Μια απάντηση σε ανθρωποφάγους

Είναι καιρός τώρα που η πολιτική γλίτσα βαφτίζεται κριτική. Βάζει τα καλά της και το μανδύα της σοβαροφάνειας, ξεχειλίζει από διαδικτυακούς υπονόμους κι έρχεται να κολλήσει πάνω σε οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα της. Και όσο πλησιάζουν οι μέρες για τη διεξαγωγή του συνεδρίου, θα αυξάνεται εκθετικά, επιχειρώντας να σκεπάσει κάθε λογική που διαφωνεί μαζί της δια της αλάνθαστης μεθόδου της επανάληψης: πες-πες, κάτι θα μείνει.

Τίποτα το καινούριο, τίποτα το μη αναμενόμενο σε αυτές τις πρακτικές. Αυτό δε σημαίνει όμως πως θα μείνουν κι αναπάντητες.

Μες σε αυτόν τον ορυμαγδό λοιπόν, ήρθε να δέσει το γλυκό με ένα κείμενο του βασίλη λιόση στον εργατικό αγώνα, που απαντά σε κάποια κείμενα και σχόλια στο διαδίκτυο, που αφορούν το πρόσωπό του, τις πολιτικές του απόψεις και την ηθική του υπόσταση. Και για να το κάνουμε πιο λιανά, απαντά σε μια πρόσφατη ανάρτηση της κε του μπλοκ για το ζήτημα της (αλληλ)εξάρτησης –που μέρος της αναδημοσίευσε και το αδελφό ιστολόγιο redfly planet- και σε κάποια σχόλια αναγνωστών, που ακολούθησαν.

Ο κ. λιόσης λοιπόν (δεν τον αναφέρω με τα αρχικά βλ, για να μην προκληθεί σύγχυση με τα αρχικά του βλαδίμηρου και μπερδευτούν κάποιοι), αφού σημειώνει αρχικά πως ο κομμουνιστής διακρίνεται στην πολιτική αντιπαράθεση από ήθος, διαλεκτική σκέψη και σεβασμό στο συνομιλητή, λέει ότι το ύφος αυτών των κειμένων χαρακτηρίζει όσους τα έγραψαν και δεν τον αφορά, για να προχωρήσει στην ουσία του ζητήματος και στον ανώνυμο συντάκτη ενός από αυτά τα κείμενα (δηλ σε εμένα).

Ναι, αλλά προτού περάσουμε στην ουσία του ζητήματος, θαυμάζοντας τον τόσο υψηλό πολιτικό πολιτισμό του κ. λιόση, ας σταθούμε ξανά σε όσα μας λέει εισαγωγικά, για να δούμε πώς εφαρμόζει ο ίδιος τις «αρχές του κομμουνιστή» στην πολιτική αντιπαράθεση.

Καταρχάς όσοι παρακολουθούν στοιχειωδώς το μπλοκ γνωρίζουν πολύ καλά εάν και κατά πόσο υπογράφω ως ανώνυμος τα κείμενά μου –θα αρκούσε πχ να διαβάσει κανείς τα σχόλια κάποιων αναγνωστών και να ανατρέξει στις στήλες του προσυνεδριακού στις 29/3, για να βρει την επιστολή μου και τα πλήρη στοιχεία μου. Εν πάση περιπτώσει ο κ. λιόσης δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει το όνομά μου, θα μπορούσε ωστόσο να το ζητήσει απλά από την πολιτική του παρέα, που έχει φροντίσει κατά καιρούς να με ενοχλήσει τηλεφωνικά για διάφορα ζητήματα (χωρίς να τους έχω δώσει ποτέ τον αριθμό μου) και προφανώς γνωρίζει πολύ περισσότερα απ’ το ονοματεπώνυμό μου.

Όπως και να ‘χει όμως, αγγίζει τα όρια της γραφικότητας να μιλάει απαξιωτικά για «ανώνυμους συντάκτες» ο αρθρογράφος μιας ιστοσελίδας, όπου παρελαύνουν οι διάφοροι χαρκοβίτες, θεοδώρου, πραξιάδηδες, κοκ, που δεν έχουν το θάρρος να υπογράψουν επώνυμα τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους. Και την ίδια στιγμή να ενοχλείται από ανώνυμα σχόλια –προφανώς γιατί δεν έχει συνηθίσει να έχει σχόλια και αντίλογο στην ιστοσελίδα που αρθρογραφεί.

