίνημα, εντός του συστήματος, χωρίς να έχει τεθεί στην «ημερήσια διάταξη» από τη ζωή το θέμα της εξουσίας; Και γιατί λένε οι κομμουνιστές ότι ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον περιθώρια για παραχωρήσεις, όπως παλιότερα, σε άλλες δεκαετίες; Μήπως αυτό είναι σημάδι μοιρολατρίας και ηττοπάθειας;

Κατά πρώτον, ηττοπαθείς εξ ορισμού είναι εκείνες οι αναλύσεις που απαρνούνται εξ αρχής ως ενδεχόμενο την επανάσταση και τη δυνατότητά της να νικήσει, παραπέμποντας αυτή τη νίκη στη δευτέρα παρουσία. Κατά δεύτερον, η εκτίμηση ότι ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να κάνει παραχωρήσεις, επειδή βαθαίνει η κρίση του, είναι συγκεκριμένη ανάλυση της πραγματικότητας κι όχι ηττοπάθεια. Ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει λιγότερα περιθώρια για παροχές, γι’ αυτό και σπάει παραδοσιακές συμμαχίες του με μεσαία και προνομιούχα στρώματα, διακινδυνεύοντας τη συστημική του σταθερότητα. Η εκτίμηση αυτή δε μπαίνει από θέση αρχής, ως άρνηση γενικά κάθε δυνατότητας επιμέρους κατακτήσεων, αλλά ως εκτίμηση για την τρέχουσα συγκυρία, ανιχνεύει τη γενική τάση και δεν αναιρείται από εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Πότε μπορεί να προχωρήσει σε παραχωρήσεις το σύστημα; Όταν νιώσει να απειλείται η ύπαρξή του και η επιθανάτια αγωνία του το μετατρέψει σε «ηθικό και φιλεύσπλαχνο» για να αναχαιτίσει τις ριζοσπαστικές διαθέσεις, έως ότου αναλάβει, μπουκώνοντας στόματα και συνειδήσεις με υλικά αγαθά και προνόμια. Το κεφάλαιο μπορεί να κάνει παραχωρήσεις όταν βρεθεί με το πιστόλι στον κρόταφο και φοβηθεί ότι μπορεί να χάσει τα πάντα.
Αλλά αν βρεθούμε στο σημείο να μπορούμε να το «εκβιάζουμε» και να αποσπάμε κατακτήσεις, γιατί να μείνουμε εκεί και να μην το σκοτώσουμε; Διαφορετικά, θα πάρει πίσω σε πρώτη ευκαιρία ό,τι μας έδωσε και εμείς θα μείνουμε με το πιστόλι στο χέρι να μας σημαδεύει, εν είδει πολιτικής αυτοκτονίας.

Αυτή είναι η κριτική αποτίμηση που γίνεται και στο αργεντινάσο –που πριν από μερικούς μήνες είχε τη δέκατη επέτειό του. Ναι μεν είχε τη δύναμη να ρίχνει τις αστικές κυβερνήσεις τη μία μετά την άλλη, αλλά έμεινε χωρίς στόχευση και με άσφαιρα πυρά. Και θα είναι «έγκλημα ασυγχώρητο» για την επαναστατική υπόθεση να φτάσουμε στην πηγή, αλλά να μην απλώσουμε το χέρι για να πιούμε νερό. Να έχουμε δύναμη, να την επιβάλουμε στην τάξη των αστών, αλλά να μην την καταστήσουμε εξουσία, δηλαδή ισχύ κατοχυρωμένη.

Από αυτή την άποψη οι αγώνες και τα «κινήματα» που αναπτύχθηκαν στην ελλάδα το τελευταίο διάστημα δεν ήταν μάταιοι ή χαμένοι από χέρι, αλλά αποδείχτηκαν ανεπαρκείς, καταλήγοντας να επαναδιαπραγματεύονται (βλέπε παζαρεύουν) την ελάφρυνση των συνεπειών του μνημονίου και πόσα θα χάσουμε. Και το βασικό ζητούμενο που τους έλειψε ήταν η πολιτική στόχευση.

