Με ποια πλευρά είσαι φίλε

Ας ξεκινήσουμε με ένα τσιτάτο του ένγκελς, που είναι αρκετά διδακτικό κι επίκαιρο. Δυστυχώς δεν έχω πρόχειρη την παραπομπή και δε θυμάμαι από ποιο ακριβώς έργο προέρχεται. Οπότε θα προσπαθήσω να το αναπαράγω από μνήμης, όσο πιο πιστά μπορώ.

Λέει λοιπόν ο φρειδερίκος: κάποιοι σύντροφοι πιστεύουν πως με το δημόσιο διάλογο δίνουμε πατήματα στους αντιπάλους μας να μας χτυπήσουν και αδυνατίζουμε το κόμμα. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όμως. Ίσα-ίσα, που οι εχθροί μας θα αναγκαστούν να παραδεχτούν: πόσο σπουδαίο είναι αυτό το κόμμα που έχει τη δύναμη να συζητά δημόσια για αυτά τα θέματα!

Αυτή είναι λοιπόν και σήμερα η κατάσταση κατά τη γνώμη μου. Το κόμμα διοργάνωσε έναν υποδειγματικό δημόσιο διάλογο, όπου εκφράστηκαν ανοιχτά όλες οι απόψεις, κριτικές κι υπερασπιστικές, θέτοντας έναν τεράστιο όγκο –ή μάλλον πλούτο- ιδεών και παρατηρήσεων προς αξιοποίηση από το συνέδριο, που αποτελεί μακράν ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορεί να διαβάσει κανείς στον πολιτικό τύπο των ημερών.

Όλα αυτά

Σε πλήρη αντίθεση με το χυδαίο στερεότυπο για τη σιγή νεκροταφείου και τα… σταλινικά ποσοστά συμφωνίας με τη γραμμή που έρχεται από πάνω και την υπερψηφίζουν άκριτα τα μέλη.

Σε τέλεια αντίθεση με άλλους χώρους της πλουραλιστικής, μη μονολιθικής αριστεράς (που είναι μεταμοντέρνο ψηφιδωτό) με κατοχυρωμένη εσω-οργανωτική δημοκρατία, όπου κατά βάση κάνει ο καθένας του κεφαλιού του και δρα φραξιονιστικά ελεύθερα και στο παρασκήνιο. Αλλά κανείς δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα αντίστοιχο διάλογο στο ενεργητικό του, πλούσιο, δημοκρατικό και σε τέτοια έκταση.

Και σε ευθεία αντίθεση με κάποια θρασύδειλα Ανθρωπάκια, που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης και της υπογραφής τους και κρύβονται σε διαδικτυακούς υπονόμους, που αποπνέουν πολιτική μπόχα

Αυτή είναι η γενική εικόνα και δε μπορεί να χαλάσει από κάποιες μεμονωμένες παραφωνίες. Έχοντας λοιπόν αυτό το βασικό δεδομένο ως αφετηρία, μπορούμε να περάσουμε και στα υπόλοιπα, για να τα δούμε από κάπως κριτική σκοπιά.

Την τελευταία εβδομάδα ο ριζοσπάστης είχε διάφορες εκπλήξεις παντός είδους και κάθε μέρα ξυπνούσαμε με την αγωνία να δούμε τι μας ξημέρωνε. Κάποιος «αντιφρονών» που δεν τον περίμενες, κάποιο στέλεχος της κετουκε που να του απαντάει, κάποιο υπονοούμενο της αλέκας στις ομιλίες της, κάποιος δημοσιογράφος της κοβας του ρίζου, κτλ. Κερασάκι στην τούρτα ήταν η επιστολή του μπογιόπουλου, που δημοσιεύτηκε στον χτεσινό ρίζο, και λόγω ονόματος και δημοφιλίας έκανε μεγαλύτερο πάταγο.

Προσωπικά το περιεχόμενο της τοποθέτησης του μπογιόπουλου δε με εξέπληξε, ούτε θεωρώ πως πρόσθεσε κάτι ιδιαίτερο σε όσα είχαμε διαβάσει τις τελευταίες μέρες. Δε συμφωνώ με την ουσία της πρότασής του –να παραμείνει η ίδια προγραμματική επεξεργασία του ααδμ εν μέσω κρίσης και μετά τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων- αλλά πιστεύω ότι την έκανε από καθαρά συντροφική σκοπιά, με γνώμονα το καλό του κόμματος –όπως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται- και δε με ενόχλησε σε καμία περίπτωση. Ούτε θεωρώ, όπως μερικοί σύντροφοι πως έπρεπε να αναλογιστεί τη θέση του και να σωπάσει· αντιθέτως γι’ αυτό γίνεται ο προσυνεδριακός και οποιαδήποτε άλλη στάση, θα ακύρωνε την ουσία του.

