Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Η μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 90 χρόνια από την καταστροφή της σμύρνης και με αφορμή την επέτειο, η κε του μπλοκ παρουσιάζει μια παλιότερη έκδοση της σύγχρονης εποχής, με τον τίτλο της ανάρτησης, και τα υλικά του επιστημονικού διημέρου που διοργάνωσε το κμε για τα 60χρονα από τη μικρασιατική καταστροφή (εισηγήσεις, παρεμβάσεις κι ερωτοαπαντήσεις, όπως τις συγκέντρωσε και τις κατέγραψε η οργανωτική επιτροπή).

Τα υλικά αυτά εκφράζουν το πνεύμα της εποχής τους, υιοθετώντας το σχήμα της εξαρτημένης ελλάδας από τον ιμπεριαλισμό της αντάντ, υπό την πρωτοκαθεδρία των άγγλων. Ξεκινώντας από την ανάλυση του λένιν για τον ιμπεριαλισμό, εξετάζουν το ξεδίπλωμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή της μικράς ασίας, μετά τον α’ παγκόσμιο πόλεμο και το συμπληρωματικό ρόλο της ελλάδας ως εκτελεστικό όργανο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Κινούνται δηλ σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από την ευρύτατα διαδομένη εκδοχή για τον επεκτατισμό του ελληνικού ιμπεριαλισμού με τη μεγάλη ιδέα για την ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών.

Ο ιστορικός τζιντζιλώνης λέει στην εισήγησή του ότι η αστική τάξη προσπάθησε με το σύνθημα της μεγάλης ελλάδας –που θυμίζει το σημιτικό σύνθημα για την ισχυρή ελλάδα, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εμείς εκ των υστέρων- να καμουφλάρει  την πολιτική της υποτέλειάς της στον ιμπεριαλισμό και να αποπροσανατολίσει το λαό απ’ τα πραγματικά του προβλήματα. Στη συνέχεια υποστηρίζει ότι αυτή η εκστρατεία επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό από τους ιμπεριαλιστές της αντάντ και τη ντόπια ολιγαρχία. Και πιο κάτω παραθέτει ένα λόγο του αβέρωφ στον οηε, όπου εμμέσως αναγνωρίζει –εκ των υστέρων- τον πραγματικό χαρακτήρα του πολέμου.
Ο πόλεμος αυτός έγινε, διότι προσεκλήθημεν όπως συμμετάσχωμεν εις αυτόν, υπό της αγγλίας, της γαλλίας και της ιταλίας. Ήτο πόλεμος συμμαχικής κατακτήσεως εις την οποία η ελλάς εκλήθη να λάβει μέρος, αλλά δεν ήτο ελληνικός πόλεμος.

Ο συνάδελφός του ιστορικός λαζαρίδης, συμπληρώνει στα παραπάνω. Η μικρασιατική εκστρατεία αποτελούσε μέρος του μεγάλου σχεδίου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το μεταπολεμικό ξαναμοίρασμα του κόσμου και την κατάπνιξη του εθνικαπελευθερωτικού κινήματος του τουρκικού λαού. (…) Μετά την υπογραφή της ανακωχής του μούδρου με την οποία βγήκε η τουρκία από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της αντάντ κατέλαβαν στρατιωτικά τη ζώνη των στενών μαζί με άλλες περιοχές, έθεσαν υπό τον έλεγχό τους την κυβέρνηση του σουλτάνου κι έβαλαν μπρος το σχέδιο διαμελισμού της τουρκίας με τη συνθήκη των σεβρών. Στη δική του εισήγηση βασίζεται ως επί το πλείστον κι η παρακάτω περιγραφή των ιστορικών γεγονότων.

Ενδιάμεσα στη «διάσκεψη ειρήνης» του παρισιού οι άγγλοι υποστήριξαν και πέτυχαν την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στη σμύρνη με πρόσχημα την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών. Οι άγγλοι έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στο ρόλο της ελλάδας για την επιβολή της ηγεμονίας τους στην εγγύς και μέση ανατολή και προώθησαν την επέκτασή της στη μικρασία, για να χρησιμοποιήσουν αυτήν ως αντίβαρο στους σχεδιασμούς των ανταγωνιστών τους και το στρατό της εναντίον της αντίστασης του τουρκικού λαού.