Κάποιοι λένε βέβαια ότι η ταξική πάλη έχει διακριτά βάθρα, με σχετική αυτονομία το καθένα, και συνάγουν από τα παραπάνω ότι είναι λάθος να υποτιμάμε τη σημασία του οικονομικού αγώνα και να προβάλλουμε μονότονα κι «αντιδιαλεκτικά» το στόχο της πολιτικοποίησης του κινήματος. Δεν υπάρχει όμως κάποια σοβαρή οργανωμένη πολιτική δύναμη που να αποκηρύσσει τον οικονομικό αγώνα. Ίσα-ίσα που στο κόμμα έχει ασκηθεί κατά καιρούς κριτική από διάφορους χώρους –που δεν είναι ακριβώς σοβαροί, ούτε οργανωμένοι, πόσο μάλλον δύναμη- ότι μένει στάσιμο στα ρηχά νερά του «οικονομισμού» και των μισθολογικών διεκδικήσεων, χωρίς να ζυμώνει πολιτικά, μεταβατικά, δημοκρατικά αιτήματα – το κάθε επίθετο ανάλογα με τον χώρο προέλευσης της εκάστοτε κριτικής.

Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι η αναγνώριση της σημασίας οικονομικής πάλης, αλλά το πώς αυτή υποτάσσεται στην πολιτική πάλη. Το ζήτημα δεν είναι αυτά καθαυτά τα τακτικά αιτήματα, αλλά σε ποια στρατηγική εντάσσονται και πώς θα την υπηρετούν. Κανένας δεν υποτιμά τη σημασία των οικονομικών κατακτήσεων. Οι μικρές νίκες είναι ευπρόσδεκτες, δείχνουν το δρόμο της διεκδίκησης και τονώνουν την ταξική αυτοπεποίθηση των εργαζομένων. Πρέπει όμως να τις διασφαλίσουμε με συνολικές νίκες για να μη σκορπίσουμε απογοήτευση σε βάθος χρόνου. Κι αυτό δεν είναι κήρυγμα ηττοπάθειας, αλλά μια υπεύθυνη προειδοποίηση ουσίας, ότι ο αγώνας θα είναι μακρόχρονος και δύσκολος, ότι δεν υπάρχουν εύκολες, μαγικές λύσεις –και σίγουρα όχι εντός του συστήματος.

Σήμερα η συγκυρία απαιτεί συνολικές λύσεις και ζητά απάντηση στο ερώτημα: πώς θα μπορούσαν να κυλήσουν αλλιώς τα πράγματα στην παραγωγή και την οικονομία; Ποια εναλλακτική πρόταση έχετε; Ο σοσιαλισμός μπαίνει στην ημερήσια διάταξη όχι βάση κάποιων δικών μας επαναστατικών ονειρώξεων, αλλά αντικειμενικά, ως μοναδική διέξοδος απ’ την κρίση, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει καμία άλλη λύση υπέρ του λαού στα πλαίσια του καπιταλισμού όπου η αστική τάξη μετακυλύει το κόστος της κρίσης στους εργαζόμενους.

Αυτά δε λέγονται για να επικρατήσει ηττοπάθεια και να μη δοθούν οικονομικοί αγώνες. Ίσα-ίσα που τώρα όλο το βάρος δίνεται στη μάχη για να υπογραφούν ευνοϊκές συλλογικές συμβάσεις, να μην περάσει η τρομοκρατία των επιχειρησιακών και των ατομικών συμβάσεων, η κατάργηση της μετενέργειας κλπ.  Το γενικό αναδεικνύεται από το επιμέρους αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύβεται πίσω απ’ αυτό. Η τακτική πρέπει να ευνοεί τη στρατηγική και η τελευταία να ζυμώνεται στις μάζες και να κερδίζει συνεχώς έδαφος στο εργατικό κίνημα. Κι αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της πρωτοπορίας, για να μη μείνουν στη μέση του δρόμου οι αγώνες και οι λαϊκές συνειδήσεις που αρχίζουν να ριζοσπαστικοποιούνται.