Αν περνούσε από το χέρι μου μάλιστα, θα προγραμμάτιζα άμεσα μια τηλεοπτική εμφάνισή του ως εκπροσώπου του κόμματος σε κάποιο πάνελ, ώστε να υπερασπιστεί τις θέσεις του κκε, να δώσει απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα που θα του κάνουν για να τον στριμώξουν, όπως μόνο αυτός ξέρει, και να δείξει σε εχθρούς και φίλους τι σημαίνει δημοκρατικός συγκεντρωτισμός για τους κομμουνιστές και πώς διαχειρίζονται τις διαφωνίες και τις προσωπικές τους απόψεις. Πρώτος αυτός εξάλλου γνωρίζει το βάρος και το θάρρος της γνώμης του και τα απίθανα σενάρια που θα ακούσει να εμπλέκουν το όνομά του σε διάφορες κινήσεις σχετικά με το μέλλον του κόμματος. Εδώ κάποια ροζ καλόπαιδα του έχουν ήδη χρεώσει τη νέα σπορά. Φαντάσου τι θα λένε τώρα, που έχουν βρει πλέον και… ακλόνητες «αποδείξεις».

Προσωπικά, αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν το –φυσιολογικό εν μέρει- μούδιασμα πολλών συντρόφων που αντέδρασαν σα να διάβασαν την εισήγηση του νικήτα στο εικοστό συνέδριο για την καταδίκη της προσωπολατρίας και το συντρόφου με το μουστάκι. Όμως ούτε ο μπογιό αποκηρύσσεται, ούτε στάλιν είναι, ούτε εμείς προσωπολάτρες. Κι ούτε –πολύ περισσότερο- το 19^ο συνέδριο του κουκουέ μοιάζει στο παραμικρό με το εικοστό του κκσε –όσο κι αν πασχίζουν κάποιοι να τεκμηριώσουν το αντίθετο.

Εξίσου ενοχλητική ήταν βέβαια κι η άμεση ανταπόκριση που βρήκε σε άσπονδους φίλους κι οπαδούς η διαφοροποίηση του μπογιόπουλου. Συριζαίοι, αντάρτες και μουλάδες, αναρχικοί και δεξιοί, σπεύσανε άπαντες να την χαιρετίσουν, με ένα στόμα – μια φωνή, θυμίζοντας πολύ έντονα εκείνους τους ξαφνικούς κι όψιμους εραστές του ααδμ και του 15^ου συνεδρίου, που προεκλογικά ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα το πρόγραμμα του κκε και την κυβέρνηση του μετώπου. Και αν ο μπογιόπουλος είχε από πριν πολλούς θαυμαστές, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης, ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί το ίδιο και για άλλα στελέχη, πχ σαν το σκυλλάκο –που ξαφνικά έγινε ευρύτατα δημοφιλής;

Τέτοια έχουμε να δούμε πολλά το επόμενο διάστημα και χρειάζεται γερό στομάχι να τα αντέξουμε. Γιατί ξέρουν πολύ καλά πως ο μπογιό είναι από τα πιο δυνατά, επικοινωνιακά χαρτιά του κόμματος και τώρα που έπεσε στο τραπέζι, θα προσπαθήσουν να το αρπάξουν ή να το κάψουν. Θα βάλουν δηλ μπρος την ίδια φάμπρικα που χρησιμοποίησαν παλιότερα με ένα άλλο νικόλα από την αμαλιάδα, και με τόσους άλλους ήρωες και προσωπικότητες που έβγαλε το κόμμα απ’ τα σπλάχνα και τις γραμμές του. Θα παίξουν τη γνωστή κασέτα πως όλοι αυτοί ήταν σπουδαίοι παρά κι ενάντια στην κομματική τους ένταξη. Και πως το κουκουέ είναι ένα κόμμα που τρώει τα παιδιά του. Θα υμνήσουν ατομικά το μπογιόπουλο, που ασφυκτιά σαν προσωπικότητα μες στα κομματικά στεγανά και είναι έτοιμος τάχα να τα βροντήξει και να φύγει. Θα γεμίσουν σελίδες με έγκυρα, αποκαλυπτικά ρεπορτάζ και πηγές με αποκλειστικές πληροφορίες, σαν κι αυτά που τόσο καιρό έδιναν το μπογιόπουλο φαβορί για τη θέση του επόμενου γενικού γραμματέα.

Όλα αυτά είναι γνωστά και τα περιμένουμε, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς, πέρα από όλα αυτά.

Αυτό λοιπόν που με ενόχλησε δευτερευόντως ήταν η επιλογή της επιτροπής δημόσιου διαλόγου να βάλει την ίδια ακριβώς μέρα, μετά την επιστολή του μπογιόπουλου, δύο άλλες τοποθετήσεις σφων που ασκούν κριτική στον ημεροδρόμο ρίζο και τα γραφόμενά του. Και λέω «επιλογή» γιατί δε νομίζω να πρόκειται για κάποια τυχαία σύμπτωση. Κι αν αυτές γράφτηκαν τουλάχιστον στα πλαίσια του προσυνεδριακού, τα κείμενα που απαντάν στους διαφωνούντες και δημοσιεύονται τις τελευταίες μέρες στο όργανο, έχουν ένα σοβαρό μειονέκτημα κατά τη γνώμη μου.