Με την καθοδήγηση της αγγλίας, ο ελληνικός στρατός βγαίνει από την περιοχή της σμύρνης και προελαύνει στα βάθη της μικρασίας, για να χτυπήσει το γοργά αναπτυσσόμενο τουρκικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Τον αύγουστο του 20’ υπογράφεται η συνθήκη των σεβρών, χωρίς να επικυρωθεί από τις χώρες που την είχαν υπογράψει, ενώ η εφαρμογή της γινόταν αμφίβολη εξαιτίας της αντίστασης του τουρκικού λαού. Έτσι λοιπόν, δεν ήταν κλείσιμο ειρήνης αλλά συνέχιση ενός πολέμου που ανατέθηκε από τους ιμπεριαλιστές στον ελληνικό στρατό, καθώς ούτε αυτοί ήταν διατεθειμένοι για απευθείας σύγκρουση με τα τουρκικά στρατεύματα. Η τύχη της συνθήκης αφέθηκε να κριθεί στο μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων.

Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ αγγλίας και γαλλίας οδηγεί σε μια πολύπλοκη διελκυστίνδα συμφερόντων. Η αγγλία υποστηρίζει κρυφά αλλά ενεργά το αυτονομιστικό κίνημα της συρίας εναντίον της γαλλίας, που αρχίζει να στηρίζει το κίνημα του κεμάλ. Πετυχαίνει τη διακοπή των συμμαχικών πιστώσεων προς την ελλάδα και την έμμεση αναγνώριση της κεμαλικής κυβέρνησης, και τελικά υπογράφει μαζί της ξεχωριστή συμφωνία ειρήνης, χωρίς εδαφικές αξιώσεις, αλλά με εμπορικά ανταλλάγματα. Η προέλαση του ελληνικού στρατού ανακόπτεται, οι κρατικοί πόροι εξαντλούνται κι η αγγλία αφήνει την ελλάδα στην τύχη της. Η τουρκική αντεπίθεση αρχίζει στα τέλη αυγούστου (με το καινούριο ημερολόγιο) και δέκα μέρες μετά μπαίνει στη σμύρνη και την πυρπολεί. Αυτός ήταν και ο τραγικός επίλογος της μικρασιατικής περιπέτειας.

Αξίζει να δούμε αντιπαραθετικά με αυτή την ιμπεριαλιστική διελκυστίνδα τη στάση της σοβιετικής ρωσίας. Η σοβιετική κυβέρνηση αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στη συνθήκη των σεβρών. Ο ίδιος ο λένιν χαρακτήρισε το διαμελισμό της τουρκίας σαν λεηλασία και τον αγώνα του τουρκικού λαού δίκαιο κι αντιιμπεριαλιστικό. Αυτή η υποστήριξη απέρρεε από τις νέες αρχές εξωτερικής πολιτικής που εγκαινίασε το σοσιαλιστικό κράτος κι από τις ανησυχίες για τη μετατροπή της τουρκίας σε ορμητήριο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη ρωσία.

Οι προσπάθειες αυτές για στερέωση της σοβιετοτουρκικής φιλίας σκόνταψαν αρκετές φορές, σε παράγοντες του κεμάλ που υποστήριζαν το συμβιβασμό με τους ιμπεριαλιστές κι αντιδρούσαν στην ιδέα προσέγγισης με τη σοβιετική ρωσία, καθώς και στην εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στην αρμενία και τη γεωργία –υπό την ανοχή γεωργιανών μενσεβίκων. Παρόλα αυτά το μάρτη του 21’ υπογράφτηκε συμφωνία αλληλοβοήθειας και φιλίας των δύο χωρών και η σοβιετική ρωσία διακήρυξε ότι δεν αναγνώριζε τις άδικες διεθνείς συμφωνίες που επιβλήθηκαν στην τουρκία.