Και μια τελευταία σημείωση για τη σύνδεση υποκειμενικού κι αντικειμενικού παράγοντα.
Υπάρχει μια αντίληψη που απολυτοποιεί τον υποκειμενικό παράγοντα, το πεδίο δράσης του και τις δυνατότητες που έχει. Οι μισθοί, λέει, δεν κόβονται εξαιτίας της κρίσης αλλά εξαιτίας του χαμηλού επιπέδου των αντιστάσεων. Με άλλα λόγια οι καπιταλιστές βρίσκουν και κάνουν. Κάτι που ισχύει κατά βάση, αλλά αντιστρέφει τη σχέση αιτίου- αιτιατού. Ή ακόμα χειρότερα, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, που ισχυρίζεται πως η κρίση προκαλείται ακριβώς εξαιτίας των διάφορων εργατικών αντιστάσεων και των μικρών «σαμποτάζ» όσων αντιστέκονται στο χώρο παραγωγής –φτύνοντας πχ στον καφέ του αφεντικού του με μίσος ταξικό, ή δουλεύοντας παθητικά, κτλ.

Αυτό που αγνοούν οι παραπάνω αναλύσεις είναι η αντικειμενική συγκυρία, οι δυσμενείς συνθήκες σε παγκόσμιο επίπεδο κι οι αρνητικοί διεθνείς συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν αντικειμενικά την τελευταία εικοσαετία μετά τις ανατροπές στο ανατολικό μπλοκ. Το κοινωνικό κράτος των δυτικών κοινωνιών ήταν ουσιαστικά η απάντηση στο αντίπαλο δέος και την ελκτική δύναμη της χώρας του οκτώβρη. Από τη στιγμή που εξέλιψε όμως αυτό το δέος, άρχισαν να ξηλώνονται κι οι κατακτήσεις του κοινωνικού κράτους σε όλη την ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα. Κι όποιος τυφλώνεται από αντισοβιετισμό κι αρνείται να τη δει ή θέλει σώνει και καλά να επιρρίψει τη βασική ευθύνη στον υποκειμενικό παράγοντα (κόμματα, συνδικάτα, κτλ) για τη σημερινή κατάσταση, πάσχει από πολιτική μυωπία κι είναι άξιος της μοίρας του.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λέμε ότι ο καπιταλισμός δεν έχει περιθώρια για παραχωρήσεις.
Και σωστό και λάθος.
Σωστό γιατί σήμερα που βλέπουμε την ολομέτωπη επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας αλλά και στα μικροαστικά στρώματα που η κυρίαρχη θέση του κεφαλαίου είναι η «προλεταριοποίησή τους» είναι ολοφάνερο ότι ούτε ψίχουλο δεν επιθυμούν να μας δώσουν
Λάθος όμως γιατί η παραπάνω ανάλυση γίνεται με βάση τις ανάγκες και το φαντασιακό του 2009.
Τι θέλω να πω? Ότι συνεχιζόμενη αυτή πολιτική αν δεν υπάρχουν από πίσω εκείνοι οι πολιτικοί αγώνες που θα δείξουν ένα νέο δρόμο θα οδηγήσει σε ένα νέο «σημείο ισορροπίας». Πχ σε 2-3 χρόνια όπου η φτώχια και η ανεργία θα έχουν χτυπήσει κόκκινο κάποιες ειδικές ζώνες «επένδυσης» όπου θα δουλεύεις ανασφάλιστος και με μεροκάματα κίνας μπορεί να θεωρηθούν από ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου σαν «αναπτυξιακή πολιτική» και «επιτέλους βγαίνουμε από το τούνελ της κρίσης»
Αν δεν αλλάξεις τους όρους του παιχνιδιού, μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα που δεν μπορώ να προβλέψω πόσο είναι, η «αναδιανομή» μπορεί να γίνει με τους όρους του κεφαλαίου και ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» με τους όρους του καπιταλιστή να θεωρηθεί ως μάννα εξ ουρανού…
alekos

TRASH είπε...