Δε μιλάω για το κείμενο του σταθόπουλου, που –αν δεν κάνω λάθος- δεν ανήκει καν στο δυναμικό της εφημερίδας. Ούτε για άλλα σχόλια που ασκούν πολιτική κριτική σε απόψεις, χωρίς να κατονομάζουν συγκεκριμένα τους φορείς τους. Δεν αναφέρομαι ούτε και στα πολιτικά επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν πρόσφατα στα κείμενά τους ο μεντρέκας κι ο μαΐλης –αν και όχι με το ίδιο επιτυχή τρόπο κατά τη γνώμη μου.

Αναφέρομαι στη γενικότερη αίσθηση και το κλίμα που δημιουργείται εν όψει συνεδρίου. Το συνέδριο πρέπει να είναι πολιτικό όπλο κατά του οπορτουνισμού, που μπορεί να εμφιλοχωρεί ακόμα και στις γραμμές του κόμματος και να εκδηλώνεται με διάφορες μορφές (πολιτική, οργανωτική, κ.ά). Αλλά δε μπορεί να γίνεται εκ των προτέρων κυνήγι οπορτουνιστών. Πρέπει να απαντά πολιτικά σε όσα ζητήματα ανακύπτουν, χωρίς να στοχοποιεί συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά τις λαθεμένες αντιλήψεις –κάποιοι λίγοι εξάλλου έχουν θέσει μόνοι τους εαυτόν εκτός κόμματος με όσα έγραψαν στις επιστολές τους. Πρέπει να αντιμετωπίζει τη διαφωνία συντροφικά και τους συνέδρους ως συντρόφους και όχι ως πιθανούς εχθρούς. Να αξιοποιεί τα καλύτερα στοιχεία όλων των τοποθετήσεων και να τα συνθέτει σε νέο επίπεδο. Κι οι παρεμβάσεις των μελών της κε στο διάλογο, ή κατά τη διάρκειά του, δεν πρέπει να αναλώνονται σε στείρα διλήμματα (15^ο ή 19^ο) αλλά να πηγαίνουν παραπέρα και να κατευθύνουν τη συζήτηση σε πιο ουσιαστικά ζητήματα, συμβάλλοντας στον εμπλουτισμό ενός γόνιμου προβληματισμού.

Εκτός κι αν υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι είχε βοηθήσει στην επιτυχία των προηγούμενων προσυνεδριακών διαλόγων η ακατάσχετη ρουσολογία, ή παλιότερα η κωστοπουλιάδα. Ή πως στις γραμμές του κόμματος υπάρχει αγεφύρωτο ιδεολογικό χάσμα, οπότε η οργανωτική ενότητα δε μπορεί να συντηρείται τεχνητά. Να μαζευτούμε επομένως στα μαρμαρένια αλώνια, από τη μια και την άλλη μεριά, και να ανα-μετρηθούμε, ποιος έχει την μεγαλύτερη ιδεολογική συνέπεια. Κι από πίσω να παίζει μουσική υπόκρουση το which side are you on boys? Βάλτε τώρα που γυρίζει. Ενώ οι λογής-λογής κουκουεδολόγοι θα κάνουν περισπούδαστες αναλύσεις για τις κυκλικές κρίσεις στο κουκουέ, που εμφανίζονται κάθε είκοσι με εικοσιπέντε περίπου χρόνια.

Κλείνοντας την ανάρτηση και το διαλεκτικό της κύκλο, κρίνω σκόπιμο να επαναλάβω το τσιτάτο που παρέθεσα στην αρχή. Ένα κόμμα που κάνει τέτοιο διάλογο δε δίνει επιχειρήματα στον αντίπαλο, παρά μόνο δείχνει τη δύναμή του να τον διεξάγει. Κατ’ αυτήν την έννοια το κουκουέ έκανε μια ασυνήθιστη και διαφορετική επίδειξη δύναμης αυτές τις μέρες, διοργανώνοντας άψογα έναν πολύ πλούσιο διάλογο. Αν κάποιοι τώρα πάνε να χαλάσουν –ηθελημένα ή ακούσια- αυτήν την εικόνα την τελευταία στιγμή, δίνοντας όντως επιχειρήματα στους πολιτικούς μας αντιπάλους, είναι νομίζω στο χέρι όλων των υπολοίπων να τους βάλουν φρένο και να το σταματήσουν.

Κι όπως είπε με γλώσσα λανθάνουσα ένας «επιστολέας» στο ρίζο τις προάλλες, καλή επιτυχία στις δι-εργασίες του συνεδρίου, σύντροφοι..