Παράλληλα στις αρχές του 22’ απεσταλμένος της σοβιετικής κυβέρνησης ήρθε στην ελλάδα και μέσω του τότε γγ του σεκε κορδάτου μεταβίβασε στην ελληνική κυβέρνηση προτάσεις για τη μεσολάβηση των σοβιετικών με σκοπό το σταμάτημα των εχθροπραξιών και την αυτονόμηση μιας παραλιακής ζώνης της μικράς ασίας που να διασφαλίζει τα δικαιώματα του χριστιανικού πληθυσμού, -ενώ ζητούσε ως μοναδικό αντάλλαγμα τη ντε φάκτο (έστω) αναγνώριση της σοβιετικής κυβέρνησης. Ο γούναρης απέρριψε τις προτάσεις και άφησε την ευκαιρία για ειρηνική διευθέτηση κι απεμπλοκή από το μικρασιατικό αδιέξοδο, να περάσει ανεκμετάλλευτη.

Το σεπτέμβρη του 18’, ο ριζοσπάστης δημοσίευσε μια ακόμα σοβιετική διακοίνωση που απευθύνθηκε τρεις φορές στην αγγλική κυβέρνηση και ανέφερε μεταξύ άλλων: η ρωσική κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να καταδικάσει την ελλάδα και τον ελληνικό λαό γιατί ανέλαβε το βάρος του πολέμου, το επιβληθέν επί των ασθενών ώμων της από μέρους της ευρώπης, και περιήλθε σε απόγνωση. (…) Η ρωσική κυβέρνηση θεωρεί τον τουρκικό πόλεμο ως αγώνα του τουρκικού λαού υπέρ της υπάρξεως και ανεξαρτησίας του, αγώνα κατά της συνθήκης των σεβρών. Στον αγώνα αυτό η τουρκία έχει όλη τη συμπάθεια του ρωσικού λαού.

Μένει να εξετάσουμε τη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων (έχοντας πάρει μια πρόγευση από την απόρριψη των σοβιετικών προτάσεων, που προαναφέραμε). Μπλέχτηκαν στη μικρασιατική περιπέτεια –θεωρητικά- για να προστατέψουν τον ελληνικό πληθυσμό και τελικά κατάφεραν αυτό ακριβώς που υποτίθεται ότι ήθελαν να αποτρέψουν: το ματοκύλισμα και τον ξεριζωμό του. Έπαιξαν πειθήνια μέχρι το τέλος το παιχνίδι των άγγλων, σαν υπάκουο πιόνι τους και στο τέλος έψαξαν εξι-λαστήρια θύματα για να γλιτώσουν τη λαϊκή κατακραυγή (η γνωστή υπόθεση της δίκης των εξ που εκτελέστηκαν).

Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγαν οι εισηγητές του διημέρου του κμε είναι αυτό που θίξαμε στην αρχή της ανάρτησης: η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της ελλάδας και οι καταστροφικές της συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Η τραγική τους επικαιρότητα –ακόμα και σήμερα- και η αναγκαιότητα του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και απαλλαγή από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Ποια άλλη ανάγνωση θα μπορούσε πιθανά να υπάρξει; Αυτή που λέει ότι η ελληνική αστική τάξη δε σύρθηκε εξαρτημένη κι άβουλη στη μικρασιατική εκστρατεία, αλλά συμμετείχε οικειοθελώς για να διεκδικήσει το δικό της μερίδιο –με ανισότιμους φυσικά όρους- στο παιχνίδι της μοιρασιάς. Αλλά αυτό για να στοιχειοθετηθεί –αν υποθέσουμε ότι πράγματι ισχύει- θα απαιτούσε συλλογική μελέτη και διεξαγωγή ενός άλλου επιστημονικού διημέρου στην εποχή μας.