Αλέκο, η πρόβλεψη σου είναι απόλυτα ρεαλιστική και ακριβής!
"...μετά την κρίση βεβαίως και θα έρθει μία "ανάπτυξη", μία ανάπτυξη αναιμική (θα πάει πχ τον μισθό από τα 150 στα 180 ευρώ), που θα διαρκέσει ελάχιστα και θα μας οδηγήσει σε νέο κύκλο κρίσης και ακόμη μεγαλύτερων θυσιών..."
Αλ.Παπαρήγα

Αναυδος είπε...

Ενας πιστευω απο τους λογους που πολλοι δεν κατανοουν τη θεση του ΚΚΕ για αντικειμενικη αδυναμια του κεφαλαιου για παραχωρησεις τα τελευταια σχεδον 20 χρονια ειναι η λειψη γνωση πολιτκης οικονομίας και η διαλεκτικη της σχεση με την πολιτκή. Εξηγουμαι

Το αποτελεσμα της κρισης ειναι η συρικνωση της παραγωμενης νεας αξιας. Κατα συνεπεια η υπεραξια μειωνεται απολυτα και η αναπαραγωγη του κεφαλαιου δυσχερενεται ή (σε μεγα αριθμο επιχειρησεων) απλως σταματα. Ο μοναδικος όρος επιβιωσης του ατομικου καπιταλιστη ειναι οχι μονο η αρνηση της οποιασδηποτε παραχωρησης αλλά η αυξηση του βαθμου εκμεταλλευσης με αλλα λογια συμπιεση μισθων και απολύσεις. Το προβλημα με τον ατομικο καπιταλιστη ειναι οτι αν κανει παραχωρησεις στον καθοδικο κυκλο ή την υφεση αργα η γρηγορα θα βρεθει εκτος αγοράς λογο του αντατγωνισμού.

Συνεπώς οι παραχωρησεις αποκλειονται αντικειμενικα απο το ιδιο το κεφαλαιο. Από την αλλη ομως υπαρχει η δυνατοτητα να μειωθουν οι απωλιες δηλ αντι ο μισθος να πεσει 20% να πεσει 15% ή αντις 20 απολύσεις να γινουν μονο 18 κλπ κλπ. Η ουσια δεν αλλαζει παλι η εργατικη ταξη πληρωνει την κριση (δε μπορει να γινει διαφορετικά στα πλαισια του καπιταλισμού) αλλα δινεται η πλαστη εντυπωση των παραχωρησεων αλλα επισης με τον τροπο αυτο ήδη η εργατικη ταξη εχει στραφει εναντια στον εαυτο της (εννοειται προς τερψη των καπιταλιστών)

Η κριση αποκαλυπτει τα αδιεξοδα του καπιταλισμου και την αναγκη να ξεπεραστεθι σαν κοινωνικο συστημα. Ο λογος για την ανατροπή του δεν ειναι ηθικός (η εκμεταλλευση) αλλα αντικειμενικος, ο καπιταλισμός αδυνατει να ζησει τους ανθρωπους.

Η θεση των κομμουνιστων στη κριση ειναι να προβαλουν τις αξεπεραστες αντιθεσεις του συστηματος και να δειχνουν το δρομο για μια σοσιαλιστικη κοινωνια . Η τακτικη τους συνοψιζεται στο να πολιτικοποιουν καθε επιμερους αγωνα δειχνωντας ποσο αδιεξοδος και προσωρινος ειναι αν μεινει στα συντεχνιακα του πλαισια (πλαισια που εθρεψαν μια ολοκληρη γενια). Σημερα πχ μπορει στα ναυπηγεια Σκαραμαγκα να εκλιπαρουν οι προδοτικες συνδιικαλιστικες ηγεσιες για καποια επιδοτηση ή καποια εξαιρεση. Ακομη και αν ο αγωνας τους αποδειχτει (προσωρινα) νικηφορος αυτο θα εχει επιτευχθει σε βαρος ενος αλλου ναυπηγειου και των εργαζομενων τους εκει.λογω τυης κρισης και μονο. Το παραδειγμα της Χαλυβουργιας ειναι το πιο χαρακτηριστικο. Οι του Βολου κατω απο την τρομοκρατια και την επιρροη των ταξικων προδοτων μεχρι στιγμης δεν εχουν απολυσεις και μειωσεις των (ετσι και αλλιως) πενιχρων μισθων τους επειδη τα ταξικα αδερφια τους στον Ασπροπυργο δινουν ενα σκληρο αγωνα επι 300 μερες. Ο Μανεσης τους εξαγοραζει οχι με κατι παραπανω απλα χωρις να παρει αυτα που εχουν. Συνεπως αν ο αγωνας στο Βολο δεν πολιτικοποιηθει το αποτελεσμα ειναι το τσακισμα των εργατων στον Ασπροπυργο