Πάει πολύ να μιλάει για «ανθρωποφαγία» της άλλης άποψης στον τίτλο του κειμένου του ο αρθρογράφος μιας ιστοσελίδας, που έχει βγάλει από την κοιλιά της απίθανα σενάρια συνωμοσίας, όπως το δήθεν κομπρεμί της ηγεσίας του κκε με τη φυλλάδατου εφοπλιστή μαρινάκη –για να θυμηθούμε το πιο πρόσφατο! Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κομμουνιστική στάση και την ιδεολογική αντιπαράθεση; Σε τι διαφέρουν πρακτικά απ’ τον χυδαίο αντικομμουνισμό και τους δημοφιλείς του μύθους για τα κότερα του χαρίλαου και τις κομματικές μετοχές στο γερμανό; {εκτός κι αν έχουν αλλάξει κι επ’ αυτού ακόμα κι ετοιμάζονται να προβούν σε σχετικές αποκαλύψεις}.

Με τόσο ποιοτική πολιτική αντιπαράθεση ακόμα και τους ανανεωτές του 91’ να είχε για αντίπαλό του ο εργατικός αγώνας, θα τους καθιστούσε τόσο συμπαθείς, που θα νικούσαν με… ποσοστά τσαουσέσκου –για να θυμηθούμε και τους πολιτικούς δεσμούς των ανανεωτών με τη ρουμανία.

Είναι εντελώς έωλη η σύνδεση που επιχειρεί ο κ. λιόσης μεταξύ της κριτικής που δέχεται και των πρόσφατων άρθρων μαΐλη-μεντρέκα στο ρίζο, ή των ανώνυμων σχολίων που τον επέκριναν –όλα μαζί στο ίδιο τσουβάλι.

Κι είναι προκλητικά αστείο να αφήνει υπονοούμενα περί κεντρικής συνεννόησης του κόμματος με blog που έχουν αναλάβει την υπεράσπιση της ηγεσίας του κόμματος! Προφανώς ο κ. λιόσης κρίνει τους άλλους εξ ιδίων, με το μέτρο της διαδικτυακής του ομάδας και των πρακτικών της. Ίσως ο κ. λιόσης να υπονοεί –αλλά να μη θέλει να το πει ευθέως- όσα διασκεδαστικά μου καταλογίζει, με διαφορά λίγων ημερών, στη σχετική ανάρτηση ένας σχολιαστής με το ψευδώνυμο «κόκκινος». Κι αν ακολουθήσουμε το εξίσου διασκεδαστικό σκεπτικό του κ. λιόση, νομιμοποιούμαστε κι εμείς με τη σειρά μας να υποθέσουμε ότι το σχόλιο αυτό γράφτηκε πιθανότατα κατόπιν συνεννόησης με το επιτελείο του ΕΑ ή και με τον ίδιο τον κ. λιόση.

Κι ας έρθουν μετά να συζητήσουμε τι προσμοιάζει στη λούμπεν ηθική και τι όχι. Κι ας βρουν αν μπορούν έστω κι ένα σημείο, με αντίστοιχο πνεύμα στις αναρτήσεις του μπλοκ που έχουν την ετικέτα «λιόσης» και ασχολήθηκαν με το βιβλίο του.

Πέρα από αυτά όμως, όποιος θέλει να λέγεται κομμουνιστής πρέπει να διακρίνεται στην πολιτική αντιπαράθεση κι από μια στοιχειώδη τιμιότητα –ακόμα κι αν είναι τίμιος οπορτουνιστής και δεν το έχει καταλάβει. Κι αυτή η στοιχειώδης τιμιότητα επιβάλλει, όταν αναφέρεσαι κριτικά σε ένα κείμενο, να δίνεις τουλάχιστον τη δυνατότητα να υπάρξει αντίλογος, ή έστω να παραπέμπεις σε αυτό με κάποιον ηλεκτρονικό σύνδεσμο (link), ή στην χειρότερη να το αναφέρεις ονομαστικά, για να δώσεις την ευκαιρία στον αναγνώστη να το διαβάσει και να βγάλει δικά του ολοκληρωμένα συμπεράσματα.