Υγ: Εδώ μπορείτε να δείτε και το κυριακάτικο ιστορικό αφιέρωμα του ριζοσπάστη.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Βρίσκομαι αυτή τη φορά στη δυσάρεστη θέση να διαφωνήσω μαζί σου, τουλάχιστον όσον αφορά τον ενδοιασμό που βάζεις ως προς την οικειοθελή συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Μην ξεχνάς ότι η Ελλάδα λίγους μήνες πριν την ουσιαστική έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας συμμετείχε οικειοθελώς στην προσπάθεια κατάπνιξης της Επανάστασης στη Ρωσία, προσβλέποντας ακριβώς σε εδαφικά κέρδη στη Μικρά Ασία. Η "Μεγάλη Ιδέα", άλλωστε, ως ιδεολόγημα εξέφραζε αντικειμενικά την ανάγκη της ελληνικής αστικής τάξης για διεύρυνση της εσωτερικής αγοράς, τόσο στο 19ο αιώνα όσο και στον 20ο. Από αυτή την έννοια δεν αποτελούσε "όπιο" για τα προβλήματα του λαού, όπως διαφαίνεται στην ανάρτηση σου. Η σημαντική διαφορά είναι ότι η εδαφική επέκταση της Ελλάδας το 19ο αιώνα (και των άλλων Βαλκανικών χωρών) απέναντι σε μια γερασμένη φεουδαρχική Οθωμανική Αυτοκρατορία και η αργή και βασανιστική αστικοποίηση των περιοχών ήταν αντικειμενικά προοδευτική. Άλλωστε ο Λένιν χαιρέτησε τους Βαλκανικούς Πολέμους πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, σημειώνοντας όμως ότι θα ήταν προτιμότερο να γίνει από Δημοκρατίες και όχι Βασίλεια.
Να σημειώσουμε ότι η διαπλοκή και η "εξάρτηση" της Ελλάδας από τις "Μεγάλες Δυνάμεις" χαρακτηρίζει και τον 19ο αιώνα, πριν δηλαδή ο καπιταλισμός αποκτήσει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. (Βάζω τη λέξη εξάρτηση σε εισαγωγικά λόγω της φόρτισης που έχει αποκτήσει σήμερα και για να μην ταυτιστώ με τους διάφορους "εθνικοαπελευθερωτές" Β.Λ.)
Η έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου αποτελεί απόδειξη ότι είμαστε πλέον στην περίοδο του Ιμπεριαλισμού. Σε ποια θέση βρίσκεται η Ελλάδα τότε; Αυτό καλούμαστε να απαντήσουμε. Είναι ενταγμένη στην αλυσίδα του Ιμπεριαλισμού με διαμορφωμένη αστική εξουσία (μην ξεχνάμε το 1909 και τον Βενιζέλο), προφανώς σε πολύ χαμηλή θέση η οποία καθορίζει και τις σχέσεις εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με τις ισχυρότερες καπιταλιστικές - ιμπεριαλιστικές χώρες; Θέλω να πιστεύω ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να είναι αρνητική...
Εκείνη την περίοδο οι στόχοι και οι βλέψεις της ελληνικής αστικής τάξης και των αγγλογάλλων ταυτίζονται. Αυτό οδηγεί στη συμμετοχή της Ελλάδας στη Μικρασιατική Εκστρατεία και τη μετέπειτα καταστροφή. Το να παραδεχτείς αυτό το απλό και αυταπόδεικτο γεγονός δεν σημαίνει ότι παραβλέπεις την προφανή ανισοτιμία και διαφορά μεγέθους, σε τελική ανάλυση, ανάμεσα στην αστική τάξη της Ελλάδας και, π.χ., της Βρετανίας.
Κλείνοντας αυτό το μακροσκελές σχόλιο και επιστρέφοντας στην αρχική μου θέση, δεν μπορώ να καταλάβω ως προς τι ο ενδοιασμός σου...

Ανώνυμος είπε...

Μια πολύ σημαντική πλευρά, κατά τη γνώμη μου, η οποία προκύπτει από τα παραπάνω. Το να πει κανείς ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, είναι σωστό από την άποψη ακριβώς ότι είναι ενταγμένη στην αλυσίδα του Ιμπεριαλισμού, ανεξάρτητα από τη θέση που κατέχει σε αυτή. Το ότι η ελληνική α.τ. είχε στην περίπτωση της Μικρασιατικής Εκστρατείας ιμπεριαλιστικές βλέψεις είναι πάλι από αυτή και μόνο την άποψη σωστό.
Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι το αν οι πόλεμοι με την Τουρκία το 19ο αιώνα ακόμα και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι αποτελούν "ελληνικό ιμπεριαλισμό". Προφανώς και όχι, γιατί, τουλάχιστον όσον αφορά το 19ο αιώνα δεν υπάρχει ιμπεριαλισμός και δεν υπάρχει λόγος η Ελλάδα της εποχής να ξεπεράσει την εποχή της...
Δεύτερο και βασικότερο εκφράζουν τη σύγκρουση της αστικής τάξης με τη φεουδαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανήκουν σε προγενέστερη εποχή της ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καταρχάς η διαφωνία δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως κάτι δυσάρεστο. Κατά δεύτερον, δεν είναι ενδοιασμός, αλλά υποθετικός λόγος, που πιο πολύ θέλει να αναδείξει το δεύτερο σκέλος. Ότι αυτά χρειάζεται να τεκμηριωθούν και επιστημονικά, ίσως με ένα καινούριο επιστημονικό διήμερο στην εποχή μας.
Στο κομμάτι για τη μεγάλη ιδέα δε λέω κάτι δικό μου. Μεταφέρω τη θέση του εισηγητή, χωρίς να απορρίπτω την πτυχή του αποπροσανατολισμού των λαϊκών μαζών, που βάζει.