Βεβαια για να πολιτικοποιηθει ο οικονομικος αγωνας υπαρχουν 2 βασικες προυποθεσεις να δημιουργηθουν μαζικα συνδικατα και να τελειωνουμε με τον ταξικο εχθρο και τους εκπροσωπους του μεσα στα συνδικατα. Εκει κρινονται και η ανταρσυα και ο συριζα οταν συμμαχουν στο συγκεκριμενο με πασκε-δακε η οταν για τις θεσουλες τους κατεβαινουν (ο συριζα) σε κοινα ψηφοδελτια μαζι τους.

Το ποστ το προσυπογραφω

Γρηγόρης είπε...

Εξαιρετικό κείμενο αλλά έχω την εξής διαφωνία:αν αύριο,σε μια χώρα της εε,δυναμώσει το λαϊκό κίνημα σε τέτοιο βαθμό ώστε να αρχίσει να απειλεί την ίδια την αστική εξουσία,ποια θα είναι η απάντηση των αστών;Σημαντικές παραχωρήσεις ή βίαιη αναμέτρηση;Θεωρώ πολύ πιθανότερο το δεύτερο ενδεχόμενο

Unknown είπε...

@γρηγορης το θεμα ειναι η εργατικη ταξη αυτης της χωρας να ειναι ετοιμη για τη συγκρουση και να μην εχει διαπραγματευτικες αυταπατες.

Unknown είπε...

Ο σοσιαλισμός μπαίνει στην ημερήσια διάταξη όχι βάση κάποιων δικών μας επαναστατικών ονειρώξεων, αλλά αντικειμενικά, ως μοναδική διέξοδος απ’ την κρίση, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει καμία άλλη λύση υπέρ του λαού στα πλαίσια του καπιταλισμού όπου η αστική τάξη μετακυλύει το κόστος της κρίσης στους εργαζόμενους.
(αποσπασμα από το ποστ του μπρεζνιεφικού απολιθώματος)

Αμήν.

Δεν βρίσκω κάτι άλλο να πω, γιατί τα θρησκευτικά μου προκαλούσαν πάντα μια παράξενη διάθεση

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Και άντε στο διάολο (για συνεργασία) και τα λοιπά.

Για τα πιο σοβαρά των υπόλοιπων εν καιρώ..

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή η αδυναμία του καπιταλισμού για παραχωρήσεις αφορά στην κρίση. Το ζήτημα είναι αν αυτή η κρίση θα οδηγήσει στην ανάπτυξη ( δεν το λεω για μα περιμένουμε. Ανάπτυξη γίνεται συνήθως κάνω σε ερείπια), όπως κάθε άλλη μέχρι τωρα, ή μιλάμε για κάποιο ιστορικό τέλος του συστήματος. Η κάθε εκτίμηση προκρίνει διαφορετική τακτική για την πρωτοπορία της εργατικής τάξης.

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ειναι καθολου περιεργο που εχεις τετοια θολουρα στο κεφαλι σου, αν απλα σε παραξενευουν τα θρησκευτικα.

Αναυδος είπε...

@ΠΔ
ο καπιταλισμο δεν καταρεει απο μονος του μονο ανατρεπεται. Η αναπτυξη οποτε και αν αρχισει θα ειναι αναπτυξη για το κεφαλαιο και οχι για την εργατικη ταξη. Συνεπως τωρα που αντικειμενικα το συστημα ειναι αδυναμο ο συνεπης κομμουνιστης πρεπει να του δωσει μια να παει πιο κατω και οχι να προσπαθει να το σωσει στο ονομα των δεινων που το ιδιο προκαλει

kolokotronis είπε...