Αλλά αυτές οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις δεν ανήκουν στις βασικές αρχές του κ. λιόση και της ιστοσελίδας του. Αντ’ αυτού ο κ. λιόσης αποφεύγει να βάλει παραπομπές ακόμα και στις δικές του τοποθετήσεις σε προηγούμενους προσυνεδριακούς διαλόγους, του 15^ου και του 18^ου, ποντάροντας ίσως στο γεγονός ότι ο αναγνώστης του θα δώσει πίστη σε όσα του γράφει και δε θα ψάξει να βρει μόνος του τα ντοκουμέντα, για να τα αντιπαραβάλει με τις θέσεις που υποστηρίζει σήμερα ο αρθρογράφος του ΕΑ.

Μετά από αυτά, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πούμε για την ουσία του ζητήματος. Στο κάτω-κάτω η πρόθεσή μου δεν ήταν μόνο να δείξω την αναντιστοιχία των θέσεων που είχε κατά καιρούς ο κ. λιόσης –όπως κάνουν κάποιες ιστοσελίδες που ειδικεύονται στην ενόργανη. Αλλά την εκπληκτική μονομέρεια που διακρίνει κάποιους αναλυτές προκειμένου να τεκμηριώσουν ένα προκαθορισμένο συμπέρασμα· κι η οποία φτάνει σε τέτοιο σημείο που να αναιρεί ακόμα και προηγούμενες δικές τους αναλύσεις, φτωχαίνοντας απελπιστικά την όποια αντιπαράθεση.

Αυτό είναι το σπουδαίο «λαβράκι» που έπιασε με την ανάρτησή της η κε του μπλοκ και κάνει πως δεν καταλαβαίνει ο κ. λιόσης.

Στο κάτω-κάτω η αλλαγή μιας θέση ή μιας πολιτικής εκτίμησης δεν είναι απαραίτητα κάτι μεμπτό. Αρκεί φυσικά να αναγνωρίζεται και να εξηγείται επαρκώς με πειστικά επιχειρήματα.

Εκτός κι αν ο κ. λιόσης έχει ήσυχη τη συνείδησή του, που ενώ δέκα χρόνια πριν αναγνώριζε ότι δεν υπάρχει αλληλεξάρτηση γενικά, παρά μόνο ανισότιμη κι ετεροβαρής, στο βιβλίο του ξιφουλκεί κατά της αλληλεξάρτησης γενικώς κι αορίστως, χρεώνοντάς της στο κκε· και ξεπετά την έννοια της ανισότιμης αλληλεξάρτησης με μια ξώφαλτση αναφορά, χωρίς να την απορρίπτει –ούτε και να λέει τίποτα ουσιαστικό.

Εκτός κι αν θεωρεί έντιμο απ’ την πλευρά του να κατακεραυνώνει το κκε, αλλά να βγάζει στα πούπουλα με την κριτική του το ναρ, που έχει την ίδια ακριβώς γενική εκτίμηση περί ανισότιμης αλληλεξάρτησης· και να προσπαθεί να αποδείξει (με την αρθρογραφία του δελαστίκ κι επιχειρήματα τραβηγμένα από τα μαλλιά) ότι το ρεύμα έχει αλλάξει τη θέση του σε αυτό το ζήτημα –είτε γιατί το βιβλίο του βγήκε από το εκδοτικό του κψμ και στρογγυλεύει την κριτική του, είτε γιατί συμπίπτει η άποψή του με το ναρ στο πολιτικό δια ταύτα και τα μεταβατικά αιτήματα, που αναλύονται και στον εργατικό αγώνα.

Ή εκτός κι αν είναι λογικό τέλος να απορρίπτει στα λόγια τη θεωρία των σταδίων, εξαντλώντας την όποια κριτική αποτίμηση κυρίως στο 8^ο συνέδριο του κκε, χωρίς να σταθεί κατ’ ουσίαν αυτοκριτικά στη μπρεζνιεφική περίοδο και τις αντίστοιχες προγραμματικές επεξεργασίες του διεθνούς κι εγχώριου κομμουνιστικού κινήματος εκείνης της περιόδου (ενιαία επαναστατική διαδικασία με δύο στάδια).