Κατά τη γνώμη μου μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η ελληνική αστική τάξη μέτρησε κατά κάποιον τρόπο το πραγματικό της μπόι, και οι όποιες βλέψεις της ψαλιδίστηκαν. Και αυτό μας δείχνει δύο πράγματα. Πως ούτε άβουλη ήταν, ούτε όμως κι η ελλάδα ήταν ιμπεριαλιστική δύναμη με θέση ισχύος στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα

Ανώνυμος είπε...

:-)

η συζήτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα, και να σου πω ότι η απάντηση σου με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό.
Η Ελλάδα προφανώς δεν είναι ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη με την έννοια που είναι οι ΗΠΑ και η σημερινή Κίνα. Αυτό που προσπαθώ να δείξω είναι ότι από τη στιγμή που μια χώρα είναι ενταγμένη στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα μπορεί να χαρακτηριστεί "ιμπεριαλιστική" ανεξάρτητα από τη θέση της. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι μπορεί, αν και θα ήθελε διακαώς, να κάνει παιχνίδι από θέση ισχύος.
Για να βάλουμε το άλογο μπροστά από το κάρο και όχι ανάποδα πρέπει να αναγνωρίσουμε ξεκάθαρα ότι από την ανισοτιμία στο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού προκύπτουν και οι σχέσεις εξάρτησης ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Σχέσεις όχι μονόπλευρες, αλλά ανισότιμα αμοιβαίες εξ' ου και ο όρος "αλληλεξάρτηση" (ωχ, τώρα άνοιξα το κουτί της Πανδώρας...).
Η ανάπτυξη του καπιταλισμού σε μια χώρα μπορεί ακόμα και να οδηγήσει σε σύγκρουση αυτή τη χώρα με τους μέχρι πρότινος "προστάτες" της, πάντα όμως στα πλαίσια των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα τεκταινόμενα στη Λατινική Αμερική.

Για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα. Πράγματι, αυτά που αναφέρεις στην ανάρτηση εκφράζουν το πνεύμα της εποχής (δεκαετία '70 ή '80 αν δεν κάνω λάθος) και την προσπάθεια να εξηγηθούν όλα στα πλαίσια της εξάρτηση της χώρας που δεν άφηνε τη χώρα να αναπτυχθεί. Δυστυχώς είναι το αποτέλεσμα επίδρασης δεκαετιών αυτής, της αναποδογυρισμένης ως προς την πραγματικότητα, αντίληψης. Μια από τις πρώτες εκφράσεις της ήταν η συζήτηση στη δεκατία του '30 ανάμεσα στον Κορδάτο και στο Ζεύγο για το ποιος ήταν η πρωτοπορία της Ελληνικής Επανάστασης, με τον πρώτο (σωστά) να υποστηρίζει ότι η πρωτοπορία ήταν η αστική τάξη της εποχής και τον δεύτερο να προσπαθεί ουσιαστικά να προσαρμόσει την ιστορική πραγματικότητα στα μέτρα της, νέας τότε, άποψης του Κόμματος για την αναγκαιότητα αστικοδημοκρατικού σταδίου βάζοντας ως πρωτοπορία τους καπεταναίους, τους αγρότες κτλ. Πολύ ενδιαφέρον θέμα παρεπιπτόντως, ψάξ΄το.
Για το ζήτημα επιστημονικού διημέρου τώρα. Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικά δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στη συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών "επιστημόνων". Αν το Κόμμα θέλει να διαμορφώσει άποψη για το θέμα, τελικά φαίνεται από το Β' Τόμο και τη δουλειά που έχει γίνει ότι πολύ καλύτερα μπορεί να το κάνει μόνο του, άντε και με τη συνεργασία ανθρώπων όπως ο Μαργαρίτης. Και είμαι σίγουρος ότι θα το κάνει στα πλαίσια της επανασυγγραφής του Α' Τόμου όπως μπαίνει σαν καθήκον στο Β' Τόμο.