@ Αναυδος,
Ακριβώς!
Γι΄αυτό, στις ερωτήσεις του κόσμου: "δηλαδή, τι λύσεις προτείνει το ΚΚΕ;", πρέπει να είμαστε σαφείς και να μη μασάμε τα λόγια μας:
-υποστηρίζουμε και παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις, οποιαδήποτε προσπάθεια ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, αλλά...
-ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, τους εξηγούμε σε όλους τους τόνους, ότι αυτό ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ούτε των ίδιων ούτε των παιδιών τους.
Η "ανακούφιση" βελτιώνει τα συμπτώματα, ΔΕΝ γιατρεύει την ίδια την αρρώστια.
Και το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι εδώ για να λύνει τα προβλήματα του καπιταλισμού(τα οποία δεν λύνονται εντός του ίδιου του καπιταλισμού), αλλά για να τον ανατρέψει, βίαια εάν χρειαστεί.
Όλα τα υπόλοιπα είναι Τσιπροϊστορίες (ούτε καν για αγρίους)...

Unknown είπε...

@kolokotronis "βίαια εάν χρειαστεί" το εαν χρειαστει ειναι εκ του περισσου(περιττο για τους πονηριδηδες που ετοιμαζουν τα λογοπαιγνια). Ο κοσμος το ξερει και δε το αποφασιζει ακομα. Τελουμε εν αναμονη . . .

μαρξ-λένιν-μάο είπε...

Μια πολύ μικρή παρατήρηση: για τις μάζες στη Δύση, η (όποια) θελκτικότητα και κύρος είχε κατακτήσει για την προλεταριακή ΕΣΣΔ ο τιτάνιος αντιφασιστικός αγώνας, τα εκατομμύρια νεκροί αλλά και ο ηρωισμός των τριτοδιεθνιστών κομμουνιστών στον καπιταλιστικό κόσμο, των Μπελογιάννηδων...

...είχε ήδη αρχίσει να σπαταλιέται από τα μέσα της δεκαετίας του '50, αλλά χάθηκε ολότελα με τη φασιστική - ιμπεριαλιστική εισβολή και κατοχή της Τσεχοσλοβακίας από τα βρώμικα τανκς του Σύμφωνου της Βαρσοβίας.

Απόδειξη η στάση του γαλλικού λαού το Μάη του '68, όταν πάνω στις πλάτες του ριζοσπαστικού κινήματος της γαλλικής νεολαίας και των νέων εργατών της Γαλλίας, οι βρώμικοι ρεβιζιονιστές του Γ"Κ"Κ προσπάθησαν να επιβάλουν ηγεμονία στη Γαλλία μέσα από "λαϊκή κυβέρνηση" σοσιαλιστών - "κομμουνιστών". Οι μάζες προτίμησαν το Ντε Γκωλ από τους οπαδούς του Μπρέζνιεφ.

Ούτε οι Άγγλοι εργάτες διανοήθηκαν ποτέ, για να πολεμήσουν τον αντεργατικό νεοφιλελευθερισμό της Θάτσερ, να κινηθούν πολιτικά προς το φασίστα Μπρέζνιεφ.

Ούτε οι Πολωνοί εργάτες προτιμούσαν το ψευτοκοινωνικό κράτος του κρατικοφασισμού, που μοίραζε την αθλιότητα στα ίσα με αντάλλαγμα πολιτική διχτατορία και ξένη κατοχή. Γι' αυτό εξεγέρθηκαν ηρωικά το 1980-1981.

Δεν υπάρχει χειρότερη ύβρη τόσο για τον κομμουνισμό των Λένιν - Στάλιν, όσο και για τους εργάτες που βίωσαν τις αντεργατικές διχτατορίες με "κόκκινη" σημαία από το 1960 και δώθε, να λέει κανείς ότι το κοινωνικό κράτος της Δύσης ήταν αντίβαρο στη δήθεν "αγάπη" των μαζών για τη χρουστσοφική - μπρεζνιεφική ΕΣΣΔ (ή μάλλον Ρωσία, γιατί ΕΣΣΔ δεν υπήρχε από το 1956).