Όλο το ζουμί στα ρητορικά ερωτήματα που θέτει ο κ. λιόσης στο τέλος, είναι αυτό όπου αναρωτιέται για τις επιλεκτικές ευαισθησίες των επικριτών του, που δεν ασκούν αντίστοιχη κριτική και στις πολιτικές κυβιστήσεις της ελένης μπέλλου, μέλους του πολιτ-μπιρό της κετουκε. Σα να λέμε δηλ με απλά λόγια: εντάξει οι δικές μου κωλοτούμπες, αλλά αφού κι αυτή έκανε, γιατί δεν της λέτε τίποτα;

Κι έτσι ομολογεί έμμεσα, με εκπληκτικό τρόπο, αυτό που προσπαθεί να καταρρίψει σε όλο το υπόλοιπο κείμενό του.

Όλα τα παραπάνω και βασικά η επίθεση σε κάποια ιστολόγια δεν είναι παρά σπασμωδικές κινήσεις πανικού, που μαρτυρούν τον εκνευρισμό και την πίεση που νιώθουν ο κ. λιόσης και η ομάδα του, τόσο στο πεδίο της ιδεολογικής διαπάλης, όσο κι από τα ίδια τα γεγονότα που τους προσπερνούν. Η τελευταία τους ελπίδα για να πιαστούν ήταν οι διαφωνίες που εκφράστηκαν στον προσυνεδριακό διάλογο. Αλλά όσες διαφωνίες κι αν έχει ένας σύντροφος, όποια αφετηρία κι αν έχουν οι ανησυχίες του για το κόμμα, δε μπορεί να ταυτίζεται με τον αντικομματικό οχετό αυτής της ιστοσελίδας, που μόνο σε λούμπεν στοιχεία ταιριάζει, όπως λέει και μια ψυχή.

Και τα λέω αυτά χωρίς να έχω καθόλου σίγουρο ότι θα υπερψήφιζα το σχέδιο προγράμματος και το καταστατικό, αν ήμουν κομματικό μέλος –είτε γιατί δεν έχω πειστεί απόλυτα σε διάφορα ζητήματα, είτε ακόμα γιατί με πιάνει το αντιδραστικό μου πολλές φορές με τις ανεπαρκείς εξηγήσεις. Έτερον-εκάτερον όμως..

Σε κάθε περίπτωση, ο κατήφορος είναι μονόδρομος, όπως φαίνεται, για τους συντελεστές του εργατικού αγώνα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να συνεχίσουν να προκαλούν ντόρο γύρω από το όνομά τους και να έχουν κάποια «αξία χρήσης» και λόγο ύπαρξης. Γιατί σε όλα τα άλλα επίπεδα, έχουν χάσει το παιχνίδι κατά κράτος..

Αντί επιλόγου λοιπόν μπορούμε να αφιερώσουμε στον κ. λιόση (και την ομάδα του) το κλείσιμο από το δικό του κείμενο –με τις απαραίτητες αλλαγές στα υποκείμενα.

Ο λαός περιμένει έναν πολιτικό φορέα που να τον καθοδηγήσει, να τον οργανώσει, να αντισταθεί, να του δώσει ελπίδα και πολιτική πρόταση. Αντ’ αυτού βλέπει τον εργατικό αγώνα και τους υποστηρικτές της γραμμής του να σπιλώνουν κομμουνιστές. Να διαστρεβλώνουν απόψεις. Να καλλιεργούν κλίμα χουλιγκανισμού. Να απαντάν με ύβρεις και πετσοκομμένα τσιτάτα. Να κατακρεουργούν δημόσια ακόμη και μέλη του κόμματος επειδή τόλμησαν να κάνουν αυτό που τους επιτάσσει η κομμουνιστική τους συνείδηση: να πούνε θαρρετά τη γνώμη τους.  Ας κρίνει ο καθένας σε ποια πλευρά βρίσκονται οι κομμουνιστές και σε ποια οι καρικατούρες τους.

Υστερόγραφο

Αφορμής δοθείσης με τη σημερινή ανάρτηση, η κε του μπλοκ αλλάζει την τακτική σχολιασμού και στο εξής θα δημοσιεύει μόνο όσα σχόλια έχουν τουλάχιστον κάποιο ψευδώνυμο ως υπογραφή. Τα ανώνυμα κι ανυπόγραφα σχόλια δε θα δημοσιεύονται. Ευχαριστώ για την κατανόηση κι ελπίζω στη γρήγορη προσαρμογή της βάσης του μπλοκ στους νέους κανόνες σχολιασμού.