Paratairos είπε...

ρε μαν δεν ξερω τι λες..αλλα εχει ηδη αρχισει η εαακιτικη καζουρα για τους goin' through κ nevma.ευτυχως το τοτεμ σωζει την παρτιδα

AGIS είπε...

Εγώ πάλι θα έλεγα ότι η αστική τάξη δεν "σύρθηκε". Μετά χαράς "πήγε", αλλά ποτέ δεν θα τολμούσε να "πάει" αν δεν της δίναν τα αφεντικά της τέτοιο περιθώριο, κατεύθυνση ή "εντολή".
Κι αυτό είναι κάτι που διαχωρίζει την ιμπεριαλιστική από την εξαρτημένη χώρα. Η πρώτη δεν ρωτάει κανέναν, η δεύτερη χρειάζεται άδεια.
Μα και τώρα, μιλώντας για θέση "ενδιάμεση και εξαρτημένη", ουσιαστικά η άρχουσα τάξη το μόνο που μπορεί να κάνει νομίζω είναι να επενδύει τις όποιες βλέψεις της στις κυρίαρχες στρατηγικές του ιμπεριαλισμού και να παρακαλάει για στρατηγικές που "να την παίζουν" ή να γκρινιάζει αν δεν την "παίζουν".

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αρκετά ενδιαφέρουσα για το πνεύμα της εποχής -χωρίς να αποτελεί επίσημη κομματική έκφραση- είναι η παρέμβαση που έκανε στο ίδιο διήμερο ο γνωστός κοινωνιολόγος φίλιας, όπου αναλύει το μεταπρατικό χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης, που δε θέλησε να επιδιώξει την εσωτερική ανάπτυξη και δεν κατάφερε να γίνει εθνική αστική τάξη.

Socius man, καταλαβαίνω την πίκρα όσων ακούνε low bap χωρίς να την νιώθω προσωπικά. Αν είναι μόνο για την καζούρα με τους εαακίτες, αρκεί ένα αποστομωτικό επιχείρημα που ναι και μονολεκτικό: μουζουράκης.
Αν δεν το πιάνουμε σε τέτοιο επίπεδο, τότε η γνώμη μου είναι ότι έχουν γίνει και χειρότερα, όπως πχ αυτό στην πάτρα: http://www.youtube.com/watch?v=BH5KdaC7HmI
Και πάλι όμως, δεν τρέχει τίποτα. Δε δίνουν αυτά τον τόνο.

Αναυδος είπε...

Οι Αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές είχαν μοιράσει τα ιμάτια της δυαλυόμενης Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήδη από το 1916 με τη συμφωνία Sykes –Picot. Με τη συμφωνία αυτή σχεδόν όλη η Εγγυς Ανατολή διαμοιράζονταν μεταξύ Αγγλίας Γαλλίας με την εξαίρεση της άγονης αραβικής χερσονήσου (τα πετρελαικα της κοιτασματα δεν είχαν ακόμη ανακαλυφθεί) και στην ουσία αναιρούσαν όλες τις υποσχεσεις περί ενος ανεξαρτητου αραβικού κρατους με προτευουσα τη Δαμασκό. Οι υποσχεσεις αυτές είχαν δοθεί στους Αραβες από τους Αγγλους (ΤΕ Λωρενς) για να ξεσηκωθούν ενάντια στους Οθωμανούς.

Μια ανάλογη τακτική ακολούθησαν με την Ελλάδα. Η αστική τάξη της Ελλάδας είδε το τυρί αλλά ήταν ανίκανη να δει τη φάκα. Και οι δύο φράξιες της (βενιζελικοί-βασιλικοί) έτρεξαν να βοηθήσουν τους αγγλογάλλους στη μοιρασία προσδοκόντας ένα (μεγάλο είναι η αλήθεια) κομμάτι από την οθωμανική πίτα.